ေသနတ္ေျပာင္းကို အမိန္႔ေပးႏိုင္မွ
အပိုင္း - ၂
ၾကည္ဝင္း
(အေရးေတာ္ပုံဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၇)
တဆက္တည္းပဲ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕လမ္းျပေျမပံု ၇ ဆင့္ဆိုတာကို ထုတ္လာတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့
(၁) ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးမႈမူေဘာင္ ျပန္လည္သံုးသပ္ျခင္း၊
(၂) ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးမႈမူေဘာင္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ျခင္း၊
(၃) ျပင္ဆင္အတည္ျပဳၿပီးျဖစ္ေသာ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးမႈ မူေဘာင္နဲ႔အညီ ျပည္ေထာင္စုၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံ-၂၁ ရာစု ပင္လံုက်င္းပျခင္း၊
(၄) ၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံရလဒ္မ်ားအားစုစည္းၿပီး ျပည္ေထာင္စုသေဘာတူညီခ်က္ (21 st Century Panglon Conference Agreement)လက္မွတ္ထုိးျခင္း၊
(၅) ျပည္ေထာင္စုသေဘာတူညီခ်က္နဲ႔အညီ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးသားျခင္း၊ အတည္ျပဳျခင္း၊
(၆) ျပင္ဆင္ေရးသားအတည္ျပဳၿပီးျဖစ္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႔အညီ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲမ်ား က်င္းပျခင္း၊
(၇) ပါတီစံုဒီမိုကေရစီအေထြေထြေရြးေကာက္ပဲြရလဒ္နဲ႔အညီ ဒီမိုကရက္တစ္ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ျခင္း။
တို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို စစ္တပ္ကလည္းသေဘာတူထားပံု ရပါတယ္။
အဲဒီ ႏိုင္ငံေရးမူေဘာင္ျပန္လည္သံုးသပ္ျခင္းနဲ႔ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးအဆင့္ေတြမွာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြ အားလံုးပါဝင္လာႏိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ႏိုင္မလားဆိုတာကိုေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္အထိေတာ့ (NCA) လက္မွတ္ထိုးမွညီလာခံတက္လို႔ရမယ္လို႔ေျပာေနတာ ျဖစ္တယ္။ အထက္မွာေျပာသလို ရခိုင္၊ ပေလာင္နဲ႔ ကိုးကန္႔အဖြဲ႔ေတြအေနနဲ႔ လက္မွတ္ထိုးမယ္ဆိုရင္ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကိုစြန္႔ပါမယ္ဆိုၿပီး အရင္ေၾကညာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျဖစ္စဥ္ေတြကိုၾကည့္ရင္ စစ္တပ္ကသေဘာတူမွ (NLD) က လုပ္ႏိုင္တာေတြ႔ရမယ္။ (NLD) က အစိုးရျဖစ္ေပမယ့္ ၂၀၀၈ ေျခဥရဲ့ေျခမန္းကြင္းအစြပ္ခံထားတာျဖစ္လို႔ စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါႏိုင္ဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ရဲ့လမ္းျပေျမပံု (၇) ဆင့္မွာလည္း စစ္တပ္ (စစ္အုပ္စု) က အမ်ိဳးမ်ိဳးပညာျပတာကို ေတြ႔ၾကရပါဦးမယ္။
၂၀၀၈ ေျခဥအရ အာဏာပိုင္အစစ္ဟာ ကာခ်ဳပ္ပဲျဖစ္တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔ သမၼတအထက္မွာေနႏိုင္ေပမယ့္ ကာခ်ဳပ္အထက္မွာေတာ့မေနႏိုင္ဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္တန္းစီဇယားမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ကာခ်ဳပ္အထက္ နံပါတ္ ၂ ေနရာမွာရွိေပမယ့္ ဒါဟာ စာရြက္ေပၚမွာပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၂၀၀၈ ေျခဥျပင္ေရးကိစၥမွာ လူထုကေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္တဲ့အစိုးရလက္ေအာက္မွာ စစ္တပ္ကိုထားရွိဖို႔ျပင္ဆင္ရမယ္လို႔ အဓိကထားေျပာေနၾကတာပဲ။ စစ္တပ္က အစိုးရကိုအမိန္႔ေပးတာမဟုတ္ဘဲ အစိုးရက စစ္တပ္ကိုအမိန္႔ေပးတာျဖစ္ရမယ္လို႔ ဆိုလိုတာျဖစ္တယ္။ ဥကၠ႒ေမာ္ကေတာ့ “ပါတီက ေသနတ္ကိုအမိန္႔ေပးရမယ္။ ပါတီကုိ ေသနတ္ကအမိန္႔ေပးတာ မျဖစ္ေစရဘူး” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအပါအဝင္ ဗမာျပည္ရဲ့ျပႆနာအဝဝကို ေျဖရွင္းေရးရဲ့ေသာ့ခ်က္ဟာ စစ္ (၃) စစ္ (စစ္အုပ္စု၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကေရစီယႏၱရား) ကို အၿပီးအပိုင္ဖ်က္သိမ္းႏိုင္ မဖ်က္သိမ္းႏိုင္ဆိုတဲ့အေပၚမွာ မူတည္တယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ လူထုရဲ့ေသြးေျမက် တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တာေတြေၾကာင့္ စစ္အုပ္စုဟာ တပါတီအာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ ဆက္မအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပါတီစံုဆိုတာကိုဟန္ျပလုပ္လာရတယ္။ စစ္ (၃)စစ္ကို ၂၀၀၈ ေျခဥနဲ႔ အကာအကြယ္ ယူထားတာ ျဖစ္တယ္။
စစ္ (၃) စစ္ကို ဖ်က္သိမ္းဖို႔ဆိုရင္ စစ္တပ္ကိုျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး (RAM) လုပ္ရမယ္။ စစ္အုပ္စုရဲ႕ တလက္ကိုင္စစ္တပ္အျဖစ္ကေန အေျခခံလူထုႀကီးအေပၚသစၥာခံတဲ့တပ္မေတာ္ ျဖစ္လာေအာင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရမယ္။ ေျပာင္းလဲလို႔လည္း ရႏိုင္တယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာ ထိပ္သီးတစုကလြဲလို႔ ေအာက္ေျခအမ်ားစုႀကီးက အေျခခံျပည္သူလူထုရဲ႕သားသမီးေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ သူတို႔ဘေတြဟာလည္း အမ်ားျပည္သူေတြလိုပဲ ဆင္းရဲႏံုခ်ာေနၾကတာပဲ။ အခါအခြင့္သင့္တိုင္းလည္း စစ္အုပ္စုကို မလိုလားဘူးဆိုတာ ျပခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲတို႔ကို ၾကည့္ပါ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔လည္း စစ္တပ္ကိုေျပာင္းလဲႏိုင္မွျဖစ္မယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ပံု ရပါတယ္။ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ႀကိဳးစားေနပံုပါပဲ။ ေတြ႔ျမင္ေနရသေလာက္ကေတာ့ စစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံၿပီး ရင္းႏွီးမႈယူ၊ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေဆြးေႏြးနားခ်ေနတယ္လို႔ ဆိုရမလားပဲ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ေခ်ာ့ျမႇဴေရး (appeasement) ဆန္တယ္။ (အခု အေမရိကန္ခရီးမွာ ဆန္ရွင္ျပဳတ္ေအာင္လုပ္လာႏိုင္ခဲ့တယ္။ အေမရိကန္ကလည္းျဖဳတ္ခ်င္ေနတာမို႔ ထီးလိုမင္းလို လို႔ေျပာရမွာပဲ။)
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တိုင္က ထိပ္တိုက္ေတြ႔ေရးလမ္း မလိုက္ဘူး၊ လူထုအနာမခံေတာ့ဘူး၊ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးလမ္းပဲသြားမယ္လို႔ ေျပာထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေရႊဂံုတိုင္ရပ္တည္ခ်က္ကေန ဂငယ္ေကြ႔ ေကြ႔ၿပီး ၂၀၀၈ ေျခဥလက္ခံ၊ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ဒီလမ္းလိုက္ဖို႔ အခါေတာ္ေပးေနသူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ 'ထိပ္တိုက္ေတြ႔ေရးလမ္းလိုက္လို႔ တိုင္းျပည္နဲ႔လူထုနာလွၿပီ။ အက်ိဳးမရွိဘူး။ သမၼတေဒါက္တာေမာင္ေမာင္လက္ထက္ကလည္း ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးမလုပ္ဘဲ ထိပ္တိုက္ေတြ႔လို႔ အက်ိဳးနည္းခဲ့တယ္။ စစ္တပ္ကို အတိုက္အခံမလုပ္နဲ႔။ စစ္တပ္က ေပးထားခ်က္ကိုပဲယူ၊ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ျဖစ္နိုင္တာကိုလုပ္တာ (အခု ကာခ်ဳပ္ကလည္း ဒါကို ထည့္ေျပာသြား)' စတဲ့စတဲ့ ၾသဝါဒလမ္းညႊန္ေတြ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္ခင္က အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။
မိမိကေတာ့ တပ္ျပဳျပင္ေရးဟာ လူထုအားပါမွသာေအာင္ျမင္ႏိုင္မယ္လို႔ ယံုတယ္။ ထိပ္တိုက္ေတြ႔တာ၊
လူထုနာတာ စတာေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။
(၁) ထိပ္တိုက္ေတြ႔ေရးတို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးတို႔ဆိုတာေတြဟာ လူထုႀကီးက ေရြးခ်ယ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဖိႏွိပ္အုပ္စိုးသူေတြကသာ ေရြးခ်ယ္တာျဖစ္တယ္။ လူထုႀကီးကေတာ့ အေျခခံအားျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့လမ္းကိုပဲေရြးခ်ယ္ခ်င္ၾကတာပါ။ အဲဒီလမ္းကို အုပ္စိုးသူေတြကပိတ္ထားလို႔သာ တျခားလမ္းေရြးရတာ ျဖစ္တယ္။
(၂) လူထုႀကီးကို လမ္းေပၚထြက္ၾကပါလို႔ေျပာတိုင္းလည္း လမ္းေပၚထြက္လာမွာမဟုတ္သလို မထြက္ၾကပါနဲ႔လို႔ေျပာတိုင္းလည္း မထြက္ဘဲေနၾကမွာ မဟုတ္ပါ။ ထြက္တာ မထြက္တာဟာ သူတို႔ရဲ႕ လက္ေတြ႔႐ုပ္ဘ၀ကျပ႒ာန္းတာ ျဖစ္တယ္။ အခုလည္း အလုပ္သမားေတြ လုပ္ခတိုးရဖို႔ လမ္းေပၚထြက္ေနၾကသလို လယ္သမားေတြလည္း သိမ္းဆည္းလယ္ျပန္ရေရး ထြန္တံုးတိုက္ပြဲေတြ ႏႊဲေနၾကရတယ္ မဟုတ္လား။
လူထုတိုက္ပြဲသဏၭာန္ဟာ လမ္းေပၚဆႏၵျပတာတခုတည္းရွိတာ မဟုတ္ပါ။ ပံုစံမ်ိဳးစံု ရွိပါတယ္။ အေျခအေနအခ်ိန္အခါလိုက္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲက်င့္သံုးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
(၃) ထိပ္တိုက္ေတြ႔လို႔အက်ိဳးမရွိဘူးလို႔ ေျပာေနသူေတြအေနနဲ႔ မိမိတို႔ဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ အသက္ေပးတိုက္ပြဲဝင္သြားသူေတြရဲ့အ႐ိုးပံုေပၚမွာ ထိုင္ေနၾကတယ္ဆိုတာ မေမ့ၾကပါနဲ႔လို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ အတိုင္းအတာတခုအထိ လြတ္လပ္ခြင့္၊ ေျပာဆိုေရးသားခြင့္၊ အသင္းအပင္းဖြဲ႔စည္းခြင့္ စသျဖင့္ရေနတာေတြဟာ ျပည္သူေတြေသြးေျမက်ခံၿပီးတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့လို႔ ရခဲ့တဲ့ အသီးအပြင့္ေတြပါ။ စစ္အုပ္စုကသေဘာေကာင္းၿပီးေပးခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအသီးအပြင့္ေတြကို ဆက္ခံကာကြယ္ထိန္းသိမ္းရမွာျဖစ္သလို ဆက္လည္းတိုးခ်ဲ႔ရပါမယ္။
(၄) လူထုနာမွာစိုးတယ္ ဆိုၾကတယ္။ လမ္းေပၚထြက္ဆႏၵျပလို႔ အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြဲခံရၿပီး လူထုေတြ အသက္ဆံုး႐ံႈးေသြးေျမက်မွာကိုမျဖစ္ေစခ်င္ဘူးလို႔ ဆိုလိုဟန္တူပါတယ္။ စစ္ (၃)စစ္ ေအာက္မွာ လူထုႀကီးဟာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမ်ွဆင္းရဲဒုကၡခံေနၾကရတာပါ။ စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ေနရာေတြမွာ အသက္ဆံုး႐ံႈးရတာ၊ က်ီးလန္႔စာစားေနရတာ၊ ေနရပ္ေဒသမျပန္ႏိုင္ဘဲ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ဘဝနဲ႔ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ေနေနၾကရတာ စတာစတာေတြဟာ ေျပာမကုန္ေရးမကုန္ပါ။
ဒါ့အျပင္ စစ္အုပ္စုထိပ္သီးနဲ႔အေပါင္းအပါတသိုက္က တိုင္းျပည္ရဲ့သယံဇာတေတြကို စည္းမရွိကမ္းမရွိ ထုတ္ယူေရာင္းခ်လို႔ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ေတြပ်က္စီးကုန္တယ္။ ရာသီဥတုေတြေဖာက္ျပန္ၿပီး ကပ္ေဘးေတြ က်တယ္။ သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ေတြအတြက္ ႀကိဳတင္သတိေပးတာ၊ လံုၿခံဳရာေရႊ႔ေပးတာ စတဲ့ လုပ္ရမယ့္အစိုးရတာဝန္ေတြပ်က္ကြက္လို႔ ျပည္သူေတြ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ မပ်က္စီးမဆံုး႐ံႈးသင့္ဘဲ ဆံုး႐ံႈးၾကရတယ္။ ၂၀၀၈ နာဂစ္မုန္တိုင္းမွာဆိုရင္ သိန္းနဲ႔ခ်ီအသက္ဆံုး႐ံႈးရတယ္ မဟုတ္လား။
လတ္တေလာထုတ္ျပန္တဲ့ ကုလသမဂၢ သဘာဝေဘးအႏၲရာယ္ ေလ်ာ့က်ေရး UNISDR ရဲ႕ အစီရင္ခံစာအရ သဘာဝ ေဘးအႏၲရာယ္မ်ားေၾကာင့္ ေသဆုံးသူအမ်ားဆုံးႏုိင္ငံစာရင္းတြင္ ေဟတီကထိပ္ဆုံး၌ရပ္တည္ခဲ့ၿပီး
ျမန္မာႏုိင္ငံကတတိယေနရာမွာ ရွိေနတယ္။ အဲဒီအစီရင္ခံစာမွာပဲ သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ဆံုး႐ံႈးမႈေတြဟာ လူမႈစီးပြားဘဝေတြနဲ႔ဆက္စပ္တယ္လို႔လည္း ေဖာ္ျပထားတယ္။ လူမႈစီးပြားဘဝနိမ့္က်ေလ ဆံုး႐ံႈးမႈႀကီးေလလို႔ ေျပာတာပါ။
လူထုႀကီးအေနန႔ဲ ေန႔စဥ္ေနထိုင္မႈဘဝအတြက္ သြားေရးလာေရးမွာလည္း ယာဥ္အိုယာဥ္ေဟာင္းေတြကိုပဲ အားကိုးၾကရတယ္။ အိုေဟာင္း႐ံုမက ယာဥ္စီးေရမေလာက္ငေတာ့ စုၿပံဳတိုးေဝွ႔စီးၾက သြားၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သေဘာၤေမွာက္ကားေမွာက္ ေသရတာေတြလည္း မၾကာမၾကာၾကားေနရတယ္။
လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး အဖက္ဖက္ကခၽြတ္ၿခံဳက်ေနတယ္။ လူထုႀကီးဟာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်နာက်င္ခံစားေနၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူထုႀကီးခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡအေပါင္းဟာ ေရးလို႔ကုန္ႏိုင္ဖြယ္မရွိပါဘူး။ အခုအေျခအေနက တိုင္းျပည္ျဖစ္႐ံႈး တိုင္းျပည္ရာမဝင္တဲ့အေျခအေန ျဖစ္ေနပါၿပီ။ စစ္ (၃)စစ္ တရက္ အသက္ပိုရွည္ေလ လူထုႀကီးက တရက္ ပိုဒုကၡေရာက္ေလပါ။
ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့၊ သာယာဝေျပာတဲ့၊ တိုင္းရင္းသားအားလံုး တန္းတူအခြင့္အေရးရွိတဲ့ျပည္ေထာင္စုကို ထူေထာင္ဖို႔အတြက္ အဓိကအဟန္႔အတားက စစ္ (၃) စစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ (၃) စစ္ ဖ်က္သိမ္းဖို႔ဆိုရင္ စစ္တပ္ကို အရင္ဆံုးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရမယ္။ လူထုအားနဲ႔သာ ေျပာင္းလဲႏိုင္မယ္။ ေသနတ္က လူထုကိုအမိန္႔ေပးတာ မဟုတ္ဘဲ လူထုက ေသနတ္ကိုအမိန္႔ေပးတာျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
ျပီး
အပိုင္း - ၂
ၾကည္ဝင္း
(အေရးေတာ္ပုံဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၇)
တဆက္တည္းပဲ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕လမ္းျပေျမပံု ၇ ဆင့္ဆိုတာကို ထုတ္လာတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့
(၁) ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးမႈမူေဘာင္ ျပန္လည္သံုးသပ္ျခင္း၊
(၂) ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးမႈမူေဘာင္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ျခင္း၊
(၃) ျပင္ဆင္အတည္ျပဳၿပီးျဖစ္ေသာ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးမႈ မူေဘာင္နဲ႔အညီ ျပည္ေထာင္စုၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံ-၂၁ ရာစု ပင္လံုက်င္းပျခင္း၊
(၄) ၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံရလဒ္မ်ားအားစုစည္းၿပီး ျပည္ေထာင္စုသေဘာတူညီခ်က္ (21 st Century Panglon Conference Agreement)လက္မွတ္ထုိးျခင္း၊
(၅) ျပည္ေထာင္စုသေဘာတူညီခ်က္နဲ႔အညီ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးသားျခင္း၊ အတည္ျပဳျခင္း၊
(၆) ျပင္ဆင္ေရးသားအတည္ျပဳၿပီးျဖစ္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႔အညီ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲမ်ား က်င္းပျခင္း၊
(၇) ပါတီစံုဒီမိုကေရစီအေထြေထြေရြးေကာက္ပဲြရလဒ္နဲ႔အညီ ဒီမိုကရက္တစ္ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ျခင္း။
တို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို စစ္တပ္ကလည္းသေဘာတူထားပံု ရပါတယ္။
အဲဒီ ႏိုင္ငံေရးမူေဘာင္ျပန္လည္သံုးသပ္ျခင္းနဲ႔ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးအဆင့္ေတြမွာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြ အားလံုးပါဝင္လာႏိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ႏိုင္မလားဆိုတာကိုေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္အထိေတာ့ (NCA) လက္မွတ္ထိုးမွညီလာခံတက္လို႔ရမယ္လို႔ေျပာေနတာ ျဖစ္တယ္။ အထက္မွာေျပာသလို ရခိုင္၊ ပေလာင္နဲ႔ ကိုးကန္႔အဖြဲ႔ေတြအေနနဲ႔ လက္မွတ္ထိုးမယ္ဆိုရင္ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကိုစြန္႔ပါမယ္ဆိုၿပီး အရင္ေၾကညာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျဖစ္စဥ္ေတြကိုၾကည့္ရင္ စစ္တပ္ကသေဘာတူမွ (NLD) က လုပ္ႏိုင္တာေတြ႔ရမယ္။ (NLD) က အစိုးရျဖစ္ေပမယ့္ ၂၀၀၈ ေျခဥရဲ့ေျခမန္းကြင္းအစြပ္ခံထားတာျဖစ္လို႔ စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါႏိုင္ဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ရဲ့လမ္းျပေျမပံု (၇) ဆင့္မွာလည္း စစ္တပ္ (စစ္အုပ္စု) က အမ်ိဳးမ်ိဳးပညာျပတာကို ေတြ႔ၾကရပါဦးမယ္။
၂၀၀၈ ေျခဥအရ အာဏာပိုင္အစစ္ဟာ ကာခ်ဳပ္ပဲျဖစ္တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔ သမၼတအထက္မွာေနႏိုင္ေပမယ့္ ကာခ်ဳပ္အထက္မွာေတာ့မေနႏိုင္ဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္တန္းစီဇယားမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ကာခ်ဳပ္အထက္ နံပါတ္ ၂ ေနရာမွာရွိေပမယ့္ ဒါဟာ စာရြက္ေပၚမွာပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၂၀၀၈ ေျခဥျပင္ေရးကိစၥမွာ လူထုကေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္တဲ့အစိုးရလက္ေအာက္မွာ စစ္တပ္ကိုထားရွိဖို႔ျပင္ဆင္ရမယ္လို႔ အဓိကထားေျပာေနၾကတာပဲ။ စစ္တပ္က အစိုးရကိုအမိန္႔ေပးတာမဟုတ္ဘဲ အစိုးရက စစ္တပ္ကိုအမိန္႔ေပးတာျဖစ္ရမယ္လို႔ ဆိုလိုတာျဖစ္တယ္။ ဥကၠ႒ေမာ္ကေတာ့ “ပါတီက ေသနတ္ကိုအမိန္႔ေပးရမယ္။ ပါတီကုိ ေသနတ္ကအမိန္႔ေပးတာ မျဖစ္ေစရဘူး” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအပါအဝင္ ဗမာျပည္ရဲ့ျပႆနာအဝဝကို ေျဖရွင္းေရးရဲ့ေသာ့ခ်က္ဟာ စစ္ (၃) စစ္ (စစ္အုပ္စု၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကေရစီယႏၱရား) ကို အၿပီးအပိုင္ဖ်က္သိမ္းႏိုင္ မဖ်က္သိမ္းႏိုင္ဆိုတဲ့အေပၚမွာ မူတည္တယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ လူထုရဲ့ေသြးေျမက် တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တာေတြေၾကာင့္ စစ္အုပ္စုဟာ တပါတီအာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ ဆက္မအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပါတီစံုဆိုတာကိုဟန္ျပလုပ္လာရတယ္။ စစ္ (၃)စစ္ကို ၂၀၀၈ ေျခဥနဲ႔ အကာအကြယ္ ယူထားတာ ျဖစ္တယ္။
စစ္ (၃) စစ္ကို ဖ်က္သိမ္းဖို႔ဆိုရင္ စစ္တပ္ကိုျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး (RAM) လုပ္ရမယ္။ စစ္အုပ္စုရဲ႕ တလက္ကိုင္စစ္တပ္အျဖစ္ကေန အေျခခံလူထုႀကီးအေပၚသစၥာခံတဲ့တပ္မေတာ္ ျဖစ္လာေအာင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရမယ္။ ေျပာင္းလဲလို႔လည္း ရႏိုင္တယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာ ထိပ္သီးတစုကလြဲလို႔ ေအာက္ေျခအမ်ားစုႀကီးက အေျခခံျပည္သူလူထုရဲ႕သားသမီးေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ သူတို႔ဘေတြဟာလည္း အမ်ားျပည္သူေတြလိုပဲ ဆင္းရဲႏံုခ်ာေနၾကတာပဲ။ အခါအခြင့္သင့္တိုင္းလည္း စစ္အုပ္စုကို မလိုလားဘူးဆိုတာ ျပခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲတို႔ကို ၾကည့္ပါ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔လည္း စစ္တပ္ကိုေျပာင္းလဲႏိုင္မွျဖစ္မယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ပံု ရပါတယ္။ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ႀကိဳးစားေနပံုပါပဲ။ ေတြ႔ျမင္ေနရသေလာက္ကေတာ့ စစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံၿပီး ရင္းႏွီးမႈယူ၊ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေဆြးေႏြးနားခ်ေနတယ္လို႔ ဆိုရမလားပဲ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ေခ်ာ့ျမႇဴေရး (appeasement) ဆန္တယ္။ (အခု အေမရိကန္ခရီးမွာ ဆန္ရွင္ျပဳတ္ေအာင္လုပ္လာႏိုင္ခဲ့တယ္။ အေမရိကန္ကလည္းျဖဳတ္ခ်င္ေနတာမို႔ ထီးလိုမင္းလို လို႔ေျပာရမွာပဲ။)
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တိုင္က ထိပ္တိုက္ေတြ႔ေရးလမ္း မလိုက္ဘူး၊ လူထုအနာမခံေတာ့ဘူး၊ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးလမ္းပဲသြားမယ္လို႔ ေျပာထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေရႊဂံုတိုင္ရပ္တည္ခ်က္ကေန ဂငယ္ေကြ႔ ေကြ႔ၿပီး ၂၀၀၈ ေျခဥလက္ခံ၊ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ဒီလမ္းလိုက္ဖို႔ အခါေတာ္ေပးေနသူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ 'ထိပ္တိုက္ေတြ႔ေရးလမ္းလိုက္လို႔ တိုင္းျပည္နဲ႔လူထုနာလွၿပီ။ အက်ိဳးမရွိဘူး။ သမၼတေဒါက္တာေမာင္ေမာင္လက္ထက္ကလည္း ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးမလုပ္ဘဲ ထိပ္တိုက္ေတြ႔လို႔ အက်ိဳးနည္းခဲ့တယ္။ စစ္တပ္ကို အတိုက္အခံမလုပ္နဲ႔။ စစ္တပ္က ေပးထားခ်က္ကိုပဲယူ၊ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ျဖစ္နိုင္တာကိုလုပ္တာ (အခု ကာခ်ဳပ္ကလည္း ဒါကို ထည့္ေျပာသြား)' စတဲ့စတဲ့ ၾသဝါဒလမ္းညႊန္ေတြ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္ခင္က အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။
မိမိကေတာ့ တပ္ျပဳျပင္ေရးဟာ လူထုအားပါမွသာေအာင္ျမင္ႏိုင္မယ္လို႔ ယံုတယ္။ ထိပ္တိုက္ေတြ႔တာ၊
လူထုနာတာ စတာေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။
(၁) ထိပ္တိုက္ေတြ႔ေရးတို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးတို႔ဆိုတာေတြဟာ လူထုႀကီးက ေရြးခ်ယ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဖိႏွိပ္အုပ္စိုးသူေတြကသာ ေရြးခ်ယ္တာျဖစ္တယ္။ လူထုႀကီးကေတာ့ အေျခခံအားျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့လမ္းကိုပဲေရြးခ်ယ္ခ်င္ၾကတာပါ။ အဲဒီလမ္းကို အုပ္စိုးသူေတြကပိတ္ထားလို႔သာ တျခားလမ္းေရြးရတာ ျဖစ္တယ္။
(၂) လူထုႀကီးကို လမ္းေပၚထြက္ၾကပါလို႔ေျပာတိုင္းလည္း လမ္းေပၚထြက္လာမွာမဟုတ္သလို မထြက္ၾကပါနဲ႔လို႔ေျပာတိုင္းလည္း မထြက္ဘဲေနၾကမွာ မဟုတ္ပါ။ ထြက္တာ မထြက္တာဟာ သူတို႔ရဲ႕ လက္ေတြ႔႐ုပ္ဘ၀ကျပ႒ာန္းတာ ျဖစ္တယ္။ အခုလည္း အလုပ္သမားေတြ လုပ္ခတိုးရဖို႔ လမ္းေပၚထြက္ေနၾကသလို လယ္သမားေတြလည္း သိမ္းဆည္းလယ္ျပန္ရေရး ထြန္တံုးတိုက္ပြဲေတြ ႏႊဲေနၾကရတယ္ မဟုတ္လား။
လူထုတိုက္ပြဲသဏၭာန္ဟာ လမ္းေပၚဆႏၵျပတာတခုတည္းရွိတာ မဟုတ္ပါ။ ပံုစံမ်ိဳးစံု ရွိပါတယ္။ အေျခအေနအခ်ိန္အခါလိုက္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲက်င့္သံုးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
(၃) ထိပ္တိုက္ေတြ႔လို႔အက်ိဳးမရွိဘူးလို႔ ေျပာေနသူေတြအေနနဲ႔ မိမိတို႔ဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ အသက္ေပးတိုက္ပြဲဝင္သြားသူေတြရဲ့အ႐ိုးပံုေပၚမွာ ထိုင္ေနၾကတယ္ဆိုတာ မေမ့ၾကပါနဲ႔လို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ အတိုင္းအတာတခုအထိ လြတ္လပ္ခြင့္၊ ေျပာဆိုေရးသားခြင့္၊ အသင္းအပင္းဖြဲ႔စည္းခြင့္ စသျဖင့္ရေနတာေတြဟာ ျပည္သူေတြေသြးေျမက်ခံၿပီးတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့လို႔ ရခဲ့တဲ့ အသီးအပြင့္ေတြပါ။ စစ္အုပ္စုကသေဘာေကာင္းၿပီးေပးခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအသီးအပြင့္ေတြကို ဆက္ခံကာကြယ္ထိန္းသိမ္းရမွာျဖစ္သလို ဆက္လည္းတိုးခ်ဲ႔ရပါမယ္။
(၄) လူထုနာမွာစိုးတယ္ ဆိုၾကတယ္။ လမ္းေပၚထြက္ဆႏၵျပလို႔ အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြဲခံရၿပီး လူထုေတြ အသက္ဆံုး႐ံႈးေသြးေျမက်မွာကိုမျဖစ္ေစခ်င္ဘူးလို႔ ဆိုလိုဟန္တူပါတယ္။ စစ္ (၃)စစ္ ေအာက္မွာ လူထုႀကီးဟာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမ်ွဆင္းရဲဒုကၡခံေနၾကရတာပါ။ စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ေနရာေတြမွာ အသက္ဆံုး႐ံႈးရတာ၊ က်ီးလန္႔စာစားေနရတာ၊ ေနရပ္ေဒသမျပန္ႏိုင္ဘဲ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ဘဝနဲ႔ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ေနေနၾကရတာ စတာစတာေတြဟာ ေျပာမကုန္ေရးမကုန္ပါ။
ဒါ့အျပင္ စစ္အုပ္စုထိပ္သီးနဲ႔အေပါင္းအပါတသိုက္က တိုင္းျပည္ရဲ့သယံဇာတေတြကို စည္းမရွိကမ္းမရွိ ထုတ္ယူေရာင္းခ်လို႔ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ေတြပ်က္စီးကုန္တယ္။ ရာသီဥတုေတြေဖာက္ျပန္ၿပီး ကပ္ေဘးေတြ က်တယ္။ သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ေတြအတြက္ ႀကိဳတင္သတိေပးတာ၊ လံုၿခံဳရာေရႊ႔ေပးတာ စတဲ့ လုပ္ရမယ့္အစိုးရတာဝန္ေတြပ်က္ကြက္လို႔ ျပည္သူေတြ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ မပ်က္စီးမဆံုး႐ံႈးသင့္ဘဲ ဆံုး႐ံႈးၾကရတယ္။ ၂၀၀၈ နာဂစ္မုန္တိုင္းမွာဆိုရင္ သိန္းနဲ႔ခ်ီအသက္ဆံုး႐ံႈးရတယ္ မဟုတ္လား။
လတ္တေလာထုတ္ျပန္တဲ့ ကုလသမဂၢ သဘာဝေဘးအႏၲရာယ္ ေလ်ာ့က်ေရး UNISDR ရဲ႕ အစီရင္ခံစာအရ သဘာဝ ေဘးအႏၲရာယ္မ်ားေၾကာင့္ ေသဆုံးသူအမ်ားဆုံးႏုိင္ငံစာရင္းတြင္ ေဟတီကထိပ္ဆုံး၌ရပ္တည္ခဲ့ၿပီး
ျမန္မာႏုိင္ငံကတတိယေနရာမွာ ရွိေနတယ္။ အဲဒီအစီရင္ခံစာမွာပဲ သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ဆံုး႐ံႈးမႈေတြဟာ လူမႈစီးပြားဘဝေတြနဲ႔ဆက္စပ္တယ္လို႔လည္း ေဖာ္ျပထားတယ္။ လူမႈစီးပြားဘဝနိမ့္က်ေလ ဆံုး႐ံႈးမႈႀကီးေလလို႔ ေျပာတာပါ။
လူထုႀကီးအေနန႔ဲ ေန႔စဥ္ေနထိုင္မႈဘဝအတြက္ သြားေရးလာေရးမွာလည္း ယာဥ္အိုယာဥ္ေဟာင္းေတြကိုပဲ အားကိုးၾကရတယ္။ အိုေဟာင္း႐ံုမက ယာဥ္စီးေရမေလာက္ငေတာ့ စုၿပံဳတိုးေဝွ႔စီးၾက သြားၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သေဘာၤေမွာက္ကားေမွာက္ ေသရတာေတြလည္း မၾကာမၾကာၾကားေနရတယ္။
လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး အဖက္ဖက္ကခၽြတ္ၿခံဳက်ေနတယ္။ လူထုႀကီးဟာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်နာက်င္ခံစားေနၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူထုႀကီးခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡအေပါင္းဟာ ေရးလို႔ကုန္ႏိုင္ဖြယ္မရွိပါဘူး။ အခုအေျခအေနက တိုင္းျပည္ျဖစ္႐ံႈး တိုင္းျပည္ရာမဝင္တဲ့အေျခအေန ျဖစ္ေနပါၿပီ။ စစ္ (၃)စစ္ တရက္ အသက္ပိုရွည္ေလ လူထုႀကီးက တရက္ ပိုဒုကၡေရာက္ေလပါ။
ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့၊ သာယာဝေျပာတဲ့၊ တိုင္းရင္းသားအားလံုး တန္းတူအခြင့္အေရးရွိတဲ့ျပည္ေထာင္စုကို ထူေထာင္ဖို႔အတြက္ အဓိကအဟန္႔အတားက စစ္ (၃) စစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ (၃) စစ္ ဖ်က္သိမ္းဖို႔ဆိုရင္ စစ္တပ္ကို အရင္ဆံုးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရမယ္။ လူထုအားနဲ႔သာ ေျပာင္းလဲႏိုင္မယ္။ ေသနတ္က လူထုကိုအမိန္႔ေပးတာ မဟုတ္ဘဲ လူထုက ေသနတ္ကိုအမိန္႔ေပးတာျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
ျပီး
0 comments:
Post a Comment