ဒုကၡသစ္ေသာင္းေျပာင္းနဲ႔ ဒုကၡသည္ေဟာင္းေတြ- ၁ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ဒုကၡသစ္ေသာင္းေျပာင္းနဲ႔ ဒုကၡသည္ေဟာင္းေတြ- ၁ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ) ဘယ္အစြန္ က်ေနာ့္ေဘးက Mr. Claude Mabudu ပါ။ သူ႔တိုင္းျပည္ကအာဏာရွင္ကိုဆန္႔က်င္လို႔ မိသားစုလိုက္ႀကီး မာလီႏိုင္ငံကိုထြက္ေျပးခဲ့ရၿပီး အဲဒီမွာ ၇ ႏွစ္ေက်ာ္ ရင္တမမနဲ႔ ပုန္းေအာင္းေနခဲ့ရတယ္။၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္မွာ ယူအင္န္ဒုကၡသည္ရံုးအစီအစဥ္နဲ႔ တြန္ဂိုကေန အေမရိကားကိုေရာက္လာတယ္။ အခုေတာ ့Land of the midnight sun သန္းေကာင္ယံသူရိယေျမလို႔ဆိုတဲ့ Alaska အလက္စကာမွာ ေနေနတယ္။ သူလည္း အႀကံေပးဘုတ္အဖြဲ႔ဝင္ (၉)ဦးထဲကတစ္ဦးပါ။ သူကိုယ္စားျပဳ တဲ့ျပည္နယ္ေတြက အလက္စကာ၊ အရီဇိုးနား၊ ကယ္လီဖိုးနီးယား၊ ႏူးမကၠဆီကို၊ ဟာဝိုင္ယီနဲ႔ေကာ္လိုရာဒိုတို႔ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို (မယိုးမယင့္ရာ.. မင္းနံမည္က ေခၚရခက္တယ္ကြ၊ ဒီေတာ့ ဘားမားဆိုးလ္ဂ်ားလို႔ပဲေခၚမယ္)ဆိုၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ က်ေနာ့္အမည္ကို မေခၚသူပါပဲ။ က်ေနာ္ကလည္း ေနာက္တဲ့သေဘာနဲ႔ သူ႔ကို (မင္းနံမည္မ်ိဳးေတာ့ ဒို႔ဆီလည္းမွဲ႔တတ္ပါတယ္) ဆိုၿပီးေျပာေတာ့ မ်က္ခံုးႀကီးပင့္ၿပီး (ဟုတ္လား) တဲ့။ က်ေနာ္က (ေအးေပါ့.. အသံထြက္ေလးပဲ နည္းနည္းကြာတာပါ) လို႔ ေျပာျပတယ္။ သူက (ဘယ္လိုထြက္သလဲကြ၊ မင္းတို႔စကားနဲ႔) ဆိုၿပီးေမးတယ္ေလ။ က်ေနာ္က (မပူတူး..လို႔ ထြက္တယ္) ေျပာၿပီးရီေတာ့ သူလည္း လိုက္ရီေလ။ မပူတူးဆိုတာ ဘာမွန္းသိလို႔ေတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုမသိဘမသိ လိုက္ရီတဲ့သေဘာ ေနမွာပါ။ ဒီလူက စာၾကည့္တိုက္မႉးနဲ႔ေက်ာင္းဆရာပီပီ သူတစ္ပါးခံသာေအာင္ ဆရာလုပ္တတ္ေပမယ့္ လူတတ္ႀကီးပံုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မဖမ္းဘူးဗ်။ မျပန္ခင္ညေနမွာ (မင္း..အာဖရိကန္အစားအစာေတြႀကိဳက္လား) လို႔ေမးေတာ့ က်ေနာ္က (ႀကိဳက္တာေပါ့..စားလည္းစားတယ္။ တစ္ခါတေလေပါ့) ဆိုေတာ့ (ငါလည္း ဗမာစာေတြ စမ္းစားခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလက္စကာမွာ ဗမာစာမရဘူးကြ)တဲ့။

ဟုတ္သားပဲ ဒီေလာက္ေအးခဲၿပီး လူေနက်ဲလွတဲ့အရပ္မွာ ဗမာျပည္သားဒုကၡသည္ေတြလည္း ရွိမယ္ေတာ့မထင္ပါဘူး။

က်ေနာ့္ညာဘက္က Mr. Vincent Cochetel ပါ။ သူက ကုလဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာမဟာမင္းႀကီးရံုး အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုလံုးရဲ့ ေဒသဆိုင္ရာအႀကီးအကဲျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာ့ဒုကၡသည္မ်ားအေရးကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ႏိုင္ငံေပါင္းမ်ားစြာမွာတာဝန္ယူခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူစကားေျပာရင္ သူ႔မိခင္ဘာသာစကား(ျပင္သစ္သံ)နဲ႔မို႔ စေတြ႔ေတြ႔ျခင္းမွာ(မႏွစ္တုန္းက) မနည္းနားစိုက္ေထာင္ရပါတယ္။ သူ Something လို႔ေျပာရင္ က်ေနာ့္နားထဲ  Somesings လို႔ခ်ည္းၾကားတယ္ဗ်။ ခုေတာ့ နားနည္းနည္းယဥ္လာတာမို႔ သိတ္မခက္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုရမွာပဲ။ က်ေနာ့္ နံမည္ကို အပီဆံုးထြက္ႏိုင္တာ သူတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ သူကေတာ့ အေမရိကနတစ္္ျပည္လံုးကိုကိုယ္စားျပဳရတဲ့ ကုလဒုကၡသည္ဆိုင္ရာဝန္ထမ္းေတြထဲက အႀကီးဆံုးလို႔ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံေနရသူမို႔လို႔လား မေျပာတတ္ ဘူးဗ်။ ဘာသံဝဲဝဲနဲ႔အဂၤလိပ္လိုေျပာေျပာ အကုန္နားလည္တယ္ဗ်ာ။ အံ့ေရာပဲ က်ေနာ္ျဖင့္။ ေနာက္ၿပီး မႏွစ္တုန္းကက်င္းပခဲ့တဲ့ ကုလဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ ပဋိဉာဥ္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုျခင္း ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ျပည့္ေျမာက္ျခင္းနဲ႔ ဒုကၡသည္မ်ားညီလာခံက်င္းပေတာ့ တစ္ျပည္နယ္ တစ္ေယာက္ႏႈန္းနဲ႔ လူ(၅ဝ)ရယ္၊ ဒီေရာက္ၿပီးနယ္ပယ္တစ္ခုခုမွာ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ဒုကၡသည္ (၁ဝ)ဦးရယ္၊ ေပါင္း လူ (၆ဝ)ကိုဖိတ္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း သြားတက္ရပါတယ္။ ညီလာခံမွာ သူက အဖြင့္စကားအမွာနဲ႔အပိတ္ေက်းဇူးတင္ စကားေတြေျပာတယ္ဗ်။ ညီလာခံ ေနာက္ဆံုးေန႔ညေနပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ လူ(၆ဝ) ကြန္ဂရက္စ္အေဆာက္အဦးႀကီးထဲသြားၿပီး ၾကည့္ရႉေလ့လာေရးလုပ္ေတာ့လည္း သူပဲ ဦးေဆာင္တာပါ။ သူ႔လက္ေထာက္ေတြနဲ႔ ကြန္ဂရက္စ္ဝန္ထမ္းေတြက လိုက္ရွင္းျပေျပာျပ၊ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ေမးၾကျမန္းၾကေပါ့ေလ။ အျပန္က်ေတာ့ အမွတ္တရဓါတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္ဗ်။ လူတိုင္းလိုလို ကင္မရာပါေတာ့ တေယာက္က ဒိုင္ခံၿပီးကင္မရာေတြအကုန္ရိုက္ရတာ ဆိုေတာ့ အၾကာႀကီးမတ္တပ္ရပ္ေပးရတာေလ။ အဲဒါကိုက်ေနာ္က (ဒါမွတကယ့္ဒုကၡ) လို႔ေတြးမိၿပီးၿပံဳးတာကို (၄)ေယာက္ေက်ာ္ကေန သူျမင္ေတာ့ လက္မေလးလွမ္းေထာင္ၿပီး(ေတာင့္ထား)ဆိုတဲ့သေဘာ အခ်က္ျပခဲ့တာေလး မွတ္မိေနတယ္။ သူလည္းမွတ္မိတယ္ဗ်ာ အဲဒီအခိုက္အတန္႔ေလးကို။ ခု တႏွစ္ၾကာၿပီးျပန္ေတြ႔ခ်ိန္မွာ အဲဒါျပန္ေျပာၿပီး က်ေနာ္တို႔ရီေမာျဖစ္ေသးတယ္ေလ။

ေရွ႔က အမ်ိဳးသမီးက Hadidja Nyiransekuye ျဖစ္ပါတယ္။ ရဝမ္ဒါကေန ေရာက္လာၿပီး (၂ဝဝဝ) ခုႏွစ္မွာ ႏိုင္ငံေရးခိုလံႈခြင့္ရသူျဖစ္ပါတယ္။ (၁၉၉၄) ရဝမ္ဒါမွာ ဟူတူနဲ႔တြတ္ဆီေတြ လူမ်ိဳးတုန္းသုတ္သင္ပြဲျဖစ္ခ်ိန္က မ်က္ျမင္သက္ေသျဖစ္ခဲ့ၿပီး The lances were looking down အမည္ရွိ ေအာက္ေမ့ဖြယ္အျဖစ္ဆိုးေတြအေၾကာင္း စာအုပ္ျပဳစုေရးသားခဲ့သူပါ။ သူက ဟူတူ၊ သူ႔အမ်ိဳးသားကတြတ္ဆီ။ ခုေတာ့ ကြယ္လြန္ ရွာပါၿပီ။ အဲဒီတုန္းက လူမ်ိဳးစု (၂)ဘက္ စလံုးက  သူတို႔ေမာင္ႏွံကို ရန္သူလို႔သတ္မွတ္ၿပီး အျပတ္ရွင္းမယ္ႀကံေနၾကတုန္း အေမရိကန္က အထူးပညာသင္ဆုေပးၿပီး သူတို႔ကို ေခၚထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဆြာဟီလိ၊ အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္နဲ႔ရဝမ္ဒါဘာသာစကား (၄) မ်ိဳးစလံုးကို အပီအျပင္ ေျပာႏိုင္ ေရးႏိုင္ဖတ္ႏိုင္သူပါပဲ။ ခု သူက ဒုကၡသည္အမ်ိဳးသမီး အေရးအရာမ်ားဘာသာရပ္နဲ႔ ပီအိပ္ခ်္ဒီတက္ေနပါတယ္။   ေျဖတစ္ဖက္မသန္ ရွာေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္အားျပဳကိရိယာတပ္ၿပီး တုတ္ေထာက္နဲ႔လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ က်ေနာ္က ဂ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ဆိုေပမယ့္ သူ႔ထက္ျမန္ျမန ေလွ်ာက္ႏိုင္ေရႊ႔ႏိုင္ေတာ့ သူကေျပာတယ္ဗ်။ (မ်ိဳး..ငါက ေျခလက္အျပည့္အစံုရွိေပမယ့္ မင္းေလာက္ျမန္ျမန္မသြားႏိုင္ေတာ့ ခက္တာ ပဲေနာ္) တဲ့။ တေန႔ သူနဲ႔က်ေနာ္ တကၠစီတစင္းနဲ႔ ေဟာ္တယ္လ္ကိုအတူျပန္တယ္။ ကားေပၚကဆင္းခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကေနာက္ခန္းက အရင္ထြက္ၿပီး ေရွ႔ခန္းတံခါးကိုသြားဖြင့္ေပးေတာ့ မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္လံုး မ်က္ရည္ေတြအျပည့္နဲ႔ (မ်ိဳးေရ.. ရုပ္ပိုင္းအရမသန္သူ Handicap ျဖစ္ရံုနဲ႔ အဲဒီသူကို မသန္မစြမ္းသူ Disable ေျပာရင္မမွန္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ တို႔လိုလူေတြကသက္ေသျပႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာပဲ)တဲ့။ ခုေလာေလာဆယ္ ေကာ္လိုရာဒိုျပည္နယ္ ဒင္န္ဗာၿမိဳ့မွာေနၿပီး ရာဇဝတ္မႈအက်ဴးလြန္ခံရသူေတြကိုအကာအကြယ္ေပးတဲ့ ေအဂ်င္စီမွာအလုပ္လုပ္ရင္း လိုသူေတြကို အကူအညီေနပါတယ္။ တရားရံုး၊ အက်ဥ္းေထာင္၊ ရဲစခန္း၊ ေဆးရံုေဆးခန္းေတြမွာ စကားျပန္ ဘာသာျပန္နဲ႔လူမႈလုပ္သား အျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူက အရံဘုတ္အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္နဲ႔ ေကာ္လိုရာဒိုျပည္နယ္ကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။

အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေနာက္တည့္တည့္ကရပ္ေနသူက Omar Bah တဲ့။ က်ေနာ္က သူ႔ကို အိုမာလို႔မေခၚပဲ ဥမၼာလို႔ေခၚေတာ့ (ဘာအဓိပၸါယ္လဲ) လို႔ေမးတယ္ေလ။ က်ေနာ္က (ယဥ္ယဥ္ေလးေျပာရရင္..အလြန္ေခ်ာေမာလွပၿပီး ေတြ႔သမွ်ပုရိႆေတြကို ရူးသြပ္သြားေစႏိုင္တဲ့အလွပိုင္ရွင္ အိႏၵိယတိုက္ဖြား ရာဇဝင္ထဲကမိန္းမလွတစ္ေယာက္ေပါ့ေလ) ဆိုေတာ့ သူက ထပ္ေမးတယ္(ရိုင္းရိုင္းေလးေျပာရင္ေရာ)တဲ့။ က်ေနာ္က (ပုထုဇေနာဥမၼတေကာ) လို႔ဘုရားေဟာရွိတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ အဲသလိုဆိုတာနဲ႔ လူတိုင္းဟာသြက္သြက္ခါရူးေနၾကတဲ့ အရူးႀကီးေတြလို႔ ေတာ့ မွတ္ယူဖို႔မဟုတ္ေၾကာင္း၊ လူသားဟာ သူ စူးစိုက္ေပ်ာ္ဝင္ရာတစ္ခုခုမွာ ရူးသြပ္ေနၾကတာဆိုတာကို ျမတ္ဗုဒၶကဥဒဟာရံုသေဘာ ေဆာင္တာျဖစ္ေၾကာင္းရွင္းျပေတာ့ အားရပါးရရီၿပီး( ဟုတ္တယ္..ငါက ကမၻာေက်ာ္ ဂ်ာနယ္လစ္ႀကီးျဖစ္ခ်င္လို႔ရူးေန Crazy ျဖစ္ေနတာကြ၊ ဗုဒၶဝါဒကို အလြန္သေဘာက်ေပမယ့္ ထဲထဲဝင္ဝင္ေတာ့ ငါ မေလ့လာခဲ့ဖူးဘူး။ ခု မင္းေျပာေတာ့ ငါ့ေလ့လာခ်င္စိတ္ကို ျပန္ဆြေပးလိုက္ သလိုပဲ) လို႔ေျပာတယ္ေလ။ သူလည္း (၂ဝဝ၇) ထဲမွာ Gambia ဂမ္ဘီယာႏိုင္ငံေရာက္လာတာပါ။ အသက္က ခုမွ(၃၃) ႏွစ္သား၊ ဒါေပမယ့္ Rhode Island ျပည္နယ္မွာ ႏိုင္ငံတကာဒုကၡသည္မ်ားအက်ိဳးေဆာင္နဲ႔ ကူညီေထာက္ပံ့ေရးေအဂ်င္စီကိုစထူေထာင္ခဲ့သူပါပဲ။ သူ႔ တိုင္းျပည္ ေဟာင္းမွာေနတုန္းက အာဏာရွင္အစိုးရရဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖါက္တာ၊ အက်င့္ပ်က္ခ်စားတာ၊ တိုင္းျပည္နဲ႔လူထုအေပၚႏွိပ္ကြပ္တာေတြကို ကမၻာသိေအာင္ဖြင့္ခ်ေဖာ္ထုတ္ခဲ့လို႔ အစိုးရက အေသရရအရွင္ရရ ဖမ္းဝရမ္းထုတ္တာနဲ႔ အိမ္နီးျခင္း ဆီနီေဂါလ္ႏိုင္ငံကိုထြက္ေျပး အဲဒီမွာ ကုလအကူအညီနဲ႔ (၁၁) လေလာက္ေနခဲ့၊ ေနာက္ဆံုး ဒီကို ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔ေရာက္လာတာပါ။ ခုေလာေလာဆယ္မွာ အိမ္ၿခံေျမအေပါင္ခံ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္တယ္၊ ေက်ာင္းလည္းတက္ေနတယ္၊ လူမႈကူညီေရးေတြလုပ္တယ္။ ကမၻာေက်ာ္ဂ်ာနယ္လစ္ႀကီးျဖစ္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္ေတြတေပြ႔တပိုက္နဲ႔ ဘာသာစကား (၄) မ်ိဳးေလာက္ ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္သူပါပဲ။ ျပန္ခါနီး ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ (မ်ိဳး..မင္း ငါ့ကို ဗုဒၶဝါဒနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေလ့လာစရာ အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့၊ အြန္လိုင္းကေနဝယ္လို႔ရမယ့္ Sources ေတြပို႔ေပးပါလား) တဲ့။ သူက ရိုဒ္အိုင္လင္းန္ဒ္၊ ကြန္နက္တီကပ္၊ မက္ဆာခ်ဴးဆက္၊ မိန္း Maine၊ ႏူးဟမ့္ရိႉင္းယား၊ ႏူးဂ်ာစီနဲ႔ဗားေမာင့္ျပည္နယ္ေတြကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။

သူ႔ေဘးက ဝတ္စံုျပည့္နဲ႔မ်က္မွန္နဲ႔ စတိုင္က်က်ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ Thon Moses Chol တဲ့ဗ်။ ဆူဒန္သားဗ်။ ဒီကို (၂ဝဝဝ) ခုကေရာက္တာပါ။ သူတို႔အေၾကာင္း “Lost Boys” ဆိုၿပီးရိုက္ထားတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္မွတ္တမ္းကားလည္းရွိသဗ်။ သူက ေဝၚရွင္တန္ဒီစီမွာ အေမရိကန္အစိုးရရဲ႔ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာအက်ိဳးေဆာင္နဲ႔ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ပညာေရးဝန္ထမ္းနဲ႔ လူမႈလုပ္သားအျဖစ္လည္း အသက္ေမြး ဝမ္းေၾကာင္းပါတယ္။ လူေကာင္ႀကီးၿပီး အရပ္ႀကီးသာမိုးထိုးေနတာ စကားေျပာရင္ တိုးတိုးညင္ညင္သာသာေျပာသူဆိုေတာ့ ဘုတ္အဖြဲ႔ အစည္းအေဝးမွာ သူေျပာတဲ့အခါတိုင္း မနည္းနားစိုက္ေထာင္ရပါတယ္။  တစ္ခါမေတာ့ အိုင္ဒါဟိုျပည္နယ္သား (အိုင္ဒါဟို၊ မြန္တာနာ၊ နီဗားဒါး၊ ေအာ္ရီဂြန္၊ ယူတာခ္၊ ေဝၚရွင္တန္ျပည္နယ္နဲ႔ ဝိုင္ယိုမင္းျပည္နယ္ေတြကို ကိုယ္စားျပဳ ဘုတ္အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္တဲ့) Mr. Fidel Nshombo က သူနဲ႔တစ္ေယာက္ေက်ာ္မွာ ထိုင္နားေထာင္ေနရာက (မစၥတာသြန္ခင္ဗ်ား..အသံနည္းနည္းက်ယ္ၿပီး ေျပာေပးပါလားဗ်ာ) လို႔ေျပာေတာ့မွ ခနေလး နည္းနည္းက်ယ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း နဂိုအတိုင္းျပန္တိုးသြားတာပါ။ သူအသက္ (၄) ႏွစ္သားမွာ ဆူဒန္ျပည္တြင္းစစ္ ႀကီးက သူ႔အိမ္ဝေရာက္ခ်လာတာေလ။ ဒီတင္ သူနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း မိတကြဲဖတကြဲနဲ႔ အုပ္စုလိုက္ႀကီး ေျခဦးတည့္ရာထြက္ေျပး ၾကေတာ့တာပဲ။ ဆူဒန္တျပည္လံုးအႏွံ႔ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ကပ္ရက္က အီသီယိုးပီးယား၊ ကင္န္ညာ စတဲ့ႏိုင္ငံေတြထဲအထိေရာက္။ ဒုကၡေတြ အစံုေတြ႔။ အဲသလို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒုကၡပင္လယ္ေတြေဝေနခဲ့ၿပီးေနာက္ဆံုး ယူအင္န္က အဲဒီကေလးအုပ္ႀကီးကိုရွာေတြႊ၊ အဆက္အသြယ္ရၿပီး သူလည္း အေမရိကန္ေရာက္လာတာပါ။ (ဘားေတာ့ဘရက္ရဲ႔- ကေလးေတြအေမေပ်ာက္စဥ္က-ကဗ်ာေတာင္ျပန္သတိရခ်င္စရာ) ခုေတာ့ Social Work ဘာသာတြဲနဲ႔ ရိုးရိုးဘြဲ႔ရၿပီးလို႔ မာစတာတန္း ဆက္တက္ေနပါတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းက ေျပာစရာအမ်ားသားဗ်။ အေတာ္ႀကိဳးစား ၿပီး အေတာ္လည္း ထူေပထာေပ တုံးေပကပ္သပ္ႏိုင္သူလို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ဒီေလာက္ ဘဝဒုကၡေတြရင္စည္းခံခဲ့တာေတာင္ ခုခ်ိန္ထိအၿပံဳးက မပ်က္ဘူး။ အစိုးရအလုပ္ထဲမွာတင္ မကပါဘူး အျပင္က လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြ ၿမိဳ့နဲ႔ဆိုင္တဲ့ အသင္းအပင္းအဖြဲ႔အစည္းေတြမွာလည္း အခ်ိန္ျပည့္ေစတနာ့ဝန္ထမ္းလုပ္တာဗ်။ က်ေနာ္က သူ႔ကိုေနာက္ၿပီး (မင္းကို သူမ်ားေတြက သြန္ Thon လို႔ေခၚေပမယ့္ ငါကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခ်ိဳ Cho လို႔ေခၚပါရေစ) ေျပာေတာ့သူက (မင္းေခၚတဲ့ Cho က L အသံမပါဘူးေနာ္) လို႔ဆိုပါတယ္။ က်ေနာ္က (ေအးေလ ငါ့ ကေလာင္အမည္ က မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဆိုေတာ့ မင္းနံမည္ကိုလည္း ငါက ဗမာလိုေခၚတာေပါ့ကြ) ဆိုေတာ့ အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ရီၿပီး(ေကာင္းသားပဲ)လို႔ေျပာတယ္ဗ်။ သူ႔မွာ IPad ေလးပါလာေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြလည္း သူပဲဒိုင္ခံရိုက္ေနသလားေတာင္မွတ္ရပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဧည့္သည္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ Refugee Congress Advisory Board (RCAB) လည္းမဟုတ္တာရယ္ ေတြ႔ခ်ိန္က နည္းလြန္းေတာ့ နံမည္ေမးမိတ္ဆက္တာေလးေတာင္ လုပ္ခိ်န္မရလိုက္ပါဘူးဗ်ာ။

အမွန္တကယ္ ဒီအစည္းအေဝးကိုတက္လာရမွာက စုစုေပါင္း ဘုတ္အဖြဲ႔ဝင္ (၈) ဦး၊ အရံအဖြဲ႔ဝင္ (၁)ဦးနဲ႔ ကုလသမဂၢအေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုေဒသဆိုင္ရာရံုးက တာဝန္ခံအပါအဝင္ အျခားအရာရွိ(၃) ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ကုလတာဝန္ရွိသူေတြ အကုန္တက္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုတ္အဖြဲ႔ဝင္ေတြထဲက (၂)ဦးက ပ်က္ကြက္ခြင့္ ႀကိဳတင္ေတာင္းခံထားၿပီးသားဆိုေတာ့ သူတို႔ဆီအစည္းအေဝးမွတ္တမ္းနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ အြန္လိုင္းကေန၊ အီးေမးလ္ကေန တယ္လီဖုန္းစပီကာဖြင့္ၿပီး တဆင့္ဝင္ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။  က်ေနာ္တို႔ (RCAB-Members)ေတြကို ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သလဲဆိုတာရယ္ အခန္းက႑နဲ႔တာဝန္ရွိမႈေတြ Roles and Responsibilities အေၾကာင္းရယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ဘာေတြလုပ္ခဲ့ၾက ေျပာခဲ့ဆိုခဲ့ေဆြးေႏြးခဲ့ဆိုတာေတြကို ေနာက္ပိုင္းဆက္ၿပီး ေျပာျပေပးသြားမယ္ စိတ္ကူးထားပါတယ္ခင္ဗ်ား။  

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ