(သမိုင္းမဟာတေကြ႔ မိႈင္းရာျပည့္ကိုလ) တာေကာဒီ

ကိုထိုက္

(သမိုင္းမဟာတေကြ႔ မိႈင္းရာျပည့္ကိုလ) တာေကာဒီ

သမိုင္းအဓိက ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသား "မိုးေဝေစာ" (ေတာင္ႀကီး)က အဖြင့္မိန္႔ခြန္းေျပာသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက တခဲနက္လက္ခုပ္ၾသဘာေပးၾကသည္။ ထိုစဥ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဦးေက်ာ္ျမင့္ေရာက္လာသည္။ သူက ေယာလုံခ်ီအနီကြက္တုံး ပင္နီတိုက္ပုံဝတ္ထားၿပီး လြယ္အိတ္လြယ္ထားသည္။ ဆရာက တင္းမာခက္ထန္စြာျဖင့္

"ေဟ့ . .  မင္းတို႔ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္မလုပ္ဘူး စာေမးပြဲနီးက်ၿပီ သြားစာျပန္က်က္ၾက"  ဟု ဟိန္းေဟာက္လိုက္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ၿငိမ္က်သြားသည္။ က်ေနာ္တို႔အားလုံး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနစဥ္တြင္ ေက်ာင္းသားတဦးက ရုတ္တရက္ထၿပီး"ဒါ က်ေနာ္တို႔အလုပ္ က်ေနာ္တို႔လုပ္တာဘဲ။ ဆရာႀကီးနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး" ဟု  တု႔ံျပန္လိုက္စဥ္ အျခားေက်ာင္းသားတဦးက

"ေဟ့ ဒို႔ညီအစ္ကို ညီအမ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကို ေ႐ႊတိဂုံေပၚမွာ စစ္တပ္ကဝိုင္းထားၿပီ။ ေသြးေျမက်ေတာ့မယ္။ အဲဒါ သပိတ္ေမွာက္မလား။ စာျပန္က်က္ၾကမွာလား" ဟု ေအာ္ဟစ္ေမးလိုက္ရာ ေက်ာင္းသားထုႀကီးက “သပိတ္ေမွာက္မယ္” ဟု တခဲနက္ျပန္ေျဖၾကသည္။ ထိုစဥ္တြင္ပင္ ႀကိဳတင္ေရာက္႐ိွေနေသာ ေက်ာင္းသားတစုထဲမွ တဦးက ေလွကားထစ္တေလ်ာက္ အေျပးတက္လာၿပီး ဆရာႀကီးနံေဘးရပ္လ်က္ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး "သပိတ္ . . သပိတ္" ဟု တိုင္ေပးလိုက္ရာ ေက်ာင္းသားထုႀကီးက တခဲနက္ပင္ "ေမွာက္ ေမွာက္" ဟု သံၿပိဳင္ေအာ္လိုက္ၾကပါသည္။ ဆရာႀကီးမွာ အေျခအေနမလွေၾကာင္းသိသည္ႏွင့္ ပင္မအေဆာက္မဦးထဲသို႔ ျပန္လွည့္ဝင္သြားသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ပင္မေဆာင္ေ႐ွ႔မ်က္ႏွာစာတြင္ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီၤေသာေက်ာင္းသားမ်ား ေရာက္ရိွ စု႐ုံးေနၾကေပၿပီ။ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားေသာ လက္ကမ္းစာ႐ြက္၊ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကို ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႔က လိုက္၍ေဝေနသည္။ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားမွာ .  . .

" ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႔စည္းေရး . . ဒို႔အေရး

အဖမ္းခံေက်ာင္းသား သံဃာျပည္သူျပန္လႊတ္ေရး . . ဒို႔အေရး

ကုန္ေစ်းႏႈန္းက်ဆင္းေရး . . ဒို႔အေရး

အေရးေတာ္ပုံ . . ေအာင္ရမည္"  ဟူ၍ျဖစ္သည္။

ဤအခ်က္မ်ားမွာ က်ေနာ္တို႔၏ ႀကိဳတင္ညိွႏႈိင္းထားခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ေၾကြးေၾကာ္သံတိုင္ေနခ်ိန္တြင္ ေလွကားတစ္မ်ားေပၚ္၌စုထားသည့္ ႀကိဳတင္ညိွႏိႈင္းထားသည့္ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုခ်င္း ေ႐ွ႔အစီအစဥ္ဆြဲၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ၿမိဳ့တြင္းခ်ီတက္ဆႏၵျပမည့္အစီအစဥ္ကို ေတာင္ႀကီးအုပ္စုမွ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္တဦးျဖစ္သည့္ ကိုခင္ေမာင္စန္းက ကန္႔ကြက္သည္။ သူသည္ ေက်ာင္းသားဟုဆိုေသာ္လည္း အသက္ (၃၈) ႏွစ္ခန္႔ရိွၿပီ။ အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ဗလေတာင့္ေတာင့္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးကားကားႀကီးႏွင့္ သမိုင္းေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုက သူ႔ကို မယုံၾကည္။ ေဒါက္တာေမာင္တြင္၏ရွင္းလင္းပြဲေန႔က အုံၾကြဆူပူေနေသာေက်ာင္းသားမ်ားကို သူက စင္ျမင့္ေပၚတက္ ထိမ္းသိမ္းကာ "ရဲေဘာ္တို႔ ဘြဲ႔ရၿပီးမွ ေတာ္လွန္ေရးဆက္လုပ္ၾကရေအာင္" ဟုဆိုကာ လူစုခြဲခဲ့သည္။

သူ႔အျပဳအမူကို မသကၤာသျဖင့္ သူ႔ကို ေျခရာခံသည့္အခါ ပုိ၍ သံသယျဖစ္ဘြယ္မ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ သူသည္ တကၠသုိလ္ပရဝုဏ္အတြင္း႐ိွ ႐ုံးတခုအတြင္းလွ်ိဳ႔ဝွက္ဖြင့္ထားေသာ နယ္ေျမေထာက္လွမ္းေရး ႐ုံးခန္းအတြင္းသို႔ မၾကာခဏသြားသည္။ ေမာ္ကြန္းထိမ္းထံသို႔လည္း အဝင္အထြက္မ်ားသည္။ သူ႔ကို က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ေယာင္ခံေနေၾကာင္း သူမသိ။ ယခုလည္း ဆႏၵျပမည့္အစီအစဥ္ကို အႏၱရာယ္မ်ားသည္ဟု ဆိုကာ ေက်ာင္းဝင္းထဲတြင္သာလွည့္လည္ရန္ ကန္႔ကြက္ေနသည္။
သို႔ျဖစ္၍ မတတ္သာေတာ့ဘဲ က်ေနာ္လည္း ေလွကားထစ္အေပၚဆုံး စကားေျပာစင္ျမင့္လုပ္ထားရာ ေနရာသို႔တက္ကာ"ရဲေဘာ္တို႔ ေ႐ႊတိဂုံဘုရားေပၚမွာ စစ္တပ္နဲ႔ အဝိုင္းခံထားရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔တကြ အဖမ္းခံထားရတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို အျမန္ဆုံးလႊတ္ေပးၿပီး ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ အျမန္ဆုံးေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးပါလို႔ မဆလ စစ္အစိုးရကို ဒီေနရာကေနက်ေနာ္ ေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္" ဟုေျပာလိုက္ရာ လက္ခုတ္ၾသဘာသံမ်ား တခဲနက္ထြက္ေပၚလာသည္။

"ဒီေတာင္းဆိုခ်က္ကို ျပည္သူေတြက ေထာက္ခံၿပီးပူးေပါင္းပါဝင္လာဘို႔လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ျပည္သူေတြသိဘို႔ ျပည္သူေတြ႐ိွရာ ၿမိဳ့ထဲကို ၅ ေယာက္တတြဲ စီတန္းလွည့္လည္ၿပီး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ဆႏၵျပေတာင္းဆိုၾကပါစို႔" ဟု အဆုံးသတ္လိုက္စဥ္တြင္ပင္ အသင့္ျပင္ထားေသာ လက္ကိုင္ပိုစတာမ်ားႏွင့္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (၁၉၆၂ - ၁၉၇၅) ဟူသည့္ နဖူးစည္းစာတန္းႀကီးကို  က်န္ရဲေဘာ္မ်ာက ေထာင္လိုက္ၾကသည္။

ေက်ာင္းသားအုပ္စုႀကီးကလည္း စည္းကမ္းေသဝပ္စြာပင္ ၅ ေယာက္တတြဲ တန္းစီေနၾကသည္။ ပထမဆုံး က်ေနာ္တို႔သည္ တကၠသိုလ္ပရဝုဏ္အတြင္းလွည့္လည္ကာ ေၾကြးေၾကာ္ဆႏၵျပရင္း က်န္ အေဆာင္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားကို လွည့္ေခၚၾကသည္။

ေအာင္မဂၤလာ၊ ေ႐ႊျပည္ေအး စေသာ အမ်ိဳးသားေဆာင္မ်ားတြင္ အေဆာင္႐ိွလူကုန္ ထြက္လိုက္လာၾက၏။ အမ်ိဳးသမီးေဆာင္မ်ား႐ိွရာသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ၿခံဝင္းအခိုင္အမာ မ႐ိွေသာ ျမတမာေဆာင္မွ ေက်ာင္းသူမ်ား အလြယ္တကူ ထြက္လိုက္လာႏိုင္ၾကေသာ္လည္း၊ အုတ္တံတိုင္း ဂိတ္တံခါးႏွင့္ စည္း႐ိုးအခိုင္အမာကာထားေသာ သစၥာေဆာင္ႏွင့္ေ႐ႊမန္းေဆာင္မ်ားတြင္မူ ေက်ာင္းသူမ်ား ထြက္မလာႏိုင္ၾက။ အေဆာင္တြင္းမွထြက္ရန္ႀကိဳးစားေသာ ေက်ာင္းသူမ်ားကို ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက လက္ျခင္းတြဲခ်ိတ္၍ တားဆီးထားသျဖင့္ ေက်ာင္းသူမ်ားမွာ ေ႐ွ့မတိုးႏိုင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူတို႔ႏွင့္ အေဆာင္ေပါက္ဝမွာ မီတာ (၅၀) ခန္႔ကြာေဝးသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အသက္ (၃၀) ေက်ာ္မ်က္မွန္ႏွင့္ ပိန္ပိန္ပါးပါး ေက်ာင္းသားႀကီးတေယာက္သည္ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႔၏ အကူအညီျဖင့္ အေဆာင္တံခါးမႀကီး အုတ္တံတိုင္းေပၚ ေရာက္သြားသည္။

"သစၥာေဆာင္နဲ႔ ေ႐ႊမန္းက ညီမေတြေရ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ၊ ေ႐ႊတိဂုံဘုရားေပၚမွာ စစ္တပ္နဲ႔ ဝိုင္းခံထားရၿပီး မၾကာခင္ ေသြးေျမက်ေတာ့မယ္ အကိုဟာ ၁၉၆၂ ေက်ာင္းသားေဟာင္း တေယာက္ပါ။ အဲဒီတုံးက ဇူလိုင္ (၇) ရက္ အေရးေတာ္ပုံမွာ၊ ေက်ာင္းသားေတြကို ရိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးေနတဲ့ စစ္သားေတြကို သစၥာနဲ႔ေရႊမန္း ညီအမေတြက၊ သနပ္ခါးတုံးနဲ႔အတူ ဆႏၵျပခဲ့ၾကတယ္။ ခုလဲ ညီမတို႔က ေမာင္ႏွမစိတ္ဓါတ္ျပဖို႔၊ အေဆာင္ထဲကထြက္ၿပီး အကိုေတာ္ ေက်ာင္းသားေတြဆီ လာေပါင္းလွည့္ၾကပါ" ဟူ တရားေဟာသည္။ သစၥာေဆာင္ဂိတ္ဝတြင္စု႐ုံးေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားက ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား တခဲနက္တုိင္ေနသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ အေဆာင္ေပါက္ဝတြင္ တားဆီးခံထားရေသာ ေက်ာင္းသူမ်ားအနက္မွ ၃ ေယာက္က ဆရာ ဆရာမမ်ားကို ထိုင္ကန္ေတာ့သည္။ ေနာက္ ႐ုတ္တရက္ျပန္ထၿပီး ဆရာမ်ားကို အတင္းတြန္းဖယ္ကာ ႐ုန္းထြက္လာၾကသည္။ ဆရာမ်ားမွာ အငိုက္မိၿပီး အလန္႔တၾကားေ႐ွာင္လိုက္ၾကသျဖင့္ လက္တြဲျပဳတ္ကာ၊ လူကာတန္း ၿပိဳသြားသည္။ ထိုေနရာမွ ေက်ာင္းသူမ်ားက အလုံးအရင္းျဖင့္အတင္းတိုးထြက္လာၾကရာ ဆရာမ်ားမွာ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ေက်ာင္းသူမ်ားက ဂိတ္တံခါးမႀကီး ပိတ္ထားသျဖင့္ ေဘးမလြယ္ေပါက္ တံခါးကိုဆြဲဖြင့္ကာ ထြက္လာၾကသည္။ ေ႐ွ႔ဆုံးမွ ဆရာမ်ားကို ထိုင္ကန္ေတာ့ၿပီး ေဖါက္ထြက္လာသည့္ ေက်ာင္းသူ ၃ ဦးမွာ ယဥ္မမ၊ (တတိယႏွစ္ စိတ္ပညာ (မႏၱေလး)၊ ရီရီျမ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ဓါတုေဗဒ-မိုးကုတ္ႏွင့္ နန္းတင္တင္ျမ တတိယႏွစ္ ႐ူပေဗဒ-ေတာင္ႀကီး) တို႔ျဖစ္ၾကသည္။

သူတို႔ ၃ ဦးသည္ ဤသပိတ္ႀကီး အၿပီးတြင္ အဖမ္းခံရကာ ေထာင္ဒဏ္ (၆)လစီ အျပစ္ေပးခံၾကရ သည္။ သူတို႔ (၃) ဦးက ေက်ာင္းသူမ်ားကို ၅ ေယာက္တတန္း စီတန္းစီေစသည္။ နဖူးစည္းစာတန္းႀကီးႏွင့္ ၾကယ္ ၆ ပြင့္ ျပည္ေထာင္စုအလံကိုလႊင့္ထူကာ ေက်ာင္းသူမ်ားကို ေ႐ွ႕ကထားလ်က္ ၇၀၀၀ ခန္႔ရိွေသာ ေက်ာင္းသားထုႀကီးသည္၊ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ပရဝုဏ္အတြင္းမွ ၿမိဳ့တြင္းသို႔ စံနစ္တက်ခ်ီတက္လာသည္။ ႀကိဳတင္ညိွႏိႈင္းထားသည့္အစုမ်ားမွ ေက်ာင္းသားမ်ားက လူတန္းႀကီး၏အျပင္ဘက္မွ လိုက္ပါႀကီးၾကပ္ကာ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားတိုင္ေပးသည္။ လမ္းတေလ်ာက္ ျပည္သူလူထုႀကီးက ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ လက္ခုတ္ၾသဘာတီးကာ ႀကိဳဆိုၾကသည္။

အလြန္ဇာတ္ႀကီးသည္ဆိုေသာ ျဗဟၼဏ ပုဏၰားမ်ားသည္ပင္ စႀကၤာႏြယ္စဥ္ရပ္သို႔ ေက်ာင္းသားမ်ား ေရာက္႐ိွလာသည့္အခါ ေသာက္ေရအိုးမ်ား၊ ငွက္ေပ်ာသီးႏွင့္ မုန္႔မ်ား ထြက္ေဝၾက႐ွာသည္။ စံနစ္တက် ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပခ်ီတက္လာေသာ ေက်ာင္းသားထုႀကီးေဘးမွ ျပည္သူမ်ားက ဝန္းရံလိုက္ပါလာၾကသည္။ ေစ်းခ်ိဳေတာ္ေ႐ွ့ေရာက္သည့္အခါ ခ်ီတက္မႈရပ္နားၿပီး တရားေဟာၾကသည္။ ေစ်းခ်ိဳသူ ေစ်းခ်ိဳသားမ်ားက မုန္႔အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ သစ္သီးသစ္ႏွံ၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ ေသာက္ေရတို႔ကို လိုက္လံေဝငွသည္။

ေခါင္းတုံလည္တုံႏွင့္ အသက္ႀကီးႀကီး အဘြားတေယာက္က သူ႔အနားမွ ေက်ာင္းသားတေယာက္ လက္ကိုဆြဲၿပီး "င့ါသားတို႔ရယ္ ျမန္ျမန္ျပန္ၾကပါ၊ ေတာ္ၾကာ ဟို လူယုတ္မာေတြက သားတို႔ကို ေသနတ္နဲ႔ပစ္လိမ့္မယ္" ဟု မ်က္ရည္လည္ရႊဲ ေတာင္းပန္ေနရွာသည့္ျမင္ကြင္းကို ေဘးမွျမင္ရသည့္ ပရိသတ္ ရင္နင့္ေၾကကြဲစဖြယ္ပင္။

ေစ်းခ်ိဳေတာ္မွ တကၠသိုလ္သို႔ ျပန္လည္ခ်ီတက္လာစဥ္ေန႔ (၁) နာရီတြင္ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနက တကၠသိုလ္မ်ား ရက္အကန္႔အသတ္မရိွပိတ္လိုက္ေၾကာင္း ေၾကျငာခ်က္ ထြက္လာသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ အားကစားရုံႀကီးတြင္ ျပန္လည္စုေဝးၿပီး အစီအစဥ္ဆြဲၾကသည္။ အားကစား႐ုံ အခန္းငယ္ထဲတြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႔စည္းၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ တင္ေမာင္သန္းႏွင့္ ေဆးတကၠသိုလ္မွသူငယ္ခ်င္းမ်ား ေရာက္လာသျဖင့္ ေဆးတကၠသိုလ္မွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ေရာက္လာေၾကာင္း ေၾကျငာသည့္အခါ ေက်ာင္းသားမ်ားက လက္ခုတ္တီးႀကိဳဆိုၾကသည္။ ဂ်ီတီအိုင္မွ ရဲေဘာ္မ်ား ေရာက္မလာေသးေပ။

သမဂၢဖြဲ႔သည့္အခါ ေထာက္လွမ္းေရးသတင္းေပးဟု က်ေနာ္တို႔ မသကၤာျဖစ္ေနသည့္ ခင္ေမာင္စန္း အား ေတာင္ႀကီးေက်ာင္းသားမ်ားက အတင္း ဥကၠဌတင္ၾကသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ တင္ေမာင္သန္းက ျပန္ၾကားေရးတြင္ တာဝန္ယူၾကသည္။ တင္ေမာင္သန္းႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ ျပန္ၾကားေရး႐ုံးခန္းအျဖစ္ စားကူးစက္မ်ားထားရာအခန္းကိုယူကာ ေၾကျငာခ်က္မ်ား ေရးသား႐ိုက္ႏွိပ္ၾကသည္။ သစၥာႏွင့္ေ႐ႊမန္းေဆာင္မ်ားမွ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ညေနစာ ထမင္းမ်ားပို႔ေပးသည္။ က်ေနာ္တို႔က သပိတ္စခန္းအျဖစ္ ပင္မအေဆာင္ အေဆာက္အဦးႀကီးကိုသိမ္းပိုက္ထားၿပီး၊ သမဂၢမႈေဆာင္မ်ားႏွင့္ လုံၿခံဳေရးမ်ားအပါအဝင္လူ (၅၀) ေက်ာ္ခန္႔သည္ အေဆာက္အဦးႀကီးကို သံတံခါးမ်ားပိတ္ထားၿပီး အခိုင္အမာတပ္စြဲထားသည္။ ခင္ေမာင္စန္းက ေမာ္ကြန္းထိန္း႐ုံးခန္းကိုယူၿပီး။ က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း အခန္းအသီးသီးေသာ့လိုက္ဖြင့္ေပးသည္။ ဤအခန္းေသာ့မ်ား သူဘယ္ကရသနည္း။ ဤအခ်က္က သူ႔အေပၚ က်ေနာ္တို႔၏ သံသယကို ပိုမိုခိုင္မာေစသည္။

အေဆာင္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား ညေန (၆) နာရီ ေနာက္ဆုံးထား၍ အေဆာင္မွ ဖယ္႐ွားေပးရန္ ေၾကျငာခ်က္ထြက္သည့္ သတင္းေရာက္လာသည္။ ပင္မေဆာင္ သံတံခါးမႀကီးတြင္ မိဘမ်ားေရာက္လာၿပီး သပိတ္စခန္းအတြင္းမွ သားသမီးမ်ားကိုျပန္လာခဲ့ရန္ ငိုယိုေခၚယူၾကသည္။ ဘယ္သူမွ ျပန္မလိုက္ၾက။ က်ေနာ္က ျပင္ပသတင္းမ်ားစုံစမ္းၿပီး ဂ်ီတီအိုင္မွ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားကိုေစာင့္ေနစဥ္ က်ေနာ့္ နံေဘးမွ မိန္းကေလးတဦးလာရပ္ၿပီး "ေမေမ၊ သမီး ျပန္မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ ဒီ လက္ဝတ္လက္စားေတြဘဲ ျပန္ယူသြားပါ" ဟုေျပာသံႏွင့္အတူ အျပင္မွငိုသံၾကားသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိ၏။ သစၥာေဆာင္္ေ႐ွ႔တြင္ ဆရာမ်ားကို ေဖါက္ထြက္ခဲ့သူ ေက်ာင္းသူ (၃) ဦးအနက္မွ တဦးျဖစ္ေသာ စိတ္ပညာတတိယႏွစ္ေက်ာင္းသူ ယဥ္မမ ကို ေတြ႔ရ၏။ သူမသည္ ပိန္ပိန္ပါးပါး အသားျဖဴျဖဴျဖစ္ၿပီး မႏၱေလးတကၠသိုလ္တခုလုံးတြင္ scooter ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ေက်ာင္းတက္သည့္ တဦးတည္းေသာေက်ာင္းသူအျဖစ္ က်ေနာ္မွတ္မိေန၏။ သူမက လက္၀တ္လက္စားမ်ား အတင္းခၽြတ္ကာ သံတံခါးအျပင္ဘက္မွ သူ႔မိခင္ႏွင့္ အမျဖစ္ဟန္တူေသာ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦးသို႔ ထိုးေပးေနသည္။

"ဒီက ေက်ာင္းသားေတြ ေသာက္ရေအာင္ လၻက္ရည္ေဖ်ာ္ၿပီး လာပို႔ေပးဦးေနာ္"

"ေအးပါ၊ သမီးရယ္။ သမီးကို အေမစိတ္မခ်ဘူး" ဟု

႐ိႈက္သံႏွင့္ မိခင္ျဖစ္သူကမွာေနသျဖင့္ က်ေနာ္က ဝင္၍ ေဖ်ာင္းဖ်ေပးရသည္။ ညေန (၆) နာရီခန္႔တြင္ ဂ်ီတီအိုင္မွရဲေဘာ္မ်ား ေရာက္လာၿပီး ၁၀.၆.၇၅ ေန႔တြင္ ၎တို႔ သပိတ္ေမွာက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ယခုည (၉) နာရီေက်ာ္လ်င္ မီးမ်ားျဖတ္ကာ သပိတ္စခန္းကိုဝင္စီးလိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း မႏၱေလးတၿမိဳ့လုံးမွ ရပ္ကြက္ေကာင္စီမ်ားကို ေဗာဓိကုန္းဘုရားတြင္ စု႐ုံးထားေၾကာင္းတို႔ကို သိ႐ိွလာရပါသည္။

ဤသတင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ သမဂၢအစည္းအေဝးတြင္ ေ႐ွ႕လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား အႀကိတ္အနယ္ ျငင္းခုန္ေဆြးေႏြးေနစဥ္ . . ည (၈) နာရီခြဲခန္႔တြင္ မီးမ်ားအားလုံး ၿငိမ္းသြားသည္။ ေမွာင္ထဲမွေန၍

"သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ . . မင္းတို႔ကို ဖမ္းဘို႔ စစ္ကားေတြ ေရာက္လာေနၿပီ ေျပးၾကပါေတာ့" ဟု ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ ေက်ာင္းသားတဦး ကလာေအာ္သည္။ က်ေနာ္တို႔တသိုက္လည္း စက္ခန္းထဲမွ စာ႐ြက္စာတမ္း လက္စလက္နမ်ားကိုသိမ္းၿပီး ေျမညီထပ္သို႔ ေလွကားအတိုင္းဆင္းလာၾကစဥ္ ေအာက္ထပ္တြင္ အခ်ီအခ် စကားမ်ားေနသည့္ လူတစုကို ေတြ႔ၾကရသည္။

တေယာက္က ေက်ာက္ဖေယာင္းတိုင္ႀကီး ကိုင္ေျမွာက္ထားၿပီး တေယာက္က လက္ထဲတြင္ သစ္သားတုတ္တေခ်ာင္း ကိုင္ထားသည္။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္မွာ ဆံပင္ရွည္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုယ္စားလွယ္မ်ားျဖစ္သည့္ ကိုဝင္းျမင့္ႏွင့္ ကိုေမာင္ေမာင္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔သည္ ေနာင္တြင္ ႏုိင္ငံေက်ာ္ေတးေရးဆရာ ဝင္းမင္းေထြးႏွင့္ အဥၹလီေမာင္ေမာင္တို႔ ျဖစ္လာၾကသည္။

က်ေနာ္သည္ ကိုေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ဘဝတြင္ ႏွစ္ႀကိမ္ဆုံခဲ့ရာ ယခု တႀကိမ္သည္ ပထမဆုံးျဖစ္ၿပီး ေနာင္ရွစ္ေလးလုံး လူထုတိုက္ပြဲႀကီး၏ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ (မႏၱေလး) ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢဖြဲ႔စည္းရာတြင္ တႀကိမ္ ျပန္ဆုံခဲ့ရပါေသးသည္။ [ယခုသူကြယ္လြန္သြားခဲ့႐ွာပါၿပီ] သူတို႔ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ခင္ေမာင္စန္းႏွင့္ ေက်ာင္းသူႏွစ္ဦး ရပ္ေနသည္။ ေက်ာင္းသူႏွစ္ဦးမွာ နန္းတင္တင္ျမႏွင့္ ရီရီျမ တို႔ျဖစ္သည္။ ကိုဝင္းျမင့္ႏွင့္ က်ေနာ္မွာ ကဗ်ာေရးသူမ်ားအျဖစ္ မုန္းတိုင္းဂ်ာနယ္ထုတ္ေဝရာတြင္ သိကၽြမ္းခဲ့ၿပီးျဖစ္ရာ "ေဟ့လူ ဘာျဖစ္တာလဲဗ်" ဟုက်ေနာ္က လွမ္းေမးလိုက္၏ "ဗ်ာ၊ ဒီလူက သမဂၢ List ေတြကူးထားတာ အခု ျပန္ေပးဘို႔ေတာင္းေတာ့ ဒါသမိုင္းဘဲဆိုၿပီး ျပန္မေပးဘူးလုပ္ေနတာ" အစည္းအေဝးထဲမွာလဲ ဘဏ္ေဖါက္ဖို႔ ဆိုၿပီး ေပါက္ကရေတြ အဆိုတင္ေသးတယ္။ "ဒီလူ႔ကို က်ဳပ္တို႔ မသၤကာဘူး" ဟု ခင္ေမာင္စန္းကို လက္ညိႈးထိုးကာ ေျပာလိုက္၏။

က်ေနာ္လည္း ေဒါသထြက္သြားၿပီး "ေဟ့ေကာင္ ခင္ေမာင္စန္း မင္းဘာေကာင္ဆိုတာ ငါတို႔အားလုံး သိၿပီးသား။ မင္း နယ္ေျမ႐ုံးကေနအျပင္ ဖုန္းဆက္တာလဲ ငါတို႔သိတယ္။ ဘယ္မလဲ စာရင္း ေပးမလား မေပးဘူးလား ...မေအ xx" ဟုေျပာေျပာဆိုဆုိ အုတ္နီခဲတလုံးေျပးေကာက္ကာ သူ႔ကိုဝိုင္းလိုက္ၾကသည္။ ခင္ေမာင္စန္းမွာ ခါးၾကားတြင္ ဓါးေျမွာင္တလက္ထိုးထားသည္။ က်ေနာ္တို႔က တုတ္မ်ား ခဲမ်ား ကိုင္ေဆာင္ထားၿပီး လူ႐ွစ္ေယာက္ခန္႔ရိွသည့္အတြက္ သူတိုက္ပုံအက်ႌၾကားမွ King Note စာအုပ္အျပာကို မေပးခ်င္ ေပးခ်င္ ထုတ္ေပးသည္။ ကိုဝင္းျမင့္က လွန္ဖတ္ၾကည့္ကာ "ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ႕ ဒါဘဲ က်ေနာ္ ဖ်က္ဆီးလိုက္ေတာ့ မယ္ အခ်ိန္မ႐ိွေတာ့ဘူး လစ္ၾကစို႔္"  ဟု ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ပင္ လူစုခြဲလိုက္ၾကသည္။

က်ေနာ္တို႔ တသိုက္ ပင္မေဆာင္ေလွကား မ်က္ႏွာစာေရာက္စဥ္ပင္ ေက်ာင္းပရဝုဏ္ျပင္ပမွ ကားမီးေရာင္မ်ားကိုေတြ႔ရၿပီး  ပိတ္ဆို႔ထားေသာ ဂိတ္တံခါးအနီးတြင္ ရပ္သြား၏။

(ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ား ခင္ဗ်ား။ ေအးေအးေဆးေဆး ဖမ္းခံၿပီး ဥပေဒအရေျဖရွင္းၾကပါ။)

တဗုန္းဗုန္း အေျပးခ်ီတက္လာသံမ်ားကို ၾကားရသည္။ ေနာက္မွ ကားမီးေရာင္တန္းမ်ား တေရြ႔ေရြ႔ လိုက္ပါလာသည္။ က်ေနာ္တို႔ တသိုက္လည္း ကမန္းကတမ္း ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ကာ ေတာင္ဘက္ေလွကားမွ အေျပးဆင္းၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဂ်ိဳင္းေထာက္သံတေဒါက္ေဒါက္ျဖင့္ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ေလွကားေပၚတက္လာသည့္ ေျခတဖက္သာရိွသည့္ ပထဝီအဓိကေက်ာင္းသား ပ်ဥ္းမနားမွ ကိုျမင့္ေဆြသက္ ျဖစ္သည္။

"ေအာ္ ခုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပးၾကမလို႔ေပါ့ေလ" သူကလွမ္းေျပာသည္။

"ေဟ့လူ စစ္ကားေတြလာေနၿပီ လယ္ကြင္းလက္ကို ျဖတ္ေျပးမွလြတ္မယ္ လာက်ဳပ္တို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့"

သို႔ရာတြင္ သူက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ တည္ၾကည္ၿငိမ္သက္စြာပင္ ပင္မေဆာင္ အေဆာက္အဦးေပၚသို႔ တက္သြားသည္။ သိပ္မၾကာမွီ သူ႔ကို စစ္သားမ်ားက ဖမ္းသြားၾကသည္ဟု သိရသည္။ သူႏွင့္ က်ေနာ္ ၁၉၇၈ တြင္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲ၌ ျပန္ဆုံၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗကပ ယူဂ်ီအျဖစ္ သူ႔ကို ျပန္ေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ္တို႔သည္ စပါးဝါႏွင့္ရာေက်ာ္ အမ်ိဳးသားေဆာာင္မ်ားေဘးမွ ျဖတ္ေက်ာ္ကာ လယ္ကြင္းမ်ားဘက္သို႔ ျဖတ္ထြက္ၾကသည္။ လယ္ကြင္းထဲတြင္ ေသတၱာမ်ား အိပ္ယာလိပ္မ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းသား အမ်ားအျပားကို ေတြ႔ရသည္။ သူတို႔သည္ ညေန ၆ နာရီအေဆာင္မွထြက္ေပးရၿပီး ေနစရာမ႐ိွသျဖင့္ လယ္ကြင္းထဲ အစုလိုက္ေရာက္ရိွေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ ေက်ာင္းသား အုပ္စုထဲေရာေႏွာ ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ေနၾကသည္။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အလင္းေရာင္ေပၚလာသည့္အခါ ေလယာဥ္ကြင္းမွပတ္၍ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ျပန္ၾကသည္။ ယေန႔ ဇြန္ (၁၀) ရက္ေန႔တြင္ G.T.I ေက်ာင္းသားမ်ား သပိတ္ေမွာက္ၾကမည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား လူစုခြဲကာ G.T.I ေရာက္ေအာင္ သြားၾကသည္။ နံနက္ (၁၀)နာရီခန္႔တြင္ ဂ်ီတီအိုင္ မွ ခြပ္ေဒါင္းလံလႊင့္ကာ ေက်ာင္းသားမ်ား ခ်ီတက္ဆႏၵျပၾကသည္။ ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းအျပန္တြင္ သပိတ္စခန္းမဖြင့္ေတာ့ဘဲ လူစုခြဲၾကသည္။ ညပိုင္းတြင္ အေဆာင္႐ိွ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား အဖမ္းခံၾကရသည္။

မႏၱေလးတကၠသိုလ္ သပိတ္ႏွင့္ပါတ္သက္၍ ခင္ေမာင္စန္းမွတ္မိသမွ်ေက်ာင္းသားမ်ား အဖမ္းခံ ၾကရသည္။ ၁၉၇၅  သပိတ္ႀကီးတြင္ ေျပာစမွတ္ျဖစ္က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ကိစၥတစ္ခုရိွပါသည္။ လြတ္လပ္ေရးအႀကိဳကာလ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ အလြန္နာမည္ႀကီးခဲ့ေသာ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္စ်ာပနတြင္ "ဟယ္ .. ဘေမာ္အစိုးရ " ဟု စြဲခ်က္တင္ကာ ရဲရဲေတာက္ေတာက္ မိန္႔ခြန္းေျပာခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ "အာဏာရွင္ကိုလွေ႐ႊ" ၏သား ေဆးတကၠသိုလ္ (၂) မွ ဆရာက စစ္အစိုးရဆန္႔က်င္ဆႏၵျပေသာ ေဆး (၂) ေက်ာင္းသားမ်ားကို အစိုးရသက္ေသအျဖစ္ တရားခြင္တြင္လိုက္ပါထြက္ဆို ေထာင္ခ်ျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ယခု သူသည္ ေဆးတကၠသိုလ္ ပါ/ခ်ဳပ္ျဖစ္ေနပါသည္။

စာေမးပြဲမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္ ေျဖရသည္။

ေက်ာင္းမ်ားျပန္ဖြင့္သည့္အခါ ၁၉၇၅ ေက်ာင္းသားသပိတ္၏ ေႀကြးေၾကာ္သံ "ေအာင္ပြဲဟာ တိုက္ရဲသူအတြက္ျဖစ္တယ္" ဆိုသည့္ ေဆာင္ပုဒ္မွာ ေက်ာင္းသားထုအတြင္း ပ်႕ံႏွံ႔က်န္ရစ္သည္။ ဤေဆာင္ပုဒ္မွာ ဗမာျပည္၊ ျပည္သူ႔အသံ၏ေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ မဆလ အစိုးရက တကၠသိုလ္စာေပးစာယူသင္တန္းအစီအစဥ္ကိုထုတ္ျပန္ၿပီး အေဆာင္လခမ်ားကိုလည္း တို႔ျမွင့္သတ္မွတ္လိုက္သည္။ အဖမ္းခံေက်ာင္းသားလႊတ္ေပးေရးႏွင့္အတူ အေဆာင္လခမ်ားေလ်ာ့ခ်ေပးရန္ ေတာင္းဆိုခ်က္တခု တိုးလာသည္။

ဒီတခါ တိုက္ပြဲရက္ကေတာ့ ၁၉၇၆ မတ္လ (၂၃) ရက္ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ရာျပည့္ေမြးေန႔။

ေက်ာင္းမ်ားျပန္ဖြင့္သည့္အခါ အဓိကလႈပ္႐ွားသူ ေက်ာင္းသားအုပ္စုမ်ားထဲမွ အနည္းငယ္သာ အဖမ္းခံရသည့္အတြက္ က်ေနာ္တို႔၏ တကၠသိုလ္ေပါင္းစုံ ဆက္သြယ္လႈပ္႐ွားမွဳမ်ားမွာ အ႐ိွန္ေလ်ာ့မသြား။ မိႈင္းရာျပည့္အထိမ္းအမွတ္ ဝါဒျဖန္႔စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ား ေၾကျငာခ်က္မ်ား ကဗ်ာစာအုပ္မ်ား ပလူပ်ံေအာင္ ထြက္လာသည္။ ဆရာတင္မိုး၏ . . .

သမိုင္းမဟာ တေကြ႔

မိွဳင္းရာျပည့္ ကိုလ

ကိုင္းလာေဟ့ သြားရေအာင္

(၂၃.၃.၁၉၇၆)

ဟူသည့္ ကဗ်ာတိုေလးပါ Post Card ကို အႀကီးအက်ယ္ျဖန္႔ခ်ီၾကသည္။

၁၉၇၅ သပိတ္အေတြ႔အႀကဳံအရ တကၠသိုလ္ခ်င္းဆက္သြယ္မႈမွာလည္း ပိုမိုလြယ္ကူ ေခ်ာေမြ႔လာသည္။ မ.ဆ.လ က (၂၃) ရက္မတိုင္မွီ တကၠသိုလ္ေပါင္းစုံလူဖမ္းပြဲႀကီး က်င္းပသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ကဗ်ာဆရာမ်ား ကာတြန္းဆရာမ်ား လက္ကမ္းစာေစာင္ထုတ္ေဝသူမ်ား ၇၄-၇၅ သပိတ္တြင္ပါဝင္ခဲ့သည္ဟု မသကၤာခံရသူမ်ား ႀကိဳတင္အဖမ္းခံရသည္။

မတ္ ၂၂ တြင္ P.D.P သို႔ ေတာခို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုတင္ေမာင္ဦးႏွင့္ ရန္ကုန္စီးပြါးေရးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုျမင့္ဦး (ေရနံေခ်ာင္း) ခြပ္ေဒါင္းအလံမ်ား လက္ကမ္းစာေစာင္မ်ား ပိုစတာမ်ားႏွင့္ဖမ္းမိေၾကာင္း သတင္းစာတြင္ေဖာ္ျပသည္။ မိႈင္းရာျပည့္ခ်ီတက္ပြဲလမ္းေၾကာင္းႏွင့္တိုက္ပြဲဝင္ ႏိႈးေဆာ္ခ်က္"ရင္ဖြင့္သံ နိဒါန္းစာေစာင္ကိုလည္း" သတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပသည္။

ကိုတင္ေမာင္ဦးမွာ  ၁၉၇၀ျပည့္ႏွစ္တြင္ လက္ဝဲေက်ာင္းသားတဦးအျဖစ္ ထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရကာ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာသည့္အခါ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၏ ျပည္ခ်စ္ပါတီ P.D.P ရိွရာ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ထြက္ခြာ သြားခဲ့သည္။ ၁၉၇၄ ဦးသန္႔အေရးအခင္းႏွင့္ ၁၉၇၅ ဇြန္ အလုပ္သမား ေက်ာင္းသားသပိတ္တြင္ ပါဝင္ကာ ထိုင္းႏိုင္ငံသုိ႔ ျပန္၍ တိမ္းေရွာင္သြားသူျဖစ္သည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္

တာေကာဒီ(ဤေနရာမွယူပါသည္) http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=760:article&catid=37:2009-04-17-01-30-25&Itemid=64