(စစ္ေအးကာလ၏ဇာတ္ရွိန္အျမင့္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးတစ္ဦးအျဖစ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ ဟင္နရီကစ္ဆင္းဂ်ား၏ ဂႏၶလရာဇ္ကထာ (On China) စာအုပ္သစ္သည္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ အေရးပါေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္အျဖစ္ ထြက္ရွိလာခဲ့ ပါသည္။ အေမရိကန္၏သံတမန္အျဖစ္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသို႔ အေခါက္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ သြားေရာက္ခဲ့သည့္ ကာလအတြင္း သံတမန္တစ္ဦး၏ ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ျမင္ေတြ႔ရသည့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံအေၾကာင္းဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ မည္သည့္ခ်ိန္ခါဟု မသိခဲ့ရေသာ တ႐ုတ္အင္ပါယာႀကီး စတင္တည္ေထာင္ခ်ိန္မွ ေထာင္စုႏွစ္သစ္ကာလမ်ားအထိ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံတစ္ခု၏ ႀကီးထြားဖြံ႔ၿဖိဳးလာပံုႏွင့္ တည္တံ့ေနပံုကို သီ၀ရီမ်ားျဖင့္ မမြမ္းၾကပ္ေစဘဲ အခန္းေပါင္း ၁၈ ခန္းျဖင့္ ေရးသားတင္ျပထားေသာ ေလ့လာခ်က္မ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုစာအုပ္ထဲမွ ကစ္ဆင္းဂ်ား၏အျမင္ကို ေလ့လာႏိုင္ရန္အတြက္ ကို၀င္းေက်ာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေစာထူးပြယ္တို႔က Ecovision Journal တြင္ အပတ္စဥ္ ဘာသာျပန္ဆိုေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။ အြန္လိုင္းတြင္ ရရွိႏိုင္ရန္ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ ဘာသာျပန္ဆိုမႈမ်ားကို ေ၀မွ်လိုက္ရပါသည္။ ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္။)
(ဤေနရာကယူပါသည္) http://sawhtoopwe.wordpress.com/2011/09/27/163/
ဂႏၶလရာဇ္ကထာ(၄) – တ႐ုတ္၏ ႏုိင္ငံတကာဆက္ဆံေရးအယူအဆ
တ႐ုတ္၏ ႏုိင္ငံတကာဆက္ဆံေရးအယူအဆ
သမာသမတ္က်ျခင္းေလာ၊ တန္းတူရည္တူေလာ
တ႐ုတ္ျပည္တြင္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းေတာ္မ်ားမရွိသလုိ ဘလင္နန္ နန္းေတာ္ မ်ားလည္းမရွိေပ။ ဘလင္နန္ နန္းေတာ္ကိုတည္ေဆာက္ခဲ့သည့္ မားလ္ဘုိရုိဂ္နယ္စားလုိ ခ်မ္းသာေသာမ်ဳိး႐ုိးမွ ဆင္းသက္လာေသာ ႏုိင္ငံေရးအရေက်ာ္ၾကားသည့္ သူေကာင္းမ်ဳိးမ်ားလည္း တ႐ုတ္တြင္မရွိခဲ့ေပ။ သီးျခား လြတ္လပ္ေသာ မင္းသားမ်ား၊ နယ္စားမ်ား၊ ေကာင့္ၿမဳိ႕စားမ်ား၊ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ၾကသည့္ ၿမဳိ႕ျပႏိုင္ငံမ်ား၊ (အာဏာပုိင္တုိ႔၏ၾသဇာေအာက္မွ ကင္းလြတ္သည္ဟု ခံယူထားၾကသည့္) ႐ုိမန္ကက္သလစ္ ဘုရားေက်ာင္း ေတာ္မ်ား၊ (ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ အရပ္ဘက္လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကုိတည္ေထာင္ရန္ ဆႏၵျပင္းျပၾကသည့္) ပ႐ုိတက္စတင့္အုပ္စုမ်ားျဖင့္ ဥေရာပသည္ ေမာ္ဒန္ေခတ္ကိုႏိုင္ငံေရး ကြဲျပားမႈတစ္ေထြးႀကီးပိုက္ကာ ၀င္ေရာက္ခဲ့သည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္အားျဖင့္ တ႐ုတ္သည္ ခက္ခဲလွေသာဘုရင့္စာေမးပြဲမ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္ ေျဖဆုိေအာင္ျမင္ၾကသူမ်ားကို နယ္အသီးသီးသုိ႔ေစလြတ္ၿပီး စီးပြားေရးႏွင့္လူအဖြဲ႕အစည္း၏မ်က္ႏွာစာ အသီးသီးကုိ ထိန္းသိမ္းအုပ္ခ်ဳပ္ေစျခင္းျဖင့္ အင္ပါယာဗ်ဴ႐ုိကေရစီကို အျပည့္အ၀ထူေထာင္ကာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀ ေက်ာ္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ထုိသုိ႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ကမၻာအခင္းအက်င္းသို႔ တ႐ုတ္၏ခ်ဥ္းကပ္မႈသည္ အေနာက္ကမၻာကက်င့္သုံး သည့္စနစ္ႏွင့္ မ်ားစြာကြာျခားခဲ့သည္။ ဥေရာပ၏ အလယ္ေခတ္အေဆာက္အအုံသည္ ၁၆ ရာစုႏွင့္ ၁၇ ရာစု၌ ပ်မ္းမွ်အင္အားခ်င္းညီမွ်သည့္ အုပ္စုမ်ားအျဖစ္ကြဲသြားျခင္းႏွင့္ ကက္သလစ္ဂုိဏ္းခြဲအမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲသြားျခင္းမ်ား ႀကံဳခဲ့ၿပီးေနာက္တြင္ အေနာက္ကမၻာ၏ ေခတ္သစ္ႏုိင္ငံတကာဆက္ဆံေရး အယူအဆသစ္တစ္ရပ္ ေပၚထြက္ လာခဲ့သည္။ ပါ၀ါကိုခ်ိန္ညႇိရသည့္ သံခင္းတမန္ခင္းသည္ ေရြးခ်ယ္စရာတစ္ခုေအာက္ေလ်ာ့ေသာ မေရွာင္ မတိမ္းသာ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္သည္။ မည့္သည့္ႏိုင္ငံမွ် မိမိတုိ႔အလုိဆႏၵအတုိင္း လုပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အင္အား ရွိသည္မဟုတ္။ မည္သည့္ဘာသာေရးကမွလည္း ကမၻာတစ္၀န္းလုံး လက္ခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လုံေလာက္ေသာ ၾသဇာရွိသည္မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ႏိုင္ငံမ်ား၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ျခင္းႏွင့္ ဥပေဒအရ ညီမွ်မႈရွိျခင္းတို႔သည္္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာဥပေဒႏွင့္ သံတမန္ေရးရာ၏ အေျခခံသေဘာတရားျဖစ္လာသည္။
တ႐ုတ္ကမူထုိသုိ႔မဟုတ္ေပ။ သူႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္ေလာက္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈ သုိ႔မဟုတ္ အရွိန္အဟုန္မ်ဳိးရွိေသာ လူအဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႕ဖူးခဲ့ျခင္းမရွိဟူသည့္ ႐ိုးစင္းေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ အျခားႏိုင္ငံ တစ္ခုႏွင့္ တန္းညီေသာေရရွည္ဆက္ဆံေရးမ်ဳိး မထားရွိခဲ့ဖူးေခ်။ တ႐ုတ္အင္ပါယာသည္ မုိးနတ္မင္းက ေပးေသာ အခြင့္အာဏာျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သဘာ၀ဥပေဒသအရေသာ္လည္းေကာင္း ပထ၀ီတစ္ခြင္ အုပ္စီးထားသင့္သည္ဟု ယူဆခဲ့ၾကသည္။ ထုိအခြင့္အာဏာေၾကာင့္ပင္ တ႐ုတ္ဧကရာဇ္မင္းမ်ားအတြက္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံရာတြင္ ၿပဳိင္ဘက္ႏိုင္ငံဆက္ဆံေရးမ်ဳိး ထားရွိစရာမလုိေလာက္ေအာင္ျဖစ္ ခဲ့သည္။ သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ကလည္း ထုိသုိ႔သေဘာမထားလိုခဲ့ေပ။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုလုိပင္ မိမိကုိယ္ မိမိ အထူးအခန္းက႑မွပါ၀င္ကျပေနသည္ဟု တ႐ုတ္က ေတြးထင္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ အေမရိကန္၏ ယူနီဗာဆယ္လစ္ဇင္အယူအဆလုိ သူ၏တန္ဖုိးမ်ားကို ကမၻာတစ္၀န္းပ်ံ႕ႏွံ႔ေအာင္အားထုတ္မႈမ်ဳိးကိုမူ မလုပ္ခဲ့ ေပ။ သူ႔နယ္ပယ္ႏွင့္ ထိစပ္ေနေသာေနရာမ်ားမွ ဘာေဘးရီးယန္း (ႏိုင္ငံျခားသားအရုိင္းအစုိင္း)မ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားလွ်င္ လုံေလာက္ၿပီဟုေသာအယူအဆတြင္ ပိတ္မိေနခဲ့သည္။ ထုိသို႔က်င့္သုံးခဲ့သျဖင့္ ကိုရီးယား ကဲ့သုိ႔ေသာ မ်ဳိးႏြယ္တူမ်ားက တ႐ုတ္၏အထူးဂုဏ္ျဒပ္ကို အသိအမွတ္ျပဳေပးခဲ့ရသည္။ ယင္းကဲ့သို႔ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းေၾကာင့္ ကုန္သြယ္ခြင့္ကဲ့သုိ႔ေသာ အက်ဳိးအျမတ္မ်ားကို မင္းဧကရာဇ္က ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သည္။ သူတုိ႔သိပ္မသိေသာ ဥေရာပသားတုိ႔ကဲ့သို႔ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားသည့္ေနရာမ်ားမွ ဘာေဘးရီးယန္းမ်ားကိုမူ တ႐ုတ္တုိ႔က ခင္မင္ႏွီးစြာဆက္ဆံသည္။ အကယ္၍ တင္စီးလာခဲ့လွ်င္ မတူမတန္သလုိဆက္ဆံကာ အဖက္ မလုပ္ေတာ့ေပ။ ထုိသူတုိ႔အား တ႐ုတ္နည္းတ႐ုတ္ဟန္သုိ႔ ေျပာင္းလဲေပးရန္ကုိမူ အနည္းငယ္သာ စိတ္၀င္စား ခဲ့သည္။ မင္မင္းဆက္ကို ထူေထာင္ခဲ့သည့္ မင္းဧကရာဇ္က ၁၇၃၂ တြင္ သူ႔အျမင္ကို ဤသို႔ေဖာ္ထုတ္ခဲ့သည္။ “အေနာက္ဘက္သမုဒၵရာကႏုိင္ငံေတြကို ေ၀းကြာတဲ့အရပ္လုိ႔ ေခၚဆုိသင့္ေပတယ္။ သူတုိ႔ေတြဟာ (ငါတုိ႔ဆီ ကို) ပင္လယ္ေတြကိုျဖတ္ၿပီး လာခဲ့ၾကရတယ္။ ၿပီးေတာ့ (ေရာက္ရွိဖို႔) လေတြႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကာ တယ္ဆုိတာ သူတုိ႔အတြက္ ေရတြက္ဖုိ႔ခက္ခဲလွေပတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲမ်ားမ်ား စိတ္ရင္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လာသူမ်ားကို ေကာင္းမြန္စြာဆက္ဆံရမယ္” ဟု မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။
တ႐ုတ္ႏွင့္ အလြန္ပင္အလွမ္းကြာေ၀းေသာ ေနရာမ်ားတြင္ရွိေနေသာ ႏိုင္ငံမ်ားကို လြမ္းမုိးရန္ဆုိသည္မွာ လက္ေတြ႕မက်ေသာ စဥ္းစားခ်က္ျဖစ္သည္ဟု တ႐ုတ္ဧကရာဇ္မင္းမ်ားက ထင္ျမင္ခဲ့ၾကသည္။ ျခြင္းခ်က္ရွိ ေသာ၀ါဒ (Exceptional-ism) ကို ကိုင္စြဲေသာ တ႐ုတ္မူအရ တ႐ုတ္သည္ အုိင္ဒီယာမ်ားကို တုိင္းတပါးသုိ႔ တင္ပုိ႔ျခင္းမျပဳခဲ့ဘဲ တစ္ပါးသူတုိ႔ကသာ သူတုိ႔ဆီသုိ႔ လာေရာက္ရွာေဖြရယူေစသည္။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသည္ လည္း တ႐ုတ္အစိုးရ၏အခ်ဳပ္အျခာပိုင္စုိးမႈ (suzerainty)ကို အသိအမွတ္ျပဳထားသမွ်၊ တ႐ုတ္ႏွင့္ တရုတ္ ယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ကိုထိစပ္ျခင္းျဖင့္ အက်ဳိးအျမတ္မ်ားရရွိေနလိမ့္မည္ဟု တ႐ုတ္တို႔က ယုံၾကည္ထားသည္။ ထိုသို႔ မယံုၾကည္သူမ်ားကို ႏိုင္ငံျခားသားအ႐ိုင္းအစိုင္း (ဘာေဘးရီးယန္း)မ်ား ဟု သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ မင္းဧကရာဇ္၏ အလိုေတာ္အတုိင္းလုိက္နာျခင္းႏွင့္ အင္ပါယာဆုိင္ရာဓေလ့ထုံးတမ္းမ်ားကို ေစာင့္ထိန္းျခင္းသည္ ယဥ္ေက်းမႈ အႏွစ္သာရပင္ ျဖစ္သည္။ အင္ပါယာအားေကာင္းခ်ိန္တြင္ ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္ကိုလည္း ခ်ဲ႕ထြင္ၿပီးျဖစ္သည္။ မုိးေကာင္းကင္ေအာက္ရွိ လူမ်ဳိးအားလုံးသည္ ဟန္တ႐ုတ္တုိင္းရင္းသားအမ်ားစုႏွင့္ ဟန္မဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားအုပ္စုေပါင္းမ်ားစြာကိုစုစည္းထားသည့္ လူမ်ဳိးစုံနယ္ပယ္ႀကီး တစ္ခုသာျဖစ္သည္။
ႏုိင္ငံျခားသံတမန္မ်ားသည္ တုိင္းျပည္အေရးမ်ား သို႔မဟုတ္ ညႇိႏႈိင္းေဆြးေႏြးမႈမ်ားျပဳလုပ္ရန္ အင္ပါယာ၏ ႐ုံးေတာ္သုိ႔ လာေရာက္ခဲ့ျခင္းမရွိ၊ သူတုိ႔သည္ ဧကရာဇ္မင္းႀကီး၏ လြမ္းမိုးမႈကိုခံယူကာ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ရန္ လာၾကသည္ဟု တရား၀င္တ႐ုတ္မွတ္တမ္းမ်ားတြင္ မွတ္တမ္းတင္ထားသည္။ ဧကရာဇ္မင္းႀကီးသည္ အျခားေသာတုိင္းျပည္အႀကီးအကဲမ်ားႏွင့္ ညီလာခံျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းမရွိ၊ ယင္းတုိ႔သည္ ဧကရာဇ္မင္းႀကီး၏ ဘုန္းေတာ္ႀကီးျမတ္မႈကို အသိအမွတ္ျပဳရန္ လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ားေဆာင္ယူကာ “အေ၀းမွလာေရာက္ေသာ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္ခစားၾကသူမ်ား” အျဖစ္ လာေရာက္ၾကျခင္းျဖစ္ သည္။ တ႐ုတ္ဘုရင့္လြတ္ေတာ္က ကမၻာ အရပ္ရပ္သို႔ သံတမန္မ်ားေစလႊတ္လွ်င္ ၎တုိ႔သည္ သံတမန္မ်ားအျဖစ္ေစလႊတ္ျခင္းမဟုတ္။ ေကာင္းကင္ဘုံ မွ ေစလႊတ္လိုက္ေသာ “ေကာင္းကင္တမန္ေတာ္မ်ား” အျဖစ္ ေစလႊတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္အစုိးရ အဖြဲ႔ အစည္းသည္ ကမၻာအခင္းအက်င္းတြင္ ထက္ေအာက္ပုံစံကိုထင္ဟပ္ခဲ့သည္။ တ႐ုတ္သည္ ကိုရီးယား၊ ထုိင္း၊ ဗီယက္နမ္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ လက္ေဆာင္ပဏၰာဆက္သေသာႏုိင္ငံမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရးကို ဓေလ့ထုံးတမ္းမ်ားဆုိင္ရာ ၀န္ႀကီးဌာနမွ ကုိင္တြယ္သည္။ ယင္းႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္သံတမန္ဆက္ဆံေရးကို ႀကီးျမတ္ေသာဟန္ခ်က္ညီမႈ (Great Harmony) ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကီးမားနက္နဲသည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလုပ္ငန္းတာ၀န္၏ မ်က္ႏွာစာ တစ္ရပ္အျဖစ္သာ ပုံေဖာ္ညႊန္းဆုိျပသည္။ တ႐ုတ္ဇာတ္သြင္းႏုိင္မႈနည္းသည့္ ေျမာက္ဘက္ႏွင့္အေရွ႕ဘက္ရွိ ေတာင္တန္းေဒသလူမ်ဳိးမ်ားဆက္ဆံရာတြင္ “လက္ေအာက္ခံနယ္ေျမမ်ားဆုိင္ရာ႐ုံးေတာ္”(Court of Dependencies) ကို ကိုလုိနီနယ္ေျမမ်ားဆုိင္ရာ ဘုရင့္လြတ္ေတာ္သဖြယ္ အားထားခဲ့ပုံရသည္။ ထုိ႐ုံးေတာ္၏ မစ္ရွင္မွာ သစၥာခံမင္းသားမ်ားကို ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးမ်ားခ်ီးျမႇင့္ကာ အာဏာအပ္ႏွင္းၿပီး နယ္ျခားေဒသၿငိမ္းခ်မ္း ေရး ထိန္းသိမ္းရန္ျဖစ္သည္။
၁၉ ရာစုတြင္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ား၏ က်ဴးေက်ာ္မႈမ်ား၏ ဖိအားေၾကာင့္သာ တ႐ုတ္သည္ သံတမန္ေရးရာမ်ားကို စီမံေဆာင္ရြက္ရန္ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာနကဲ့သုိ႔ ဌာနတစ္ခုကိုထူေထာင္ခဲ့သည္။ ထုိဌာနသည္ အေနာက္ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံမ်ားႏွင္ဆင္ႏႊဲေသာ စစ္ပြဲႏွစ္ႀကိမ္႐ႈံးနိမ့္ၿပီးသည့္ ၁၈၆၁ ခုႏွစ္မွသာ အစိုးရ၏ သီးျခားလြတ္ လပ္ေသာလုပ္ငန္းတာ၀န္တစ္ရပ္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ယင္းဌာနကိုလည္း ယာယီလုိအပ္ခ်က္တစ္ခုအျဖစ္သာ ထားရွိၿပီး အက်ပ္အတည္းေလ်ာ့က်သြားသည္ႏွင့္ ဖ်က္သိမ္းသိမ္းရန္ စဥ္းစားထားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀န္ႀကီး ဌာနသစ္ကိုလည္း ယခင္က သံဒဂၤါးဌာနက အသုံးျပဳခဲ့ေသာ မထင္မရွားအေဆာက္အအံုေဟာင္းတစ္ခုတြင္ ထားရွိရန္ ေသခ်ာစြာစီစဥ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ခ်င္မင္းဆက္လက္ထက္တြင္ ႏိုင္ငံေရးအေျမာ္အျမင္ႀကီးမားေသာ မင္းသားကုန္း၏ စကားအရဆုိလွ်င္ “ေနာက္ကြယ္ကအဓိပၸာယ္ကေတာ့ အျခားေသာအစဥ္အလာအစိုးရ ႐ုံးေတြနဲ႔ အဆင့္မတူႏိုင္ဘူးဆုိတာပါပဲ။ ဒါကလည္း တ႐ုတ္နဲ႔ႏိုင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြၾကား ကြဲျပားျခားနားတယ္ ဆုိတာကို ထိန္းသိမ္းထားျခင္းပါပဲ” ဟု ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံမ်ားၾကား ႏိုင္ငံေရးႏွင့္သံတမန္ေရးဟူသည့္ ဥေရာပဟန္အုိင္ဒီယာမ်ားကိုမူ တ႐ုတ္အေတြ႔အႀကဳံတြင္ မသိရွိထားခဲ့ေခ်။ တ႐ုတ္ျပည္တြင္း စည္းလုံးမႈပ်က္ျပားခ်ိန္တြင္ျဖစ္ေပၚသည့္ ပုန္ကန္ေသာအစဥ္အလာပုံစံမ်ဳိး တစ္ခုသာ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ မုိးေကာင္းကင္ေအာက္တြင္ရွိၾကေသာလူမ်ဳိးအားလုံး ျပန္လည္ေပါင္းစည္းျခင္းႏွင့္ အတူ သေဘာထားကြဲလြဲမႈမ်ားအဆုံးသတ္သြားၿပီး တ႐ုတ္္ကိုဗဟိုျပဳထားသည္ မင္းဆက္သစ္တစ္ခုျပန္လည္ ေပၚထြက္လာခဲ့သည္ခ်ည္းပင္ျဖစ္၍ ယင္းသည္ကပင္ ေရးသားမထားေသာဥပေဒသတစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
၎၏အင္ပါယာအဆင့္အတန္းအရ တ႐ုတ္သည္ ၀န္းရံေနေသာအိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံသားမ်ားကုိ သမာသမတ္ က်မႈကိုသာေပးသည္။ တန္းတူရည္တူသေဘာမထားခဲ့ေပ။ တ႐ုတ္သုိ႔ လက္ေဆာင္ပဏၰာဆက္သရသည့္ အေလ့အထကို မည္မွ်ေစာင့္ထိန္းလုိက္နာျခင္းႏွင့္ တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈကို ရရွိမႈအခ်ဳိးအစားအရ ၎တုိ႔အား လူသားဆန္စြာေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဂ႐ုဏာေမတၱာတရားျဖင့္ေသာ္လည္း ဆက္ဆံမည္ျဖစ္သည္။
ႏုိင္ငံတကာအေရးအခင္းမ်ားတြင္ တ႐ုတ္တုိ႔ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့မႈႏွင့္ပက္သက္လ်င္ အထင္ရွားဆုံးအခ်က္မွာ ၎တုိ႔၏ တခမ္းတနားႀကီးက်ယ္ေသာသြင္ဟန္တို႔ထက္ မဟာဗ်ဴဟာအျမင္ထက္ျမက္မႈႏွင့္ သက္တမ္းရွည္မႈတို႔ကို အားျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္သမုိင္း၏ ကာလအေတာ္ၾကာေအာင္ပင္ တ႐ုတ္၏ေျပာင္းလဲေနၿပီး ရွည္လ်ား လွေသာ နယ္ျခားေဒသမ်ားတြင္ေနထုိင္ၾကသည့္ လူဦးေရနည္းေသာလူမ်ဳိးမ်ားက တ႐ုတ္တုိ႔ထက္ပုိ၍ လက္နက္အင္အားေကာင္းကာ ပုိ၍ေရႊ႕လြယ္ေျပာင္းလြယ္ ရွိခဲ့ၾကသည္။ တ႐ုတ္၏ ေျမာက္ႏွင့္ အေနာက္ဘက္ တြင္ ေနရာေရႊ႕ေျပာင္းေနထုိင္တတ္သည့္ မန္ခ်ဴးမ်ား၊ မြန္ဂုိမ်ား၊ အုိက္ကြာမ်ားႏွင့္ တိဗက္လူမ်ဳိးမ်ားရွိသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္မူ ႐ုရွားအင္ပါယာမွ နယ္ပယ္ခ်ဲ႕ထြင္သူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ၎တုိ႔က တ႐ုတ္၏ စုိက္ပ်ဳိးေရး အခ်က္အျခာနယ္ေျမမ်ားရွိသည့္ နယ္ျခားေဒသကို ျမင္းတပ္မ်ားျဖင့္၀င္ေရာက္စီးနင္းၿပီး အထိအခုိက္နည္း စြာျဖင့္ သိမ္းပုိက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထုိသူတုိ႔အား လက္တုံ႔ျပန္တုိက္ခုိက္ရန္ ေစလြတ္လိုက္သည့္ တ႐ုတ္တပ္ဖြဲ႔မ်ား အဖုိ႔မူ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ရသည့္အခက္အခဲ၊ ေထာက္ပို႔ေရးတပ္မ်ားအတြက္ အခက္အခဲ မ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႕ရသည္။ တ႐ုတ္စၾက၀ဠာေဗဒတြင္ လက္ေအာက္ခံႏိုင္ငံမ်ားဟု မည္ကာမတၱသာရွိ သည့္ တ႐ုတ္ေတာင္ဘက္ႏွင့္အေရွ႕ဘက္တြင္ ေနထုိင္ၾကသူမ်ားကလည္း ထင္ရွားသည့္ ႐ုိးရာစစ္ပညာမ်ား ႏွင့္ အမ်ဳိးသားေရးအမွတ္အသားသ႐ုပ္မ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ထားၾကသည္။ ယင္းတုိ႔မွ ဇြဲနဘဲ အလြန္ေကာင္းသူ မ်ားျဖစ္သည္ ဗီယက္နမ္မ်ားကမူ တ႐ုတ္၏ ႀကီးျမတ္သာလြန္သည္ဟုအထင္ေရာက္မႈကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခုခံၿပီး တုိက္ပြဲတြင္ တ႐ုတ္ကိုအႏိုင္တုိက္သည္ဟု ထင္ျမင္သည္။
တ႐ုတ္တြင္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားအားလုံးကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္သည့္အေနအထားမရွိေပ။ ၎၏လူဦးေရမွာ ဘုိးဘြားပုိင္ေျမယာမ်ားကို လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနသည့္ လယ္သမားမ်ားက အမ်ားစုျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္၏ အထက္တန္းလႊာ မူးႀကီးမတ္ရာမ်ားဆုိသည္မွာလည္း စစ္ပြဲတြင္ရဲစြမ္းသတၱိျပခဲ့၍ သူတုိ႔၏ ရာထူးကိုရရွိလာ ျခင္းမဟုတ္။ ကြန္ျဖဴးရွပ္၏ဂႏၱ၀င္က်မ္းမ်ားႏွင့္ စာပန္းခ်ီေရးျခင္း၊ ကဗ်ာလကၤာစပ္ဆုိျခင္း စေသာ အႏုပညာ မ်ားကို ကၽြမ္းက်င္ပုိင္ႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိလာျခင္းျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံတစ္ခုခ်င္းအားျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံသားမ်ား သည္ စုစည္းညီညြတ္မႈပမာဏတစ္ခုခုျဖင့္ စီးနင္းလာႏိုင္ဖြယ္ရွိေသာ အေလးထားရမည့္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ား လုပ္လာႏိုင္သည္။ သမုိင္းပညာရွင္ အုိ၀င္လက္တီမုိးက ဤသုိ႔ေရးသားခဲ့သည္။
“ထိုသုိ႔ေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ဘာေဘးရီးယန္းမ်ား၏ တ႐ုတ္အေပၚက်ဴးေက်ာ္ခဲ့မႈမ်ားသည္ အၿမဲတမ္း ရွိေနသည့္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ားျဖစ္သည္။ ဘာေဘးရီးယန္းမ်ားတစ္ဦးက အျခားဘာေဘးရီးယန္းတစ္ဦး၏ တုိက္ခုိက္လာမည့္အေရးကို ေရွ႕ ေနာက္ ၀ဲ ယာ သတိျပဳေနရျခင္းျဖင့္ တ႐ုတ္အေပၚ က်ဴးေက်ာ္လာမည့္အေျခ အေနကို စိတ္ခ်လက္ခ်ေဘးဖယ္ထားႏိုင္မည္။”
တ႐ုတ္၏ ႐ုပ္၀တၳဳမ်ားၾကြယ္၀မႈႏွင့္ အခ်က္အခ်ာက်သည္ဟု အမႊန္းတင္ထားမႈမ်ားကပင္ ဘက္ေပါင္းစုံမွ က်ဴးေက်ာ္မႈမ်ားအား ဖိတ္ေခၚထားသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေစခဲ့သည္။
တ႐ုတ္၏ အထင္ကရ႐ုပ္ပံုလႊာကို အေနာက္ကမၻာမွသ႐ုပ္ေဖာ္ျပေလ့ရွိေသာ အလြန္ထင္ရွားသည့္ မဟာ တံတုိင္းႀကီးကိုၾကည့္လွ်င္ ခဲရာခဲဆစ္ ႀကဳိးပမ္းထားသည့္ ေအာင္ျမင္ေသာေျဖရွင္းမႈတစ္ခုျဖစ္သည့္တိုင္ တ႐ုတ္၏အေျခခံ ထိခုိက္လြယ္မႈကိုေရာင္ျပန္ဟပ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အေျမာ္အျမင္ရွိေသာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္သံတမန္ေရးႏွင့္ စီးပြားေရးနည္းလမ္းအသြယ္သြယ္ အေပၚအားျပဳျခင္းမွာ ရန္ျပဳလာ ဖြယ္ရွိေသာ ႏိုင္ငံျခားတုိင္ျပည္မ်ားႏွင့္ဆက္ဆံေရးကို တ႐ုတ္ကုိယ္တြယ္ေျဖရွင္းႏိုင္သည့္အေနအထား ေရာက္ရွိႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ အျမင့္ဆုံးဆႏၵမွာ သိမ္းပိုက္ရန္ထက္ (တ႐ုတ္သည္ အခါအားေလ်ာ္စြာ အဓိကက် ေသာ စစ္ဆင္ေရးမႈျပဳလုပ္သည့္တုိင္) က်ဴးေက်ာ္မႈကိုတားဆီးရန္ႏွင့္ ဘာေဘးရီးယန္းမ်ား ညြန္႔ေပါင္းမျဖစ္ ေစရန္သာ ျဖစ္သည္။
တ႐ုတ္မင္းဧကရာဇ္၏ အံ့ၾသထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာပုံရိပ္ကို ေဖာ္ထုတ္ျပသရင္း ကုန္သြယ္ေရးမက္လုံးမ်ား၊ ကၽြမ္း က်င္ေသာႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းမ်ားအသုံးျပဳ၍ က်ဴးေက်ာ္လာဖြယ္ရွိသူမ်ားက တ႐ုတ္၏ အင္အားကို စမ္းသပ္မႈအားတားဆီးရန္အတြက္ တ႐ုတ္ကိုဗဟိုျပဴသည့္ႏႈန္းစံမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေစျခင္းျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံမ်ားအား အေပ်ာ့ဆြဲ ဆြဲခဲ့ေလသည္။ တရုတ္၏ရည္မွန္းခ်က္မွာ ဘာေဘးရီးယန္းမ်ားကို သိမ္းပိုက္ရန္ႏွင့္ လက္ေအာက္ခံအျဖစ္သြတ္သြင္းရန္မဟုတ္၊ “(သူတုိ႔အား) ဇက္ႀကဳိးေလ်ာ့ေလ်ာ့ျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ (ji mi)” ျဖစ္သည္။ မနာခံသူမ်ားအတြက္မူ ေက်ာ္ၾကားလွစြာေသာနည္းတစ္ခုျဖစ္သည့္ “ဘာေဘးရီးယန္းမ်ားကို ဘာေဘးရီးယန္းမ်ားျဖင့္ ေခြျခင္း” ဆုိသည့္နည္းျဖင့္ ၎တုိ႔ၾကား ခြဲျခားကာ တ႐ုတ္က အျမတ္ထုတ္မည္ျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္၏ အေရွ႕ေျမာက္နယ္ျခားေဒသမွလူမ်ဳိးစုမ်ားက ၿခိမ္းေျခာက္ လာဖြယ္ရွိသည္မ်ားကို မင္မင္းဆက္လက္ထက္အရာရွိတစ္ဦးေရးသား သကဲ့သုိ႔
“လူမ်ားစုမ်ားသည္ ၎တို႔အခ်င္းခ်င္းကြဲျပားေနလွ်င္ သူတုိ႔အားနည္းေနမည္ (အားနည္းလ်က္ပင္ရွိသည္)၊ (ထုိသုိ႔ျဖစ္ေနျခင္းသည္) သူတုိ႔အား ထိန္းခ်ဳပ္စိုးမုိးထားျခင္းျဖင့္ အလြယ္တကူကုိင္တြယ္ႏိုင္မည္။ အကယ္၍ လူမ်ဳိးစုအခ်င္းခ်င္းကြဲျပားေနလ်င္ တစ္စုႏွင့္တစ္စုၾကဥ္ၾကမည္ျဖစ္ကာ နာခံရန္အသင့္ျဖစ္ေနမည္။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔က တစ္စုကို သုိ႔မဟုတ္ အျခားတစ္စုကို (သူတုိ႔ မ်ဳိးႏြယ္စုအႀကီးအကဲမ်ားကုိ) မ်က္ႏွာသာေပးကာ သူတုိ႔တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တိုက္ခုိက္ေစမည္။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ငန္းတစ္ခု၏ အေျခခံမူ၀ါဒတစ္ရပ္တြင္ အခုိင္ အမာဆုိထားသည္က “ဘာေဘးရီးယန္းမ်ားၾကား စစ္ပြဲမ်ားသည္ တ႐ုတ္အတြက္ အတိတ္နိမိတ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္သည္”
ထုိစနစ္၏ရည္မွန္းခ်က္သည္ တ႐ုတ္၏ နယ္ျခားမ်ားတြင္ ညြန္႔ေပါင္းမ်ားဖြဲ႔ျခင္းမွကာကြယ္္တားဆီးရန္ အေျခခံအားျဖင့္ ခံစစ္အေနအထားျဖစ္သည္။ ဘာေဘးရီးယန္းစီမံခန္႔ခြဲမႈ၏ အေျခခံမူမ်ားသည္ တ႐ုတ္အရာရွိ မ်ားတြင္ အ႐ုိးစြဲေနၿပီျဖစ္ရာ ၁၉ ရာစု၌ ဥေရာပဘာေဘးရီးယန္းမ်ား တရုတ္ကမ္းေျခမ်ားသို႔ အင္အားျဖင့္ ေရာက္လာၾကသည္အခါ တ႐ုတ္အရာရွိမ်ားသည္ သူတုိ႔၏စိန္ေခၚမႈကို သူတုိ႔၏ေရွ႕မင္းဆက္မ်ားလက္ထက္ ကတည္းက အသုံးျပဳခဲ့သည့္စကားစုမ်ားအတုိင္း ေဖာ္ျပၾကသည္။ သူတုိ႔အေပ်ာ့ဆြဲျဖင့္ကိုင္တြယ္ႏုိင္သည္အထိ “ဘာေဘးရီးယန္းကိုဘာေဘးရီးယန္းျဖင့္ ေခြျခင္းကို အသုံးျပဳေပ မည္။ ျဗိတိသွ်၏ ကနဦးတုိက္ခုိက္မႈကိုလည္း တုံ႔ျပန္ရာတြင္လည္း မိ႐ုိးဖလာမဟာဗ်ဴဟာတစ္ခုကိုပင္ အသုံး ျပဳခဲ့သည္။ သူတုိ႔က အျခားဥေရာပႏိုင္ငံမ်ားကုိ ပထမဦးစြာဆြေပးရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ဖိတ္ေခၚခဲ့ကာ ထုိ႔ေနာက္ သူတုိ႔၏ၿပဳိင္ဘက္ကို ႀကိဳးကုိင္ျခယ္လွယ္မည္ျဖစ္သည္။
ထုိရည္မွန္းခ်က္မ်ားအေကာင္အထည္ေပၚရန္ တ႐ုတ္႐ုံးေတာ္၏ အသုံးျပဳသည္နည္းလမ္းမ်ားသည္ ထူးထူး ကဲကဲပင္ လက္ေတြ႔က်လြန္းသည္။ ယြမ္ႏွင့္ ခ်င္မင္းဆင္မ်ားစတင္ခဲ့သည့္အခ်ိန္ သူတို႔အား တ႐ုတ္ဇာတ္သြင္း ရန္ ပမာဏအျဖစ္ တရုတ္သည္ ဘာေဘးရီးယန္းမ်ားကို တံစုိးလက္ေဆာင္ေပးသည္။ သို႔မဟုတ္ ဟန္လူမ်ဳိး ဦးေရအရသာလြန္မႈကို အသုံးျပဳျခင္းျဖင့္ ထုိသူတုိ႔ကို အားေပ်ာ့လာေစသည္။ မေအာင္ျမင္သည့္အခ်ိန္တြင္မွ ထုိသူတို႔ကို အေလွ်ာ့ေပးခဲ့သည္။ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ပရုိတုိေကာတစ္ခုျဖင့္ အထက္တန္းလႊာတ႐ုတ္တုိ႔က ႀကီးျမတ္သာလြန္မႈဟု အခုိင္အမာဆုိခြင့္ရသြားသည့္တုိင္ တ႐ုတ္ဘုရင့္ညီလာခံကမူ အျခားေသာအဆက္ အစပ္အေၾကာင္းတရားမ်ားအရ ေရႊျပည္ေအးနည္းလမ္းကိုသာ ပုံမွန္က်င့္သုံးခဲ့သည္။ ဤနည္းျဖင့္ တ႐ုတ္၏ အေနာက္ေျမာက္ဘက္နယ္ျခားေဒသမွ ေတာင္ေပၚေရွာင္ႏ်ဴလူမ်ဳိးစုမ်ားကို ကိုင္တြယ္ရန္ ဟန္မင္းဆက္ ၀န္ႀကီးတစ္ဦးက သူ၏အဆုိျပဳခ်က္၌ “ငါးစာငါးမ်ဳိး” ကို ေဖာ္ျပခဲ့သည္။
“သူတုိ႔မ်က္လုံးေတြအက်င့္ပ်က္ေစဖုိ႔ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ၊ ရထားလုံးေတြ သူတုိ႔ကိုေပးပါ။ သူတုိ႔ပါးစပ္ေတြ အက်င့္ပ်က္ေစဖုိ႔ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ သူတုိ႔ကုိေပးပါ။ သူတုိ႔နားေတြ အက်င့္ပ်က္ေစဖုိ႔ ဂီတနဲ႔ အမ်ဳိး သမီးေတြ သူတုိ႔ကိုေပးပါ။ သူတုိ႔၀မ္းေတြ အက်င့္ပ်က္ေစဖုိ႔ တေဆာင္တေယာင္နဲ႔ အေဆာက္အအုံေတြ၊ ရိကၡာ က်ီက်ေတြ၊ ေက်းကၽြန္ေတြ သူတုိ႔ကုိေပးပါ။ သူတုိ႔ စိတ္ႏွလုံးေတြအက်င့္ပ်က္ေစဖုိ႔ မင္းဧကရာဇ္က သူတုိ႔ကို မ်က္ႏွာေပးခ်ီးေျမႇာက္ေၾကာင္းကိုျပသရန္ ဧကရာဇ္မင္းကိုယ္တုိင္ ၀ိုင္အရက္ေတြ၊ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္ ေတြကိုတည္ခင္းတဲ့ မင္းပြဲသဘင္ေတြ သူတုိ႔ကိုေပးပါ။ ဒါေတြဟာ ငါးစာငါးမ်ဳိးလုိ႔ ေခၚဆုိႏုိင္ေပတယ္။”
အင္အားေကာင္းသည့္ကာလတြင္ အလယ္ပိုင္းဘုရင့္ႏိုင္ငံေတာ္၏ သံခင္းတမန္ခင္းသည္ အင္ပါယာ၏ ပါ၀ါအတြက္ အုိင္ဒီယုိလုိဂ်ီဆုိင္ရာ ဆင္ျခင္သမႈျပဳျခင္းျဖစ္သည္။ အက်ကာလအတြင္း၌မူ အားနည္းခ်က္ကိုဖုံး ကြယ္ရန္ႏွင့္ ၿပဳိင္ဘက္အင္အားစုမ်ားကုိ တ႐ုတ္ကႀကိဳးကိုင္ခ်ယ္လွယ္ရာ၌ အေထာက္အကူျပဳရန္ျဖစ္သည္။ လြန္စြာမေ၀းလွေသာကာလမ်ားက ပါ၀ါအတြက္ေဒသဆုိင္ရာၿပဳိင္ဘက္မ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ တ႐ုတ္ သည္ ကန္႔သတ္ထားေသာ နယ္ေျမရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲခဲ့သည့္အင္ပါယာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဟန္မင္းဆက္ (ေအဒီ ၂၅-၂၂၀) အတြင္း ပညာရွင္တစ္ေယာက္ေရးသားခဲ့သည္က “မင္းဧကရာဇ္သည္ ဘာေဘးရီးယန္းမ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ္မမူ။ မင္းႀကီးထံအခစား၀င္ေရာက္သူမ်ားကိုလည္း ျငင္းပယ္ျခင္းမျပဳ။ ထြက္ခြာသြားသူမ်ားကိုလည္း သိမ္းသြင္းေတာ္မမူ”ဟု ျဖစ္သည္။ ဦးတည္ခ်က္မွာ တ႐ုတ္ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ တြင္ တုိက္႐ုိက္ထားရွိရန္ထက္ အျဖည့္ခံသေဘာ၊ အစြန္အဖ်ားေဒသတို႔ကို ေသြးခြဲထားျခင္း သေဘာသာျဖစ္ သည္။
တ႐ုတ္၏ အေျခခံက်ေသာ လက္ေတြ႔အက်ဳိးစီးပြားပဓာန၀ါဒ၏ အထင္ရွားဆုံးေဖာ္ျပခ်က္မွာ သိမ္းပုိက္သူမ်ား ကို တုံ႔ျပန္ျခင္းသာျဖစ္ခဲ့သည္။ တိုင္းျခားျပည္ျခား မင္းဆက္တစ္ခုတုိက္ပြဲတြင္ ေအာင္ႏိုင္ေနခ်ိန္တြင္ တ႐ုတ္ ဗ်ဴရုိကရက္အထက္တန္းလႊာမ်ား ကနဦးတြင္ သိမ္းပုိက္လာသူကို အခစား၀င္ၿပီးေဖ်ာင္းဖ်သည္။ အလြယ္ က်ယ္ျပန္႔ၿပီး တစ္မူထူးေသာနယ္ေျမျဖစ္သည့္အတြက္ တရုတ္လမ္းစဥ္မ်ား၊ တ႐ုတ္ဘာသာစကားမ်ားႏွင့္ လက္ရွိတ႐ုတ္ဗ်ဴ႐ုိကေရစီမ်ားျဖင့္သာ ထၾကြမႈမ်ားကိုအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု သံေတာ္ဦးတင္ၾကသည္။ မ်ဳိးဆက္တုိင္းတြင္ သိမ္းပိုက္လာသူမ်ားသည္ သူတုိ႔လႊမ္းမုိးလုိေသာအေနအထားႏွင့္ ပုိ၍ပို၍သဟဇာတျဖစ္ လာသည္ကို သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ လက္ခံသြားၾကသည္။ တ႐ုတ္ကိုသိမ္းပိုက္ရန္အတြက္စတင္ခဲ့သည့္ သူတုိ႔ အမိေျမကုိပင္ တ႐ုတ္၏အစိတ္အပုိင္းတစ္ရပ္အျဖစ္ ယူဆသြားၾကသည္။ သိမ္းပိုက္လုိက္သူ၏ ေခါင္းေပၚသုိ႔ သိမ္းပိုက္ခံနယ္ေျမမ်ားအေရး က်ေရာက္လာသည္ႏွင့္တၿပဳိက္နက္ သိမ္းပုိက္သူမ်ားကိုယ္တုိင္ပင္လွ်င္ အစဥ္အလာ တ႐ုတ္အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြားမ်ားကို ျဖည့္က်င့္ေပးမိေနၾကေလကုန္ေတာ့သည္။
ကို၀င္းေက်ာ္
