ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲ့တင္သံ အပိုင္း ၂ဝ-(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲ့တင္သံ အပိုင္း ၂ဝ-(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)စက္တင္ဘာ ၂၀ ရက္ ၂၀၁၂ ေန႔က ထုတ္လႊင့္ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား… အခု ကိုးကန္႔အဖြဲ႔လို႔ဆိုၾကတဲ့ ကိုးကန္႔တပ္ဖြဲ႔ေတြဟာ ဗကပ အေရွ႔ေျမာက္ေဒသကိုေရာက္လာခ်ိန္ကစၿပီး ဗကပတပ္အျဖစ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးရွိေနခဲ့ရာကေန (၁၉၈၉) ခု မတ္လထဲမွာ ဗကပဆီကခြဲထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဘိန္းဘုရင္ေဟာင္းေလာ္စစ္ဟန္က ၾကားဝင္ေပးၿပီး နဝတနဲ႔အပစ္အခတ္ရပ္စဲခဲ့ပါတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေလာ္စစ္ဟန္ေရာဖုန္ၾကာရွင္းပါ တခ်ိန္တုန္းက ကိုးကန္႔ေစာ္ဘြားတပ္က လူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေလာ္စစ္ဟန္က သူ႔လက္နက္ကိုင္တပ္ကေလးကိုဖ်က္၊ စစ္တပ္နဲ႔ေပါင္းမိေတာ့မွ သာမန္ဘိန္းကုန္သည္ေလးဘဝကေန စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီး ျဖစ္သြားခဲ့တာပါ။ ဖုန္ၾကာရွင္းကေတာ့ ဗကပထဲေရာက္ၿပီး ကိုးကန္႔ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကိုးကန္႔ေတြခြဲထြက္ၾကေတာ့  ဖုန္ညီေနာင္လို႔ဆိုတဲ့ ဖုန္ၾကာရွင္းဖုန္ၾကာဖူး၊ ရန္ညီေနာင္လို႔ေခၚတဲ့ ရန္မိုအမ္း၊ ရန္မိုးလ်ံတို႔က ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဗကပထဲမွာရွိစဥ္ကထဲက ဖုန္နဲ႔ရန္ညီေနာင္ေတြၾကားမွာ ပဋိပကၡေတြရွိေပမယ့္ ရန္သူလိုထခ်ၾကတဲ့အထိေတာ့မျဖစ္ခဲ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ အပစ္အခတ္ရပ္ၿပီး ကိုးကန္႔ေတြအမ်ားစုေနတဲ့ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းက ေလာက္ကိုင္ေဒသကို ရွမ္းျပည္ေျမာက္အထူးေဒသ(၁) လို႔ အစိုးရကသတ္မွတ္ေပးၿပီး ကိုးကန္႔တို႔ရဲ့တပ္ဖြဲ႔၊ နယ္ေျမနဲ႔၊ အဖြဲ႔အစည္းတည္ရွိခြင့္ကို ႏႈတ္ကတိနဲ႔တရားဝင္ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ တပ္အင္အားအေနနဲ႔ (၃) ေထာင္ေလာက္ရွိၿပီး အေစာဆံုးပူးေပါင္းသူျဖစ္တဲ့အေလွ်ာက္ ဘယ္သူမွမရဖူးတဲ့အခြင့္ထူးေတြနဲ႔အတူ ပစားလည္းအေပးခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အစိုးရမီဒီယာေတြမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔နဲ႔တတြဲတြဲ ျမင္ခဲ့ၾကရတာပါ။

အပစ္အခတ္ရပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ကိုးကန္႔အဖြဲတြင္းေခါင္းေဆာင္မႈၾကားမွာ ရွိၿပီးသားျပႆနာေတြဟာ ပိုႀကီးထြားလာခဲ့ပါတယ္။ သစ္လုပ္ငန္း၊ ေက်ာက္တူးခြင့္၊ ဘိန္းစိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔အျခားစီးပြားေရးပိုင္ဆိုင္မႈေတြ အေဝမတည့္ျဖစ္ရာကေန အာဏာလုပြဲေတြ ေပၚလာပါတယ္။ ဖုန္နဲ႔ရန္ညီေနာင္ ဘတျပန္က်ားတျပန္အာဏာသိမ္းပြဲေတြျဖစ္ၾကရင္း ရန္ညီေနာင္အေရးနိမ့္ေတာ့ မုန္းကိုးဘက္ထြက္ေျပးရၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ လက္က်န္အင္အား (၃ဝဝ) ေလာက္နဲ႔အတူ စစ္အစိုးရဆီအညံ့ခံ ကိုးကန္႔အသြင္ေျပာင္းရဲလိုလိုဘဝနဲ႔ နိ႒ိတံသြားရပါတယ္။ ရန္ညီေနာင္လည္း တရုတ္ျပည္ဘက္ထြက္ေျပးၿပီး ဟိုမွာပဲကြယ္လြန္ကုန္ၿပီလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ကိုးကန္႔အဖြဲ႔တြင္းကရွိၿပီးသားပဋိပကၡေတြ ပိုႀကီးထြားလာေအာင္နဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ထခ်တာေတြအထိျဖစ္လာေအာင္ စစ္အုပ္စုက စနစ္တက်လုပ္ခဲ့တာေတြလည္း ပါပါတယ္။ အာဏာလုပြဲေတြျပတ္ၿပီဆိုေတာ့ တပ္ကိုေရာစီးပြားေရးေတြကိုပါ ဖုန္ညီေနာင္က အပိုင္စီးမိလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဖုန္ညီေနာင္စီးပြားေတာင့္တင္းလာေတာ့ တပ္အင္အားတိုးခ်ဲ႔ၿပီး လက္နက္စက္ရံုပါ ရွိလာတယ္လို႔ဆိုၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ နဝတနဲ႔အဆင္ေျပေနပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ စစ္အုပ္စုက နယ္ျခားေစာင့္တပ္အသြင္ေျပာင္းရမယ္ဆိုၿပီး အက်ပ္ကိုင္ရာကေန ထိပ္တိုက္တိုးမိၾကေတာ့တာပါပဲ။ ကိုးကန္႔အဖြဲ႔တြင္းမွာလည္း ဥကၠျဖစ္တဲ့ဖုန္ၾကာရွင္းနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာစစ္ဦးစီးျဖစ္လာမယ့္ ပယ္ေဆာက္ခ်ိန္တို႔အၾကား ဓနဥစၥာနဲ႔စီးပြားေရးအက်ိဳးအျမတ္အေပၚအေျခခံတဲ့ျပႆနာေတြဟာ အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ေနခ်ိန္ပါပဲ။ ဒီအတြင္းပဋိပကၡကို အခ်ိန္ကိုက္အသံုးခ်ၿပီး စစ္အုပ္စုဘက္က (ကိုးကန္႔ေတြ မူးယစ္ေဆးဝါးစိုက္ပ်ိဳးတယ္၊ လက္နက္စက္ရံုတည္တယ္)လို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ (၂ဝဝ၉) ခုႏွစ္မွာ စစ္အင္အားအလံုးအရင္းနဲ႔ဝင္တိုက္ၿပီး ဖုန္အညီကိုကို ဖယ္ရွားျပစ္လိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ၾသဇာခံျဖစ္လာမယ့္ ပယ္ေဆာက္ခ်ိန္ဆိုသူလက္ထဲကို ကိုးကန္႔တပ္နဲ႔စီးပြားေရးေတြ အပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ပယ္ေဆာက္ခ်ိန္ဟာ ကိုးကန္႔အဖြဲ႔ကို နယ္ျခားေစာင့္တပ္ အမွတ္(၁ဝဝ၆) အျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖြဲ႔စည္းလိုက္ၿပီး စစ္အုပ္စုေအာက္ ေခါင္းလ်ွိဳဝင္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုးကန္႔အဖြဲ႔ႀကီးဟာ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာၿပိဳကြဲၿပီး အင္အားခ်ိနည့္သြားပါေတာ့တယ္။

ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား…ကိုးကန္႔ေတြခြဲထြက္ၿပီး တလေလာက္အၾကာမွ ဝ တပ္ဖြဲ႔ေတြလည္း ထပ္ၿပီးခြဲထြက္လာျပန္ပါတယ္။ ဝ တပ္ဖြဲ႔ကို ဦးေဆာင္သူေတြက ေျမာက္ပိုင္းဝခရိုင္မႉးေက်ာက္နီလိုင္နဲ႔ ဗကပအလယ္ပိုင္းစစ္ေဒသဦးစီးမႉး ေပါက္ယိုခ်မ္းတို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ခြဲထြက္ခါစကအမည္ကို အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးလုပ္ၿပီးမွာေတာ့ UWSA (ဝ ျပည္ေသြးစည္းညီၫြတ္ေရးပါတီ) လို႔ေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။ စစ္အစိုးရက သူတို႔ကိုလည္း အဖြဲ႔အစည္း၊ တပ္၊ နယ္ေျမတည္ရွိခြင့္ေတြကိုအသိအမွတ္ျပဳသလို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ အေျမာက္အျမားကိုလည္း ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဝ နဲ႔ ကိုးကန္႔ဟာ ဗကပခြဲထြက္ေတြမွန္ေပမယ့္ မတူတဲ့အေနအထားေတာ့ရွိပါတယ္။  ဝ မွာက စစ္ေရးအေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ျပည့္တဲ့ တပ္မႉးတပ္သားေတြရွိေနတာရယ္၊ ခြဲထြက္လာခ်ိန္မွာ ဗကပရဲ့လက္နက္ အကုန္ရလိုက္တာရယ္၊ ခြဲထြက္အဖြဲ႔ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကိုစုစည္းၿပီး (ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အမ်ိဳးသားတပ္ဦး) လို႔ေႂကြးေၾကာ္ဖြဲ႔စည္းႏိုင္ခဲ့တာေတြ လည္းရွိေနျပန္ပါတယ္။ ေက်ာက္နီလိုင္ရဲ့ (ေျမတစ္လကၼမွလက္မလႊတ္၊ ေသနတ္တစ္လက္မွ မေပးအပ္) ဆိုတဲ့မူကို အတိအလင္းျပတ္ျပတ္သားသား ခ်ျပကိုင္စြဲထားတာလည္းရွိပါတယ္။ အစိုးရနဲ႔အပစ္ရပ္ၿပီးေနာက္ရလာတဲ့ စီးပြားေရးနဲ႔ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အလမ္းေတြကို ထိထိမိဆုပ္ကိုင္ၿပီး တပ္အင္အားႀကီးထြားေအာင္လုပ္ႏိုင္သလို စစ္ေရးႏိုင္ငံေရးမဟာမိတ္ေတြလည္းေတာင့္တင္းလာတာမို႔ နဝတဘက္က အေပးအယူအေလွ်ာ့အတင္းေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္လုပ္လာရပါတယ္။

(၁၉၉ဝ) ခုႏွစ္မွာ စစ္အစိုးရတပ္ေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး (၉ဝ၁)စစ္ဆင္ေရးအမည္နဲ႔ ဘိန္းဘုရင္ခြန္ဆာထိမ္းခ်ဳပ္ရာေဒသေတြကို ထိုးစစ္ေတြဆင္ႏႊဲ နယ္ေျမသိမ္းတိုက္ပြဲေတြလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္ဆင္ေရးကာလက (၆) ႏွစ္ေလာက္ၾကာၿပီး ဝ တပ္ဖြဲ႔ (၃ဝဝဝ) ေလာက္ေသေၾကဒဏ္ရာရခဲ့တယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ (၁၉၉၉) ခုႏွစ္မွာခြန္ဆာလက္နက္ခ်ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ စစ္အစိုးရနဲ႔မူလရွိခဲ့တဲ့ သေဘာတူညီခ်က္အရ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းက ေနရာေဒသတခ်ိဳ႔မွာ ဝ အမ်ိဳးသား (၈)ေသာင္းေလာက္ အေျခခ်ေနထိုင္ခြင့္ရခဲ့သလို ဝ တပ္အင္အားတခ်ိဳ႔လည္း တပ္စြဲခဲ့ပါတယ္။  ဒါေပမယ့္ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အဲဒီ ေတာင္ပိုင္းေဒသက ဝ တပ္ေတြ ျပန္ရုပ္သိမ္းေပးရမယ္ဆိုၿပီး အစိုးရကဖိအားေပးေနပါၿပီ။ (၂ဝဝ၉) ခုႏွစ္ ဧၿပီလ (၂၈) ရက္ေန႔မွာ စစ္အစိုးရက အပစ္ရပ္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းအားလံုး နယ္ျခားေစာင့္တပ္နဲ႔႒ာေနျပည္သူ႔စစ္ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖြဲ႔စည္းရမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါမေတာ့ ဝေခါင္းေဆာင္ ေပါက္ယိုခ်မ္းကိုယ္တိုင္က သူတို႔လိုလားတဲ့ပံုစံကို အစိုးဆီစာနဲ႔ေရးၿပီး တင္ျပေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။ မူလ သူတို႔နဲ႔အပစ္အခတ္ရပ္စဥ္တုန္းက သေဘာတူညီခ်က္မွာ မပါခဲ့တာမွန္ေပမယ္လို႔ ခုခ်ိန္မွာအေျခအေနအရ အတိုးအေလွ်ာ့လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ အခ်က္(၈)ခ်က္ပါတဲ့ေတာင္းဆိုမႈကို တင္ျပခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ ေတာင္းဆိုတင္ျပခ်က္ (၈)ခ်က္လံုးကို စစ္အစိုးရဘက္က အျပတ္ပယ္ခ်လိုက္ၿပီး (အသြင္ကူးေျပာင္းေရးလုပ္ခ်ိန္ လြန္သြားၿပီ၊ လုပ္ခြင့္မရွိေတာ့ဘူး၊ လံုးဝလက္နက္ခ်ရန္သာရွိေတာ့သည္) ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ရာဇသံေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဝေဒသလည္း ေသနတ္သံေတြမ်ား ျပန္ထြက္လာေလဦးမလားဆိုၿပီး လုူတိုင္းေတြးၿပီးပူေနရၿပီျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တပတ္ဆက္ပါဦးမယ္။

က်ေနာ္မ်ိဳးျမင့္ပါခင္ဗ်ား။