(အဆံချောင်တာ မကောင်းပါ)

(အဆံချောင်တာ မကောင်းပါ)
အင်န်အယ်လ်ဒီအစိုးရက(အစိုးရလို့ပဲ ခနထားပါ)စစ်အုပ်စုရဲ့ အစေစားခံပါ။ စစ်တပ်ကိုအမိန့်မပေးနိုင်တဲ့အပြင် လွန်ဆန်လို့မရ။ တချို့နေရာတွေမှာ နာပါ နာခံနေရတာပါ။ လူမျိုးစုလက်နက်ကိုင် ဘယ်အင်အားစုကမှ လေးစားခန့်ငြားနေတာမဟုတ်သလို ယုံကြည်ကိုးစားမှုလည်း ရမထားပါ။ အစိုးရဲ့ အပစ်အခတ်ရပ်စဲရေးကော်မရှင်ဟာ ဘာမှလုပ်မရပါ။ ဒေါက်တာတင်မျိုးဝင်းဟာ ကိုယ်စွမ်းကိုယ်စ(နိုင်ငံရေး)နည်းရတဲ့အထဲ ဘာကိုမှ တထိုင်တည်း ဆုံးဖြတ်ခွင့်မရှိပါ။ ပြန်တင်ပြပါ့မယ်နဲ့ပြီးတဲ့ ဆက်သွယ်ရေးအရာရှိအဆင့်သာသာပါ။ အဲ့သလိုအခြေအနေတွေမှာ အင်န်အယ်လ်ဒီက လုပ်ချင်တဲ့ ၂၁ ရာစုပင်လုံဟာ ဘယ်နည်းနဲ့မှအကောင်အထည်ဖော်မရပါ။

NCA ဆိုတာကလည်း စစ်အုပ်စု(သိန်းစိန်လက်ထက်က)ချပေးထားတဲ့အခင်းအကျင်းအောက်က သွားနေတာပါ။ အားလုံးကို ချုပ်ထားတာက “ဒို့တာဝန်အရေး ၃ ပါး“ပါ။ ထပ်ဆင့်ချုပ်ထားတာက “ကာချုပ်မူ ၆ ချက်“ပါ။ ဒီကြားထဲ လှေကြီးပေါ်လှေငယ်တင်ပြီး အပစ်ရပ်ကိစ္စတွေနဲ့ပတ်သက်လို့ စစ်အုပ်စုက သီးခြားကော်မရှင်ဖွဲ့ထားတာရှိပါတယ်။ ကိစ္စရပ်တိုင်းရဲ့ထိပ်မှာ ထိုင်ထားက “တပ်မတော်၏အမျိုးသားရေးဦးဆောင်မှု အခန်းကဏ္ဍ“ပါ။ အားလုံးဟာ ၂ဝဝ၈ ဖွဲ့စည်းပုံအောက်ကနေသွားနေရတာပါ။ အင်န်အယ်လ်ဒီလုပ်မယ်ကြံသမျှ လုပ်ချင်တာမှန်သမျှကို စစ်အုပ်စုက တချက်မှ အလွတ်မပေးပဲ ကဖျက်ယဖျက် လုပ်နေတာပါ။ လုပ်ပြီးသားပါ။ ဒါက အချက်အလက်နဲ့အခြေအနေပါ။

အပစ်ရပ်ကိစ္စ(ပြည်တွင်းစစ်ကိစ္စအထိအပါ)ကို စစ်အုပ်စုကလုပ်နေတယ်။ အစိုးရ ဘာမှလုပ်မရပါ။ စစ်အုပ်စုက သူလုပ်နေကြောင်းကို မင်းအောင်လှိုင်ကတဆင့် တကမ္ဘာလုံးကို “၂ဝ၂ဝ မှာ ပြည်သူတွေလက်ထဲ ငြိမ်းချမ်းရေးကို အပ်နှင်းမယ်“ဆိုပြီး အတိအလင်းပြောထားပြီးသားပါ။ အင်န်အယ်လ်ဒီပြောခွင့်ရပုဂ္ဂိုလ် ဒေါက်တာမျိုးညွန့်တောင် “ကာချုပ်ကြီးက ၂ဝ၂ဝ မှာ ပြည်သူတွေလက်ထဲ ငြိမ်းချမ်းရေးအပ်မယ်ပြောထားလို့ ပါတီစည်းကမ်းထိန်းသိမ်းရေး ပါတီပြုပြင်တည်ဆောက်ရေးတွေကို ငြိမ်းချမ်းရေးရမှလုပ်မယ်“ ဆိုပြီး အပြေးအလွှား ထွက် “ဝမ်းသာပြတာ“ အထင်အရှားရှိပါတယ်။

ခု မြောက်ပိုင်းမဟာမိတ်အဖွဲ့တွေက နောင်ချို၊ ကျောက်မဲ၊ မြေမြိ့ုစတာတွေကို ဝင်ပစ်ပါတယ်။ ဂုတ်တွင်းတံတား မိုင်းခွဲခံရပါတယ်။ ဒါကို အစိုးရကလုပ်နေတဲ့ အပစ်အခတ်ရပ်စဲေျရး ငြိမ်းချမ်းရေး အမျိုးသားရင်ကြားစေ့ရေး စတဲ့ကိစ္စတွေကို ထိခိုက်စေတယ်ဆိုပြီး ပြောသံတွေ အလွန်ကျယ်လောင်လာပါတယ်။

မေးစရာရှိတာက အပေါ်မှာ ကျနော်ပြောခဲ့တဲ့ အချက်အလက်နဲ့အခြေအနေတွေအရ အစိုးရက တခုခုကိုမှ အောင်အောင်မြင်မြင်မလုပ်စွမ်းပါ။ လုပ်နေတယ်ပြောရအောင်လည်း ထူးထူးခြားခြားတိုးတက်မှု ဘာတခုမှမတွေ့ရပါ။ တရားဝင်တွေ့တယ်၊ အလွတ်သဘောတွေ့တယ်၊ ထပ်တွေ့တယ်၊ ထပ်တွေ့ဖို့ သဘောတူတယ်ဆိုတာတွေနဲ့ ပြီးပါတယ်။ အချိန်တွေကုန်ပါတယ်။ တိုင်းပြည်ဘဏ္ဏာပြုန်းပါတယ်။ လူထုပိုက်ဆံ ဆုံးရှူံးပါတယ်။

အပစ်ရပ်ကိစ္စတွေ၊ ငြိမ်းချမ်းရေးကိစ္စတွေစသည်ဖြင့် တခုခုကို တိုးတိုးတက်တက် အောင်အောင်မြင်မြင်လုပ်ပြနေတုန်း တိုက်ပွဲတွေဖြစ်လာလို့ ခုလိုမျိုးပြောတယ်ဆိုတယ်ဆိုရင်တော့ ဟုတ်ပါတယ်။ ပြောသင့်ပါတယ်။ ပြောရမှာပါ။ ခုက ဘာမှလည်း လုပ်မရ။ ဘာမှလည်း ထိထိရောက်ရောက် လုပ်မနေပါပဲ ခုလိုမျိုးထွက်ပြီး “နိုင်ငံရေးအဆံချောင်“တာကတော့ မကောင်းပါ။ ဘာအလုပ်မှ မပြနိုင်ပဲ “မင်္ဂလာဝင်ယူ“တဲ့သဘောဆန်ပါတယ်။

အပေါ်ယံဆန်ဆန်တွေ ဟန်ပြအဆောင်အယောင်တွေ မစားရဝခမန်းတွေ လျှောက်လုပ်နေမယ့်အစား “အပစ်အခတ်ရပ်စဲရေးကိစ္စ/ပြည်တွင်းစစ်ရပ်စဲရေးကိစ္စ/ပြည်တွင်းငြိမ်းချမ်းရေးကိစ္စတွေမှာ ကျနော်/ကျမတို့ ဘာမှ လုပ်မရဘူး၊ လုပ်ခွင့်မရှိဘူး၊ မလုပ်နိုင်ပါဘူး၊ အဲ့ဒီကိစ္စတွေမှာ စစ်အုပ်စုက သူ့လက်သူ့ခြေ သူ့စိတ်တိုင်းကျစီမံခွင့် ဆုံးဖြတ်ခွင့်တွေရယူထားပြီးသားမို့ အဲ့ကိစ္စမှာ ဝင်ပါနေလည်း တိုင်းပြည်အတွက် လူထုအတွက် အစိုးရအတွက် ပါတီအတွက် ဘယ်ဘက်ကမျှ ဘယ်သူ့အတွက်မှ အကျိုးမဖြစ်လို့ လုပ်လက်စတွေကို ရပ်ဆိုင်းလိုက်ပါမယ်“လို့ တိုင်းပြည်နဲ့လူထုကို မှန်မှန်ကန်ကန် ရိုးရိုးသားသား ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနဲ့ နှိမ့်နှိမ့်ချချပြောကြည့်ပါ လူထုရဲ့ စာနာစိတ်၊ မေတ္တာတရားနဲ့ ကရုဏာမဲတွေ ဒလဟောရလာမှာပါ။ အထူးသဖြင့် လူမျိုးစုတွေဆီက ပိုတောင် လာနိုင်ပါတယ်။
မျိုးမြင့်ချို
သြဂုတ် ၂ဝ၊ ၂ဝ၁၉