က်ေနာ္ ေရဒီယိုသတင္းေထာက္ (အပိုင္း-၃) ကိုညိဳ

သရုပ္ေဖာ္ ကိုထိုက္

(၁)သိပ္ေတာ့ မၾကာေသးဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့မတ္လ လလည္ေလာက္က ျဖစ္မယ္။ ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံ ရုပ္ျမင္သံၾကားကေန အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အစီအစဥ္တခု လႊင့္တယ္။ အဲဒီအစီအစဥ္က ထူးထူးျခားျခား ျမန္မာႏိုင္ငံ နဲ႔ပတ္သက္ေနတယ္။ ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံသား စားဖိုမႈးတေယာက္နဲ႔ အစားအေသာက္ဆိုင္ရာ သတင္းအစီအစဥ္လုပ္တဲ့သတင္းေထာက္တေယာက္ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ကတဆင့္ ကရင္လူမ်ိဳးစုသူပုန္ေတြရဲ့စီစဥ္ေပးမႈနဲ႔ ရန္ကုန္အထိ ေရာက္သြားတယ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ လမ္းေဘးေစ်းဆိုင္ေတြက အစားအေသာက္ေတြအေၾကာင္း၊ အင္တာဗ်ဴး အေမး အေျဖေတြနဲ႔တကြ မွတ္တမ္းတင္တယ္။ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ၊ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ ၂ ေယာက္ဟာ အင္ယားကန္ ေစာင္း ၿခံအမွတ္ ၅၄ က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္္ေနအိမ္ေတာင္ေရာက္သြားၿပီး အင္တာဗ်ဴးလိုက္ေသးတယ္။ ဘာနိုင္ငံေရးေမးခြန္းမွ မပါဘူး။

ေဒၚစုကို စၿပီး ေမးတာကိုက ……

 “ဘာအစားအေသာက္ကို အႀကိဳက္ဆံုးလဲ”တဲ့။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း တေလးတစား၊ ခင္ခင္မင္မင္ရယ္ေမာၿပီး …

“ထမင္းပူပူကို ငါးေျခာက္ဖုတ္ ဆီဆမ္းၿပီး စားရတာ အႀကိဳက္ဆံုးပဲ”လို႔ ေျဖတယ္။ သူ႔ဖခင္က“ၾကည္ေရ…ပဲျပဳတ္နဲ႔နံျပား ရရင္ စားခ်င္တယ္”လို႔ ေရးထားတဲ့ ေဒၚခင္ၾကည္ဆီေပးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ့ လက္ေရးမူေလး မ်က္စိထဲေျပးျမင္ေယာင္မိတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သူတို႔ကို ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ ေလးေတာင္ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ထားပါေတာ့၊ အဲဒီအစား အေသာက္ဆိုင္ရာ သတင္းသမား ေတြ ၿမိဳ႕ေပၚမွာေရာ၊ ေတာတြင္းသူပုန္စခန္းေတြမွာေရာ သူမ်ားလက္ရာလည္းစား၊ ကိုယ့္လက္ရာပါ ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကြးေမြးခဲ့တာေလးေတြကို ရုပ္ျမင္သံၾကားအစီအစဥ္က ျပသြားတာေလး ေပ်ာ္စရာ၊ စိတ္၀င္စားစရာေလးပါ။

အဲဒီ ဇာတ္လမ္းၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတာက သူတို႔ရဲ့ ျမန္မာ့ၿမိဳ႕ေပၚနဲ႔ ေတာတြင္း အစား အေသာက္အစီအစဥ္ေတြအေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီပုဂိၢဳလ္ေတြ တရားမ၀င္၊ ဗီဇာမပါ၊ ေတာထဲကျဖတ္ၿပီး .. ဟိုး .. ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲအထိ ေရာက္သြားတာကိုပါ။

အဲဒီမွာ လံုၿခံဳေရးကိစၥေတြအေၾကာင္း အေတြးထဲ၀င္လာပါတယ္။ မ်က္ကန္းတေစၦမေၾကာက္၊ အေထာက္အထားဗလာနဲ႔ ဇြတ္တိုးသြားတဲ့ဒီလူေတြ ကံေကာင္းလွေခ်လားလို႔ေတာင္ေတြးၿပီး သူတို႔အတြက္ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္မိေသးတယ္။

ၿပီးေတာ့ တခ်ိန္က အိႏိၵယ-ျမန္မာနယ္စပ္ မဏိပူျပည္နယ္အတြင္း ဘာအေထာက္အထား သက္ ေသမွမရိွဘဲ သတင္းေထာက္ဘ၀နဲ႔လႈပ္ရွားသြားလာရင္း ႀကံဳခဲ့ရတဲ့အိပ္မက္ဆိုးေတြဆီ စိတ္ကေရာက္သြား တယ္။

(၂)

လမ္းေပၚမွာ စစ္ကားႀကီး (၃) စီး ရပ္ထားတယ္။ ေရွ့က ကားမွာေတာ့ လက္နက္ကိုယ္စီီ ကိုင္ ေဆာင္ထားတဲ့ အာသံရိုင္ဖယ္တပ္က အိႏိၵယ စစ္သားေတြ။ အလယ္မွာရပ္ထားတဲ့ ကားေခါင္းခန္းကို ေစာေစာက က်ေနာ့္ကို စစ္ေဆးေမးျမန္းခဲ့တဲ့ အာသံလူမ်ိဳး စစ္ဗိုလ္တက္သြားတယ္။ ကားအားလံုးက အမိုးဖြင့္ထားၿပီး ေနာက္ဆံုး ကားမွာလည္း လက္နက္ကိုင္စစ္သားေတြ။ လက္နက္ကိုင္ အိႏိၵယစစ္သားတေယာက္က အလယ္က စစ္ထရပ္ကားႀကီးေပၚ တက္ဖို႔ က်ေနာ့္ကို ေသနပ္ဒင္နဲ႔တြန္းၿပီး အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။

ကားေပၚမွာလည္း လက္နက္ကိုင္ စစ္သား (၈) ေယာက္ေလာက္ ရိွတယ္။ ကားေပၚေရာက္တာနဲ႔႔ က်ေနာ္ရဲ့လက္ (၂) ဘက္ကို ေရွ့ဘက္ဆန္႔တန္းခိုင္းၿပီး လက္သန္းေလာက္တုတ္တဲ့ နိုင္လြန္ႀကိဳးနဲ႔ အထပ္ ထပ္ တုတ္ေနွာင္လိုက္တယ္။ ၾကည့္ရတာ ကမန္းကတန္း ေတြ႔ရာႀကိဳးတေခ်ာင္းရွာေဖြဆဲြလာသလိုပါပဲ။ အလဲ့။ စစ္သား (၂) ေယာက္က က်ေနာ့္ ေနာက္ေက်ာဘက္ကေန ေသနတ္နဲ႔ေတာင္ အသင့္ခ်ိန္ထားလို႔ပါ လား။

ေနာက္က စစ္ကားကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘရင္းကယ္ရီယာႀကီးက က်ေနာ္တို႔ ကားဘက္ ခ်ိန္ ထားလိုက္ေသးတယ္။ တကယ့္ကိုဘဲဗ်ာ။ လက္နက္မပါ၊ ဘာမပါတဲ့ သတင္းေထာက္တေယာက္ကိုု လက္ နက္ကိုင္ စစ္သားေတြအျပည့္နဲ႔ ကား (၂) စီး ေရွ့ေနာက္ညွပ္ၿပီးဖမ္းေခၚတာကို က်ေနာ္ လံုး၀ နားမလည္နိုင္ ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို “ငါကြ” လို႔ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လိုက္လိုမ်ိဳး ဂုဏ္ယူရေတာ့မလိုလို။ “က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ စြပ္စဲြ သလို၊ သူလ်ွ်ိဳ မဟုတ္ရပါဘူး” လို႔ဘဲ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုၿပီး ရွစ္ခိုးေတာင္းပန္ရေတာ့မလိုဘဲ။ ဘ၀မွာ တခါမွ မႀကံဳဘူးတဲ့ အျဖစ္။

အခ်ိန္ကလည္း ည (၁၂) နာရီ ထိုးခါနီးေနၿပီ။ ဒုတိယကမၻာစစ္ကတည္းကေဖာက္ခဲ့တဲ့ အခု မိုးေရး-အင္ဖား အေ၀းေျပးလမ္းဟာ ညမိုးခ်ဳပ္ (၆) နာရီေက်ာ္ရင္ ကားအသြားအလာျဖတ္သန္းမႈ လံုး၀ မရိွဘူး။ လမ္းေပၚမွာ က်ေနာ့္ကို ဖမ္းေခၚလာတဲ့ ကား (၃) စီးဘဲ ရိွတယ္။ ပထမပိုင္းေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ စိုးရိမ္စိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္ေတြ၀င္ၿပီး သိမ္ငယ္သြားတယ္။ ငါ့ကိုေတာ့ တမူးစစ္တပ္ကုိ မလဲႊဘူးဆိုရင္ေတာင္ အနည္းဆံုး အင္ဖားေထာင္ေတာ့ ေသခ်ာၿပီလို႔တြက္လိုက္တယ္။ အင္ဖားေထာင္ဆိုရင္ေတာ့ ကိစၥမရိွဘူး။ ကိုယ္လည္း အရင္က တနွစ္နီးနီးေနခဲ့ဘူးတယ္။ ကိုယ့္လူေတြလာၿပီး အာမခံနဲ႔ေခၚထုတ္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး စိတ္ကို ေျဖလိုက္ တယ္။ ဟိုဘက္ကမ္း (ျမန္မာစစ္တပ္) ေတာ့ မလဲႊေလာက္ဘူးလို႔ စိတ္ကသိေနတယ္။ က်ေနာ့္ကို စစ္ေဆးေန တံုးကလည္း အာသံစစ္ဗိုလ္ေလးကို၊ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ့္ကိုမယံုလို႔ ဖမ္းခ်င္ဖမ္း။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာစစ္တပ္ကို ေတာ့ လံုး၀မလဲႊပါနဲ႔လို႔ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါတယ္။ သူကလည္း ….

“ေအးပါ။ မင္းသာ မွန္မွန္ကန္ကန္ ဖြင့္ေျပာမယ္ဆို ျမန္မာဘက္ မလဲႊပါဘူး”လို႔ ကတိေပးခဲ့တာကိုး။

ၿပီးေတာ့ ကားေခါင္းေတြ ဦးတည္လွည့္ထားတာက အင္ဖားၿမိဳ႕ဘက္ဆိုေတာ့ စိတ္က အႏၱရာယ္မျဖစ္ေလာက္ဘူးလို႔ သိေနသလိုပဲ။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသလူတေယာက္လို႔ စိတ္ထဲ ဒုန္းဒုန္း ခ်ထားလိုက္တယ္။ အဲလို မိမိကိုယ္ကို ေသလူလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ရင္ စိတ္က တည္ၿငိမ္သြားတယ္။

ည (၁၂) နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ကားေရွ့ခန္းက စစ္ဗိုလ္က၊ ၀ိုင္ယာလက္စ္နဲ႔ အျပန္အလွန္ စကားေျပာၿပီး မၾကာခင္မွာ ကားေတြအားလံုး စထြက္ပါတယ္။ လမ္းေဘး၀ဲယာ ေမွာင္မဲေနတယ္။ အခ်ိန္က လည္း အခုလိုပဲ သႀကၤန္ၿပီးကာစ ဧၿပီလေနာက္ဆံုးပတ္ဆိုေတာ့၊ အမိုးဟာလာဟင္းလင္းနဲ႔ကားေပၚ လိုက္လာ ရေပမဲ့၊ ေဆာင္းတြင္းပိုင္းလို ခ်မ္းစိမ့္တံု ခိုက္မေနဘူး။

တကယ္တမ္းဆို၊ နယ္စပ္မွာ သတင္းေထာက္လွမ္းရင္းအဖမ္းခံရတာ ဒါ ပထမဆံုးေတာ့ မဟုတ္ ဘူး။ အရင္နွစ္ (၁၉၉၈) တုန္းကလည္း မိုးေရး နယ္ျခားေစာင့္ရဲက တခါ ဖမ္းဘူးတယ္။ အဲဒီတံုးက တည ေလာက္အိပ္ၿပီး ေဒသတြင္း အဖဲြ႔အစည္းေတြရဲ့အကူအညီနဲ႔ ဟိုဘက္ကမ္း (ျမန္မာဘက္) အလဲႊမခံရဘဲ လြတ္ေျမာက္ခဲ့တာ။ က်ေနာ္ဟာ၊ ကားေပၚမွာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ လိုက္ပါလာရင္း ကိုယ့္ရဲ့ပထမအႀကိမ္ သတင္းေထာက္ဘ၀ အဖမ္းခံရတဲ့ ေနာက္ေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေတြးေနမိတယ္။

(၃)

အမွန္ေတာ့ ဒီနယ္ေျမေတြက ေယဘုယ်အားျဖင့္ေျပာရရင္ မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ နယ္ေျမ။ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒသလို႔ ေျပာရင္ရတယ္။ မဏိပူျပည္နယ္ တခုထဲမွာ ခဲြထြက္ေရး၊ ကသဲ လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႔ (မွတ္မိသ ေလာက္) အနည္းဆံုး (၇) ဖဲြ႔ရိွတယ္။ ဒါေတာင္ အင္အားေသးေသးသူပုန္ေတြ မပါေသးဘူး။ သူပုန္ေတြက အခြန္ေတြ၊ ဆက္ေၾကးေတြနဲ႔ ရပ္တည္ေနရတာ။ ေျပာရရင္ လမ္းေဘးကြမ္းယာဆိုင္ကစလို႔၊ ျမန္မာ-အိႏိၵယ ကုန္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းက ကုန္တင္ကားေတြ၊ ကုန္သည္ေတြ၊ ဆိုင္ခမ္းေတြကအစ၊ အစိုးရ၀န္ႀကီးေတြထံ ကအဆံုး၊ ဆက္ေၾကးနဲ႔အခြန္ ေတာင္းေလ့ရိွတယ္။ နို႔မဟုတ္လည္း သူတို႔မွာ ရံပံုေငြ မရိွဘူး။ မူးယစ္ေဆး၀ါး ေမွာင္ခိုမႈကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္တိုက္ဖ်က္တာမို႔၊ သူပုန္ေတြအတြက္ ရစရာ၀င္ေငြက၊ ကုန္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းကပဲ ျဖစ္တယ္။

အိႏိၵယနဲ႔ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ကေန လြတ္လပ္ေရး အတူယူခဲ့ေပမဲ့ မဏိပူရ ျပည္သူေတြအေပၚ၊ နိုင္ငံေရးၾသဇာတင္မက၊ စီးပြားေရး၊ ဘာသာေရး၊ ေလာကမွာေရာ (စာေပေတာင္မွ မဏိပူရ အကၡရာစာေပကို ေက်ာင္းသံုးဘာသာအျဖစ္ ျပဌာန္းမေပးဘူး။ ဟိႏၵဴစာေတြနဲ႔ သင္ၾကားေနရတာ) လူမႈေရးနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈ နယ္ ပယ္မွာပါ၊ အိႏၵိယၾသဇာေတြ လြမ္းမိုးလာလို႔၊ အိႏိၵယ ဗဟိုအစိုးရကို မဏိပူရျပည္သူေတြ မလိုလားဘူး။

ငါတို႔ မြန္ဂိုလိြဳက္အႏြယ္နဲ႔ အာရယာန္ေတြ ဆက္စပ္လို႔မရပါဘူးလို႔ အၿမဲ ေျပာေလ့ရိွတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ခဲြထြက္ခြင့္ေတာင္းတယ္။ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ေနၾကတယ္။ ဒါက မဏိပူရပဲ ရိွေသးတယ္။ အိႏိၵယနဲ႔ ျမန္မာျပည္ထိစပ္ေနတဲ့ နယ္စပ္တေလွ်ာက္ (အိႏိၵယ အေရွ့ေျမာက္ပိုင္း ျပည္နယ္ (၇) ခုလံုးမွာ လြတ္ေျမာက္ ေရးတိုက္ပဲြေတြ ရိွတယ္။ တခ်ိဳ႕က ထင္ထင္ရွားရွား၊ တခ်ိဳ႕က တိုးတိုးတိတ္တိတ္) ဒါဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ က်င့္ သံုးေနတဲ့အိႏိၵယနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ တရုတ္တို႔ရဲ့နိုင္ငံေရးအရ မတူညီမႈေတြထဲက တခုပါ။

တရုတ္နယ္စပ္မွာက သူပုန္မရိွဘူး။ လက္နက္ကိုင္ ထၾကြသူမရိွေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္လို႔ ဆိုရအံုး မယ္။ အိႏိၵယနယ္စပ္မွာ မၿငိမ္းခ်မ္းပံုက က်ေနာ္တို႔ဗမာျပည္လိုပဲ။ ဗ်ဴဟာက်တဲ့ေတာင္ကုန္းေတြမွာ စစ္တပ္ စခန္းေတြရိွတယ္။ လံုၿခံဳေရးစစ္ေဆးေရးဂိတ္ေတြရိွတယ္။

တခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ ခရီးသည္ေတြ ကားေပၚကဆင္းၿပီး လမ္းေဘးမွာ တန္းစီရပ္ေနရတယ္။ အမ်ိဳး သမီး သပ္သပ္၊ အမ်ိဳးသား သပ္သပ္။ ၿပီးေတာ့ စစ္သားေတြက ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ရွာတယ္။ မသကၤာတဲ့ ေယာကၤ်ားေလးေတြကို ပုခံုးကို ဆုပ္ကိုင္ၾကည့္တယ္။ အက်ႌလွန္ၾကည့္တယ္။ ပုခံုးက မာၿပီး ညိဳမဲေနရင္ (ကၽြဲပုခံုး ထေနရင္) မေခ်ာင္ဘူး။

ဒီေကာင္ သူပုန္ျဖစ္နိုင္တယ္။ ေက်ာပိုးအိပ္ အၿမဲထမ္းေနက်မို႔ ပခံုးက အသားမာတက္ေနတယ္လို႔ ယူဆတယ္။ ကုလားစစ္သားေတြက ေျခဖ်ားကေန၊ ေခါင္းအထိ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ရံုမက၊ မ်က္နွာအမူအရာနဲ႔ မ်က္လံုးၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္တာ ရိွေသးတယ္။ တခါတေလ၊ စစ္ေဆးေရးဂိတ္တခုေရာက္ရင္ အစစ္ေဆးခံၿပီး အထြက္ဂိတ္အထိ (၂) ဖာလံု၊ (၃) ဖာလံု ေလာက္ကို ဟန္မပ်က္လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး (စစ္သားေတြက အကဲခတ္ ေနတယ္။ မသကၤာရင္ ထပ္စစ္ေဆးတယ္) သတ္မွတ္ေနရာကေန၊ ကိုယ့္ကားကို ေစာင့္ေနရတယ္။

ဒါေၾကာင့္ မဏိပူရၿမိဳ႕ေတာ္ အင္ဖားၿမိဳ့နဲ႔ ျမန္မာနယ္စပ္ တမူးအနီး မိုးေရးၿမိဳ႕ဟာ မိုင္ (၁၀၀) ေက်ာ္ ေလာက္သာကြာေပမဲ့ တေနကုန္ခရီး ျဖစ္သြားတာလည္း ႀကံဳခဲ့ဘူးတယ္။ လမ္းကလည္း သိပ္အေကာင္းႀကီး မဟုတ္ဘူး။ မိုးရာသီေတာင္ၿပိဳရင္ လမ္းပိတ္လို႔ ကားေနာက္က်တာ၊ ကားဘရိတ္ေပါက္ၿပီး ေဂ်ာက္(ေခ်ာက္) ထဲ ထိုးက်သြားတာ၊ ဓားျပတိုက္တာ၊ ကားေမွာက္တာေတြက ဆန္းျပားတဲ့သတင္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ ဘတ္စ္ကားေမွာက္တာ တႀကိမ္၊ ကားဘရိတ္ေပါက္လို႔ ေတာင္နံရံနဲ႔ေဆာင့္ၿပီး ရပ္လိုက္ရတာ တႀကိမ္ ႀကံဳဘူးတယ္။ ဒီခရီးလမ္းေတြဟာ ဘုရားတရားကိုေအာက္ေမ့ၿပီး သြားလာေနက်။ ကုသိုလ္ရတဲ့ လမ္းခရီးေပါ့။ ဒီေနရာမွာ၊ ပထမအႀကိမ္ မဏိပူရ ရဲေတြရဲ့ အဖမ္းမခံရခင္ ၀ရမ္းထုတ္ခံရတာေလး အရင္ ေျပာျပခ်င္တယ္။ ၁၉၉၈ မိုးရာသီေလာက္ ျဖစ္မယ္။ အခု ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုတင္၀င္း (အေနာက္ဖက္ ေဒသ-ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တာ၀န္ခံ) က က်ေနာ့္ကို တယ္လီဖံုးဆက္ေခၚတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ရံုးခန္းကို က်ေနာ္သြားေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္ကို ေၾကးနန္းစာရြက္ပိုင္းတခု ေပးတယ္။ သူ႔ရဲ့မိတ္ေဆြ အိႏိၵယ စစ္ေထာက္ လွမ္းေရးအရာရိွက ေပးလိုက္တာတဲ့။ မင္းကိုလည္း သူတို႔နဲ႔ လာေတြ႔ခိုင္းတယ္ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။

စာကို က်ေနာ္ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့နာမည္နဲ႔ ၀ရမ္းထုတ္ထားတာ ျဖစ္ေနတယ္။ စာထဲမွာ “ေမာင္ညိဳ (၀ါရွင္တန္ဒီစီ အေျခစိုက္၊ လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံ၊ ျမန္မာပိုင္းဌာန သတင္းေထာက္) ဟာ အိႏိၵယ-ျမန္မာနယ္စပ္မွာေနထိုင္ၿပီး အိႏိၵယ-ျမန္မာ (၂) ႏိုင္ငံဆက္ဆံေရးကို ထိခိုက္ပ်က္ျပားေစနိုင္တဲ့၊ မလိုတမာ လုပ္ႀကံမႈသတင္းေတြကို ၀ါဒျဖန္႔လုပ္ေဆာင္ေနပါတယ္။ သူ႔ကို ေတြ႕ရိွတဲ့ေနရာမွာ အျမန္ဆံုး တားျမစ္အေရး ယူဘို႔ အေၾကာင္းၾကားပါတယ္လို႔ အဂၤလိပ္လို ေရးထားတာပါ။

ေၾကးနန္းပို႔သူက အိႏိၵယ အေရွ့ေျမာက္ျပည္နယ္ အတြင္းေရးမႈး (ေနာင္အခါ နာဂသူပုန္မ်ား အပါ အ၀င္၊ အိႏိၵယခဲြထြက္ေရးသူပုန္ေတြနဲ႔ ဗဟိုအစိုးရကိုယ္စား ေဆြးေႏြးမႈေတြ ၾကား၀င္ေဆာင္ရြက္သူ) မစၥတာ ဂ်ီေက ပီလြိဳင္း ျဖစ္ၿပီး သူ႔လက္မွတ္ကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီစာကို သိမ္းထားလိုက္တယ္။ ကိုတင္၀င္း မွာလိုက္သလို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကိုေတာ့ သြားေတြ႔မေနဘူး။ အဲဒီ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ဆီက သတင္းေမးတာ၊ သတင္းနွိႈက္တာ၊ စစ္တပ္သတင္း၊ အတိုက္အခံသတင္း၊ သူပုန္သတင္း၊ ျပည္တြင္းသတင္းမွန္သမွ် ေမးျမန္းၿပီး သတင္းနဲ႔ပုလင္းလဲတဲ့အဖဲြ႔ဆိုတာ လူတိုင္းသိတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ သိပ္ မပတ္သက္ခ်င္ေတာ့ သြားလည္း မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ အမွန္ေတာ့ သတင္းေထာက္ဆိုတာ ဌာနဆိုင္ရာအဖဲြ႔အစည္းတိုင္းနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံေနရမွာပါ။ ဒါမွ သူတို႔ဆီကလည္း သတင္းေတြ၊ အဆက္အသြယ္ေတြ ရတာေပါ့ေလ။ က်ေနာ္က တခ်ိဳ႕ဌာနဆိုင္ရာေတြကိုေတာ့ ဆက္ဆံပါ တယ္။ ဥပမာ (RAW) လို႔ ေခၚတဲ့ အိႏိၵယစစ္တပ္ သုေတသနနဲ႔မွတ္တမ္းရံုးဌာနတို႔၊ SB အရပ္ဘက္ ရဲ ေထာက္လွမ္းေရး၊ မူးယစ္ရဲ၊ နိုင္ငံေရးပါတီေတြ၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ၊ မဏိပူရ လူငယ္အဖဲြ႔အစည္းနဲ႔ ျပည္နယ္တြင္း (NGO) ေတြကိုေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့သတင္းကိစၥအတြက္ ဆက္သြယ္ရတာပါပဲ။ အိႏိၵယ စစ္ေထာက္ လွမ္းေရးကိုေတာ့ အယံုအၾကည္မရိွလို႔ကို မဆက္ဆံတာပါ။ သူတို႔နဲ႔ဆက္ဆံရင္ အာမီရမ္ကလဲြလို႔ ဘာမွ အက်ိဳးရလဒ္ မရိွနိုင္ဘူး။

က်န္တဲ့အဖဲြ႔ေတြဆီက သတင္းေတြရတယ္။ စာနာရိုင္းပင္းမႈေတြအျပင္ အိႏိၵယ နိုင္ငံေရးအေျခအေန နဲ႔ ဗဟုသုတေတြသိရတယ္။ က်ေနာ့္ကို ၀ရမ္းထုတ္တဲ့စာကိုလည္း သိပ္အယံုအၾကည္ မရိွဘူး။ အေစာပိုင္းက ေတာ့၊ ဒါ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက လုပ္ႀကံေရးသားၿပီး က်ေနာ့ကို ၿခိမ္းေခ်ာက္တယ္။ နယ္စပ္မွာ မေနရဲေအာင္ လုပ္တယ္လို႔ ျမင္ေနတယ္။

ဒါေပမဲ့ ၀ရမ္းစာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရိွတာတခုက က်ေနာ့္နာမည္ကို ကိုညိဳလို႔ဘဲ လူတိုင္း သိထားေပမဲ့ “ေမာင္ညိဳ”ဆိုၿပီး (အဂၤလိပ္ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံု မွန္မွန္နဲ႔) ေဖာ္ျပထားတာတို႔၊ “ႏွစ္နိုင္ငံ ဆက္ ဆံေရး” ပ်က္ျပားေစရန္တို႔ “မလိုတမာလုပ္ႀကံ သတင္းေရးသားမႈ” တို႔ ဆိုတာက ျမန္မာစစ္အစိုးရရဲ့ အာေဘာ္ ေတြေလ။ ဒီေတာ့ ဒီ၀ရမ္းစာဟာ ျမန္မာစစ္တပ္ဘက္က အိႏိၵယအာဏာပိုင္ေတြဆီ ဖိအားေပးလို႔ ေပၚလာတာ လည္း ျဖစ္နိုင္တယ္။

ျမန္မာနယ္စပ္ အာဏာပိုင္ေတြကလည္း သတင္းေထာက္ေတြ နယ္စပ္လာၿပီးသတင္းယူတာ လံုး၀ မလိုလားဘူး။ (၁၉၉၇) အာရ္အက္ဖ္ေအမွာ က်ေနာ္ သတင္းပို႔ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း၊ အေနာက္ဘက္ေဒသနဲ႔ ထိစပ္ေနတဲ့ ျပည္တြင္းနဲ႔နယ္စပ္သတင္းေတြ ခပ္စိပ္စိပ္လႊင့္ထုတ္နိုင္တာ။ အေနာက္ဖက္ေဒသ၊ ခ်င္း၊ ကူကီး၊ နာဂတိုင္းရင္းသားေတြ လူ႔အခြင့္အေရးအေျခအေန နယ္စပ္က သူပုန္လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ တိုက္ပဲြသတင္းေတြ၊ လယ္သမားေတြနဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ (၂) ဘက္ ကုန္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းက အေျခအေနေတြ၊ ကုန္သည္ေတြ နစ္နာမႈေတြကို မၾကာခဏသတင္းလုပ္ေနေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ ဌာနဆိုင္ရာအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာပါ ျပႆနာရိွလာပါတယ္။

ေအာက္ေျခက သတင္းလွ်ိဳ႕၀ွက္ထားတာေတြ၊ အထက္ကို သတင္းခ်က္ျခင္း မတင္ျပနိုင္တာေတြ၊ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ တျခား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနေတြအၾကား သေဘာထားကဲြလဲြမႈေတြက က်ေနာ္တို႔ ေရဒီယို သတင္းေတြေၾကာင့္ ပိုရႈပ္ေထြးလာပါတယ္။ ဥပမာတခု ေျပာျပမယ္။ က်ေနာ္ သတင္းေထာက္ ျဖစ္ခါစကပါ။ တမူးအေျခစိုက္ စစ္တပ္က ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္နဲ႔ စစ္သားတခ်ိဳ႔ တဖက္နယ္စပ္သူပုန္ေတြဆီ ၾကားပဲြစားေတြ အကူအညီယူၿပီး က်ည္ဆံနဲ႔လက္နက္ေတြ ခိုးထုတ္ေရာင္းစားတယ္။

တပ္ထဲမွာ အခ်င္းခ်င္း အတို႔အေထာင္လုပ္လို႔ လက္နက္ေမွာင္ခိုသတင္း ထြက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ စစ္သားေလး (၁) ေယာက္ကို လုပ္ႀကံ၊ အေလာင္းေဖ်ာက္ၿပီး လက္နက္ေတြနဲ႔အတူ တဖက္နယ္စပ္ ထြက္ ေျပးသြားပါတယ္လို႔ သတင္းထုတ္တယ္။ ဒီကိစၥကို အေသအခ်ာသိတဲ့ လက္နက္ပဲြစားတေယာက္က က်ေနာ့္ ကို သတင္းေပးလို႔၊ လက္နက္ေတြ၀ယ္တဲ့ ကူကီး သူပုန္ေတြဆီကပါ အတည္ျပဳခ်က္ယူၿပီး၊ တပ္မေတာ္ထဲမွာ ဆင္းရဲမဲြေတမႈေတြေၾကာင့္ ဇတ္တူသား စားကုန္ၾကၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ သတင္း ထုတ္ လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ အထက္ကပါ စံုစမ္းစစ္ေဆးတဲ့အထိလုပ္ၿပီး အေရးယူမႈေတြေတာင္ ျဖစ္ကုန္တယ္။

သတင္းက မွန္တယ္ဆိုေပမဲ့ တပ္မေတာ္သိကၡာက်စရာသတင္းမို႔ က်ေနာ္တို႔ သတင္းေထာက္ ေတြကို သူတို႔ အလိုမရိွဘူး။ ဒါနဲ႔ သတင္းေထာက္တေယာက္ နယ္စပ္လာရင္၊ သူ႔ကို အထဲက ဘယ္သူေတြ သတင္းေပးသလဲ။ ဒီသတင္းေထာက္ ဘယ္သူေတြနဲ႔ေတြ႔သလဲ။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္မလဲဆိုတာ တန္ျပန္ ေထာက္လွမ္းစံုစမ္းတာေတြ လုပ္တယ္။ အေစာပိုင္း က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ကို အဲလို လာစံုစမ္းေနမွန္း မသိဘူး။ တရက္ နယ္စပ္ နမ့္ဖာလံုေစ်းထဲမွာ အရက္ဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့လူတေယာက္ က်ေနာ္နဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔ဆိုၿပီးလာ တယ္။ သူက ျပည္တြင္းမွာကတည္းက က်ေနာ္နဲ႔ခင္တဲ့ တၿမိဳ႕ထဲ၊ တရပ္ကြက္ထဲ ေနတဲ့လူ။ တမူးမွာ လ၀က ၀န္ထမ္းလုပ္ရင္း အလုပ္ျပဳတ္ေတာ့ အရက္ဆိုင္ဖြင့္ ဘ၀ ေၾကာင္းေနတာ။

က်ေနာ္ သတင္းေထာက္မလုပ္ခင္ကတည္းက ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ္ရြာအေၾကာင္း သတင္းစကားေျပာ ေနက်။ သူက က်ေနာ့္ကို ေတြ႔ေတာ့ ဘယ္တံုးလာလဲ။ ဘယ္ေန႔ ျပန္မလဲ။ ေမးေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း “ဘာ လဲ၊ ဟိုေကာင္ေတြ ခင္ဗ်ားကို သတင္းယူဘို႔ လႊတ္လိုက္တာလား”လို႔ ရုတ္တရက္ ေမးလိုက္ပါတယ္။ သူ လည္း က်ေနာ့္ကို မလိမ္ဘူး၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဘဲ ေျပာတယ္။

“ေအးကြာ။ မင္းေရာက္ေနတာ သူတို႔ ေျပာလိုက္လို႔။ ငါေတာင္ မသိဘူး။ မိုးေရးမွာ ေမာင္ညိဳ ေရာက္ ေနတယ္။ သတင္းသြားေမးေခ်။ ဆိုၿပီးလႊတ္လိုက္တာ” လို႔ေျပာပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္ဆီကို သတင္းေမးဘို႔လာတာက အဓိက မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ ဘယ္ကုန္ သည္ေတြ၊ ဘယ္အရပ္သားေတြ စကားေျပာသလဲဆိုတာကို လာေလ့လာတာ၊ စံုစမ္းခိုင္းတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ မိုးေလးနယ္စပ္ေရာက္ရင္ သတင္းေပးေတြနဲ႔ေတြ႕ဖို႔ကိစၥကို ညေနပိုင္း၊ ညပိုင္းက်မွ လုပ္တယ္။ ေန႔ခင္းမွာ လူရႈပ္လို႔။

က်ေနာ္ နယ္စပ္တေခါက္လာရင္ (၃-၄) ရက္ေနၿပီး၊ ေတြ႔စရာရိွသူေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံု၊ သတင္းေတြ ဆက္သြယ္စံုစမ္းၿပီး အင္ဖားကို ျပန္တက္၊ အဲဒီမွာ အသံသြင္းယူလာတဲ့ အင္တာဗ်ဴးေတြ၊ သတင္းေတြကို ခ်ေရး၊ တည္းျဖတ္၊ ၿပီးရင္ ဌာနကို တယ္လီဖံုးကတဆင့္ အသံနဲ႔ဖတ္ျပသတင္းပို႔။

(၄)

တေန႔ က်ေနာ္ မိုးေရးမွာရိွတဲ့ က်ေနာ္တို႔အဖဲြ႔ (ျမန္မာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ABSL) ရံုးခန္းမွာ နယ္စပ္ရံုးတာ၀န္ခံ ကိုမ်ိဳးနဲ႔ စကားေျပာေနတံုး၊ မိုးေရးၿမိဳ့ SB အရာရိွ ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔ကို က်ေနာ္ မျမင္ဖူးဘူး။ သူလည္း က်ေနာ့ကို မသိဘူး။ ကိုမ်ိဳးနဲ႔ေတာ့ အေတာ္ေလးရင္းနွီးတယ္။ သူက ကိုမ်ိဳးကို၊ “ေမာင္ညိဳဆိုတာ သိလား”လို႔ေမးတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုမ်ိဳးက “ကိုညိဳကို ေျပာတာလား၊ သူဘဲေလ”လို႔ အခန္း ေဒါင့္မွာ စာဖတ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကိုေခၚၿပီး မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ အဲဒီေတာ့ SB ပုဂိၢဳလ္၊ အားတံု႔အားနာမ်က္နာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ၀ရမ္းစာထုတ္ျပတယ္။ အတူတူပါဘဲ။ က်ေနာ့ဆီမွာရိွတဲ့ စာနဲ႔။ သူက က်ေနာ့္ကို နယ္စပ္မွာ မေန ဘဲ၊ အျမန္ဆံုး အင္ဖားကို ျပန္ဘို႔၊ သူလည္း မဖမ္းခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ အားလံုးကို စာနာတဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါ တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း တရက္ေလာက္ ေနပါရေစ။ အလုပ္ကိစၥတခု မျပတ္ေသးလို႔ပါလို႔ ေျပာတာေတာင္ လံုး၀ လက္မခံဘူး။

မနက္ဖန္ေစာေစာ ကားနဲ႔ အင္ဖားျပန္ဘို႔ဘဲေျပာၿပီး၊ နႈတ္ဆက္ ထြက္သြားပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္ တရက္ ေနရအံုးမွာပါ၊ မိုးေရးက ကူကီးသူပုန္အဖဲြရဲ့အတြင္းေရးမႈးနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ဘို႔ ခ်ိန္းထား တာပါ။ ညေနပိုင္းမွာ မိုးေရးကို အသစ္ေျပာင္းလာတဲ့ RAW အဖဲြ႔က အရာရိွက က်ေနာ့္ကို ဗမာျပည္အေျခ အေန သိခ်င္လို႔၊ ေတြ႔ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းလည္း ေျပာထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေနာက္ေန႔ ဘယ္လိုမွ ျပန္ဘို႔ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္ေန႔ ေန႔လည္ပိုင္း အင္တာဗ်ဴးအလုပ္ေတြၿပီးေတာ့၊ အသစ္ေျပာင္းလာတဲ့ SB အရာရိွရဲ့ အိမ္ကို သြားပါတယ္။ သူက ခပ္္ငယ္ငယ္ဘဲ။ (JNU) ဂ်၀ါဟာလာ ေနရူး ယူနီဗာစီတီ ေက်ာင္းဆင္းပါ။ နယူးေဒလီမွာရိွတဲ့ အဲဒီတကၠသိုလ္က ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ ၀န္ထမ္းေကာင္းေတြ ထြက္တဲ့ေက်ာင္းပါ။ က်ေနာ္တို႔ မၾကာခဏ ေရာက္ဘူးတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားအဖဲြ႔က ျမန္မာ့နိုင္ငံေရး ေဆြး ေႏြးပဲြတို႔၊ ေတးဂီတေဖ်ာ္ေျဖပဲြ၊ ျမန္မာ့အစားအစာ ရံပံုေငြေရာင္းခ်ပဲြေတြ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ ေျမာက္ေရး ကင္ပိန္းေတြ မၾကာခဏလုပ္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းပါ။ ေက်ာင္းဆရာနဲ႔ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႔ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ရင္နွီးၿပီး ျမန္မာ့အေရးကို အေတာ္ေလး ေထာက္ခံတဲ့ေက်ာင္းပါ။

ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႔ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းလာတက္တာ ၾကားဘူး တယ္။ အဲဒီ RAW အရာရိွက အိမ္ေရွ့ျမက္ခင္းေလးမွာ ကုလားထိုင္ေတြခ်ေပးၿပီး က်ေနာ့ကို မိတ္ဆက္တယ္။ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း သူဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္ေတြ ေျပာျပတယ္။ လက္ရိွႏိုင္ငံေရးကို ေမးတယ္။ မၾကာခင္ မိုးေရး ၿမိဳ့ခံ NGO အဖဲြ႔အစည္းေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႔ ၿခံထဲ၀င္လာမွ၊ ဒီအရာရိွ ဖိတ္ထားတာ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မိတ္ဆက္စကားေျပာလို႔ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ၊ ထိတ္ေျပာင္ေျပာင္ အရပ္ပုပု၊ မ်က္မွန္နဲ႔ SB အရာရိွ ေပါက္ခ်လာေရာ၊ သူက က်ေနာ့ကို ျမင္တာနဲ႔ မ်က္စိမ်က္ ႏွာေတြ ပ်က္ၿပီး၊ “မင္းမျပန္ျဖစ္ဘူးလား” လို႔ ေမးလိုက္ၿပီး၊ အိမ္ရွင္အရာရိွနဲ႔ ခပ္္တိုးတိုး စကားေျပာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ “ေဆာရီးဘဲ။ ငါေတာ့ တာ၀န္အရ လုပ္ရေတာ့မယ္။ မင္း ငါနဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ” လို႔ေျပာပါတယ္။

အိမ္ရွင္ အရာရိွေပါက္စေလးကေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္၊ အားတုန္႔အားနာနဲ႔ ျဖစ္သြားၿပီး၊ သူ႔ကို စားေသာက္ၿပီးမွေခၚသြားလို႔ မရဘူးလားလို႔ ေမးပါေသးတယ္။ မရပါဘူး။ က်ေနာ္လည္း မိုးေရးၿမိဳ့စစ္တပ္ ေတာင္ကုန္းေပၚက၊ လူတရပ္ေက်ာ္ျမင့္ေအာင္ ကာထားတဲ့ၿခံထဲကေန ေအာက္ဘက္က ရဲစခန္းကို ေခၚသြား တာ ခံလိုက္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရဲစခန္းကတဆင့္ မလွမ္းမကမ္းေတာင္ကုန္းေပၚက ရဲတန္းလွ်ား လံုးခ်င္းအိမ္ ေလးမွာ ကုတင္တလံုးေပးၿပီး တည အိပ္လိုက္ရပါတယ္။

ေနာက္ေန႕မနက္ လက္ဘက္ရည္တိုက္ၿပီး ရဲစခန္း ျပန္ေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ့္ကို အမႈဖြင့္ဘို႔ ရဲအရာ ရိွတေယာက္က ေမးခြန္းေတြ ေမးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ရဲစခန္းထဲ မိုးေရးနယ္ခံ၊ ကူကီးေက်ာင္းသားအဖဲြ႔ ေခါင္း ေဆာင္ေတြနဲ႔ မိုးေရး ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအဖဲြကပုဂိၢဳလ္ေတြ ၀င္လာတယ္။ ရဲအရာရိွဆီ က်ေနာ့ကို ဘာေၾကာင့္ ဖမ္းရတာလဲလို႔ ေမးခြန္းထုတ္တယ္။

ရဲအရာရိွနဲ႔ သူတို႔ ကသဲ စကားေတြနဲ႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီၾကားထဲ ျမန္မာဘက္ကမ္းက ရဲေတြကလည္း ဖမ္းဆီးထားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားက သူတို႔ဆီလဲႊေပးဘို႔ စာေရး အေၾကာင္းၾကားတယ္လို႔ ရဲမႈးက ျပန္ေျပာျပ တယ္။ မိုးေရးနယ္ခံမိတ္ေဆြေတြကေတာ့ သူ႔ကို မလဲႊေပးဘို႔။ တကယ္လို႔လဲႊရင္ သူ႔အသက္အႏၱရာယ္ ရိွႏိုင္ တယ္လို႔ အသိေပးပါတယ္။ ရဲကလည္း မလဲႊဘူးလ႔ို ေျပာပါတယ္။

မိုးေရးရဲက ညေနပိုင္းမွာ၊ က်ေနာ့ကို ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတံုးက ျမန္မာေက်ာင္းသား အဖဲြ႔ေတြက မိုးေရးၿမိဳ့ခံ ရပ္မိရပ္ဖ အဖဲြ႔အစည္းေတြရဲ့အကူအညီမရရင္၊ က်ေနာ္တို႔ ေထာင္ထဲ ၀င္ရအံုးမွာ၊ ေထာင္ထဲေရာက္ရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ တမူးဘက္ လဲႊလိုက္ရင္ေတာ့ ……။

ေနာက္ေန႔ မနက္ က်ေနာ္ အင္ဖားကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္နိုင္ခဲ့တယ္။

(၅)

တကယ္ေတာ့ တိုင္းျပည္ မေအးခ်မ္းရင္၊ ႏိုင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္ရင္ သတင္းေထာက္ေတြရဲ့နယ္ေျမကလည္း က်ဥ္းတတ္တယ္။ သတင္းလြတ္လပ္မႈလည္း မရိွ၊ ႏိုင္ငံေရးပဋိပကၡေတြလည္းရိွ၊ ျပည္တြင္းစစ္လည္း ျဖစ္ေန တဲ့ ျမန္မာျပည္ဆို ပိုဆိုးတာေပါ့။

သိတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္တို႔ သတင္းေထာက္ေတြဆိုတာ၊ မလိုအပ္ဘဲ စြန္႔စားလိုစိတ္ရိွၾကသူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အသက္ကို ဥာဏ္ေစာင့္ သတိနဲ႔ သြားလာလႈပ္ရွားၾကတာပါ။ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ စံုေထာက္၀တၱဳ ေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြလို၊ လွ်ိဳ႔၀ွက္သဲဖိုဆန္ဆန္ သတင္းယူႏိုင္သူေတြလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားျပည္ သူေတြၾကားမွာပဲ သြားလာ သတင္းယူၾကတာပါ။

မၾကာခဏ ေဒသတြင္း သတင္းဌာနေတြ၊ အစိုးရအဖဲြ႔အစည္းေတြ၊ ဌာနဆိုင္ရာေတြ၊ ကုန္သည္ေတြ၊ စီးပြားေရးသမားေတြ၊ ရဲဌာနေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးအဖဲြ႔အစည္းေတြကို ခ်ည္းကပ္ သတင္းစံုစမ္းရပါတယ္။ ကိုယ္က သူတို႔နဲ႔ ေမးျမန္းစံုစမ္းၿပီး ပို႔လိုက္တဲ့သတင္းေတြ၊ မီဒီယာေတြမွာ မၾကာခဏ လူသိထင္ရွားပါလာၿပီဆိုရင္၊ သတင္းေပးသူေတြနဲ႔ကိုယ့္အၾကား ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီလို႔ ေျပာရမွာပါ။

ေနာက္ပိုင္း သူတို႔ကိုယ္တိုင္ လိုလိုလားလားနဲ႔ဆက္သြယ္ၿပီး သတင္းေတြ ေပးလာတယ္။ ကိုယ့္ဆီ ေပးတဲ့သတင္းကိုခိုင္လံုၿပီ၊ ယံုၾကည္ရၿပီလို႔လည္း တထစ္ခ်တြက္လို႔ မရဘူး။ သူသိတာ၊ ျမင္တာေလာက္ပဲ ေျပာျပတာျဖစ္လို႔ သတင္းအခ်က္အလက္ မွန္မမွန္၊ ထပ္မံ စံုစမ္းရတာ၊ အတည္ျပဳ ေမးျမန္းရတာေတြေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လုပ္ရတာေပါ့။

က်ေနာ္ကေတာ့ သတင္းေရးမယ္ဆို၊ ကိုယ္ၾကားခဲ့၊ ရခဲ့တဲ့ သတင္းျဖစ္ေစ၊ သူမ်ားေတြ လာေပးတဲ့ သတင္းပဲျဖစ္ေစ၊ အရင္ဆံုး ေသခ်ာနားေထာင္၊ ဖတ္ရႈ၊ ၿပီးရင္ ဒီသတင္း ျဖစ္နိုင္၊ မျဖစ္နိုင္ ျပန္စဥ္းစားတယ္။ အရင္က မွတ္ထား၊ ၾကားထား၊ သိထားတဲ့ အဲဒီသတင္းနဲ႔ဆက္စပ္သတင္းေတြ၊ ေနာက္ေၾကာင္း သမိုင္းေလး ေတြ ျပန္သံုးသပ္တယ္။ စာနဲ႔ခ်ေရးထားတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ေသခ်ာ ျပန္ဖတ္ၿပီး ထပ္ၿပီးသိဖို႔လိုတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ရွာတယ္။ ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ အဲဒီသတင္းနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ဌာန၊ ဘယ္လူပုဂိၢဳလ္ေတြကို ေမးသင့္သလဲစဥ္းစားၿပီးရင္ ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေစ၊ ဖံုးနဲ႔ျဖစ္ေစ သိလိုတာ ေမးတာဘဲ။ သတင္းေရးဘို႔ လံုေလာက္ေသခ်ာတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြမရေသးရင္ ထပ္စံုစမ္းေပါ့။ ဒါေတြ ေနာက္မွ ေျပာပါ့မယ္။ အခုေျပာခ်င္တာက၊ နယ္စပ္သတင္းေထာက္ဘ၀ရဲ့ လံုၿခံဳေရး အေတြ႔အႀကံဳေတြပါ။

၁၉၉၉ ဧၿပီလထဲမွာ မဏိပူရျပည္နယ္က၊ နာဂ တိုင္းရင္းသားေတြအမ်ားဆံုးေနထိုင္တဲ့၊ အူခရူး ေဒသဘက္ နာဂမိတ္ေဆြေတြ ဖိတ္လို႔သြားခ့ဲတယ္။ အခု ABSDF ဥကၠဌ ကိုသံခဲလည္း ပါတယ္။ ဟိုမွာ ျမန္မာဘက္ကလာတဲ့ နာဂတိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ေတြ႔ၿပီး၊ သူတို႔ ခံစားခ်က္ေတြ နားေထာင္၊ သိခ်င္္တာေတြ ေမးခြန္းထုတ္ အင္တာဗ်ဴးလုပ္၊ ဓာတ္ပံုေတြရိုက္ၿပီး အင္ဖား ျပန္လာခဲ့တယ္။

ခရီးေရာက္မဆိုက္ဘဲ၊ မိုးေရးနယ္စပ္က မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႔ ဖံုးဆက္လို႔ ေနာက္တေန႔ နယ္စပ္ဆင္း တယ္။ တခါ အဖမ္းခံရေတာ့ ကိုယ့္ပံုစံကို ရဲေတြမရိပ္မိေအာင္၊ အိႏိၵယႏိုင္ငံသားေတြ၀တ္ေလ့ရိွတဲ့ အက်ႌ ဖားဖားႀကီး ၀တ္ၿပီးသြားလိုက္တယ္။ (ရီရတယ္၊ လူမသိေအာင္ အဲဒီအကၤီ်ႀကီး ၀တ္သြားမွ၊ ပိုၿပီး အမႈႀကီးသြား မွန္း ေနာက္မွ သိရတယ္။) အသြားေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါ။ နယ္စပ္မွာ ေတြ႔စရာလူေတြ ေတြ႔၊ လုပ္စရာ ေတြလုပ္ၿပီး အင္ဖား ျပန္တက္လာတယ္။

လမ္းခရီးတ၀က္၊ စစ္တပ္စခန္းရိွတဲ့ တီနိုပယ္လ္ ေတာင္ကုန္းေရာက္ေတာ့၊ လံုၿခံဳေရး ဂိတ္ရိွတာ ေၾကာင့္၊ ခရီးသည္အားလံုး ကားေပၚကဆင္းရတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ပစၥည္းေတြအားလံုးထားၿပီး (၂) ဖာလံုလမ္း ေလွ်ာက္၊ အထြက္ဂိတ္က ေစာင့္ေနေပါ့ေလ။ ခဏေနေတာ့၊ တာ၀န္က် အာသံ စစ္ဗိုလ္တေယာက္က က်ေနာ္တို႔ဘက္္ ေလွ်ာက္လာတယ္။ က်ေနာ့ရဲ့ သားရည္အိတ္အနက္ႀကီးကို ေျမွာက္ျပၿပီး  “ဒါဘယ္သူ႔ အိတ္ လဲ” လို႔ေမးတယ္။ က်ေနာ့ အိတ္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ ခဏ လိုက္ခဲ့အံုးဆိုၿပီး သားေရအိတ္ကိုဖြင့္ခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္ဖြင့္ျပတယ္။ RFA က ေပးထားတဲ့ ဒီဂ်စ္တယ္ မီနီဒစ္စ္ အသံဖမ္းစက္နဲ႔၊ မိုက္ကရိုဖံုးရယ္၊ စာရြက္ စာ တမ္းေတြရယ္၊ ဒါပါဘဲ။ သတင္းေထာက္ အေဆာင္အေယာင္ေတြမွန္း ျမင္ရံုနဲ႔သိနိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ စစ္ဗိုလ္က မေၾကနပ္ဘူး။ သူ႔ရံုးခန္းကို ေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ့္ကို ဘယ္ကလာလဲ။ ဘာအလုပ္လုပ္လဲ။ နယ္စပ္ ဘာေၾကာင့္သြားလဲ။ ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔လဲ။ ေမးခြန္း အစံုေမးတယ္။ တခ်ိန္လံုး သူမ်ားကိုေမးလာတဲ့ သတင္းေထာက္ ဒီေနရာမွာ ၀ဋ္လည္ေတာ့တာဘဲ။ က်ေနာ္တို႔ စီးလာတဲ့ကားကိုလည္း ျပန္မလႊတ္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ ညာစရာမွမလိုတာ အမွန္အတိုင္းဘဲ ေျဖတယ္။

ပုဂိၢဳလ္ကလည္း ဇြတ္ခ်ည္းဘဲ။ နယူးေဒလီမွာလည္း ေနတယ္ဆိုေတာ့၊ ဘယ္ရပ္ကြက္လဲ၊ ဘာလဲ ဆိုတာေတြနဲ႔ ေမးခြန္းကမဆံုးႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ နားနားေနေန လက္ဘက္ရည္တိုက္ၿပီး ေမးတာပါ။ ေနာက္မွ က်ေနာ္ သတိထားမိတာက က်ေနာ့အက်ႌက ကုလားအက်ီဆိုေပမဲ့၊ ရွည္ရွည္ ဖားလွ်ားက်ေနေတာ့ မြတ္စလင္၀တ္စံုနဲ႔ တူေနတယ္၊ ရုပ္ကလည္းမဲမဲ၊ ဆံပင္က ဖြာလံက်ဲေနေတာ့ ဗမာဆိုတာကို မယံုနိုင္ဘူး။ ခန္႔မွန္းၾကည့္ရတာ အစၥလမ္မစ္သူပုန္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူတို႔လည္း သတင္းတစံုတရာ ရထားပံုရပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို မဲေနတာ။

ပိုဆိုးသြားတာက အူခရူးဘက္ သြားတံုးက နာဂေတြနဲ႔အင္တာဗ်ဴးထားတာကို ဖြင့္နားေထာင္ၿပီး (အင္တာဗ်ဴးတခ်ိဳ႔က အဂၤလိပ္လို ေျပာထားတာေတြ) သူပုန္ေတြနဲ႔ အဆက္အစပ္ရိွမယ္လို႔ ထင္ေနတာဘဲ။ က်ေနာ့ကို စစ္ေဆးတာ (၄) နာရီၾကာတယ္။ ကားလမ္းေပၚမွာ ယာဥ္တန္းအရွည္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ ညေန (၄) နာရီေလာက္က်ေတာ့ ခရီးသည္ေတြနဲ႔ယာဥ္တန္းႀကီးကို လႊတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ဖမ္းထားလိုက္ တယ္။ တညေနလံုး အဲဒီ တီနိုပယ္လ္ ေတာင္ေပၚ စစ္စခန္းမွာ ထိုင္ေနရတယ္။ အာသံစစ္ဗိုလ္ရဲ့၀ိုင္ယာလက္စ္ စကားသံကို နားညီးေနၿပီ။ ည (၁၁) နာရီေလာက္က်ေတာ့ စခန္းထဲ စစ္ကားေတြ၀င္လာတယ္။ အာသံရိုင္ဖယ္ တပ္က လက္နက္ကိုင္စစ္သားေတြကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔ က်ေနာ့ကို တေစ့တေစာင္း လာအကဲခတ္ ၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ပ်က္ေနၿပီ။ ဟိုအေတြး၊ ဒီအေတြးေတြ ၀င္လာၿပီ။ ဗမာတပ္က သတင္းပို႔ ဖမ္းခိုင္းလို႔ ငါ့ကို ဖမ္းၿပီးပို႔မွာလား၊ ဘာလားနဲ႔ အေတြးအမ်ိဳးမ်ိဳး ၀င္လာၿပီ။

ေနာက္ဆံုး က်ေနာ့္ကို လက္နက္ကိုင္စစ္သားေတြၿခံရံေနတဲ့ စစ္ထရပ္ကား (၃) စီးထဲက အလယ္က ကားေပၚ တက္ခိုင္းတယ္။ လက္ (၂) ဘက္လံုးကို ဆန္႔တန္းခိုင္းၿပီး၊ လက္သန္းေလာက္တုတ္တဲ့ နိုင္လြန္ႀကိဳးနဲ႔ အထပ္ထပ္ တုပ္ထားလိုက္တယ္။

ေနာက္မွာေတာ့ သေကာင့္သားႏွစ္ေကာင္က ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ထားတယ္။ ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ ကားမွာလည္း ဘရင္းကယ္ဒီယာႀကီးနဲ႔။ ေရွ႕ဆံုးက ကားကလည္း စစ္သားအျပည့္၊ ေအာ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။ က်ေနာ့မွာ သူပုန္ အေကာင္ႀကီးႀကီး ဖမ္းမိလာသလိုပံုစံနဲ႔ အေခၚခံရတာ။ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ေတြးၿပီး ဟား တိုက္ရယ္ရမလို၊ ခ်ံဳးပဲြခ်ၿပီးဘဲ ငိုရေတာ့မလို။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ သိပ္စိတ္ဓာတ္က်မေနေတာ့ဘူး။ လာမယ့္ ေဘး ေျပးေတြ႔လိုက္ေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္တယ္။

(ကိုညိဳ)

(ေဆာင္းပါးရွင္သည္ ၀ါရွင္တန္အေျခစိုက္ လြတ္လပ္ေသာ အာရွအသံ (RFA) ျမန္မာပိုင္းဌာနတြင္ (၁၄) နွစ္ၾကာ သတင္းေထာက္၊ အႀကီးတန္းသတင္းေထာက္အျဖစ္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီး ယခုအခါ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈ မွတ္စုမ်ားအမည္ျဖင့္္ အပတ္စဥ္ေဆာင္းပါးမ်ားကို ျပင္္ပေဆာင္းပါးရွင္အျဖစ္ေရးသားေနသလို၊ ယေန႔ျမန္မာ သတင္းဌာန (Burma Today) အယ္ဒီတာအျဖစ္လည္းေကာင္း ေဆာင္ရြက္ေနပါသည္) (ယူတာကဒီေနရာကပါ) http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=773:2012-05-13-13-25-22&catid=35:2009-04-17-01-29-53&Itemid=61