(မြသန်းတင့်ရဲ့ “ဧကရာဇ်တို့ဘဏ္ဍာတိုက်များ”မှ “နှမ်းပွင့်” ကိုစာရိုက်တင်ပေးတာဖြစ်ပါတယ်)
ကျွန်တော်တို့ဟာ စာအုပ်တွေကိုချစ်ရမယ်။ ဒီလိုချစ်တဲ့နေရာမှာ နည်းနှစ်နည်းနဲ့ပြရမယ်လို့ ရပ်စကင်းက ပြောသွားပါတယ်။ ဒီ နည်းနှစ်နည်းကို ရပ်စကင်းက ဒီလို ဆက်ပြောပါတယ်)
ကျွန်တော်တို့ဟာ ပညာရှိတွေရေးထားတဲ့စာအုပ်တွေရဲ့ အဆုံးအမကို နာခံလိုတဲ့ဆန္ဒရှိရမယ်။ သူတို့အတွေးအခေါ်တွေထဲ ဝင်ရောက်ကျက်စားလိုတဲ့ဆန္ဒရှိရမယ်။ သူတို့အတွေးအခေါ်တွေထဲ ဝင်ရောက်ကျက်စားလိုတဲ့ဆန္ဒရှိရမယ်ဆိုတဲ့စကားကို သတိပြုစေချင်ပါတယ်။ ဆိုလိုတာက ကိုယ့်အတွေးကို အဲ့ဒီစာအုပ်တွေထဲမှာလိုက်ရှာဖို့ မဟုတ်ပါဘူး။ စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုရေးတဲ့ စာရေးဆရာဟာ ကိုယ့်ထက်ပညာမရှိလျှင် ဒီစာအုပ်ကိုဖတ်စရာ မလိုတော့ပါဘူး။ ကိုယ့်ထက် ပညာရှိလျှင်၊ အသိအလိမ္မာရှိတယ်ဆိုလျှင်တော့ နေရာများစွာမှာ သူများနဲ့မတူတဲ့ ခြားနားစွာ တွေးခေါ်တာကို တွေ့ရလိမ့်မယ်။ စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုဖတ်ပြီးတာနဲ့ ဒီစာအုပ်ဟာ သိတ်ကောင်းတာပဲ။ ကျွန်တော်တွေးတာနဲ့အတူတူပဲလို့ ကျွန်တော်တို့ မကြာခဏပြောလေ့ရှိကြတယ်။ အမှန်ကတော့ ဒီလိုမဖြစ်သင့်ဘူး။ ဒီစာအုပ်ဟာ တော်တော်ထူးခြားတဲ့စာအုပ်ပဲ။ အရင်တုန်းက ကျွန်တော် ဒီလို တစ်ခါမှမတွေ့ဖူးဘူး၊ ကြည့်စမ်း ဘယ်လောက်မှန်သလဲဆိုတာ တွေ့ရလိမ့်မယ်။ ခု မတွေ့သေးလျှင်လည်း နောက်တစ်နေ့မှာ ဒီစာအုပ်ထဲကအတိုင်းဖြစ်မှာပဲဆိုတဲ့အတွေးမျိုး ကျွန်တော်တို့မှာပေါ်လာရမယ်။ ထားပါလေ။ ဒီလောက်ထိ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို အထင်ကြီး ကိုးကွယ်ခြင်းမပြုလိုသည့်တိုင် အနည်းဆုံး စာအုပ်ထဲမှာ ကိုယ့်အတွေးကိုရှာဖို့မဟုတ်ပဲ စာရေးဆရာ ဘယ်လိုရေးသလဲဆိုတာသိလိုတဲ့ဆန္ဒနဲ့ ဖတ်သင့်တယ်။ ခင်ဗျားဟာ တွေးတတ် ခေါ်တတ်တယ်ဆိုလို့ရှိလျှင် စာရေးဆရာရဲ့အတွေးအခေါ် မှန်မမှန်ကို နောက်ကျတော့ ကိုယ့်ဘာသာ ဆုံးဖြတ်ယူပေါ့။
“ဒါပေမဲ့ လောလောဆယ်တော့ သူဘယ်လိုတွေးသလဲ၊ ဘာတွေးသလဲကို သိအောင်လုပ်သင့်တယ်။ ဒီလိုဖတ်တဲ့အခါမှာလည်း စာရေးဆရာဆိုလိုချင်တဲ့အဓိပ္ပာယ်၊ စာရေးဆရာ ဆိုလိုလိုချင်တဲ့အတွေးကို ချက်ခြင်းလက်ငင်း လုံးဝဥဿုံသိရလိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ပါနဲ့။ အဓိပ္ပာယ်တစ်ခုလုံး၊ အတွေးအခေါ်တစ်ခုလုံးကို ချက်ခြင်းမသိနိုင်ပါဘူး။ တဖြည်းဖြည်းမှ သိလာတာပါ။ ဒီလိုဖြစ်တာဟာလည်း စာရေးဆရာက ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမရေးလို့ မဟုတ်ပါဘူး။ စာရေးဆရာက သူပြောလိုတာတွေကို ချန်ထားလို့မဟုတ်ပါဘူး။ တစ်ပြိုင်နက်တည်းမှာ အားလုံးကိုကုန်အောင် မပြောနိုင်လို့ပါ။ ပြောနိုင်လျှင်လည်း အားလုံးပြောမှာမဟုတ်ပါဘူး။ စာရေးဆရာဟာ ပြောချင်တာကို ပုံတိုပတ်စကလေးတွေနဲ့ သွယ်သွယ်ဝိုက်ဝိုက် ဖုံးဖုံးကွယ်ကွယ်ပြောလိမ့်ရှိပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလို ဖုံးဖုံးကွယ်ကွယ်ပြောတတ်လေသလဲ၊ ဘာဖြစ်လို့ ပညာရှိတွေရဲ့ရင်ထဲမှာ ရက်စက်တဲ့တိတ်ဆိတ်မှုရှိနေသလဲဆိုတာကိုတော့ ကျွန်တော်လည်း မပြောတတ်ဘူး။ သူတို့ရဲ့ အတွင်းကျတဲ့ နက်ရှိုင်းတဲ့အတွေးတွေကိုတော့ ဖုံးကွယ်ထားတတ်ကြတာအမှန်ပဲ။
စာရေးဆရာများဟာ သူတို့ရဲ့အတွေးတွေကို ခင်ဗျားတို့ကိုပေးတဲ့နေရာမှာ အကူအညီအဖြစ်ပေးတာ မဟုတ်ဘူး။ ဆုလာဘ်အဖြစ် ပေးတာ။ ခင်ဗျားတို့ လှမ်းမယူခင် ခင်ဗျားတို့ အဲ့ဒီအတွေးတွေနဲ့ ထိုက်မှ ထိုက်ရဲ့လားလို့ စဉ်းစားချင့်ချိန်ပြီးမှပေးတာ။ ဒီနေရာမှာတော့ သူတို့ရဲ့ပညာဟာ ရွှေနဲ့အတူတူပဲ။ ရွှေဟာလည်း ရုပ်ဝတ္ထုဆိုင်ရာအသိဉာဏ်တစ်ပါးပါပဲ။ ခင်ဗျားတို့ ကျွန်တော်တို့အနေနဲ့ကြည့်ရင် လျှပ်စစ်စွမ်းအားစုများဟာ မြေကြီးထဲမှာရှိနေတဲ့ရွှေတွေကို တောင်ထိပ်ပေါ်ရောက်အောင် တစ်ခါတည်း ဘာဖြစ်လို့ပို့မပေးတာလဲ။ ဒီလိုဆိုရင် ကျွန်တော်တို့မှာ ရှာဖွေရတာ မလွယ်ပေဘူးလား။ ခုတော့ ကျွန်တော်တို့မှာ တူးရဆွရ၊ အချိန်ကုန်လူပန်းဖြစ်ရ၊ စိုးရိမ်သောကရောက်ရ။၊ တစ်ခါတလေမှာ ဘာမှ မရဘဲ အချည်းနှီးဖြစ်ရနဲ့၊ တစ်ခါတည်း ဘာဖြစ်လို့ မပေးလိုက်တာလဲလို့ မေးစရာရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ သဘာဝချင်းကြောင့် ဒီလိုဖန်တီးမထားဘူးလေ။ မြေကြီး ပက်ကြားအက်တွေကြားမှာ နည်းနည်းနည်းနည်းပဲ သိုမှီးထားတယ်။ ဘယ်နေရာမှာ ရှိတယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမှမပြောနိုင်ဘူး။ ပင်ပန်းခံပြီး အကြာကြီးတူးပေမယ့် ရွှေတစ်စကိုတွေ့ချင်မှ တွေ့တာ။ ရွှေလေးတစ်စရဖို့အတွက် ပင်ပင်ပန်းပန်းတူးချင်တူးရတာမျိုး။
“ပညာရှိတွေရဲ့ အကောင်းဆုံးသော အသိအလိမ္မာဉာဏ်ဟာလည်း ထိုနည်းလည်းကောင်းပဲ။ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီဆိုတာနဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မေးခွန်းထုတ်ကြည့်ပါ။ ငါဟာရွှေတူးသမားတစ်ယောက် လုပ်နိုင်ပါ့မလား။ ငါ့ပေါက်တူးတွေ၊ ဂေါ်ပြားတွေကရော ကောင်းရဲ့လား၊ ငါ့ကျန်းမာရေးကော ကောင်းရဲ့လား၊ စိတ်ဓာတ်ကော ကြံ့ခိုင်ရဲ့လား၊ အင်္ကျီလက်ဖျားကို တံတောင်ဆစ်အထိပင့်တင်ပြီး နင်လားငါလား လုပ်နိုင်ပါ့မလားလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်မေးကြည့်ပါ။ ဒီမေးခွန်းဟာ အရေးကြီးပါတယ်။ ခင်ဗျားတူးရမယ့်ရွှေဟာ စာရေးဆရာရဲ့အတွေးအခေါ်၊ စာရေးဆရာရဲ့စိတ် ဖြစ်ပါတယ်။ ခင်ဗျား ခွဲခြေထုထောင်းပြီး အရည်ကြိုရမယ့် ကျောက်ခဲတုံးဟာ စာရေးဆရာရဲ့စကားလုံးတွေ ဖြစ်ပါတယ်။ ခင်ဗျားသုံးရမယ့် ပေါက်တူးတွေ ဂေါ်ပြားတွေဟာ ခင်ဗျားရဲ့အလေးထားမှု၊ ခင်ဗျားရဲ့ ဉာဏ်၊ ခင်ဗျားရဲ့ ပညာခံတို့ဖြစ်ပါတယ်။ ရလာတဲ့ အထုအထောင်းခွဲချေထားတဲ့သတ္ထုခဲကို အရည်ကြိုရမယ့်ခင်ဗျားမီးဖိုဟာ ခင်ဗျားရဲ့ ကိုယ်ပိုင်အတွေးအခေါ် စဉ်းစားဉာဏ် ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလက်နက်ကိရိယာတွေ၊ ဒီမီးဖိုတွေမပါဘဲ စာရေးဆရာရဲ့ အတွေးအခေါ်ကောင်းကို ရမယ်လို့မမျှော်လင့်ပါနဲ့။ ရွှေလေးတစ်စကိုလိုချင်လျှင် ခင်ဗျားလက်နက်ကိရိယာတွေက အချွန်ဆုံး အထက်ဆုံးဖြစ်လျှင် ပိုကောင်းတယ်။ စိတ်အရှည်ဆုံး ကျင့်ယူနိုင်လျှင် ပိုကောင်းတယ်။
“ဒီတော့ ရိုးရိုးသားသားနဲ့ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ပြောလိုက်မယ်။(ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ပြောမယ်ဆိုတာကတော့ ကျွန်တော့်အယူအဆမှန်တယ်လို့ ထင်လို့ပါ)။ စာတစ်အုပ်ကိုဖတ်တော့မယ်ဆိုလျှင် စာလုံးတွေကို ဂရုစိုက်ဖတ်တတ်တဲ့အကျင့်ရှိအောင် လုပ်ပါ။ အသံတိုင်း အသံတိုင်း၊ စာလုံးတိုင်း စာလုံးတိုင်းကို နားလည်အောင်လုပ်ပါ။ စာလုံးတွေ အသံတွေဟာ သင်္ကေတကိုဖော်ပြတာဖြစ်တဲ့အတွက် ဒီလို သင်္ကေတတွေပါတဲ့စာအုပ်တွေကိုလေ့လာခြင်းကို စာပေလို့ ကျွန်တော်တို့က ခေါ်နေကြပေမယ့် ဒီလို လေ့လာတဲ့လူကိုလည်း စာအုပ်သမားလို့မခေါ်ဘဲ စာပေသမားတွေလို့ ခေါ်နေကြပေမယ့် အထက်မှာ ကျွန်တော်ပြောခဲ့တဲ့အတိုင်း စာလုံးတွေရဲ့အဓိပ္ပာယ်ကိုတော့ သေသေချာချာသိဖို့လိုပါတယ်။ (ခင်ဗျားအသက်ရှည်လို့ ဗြိတိသျှပြတိုက်ထဲကစာအုပ်တွေအားလုံး ဖတ်ပြီးသည့်တိုင်) ခင်ဗျားဟာ စာမတတ် ပေမတတ်လူတစ်ယောက် ဖြစ်နေဦးမှာပဲ။
“ဒါပေမဲ့ ခင်ဗျားဟာ စာအုပ်ကောင်းတစ်အုပ်ကို ဆယ်မျက်နှာလောက်ဖတ်ပြီး တစ်လုံးချင်းကို တိတိကျကျ သေသေချာချာ နားလည်ပြီဆိုလျှင် ခင်ဗျားကို တစ်စုံတစ်ခုသောအတိုင်းအတာထိ စာပေတတ်ကျွမ်းတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်လို့ ခေါ်နိုင်ပြီ။ (အသိဉာဏ်သဘောနဲ့ ပြောရမယ်ဆိုလျှင်) ပညာတတ်ခြင်း မတတ်ခြင်းဟာ အဲ့ဒီစကားတွေကို တိကျစွာနားလည်ခြင်း မလည်ခြင်းအပေါ်မှာတည်တယ်။
“ပညာတတ်ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်ဟာ ဘာသာစကားများစွာကို တတ်ကျွမ်းချင်မှ တတ်ကျွမ်းမယ်၊ ကိုယ့်အမိဘာသာရင်းကလွဲပြီး အခြားဘာသာစကားကို ပြောချင်မှပြောတတ်မယ်၊ စာအုပ်တွေကိုလည်း များများ ဖတ်ဖူးချင်မှ ဖတ်ဖူးမယ်၊ ဒါပေမဲ့ တိတိကျကျသိတယ်၊ သူထွက်တဲ့အသံဟာ မှန်ကန်တယ်လို့ဆိုလျှင် အဲ့ဒီပုဂ္ဂိုလ်ဟာ ပညာရှိပဲ။ စကားလုံးတွေရဲ့ ရင်းမြစ်ကိုသိတယ်၊ တစ်ချက်ကလေး ကြည့်လိုက်ရုံနဲ့ ရှေးခေတ်ကစကားလုံးနဲ့ ခုခေတ်စကားလုံး ခွဲခြားနိုင်တယ်၊ အဲ့ဒီစကားလုံးတွေ ပေါင်းစပ်သွားပုံ၊ အဓိပ္ပာယ်ရွေ့လျားသွားပုံ၊ အဓိပ္ပာယ်ပြောင်းသွားပုံ စသည်တို့ကိုသိတယ်ဆိုလျှင် အဲ့ဒီပုဂ္ဂိုလ်ဟာ ပညာရှိပဲ။ လူတစ်ယောက်ဟာ ဘာသာစကားတွေအများကြီးကို မှတ်ဉာဏ်အရ မှတ်လည်းမှတ်မိပါရဲ့၊ ပြောလည်းပြောနိုင်ပါရဲ့၊ စကားလုံးအဓိပ္ပာယ်ကိုမသိလျှင်၊ ကိုယ့်မူရင်းဘာသာရပ်စကားလုံးလည်း မသိဘူး၊ အဓိပ္ပာယ်ကိုလည်း မသိဘူးဆိုလျှင် အဲ့ဒီလူဟာ ပညာမဲ့တဲ့လူပဲ။ စာမတတ်တဲ့သူပဲ။ သာမန်အားဖြင့် လည်လည်ပတ်ပတ်ရှိတဲ့ သင်္ဘောသားတစ်ယောက်ဟာ သင်္ဘောဆိုက်တိုင်း ကမ်းကိုတက်ပြီး သွားတတ်လာတတ်လောက်တော့ ရှိတာချည်းပဲ။ ဒါပေမဲ့ သူ ဘာပြောတတ်မလဲ။ သာမန် စာတတ်တဲ့လူတစ်ယောက်ကို နားလည်အောင် ထမင်းစားရေသောက်လောက်ပဲ ပြောတတ်မှာပေါ့။ အသံထွက်လည်း ထိုနည်းလည်းကောင်းပဲ ဖြစ်မှာပေါ့။ နို့မို့ဆိုလျှင် သူ့ကို ကျွန်တော်တို့ ပညာရှိတစ်ယောက်အနေနဲ့ အသိအမှတ်ပြုရုံပဲရှိတော့တယ်။
“မှားတဲ့ အသံထွက်တစ်ခု သို့မဟုတ် မှားတဲ့အသံထွက်တစ်ခုကို ကြည့်လိုက် နားထောင်လိုက်ရုံနဲ့ (အထူးသဖြင့် လွှတ်တော်တွေထဲမှာဆိုလျှင်) ဒီလူဟာ ပညာအဆင့်အတန်း ဘယ်လောက်ရှိလဲ မရှိဘူးဆိုတာကို ကောက်ချက်ချလို့ရတယ်လို့ ပညာတတ်တွေက ယူဆလေ့ရှိတယ်။ ဒါဟာ မှန်သင့်သလောက်မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အရေးကြီးတာက အသံထွက်ထက် အဓိပ္ပာယ်တိကျမှုက ပိုလို့အရေးကြီးပါတယ်။ တိကျမှုကို အရေးကြီးထားမပြောလိုတာကတော့ တော်တော်ဝမ်းနည်းစရာ ကောင်းတယ်။ လွှတ်တော်ထဲမှာ လက်တင်ဘာသာနဲ့ အရေအတွက်ကိုပြောတာ အသံထွက်မှားနေရင် ပြုံးစေ့စေ့လုပ်တတ်ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ အင်္ဂလိပ်စကားနဲ့ တလွဲတချော်ပြောတာကို မျက်မှောင်ကုပ်ဖော် မရတာကတော့ သိတ်မနိပ်ပေဘူးပေါ့။ ဒီတော့ အသံထွက်ကိုလည်း ကြည့်သင့်သလောက်ကြည့်ပါ၊ ဒါပေမဲ့ အဓိပ္ပာယ်တိကျမှုကိုတော့ ပိုပြီးဂရုစိုက်ကြပါလို့ ကျွန်တော်ပြောချင်တယ်။ တိကျမှုကိုဂရုစိုက်လျှင် ကျွန်တော်တို့မှာ တော်တော် အရာရောက်နိုင်ပါတယ်။ သေချာစွာ ရွေးချယ်သုံးနှုန်းထားတဲ့ စကားလုံးတစ်လုံးဟာ၊ စကားလုံးအနည်းငယ်ဟာ စကားလုံးထောင်ပေါင်းများစွာမလုပ်နိုင်တဲ့အလုပ်ကို ပြီးစေနိုင်ပါတယ်။
(ရပ်စကင်းက စကားလုံးတွေအရေးကြီးပုံကို အင်္ဂလိပ်စာပေက ကဗျာစာဆို မီလ်တန်၊ ရှိတ်စပီးယားစတဲ့စာဆိုတွေရဲ့ ကဗျာတွေထဲက စကားအသုံးအနှုန်းတွေကို ဥပမာပြပြီး အသေးစိတ်ပြောသွားပါတယ်။ ရှေးဟောင်းဂရိစာပေ၊ လက်တင်စာပေအသုံးအနှုန်းတွေနဲ့လည်း ဥပမာပြပြီးပြောသွားပါတယ်။ ဂရိမှနေ လက်တင်၊ လက်တင်မှ ပြင်သစ်၊ ဂျာမန်၊ အင်္ဂလိပ် ဘာသာစကားထဲကို စကားလုံးတွေရောက်လာပုံကို ပြောသွားပါတယ်။ ပညာရှိတွေ ရေးခဲ့တဲ့စာပေတွေကို ဘယ်လိုချစ်ရမလဲဆိုတာနဲ့ပတ်သက်လို့ နည်းနှစ်နည်းကိုပြောတဲ့နေရာမှာ ရပ်စကင်းက ပထမနည်းဟာ ပညာရှိတွေရဲ့ ဒါမှမဟုတ် စာအုပ်တွေရဲ့အဆုံးအမကို နာခံလိုတဲ့ဆန္ဒ ရှိရမယ်လို့ပြောသွားပါတယ်။ ဒုတိယနည်းကို အောက်ပါအတိုင်း ဆက်ပြောပြန်ပါတယ်)
0 comments:
Post a Comment