က်ေနာ္နဲ႔ဘားမားရုဒ္ (Burma Road and me) သိတ္မၾကာေသးခင္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရး႒ာနမွအဆင့္ျမင့္ပုဂၢိဳလ္တဦး ဗမာျပည္
ခရီးစဥ္သြားခဲ့၏။ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရႏွင့္ေရာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ပါ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ၾကေၾကာင္း သတင္းမ်ားတြင္ဖတ္လိုက္ရသည္။ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရဘက္မွ “အေမရိကန္အစိုးရအေနႏွင့္ သူတို႔ႏွင့္ဆက္ဆံေရးေကာင္းလိုလွ်င္ တိုင္းျပည္အမည္ကို Burma ဟု ေခၚေနျခင္းအစား Myanmar ဟု ေျပာင္းေခၚ ရန္လိုေၾကာင္း” ေတာင္းဆိုခဲ့ သည္ဟုလည္း သတင္းမ်ားတြင္ဖတ္ရ၏။ ကုလသမဂၢအပါအဝင္ႏိုင္ငံတိုင္းလိုလိုက တိုင္းျပည္အမည္အား သူတို႔ ေခၚေစခ်င္၍ေျပာင္းသည့္အတိုင္း ျမန္မာဟုေခၚေနခ်ိန္တြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက ဗမာျပည္ဟုသာ သံုးစြဲေနျခင္းအား သူတို႔ကႏွစ္ၿမိဳ႔ဟန္မရွိ။ ယင္းတို႔အာဏာလက္လႊဲယူလိုက္ၿပီးကတည္းက လူထုလိုခ်င္သည့္၊ တိုင္းျပည္၏လက္ငင္းလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္သည့္၊ သမိုင္း၏ေတာင္း ဆိုမႈျဖစ္သည့္ ႏိုင္ငံေရးအႏွစ္သာရမွတပါး အရာရာကိုေျပာင္း၏။ တိုင္းျပည္အမည္မွအစ ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္အဆံုုးျဖစ္၏။ ဤတြင္ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ Burma Road ဝင္လာ၏။
တေန႔ Bowen Center မွာ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္း ေဟာေျပာပြဲေလးတခုလုပ္၏။ Terry Noon ဆိုသည့္ အေမရိ ကန္မိတ္ေဆြက အေဖၚလိုက္ခဲ့ပါဆိုသျဖင့္အတူပါသြား၏။ ေဟာေျပာပြဲကအျပန္ လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ သူက "ဒီနားေလးမွာ Burma Road ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ လမ္းေလးတလမ္းရွိတာ သိလား" ဟုေမးလာ၏။ က်ေနာ္က သိေၾကာင္း၊ လာၾကည့္မည္စိတ္ကူးသာရွိၿပီး တေခါက္မွမေရာက္ေသးေၾကာင္းျပန္ေျပာျဖစ္ရာ သူက "ဒါဆိုအေတာ္ပဲ၊ သြားၾကည့္တာေပါ့" ဆိုသျဖင့္ေရာက္ခဲ့၏။ "အဲဒါပဲ (Burma Road) ဆိုတာ"ဟု ဆိုသည့္ သူ႔အသံေၾကာင့္ ကားအျပင္ကိုၾကည့္လိုက္မိ၏။ ကင္မရာပါမလာသည့္အတူတူ ကားေပၚကေန လွမ္းၾကည့္ၿပီး ျပန္ရံုသက္သက္။ ေနာက္တေခါက္ အေမရိကန္မိတ္ေဆြတေယာက္ႏွင့္ ေရာက္ျဖစ္ျပန္၏။ သူက ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးအခင္း အက်င္းကို အထိုက္အေလွ်ာက္တီးမိေခါက္မိရွိရံုမက၊ ဖို႔ဝိန္းေရာက္ျမန္မာျပည္သား ဒုကၡသည္မ်ားအေရးကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စားသူျဖစ္၏။ ျမန္မာျပည္သားမ်ားႏွင့္ဆိုင္သည့္၊ က်င္းပသည့္၊ ပြဲတိုင္းလိုလိုလာတတ္သလို မွတ္တမ္းဗီဒီယိုမ်ား၊ ဓါတ္ပံုမ်ား ရိုက္ၿပီး သူ႔ဝက္ဘ္ဆိုက္မွာ တခမ္းတနားလည္းတင္၏။ ဖို႔ဝိန္းၿမိဳ႔မွာ HBO က Burma Soldier ကားကို အႀကိဳမိတ္ဆက္ပြဲ ျပမည္ ဆိုစဥ္ကလည္း အစအစအရာရာ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သူျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ သူ႔အား “မင္း..အခ်ိန္ရတဲ့အခါ ငါ့ကိုဓါတ္ပံုရိုက္ေပးပါ လား”ဟု အကူအညီေတာင္းျဖစ္၏။ သူက လိုလိုလားလားႏွင့္ ဓါတ္ပံုရိုက္ေပးမည္ေျပာရံုမက ေနာက္ခံသမိုင္းေလးပါ ရွာေဖြေမး ျမန္းေပးမည္ဆို၏။ တေန႔ စီဒီကူးထားသည့္ ဓါတ္ပံုမ်ားလာေပးရင္း စံုစမ္းလို႔ရသမွ် Burma Road ေနာက္ခံအေၾကာင္းေလးမ်ားပါ ေျပာျပခဲ့၏။ သို႔ႏွင့္ သည္ေဆာင္းပါးေရးျဖစ္သြား၏။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အင္ဒီယားနားျပည္နယ္ ဖို႔ဝိန္းၿမိဳ႔တြင္ Goshen အမည္ျဖင့္ အမွတ္ ၃၃ ျပည္နယ္တြင္းအျမန္လမ္းမႀကီး တခုရွိ၏။ ထို Burma Road က Goshen ေပၚတြင္ရွိၿပီး စက္ရံုအလုပ္မ်ား ပတ္လည္ဝိုင္းထား၏။ မလွမ္းမကမ္းတြင္ Showgirls ဆိုသည့္ မိန္းမလွႏွင့္ယမကာျမည္းသည့္ဆိုင္၊ အမိုးနီ Red Inn ဆိုသည့္စားပြဲရံု၊ အငွားဂိုေဒါင္မ်ား၊ လူေနရပ္ကြက္မ်ား၊ အခန္းတြဲ အိမ္ယာမ်ားႏွင့္ စည္စည္ကားကားေလးရွိ၏။ Goshen ေပၚမွ ညာဘက္ခ်ိဳးလိုက္လွ်င္ Burma Road။ သည္လမ္းေလးအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားက လမ္းမဆံုးခင္ ေနာက္ထပ္ဘယ္ဘက္ခ်ိဳးဝင္သြားသည့္ Tierney ဆိုသည့္လမ္းသြယ္ေလးတခုရွိေသး၏။ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္တြင္ Burma Road ဆိုသည့္အမည္ျဖင့္ သည္လမ္းေလးကို နာမည္ေပးကင္ပြန္းတပ္ ဆိုင္းဘုတ္တင္ခဲ့ခ်ိန္က သည္လမ္း တြင္လူေနအိမ္တလံုးမွမရွိေသး။ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့မွ ပထမဆံုးအိမ္ကို စေဆာက္ျခင္းျဖစ္၏။ က်ေနာ္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ တရပ္ကြက္လံုးအိမ္အျပည့္။ အိမ္ေလးေတြကလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေလးေတြဆိုေတာ့ ေနခ်င္စရာလိုျဖစ္ေန၏။ ဤရပ္ကြက္တြင္ ဗမာျပည္သားမိသားစုမည္မွ် ေနထိုင္ၾကသနည္းဆိုသည္ကိုေတာ့မသိ။ ေနာက္တခုက ဒီေနရာမွာ ဒီလမ္းေလးကို ဘာေၾကာင့္ ဒီနံမည္ေပးခဲ့ရသလဲ။ ဘယ္သူ႔စိတ္ကူးလဲ။ ထိုစိတ္ကူးဘယ္လိုရခဲ့သလဲ။ ဖို႔ဝိန္းေန ဗမာျပည္သားေတြကေရာ သည္ လမ္းကို Burma Road လို႔ပဲ ဆက္တြင္ေနေစခ်င္သလား။ Myanmar Road လို႔ အမည္ေျပာင္းေစခ်င္သူေတြေရာမရွိႏိုင္ဘူးလား။ ရွိမည္ဆိုလွ်င္ေရာ ဘယ္ႏွရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ရွိေနမလဲ။ အကယ္၍ Myanmar လို႔ အမည္ေျပာင္းေပးပါဟု ဆိုလွ်င္ေရာ သက္ဆိုင္ရာ ကေျပာင္းေပးေလမလား။ က်ေနာ္သိခ်င္တာေတြေရာ ေတြးခ်င္တာေတြပါေတြးေနမိ၏။
ဖို႔ဝိန္းက အင္ဒီယားနားျပည္နယ္၏ ဒုတိယအႀကီးဆံုးၿမိဳ႔ျဖစ္ၿပီး စီးတီးလိမစ္ (Within City Limit) အတြင္းလူဦးေရ (၂)သိန္းခြဲဝန္း က်င္ခန္႔ရွိ၏။။ လူမ်ိဳးစံု၊ ဘာသာစံု၊ စကားစံုသည့္ၿမိဳ႔ကေလး၊ လူဝင္မႈအေနအထားမ်ိဳးစံုႏွင့္ေရာက္လာသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ၈ ေထာင္ဝန္းက်င္ခန္႔ တစုတေဝးတည္းေနထိုင္ရာအရပ္။ ေတာၿမိဳ႔ေလးျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ နားေအးပါးေအးႏွင့္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ ဆိတ္။ ဗမာစာ၊ ဗမာေဆး၊ ဗမာပစၥည္း၊ ဗမာဆိုင္မ်ားႏွင့္ ဗမာန႔ံသင္းၿပီး ဗမာျပည္အလြမ္း ေဖ်ာက္ေကာင္းသည့္အရပ္။
က်ေနာ္က ဗမာ..ဗမာဆိုၿပီးထပ္တလဲလဲသံုးသျဖင့္ ျမန္မာဟုသံုးရသည္ကို ခံတြင္းလိုက္သူမ်ားအဖို႔ နားခါးစရာျဖစ္ႏိုင္၏။ ဤေနရာ တြင္ ဗမာ-ျမန္မာဆိုင္ရာကိစၥကို ေျပာလိုရင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း ခ်က္ျမဳတ္ေျမကို ဗမာျပည္ဟုေျပာရျခင္းတြင္ႏႈတ္ၿမိန္သလို တေယာက္ေယာက္က ဗမာျပည္ဟုဆိုသံ ၾကားလိုက္သည္ဆိုလွ်င္လည္း နားဝင္ခ်ိဳ၏။ နံမည္ဆိုသည္မွာ ေျပာင္း၍ရ၏။ ေျပာင္း လည္းေျပာင္းၾက၏။ သို႔ ေသာ္ လူတေယာက္နံမည္ေျပာင္းျခင္းႏွင့္ တိုင္းျပည္တျပည္၏အမည္ကို ေျပာင္းျခင္းကျခားနား၏။ မတူ။ လူနံမည္ေျပာင္းျခင္းက ကာယကံရွင္၏ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္မႈျဖစ္ၿပီး၊ လူထုႏွင့္ဆိုင္သည့္၊ သမိုင္းႏွင့္ဆိုင္သည့္အရာကို အမည္ ေျပာင္းျခင္းကား ထိုသို႔မဟုတ္ေတာ့။ လူထုသေဘာ ထားပါရမည္။ ငါ့ျမင္းငါစိုင္းထင္တိုင္းႀကဲပါမူ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူထုအေပၚ က်ဴးလြန္သည့္ ႏိုင့္ထက္စီးနင္းမႈျဖစ္၏။ လူတဦးနံမည္ေျပာင္းလိုက္ရံုုျဖင့္ သူ႔ပင္ကိုယ္စရိုက္ေဖ်ာက္မရသလို တိုင္းျပည္ အမည္ေျပာင္းလိုက္ရံုျဖင့္လည္း လူမ်ိဳး၏ဇာတိပုညဂုဏ္မာန ေပ်ာက္မသြား။ ထို႔နည္းတူ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၊ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂိုဏ္း၊ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ စသည္တို႔သည္လည္း သမိုင္းတည္သေရြ႔ရွိေနရမည့္ အမည္မ်ားသာျဖစ္ေန၏။ ေျပာင္းလို႔မရ။ ျပင္လို႔မျဖစ္။ လူထုကိုသမိုင္းႏွင့္မ်က္ေျချဖတ္လိုျခင္း၊ လူထုႏွင့္သမိုင္းအဆက္အစပ္ကို လက္စေဖ်ာက္ခ်င္လိုျခင္းသည္ ေကာင္းသည့္ရည္ရြယ္ခ်က္မဟုတ္။ မယဥ္ေက်းေသးေသာ၊ သမိုင္းတန္ဘိုးဆိုသည္ကို နားလည္ေလာက္သည့္ အသိဉာဏ္ပညာမဖြံ႔ၿဖိဳးေသးေသာ လကၡဏာျဖစ္၏။ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ သမိုင္းႏွင့္အတူသမိုင္းဝင္ခဲ့ သမိုင္းတြင္ခဲ့သည့္အမည္မ်ားသည္ သမိုင္းႏွင့္ရွင္သန္ေနရမည္လည္းျဖစ္၏။
ဗမာကေန ျမန္မာဟုေျပာင္းေျပာင္း၊ ျမန္မာကေန ေနာက္တခုခုကိုထပ္ေျပာင္းေျပာင္း ႏိုင္ငံေရးအရအႏွစ္သာရ မေျပာင္းလွ်င္ ဘာမွမေျပာင္း။ တိုင္းျပည္၏လက္ငင္းလိုအပ္ခ်က္ႏွင့္ သမိုင္း၏ေတာင္းဆိုမႈသည္ အႏွစ္သာရေျပာင္းေရးျဖစ္၏။ ဘာမွမေျပာင္းျခင္းတြင္ ဘာအေျပာင္းအလဲမွမရွိျခင္းသည္မဆန္း။ ထို႔ေၾကာင့္ေျပာင္းရန္လို၏။ သို႔ေသာ္ နာမည္မဟုတ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ (၆/၃/၁၁) 
0 comments:
Post a Comment