ဘိုဘိုလန္းစင္နဲ႔ေတြ႔ဆံုျခင္း။ ညိဳခက္ေက်ာ္

ဘိုဘိုလန္းစင္နဲ႔ေတြ႔ဆံုျခင္း။ ညိဳခက္ေက်ာ္

(ေမး)လူထုဦးလွ+ေဒၚအမာနဲ႔ပတ္သကၿပီးး အမွတ္တရတခုခု ေျပာျပပါဦး။

(ေျဖ)ဒီေန႔က အဘြားဆံုးတာ ၆ႏွစ္ျပည့္ဗ်ာ။ (US မွာ ဧၿပိီ၇ရက္။ ၂ဝ၁၄။) ေတာင္ေလးလံုးမွာ မေန႔က ဆြမ္းေကၽြးတယ္ေလ။ Online မွာ ပံုေတြ တက္ေနတယ္ ။ က်ေနာ္က တခါေျပာဘူးတယ္။ အဘြားလို႔၊ အဘြားလိုအရြယ္ေတြဆိုရင္ တျခားႏိုင္ငံမွာ သမၼတေတြဘာေတြျဖစ္မွာလို႔။ သူကျပန္ေျပာတယ္။ ” ဘာလဲ။ မင္းက သမၼတေျမး ျဖစ္ခ်င္လို႔လား”တဲ့။ အဲဒါေလး ျပန္သတိရတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ သမၼတေတြသိပ္ေခတ္စား ေနလို႔။ (ရီလ်က္) အဘိုးကေတာ့ က်ေနာ္၂ႏွစ္မွာဆံုးေတာ့ သိပ္မမီလိုက္ဘူးေျပာရမယ္။

(ေမး) ျမန္မာ႔သမိုင္းမွာ လူထုသတင္းစာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လိုသံုးသပ္မိလဲ။ ခုေနခါ သတင္းစာလုပ္ေနသူေတြကိုေရာ ဘာေျပာခ်င္လဲ။

(ေျဖ) ခုခ်ိန္ျမန္မာျပည္မွာ သတင္းစာေတြ ျပန္ထုတ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ေလ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရပ္တည္ဖို႔လည္း ေတာ္ေတာ္ခက္ၾကတယ္။ လည္ပတ္ဖို႔ လူအင္အားေရာ၊ ေငြအင္အားေရာ မလံုေလာက္တာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဦးေလးက လူထုတိုက္ စိန္ရတုတုန္းကေျပာတယ္။

 ”သတင္းစာတေစာင္ျဖစ္ဖို႔ စကၠဴနဲ႔လြတ္လပ္ခြင့္ကလိုတယ္” ဆိုတာေလ။ ျမန္မာျပည္က အစိုးရက စကၠဴကလည္းေထာက္ပံ့မေပး။ လြတ္လပ္ခြင့္ကလည္း သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ အကုန္လံုးက ဥပေဒေပၚႀကိဳးတန္းေလွ်ာက္ေနရတဲ့ဟာမ်ိဳးျဖစ္ေနေတာ့။ လူထုသတင္းစာက သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ႔အခါကလည္း သိပ္ၿပီးလြတ္လပ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ခုေခတ္ထက္ေတာ့ နည္းနည္းပိုဆိုးမယ္ထင္တယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေနတဲ့ေခတ္္မွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာဆိုေတာ့။ လူထုတိုက္ကို မိုင္းခြဲခံရတာမ်ိဳးထိျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူက ေနာက္ဆံုးပိတ္ အကုန္လံုးေသခါမွေသေရာ သမိုင္းမွာတခုခုေတာ့က်န္ခဲ့ေအာင္၊ ေျပာစရာျဖစ္ေအာင္ မွန္တယ္ထင္တဲ့ဘက္ကေရးမယ္ဆိုတဲ့ သတၱိနဲ႔ေတာ့ရပ္သြားတယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္ဗ်။ သတင္းစာရပ္တည္ဖို႔တခု၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ရဲ့ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ တျခားအခြင့္အာဏာအတြက္ မယိုင္လဲဘဲနဲ႔ သူတို႔ယံုၾကည္တဲ့ဘက္ကေန ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ မွန္တာ၊ မွားတာကေတာ့ ၾကည့္တဲ့သူေတြက ဆံုးျဖတ္လိမ္႔မယ္။ အဲလိုရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားသြားခဲ့တာေတာ့ သေဘာက်တယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ေနာက္လူေတြႀကိဳက္မႀကိဳက္ေတာ့ မသိဘူး။ မီဒီယာလုပ္လုပ္ ဘာလုပ္လုပ္ ကိုယ့္လုပ္ရပ္က ေနာက္လူေတြဘယ္လိုအကဲျဖတ္မလဲဆိုတာ အဓိကၾကည့္တာေပါ႔ေနာ္။ ေနာက္လူေတြ ျပန္ၾကည့္ရင္ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ကို လူၾကားထဲမွာ ျပရဲရဲ့လားဆိုတာေလးတခုေပါ႔။ လူထုကေတာ့ သူ႔လုပ္ရပ္သူ ရဲရဲရင့္ရင့္သတၱိရွိရွိရပ္တည္ နိုင္ခဲ့တယ္ေလ။ အဲလိုလုပ္ရဲတဲ့ တျခားသတင္းစာေတြလည္း ရွိတယ္ေလ။ ခုေနခါမွာလည္း အဲလိုသတင္းစာေတြ ထြက္ေပၚလာေစခ်င္ပါတယ္။

(ေမး)သတင္းသမားတေယာက္အတြက္ ဘာအေရးႀကီးဆံုးလို႔ ခံယူသလဲ။

(ေျဖ) ပညာအရည္အခ်င္း ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ပိုက္ဆံ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ အခြင့္အာဏာ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ အဓိကကေတာ့ မွန္တယ္ထင္တဲ့ဘက္ကရပ္ဖို႔နဲ႔ ေနာက္တခုက Underdog ေပါ႔ေလ။ မ်က္ႏွာမရတဲ့သူ၊ ေနရာမရတဲ့သူေတြ minority ေတြအတြက္ရပ္ဖို႔က အေရးႀကီးတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးဘက္ကေနရပ္ႏိုင္တဲ့ သတင္းသမားေတြေပၚဖို႔ အေရးႀကီးတာေပါ႔။ ဒါပါပဲ။

(ေမး)မီဒီယာက ဘက္လိုက္ဖို႔လိုလား။

(ေျဖ) ဘက္လိုက္တယ္ဆိုတာက ေျပာလို႔မရဘူးေလ။ လူဆိုတာ အကုန္လံုးက “ဘက္”ဆိုတာက ရွိမွာခ်ည္းပဲ။ မသိမသာနဲ႔သိသိသာသာပဲ ရွိမယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ့ Professional Ethics ကို တတ္ႏိုင္သမွ်ေစာင့္ဖို႔ေတာ့လိုတယ္။ ဘယ္ဘက္ကလိုက္လိုက္ ကိုယ့္ရဲ့တင္ျပပံု၊ သံုးသပ္ပံုက ကိုယ့္ကိုေထာက္ခံတဲ့သူေရာ၊ မေထာက္ခံတဲ့သူေရာ စိတ္ထဲမွာ သမာသမတ္ရွိတယ္။ လက္ခံႏိုင္စရာရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘက္လိုက္တယ္။ မလိုက္ဘူးဆိုတာထက္ မီဒီယာရဲ့စံတခ ုရွိတယ္လို႔ေျပာလို႔ရတာေပါ႔။ ဒီလိုေရးတာက ကိုယ္နဲ႔အျမင္မတူေပမယ့္ လက္ခံစဥ္းစားလို႔ရႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့အေနအထားမ်ိဳးကိုရေအာင္ ေရးႏိုင္ရင္ေတာ့ မဆိုးဘူး။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ Campaign လို၊ ေၾကာ္ျငာေရးသလို ျဖစ္ကုန္မွာေပါ႔။

(ေမး) ျမန္မာ႔သမိုင္းကိုေဖာ္ျပၾကတဲ့အထဲမွာ မေရမရာျဖစ္ေနတာမ်ိဳး။ အမွားကို အမွန္ေရးထားတာမ်ိဳး။ အမွန္ကို မေဖာ္ထုတ္တာ၊ အမွားလို႔ ေရးတာမ်ိဳးေတြရွိရင္ သမိုင္းပညာရွင္တေယာက္အေနနဲ႔ သံုးသပ္ျပပါဦး။

(ေျဖ) အမွား။ အမွန္ကေတာ့ ေျပာဖို႔ခက္ပါတယ္။ အခ်က္အလက္အရ မွားတယ္။ မွန္တယ္ဆိုတာေတာ့ ေျပာလို႔ရမယ္။ အခ်က္အလက္ ကေတာ့ လိုက္ႏိုင္ရင္လိုက္ႏိုင္သေလာက္၊ စံုရင္စံုသေလာက္ ခန္႔မွန္းၿပီးေျပာရတာေပါ႔ေနာ္။ ဥပမာ- ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးယူတာ ေစာတယ္လို႔ ေျပာတဲ့သူလည္းရွိတယ္ေလ။ တိုင္းျပည္အေျခအေနေကာင္းမွယူဖို႔ေကာင္းတယ္ အဲဒါမ်ိဳးေပါ႔ေနာ္။ အမွားအမွန္ဆိုတာကေတာ့ ျငင္းခုန္မႈပဲေလ။ တကယ္႔အမွားအမွန္ကေတာ့ အခ်က္အလက္ေပါ႔။ ႏိုင္ငံျခားမွာကေတာ့ ခိုင္ခိုင္လံုလံု facts က ေပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာကက်
အဲလို စနစ္တက်မရွိဘူး။ အမွားကို အမွန္ထင္ေနတာ ေျပာရရင္ Census လိုဟာမ်ိဳးေတာင္ တိတိက်က်မရွိဘူုး။ Census မွာ လူမ်ိဳး (၁၃၅)မ်ိဳး ဆိုတာ အမွန္က လူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ Dialect စကားေပါ႔။ ေနာက္ ေဒသအလိုက္ အုပ္စုေတြေပါ႔။ ဥပမာ- လူမ်ိဳးဗမာထဲမွာ ဘိတ္တို႔၊ ထားဝယ္တို႔ ပါတယ္ေလ။ တေလာကဖတ္ရတယ္။ ဘိတ္မွာ ၿမိတ္သားဆိုတာရွိပါတယ္ေပါ့ ေရးထားတယ္။ ေနာက္တခါ ေနရာေပၚ မူတည္ၿပီး ေခ်ာင္းသားတို႔။ ေတာင္ေပၚသားတို႔ေခၚတာေတြ ရွိတယ္ေလ။ လူမ်ိဳးဆိုတာ Identity ကလည္း၊ ခံယူခ်က္ကလည္း ေခတ္အလိုက္ ေျပာင္းေနတာ။ အရင္တုန္းကေတာ့ ဗမာတို႔၊ မြန္တို႔ဆို ရွင္းတယ္ေလ။ ဆင္းသက္လာထဲက တိက်တဲ့လူမ်ိဳးအႀကီးေတြရွိၿပီးသားဆိုေတာ့။ တခ်ိဳ႔ေတြက် ယဥ္ေက်းမႈအရလည္း ေနာက္က်တယ္။ ပ်ံႏွ႔ံေနတာလည္းကြဲတယ္ဆိုေတာ့ စုစည္းမႈကလည္း သိပ္မရွိဘူး။ ေနာက္ပိုင္း အဂၤလိပ္ဝင္လာေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈရွိလာၿပီး လူမ်ိဳး Identity ကေပၚလာတယ္။
ဥပမာ- ခ်င္းဆို ခ်င္းလို႔ေခၚရမလား။ ဇိုလို႔ေခၚရမလား။ မီဇိုလို႔ေခၚရမလား။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းမွာကိုအဲလိုကြဲေနတယ္။ အဓိကကေတာ့ လူမ်ိဳးခံယူခ်က္ ေပၚေပါက္လာတဲ့ အေပၚ ေရွ႔က်တာေနာက္က်တာေပၚမူတညၿပီးးကြဲတယ္။ သန္းေခါင္စာရင္း စစ္တမ္းမွာ အဲဒီ႔၁၃၅မ်ိဳးဆိုတာ လူမ်ိဴဳးလား။ Dialect လား နားမလည္လို႔ ခုလိုလူမ်ိဳး၁၃၅မ်ိဳးဆိုၿပီးျဖစ္ေနတာ။ အမွန္ေတာ့ လူမ်ိဳးဘယ္ႏွစ္မ်ိဳး ဆိုတာကို ေဒသအလိုက္ေနထိုင္ သူေတြက သူတို႔ဟာသူတို႔သတ္မွတ္ရမွာေလ။

(ေမး) ျမန္မာနဲ႔ ဗမာ အသံုးအႏႈံးကြဲျပားပံုေရာ။

(ေျဖ) ျမန္မာနဲ႔ဗမာက အတူတူပါပဲ။ ေရးတာကြဲတာပါပဲ။ စာထဲမွာ ျမန္မာလို႔သံုးတာေလ။ ဗမာဆိုတာက အရပ္ထဲမွာေခၚတာလိုမ်ိဳး သံုးတာေလ။ အဂၤလိပ္ဝင္လာတဲ့အခါက် သူတို႔က လမ္းေပၚမွာေျပာတဲ့ လူေတြစကားသံကိုယူၿပီး Burman, Burmese အဲဒီလိုေခၚတာ။ ျမန္မာလို႔ အဂၤလိပ္ေတြ ဟိုးေရွးထဲက ေရးတာေတြရွိတယ္။ စာလံုးေပါင္းကေတာ့ ကြဲၾကတယ္။ သံုးတာနည္းလို႔။ အမွန္က အတူတူပါပဲ။ “တို႔ဗမာ”က ဘာလို႔ ဗမာလုပ္သလဲဆိုေတာ့ Ethnic Notion လို႔ေခၚမွာေပါ႔။ ၁၉၃ဝေလာက္က သူတို႔က ဘာကိုအားက်သလဲဆိုေတာ့ ဂ်ာမဏီတို႔၊ အီတလီတို႔မွာ နယ္ေတြအကုန္စုၿပီး ႏိုင္ငံေတြေခၚတာအားက်တယ္ထင္ပါတယ္။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးေခါင္းေဆာင္ေတြက အဲဒီ့ေခတ္က ဂ်ာမန္အေတြးအေခၚပညာရွင္ေတြကို နစ္ေရွးတို႔ဘာတို႔ကိုအားက်ၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ လူမ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတာ ရွိပံုရတယ္ေလ။ အဲဒီမွာ ရွိသမွ်တိုင္းရင္းသားေတြအကုန္လံုးကိုေပါင္းၿပီးေတာ့ အကုန္လံုးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ နာမည္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့” ဗမာ”ဆိုၿပီး ေရွ႔တန္းတင္လိုက္တယ္။ (၁၉၂ဝ)ေလာက္ထိ စာတမ္းေတြဘာေတြမွာ၊ အစည္းအေဝးေတြမွာ မြန္-ျမန္မာ အမ်ိဳးသားလို႔ ေရးတယ္ေလ။ ရခိုင္ေတာင္ သူတို႔သီးသန္႔ေကာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာထဲမွာ ထည့္ထားတာ။ ျမန္မာထက္ပိုၿပီး အားျပင္းေအာင္။ ျမန္မာက အားလံုးထက္သာတယ္ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ဗမာလို႔လုပ္လိုက္တာ။ အမွန္က မဟုတ္ပါဘူး။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး ပ်က္တဲ့ေလာက္ထိမွာ ရပ္သြားတာေလ။ ရွမ္းေတြဘာေတြေတာင္ သိပ္မသိဘူး။ တခ်ိဳ႔ ၁၉၅ဝ ေလာက္ထိ တာခ်ီလိတ္တို႔၊ ဘာတို႔ဘက္ေတြမွာ လြတ္လပ္ေရးရတာ မသိတဲ့သူေတြရွိတယ္။

(ေမး) ျမန္မာျပည္မွာ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦေတြျပင္တဲ့ကိစၥေပါ႔ေလ။ အျမင္ေတြကြဲျပားတာလဲရွိၾကေတာ့ ဘိုဘိုလန္းစင္ရဲ့ သမိုင္းပညာရွင္တေယာက္အျမင္ကို သိခ်င္ပါတယ္။

(ေျဖ) အရင္အစိုးရလက္ထက္ ဘယ္လိုျပင္သြားတယ္ဆိုတာေပၚ မူတည္တာေပါ႔ေလ။ နဂိုက အုတ္ပံုေလာက္ရွိတဲ့ဘုရားကို ဘုရားလက္သစ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ေဆာက္ပစ္တာမ်ိဳးက် မသိဘူးေလ။ ႏိုင္ငံတကာစံႏႈံးေတြအရကေတာ့ တဦးတေယာက္ရဲ့စံႏႈံးနဲ႔တိုင္းလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ႏိုင္ငံတကာလက္ခံမႈ တဦးခ်င္းလက္ခံမႈနဲ႔ မတူႏိုင္ပါဘူး။ ျပင္လိုက္တဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံတကာလက္ခံမႈက ေလ်ာ့သြားႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အန္ေကာဝတ္ကိုေရာက္ေတာ့ တကယ့္အထင္ကရေနရာေတြမွာ နတ္ဘီလူးရုပ္ႀကီးေတြဆို ဖ်က္ဆီးတာခံရဖန္ မ်ားေတာ့ ခါးပိုင္းေလာက္ကေနက်န္တာကို ေခါင္းေတြဘာေတြ ျဖည့္ေဆာက္ထားတယ္။ သူ႔ႏိုင္ငံနဲ႔ သူ႔စံေတာ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းပိုင္းေလးျပတ္ေနမွ စိတ္ထဲကေန ေခါင္းပိုင္းေလးျဖည့္ၾကည့္လို႔ရတဲ့ခံစားခ်က္က ပ်က္သြားၿပီးေတာ့ ပလာစတာရုပ္အသစ္ႀကီး ေရာက္လာတယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာထင္မိတယ္ေပါ႔ေလ။ Rome မွာက Dynamic ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာက ေခတ္အဆက္ဆက္ တေခတ္နဲ႔တေခတ္ မတူတာေတြက ထပ္ထပ္ၿပီးေပၚေနတာ။ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးတယ္ေလ။ ေခတ္တခုနဲ႔တခု မတူတာေတြေပါင္းၿပီးလွေနတာေပါ႔။ ပုဂံကက်ေတာ့ Dynamic ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာက အရင္ပံုစံေဟာင္းကိုျပန္တုၿပီး အဲေလာက္လဲမေကာင္းတဲ့ ေနာက္ထပ္အသစ္၊ ေရႊေတာ့ေရႊ၊ ဒစ္စကိုေရႊေပါ႔။ နဂိုပံုစံကို ျပန္တုထားတာ။ တကယ္ပံုစံအစစ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ပ်င္းစရာေကာင္းၿပီး Dynamic လည္းမျဖစ္ဘဲ အီေနတာေပါ႔ေနာ္။ ေနာက္ျပန္လွည့္သလိုေပါ႔။ ဥပမာ- ပုဂံဘုရားေဟာင္းေတြကို ငံုငံုၿပီး ျပန္ေဆာက္တယ္ဆိုလည္း မူလလက္ရာျမင္ႏိုင္ေအာင္ ဖန္နဲ႔ငံုၿပီး ေဆာက္တာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ႔။ လက္ခံႏိုင္စရာေပါ႔။ ကြန္ကရစ္လို၊ သံလိုမ်ိဳးနဲ႔ သိပၸံအေဆာက္အဦေတြလိုမ်ိဳး ပံုစံငံုရင္လည္းငံုေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ Landscape ႀကီးကေတာ့ ပ်က္မွာပဲ။ ပုဂံမွာ ေမွ်ာ္စင္ႀကီးေဆာက္လိုက္တဲ့အတြက္ ပုဂံမွာျမင္ရတဲ့ Landscape က လံုးဝ ေျပာင္းသြားတယ္ေလ။ ဗိသုကာရယ္၊ Art History လည္းရွိတယ္။ စာသမားဘက္က ျမင္တာလည္းရွိမယ္။ Philosophy ဘက္က အျမင္လည္းရွိမယ္။ ၿမိဳ႔ေတြရဲ့ဝိဉာဥ္လည္းရွိတာေပါ႔ ။ က်ေနာ္တို႔မႏၱေလးသားေတြကလည္း က်ံဳးကိုျပန္ျပင္တာ ဆည္နဲ႔တူသြားတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္ေလ။ အဲဒါကို က်ံဳးက ပိုခိုင္၊ ပိုသန္႔သြားတယ္လို႔ျမင္တဲ့သူေတြလည္း ရွိမွာေပါ႕။ သူ႔စံနဲ႔သူ။ သူ႔ Value နဲ႔သူေပါ႔။

(ေမး) သတင္းဘက္ပိုင္း လုပ္ျဖစ္တာက။

(ေျဖ) သမိုင္းနဲ႔ သတင္းနဲ႔က ဆက္စပ္ေနတယ္။ သတင္းစာမ်ားက သမိုင္းကိုေျပာေနတယ္။ လက္ရွိေခတ္ျဖစ္ေနတာေတြကို သိႏိုင္။ မွတ္တမ္း တင္ႏိုင္တယ္ေလ။ ႏိုင္ငံေရးကေတာ့ စိတ္ဝင္စားတယ္။ ႏိုင္ငံေရးကအၿမဲေျပာင္းေနတဲ့ေခတ္။ ႏိုင္ငံေရးကိုယ္တိုင္ဝင္လုပ္ဖို႔ေတာ့ သတၱိမရွိ ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလြတ္လာကာစက လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဘာလုပ္ေနတယ္ စိတ္ဝင္စားၾကေတာ့ ဦးကိုကိုႀကီး လက္ရွိဘာေတြလုပ္ေနတယ္ေမးခိုင္းေတာ့ ေငြေဆာင္ဘက္မွာ အုန္းၿခံေတြအသိမ္းခံရတာကို သူတို႔ကိုလာတိုင္တယ္တဲ့။ အဲ႔ဒီ့သတင္းလိုက္ပါလားတဲ့။ ဒီသတင္းေတြက Celebrity သတင္းေတြလည္းမဟုတ္ေတာ့ လူသိပ္စိတ္မဝင္စားၾကဘူးေလ။ မၾကာခင္မွာ မံုရြာလက္ပေတာင္းကိစၥျဖစ္တာပဲ။ အေစာဆံုးသိတဲ့ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔လည္းပါတယ္။ မုံရြာေဒသခံေတြလုပ္တဲ့ ဝက္ဘ္ဆိုက္ေလးေတြကေန စသိတာေလ။ သတင္းအစအနဘယ္က လိုက္ရမယ္မသိတဲ့အေျခအေနကေန လက္ပေတာင္းက ကမၻာသိတဲ့ထိျဖစ္သြားတယ္။ သတင္းဆိုတာ ႀကီးသည္ငယ္သည္ မရွိဘူးေလ။ အခ်ိန္မေရြး Top ေရာက္သြားႏိုင္တာဘဲ။ အင္မတန္ လူစိတ္ဝင္စားခံရတဲ့သူေတြဟာလည္း တခ်ိန္မွာရိုးအီသြားတာမ်ိဳး ျဖစ္သြားႏိုင္တာဘဲ။ သတင္းမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးေလာကလို သခၤါရဆိုတာရွိတယ္။ သတင္းေတြဟာ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းနဲ႔ သမိုင္းအတြက္ျဖစ္သြားတယ္။

(ေမး) ဘယ္သူေတြကိုအားက်လဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္လိုသမိုင္းစာအုပ္ေတြလိုသလဲ။

(ေျဖ) ေအာက္ေျခကလူေတြအတြက္ေရးတဲ့ သမိုင္းလိုဟာမိ်ဳးကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာေနာက္ပိုင္း ေနာက္က်တာေပါ႔ေလ။ အဲလိုမ်ိဳးက ကိုယ့္အဖိုး ကိုယ္အားက်တာေပါ႔။ ေျပာလို႔ေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူးဗ်။ (ရီလ်က္) သူတို႔စတယ္ေျပာလို႔ရတယ္။ သူတို႔က လက္ဝဲအျမင္လည္း ရွိတယ္။ ” ေထာင္နဲ႔လူသား ” တို႔၊ ” က်ေနာ္ဆားခ်က္သမား” တို႔။ အဂၤလန္မွာ ” The Making of English Working Class ” ဆိုတဲ့စာအုပ္ ရွိတယ္။ အဂၤလိပ္အလုပ္သမားလူတန္းစားေတြအေၾကာင္း ေရးထားတာ။ ..ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္လို သမိုင္းစာအုပ္မ်ိဳးလိုသလဲဆို Culture History, Social History နာမည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ လိုတာက ျမန္မာလူမ်ိဳး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတဲ့ အဲဒါမ်ိဳးေတြ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ ေတြေပၚလာတာကို ျမန္မာေတြရဲ့ရႈေဒါင့္ကမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဒီမွာရွိတဲ့လူမ်ိဳးစုေတြအားလံုးရဲ့အျမင္ကေနၿပီးေတာ့ စံုစံုလင္လင္နဲ႔သံုးသပ္ႏိုင္တဲ့ သမိုင္းမ်ိဳးကလိုတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမန္မာျမင္တဲ့အျမင္၊ တိုင္းရင္းသားဘက္ကျမင္တဲ့အျမင္၊ ႏိုင္ငံျခားသားဘက္ကျမင္တဲ့အျမင္ အဲလိုမ်ိဳးေတြမ်ားတယ္ေလ။ အကုန္္လံုးဘက္ကၾကည့္ရင္ လက္ခံႏိုင္တဲ့ National History လိုဟာမ်ိဳးက မရွိေသးဘူး။ အဲလိုမရွိတဲ့အတြက္ National Consensus ေခၚတဲ့ႏိုင္ငံနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္လည္းမရွိဘဲ ဇာတ္လမ္းေတြရႈပ္ေနတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ တိုင္းရင္းသားနဲ႔လည္း ခြဲတယ္။ ျမန္မာနဲ႔လူနဲစုနဲ႔လည္း ခြဲတယ္။ လူမ်ိဳးစုခ်င္းလည္း ခြဲတယ္။ ျမန္မာျမန္မာခ်င္းမွာလည္း ဆင္းရဲတဲ့သူနဲ႔
ခ်မ္းသာတဲ့သူနဲ႔ခြဲတယ္။ အဲဒါေတြနဲ႔ဇာတ္လမ္းကမၿပီးေတာ့ဘူး။

24May14

Excerpt From Myanmar Gazette, Los Angeles

ယူတာက  http://bobolansin.wordpress.com/about/