အ႐ိုးကို အရြက္ဖုံးၾကပါ
=============
အ႐ိုးကို အရြက္မဖုံးေစနဲ႔ဆိုတဲ့စကား ဘယ္ေခတ္ကစလိုက္တဲ့ ဝါဒမႈိင္းလဲေတာ့မသိ။ အသစ္အဆန္းကို လက္ခံခ်င္တဲ့စိတ္၊ ဆန္းသစ္တီထြင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြကို အေတာ္ပဲ သင္းကြပ္ႏိုင္တဲ့အယူအဆတရပ္ပါပဲ။
Gone with the wind ကို ျမသန္းတင့္ဘာသာျပန္တဲ့ ေလ႐ူးသုန္သုန္ဝတၳဳႀကီးထဲမွာ ဇာတ္လိုက္ ရက္ထ္ဘတ္တလာက ျပင္သစ္ကျပန္လာေတာ့ အထည္စ တမ်ိဳးပါလာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပါးလ်ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့အဝတ္စလည္းဆိုရင္ လူတဝတ္စာအရြယ္အစားကို လက္သီးဆုပ္ထဲ လုံးၿပီး ဝွက္ထားလို႔ရသတဲ့။ ဒါကို ဝါခင္းေတြသာရွိတဲ့ အေမရိကန္ေတာင္ပိုင္းသူေတြျမင္ေတာ့ သဲသဲလႈပ္ လိုခ်င္ၾကတယ္ဆိုပဲ။ (ငယ္ငယ္ကဖတ္ခဲ့တာမို႔ အေသးစိတ္ေတာ့ မမွတ္မိၿပီ)။
႐ုပ္ရွင္ျပန္႐ိုက္တဲ့ အထဲမလဲ ရက္ထ္က စကားလက္အိုဟာရာကို ျပင္သစ္ကပါလာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေဆာင္းဦးထုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ စကားလက္က ဝမ္းသာအားရ ခ်က္ခ်င္းယူေဆာင္းလိုက္တာပဲ။ ေရွ႔နဲ႔ေနာက္မွားေဆာင္းလို႔ ရက္ထ္က ျပင္ေပးရတယ္။
ဗမာအသိုင္းအဝိုင္းမွာ ဆိုရင္ေတာ့...."အိုေအ၊ ဘာပုံႀကီးလဲ မသိပါဘူး။ ရွက္စရာႀကီးပါေအ"ဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ေဆာင္းျဖစ္ၾကမယ္ မထင္ဘူး။ ဆိုလိုတာက အသစ္အဆန္းကို အေလးအျမတ္ျပဳတတ္တဲ့စိတ္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းကသင္းကြပ္ခံထားရေတာ့ တခုခုဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းႏွစ္သက္လက္ခံတတ္ဖို႔ ဝန္ေလးၾကတဲ့ သေဘာပါ။
ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း အေနာက္တိုင္းဂီတမွာ ေလမႈတ္တူရိယာမ်ိဳးစုံ၊ ႀကိဳးတပ္တူရိယာမ်ိဳးစုံ၊ ႐ိုက္ခတ္တီးမႈတ္ရတဲ့တူရိယာမ်ိဳးစုံ စသျဖင့္ တူရိယာအမ်ိဳးအစားစုံသေလာက္ ျမန္မာ့ဆိုင္းဝိုင္းမွာေတာ့ ေၾကး၊ ႀကိဳး၊ သားေရ၊ ေလ၊ လက္ခုပ္ဆိုၿပီး ဒီပစၥၥည္းေတြက မတက္။ စိန္ေဗဒါႀကီးတီးတုန္းကလည္း ဒီဆိုင္းဝိုင္းႀကီးပဲ။ အခု ျမန္မာျပည္ေက်ာက္စိမ္းလက္ထက္လည္း ဒါပဲ။ တိုးတက္မလာဘူး။ ေစာင္းေတာင္ ျမဝတီမင္းႀကီးဦးစတို႔၊ ေဒဝဣႏၵာေမာင္ေမာင္ႀကီးတို႔နည္းနည္း ခ်ဲ႔ထြင္ေဖာ္ရေပလို႔။
လွည္းဘီးဆိုလည္း မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ကေန အခု ေထာ္လာဂ်ီေခတ္သာ ေရာက္ခဲ့တယ္။ တပုံစံတည္းပဲ။ ကုန္းဆင္းကုန္းတက္ ႏြားသက္သာေအာင္ ဘရိတ္ေတြဘာေတြ ထြင္ရေကာင္းမွန္းမသိလို႔ ဝန္အျပည့္နဲ႔လွည္းေတြ ေခ်ာင္းကူးျမစ္ကူး ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲ ေနာက္ျပန္ဒလိမ့္ေခါက္ေကြးလိမ့္က်တာ မၾကာခဏပဲ။
ၾကာေတာ့ ဒီလူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ဘာမွအဆန္းမထြင္လို႔ ဘာမွ ျဖစ္မလာတာကို အျပစ္မျမင္ေပမယ့္ အဆန္းထြင္လို႔မွားရင္ ဟားတိုက္ရယ္ေမာတတ္၊ အျပစ္ေျပာတတ္တဲ့အက်င့္ႀကီး စြဲလာတယ္။ ဒီေတာ့ လူေတြကလည္း အျပစ္အေျပာမခံရမယ့္အလြယ္နည္းကို လိုက္လာၾကတယ္။
လူရႊင္ေတာ္ျပက္လုံးခြင္ေတြဟာ တခါလာလည္း မဲျပာပုဆိုး ေခါက္႐ိုးက်ိဳးျပက္လုံးေတြ ျဖစ္လာတယ္။
နည္းပညာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဘာသာစကား စတာေတြဟာ တေနရာမွာပဲ ေရေသလို တန္႔ေနလို႔မရဘူး။ စီးဆင္းေနရမယ္။ တိုးတက္ေနရမယ္။ ေျပာင္းလဲေနရမယ္။
ပုဂံေခတ္က ျမန္မာစကားနဲ႔ အခုျမန္မာစကား မတူဘူး။ ေခတ္အလိုက္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္ခဲ့တယ္။ ပုဂံေခတ္က ဝတ္စားဆင္ယင္ပုံနဲ႔ အခုဝတ္ပုံနဲ႔လည္း မတူ။ အရင္က ျမင္းနဲ႔ ခရီးသြားတယ္။ အခု ကားနဲ႔သြားမယ္။
ေနရာတကာ အ႐ိုးေပၚအရြက္မဖုံးေစနဲ႔လုပ္ေနရင္ အရာရာမွာ ေနာက္က် က်န္ခဲ့လိမ့္မယ္။ ေရွး႐ိုးစြဲေတြ ေဖ်ာက္ၾက။
စတီရီယို ေခတ္ဦးက ေပါ့ပ္ေတြ၊ ေရာ့ခ္ေတြကို ေပါက္ကရေျပာခဲ့သူေတြလည္း က်ဆုံးခဲ့ၾကၿပီ။ ျမန္မာဆန္ဆန္ ထမီဝတ္ဖို႔ေျပာသူေတြလည္း က်ဆုံးစျပဳေနၾကၿပီ။ ရက္ပ္ကို အျမင္ကတ္သူေတြလည္း ေနရာတကာ ရက္ပ္သီခ်င္းလႊမ္းေနတာကို သည္းခံနားလည္ေပးေနရၿပီ။
အခု ေကာင္မေလးေတြ ေပြ႔ဖက္ခံတာကို မ်က္စိစပါးေမႊးစူးသူေတြလည္း တခ်ိန္ေတာ့ ငါ့ေျမးရယ္ အဘြားကိုဖက္ပါဦး ျဖစ္လာႏိုင္ဖြယ္ရွိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေရွး႐ိုးစြဲတဲ့ အ႐ိုးေတြကို ဆန္းသစ္တီထြင္ေသာ အရြက္ဖားဖားေတြနဲ႕ နာနာႀကီး ဖုံးအုပ္ႏိုင္မွသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ စိမ္းလန္းစိုေျပ စည္ပင္ဖြံ႔ထြားႏိုင္မယ္။
=============
အ႐ိုးကို အရြက္မဖုံးေစနဲ႔ဆိုတဲ့စကား ဘယ္ေခတ္ကစလိုက္တဲ့ ဝါဒမႈိင္းလဲေတာ့မသိ။ အသစ္အဆန္းကို လက္ခံခ်င္တဲ့စိတ္၊ ဆန္းသစ္တီထြင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြကို အေတာ္ပဲ သင္းကြပ္ႏိုင္တဲ့အယူအဆတရပ္ပါပဲ။
Gone with the wind ကို ျမသန္းတင့္ဘာသာျပန္တဲ့ ေလ႐ူးသုန္သုန္ဝတၳဳႀကီးထဲမွာ ဇာတ္လိုက္ ရက္ထ္ဘတ္တလာက ျပင္သစ္ကျပန္လာေတာ့ အထည္စ တမ်ိဳးပါလာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပါးလ်ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့အဝတ္စလည္းဆိုရင္ လူတဝတ္စာအရြယ္အစားကို လက္သီးဆုပ္ထဲ လုံးၿပီး ဝွက္ထားလို႔ရသတဲ့။ ဒါကို ဝါခင္းေတြသာရွိတဲ့ အေမရိကန္ေတာင္ပိုင္းသူေတြျမင္ေတာ့ သဲသဲလႈပ္ လိုခ်င္ၾကတယ္ဆိုပဲ။ (ငယ္ငယ္ကဖတ္ခဲ့တာမို႔ အေသးစိတ္ေတာ့ မမွတ္မိၿပီ)။
႐ုပ္ရွင္ျပန္႐ိုက္တဲ့ အထဲမလဲ ရက္ထ္က စကားလက္အိုဟာရာကို ျပင္သစ္ကပါလာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေဆာင္းဦးထုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ စကားလက္က ဝမ္းသာအားရ ခ်က္ခ်င္းယူေဆာင္းလိုက္တာပဲ။ ေရွ႔နဲ႔ေနာက္မွားေဆာင္းလို႔ ရက္ထ္က ျပင္ေပးရတယ္။
ဗမာအသိုင္းအဝိုင္းမွာ ဆိုရင္ေတာ့...."အိုေအ၊ ဘာပုံႀကီးလဲ မသိပါဘူး။ ရွက္စရာႀကီးပါေအ"ဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ေဆာင္းျဖစ္ၾကမယ္ မထင္ဘူး။ ဆိုလိုတာက အသစ္အဆန္းကို အေလးအျမတ္ျပဳတတ္တဲ့စိတ္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းကသင္းကြပ္ခံထားရေတာ့ တခုခုဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းႏွစ္သက္လက္ခံတတ္ဖို႔ ဝန္ေလးၾကတဲ့ သေဘာပါ။
ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း အေနာက္တိုင္းဂီတမွာ ေလမႈတ္တူရိယာမ်ိဳးစုံ၊ ႀကိဳးတပ္တူရိယာမ်ိဳးစုံ၊ ႐ိုက္ခတ္တီးမႈတ္ရတဲ့တူရိယာမ်ိဳးစုံ စသျဖင့္ တူရိယာအမ်ိဳးအစားစုံသေလာက္ ျမန္မာ့ဆိုင္းဝိုင္းမွာေတာ့ ေၾကး၊ ႀကိဳး၊ သားေရ၊ ေလ၊ လက္ခုပ္ဆိုၿပီး ဒီပစၥၥည္းေတြက မတက္။ စိန္ေဗဒါႀကီးတီးတုန္းကလည္း ဒီဆိုင္းဝိုင္းႀကီးပဲ။ အခု ျမန္မာျပည္ေက်ာက္စိမ္းလက္ထက္လည္း ဒါပဲ။ တိုးတက္မလာဘူး။ ေစာင္းေတာင္ ျမဝတီမင္းႀကီးဦးစတို႔၊ ေဒဝဣႏၵာေမာင္ေမာင္ႀကီးတို႔နည္းနည္း ခ်ဲ႔ထြင္ေဖာ္ရေပလို႔။
လွည္းဘီးဆိုလည္း မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ကေန အခု ေထာ္လာဂ်ီေခတ္သာ ေရာက္ခဲ့တယ္။ တပုံစံတည္းပဲ။ ကုန္းဆင္းကုန္းတက္ ႏြားသက္သာေအာင္ ဘရိတ္ေတြဘာေတြ ထြင္ရေကာင္းမွန္းမသိလို႔ ဝန္အျပည့္နဲ႔လွည္းေတြ ေခ်ာင္းကူးျမစ္ကူး ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲ ေနာက္ျပန္ဒလိမ့္ေခါက္ေကြးလိမ့္က်တာ မၾကာခဏပဲ။
ၾကာေတာ့ ဒီလူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ဘာမွအဆန္းမထြင္လို႔ ဘာမွ ျဖစ္မလာတာကို အျပစ္မျမင္ေပမယ့္ အဆန္းထြင္လို႔မွားရင္ ဟားတိုက္ရယ္ေမာတတ္၊ အျပစ္ေျပာတတ္တဲ့အက်င့္ႀကီး စြဲလာတယ္။ ဒီေတာ့ လူေတြကလည္း အျပစ္အေျပာမခံရမယ့္အလြယ္နည္းကို လိုက္လာၾကတယ္။
လူရႊင္ေတာ္ျပက္လုံးခြင္ေတြဟာ တခါလာလည္း မဲျပာပုဆိုး ေခါက္႐ိုးက်ိဳးျပက္လုံးေတြ ျဖစ္လာတယ္။
နည္းပညာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဘာသာစကား စတာေတြဟာ တေနရာမွာပဲ ေရေသလို တန္႔ေနလို႔မရဘူး။ စီးဆင္းေနရမယ္။ တိုးတက္ေနရမယ္။ ေျပာင္းလဲေနရမယ္။
ပုဂံေခတ္က ျမန္မာစကားနဲ႔ အခုျမန္မာစကား မတူဘူး။ ေခတ္အလိုက္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္ခဲ့တယ္။ ပုဂံေခတ္က ဝတ္စားဆင္ယင္ပုံနဲ႔ အခုဝတ္ပုံနဲ႔လည္း မတူ။ အရင္က ျမင္းနဲ႔ ခရီးသြားတယ္။ အခု ကားနဲ႔သြားမယ္။
ေနရာတကာ အ႐ိုးေပၚအရြက္မဖုံးေစနဲ႔လုပ္ေနရင္ အရာရာမွာ ေနာက္က် က်န္ခဲ့လိမ့္မယ္။ ေရွး႐ိုးစြဲေတြ ေဖ်ာက္ၾက။
စတီရီယို ေခတ္ဦးက ေပါ့ပ္ေတြ၊ ေရာ့ခ္ေတြကို ေပါက္ကရေျပာခဲ့သူေတြလည္း က်ဆုံးခဲ့ၾကၿပီ။ ျမန္မာဆန္ဆန္ ထမီဝတ္ဖို႔ေျပာသူေတြလည္း က်ဆုံးစျပဳေနၾကၿပီ။ ရက္ပ္ကို အျမင္ကတ္သူေတြလည္း ေနရာတကာ ရက္ပ္သီခ်င္းလႊမ္းေနတာကို သည္းခံနားလည္ေပးေနရၿပီ။
အခု ေကာင္မေလးေတြ ေပြ႔ဖက္ခံတာကို မ်က္စိစပါးေမႊးစူးသူေတြလည္း တခ်ိန္ေတာ့ ငါ့ေျမးရယ္ အဘြားကိုဖက္ပါဦး ျဖစ္လာႏိုင္ဖြယ္ရွိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေရွး႐ိုးစြဲတဲ့ အ႐ိုးေတြကို ဆန္းသစ္တီထြင္ေသာ အရြက္ဖားဖားေတြနဲ႕ နာနာႀကီး ဖုံးအုပ္ႏိုင္မွသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ စိမ္းလန္းစိုေျပ စည္ပင္ဖြံ႔ထြားႏိုင္မယ္။
0 comments:
Post a Comment