(အမဲသားခ်စ္သူမ်ား) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ။ ဇူလိုင္ ၁၆။ ၂ဝ၁၆
ဇူလိုင္အကုန္ ၾသဂုတ္အဆန္းေလာက္ဆို ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ႏြားခ်စ္သူေတြ တရံုးရံုး၊ ႏြားခ်စ္ပြဲေတြ တဝုန္းဝုန္းေနေတာ့မယ္။
ႏြားနွာေခါင္းအရိုးနုကို
ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ေနတဲ့ၾကားက ဝါးခၽြန္ဆူးနဲ႔
အစိမ္းလိုက္ ထုတ္ခ်င္းထိုးေဖါက္ နားဖါးႀကိဳးတပ္၊ ႏြားစဥ္မမီေအာင္ ေသမတတ္နာက်င္ေစမယ့္နည္းနဲ႔ ေဂြးသင္းပစ္၊ မအိုမခ်င္း ခြန္အားေတြမကုန္မခ်င္း ႏြားလိုကၽြဲလိုခိုင္း၊ မညွာမတာရိုက္နွက္၊ လွည္းတပ္စီး၊ ခိုင္းမရလို႔
လက္ပ်ဥ္းေတြက်ခ်ိန္က် ငယ္ထိပ္ကို ပုဆိန္နဲ႔ထုသတ္ၿပီး အသားကို ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္စားရံုတင္မက၊
သားေရကိုဖိနပ္လုပ္စီး၊ သားေရႏြယ္အခင္းလုပ္ထိုင္တဲ့သူေတြေလာက္ ႏြားခ်စ္တာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ အဲ့ဒီလူေတြေလာက္ ႏြားကို ေက်းဇူးရွင္ေနရာပို႔တာ
ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ ႏြားကိုမွမဟုတ္ဘူး အျခားသတၱဝါေတြကိုလည္း မိမိနဲ႔ယွဥ္ၿပီး
ညွာတာ သနား ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ထားရမယ္။ လူသားအခ်င္းခ်င္းေပၚမွာေတာင္ ၾကင္နာစိတ္ ညွာတာစိမထားနိုင္သေတြ႔ႏႈတ္က ေဝေနယ်သတၱဝါေတြအေပၚ ေမတၱာထားတယ္တို႔ ေမတၱာပို႔တယ္ဆိုတာ ဟာသအေျမာက္ဆံုး
သေရာ္ခ်က္နဲ႔ အေကာင္းဆံုးျပက္လံုးပဲ။
ရုပ္ဘဝအေျခအေနမွာ ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ စက္မႈလယ္ယာဆီ
မေရာက္ေသးဘူး၊ စက္မႈမဖြံ႔ၿဖိဳးေသးဘူး၊ သိပၺံနဲ႔နည္းပညာေတြ
လိုသေလာက္ မထြန္းကားေသးဘူး။ သူမ်ားထြင္ၿပီးသား
လိုက္သံုးရတဲ့အဆင့္အေနမွာပဲရွိေသးတယ္။
ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးက ေျမရွင္စနစ္ကလြတ္ေျမာက္ကာစ
သာသာေလး။ ယံုၾကည္မႈအေျခခံၾကေတာ့လည္း အိႏၵိယတိုက္ငယ္က
ဆက္ခံျပန္႔ပြားလာတဲ့ ယံုၾကည္မႈအေရာအေႏွာေတြ၊
ဗမာျပဳထားတဲ့ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း အေလွးအမႊားေတြနဲ႔ မိႈတက္လို႔။
တက္လာသမ်ွအစိုးရတိုင္းကလည္း ဘာသာေရးမိႈင္း လူမ်ိဳးေရးမိႈင္းနဲ႔
ပေဒသရာဇ္အေညွာ္ ေတာက္ေလ်ွာက္တိုက္လာတာဆိုေတာ့
စာမတတ္ေပမတတ္ရွာတဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြမေျပာနဲ႔
ပညာတတ္ႀကီးေတြ နိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြေတာင္
နတ္ေရာ ဘိုးေတာ္ေရာ အထက္လမ္း ေအာက္လမ္းေရာ ေဗဒင္ေရာ ယၾတာေရာ တေစၦသူရဲေရာ အကုန္ယံု အကုန္လုပ္ေတာ့တာကလား။
ဒီလိုလူ႔အသင္းအပင္းမွာ ေခါင္းတံုးတံုးၿပီး သကၤန္းပတ္ထားရင္ ဦးထိုင္ခ်ဖို႔
လက္အုပ္ခ်ီဖို႔ အငံု႔စိတ္သိမ္ငယ္စိတ္နဲ႔ကို အသင့္ျဖစ္ေနၾကသူေတြမ်ားတာ
ဘာဆန္းမလဲ။ ကမၻာၾကည့္ ၾကည့္ျမင္တတ္ဖို႔ေဝးစြ သိပၺံနည္းက် ေတြးေခၚတတ္ဖို႔ေဝးစြ အေတြးအေခၚအရ ပေဒသရာဇ္အေတြးအေခၚထဲမွာ
တဝဲလည္လည္ လည္ေနသူေတြက လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို နိုင္ငံေရးအရ ဘာသာေရးအရ လူမႈေရးအရ စီးပြားေရးအရ ပညာေရးအရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရ
ဘက္ေပါင္းစံု ေထာင့္ေပါင္းစံုကေန ဂုတ္ခြစီး ကိုယ္က်ိဳးရွာအျမတ္ထုတ္တဲ့ဒဏ္
ဒီေလာက္ခံေနရမွေတာ့ ဒီလူ႔အဖြဲ႔အစည္း ဒီ့ထက္ ေအာက္တန္းေနာက္တန္း
က်စရာ ဘာက်န္လိမ့္မတုန္း။
စက္မႈထြန္းကားတဲ့နိုင္ငံေတြမွာ ႏြားဟာ လယ္ထြန္စရာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ႏြားဟာ လွည္းတပ္စီးစရာသတၱဝါ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ႏြားဟာ ေက်းဇူးရွင္ေနရာ
မရေတာ့ဘူး။ ႏြားကို နာဖါးႀကိဳးထိုးဖို႔မေျပာနဲ႔ ရိုက္မိရင္ေတာင္
တိရိစၦာန္ညွဥ္းဆဲမႈနဲ႔ အေရးယူခံရမယ္။ ႏြားသတ္ရံုေတြမွာ သတ္ေတာ့
နာက်င္မႈအခ်ိန္ အတိုဆံုးခံရမယ့္နည္းနဲ႔ သတ္ၾကတာမ်ိဳးပဲ။ သူ႔ေရွ႔ကတေကာင္
အသတ္ခံရတာကို ေနာက္ကအေကာင္ မသိေစ မျမင္ေစ မၾကားေစရေအာင္
စီစဥ္ထားတာမ်ိဳးပဲ။
ဆိုေတာ့ ေဝေနယ်အားလံုးအေပၚ စႀကၤဝဠာတခုလံုးအေပၚ ေမတၱာမထားတတ္ၾကတဲ့ ေမတၱာမပို႔တတ္ၾကတဲ့ ႏြားကို ေက်းဇူးရွင္ေနရာမပို႔တဲ့
စက္မႈထြန္းကားတဲ့ သိပၺံနည္းက်ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္တတ္တဲ့လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းကလူေတြဟာ ႏြားအေပၚ ပိုစာနာသနား ၾကင္နာတတ္သလိုျဖစ္ေနပါေရာလား။
ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ပေဒသရာဇ္ေညွာ္ေတြကင္းပါေစ၊ အစြန္းေရာက္
ဘာသာေရးမိႈင္းေတြစင္ပါေစ၊ တေဇာက္ကန္း လူမ်ိဳးေရးအေတြးအေခၚေတြ ျပယ္ပါေစ။ အဲ့ဒါေတြအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ပ်က္သုဥ္းပါေစ။
ႏြားကို လူ႔ေက်းဇူးရွင္ေနရာပို႔တဲ့ ႏြားထက္ႏြားက်တဲ့လူေတြ အေတြးအေခၚေတြ
က်ဆံုးပါေစ။
ဇူလိုင္အကုန္ ၾသဂုတ္အဆန္းေလာက္ဆို ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ႏြားခ်စ္သူေတြ တရံုးရံုး၊ ႏြားခ်စ္ပြဲေတြ တဝုန္းဝုန္းေနေတာ့မယ္။
ႏြားနွာေခါင္းအရိုးနုကို
ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ေနတဲ့ၾကားက ဝါးခၽြန္ဆူးနဲ႔
အစိမ္းလိုက္ ထုတ္ခ်င္းထိုးေဖါက္ နားဖါးႀကိဳးတပ္၊ ႏြားစဥ္မမီေအာင္ ေသမတတ္နာက်င္ေစမယ့္နည္းနဲ႔ ေဂြးသင္းပစ္၊ မအိုမခ်င္း ခြန္အားေတြမကုန္မခ်င္း ႏြားလိုကၽြဲလိုခိုင္း၊ မညွာမတာရိုက္နွက္၊ လွည္းတပ္စီး၊ ခိုင္းမရလို႔
လက္ပ်ဥ္းေတြက်ခ်ိန္က် ငယ္ထိပ္ကို ပုဆိန္နဲ႔ထုသတ္ၿပီး အသားကို ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္စားရံုတင္မက၊
သားေရကိုဖိနပ္လုပ္စီး၊ သားေရႏြယ္အခင္းလုပ္ထိုင္တဲ့သူေတြေလာက္ ႏြားခ်စ္တာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ အဲ့ဒီလူေတြေလာက္ ႏြားကို ေက်းဇူးရွင္ေနရာပို႔တာ
ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ ႏြားကိုမွမဟုတ္ဘူး အျခားသတၱဝါေတြကိုလည္း မိမိနဲ႔ယွဥ္ၿပီး
ညွာတာ သနား ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ထားရမယ္။ လူသားအခ်င္းခ်င္းေပၚမွာေတာင္ ၾကင္နာစိတ္ ညွာတာစိမထားနိုင္သေတြ႔ႏႈတ္က ေဝေနယ်သတၱဝါေတြအေပၚ ေမတၱာထားတယ္တို႔ ေမတၱာပို႔တယ္ဆိုတာ ဟာသအေျမာက္ဆံုး
သေရာ္ခ်က္နဲ႔ အေကာင္းဆံုးျပက္လံုးပဲ။
ရုပ္ဘဝအေျခအေနမွာ ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ စက္မႈလယ္ယာဆီ
မေရာက္ေသးဘူး၊ စက္မႈမဖြံ႔ၿဖိဳးေသးဘူး၊ သိပၺံနဲ႔နည္းပညာေတြ
လိုသေလာက္ မထြန္းကားေသးဘူး။ သူမ်ားထြင္ၿပီးသား
လိုက္သံုးရတဲ့အဆင့္အေနမွာပဲရွိေသးတယ္။
ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးက ေျမရွင္စနစ္ကလြတ္ေျမာက္ကာစ
သာသာေလး။ ယံုၾကည္မႈအေျခခံၾကေတာ့လည္း အိႏၵိယတိုက္ငယ္က
ဆက္ခံျပန္႔ပြားလာတဲ့ ယံုၾကည္မႈအေရာအေႏွာေတြ၊
ဗမာျပဳထားတဲ့ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း အေလွးအမႊားေတြနဲ႔ မိႈတက္လို႔။
တက္လာသမ်ွအစိုးရတိုင္းကလည္း ဘာသာေရးမိႈင္း လူမ်ိဳးေရးမိႈင္းနဲ႔
ပေဒသရာဇ္အေညွာ္ ေတာက္ေလ်ွာက္တိုက္လာတာဆိုေတာ့
စာမတတ္ေပမတတ္ရွာတဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြမေျပာနဲ႔
ပညာတတ္ႀကီးေတြ နိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြေတာင္
နတ္ေရာ ဘိုးေတာ္ေရာ အထက္လမ္း ေအာက္လမ္းေရာ ေဗဒင္ေရာ ယၾတာေရာ တေစၦသူရဲေရာ အကုန္ယံု အကုန္လုပ္ေတာ့တာကလား။
ဒီလိုလူ႔အသင္းအပင္းမွာ ေခါင္းတံုးတံုးၿပီး သကၤန္းပတ္ထားရင္ ဦးထိုင္ခ်ဖို႔
လက္အုပ္ခ်ီဖို႔ အငံု႔စိတ္သိမ္ငယ္စိတ္နဲ႔ကို အသင့္ျဖစ္ေနၾကသူေတြမ်ားတာ
ဘာဆန္းမလဲ။ ကမၻာၾကည့္ ၾကည့္ျမင္တတ္ဖို႔ေဝးစြ သိပၺံနည္းက် ေတြးေခၚတတ္ဖို႔ေဝးစြ အေတြးအေခၚအရ ပေဒသရာဇ္အေတြးအေခၚထဲမွာ
တဝဲလည္လည္ လည္ေနသူေတြက လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို နိုင္ငံေရးအရ ဘာသာေရးအရ လူမႈေရးအရ စီးပြားေရးအရ ပညာေရးအရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရ
ဘက္ေပါင္းစံု ေထာင့္ေပါင္းစံုကေန ဂုတ္ခြစီး ကိုယ္က်ိဳးရွာအျမတ္ထုတ္တဲ့ဒဏ္
ဒီေလာက္ခံေနရမွေတာ့ ဒီလူ႔အဖြဲ႔အစည္း ဒီ့ထက္ ေအာက္တန္းေနာက္တန္း
က်စရာ ဘာက်န္လိမ့္မတုန္း။
စက္မႈထြန္းကားတဲ့နိုင္ငံေတြမွာ ႏြားဟာ လယ္ထြန္စရာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ႏြားဟာ လွည္းတပ္စီးစရာသတၱဝါ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ႏြားဟာ ေက်းဇူးရွင္ေနရာ
မရေတာ့ဘူး။ ႏြားကို နာဖါးႀကိဳးထိုးဖို႔မေျပာနဲ႔ ရိုက္မိရင္ေတာင္
တိရိစၦာန္ညွဥ္းဆဲမႈနဲ႔ အေရးယူခံရမယ္။ ႏြားသတ္ရံုေတြမွာ သတ္ေတာ့
နာက်င္မႈအခ်ိန္ အတိုဆံုးခံရမယ့္နည္းနဲ႔ သတ္ၾကတာမ်ိဳးပဲ။ သူ႔ေရွ႔ကတေကာင္
အသတ္ခံရတာကို ေနာက္ကအေကာင္ မသိေစ မျမင္ေစ မၾကားေစရေအာင္
စီစဥ္ထားတာမ်ိဳးပဲ။
ဆိုေတာ့ ေဝေနယ်အားလံုးအေပၚ စႀကၤဝဠာတခုလံုးအေပၚ ေမတၱာမထားတတ္ၾကတဲ့ ေမတၱာမပို႔တတ္ၾကတဲ့ ႏြားကို ေက်းဇူးရွင္ေနရာမပို႔တဲ့
စက္မႈထြန္းကားတဲ့ သိပၺံနည္းက်ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္တတ္တဲ့လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းကလူေတြဟာ ႏြားအေပၚ ပိုစာနာသနား ၾကင္နာတတ္သလိုျဖစ္ေနပါေရာလား။
ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ပေဒသရာဇ္ေညွာ္ေတြကင္းပါေစ၊ အစြန္းေရာက္
ဘာသာေရးမိႈင္းေတြစင္ပါေစ၊ တေဇာက္ကန္း လူမ်ိဳးေရးအေတြးအေခၚေတြ ျပယ္ပါေစ။ အဲ့ဒါေတြအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ပ်က္သုဥ္းပါေစ။
ႏြားကို လူ႔ေက်းဇူးရွင္ေနရာပို႔တဲ့ ႏြားထက္ႏြားက်တဲ့လူေတြ အေတြးအေခၚေတြ
က်ဆံုးပါေစ။
0 comments:
Post a Comment