ေသြး (ဘာသာျပန္သူ - ျမတ္ၿငိမ္း)သူ ဝင္လာခ်ိန္တြင္ စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္၏
သင္တုန္းဓားေတြထဲက အေကာင္းဆုံး တစ္ေခ်ာင္းကို သားေရျပားေပၚတြင္ အျပန္အလွန္
ခတ္ေနသည္။ ဝင္လာသူသည္ သူမွန္း သိလိုက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို
ဖုံးကြယ္ႏုိင္မလား ဆိုၿပီး သင္တုန္းဓားကို ဆက္ခတ္ေနလိုက္၏။ ဓားသြားကို
လက္မျဖင့္ စမ္းၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ အလင္းေရာင္ထဲတြင္ ေထာင္ၾကည့္သည္။
ထိုအခိုက္တြင္ သူက က်ည္ဆန္ေတြ တန္းစီထည့္ထားၿပီး ေသနတ္အိတ္
တြဲေလာင္းက်ေနသည့္ ခါးပတ္ကို ခၽြတ္သည္။ နံရံေပၚရွိ ခ်ိတ္တြင္ ခ်ိတ္သည္။
စစ္သုံး ကက္ဦးထုပ္ကို ခါးပတ္ေပၚမွာ ထပ္ခ်ိတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ လည္စည္းကို
ေျဖရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္သည္။
“ပူပါ့ကြာ၊ ငရဲက်ေနတာပဲ။ က်ဳပ္ကို မုတ္ဆိတ္ ရိတ္ေပးစမ္းဗ်ာ”
သူက ဆံပင္ညႇပ္ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။
သူ႔ မုတ္ဆိတ္ေတြ ေလးရက္စာေလာက္ ရွည္ေနၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ မွန္းမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ တပ္သားေတြကို ေနာက္ဆုံး လိုက္လံရွာေဖြ တိုက္ခိုက္ခဲ့သည့္ ေလးရက္။ သူ႔မ်က္ႏွာ နီစပ္စပ္ ျဖစ္ေန၏။ ေနေလာင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဂ႐ုတစိုက္ျဖင့္ ဆပ္ျပာတုံးကို စကိုင္သည္။ ခပ္ပါးပါး အလႊာကေလးေတြ ရေအာင္ ဓားျဖင့္ လွီးသည္။ ဆပ္ျပာလႊာကေလးေတြကို ခြက္တစ္ခြက္ထဲ ထည့္၊ ၾကက္သိမ္းေႏြး ေရအနည္းငယ္ ေရာ၊ စုတ္တံျဖင့္ ေမႊ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဆပ္ျပာျမႇုပ္ေတြ ထလာသည္။
“ဆရာတို႔ တပ္က တျခားသူေတြလည္း မုတ္ဆိတ္ေတြ ဆရာ့ေလာက္ ရွည္ေနၾကေရာေပါ့ေနာ္”
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရင္း ဆပ္ျပာရည္ကို ဆက္ေမႊ ေနလိုက္၏။
“ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ အဓိက ေကာင္ေတြကို ၿဖိဳလိုက္ ႏုိင္တယ္ေလ။ တခ်ိဳ႕ကို အေသဖမ္းလာတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အသက္ရွင္ေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ေတြလည္း မၾကာခင္ ဇီဝိန္ ေႂကြၾကရမွာပါ”
“ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ မိခဲ့လို႔လဲ ဆရာ”
“ဒီေကာင္ေတြကို ေတြ႕ဖို႔ ေတာထဲ ေတာ္ေတာ္ နက္ေအာင္ လိုက္ရတာကလား။ ဒါေပမဲ့ အပင္ပန္း ခံရက်ိဳး နပ္ေအာင္ လုပ္မွာပါ။ ဒီပြဲမွာ ဒီေကာင္ေတြ တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္မွ အသက္ရွင္ရက္ ထြက္မလာေစရဘူး”
ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲက ဆပ္ျပာရည္ သုတ္ထားသည့္ စုတ္တံကို ေတြ႕ေတာ့ သူက ဆံပင္ညႇပ္ခုံ ေက်ာမွီကို မွီလိုက္၏။ သူ႔ကို ကိုယ္႐ုံစ ျခံဳေပးရဦးမည္။ အံဆြဲထဲမွ ကိုယ္႐ုံစ တစ္စယူၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ေဖာက္သည္ေတာ္၏ လည္ပင္းမွာ ပတ္သည္။ သူက စကားေျပာ မရပ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔ဘက္သားဟု ထင္ေနသလား မသိ။
“ဟိုေန႔က က်ဳပ္တို႔ လုပ္ျပလိုက္တာ ျမင္ၿပီး ဒီၿမိဳ႕ကေတာ့ သင္ခန္းစာ ရသြားေလာက္ ပါၿပီ”
“ဟုတ္ကဲ့” ဟုေျပာၿပီး ေခၽြးျဖင့္ မည္းေျပာင္ေနေသာ သူ႔ လည္တိုင္ကို အဝတ္စျဖင့္ ခ်ည္လိုက္၏။
“အဲဒီ ပြဲကေတာ့ တကယ့္ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းပဲေနာ္”
“သိပ္ေကာင္းတဲ့ ပြဲပါ” ကၽြန္ေတာ္ ေျဖရင္း စုတ္တံကို လွမ္းယူသည္။ ငတိက ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ဟန္ျဖင့္ မ်က္စိစုံမွိတ္ ထားသည္။ သူ႔အသားႏွင့္ ေအးျမေသာ ဆပ္ျပာရည္ ထိေတြ႕ခ်ိန္ကို ငံ့လင့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ငတိႏွင့္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် သည္ေလာက္ နီးနီးကပ္ကပ္ မဆုံဖူးခဲ့။ သူပုန္ ေလးေယာက္ကို ႀကိဳးေပးသတ္တာ ျမင္ရေအာင္ စာသင္ေက်ာင္း ဆင္ဝင္ေအာက္သို႔ တစ္ၿမိဳ႕လုံး တန္းစီ ဝင္ရမည္ဟု အမိန႔္ထုတ္သည့္ ေန႔က သူႏွင့္ ခဏမွ် မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေပမဲ့ အကြပ္မ်က္ခံမ်ား၏ အေလာင္းမ်ား ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သည္လိုလုပ္ဖို႔ စီစဥ္ညႊန္ၾကားသူ၏ မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့။ ခုေတာ့ သည္ မ်က္ႏွာႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ လက္ခုပ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ။ မ်က္ႏွာက အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ မ်က္ႏွာမ်ိဳး မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ သူ၏ ရွိရင္းစြဲ အသက္ထက္ ပိုၿပီး ရင့္ေရာ္ဟန္ ေပါက္ေနေစသည့္ မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြကလည္း သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ သိပ္ၿပီး ပုံဆိုးပန္းဆိုးႀကီး ျဖစ္မေန။
သူ႔နာမည္က ေတာ္ေရး။ ဆရာ ေတာ္ေရး၊ ၾကံႀကီးစည္ရာ စီမံတတ္သူ။ ၾကည့္ေလ ... ကိုယ္လုံးတီး သူပုန္မ်ားကို ႀကိဳးေပး ကြပ္မ်က္ၿပီး အေလာင္းမ်ားေပၚတြင္ သတ္မွတ္ထားသည့္ ေနရာမ်ားကို ေသနတ္ပစ္ ေလ့က်င့္ဖို႔ ဆိုတာမ်ိဳးကို ဘယ္သေကာင့္သားက ၾကံစည္ စိတ္ကူးပါမည္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆပ္ျပာရည္ျဖင့္ ပထမတစ္လႊာ သုတ္လိုက္၏။ သူက မ်က္စိေတြ မွိတ္ထားလ်က္ႏွင့္ပင္ ဆက္ေျပာေနသည္။
“ခုေနမွာ က်ဳပ္ နည္းနည္းေလးမွ အားမထုတ္ရပဲ တစ္ခါတည္း တန္း အိပ္ေပ်ာ္သြား ႏုိင္တယ္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ ဒီညေန လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးတယ္ေလ”
“ကြပ္မ်က္ေရးတပ္ဖြဲ႕ ကိစၥလား”
ကၽြန္ေတာ္က ဆပ္ျပာရည္ သုတ္လိမ္းျခင္းကို ရပ္ၿပီး စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္၏။
“အဲဒီလိုမ်ိဳး ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီ့ထက္ နည္းနည္းၾကာမယ္”
သူ႔ မုတ္ဆိတ္ကို ဆပ္ျပာရည္ ဆက္သုတ္ ေနလိုက္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေတြ တုန္လာျပန္ၿပီ။ ငတိကေတာ့ ရိပ္မိမည္ မဟုတ္။ သူ မရိပ္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခြင့္သာတာေပါ့။ သို႔ေပမဲ့ သူ ခုလို ဝင္မလာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ပို စိတ္ခ်မ္းသာမည္ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ထဲ သူ ဝင္လာသည္ကို ကၽြန္ေတာ့တို႔ အဖြဲ႕သား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမင္ေတြ႕သြားဖို႔ အလားအလာ မ်ားသည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ အမိုးအကာ ေအာက္မွာ ရန္သူတစ္ဦး ေရာက္ေနျခင္းက အက်ဥ္းအက်ပ္မ်ား ျဖစ္ေပၚေစပါသည္။ သည္လူကို ကၽြန္ေတာ္၏ အျခား အျခားေသာ ေဖာက္သည္မ်ား နည္းတူ မုတ္ဆိတ္ ရိတ္ေပးခ်င္သည္။ ဂ႐ုတစိုက္ ညင္ညင္သာသာႏွင့္ ေသြးတစ္စက္မွ် မထြက္ေစရေအာင္ အထူး သတိဝီရိယ ထားၿပီး ေဆာင္ရြက္ ေပးခ်င္သည္။ သူ႔ မုတ္ဆိတ္ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးမ်ားကို ရိတ္ရင္း တစ္ခ်က္ကေလးမွ် ဓားခ်က္ ေခ်ာ္မသြားေစခ်င္။ သူ႔ ေမးေစ့ ေအာက္က အေရျပားသည္ ေျပာင္စင္ ေနရမည္။ ႏူးညံ့ေခ်ာမြတ္ ေနရမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ခုံျဖင့္ ပြတ္ၾကည့္၊ စမ္းၾကည့္လွ်င္ ၾကမ္းတာ ရွတာမ်ိဳး နည္းနည္းကေလးမွ် မရွိေစခ်င္။
ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က တိတ္တိတ္ပုန္း သူပုန္တစ္ဦးပါ။ သို႔ေပမဲ့ တာဝန္သိေသာ ဆံပင္ညႇပ္သမားလည္း ျဖစ္၏။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္အလုပ္ကို တိတိက်က် တာဝန္ေက်ေက် ေဆာင္ရြက္ျခင္းကို ဂုဏ္ယူတတ္သူလည္း ျဖစ္၏။ ယခု ေလးရက္စာ ရွည္ေနေသာ မုတ္ဆိတ္ေမြးကို ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကို စိန္ေခၚေနျခင္းျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္ သင္တုန္းဓားကို ယူသည္။ ဓားအိမ္ထဲမွ ဓားသြားေပၚေအာင္ ထုတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ပါးတစ္ဖက္ေပၚမွ ပါးသိုင္းေမြးမ်ားကို ရိတ္ခ်ျဖင္း လုပ္ငန္းစသည္။ သင္တုန္းဓားက ကၽြန္ေတာ့္ ေစစားခ်က္ကို တိတိက်က် တုံ႔ျပန္သည္။ သူ႔ မုတ္ဆိတ္ေမြးက သိပ္ရွည္လွသည္ မဟုတ္။ သို႔ေပမဲ့ မာၿပီး ၾကမ္းၿပီး ထူထဲသည္။ အေရျပား နည္းနည္းခ်င္း ေပၚလာသည္။ သင္တုန္းဓားက တရႊီးရႊီး ျမည္သံျပဳၿပီး ရိတ္ခ်သြားသည္။ ဓားသြားေပၚတြင္ ဆပ္ျပာရည္ႏွင့္ မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြ လုံးေထြးၿပီး ကပ္ေနသည္။ ဓားသြားကို သန႔္စင္ပစ္ဖို႔ ခဏ နားလိုက္၏။ သားေရျပားကို ဆြဲယူၿပီး ဓားသြားျဖင့္ ခတ္သည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆို ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္ကို က်က်နန လုပ္တတ္သည့္ ဆံသသမား တစ္ဦးမို႔ပါ။
မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားသည့္ ငတိက ခုမွ မ်က္လုံးေတြ ဖြင့္သည္။ ျခံဳထည္ေအာက္မွ လက္တစ္ဖက္ ထုတ္သည္။ ဆပ္ျပာရည္ စင္သြားသည့္ ေနရာကို စမ္းၾကည့္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း ေျပာသည္။
“ညေန ေျခာက္နာရီက် ေက်ာင္းကို လာခဲ့”
“ဟိုေန႔ကလိုပဲ လုပ္မွာလား” ဟု ကၽြန္ေတာ္ အထိတ္တလန႔္ ေမးလိုက္၏။
“အဲဒီထက္ ပိုၿပီး သားနားႏုိင္တယ္”
“ဆရာ ဘယ္လိုလုပ္ဖို႔ စီစဥ္ထားလို႔လဲဟင္”
“မသိေသးဘူး၊ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ကိုယ္ က်ဳပ္တို႔ ျမဴးထူးေအာင္ေတာ့ လုပ္ရမယ္”
သူ႔ မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ၿပီး ေက်ာမွီခ်လိုက္ျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္က သင္တုန္းဓားကို အသင့္ျပင္ၿပီး သူ႔အနားသို႔ ကပ္သည္။
“ဆရာက သူတို႔အားလုံးကို ျပစ္ဒဏ္ ခတ္မလို႔လား”
ကၽြန္ေတာ္ အားစိုက္ၿပီး ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္ ေမးသည္။
“အားလုံးကိုပဲ”
သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဆပ္ျပာရည္ ေျခာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ လက္သြက္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ လမ္းဘက္ကို မွန္ထဲမွ လွမ္းၾကည့္သည္။ ခါတိုင္းလိုပါပဲ။ ကုန္စုံဆိုင္ထဲတြင္ ဝယ္သူ ႏွစ္ဦး သုံးဦး ရွိသည္။ ထို႔ေနာက္ တိုင္ကပ္နာရီကို ၾကည့္သည္။ မြန္းလြဲ ႏွစ္နာရီႏွင့္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္။ သင္တုန္းဓားက အထက္မွ ေအာက္သို႔ ရိတ္ခ်သြားသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ အျခား ပါးတစ္ဖက္ ေပၚက ပါးသိုင္းေမြးေတြ။ ထူထဲၿပီး စိမ္းေနေသာ ပါးသိုင္းေမြးေတြ။ သည္လူ ကဗ်ာဆရာ တခ်ိဳ႕ သို႔မဟုတ္ ဘုန္းႀကီးေတြလို မုတ္ဆိတ္ အရွည္ထားလွ်င္ ေကာင္းမည္။ သူ႔အတြက္ အဆင္ေျပမည္။ လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို မွတ္မိမည္ မဟုတ္။ သို႔ဆိုလွ်င္ သူ႔အတြက္ အက်ိဳးရွိမည္ဟု သူ႔လည္ပင္းတစ္ဝိုက္ကို ေခ်ာေမြ႕ေအာင္ ရိတ္ေပးရင္း ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိ၏။ သည္ေနရာ တစ္ဝိုက္က အေမြးအမွင္ေတြမွာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ္လည္း ေခြလိမ္ရစ္ထုံးေန သျဖင့္ သင္တုန္းဓားကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ကိုင္ရေတာ့မည္။ မုတ္ဆိတ္ေမြး ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြးေတြ။ အေရျပားေပၚရွိ ေမြးညင္းေပါက္ကေလး တစ္ခု ပြင့္သြားသည္ႏွင့္ ေသြးေတြ ဥထြက္လာလိမ့္မည္။ ဆံပင္ညႇပ္သမားေကာင္း အျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဂုဏ္ယူတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္လို လူက ကိုယ့္ဆီ မုတ္ဆိတ္ လာရိတ္သူ တစ္ဦးအား ထိုအျဖစ္မ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ် အျဖစ္ခံလိမ့္မည္ မဟုတ္။
ေနာက္ၿပီး သည္ ဧည့္သည္က ပထမတန္းစား ဧည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထဲက ဘယ္ႏွေယာက္ကို ပစ္သတ္ဖို႔ သူ အမိန႔္ေပးခဲ့ၿပီလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထဲက ဘယ္ႏွေယာက္ကို ႀကိဳးေပးသတ္ဖို႔ သူ အမိန႔္ေပးၿပီးၿပီလဲ။ သည္အေၾကာင္း မေတြးတာ ေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႔ရန္သူျဖစ္ေၾကာင္း ေတာ္ေရး မသိ။ သည္အေၾကာင္း သူ မသိသလို တျခား သူ႔လူေတြလည္း မသိ။ ဤကား ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူနည္းစုကေလးသာ သိသည့္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္။ သို႔မွ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေတာ္ေရး ဘာလုပ္ေနေၾကာင္း၊ သူပုန္ေတြကို လိုက္တိုက္ဖို႔ ဘာ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ထားေၾကာင္းတို႔ကို ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအား တိတိက်က် သတင္းေပးႏုိင္မည္ မဟုတ္လား။ သည္ေတာ့ ေတာ္ေရး ဆိုသည့္ ငတိ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ခုပ္ထဲ ေရာက္ခဲ့ပါလ်က္ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ ရိတ္ေပးၿပီး အသက္ႏွင့္ကိုယ္ အိုးစား မကြဲဘဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျပန္သြားခြင့္ ျပဳလိုက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ရွင္းျပရ ေတာ္ေတာ္ ခက္လိမ့္မည္။
ခုဆို မုတ္ဆိတ္ေတြ ေျပာင္တလင္း ခါသေလာက္ ရွိေနၿပီ။ သူ႔ ၾကည့္ရတာ ပိုၿပီး ပ်ိဳမ်စ္သြားသည္။ လက္ရွိ အသက္အရြယ္ထက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငယ္ႏုသြားသလို ရွိ၏။ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္သို႔ လာသည့္ ေယာက္်ားတိုင္း သည္လို ျဖစ္သြားေလ့ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဓားခ်က္မ်ား ေအာက္တြင္ ေတာ္ေရးသည္ ျပန္လည္ ႏုပ်ိဳလာသည္။ ဘာေၾကာင့္ဆို ကၽြန္ေတာ္က ဆံသသမားေကာင္း တစ္ဦး၊ သည္ၿမိဳ႕မွာ အေတာ္ဆုံး ဆံသသမားတစ္ဦး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရပါလိမ့္မည္။
သူ႔ ေမးေစ့ ေအာက္မွာ သူ႔ စလုတ္ ေပၚမွာ သည္ ေသြးျပန္ေၾကာႀကီး ေပၚမွာ ဆပ္ျပာရည္ကေလး နည္းနည္းစီ ထပ္သုတ္။ အမယ္ေလး ... ပူလိုက္တာေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပင္ ေတာ္ေရးလည္း ေခၽြးျပန္ ေနလိမ့္မည္။ သို႔ေပမဲ့ သူက အေၾကာက္အရြံ႕ မရွိသူ။ ေသြးေအးသူ။ ညေနက်လွ်င္ အက်ဥ္းသားမ်ားကို ဘယ္လို စီရင္မည္ ဆိုတာကိုပင္ မစဥ္းစားသူ။ တစ္ဖက္တြင္ သင္တုန္းဓားႀကီး လက္ထဲကိုင္ၿပီး သူ႔အေရျပားကို ျခစ္ရင္း ဆြဲရင္း ေမြးညင္းေပါက္ကေလးေတြမွ ေသြးေတြ ဥထြက္ မလာေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ဘာကိုမွ် ေရေရရာရာ ျပတ္ျပတ္သားသား မစဥ္းစားႏုိင္။ သည္လူ သည္ကို လာတာကိုက သက္သက္ ဒုကၡ လာေပးတာ။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆို ကၽြန္ေတာ္က ေတာ္လွန္ေရးသမား ျဖစ္ေသာ္လည္း လူသတ္သမား မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ကိုသတ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ လြယ္လိုက္သလဲ။ ေနာက္ၿပီး သည္ငတိက အသတ္ခံထိုက္သူ။ ဟုတ္ရဲ႕လား။ မဟုတ္ေသး။ ဘာကိစၥ သတ္ရမည္လဲ။ လူတစ္ဦး လူသတ္သမား ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ ဘယ္သူမွ် အသတ္မခံရသင့္။ သည္လို သတ္လိုက္လို႔ သင့္မွာ ဘာ အက်ိဳး ရွိမည္လဲ။ ဘာမွ် အက်ိဳးမရွိ။ အျခား သူေတြ ... ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ အျခားသူေတြ လာမည္။ ပထမလူေတြက ဒုတိယလူေတြကို သတ္၊ ေနာက္လူေတြက သူ႔ကို ျပန္သတ္။ သည္လိုျဖင့္ သံသရာ မဆုံးႏုိင္ဘဲ အရာရာတိုင္းသည္ ေသြးပင္လယ္ႀကီး ျဖစ္သြားလိမ့္မည္။
ယခု သည္လည္ပင္းကို ကၽြန္ေတာ္ တိခနဲ လွီးျဖတ္ခ်လိုက္လို႔ ရသည္။ သူ ညည္းညဴခ်ိန္ပင္ ရလိုက္မည္ မဟုတ္။ ေနာက္ၿပီး သူက မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားေတာ့ အေရာင္ တလက္လက္ ေတာက္ေနသည့္ ဓားသြားကို ျမင္မည္ မဟုတ္သလို အေရာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လက္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လုံးေတြကိုလည္း ေတြ႕ျမင္မည္ မဟုတ္။ သို႔ျဖစ္သည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္က လူသတ္မႈတကယ္ က်ဴးလြန္ထားသူ တစ္ဦးလို တဆတ္ဆတ္ တုန္ေန၏။ သူ႔လည္ေခ်ာင္းမွ ေသြးေတြ ပန္းထြက္လာၿပီး ကိုယ္႐ုံေပၚသို႔ က်မည္။ ကုလားထိုင္ေပၚသို႔ က်မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေတြေပၚသို႔၊ ေအာက္ခင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ က်မည္။ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးေပါက္ကို ပိတ္ပစ္ရလိမ့္မည္။ ေသြးေတြက ၾကမ္းေပၚမွာ တေရြ႕ေရြ႕ စီးဆင္းသြားမည္။ ပူပူေႏြးေႏြး ေသြးေတြ။ ထိန္းမရ တားမရ လမ္းေပၚ ေရာက္သည္ထိ နီေစြးေသာ စမ္းေခ်ာင္းကေလး တစ္စင္းလို စီးဆင္းသြားလိမ့္မည္။ ဖိအားထည့္ၿပီး ခပ္နက္နက္ကေလး လွီးလိုက္လွ်င္ ေဝဒနာ ခံစားရမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ က်ိန္းေသ သိသည္။ သူ ခံစားေနရမည္ မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။
သို႔ျဖစ္ေစကာမူ ...
သူ႔ အေလာင္းႀကီးကို ဘယ္လို စီမံရမည္လဲ။ ဘယ္ေနရာမွာ သြား ဝွက္ထားရမည္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ေျပးရလိမ့္မည္။ ကိုယ့္မွာ ရွိရွိသမွ် ပိုင္ဆိုင္သမွ် အရာေတြ အားလုံး ထားပစ္ခဲ့။ ေဝးေသာ ... ေဝးလြန္းမက ေဝးေသာ အေဝး တစ္ေနရာမွာ သြားၿပီး ခိုလႈံေန။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းမိသည့္အထိ သူတို႔ လိုက္လာၾကလိမ့္မည္။
“ဆရာ ေတာ္ေရးကို သတ္တဲ့ေကာင္။ ဆရာ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ ခံေနတုန္း လည္ပင္းကို ဓားနဲ႔ လွီးသတ္သြားတာ ...၊ သရဲေဘာေၾကာင္တဲ့ ေကာင္”
တျခား တစ္ဖက္ကေတာ့ေကာ။
“ငါတို႔ အားလုံးရဲ႕ ကိုယ္စား လက္စားေခ် သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္။ အမွတ္တရ ျဖစ္ေနရမယ့္ နာမည္ေပါ့။ (သူတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ကို ေျပာၾကလိမ့္မည္။) သူဟာ တို႔ၿမိဳ႕က ဆံပင္ညႇပ္သမား။ ငါတို႔ရဲ႕ အေရးေတာ္ပုံကို သူ ကာကြယ္သြားတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ဘူး”
သည္ေတာ့ ဘာေတြ ျဖစ္လာမည္လဲ။ လူသတ္သမားလား။ သူရဲေကာင္းလား။ ကၽြန္ေတာ့္ ကံၾကမၼာသည္ သည္ဓားသြားေပၚမွာ တည္မွီေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို နည္းနည္းကေလး ေစာင္းလိုက္၊ သင္တုန္းဓားကို နည္းနည္းကေလး ပိုၿပီး လည္ေခ်ာင္းထဲ ျမဳပ္ဝင္သြားေအာင္ လွီးလိုက္၊ အေရျပားသည္ ပိုးသားလို၊ ေရာ္ဘာျပားလို၊ သားေရျပားလို တိခနဲ ျပတ္သြားလိမ့္မည္။ လူသား၏ အေရျပားထက္ ႏူးညံ့တာ မရွိ။ ေနာက္ၿပီး သည္ အေရျပား ေအာက္မွာ ေသြးေတြက အျမဲရွိသည္။ ပန္းထြက္ဖို႔ အသင့္ျဖစေနသည္။ သည္ ဓားသြားမ်ိဳးက ဘယ္ေတာ့မွ် ခၽြတ္ေခ်ာ္တိမ္းေစာင္းမႈ မျဖစ္။ သည္ဓားက ကၽြန္ေတာ့္ ဓားေတြထဲမွာ အထက္ဆုံး ဓား။
သို႔ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ လူသတ္သမား မျဖစ္ခ်င္။ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ ဆရာသမားရယ္။ ခင္ဗ်ားက မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ ဂုဏ္ရွိရွိ လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ေသြးမစြန္းခ်င္ပါဘူး။ ဆပ္ျပာရည္ပဲ စြန္းပါေစ။ ဒါေလာက္ပါပဲ။ ခင္ဗ်ား အဆုံးစီရင္ေရးသမား။ ကၽြန္ေတာ္က ဆံပင္ညႇပ္သမားေလာက္ပါ။ လူတစ္ဦးခ်င္း တစ္ဦးခ်င္းဟာ လူ႔ဘုံခန္းဝါမွာ သူ႔ ကိုယ္ပိုင္ေနရာႏွင့့္သူ ရွိပါတယ္။ ဒါအမွန္ပဲ။ သူ႔ ကိုယ္ပိုင္ေနရာႏွင့္ သူပါ။
ခုေတာ့ သူ႔ေမးေစ့သည္ ရွင္းသန႔္သြားေအာင္ ရိတ္သင္ၿပီး၍ ေခ်ာမြတ္ေနၿပီ။ သေကာင့္သားက ခါးမတ္ၿပီး မွန္ထဲကို လွမ္းၾကည့္သည္။ သူက သူ႔လက္ေတြျဖင့္ သူ႔ အေရျပားကို ပြတ္ၾကည့္သည္။ လတ္ဆတ္သစ္လြင္ျခင္းကို ခံစားသည္။
“ေက်းဇူးပဲ”
သူ ေျပာသည္။ ခါးပတ္၊ ပစ္စတိုႏွင့္ ကက္ဦးထုပ္ကို ယူဖို႔ နံရံခ်ိတ္ဆီသို႔ သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ ျဖဴေဖ်ာ့ေနမွာ ေသခ်ာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရွပ္အက်ႌမွာ ေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္ေန၏။ ေတာ္ေရးက ခါးပတ္ေခါင္းကို တပ္သည္။ ေသနတ္အိတ္ထဲတြင္ ပစ္စတိုကို ေနသားတက် ထည့္သည္။ သူ႔ ဆံပင္ေတြကို လက္ျဖင့္ သပ္ၿပီး ကက္ဦးထုပ္ ေဆာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝန္ေဆာင္ခေပးဖို႔ သူ႔ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ ေငြအေႂကြ အေတာ္မ်ားမ်ား ထုတ္ယူသည္။ ၿပီးေတာ့ တံခါးေပါက္ဆီ ေလွ်ာက္သြားသည္။ တံခါးဝသို႔ ေရာက္မွ ခဏ ရပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္ၿပီး ေျပာသည္။
“ေမာင္ရင္က က်ဳပ္ကို သတ္လိမ့္မယ္လို႔ သူတို႔က ေျပာတယ္ကြ။ အဲဒါ ဟုတ္၊ မဟုတ္ သိရေအာင္ လာခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ လူသတ္တယ္ ဆိုတာ လြယ္တာမွ မဟုတ္ဘဲကြာ။ ေမာင္ရင္ က်ဳပ္ေျပာတာ မွတ္ထား၊ သိလား”
ၿပီးေတာ့ လမ္းမဆီသို႔ ထြက္သြားေတာ့၏။
(Just Lather, That's All by Fernando Tellez)
---------
ျမတ္ၿငိမ္း
သည္းထိတ္ရင္ဖို မဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၀၀၃။
အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္
https://www.dropbox.com/s/cyzvzv…/just_lather_thats_all.pdf…
“ပူပါ့ကြာ၊ ငရဲက်ေနတာပဲ။ က်ဳပ္ကို မုတ္ဆိတ္ ရိတ္ေပးစမ္းဗ်ာ”
သူက ဆံပင္ညႇပ္ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။
သူ႔ မုတ္ဆိတ္ေတြ ေလးရက္စာေလာက္ ရွည္ေနၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ မွန္းမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ တပ္သားေတြကို ေနာက္ဆုံး လိုက္လံရွာေဖြ တိုက္ခိုက္ခဲ့သည့္ ေလးရက္။ သူ႔မ်က္ႏွာ နီစပ္စပ္ ျဖစ္ေန၏။ ေနေလာင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဂ႐ုတစိုက္ျဖင့္ ဆပ္ျပာတုံးကို စကိုင္သည္။ ခပ္ပါးပါး အလႊာကေလးေတြ ရေအာင္ ဓားျဖင့္ လွီးသည္။ ဆပ္ျပာလႊာကေလးေတြကို ခြက္တစ္ခြက္ထဲ ထည့္၊ ၾကက္သိမ္းေႏြး ေရအနည္းငယ္ ေရာ၊ စုတ္တံျဖင့္ ေမႊ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဆပ္ျပာျမႇုပ္ေတြ ထလာသည္။
“ဆရာတို႔ တပ္က တျခားသူေတြလည္း မုတ္ဆိတ္ေတြ ဆရာ့ေလာက္ ရွည္ေနၾကေရာေပါ့ေနာ္”
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရင္း ဆပ္ျပာရည္ကို ဆက္ေမႊ ေနလိုက္၏။
“ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ အဓိက ေကာင္ေတြကို ၿဖိဳလိုက္ ႏုိင္တယ္ေလ။ တခ်ိဳ႕ကို အေသဖမ္းလာတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အသက္ရွင္ေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ေတြလည္း မၾကာခင္ ဇီဝိန္ ေႂကြၾကရမွာပါ”
“ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ မိခဲ့လို႔လဲ ဆရာ”
“ဒီေကာင္ေတြကို ေတြ႕ဖို႔ ေတာထဲ ေတာ္ေတာ္ နက္ေအာင္ လိုက္ရတာကလား။ ဒါေပမဲ့ အပင္ပန္း ခံရက်ိဳး နပ္ေအာင္ လုပ္မွာပါ။ ဒီပြဲမွာ ဒီေကာင္ေတြ တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္မွ အသက္ရွင္ရက္ ထြက္မလာေစရဘူး”
ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲက ဆပ္ျပာရည္ သုတ္ထားသည့္ စုတ္တံကို ေတြ႕ေတာ့ သူက ဆံပင္ညႇပ္ခုံ ေက်ာမွီကို မွီလိုက္၏။ သူ႔ကို ကိုယ္႐ုံစ ျခံဳေပးရဦးမည္။ အံဆြဲထဲမွ ကိုယ္႐ုံစ တစ္စယူၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ေဖာက္သည္ေတာ္၏ လည္ပင္းမွာ ပတ္သည္။ သူက စကားေျပာ မရပ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔ဘက္သားဟု ထင္ေနသလား မသိ။
“ဟိုေန႔က က်ဳပ္တို႔ လုပ္ျပလိုက္တာ ျမင္ၿပီး ဒီၿမိဳ႕ကေတာ့ သင္ခန္းစာ ရသြားေလာက္ ပါၿပီ”
“ဟုတ္ကဲ့” ဟုေျပာၿပီး ေခၽြးျဖင့္ မည္းေျပာင္ေနေသာ သူ႔ လည္တိုင္ကို အဝတ္စျဖင့္ ခ်ည္လိုက္၏။
“အဲဒီ ပြဲကေတာ့ တကယ့္ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းပဲေနာ္”
“သိပ္ေကာင္းတဲ့ ပြဲပါ” ကၽြန္ေတာ္ ေျဖရင္း စုတ္တံကို လွမ္းယူသည္။ ငတိက ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ဟန္ျဖင့္ မ်က္စိစုံမွိတ္ ထားသည္။ သူ႔အသားႏွင့္ ေအးျမေသာ ဆပ္ျပာရည္ ထိေတြ႕ခ်ိန္ကို ငံ့လင့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ငတိႏွင့္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် သည္ေလာက္ နီးနီးကပ္ကပ္ မဆုံဖူးခဲ့။ သူပုန္ ေလးေယာက္ကို ႀကိဳးေပးသတ္တာ ျမင္ရေအာင္ စာသင္ေက်ာင္း ဆင္ဝင္ေအာက္သို႔ တစ္ၿမိဳ႕လုံး တန္းစီ ဝင္ရမည္ဟု အမိန႔္ထုတ္သည့္ ေန႔က သူႏွင့္ ခဏမွ် မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေပမဲ့ အကြပ္မ်က္ခံမ်ား၏ အေလာင္းမ်ား ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သည္လိုလုပ္ဖို႔ စီစဥ္ညႊန္ၾကားသူ၏ မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့။ ခုေတာ့ သည္ မ်က္ႏွာႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ လက္ခုပ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ။ မ်က္ႏွာက အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ မ်က္ႏွာမ်ိဳး မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ သူ၏ ရွိရင္းစြဲ အသက္ထက္ ပိုၿပီး ရင့္ေရာ္ဟန္ ေပါက္ေနေစသည့္ မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြကလည္း သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ သိပ္ၿပီး ပုံဆိုးပန္းဆိုးႀကီး ျဖစ္မေန။
သူ႔နာမည္က ေတာ္ေရး။ ဆရာ ေတာ္ေရး၊ ၾကံႀကီးစည္ရာ စီမံတတ္သူ။ ၾကည့္ေလ ... ကိုယ္လုံးတီး သူပုန္မ်ားကို ႀကိဳးေပး ကြပ္မ်က္ၿပီး အေလာင္းမ်ားေပၚတြင္ သတ္မွတ္ထားသည့္ ေနရာမ်ားကို ေသနတ္ပစ္ ေလ့က်င့္ဖို႔ ဆိုတာမ်ိဳးကို ဘယ္သေကာင့္သားက ၾကံစည္ စိတ္ကူးပါမည္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆပ္ျပာရည္ျဖင့္ ပထမတစ္လႊာ သုတ္လိုက္၏။ သူက မ်က္စိေတြ မွိတ္ထားလ်က္ႏွင့္ပင္ ဆက္ေျပာေနသည္။
“ခုေနမွာ က်ဳပ္ နည္းနည္းေလးမွ အားမထုတ္ရပဲ တစ္ခါတည္း တန္း အိပ္ေပ်ာ္သြား ႏုိင္တယ္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ ဒီညေန လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးတယ္ေလ”
“ကြပ္မ်က္ေရးတပ္ဖြဲ႕ ကိစၥလား”
ကၽြန္ေတာ္က ဆပ္ျပာရည္ သုတ္လိမ္းျခင္းကို ရပ္ၿပီး စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္၏။
“အဲဒီလိုမ်ိဳး ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီ့ထက္ နည္းနည္းၾကာမယ္”
သူ႔ မုတ္ဆိတ္ကို ဆပ္ျပာရည္ ဆက္သုတ္ ေနလိုက္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေတြ တုန္လာျပန္ၿပီ။ ငတိကေတာ့ ရိပ္မိမည္ မဟုတ္။ သူ မရိပ္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခြင့္သာတာေပါ့။ သို႔ေပမဲ့ သူ ခုလို ဝင္မလာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ပို စိတ္ခ်မ္းသာမည္ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ထဲ သူ ဝင္လာသည္ကို ကၽြန္ေတာ့တို႔ အဖြဲ႕သား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမင္ေတြ႕သြားဖို႔ အလားအလာ မ်ားသည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ အမိုးအကာ ေအာက္မွာ ရန္သူတစ္ဦး ေရာက္ေနျခင္းက အက်ဥ္းအက်ပ္မ်ား ျဖစ္ေပၚေစပါသည္။ သည္လူကို ကၽြန္ေတာ္၏ အျခား အျခားေသာ ေဖာက္သည္မ်ား နည္းတူ မုတ္ဆိတ္ ရိတ္ေပးခ်င္သည္။ ဂ႐ုတစိုက္ ညင္ညင္သာသာႏွင့္ ေသြးတစ္စက္မွ် မထြက္ေစရေအာင္ အထူး သတိဝီရိယ ထားၿပီး ေဆာင္ရြက္ ေပးခ်င္သည္။ သူ႔ မုတ္ဆိတ္ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးမ်ားကို ရိတ္ရင္း တစ္ခ်က္ကေလးမွ် ဓားခ်က္ ေခ်ာ္မသြားေစခ်င္။ သူ႔ ေမးေစ့ ေအာက္က အေရျပားသည္ ေျပာင္စင္ ေနရမည္။ ႏူးညံ့ေခ်ာမြတ္ ေနရမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ခုံျဖင့္ ပြတ္ၾကည့္၊ စမ္းၾကည့္လွ်င္ ၾကမ္းတာ ရွတာမ်ိဳး နည္းနည္းကေလးမွ် မရွိေစခ်င္။
ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က တိတ္တိတ္ပုန္း သူပုန္တစ္ဦးပါ။ သို႔ေပမဲ့ တာဝန္သိေသာ ဆံပင္ညႇပ္သမားလည္း ျဖစ္၏။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္အလုပ္ကို တိတိက်က် တာဝန္ေက်ေက် ေဆာင္ရြက္ျခင္းကို ဂုဏ္ယူတတ္သူလည္း ျဖစ္၏။ ယခု ေလးရက္စာ ရွည္ေနေသာ မုတ္ဆိတ္ေမြးကို ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကို စိန္ေခၚေနျခင္းျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္ သင္တုန္းဓားကို ယူသည္။ ဓားအိမ္ထဲမွ ဓားသြားေပၚေအာင္ ထုတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ပါးတစ္ဖက္ေပၚမွ ပါးသိုင္းေမြးမ်ားကို ရိတ္ခ်ျဖင္း လုပ္ငန္းစသည္။ သင္တုန္းဓားက ကၽြန္ေတာ့္ ေစစားခ်က္ကို တိတိက်က် တုံ႔ျပန္သည္။ သူ႔ မုတ္ဆိတ္ေမြးက သိပ္ရွည္လွသည္ မဟုတ္။ သို႔ေပမဲ့ မာၿပီး ၾကမ္းၿပီး ထူထဲသည္။ အေရျပား နည္းနည္းခ်င္း ေပၚလာသည္။ သင္တုန္းဓားက တရႊီးရႊီး ျမည္သံျပဳၿပီး ရိတ္ခ်သြားသည္။ ဓားသြားေပၚတြင္ ဆပ္ျပာရည္ႏွင့္ မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြ လုံးေထြးၿပီး ကပ္ေနသည္။ ဓားသြားကို သန႔္စင္ပစ္ဖို႔ ခဏ နားလိုက္၏။ သားေရျပားကို ဆြဲယူၿပီး ဓားသြားျဖင့္ ခတ္သည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆို ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္ကို က်က်နန လုပ္တတ္သည့္ ဆံသသမား တစ္ဦးမို႔ပါ။
မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားသည့္ ငတိက ခုမွ မ်က္လုံးေတြ ဖြင့္သည္။ ျခံဳထည္ေအာက္မွ လက္တစ္ဖက္ ထုတ္သည္။ ဆပ္ျပာရည္ စင္သြားသည့္ ေနရာကို စမ္းၾကည့္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း ေျပာသည္။
“ညေန ေျခာက္နာရီက် ေက်ာင္းကို လာခဲ့”
“ဟိုေန႔ကလိုပဲ လုပ္မွာလား” ဟု ကၽြန္ေတာ္ အထိတ္တလန႔္ ေမးလိုက္၏။
“အဲဒီထက္ ပိုၿပီး သားနားႏုိင္တယ္”
“ဆရာ ဘယ္လိုလုပ္ဖို႔ စီစဥ္ထားလို႔လဲဟင္”
“မသိေသးဘူး၊ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ကိုယ္ က်ဳပ္တို႔ ျမဴးထူးေအာင္ေတာ့ လုပ္ရမယ္”
သူ႔ မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ၿပီး ေက်ာမွီခ်လိုက္ျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္က သင္တုန္းဓားကို အသင့္ျပင္ၿပီး သူ႔အနားသို႔ ကပ္သည္။
“ဆရာက သူတို႔အားလုံးကို ျပစ္ဒဏ္ ခတ္မလို႔လား”
ကၽြန္ေတာ္ အားစိုက္ၿပီး ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္ ေမးသည္။
“အားလုံးကိုပဲ”
သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဆပ္ျပာရည္ ေျခာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ လက္သြက္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ လမ္းဘက္ကို မွန္ထဲမွ လွမ္းၾကည့္သည္။ ခါတိုင္းလိုပါပဲ။ ကုန္စုံဆိုင္ထဲတြင္ ဝယ္သူ ႏွစ္ဦး သုံးဦး ရွိသည္။ ထို႔ေနာက္ တိုင္ကပ္နာရီကို ၾကည့္သည္။ မြန္းလြဲ ႏွစ္နာရီႏွင့္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္။ သင္တုန္းဓားက အထက္မွ ေအာက္သို႔ ရိတ္ခ်သြားသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ အျခား ပါးတစ္ဖက္ ေပၚက ပါးသိုင္းေမြးေတြ။ ထူထဲၿပီး စိမ္းေနေသာ ပါးသိုင္းေမြးေတြ။ သည္လူ ကဗ်ာဆရာ တခ်ိဳ႕ သို႔မဟုတ္ ဘုန္းႀကီးေတြလို မုတ္ဆိတ္ အရွည္ထားလွ်င္ ေကာင္းမည္။ သူ႔အတြက္ အဆင္ေျပမည္။ လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို မွတ္မိမည္ မဟုတ္။ သို႔ဆိုလွ်င္ သူ႔အတြက္ အက်ိဳးရွိမည္ဟု သူ႔လည္ပင္းတစ္ဝိုက္ကို ေခ်ာေမြ႕ေအာင္ ရိတ္ေပးရင္း ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိ၏။ သည္ေနရာ တစ္ဝိုက္က အေမြးအမွင္ေတြမွာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ္လည္း ေခြလိမ္ရစ္ထုံးေန သျဖင့္ သင္တုန္းဓားကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ကိုင္ရေတာ့မည္။ မုတ္ဆိတ္ေမြး ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြးေတြ။ အေရျပားေပၚရွိ ေမြးညင္းေပါက္ကေလး တစ္ခု ပြင့္သြားသည္ႏွင့္ ေသြးေတြ ဥထြက္လာလိမ့္မည္။ ဆံပင္ညႇပ္သမားေကာင္း အျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဂုဏ္ယူတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္လို လူက ကိုယ့္ဆီ မုတ္ဆိတ္ လာရိတ္သူ တစ္ဦးအား ထိုအျဖစ္မ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ် အျဖစ္ခံလိမ့္မည္ မဟုတ္။
ေနာက္ၿပီး သည္ ဧည့္သည္က ပထမတန္းစား ဧည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထဲက ဘယ္ႏွေယာက္ကို ပစ္သတ္ဖို႔ သူ အမိန႔္ေပးခဲ့ၿပီလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထဲက ဘယ္ႏွေယာက္ကို ႀကိဳးေပးသတ္ဖို႔ သူ အမိန႔္ေပးၿပီးၿပီလဲ။ သည္အေၾကာင္း မေတြးတာ ေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႔ရန္သူျဖစ္ေၾကာင္း ေတာ္ေရး မသိ။ သည္အေၾကာင္း သူ မသိသလို တျခား သူ႔လူေတြလည္း မသိ။ ဤကား ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူနည္းစုကေလးသာ သိသည့္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္။ သို႔မွ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေတာ္ေရး ဘာလုပ္ေနေၾကာင္း၊ သူပုန္ေတြကို လိုက္တိုက္ဖို႔ ဘာ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ထားေၾကာင္းတို႔ကို ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအား တိတိက်က် သတင္းေပးႏုိင္မည္ မဟုတ္လား။ သည္ေတာ့ ေတာ္ေရး ဆိုသည့္ ငတိ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ခုပ္ထဲ ေရာက္ခဲ့ပါလ်က္ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ ရိတ္ေပးၿပီး အသက္ႏွင့္ကိုယ္ အိုးစား မကြဲဘဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျပန္သြားခြင့္ ျပဳလိုက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ရွင္းျပရ ေတာ္ေတာ္ ခက္လိမ့္မည္။
ခုဆို မုတ္ဆိတ္ေတြ ေျပာင္တလင္း ခါသေလာက္ ရွိေနၿပီ။ သူ႔ ၾကည့္ရတာ ပိုၿပီး ပ်ိဳမ်စ္သြားသည္။ လက္ရွိ အသက္အရြယ္ထက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငယ္ႏုသြားသလို ရွိ၏။ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္သို႔ လာသည့္ ေယာက္်ားတိုင္း သည္လို ျဖစ္သြားေလ့ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဓားခ်က္မ်ား ေအာက္တြင္ ေတာ္ေရးသည္ ျပန္လည္ ႏုပ်ိဳလာသည္။ ဘာေၾကာင့္ဆို ကၽြန္ေတာ္က ဆံသသမားေကာင္း တစ္ဦး၊ သည္ၿမိဳ႕မွာ အေတာ္ဆုံး ဆံသသမားတစ္ဦး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရပါလိမ့္မည္။
သူ႔ ေမးေစ့ ေအာက္မွာ သူ႔ စလုတ္ ေပၚမွာ သည္ ေသြးျပန္ေၾကာႀကီး ေပၚမွာ ဆပ္ျပာရည္ကေလး နည္းနည္းစီ ထပ္သုတ္။ အမယ္ေလး ... ပူလိုက္တာေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပင္ ေတာ္ေရးလည္း ေခၽြးျပန္ ေနလိမ့္မည္။ သို႔ေပမဲ့ သူက အေၾကာက္အရြံ႕ မရွိသူ။ ေသြးေအးသူ။ ညေနက်လွ်င္ အက်ဥ္းသားမ်ားကို ဘယ္လို စီရင္မည္ ဆိုတာကိုပင္ မစဥ္းစားသူ။ တစ္ဖက္တြင္ သင္တုန္းဓားႀကီး လက္ထဲကိုင္ၿပီး သူ႔အေရျပားကို ျခစ္ရင္း ဆြဲရင္း ေမြးညင္းေပါက္ကေလးေတြမွ ေသြးေတြ ဥထြက္ မလာေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ဘာကိုမွ် ေရေရရာရာ ျပတ္ျပတ္သားသား မစဥ္းစားႏုိင္။ သည္လူ သည္ကို လာတာကိုက သက္သက္ ဒုကၡ လာေပးတာ။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆို ကၽြန္ေတာ္က ေတာ္လွန္ေရးသမား ျဖစ္ေသာ္လည္း လူသတ္သမား မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ကိုသတ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ လြယ္လိုက္သလဲ။ ေနာက္ၿပီး သည္ငတိက အသတ္ခံထိုက္သူ။ ဟုတ္ရဲ႕လား။ မဟုတ္ေသး။ ဘာကိစၥ သတ္ရမည္လဲ။ လူတစ္ဦး လူသတ္သမား ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ ဘယ္သူမွ် အသတ္မခံရသင့္။ သည္လို သတ္လိုက္လို႔ သင့္မွာ ဘာ အက်ိဳး ရွိမည္လဲ။ ဘာမွ် အက်ိဳးမရွိ။ အျခား သူေတြ ... ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ အျခားသူေတြ လာမည္။ ပထမလူေတြက ဒုတိယလူေတြကို သတ္၊ ေနာက္လူေတြက သူ႔ကို ျပန္သတ္။ သည္လိုျဖင့္ သံသရာ မဆုံးႏုိင္ဘဲ အရာရာတိုင္းသည္ ေသြးပင္လယ္ႀကီး ျဖစ္သြားလိမ့္မည္။
ယခု သည္လည္ပင္းကို ကၽြန္ေတာ္ တိခနဲ လွီးျဖတ္ခ်လိုက္လို႔ ရသည္။ သူ ညည္းညဴခ်ိန္ပင္ ရလိုက္မည္ မဟုတ္။ ေနာက္ၿပီး သူက မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားေတာ့ အေရာင္ တလက္လက္ ေတာက္ေနသည့္ ဓားသြားကို ျမင္မည္ မဟုတ္သလို အေရာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လက္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လုံးေတြကိုလည္း ေတြ႕ျမင္မည္ မဟုတ္။ သို႔ျဖစ္သည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္က လူသတ္မႈတကယ္ က်ဴးလြန္ထားသူ တစ္ဦးလို တဆတ္ဆတ္ တုန္ေန၏။ သူ႔လည္ေခ်ာင္းမွ ေသြးေတြ ပန္းထြက္လာၿပီး ကိုယ္႐ုံေပၚသို႔ က်မည္။ ကုလားထိုင္ေပၚသို႔ က်မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေတြေပၚသို႔၊ ေအာက္ခင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ က်မည္။ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးေပါက္ကို ပိတ္ပစ္ရလိမ့္မည္။ ေသြးေတြက ၾကမ္းေပၚမွာ တေရြ႕ေရြ႕ စီးဆင္းသြားမည္။ ပူပူေႏြးေႏြး ေသြးေတြ။ ထိန္းမရ တားမရ လမ္းေပၚ ေရာက္သည္ထိ နီေစြးေသာ စမ္းေခ်ာင္းကေလး တစ္စင္းလို စီးဆင္းသြားလိမ့္မည္။ ဖိအားထည့္ၿပီး ခပ္နက္နက္ကေလး လွီးလိုက္လွ်င္ ေဝဒနာ ခံစားရမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ က်ိန္းေသ သိသည္။ သူ ခံစားေနရမည္ မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။
သို႔ျဖစ္ေစကာမူ ...
သူ႔ အေလာင္းႀကီးကို ဘယ္လို စီမံရမည္လဲ။ ဘယ္ေနရာမွာ သြား ဝွက္ထားရမည္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ေျပးရလိမ့္မည္။ ကိုယ့္မွာ ရွိရွိသမွ် ပိုင္ဆိုင္သမွ် အရာေတြ အားလုံး ထားပစ္ခဲ့။ ေဝးေသာ ... ေဝးလြန္းမက ေဝးေသာ အေဝး တစ္ေနရာမွာ သြားၿပီး ခိုလႈံေန။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းမိသည့္အထိ သူတို႔ လိုက္လာၾကလိမ့္မည္။
“ဆရာ ေတာ္ေရးကို သတ္တဲ့ေကာင္။ ဆရာ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ ခံေနတုန္း လည္ပင္းကို ဓားနဲ႔ လွီးသတ္သြားတာ ...၊ သရဲေဘာေၾကာင္တဲ့ ေကာင္”
တျခား တစ္ဖက္ကေတာ့ေကာ။
“ငါတို႔ အားလုံးရဲ႕ ကိုယ္စား လက္စားေခ် သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္။ အမွတ္တရ ျဖစ္ေနရမယ့္ နာမည္ေပါ့။ (သူတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ကို ေျပာၾကလိမ့္မည္။) သူဟာ တို႔ၿမိဳ႕က ဆံပင္ညႇပ္သမား။ ငါတို႔ရဲ႕ အေရးေတာ္ပုံကို သူ ကာကြယ္သြားတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ဘူး”
သည္ေတာ့ ဘာေတြ ျဖစ္လာမည္လဲ။ လူသတ္သမားလား။ သူရဲေကာင္းလား။ ကၽြန္ေတာ့္ ကံၾကမၼာသည္ သည္ဓားသြားေပၚမွာ တည္မွီေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို နည္းနည္းကေလး ေစာင္းလိုက္၊ သင္တုန္းဓားကို နည္းနည္းကေလး ပိုၿပီး လည္ေခ်ာင္းထဲ ျမဳပ္ဝင္သြားေအာင္ လွီးလိုက္၊ အေရျပားသည္ ပိုးသားလို၊ ေရာ္ဘာျပားလို၊ သားေရျပားလို တိခနဲ ျပတ္သြားလိမ့္မည္။ လူသား၏ အေရျပားထက္ ႏူးညံ့တာ မရွိ။ ေနာက္ၿပီး သည္ အေရျပား ေအာက္မွာ ေသြးေတြက အျမဲရွိသည္။ ပန္းထြက္ဖို႔ အသင့္ျဖစေနသည္။ သည္ ဓားသြားမ်ိဳးက ဘယ္ေတာ့မွ် ခၽြတ္ေခ်ာ္တိမ္းေစာင္းမႈ မျဖစ္။ သည္ဓားက ကၽြန္ေတာ့္ ဓားေတြထဲမွာ အထက္ဆုံး ဓား။
သို႔ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ လူသတ္သမား မျဖစ္ခ်င္။ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ ဆရာသမားရယ္။ ခင္ဗ်ားက မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ ဂုဏ္ရွိရွိ လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ေသြးမစြန္းခ်င္ပါဘူး။ ဆပ္ျပာရည္ပဲ စြန္းပါေစ။ ဒါေလာက္ပါပဲ။ ခင္ဗ်ား အဆုံးစီရင္ေရးသမား။ ကၽြန္ေတာ္က ဆံပင္ညႇပ္သမားေလာက္ပါ။ လူတစ္ဦးခ်င္း တစ္ဦးခ်င္းဟာ လူ႔ဘုံခန္းဝါမွာ သူ႔ ကိုယ္ပိုင္ေနရာႏွင့့္သူ ရွိပါတယ္။ ဒါအမွန္ပဲ။ သူ႔ ကိုယ္ပိုင္ေနရာႏွင့္ သူပါ။
ခုေတာ့ သူ႔ေမးေစ့သည္ ရွင္းသန႔္သြားေအာင္ ရိတ္သင္ၿပီး၍ ေခ်ာမြတ္ေနၿပီ။ သေကာင့္သားက ခါးမတ္ၿပီး မွန္ထဲကို လွမ္းၾကည့္သည္။ သူက သူ႔လက္ေတြျဖင့္ သူ႔ အေရျပားကို ပြတ္ၾကည့္သည္။ လတ္ဆတ္သစ္လြင္ျခင္းကို ခံစားသည္။
“ေက်းဇူးပဲ”
သူ ေျပာသည္။ ခါးပတ္၊ ပစ္စတိုႏွင့္ ကက္ဦးထုပ္ကို ယူဖို႔ နံရံခ်ိတ္ဆီသို႔ သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ ျဖဴေဖ်ာ့ေနမွာ ေသခ်ာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရွပ္အက်ႌမွာ ေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္ေန၏။ ေတာ္ေရးက ခါးပတ္ေခါင္းကို တပ္သည္။ ေသနတ္အိတ္ထဲတြင္ ပစ္စတိုကို ေနသားတက် ထည့္သည္။ သူ႔ ဆံပင္ေတြကို လက္ျဖင့္ သပ္ၿပီး ကက္ဦးထုပ္ ေဆာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝန္ေဆာင္ခေပးဖို႔ သူ႔ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ ေငြအေႂကြ အေတာ္မ်ားမ်ား ထုတ္ယူသည္။ ၿပီးေတာ့ တံခါးေပါက္ဆီ ေလွ်ာက္သြားသည္။ တံခါးဝသို႔ ေရာက္မွ ခဏ ရပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္ၿပီး ေျပာသည္။
“ေမာင္ရင္က က်ဳပ္ကို သတ္လိမ့္မယ္လို႔ သူတို႔က ေျပာတယ္ကြ။ အဲဒါ ဟုတ္၊ မဟုတ္ သိရေအာင္ လာခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ လူသတ္တယ္ ဆိုတာ လြယ္တာမွ မဟုတ္ဘဲကြာ။ ေမာင္ရင္ က်ဳပ္ေျပာတာ မွတ္ထား၊ သိလား”
ၿပီးေတာ့ လမ္းမဆီသို႔ ထြက္သြားေတာ့၏။
(Just Lather, That's All by Fernando Tellez)
---------
ျမတ္ၿငိမ္း
သည္းထိတ္ရင္ဖို မဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၀၀၃။
အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္
https://www.dropbox.com/s/cyzvzv…/just_lather_thats_all.pdf…
