ေရႊစည္းခံုလႉပါ၏ဘုရား (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ဒဏ္ရာရတုန္းက ဘယ္မ်က္ေစ့ထဲ အစေတြဝင္တယ္။ ဗမာျပည္မွာ စုစုေပါင္း ၃ ႀကိမ္ ခြဲစိတ္ခံရတယ္။ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္မွာ အတြင္းမွန္ဘီလူးထည့္ရတယ္။ အတြင္းမွန္ဘီလူးထည့္တာက ၂ဝဝ၄ ခုနွစ္မွာ။ ေထာင္ထဲကေနအျပင္ထုတ္ၿပီး ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းက မ်က္ေစ့ေဆးရံုႀကီးမွာလုပ္တာပါ။ ဒီတုန္းက ေဒါက္တာသန္းၿငိမ္း၊ ေဒၚေမဝင္းျမင့္တို႔နဲ႔အတူ အျပင္ေဆးရံု ထြက္ထြက္ျပေနခ်ိန္ပဲ။ ခုဆို ၁ဝ နွစ္ရွိၿပီ အတြင္းမွန္ထည့္ထားတာ။ မွန္ထည့္လို႔ ျပန္ျမင္ရသလားဆိုေတာ့လည္း အရင္ကထက္ထူးၿပီး မျမင္ရပါဘူး။ အလင္းအေမွာင္၊ ေန႔ညနဲ႔ မ်က္ေစ့ေရွ႔တခုခုလာလႈပ္ျပရင္ ရိပ္ရိပ္-ရိပ္ရိပ္ပဲ ျမင္ေတာ့တယ္။ တခါတေလ ေအာင့္တယ္ မ်က္ရည္ေတြက်တယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။ အဲ့ဒီအတိုင္းေနလာတာ၁၉၈၄ ကေန ဒီေန႔အထိ။ မ်က္ေစ့ကေတာ့ နည္းနည္းပါးပါးပံုပ်က္သြားတာကလြဲလို႔ မသိသာဘူး။ ကိုယ္ကေျပာျပမွ သိရမယ့္အေနအထားပဲ။ အတြင္းသိေတြကလြဲလို႔ ဒီမ်က္ေစ့အေၾကာင္း အျခားသူေတြကို မေျပာျဖစ္တာမ်ားတယ္။ ခုေတာ့ ေျပာခ်င္လာတယ္။ မိတ္ေဆြေတြလည္း သိရေအာင္ပါ။

ခုတေလာ ဘာျဖစ္တယ္မသိ။ ခြဲထားတဲ့မ်က္ေစ့က ေအာင့္တယ္နာတယ္၊
တခ်က္ခ်က္ အပ္ဖ်ားေလးနဲ႔ဆြသလို စူးကနဲစူးကနဲက်င္က်င္တက္သြားတယ္။
အဲ့သလိုျဖစ္ရင္ လူကပါ ဆိုးကနဲဆတ္ကနဲတြန္႔တြန္႔သြားတာ သတိထားမိတယ္။
တခါတေလ ကိုက္တယ္။ ေခါင္းေနာက္ပိုင္းႀကီးကေန ဦးေနွာက္ကို တေယာက္ေယာက္က လက္နဲ႔လာဆြဲၿပီးညွစ္ေနသလိုလိုလည္း ခံစားရတယ္။ တခ်ိဳ႔ညေတြဆို မအိပ္ရဘူး။ အိပ္ေရးပ်က္တာမ်ားေတာ့ အစားလည္းပ်က္ၿပီး လူလည္း စိတ္နည္းနည္းက်ခ်င္သလိုျဖစ္တယ္။ စိတ္အားေနရင္ လူအားေနရင္ ဟိုေတြးဒီေတြးေတြေတြးျဖစ္မစိုးလို႔ စာဖတ္တာနဲ႔ၿခံအလုပ္လုပ္တာကိုပဲ ဖိလုပ္ေနတယ္။ စာေတာင္မေရးျဖစ္ဘူး။ စာေရးရင္ စိတ္ပိုပိတယ္ မဟုတ္လား။ အထူးသျဖင့္ စစ္ေၾကာေရးနဲ႔ေထာင္ထဲကအေၾကာင္းေတြ ဒဏ္ရာရတုန္းကအေၾကာင္းေတြ ျပန္မေတြးမိေအာင္ စိတ္ထဲဝင္မလာေအာင္ သတိနဲ႔ေနေနရတာပါပဲ။

ေနာက္တခုက အနာအက်င္(ေဝဒနာနုပႆနာပဲထားပါေတာ့)ကို စိတ္နဲ႔တည့္တည့္ၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကိုစုၿပီး ဖမ္းမိသြားေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အနာအက်င္မွတ္ရာကေန စိတ္ကေလးေအးေနၾကည္ေနေအာင္ ကူးသြားၿပီးေနတဲ့နည္းပဲ။ ကူးတယ္ဆိုတာလည္း သတ္သတ္ႀကီး လူကလိုက္ကူးရတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ သူ႔ဟာသူစိတ္က သိမႈကေရြ႔သြားတဲ့သေဘာပဲ။ တခ်ိဳ႔လည္း ဒါကို တရားထိုင္တယ္တို႔ တရားမွတ္တယ္တို႔ ဝိပႆနာရႉတယ္တို႔ ဘာတို႔ညာတို႔ အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္ၿပီးေျပာေနၾကတာပဲ။ တခ်ိဳ႔မ်ားဆို နိဗၺန္တို႔ဘာတို႔
သံသရာကလြတ္ေၾကာင္းတို႔ ဆိုတာမ်ိဳးေတြအထိ္ေတာင္ေျပာၾကတာပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ခြန္အားရဖို႔ စိတ္ကေလးၾကည္ေနေအးေနဖို႔နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ေအးေအးလူလူေလးျဖစ္ေနရင္ေက်နပ္စရာလို႔ပဲမွတ္ၿပီး လုပ္ပါတယ္။ ေရွ႔ဘဝေနာက္ဘဝနဲ႔ သံသရာဆိုတာယံုၿပီး လုပ္သူေတြလည္း လုပ္ၾကေပါ့။
သူ႔နည္းနဲ႔သူ သူ႔ယံုၾကည္မႈနဲ႔သူ ၾကည္ေမြ႔ေနၿပီးတာပါပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေထာင္ထဲတုန္းက ၇ နွစ္ေလာက္ Meditation လုပ္ခဲ့တဲ့နည္းတူ ခုလည္းျပန္လုပ္ျဖစ္တယ္။ အက်င့္ရွိခဲ့ဖူးေတာ့ စိတ္စုၿပီးတည္ေနေအာင္ထားရတာ သိတ္မခက္လွဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက အျပင္မွာက ေထာင္ထဲမွာလိုမဟုတ္ဘူး။ မိသားစုကိစၥအျပင္ကိစၥ လူမႈေရးကိစၥ၊ ထမင္းရွာစားရတဲ့ကိစၥ၊ ကိစၥေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ဆိုေတာ့ မဒီေတးရွင္းလုပ္ခ်ိန္ နည္းတာပဲ။
စိတ္ေထြးခ်ိန္ စိတ္ပိခ်ိန္မ်ားၿပီး စိတ္အနားနည္းတာပဲ၊

အေမရိကားကို ၂ဝဝ၈ မွာေရာက္တယ္။ သိတ္မၾကာဘူး ေတာ္ေပ့ဆုိတဲ့ မ်က္ေစ့သမားေတာ္ေတြနဲ႔ေရာ ကၽြမ္းေပ့ဆိုတဲ့မ်က္ေစ့ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ေရာ ၃ ႀကိမ္ေလာက္ေတြ႔တယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးစမ္းသပ္ၾကည့္ရႉၾကၿပီး ေနာက္ဆံုး "မင္းမ်က္ေစ့ကိုခြဲၿပီး အတြင္းမွန္ဘီလူးပဲျပန္လဲလဲ၊ တျခားတနည္းနည္းနဲ႔ပဲ ခြဲခြဲ ျပန္ျမင္ရဖို႔အလားအလာက ၁ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပဲရွိမယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ ၁ဝ နွစ္ေလာက္ရွိလို႔ ေဆးဝါးသစ္၊ နည္းပညာသစ္၊ ကိရိယာသစ္ေတြေပၚလာလို႔ မင္းမ်က္ေစ့ကိုခြဲၾကည့္ရင္ေတာ့ ျမင္ရင္ျမင္လာနိုင္မွာပါ။ ခုကေတာ့ ဒီ့ထက္ပိုဆိုးမလာေအာင္ မ်က္လံုးပံုပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္မသြားေအာင္ မ်က္စဥ္း၊ ေသာက္ေဆး စတာေတြနဲ႔ထိန္းထားလို႔ပဲရမယ္" လို႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က "ဒါဆိုလည္း ကိစၥမရွိဘူး၊ ထားလိုက္ပါေတာ့၊ ခြဲလည္းမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ ေနာက္ ၁ဝ နွစ္မွာ ခြဲလို႔ရတယ္ဆိုဦးေတာင္ ငါလည္းအသက္ႀကီးၿပီ။ ခုလည္း ဒီဘက္တလံုးနဲ႔ တကမၻာလံုးကိုျမင္ေနရတာပါပဲ၊ ေကာင္းေသးတဲ့တဘက္ကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ဂရုတစိုက္ေလးေနလိုက္မယ္၊ တခုပဲ မေသခင္စပ္ၾကား ေဆးပညာအတြက္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ သုေတသနသေဘာမ်ိဳးလုပ္ဖို႔ ငါ့လိုမ်က္လံုးမ်ိဳးကိုမွ ခြဲဖို႔စိတ္ဖို႔လိုတယ္ဆို အခ်ိန္မေရြးခြဲပါ၊ မေသခင္က ႀကိဳလႉထားမယ္"လို႔ေျပာၿပီး တခါတည္း လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့တယ္။ ဒီေရာက္ၿပီး တပတ္အၾကာ မွတ္ပံုတင္သြားလုပ္တုန္းကလည္း ေသရင္အေလာင္းလႉမယ္(ဒီမွာေတာ့ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းေတြ လႉတယ္လို႔သံုးတယ္)လို႔ တခါတည္းလက္မွတ္ထိုးလႉခဲ့တာပါပဲ။
ခု မ်က္ေစ့ကေတာ့ မေသခင္ေပါ့ေလ။

ခု မေသေသးဘူး။ မ်က္လံုးကိုေဆးပညာအတြက္စမ္းသပ္ခြဲဖို႔ကလည္း မျဖစ္ေသးဘူး။ မ်က္လံုးကေတာ့ ေဖါက္လာၿပီ။ မေန႔ကေတာ့ မ်က္ေစ့ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ေတြ႔ၿပီးျပဖို႔ အပိြဳင္မင္န္႔ ယူလိုက္တယ္။ ေအာက္တိုဘာ (၁)ရက္ေန႔မွေတြ႔ရမယ္..တဲ့။ လူနာေတြအေတာ္မ်ားေနပံုပဲ။ မတတ္နိုင္ဘူး စိတ္ရွည္ရွည္ေစာင့္ရေတာ့မွာပဲ။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ ႀကိဳက္တဲ့ပါရဂူႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ သြားျပရံုပဲ။ ခုက တိုင္းျပည္ကခြင့္ျပဳထားတဲ့ေဆးဝါးကုသခြင့္ (ဒီမွာေတာ့Disability Medicaid လို႔ေခၚပါတယ္)နဲ႔ ဆိုေတာ့။ က်ေနာ္က ဒီ အခမဲ့ေဆးဝါးကုသဝယ္ယူခြင့္ကို မျဖစ္နိုင္လြန္း မတတ္သာလြန္းတဲ့အခါေတြမွသံုးပါတယ္။ ဒါရထားတဲ့ ၆ နွစ္ေက်ာ္မွာ (၈)ႀကိမ္ထက္ေက်ာ္ၿပီး မသံုးဘူး။ သာမန္ဖ်ားတာနာတာနဲ႔ ေတာ္ရံုတန္ရံုကိစၥေတြဆို Over the Counter ေဆးေတြဝယ္ေသာက္၊ ပိုက္ဆံေပးကုလို႔ရတဲ့ ေဈးႏႈန္းခ်ိဳသာေဆးခန္းေတြေျပးတာမ်ားတယ္။ ခုေတာ့ မတတ္နိုင္ဘူး။ မ်က္ေစ့ပါရဂူနဲ႔ေတြ႔တယ္ျပဳတယ္ ခြဲမယ္စိတ္မယ္ တခုခုလုပ္မယ္ဆို ေငြကုန္ေၾကးက်က အမ်ားႀကီးေလ။ ကိုယ္မွမတတ္နိုင္တာ။ ေစာင့္ရမွာပဲ ေအာက္တိုဘာအထိ။ ၾကားထဲ မခံနိုင္ရင္ေတာ့ ေအာင့္အီးခံတန္ခံ၊ ေဆးေသာက္တန္ေသာက္၊ ေဆးခန္းေျပးတန္ေျပးနဲ႔ ႀကိတ္မွိတ္ေစာင့္ရံုပဲ။

ခုလိုေျပာေတာ့ ေရႊျပည္ႀကီးက ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔အေရး ဘဝဆင္းရဲဒုကၡခံေနရသူေတြကို အားနာတယ္ မ်က္နွာလည္းပူတယ္။ ကိုယ့္အပူကို အဲ့လိုလူေတြေရွ႔ သြားေျပာရမွာလည္း စိတ္မလံုဘူး။ ဆရာေမာင္ေဆးနီမႈန္႔ ကြမ္းရြက္ျပဳတ္ရည္ အပ္ပုန္းရမ္းကုဆရာ ဥံဳဖြအပ္ခ်ေလာင္း ေရမန္းဆီမန္းထံုးမန္းေတြနဲ႔ ဘဝဒဏ္ရာေတြ စိတ္အနာေတြ ခႏၶာက်န္းမာေရးကို ယံုမွတ္ပံုအပ္ေနရတဲ့အျဖစ္ေတြဟာ နာက်င္ေၾကကြဲစရာ။

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ၂ဝ၁၄ စက္တင္ဘာ