(တခုခုဖြစ်ဖို့ဆို တခုခုအရင်ဖြစ်ရတယ်)

(တခုခုဖြစ်ဖို့ဆို တခုခုအရင်ဖြစ်ရတယ်)
၁၉၈ဝနဲ့ ၈ဝ ပြည့်လွန်တဝိုက်ဆီက ဆရာဝန် ဆေးကျောင်းသား စတာတွေ စာရေးအလွန်သန်လာကြတယ်၊ ဝတ္ထုတိုတွေဆို အတော့်ကို ကောင်းခဲ့တယ်။ ကပျစ်ကညစ် ဆရာဝန်စာတွေလည်း တောခန ထလိုက်သေးတယ်။ နောက်တော့ ကိုယ့်နေရာကိုယ် ပြန်သွားကြသလားမပြောတတ်ဘူး မတွေ့ရတော့ဘူး။ တင်ကျန်တဲ့လူတွေထဲကတချို့ကတော့ ခုထိကျန်ပါတယ်။ အဲ့အချိန်က ကာတွန်းတခုမှာ လူငယ်တယောက်က ဆရာကြီးတယောက်ကိုမေးနေလေဟန်ပုံနဲ့စာရေးဆရာဖြစ်ချင်ရင် ဘာလုပ်ရမလဲဆရာကြီးတဲ့။ ဒီတော့ ဆရာကြီးက ဆရာဝန်ဖြစ်အောင်အရင်လုပ်ဆိုပြီး ပြန်ပြောတဲ့ဟန်နဲ့ သရော်တဲ့အထိပါဖြစ်တယ်။

NLD ထဲမှာ ဖွဲ့ဦးစကတည်းက တတ်သိပညာရှင်ဆိုတဲ့အစုကြီးတစုရှိခဲ့တယ်။ ဒေါ်စုဘက်က ပြတ်ပြတ်သားသားရပ်တဲ့အစုလို့ပြောလည်း မမှားပါဘူး။ ဆရာဝန်တွေဆိုတာထက် ကဗျာဆရာတွေ စာရေးဆရာတွေ ရှေ့နေရှေ့ရပ်တွေ ဂျာနယ်လစ်တွေ စသည်ဖြင့်ပေါ့။ ခု NLD အာဏာမစို့မပို့ရလာတော့ ဆရာဝန်တွေလည်းဖြစ်ကြ ၁၉၉ဝ ရွေးကောက်ပွဲထဲလည်းပါခဲ့ကြတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်တွေ နိုင်ငံရေးရာထူးကြီးတွေရလာတယ်။ ပါတီပြောရေးဆိုခွင့်ရှိသူဆိုလည်း ဆရာဝန်ပါဘဲ။ ပါတီဘက်က တသမတ်ရပ်တည်ခဲ့ကြသူတွေထဲက ပညာတတ်တွေကို နေရာပေးလာတဲ့သဘောဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ်။ ဒါကို အဆိုးအကောင်းဘာမှမပြောလိုပေမယ့် နိုင်ငံရေးအရပြောရမယ့်ကိစ္စတွေကျပြောပါတယ်။ နိုင်ငံရေးထဲ ပါတာချင်းအတူတူ ဆရာဝန်မို့ ဒီရာထူးရတာလို့ပြောလည်း အငြင်းတော့ သိတ်ထွက်မယ်မထင်ပါ။

ခု အင်န်အယ်လ်ဒီလုပ်တာကိုကြည့်ပြီး ကြံ့ဖွံ့ကလည်း လိုက်လုပ်ပုံရတယ်။ အရင်က ဒေါက်တာနန္ဒာလှမြင့်တယောက်တည်း။ ခု နောက်တယောက် ပွဲထုတ်လာပါတယ်။ ဒေါက်တာကျော်ဆွေတဲ့။ ထုတ်တဲ့ပွဲက သမ္မတလွတ်ငြိမ်းသက်သာကိုင်ပြီး ထွက်လာတာ။ လက်နီကြီးဆိုတဲ့စကားလုံးသုံးပြီး အင်န်အယ်လ်ဒီကိုဗြောင်တိုက်ခိုက် ပွဲဆူအေင်လုပ်ပြီး ထွက်လာတာပါ။ သမ္မတရုံးညွှန်မှူးဆိုတဲ့ ဇော်ဌေးကတောင် ထွက်ပြီး “နိုင်င့ရေးသခွပ်ပင်မလုပ်နဲ့“ဆိုပြီး ဟန့်သလိုလို ဘာလိုလိုလုပ်လာတာသတိထားမိပါတယ်။ ကြံ့ဖွံ့ကို စောင်းမြောင်းပြောမှန်း လူတိုင်းသိပါတယ်။ မရှင်းတာက ဇော်ဌေးက ဟိုတလောကလည်း (ကျနော်တို့ အာဏာရပါတီကို)ဆိုပြီး သုံးစွဲပြောဆိုသွားတယ်။ ခုလည်း ကျနော်တို့က အစိုးရ ဘာညာဆိုပြီးလုပ်ပြန်တယ်။ ခုဇော်ဌေးရာထူးက ဘာလဲ။ နိုင်ငံရေးရာထူးလား အစိုးရဝန်ထမ်းရာထူးလား မသဲကွဲတော့ဘူး။ လုံးလိုက်လာပြီ။ ပိုဆိုးတာက ကျနော်တို့အာဏာရပါတီဆိုတဲ့ အသုံးကိုထောက်တော့ တိတ်တိတ်ပုန်း NLD ပါတီဝင်တောင် ဖြစ်နေပြီလားမပြောတတ်ဘူး။
မျိုးမြင့်ချို
ဇွန် ၅၊ ၂ဝ၁၉