ဘယ္မွာေနသလဲ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

အပစ္ရပ္နဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥေတြမွာ စစ္တပ္သေဘာထားက
လက္ရွိအစိုးရနဲ႔အတူတူပဲ ကြဲလြဲမႈမရွိဘူးဆိုေတာ့ လက္ရွိအစိုးရကေရာ
စစ္တပ္နဲ႔သေဘာထားအတူတူပဲလို႔ ယူဆလို႔ရတယ္။ ကာခ်ဳပ္မူ(၆)ခ်က္နဲ႔
အပစ္ရပ္ဖို႔ တနည္းေျပာရရင္ လက္နက္ခ်ၿပီးမွ
နိုင္ငံေရးစကားေျပာမယ္ဆိုတဲ့အေပၚမွာ
လက္ရွိအစိုးရအေနနဲ႔ ဖားလား ငါးလားကြဲျပားေအာင္ သေဘာထားတခု
အတိအလင္းထုတ္ျပန္မွျဖစ္လိမ့္မယ္။ နို႔မို႔ဆို ရႈပ္ေထြးမႈေတြပိုမ်ားၿပီး
လူမ်ိဳးစံုျပည္သူလူထုၾကားမွာ သံသယေတြ မယံုသကၤာမႈေတြ
စိတ္ဝမ္းကြဲျပားမႈေတြ ပိုႀကီးထြားလာစရာရွိတယ္။

အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး
(ရင္ၾကားေစ့ေရး)ဆိုတာ စစ္တပ္နဲ႔ အင္န္အယ္လ္ဒီ အလိုတူလို႔
အာဏာကိစၥအယားေျပနသားပါယားလုပ္ၾကတာ နိုင္ငံေရးပလူးၾကတာလို႔
အဓိပၺါယ္မထြက္ဘူး။

လူမ်ိဳးစုေတြၾကားမွာ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ထိုးနွက္ေနတာ ဖိနွိပ္ေနတာ စစ္ေရးအရတိုက္ခိုက္ေနတာ မရွိဘူး။ မသင့္မျမတ္ျဖစ္ေနတာ မရွိဘူး။ ရင္ဘတ္ဟၿပဲလည္းျဖစ္မေနဘူး။

ေနာက္တခ်က္ စကားလံုးအရ ေတြးရမွာက
“ရင္ၾကားေစ့တယ္“ဆို ၾကားလူက ဝင္လုပ္ေပးရတာရွိသလို သက္ဆိုင္သူေတြခ်ည္း မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ၿပီး ေျပလည္ရာေျပလည္ေၾကာင္း လုပ္ရတာလည္းရွိတယ္။
အင္န္အယ္လ္ဒီ(ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္)အေနအထားကဘာလဲ ေမးခြန္းထုတ္ရမွာေတြရွိလာၿပီ။ ၾကားလူလား။ ခံုသမာဓိလား၊
စစ္အုပ္စုအလိုက်အသြင္းခံမယ့္“အပင္း”လား။
“သက္ဆိုင္သူ“ေတြထဲေရာပါလား။ ပြဲခေရာ ပြဲညြန္႔ေရာရဖို႔ ေမ်ွာ္မွန္းတာလား။

ဗမာျပည္မွာ အစဥ္အဆက္ မသင့္မျမတ္ျဖစ္ေနတာ ရင္ၾကားေစ့မရတာက
ဗမာအပါအဝင္ လူမ်ိဳးစံုျပည္သူေတြအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။
တိုင္းျပည္အေပၚ ႏိုင္ငံေရး စီးပြားေရး အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖက္ဖက္ကလက္ဝါးႀကီးအုပ္
ခ်ယ္လွယ္ေသြးစုပ္ဖိနွိပ္ေနတဲ့စစ္အုပ္စုကတဘက္ (လက္နက္ကိုင္
လက္နက္မကိုင္) အဖိနွိပ္ခံ လူမ်ိဳးစံုျပည္သူလူထုႀကီးကတဘက္
ျဖစ္ေနတာ။

အဖိနွိပ္ခံေတြအားလံုးက ဘက္တဘက္တည္းမွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း
ရပ္တည္ေနၾကတယ္။ စစ္အုပ္စုလည္း သူ႔ဘက္မွာသူ အခိုင္အမာ
ရပ္တည္ေနတယ္။ ၂ ဘက္လံုးမွာ ကိုယ့္မူနဲ႔ကိုယ္ ခိုင္ခိုင္က်ည္က်ည္ရွိတယ္။
၂ ဘက္လံုး ကိုယ္စီကိုင္စြဲတဲ့မူေတြအေပၚ ထိန္းညွိခ်ိန္ဆျပဳျပင္ၾကၿပီး သြားမွ
ခရီးကေပါက္မွာပဲ။ အဓိက ကေတာ့ စစ္အုပ္စုေပၚမူတည္တာပဲ။
စစ္တပ္အႀကီးဆံုးကိုင္ထားတဲ့ေကာင္က အင္အားနဲ႔ဗိုလ္က်တာကို ဆက္မကိုင္စြဲဖို႔ပဲ။
အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရး အသံေကာင္းဟစ္ေနသူေတြကလည္း
စစ္အုပ္စုဘက္က မ “ပင္း“ဖို႔ပဲ။ သူ႔လူကိုယ့္ဘက္သား ကိုယ့္လူသူ႔ဘက္သား
မျဖစ္ဖို႔ပဲ။

လက္ရွိအစိုးရအေနနဲ႔
သင့္ျမတ္ေရး ရင္ၾကားေစ့ေရးက ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူၾကားမွာလုပ္ရမွာလဲကို
နိုင္ငံေရးအရ တရားအရ လက္ေတြ႔အရ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရမွာျဖစ္သလို
မိမိေနရာ မိမိရပ္ခံခ်က္နဲ႔ မိမိသေဘာထားကိုလည္း တိတိလင္းလင္း ခ်ျပမွျဖစ္မယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဇူလိုင္ ၂၂။ ၂ဝ၁၆)

read more

မလံုၿခံဳေတာ့တဲ့အခါ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္းဗ်ာ ေသနတ္ခါးၾကားထိုးၿပီး စစ္တပ္ႀကီးတတပ္လံုး ကိုင္ထားတဲ့ေကာင္ေတြေတာင္ အိမ္ေရွ႔အိမ္ေနာက္ အိမ့္ပတ္ဝန္းက်င္တဝိုက္ လံုၿခံဳေရးေတြအထပ္ထပ္ခ်ထား၊ အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္ထြက္ရင္ အနီးကပ္ေရာ အေဝးခြာေရာ လံုၿခံဳေရး ၂ ရက္ ၃ ရက္ႀကိဳတင္ခ်ထားတဲ့အျပင္ ရပ္ကြက္ထဲ လမ္းထဲ ေဈးထဲ အရပ္ဝတ္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေျခခ်င္းလိမ္ေအာင္ပို႔ထားၿပီးမွ ထြက္ရဲ ထြက္ဝံ့တာ လက္ေတြ႔ မ်က္ျမင္ရွိေနရဲ့သားနဲ႔ စစ္တပ္ကို ရဲကို ဘယ္လက္နက္ကိုင္ကိုမွ အမိန္႔ေပးနိုင္စြမ္းမရွိတဲ့ နိုင္ငံေတာ္၏အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္၊ နိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး၊ သမၼတရံုးဝန္ႀကီး၊ ကာလံုအဖြဲ႔ဝင္၊ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အနားမွာ လက္နက္ကိုင္ေလး တေယာက္စ နွစ္ေယာက္စ ခ်ထားေပးတာကို မထိတထိမေျပာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ ေျပာရင္ ထိထိမိမိသာေျပာလို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။

စစ္တပ္ႀကီးကိုင္ထားတဲ့ေကာင္ေတြေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မလံုၿခံဳဘူးလို႔ ခံစားေနတာေလ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အခု အစိုးမရတရရဲ႔အဖြဲ႔ဝင္ေလ။ အာဏာတပိုင္းတစရထားၿပီေလ။ လံုၿခံဳေရးေတြရွိရဲ့သားနဲ႔ ေရွ႔ကေနကာဆီးကာဆီးနဲ႔ လူထူၿပီးေလပိတ္လို႔ ေလတိုးေပါက္ ဖြင့္ေပးတာလိုလို၊ ယင္ေမာင္းျခင္ေမာင္းတာလိုလို၊ ငွက္ေပ်ာခြံတက္နင္းမိမွာစိုးလို႔လိုလို လက္ကားယားေျခကားယား လိုက္လုပ္ေနတာေတြေတာ့ က်ေနာ္လည္း အေတာ္ေလး မ်က္ေစ့ေနာက္တယ္။

၁၉၈၈ ကတည္းကေနစၿပီး လူထုေခါင္းေဆာင္ဘဝတုန္းက ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ဘဝတုန္းက၊ ဘာအာဏာမွမရွိေသးခင္ဘဝတုန္းက သူ႔အနားမွာ အပ္တိုေတာင္ကိုင္မထားပဲ အသက္နဲ႔ဘဝနဲ႔ရင္းၿပီး သူ႔လံုၿခံဳေရးလိုက္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့လူေတြ ခု ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ ေရာက္ကုန္ၾကတယ္မသိ။ ဘယ္ေခ်ာင္ ကပ္ကုန္ၾကမွန္းမသိ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြ သူ႔အတြက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႔အတြက္ ဘဝေတြ အသက္ေတြရင္းခဲ့ၾကတယ္။ သူလည္း လူထုေခါင္းေဆာင္ဘဝမို႔ လူထုေမတၱာနဲ႔ လူထုအကာအကြယ္ရခဲ့တယ္။ သူ႔ဘဝဟာ လံုၿခံဳခဲ့တယ္။ သူ႔မွာ ရန္သူဆိုလို႔ စစ္အုပ္ပဲရွိခဲ့တယ္။ ဘယ္ေနရာသြားသြား သိန္းေသာင္းခ်ီတဲ့လူထုေတြက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစ ေအာ္သံေတြဟာ တိုင္သူမပါပဲ လံႈ႔ေဆာ္သူမပါပဲ ဘဝဂ္ညံေအာင္ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ရွိခဲ့တယ္။ ဗမာ့နိုင္ငံေရးမွာ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္မွ သူ႔ေလာက္ ျပည့္ေမတၱာမရခဲ့ဖူးဘူး။

ဒါကို စစ္အုပ္စုက မေၾကနိုင္နိုင္မခ်မ္းနိုင္ ႀကိတ္မနိုင္ခဲမရျဖစ္ေတာ့ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔တိုက္ခိုက္ အပုတ္ခ်ေပမယ့္ သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ေတာ့ ဒီပဲယင္းလို လုပ္ႀကံမႈနဲ႔ အသက္အႏၱရာယ္ ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့အထိပါ လုပ္ခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူထုရွိေနေတာ့၊ ဘာလက္နက္မွမပါတဲ့ သူ႔လံုၿခံဳေရးေတြ အသက္ေပးကာကြယ္ခဲ့ေတာ့ သူ ခလုပ္မထိ ဆူးမညိျဖစ္ခဲ့တာပဲမဟုတ္လား။ လူထုၿခံဳရင္ လံုတယ္မဟုတ္လား။

ခု သူ နိုင္ငံေရးသမားျဖစ္သြားၿပီ။ နိုင္ငံေရးသမားမွာမွ လူထုေထာက္ခံမႈအျပည့္ရထားတဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လ္ နိုင္ငံေရးသမားစစ္စစ္ႀကီး။ အာဏာအဝန္းအဝိုင္းထဲလည္း ေျခခ်မိသြားၿပီ။ လူထုေခါင္းေဆာင္ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ဘဝတုန္းကလိုေနလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေနလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔မွာ အခု ရန္သူေတြရွိလာၿပီ။ မိတ္ေဆြျဖစ္ေနတဲ့ ရန္သူေဟာင္းေတြ၊ ရန္သူျဖစ္သြားတဲ့မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြ၊ အတိုက္အခံေတြ၊ လုပ္ႀကံမယ့္သူေတြ၊ အာဏာလုမယ့္သူေတြရွိလာၿပီ။ မႀကိဳက္ေတာ့တဲ့လူေတြ၊ အႀကိဳက္နည္းသြားတဲ့လူေတြ၊ ၾကည္ညိဳစြဲေလ်ာ့တဲ့သူ ေလ်ာ့လာၿပီ။ ဒါ ဘာမွ မဆန္းဘူး။ နိုင္ငံေရးသမားျဖစ္သြားရင္ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ႀကံဳရမယ့္အရာေတြပဲ။ နိုင္ငံေရးေလာကဓံပဲ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုၾကည့္ ကိုေအာင္ဆန္းဘဝ၊ သခင္ေအာင္ဆန္းဘဝ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဘဝ၊ ဖဆပလဥကၠဌဦးေအာင္ဆန္းဘဝနဲ႔ အစိုးမရတရ အစိုးရေခါင္းေဆာင္ဘဝေတြ ယွဥ္ၾကည့္ေပါ့။ ဘယ္ဘဝမွာ သူ လံုၿခံဳခဲ့လဲ။ ဘယ္ဘဝေရာက္ေတာ့ သူ မလံုၿခံဳေတာ့ဘူးလဲ။ အစိုးရဘဝေရာက္ေတာ့ လက္တြဲခဲ့တဲ့ ေသေဖာ္ေသဘက္ေတြ ေတာ္လွန္ေဖာ္ေတာ္လွန္ဘက္ေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြကို ရန္ျပန္လုပ္ရတာပဲ။ ရန္သူေတြကို မိတ္ဖြဲ႔တန္ဖြဲ႔ခဲ့တာပဲ။ မတရားသင္းေၾကညာတန္ ေၾကညာရတာပဲ။ တိုက္ခိုက္တန္ တိုက္ခိုက္ရတာပဲ။ အာဏာကိုင္နိုင္တဲ့လူ လုပ္ရမွာမွန္သမ်ွ သူလုပ္ခဲ့တာပဲ။ မလုပ္လို႔မွမျဖစ္တာကိုး ကေလးကစားတာမွ မဟုတ္တာကိုုး၊ ဧည့္သည္ထမင္းဖိတ္ေကၽြးတာမွမဟုတ္တာကိုး၊ အာဏာကိစၥႀကီးကိုး။ အာဏာျပသနာ ရွင္းၾကတာကိုး။ ေနာက္ဆံုး သူကိုယ္တိုင္ နိုင္ငံေရးအရအလုပ္ႀကံခံရၿပီး ေသပြဲဝင္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။

တကယ္ေတာ့ အာဏာနိုင္ငံေရးမွာ ဒါေတြဟာ ဘာမွမဆန္းဘူး။ အာဏာရနိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ လူထုေခါင္းေဆာင္ဘဝဟာ မိုးနဲ႔ေျမလိုကြာတယ္။ အာဏာအဝန္းအဝိုင္းထဲေရာက္သြားရင္ လူထုေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းမွမဟုတ္ဘူး ဘယ္သူမွ မလံုၿခံဳေတာ့ဘူး။ ရန္သူေတြ ပတ္လည္ဝိုင္းလာၿပီ။ နိုင္ငံေရးသမားခ်င္း အာဏာလုၾက အာဏာေဝစုမတည့္ၾကလို႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အေပ်ာက္ရွင္းၾကတာကို လူထုကဝင္ၿပီး ကာကြယ္ေပးလို႔ မရေတာ့ဘူး။ လူထုက အနားေတာင္မကပ္နိုင္ေတာ့ဘူး။

ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ အာဏာရသြားရင္ အာဏာရွိသူလို က်င္သံုး လိုက္နာ ေနထိုင္ က်င့္ႀကံရတာပဲ။ ဘယ္သူမွ ဒါကို လြန္ဆန္လို႔မရဘူး။ တခါတေလ လူေတြနဲ႔ ရထားစီး ကားစီ လယ္ကြင္းထဲဆင္း လမ္းေဘးဆိုင္မွာ စားေသာက္ျပေတြကေတာ့ အေမရိကန္သမၼတေတာင္ လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ဗမာျပည္လာတုန္းက ဘယ္လိုလံုၿခံဳေရးနဲ႔လာတာ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမင္ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဘဝဟာ ခုဆို အရင္လို မလံုၿခံဳေတာ့ဘူး။
သူကိုယ္တိုင္လည္း လံုၿခံဳတယ္လို႔ ခံစားခ်င္မွ ခံစားရေတာ့မွာပဲ။ လူထုကလည္း သူ႔ကို
အရင္လို လံုၿခံဳေပးခ်င္ဦးေတာင္ ၿခံဳေပးခြင့္မရေတာ့ဘူး။ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ အစိုးရအစီအစဥ္နဲ႔ လက္နက္ကိုင္လံုၿခံဳေရးေလးေတာ့ ယူရေတာ့မွာပဲ။ ထားရေတာ့မွာပဲ။

သူမွ မလံုၿခံဳေတာ့တာကိုး။ သူမွ ျပည္သူကို မၿခံဳေတာ့တာကိုး။
မလံုၿခံဳရင္ လံုၿခံဳေရးေတာ့ ယူရမွာပါပဲ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇူလိုင္ ၂၃၊ ၂ဝ၁၆

read more

မလံုၿခံဳေတာ့တဲ့အခါ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္းဗ်ာ ေသနတ္ခါးၾကားထိုးၿပီး စစ္တပ္ႀကီးတတပ္လံုး ကိုင္ထားတဲ့ေကာင္ေတြေတာင္ အိမ္ေရွ႔အိမ္ေနာက္ အိမ့္ပတ္ဝန္းက်င္တဝိုက္ လံုၿခံဳေရးေတြအထပ္ထပ္ခ်ထား၊ အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္ထြက္ရင္ အနီးကပ္ေရာ အေဝးခြာေရာ လံုၿခံဳေရး ၂ ရက္ ၃ ရက္ႀကိဳတင္ခ်ထားတဲ့အျပင္ ရပ္ကြက္ထဲ လမ္းထဲ ေဈးထဲ အရပ္ဝတ္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေျခခ်င္းလိမ္ေအာင္ပို႔ထားၿပီးမွ ထြက္ရဲ ထြက္ဝံ့တာ လက္ေတြ႔ မ်က္ျမင္ရွိေနရဲ့သားနဲ႔ စစ္တပ္ကို ရဲကို ဘယ္လက္နက္ကိုင္ကိုမွ အမိန္႔ေပးနိုင္စြမ္းမရွိတဲ့ နိုင္ငံေတာ္၏အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္၊ နိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး၊ သမၼတရံုးဝန္ႀကီး၊ ကာလံုအဖြဲ႔ဝင္၊ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အနားမွာ လက္နက္ကိုင္ေလး တေယာက္စ နွစ္ေယာက္စ ခ်ထားေပးတာကို မထိတထိမေျပာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ ေျပာရင္ ထိထိမိမိသာေျပာလို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။

စစ္တပ္ႀကီးကိုင္ထားတဲ့ေကာင္ေတြေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မလံုၿခံဳဘူးလို႔ ခံစားေနတာေလ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အခု အစိုးမရတရရဲ႔အဖြဲ႔ဝင္ေလ။ အာဏာတပိုင္းတစရထားၿပီေလ။ လံုၿခံဳေရးေတြရွိရဲ့သားနဲ႔ ေရွ႔ကေနကာဆီးကာဆီးနဲ႔ လူထူၿပီးေလပိတ္လို႔ ေလတိုးေပါက္ ဖြင့္ေပးတာလိုလို၊ ယင္ေမာင္းျခင္ေမာင္းတာလိုလို၊ ငွက္ေပ်ာခြံတက္နင္းမိမွာစိုးလို႔လိုလို လက္ကားယားေျခကားယား လိုက္လုပ္ေနတာေတြေတာ့ က်ေနာ္လည္း အေတာ္ေလး မ်က္ေစ့ေနာက္တယ္။

၁၉၈၈ ကတည္းကေနစၿပီး လူထုေခါင္းေဆာင္ဘဝတုန္းက ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ဘဝတုန္းက၊ ဘာအာဏာမွမရွိေသးခင္ဘဝတုန္းက သူ႔အနားမွာ အပ္တိုေတာင္ကိုင္မထားပဲ အသက္နဲ႔ဘဝနဲ႔ရင္းၿပီး သူ႔လံုၿခံဳေရးလိုက္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့လူေတြ ခု ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ ေရာက္ကုန္ၾကတယ္မသိ။ ဘယ္ေခ်ာင္ ကပ္ကုန္ၾကမွန္းမသိ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြ သူ႔အတြက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႔အတြက္ ဘဝေတြ အသက္ေတြရင္းခဲ့ၾကတယ္။ သူလည္း လူထုေခါင္းေဆာင္ဘဝမို႔ လူထုေမတၱာနဲ႔ လူထုအကာအကြယ္ရခဲ့တယ္။ သူ႔ဘဝဟာ လံုၿခံဳခဲ့တယ္။ သူ႔မွာ ရန္သူဆိုလို႔ စစ္အုပ္ပဲရွိခဲ့တယ္။ ဘယ္ေနရာသြားသြား သိန္းေသာင္းခ်ီတဲ့လူထုေတြက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစ ေအာ္သံေတြဟာ တိုင္သူမပါပဲ လံႈ႔ေဆာ္သူမပါပဲ ဘဝဂ္ညံေအာင္ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ရွိခဲ့တယ္။ ဗမာ့နိုင္ငံေရးမွာ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္မွ သူ႔ေလာက္ ျပည့္ေမတၱာမရခဲ့ဖူးဘူး။

ဒါကို စစ္အုပ္စုက မေၾကနိုင္နိုင္မခ်မ္းနိုင္ ႀကိတ္မနိုင္ခဲမရျဖစ္ေတာ့ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔တိုက္ခိုက္ အပုတ္ခ်ေပမယ့္ သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ေတာ့ ဒီပဲယင္းလို လုပ္ႀကံမႈနဲ႔ အသက္အႏၱရာယ္ ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့အထိပါ လုပ္ခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူထုရွိေနေတာ့၊ ဘာလက္နက္မွမပါတဲ့ သူ႔လံုၿခံဳေရးေတြ အသက္ေပးကာကြယ္ခဲ့ေတာ့ သူ ခလုပ္မထိ ဆူးမညိျဖစ္ခဲ့တာပဲမဟုတ္လား။ လူထုၿခံဳရင္ လံုတယ္မဟုတ္လား။

ခု သူ နိုင္ငံေရးသမားျဖစ္သြားၿပီ။ နိုင္ငံေရးသမားမွာမွ လူထုေထာက္ခံမႈအျပည့္ရထားတဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လ္ နိုင္ငံေရးသမားစစ္စစ္ႀကီး။ အာဏာအဝန္းအဝိုင္းထဲလည္း ေျခခ်မိသြားၿပီ။ လူထုေခါင္းေဆာင္ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ဘဝတုန္းကလိုေနလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေနလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔မွာ အခု ရန္သူေတြရွိလာၿပီ။ မိတ္ေဆြျဖစ္ေနတဲ့ ရန္သူေဟာင္းေတြ၊ ရန္သူျဖစ္သြားတဲ့မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြ၊ အတိုက္အခံေတြ၊ လုပ္ႀကံမယ့္သူေတြ၊ အာဏာလုမယ့္သူေတြရွိလာၿပီ။ မႀကိဳက္ေတာ့တဲ့လူေတြ၊ အႀကိဳက္နည္းသြားတဲ့လူေတြ၊ ၾကည္ညိဳစြဲေလ်ာ့တဲ့သူ ေလ်ာ့လာၿပီ။ ဒါ ဘာမွ မဆန္းဘူး။ နိုင္ငံေရးသမားျဖစ္သြားရင္ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ႀကံဳရမယ့္အရာေတြပဲ။ နိုင္ငံေရးေလာကဓံပဲ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုၾကည့္ ကိုေအာင္ဆန္းဘဝ၊ သခင္ေအာင္ဆန္းဘဝ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဘဝ၊ ဖဆပလဥကၠဌဦးေအာင္ဆန္းဘဝနဲ႔ အစိုးမရတရ အစိုးရေခါင္းေဆာင္ဘဝေတြ ယွဥ္ၾကည့္ေပါ့။ ဘယ္ဘဝမွာ သူ လံုၿခံဳခဲ့လဲ။ ဘယ္ဘဝေရာက္ေတာ့ သူ မလံုၿခံဳေတာ့ဘူးလဲ။ အစိုးရဘဝေရာက္ေတာ့ လက္တြဲခဲ့တဲ့ ေသေဖာ္ေသဘက္ေတြ ေတာ္လွန္ေဖာ္ေတာ္လွန္ဘက္ေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြကို ရန္ျပန္လုပ္ရတာပဲ။ ရန္သူေတြကို မိတ္ဖြဲ႔တန္ဖြဲ႔ခဲ့တာပဲ။ မတရားသင္းေၾကညာတန္ ေၾကညာရတာပဲ။ တိုက္ခိုက္တန္ တိုက္ခိုက္ရတာပဲ။ အာဏာကိုင္နိုင္တဲ့လူ လုပ္ရမွာမွန္သမ်ွ သူလုပ္ခဲ့တာပဲ။ မလုပ္လို႔မွမျဖစ္တာကိုး ကေလးကစားတာမွ မဟုတ္တာကိုုး၊ ဧည့္သည္ထမင္းဖိတ္ေကၽြးတာမွမဟုတ္တာကိုး၊ အာဏာကိစၥႀကီးကိုး။ အာဏာျပသနာ ရွင္းၾကတာကိုး။ ေနာက္ဆံုး သူကိုယ္တိုင္ နိုင္ငံေရးအရအလုပ္ႀကံခံရၿပီး ေသပြဲဝင္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။

တကယ္ေတာ့ အာဏာနိုင္ငံေရးမွာ ဒါေတြဟာ ဘာမွမဆန္းဘူး။ အာဏာရနိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ လူထုေခါင္းေဆာင္ဘဝဟာ မိုးနဲ႔ေျမလိုကြာတယ္။ အာဏာအဝန္းအဝိုင္းထဲေရာက္သြားရင္ လူထုေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းမွမဟုတ္ဘူး ဘယ္သူမွ မလံုၿခံဳေတာ့ဘူး။ ရန္သူေတြ ပတ္လည္ဝိုင္းလာၿပီ။ နိုင္ငံေရးသမားခ်င္း အာဏာလုၾက အာဏာေဝစုမတည့္ၾကလို႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အေပ်ာက္ရွင္းၾကတာကို လူထုကဝင္ၿပီး ကာကြယ္ေပးလို႔ မရေတာ့ဘူး။ လူထုက အနားေတာင္မကပ္နိုင္ေတာ့ဘူး။

ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ အာဏာရသြားရင္ အာဏာရွိသူလို က်င္သံုး လိုက္နာ ေနထိုင္ က်င့္ႀကံရတာပဲ။ ဘယ္သူမွ ဒါကို လြန္ဆန္လို႔မရဘူး။ တခါတေလ လူေတြနဲ႔ ရထားစီး ကားစီ လယ္ကြင္းထဲဆင္း လမ္းေဘးဆိုင္မွာ စားေသာက္ျပေတြကေတာ့ အေမရိကန္သမၼတေတာင္ လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ဗမာျပည္လာတုန္းက ဘယ္လိုလံုၿခံဳေရးနဲ႔လာတာ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမင္ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဘဝဟာ ခုဆို အရင္လို မလံုၿခံဳေတာ့ဘူး။
သူကိုယ္တိုင္လည္း လံုၿခံဳတယ္လို႔ ခံစားခ်င္မွ ခံစားရေတာ့မွာပဲ။ လူထုကလည္း သူ႔ကို
အရင္လို လံုၿခံဳေပးခ်င္ဦးေတာင္ ၿခံဳေပးခြင့္မရေတာ့ဘူး။ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ အစိုးရအစီအစဥ္နဲ႔ လက္နက္ကိုင္လံုၿခံဳေရးေလးေတာ့ ယူရေတာ့မွာပဲ။ ထားရေတာ့မွာပဲ။

သူမွ မလံုၿခံဳေတာ့တာကိုး။ သူမွ ျပည္သူကို မၿခံဳေတာ့တာကိုး။
မလံုၿခံဳရင္ လံုၿခံဳေရးေတာ့ ယူရမွာပါပဲ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇူလိုင္ ၂၃၊ ၂ဝ၁၆

read more

(အမဲသားခ်စ္သူမ်ား) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(အမဲသားခ်စ္သူမ်ား) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ။ ဇူလိုင္ ၁၆။ ၂ဝ၁၆
ဇူလိုင္အကုန္ ၾသဂုတ္အဆန္းေလာက္ဆို ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ႏြားခ်စ္သူေတြ တရံုးရံုး၊ ႏြားခ်စ္ပြဲေတြ တဝုန္းဝုန္းေနေတာ့မယ္။

ႏြားနွာေခါင္းအရိုးနုကို
ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ေနတဲ့ၾကားက ဝါးခၽြန္ဆူးနဲ႔
အစိမ္းလိုက္ ထုတ္ခ်င္းထိုးေဖါက္ နားဖါးႀကိဳးတပ္၊ ႏြားစဥ္မမီေအာင္ ေသမတတ္နာက်င္ေစမယ့္နည္းနဲ႔ ေဂြးသင္းပစ္၊ မအိုမခ်င္း ခြန္အားေတြမကုန္မခ်င္း ႏြားလိုကၽြဲလိုခိုင္း၊ မညွာမတာရိုက္နွက္၊ လွည္းတပ္စီး၊ ခိုင္းမရလို႔
လက္ပ်ဥ္းေတြက်ခ်ိန္က် ငယ္ထိပ္ကို ပုဆိန္နဲ႔ထုသတ္ၿပီး အသားကို ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္စားရံုတင္မက၊
သားေရကိုဖိနပ္လုပ္စီး၊ သားေရႏြယ္အခင္းလုပ္ထိုင္တဲ့သူေတြေလာက္ ႏြားခ်စ္တာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ အဲ့ဒီလူေတြေလာက္ ႏြားကို ေက်းဇူးရွင္ေနရာပို႔တာ
ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ ႏြားကိုမွမဟုတ္ဘူး အျခားသတၱဝါေတြကိုလည္း မိမိနဲ႔ယွဥ္ၿပီး
ညွာတာ သနား ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ထားရမယ္။ လူသားအခ်င္းခ်င္းေပၚမွာေတာင္ ၾကင္နာစိတ္ ညွာတာစိမထားနိုင္သေတြ႔ႏႈတ္က ေဝေနယ်သတၱဝါေတြအေပၚ ေမတၱာထားတယ္တို႔ ေမတၱာပို႔တယ္ဆိုတာ ဟာသအေျမာက္ဆံုး
သေရာ္ခ်က္နဲ႔ အေကာင္းဆံုးျပက္လံုးပဲ။

ရုပ္ဘဝအေျခအေနမွာ ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ စက္မႈလယ္ယာဆီ
မေရာက္ေသးဘူး၊ စက္မႈမဖြံ႔ၿဖိဳးေသးဘူး၊ သိပၺံနဲ႔နည္းပညာေတြ
လိုသေလာက္ မထြန္းကားေသးဘူး။ သူမ်ားထြင္ၿပီးသား
လိုက္သံုးရတဲ့အဆင့္အေနမွာပဲရွိေသးတယ္။
ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးက ေျမရွင္စနစ္ကလြတ္ေျမာက္ကာစ
သာသာေလး။ ယံုၾကည္မႈအေျခခံၾကေတာ့လည္း အိႏၵိယတိုက္ငယ္က
ဆက္ခံျပန္႔ပြားလာတဲ့ ယံုၾကည္မႈအေရာအေႏွာေတြ၊
ဗမာျပဳထားတဲ့ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း အေလွးအမႊားေတြနဲ႔ မိႈတက္လို႔။
တက္လာသမ်ွအစိုးရတိုင္းကလည္း ဘာသာေရးမိႈင္း လူမ်ိဳးေရးမိႈင္းနဲ႔
ပေဒသရာဇ္အေညွာ္ ေတာက္ေလ်ွာက္တိုက္လာတာဆိုေတာ့
စာမတတ္ေပမတတ္ရွာတဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြမေျပာနဲ႔
ပညာတတ္ႀကီးေတြ နိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြေတာင္
နတ္ေရာ ဘိုးေတာ္ေရာ အထက္လမ္း ေအာက္လမ္းေရာ ေဗဒင္ေရာ ယၾတာေရာ တေစၦသူရဲေရာ အကုန္ယံု အကုန္လုပ္ေတာ့တာကလား။

ဒီလိုလူ႔အသင္းအပင္းမွာ ေခါင္းတံုးတံုးၿပီး သကၤန္းပတ္ထားရင္ ဦးထိုင္ခ်ဖို႔
လက္အုပ္ခ်ီဖို႔ အငံု႔စိတ္သိမ္ငယ္စိတ္နဲ႔ကို အသင့္ျဖစ္ေနၾကသူေတြမ်ားတာ
ဘာဆန္းမလဲ။ ကမၻာၾကည့္ ၾကည့္ျမင္တတ္ဖို႔ေဝးစြ သိပၺံနည္းက် ေတြးေခၚတတ္ဖို႔ေဝးစြ အေတြးအေခၚအရ ပေဒသရာဇ္အေတြးအေခၚထဲမွာ
တဝဲလည္လည္ လည္ေနသူေတြက လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို နိုင္ငံေရးအရ ဘာသာေရးအရ လူမႈေရးအရ စီးပြားေရးအရ ပညာေရးအရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရ
ဘက္ေပါင္းစံု ေထာင့္ေပါင္းစံုကေန ဂုတ္ခြစီး ကိုယ္က်ိဳးရွာအျမတ္ထုတ္တဲ့ဒဏ္
ဒီေလာက္ခံေနရမွေတာ့ ဒီလူ႔အဖြဲ႔အစည္း ဒီ့ထက္ ေအာက္တန္းေနာက္တန္း
က်စရာ ဘာက်န္လိမ့္မတုန္း။

စက္မႈထြန္းကားတဲ့နိုင္ငံေတြမွာ ႏြားဟာ လယ္ထြန္စရာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ႏြားဟာ လွည္းတပ္စီးစရာသတၱဝါ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ႏြားဟာ ေက်းဇူးရွင္ေနရာ
မရေတာ့ဘူး။ ႏြားကို နာဖါးႀကိဳးထိုးဖို႔မေျပာနဲ႔ ရိုက္မိရင္ေတာင္
တိရိစၦာန္ညွဥ္းဆဲမႈနဲ႔ အေရးယူခံရမယ္။ ႏြားသတ္ရံုေတြမွာ သတ္ေတာ့
နာက်င္မႈအခ်ိန္ အတိုဆံုးခံရမယ့္နည္းနဲ႔ သတ္ၾကတာမ်ိဳးပဲ။ သူ႔ေရွ႔ကတေကာင္
အသတ္ခံရတာကို ေနာက္ကအေကာင္ မသိေစ မျမင္ေစ မၾကားေစရေအာင္
စီစဥ္ထားတာမ်ိဳးပဲ။

ဆိုေတာ့ ေဝေနယ်အားလံုးအေပၚ စႀကၤဝဠာတခုလံုးအေပၚ ေမတၱာမထားတတ္ၾကတဲ့ ေမတၱာမပို႔တတ္ၾကတဲ့ ႏြားကို ေက်းဇူးရွင္ေနရာမပို႔တဲ့
စက္မႈထြန္းကားတဲ့ သိပၺံနည္းက်ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္တတ္တဲ့လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းကလူေတြဟာ ႏြားအေပၚ ပိုစာနာသနား ၾကင္နာတတ္သလိုျဖစ္ေနပါေရာလား။

ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ပေဒသရာဇ္ေညွာ္ေတြကင္းပါေစ၊ အစြန္းေရာက္
ဘာသာေရးမိႈင္းေတြစင္ပါေစ၊ တေဇာက္ကန္း လူမ်ိဳးေရးအေတြးအေခၚေတြ ျပယ္ပါေစ။ အဲ့ဒါေတြအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ပ်က္သုဥ္းပါေစ။

ႏြားကို လူ႔ေက်းဇူးရွင္ေနရာပို႔တဲ့ ႏြားထက္ႏြားက်တဲ့လူေတြ အေတြးအေခၚေတြ
က်ဆံုးပါေစ။

read more

ကၽြန္းဆြယ္အေရးအခင္းမွ အမွတ္တရမ်ား။ (လွေက်ာ္ေဇာ)

ကၽြန္းဆြယ္အေရးအခင္းမွ အမွတ္တရမ်ား။ (လွေက်ာ္ေဇာ)
အခုတေလာ ေရွးေခတ္ေဟာင္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ေတြ- မ်ားလိုက္တာ။ ကၽြန္မတို႔တေတြမွာလည္း ေရွ႔မီ ေနာက္မီသူမ်ား ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာေနၾကေလေတာ့ ကိုယ္ႀကံဳခဲ့ဆံုခဲ့ရတာေလးေတြ မွတ္မိတုန္္း ေရးရပါဦးမယ္။
ကၽြန္းဆြယ္အေရးအခင္းကာလက ကၽြန္မတို႔မိသားစုျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့အေတြ႔အႀကံဳေလးပါ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းရဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အစိုးရေခတ္- ၁၉၆၉ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ ေအာင္ဆန္းကြင္းမွာ အေရွ႔ေတာင္အာရွ ကၽြန္းဆြယ္ႏိုင္ငံမ်ားရဲ့အားကစားပြဲႀကီး(S.E.A.P.Games)ကုိ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ-၆-ရက္မွာ ဖြင့္ပြဲအခမ္္းအနား အႀကီီးအက်ယ္ က်င္းပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အားကစားပြဲစဥ္မ်ားကို ေနရာေတြခြဲ က်င္းပၾကပါတယ္။ ၉ ရက္ေန႔ သမိုင္းေကာလိပ္မွာက်င္းပတဲ့ လက္ေဝွ႔ပြဲ ေက်ာင္းသားအမ်ားအျပား လက္မွတ္ဝယ္မရတဲ့အမႈကစၿပီး (လက္မွတ္ ေမွာင္ခိုထုတ္ေရာင္းတယ္-ဆိုတဲ့ သတင္းကလည္း ျပန္႔ေနတာျဖစ္လို႔) ျပႆနာေတြတက္ပါေတာ့တယ္။ တခါ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမမွာက်င္းပတဲ့ ဂ်ဴဒိုပြဲမွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ မေက်မနပ္ဆႏၵျပၾကၿပီး ၿမိ့ဳထဲ ခ်ီတက္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကပါေသးတယ္။

ေအာင္ဆန္းအားကစားကြင္းမွာျပဳလုပ္တဲ့ ေဘာလံုးပြဲစဥ္တခုမွာလည္း လက္မွတ္ဝယ္မရၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္တခ်ိဳ႔ ေဒါသေပါက္ကြဲၿပီး လူစုလူေဝးနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳလယ္ေခါင္ဆင္းခ်လာၿပီး လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ႔သမွ် ကားေတြ၊ အေဆာက္ အဦးေတြ (ရုပ္ရွင္ရံုေတြ) စတာေတြကို မီးတင္ရႈိ႔ဖ်က္ဆီး လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ေဒၚခင္ေမသန္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဇနီး) ပိုင္တယ္လို႔ သတင္းႀကီးေနတဲ့ အင္းဝစာအုပ္တိုက္လည္း ပါသြားပါတယ္။ အဲဒီကာလက ကြမ္းယာဆိုင္ကအစ ျပည္သူပိုင္သိမ္းတဲ့လုပ္ငန္းေတြအေပၚ လူထုကမေက်မနပ္ျဖစ္ေနတဲ့အရွိန္နဲ႔လည္း ဆက္ေနဟန္ရွိပါတယ္။ လူထုမေက်နပ္တာလည္း မေျပာနဲ႔ေလ။ သူတို႔လုပ္ပံုေတြကလည္း ၾကည့္ဦး။ ကားေတြ-တိုက္ေတြ အကုန္သိမ္းပစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေန႔ အဲဒီကားေတြ-အိမ္ေတြေပၚ စစ္ဗိုလ္ေတြ အခန္႔သားတက္ေမာင္း-တက္ေနၾကနဲ႔။ ေျပာဆိုဆက္ဆံတာေတြကလည္း ေမာက္မာသလားမေျပာနဲ႔။ တခ်ိဳ႔ လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္ႀကီးေတြ ႐ုတ္တရက္ႀကံဳလိုက္ရတဲ့ ေလာကဓံတရား မခံႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာေတြျပတ္ကုန္-ပိတ္ကုန္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးက အေရးေပၚဌာန လက္မလည္ေအာင္အလုပ္မ်ားခဲ့ဖူးပါတယ္။

ဒါေတြေၾကာင့္လည္း ပါဟန္တူပါရဲ့။ အဲဒီလူအုပ္ႀကီးက တဖက္ကလည္း မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးမႈေတြလုပ္-တဖက္ကလည္း အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား(ပုဂြိဳလ္ေရးေတြလည္း ပါတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းကို နံမည္္နဲ႔ေဖာ္-ဆဲတာေတြလည္းပါသတဲ့) ေအာ္ၾကဟစ္ၾကပါတယ္။ အစိုးရအေနနဲ႔ကလည္း အခုလို ႏိုင္ငံတကာပြဲက်င္းပၿပီး မိမိရဲ့တရားဝင္မႈ(legitimacy)ကို ျပသဖုိ႔လုပ္ေဆာင္ရာမွာ-အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းျဖစ္ရေလေတာ့ အေတာ္စိတ္ဆိုးသြားဟန္ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳလည္ေခါင္ တခြင္တျပင္ႀကီးကိုပိတ္လိုက္ၿပီး ေတြ႔သမွ်လူေတြကို သိမ္းက်ဳံးဖမ္းပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထရပ္ကားေတြေပၚတင္ၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီကာလက ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြထဲမွာ အငယ္ဆံုးေမာင္ေလးကလြဲလို႔ က်န္အႀကီး-၄-ေယာက္စလံုး တကၠသိုလ္ေရာက္ေနၾက ပါၿပီ။ အႀကီးဆံုးကၽြန္မက ေဆး-ေနာက္ဆံုးႏွစ္(ခ)။ စန္းက စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္၊ ကိုေအာင္နဲ႔ကိုေက်ာ္ တို႔ ၂ေယာက္က ဝိဇြာ-သိပၸံမွာ။ အဲဒီေန႔ ကိုေက်ာ္(ေက်ာ္ေဇာဦး)က ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းက က်ဴရွင္ကိုသြားတက္ပါတယ္။ သူ႔တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ စုတက္တဲ့အထဲ ပင္စီေရႊ(ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဝန္ႀကီး-ဗိုလ္မႈးႀကီးေမာင္ေရႊသမီး)လည္း ပါပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီဝင္ေတြက မာစီးဒီးဘက္န္စ္ေတြ စီးၾကပါတယ္။ ပင္စီတို႔ကားႀကီးက က်ဴရွင္ေက်ာင္းေရွ႔ရပ္ထားၿပီး ေက်ာင္းအဆင္းကို ေစာင့္ေနတတ္ပါတယ္။ ေအာင္ဆန္းကြင္းထဲ ျပႆနာတက္ၿပီး လူအုပ္ႀကီးက ထိမ္းမႏိုင္သိမ္းမရ လမ္းေတြ႔သမွ်ကားေတြမီးရႈိ႔ေနျပီ-ဆိုတဲ့သတင္းထြက္လာေတာ့-က်ဴရွင္ဆရာက ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို အိမ္ျပန္ခိုင္းပါတယ္။ သူ႔ေက်ာင္းေရွ႔က ကားႀကီးေၾကာင့္ သူေက်ာင္း တုတ္ဆက္မွာ စိုးဟန္တူပါတယ္။
ပင္စီက ကိုေက်ာ့္ကို သူ႔ကားနဲ႔လိုက္ဖို႔ ေခၚပါတယ္။ သူတို႔က ဝင္ဒါမီယာကို ျပန္တာျဖစ္ေတာ့ ေျမနီကုန္းမွာခ်ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကိုေက်ာ္က မလိုက္ရဲပါဘူးဗ်ာ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သာ သတိထားျပန္ပါ။ နင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေမေမ့ကိုသာ ဖုန္းဆက္ၿပီး ငါ ျပန္လာေနျပီ-ဆိုတာသာေျပာေပးပါလို႔မွာလိုက္ပါတယ္။ ကိုေက်ာ္က ႐ုတ္႐ုတ္ရက္ရက္ေတြျဖစ္ရင္ လိုင္းကားေတြလည္း ပိတ္တတ္တာေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရေကာင္း ျပန္ရႏိုင္တာေၾကာင့္ ေမေမစိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔ မွာလိုက္တာပါ။

သူထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ဘာလိုင္းကားမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေနတုန္းမွာပဲ လမ္းထိပ္ေတြကို ထရပ္ကားေတြနဲ႔ ပိတ္ရပ္ၿပီး အဲဒီကားေတြေပၚက ရဲေတြဆင္းလာၿပီး ေတြ႔သမွ်လူကိုဆြဲ ကားေတြေပၚတင္ေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ သူလည္း ေတြ႔တဲ့လမ္းထဲ ထိုးဝင္ၿပီး တိုက္ေလွကားထစ္ေတြမွာ ဝင္ထိုင္ေနလိုက္တယ္တဲ့။ တိုက္ခန္းတခန္းကို တံခါးေခါက္ၿပီး သူ အထဲဝင္ေနပါရေစလို႔ ေတာင္းပန္ေပမယ့္ တိုက္ခန္းရွင္က တံခါးဖြင့္မေပးဘူးတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ လမ္းမႀကီးေပၚကလူေတြအကုန္ဖမ္းၿပီးေတာ့ ေဘးလမ္းေတြကုိ တလမ္းစီ ဝင္ရွင္းပါတယ္။ တိုက္တတိုက္ၿပီးတတိုက္ ေလွကားေတြကိုတက္ရွင္းတာမွာ ကိုေက်ာ္လိုပဲ ေလွကားထစ္ ေတြမွာ ဝင္ထိုင္ ပုန္းေနၾကသူေတြအားလံုးကိုလည္း ဖမ္းၿပီး ထရပ္ကားေတြေပၚတင္ အင္းစိန္ေခၚသြားပါေတာ့တယ္။
ပင္စီက သူ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမေမကို ဖုန္းနဲ႔လွမ္းေျပာပါတယ္။ “အန္တီ-ေက်ာ္ေဇာဦးက မွာလိုက္တယ္။ သူ အိမ္ျပန္လာေနၿပီ။ စိတ္မပူပါနဲ႔ဲ့” တဲ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း ေအးေအးပဲေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္ေရာက္မလာေတာ့ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မထိုင္ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ ည ၈ နာရီ- ျမန္မာ့အသံသတင္းမွာေတာ့ ဆူပူေသာင္းက်န္းမႈေတြအေၾကာင္းနဲ႔ အဲဒီဆူပူသူေတြအားလံုးကို ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း လိုက္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းေတြ ပါလာပါတယ္။ အေစာပိုင္းကတည္းက ထရပ္ကားႀကီးေတြနဲ႔လူေတြဖမ္းတင္ၿပီး အင္းစိန္ဘက္ ေမာင္းသြားတယ္ဆိုတဲ့သတင္းလည္း ၾကားထားၿပီးပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ ေမေမလည္းပင္စီကို ထပ္ဖုန္းဆက္ၿပီး ကိုေက်ာ္ ျပန္မေရာက္ေသးေၾကာင္း၊ အဲဒီဖမ္းသြားသူေတြထဲ ပါသြားမသြား စံုစမ္းေပးပါလို႔ေျပာေတာ့ ပင္စီက သူ႔အေဖ အခုထိ အိမ္ျပန္မလာေသးဘူး။ အိမ္ျပန္လာလာခ်င္း ေမးေပးပါ့မယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ အေတာ္မိုးခ်ဳပ္မွ ပင္စီက ဖုန္းျပန္ဆက္လာၿပီး သူ႔အေဖ ျပန္ေရာက္လာလို႔ သူ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးၾကည့္တာ အားလံုးကိုသိမ္းက်ဳံးဖမ္းထားေပမယ့္ စစ္ေဆးၿပီးရင္-ဆူပူမီးရႈိ႔မႈေတြထဲမပါဝင္ရင္ ျပန္လႊတ္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ဘာမွ စိတ္မပူဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ေမေမက ဖမ္းသြားတဲ့ထဲ ပါမပါေသခ်ာေအာင္ စံုစမ္းေပးပါ။ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိလို႔ပါလို႔သာ ထပ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ေျပာလို႔သာေျပာရတာ။ ေဖေဖ့နံမည္ပါလာရင္ ဘယ္သူမွ သိပ္မကူညီရဲပါဘူး။ ဗိုလ္ေနဝင္း ဘုန္းမီးေနလေတာက္ေလ ကၽြန္မတို႔မိသားစု အေနက်ပ္ေလ ျဖစ္ေနတဲ့ကာလပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီကာလက ရန္ကုန္တိုင္း တိုင္းမွဴးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ထင္ပါ။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး အတြင္္းတုန္းက ေဖေဖ့တိုင္း(၄)ကပါ။ ဒုတိုင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီးမ်ိဳးညြန္႔(ကြယ္လြန္)က ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ဦးေလး ေတာ္ပါတယ္။ ေမေမ့ ေမာင္ဝမ္းကြဲပါ။ ဦးေလးက သူဆယ္တန္းက်ေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး စစ္တပ္ထဲဝင္ပါရေစဆိုၿပီး ေမေမ့ အေမ(ဦးေလးအေဖနဲ႔ ေမာင္ႏွမ ေတာ္ပါတယ္။) ကို လာေျပာေတာ့ အဘြြားက ေမေမတို႔ဆီလာအပ္ပါတယ္။ ေဖေဖက ဆယ္တန္းေတာ့ ေအာင္ေအာင္သင္ပါကြာ။ ငါတို႔ ေက်ာင္းထားေပးပါ့မယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းထားေပးပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ ဦးေလး ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေဖေဖက တပ္ထဲသြင္းေပးၿပီး ဗိုလ္သင္တန္းဝင္သြားတာပါ။ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႈးႀကီးသန္းေရႊနဲ႔ O.T.S.ေက်ာင္းတပတ္ထဲပါ။) ဦးေလးက သူ စစ္ဗိုလ္ျဖစ္ကတည္းက သူညီ သူညီမေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ၿမိ့ဳေခၚ စာသင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဦးေလးက နယ္မွာ တာဝန္က်တာမ်ားလို႔ အဲဒီဦးေလးညီေရာညီမေရာ ကၽြန္မတို႔စမ္းေခ်ာင္းအိမ္ေလးမွာပဲေနခဲ့ၾကရၿပီး ဒီိကပဲ ေက်ာင္းတက္ၾက၊ ဘြဲ႔ရတဲ့သူ ရၾက၊ အလုပ္ဝင္ၾကနဲ႔ အိမ္ေထာင္ေတြက်မွပဲ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ခြဲသြားၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေလးကေရာ ကၽြန္မတို႔အဘြားအပါ ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို သူတို႔မိသားစုရဲ့ေက်းဇူးရွင္လို႔ သေဘာထားပါတယ္။ ဒါေတြကို သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ထင္ကို အေၾကာင္းစံုေျပာျပ ထားပါတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ ေဖေဖကို တႏွစ္ကို(၂)ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ သြားကန္ေတာ့ပါရေစလို႔လည္း ခြင့္ေတာင္းထားပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔အဘြားကလည္း ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ေနေနပါတယ္။ ဦးေလးက သီတင္းကၽြတ္တို႔ သႀကၤန္တို႔မွာ လာကန္ေတာ့တတ္ပါတယ္။ (တခါတရံ)အဘြားေနမေကာင္းတာၾကားရင္လည္း လာတတ္ပါတယ္။ လာခြင့္ေတာင္းၿပီးမွ လာရတာေတာင္ ဦးေလးက ညအေတာ္ မိုးခ်ဳပ္မွလာရဲၿပီး ကားကိုလည္း ကၽြန္မတို႔အိမ္ေရွ႔ထိ ေမာင္းမလာရဲပါဘူး။ ေျမနီကုန္းမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ရွမ္းလမ္းထိပ္မွာျဖစ္ျဖစ္ ရပ္္ထားခဲ့ၿပီးမွ အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္လာရတာပါ။ ကြ်န္မတို႔အိမ္ေရွ႔ ရပ္တဲ့ကားတိုင္း ေနာက္ေန႔ ေထာက္လွမ္းေရးက ေခၚစစ္တတ္ပါတယ္။ ေဖေဖေရာ ေမေမေရာ ဦးေလးလာတိုင္း ေနာင္ မလာပါနဲ႔ကြာ။ တို႔နားလည္ပါတယ္။ မင္းတို႔ အေနရအထိုင္ရက်ပ္ပါ့မယ္လို႔ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဦးေလးကလည္း ကန္ေတာ့ရင္း တခါတရံ မ်က္ရည္က်တတ္ပါတယ္။

အဲဒီကာလက ကၽြန္မတို႔ရဲ့ ဆီဆံုလမ္းအိမ္ေလးဟာ ပတ္ပတ္လည္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔ဝိုင္းေနတာပါ။ အိမ္လာလည္တဲ့လူတိုင္း ေနာက္ကိုလည္း လိုက္ေလ့ရွိပါတယ္။ တမင္ ျခိမ္းေျခာက္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေတာ္႐ံုလူဘယ္သူမွ မလာရဲပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ လက္ေအာက္ အလြန္သတိႀကီးစြာ၊ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စြာေနလာရတာျဖစ္လို႔ အဲလိုဘဝမ်ိဳးျဖတ္သန္းရသူေတြကို ကၽြန္မတို႔က စာနာတတ္-ေလးစားတတ္ေနတာပါ။

ေဖေဖကလည္း ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူမ်ားဒုကၡေရာက္မွာ သိပ္စိုးရိမ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု ကိုေက်ာ့္ကိစၥ ေပၚလာေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဓိက က အဲဒီဖမ္းသြားတဲ့သူေတြထဲ သူပါသြားလားသိခ်င္တာပါ။ ဒါ့အျပင္ ေဆာင္းတြင္း (ဒီဇင္ဘာလ)ႀကီးျဖစ္တာေၾကာင့္ ေမေမက သူ႔သား တိုက္ပံုေလးပဲဝတ္သြားတာျဖစ္လို႔ အေႏြးထည္ပို႔ခ်င္လာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးေလးကိုပဲ လွမ္းဆက္သြယ္ရပါေတာ့တယ္။ ဦးေလးရဲ့ညီျဖစ္တဲ့ ဆရာဦးဘေဌးကိုလႊတ္ၿပီး စံုစမ္းေမးျမန္းရပါတယ္။ ဒီတင္ ကိုေက်ာ္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနတာသိရၿပီး အဝတ္အစားလည္း ပို႔လို႔ရသြားပါတယ္။ ဦးေလးက ဘာမွမပူၾကဖုိ႕ အားလံုးစစ္ေဆးၿပီးရင္ ျပန္လြတ္လာမွာပါလို႔ အေၾကာင္းၾကား လာပါတယ္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေရႊကလည္း သူ႔သမီးနဲ႔ က်ဴရွင္တေက်ာင္းတည္း အတူတက္ ေနတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီေက်ာင္းအလႊတ္မွာ ေရာပါသြားတာျဖစ္ေၾကာင္း အင္းစိန္ေထာင္တာဝန္ခံေတြကို လွမ္းေျပာေၾကာင္းလည္း ၾကားရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္(၂)ပတ္ေလာက္ၾကာၿပီး တေန႔မွာ ရန္ကုန္ုၿမိ့ဳေတာ္ခန္းမကေန ဖုန္းဝင္လာပါတယ္။ (အဲဒီကာလက ရန္ကုန္မွာ အေရးေပၚ အမိန္္႔ထုတ္ထားလို႔ ရန္ကုန္တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္က ၿမိ့ဳေတာ္ခန္းမမွာ ႐ံုးထိုင္ေနပါတယ္။) ရန္ကုန္တိုင္းမွဴးရဲ့ကိုယ္ေရးအရာရွိ(ပီေအ) က ေဖေဖနဲ႔စကားေျပာပါရေစလို႔ဆိုပါတယ္။ ေဖေဖ ဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာ္ေဇာဦးကို ၿမိ့ဳေတာ္ခန္းမကို ေခၚလာ ပါၿပီ။ သူ႔ကို လာေခၚလို႔ရပါၿပီလို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေဖေဖက မင္းတို႔ လႊတ္မွာဆိုရင္ လႊတ္လိုက္ေပါ့။ ဘာလာေခၚစရာလိုသလဲလို႔ ေျပာေတာ့ အဲဒီစစ္ဗိုလ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ လာစရာမလိုပါဘူး။ အစ္မႀကီးကိုလႊတ္လည္း ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူႀကီးမိဘေတြ လက္ ျပန္အပ္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာပါ။ အုပ္ထိန္းသူတေယာက္ေယာက္က လက္မွတ္ထိုး လက္ခံဖုိ႔လိုပါတယ္လို႔ ထပ္ေျပာပါတယ္။ ေဖေဖက စိတ္တိုသြားၿပီး ေဟ့ငါလည္း မလာႏိုင္ဘူး။ သူ႔ အေမလည္း မလႊတ္ႏိုင္ဘူး။ ေနပါဦး။ မင္းတို႔က ငါ့သားကို လမ္းေပၚက ဖမ္းသြားတာ။ လမ္းေပၚဘဲျပန္လႊတ္လိုက္။ ဒီေကာင္ အိမ္ျပန္လာတတ္တယ္လို႔ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေဖေဖ ဖုန္းေျပာေနတာကို ေနာက္က ရပ္နားေထာင္ေနတဲ့ ေမေမရဲ့ေသာကရိပ္ေတြနဲ႔ညိဳေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလး ႐ုတ္တရက္ညိႇဳးက်သြားတာကို ကၽြန္မ အခု စာေရးေနရင္း ျပန္ျမင္ေယာင္လာၿပီး စိတ္ထဲမေကာင္းလိုက္တာေလ။ ေမေမကိုလည္း သနားလိုက္တာ။

ေနာက္တနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ေျမနီကုန္းရဲဌာနက ဌာနမွဴးဆုိသူဆီက ဖုန္းလာပါေတာ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ တခုေတာ့ ေျပာရဦးမယ္။ ကၽြန္မက ရဲဌာနလို႔မွတ္မိေနပါတယ္။ ကိုေအာင္(ေအာင္ေက်ာ္ေဇာ)ကေတာ့ လဝက႐ံုးလို႔ဆိုပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ အဲဒီလူက ေက်ာ္ေဇာဦး သူတို႔ဆီေရာက္ေနၿပီ။ အိမ္ကလူႀကီးတေယာက္ေယာက္ လာႀကိဳပါတဲ့။ ဒီေတာ့ ေဖေဖက ဦးေလး ကိုဘေဌးနဲ႔ကိုေအာင္္ကို- သြားႀကိဳၾကဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေရာက္ေတာ့ ကိုေက်ာ္ကို လက္ခံရပါတယ္ဆိုတာကို ဦးေလးက လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့ရ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးေလး ကိုဘေဌးက ဒီကိစၥ ေဖေဖကို ျပန္မေျပာျပရဲဘဲ ေမေမကိုပဲ တိုးတိုးႀကိတ္ႀကိတ္ ေျပာျပထားပါတယ္။ ေဖေဖ ေတာက္ေလွ်ာက္ သိမသြားပါဘူး။

ေနာင္မွသိရတဲ့ ဇာတ္လမ္းစံုကေတ့ာ ေဖေဖက ငါတို႔ ဘယ္သူမွလာမေခၚႏုိင္ဘူးဆိုေတာ့ သူတို႔ ရန္ကုန္တိုင္းကလူႀကီးေတြ ေခါင္းခ်င္း႐ုိက္ၿပီး ဘယ္လိုဆက္လုပ္ၾကမလဲလို႔ တိုင္ပင္ၾကသတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ဦးေလးဒုတိုင္းမွဴးက ကဲဒီလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႐ံုးကအျပန္ ေခၚသြားၿပီး အိမ္ျပန္ပို႔လိုက္ပါ့မယ္လို႔ဆိုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ထင္က ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႔(အထက္ကအမိိန္႔ရ ထားဟန္တူတယ္တဲ့)ဟာ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ျပန္ပို႔တယ္ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ လက္မွတ္ကလည္းထိုးခိုင္းရဦးမွာလို႔ ဆိုျပန္သတဲ့။ လႊတ္တာကေတာ့ ဒီေန႔ ျဖစ္ေအာင္ကိုလႊတ္ရမွာလို႔လည္း ဆက္ေျပာသတဲ့။ ဒီေတာ့ ဦးေလးက ကဲပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပဲေခၚသြားၿပီး ရဲဌာနကို အပ္လိုက္ပါ့မယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အိမ္ကလူတေယာက္ေယာက္ကို လာေခၚခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္ေျပာၿပီး ကိုေက်ာ္ ကို သူ႔ကားနဲ႔တင္ေခၚလာတာပဲ။
ဇာတ္လမ္းက ဒီတင္ မဆံုးေသးပါဘူး။ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ရပ္ကေလး ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါပါ ထည့္ေျပာမွ ျပည့္စံုမွာပါ။

အဲဒီကာလတုန္းက ကၽြန္မနဲ႔ေဖေဖက တခါတရံ(ဥပမာ-စေန-တနဂၤေႏြလိုေန႔မ်ိဳး) မနက္အေစာထ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးပန္းၿခံထဲေလွ်ာက္ျဖတ္ၿပီး ေရႊတိဂံုဘုရားတက္ အလယ္ပစၥယံတပတ္ပတ္ၿပီး တခါတရံ အေနာက္မုဒ္ တခါတရံ ေျမာက္ဘက္မုဒ္က ဆင္းျပန္တတ္ပါတယ္။
အဲဒါ တေန႔ ေတာ္လွန္ေရးပန္းၿခံထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ေရွ႔မွလည္း ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔လူတေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ေျပးလာေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ မနက္အေစာလည္းျဖစ္ ေဆာင္းတြင္းလည္းျဖစ္ေတာ့ ျမဴေတြနဲ႔ဆိုင္းေနၿပီး လူလံုးမကြဲလွပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔သားအဖေရွ႔ ေရာက္လာေတာ့ အဲဒီေျပးေနတဲ့သူ ဖ်တ္ခနဲရပ္သြားၿပီး၊ ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုတဲ့။ အာေမဍိတ္သံနဲ႔အတူ သတိဆြဲၿပီး အေလးျပဳလိုက္တာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ေဖေဖလည္းအ့ံၾသသြားဟန္ရွိၿပီး ေၾသာ္မင္းကိုးတဲ့။ ေဖေဖက သူ႔လက္ေအာက္ အလုပ္လုပ္ဖူးသူေတြကို မာဖီ (အရပ္ဝတ္)နဲ႔ ေတြ႔လည္း မွတ္မိတတ္တယ္လို႔ ေမေမေျပာဖူးတာ သတိရလိုက္မိပါတယ္။ တန္ေတာ့။ ေဖေဖေတာ့ အဲဒီလူကို မွတ္မိသြားၿပီလို႔ စိတ္ထဲထင္လိုက္မိ႐ံုရွိေသး ေဖေဖကဆက္ၿပီး ဒါနဲ႔ မင္း အင္းစိန္ေထာင္ ေထာင္ပိုင္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုလို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့လို႔ အဲဒီလူ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့နဲ႔ ေျဖလည္္းေျဖလိုက္ေရာ။ ေဖေဖက ေနစမ္းပါဦးကြာ။ မင္းတို႔လုပ္ပံုက။ ေခြးကို ႐ုိက္ေတာင္ ေခြးရွင္မ်က္ႏွာၾကည္႔ရေသးတယ္။ အခုေတာ့ ငါ့သားကို သူဟာသူ ေက်ာင္းသြားတက္တာ။ ေသာေရာဖမ္းသြားၿပီး ႐ုိက္လႊတ္လိုက္တာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေခ်ာင္းဆိုးတိုင္းေသြးပါေနလို႔ ဓာတ္မွန္ေျပး႐ုိက္လုိက္ရေသးတယ္။ မင္းးတို႔တေတြ ဆူပူသူေတြဘာေတြကိုဖမ္းတာ ဖမ္းေပါ့ကြာ။ ဖမ္းရမွာေပါ့။ ဖမ္းပီးရင္ေတာ့ လူလိုသူလိုဆက္ဆံမွေပါ့။ သားခ်င္းသမီးခ်င္း စာနာမွေပါ့။ မင္းတို႔သားရြယ္ သမီးရြယ္ေတြပဲ။ မင္းတို႔က ဒီလိုလုပ္လိုက္ရင္ မင္းတို႔ကိုေၾကာက္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဟုတ္လား။ မုန္းသြားတာကြ။ မုန္းသြားၾကတာ။ အခု မင္းတို႔ကို လူေတြ ဘယ္ေလာက္ မုန္းေနတယ္ဆိုတာသိၾကရဲ့လားလို႔ ဆက္တိုက္ႀကီး ေျပာလိုက္ၿပီးမွ၊ ကဲပါကြာ။ မင္းလည္းေခၽြးေတြသံေတြနဲ႔။ သြားေတာ့ သြားေတာ့။ ငါလည္း ဆက္လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ပါဦးမယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္မတို႔သားအဖ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္လာၿပီးမွ ကၽြန္မလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခုနလူ ကၽြန္မတို႔ ထားခဲ့တဲ့ေနရာမွာဘဲ ငူငူႀကီး ဆက္ရပ္ေနတာေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

ေဖေဖကေတာ့ သူေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာလိုက္ရလို႔ထင္ပါရဲ့။ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ခပ္သြက္သြက္ဆက္ေလွ်ာက္ေနလို႔ ကၽြန္မမွာ အေမာတေကာအမီလိုက္-လိုက္ရတာ။
အဲဒီကာလ(လြန္ခဲ့တဲ့-၄၇-ႏွစ္က)-ကၽြန္မမွတ္မိသေလာက္ အျဖစ္အပ်က္ကေလးပါပဲ။
လွေက်ာ္ေဇာ။
၁၃-၆-၂ဝ၁၆။

read more

ရီပါတ္ဘလီကင္န္ပါတီကြန္ဗင္န္းရွင္န္း

Grand Old Party (GOP)လို႔လည္းသိၾကတဲ့ ရီပါတ္ဘလီကင္န္ပါတီရဲ့
ကြန္ဗင္န္းရွင္းကို က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္နဲ႔ကပ္လွ်က္ အိုဟိုင္းယိုးျပည္နယ္ ကလိဗ္လင္န္းဒ္မွာ ဒီေန႔လုပ္မွာပါ။

ကြန္ဗင္န္းရွင္းလုပ္ေနတဲ့အခန္းႀကီးထဲ စကားေတြမ်ားၾက ျငင္းၾကခုန္ၾက လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၾက ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ျဖစ္ၾက ေမးေၾကာႀကီးေတြေထာင္တဲ့အထိ အသံေတြျပာတဲ့အထိ ေအာ္ၾကဟစ္ၾက သူ႔လူကိုယ့္လူ ထိန္းၾက ဆြဲၾကလြဲၾကေတြျဖစ္တာမ်ိဳးကေတာ့ သိတ္အဆန္းတၾကယ္ကိစၥမဟုတ္ပါ။ စကားလုပ္ေျပာေနရမယ့္ဟာေတာင္မဟုတ္ပါ။ ၿပီးေတာ့လည္း ၿပီးသြားၾကတာမ်ိဳးပါပဲ။ သူတို႔နိုင္ငံေရးသမားအခ်င္းခ်င္း ပါတီတြင္း ေနရာလုတာကိုလည္း လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ေျဖရွင္းနည္းနဲ႔ အာဏာရသြားတဲ့အခါ ရာထူးေနရာေတြ ဂြင္ေတြခ်ေပးလိုက္လည္း ျပတ္သြားတာပါပဲ။ ဒီသက္တမ္း မနိုင္လည္း ေနာင္သက္တမ္းအတြက္ ထပ္ျပင္ၾကဆင္ၾက ၿပိဳင္ဘက္ပါတီ(အာဏာရပါတီ)ရဲ့ မူဝါေတြကို ေထာက္ဖို႔ ေဝဘန္ဖို႔ အခ်က္အလက္ေတြရွာၾက လူပုဂၢိဳလ္အားနည္းခ်က္ေတြကို လက္ကုန္နိႈက္ရွာၾကေဖြၾကနဲ႔ ခမ်ာမ်ားလည္းအားရတယ္လို႔ကိုမရွိရွာၾကပါဘူး။

ဒီေန႔လုပ္မယ့္ ရီပါတ္ဘလီကင္န္ပါတီကြန္ဗင္န္းရွင္း လံုၿခံဳေရးကိစၥေတြအတြက္ ဗဟိုအစိုးရက ေဒၚလာ ၁၅ သန္းေလာက္ အကုန္အက်ခံတယ္လို႔ဆိုတယ္။ အစည္းအေဝးလုပ္မယ့္ အေဆာက္အဦးအျပင္မွာေတာ့ ဆႏၵျပမယ့္လူေတြလည္း အဆင္သင့္ေရာက္ေနၾက ေနရာယူေနၾကသလို ထပ္လည္း တဖြဲဖြဲလာေနၾကတာ တီဗီမွာျပေနတယ္။

အလားတူပဲ ရိုးရိုးရဲေတြ၊ အဓိကရုဏ္းၿဖိဳခြဲေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြ၊ တမဟုတ္ျခင္းစီးနင္းတိုက္ခိုက္ေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြ၊ ကုတ္အကၤ်ီနက္ မ်က္မွန္နက္နဲ႔လူေတြအျပင္ သတင္းသမားေတြလည္း ကင္မရာႀကီးငယ္ေတြထမ္းလို႔ မိုက္ကရိုဖုုန္းေတြကိုင္လို႔ ျမင္ေနရတယ္။

ၿမိ့ဳသူၿမိ့ဳသားေတြအျပင္ တိုင္းျပည္တဝွမ္းကလူေတြကေတာ့
အဓိကရုဏ္းေတြမ်ားျဖစ္မလား ျပသနာေတြမ်ား ထျဖစ္ၾကဦးမလား ပစ္ၾကခတ္ၾက ေသၾကေၾကၾကေတြမ်ား ျဖစ္ဦးမလားဆိုၿပီး ေတြးေနမိၾကတာပါပဲ။ သိတ္
ပူပူပန္ပန္ႀကီးေတာ့လည္း ဘယ္သူမွ မရွိၾကပါဘူး။ တေန႔ကပဲ ေဘတန္ ရုဂ္မွာ ရဲ ၃ ေယာက္ ထပ္ ပစ္အသတ္ခံရေသးတာမဟုတ္လား။ ၈ ေယာက္ေလာက္ကေတာ့ ဒဏ္ရာေတြရၿပီး အတြင္းလူနာျဖစ္သူလည္း ျဖစ္ၾကတာပဲ။

အင္ဒီယားနားျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး မိုက္ခ္ပန္႔စ္ကို ဒုသမၼတေလာင္းအျဖစ္ ေဒၚနယ္လ္ထရမ့္က ေျမွာက္စားလိုက္တာကို နုတ္ဂင္းဂရစ္ခ်္(ေအာက္လႊတ္ေတာ္
ဥကၠဌေဟာင္း)အပါအဝင္ ပါတီတြင္းမွာ အစာမေၾကတာေတြလည္း သိသိသာသာသာႀကီးကို အျပင္ကိုထြက္လာတယ္။

ဒီၾကားထဲ မေန႔က ျပည္နယ္ ၃၇ ျပည္မွာ ေဒၚနယ္လ္ထရမ့္အေပၚသေဘာထား
စစ္တမ္းတခုလုပ္ၾကည့္တာ လူ ၆ဝ ရာခိုင္နႈန္းက သိတ္မနွစ္ၿမိ့ဳတဲ့သေဘာေပးလာတယ္။ ေတြးစရာက ဒီမိုကရက္ကလည္း အိုဘားမားသက္တမ္း ၂ ႀကိမ္ သမၼတလုပ္ၿပီးတာရယ္၊ သူ႔ပါတီ သမၼတေလာင္း ဟီလာရီမွာလည္း ကိုယ့္အီးေမးလ္ကို အလုပ္ကိစၥမွာသံုးတာရယ္နဲ႔ လူေတြၾကားထဲ သိတ္ဘဝင္မက်တာေတြလည္း
ရွိတယ္။

တခါ အေမရိကန္တခ်ိဳ႔ရဲ့ စိတ္တိမ္းညႊတ္မႈကလည္း ေျပာရခက္ပါတယ္။ အိုဘားမားတုန္းကလည္း (မူေတြဘာေတြႀကိဳက္တာမႀကိဳက္တာ စကားေျပာေကာင္းတာမေကာင္းတာေတြထက္) ပထမဆံုး လူမည္းသမၼတမို႔ေရြးၾကတာ၊ အသားအေရာင္ လူမ်ိဳးခြဲျခားမႈမရွိတာကိုျပခ်င္တာ စတဲ့စိတ္ေတြက ခတ္ကဲကဲျဖစ္တာလည္း သတိထားမိတယ္။ ခုလည္း ဟီလာရီအေပၚ ပထမဆံုး အမ်ိဳးသမီးသမၼတဆိုၿပီး
ပံုေအာခ်င္လည္း ေအာလိုက္နိုင္တာပဲ။

တိုင္းျပည္က အထည္ႀကီးပ်က္လိုျဖစ္လာေတာ့ လူတခ်ိဳ႔စိတ္ထဲမွာ ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့ဖူးတဲ့ အေမရိကန္ဘဝင္စိတ္ကေလး ျပန္ၾကြေနတာလည္းရွိတယ္။ စီးပြားပ်က္ရျခင္းရဲ့ တရားခံကိုလည္း တိုင္းျပည္အျပင္ထြက္ ရွာခ်င္ေနတာရွိတယ္။ တခ်ိဳ႔ဆို လက္သည္ဟာ တရုတ္ျဖစ္လိုက္၊ ရုရွားျဖစ္လိုက္၊ အေရွ႔အလယ္ပိုင္းျဖစ္လိုက္၊ အာရဗ္ကမၻာႀကီးျဖစ္လိုက္၊ အာဖဂန္နစၥတန္ျဖစ္လိုက္၊ အစၥလာမ္းမစ္အၾကမ္းဖက္ဝါဒျဖစ္လိုက္နဲ႔ မဲမဲျမင္ရာ လက္ညွိဳးထိုးေနတာေတာင္ရွိတယ္။ ဆိုေတာ့ ေဘာလံုးပြဲလို ျမင္းပြဲလို ခ်ဲတြက္သလို တြက္ဖို႔ခက္တယ္။ ဗမာျပည္မွာလို ဒီမွာ အေမရိကန္စံဇာဏီဘိုတို႔ဘာတို႔ရွိရင္လည္း ေကာင္းသား။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇူလိုင္ ၁၈၊ ၂ဝ၁၆

read more

အေရးေပၚစီမံခန္႔ခြဲေရးဗဟိုေကာ္မတီဆိုသည္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ မိမိတို႔သေဘာထား

အေရးေပၚစီမံခန္႔ခြဲေရးဗဟိုေကာ္မတီဆိုသည္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ
မိမိတို႔သေဘာထား
(ထုတ္ျပန္ခ်က္ အမွတ္ ၁/၂၀၁၆)
(၁၇ – ၇ – ၂၀၁၆)

အစိုးရအေျပာင္းအလဲလုပ္ၿပီး၍ ရက္တရာအလြန္မွာပင္“အဓိက႐ုဏ္းျဖစ္ပြားခဲ့လွ်င္ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ကိုင္တြယ္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ရန္(Rapid Response) စီမံေပးရန္အတြက္ဆိုၿပီး ဗဟိုေကာ္မတီတခု ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အစိုးရသစ္တက္လာၿပီးေနာက္ တိုင္းျပည္တစံုတရာေအးခ်မ္းသြားလိမ့္မည္ဟု
ထင္ေနသူေတြမွာ မ်က္လံုးမ်က္ဆံျပဴး ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့သည္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေတြ၊ ရင္ၾကားေစ့စကားေတြ ေသာင္းေသာင္းညံေအာင္
ၾကားေနရသည့္အၾကားမွ ေပၚထြက္လာေသာ အက္ဥပေဒျဖစ္သမို႔
ပိုၿပီးအံ့အားသင့္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤဥပေဒကို ျပ႒ာန္းျခင္းႏွင့္ ၂၁ ရာစု
ပင္လံုညီလာခံက်င္းပရန္ ေျပာဆိုစိုင္းျပင္းေနခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနသည္မွာ
မည္သို႔ေသာအဆက္အစပ္ပါလိမ့္ဟု ေတြးသူကေတြးစရာ ျဖစ္လာသည္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ စစ္တပ္နဲ႔ဒီခ်ဳပ္ အေပးအယူေကာင္းလာၿပီးေနာက္ ေပၚထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္ဟု ယူဆစရာေတြ ရွိေနသည္။ သူတုိ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္မည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးအစရွိသည့္စီမံကိန္းမ်ားေၾကာင့္ေပၚလာႏုိင္သည့္ ျပည္သူ႕ေတာင္းဆုိမႈကုိ ေခ်မႈန္းႏုိင္ေရးအတြက္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားျခင္းဟူ၍လည္း ယူဆစရာ ရွိသည္။

ဘီဘီစီအသံလႊင့္ခ်က္အရေတာ့ ဤအဖြဲ႕ကို ဖြဲ႔ေပးရန္ ျပည္ထဲေရးဌာနကေတာင္းဆိုထားသည္မွာ ႏွစ္လေက်ာ္ၾကာၿပီျဖစ္ၿပီး အခုမွ သမၼတက
လက္မွတ္ထိုးျခင္းျဖစ္သည္ဟု ျပည္ထဲေရးဒုညႊန္ခ်ဳပ္ကေျပာေၾကာင္း သိရသည္။
ဒီေတာ့မွ သို႔ေလာ-သို႔ေလာေတြ ပိုမ်ားလာေတာ့သည္။ ဒီအစိုးရႏွင့္ ျပည္ထဲေရးဌာနမွာ ခ်ိန္႐ြယ္ၿပီးသားပစ္မွတ္မ်ား ႐ွိေနၿပီလား။ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဌာနဆိုတာ စစ္တပ္ကကိုင္ထားသည့္ဝန္ႀကီးဌာနတခု မဟုတ္ပါလား။

ဤ ၁၁ ဦးပါ ဗဟိုေကာ္မတီစာရင္းမွာ နာမည္မ်ား မေတြ႕ရေသာ္လည္း ေဖာ္ျပထားသည့္ရာထူးဌာနႏၱရေတြကို သတိထားၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရပ္သားက တမတ္သားမွ ပါပါ့မလားဆိုတာလည္း စဥ္းစားစရာျဖစ္ေနပါသည္။

လက္႐ွိအစိုးရ၏ ဤေၾကညာခ်က္ထဲမွ ေနာက္ထူးျခားတာတခုမွာ
ဆႏၵျပမႈဆိုသည္ကိို ဆူပူအၾကမ္းဖက္မႈဆိုသည္ႏွင့္ တတန္းတည္းသတ္မွတ္
သံုးႏႈန္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ေနဝင္း-ဗိုလ္သန္းေ႐ႊေခတ္ကို ျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစားရသည္။ ထို႔ျပင္“ေနာက္ကြယ္မွ ေသြးထိုးလႈံ႔ေဆာ္မႈ”၊
“မီဒီယာကို မီဒီယာနဲ႔တုံ႔ျပန္ေရး”၊ “ဆူပူအၾကမ္းဖက္မႈမ်ားႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍
ႀကိဳတင္ကာကြယ္ႏိုင္ရန္သတင္းရ႐ွိေရး” စသည္တို႔ကိုေတြ႕ရေတာ့
ဗိုလ္ခင္ညြန္႔လက္ရာမ်ားကို ေအာက္ေမ့သတိရမိေစသည္။

အပိုဒ္ ၂ (စ) တြင္ ပါသည့္ “လူမႈေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏အကူအညီကိုရယူၿပီး ေပါင္းစပ္ညွိႏိႈင္းေဆာင္႐ြက္သြားရန္”ဆိုျခင္းမွာ လူထု-လူထုခ်င္း ရန္တိုက္ေပးရန္၊ ႀကံ႕ဖြတ္ေမြးထားသည့္စြမ္းအား႐ွင္ေတြကို တရားဝင္အာဏာေပးဖို႔၊
ဖဆပလ ဖြဲ႔ခဲ့သည့့္ ျပဴေစာထီးတပ္ဖြဲ႕လိုဟာမ်ိဳးေတြ ျပန္ေပၚေပါက္ေစဖို႔
စီမံကိန္းျဖစ္ေနသည္။

၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္၊ မတ္လတုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေ႐ွ႕မွာ
ဆႏၵျပေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို စြမ္းအား႐ွင္နာမည္ခံ ကေလကေခ်ေတြက
ပုလိပ္ေနာက္ခံႏွင့္ ဝင္ရမ္းကားခဲ့သည္မ်ိဳး၊ ဒီပဲယင္းအစ လက္ပံေတာင္းႏွင့္
လက္ပံတန္းအလယ္၊ စစ္ကုိင္းအလုပ္သမားသပိတ္အဆုံး တရားလက္လြတ္
ၿဖိဳခြဲခဲ့သလုိမ်ဳိး တရားဝင္တိုးလုပ္ဖို႔သာ ျဖစ္လာလိမ့္မည္။

သြားေလသူ ဗိုလ္/ဦးေအာင္ေသာင္းရဲ႕့လက္သံုးနည္းကို ေဆးေျပာင္းသုတ္ၿပီး
ထုတ္လာျခင္းဟု ေျပာႏိုင္သည္။ ေနာင္ လမ္းေတြေပၚမွာ ဆႏၵျပလူအုပ္ႀကီးေတြ
နွစ္ဖက္႐ိုက္ၾကနွက္ၾကျဖစ္လွ်င္ ဤသည္မွာ ဤအက္ဥပေဒ၏အဆက္ဟူ၍သာ ေျပာရမွာျဖစ္သည္။

ဤ အက္ဥပေဒမွာပါေသာ“ၿမိဳ႕နယ္၊ ရပ္ကြက္၊ ေက်း႐ြာ
ကာကြယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ေရးအဖြဲ႔မ်ား ဖြဲ႔စည္းဆက္စပ္ေဆာင္႐ြက္ေပးသြားရန္”
ဆိုသည္မွာ စြမ္းအား႐ွင္လိုလူရမ္းကားေတြကို ေၾကာင္အေတာင္ပံတပ္ ျဖစ္ေစမည္သာ ျဖစ္သည္။ ျမစ္ မခ်မ္းသာမည့္ကိန္း ျဖစ္သည္။

ေနာက္ၿပီး ေမးစရာ႐ွိသည္က ထိုသို႔ ဖြဲ႕စည္းလိုက္ေသာ ရပ္ကြက္ကင္ေပတိုင္မ်ားကို ဘယ္သူက ကိုင္မည္နည္း။ ျပည္ထဲေရးဆိုေသာအရာႀကီးလား၊ စစ္တပ္ဆိုေသာ ကုလားႀကီးလား။

ယေန႔ကဲ့သို႔ေသာ“ရင္ၾကားေစ့”ကာလႀကီးတြင္
ဖိႏွိပ္ေရးယႏၱရားမ်ားကို ယခုကဲ့သို႔တိုးခ်ဲ႕ေနျခင္းမွာ တိုင္းသူျပည္သားေတြအဖို႔
ရတက္မေအးစရာ ျဖစ္ေနသည္။

အပိုဒ္ ၂ (ဋ) တြင္ ပါေသာ “ညွိႏိႈင္းအစည္းအေဝးမ်ားျပဳလုပ္ရာတြင္
လုိအပ္ပါက အျခားျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီးမ်ား၊ တပ္မေတာ္အရာ႐ွိႀကီးမ်ားႏွင့္
အရပ္ဖက္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွပုဂၢိဳလ္မ်ားအား ေခၚယူညွိႏိုင္းေဆာင္႐ြက္ရန္”ဟု
ဆိုသည့္စာသားမ်ား၏အဓိပၸာယ္အရဆိုလွ်င္ ဆႏၵျပမႈမ်ားကိုၿဖိဳခြဲရာတြင္
စစ္တပ္ႏွင့္လက္တြဲလုပ္ေရးဆိုသည္ကို အနည္းဆံုး ေ႐ြးခ်ယ္စရာလမ္းအျဖစ္
ထားေၾကာင္း ေပၚလြင္ေနသည္။

ယေန႔ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ လြတ္လပ္စြာဆႏၵျပခြင့္႐ွိသည္ဆိုုျခင္းကို လူထုေတြ သေဘာေပါက္နားလည္ေအာင္လုပ္ေရးက အဓိကလား၊
လူေတြမလႈပ္ရဲေအာင္လုပ္ေရးကအဓိကလား ေမးစရာျဖစ္ေနသည္။ ဤေမးခြန္းကို ယခင္ေခတ္မ်ားကေမးစရာမလိုသျဖင့္ မည္သူမွ်မေမးခဲ့။ သို႔ေသာ္
ယခုေတာ့ ေမးရေတာ့မည္။

တကယ္က ဆႏၵျပျခင္းဆိုသည္မွာ ေက်ာင္းသားေလးေတြကျပ-ျပ၊
အလုပ္သမားေတြကျပ-ျပ၊ သံဃာေတာ္ေတြက ျပ-ျပ၊ အနည္းႏွင့္အမ်ား
နိုင္ငံေရးလကၡဏာ ေဆာင္သည္ခ်ည့္ျဖစ္သည္။ ထမင္းမဝလို႔ ဆႏၵျပသည္ကို
“ႏိုင္ငံေရးေသြးထိုးလံႈ႕ေဆာ္မႈမ်ားျဖင့္”ဆိုသည့္ ဝါးလံုး႐ွည္နဲ႔သိမ္းရမ္းၿပီး ၿဖိဳခြဲျခင္း၊
ဖိႏွိပ္ျခင္းမ်ားလုပ္လွ်င္ လူရယ္စရာဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။

ယေန႔ ဗမာျပည္တြင္ ဆက္တိုက္လိုေတြ႕ေနရေသာ လူမ်ိဳးေရး၊
ဘာသာေရးျပႆနာမ်ား၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ မည္သူေတြ႐ွိသည္ဆိုျခင္းကို
လူတိုင္းသိသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအထိ ထိုေနာက္ကြယ္မွလူမ်ားကို ေမးေတာင္ေငါ့မျပႏိုင္ဘဲ ႐ွိသည္မဟုတ္လား။

ဤႏိုင္ငံတြင္ ယခုအဓိကလုပ္ရမည္မွာ ရာစုႏွစ္တဝက္ေက်ာ္
ထင္သလိုရမ္းကားခဲ့ေသာ ငရဲေခြးႀကီးကို ျပင္ပေမာင္းထုတ္ေရး ျဖစ္သည္။
အတြင္းသို႔ ဆြဲသြင္းေရးမဟုတ္ေပ။
ဗဟိုစည္း႐ံုးေရးေကာ္မတီ
ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ
(၁၇ – ၇ – ၂၀၁၆)
ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ-၀က္ဘ္ဆုိက္မွ

read more

(လူဖမ္းပြဲေတြ စေတာ့မလား) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(လူဖမ္းပြဲေတြ စေတာ့မလား) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇူလိုင္ ၁၇။ ၂ဝ၁၆
၆၃ မွာ ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ့ ဟန္ျပၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲလုပ္တယ္။ မလုပ္ခင္နဲ႔
လုပ္ေနတုန္းမွာ ၆ ခရိုင္ဆႏၵျပပြဲႀကီးျဖစ္လာတယ္။ လူထုက ျပည္တြင္းစစ္ကို
မလိုလားေၾကာင္း အတိအလင္းထုတ္ေဖာ္ျပသတာျဖစ္တယ္။
နိုင္ငံေရးအရဆိုရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစစ္စစ္မွန္မွန္ရေအာင္ အေျဖရွာၾကဖို႔
ေဆြးေႏြးဘက္ေတြအားလံုးကို လူထုနည္းနဲ႔ဖိအားေပးျခင္းျဖစ္တယ္။
ဒါကို “နိုင္ငံေရးအရေသြးထိုးလႈံ႔ေဆာ္တာ“ လို႔ စစ္အုပ္စုက သမုတ္တယ္။
ဒါကို “လူထုနည္းနဲ႔ သူတို႔ကိုအၾကပ္ကိုင္တာ“လို႔ ယူဆတယ္။
ဒီေတာ့ ေတးထားလိုက္တယ္။

ေဆြးေႏြးပြဲအႀကိဳကာလမွာ ေဆြးေႏြးေနစဥ္ နွစ္ဖက္တပ္မ်ား ေနရာခ်ထားေရးကိစၥ၊ ခြဲေဆြးေႏြးေရး တြဲေဆြးေႏြးေရးေတြကိစၥေတြပဲရွိသးတယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆီ
စကားဦးေတာင္မသန္းရေသးဘူး ဗိုလ္ေနဝင္းတို႔ဘက္က တဘက္သတ္
ဖ်က္သိမ္းလိုက္တယ္။

ပြဲဖ်က္ၿပီး ေတာထဲကလူေတြ ေတာထဲျပန္မေရာက္ခင္မွာတင္ ၿမိ့ဳေပၚမွာ
လူဖမ္းပြဲႀကီးလုပ္တယ္။ အေရးေပၚစီမံခ်က္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၅(ည)နဲ႔ ဆြဲသြင္းပစ္တာ ေထာင္ျပည့္ေထာင္လ်ွံျဖစ္သြားတယ္။ တသက္တကၽြန္းပို႔တယ္။

ခုလည္း ၂၁ ရာစုပင္လံုညီလာခံတို႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးတို႔
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲတို႔ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးတို႔ သံစံုျမည္လာျပန္ၿပီ။ မင္းေအာင္လိႈင္နဲ႔ေဒၚစု ဗိုလ္ေနဝင္း ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းဓာတ္ပံုႀကီးေတြေနာက္ခံနဲ႔
တြဲရက္သားထြက္လာတယ္။ စစ္သမိုင္းျပတိုက္သြားတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြ ဒီတခ်ီမွာမွ(ေဒၚစုမကြယ္လြန္ခင္) ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အရမယူနိုင္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွရဖို႔လမ္းမျမင္ဘူးတို႔၊ ေဆြးေႏြးပြဲမတက္တာ ေသသြားခ်င္လို႔လားတို႔ဆိုတဲ့အသံေတြ သိသိသာသာထုတ္လာတယ္။ ေကာက္ကာငင္ကာ ပုဒ္မ ၅ (ည)ကိုဖ်က္လိုက္ၿပီး
အေရးေပၚစီမံခန္႔ခြဲမႈေကာ္မတီဆိုၿပီးဖြဲ႔တယ္။ ဆႏၵျပတာနဲ႔ ဆူပူအၾကမ္းဖက္တာကို တတန္းတည္းထားၿပီး ၿဖိဳခြဲေခ်မႈန္းမယ္လို႔ႀကံဳးဝါးလာတယ္။

“နိုုင္ငံေရးေသြးထိုးလံႈ႔ေဆာ္မႈ“လို႔ အတိအလင္းသံုးထားတာေတြ႔တယ္။
ဗမာ့နိုင္ငံေရးေဝါဟာရမွာ ဘယ္တုန္းကမွမရွိတဲ့ “အေထြေထြဆႏၵျပမႈ“ဆိုတာကို
ထြင္ၿပီးသံုးထားတာ သတိျပဳမိတယ္။ အေထြေထြသပိတ္၊ ပုလိပ္သပိတ္၊
ဝန္ထမ္းေပါင္းစံုသပိတ္၊ မီးရထားသပိတ္ စသည္ျဖင့္ သပိတ္ေမွာက္တာကို
သပိတ္လို႔ပဲသံုးတယ္။ သပိတ္ကို သပိတ္လို႔ေတာင္မသံုးပဲ အေထြေထြဆႏၵျပမႈလို႔ သံုးတာမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါတယ္။ သပိတ္အဆင့္အထိမေရာက္ခင္ ဆႏၵျပတယ္ဆိုကတည္းက ၿဖိဳခြဲပစ္မယ္လို႔သေဘာပါေနတယ္။

လူထုမွာ ဘက္ေပါင္းစံုက(စီးပြားေရး၊ နိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး)ၾကပ္တည္းလာရင္ ဘယ္သူကမွ ဘာနိုင္ငံေရးမွ ေသြးထိုးလႈံ႔ေဆာ္စရာမလိုပဲ “အေထြေထြသပိတ္“
တိုက္ပြဲေတြျဖစ္တာပဲ။ လူေတြ လမ္းေပၚတက္လာတာပဲ။ ဘယ္သူကမွ တားမရဘူး။ ပစ္ေနတဲ့ေသနတ္ေတြၾကား ရင္ေကာ့ၿပီးတိုးဝင္သြားတာပဲ။ ေသနတ္မွန္လို႔ ေသကာနီးမွာ “လြတ္လပ္မွ အမ်ွေဝပါ“လို႔ေျပာခဲ့တာပဲ။

ခုက ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီလို စစ္ဗိုလ္က ေသနတ္ခါးထိုးၿပီး
အာဏာကိုေျဗာင္ကိုင္ ၿခိမ္းေျခာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ အျပေကာင္းတဲ့ အျမင္လွတဲ့ ရင္ခြင္ပိုက္ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုသစၥာၿမဲ အေစစားခံအစိုးရေရွ႔တင္ၿပီး ကိုင္ကစားေနတာ။

၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံအႀကိဳကာလ ညီလာခံကာလနဲ႔ (ျဖစ္ခဲ့ရင္)ညီလာခံ
ေနာက္ပိုင္းကာလေတြ ဘာျဖစ္မလဲ မွန္းဆဖို႔ခက္ေနေသးတာမွန္ေပမယ့္
တျပည္လံုးက လူမ်ိဳးစံုျပည္သူလူထုဟာ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဖက္ဒရယ္လ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ေရး စစ္စစ္မွန္မွန္ဒီမိုကေရစီထြန္းကားေရး လူ႔အခြင့္အေရး လြတ္လပ္မႈ မ်ွတတဲ့တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး စားဝတ္ေနေရးေျပလည္ေရး လူမ်ိဳးေရးဘာသာေရးျပသနာေတြကင္းစင္ေရး စတာေတြကို ေရငတ္သလိုငတ္ေနၾကတယ္။ ထမင္းဆာသလို ဆာေလာင္ေနၾကတယ္။

ဒါေတြျဖစ္လာဖို႔အတြက္ “အစိုးရကိုအဓိကဦးတည္ၿပီး အျခားဘက္အသီးသီးကို
ေမတၱာရပ္ခံလာမယ္။ ေတာင္းဆိုလာလိမ့္မယ္။ တိုက္ပြဲဝင္လာနိုင္မယ္။ လမ္းမေတြေပၚထြက္လာေတာ့မယ္“လို႔တြက္ၿပီး ဒီ “အေရးေပၚစီမံခန္႔ခြဲမႈေကာ္မတီ“ကိုဖြဲ႔တာ
မဟုတ္ပါေစနဲ႔လို႔ ွဆႏၵျဖစ္မိသလို “ေဆြးေႏြးပြဲအဖ်က္ခံရရင္“လည္း လူဖမ္းပြဲႀကီးေတြမျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ စိုးရိမ္စိတ္ကင္းကင္းနဲ႔ ေနခ်င္လွတယ္။

read more

ေခြးေလးေတြလို အိပ္ခ်င္တာ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ကမၻာေပၚမွာ အၾကမ္းဖက္ ၿခိမ္းေျခာက္သတ္ျဖတ္မႈေတြဟာ စစ္ပြဲေတြလိုပဲ သ႑န္စံု နည္းနာစံုနဲ႔ေပၚလာေနၿပီဆိုရမယ္ထင္တယ္။ ကားဗံုးခြဲ၊ လူနဲ႔အေသခံဗံုးခြဲ၊ ေလယ်ဥ္ပ်ံနဲ႔ဝင္တိုက္၊ ေခ်ာင္းေျမာင္း ပစ္ခတ္၊ လူစုလူေဝးထဲ စက္ေသနတ္နဲ႔ေမႊ စတာေတြကေန ခုဆို ထရပ္ကားႀကီးနဲ႔ လူအုပ္ႀကီးကိုင္ဝင္တိုက္သတ္ ႀကိတ္သတ္ဆိုတဲ့အထိ ျဖစ္လာၿပီ။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ပံုစံေတြ ေတြ႔ရဦးမလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ ေသြးပ်က္စရာ ေျခာက္ျခားစရာ တုန္လႈပ္စရာ ရူးသြားခ်င္စရာေတြခ်ည္းပဲ။ အဲ့ဒါေတြျမင္တိုင္းၾကားတိုင္း နဂိုကမွ ကိုယ့္ရုပ္ပိုင္းမွာရခဲ့ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္၊ စစ္ေၾကာေရးစခန္း ညွဥ္းပမ္းနွိပ္စက္ခံနဲ႔ ၁၅ နွစ္တာ အက်ဥ္းစံဘဝေတြေၾကာင့္ ရလာခဲ့တဲ့စိတ္ေဝဒနာ၊ ေျခာက္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ပင္ပမ္းႀကီးစြာျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ညေတြဟာ ပိုၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းလာတယ္။ ပိုၿပီးေမွာင္လာတယ္။ ပိုၿပီးတိတ္ဆိတ္လာတယ္။ ပိုၿပီးက်ယ္ေလာင္လာတယ္။ ဆည္းဆာခ်ိန္ကို မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ ေနဝင္သြားမွာကို မျမင္လိုဘူး။ ညေရာက္မွာ ေၾကာက္ေနတယ္။ အိပ္ယာဝင္ရမွာ လန္႔ေနတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာ စိုးေနတယ္။ မအိပ္မိေအာင္ စိတ္တင္းၿပီးေနေတာ့လည္း အပမ္းႀကီးလွတယ္။ မိုးလင္းေပါက္ မအိပ္ျဖစ္တဲ့ညေတြ ခုတေလာ မ်ားသထက္မ်ားမ်ားလာတာ ကိုယ့္ဘာသာသိေနတယ္။

စစ္နဲ႔ အၾကမ္းဖက္ၿခိမ္းေျခာက္သတ္ျဖတ္မႈေတြ ဘာမတူသလဲ တူသလဲ လည္း ေတြးမိေနတယ္။
စစ္ပြဲေတြမွာ စစ္တိုက္နည္းအသစ္သာ ထပ္မေပၚေသးေပမယ့္ စစ္လက္နက္အသစ္အဆန္းေတြ နည္းပညာအသစ္အဆန္းေတြ ေမာင္းသူမဲ့ေလယဥ္ေတြ ပဲ့ထိန္းဒံုးေတြ တိုက္ခ်င္းပစ္ဒံုးေတြ ဒံုးခြင္းဒံုးေတြ စတာေတြကေတာ့ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ေပၚေနတာပဲမဟုတ္လား။ ထုတ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။ အဲ့ဒါေတြနဲ႔ တိုက္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

နိုင္ငံႀကီးေတြက အဲ့ဒါေတြနဲ႔ အင္အားေတြအဆမတန္သံုးၿပီး ကိုယ့္နိုင္ငံေပၚ က်ည္တေတာင့္မွ မက်ေစရပဲ ၾကားနိုင္ငံေတြမွာ(အေၾကာင္းမ်ိဳးစံုျပ ရမယ္မ်ိဳးစံုရွာၿပီး) စစ္လက္နက္ပစၥည္းအေရာင္းျပပြဲနဲ႔ လက္နက္သစ္ စမ္းသပ္ပစ္ျပ ေၾကာ္ျငာတာေတြ အေရာင္းျမွင့္တင္တာေတြ လုပ္ေနၾကတာမဟုတ္လား။ စစ္ပြဲစားနဲ႔ စစ္ကုန္သည္ေတြ ကုေဋႂကြယ္ႀကီးေတြျဖစ္ၾကတာမဟုတ္လား။ ဒါကိုပဲ စစ္ပြဲလို႔ ကင္ပြန္းတပ္ၾကတာ မဟုတ္လား။

လူ႔သမိုင္းမွာ တခ်ိန္တခါကရွိခဲ့ျဖစ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဒီဘက္ေခတ္သမိုင္းမွာ စစ္ပြဲႀကီးေတြဟာ ဘာသာေရး လူမ်ိဳးေရးေၾကာင့္ျဖစ္တာ မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအေျချပဳနိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရးအရ ေဒသစိုးမိုးေရး၊ သယံဇာတ၊ ေလာင္စာ၊ ေဈးကြက္ စတဲ့မ်ားေျမာင္တဲ့ အက်ိဳးစီးပြားအေျခခံ အျခင္းအရာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ၾကတာပဲ။ ေနာက္တခ်က္က ဟိုဘက္ေခတ္စစ္ပြဲေတြဆိုတာ နိုင္ငံသိမ္း ျပည္သိမ္း ေဒသသိမ္းပိုက္ စိုးမိုးဗိုလ္လုပ္ဖို႔ပဲ။ ဒီဘက္ေခတ္ၾကေတာ့ သူ႔လူထဲက ကိုယ့္ဘက္သားကို ပလႅင္ေပၚတင္ေပးၿပီး ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ကိုင္ကစားဖို႔ပဲ။

စစ္ပြဲလည္းလူသတ္တာပဲ၊ အၾကမ္းဖက္ၿခိမ္းေျခာက္သတ္ျဖတ္တာလည္း လူသတ္တာပဲမဟုတ္လား။ အတူတူပဲလို႔ ထင္စရာရွိေပမယ့္ မတူဘူး။ စစ္ပြဲမွာ အရပ္သူအရပ္သားေတြ ကေလးေတြ မိန္းမေတြ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ အေခ်ာင္ အသတ္အျဖတ္ခံရ ေသေၾကရ ၿမိ့ဳလံုးကၽြတ္ ရြာလံုးကၽြတ္အသတ္ခံရ အနုျမဴဗံုးစာမိၾကတာေတြမွန္ေပမယ့္ တကယ့္စစ္ေျမျပင္မွာေတာ့ လက္နက္ကိုယ္စီကိုင္ထားတဲ့ စစ္သား စစ္သားျခင္း သတ္ၾကျဖတ္ၾကတာမ်ိဳးပါ။ လက္နက္မဲ့သူေတြကို သတ္တာျဖတ္တာ အနိုင္က်င့္တာ လုယက္တာ စတာေတြကို ျပစ္တင္ရႈတ္ခ်ဆန္႔က်င္ရမွာမွန္ေပမယ့္ စစ္တကယ္ျဖစ္ပေဟ့ဆို အဲ့ဒါေတြက ေရွာင္လႊဲလို႔ရတဲ့ကိစၥေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စစ္ေၾကာင့္ မျဖစ္မေန ျဖစ္ကုန္ၾကတဲ့ကိစၥေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ အနုျမဴဗံုးႀကဲမယ္ မႀကဲဘူးကေတာ့ ေရွာင္လႊဲမယ္ဆို လႊဲလို႔ရတဲ့ကိစၥလို႔ ျမင္လို႔ရနိုင္မွာပါပဲ။

အၾကမ္းဖက္ၿခိမ္းေျခာက္သတ္ျဖတ္မႈၾကေတာ့ ဘာကိုမွ သိမ္းပိုက္ဖို႔လည္းမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း နန္းတင္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ ပစ္မွတ္ကလည္း စစ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ဟာေတြကိုခ်ည္း ေရြးတိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ အရပ္ဘက္ပစ္မွတ္ေတြေရာ အရပ္သူအရပ္သားေတြေရာ လူစည္တဲ့ေနရာမွန္သမွ်ေရာ အကုန္ျဖစ္နိုင္တယ္။ အၾကမ္းဖက္သတ္ျဖတ္သူကလည္း စစ္သားဟုတ္ခ်င္လည္းဟုတ္မယ္ မဟုတ္ခ်င္လည္းမဟုတ္ဘူး။ သူ သတ္ျဖတ္မယ့္သူေတြဟာ လက္နက္မဲ့ေတြ သူ႔ကို ခုခံနိုင္စြမ္းမရွိသူေတြမွန္း သူသိသိနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ ေသြးေအးေအးနဲ႔လုပ္ပစ္တာမ်ိဳးပဲ။ အလြန္အံ့ၾသထိတ္လန္႔ ေသြးပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ စိတ္ႏွလံုးသားမ်ိဳးရွိသူပဲ။ သူ႔ရည္ရြယ္က သူ တိုက္ခိုက္သတ္ျဖတ္ရမယ့္ လူ႔အစုအစည္းထဲကလူေတြၾကားမွာ အေၾကာက္တရား စိုးရြံ႔ထိတ္လန္႔မႈနဲ႔ ဘဝမလံုၿခံဳမႈ စိတ္မလံုၿခံဳမႈေတြျဖစ္ေနေအာင္လို႔ပဲ။

တခါတေလမွာ ဒီအၾကမ္းဖက္ၿခိမ္းေျခာက္သတ္ျဖတ္မႈဟာ လူတေယာက္တည္း သူ႔အသက္သူရင္းၿပီးလုပ္တာမ်ိဳးျဖစ္နိုင္သလို ဗမာျပည္မွာလို လူမ်ားစုက လူအုပ္ႀကီးေတြစုၿပီး လက္နက္ကိုယ္စီနဲ႔ လူနည္းစုေတြ ဥပေဒအရအကာအကြယ္ အေပးမခံရသူေတြအေပၚ က်ဴးလြန္တာမ်ိဳးလည္းျဖစ္နိုင္တယ္။ အသတ္ျဖတ္ခံ အနိုင္င်င့္ခံရသူ လူနည္းစုေတြစိတ္ထဲ ဘဝထဲ ဘာလံုၿခံဳမွမရွိေအာင္လုပ္ထားဖို႔က လူမ်ားစုအၾကမ္းဖက္သမားေတြရဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္မဟုတ္လား။ လူနည္းစုေတြကို သတ္ျဖတ္ရံုတင္မက သူတို႔ပိုင္ဆိုင္တဲ့ဓနဥစၥာေတြကိုလုယက္ဖ်က္ဆီး သူတို႔စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို သိမ္းပိုက္၊ သူတို႔အသက္ေမြးမႈေလးေတြပါမက်န္ပိတ္ပင္ရင္း ဒုကၡေရာက္သထက္ေရာက္ ဆင္းရဲသထက္ဆင္းရဲ ၾကပ္တည္းသထက္ၾကပ္တည္း အလုပ္ လုပ္စားစရာမရွိလို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြဖာျဖစ္၊ အမ်ိဳးသားေတြခိုးဆိုးလုယက္ ရာဇဝတ္မႈက်ဴးလြန္သူေတြ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ဖန္တီး၊ မခံခ်င္စိတ္ တန္ျပန္ဂလဲ့စားေခ်လိုစိတ္ေတြ မေပၚေပၚေအာင္ အကြက္ခ်ၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိလုပ္ေနတာ မဟုတ္လား။

ထားပါေတာ့ေလ ေျပာလိုရင္းကို ျပန္ေကာက္ပါ့မယ္။ ကိုယ္တိုင္ ေအာက္ေျခစစ္သားျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ စစ္ေျမျပင္ေတြ ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ မရွိေစခ်င္ဘူး။ တိုင္းျပည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းရွိေစခ်င္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရး စစ္ဝါဒီဆန္႔က်င္ေရးလုပ္တယ္။ အဖမ္းခံရတယ္။ စစ္သားျဖစ္ရက္သားနဲ႔ စစ္တပ္ကိုျပန္ဆန္႔က်င္တဲ့ သစၥာေဖာက္ေကာင္ဆိုၿပီး မတန္တဆ အနွိပ္စက္ခံရတယ္။ ေထာင္က်တယ္။ နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ၁၅ နွစ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အရင္ကထက္ပို ေတာင့္တ ငတ္မြတ္လာတယ္။ စစ္ပြဲေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္ရမွန္း ဆဝါးမိလာေပမယ့္ စစ္နဲ႔ အၾကမ္းဖက္ၿခိမ္းေျခာက္ သတ္ျဖတ္မႈေတြကို အရင္ကထက္ပို စက္ဆုပ္ရြံရွာလာတယ္။
ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို အနိုင္က်င့္က်င့္၊ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ပံုစဲနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ အၾကမ္းဖက္ၿခိမ္းေျခာက္ သတ္ျဖတ္တာမွန္သမွ် ျပတ္ျပတ္သားသားဆန္႔က်င္တယ္။
မေသခင္ တညေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္ေခြးေလး ၂ ေကာင္လို နွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္တာပါပဲ။
ဇူလိုင္ ၁၅၊ ၂ဝ၁၆

read more

သတင္းနဲ႔မွတ္ခ်က္ (အေရးေတာ္ပံုဂ်ာနယ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပတာျဖစ္ပါတယ္)

(က) စစ္တပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ မွတ္ခ်က္မ်ား (အေရးေတာ္ပံုဂ်ာနယ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပတာျဖစ္ပါတယ္)
၁။ ကာခ်ဳပ္ကို ကာလံုကပဲ ခန္႔ႏိုင္ ျဖဳတ္ႏိုင္တယ္။ ကာလံု ၁၁ ဦးမွာ ကာခ်ဳပ္ကခန္႔ထားတဲ့ မဲ ၆ မဲ ရွိ တယ္။ အဓိပၸာယ္က ကာခ်ဳပ္ကို ကာခ်ဳပ္ကပဲ ျဖဳတ္ႏိုင္ခန္႔ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။
(ဒီေတာ့ ကို္ယ့္ေသွ်ာင္ကိုယ္ဆြဲၿပီး နန္းထဲကထြက္သြားမယ့္အလားအလာ မရွိပါ။)
၂။ “လက္နက္စြဲကိုင္ၿပီး ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္၍မရတာေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကိုလက္ခံပါသည္ဆိုလွ်င္ လက္နက္စြန္႔ရမည္” လို႔ ကာခ်ဳပ္က ေျပာပါတယ္။
(ဒီေတာ့ သူ႔ကိုလည္းပဲ ျပန္ေတာင္းဆိုစရာ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို လက္ခံပါသည္ဆိုလွ်င္ တပ္ထဲရွိ အသက္ျပည့္သူမ်ားက အၿငိမ္းစားယူၾကၿပီးက်န္လူမ်ား စစ္တန္းလ်ားျပန္ကာ အရပ္သားအစိုးရကို နာခံၾကပါ။)
၃။ ကာခ်ဳပ္ ထိုင္းခရီး- တဘရိတ္တည္း အခ်ိန္အၾကာဆံုးအာဏာယူထားႏိုင္တဲ့ဗမာစစ္တပ္နဲ႔ အာဏာသိမ္းအႀကိမ္အေရအတြက္ ထိပ္မွာေရာက္ေနတဲ့ထိုင္းစစ္တပ္တို႔ “အာဏာကို ဘယ္လိုဆက္ကိုင္လို႔ရမလဲ”ေခါင္းစီးေအာက္မွာ “အျပန္အလွန္ အေထာက္အကူ ဘယ္လိုေပးၾကမလဲ”ေဆြေႏြးၾကဖို႔ မ်ားပါတယ္။
(ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ရဲ႔ ထိုင္းခရီးစဥ္ဟာ ကာခ်ဳပ္နဲ႔အတူ စစ္အာဏာသိမ္း ပရာရြတ္ကို သူ ေကာင္း ျပဳလိုက္ရာ ေရာက္ေနတယ္ထင္။)
၄။ ထိုင္းစစ္အစိုးရ၊ ဗမာအစိုးရ၊ ဗမာစစ္တပ္ဆက္ဆံမႈ- ထြက္လာတဲ့သတင္းေတြကိုစုလိုက္ေတာ့ ထိုင္းစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဗမာျပည္ရဲ့ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ေနေၾကာင္း၊ ဗမာႏိုင္ငံ၏ ရင္ၾကားေစ့ေရးလုပ္ငန္းစဥ္မွာ ထိုင္းက ကူညီလိုေၾကာင္း၊ ဗမာ ကာခ်ဳပ္က ထိုင္းနယ္စပ္ရွိ ေတာင္ပိုင္းဝတပ္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုေၾကာင္း၊ ဗမာအစိုးရသစ္ကို ေထာက္ခံကူညီဖို႔ပါတယ္။ ထိုင္းမွာေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ဥပေဒစိုးမိုးေရးေကာင္စီ ဖြဲ႔စည္းမယ္၊ ဒီအထဲမွာ စစ္တပ္ကခန္႔အပ္တဲ့ အမတ္ ၂၅ဝ က အထက္လႊတ္ေတာ္ ဆီးနိတ္မွာ ပါဝင္မယ္။ ဆီးနိတ္က ၅ ႏွစ္ အၾကာ အေရးပါတဲ့အာဏာေတြကိုင္ထားမယ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လုပ္မယ့္သူဟာ ေရြးေကာက္ခံ ျဖစ္ရန္မလို၊ ဒီေတာ့ စစ္တပ္ကခန္႔အပ္မယ့္လူပဲ ျဖစ္ႏို္င္တယ္။ ဗမာစစ္တပ္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္က ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္း(တမတ္သား)၊ သူတို႔က ၅ဝ ရာခိုင္ႏႈန္း (၅ မူးသား) ယူမယ္ဆိုတဲ့သတင္းလည္း ရွိတယ္။ ဗမာစစ္တပ္အတြက္ သြားရည္ယိုစရာေတြပါပဲ။
(ဒါေတြ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ထိုင္းမလာခင္ လက္ဝါးရိုက္ထားတဲ့အခ်က္ေတြလို႔ ယူဆစရာရွိတယ္။ ဝ ဘက္ကေတာ့ ဒီသတင္းအေပၚ ေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီးျပင္ဆင္စရာရွိတာေတြ ျပင္ဆင္ထားမယ္လို႔ဆိုတယ္။ အေရးႀကီးလာႏိုင္ပါတယ္။)
၅။ ကာခ်ဳပ္ကေျပာတယ္၊ ‘တို႔တာဝန္ အေရးသံုးပါးကိုထိခိုက္လာႏိုင္မယ့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မွန္သမွ်၊ အဖြဲ႔အစည္းမွန္သမွ်ကို ျပတ္ျပတ္ သားသား ေခ်ဖ်က္သြား မယ္’တဲ့။
(စစ္အုပ္စု၊ စစ္အစိုးရ ကိုင္စြဲေလ့ရွိတာက ‘တို႔တာဝန္အေရးသံုးပါးနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒကာကြယ္ေရး’ျဖစ္တယ္။ အာဏာသိမ္းခ်င္ရင္လည္း ဒါကိုကိုင္ သိမ္းမွာပဲ။)
၆။ ျပည္တြင္းစစ္-မျဖစ္ခ်င္တဲ့သူေတြခ်ည္းပဲလို႔ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝလာသူ၊ ၾသဇာအာဏာ ရွိလာသူေတြကေတာ့ ဆက္ျဖစ္ေနခ်င္ၾကတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ စစ္အုပ္စုနဲ႔ခရိုနီေတြ ထိပ္ဆံုးကပါတယ္။ အေသခံေနၾကရတဲ့ ေအာက္ေျခ တပ္မွဴးတပ္သားေတြ မပါဘူး။
အခု ရွမ္းျပည္မွာ ေရွ႔တန္းေရာက္ေနတဲ့တပ္ေတြကို “ရွမ္းတပ္ေတြက မတိုက္ေတာ့ဘဲ ျပန္ဆုတ္သြားၿပီး အစိုးရတပ္ေတြကို ဘာလို႔ ျပန္မဆုတ္ေသးတာလဲေမးေတာ့ ‘အထက္က အမိန္႔ကိုေစာင့္ေနတာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲၿပီးရင္ေတာ့ ျပန္ရမယ္ထင္ပါတယ္’ လို႔ ေအာက္ေျခတပ္မွဴးတပ္သားေတြကလည္း ေျဖေနတဲ့အသံကိုေတာင္ ၾကားေနရပါတယ္။
(ေအာက္ေျခ တပ္မွဴးတပ္သားေတြရဲ႔ အသက္နဲ႔ဘဝေတြကိုရင္းၿပီး ကိုယ္ခံစားရဖို႔အတြက္ ေလာင္းေၾကးမထပ္လိုက္ၾကပါနဲ႔။)
၇။ ကာလံု အစည္းအေဝး-အစိုးရသစ္တက္လာႃပီးမွ တႀကိမ္မွ မေခၚေသး၊ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူလည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ သူတင္မက သမၼတေရာ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပါ မတတ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေခၚရမယ့္သူက ေခၚမွ တက္ရတဲ့ကိစၥျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒က ေျပာပါတယ္။
(ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဆြမ္းစားပင့္မယ့္သူ မရွိဘဲ၊ ကိုယ္က သကၤန္းတရံုရံုလုပ္ေနလို႔ကေတာ့ လူရယ္စရာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။)
၈။ ကာခ်ဳပ္က ဂ်ပန္ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးကို ဒီလို ေျပာပါတယ္။ “တိုင္းျပည္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေရးအတြက္ အာမခံခ်က္ရတဲ့အထိ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္သြားမယ္”-ဒါ့အျပင္ (စစ္တပ္အေနနဲ႔) ကာကြယ္ေရးတာဝန္ပဲရွိတယ္လို႔ မယူဆေၾကာင္းလည္း ေျပာပါတယ္။
(အာမခံခ်က္ရတဲ့အထိဆိုရာမွာ ‘အခ်ိန္အကန္႔အသတ္မရွိ’ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ေပါက္ေနတယ္၊ ကာကြယ္ေရးတာဝန္အျပင္-အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တာဝန္ေတြလည္း ယူထားမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တာပဲ။)
(ခ) စစ္အစိုးရနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ မွတ္ခ်က္မ်ား
၉။ ေက်ာက္မ်က္က ေပ်ာက္သြားတဲ့ ယူရိုေငြ ၈၆ သန္း- ဂယက္ဟာ အင္မတန္ႀကီးတဲ့သတင္းျဖစ္တယ္၊ ျပည္သူေတြ မ်က္လံုးျပဴး-မ်က္ဆံျပဴးျဖစ္ၾကတဲ့သတင္းလည္း ျဖစ္တယ္။ ခ်က္ႀကီးနဲ႔ေရႊမန္းတို႔ မ႑ိဳင္ ၃ ရပ္ နယ္ပယ္ထဲ (လႊတ္ေတာ္၊ တရားရံုး အုပ္ခ်ဳပ္ေရး) မွာ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအေျခခံေပၚက ႏိုင္ငံေရးကစားခဲ့ၾကတယ္။ ပါးကိုက္နားကိုက္ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူက အထက္ေရာက္လိုက္၊ ကိုယ္က အထက္ေရာက္လိုက္ျဖစ္ေနခဲ့ၾကတာ သိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ။ ခုေတာ့ သမၼတေဟာင္းႀကီးတေယာက္ ‘ဘယ္ေျပးမလဲ မိခ်ိဳသဲ’လို႔ အေမးခံေနရႃပီ။
(သူတို႔ အျပန္အလွန္ ‘အုပ္’ထည့္ေနၾကတာ ျပည္သူအတြက္မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အက်ိဳးရွိတယ္။ အရင္က မေျပာရဲလို႔ မေျပာႏိုင္လို႔ မေဖာ္ထုတ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ခုေတာ့ အုပ္စား-ေထစားထားၾကတဲ့အမႈေတြ မေကြးတိုင္းမွာေပၚသလို ရခိုင္ဘက္မွာလည္း ေပၚလာခဲ့ႃပီ။ လာပါလိမ့္ဦးမယ္။)
၁ဝ။ အင္န္အယ္လ္ဒီေဒၚခင္စန္းလိႈင္ရဲ႔ အေရးတႀကီးအဆို-ေရြးေကာက္ပြဲ ရံႉးၿပီဆိုတာသိတာနဲ႔ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရဝန္ႀကီးေတြက တက္သုတ္ႏွင္ၿပီး ႏိုင္ငံပိုင္ေျမ၊ ႏိုင္ငံပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို ေရာင္းတန္တာ ေရာင္း၊ ငွားတန္တာ ငွား၊ လႊဲတန္တာလႊဲ ၊ ပုဂၢလိကပိုင္ လုပ္တန္တာလုပ္ေနလို႔ ဟန္႔တားေပးဖို႔ လႊတ္ေတာ္မွာတင္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။
ဒီအဆိုတင္ခဲ့တဲ့ (ေဖ-၂၆) ဆိုတာ အာဏာလႊဲဖို႔ တလေက်ာ္လိုေသးတယ္။ စစ္အုပ္စု၊ စစ္အစိုးရ၊ လႊတ္ေတာ္ထဲ က ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္း စစ္တပ္ကိုယ္စားလွယ္အမတ္ဆိုတာ အက်ိဳးစီးပြားအားျဖင့္ အၿမီးခ်င္း လိမ္ထားၾကတာကလား။ မဲအမ်ားစုနဲ႔ပယ္ခ်လိုက္ၾကတာေပါ့။
အင္န္အယ္လ္ဒီက လႊတ္ေတာ္ကိုစီးမိခ်ိန္-ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ခန္႔ထားေရး အဆိုတင္တာ ေအာင္ျမင္သြားေတာ့ တမတ္သား လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တဦးက “လူမ်ားစုနဲ႔ ဒီမိုကေရစီကိုအႏိုင္က်င့္တာပဲ” လို႔ ေျပာလိုက္သံၾကားရတယ္။ သံေဝဂ ရစရာပဲ။)
၁၁။ Twilight over Burma (မႈန္ရီဆိုင္းဆိုင္း ႁမန္တိုင္းဌာနီ) ဇာတ္ကား ပိတ္လိုက္တဲ့ကိစၥအေပၚ အသံေတြက်ယ္ေလာင္လာတယ္။ သီေပါေစာ္ဘြား စဝ္ၾကာဆိုင္ကို လက္စတံုးေဖ်ာက္ပစ္တဲ့ကိစၥက ဇာတ္လမ္းရဲ႔ ေက်ာရိုးပဲ။ အေၾကာင္းျပတာက ဒီဇာတ္ကားမွာ ရွမ္းအမ်ိဳးသမီးေတြကို စစ္တပ္ကအဓမၼျပဳက်င့္တာေတြ ပါလို႔တဲ့။ ရင္ၾကားေစ့ေရးကာလ၊ ၂၁ ရာစုပင္လံုအတြက္ မေရမရာေတြေပၚေနခ်ိန္မွာ အထစ္အေငါ့ေတြျဖစ္လာမွာ စိုးရိမ္ၾကပံုရတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရးသမားေတြ ပိုမယံုသကၤာျဖစ္လာၾကတာက ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး လက္ေအာက္ရွိ ဆင္ဆာဘုတ္အဖြဲ႔မွာ ေငြမင္သုတ္တယ္ ဆုတ္ၿဖဲတယ္ေခတ္ကာလက တန္ခိုးထြားခဲ့တဲ့ စာေပကင္ေပတိုင္မွဴးက ဝင္ရွင္းေတာ့ ရႈပ္ကုန္တယ္။
(ဗိုလ္ေနဝင္းလက္ထက္က ျဖစ္ခဲ့တာပဲ၊ ဘာဆိုင္လို႔လဲ ေျပာလို႔မရ၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္က တဆက္တစပ္တည္း ျဖစ္လာတာ၊ လက္သည္ မေပၚတဲ့ ကိစၥတံုး ကိစၥေတြကလည္း အဆက္မျပတ္ျဖစ္ေနတာ-အဆင္ကြဲ အေသြးတူဇာတ္လမ္းေတြ တိုင္းရင္းသားေတြ ရင္စည္းခံေနရဆဲ- ဒါကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ဖို႔ေတာ့ လိုတယ္။ စစ္ဘက္ကလုပ္ထားတာမွန္သမွ် မတို႔ရဲမထိရဲ မေျပာေၾကးလုပ္ထားၾကေလသလား။)
(ဂ) ဒီခ်ဳပ္အစိုးရအတြက္ မွတ္ခ်က္
၁၂။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားကိစၥ-ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး လုပ္သူက“ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒအရ အက်ဥ္းသားအားလံုး တန္းတူအခြင့္အေရး ရရွိမွာျဖစ္လို႔ ႏိုင္ငံေရးအရ ဖမ္းဆီးထားသူေတြကို သီးျခားအထူးအခြင့္အေရး မေပးႏိုင္ဘူး”လို႔ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေျပာသြားတယ္။ သူတို႔ အေျခခံစိတ္ဓာတ္က တပ္မေတာ္သည္ အမိ၊ တပ္မေတာ္သာ အဖျဖစ္လို႔ စစ္တပ္ကမဟုတ္ရင္ နံႏွိမ္ထားရမယ္ဆိုတဲ့ ေပၚလစီရွိတယ္။ အေရးအခင္းအသီးသီးေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ သိကၡာတက္လာတယ္။ အဲဒီလူေတြကို အဆက္မျပတ္ စိတ္ဓာတ္ခ်ေပးေနရမယ္ ခံယူတယ္။ အဲဒီလူေတြဟာ အခြင့္ထူးခံေတြပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ႏွိပ္စက္တယ္။ ႏွစ္အၾကာႀကီး ထားၾကည့္တယ္။ မရ။ ေထာင္တြင္းမွာ ရန္သူ႔အလိုက် ေနသူေတြကို လူထုက ႏွာေခါင္းရံႉ႔ၿပီး ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္သူေတြကို ေလးစားၾကတယ္။ ေထာင္ျပင္ရွိလူငယ္ေတြက သူတို႔ရဲ့စံျပအျဖစ္ အတုယူ ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ေထာင္ထဲဝင္ဖို႔ဝန္မေလးၾကေတာ့တာ သမိုင္းပဲ။
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရဲ႔ ေနရာမွန္ရရွိေရးကို ေတာင္းဆိုလာၾကတယ္။ ဒီကိစၥဟာ ျပည္သူေတြ တင္ေႁမွာက္လိုက္တဲ့အစိုးရအေနနဲ႔ အႁမန္ဆံုး လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ကိစၥလို႔ ေဖာ္ျပလာၾကတယ္။
(အစိုးရသစ္အေနနဲ႔ ဒီကိစၥ တာဝန္ယူရပါေတာ့မယ္။ ေျဖရွင္းမေပးရင္ေတာ့ “ေျပာင္းလဲခ်ိန္ မတန္ေသးလို႔”လို႔ပဲ ေအာက္ေမ့ရေတာ့မွာပါ။)

read more

သတင္းနဲ႔မွတ္ခ်က္ (အေရးေတာ္ပံုဂ်ာနယ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပတာျဖစ္ပါတယ္)

(က) စစ္တပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ မွတ္ခ်က္မ်ား (အေရးေတာ္ပံုဂ်ာနယ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပတာျဖစ္ပါတယ္)
၁။ ကာခ်ဳပ္ကို ကာလံုကပဲ ခန္႔ႏိုင္ ျဖဳတ္ႏိုင္တယ္။ ကာလံု ၁၁ ဦးမွာ ကာခ်ဳပ္ကခန္႔ထားတဲ့ မဲ ၆ မဲ ရွိ တယ္။ အဓိပၸာယ္က ကာခ်ဳပ္ကို ကာခ်ဳပ္ကပဲ ျဖဳတ္ႏိုင္ခန္႔ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။
(ဒီေတာ့ ကို္ယ့္ေသွ်ာင္ကိုယ္ဆြဲၿပီး နန္းထဲကထြက္သြားမယ့္အလားအလာ မရွိပါ။)
၂။ “လက္နက္စြဲကိုင္ၿပီး ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္၍မရတာေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကိုလက္ခံပါသည္ဆိုလွ်င္ လက္နက္စြန္႔ရမည္” လို႔ ကာခ်ဳပ္က ေျပာပါတယ္။
(ဒီေတာ့ သူ႔ကိုလည္းပဲ ျပန္ေတာင္းဆိုစရာ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို လက္ခံပါသည္ဆိုလွ်င္ တပ္ထဲရွိ အသက္ျပည့္သူမ်ားက အၿငိမ္းစားယူၾကၿပီးက်န္လူမ်ား စစ္တန္းလ်ားျပန္ကာ အရပ္သားအစိုးရကို နာခံၾကပါ။)
၃။ ကာခ်ဳပ္ ထိုင္းခရီး- တဘရိတ္တည္း အခ်ိန္အၾကာဆံုးအာဏာယူထားႏိုင္တဲ့ဗမာစစ္တပ္နဲ႔ အာဏာသိမ္းအႀကိမ္အေရအတြက္ ထိပ္မွာေရာက္ေနတဲ့ထိုင္းစစ္တပ္တို႔ “အာဏာကို ဘယ္လိုဆက္ကိုင္လို႔ရမလဲ”ေခါင္းစီးေအာက္မွာ “အျပန္အလွန္ အေထာက္အကူ ဘယ္လိုေပးၾကမလဲ”ေဆြေႏြးၾကဖို႔ မ်ားပါတယ္။
(ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ရဲ႔ ထိုင္းခရီးစဥ္ဟာ ကာခ်ဳပ္နဲ႔အတူ စစ္အာဏာသိမ္း ပရာရြတ္ကို သူ ေကာင္း ျပဳလိုက္ရာ ေရာက္ေနတယ္ထင္။)
၄။ ထိုင္းစစ္အစိုးရ၊ ဗမာအစိုးရ၊ ဗမာစစ္တပ္ဆက္ဆံမႈ- ထြက္လာတဲ့သတင္းေတြကိုစုလိုက္ေတာ့ ထိုင္းစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဗမာျပည္ရဲ့ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ေနေၾကာင္း၊ ဗမာႏိုင္ငံ၏ ရင္ၾကားေစ့ေရးလုပ္ငန္းစဥ္မွာ ထိုင္းက ကူညီလိုေၾကာင္း၊ ဗမာ ကာခ်ဳပ္က ထိုင္းနယ္စပ္ရွိ ေတာင္ပိုင္းဝတပ္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုေၾကာင္း၊ ဗမာအစိုးရသစ္ကို ေထာက္ခံကူညီဖို႔ပါတယ္။ ထိုင္းမွာေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ဥပေဒစိုးမိုးေရးေကာင္စီ ဖြဲ႔စည္းမယ္၊ ဒီအထဲမွာ စစ္တပ္ကခန္႔အပ္တဲ့ အမတ္ ၂၅ဝ က အထက္လႊတ္ေတာ္ ဆီးနိတ္မွာ ပါဝင္မယ္။ ဆီးနိတ္က ၅ ႏွစ္ အၾကာ အေရးပါတဲ့အာဏာေတြကိုင္ထားမယ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လုပ္မယ့္သူဟာ ေရြးေကာက္ခံ ျဖစ္ရန္မလို၊ ဒီေတာ့ စစ္တပ္ကခန္႔အပ္မယ့္လူပဲ ျဖစ္ႏို္င္တယ္။ ဗမာစစ္တပ္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္က ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္း(တမတ္သား)၊ သူတို႔က ၅ဝ ရာခိုင္ႏႈန္း (၅ မူးသား) ယူမယ္ဆိုတဲ့သတင္းလည္း ရွိတယ္။ ဗမာစစ္တပ္အတြက္ သြားရည္ယိုစရာေတြပါပဲ။
(ဒါေတြ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ထိုင္းမလာခင္ လက္ဝါးရိုက္ထားတဲ့အခ်က္ေတြလို႔ ယူဆစရာရွိတယ္။ ဝ ဘက္ကေတာ့ ဒီသတင္းအေပၚ ေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီးျပင္ဆင္စရာရွိတာေတြ ျပင္ဆင္ထားမယ္လို႔ဆိုတယ္။ အေရးႀကီးလာႏိုင္ပါတယ္။)
၅။ ကာခ်ဳပ္ကေျပာတယ္၊ ‘တို႔တာဝန္ အေရးသံုးပါးကိုထိခိုက္လာႏိုင္မယ့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မွန္သမွ်၊ အဖြဲ႔အစည္းမွန္သမွ်ကို ျပတ္ျပတ္ သားသား ေခ်ဖ်က္သြား မယ္’တဲ့။
(စစ္အုပ္စု၊ စစ္အစိုးရ ကိုင္စြဲေလ့ရွိတာက ‘တို႔တာဝန္အေရးသံုးပါးနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒကာကြယ္ေရး’ျဖစ္တယ္။ အာဏာသိမ္းခ်င္ရင္လည္း ဒါကိုကိုင္ သိမ္းမွာပဲ။)
၆။ ျပည္တြင္းစစ္-မျဖစ္ခ်င္တဲ့သူေတြခ်ည္းပဲလို႔ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝလာသူ၊ ၾသဇာအာဏာ ရွိလာသူေတြကေတာ့ ဆက္ျဖစ္ေနခ်င္ၾကတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ စစ္အုပ္စုနဲ႔ခရိုနီေတြ ထိပ္ဆံုးကပါတယ္။ အေသခံေနၾကရတဲ့ ေအာက္ေျခ တပ္မွဴးတပ္သားေတြ မပါဘူး။
အခု ရွမ္းျပည္မွာ ေရွ႔တန္းေရာက္ေနတဲ့တပ္ေတြကို “ရွမ္းတပ္ေတြက မတိုက္ေတာ့ဘဲ ျပန္ဆုတ္သြားၿပီး အစိုးရတပ္ေတြကို ဘာလို႔ ျပန္မဆုတ္ေသးတာလဲေမးေတာ့ ‘အထက္က အမိန္႔ကိုေစာင့္ေနတာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲၿပီးရင္ေတာ့ ျပန္ရမယ္ထင္ပါတယ္’ လို႔ ေအာက္ေျခတပ္မွဴးတပ္သားေတြကလည္း ေျဖေနတဲ့အသံကိုေတာင္ ၾကားေနရပါတယ္။
(ေအာက္ေျခ တပ္မွဴးတပ္သားေတြရဲ႔ အသက္နဲ႔ဘဝေတြကိုရင္းၿပီး ကိုယ္ခံစားရဖို႔အတြက္ ေလာင္းေၾကးမထပ္လိုက္ၾကပါနဲ႔။)
၇။ ကာလံု အစည္းအေဝး-အစိုးရသစ္တက္လာႃပီးမွ တႀကိမ္မွ မေခၚေသး၊ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူလည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ သူတင္မက သမၼတေရာ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပါ မတတ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေခၚရမယ့္သူက ေခၚမွ တက္ရတဲ့ကိစၥျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒က ေျပာပါတယ္။
(ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဆြမ္းစားပင့္မယ့္သူ မရွိဘဲ၊ ကိုယ္က သကၤန္းတရံုရံုလုပ္ေနလို႔ကေတာ့ လူရယ္စရာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။)
၈။ ကာခ်ဳပ္က ဂ်ပန္ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးကို ဒီလို ေျပာပါတယ္။ “တိုင္းျပည္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေရးအတြက္ အာမခံခ်က္ရတဲ့အထိ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္သြားမယ္”-ဒါ့အျပင္ (စစ္တပ္အေနနဲ႔) ကာကြယ္ေရးတာဝန္ပဲရွိတယ္လို႔ မယူဆေၾကာင္းလည္း ေျပာပါတယ္။
(အာမခံခ်က္ရတဲ့အထိဆိုရာမွာ ‘အခ်ိန္အကန္႔အသတ္မရွိ’ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ေပါက္ေနတယ္၊ ကာကြယ္ေရးတာဝန္အျပင္-အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တာဝန္ေတြလည္း ယူထားမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တာပဲ။)
(ခ) စစ္အစိုးရနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ မွတ္ခ်က္မ်ား
၉။ ေက်ာက္မ်က္က ေပ်ာက္သြားတဲ့ ယူရိုေငြ ၈၆ သန္း- ဂယက္ဟာ အင္မတန္ႀကီးတဲ့သတင္းျဖစ္တယ္၊ ျပည္သူေတြ မ်က္လံုးျပဴး-မ်က္ဆံျပဴးျဖစ္ၾကတဲ့သတင္းလည္း ျဖစ္တယ္။ ခ်က္ႀကီးနဲ႔ေရႊမန္းတို႔ မ႑ိဳင္ ၃ ရပ္ နယ္ပယ္ထဲ (လႊတ္ေတာ္၊ တရားရံုး အုပ္ခ်ဳပ္ေရး) မွာ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအေျခခံေပၚက ႏိုင္ငံေရးကစားခဲ့ၾကတယ္။ ပါးကိုက္နားကိုက္ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူက အထက္ေရာက္လိုက္၊ ကိုယ္က အထက္ေရာက္လိုက္ျဖစ္ေနခဲ့ၾကတာ သိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ။ ခုေတာ့ သမၼတေဟာင္းႀကီးတေယာက္ ‘ဘယ္ေျပးမလဲ မိခ်ိဳသဲ’လို႔ အေမးခံေနရႃပီ။
(သူတို႔ အျပန္အလွန္ ‘အုပ္’ထည့္ေနၾကတာ ျပည္သူအတြက္မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အက်ိဳးရွိတယ္။ အရင္က မေျပာရဲလို႔ မေျပာႏိုင္လို႔ မေဖာ္ထုတ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ခုေတာ့ အုပ္စား-ေထစားထားၾကတဲ့အမႈေတြ မေကြးတိုင္းမွာေပၚသလို ရခိုင္ဘက္မွာလည္း ေပၚလာခဲ့ႃပီ။ လာပါလိမ့္ဦးမယ္။)
၁ဝ။ အင္န္အယ္လ္ဒီေဒၚခင္စန္းလိႈင္ရဲ႔ အေရးတႀကီးအဆို-ေရြးေကာက္ပြဲ ရံႉးၿပီဆိုတာသိတာနဲ႔ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရဝန္ႀကီးေတြက တက္သုတ္ႏွင္ၿပီး ႏိုင္ငံပိုင္ေျမ၊ ႏိုင္ငံပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို ေရာင္းတန္တာ ေရာင္း၊ ငွားတန္တာ ငွား၊ လႊဲတန္တာလႊဲ ၊ ပုဂၢလိကပိုင္ လုပ္တန္တာလုပ္ေနလို႔ ဟန္႔တားေပးဖို႔ လႊတ္ေတာ္မွာတင္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။
ဒီအဆိုတင္ခဲ့တဲ့ (ေဖ-၂၆) ဆိုတာ အာဏာလႊဲဖို႔ တလေက်ာ္လိုေသးတယ္။ စစ္အုပ္စု၊ စစ္အစိုးရ၊ လႊတ္ေတာ္ထဲ က ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္း စစ္တပ္ကိုယ္စားလွယ္အမတ္ဆိုတာ အက်ိဳးစီးပြားအားျဖင့္ အၿမီးခ်င္း လိမ္ထားၾကတာကလား။ မဲအမ်ားစုနဲ႔ပယ္ခ်လိုက္ၾကတာေပါ့။
အင္န္အယ္လ္ဒီက လႊတ္ေတာ္ကိုစီးမိခ်ိန္-ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ခန္႔ထားေရး အဆိုတင္တာ ေအာင္ျမင္သြားေတာ့ တမတ္သား လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တဦးက “လူမ်ားစုနဲ႔ ဒီမိုကေရစီကိုအႏိုင္က်င့္တာပဲ” လို႔ ေျပာလိုက္သံၾကားရတယ္။ သံေဝဂ ရစရာပဲ။)
၁၁။ Twilight over Burma (မႈန္ရီဆိုင္းဆိုင္း ႁမန္တိုင္းဌာနီ) ဇာတ္ကား ပိတ္လိုက္တဲ့ကိစၥအေပၚ အသံေတြက်ယ္ေလာင္လာတယ္။ သီေပါေစာ္ဘြား စဝ္ၾကာဆိုင္ကို လက္စတံုးေဖ်ာက္ပစ္တဲ့ကိစၥက ဇာတ္လမ္းရဲ႔ ေက်ာရိုးပဲ။ အေၾကာင္းျပတာက ဒီဇာတ္ကားမွာ ရွမ္းအမ်ိဳးသမီးေတြကို စစ္တပ္ကအဓမၼျပဳက်င့္တာေတြ ပါလို႔တဲ့။ ရင္ၾကားေစ့ေရးကာလ၊ ၂၁ ရာစုပင္လံုအတြက္ မေရမရာေတြေပၚေနခ်ိန္မွာ အထစ္အေငါ့ေတြျဖစ္လာမွာ စိုးရိမ္ၾကပံုရတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရးသမားေတြ ပိုမယံုသကၤာျဖစ္လာၾကတာက ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး လက္ေအာက္ရွိ ဆင္ဆာဘုတ္အဖြဲ႔မွာ ေငြမင္သုတ္တယ္ ဆုတ္ၿဖဲတယ္ေခတ္ကာလက တန္ခိုးထြားခဲ့တဲ့ စာေပကင္ေပတိုင္မွဴးက ဝင္ရွင္းေတာ့ ရႈပ္ကုန္တယ္။
(ဗိုလ္ေနဝင္းလက္ထက္က ျဖစ္ခဲ့တာပဲ၊ ဘာဆိုင္လို႔လဲ ေျပာလို႔မရ၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္က တဆက္တစပ္တည္း ျဖစ္လာတာ၊ လက္သည္ မေပၚတဲ့ ကိစၥတံုး ကိစၥေတြကလည္း အဆက္မျပတ္ျဖစ္ေနတာ-အဆင္ကြဲ အေသြးတူဇာတ္လမ္းေတြ တိုင္းရင္းသားေတြ ရင္စည္းခံေနရဆဲ- ဒါကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ဖို႔ေတာ့ လိုတယ္။ စစ္ဘက္ကလုပ္ထားတာမွန္သမွ် မတို႔ရဲမထိရဲ မေျပာေၾကးလုပ္ထားၾကေလသလား။)
(ဂ) ဒီခ်ဳပ္အစိုးရအတြက္ မွတ္ခ်က္
၁၂။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားကိစၥ-ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး လုပ္သူက“ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒအရ အက်ဥ္းသားအားလံုး တန္းတူအခြင့္အေရး ရရွိမွာျဖစ္လို႔ ႏိုင္ငံေရးအရ ဖမ္းဆီးထားသူေတြကို သီးျခားအထူးအခြင့္အေရး မေပးႏိုင္ဘူး”လို႔ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေျပာသြားတယ္။ သူတို႔ အေျခခံစိတ္ဓာတ္က တပ္မေတာ္သည္ အမိ၊ တပ္မေတာ္သာ အဖျဖစ္လို႔ စစ္တပ္ကမဟုတ္ရင္ နံႏွိမ္ထားရမယ္ဆိုတဲ့ ေပၚလစီရွိတယ္။ အေရးအခင္းအသီးသီးေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ သိကၡာတက္လာတယ္။ အဲဒီလူေတြကို အဆက္မျပတ္ စိတ္ဓာတ္ခ်ေပးေနရမယ္ ခံယူတယ္။ အဲဒီလူေတြဟာ အခြင့္ထူးခံေတြပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ႏွိပ္စက္တယ္။ ႏွစ္အၾကာႀကီး ထားၾကည့္တယ္။ မရ။ ေထာင္တြင္းမွာ ရန္သူ႔အလိုက် ေနသူေတြကို လူထုက ႏွာေခါင္းရံႉ႔ၿပီး ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္သူေတြကို ေလးစားၾကတယ္။ ေထာင္ျပင္ရွိလူငယ္ေတြက သူတို႔ရဲ့စံျပအျဖစ္ အတုယူ ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ေထာင္ထဲဝင္ဖို႔ဝန္မေလးၾကေတာ့တာ သမိုင္းပဲ။
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရဲ႔ ေနရာမွန္ရရွိေရးကို ေတာင္းဆိုလာၾကတယ္။ ဒီကိစၥဟာ ျပည္သူေတြ တင္ေႁမွာက္လိုက္တဲ့အစိုးရအေနနဲ႔ အႁမန္ဆံုး လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ကိစၥလို႔ ေဖာ္ျပလာၾကတယ္။
(အစိုးရသစ္အေနနဲ႔ ဒီကိစၥ တာဝန္ယူရပါေတာ့မယ္။ ေျဖရွင္းမေပးရင္ေတာ့ “ေျပာင္းလဲခ်ိန္ မတန္ေသးလို႔”လို႔ပဲ ေအာက္ေမ့ရေတာ့မွာပါ။)

read more

“အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး တျဖစ္လဲ ၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံ”(၁)

အေရးေတာ္ပံုဂ်ာနယ္ စာတည္းအဖြဲ႔ရဲ႔အမွာ

“အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး တျဖစ္လဲ ၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံ”(၁)

ဦးသိန္းစိန္ႀကံ႔ဖြံ႔ စစ္အစိုးရလက္ထက္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ တႏိုင္ငံလံုးပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္မႈရပ္စဲေရး သေဘာတူစာခ်ဳပ္ဆိုတာ ေပၚခဲ့တယ္။ ခု ဒီခ်ဳပ္အရပ္သားတပိုင္းအစိုးရတက္လာေတာ့ ‘၂၁ ရာစုပင္လံုညီလာခံ’ လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ေျပာင္းခ်ိတ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေတာ္(သမၼတ)အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္က ‘ကိုယ္ဘာလိုခ်င္သလဲ မေျပာနဲ႔၊ ကိုယ္ဘာေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာပဲ ေျပာၾကပါ’ လို႔ လမ္းၫႊန္ခ်က္ေပးတယ္။ သူနဲ႔ကာခ်ဳပ္ေတြ႔ခဲ့တာေတြမွာ ဘာေတြေပးၿပီး ဘာေတြယူခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ ထုတ္မေျပာ - တခါမွာေတာ့ ‘တပ္မေတာ္က လုပ္ကိုင္ခြင့္ေပးသေလာက္ပဲလုပ္ႏိုင္ပါတယ္’ လို႔ ေျပာခဲ့တာရွိတယ္။

ကာခ်ဳပ္လုပ္သူကေတာ့ ‘၂ဝဝ၈ ေျခဥနဲ႔ တပ္မေတာ္မူ  ၆ ခ်က္ေပၚမွာ ရပ္တည္ေနပါေၾကာင္း’ အခါအခြင့္သင့္တိုင္း (အထူးသျဖင့္) ႏိုင္ငံတကာေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါတိုင္း ေျပာတတ္တယ္။ သူတို႔အတြက္စိတ္ခ်ရၿပီေသခ်ာမွ စစ္တန္းလ်ားျပန္ႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့သေဘာ ေဖာ္ျပတယ္။

တိုင္းရင္းသားေတြကေတာ့ ၂ဝဝ၈ ေျခဥ (ေဘာင္)ေအာက္မွာ ကိုယ္ဘာေပးႏိုင္တယ္၊ ခင္ဗ်ားက ဘာေပးပါေျပာဖို႔ခက္တယ္။ ဒါႀကီးကို ေခ်ာင္ထိုးထားလို႔ရရင္ေတာ့ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႔ ေျပာထြက္လာၾကမွာပါ။ သူတို႔ဘက္က ေပးထားတာပဲမ်ားလွၿပီလို႔ထင္တဲ့သူက ထင္ေနတယ္။ ေနာက္တခုခက္ေနတာက တိုင္းရင္းသားေတြဘက္ (ဥပေဒတြင္း၊ ဥပေဒပ)မွာလည္း ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြးေတြ ရွိေနတယ္။ ေျခလွမ္းမညီၾကဘူး။ စစ္ဘက္နဲ႔အရပ္ဘက္အုပ္စိုးသူမ်ားအေပၚ သေဘာထားပံုခ်င္းလည္း မတူၾကဘူး။

(၂)

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္စဥ္မွာ ‘ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္ေရး’ဆိုတဲ့စကား တြင္က်ယ္လာတယ္။ ရွင္းပါတယ္။ မယံုၾကည္ၾကလို႔ ခုမွ တည္ေဆာက္ ေနရတာပါ။ ဒီအထဲက ထူးျခားခ်က္တခုေပၚလာတယ္။

တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က စစ္အုပ္စုဘက္ကိုမယံုတာ အဆန္းမဟုတ္ပါ။ ပါးစပ္ကတမ်ိဳးေျပာ၊ လုပ္ေတာ့တမ်ိဳးလုပ္ေနတာ ခံရေပါင္းမ်ားလို႔ ျဖစ္တယ္။ ခု ဒီခ်ဳပ္ကိုလည္းမယံုဘူးဆိုတာ ေျပာထြက္လာတာကေတာ့ အဆန္းပဲ။

ယူအင္န္ေအအစည္းအေဝးမွာ ဥကၠ႒ဦးခြန္ထြန္းဦးက ‘ဒီခ်ဳပ္ကို ယံုမွတ္လို႔ပံုအပ္ခဲ့တယ္။ ခု ယံုလို႔မရေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ အားကိုး ၾကရေတာ့မယ္’ လို႔ ေျပာလာခဲ့တယ္။

ရခိုင့္တပ္မေတာ္ (ေအေအ) ကေျပာတဲ့စကားတခြန္းဟာ အေတာ္တာသြားတယ္။ ‘ယံုမိတဲ့သူက သားေကာင္ ျဖစ္သြားတတ္တယ္’ တဲ့။ တိုင္းျပည္အေတြ႔အႀကံဳကို နိဂံုးခ်ဳပ္ထားပံုပဲ။

၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံ ေအာင္ျမင္ မေအာင္ျမင္အေပၚမွာေတာ့ အားလံုးက မယံုမရဲပဲ။  အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ ဒုဥကၠ႒ ဦးေအးသာေအာင္ကေတာ့ ‘တိုင္းရင္းသားမ်ားလိုခ်င္သည့္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္အျပည့္အဝရွိေသာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုျဖစ္ရန္ အလားအလာအင္မတန္နည္းပါးေၾကာင္း’ နိမိတ္ဖတ္ထားပါတယ္။

(၃)

ဦးသိန္းစိန္အစိုးရဆင္းေပးသြားေတာ့ ‘တြင္းတူးထားခဲ့တာ အမ်ားႀကီး’ တဲ့။ အဓိပၸာယ္က ေထာင္ေခ်ာက္ေတြ အမ်ားႀကီးဆင္ထားခဲ့တယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ ထိလြယ္ရွလြယ္ျပႆနာေတြ စီတန္းၿပီး ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ အကိုင္မတတ္ရင္ ေခ်ာက္ထဲက်ၿပီမွတ္ - ပဲ။ အဲဒီျပႆနာေတြကို လက္ေတြ႔ တကယ္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းေနသူေတြက ကာခ်ဳပ္ခန္႔ဝန္ႀကီး(၃) ဦးနဲ႔ နအဖလက္က်န္ စစ္ထြက္ဗၽဴရိုကရက္ေတြပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ကာခ်ဳပ္လုပ္သူက သူျဖစ္ေစခ်င္တာကို စႏၵရားတီးသလို ခလုတ္ထိုင္ႏွိပ္ေနရံုပဲ။

မဆလ ေခတ္မွာ သူတို႔ေကဒါေတြ လက္မေထာင္ၿပီး ေျပာတတ္တဲ့စကားတခြန္းရွိတယ္။

“ေနလာႏွင္းေပ်ာက္”တဲ့။ ဗိုလ္ေနဝင္းလည္း တက္လာေရာ အခုအခံအတားအဆီးေတြ အကုန္ေပ်ာက္ေပးရတယ္ဆိုတဲ့သေဘာ -

ခု ‘စုႏိုင္၊ စုေရာက္၊ ျပႆနာေပၽာက္’ ျဖစ္မလား။

ေပၚေနတဲ့ ျပႆနာေတြကေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။

စာတည္းအဖြဲ႔

(၂၅၊ ၆၊ ၂ဝ၁၆)

read more

“အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး တျဖစ္လဲ ၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံ”(၁)

အေရးေတာ္ပံုဂ်ာနယ္ စာတည္းအဖြဲ႔ရဲ႔အမွာ

“အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး တျဖစ္လဲ ၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံ”(၁)

ဦးသိန္းစိန္ႀကံ႔ဖြံ႔ စစ္အစိုးရလက္ထက္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ တႏိုင္ငံလံုးပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္မႈရပ္စဲေရး သေဘာတူစာခ်ဳပ္ဆိုတာ ေပၚခဲ့တယ္။ ခု ဒီခ်ဳပ္အရပ္သားတပိုင္းအစိုးရတက္လာေတာ့ ‘၂၁ ရာစုပင္လံုညီလာခံ’ လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ေျပာင္းခ်ိတ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေတာ္(သမၼတ)အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္က ‘ကိုယ္ဘာလိုခ်င္သလဲ မေျပာနဲ႔၊ ကိုယ္ဘာေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာပဲ ေျပာၾကပါ’ လို႔ လမ္းၫႊန္ခ်က္ေပးတယ္။ သူနဲ႔ကာခ်ဳပ္ေတြ႔ခဲ့တာေတြမွာ ဘာေတြေပးၿပီး ဘာေတြယူခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ ထုတ္မေျပာ - တခါမွာေတာ့ ‘တပ္မေတာ္က လုပ္ကိုင္ခြင့္ေပးသေလာက္ပဲလုပ္ႏိုင္ပါတယ္’ လို႔ ေျပာခဲ့တာရွိတယ္။

ကာခ်ဳပ္လုပ္သူကေတာ့ ‘၂ဝဝ၈ ေျခဥနဲ႔ တပ္မေတာ္မူ  ၆ ခ်က္ေပၚမွာ ရပ္တည္ေနပါေၾကာင္း’ အခါအခြင့္သင့္တိုင္း (အထူးသျဖင့္) ႏိုင္ငံတကာေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါတိုင္း ေျပာတတ္တယ္။ သူတို႔အတြက္စိတ္ခ်ရၿပီေသခ်ာမွ စစ္တန္းလ်ားျပန္ႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့သေဘာ ေဖာ္ျပတယ္။

တိုင္းရင္းသားေတြကေတာ့ ၂ဝဝ၈ ေျခဥ (ေဘာင္)ေအာက္မွာ ကိုယ္ဘာေပးႏိုင္တယ္၊ ခင္ဗ်ားက ဘာေပးပါေျပာဖို႔ခက္တယ္။ ဒါႀကီးကို ေခ်ာင္ထိုးထားလို႔ရရင္ေတာ့ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႔ ေျပာထြက္လာၾကမွာပါ။ သူတို႔ဘက္က ေပးထားတာပဲမ်ားလွၿပီလို႔ထင္တဲ့သူက ထင္ေနတယ္။ ေနာက္တခုခက္ေနတာက တိုင္းရင္းသားေတြဘက္ (ဥပေဒတြင္း၊ ဥပေဒပ)မွာလည္း ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြးေတြ ရွိေနတယ္။ ေျခလွမ္းမညီၾကဘူး။ စစ္ဘက္နဲ႔အရပ္ဘက္အုပ္စိုးသူမ်ားအေပၚ သေဘာထားပံုခ်င္းလည္း မတူၾကဘူး။

(၂)

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္စဥ္မွာ ‘ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္ေရး’ဆိုတဲ့စကား တြင္က်ယ္လာတယ္။ ရွင္းပါတယ္။ မယံုၾကည္ၾကလို႔ ခုမွ တည္ေဆာက္ ေနရတာပါ။ ဒီအထဲက ထူးျခားခ်က္တခုေပၚလာတယ္။

တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က စစ္အုပ္စုဘက္ကိုမယံုတာ အဆန္းမဟုတ္ပါ။ ပါးစပ္ကတမ်ိဳးေျပာ၊ လုပ္ေတာ့တမ်ိဳးလုပ္ေနတာ ခံရေပါင္းမ်ားလို႔ ျဖစ္တယ္။ ခု ဒီခ်ဳပ္ကိုလည္းမယံုဘူးဆိုတာ ေျပာထြက္လာတာကေတာ့ အဆန္းပဲ။

ယူအင္န္ေအအစည္းအေဝးမွာ ဥကၠ႒ဦးခြန္ထြန္းဦးက ‘ဒီခ်ဳပ္ကို ယံုမွတ္လို႔ပံုအပ္ခဲ့တယ္။ ခု ယံုလို႔မရေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ အားကိုး ၾကရေတာ့မယ္’ လို႔ ေျပာလာခဲ့တယ္။

ရခိုင့္တပ္မေတာ္ (ေအေအ) ကေျပာတဲ့စကားတခြန္းဟာ အေတာ္တာသြားတယ္။ ‘ယံုမိတဲ့သူက သားေကာင္ ျဖစ္သြားတတ္တယ္’ တဲ့။ တိုင္းျပည္အေတြ႔အႀကံဳကို နိဂံုးခ်ဳပ္ထားပံုပဲ။

၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံ ေအာင္ျမင္ မေအာင္ျမင္အေပၚမွာေတာ့ အားလံုးက မယံုမရဲပဲ။  အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ ဒုဥကၠ႒ ဦးေအးသာေအာင္ကေတာ့ ‘တိုင္းရင္းသားမ်ားလိုခ်င္သည့္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္အျပည့္အဝရွိေသာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုျဖစ္ရန္ အလားအလာအင္မတန္နည္းပါးေၾကာင္း’ နိမိတ္ဖတ္ထားပါတယ္။

(၃)

ဦးသိန္းစိန္အစိုးရဆင္းေပးသြားေတာ့ ‘တြင္းတူးထားခဲ့တာ အမ်ားႀကီး’ တဲ့။ အဓိပၸာယ္က ေထာင္ေခ်ာက္ေတြ အမ်ားႀကီးဆင္ထားခဲ့တယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ ထိလြယ္ရွလြယ္ျပႆနာေတြ စီတန္းၿပီး ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ အကိုင္မတတ္ရင္ ေခ်ာက္ထဲက်ၿပီမွတ္ - ပဲ။ အဲဒီျပႆနာေတြကို လက္ေတြ႔ တကယ္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းေနသူေတြက ကာခ်ဳပ္ခန္႔ဝန္ႀကီး(၃) ဦးနဲ႔ နအဖလက္က်န္ စစ္ထြက္ဗၽဴရိုကရက္ေတြပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ကာခ်ဳပ္လုပ္သူက သူျဖစ္ေစခ်င္တာကို စႏၵရားတီးသလို ခလုတ္ထိုင္ႏွိပ္ေနရံုပဲ။

မဆလ ေခတ္မွာ သူတို႔ေကဒါေတြ လက္မေထာင္ၿပီး ေျပာတတ္တဲ့စကားတခြန္းရွိတယ္။

“ေနလာႏွင္းေပ်ာက္”တဲ့။ ဗိုလ္ေနဝင္းလည္း တက္လာေရာ အခုအခံအတားအဆီးေတြ အကုန္ေပ်ာက္ေပးရတယ္ဆိုတဲ့သေဘာ -

ခု ‘စုႏိုင္၊ စုေရာက္၊ ျပႆနာေပၽာက္’ ျဖစ္မလား။

ေပၚေနတဲ့ ျပႆနာေတြကေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။

စာတည္းအဖြဲ႔

(၂၅၊ ၆၊ ၂ဝ၁၆)

read more