ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ တတိယပိုင္း၊ အခန္း(၁ဝ)
တတိယပိုင္း
ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းမႈး
က်ေနာ္ခြင့္ ၆ လယုူၿပီး အနားယူ၍ ျပန္ေနေကာင္းလာေသာအခါ
က်နာ့္ကို ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းမႈးအျဖစ္ ေမၿမိ့ဳတြင္ တာဝန္ခန္႔လိုက္ပါသည္။
ေနာက္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ဆန္းေလာက္တြင္ ေျမာက္ပိုင္းစစ္တိုင္းမႈးျဖစ္စဥ္
စစ္ရံုးခ်ဳပ္၏အစီအစဥ္အရ ကရင္တပ္မ်ားလႈပ္ရွားလာသျဖင့္ ေျမာက္ပိုင္းရွိကရင္တပ္အခ်ိဳ႔ကို
လက္နက္ျုဖတ္ရသည္။ ထိုကိစၥမွာ လြယ္သည္မဟုတ္ ကရင္မ်ားက က်ေနာ့္အေပၚယံုၾကည္သျဖင့္ လက္နက္အပ္ၾကသည္။
ကရင္တပ္သားမ်ားကိုမူ ေမၿမိ့ဳအခ်က္ျပတပ္ရင္းတြင္ ထားသည္။ (ထို က်ေနာ္ လက္နက္ျဖဳတ္ၿပီး
ထိန္းသိမ္း ခဲ့ဖူးသည့္ ကရင္၊ ကခ်င္ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႔ႏွင့္ က်ေနာ္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာၿပီးေနာက္
ျပန္လည္ဆံုေတြၾကရပါသည္။ သူတို႔မွာ ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္းတပ္ႏွင့္အတူ တရုတ္ျပည္ပါသြားၿပီး
ထိုမွတဆင့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးေဒသ အေရွ႔ေျမာက္ စစ္ေဒသသို႔
ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာၿပီး က်ေနာ့္မွာလည္း ၁၉၇၆ ခုႏွစ္မ်ာ ေတာခိုကာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသို႔
ေရာက္ရွိလာရာတြင္ အေရွ႔ေျမာက္စစ္ေဒသ ဌာနခ်ဳပ္ရွိရာပန္ဆန္းၿမိ့ဳတြင္ ျပန္လည္ဆံုစည္းမိၾကပါသည္။)
ထိုအတြင္းမွာပင္ ေမၿမိ့ဳေလယာဥ္ကြင္းမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္း
ဖုန္းဆက္သျဖင့္ ေလယာဥ္ပ်ံကြင္းဆင္းၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကို သြားေတြ႔ကာ
က်ေနာ့္အိမ္သို႔ ေခၚလာရသည္။
ထိုမွသိရသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းသည္ ကေလာၿမိ့ဳသို႔သြားရန္
ရန္ကုန္ေလဆိပ္သို႔လာၾကရာတြင္ ေလဆိပ္အနီးတြင္ တစံုတဦးက ေသနတ္ျဖင့္ ေခ်ာင္းေျမာင္းပစ္ခတ္လုပ္ႀကံံျခင္း
ခံရပါသည္။ ကံသီ၍ ဘာမွ်မထိခိုက္ဘဲ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရသည္။
ဤတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းက စဥ္းစားမိသည္မွာ ယခုလိုသူ႔အတြက္
အႏၲရာယ္မ်ားေသာကာလတြင္ မိတ္ေဆြျမန္မာအရာရွိႀကီး တဦးဦးကို မွီခိုၿပီးေနထိုင္မွျဖစ္မည္စိတ္ကူးၿပီ
မွီခိုရမည္သူအျဖစ္က်ေနာ့္ကိုေရြးခ်ယ္ၿပီး က်ေနာ္ရွိရာေမၿမိ့ဳသို႔ လာၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆိုပါသည္။
က်ေနာ္က ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာလက္ခံၿပီး က်ေနာ့္အိမ္တြင္ ႀကိဳက္သေလာက္ေနရန္ေျပာၿပီး အိမ္တြင္ထားပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းတို႔ က်ေနာ့္အိမ္တြင္ေနစဥ္ က်ေနာ့္သမီးငယ္
စန္းစန္း ၁ ႏွစ္ခြဲရြယ္သမီးကို သူအေတာ္ခ်စ္သည္။ ပါးေဖာင္းႀကီး ပါးေဖာင္းႀကီးဟုနံမည္ေပး၍
ေခၚတတ္ ျမွဴတတ္ပါသည္။ က်ေနာ့္သမီးအႀကီး လွလွ ၃ ႏွစ္သမီးမွာ ဇာတိသံုးဆယ္ၿမိ့ဳတြင္ က်ေနာ့္
ေယာကၡမမ်ားႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။
ေနာက္တေန႔တြင္ ကရင္အရာရွိတခ်ိဳ႔ က်ေနာ့္အိမ္ေရာက္လာၿပီး
ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းကိုေတြ႔လိုေၾကာင္း ခြင့္ေတာင္းပါသည္။ က်ေနာ္က ခြင့္ေတာင္းစရာမလိုပါ
ေတြ႔ခ်င္တာေတြ႔ရပါတယ္ဟုေျပာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းရွိရာ အိမ္ေပၚထပ္သို႔တက္သြားၿပီး
“ကရင္အမ်ိဳးသား အရာရွိ တခ်ိဳ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုလာေတြ႔ပါတယ္။ က်ေနာ္သူတို႔ကိုဧည့္ခန္းမွာ
ေစာင့္ခိုင္းထားပါတယ္”ဟုေျပာၿပီးမွ “က်ေနာ္ကထပ္ေျပာသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ဗ်ား သူတို႔က
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို က်ေနာ့္အိမ္မွာဖမ္းဆီးထားတယ္လို႔ ထင္ျမင္ေနပံုရပါတယ္။ မဟုတ္ေၾကာင္းေျပာေပးပါခင္ဗ်ာ”ဟု
ေျပာရ ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းလည္း ဧည့္ခန္းဆင္းသြားၿပီး ၎အရာရွိတို႔ႏွင့္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ
စကားေျပာေနသည္မ်ားကို ၾကားရပါသည္။
ေနာက္ရက္အခ်ိဳ႔ၾကာေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းက က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာေနရတာအားနာလာ၍
သူတို႔အတြက္ အိမ္တလံုးရွာေပးပါရန္ ေလးေလးနတ္နတ္ေတာင္းဆိုလာပါသည္။ က်ေနာ္က ဒီကာလမွာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္က်ေနာ္ အတူေနၾကတာ ႏွစ္ဦးစလံုးအတြက္ လံုၿခံဳေကာင္းမြန္သည္၊ ဗမာတခ်ိဳ႔က
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုလုပ္ႀကံံရန္ ႀကံစည္လွ်င္ က်ေနာ္ရွိေန၍ခက္မည္ တဖန္ကရင္တခ်ိဳ႔က က်ေနာ့္ကိုလုပ္ႀကံံရန္
ႀကံစည္လွ်င္လည္း တဖက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွိေန၍ခက္မည္ ထိုေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ပိုလံုၿခံဳႏိုင္ၾကပါမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မေျပာင္းရန္ႏွင့္အားမနာရန္ ေျပာပါသည္။
ထိုသို႔က်ေနာ္တို႔အေပၚ အားမနာဖို႔ေျပာေသာ္လည္း အတင္းသာေျပာင္းဖို႔
ဖိေျပာလာသျဖင့္ ေျမာက္ပိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ရွိ အရာရွိရိပ္သာမွာ လူမရွိသျဖင့္ ထိုရိပ္သာသို႔ေျပာင္းေနဖို႔
စီစဥ္ေပးရပါသည္။ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ အိုးခြက္ေတြလည္း အသင့္ရွိသည့္ေနရာျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္က
ညေနရံုးဆင္းတိုင္း သူတို႔အိမ္ဝင္၍ ႏႈတ္ဆက္ေမးျမန္းတတ္ပါသည္။ တညေန က်ေနာ္ေရာက္သြားစဥ္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းမွာ အေတာ္မ်က္ႏွာမေကာင္းပါ။ က်ေနာ္က ထံုးစံအတိုင္း ေနထိုင္ေကာင္းမေကာင္း
လိုအပ္တာရွိမရွိေမးျမန္းၿပီး ျပန္ထြက္လာကာ ကင္းေစာင့္ ရဲေဘာ္ကို ထိုေန႔က ဒီအိမ္ကိုဘယ္သူလာသလည္းဟု
ေမးျမန္းစစ္ေဆးရာ ဗမာစစ္အရာရွိတဦးလာေၾကာငေျပာသျဖင့္ ပံုပန္းသ႑ာန္ပါ ဆက္ေမးေသာအခါ တပ္တြင္းမွ
ဆိုရွယ္လစ္တပ္မႈးတဦး ျဖစ္ေနပါသည္။ ထိုဆိုရွယ္လစ္တပ္မႈးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းအား ဘာမ်ား
ေျပာသြားသည္မသိပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းမွာ အေတာ္ပင္ မ်က္ႏွာပ်က္ေနရွာပါသည္။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့
ဘာမွ်ေျပာမျပပါ။
ထိုကာလတြင္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ဇႏၷဝါရီလကုန္ခါနီးတြင္ ေတာင္ငူၿမိ့ဳကိုလည္းေကာင္း၊
၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ (၁)ရက္ေန႔တြင္ ေတာင္ပိုင္းတိုင္းအတြင္းရွိ အင္းစိန္ၿမိ့ဳကိုလည္းေကာင္း
ကရင္အမ်ိဳးသား ေကအင္ဒီအိုသူပုန္တပ္တို႔ကသိမ္းပိုက္လိုက္ေၾကာင္း သတင္းမ်ားထြက္ေပၚလာပါသည္။
ထိုအတြင္း က်ေနာ့္အား ရန္ကုန္စစ္ရံုးခ်ဳပ္က ေခတၲဆင္းလာဖို႔ေခၚသျဖင့္
က်ေနာ္ရန္ကုန္ဆင္းသြားပါသည္။ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းျဖစ္ေန၍
စစ္ရံုးခ်ဴပ္ရွိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းထံသြား၍ သတင္းပို႔ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းအခန္းသို႔ က်ေနာ္ေရာက္ေၾကာင္းသတင္းပို႔ရန္
ဝင္သြားေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းမွာ လက္တဖက္က ေျမပံုႀကီးတခ်ပ္ကို ကိုင္ထားၿပီး လက္တဖက္က
ၾကက္ဥႏွင့္ဘရန္ဒီေရာထားေသာ အရက္ခြက္ကိုကိုင္ထားကာ မ်က္ႏွာသုန္သုန္မႈန္မႈန္ႏွင့္ (က်ေနာ္
မွတ္မိသေလာက္) က်ေနာ့္ကိုေျပာသည္မွာ - ယခုအင္းစိန္ကို ကရင္သိမ္းလိုက္ၿပီ။ အင္းစိန္တိုက္ပြဲႀကီး
ျဖစ္ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ား ေတာင္ပိုင္း စစ္တိုင္းမႈး ဦးေအာင္သင္းေနရာအျမန္သြားလဲၿပီး အင္းစိန္တိုက္ပြဲ
တိုက္ေပေတာ့ဟုဆိုကာ သူကိုင္ထားေသာ ေျမပံုႀကီးကိုထိုးေပးၿပီး ခဏအၾကာ အခန္းမွထြက္သြားပါေတာ့သည္။
က်ေနာ့္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက တာဝန္လႊဲေပးသြားသျဖင့္
ေတာင္ပိုင္းတိုင္းမႈး ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ဦးေအာင္သင္းထံမွ တာဝန္လႊဲေျပာင္းယူရမည့္ အေၾကာင္း
ဆက္၍ေရးသားရမည္ျဖစ္ရာ ထိုအတြင္း ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ေအာင္သင္းအေၾကာင္းဟူေသာေခါင္းစဥ္ျဖင့္
က်ေနာ္ေရးသားထားေသာ စာတမ္းတေစာင္ကို က်ေနာ့္ဖိုင္တြဲေဟာင္းတခုမွ က်ေနာ့္သမီးႀကီးလွလွက
ေတြ႔ရွိၿပီး က်ေနာ့္ကိုေပးရာ က်ေနာ္ဖတ္ၾကည့္ေသာအခါ ထိုစာတမ္းတြင္ က်ေနာ္ေရးလိုေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို
ပိုမိုျပည့္စံုစြာႏွင့္ခိုင္လံုတိက်စြာ ေရးထားတာေတြ႔ရပါသည္။ ထိုစာတမ္းကို ၁၉၉၁ ခုႏွစ္က
ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေမာ္ကြန္းတိုက္အတြက္ ေရးေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ထိုကိစၥကို အသစ္မေရးေတာ့ဘဲ ပိုမိုျပည့္စံုေနသည့္ထိုစာတမ္းကို
ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။
ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ေအာင္သင္းအေၾကာင္း
ဦးေအာင္သင္း၏ဇာတိမွာ က်ေနာ့္ဇနီးအဆိုအရ က်ေနာ္တို႔ဇာတိ
သံုးဆယ္ၿမိ့ဳေဒသကပဲျဖစ္ၿပီး မိဘေတြမွာ ေျမရွင္ႀကီးမ်ိဳးရိုးေတြျဖစ္ပါသည္။ ၎တို႔ညီအစ္ကိုတစုမွာ
ပညာတတ္မ်ားျဖစ္ၿပီး ၿဗိတိသွ်ေအာက္ အစိုးရအမႈထမ္းႀကီးမ်ားျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သူ၏ညီ ဦးတင္ထြဋ္ဆိုသူမွာ
ခရိုင္ စက္ရွင္တရားသူႀကီးတဦးဟု ၾကားဖူးပါသည္။ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစ ပထမဆံုး အေမရိကန္သံအမတ္ႀကီးျဖစ္သူ
ဦးစိုးၫြန္႔မွာ သူ၏ အစ္ကိုျဖစ္ပါသည္။ ဦးေအာင္သင္းကိုယ္တိုင္လည္း အဂၤလန္မွာ ဥပေဒပညာသြားသင္ခဲ့သူျဖစ္သည္ဟု
ၾကားဖူးပါသည္။
က်ေနာ္ ၁၉၄၆ - ၄၇ ခုႏွစ္ကတည္းက ၿဗိတိသွ်ေအာက္ ဗမာ့စစ္တပ္ထဲတြင္
ေမဂ်ာ(ဗိုလ္မႈး)ဦးေအာင္သင္းဆိုသူတဦးရွိေၾကာင္း သိထား ပါသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္
က်ေနာ္ဒုရင္းမႈးျဖစ္စဥ္ သူသည္ စစ္တရားရံုးတခုတြင္ဥကၠဌအျဖစ္ က်ေနာ့္တပ္အနီးတေနရာတြင္
လာရံုးဖြင့္ စစ္ေဆးသြားတာ သိခဲ့ရပါသည္။ လူခ်င္းေတာ့ မေတြ႔လိုက္ရပါ။ ၁၉၄၈ ဇႏၷဝါရီ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးရေသာအခါ
ဗမာ့စစ္တပ္ကို ဗမာအစိုးရသို႔ အဂၤလိပ္ကလႊဲစဥ္ ဗမာျပည္ေတာင္ပိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္တိုင္းမႈးတာဝန္ကို
ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ရာထူးျဖင့္ တာဝန္ေပးျခင္းခံရပါသည္။ ထိုစဥ္က ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းမႈးမွာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းျဖစ္သည္။ (ထိုစဥ္က ဗမာျပည္တြင္ စစ္တိုင္း ၂ တိုင္း ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္သာရွိ)
က်ေနာ္ မိတၴီလာမွ ခြင့္ျပန္လာၿပီးေနာက္ ၁၉၄၈ ေနာက္ဆံုးပိုင္းမ်ားတြင္ ဗိုလ္မႈးႀကီးရာထူးျဖင့္
ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းမႈးျဖစ္လာပါသည္။
၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလဆန္း (၁)ရက္ေန႔တြင္ အင္းစိန္ၿမိ့ဳကို
ကရင္မ်ားသိမ္းၿပီးေနာက္ တိုက္ပြဲမ်ားစတင္ပါေတာ့သည္။ ထိုစဥ္ အစိုးရက က်ေနာ့္ကို ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းမႈးျဖစ္ေနရာက
ရန္ကုန္သို႔ဆင္းလာဖို႔ ေခၚပါသည္။ ရန္ကုန္၌ ဦးစီးခ်ဳပ္ဗိုလ္ေနဝင္းႏွင့္ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း
က်ေနာ့္ကို ေတာင္ပိုင္းတိုင္းစစ္တိုင္းမႈးခန္႔လိုက္ၿပီး ယခုခ်က္ခ်င္း ဦးေအာင္သင္းေနရာ
သြားလဲယူရန္ႏွင့္ အင္းစိန္တိုက္ပြဲတိုက္ရန္ ၫႊန္ၾကားပါသည္။
က်ေနာ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုကို သြားေတြ႔သတင္းပို႔ၿပီး
မဂၤလာဒံုရွိ ေတာင္ပိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ရွိ ဦးေအာင္သင္း၏ရံုးခန္းသို႔ သြားပါသည္။ ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္
ဦးေအာင္သင္းမွာ သူ႔စားပြဲမွာ မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာႏွင့္ထိုင္ေနၿပီး က်ေနာ္သူ႔အခန္းထဲ
ဝင္သြားတာနဲ႔ ‘လာဗ်ိဳ႔ ခင္ဗ်ားကို ခ်က္ခ်င္းတာဝန္လႊဲဖို႔
အမိန္႔ရၿပီးလို႔ ေစာင့္ေနတယ္’ဟုေျပာပါသည္။ က်ေနာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရာ ဘယ္သြားရမလည္းဟုေမးေတာ့
သူခြင့္ႏွင့္ အနားယူေတာ့မယ္ဟု ေျပာသည္။
ဤတြင္ က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းပါ။ မ်ားစြာလည္းအားနာသြားပါသည္။
အသက္လည္း က်ေနာ့္ထက္ ၁ဝ ႏွစ္မွ်ႀကီးၿပီး က်ေနာ့္ထက္ ရာထူး ႀကီးသူလည္းျဖစ္၊ လူႀကီးလူေကာင္းတဦးလည္းျဖစ္လို႔
ခ်က္ခ်င္းပင္ - ဒီလိုေတာ့မေကာင္းပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တိုင္းမႈးအျဖစ္ဆက္လုပ္ပါ။ က်ေနာ္က
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာက္မွာတပ္မႈးႀကီးတဦးအေနနဲ႔ အင္းစိန္စစ္မ်က္ႏွာတာဝန္ယူပါ့မယ္ဟု ေျပာကာ
ဒီကိစၥက်ေနာ္ အခုဘဲ စစ္ရံုးျပန္သြားၿပီး အမိန္႔ျပင္ေပးဖို႔ေျပာမယ္ဆိုၿပီး ရန္ကုန္စစ္ရံုးသို႔
ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္လာပါသည္။
စစ္ရံုးေရာက္ေသာအခါ ဗိုလ္ေနဝင္းကို မေတြ႔ရေတာ့၍သူ႔စစ္ဦးစီး
(ပ)ႏွင့္သာ ေတြ႔ရေတာ့သည္။ (ထိုစဥ္က စစ္ဦးစီး (ပ)မွာ ဗိုလ္ေနဝင္း၏ လက္ေထာက္လိုပင္ ျဖစ္သည္)
က်ေနာ္က ဦးေအာင္သင္းကိုေျပာခဲ့သလိုပင္ အမိန္႔ကိုျပင္ေပးရန္ေျပာေသာအခါ ဒါဟာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း
က်ေနာ့္ကို ေျမာက္ပိုင္းကေခၚစဥ္ကတည္းက ဤတာဝန္ကိုလႊဲေပးဖို႔အခိုင္အမာဆံုးျဖတ္ၿပီးမွ
ေခၚတာျဖစ္ေၾကာင္း ဒီေန႔ရံုးမဆင္းမီ တာဝန္ လႊဲယူျဖစ္ေအာင္ယူပါဟု အတင္းအက်ပ္ေျပာပါေတာ့သည္။
ဘယ္လိုမွ ျပန္ျပင္ရန္ေျပာမရေတာ့ပါ။ က်ေနာ္ မဂၤလာဒံုသာ ျပန္လာခဲ့ရပါသည္။
က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ျပန္လာၿပီး ဦးေအာင္သင္းအခန္းေရာက္ေသာအခါ
သူ႔ကိုမေတြ႔ရေတာ့ဘဲ စားပြဲေပၚတြင္ က်ေနာ့္အတြက္ စာတေစာင္ေရးထားခဲ့ပါသည္။ သူထြက္သြားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း
တာဝန္လႊဲစာကို သူလက္မွတ္ထိုးၿပီး စားပြဲေပၚမွာတင္ထားေၾကာင္း စတာေတြ ေရးထားပါသည္။
က်ေနာ့္အထင္ က်ေနာ္စစ္ရံုးက မဂၤလာဒံုျပန္လာစဥ္ စစ္ရံုးကသူကို
ဖုန္းျဖင့္အျမန္ထြက္သြားရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္ဟန္တူပါသည္။ က်ေနာ္သူ႔အိမ္ ဖုန္းဆက္ေသာ္လည္းမရပါ။
ဤသို႔ျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ေတာင္ပိုင္းစစ္တိုင္းမႈးတာဝန္ယူၿပီး အင္းစိန္တိုက္ပြဲ ဝင္ရပါေတာ့သည္။
က်ေနာ္ ၁၉၅၃ ခု ဇူလိုင္လတြင္ တရုတ္ျဖဴတိုက္ဖို႔အတြက္
ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းမႈးအျဖစ္ ေမၿမိ့ဳကိုေျပာင္းရၿပီးေနာက္ တရုတ္ျဖဴတိုက္ေရး စီစဥ္ ရပါသည္။
သို႔အတြင္း သံလြင္အေရွ႔ေတာင္တန္းမ်ားအေပၚစစ္ခ်ီေသာအခါ က်ည္ဆံပိုသယ္ယူႏိုင္ဖို႔ စစ္ပစၥည္းမ်ား
အနည္းဆံုးအေပါ့ဆံုးသာ သယ္ဖို႔ကိစၥ က်ေနာ္စဥ္းစားတြက္ခ်က္ေနမိပါသည္။ အဓိကအေၾကာင္းတခုမွာ
လက္ရွိတပ္သားမ်ားအားထုတ္ေပးထားေသာ စစ္သံုး သကၠလပ္ေစာင္သည္ ထူၿပီးေလးလံေနသျဖင့္ ေႏြးလည္းေႏြးပိုေပါ့သည့္ေစာင္ဆိုလ်င္
က်ည္ဆံပိုသယ္ႏိုင္မည္ျဖစ္၍ မည္သူ႔ကိုေမးျမန္း သင့္သနည္းဆိုသည္ကိုစဥ္းစားေသာအခါ ဒုတိယကမၻာစစ္ပြဲအတြင္းက
ဝင္းဂိတ္၏ ထိုးေဖာက္ပြဲကသတိရမိသည္။ ထို႔အျပင္ ဝင္းဂိတ္ႏွင့္ ထိုစဥ္က ဝင္းဂိတ္အနားတြင္ရွိသူ
ဦးေအာင္သင္းတို႔အေၾကာင္းကိုလည္းဖတ္ဖူးထားတာ သတိရမိသည္။ က်ေနာ္တို႔စစ္တပ္၏ ပထမဆံုး
စစ္တိုင္းဖြံ႔ၿဖိဳးေရးသိပံၸေက်ာင္းအုပ္ႀကီးလုပ္ခဲ့သူ ဗိုလ္မႈးထြန္းျမတ္ေရးေသာစာအုပ္ျဖစ္သည္။
ထိုစာအုပ္ငယ္ကို က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတာ သတိရ မိသည္။ (ဗိုလ္မႈးထြန္းျမတ္၏ဇနီးမွာလည္း သံုးဆယ္ၿမိ့ဳသူျဖစ္၍
သူတို႔ႏွင့္ ဦးေအာင္သင္း ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ေတာ္ဟန္ရွိ၍ ဂုဏ္ယူၿပီး ထိုစာအုပ္ ေရးပံုရသည္။)
ထို႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ဆင္းသည့္အခါ ဦးေအာင္သင္းႏွင့္ေတြ႔ၿပီး ဝင္းဂိတ္ႏွင့္လိုက္ရစဥ္အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို
ေမးၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကူးမိပါသည္။
ေနာက္တရုတ္ျဖဴကိစၥအတြက္ ရန္ကုန္ဆင္းလာေသာအခါ က်ေနာ္ဗိုလ္မႈးထြန္းျမတ္ကိုရွာေခၚကာ
ဦးေအာင္သင္းထံသြားၾကပါသည္။ (စကားေျပာဆိုေဆြးေႏြးရင္း ဗိုလ္မႈးထြန္းျမတ္သည္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ႏွင့္ဒီမိုကေရစီစိတ္ရွိသူျဖစ္ၿပီး
သံုးဆယ္ရွိ က်ေနာ့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ သိကြ်မ္း ေနတာကိုလည္း သိလာရပါသည္။ ဦးေအာင္သင္းအေၾကာင္းေရးရာမွာလည္း
ဗမာတဦးအေၾကာင္း မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ႏွင့္ေရးသည္ဟု ယူဆ ရပါသည္။)
ဦးေအာင္သင္းအား အင္းစိန္ႀကိဳ႔ကုန္းရွိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း
တေက်ာင္းအနီးရွိ ေျမစိုက္အိမ္ငယ္ေလးတလံုးအတြင္း ေတြ႔ရပါသည္။ အရက္ အလြန္အကြ်ံေသာက္မႈေၾကာင့္
အရြယ္ေရာရုပ္ရည္ပါ ရင့္ေရာ္ေနတာေတြ႔ရပါသည္။ သူသည္ ေနာက္ေၾကာင္းျဖစ္ရပ္မ်ားကို ေကာင္းစြာ
မေျပာျပႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဝင္းဂိတ္က ဗမာျပည္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းအႀကံေပးႏိုင္မည့္သူတေယာက္
သူ႔အနားသို႔ေပးရန္ေတာင္းသျဖင့္ သူ႔အေနျဖင့္ ဝင္းဂိတ္အတြင္းေရးမႈးလို အနားကပ္လိုက္ရေၾကာင္း
ဝင္းဂိတ္ဟာ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကိုလက္ပစ္ျဖတ္ကူးေၾကာင္း စတာေတြသာ ေျပာျပၿပီး တျခားကိစၥမ်ား
ေမးျမန္းမရေတာ့ပါ။ ေစာင္ကိစၥမွာေတာ့ သူသတိရသေလာက္ ၾသစေတၽးလ် သကၠလပ္ေစာင္အပါးေတြျဖစ္ေၾကာင္း
သိခဲ့ရပါသည္။ အရာရွိမ်ားအတြက္ ထုတ္ေပးေသာ ေစာင္အစိမ္းအပါးကေလးမ်ားျဖစ္ၿပီး ေပါ့ပါးၿပီးေႏြးေၾကာင္းလည္း
ေျပာပါသည္။ သူက က်ေနာ္တို႔ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲဧည့္ခံစကား ေျပာရွာပါသည္။ တျခားလည္း သိပ္ေမးမရေတာ့၍ က်ေနာ္တို႔ျပန္ခဲ့ရပါသည္။
သူ႔ဘဝအတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းလွပါ။ (မွတ္ခ်က္ - ဝင္းဂိတ္မွာ
၁၉၄၃ - ၄၄ ခုႏွစ္အတြင္း ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းသို႔ဝင္ေရာက္လာသည့္ ၿဗိတိသွ်တပ္မွ ၿဗိတိသွ်တပ္မႈးႀကီး
ျဖစ္သည္)
က်ေနာ္ စစ္တပ္အျပင္ေရာက္ၿပီး ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲကိုဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္စဥ္က
အတြင္းေရးမႈးအျဖစ္လာကူညီေနတဲ့ သံုးဆယ္ေဒသသား ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ေတာ္သူတဦးရွိပါသည္။ သူလည္းသံုးဆယ္ဇာတိသားခ်င္းျဖစ္သျဖင့္
ဦးေအာင္သင္းႏွင့္လည္း နီးစပ္ သိကြ်မ္းဟန္ရွိပါသည္။ သူက ျပန္ေျပာျပသည္မွာ - ဦးေအာင္သင္းက
က်ေနာ့္အေၾကာင္း မၾကာခဏေျပာေၾကာင္း ေျပာရာတြင္လည္း ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ အဂၤလိပ္တိုက္ခဲ့တာသိပ္ေကာင္းေၾကာင္း
သိပ္မွန္ေၾကာင္းႏွင့္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာဟာ တကယ္ပဲစိတ္ထား ေကာင္းမြန္သူ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပတတ္ၿပီး
အထက္တြင္ က်ေနာ္ေရးခဲ့သည့္အတိုင္း သူႏွင့္ တာဝန္သြားလဲစဥ္ကအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေျပာျပတတ္သည္
ဟုဆိုပါသည္။ ဦးေအာင္သင္းမွာ မူလက အဂၤလိပ္မ်ားအေပၚလိုလားသူျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း အဂၤလိပ္ကိုတိုက္တာမွန္ကန္ေၾကာင္း
သိလာ၍ တေၾကာင္း စိတ္နာစရာေတြရွိဟန္ရွိလို႔လည္းတေၾကာင္း ဤကဲ့သို႔ ေျပာဟန္တူပါသည္။
၁၉၇ဝ တဝိုက္က က်ေနာ့္အိမ္ဝင္ထြက္ေနတဲ့ ပင္စင္စားဗိုလ္ႀကီးဘႀကိဳင္ဆိုသူရွိပါသည္။
သူသည္ က်ေနာ္တရုတ္ျဖဴတိုက္စဥ္ က်ေနာ္၏ အင္ဂ်င္နီယာအႀကံေပးလည္းျဖစ္ အတြင္းေရးမႈးလည္းျဖစ္ခဲ့ၿပီး
အဂၤလိပ္တပ္ေဟာင္းမွလည္း ျဖစ္ပါသည္။ တေန႔တြင္ သူက ဦးေအာင္သင္းကို က်ေနာ့္ စမ္းေခ်ာင္းအိမ္သို႔ေခၚလာခဲ့ပါသည္။
ထိုေန႔က က်ေနာ္တို႔အိမ္တြင္ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲခ်က္စားသည္ႏွင့္တိုးေနသျဖင့္ သူတို႔ကိုလည္း
ေကြ်းေမြးဧည့္ခံလိုက္ပါသည္။ ဦးေအာင္သင္းမွာ အဆစ္အျမစ္ကိုက္ေရာဂါရေနၿပီျဖစ္၍ အထိုင္အထ
တြဲထူတြဲထေပးရပါသည္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကို ေျပာဆိုၾကၿပီးေနာက္
သူတို႔ျပန္သြားၾကပါသည္။ စကားေျပာရင္းမွတ္မိလိုက္သည္မွာ သူ႔မွာသမီးတေယာက္ရွိၿပီး ျမန္မာေလေၾကာင္းကုမၸဏီတြင္
အလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္း ေျပာသြားပါသည္။
ဦးေအာင္သင္းကို ဗိုလ္ေနဝင္တို႔က အျမန္ျဖဳတ္ပစ္လိုက္သည့္အေၾကာင္းကို
က်ေနာ္မွန္းဆၾကည့္ရာတြင္လည္းေကာင္း၊ ထိုတိုင္းစစ္ဌာန ေထာက္လွမ္းေရးမႈးဗိုလ္ႀကီးစိုးမင္း
(က်ဆံုးကြယ္လြန္)ကို ထိုကိစၥကို တီးေခါက္ၾကည့္ရာတြင္ သိလာရသည္မ်ားအရလည္းေကာင္း က်ေနာ
နားလည္သေဘာေပါက္သည္မွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။
0 comments:
Post a Comment