ဗမာကိုဗမာလိုျပန္ရတဲ့ မူႀကိဳေက်ာင္းကေလး(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ဗမာကိုဗမာလိုျပန္ရတဲ့ မူႀကိဳေက်ာင္းကေလး(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

က်ေနာ္ အခ်ိန္ပိုင္းစကားျပန္နဲ႔ဘာသာျပန္လုပ္ေနတဲ့ မူႀကိဳေက်ာင္းေလး (အဂၤလိပ္လိုအတိုေကာက္ CANI အရွည္က Head Start - Community Action of Northeast Indiana) က အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အင္ဒီယားနားျပည္နယ္ ဖို႔တ္ဝိန္းၿမိဳ့၊ East Paulding လမ္းနဲ႔ Hassen Cassel လမ္းေထာင့္မွာရွိတဲ့ Saint Henry Church ဝင္းထဲမွာရွိပါတယ္။ ၃ နွစ္ကေန ၅ နွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ ၈ဝ ေလာက္ရွိၿပီး ဗမာျပည္သားမိဘမ်ားကေမြးတဲ့ကေလးက သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္နီးပါးရွိပါတယ္။ ဆရာ/ဆရာမေတြနဲ႔ေက်ာင္းအမႈထမ္းေတြထဲမွာ ဗမာျပည္သားဆိုလို႔ ဆရာမတဦးနဲ႔ က်ေနာ္ ၂ ေယာက္ပဲရွိၿပီး က်န္တာေတြက အေမရိကန္(အျဖဴ/အမည္း)ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဆရာမကစာသင္ က်ေနာ္က ေက်ာင္းအုပ္၊ မိသားစုအက်ိဳးေတာ္ေဆာင္အပါအဝင္ ဆရာ/ဆရာမေတြနဲ႔ ကေလးမိဘေတြအိမ္ကို ပံုမွန္ Home Visits သြားရတာ၊ ေက်ာင္းအပ္လက္ခံေပးရတာ၊ မိဘဆရာအစည္းအေဝးေတြ၊ မိဘမ်ားခ်ည္းသက္သက္အစည္းအေဝးေတြ၊ တျခား ဟိုဌာနဒီဌာနက ေက်ာင္းကိုလာ ေဟာေျပာပို႔ခ်တာမ်ိဳးေတြမွာ စကားျပန္လုပ္ရ၊ ေက်ာင္းနဲ႔ဆိုင္တဲ့စာရြက္စာတမ္းေတြ ဘာသာျပန္ရတာပါ။

ေက်ာင္းက အခမဲ့ပညာသင္ေပးရံုတင္မကပါဘူး ကေလးေတြအတြက္ မနက္စာ၊ ေန႔လည္စာ အစားအေသာက္ေဖ်ာ္ရည္ အသီးအႏွံနဲ႔ မုန္႔ပဲသြားရည္စာပါ အလကားေကၽြးပါတယ္။ တိရိစၦာန္ရံု၊ ဖရံုသီးခင္း၊ ကေလးကစားကြင္း၊ ပန္းၿခံႀကီးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းျပင္ပေလ့လာေရး ခရီးေတြလည္း တျပားမွ ေပးစရာမလိုပါဘူး။ တခုပါပဲ ေက်ာင္းပညာသင္နွစ္တနွစ္မွာ မိဘမ်ားဘက္က ေစတနာ့ဝန္ထမ္းလုပ္အားေပး နာရီေပါင္း ၅ဝ ေတာ့လုပ္ေပးရပါတယ္။ အဲ့ဒီ နာရီေပါင္း ၅ဝ ဆယ္ထဲမွာ မိဘဆရာအစည္းအေဝး၊ မိဘမ်ားအစည္းအေဝးတက္ခ်ိန္ေတြ၊ ေက်ာင္းျပင္ပေလ့လာေရးခရီးမွာ မိမိတို႔သားသမီးေတြနဲ႔အတူလိုက္တာေတြ၊ ေက်ာင္းကပြဲ၊ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ၊ ရန္ပံုေငြရွာပြဲေတြမွာ ဝင္ပါတာေတြအျပင္ ေန႔စဥ္ ကေလးကို ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳလုပ္တာေတြပါ အႀကံဳးဝင္ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီနည္းနဲ႔ပဲ အဲ့ဒီလုပ္အားေပးနာရီ ၅ဝ လည္း ၿပီးသြားတာပါ။ သတ္သတ္ႀကီး ေက်ာင္းမွာလာၿပီး လုပ္အားေပးရတယ္ရယ္လို႔ မရွိသေလာက္ပါပဲ။

ခုလိုရာသီ စိုက္ခ်င္ပ်ိဳးခ်င္တဲ့ မိဘမ်ားအတြက္လည္း ေက်ာင္းၿခံဝင္းထဲက ၂ ဧကနီးပါးရွိတဲ့ကြက္လပ္ႀကီးထဲမွာ သစ္သားေဘာင္ႀကီးေတြခ် ေျမေဆြးေတြထည့္ ကိုယ့္မ်ိဳးေစ့ ကိုယ့္အပင္ေပါက္ကိုယ္ယူလာၿပီး စိုက္၊ စိုက္လို႔ရသမွ် ကိုယ္ရကိုယ္ယူပါ။ ေက်ာင္းကို ဘယ္ေရြ႔ဘယ္မွ်ေပးရမယ္လို႔ မသတ္မွတ္ထားတဲ့အျပင္ အပင္ေတြေလာင္းဖို႔ေရပါ ျဖည့္ဆည္းေပးပါေသးတယ္။ တခ်ိဳဳ႔ကေတာ့

ထြတ္တဲ့သီးနွံေလးေတြလႉ ပိုက္ဆံေလးဘာေလးထည့္ဝင္တာရွိပါတယ္။

မထည့္လို႔လည္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ အဓမၼအလႉခံတာလည္း မရွိပါဘူး။

ေက်ာင္းေလးက က်ေနာ့္အိမ္ကဆို ကားနဲ႔ ၃ မိနစ္ေလာက္ေမာင္းရၿပီး လွ်ပ္စစ္ဘီးတပ္ကုလားထိုင္နဲ႔ၾကေတာ့ မိနစ္ ၄ဝ ေလာက္ၾကာပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ေတာ့ သိတ္မလြယ္လွပါဘူး။ ဂ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ၾကေတာ့ ခရီးမတြင္တဲ့အျပင္ ဂ်ိဳင္းကနာေသးတာကိုး။ ဒါ့အျပင္ တလမ္းတဝက္ ေက်ာ္ေက်ာ္က လမ္းေဘးလူေလွ်ာက္ေပ့ဗ္မင္န္႔လည္းမရွိေတာ့ ကားလမ္းေပၚတက္ေလွ်ာက္တဲ့အခါ (အႏၱရာယ္မရွိမွန္းသိလည္း)ေနာက္မွာ ကားရွိေနတဲ့အခါ၊ ကိုယ့္ကိုေက်ာ္တက္သြားတဲ့အခါ အသည္းေတာ့ေအးတာပါပဲ။ လမ္းကလည္း အသြားအျပန္နွစ္စီးစာေမာင္းတဲ့ ၿမိ့ဳပတ္လမ္းေလးကိုး။ ၿမိ့ဳျပင္ဘက္ဆိုေတာ့ လယ္သမားယာသမားေတြပဲ အေနမ်ားတာမဟုတ္လား။ လယ္ယာသံုးစက္ႀကီး/စက္ကေလးေတြနဲ႔လည္း လမ္းေပၚမွာ မၾကာမၾကာေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္၊ စက္ဘီးနင္း၊ ျမင္းစီးသူေတြလည္းရွိေနတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အိမ္နဲ႔ေနာက္ဘက္ ဓါးလြယ္ခုတ္မွာတင္ ျမင္းနဲ႔ ျမင္းပုေလးေတြေမြးတဲ့ၿခံ ၂ ၿခံရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ ကားတစီးနဲ႔တစီး ေက်ာ္တက္လို႔မရဘူးေလ။ အဲ့လိုေနရာမ်ိဳးမ်ားလည္းအေရာက္၊ ေနာက္က ကားကလည္းရွိ ေရွ႔ကားကလည္းလာေနဆို၊ ေနာက္ကားက က်ေနာ္ေလွ်ာက္ေနတာကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ေစာင့္ေပးရပ္ေပးၿပီး ေရွ႔ကားလြန္မွ က်ေနာ္ကိုကြင္းၿပီးေမာင္းရတာပါ။ သူတို႔ကိုလည္း စိတ္ထဲအားနာမိတယ္။ ဒီမွာက အခ်ိန္သည္ေငြဆိုတဲ့အတိုင္း လူတိုင္းအခ်ိန္နဲ႔အမွ် စားသုတ္သုတ္ သြားသုတ္သုတ္ေတြကိုး။ အပန္းေျဖအနားယူခ်ိန္ကလြဲလို႔ ဘယ္သူ႔ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ အခ်ိန္တိုင္းလိုလို မေျပးရံုတမယ္ သုတ္ေျခတင္ေနရတာမဟုတ္လား။

ခုလို ေႏြနဲ႔ေႏြဦးေပါက္ အလုပ္ရွိတဲ့ရက္ေတြမွာ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္နဲ႔ အသြားအျပန္လုပ္လို႔ရေပမယ့္ ေဆာင္းတြင္းၾကေတာ့ ေအးလြန္းတာကတေၾကာင္း၊ နွင္းေတြ ေရခဲေတြထူတာကတေၾကာင္းဆိုေတာ့ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္လည္း အလုပ္မျဖစ္ျပန္ဘူး။ ဒါဆို ဇနီးက သူ႔အလုပ္သြားရင္း က်ေနာ့္ကို ေက်ာင္ဝင္ပို႔ေပး၊ အလုပ္ၿပီးရင္ ေက်ာင္းက တေယာက္ေယာက္က အျပန္ပို႔ ပို႔ေပးၾကပါတယ္။ ဂ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ သြားတဲ့အခါလမ္းမွာေတြ႔သမွ်လူ ေတြ႔သမွ်ကားေတြက ဟိုင္း..ဟဲလို ဘာညာနဲ႔ႏႈတ္ဆက္ၾကတာလည္း စိတ္ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့စရာပါ။ တခ်ိဳ႔ကားေတြ၊ လူေတြဆို တကူးတကန္႔ရပ္ၿပီးေတာင္ ဘာကူညီရမလဲ၊ အဆင္ေျပရဲ့လား၊ အိမ္လိုက္ပို႔ေပးရမလား စတာမ်ိဳးေတြေမးျမန္းတဲ့အခါ ဝမ္းသာလို႔မ်က္ရည္လည္မိတဲ့အထိပါပဲ။

တခါကဆို ဟာေလးေဒးဗစ္ဆင္ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္လ္ႀကီးနဲ႔ လူထြားႀကီးတေယာက္ က်ေနာ့္ကိုေက်ာ္တက္ေမာင္းသြားၿပီး သမင္လည္ျပန္ တခ်က္ၾကည့္တယ္။ ခနေနေတာ့ ထရပ္ကားေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ေနာက္ကပတ္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဟြန္းတီးကားရပ္ၿပီး ဆင္းလာတယ္ ၿပံဳးၿပံဳး-ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔။ လာ..ငါ့ကားေပၚတက္ ေရွ႔ခန္းမွာထိုင္၊ မင္း ဘီးတပ္ကုလားထိုင္က ေနာက္မွာတင္လို႔ရတယ္၊ ငါ့ကားက ပစၥည္းအတင္အခ် ဟိုက္ဒေရာလစ္အေပါ့စားဆင္ထားတာဆိုၿပီး ေျပာလည္းေျပာ က်ေနာ့္လည္း လက္ေမာင္းကေနေဖးကိုင္ၿပီး ထခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္က ေနပါ့ေစ ငါ့အိမ္က ေနာက္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ဆို ေရာက္ပါၿပီ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုတာေတာင္ ၁၅ မိနစ္လည္း မိနစ္ေပါ့ကြာ၊ လာပါ တက္ပါ၊ ငါ မင္းအိမ္လိုက္ပို႔ေပးပါရေစဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အဲ့ေန႔က သူ႔ကားနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္စိုက္ခင္းေလးေတြနဲ႔ ၾကက္ကေလးေတြျမင္ၿပီး ေၾသာ္..မင္းက စိုက္ပ်ိဳးေရးေမြးျမဴေရးလည္းလုပ္သကိုး၊ ေကာင္းကြာ ငါလည္းလယ္သမားပဲကြဆိုၿပီး ၿခံထဲတပတ္လွည့္ၾကည့္ရင္း စကားေလးဘာေလး ေျပာျဖစ္သြားၾကတယ္။ က်ေနာ့္အေၾကာင္းနားေထာင္ရင္း တခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ စုပ္သပ္လိုက္ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ မ်က္ခံုးပင့္လိုက္ မ်က္ေမွာက္ၾကဳပ္လိုက္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္လိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး မင္းတို႔အစိုးရေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ အစိုးရပဲလို႔ မွတ္ခ်က္ေပးၿပီးျပန္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းလည္း တခါတေလ သူ လမ္းႀကံဳတဲ့အခါဝင္၊ ေျပာင္းဖူးေတြခ်ိဳးလာတဲ့ခ်ိဳးလာ၊ မုန္လာဥေတြႏႈတ္လာတဲ့အခါႏႈတ္လာ၊ ဖရဲသီးေတြခူးလာတဲ့အခါ ခူးခူးလာတယ္။ သူလာတိုင္း က်ေနာ္ကလည္း စိုးဝင္းလက္ဘက္ေျခာက္နဲ႔ အက်အနနွပ္ထားတဲ့ လဘက္ဘက္ရည္ေပါ့က်ေလး ေဖ်ာ္ေဖ်ာ္တိုက္တယ္၊ သူလည္း နွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ကိုေသာက္တာပါ။ တစ္ေခါက္မ်ား ညီမအိမ္ကေပးလိုက္တဲ့ ဘိန္းမုန္႔ထုတ္ေကၽြးေတာ့ စားၿပီးသေဘာေတြၾကလို႔ လုပ္နည္းေတာင္ေမးေသးတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြလို ပိုပိုၿပီး ခင္ခင္မင္မင္ရင္းရင္းခ်ာခ်ာ ရွိလာပါတယ္။ ေျမေဆြးတို႔ဘာတို႔ သယ္စရာရွိရင္ေျပာ ငါ့ကားနဲ႔လာတိုက္ေပးမယ္လို႔လည္း ခနခနေျပာပါတယ္။

ေက်ာင္းေလးမွာလုပ္ရတာ သြားေရးလာေရး အဆင္ေျပသလို ေက်ာင္းအုပ္၊ မိသားစုေရးရာအက်ိဳးေတာင္ေဆာင္နဲ႔ ဆရာ/ဆရာမေတြ အားလံုး သေဘာေကာင္းၿပီး စိတ္လည္းရွည္ၾကတဲ့အျပင္ က်ေနာ့္အေျခအေနကို နားလည္သေဘာေပါက္ၾကတာမို႔လုပ္ရကိုင္ရတာလည္း ေပ်ာ္စရာပါ။ ခ်င္း၊ မြန္၊ ကရင္နဲ႔ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္ မတေထာင္သား ကေလးဘုစုခရုေတြၾကား ဗ်ာမ်ားတဲ့အခါ မ်ား၊ (တခါတခါ)ဗမာစကားကို ဗမာကေနဗမာလိုဘာသာျပန္ရတဲ့မိဘမ်ားနဲ႔ ငိုအားထက္ရီအားသန္ဒုကၡေလးေတြကေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ။ ဗမာျပည္သားေတြဆိုေပမယ့္ ၿမိ့ဳႀကီးျပႀကီးက ပညာတတ္ေတြမဟုတ္ၾကပဲ ျပည္တြင္းစစ္ဒဏ္ခါးစည္းခံၿပီး စာသင္ေက်ာင္းမရွိ ေဆးရံုမရွိ ဘာဆိုဘာမွမရွိတဲ့ မေသရံုတမယ္အသက္ဆက္ရၿပီး ခ်ိဳ႔တဲ့ႏြမ္းပါးပညာသင္ခြင့္မရခဲ့ၾကတဲ့ ေဝးလံေခါင္းပါးေတာေတာင္ေတြၾကားကေန

ေရာက္လာၾကသူက အမ်ားစုမဟုတ္လား။ တခ်ိဳ႔ ဗမာစာ ဗမာစကား အဂၤလိပ္စကားမေျပာနဲ႔ သူတို႔မိခင္စကားကပဲ ေျပာတတ္ၾကတာေလ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ဇနီးသည္ကို  ငါ့ဟာက အဂၤလိပ္-ျမန္မာ စကားျပန္နဲ႔ဘာသာျပန္တင္မဟုတ္ဘူး ျမန္မာကေနျမန္မာလိုလည္းျပန္ရတဲ့ စကားျပန္လည္း ျဖစ္ေနတာကိုးဟလို႔ေျပာျပေတာ့ ေအးေလ..သူတို႔မွ ဗမာလိုမတတ္တာ၊ နင္မျပန္လို႔ ဘယ္သူျပန္မလဲ၊ နင့္ေက်ာင္းကို လုပ္ခ နွစ္ဆေတာင္းေပါ့ဟလို႔ ေနာက္တယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ က်ေနာ့္အလုပ္ေတြထဲကတခုျဖစ္တဲ့ ဒီအလုပ္ကိုလည္း က်ေနာ္နွစ္ၿခိဳက္ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ တနာရီလုပ္ခက ေထာင္တို႔ ေဆးရံုတို႔ ပုဂၢလိကကုမၸဏီမွာတို႔ရတာနဲ႔ယွဥ္ရင္ အေတာ့္ကိုနည္းေပမယ့္ စိတ္ခ်မ္းသာပီတိျဖစ္တာမို႔ လုပ္နိုင္သေလာက္ေတာ့ ဒီေက်ာင္းေလးမွာ ဖင္ၿမဲၿမဲနဲ႔ဆက္လုပ္သြားမယ္လို႔ စိတ္ကူးေနတာပါပဲ။

ပံုထဲကဖိတ္စာေလးကေတာ့ လာမယ့္ ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္ ၾကသပေတးေန႔ ညေန ၅ နာရီကေန ၇ နာရီအထိ ေက်ာင္းေလးမွာ ဆရာ/ဆရာမေတြနဲ႔ မိဘေတြ၊ ကြန္ျမဴနတီေတြကလူေတြ၊ ေအဂ်င္စီေတြကပုဂၢိဳလ္ေတြ ေတြ႔ၾကဆံုၾကႏႈတ္ဆက္ၾက

မိတ္ဆက္ၾကမယ့္ပြဲေလးအတြက္ဖိတ္တာပါ။ အဲ့ဒီမွာ မိဘေတြအတြက္ ကြန္ျမဴနတီေတြအတြက္ ကေလးေတြရဲ့ပညာေရး၊ မိဘမ်ားအတြက္ မိသားစုအေထာက္အကူေတြ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ဌာနမွာ ဘယ္လိုပံ့ပိုးကူညီေနတယ္ ဘယ္ပံုရယူနိုင္တယ္ဆိုတာ ရွင္းျပေျပာျပေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကဲဗ်ာ ဖို႔ဝိန္းက ေက်ာင္းေလးရဲ့အပိုင္စားနယ္ေျမမွာေနာကတဲ့ ၃ နွစ္နဲ႔ ၅ နွစ္ၾကားကေလးငယ္ရွိတဲ့မိဘမ်ားကို တလက္စတည္း ဖိတ္လိုက္ပါတယ္။ လာနိုင္ရင္လာၾကပါဦး။ က်ေနာ္လည္း အဲ့ေန႔က် စကားျပန္လာလုပ္ရမွာပါ။ ေတြ႔ၾကတာေပါ့ေလ။

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ (၂ဝ၁၄ ဇူလိုင္)

read more

ေတာ္လွန္ေရးကို ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနသူမ်ားႏွင့္ စတိျဖစ္ျဖစ္စြန္႔လႊတ္ခ်င္သူမ်ား(တူေမာင္ညိဳ)

ေတာ္လွန္ေရးကို ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနသူမ်ားႏွင့္ စတိျဖစ္ျဖစ္စြန္႔လႊတ္ခ်င္သူမ်ား တူေမာင္ညိဳ
(၂၀၁၄ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လ ၂၇ ရက္)

တကယ္ေတာ့ (ဗိုလ္)ဦးသိန္းစိန္ ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရ ေျပာေန/လုပ္ေနသည့္ “တျပည္လံုးအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး” ဆိုသည္မွာ ေသြးရိုးသားရိုးမဟုတ္၊ မူမွန္လမ္းမွန္မဟုတ္၊ ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခုုသာျဖစ္ၿပီး ထုိေထာင္ေခ်ာက္ထဲသုိ႔ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ဝင္ေရာက္လာေအာင္  ဝန္ႀကီး(ဗိုလ္)ဦးေအာင္မင္းနဲ႔ ေနာက္ေတာ္ပါ ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာ (MPC )သည္ ေတာေခ်ာက္ေပးေနၾကသူမ်ားသာျဖစ္သည္။
ေသြးရိုးသားရိုး၊ မူမွန္လမ္းမွန္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးဆိုလွ်င္ ဤမွ်အခ်ိန္ဆြဲႀကံ့ၾကာေနစရာအေၾကာင္းလံုးဝမရွိေခ်။

(ဗိုလ္)ဦးသိန္းစိန္ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေသြးရုိးသားရုိးလိုလားသည္မွန္လွ်င္ ပစ္ခတ္တုိက္ခုိက္မႈမ်ားကို တစ္ဖက္သတ္ရပ္စဲေၾကာင္း၊ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္တပ္ဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္ထားသည့္နယ္ေျမတုိင္းရွိ မိမိစစ္တပ္၏စစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို တစ္ဖက္သတ္ရပ္စဲလိုက္ေၾကာင္းကို ကမၻာသိေၾကညာလုိက္ရံုျဖင့္ကိစၥျပတ္ပါသည္။ ယခုထုိသုိ႔မဟုတ္ စစ္ေရးအရလည္းေကာင္း၊ ႏုိင္ငံေရးအရလည္းေကာင္း အၾကပ္ကိုင္က်ံဳးသြင္းေနသည္။

စစ္ေရးအရ
တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္အင္အားစုမ်ားကို အဖက္ဖက္ကလက္ဦးမႈရယူၿပီး ဝုိင္းပတ္ခ်ဳပ္ကိုင္မိေရးအတြက္ ၎တုိ႔စစ္တပ္ကို အဆက္မျပတ္လႈပ္ရွားေနေစၿပီး၊ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္တပ္မ်ား၏လႈပ္ရွားမႈမွန္သမွ်ကို ကန္႔သတ္ေနသည္၊ ဝုိင္းပတ္ခ်ဳပ္ငင္ေန သည္။ ထိေတြ႔မႈမ်ား၊ တုိက္ပြဲမ်ားသည္  ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရစစ္တပ္၏
ထုိသုိ႔ေသာ “စုိးမိုးခ်ဳပ္ကုိင္ေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ား”ေၾကာင့္ေပၚေပါက္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔မ်ားက ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရစစ္တပ္အား သြားေရာက္ထုိးစစ္ဆင္ျခင္းေၾကာင့္ တုိက္ပြဲမ်ားေပၚ ေပါက္ ျဖစ္ပြားေနရျခင္း မဟုတ္ေခ်။ မိမိတို႔အား တစ္ဖက္ရန္သူက ဝိုင္းပတ္ခ်ဳပ္ငင္လာမႈကို ၾကားျဖတ္ဟန္႔တား၊ ေဖာက္ထြက္တုိက္ခုိက္ရျခင္းသည္ သာမန္ စစ္ေရးလုပ္ထံုးလုပ္နည္းတစ္ရပ္သာျဖစ္သည္။ တုိင္းရင္းလက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားဘက္က
ထုိသုိ႔ေသာနည္းလမ္းျဖင့္ ခုခံကာကြယ္ေနၾကသည့္သေဘာသာျဖစ္သည္။


ႏုိင္ငံေရးအရ
အထင္အရွားဆံုးအၾကပ္ကုိင္မႈမွာ “ကာခ်ဳပ္မူ ၆ ရပ္” ဆုိသည္ပင္ျဖစ္သည္။ ထို မူ ၆ရပ္ ကို (ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရ၊ ႀကံ့ဖြံ႔လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ စစ္တပ္)တုိ႔က တစ္က်ိတ္တည္းတစ္ဉာဏ္တည္းခ်မွတ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

တန္းတူရည္တူမရွိဆံုး၊ ေျဗာင္အက်ဆံုး လုပ္ရပ္လည္းျဖစ္သည္။ ထို “ကာခ်ဳပ္မူ ၆ ရပ္” ကို စစ္တပ္ပုိင္ျမဝတီသတင္းစာ၌ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ မူဝါဒ ၆ ရပ္”
(The six peace principles) ဟူ၍ ဇြန္လ ၁၇ ရက္မွ ၃၀ ရက္ေန႔ထိ အဂၤလိပ္ျမန္မာ ၂ ဘာသာျဖင့္အထင္အရွားေဖာ္ျပခဲ့သည္။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲကိစၥကိုျဖစ္ေစ၊ ႏုိင္ငံေရးကိစၥကိုျဖစ္ေစ ေဆြးေႏြးအေျဖရွာၾကရာတြင္ ႏွစ္ဖက္အျပန္အလွန္တန္းတူရည္တူရွိေရးသည္
ပထမဆံုးႏွင့္ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၈၈ ေနာက္ပုိင္းမွစ၍ေျပာရလွ်င္ (နဝတ-နအဖ)စစ္အစုိးရလက္ထက္မွ ယေန႔ စစ္တစ္ပုိင္းအစုိးရလက္ထက္အထိ တန္းတူရည္တူေဆြးေႏြးပြဲမရွိခဲ့ေသး။ စကားထဲထည့္ေျပာႏုိင္ေလာက္သည့္ ႏုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲဟူ၍ လံုးဝမရွိ။

(နဝတ-နအဖ) စစ္အစုိးရႏွင့္ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ေထာက္လွမ္းေရးတို႔က တစ္နပ္စားအႀကံျဖင့္လုပ္သြားေသာ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရး” ဆုိသည္မွာလည္း အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးသာျဖစ္သည္။ ဤသည္ကလည္း ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္းျပင္းထန္လာေသာ ၿမိဳ႕ျပႏုိင္ငံေရးတုိက္ပြဲမ်ားကိုရင္ဆုိင္ႏုိင္ရန္ ေတာတြင္းလက္နက္ကုိင္တပ္ဖြဲ႔မ်ားကို ယာယီအားျဖင့္ အခ်ိဳသပ္ထားခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသားညီလာခံမွာ ႏုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးပါဟူေသာစကားမွာ လွည့္ဖ်ားမႈျဖစ္ေၾကာင္း၊
ေထာင္ေျခာက္တစ္ခု သာျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
(နဝတ-နအဖ) စစ္အစုိးရ စိုးမုိးထားသည့္ကာလ၌ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဗိုလ္သန္းေရႊ၊ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔တုိ႔ “ေတြ႔ဆံုၾကသည္” မွာလည္း အိမ္ခ်ဳပ္ခ်ခံထားရသူႏွင့္ အိမ္ခ်ဳပ္ခ်ထားသူမ်ား၏ ေတြ႔ဆံုမႈ၊ အိမ္ခ်ဳပ္ခ်ခံထားရသူႏွင့္ ေထာင္ပုိင္တုိ႔၏ေတြ႔ဆံုမႈသာျဖစ္သည္။ ဗုိလ္ေအာင္ၾကည္ (လက္ရွိ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး) ႏွင့္ “ေတြ႔ဆံုမႈ” ဆုိသည္မွာလည္း တည့္တည့္ေျပာရလွ်င္ အက်ဥ္းသားႏွင့္ေထာင္ပုိင္၏ ဆက္သားေတြ႔ၾကရျခင္းသာျဖစ္သည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ သမၼတ(ဗိုလ္) ဦးသိန္းစိန္တုိ႔ “ေတြ႔ဆံုမႈ”ဆုိသည္မွာလည္း အတူယွဥ္တြဲရုိက္ခဲ့ၾကဖူးသည့္ဓါတ္ပံု တစ္ပုံမွလြဲ၍
ထူးထူးျခားျခားေျပာစရာဆိုစရာမရွိခဲ့။ ထုိဓါတ္ပံုသည္ ယခုအခါ ပင့္ကူေျမွးယွက္ေနေလာက္ေရာ့မည္။
ဆိုလိုခ်င္သည္မွာ လက္နက္ကိုင္အင္အားစုမ်ားကိုျဖစ္ေစ၊ ၿမိဳ႕ေပၚက ႏုိင္ငံေရးပါတီအင္အားစုမ်ားကိုပင္ျဖစ္ေစ (နဝတ-နအဖ) စစ္အစုိးရနဲ႔ ၎၏ အေမြစားအေမြခံႀကံ့ဖြ႔ံအစိုးရတို႔က ႏုိင္ငံေရးအရတန္းတူရည္တူ သေဘာမထားခဲ့သည္ကိုေျပာလိုရင္းျဖစ္သည္။
အမတ္ခ်ဳပ္ဗိုလ္ေရႊမန္းကဆုိလွ်င္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား လူထုအစိတ္အပိုင္းတစ္ခု၏ေခါင္းေဆာင္ဟူ၍သာ သေဘာထားေၾကာင္း ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပင္ ေျပာခဲ့ဖူးသည္မဟုတ္သေလာ။

ယခုေတာ့ “ေတာ္လွန္ေရး”ဆိုသည့္စကားလံုးကို ဗိုလ္သိန္းစိန္၊ ဗိုလ္ေရႊမန္း၊ ဗိုလ္မင္းေအာင္လိႈင္တုိ႔က မေျပာရ၊ မဆိုရ၊ မသံုးစြဲရ ဟု ဆန္႔က်င္ေနၾကသည္၊
တားျမစ္ေနၾကသည္။ “ေတာ္လွန္ေရး”ႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ စကားလံုးကိုပင္ သူတုိ႔ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနၾကပါကလား။
ဤသုိ႔“ေတာ္လွန္ေရး”ကို အုပ္စုိးသူက ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနသကဲ့သုိ႔ “ေတာ္လွန္ေရး” ထဲကလည္း လူအခ်ိဳ႕ကလည္း “ေတာ္လွန္ေရး”ကို ေသြးလန္႔ေနၾကသည္ဟုၾကားရသည္။ “ေတာ္လွန္ေရး”ေၾကာင့္ မေျပမလည္ျဖစ္ေနရသည္၊ ႀကံ့ၾကာေနရသည္ဟူ၍ သံုးသပ္ေျပာဆိုေနသည္ဟူ၍လည္းၾကားရသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ အႏွီပုဂၢိဳလ္အခ်ဳိ႕သည္ “ ေတာ္လွန္ေရး” ကို “စတိ” ျဖစ္ျဖစ္စြန္႔လႊတ္လိုပံုရသည္။
အင္းစိန္တုိက္ပြဲကာလမွာ၊ ေျခာက္လံုးျပဴး လက္ထဲခဏထည့္ပါဆုိၿပီး ဓါတ္ပံုရုိက္အျမတ္ထုတ္တာခံရဖူးသည့္ ေစာဘဦးႀကီး၏ အေတြ႔အႀကံဳကိုလည္း တုိင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရးအဖြ႔ဲအစည္းမ်ား မေမ့သင့္ပါ။ ထို႔အျပင္ “မပူပါနဲ႔ ခဏေလးပါ၊ လူထုအျမင္ ေကာင္းေအာင္ လက္နက္ခ်ၿပီးဓါတ္ပံုရုိက္မယ္၊
ဒါၿပီးရင္ လက္နက္ေတြျပန္ေပးမယ္” ဆုိတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳကို ႀကံဳခဲ့ဖူးေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာဘိုျမ၏အေတြ႔အႀကံဳကို ၂၀၁၄ ခုႏွစ္၊ မတ္လတြင္၊ ေနရီရီစာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ “ကၽြန္ေတာ့္ဘဝျဖတ္သန္းမႈအစစ္အမွန္” (ေစာဘုိျမ) စာအုပ္၌ဖတ္ၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါသည္။

အုပ္စုိးသူအဆက္ဆက္အားစြန္႔လႊတ္အနစ္အနာခံကာ တုိက္ပြဲဝင္သြားခဲ့ၾကေသာေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ က်ဆံုးေလၿပီးေသာေတာ္လွန္ေရးအာဇာနည္မ်ား၊ ေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲတြင္းက မ်က္ေစ့ ကိုယ္လက္စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရသည့္ဒုကၡိတမ်ား၏သစၥာကိုေတာ့ ေစာင့္သိရိုေသၾကဖို႔လိုပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးဆုိသည္မွာ(ဗုိလ္)ဦးေအာင္မင္းေပးေသာ “ကားမစ္”မဟုတ္သျဖင့္ လက္လႊဲေရာင္းခ် ရန္မလြယ္ကူပါ။
ဝယ္မည့္သူလည္းရွိမည္မထင္ပါ။
သုိ႔ပါ၍ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို တန္းတူရည္တူညွိႏႈိင္းေဆြးေႏြးၾကေစလိုပါသည္။
အုပ္္စုိးသူၿငိဳျငင္မွာစိုးသျဖင့္ “ေတာ္လွန္ေရး” ကို စေတးရတဲ့၊
ထိုးေကၽြးရတဲ့အပစ္အခတ္ရပ္စဲကေတာ့ျဖင့္ မျဖစ္သင့္မျဖစ္ထုိက္ဟုထင္ပါသည္။ ဒုိ႔တုိင္းရင္းသားေတြရဲ့ေတာ္လွန္ေရးကို
ဒုိ႔တုိင္းရင္းသားေတြကပဲ ကုိယ္ပုိင္ဆံုးျဖတ္ၾကမည္ဟုဆိုလွ်င္ေတာ့ကား မွတ္ခ်က္ေပးစရာမ်ားမ်ားမရွိေတာ့ပါ။
အုပ္စုိးသူအႀကိဳက္ “ေသာင္းက်န္းသူနဲ႔ေသာင္းက်န္းသူအဖြဲ႔အစည္းမ်ား”ဟူ၍ေျပာင္းေခၚၾကမလား။

read more

ဘိုဘိုလန္းစင္နဲ႔ေတြ႔ဆံုျခင္း။ ညိဳခက္ေက်ာ္

ဘိုဘိုလန္းစင္နဲ႔ေတြ႔ဆံုျခင္း။ ညိဳခက္ေက်ာ္

(ေမး)လူထုဦးလွ+ေဒၚအမာနဲ႔ပတ္သကၿပီးး အမွတ္တရတခုခု ေျပာျပပါဦး။

(ေျဖ)ဒီေန႔က အဘြားဆံုးတာ ၆ႏွစ္ျပည့္ဗ်ာ။ (US မွာ ဧၿပိီ၇ရက္။ ၂ဝ၁၄။) ေတာင္ေလးလံုးမွာ မေန႔က ဆြမ္းေကၽြးတယ္ေလ။ Online မွာ ပံုေတြ တက္ေနတယ္ ။ က်ေနာ္က တခါေျပာဘူးတယ္။ အဘြားလို႔၊ အဘြားလိုအရြယ္ေတြဆိုရင္ တျခားႏိုင္ငံမွာ သမၼတေတြဘာေတြျဖစ္မွာလို႔။ သူကျပန္ေျပာတယ္။ ” ဘာလဲ။ မင္းက သမၼတေျမး ျဖစ္ခ်င္လို႔လား”တဲ့။ အဲဒါေလး ျပန္သတိရတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ သမၼတေတြသိပ္ေခတ္စား ေနလို႔။ (ရီလ်က္) အဘိုးကေတာ့ က်ေနာ္၂ႏွစ္မွာဆံုးေတာ့ သိပ္မမီလိုက္ဘူးေျပာရမယ္။

(ေမး) ျမန္မာ႔သမိုင္းမွာ လူထုသတင္းစာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လိုသံုးသပ္မိလဲ။ ခုေနခါ သတင္းစာလုပ္ေနသူေတြကိုေရာ ဘာေျပာခ်င္လဲ။

(ေျဖ) ခုခ်ိန္ျမန္မာျပည္မွာ သတင္းစာေတြ ျပန္ထုတ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ေလ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရပ္တည္ဖို႔လည္း ေတာ္ေတာ္ခက္ၾကတယ္။ လည္ပတ္ဖို႔ လူအင္အားေရာ၊ ေငြအင္အားေရာ မလံုေလာက္တာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဦးေလးက လူထုတိုက္ စိန္ရတုတုန္းကေျပာတယ္။

 ”သတင္းစာတေစာင္ျဖစ္ဖို႔ စကၠဴနဲ႔လြတ္လပ္ခြင့္ကလိုတယ္” ဆိုတာေလ။ ျမန္မာျပည္က အစိုးရက စကၠဴကလည္းေထာက္ပံ့မေပး။ လြတ္လပ္ခြင့္ကလည္း သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ အကုန္လံုးက ဥပေဒေပၚႀကိဳးတန္းေလွ်ာက္ေနရတဲ့ဟာမ်ိဳးျဖစ္ေနေတာ့။ လူထုသတင္းစာက သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ႔အခါကလည္း သိပ္ၿပီးလြတ္လပ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ခုေခတ္ထက္ေတာ့ နည္းနည္းပိုဆိုးမယ္ထင္တယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေနတဲ့ေခတ္္မွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာဆိုေတာ့။ လူထုတိုက္ကို မိုင္းခြဲခံရတာမ်ိဳးထိျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူက ေနာက္ဆံုးပိတ္ အကုန္လံုးေသခါမွေသေရာ သမိုင္းမွာတခုခုေတာ့က်န္ခဲ့ေအာင္၊ ေျပာစရာျဖစ္ေအာင္ မွန္တယ္ထင္တဲ့ဘက္ကေရးမယ္ဆိုတဲ့ သတၱိနဲ႔ေတာ့ရပ္သြားတယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္ဗ်။ သတင္းစာရပ္တည္ဖို႔တခု၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ရဲ့ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ တျခားအခြင့္အာဏာအတြက္ မယိုင္လဲဘဲနဲ႔ သူတို႔ယံုၾကည္တဲ့ဘက္ကေန ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ မွန္တာ၊ မွားတာကေတာ့ ၾကည့္တဲ့သူေတြက ဆံုးျဖတ္လိမ္႔မယ္။ အဲလိုရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားသြားခဲ့တာေတာ့ သေဘာက်တယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ေနာက္လူေတြႀကိဳက္မႀကိဳက္ေတာ့ မသိဘူး။ မီဒီယာလုပ္လုပ္ ဘာလုပ္လုပ္ ကိုယ့္လုပ္ရပ္က ေနာက္လူေတြဘယ္လိုအကဲျဖတ္မလဲဆိုတာ အဓိကၾကည့္တာေပါ႔ေနာ္။ ေနာက္လူေတြ ျပန္ၾကည့္ရင္ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ကို လူၾကားထဲမွာ ျပရဲရဲ့လားဆိုတာေလးတခုေပါ႔။ လူထုကေတာ့ သူ႔လုပ္ရပ္သူ ရဲရဲရင့္ရင့္သတၱိရွိရွိရပ္တည္ နိုင္ခဲ့တယ္ေလ။ အဲလိုလုပ္ရဲတဲ့ တျခားသတင္းစာေတြလည္း ရွိတယ္ေလ။ ခုေနခါမွာလည္း အဲလိုသတင္းစာေတြ ထြက္ေပၚလာေစခ်င္ပါတယ္။

(ေမး)သတင္းသမားတေယာက္အတြက္ ဘာအေရးႀကီးဆံုးလို႔ ခံယူသလဲ။

(ေျဖ) ပညာအရည္အခ်င္း ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ပိုက္ဆံ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ အခြင့္အာဏာ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ အဓိကကေတာ့ မွန္တယ္ထင္တဲ့ဘက္ကရပ္ဖို႔နဲ႔ ေနာက္တခုက Underdog ေပါ႔ေလ။ မ်က္ႏွာမရတဲ့သူ၊ ေနရာမရတဲ့သူေတြ minority ေတြအတြက္ရပ္ဖို႔က အေရးႀကီးတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးဘက္ကေနရပ္ႏိုင္တဲ့ သတင္းသမားေတြေပၚဖို႔ အေရးႀကီးတာေပါ႔။ ဒါပါပဲ။

(ေမး)မီဒီယာက ဘက္လိုက္ဖို႔လိုလား။

(ေျဖ) ဘက္လိုက္တယ္ဆိုတာက ေျပာလို႔မရဘူးေလ။ လူဆိုတာ အကုန္လံုးက “ဘက္”ဆိုတာက ရွိမွာခ်ည္းပဲ။ မသိမသာနဲ႔သိသိသာသာပဲ ရွိမယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ့ Professional Ethics ကို တတ္ႏိုင္သမွ်ေစာင့္ဖို႔ေတာ့လိုတယ္။ ဘယ္ဘက္ကလိုက္လိုက္ ကိုယ့္ရဲ့တင္ျပပံု၊ သံုးသပ္ပံုက ကိုယ့္ကိုေထာက္ခံတဲ့သူေရာ၊ မေထာက္ခံတဲ့သူေရာ စိတ္ထဲမွာ သမာသမတ္ရွိတယ္။ လက္ခံႏိုင္စရာရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘက္လိုက္တယ္။ မလိုက္ဘူးဆိုတာထက္ မီဒီယာရဲ့စံတခ ုရွိတယ္လို႔ေျပာလို႔ရတာေပါ႔။ ဒီလိုေရးတာက ကိုယ္နဲ႔အျမင္မတူေပမယ့္ လက္ခံစဥ္းစားလို႔ရႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့အေနအထားမ်ိဳးကိုရေအာင္ ေရးႏိုင္ရင္ေတာ့ မဆိုးဘူး။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ Campaign လို၊ ေၾကာ္ျငာေရးသလို ျဖစ္ကုန္မွာေပါ႔။

(ေမး) ျမန္မာ႔သမိုင္းကိုေဖာ္ျပၾကတဲ့အထဲမွာ မေရမရာျဖစ္ေနတာမ်ိဳး။ အမွားကို အမွန္ေရးထားတာမ်ိဳး။ အမွန္ကို မေဖာ္ထုတ္တာ၊ အမွားလို႔ ေရးတာမ်ိဳးေတြရွိရင္ သမိုင္းပညာရွင္တေယာက္အေနနဲ႔ သံုးသပ္ျပပါဦး။

(ေျဖ) အမွား။ အမွန္ကေတာ့ ေျပာဖို႔ခက္ပါတယ္။ အခ်က္အလက္အရ မွားတယ္။ မွန္တယ္ဆိုတာေတာ့ ေျပာလို႔ရမယ္။ အခ်က္အလက္ ကေတာ့ လိုက္ႏိုင္ရင္လိုက္ႏိုင္သေလာက္၊ စံုရင္စံုသေလာက္ ခန္႔မွန္းၿပီးေျပာရတာေပါ႔ေနာ္။ ဥပမာ- ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးယူတာ ေစာတယ္လို႔ ေျပာတဲ့သူလည္းရွိတယ္ေလ။ တိုင္းျပည္အေျခအေနေကာင္းမွယူဖို႔ေကာင္းတယ္ အဲဒါမ်ိဳးေပါ႔ေနာ္။ အမွားအမွန္ဆိုတာကေတာ့ ျငင္းခုန္မႈပဲေလ။ တကယ္႔အမွားအမွန္ကေတာ့ အခ်က္အလက္ေပါ႔။ ႏိုင္ငံျခားမွာကေတာ့ ခိုင္ခိုင္လံုလံု facts က ေပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာကက်
အဲလို စနစ္တက်မရွိဘူး။ အမွားကို အမွန္ထင္ေနတာ ေျပာရရင္ Census လိုဟာမ်ိဳးေတာင္ တိတိက်က်မရွိဘူုး။ Census မွာ လူမ်ိဳး (၁၃၅)မ်ိဳး ဆိုတာ အမွန္က လူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ Dialect စကားေပါ႔။ ေနာက္ ေဒသအလိုက္ အုပ္စုေတြေပါ႔။ ဥပမာ- လူမ်ိဳးဗမာထဲမွာ ဘိတ္တို႔၊ ထားဝယ္တို႔ ပါတယ္ေလ။ တေလာကဖတ္ရတယ္။ ဘိတ္မွာ ၿမိတ္သားဆိုတာရွိပါတယ္ေပါ့ ေရးထားတယ္။ ေနာက္တခါ ေနရာေပၚ မူတည္ၿပီး ေခ်ာင္းသားတို႔။ ေတာင္ေပၚသားတို႔ေခၚတာေတြ ရွိတယ္ေလ။ လူမ်ိဳးဆိုတာ Identity ကလည္း၊ ခံယူခ်က္ကလည္း ေခတ္အလိုက္ ေျပာင္းေနတာ။ အရင္တုန္းကေတာ့ ဗမာတို႔၊ မြန္တို႔ဆို ရွင္းတယ္ေလ။ ဆင္းသက္လာထဲက တိက်တဲ့လူမ်ိဳးအႀကီးေတြရွိၿပီးသားဆိုေတာ့။ တခ်ိဳ႔ေတြက် ယဥ္ေက်းမႈအရလည္း ေနာက္က်တယ္။ ပ်ံႏွ႔ံေနတာလည္းကြဲတယ္ဆိုေတာ့ စုစည္းမႈကလည္း သိပ္မရွိဘူး။ ေနာက္ပိုင္း အဂၤလိပ္ဝင္လာေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈရွိလာၿပီး လူမ်ိဳး Identity ကေပၚလာတယ္။
ဥပမာ- ခ်င္းဆို ခ်င္းလို႔ေခၚရမလား။ ဇိုလို႔ေခၚရမလား။ မီဇိုလို႔ေခၚရမလား။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းမွာကိုအဲလိုကြဲေနတယ္။ အဓိကကေတာ့ လူမ်ိဳးခံယူခ်က္ ေပၚေပါက္လာတဲ့ အေပၚ ေရွ႔က်တာေနာက္က်တာေပၚမူတညၿပီးးကြဲတယ္။ သန္းေခါင္စာရင္း စစ္တမ္းမွာ အဲဒီ႔၁၃၅မ်ိဳးဆိုတာ လူမ်ိဴဳးလား။ Dialect လား နားမလည္လို႔ ခုလိုလူမ်ိဳး၁၃၅မ်ိဳးဆိုၿပီးျဖစ္ေနတာ။ အမွန္ေတာ့ လူမ်ိဳးဘယ္ႏွစ္မ်ိဳး ဆိုတာကို ေဒသအလိုက္ေနထိုင္ သူေတြက သူတို႔ဟာသူတို႔သတ္မွတ္ရမွာေလ။

(ေမး) ျမန္မာနဲ႔ ဗမာ အသံုးအႏႈံးကြဲျပားပံုေရာ။

(ေျဖ) ျမန္မာနဲ႔ဗမာက အတူတူပါပဲ။ ေရးတာကြဲတာပါပဲ။ စာထဲမွာ ျမန္မာလို႔သံုးတာေလ။ ဗမာဆိုတာက အရပ္ထဲမွာေခၚတာလိုမ်ိဳး သံုးတာေလ။ အဂၤလိပ္ဝင္လာတဲ့အခါက် သူတို႔က လမ္းေပၚမွာေျပာတဲ့ လူေတြစကားသံကိုယူၿပီး Burman, Burmese အဲဒီလိုေခၚတာ။ ျမန္မာလို႔ အဂၤလိပ္ေတြ ဟိုးေရွးထဲက ေရးတာေတြရွိတယ္။ စာလံုးေပါင္းကေတာ့ ကြဲၾကတယ္။ သံုးတာနည္းလို႔။ အမွန္က အတူတူပါပဲ။ “တို႔ဗမာ”က ဘာလို႔ ဗမာလုပ္သလဲဆိုေတာ့ Ethnic Notion လို႔ေခၚမွာေပါ႔။ ၁၉၃ဝေလာက္က သူတို႔က ဘာကိုအားက်သလဲဆိုေတာ့ ဂ်ာမဏီတို႔၊ အီတလီတို႔မွာ နယ္ေတြအကုန္စုၿပီး ႏိုင္ငံေတြေခၚတာအားက်တယ္ထင္ပါတယ္။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးေခါင္းေဆာင္ေတြက အဲဒီ့ေခတ္က ဂ်ာမန္အေတြးအေခၚပညာရွင္ေတြကို နစ္ေရွးတို႔ဘာတို႔ကိုအားက်ၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ လူမ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတာ ရွိပံုရတယ္ေလ။ အဲဒီမွာ ရွိသမွ်တိုင္းရင္းသားေတြအကုန္လံုးကိုေပါင္းၿပီးေတာ့ အကုန္လံုးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ နာမည္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့” ဗမာ”ဆိုၿပီး ေရွ႔တန္းတင္လိုက္တယ္။ (၁၉၂ဝ)ေလာက္ထိ စာတမ္းေတြဘာေတြမွာ၊ အစည္းအေဝးေတြမွာ မြန္-ျမန္မာ အမ်ိဳးသားလို႔ ေရးတယ္ေလ။ ရခိုင္ေတာင္ သူတို႔သီးသန္႔ေကာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာထဲမွာ ထည့္ထားတာ။ ျမန္မာထက္ပိုၿပီး အားျပင္းေအာင္။ ျမန္မာက အားလံုးထက္သာတယ္ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ဗမာလို႔လုပ္လိုက္တာ။ အမွန္က မဟုတ္ပါဘူး။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး ပ်က္တဲ့ေလာက္ထိမွာ ရပ္သြားတာေလ။ ရွမ္းေတြဘာေတြေတာင္ သိပ္မသိဘူး။ တခ်ိဳ႔ ၁၉၅ဝ ေလာက္ထိ တာခ်ီလိတ္တို႔၊ ဘာတို႔ဘက္ေတြမွာ လြတ္လပ္ေရးရတာ မသိတဲ့သူေတြရွိတယ္။

(ေမး) ျမန္မာျပည္မွာ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦေတြျပင္တဲ့ကိစၥေပါ႔ေလ။ အျမင္ေတြကြဲျပားတာလဲရွိၾကေတာ့ ဘိုဘိုလန္းစင္ရဲ့ သမိုင္းပညာရွင္တေယာက္အျမင္ကို သိခ်င္ပါတယ္။

(ေျဖ) အရင္အစိုးရလက္ထက္ ဘယ္လိုျပင္သြားတယ္ဆိုတာေပၚ မူတည္တာေပါ႔ေလ။ နဂိုက အုတ္ပံုေလာက္ရွိတဲ့ဘုရားကို ဘုရားလက္သစ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ေဆာက္ပစ္တာမ်ိဳးက် မသိဘူးေလ။ ႏိုင္ငံတကာစံႏႈံးေတြအရကေတာ့ တဦးတေယာက္ရဲ့စံႏႈံးနဲ႔တိုင္းလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ႏိုင္ငံတကာလက္ခံမႈ တဦးခ်င္းလက္ခံမႈနဲ႔ မတူႏိုင္ပါဘူး။ ျပင္လိုက္တဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံတကာလက္ခံမႈက ေလ်ာ့သြားႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အန္ေကာဝတ္ကိုေရာက္ေတာ့ တကယ့္အထင္ကရေနရာေတြမွာ နတ္ဘီလူးရုပ္ႀကီးေတြဆို ဖ်က္ဆီးတာခံရဖန္ မ်ားေတာ့ ခါးပိုင္းေလာက္ကေနက်န္တာကို ေခါင္းေတြဘာေတြ ျဖည့္ေဆာက္ထားတယ္။ သူ႔ႏိုင္ငံနဲ႔ သူ႔စံေတာ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းပိုင္းေလးျပတ္ေနမွ စိတ္ထဲကေန ေခါင္းပိုင္းေလးျဖည့္ၾကည့္လို႔ရတဲ့ခံစားခ်က္က ပ်က္သြားၿပီးေတာ့ ပလာစတာရုပ္အသစ္ႀကီး ေရာက္လာတယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာထင္မိတယ္ေပါ႔ေလ။ Rome မွာက Dynamic ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာက ေခတ္အဆက္ဆက္ တေခတ္နဲ႔တေခတ္ မတူတာေတြက ထပ္ထပ္ၿပီးေပၚေနတာ။ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးတယ္ေလ။ ေခတ္တခုနဲ႔တခု မတူတာေတြေပါင္းၿပီးလွေနတာေပါ႔။ ပုဂံကက်ေတာ့ Dynamic ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာက အရင္ပံုစံေဟာင္းကိုျပန္တုၿပီး အဲေလာက္လဲမေကာင္းတဲ့ ေနာက္ထပ္အသစ္၊ ေရႊေတာ့ေရႊ၊ ဒစ္စကိုေရႊေပါ႔။ နဂိုပံုစံကို ျပန္တုထားတာ။ တကယ္ပံုစံအစစ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ပ်င္းစရာေကာင္းၿပီး Dynamic လည္းမျဖစ္ဘဲ အီေနတာေပါ႔ေနာ္။ ေနာက္ျပန္လွည့္သလိုေပါ႔။ ဥပမာ- ပုဂံဘုရားေဟာင္းေတြကို ငံုငံုၿပီး ျပန္ေဆာက္တယ္ဆိုလည္း မူလလက္ရာျမင္ႏိုင္ေအာင္ ဖန္နဲ႔ငံုၿပီး ေဆာက္တာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ႔။ လက္ခံႏိုင္စရာေပါ႔။ ကြန္ကရစ္လို၊ သံလိုမ်ိဳးနဲ႔ သိပၸံအေဆာက္အဦေတြလိုမ်ိဳး ပံုစံငံုရင္လည္းငံုေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ Landscape ႀကီးကေတာ့ ပ်က္မွာပဲ။ ပုဂံမွာ ေမွ်ာ္စင္ႀကီးေဆာက္လိုက္တဲ့အတြက္ ပုဂံမွာျမင္ရတဲ့ Landscape က လံုးဝ ေျပာင္းသြားတယ္ေလ။ ဗိသုကာရယ္၊ Art History လည္းရွိတယ္။ စာသမားဘက္က ျမင္တာလည္းရွိမယ္။ Philosophy ဘက္က အျမင္လည္းရွိမယ္။ ၿမိဳ႔ေတြရဲ့ဝိဉာဥ္လည္းရွိတာေပါ႔ ။ က်ေနာ္တို႔မႏၱေလးသားေတြကလည္း က်ံဳးကိုျပန္ျပင္တာ ဆည္နဲ႔တူသြားတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္ေလ။ အဲဒါကို က်ံဳးက ပိုခိုင္၊ ပိုသန္႔သြားတယ္လို႔ျမင္တဲ့သူေတြလည္း ရွိမွာေပါ႕။ သူ႔စံနဲ႔သူ။ သူ႔ Value နဲ႔သူေပါ႔။

(ေမး) သတင္းဘက္ပိုင္း လုပ္ျဖစ္တာက။

(ေျဖ) သမိုင္းနဲ႔ သတင္းနဲ႔က ဆက္စပ္ေနတယ္။ သတင္းစာမ်ားက သမိုင္းကိုေျပာေနတယ္။ လက္ရွိေခတ္ျဖစ္ေနတာေတြကို သိႏိုင္။ မွတ္တမ္း တင္ႏိုင္တယ္ေလ။ ႏိုင္ငံေရးကေတာ့ စိတ္ဝင္စားတယ္။ ႏိုင္ငံေရးကအၿမဲေျပာင္းေနတဲ့ေခတ္။ ႏိုင္ငံေရးကိုယ္တိုင္ဝင္လုပ္ဖို႔ေတာ့ သတၱိမရွိ ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလြတ္လာကာစက လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဘာလုပ္ေနတယ္ စိတ္ဝင္စားၾကေတာ့ ဦးကိုကိုႀကီး လက္ရွိဘာေတြလုပ္ေနတယ္ေမးခိုင္းေတာ့ ေငြေဆာင္ဘက္မွာ အုန္းၿခံေတြအသိမ္းခံရတာကို သူတို႔ကိုလာတိုင္တယ္တဲ့။ အဲ႔ဒီ့သတင္းလိုက္ပါလားတဲ့။ ဒီသတင္းေတြက Celebrity သတင္းေတြလည္းမဟုတ္ေတာ့ လူသိပ္စိတ္မဝင္စားၾကဘူးေလ။ မၾကာခင္မွာ မံုရြာလက္ပေတာင္းကိစၥျဖစ္တာပဲ။ အေစာဆံုးသိတဲ့ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔လည္းပါတယ္။ မုံရြာေဒသခံေတြလုပ္တဲ့ ဝက္ဘ္ဆိုက္ေလးေတြကေန စသိတာေလ။ သတင္းအစအနဘယ္က လိုက္ရမယ္မသိတဲ့အေျခအေနကေန လက္ပေတာင္းက ကမၻာသိတဲ့ထိျဖစ္သြားတယ္။ သတင္းဆိုတာ ႀကီးသည္ငယ္သည္ မရွိဘူးေလ။ အခ်ိန္မေရြး Top ေရာက္သြားႏိုင္တာဘဲ။ အင္မတန္ လူစိတ္ဝင္စားခံရတဲ့သူေတြဟာလည္း တခ်ိန္မွာရိုးအီသြားတာမ်ိဳး ျဖစ္သြားႏိုင္တာဘဲ။ သတင္းမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးေလာကလို သခၤါရဆိုတာရွိတယ္။ သတင္းေတြဟာ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းနဲ႔ သမိုင္းအတြက္ျဖစ္သြားတယ္။

(ေမး) ဘယ္သူေတြကိုအားက်လဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္လိုသမိုင္းစာအုပ္ေတြလိုသလဲ။

(ေျဖ) ေအာက္ေျခကလူေတြအတြက္ေရးတဲ့ သမိုင္းလိုဟာမိ်ဳးကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာေနာက္ပိုင္း ေနာက္က်တာေပါ႔ေလ။ အဲလိုမ်ိဳးက ကိုယ့္အဖိုး ကိုယ္အားက်တာေပါ႔။ ေျပာလို႔ေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူးဗ်။ (ရီလ်က္) သူတို႔စတယ္ေျပာလို႔ရတယ္။ သူတို႔က လက္ဝဲအျမင္လည္း ရွိတယ္။ ” ေထာင္နဲ႔လူသား ” တို႔၊ ” က်ေနာ္ဆားခ်က္သမား” တို႔။ အဂၤလန္မွာ ” The Making of English Working Class ” ဆိုတဲ့စာအုပ္ ရွိတယ္။ အဂၤလိပ္အလုပ္သမားလူတန္းစားေတြအေၾကာင္း ေရးထားတာ။ ..ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္လို သမိုင္းစာအုပ္မ်ိဳးလိုသလဲဆို Culture History, Social History နာမည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ လိုတာက ျမန္မာလူမ်ိဳး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတဲ့ အဲဒါမ်ိဳးေတြ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ ေတြေပၚလာတာကို ျမန္မာေတြရဲ့ရႈေဒါင့္ကမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဒီမွာရွိတဲ့လူမ်ိဳးစုေတြအားလံုးရဲ့အျမင္ကေနၿပီးေတာ့ စံုစံုလင္လင္နဲ႔သံုးသပ္ႏိုင္တဲ့ သမိုင္းမ်ိဳးကလိုတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမန္မာျမင္တဲ့အျမင္၊ တိုင္းရင္းသားဘက္ကျမင္တဲ့အျမင္၊ ႏိုင္ငံျခားသားဘက္ကျမင္တဲ့အျမင္ အဲလိုမ်ိဳးေတြမ်ားတယ္ေလ။ အကုန္္လံုးဘက္ကၾကည့္ရင္ လက္ခံႏိုင္တဲ့ National History လိုဟာမ်ိဳးက မရွိေသးဘူး။ အဲလိုမရွိတဲ့အတြက္ National Consensus ေခၚတဲ့ႏိုင္ငံနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္လည္းမရွိဘဲ ဇာတ္လမ္းေတြရႈပ္ေနတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ တိုင္းရင္းသားနဲ႔လည္း ခြဲတယ္။ ျမန္မာနဲ႔လူနဲစုနဲ႔လည္း ခြဲတယ္။ လူမ်ိဳးစုခ်င္းလည္း ခြဲတယ္။ ျမန္မာျမန္မာခ်င္းမွာလည္း ဆင္းရဲတဲ့သူနဲ႔
ခ်မ္းသာတဲ့သူနဲ႔ခြဲတယ္။ အဲဒါေတြနဲ႔ဇာတ္လမ္းကမၿပီးေတာ့ဘူး။

24May14

Excerpt From Myanmar Gazette, Los Angeles

ယူတာက  http://bobolansin.wordpress.com/about/

read more

ျပည္သူလူထုက တာဝန္ေက်ပါတယ္ (တူေမာင္ညိဳ)

ျပည္သူလူထုက တာဝန္ေက်ပါတယ္ (တူေမာင္ညိဳ)

“စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာဒီမုိကေရစီ” ကို အခုေရာ၊ ေနာင္ေရာ တစုိက္မတ္မတ္ဆန္႔က်င္သြားမယ္ ဆုိတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ကို အေလးထားပါတယ္။ ၈၈ အေရးေတာ္ပံု ႀကီးေနာက္ပိုင္း  (နဝတ-နအဖ) စစ္အစုိးရရဲ့ အျပင္းထန္ဆံုး ဖိႏွိပ္ညွင္းပန္းျခင္း၊ သတ္ျဖတ္ျခင္းခံခဲ့ၾကရတဲ့ ဒီခ်ဳပ္ပါတီဝင္မ်ား အေပၚလည္း စာနာေလးစားပါတယ္။ ဒီခ်ဳပ္ပါတီဝင္မ်ားက ဒီခ်ဳပ္ပါတီကို “တစ္သက္မွာ ႏွစ္ဘဝ”ပါလုိ႔ မခ်င့္မရဲ ေျပာဆုိသံ ကိုလည္း ၾကားပါတယ္။

ဒီခ်ဳပ္ပါတီဟာ  “တစ္သက္ ႏွစ္ဘဝ”အတြင္းမွာ သေဝထိုးသြား တဲ့ အႀကိမ္(၄)ႀကိမ္ရွိခဲ့ပါတယ္။

-       ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ အာဇာနည္ေန႔ခ်ီတက္ေရးကိစၥ

-       ဂႏၵီခမ္းမဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိပစ္ပယ္ကာ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္၊  အမ်ိဳးသားညီလာခံ(က်ိဳကၠဆံ) တက္ရန္ဆံုးျဖတ္ျခင္း

ႏွင့္ (နဝတ)စစ္အစိုးရရဲ့(၁/၉ဝ ကိုလက္မွတ္ထိုးၾကျခင္း)

-       (အေျခခံဥပေဒကိုလက္မခံ/ပါတီမွတ္ပံုမတင္ဟုဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကၿပီး) “ေရႊဂံုတုိင္ေၾကညာခ်က္” ကိုပစ္ပယ္ကာ “အရွိကိုအရွိအတုိင္း အသိအမွတ္ျပဳတယ္”လို႔ဆိုကာ ပါတီမွတ္ပံုတင္ျခင္း/ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ျခင္း

-       “ဇယား(၄)ကတိသစၥာျပဳခ်က္ျပင္ဆင္ေပးရန္” ေတာင္းဆိုခဲ့ၿပီး “ဇယား ၄ ” ပါ စကားလုံးအတုိင္း ကတိသစၥာျပဳမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ၂ ေမ ၂ဝ၁၂ တြင္ လႊတ္ေတာ္ထဲဝင္ေရာက္သြားျခင္း

           

            အခုဒီခ်ဳပ္ဥကၠ႒ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိယ္တိုင္ ဖြင့္ေျပာလာသကဲ့သုိ႔ပင္ (ဗိုလ္)ဦးသိန္းစိန္ႀကံ့ဖြံ႔အစိုးရဟာ ေအာက္တန္း အက်ဆံုးနည္းေတြ မီးကုန္ယမ္းကုန္သံုးၿပီး တုိက္ခုိက္လာေနပါတယ္။ မၾကာခင္က မႏၱေလးမွာေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ျဖစ္ရပ္အေပၚ ဒီခ်ဳပ္ပါတီက ထုတ္ျပန္ခဲ့ေသာေၾကညာခ်က္ကိုပင္ “အတု”လုပ္ၿပီးျဖန္႔တဲ့အထိ ဇက္ရဲလက္ရဲလုပ္လာၾကပါတယ္။

            “ပုဒ္မ ၄၃၆ ျပင္ဆင္ေရး”နဲ႔ပတ္သက္ရင္  ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရကလည္း ျပင္ခ်င္တဲ့ဆႏၵမရွိ၊ စစ္တပ္ကလည္း မျပင္ခ်င္ဘူးဆိုတာ ဒီခ်ဳပ္ ါတီ ေကာင္းေကာင္းသိေနပါတယ္။ “ေျဖာင့္မတ္ေသာ” နာယကႀကီးမွာေရာ ဘယ္လိုဆႏၵရွိသလဲ။

            အမတ္တစ္ေယာက္ လစာ ၃ သိန္းသာရေနခ်ိန္ အမတ္ခ်ဳပ္လစာ ၃၅ သိန္းရေနလို႔ မလံုမၿခံဳခံစားရတယ္လုိ႔ (မဲဆြယ္ အေျပာေလးနဲ႔) နတ္သံေႏွာေနတဲ့ အမတ္ခ်ဳပ္ဗိုလ္ေရႊမန္းက ပုဒ္မ ၄၃၆ ကိစၥကိုေတာ့ ဘာခံစားခ်က္မွမရွိဘဲ ေျပာထြက္လာၿပီ။ 

ဗိုလ္ေအာင္ေသာင္း၊ ဗိုလ္ေဌးဦးတုိ႔ၿခံရံထားတဲ့ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ အမတ္ခ်ဳပ္ဗိုလ္ေရႊမန္းက ဒီခ်ဳပ္ပါတီကလုပ္ေနတဲ့ ျပင္ဆင္ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြဟာ “၃၁ ဦးေကာ္မတီ” အေပၚ “သိပ္ၿပီး ၾသဇာသက္ေရာက္မႈမရွိပါဘူး”လုိ႔ ေျပာေနၿပီ။ ဒီေျပာဆိုခ်က္က ဒီခ်ဳပ္ပါတီအေနနဲ႔ လက္မွတ္ေတြဘယ္ေလာက္ပဲရရ အေရးမစုိက္ဘူးလို႔ေျပာတာပါ။ 

 ဒီစကားကို  ဗိုလ္ေအာင္ေသာင္းနဲ႔ဗိုလ္ေဌးဦးတုိ႔ ဝဲယာၿခံရံၿပီးမွေျပာတာမို႔ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီရဲ့သေဘာထားလည္းျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ႀကံ့ဖြံ႔အမတ္ေတြနဲ႔ကာခ်ဳပ္အမတ္ေတြစီးနင္းထားတဲ့လႊတ္ေတာ္ဟာ ဘယ္လိုအဆံုးအျဖတ္ေပးမယ္ဆိုတာ ရွင္းေနပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ “ျပင္မေပးရင္ ဘာဆက္လုပ္မလဲ” လို႔ ျပည္သူေတြက  ဒီခ်ဳပ္ပါတီကိုေမးေနၾကတာပါ။ ျပည္သူေတြရဲ့ဒီေမးခြန္းကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျပည္သူေတြမွာ “တာဝန္ရွိတယ္”လို႔ေျပာၿပီး ျပန္အေျဖေပးေနပါတယ္။

 ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲမွာလည္း တာဝန္သိတဲ့ျပည္သူေတြဘက္က တာဝန္ေက်ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီခ်ဳပ္ပါတီကို မဲေတြပံုေအာေပး ခဲ့ၾကပါတယ္။ “ဂႏၵီခမ္းမလႈပ္ရွားမႈ” ဆုိေတာ့လည္း ျပည္သူေတြပဲ အားတက္သေရာဝန္းရံခဲ့ၾကတာပါ။ (စီအာပီပီ) ဆိုျပန္ေတာ့လည္း  ျပည္သူေတြဟာ ေဗဒါပ်ံအံကိုခဲဆိုတာလို ရင္စီးခါးစီးၿပီးအားေပးခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဒါေပမယ့္ ဘာေတြျဖစ္သြားခဲ့သလဲ။

 ၂ဝ၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ျပည္သူေတြဟာ အားတက္သေရာ ဒီခ်ဳပ္ပါတီကို မဲေတြပံုေအာေပးခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ အခုလည္း ပုဒ္မ ၄၃၆ ျပင္ဆင္ေရးမွာ ျပည္သူေတြဟာ တက္တက္ႂကြႂကြပါဝင္လက္မွတ္ေရးထိုးေနၾကပါတယ္။ ဇြန္လ ၃ဝ ရက္မွာ ထုတ္ျပန္တဲ့ ဒီခ်ဳပ္ ေၾကညာခ်က္အရ (၃၃ သိန္း) ရေနၿပီလို႔ဆိုပါတယ္။

ျပည္သူေတြဘက္ကေျပာရင္ ဘယ္အေျခအေနမွာျဖစ္ျဖစ္ တာဝန္ေက်ပါတယ္။ ျပည္သူေတြဘက္ တာဝန္ပ်က္ကြက္တာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ျပည္သူေတြဟာ တရားရွိနဲ႔တရားမဲ့သူ၊ ဖိႏွိပ္အုုပ္စုိးသူနဲ႔အဖိႏွိပ္ခံေတြဘက္က ရပ္တည္တိုက္ပြဲဝင္သူကို ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ ခြဲျခားသိျမင္ ႏုိင္သူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ပြင့္လင္းျမင္သာေတြ၊ တရားဥပေဒေတြ စိုးမိုးတာေတြမစိုးမိုးတာေတြ၊ အေျခခံဥပေဒဘာညာေတြ၊ ႏုိင္ငံေရး သေဘာတရားဘာညာ ေဟာတတ္ေျပာတတ္ခ်င္မွ ေျပာတတ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ အမွန္နဲ႔အမွား၊ အတုနဲ႔အစစ္၊ တရားတာနဲ႔မတရားတာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းခြဲျခားသိၾကသူေတြျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုမွာတာဝန္ရွိသလို၊ ျပည္သူလူထုကို ေခါင္းေဆာင္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ပါတီအဖြဲ႔အစည္းေတြမွာလည္း မွန္ကန္တဲ့ဦးတည္ခ်က္ကိုခ်ီတက္ႏုိင္ဖို႔ ဦးေဆာင္လမ္းျပရမယ့္တာဝန္ရွိပါတယ္။ မွန္ကန္ျပတ္သားတ့ဲဦးေဆာင္မႈရွိမွသာ သိသာထင္ရွားတဲ့ ရလဒ္ ေပၚထြက္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာေနဆိုေနတာေတြခ်ဳပ္ၾကည့္လုိက္ရင္ စိမ္ေခၚျခင္းတစ္ဝက္၊ ေျဖာင့္ဖ်နားခ်ျခင္းတစ္ဝက္နဲ႔ သူ႔ဘက္ကေန အေလ်ာ့အတင္းအေပးအယူေတြ ကမ္းလွမ္းေနတာကိုေတြ႔ရပါလိမ္မယ္။

သာဓကျပရရင္ျဖင့္ စစ္သားအမတ္ ၂၅% နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး “ လႊတ္ေတာ္အတြင္းမွာ ျပည္သူလူထုကေရြး ခ်ယ္တင္ေျမွာက္ထားျခင္း မရွိတဲ့ကုိယ္စားလွယ္ေတြပါရင္ပါ ပါေစ၊ ဒါေပမယ့္ အဓိကက်တဲ့ကိစၥေတြမွာေတာ့ မဲေပးပုိင္ခြင့္ေတာ့မရွိေစသင့္ဘူး” တဲ့။

ဒီခ်ဳပ္ကျပင္ဆင္လိုတဲ့ “ပုဒ္မ ၁၆၈ခု”  (၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒေပၚ ေလ့လာသံုးသပ္အႀကံျပဳခ်က္စာတမ္း)ထဲမွာ အေျခခံဥပေဒ၊ ပုဒ္မ ၆ (ဃ)  “စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ”ဆုိတဲ့ စာသားကိုျဖတ္ပယ္ရန္နဲ႔ ပုဒ္မ ၆(စ) “ႏုိင္ငံေတာ္၏အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈအခန္းက႑တြင္ တပ္မေတာ္က ပါဝင္ထမ္းႏုိင္ေရးတုိ႔ကို အစဥ္တစ္စုိက္ဦးတည္သည္”ဆုိတဲ့စာပုိဒ္မ်ား၊ ပုဒ္မမ်ားကို ျဖဳတ္ပယ္ရမယ္လို႔ ဆိုထားေသာ္လည္း  ပုဒ္မ ၁၄ “ကာခ်ဳပ္ခန္႔စစ္သားအမတ္မ်ားကိစၥ”ကိုမူ “ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္းႏွင့္ဆန္႔က်င္ေနေသာေၾကာင့္” ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးကာ “အေထြေထြ သဟဇာတျဖစ္ေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းၿပီး တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ျပင္ဆင္သြားရန္” အဆိုျပဳထားပါတယ္။  

ဒီအခ်က္ေတြက တစ္ဖက္မွာ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးကိုစိမ္ေခၚသလို အေလးတင္းေျပာေနေပမယ့္လည္း အျခားတစ္ဖက္မွာ “အမ်ိဳးသားျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ေရးဆိုတဲ့ပန္းတုိင္ကို ဘယ္ေတာ့မွမ်က္ျခည္မျပတ္ပါဘူး”ဆိုတဲ့ ေလေျပထိုးမႈကေလးေတြနဲ႔ျဖစ္ပါတယ္။  ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်က္ေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တစ္ဖက္က (ဗိုလ္သိန္းစိန္၊ ဗိုလ္ေရႊမန္း၊ ဗိုလ္မင္းေအာင္လိႈင္တုိ႔ဘက္က) စိမ္းကားလွပါတယ္။ ဘာမွ  မတုန္႔ျပန္ပါဘူး။  

ဗိုလ္သိန္းစိန္၊ ဗိုလ္ေရႊမန္း၊ ဗိုလ္မင္းေအာင္လိႈင္တုိ႔အေနနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေဟာေျပာေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္းေတြကို မသိလို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ သိပ္သိပါတယ္။ “စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာဒီမုိကေရစီ”ဆုိတာ စစ္အုပ္စုက သူတုိ႔ေပးခ်င္သေလာက္သာ အကန္႔အသတ္နဲ႔ ေပးသနားထားတဲ့“ဒီမုိကေရစီအခြင့္အေရး”မွ်သာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ“၂ဝဝ၈အေျခခံဥပေဒ” ရဲ႕ အႏွစ္သာရလည္းျဖစ္ပါတယ္။

သူတုိ႔က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ႏုိင္ငံေရးအရ အကန္႔အသတ္နဲ႔သာ ေနရာေပးခ်င္တာပါ။ အာဏာခြဲေဝေပးဖုိ႔ သူတုိ႔မွာ သေဘာထားမရွိပါဘူး။ အေနာက္အုပ္စုနဲ႔သူတုိ႔အၾကားက ၁၉၈၈ ကတည္းက စိမ္းကားေဝးကြာသြားၾကတာကို ျပန္လည္နီးစပ္ေရးအတြက္ (၂)ဖက္စလံုးက ကိုယ့္နည္းကုိယ့္ဟန္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အသံုးခ်ခဲ့ၾကတာ၊ အသံုးခ်ေနၾကတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကာခ်ဳပ္ဗိုလ္မင္းေအာင္လိႈင္က ထုိင္းကာခ်ဳပ္နဲ႔ေတြ႔စဥ္ ေျပာတဲ့စကားကရွင္းေနတာပါပဲ။ “ဒီမုိကေရစီသည္ စည္းႏွင့္ကမ္းႏွင့္ သြားရသည္ဆုိသည့္အျမင္ ရွိရန္လိုအပ္ေၾကာင္း”ေျပာေနတယ္မဟုတ္ပါလား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ “၂ဝဝ၈အေျခခံဥပေဒ”ကို လႊတ္ေတာ္တြင္းကေနျပင္ဆင္ေရးဆုိတဲ့ ဒီခ်ဳပ္ပါတီရဲ့“စမ္းသပ္ခ်က္”ဟာ လံုးဝ မေအာင္ျမင္ႏုိင္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔သင္ခန္းစာရရွိတယ္ဆုိတဲ့ ဘက္ကေျပာမယ္ဆုိရင္ ျပည္သူမ်ားအတြက္အက်ိဳးရွိပါတယ္။ 

(တူေမာင္ညိဳ)

(၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လ ၁၂ )

read more