ႏို႔ဖိုး၊ မ်ိဳးမင္းေအာင္နဲ႔စိန္႔ဖရန္႔စစ္ကအေၾကြေစ့ေလးေတြ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

က်ေနာ္နဲ႔ Katrina Boedeker

ႏို႔ဖိုး၊ မ်ိဳးမင္းေအာင္နဲ႔စိန္႔ဖရန္႔စစ္ကအေၾကြေစ့ေလးေတြလြန္ခဲ့သည့္ ၃ လေလာက္က က်ေနာ္ႏွင့္မ်ိဳးမင္းေအာင္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္တြင္ဆံုမိ၏။ စကားစျမည္ေျပာရင္း သူဘယ္သူ ဘယ္ဝါ၊ ဘယ္မွာေနဘာေတြလုပ္ေတြ တစတစသိလာ၏။ သူက ထိုင္းဗမာနယ္စပ္ ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းပီေအဘီေက်ာင္းေလးက ကေလးေတြကို စာသင္ေနသည့္ ဆရာ။ ဆရာမိဘအသင္းတြင္ ဘဏၰာေရးရွာေဖြေပးရသူ။ အတြင္းသိအစင္းသိဟု ဆိုရ မည္ထင္၏။ ေက်ာင္းေလးႏွင့္စပ္၍ သူေျပာျပသမွ်ကိုနားေထာင္ရင္း စိတ္ေမာလူ ေမာျဖစ္ေနမည့္ ဆရာဆရာမမ်ား၊ မိဘမ်ားကိုစိတ္တြင္ထင္လာ၏။ က်ေနာ္ကိုယ္ တိုင္လည္း ဒုကၡသည္အျဖစ္ ျဖတ္သန္းခဲ့သူဆိုေတာ့ သူတို႔ေသာကကို ပိုစာနာမိတာ လည္းပါမည္ထင္၏။ ႏို႔ဖိုးပီေအဘီေက်ာင္းေလးက မ်ိဳးမင္းေအာင္အား ဘဏၰာ ရွာေဖြ သူအျဖစ္ တာဝန္ေပးျခင္းမွာ အေတာ္လူေရြးေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္ထင္၏။ တဖြဲ႔ တႏြဲ႔ေျပာတတ္သူ မဟုတ္ေသာ္လည္း သူဘာလိုခ်င္၊ ဘာျဖစ္ခ်င္သည္ကို တိတိက် က်ေျပာတတ္သူဟုထင္၏။ သို႔ျဖင့္ က်ေနာ္တဦးတည္းအေနႏွင့္ တတ္ႏိုင္သမွ်ကူညီ မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိေပးလိုက္ေသာ္လည္း ဘာမွမယ္မယ္ရရမကူျဖစ္ခဲ့။ ထိုတေလာ တြင္ ထြက္ရသည့္ခရီး နည္းနည္းစိတ္ေနတာလည္းပါ၏။  က်ေနာ္ ဖို႔ဝိန္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူႏွင့္အြန္လိုင္းတြင္ စကားေျပာျဖစ္ျပန္၏။ က်ေနာ္က သူ႔အားစာရြက္စာတမ္း အေထာက္အထားႏွင့္ ဓါတ္ပံုေလးေတြပို႔ေပးႏိုင္လွ်င္ ပိုေကာင္းမည္ဟုေျပာလိုက္ျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ သူက လိုအပ္မည့္အေထာက္အထားႏွင့္ ဓါတ္ပံုေလးေတြပို႔လာ၏။

သူ႔ဆီက အေထာက္အထားမ်ားႏွင့္ ဓါတ္ပံုေလးေတြေရာက္မလာခင္တပတ္ေလာက္ကပဲ ဖို႔ဝိန္းက စိန္႔ဖရန္႔စစ္ယူနီဗားစတီး (University of Saint Francis) ႏွင့္ စီနီမာစင္န္တာ (Fort Wayne Cinema Center) တို႔ပူးေပါင္း၍ က်ေနာ့္မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ကားကို ၿမိဳ႔ခံပရိသတ္အား အခမဲ့ ၂ ပြဲျပေပး၏။ ေအာက္တိုဘာ ၁၃ ရက္ေန႔တြင္ စိန္႔ဖရန္႔စစ္မွေက်ာင္းသားမ်ားခ်ည္း တပြဲထပ္ျပဖို႔လည္း ရွိေသး၏။ စိန္႔ဖရန္႔စစ္ႏွင့္က်ေနာ္က ေရစက္ပါသလားမေျပာတတ္။ က်ေနာ္ အေမရိကားေရာက္ၿပီး ၂ လအတြင္းမွာပင္ က်ေနာ့္အား “ဗမာျပည္လူ႔အခြင့္အေရးအေျခအေနႏွင့္ ဘာ့ေၾကာင့္ ဗမာျပည္သားေတြဒီကိုဒုကၡသည္အျဖစ္ေရာက္” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္လာေရာက္ ေဟာေျပာေပးရန္ ဖိတ္၏။  ေနာက္ပိုင္းလည္း မၾကာမၾကာဆိုသလိုဖိတ္၏။ က်ေနာ္လည္းသြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ႏွင့္စိန္႔ဖရန္႔စစ္ သည္ မစိမ္းေတာ့။ စီနီမာစင္န္တာမွာျပေတာ့ တာဝန္ခံအမ်ိဳးသမီးကလာၾကည့္သူေတြကို “ဘာ့ေၾကာင့္ဒီကားျပ”ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ကေလးရွင္းျပၿပီး ေစနာရွင္မ်ားအေနျဖင့္ ဒါနျပဳလိုကျပဳႏိုင္ေၾကာင္း၊ ရမည့္ေငြကို ဖို႔ဝိန္းၿမိဳ႔ရွိ ဒုကၡသည္အေရးကူညီေဆာင္ ရြက္ေပးေနသည့္ေအဂ်င္စီတခုခုအား လႉမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပ၏။ ထိုအစီအစဥ္ကို က်ေနာ္ႀကိဳတင္ သိမထား။ မသိလည္း ကိစၥမရွိ။ သူတို႔အစီအတြက္ က်ေနာ့္မွာ ကန္႔ကြက္စရာ ဘာ အေၾကာင္းမွလည္းမရွိ။ ႀကိဳဆိုပင္ႀကိဳဆိုအပ္၏ဟု ထင္သည္။ ပြဲၿပီးေတာ့ ထံုးစံ အတိုင္း ပရိသတ္ႏွင့္အေမးအေျဖ။ သည္လိုႏွင့္ပြဲၿပီးသြား၏။

မ်ိဳးမင္းေအာင္ ပို႔လိုက္သည့္ဓါတ္ပံုေတြကို ျပန္ကူး၊ စာရြက္စာတမ္းေတြ ပရင့္ထုတ္၊ ကာဗာအမာဖိုလ္ဒါေလးႏွင့္ ဓါတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ ေလးထဲထဲ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါေလးေတြျပျပၿပီး ဆန္ရင္းေတြကိုဖြပ္၏။ လူတိုင္းကိုလည္းမေျပာခ်င္။ မေျပာရက္။ ဒီကအေျခအေနက လည္း ကိုယ့္ဝမ္းနာကိုယ္သာသိျဖစ္၏။ လူ ၇ ဦးခန္႔ ဝိုင္းထည့္သျဖင့္ ေဒၚလာ ၂ဝဝ ေက်ာ္ေလာက္ရလာ၏။ ကမ့္ထဲလွမ္းပို႔မည္စိတ္ ကူးၿပီးမွ အႀကံတခုထပ္ရ၏။ ေအာက္တိုဘာ ၁၃ စိန္႔ဖရန္႔စစ္ပြဲတြင္ ေက်ာင္းသားေတြဆီကအလႉခံၾကည့္ရန္။ တာဝန္ခံပေရာ္ဖက္ ဆာကို က်ေနာ့္စိတ္ကူးေျပာျပေတာ့ ဝမ္းပမ္းတသာလက္ခံသည္။ ဓါတ္ပံုေလးေတြ ပို႔ေပးပါ။ သူ ပါဝါပိြဳင့္ဆလိုက္ရိႉးေလး လုပ္ ထားမည္။ က်ေနာ့္ ေဟာေျပာမႈအၿပီးသတ္ခါနီးတြင္ ဒုကၡသည္စခန္းကေက်ာင္းေလးကိစၥ ၅ မိနစ္ေလာက္စကားေျပာပါ။ ေျပာေန ခ်ိန္မွာ ဆလိုက္ရိႉးကို ေနာက္ခံအေနႏွင့္ထိုးျပမည္။ ၿပီးေတာ့ စီနီမာစင္န္တာတြင္ျပတုန္းက ေကာက္ခံရထားသည့္ပိုက္ဆံကေလးကို လည္း ႏို႔ဖိုးကိုပဲလႉဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္ဆို၏။  စိတ္ကူးႏွင့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတြက္ က်ေနာ္လည္း ဝမ္းသာ၏။ ေက်းဇူးလည္း ႀကိဳ တင္ေနမိ၏။

ေအာက္တိုဘာ ၁၃ စိန္႔ဖရန္႔စစ္ကိုသြားေတာ့ အေမရိကန္မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႔ႏွင့္ဆံု၏။ အတန္း ၂ တန္းကေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္သျဖင့္ လူတရာခန္႔ရွိမည္ထင္၏။ က်ေနာ့္ကား Burma Soldier ကိုျပ၏။ ၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းအေမးအေျဖ။ အေမးအေျဖၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က ႏို႔ဖိုး ပီေအဘီေက်ာင္းေလးအေၾကာင္း ဆလိုက္ရိႉးျပၿပီးအတိုခ်ဳပ္ေျပာျပ၏။ ပြဲၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ႏွင့္စကားေျပာလိုသူအခ်ိဳ႔ႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာၿပီး ျပန္ကာနီးမွ တာဝန္ခံဆရာမ Katrina Boedeker က ပိုက္ဆံထည့္ထားသည့္စာအိပ္ေလး က်ေနာ့္ကိုကမ္း၏။ ဘယ္ေလာက္ရမွန္း သူလည္းမသိ။ က်ေနာ္ လည္းမသိ။ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး ျပန္အလာလမ္းမွာကတည္းက ပိုက္ဆံေတြေရ ၾကည့္ခ်င္ေန၏။ အိပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေဖါင္းကားေန၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ျခင္း အိပ္ကိုဖြင့္ၿပီး စားပြဲေပၚသြန္ခ်လိုက္ေတာ့ အရင္ဆံုးက်လာသည္က အေႂကြေစ့မ်ား။ တမတ္ေစ့၊ ဆယ္ျပားေစ့ေတြလည္းပါသည္။ ေငြစကၠဴေတြကလည္းတထပ္ႀကီး။ တူရာ တူရာတန္ဖိုးအလိုက္ ထပ္လိုက္ေတာ့မွ တေဒၚလာတန္ေတြက အမ်ားဆံုး။ ၿပီးေတာ့ ၂ ေဒၚလာ၊ ၅ ေဒၚလာ၊ ၁ဝ ေဒၚႏွင့္ အႀကီးဆံုး အရြက္က ေဒၚလာ ၂ဝ။ ေက်ာင္းသားေတြ မုန္႔ဖိုးေလးေတြကေန ႏိုင္သေလာက္ ထည့္လိုက္ၾကတာပါလားဟုေတြးကာ စိတ္ထဲ ခံစားမႈတမ်ိဳးျဖစ္မိေသး၏။ ဘာလဲေတာ့မေျပာတတ္။ ဒီေန႔ သူတို႔လႉသည့္ေငြႏွင့္ စီနီမာစင္န္တာမွာရသည့္ေငြ ၂ ခုေပါင္းက ၅ဝ၇ ေဒၚလာ။ က်ေနာ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္ ဆန္ရင္းေတြကိုဖြပ္လို႔ရတာက ေဒၚလာ ၂၆ဝ။ ေပါင္းေတာ့ ၇၆၇ ေဒၚလာ။ ဘတ္ေငြနဲ႔လႊဲေတာ့ ၂ေသာင္း ၃ေထာင္ ၁၁၃ ဘတ္ ျပား ၅၀(၂၃၁၁၃.၅ဝ)။ တတ္ႏိုင္သူေတြအဖို႔ ေငြ ၇ဝဝ ရာသည္ မေျပာပေသာ္လည္း ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္ စခန္းက ကေလးေတြအတြက္ေတာ့ အထိုက္အေလွ်ာက္ကာမိေထမိမည္။ မ်ိဳးမင္းေအာင္ႏွင့္ဆရာေတြဆီလွမ္းပို႔ရင္း ေက်ာင္းတံဆိပ္ တံုးေလးထုၿပီး ေက်းဇူးတင္စာကေလး ထုတ္ေပးပါဆိုေတာ့လုပ္ေပး၏။ သို႔ႏွင့္ ဒါနေလးတခုေျမာက္သြားေတာ့၏။ အေမရိ ကန္ေက်ာင္းသားေလးေတြ၏မုန္႔ဖိုးသည္ ဒုကၡသည္စခန္းက ဗမာျပည္သားကေလးငယ္ေတြအတြက္ စာအုပ္၊ စာေရးကိရိ ယာႏွင့္ေက်ာင္းသံုးပစၥည္း။ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ) ေအာက္တိုဘာ ၁၉ ၊ ၂ဝ၁၁