က်ေနာ္တပ္ကထြက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး စစ္မႈထမ္းေဟာင္းနဲ႔ၿမိဳ႔နယ္ပါတီယူနစ္ ကို သတင္းသြားပို႔ေတာ့ တပ္ထြက္လက္မွတ္ကေမြးေန႔နဲ႔ မွတ္ပံုတင္ကေမြးေန႔မတူ တဲ့ျပႆနာေလးတခုျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တပ္ထြက္လက္မွတ္ကေမြးေန႔ကိုပဲ အတည္ျပဳလိုက္ၾကပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီ ၂ ခုက တကယ့္ကို မတူတာပါ။ က်ေနာ့္ကိုေမြးတာက ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ေဖေဖၚဝါရီလ ၁ဝ ရက္ေန႔ပါ။ တပ္ထြက္လက္မွတ္မွာ က ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၃ ရက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ အသက္က ၁ဝ လနဲ႔ ၇ ရက္ကြာေနတာေပါ့။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။
က်ေနာ္ စုေဆာင္းေရးသြားၿပီးစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေတာ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးတေယာက္က က်ေနာ့္မွတ္ပံုတင္ကိုၾကည့္ၿပီး “မင္းအသက္က နည္းနည္းလိုေသးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္..ရပါတယ္ကြာ..ကိစၥမရွိဘူး။ မင္းက အေကာင္ထြားတာပဲ” ဆိုၿပီး စာခ်ဳပ္ေပၚမွာ တခုခုေရးလိုက္ ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေမးမေနေတာ့ပါဘူး။ ေပ်ာ္ေတာင္ေပ်ာ္သြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အသက္မျပည့္လို႔ဆိုၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ရင္ ဒုကၡပဲလို႔ေတြးေနတာကိုး။ က်ေနာ့္တပ္ဝင္ရက္စြဲက ၁၉၈ဝ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၃ ရက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူျပင္ေပးလိုက္တဲ့ အသက္နဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ၁၈ ႏွစ္နဲ႔ ၂ လသားေပါ့ ေလ။ တကယ္က ၁၇ ႏွစ္ ၃ လနဲ႔ ၂၇ ရက္သား ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီ့ေနာက္ေတာ့ လက္မွတ္ေတြထိုးရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူသစ္ေတြထဲကေန က်ေနာ္အပါအဝင္ လူ၂ဝ ေလာက္ကို ေမၿမိဳ႔ ဗဟို အဂၤ်င္နီယာတပ္မွာ သင္တန္းတက္ဖို႔ဆိုၿပီး ပို႔လိုက္ပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႔ကေရာက္ႏွင့္သူေတြနဲ႔အတူ သင္တန္း သားအေဆာင္ေတြမွာေနရင္း ေနာက္ေရာက္လာမယ့္သူေတြကို ေစာင့္ရပါတယ္။ ေစာင့္ေနရင္း တေယာက္ကိုတေယာက္ မိတ္ဖြဲ႔ ၾကရတာေပါ့။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔အသုတ္ လူ ၁ဝဝ မွာ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ေအာက္လူသစ္က က်ေနာ္အပါအဝင္ ၃၈ ေယာက္ျဖစ္ေန တာ သတိထားမိတာပါ။ ၃ ပတ္ေလာက္ရွိေတာ့ လူစံုၿပီဆိုတဲ့အတြက္ စစ္ဝတ္စံုေတြထုတ္ၾက၊ တပ္စု၊ တပ္စိတ္ေတြခြဲၾက၊ အခ်င္း ခ်င္းထဲက နည္းနည္းလူရည္လည္သူေတြကို စုမႉး၊ စိတ္မႉးေတြေရြးၾက၊ အလွည့္က်အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေရြးၾကနဲ႔ေပါ့။ အဲဒါေတြ ၿပီးတာနဲ႔ သတိ၊ သက္သာ၊ ေအးေစကေနစလို႔ အေျခခံစစ္ ပညာသင္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔တက္ရတဲ့ အေျခခံစစ္ပညာဆိုတာ ေျခ လ်င္ကရဲေဘာ္ေတြနဲ႔စာရင္ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မေအ၊ ႏွမ မိုး မႊန္တာ၊ ပါးရိုက္နားရိုက္၊ ထိုးႀကိတ္ကန္ေက်ာက္လုပ္တာနဲ႔ အျပစ္ေပးနည္းေတြမွာေတာ့ အတူတူပါပဲ။
အေျခခံစစ္ပညာ ၂ လခြဲသင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ စစ္အဂၤ်င္နီယာဘာသာရပ္ေတြ စသင္ရပါတယ္။ က်ေနာ္က လမ္း၊ တံတား၊ ေလ ယဥ္ကြင္း စတဲ့ဘာသာရပ္ေတြကို စိတ္ဝင္စားေပမယ့္ သင္တန္းသားတိုင္းအတြက္ မိုင္းနဲ႔ေထာင္ေခ်ာက္ဆိုတဲ့ ဘာသာရပ္ကိုသာ အဓိကထားၿပီးဖိဖိစီးစီး သင္ေပးတာပါ။ မိမိေရာ ရန္သူ႔ဘက္ကပါသံုးတဲ့ လူသတ္မိုင္းေတြ၊ ယဥ္ဖ်က္မိုင္းေတြ၊ ေရႁမႈတ္ မိုင္းေတြ၊ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္နည္းေတြ၊ စက္ခလုပ္ပိုင္းေတြ၊ ယမ္းအမ်ိဳးအစားေတြ၊ ေဖါက္ခြဲစက္ေတြ၊ မိုင္းရွာစက္ေတြ စတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အေသးစိတ္သင္ေပးပါတယ္။ မိုင္းကြင္းေတြခင္းတာ၊ ရွင္းလင္းတာ၊ ေျမပံုမွတ္တမ္းတင္တာေတြကို စာေတြ႔ေရာလက္ေတြ႔ပါလုပ္ရပါတယ္။ တခါတခါ ပင္ပန္းလို႔၊ အစားအေသာက္မေကာင္းလို႔၊ ဆရာေတြညစ္လို႔၊ အခ်င္းခ်င္းျပႆ နာျဖစ္လို႔ စိတ္ညစ္ရတာကလြဲရင္ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေပမယ့္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းၿပီး ဗဟုသုတလည္းရပါတယ္။
မိုင္းတလံုးတည္းျဖစ္ျဖစ္ မိုင္းအလံုးေရသိန္းခ်ီေထာင္တာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မိုင္းကြင္းတခုခင္းတယ္လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ မိုင္း ကြင္းတခုမခင္းခင္မွာ အရင္ဆံုးသိထားရမွာက (တစ္) မိုင္းတပ္သားျဖစ္တဲ့ မိမိအႏၱရယ္မျဖစ္ေရး။ (ႏွစ္) မိမိလူေတြ အႏၱရာယ္ မျဖစ္ေရး။ (သံုး) ရန္သူထိေရး ျဖစ္ပါတယ္။ မိုင္းကြင္းမခင္းခင္မွာ ရန္သူ႔အေျခအေန၊ မိုင္းနဲ႔မိုင္းရဲ႔စက္ခလုပ္ပိုင္းေတြစိတ္ခ်ရမႈ၊ ရာသီဥတုနဲ႔ ေျမျပင္အေနအထား စတာေတြအားလံုးကိုတြက္ခ်က္ၿပီး ကိုယ့္အတြက္စိတ္ခ်ရတယ္ဆိုမွ ေထာင္ရမွာပါ။ အဲသလို မဟုတ္ရင္ ျငင္းခြင့္ရွိပါတယ္။ မိုင္းေထာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ့္လူေတြ မေတာ္တဆထိခိုက္တာမျဖစ္ရေအာင္ ျမင္သာထင္သာမယ့္ အမွတ္အသား၊ သေကၤတနဲ႔အတားအဆီးေတြ လုပ္ေပးရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း မိုင္းျပန္ေဖၚမယ့္သူေတြ၊ မိုင္းကြင္းႀကံ့ခိုင္ေရး လုပ္မယ့္သူေတြ အႏၱရာယ္မျဖစ္ေအာင္ မိုင္းကြင္းေျမပံုေတြကို တိတိက်က်နဲ႔ စနစ္တက်ေရးဆြဲမွတ္တမ္းတင္ သိမ္းဆည္းရပါတယ္။ ရန္သူထိေရးက ေနာက္ဆံုးမွျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ သင္ခန္းစာမွာ မိုင္းသံုးစြဲမႈနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာသေဘာတူညီခ်က္ဆိုတာကို နည္းနည္းေလာက္သင္ရပါရဲ႕။ အတိုခ်ဳပ္ ေျပာရရင္ေတာ့။ မိုင္းခင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ မိုင္းအႏၱရာယ္သတိေပး ႏိုင္ငံတကာသေကၤတနဲ႔အတူ မိုင္းအမ်ိဳးအစားကိုေဖၚျပ ထားတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ကို ထင္းေနတဲ့အေရာင္နဲ႔ေရးၿပီး ျမင္သာေလာက္မယ့္မယ့္ေနရာမွာ စိုက္ထားေထာင္ထားရပါတယ္။ ဆိုင္းဘုတ္က ကိုယ့္ဘက္ေရာ ရန္သူ႔ဘက္ကပါ ျမင္သာထင္သာရွိရပါ့မယ္။ မိုင္းရွိမွန္းသိသိနဲ႔ တက္လာတိုက္လာလို႔ ထိတာကေတာ့ စစ္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ပဲဆိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ရတာရဲ႔ အဓိကက်တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္တခုကေတာ့ အရပ္သားေတြကို မိုင္းအႏၱရာယ္ကေန အကာ အကြယ္ေပးေရးအတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။
သင္ခန္းစာအဆံုးမွာ ဆရာက “ဘာမရွင္းတာရွိလဲ” လို႔ေမးေတာ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ကထၿပီး “ဆရာ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ က်ေနာ္ တို႔ဆီမွာ ေရာ အဲဒီအတိုင္းပဲလား” လို႔ေမးပါတယ္။ ဆရာက လက္ထဲကစာအုပ္ကို ဘုန္းကနဲပစ္ခ်လိုက္ၿပီး “အလကားေလွ်ာက္ ေျပာေနတာေတြပါကြာ။ စာအုပ္ထဲသာေရးထားတာပါ။ ဘယ္သူမွလည္း လိုက္လုပ္မယ္မထင္ပါဘူး။ မင္းပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလကြာ ဒီထဲကအတိုင္းသာ လိုက္လုပ္ေနလို႔ကေတာ့ လူမေျပာနဲ႔ေဟ့ေကာင္၊ ေမ်ာက္ေတာင္မထိဘူး။ မင္းတို႔ ေရွ႔တန္းေရာက္တဲ့အခါ ေတြ႔ပါလိမ့္မယ္”လို႔ေျပာၿပီး တန္းျဖဳတ္လိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္လည္း ေခါင္းနည္းနည္းေတာ့ေျခာက္သြားပါတယ္။ လိုက္နာေဆာင္ရြက္သင့္တာမွန္ေပမယ့္ ဘယ္သူမွလည္း မလိုက္နာ၊ လိုက္လည္းမလုပ္တဲ့ကိစၥတခုကို ဘာလို႔မ်ားဥပေဒေတြလုပ္၊ အခ်ိန္ေတြအကုန္ခံၿပီး သင္ေပးေနရသလဲေပါ့။ က်ေနာ္ မိုင္းတပ္သားအျဖစ္နဲ႔ ေရွ႔တန္းေရာက္ေတာ့မွ အဲဒီေန႔က သင္တန္းဆရာေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြဟာ တကယ့္လက္ေတြ႔ မွာ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္တာပါလားလို႔ သိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
ေနာက္တပတ္ဆက္ပါဦးမယ္။
က်ေနာ္မ်ိဳးျမင့္ပါခင္ဗ်ား
