ပေါင်ထိပ်မျက်ခြင်း

(ပေါင်ထိပ်မျက်ခြင်း)

မနေ့ညနေက ရုတ်တရက် ထိုင်ရာမှအထ ပေါင်ထိပ်က ဂျွပ်ကနဲမြည်ကာ မျက်သွား၏။ လူလည်း ဟန်ချက်ပျက်ကာ မှောက်လျှက်လဲကျ၏။ ဂျိုင်းထောက်တခြား လူတခြား၊ ကြမ်းပေါ်အရှိန်နှင့်ထောက်မိသည့် ဒူးနှင့် တံတောင်ဆစ်များလည်း အတော်နာ၏။ လူက တော်တော်နှင့် ပြန်မထနိုင်။ ပေါင်ထိပ်မှ အတော်နာ၏။ အဆစ်များပြုတ်ထွက်သွားသလားဟု ထင်ကာ စိတ်ထဲထူပူသွား၏။ ၉၁၁ ခေါ်ရကောင်းနိုးနိုးပင် တွေးမိသေး၏။ တယ်လီဖုန်းက လက်အနားမရှိ။ ဇနီးကလည်း အိမ်မှာမရှိ။ တယောက်တည်းဆိုတော့ စိတ်ထဲ အားငယ်တာလိုလို ဘာလိုလိုကလည်း ဖြစ်လိုက်သေး၏။ မှောက်လျှက်လဲနေရာမှ အားယူထထိုင်ဖို့လုပ်တော့ ဘယ်ဘက်တင်ပဆုံကပါ အောင့်နေ၏။ အဆစ်ပြုတ်ရင် ဒီ့ထက်မက နာမည်ထင်ကာ စိတ်ထဲ အနည်းငယ် သက်သာမိ၏။ ကြမ်းပြင်ပေါ်ဖင်ချပြီး ​ခြေဆင်းကာထိုင်နေရင်း နည်းနည်းသက်သာလာသလိုရှိသဖြင့် မတ်တပ်ထကြည့်ရန်စိတ်ကူးပေါ်ပြီး ဓျိုင်းထောင်တွေအားပြုကာ ပြန်ကြိုးစား ထ၏။ မရ။ ပေါင်ထိပ်က အလွန်အမင်းနာနေ၏။ ဒါနှင့် အသာပြန်ထိုင်နေလိုက်ပြီး မျက်သွားသည့်ဘက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း နည်းနည်း နည်းနည်းလှုပ်ကြည့်တော့ ရ၏။ သိတ်မနာလှ။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ ဖင်ကြွပြီး မျက်သွားဘက်ကို ခြေမျက်စေ့မှနေ၍ ဖြည်းဖြည်းချင်း ၅ မိနစ်လောက် လှည့်ပေးလှုပ်ပေးရင်း သွေးပူလာအောင် လေ့ကျင့်ခန်းသဖွယ်လုပ်ကြည့်တော့ မဆိုး။ နေလို့ကောင်းသလိုလို သက်သာသလိုလိုဖြစ်လာ၏။ ဒါနှင့် ဂျိုင်းထောက်အားကိုးနှင့် ဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်ထကြည့်တော့ ထလို့ရလာ၏။ မတ်တပ်ကောင်းကောင်းရပ်နိုင်သော်လည်း ပေါင်ထိပ်နှင့် တင်ပဆုံမှ အတန် နာနေသေး၏။ “ဒါဆို အဆစ်ပြုတ်တာ အဆစ်လွဲတာတော့ မဟုတ်လောက်ဘူး၊ အကြောတွေဘာတွေများ ညပ်လား တင်လားမသိဘူး”ဟုတင်ကာ စိတ်လည်း အတော်အေးသွား၏။ ဆေးသေတ္တာထားသည့်နေရာသွားပြီး ယူတားပြည်နယ်နေ ဦးကျော်ထွန်း ထုပ်လုပ်ရောင်းချသည့် KT လိမ်းဆေးပုလင်းကိုယူ၏။ ဆေးရည်အနည်းငယ်ကို ဂွမ်းဖြင့် ဆွတ်ဆွတ်ယူပြီး ဒူး တံတောင်နှင့် ပေါင်ထိပ်နေရာများသို့ ခတ်စိုစိုလေးဖြစ်သည်အထိ ပွတ်၏။ ပြီးတော့ ဆေးရည် အသားထဲစိမ့်ဝင်သွားအောင် သာသာပွတ်ပေး၏။ ဆေးရည်စိမ့်ဝင်သွားတော့မှ ခံနိုင်ရုံ သာသာဖွဖွ နှိပ်ပေး၏။ ဆေးအရှိန်လေးကလည်း ပူတူတူ နှိပ်ပေးတာလေးက အချက်ကျကျဆိုတော့ တော်တော်လေး နေလို့ကောင်းလာ၏။ အနာအကျင်လည်း သက်သာလာ၏။ တံတောင်နှင့် ဒူးဆစ်ကို ပုဆိုးစုတ်တထည်ဖြဲပြီး ခတ်တင်းတင်းလေးစည်းကာ အိပ်ယာထဲသွားလှဲနေ၏။ နောက်တော့ မှေးကနဲ တချက်ပျော်သွား၏။ နာရီဝက်လောက် ကြာမည်ထင်၏။ ခွေးလေးတွေဟောင်သံကြောင့် လန့်နိုးလာတော့ ဇနီးသည် ပြန်ရောက်လာတာဖြစ်နေ၏။ ဒူးနှင့်တံတောင်က အဝတ်စည်းထားတာတွေမြင်ပြီး “ဘာဖြစ်တာလဲ”ဟုမေး၏။ အသံက စူးစမ်းသံနှင့်အတူ စိုးရိမ်သံလွှမ်းနေ၏။ အကျိုးအကြောင်းပြောပြတော့ အနာအကျင်အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးသောက်ရန် ပြောလည်းပြော ယူလည်းယူပေးသဖြင့် သောက်လိုက်၏။ “အိပ်ယာထဲ ခနလှဲနေဦး၊ တော်လေးကြာမှ လမ်း စမ်းလျှောက်ကြည့်ပေါ့”ဟု ဇနီးကဆိုသဖြင့် လက်နားနီးသည့် စာတအုပ်ဆွဲကာ လှဲရင်းဖတ်၏။ စာအုပ်က မြင့်သန်း၏ နယ်ဘက်ကျေးဘက်မှ ဝတ္ထုများ။ ၂ နာရီလောက်ကြာတော့ စာဖတ်ရတာ ပျင်းလာသဖြင့် စာအုပ်ဘေးချပြီး ခြေထောက်ကိုလှုပ်ကြည့် ဆန့်ကြည့် ကွေးကြည့်၏။ ထိုအချိန်တွင် ပေါင်ထိပ်နှင့် တင်ပဆုံတွင် အနာအကျင်မရှိသလောက် ဖြစ်နေပြီး ဒူးဂေါင်းသာ တဒိတ်ဒိတ်နာနေ၏။ အိပ်ယာကနေ အားယူထပြီးမတ်တပ်ရပ်ကြည့်တော့ အဆင်ပြေ၏။ လမ်းနည်းနည်းလျှောက်ကြည့်တော့လည်း ဘာမှမဖြစ် လျှောက်လို့ရ၏။ စိတ်လက်အတော်ပေါ့ပါး ကြည်လင်သွား၏။ သို့ဖြင့် ညအိပ်ယာဝင်ခဲ့၏။ မနက်လင်းတော့ ပေါင်ထိပ်နှင့်တင်ပဆုံမှာ ဘာ အနာအကျင်မှမရှိတော့။ တံတောင်ဆစ်လည်း အကောင်းပကတိ။ ဒူးဆစ်သာ အနာနည်းနည်း စွဲနေသေး၏။ အဆိုးကြီးတော့မဟုတ်တော့။ အဆစ်ပြုတ်တာ အဆစ်လွဲတာ အကြောတင်အကြောညပ်တာတွေ ဘာမှမဟုတ်သဖြင့် တော်သေးသည်ဟု ဆိုရမည်ထင်၏။ ဤမျှအချိန်တိုအတွင်း ချက်ချင်းလိုလိုပြန်သက်သာသွားသည်မှာ ဦးကျော်ထွန်း၏ လိမ်းဆေးတန်ခိုးလည်း ပါသည်ထင်၏။ နောက်ဆို အထိုင်အထ သတိထားဆင်ခြင်ရတော့မည်ဟု နှလုံးပိုက်မိ၏။

မျိုးမြင့်ချို

နိုဝင်ဘာ ၂၉၊ ၂၀၂၀