အာဏာပါးကြက္၊ ခရစၥတိုဖာဂါးနက္ႏွင့္က်ေနာ္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

(အာဏာပါးကြက္၊ ခရစၥတိုဖာဂါးနက္ႏွင့္က်ေနာ္) အဂၤလန္က ျမန္မာ့ အေရးေဆာင္ရြက္ေနသူ ဓါတ္ပံုဆရာ James Mackay က တရက္တြင္ က်ေနာ့္ကို အီးေမးလ္ပို႔ၿပီးဆက္သြယ္လာ၏။ သူက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြလြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ ဓါတ္ပံုကမ္ပိန္းတခုလုပ္ေနသည္။ သူ႔အီးေမးလ္တြင္ မၾကာခင္ သူ အေမရိ ကန္က ဖို႔ဝိန္းၿမိဳ႔ကေလးကိုလာမည္။ ဒီက ႏိုင္/က်ဥ္းေဟာင္းေတြႏွင့္ေတြ႔ခ်င္သည္။ မိမိလြတ္ေစ့ခ်င္သူ ႏိုင္/က်ဥ္းတဦးဦး၏ အမည္ကိုလက္ဖဝါးတြင္ေရးၿပီးဓါတ္ပံုရိုက္မည္။ ၿပီးလွ်င္ ထိုပံုေတြကိုစုၿပီး ဓါတ္ပံုျပပြဲလုပ္မည္။ ၿပီးလွ်င္စာအုပ္ထုတ္မည္။ စီစဥ္ေပးႏိုင္ပါ သလားဟုေမး၏။ က်ေနာ္က အတတ္ႏိုင္ဆံုးအဆင္ေျပေအာင္ကူညီမည္။ လာသာလာခဲ့ ပါဟု အေၾကာင္းျပန္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္လည္း ဒီမွာရွိသည့္ လက္လွမ္းမီသမွ်ႏိုင္/က်ဥ္းေဟာင္းေတြကို အသိေပး၏။ ဖိတ္ေခၚ၏။ တခ်ိဳ႔လည္း ပါၾကသလို တခ်ိဳ႔လည္းမပါ။ သူ႔အေၾကာင္းႏွင့္သူ ရွိၾကလိမ့္မည္။ ေနာက္ေတာ့ သူေရာက္လာ၏။
လက္ဖဝါးေပၚတြင္နံမည္ေရးၿပီးဓါတ္ပံုအရိုက္ခံဖို႔ မိမိလြတ္ေစ့ခ်င္သူတဦး၏နံမည္ေရြးပါဆိုေတာ့ စိတ္ေတြမြန္းက်ပ္ ရေတာ့သည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေထာင္ထဲကႏိုင္/က်ဥ္းေတြအားလံုး၏အမည္ကို ေရးခ်လိုက္ခ်င္၏။ သို႔ေသာ္မျဖစ္။ သူ႔ကမ္ပိန္းက သူ႔ အစီအစဥ္သာျဖစ္သည္။ သူမလာခင္ကတည္းက လူဆယ္ဦးအမည္ကိုေရြးထုတ္ထားခဲ့၏။ ထိုသူေတြထဲမွ တဦးဦးကိုက်ေနာ္ေရြး မည္။ သူမ်ားေရြးၿပီးသူကို ထပ္ေရြးခြင့္မရွိဆိုေတာ့ ထိုဆယ္ဦးတြင္ အနည္းဆံုးတဦးေတာ့ သူမ်ားမေရြးရေသးသူျဖစ္ပါေစဟု ဆႏၵျဖစ္မိ၏။ သူ႔စာရင္းေတြထဲက မိမိေတးထားသူေတြကိုလိုက္ရွာ၏။ တေယာက္ၾကည့္လည္းေရြးၿပီးသား။ ေနာက္တေယာက္ လည္းေရြးၿပီးသား။ ဒီလိုႏွင့္ က်ေနာ့္ဆယ္ဦးက ကုန္လုကုန္ခင္မွာပဲ တေယာက္ကိုသြားေတြ႔သည္။ ဘယ္သူမွ မေရြးရေသး။ သို႔ႏွင့္ က်ေနာ္သူ႔ကိုေရြးလိုက္၏။ က်ေနာ့္လက္ဖဝါးတြင္ သူ႔နံမည္ကိုတင္ၿပီးဓါတ္ပံုရိုက္၏။ သူက ဦးေနမင္း (ေခၚ) ဦးဝင္းေရႊ။

ႏိုင္/က်ဥ္းေတြလႊတ္ေပးမည္ဟု အသံေတြထြက္လာကတည္းက လြတ္လာေလမလားဟုစိတ္ေမာေမာႏွင့္ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္မိ သူမ်ားထဲတြင္ ကိုစိုးျမင့္(ဆရာစိုး)ႏွင့္ သူလည္းထိပ္ဆံုးကပါခဲ့၏။ ဆရာစိုးကို ေမွ်ာ္မိသည္က တဘဝလံုးတြင္ ေထာင္ထဲကုန္ရသည့္ အခ်ိန္ကပိုမ်ားသူျဖစ္ေန၍။ ဦးေနမင္းကိုေမွ်ာ္မိသည္က “ငါနံမည္ေရြးထားသူလြတ္ပါေစ” ဆိုသည့္ စိတ္အခံေၾကာင့္ျဖစ္သည္ကို လည္း မိမိဘာသာသိေန၏။ ဆရာစိုးႏွင့္က်ေနာ္က သာယာဝတီေထာင္တြင္ တခန္းတည္း ၅ ႏွစ္ခန္႔အတူေနခဲ့သူမို႔ လက္ပြန္းတတီး ရွိေသာ္လည္း ဦးေနမင္းအေၾကာင္းေတာ့ က်ေနာ့္အေနႏွင့္ မ်ားမ်ားစားစားမသိ။ သို႔ေသာ္ ေထာင္တြင္းမတရားမႈမ်ားစြာအနက္မွ တခုတြင္ သူႏွင့္က်ေနာ္အတူတိုက္ခဲ့ၾကဖူးသျဖင့္ စိတ္အမွတ္တြင္ ထင္း ေနသူျဖစ္၏။ သူက ဗဟိုတရားရံုးေရွ႔ေန၊ ၁၉၈၈ အစမွအဆံုး တိုင္ေအာင္ ျပည္ပမီဒီယာမ်ားႏွင့္ဆက္သြယ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ျပည္တြင္းကို ေဖာ္ထုတ္တင္ျပသတင္းမွ်ခဲ့သူ၊ တခ်ိဳ႔က သူ႔ကို ခရစၥ တိုဖာဂါးနက္ဟုေခၚ၏။ လူပံုက ပုျပတ္ျပတ္ ေသးေသးၫွက္ၫွက္၊ ယံုၾကည္ရာတြင္ ျပတ္ျပတ္သားသားရွိသူ၊ စကားေျပာလွ်င္ ႒ာန္ႏွင့္မာန္ႏွင့္ေျပာတတ္သူ၊ အၿပံဳးပိုေတြႏွင့္လူမႈေရးေကာင္းေအာင္ တည္ေဆာက္တတ္သူေတာ့မဟုတ္။  က်ေနာ္သူႏွင့္အတူ လုပ္ခဲ့သည့္ကိစၥကို ေရးမည္ေရးမည္ဟု စိတ္တြင္ရွိေနေသာ္လည္း မေရးျဖစ္ခဲ့။ အေၾကာင္းရွိ၏။ သူ႔ကိုေထာက္ရ၏။ သူက ေထာင္ ထဲမွာရွိေနဆဲမို႔ျဖစ္၏။ ခုေတာ့ခ်ေရးျဖစ္၏။ ဘယ္ေတာ့ျပန္အဖမ္းခံရဦးမည္မဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ယခု သူ ေနာက္တႀကိမ္ လြတ္လာျပန္ ၿပီ။ ဒါကတခ်က္။ ေနာက္တခ်က္က လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္က ေထာင္တြင္းမွာျဖစ္ခဲ့သည့္ကိစၥအတြက္ သူျပန္အဖမ္းခံရေစဦး အာဏာပိုင္တို႔အၫိႈးအေတးေျပၿပီး လက္စားေခ်မႈလည္း မျပဳတန္ေကာင္းရဲ႔ဟု ေတြးမိတာလည္းပါ၏။

က်ေနာ္ ဒုတိယအႀကိမ္ျပန္အဖမ္းခံရၿပီး ၾသဂုတ္လထဲတြင္ အင္းစိန္ေထာင္ ၁ တိုက္သို႔ ပုဒ္မ ၁ဝ (က)ႏွင့္ေရာက္လာ၏။ ၁ တိုက္တြင္ သူရွိေနၿပီ။ ထိုအခ်ိန္ကား အဖမ္းအဆီးၾကမ္းသေလာက္ စိတ္လည္းစိတ္၏။ အႏွိပ္အကြပ္လည္းျပင္း၏။ တေန႔တေန႔ ေထာင္ကိုေရာက္သည့္ ႏိုင္ငံေရးမႈဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲဆိုလွ်င္ ဝါဒါေတြကပင္ “၅ (ည)ေတြကလည္း က်ိဳင္းေကာင္အုပ္က်ေန သလိုပါပဲလား” ဟုေျပာရေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေန၏။ ေရာက္လာသည့္သူအမ်ားစုကို တိုက္ဝင္းထဲပို႔၏။ တိုက္ဝင္းေထာင္မႉးမ်ား ကလည္း စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအလိုက် ၅(ည)ေတြကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႏွိပ္ကြပ္ေပး၏။ ၅ (ည) ဟုဆိုရာတြင္လည္း စီးပြားေရး ၅(ည)ဟု ဆိုသည့္သူမ်ားလည္းပါ၏။ ထိုသူေတြက ေငြးေၾကးတတ္ႏိုင္၏။ ေထာင္မႉးေထာင္ပိုင္ေတြကို ဝယ္ႏိုင္၏။ ဝယ္လည္းဝယ္ထား ၏။ ေထာင္ႏွင့္ေထာက္လွမ္းေရးအျမင္တြင္ ထိုသူမ်ားသည္ ကိုင္တြယ္ရလြယ္ၿပီး အႏၱရာယ္နည္းသူမ်ားျဖစ္၏။ ေထာင္ဘက္ကလည္း ၅(ည)ခ်င္းအတူတူ ႏိုင္ငံေရး၅(ည)ႏွင့္ စီးပြားေရး၅(ည)ကို အတူထားေသာ္လည္း ခြဲျခားကိုင္တြယ္ဆက္ဆံ၏။  တခ်ိဳ႔စီးပြားေရး သမားမ်ားကား ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ႏြယ္၍သာ ေထာင္ထဲေရာက္လာသည္မွန္ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရးစိတ္မဝင္စား။ အထူးသျဖင့္ ေထာင္တြင္း က အခြင့္အေရးႏွင့္ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ တိုက္ရသည့္တိုက္ပြဲတို႔တြင္ ပါေလ့မရွိၾက။ ထိုသို႔မပါသျဖင့္ အျပစ္မဆိုသာဟုထင္၏။ တခ်ိဳ႔က ႏိုင္ငံေရးသမားကို ကူညီပင္ကူညီၾကေသး၏။
က်ေနာ္ (၁)တိုက္သို႔မေရာက္ခင္ ရက္ပိုင္းကေလးကမွ တိုးေက်ာ္လိႈင္အမႈတက္ထား၏။ ကိစၥက ပံုစံေစာင္ေပၚတြင္ ကဗ်ာေရးမႈ။ တလာစီေတာ့ သူ႔အခန္းမွာထိုေစာင္ကို ေထာင္မႉးေမာင္ၿပံဳးက မိသည္ဆို၏။ ထိုအခ်ိန္က တိုက္ဝင္းေထာင္မႉးမ်ားအနက္ ေမာင္ၿပံဳးႏွင့္ခ်စ္ေမာင္မွာ နံမည္ႀကီးအာဏာပါးကြက္သားမ်ား။ ပံုစံေစာင္ေပၚကဗ်ာေရးမႈအတြက္ တိုးေက်ာ္လိႈင္ကို က်န္ ၅ (ည)မ်ားေရွ႔တြင္ ေျမႀကီးေပၚ ေမွာက္ခိုင္းၿပီး ေထာင္မႉးေမာင္ၿပံဳးက စိတ္ႀကိဳက္ရိုက္ျပလိုက္၏။ ၅(ည)ေတြ မေက်မခ်မ္းျဖစ္ကာ အခန္းမ်ား အတြင္းက ေအာ္ဟစ္ဆႏၵျပၾက၏။ ေမာင္ၿပံဳးကားမေလွ်ာ့။ မေလွ်ာ့သည့္အျပင္ စစ္ေခြးတိုက္သို႔ပါ ပို႔လိုက္ေသး၏။ ပါးစပ္ကလည္း “မင္းတို႔ခ်စ္တဲ့တိုးေက်ာ္လိႈင္ အခုေတာ့ဘာျဖစ္သြားၿပီလဲ” ဟုဆိုကာ မေထမဲ့ျမင္ပင္ဆိုေသး၏။ တိုးေက်ာ္လိႈင္ကား ေထာင္တြင္း အတူေန ၅(ည)မ်ားအတြင္း လူခ်စ္လူခင္မ်ားသူျဖစ္ေတာ့ ေမာင္ၿပံဳးအေပၚ ၅(ည)တို႔အမ်က္ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းသင့္၏။ သင့္လည္းသင့္ ထိုက္သည္ျမင္၏။

က်ေနာ္ေရာက္ေတာ့ တခန္းတည္းအတူေန ကိုတင္ဆန္း (ရကသ) ကထိုအေၾကာင္းေျပာျပရင္း မ်က္ရည္လည္သည္ကို လည္းေကာင္း၊ ကိုေအာင္လြင့္(မင္းသား၊ဒါရိုက္တာ)မ်က္ႏွာေပၚတြင္ က်ိတ္မႏိုင္ခဲမရ အမ်က္ရိပ္တို႔ ဖ်တ္ဖ်တ္ထေနသည္ကို လည္းေကာင္း၊ စစ္ကိုင္းတင္ဝင္းႏႈတ္မွ “ဒီေကာင့္ကို တခုခုေတာ့ျပန္လုပ္မွျဖစ္မယ္” ဟု အံႀကိတ္ေျပာသံကိုလည္းေကာင္း ယခု တိုင္မွတ္မိေနေသး၏။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ္တိုင္သာမေတြ႔လိုက္ရေသာ္လည္း လက္သဲဆိတ္ေတာ့လက္ထိပ္နာ၏။ သို႔ႏွင့္ ေထာင္မႉးေမာင္ၿပံဳးအား တနည္းနည္းျဖင့္ တုန္႔ျပန္ေရး အတြက္ေတြးမိၾက၏။

ထိုစဥ္က (၁) တိုက္တြင္ ဦးရဲထြန္းအမႈတြဲ ဒါဝတ္ဂ်င္းဝါးလား(ဒါဝတ္ဂ်မားဟုလည္း တခ်ိဳ႔ကဆိုသည္) ဟုဆိုသည့္ စူရတီ မြတ္ဆလင္မ္အဖိုးႀကီးတဦးလည္းရွိေန၏။ က်န္းမာေရးသိတ္မေကာင္းလွ။ ေဆးဝါးအစံုမွီဝဲေနရသူျဖစ္၏။ သူက စီးပြားေရးသမား မွန္ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ႏြယ္ၿပီး ေထာင္ထဲေရာက္လာသူ။ သူႏွင့္တခန္းတည္းတြင္ ႏိုင္ငံေရး ၅(ည) ၃ ဦးလည္းအတူေနရ၏ (အမည္မ်ားမမွတ္မိေတာ့ပါ၊ မွတ္မိသူမ်ားရွိပါက ျပန္ေဖာ္ေပးပါရန္ေမတၱာရပ္ပါသည္) သူလည္း အျခား ၅(ည)မ်ားနည္းတူ ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ခြင့္မရွိ။ တပတ္တႀကိမ္ အိမ္မွလာေပးသည့္ ပါဆယ္လ္ကိုသာရေန၏။ သို႔ေသာ္ ေထာင္မႉးေမာင္ၿပံဳးႏွင့္ခ်စ္ေမာင္က သူ႔အိမ္သို႔အဝင္အထြက္လုပ္ကာ သူလိုသမွ်ပစၥည္းေတြကို ဒိုင္ခံသြင္းေပးထားသျဖင့္ သူ႔တြင္ေဆးဝါးအစားအေသာက္တင္မက ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြပါရွိေန၏။ သူ  အဆင္ေျပေန၊ စားေနဖတ္ေနရသည့္အတြက္ က်ေနာ္တို႔တြင္ မေက်မနပ္ျဖစ္စရာအေၾကာင္း လည္းမရွိ။ သူ႔အေပၚလည္း အားလံုးက စာနာနားလည္ၾက၏။ သူကလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဒုကၡမေပး။ မေပးသည့္အျပင္ ကူညီပါကူ ညီေသး၏။ ေထာင္မႉးေမာင္ၿပံဳး၏ခြဲျခားဆက္ဆံမႈႏွင့္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈကို ဖြင့္ခ်ၿပီးမွတိုက္ရမည္ဆိုလွ်င္ သူပါေမာင္ၿပံဳးႏွင့္ အမႈတြဲသြားႏိုင္သျဖင့္ ဘာမွမလုပ္ပဲေနေနၾက၏။ သို႔ေသာ္ ယခုကား အေျခအေနေျပာင္းသြားၿပီ။ ေမာင္ၿပံဳးအေပၚအမ်က္သင့္မႈက ႀကီးသထက္ႀကီးသြားၿပီ။ သူ႔ဖိႏွိပ္မႈကလည္း အျမင့္ဆံုးေစာ္ကားမႈသို႔ေရာက္သြားၿပီ။ တခုခုျပန္လုပ္ဖို႔  နည္းလမ္းရွာေတာ့ဒါဝတ္ ဂ်င္းဝါးလားႀကီးႏွင့္ကိစၥကို တည္ၿပီးတိုက္မွရေတာ့မည္။ ဟိုလူႀကီးပါ ၿငိသြားႏိုင္သည္။ မတတ္ႏိုင္။ လုပ္တာကေတာ့ လုပ္ရေတာ့မည္။ အားလံုးအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ဆိုတာကိုသာ မ်က္ႏွာမူရေတာ့မည္။ ေရြးစရာအျခားနည္းလမ္းကမရွိ။ ဆိုေတာ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကို ေျပာရေတာ့မည္။ ေထာင္အာဏာပိုင္ကိုတိုက္ဖို႔ သူတို႔ႏွင့္ပူးရမည္။ ဒါကလြဲလို႔အျခားမရွိ။

က်ေနာ့္သေဘာအမွန္အတိုင္းဆိုရလွ်င္ ေထာင္အာဏာပိုင္ကိုတိုက္ဖို႔ ေထာက္လွမ္းေရးႏွင့္ပူးရမည္ဆိုသည့္ အျမင္ကို လက္ခံလို႔မရ။ လက္ခံလို႔မရသည္မွန္ေသာ္လည္း ေလာေလာဆယ္မွာသည္လမ္းပဲရွိေန၏။ ေထာင္အာဏာပိုင္ဆိုသည္က စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ခိုင္းသည့္အတိုင္းလုပ္ရသူမ်ား။ သူႀကီးခိုင္းလို႔ ဆယ္အိမ္ေခါင္းက ရြာသားကိုရိုက္၏။ ေက်ာ္မေကာင္းၾကား မေကာင္းႏွင့္ ဖံုးမႏိုင္ဖိမရေတြျဖစ္လာ၏။ ဒီတြင္ ရြာသားက သူႀကီးကိုတိုင္၏။ အေျဖက ဘယ္လိုထြက္လာမည္နည္း။ ရွင္းေနသည္။ သူႀကီးက ဆယ္အိမ္ေခါင္းကို ကာႏိုင္သမွ်ကာမည္။ ေဖးမမည္။ မကာႏိုင္ေဖးလို႔ပင္မရႏိုင္ေတာ့လွ်င္ ဆယ္အိမ္ေခါင္းကို ထိုးေႂကြးၿပီး သူေတာ့ အလြတ္ရုန္းမည္။ ဒါက ဥပေဒမဲ့သူတို႔ လုပ္ေနၾက။ က်ေနာ္တိုု႔က သူႀကီးတိုက္ရင္းေထာင္ထဲေရာက္လာသူေတြမွန္ေသာ္ လည္း လက္ရွိအေနအထားက သူႀကီးကိုအျပဳတ္မတိုက္ႏိုင္ေသး။ ဆိုေတာ့ ဆယ္အိမ္ေခါင္းကိုတိုက္ရင္း သူႀကီးကိုဖြင့္ခ်ရေတာ့မည္။   ေလာေလာဆယ္မွာ ဆယ္အိမ္ေခါင္းျပဳတ္လွ်င္ပဲ ေတာ္လွၿပီ။ နည္းလမ္းေတာ့ရၿပီ။ ဘယ္သူေတြလုပ္ၾကမလဲဆိုသည့္ အေမးထပ္ ထြက္လာ၏။ လက္သဲၾကားအပ္စိုက္ၿပီးေရြးရမည့္အေနအထားလည္းမဟုတ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လုပ္မယ္ဟု ဦးေနမင္းႏွင့္တိုင္ပင္ျဖစ္၏။ လက္ေပၚလွ်င္ နည္းနည္းေတာ့နာမည္ ဆိုသည္ကိုလည္း ၂ ေယာက္စလံုးတြက္ထားၾက၏။ တခ်ိဳ႔လူေတြကိုသာ အသိေပးထားေသာ္ လည္း အမ်ားစုကိုေတာ့လံုးဝအသိမေပး။ ေပးလို႔လည္းမျဖစ္ဟုေသးထင္၏။

သို႔ႏွင့္ ဦးေနမင္းက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးႏွင့္ေတြ႔ခ်င္သည္ဟု ေထာင္ကိုေတာင္းဆိုလိုက္၏။ ေတြ႔ေတာ့ သူက အေျခအေန အခ်ိဳ႔ကို အရိပ္အျမြက္ေျပာၿပီး က်ေနာ္က ေထာက္လွမ္းေရးကိုေျပာစရာရွိေနဆိုကာ တည္ေပးလိုက္၏။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ေခၚ၏။ က်ေနာ္က (၁)တိုက္တြင္းမွ ေထာင္မႉးေမာင္ၿပံဳးႏွင့္ခ်စ္ေမာင္တို႔အေၾကာင္း သိထားသမွ်အခ်က္ အလက္ေတြအကုန္ဖြင့္ခ်လိုက္၏။ “က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ေထာင္ကႏွိပ္စက္ေနတာေတြအတြက္ အေရးယူေပးဖို႔ လာေျပာတာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ ၅(ည)ခ်င္းအတူတူ ခြဲျခားဆက္ဆံတာနဲ႔လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈေတြေၾကာင့္ ေရရွည္မွာေထာင္အုပ္ ခ်ဳပ္ေရးမွာပါ ျပႆနာေတြေပၚလာႏိုင္စရာရွိေၾကာင္း” အတိအလင္းေျပာျပလိုက္၏။ ဒီေတာ့  စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက “ေျပာသလို မဟုတ္ရင္ မင္းလည္းအေရးယူခံရမယ္” ဆိုၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္၏။ မမွန္သတင္းေပးမိလွ်င္ အေရးယူခံပါမည့္အေၾကာင္း ခံဝန္လက္မွတ္ လည္းထိုင္းခိုင္း၏။ က်ေနာ္ ခ်က္ျခင္းထိုးေပးလိုက္၏။

ေနာက္တေန႔မနက္မွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးႏွင့္ေထာင္အာဏာပိုင္တခ်ိဳ႔တိုက္ထဲေပါက္ခ်လာၿပီး ဦးဒါဝတ္အခန္းကို တလာစီေတာ့၏။ ဒီေတာ့မွ ေထာင္မႉးေမာင္ၿပံဳးႏွင့္ခ်စ္ေမာင္ လိုင္းဝင္ၿပီးသြင္းထားေပးသည့္ပစၥည္းေတြ တပံုတေခါင္းႀကီးထြက္လာ ၏။ အမ်ားေရွ႔မို႔ ဘာတခုမွလက္စေဖ်ာက္ခ်ိန္မရေတာ့။ ကိစၥကေတာ့ျပတ္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆက္တြဲကား က်န္ေနေသး၏။

ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္ဆိုတာ သူတို႔ရိပ္မိသြား၏။ က်ေနာ္တို႔ထဲက တေယာက္ကလည္း ရလာဒ္ေတာင္အပီအျပင္ မထြက္လာေသး ျဖစ္သေလာက္ေပၚမွာ အားရစိတ္ျဖင့္ “၅(ည)ေတြကိုလုပ္ရင္ ခုလိုခံရမယ္”ဆိုကာ အနည္းငယ္ဝင့္ဝါလိုက္၏။ ဤတြင္ ေနာက္ေန႔မနက္ က်ေနာ္တို႔အခန္းသို႔ ေထာင္မႉးေမာင္ၿပံဳးေရာက္ခ်လာက “အက်ဥ္းေထာင္လက္စြဲဥပေဒအရ” ဟု ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ ဂ်ိဳင္းေထာက္ေတြ သိမ္းသြားေတာ့၏။ က်ေနာ္လည္း အခန္းတြင္း အေပါ့အေလးသြားသည့္အခါ ဖင္ေရႊ႔ဖင္ေရႊ႔ျဖင့္သြားရေတာ့သလို  အခန္းျပင္ထြက္ေရခ်ိဳးရသည့္အခါလည္း ကိုေအာင္လြင္၊ စစ္ကိုင္းတင္ဝင္းႏွင့္ကိုတင္ဆန္းက က်ေနာ့္ဂ်ိဳင္းေထာက္အျဖစ္ ေရာက္ၾကေတာ့၏။ ေရခ်ိဳးဖြင့္ခ်ိန္ ၄၅ မိနစ္ သူမ်ားေတြ လမ္းေလွ်ာက္ၾကေတာ့ က်ေနာ္က သစ္သားကြပ္ျပစ္ကေလးေပၚက ထိုင္ေငးေနရ၏။ ဦးေနမင္းအပါအဝင္အားလံုး စိတ္မေကာင္းၾက။ က်ေနာ္လည္း မသက္သာ။

ဒီလိုႏွင့္ ၅ ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ေမာင္ၿပံဳးႏွင့္ခ်စ္ေမာင္ျပဳတ္သြား၏။ က်ေနာ္လည္းဂ်ိဳင္းေထာက္ေတြျပန္ရ၏။ ထိုေတာ့မွ သက္ျပင္းလည္း ရဲရဲခ်ႏိုင္ေတာ့၏။ ဦးေနမင္း၏ “အဲဒါပဲ ကိုမ်ိဳးျမင့္၊ ခံေနလို႔ကေတာ့ ခံေနရမွာပဲ၊ နာနာဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ျပန္ခ်ေတာ့လည္း ထိသင့္ သေလာက္ေတာ့ထိတာပါပဲဗ်” ဆိုကာ ေရခ်ိဳးရင္းလက္မေထာင္ျပသည္ကို ျပန္ၿပံဳးျပမိ၏။

အခု သူျပန္လြတ္လာျပန္ၿပီ။ ျခင္းထဲကၾကက္တေကာင္ၿခံထဲထြက္လာသလို ထြက္လာျပန္ၿပီ။ ဘယ္အခ်ိန္ျခင္းထဲျပန္ေရာက္ မည္ မေျပာတတ္။ က်ေနာ္ေတာင္းလို႔ သူလြတ္တာမဟုတ္ေသာ္လည္း သူလြတ္ေရးအတြက္ က်ေနာ့္လက္ဖဝါးေပၚတြင္ သူ႔အမည္ကို ကမၺည္းတင္ကာ ေတာင္းခဲ့ဖူးပါသည္ကိုကား သူသိေစခ်င္ပါ၏။ သူသိလွ်င္ က်ေနာ့္ကိုလည္း ျပန္အမွတ္တရရွိလိမ့္ကိုလည္း ယံုေန မိ၏။ က်ေနာ္ကား သူ႔ကို အမွတ္တရရွိေနဆဲ။

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ