အေခါက္အေပြး၊ အေသြးအေရာင္ႏွင့္ေစ့ထားသည့္တံခါး (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)
က်ေနာ္စစ္သင္တန္းတက္ေတာ့စက္ပစ္ကြင္းဆင္းရ၏။ ကိုက္သံုးရာအကြာတြင္ ေလးေပပစ္မွတ္ကိုေထာင္ထားၿပီး
တေယာက္ကို က်ည္ဆံ ၅ေတာင့္ႏုန္းျဖင့္ ပစ္မွတ္၏ဗဟိုခ်က္တည့္တည့္ကို ပစ္ခိုင္းျခင္း။ ၅ေတာင့္လံုး မွန္ေအာင္ပစ္ႏိုင္သူအား “က်ည္စု” ဆု ေပး၏။ ၅ေတာင့္လံုး မွန္သူမ်ားလည္းရွိ၏။ ဗဟိုကိုထိတန္သေလာက္ထိၿပီး ေလးေပပစ္မွတ္၏ အျခားေနရာ မ်ားကို ထိသည္မ်ားလည္းရွိ၏။ ရည္ရြယ္ခ်က္က “ဗဟိုခ်က္ကို ပစ္ရန္ႏွင့္ထိေရး”။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ဥေရာပသမဂၢႏွင့္ႏိုင္ငံအခ်ိဳ႔က န.ဝ.တ၊ န.အ.ဖ စစ္အုပ္စုထိပ္သီးမ်ား၊ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ား၊ ယင္းတို႔၏ ပုလင္းတူဗူးဆို႔မ်ားအေပၚ ပစ္မွတ္ထားၿပီး စီးပြားေရးအပိတ္အဆို႔ အဟန္႔အတားလုပ္ထားသည္ကို လူတိုင္းသိၿပီး သားျဖစ္၏။ ထိုတြင္ ယင္းတို႔၏ႏိုင္ငံျခားဘဏ္မ်ားရွိ ေငြသားႏွင့္အျခားအပ္ႏွံထားသည့္ပစၥည္းမ်ားပါ ထုတ္မရေတာ့။
န.အ.ဖက ထိုလုပ္ေဆာင္မႈကို “စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈ” ဆိုသည့္ေဝါဟာရျဖင့္ လူထုအားမိႈင္းတိုက္၏။ ဗူးလံုး နားမထြင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထား၏။ လူထုနားတြင္ “စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈ” ဟုၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ စိတ္တြင္ “ငါတို႔ကိုပိတ္ဆို႔ ထားတာပါလား” ခံစားေစလိုရင္းျဖစ္၏။ သေဘာက “ဗဟိုခ်က္အားခ်ိန္၍ ပစ္ျခင္းႏွင့္ထိေရး” ကို “ေလးေပပစ္မွတ္အား ပစ္ျခင္းႏွင့္ထိေရး” ျဖစ္သေယာင္ ဝါဒျဖန္႔ျခင္း။
တေလွ်ာက္လံုး သူတို႔ကိုင္ထားသည့္ မီဒီယာမ်ားမွ “စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔တာ တို႔မမႈပါ” ဟုကေယာင္ ကတမ္း ေအာ္သံမ်ားညံေန ေအာင္ၾကားရသလို၊ တဖက္မွလည္း “စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ႀကီး ဘယ္ေလာက္ပ်က္စီး” ဟုေျပာေနျပန္၏။ မည္သို႔ နားလည္ရ မည္နည္း။ မမႈသူသည္ နာက်င္သည္ဟုၿငီးတြားၿပီး ပ်က္စီးပါၿပီဟုမေျပာ။
“တိုင္းျပည္ႀကီးပ်က္စီး”ေနသည္မွာလည္းမွန္၏။ “စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈ” အလုပ္ခံထားရသည္လည္းမွန္၏။ သို႔ေသာ္ “စီးပြားေရးပိတ္ ဆို႔မႈႏွင့္တိုင္းျပည္ႀကီးပ်က္စီးျခင္း” ကိုတတြဲတည္းၾကည့္ပါက“လံုးရိုက္သည့္အျမင္ႏွင့္ေဝဝါးသည့္ေကာက္ခ်က္” သာထြက္မည္။ ၁၉၆၂မွ ၁၉၈၈ အထိ ဗမာျပည္ကို ဘယ္သူမွစီးပြားေရးအပိတ္အဆို႔မလုပ္။ မရွိ။ တခ်ိန္က အေရွ႔ေတာင္ အာရွတြင္ အႂကြယ္ဝဆံုးတိုင္းျပည္သည္ ဘာေၾကာင့္ ၁၉၈ဝ ဝန္းက်င္ေရာက္ေတာ့ “ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈအနိမ့္ဆံုးႏိုင္ငံ” စာရင္းဝင္သြားရသနည္း။ တိုင္းျပည္ႀကီးပ်က္စီးရ၏။ မည္သူ ဖ်က္ဆီးသနည္း။
ဒီဘက္ေခတ္ ႏွစ္ ၂ဝ က်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္အပိတ္အဆို႔ေတြ ႀကံဳလာရသနည္း။ ဒီဘက္ေခတ္ အႏွစ္ ၂ဝ ခရီးတြင္ တိုင္းျပည္ႀကီး ပို၍ယိုယြင္းပ်က္စီးလိုက္လာသည္မွာ ေျပာစရာမရွိ။ ျပည္ပထြက္အလုပ္လုပ္ၾကရသူမ်ား၊ တတိယႏိုင္ငံတြင္ အေျခခ်ေနရသူမ်ား၊ ျပည့္တန္ဆာမ်ား၊ အိမ္ေဖၚမ်ား၊ ဒုစရိုက္မႈမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား၊ အဓမၼလုပ္အားေပး၊ ကေလးစစ္သား၊ ေပၚတာ၊ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ရသူမ်ား၊ ေရာဂါဘယမ်ား၊ မူးယစ္ေဆးဝါး၊ တေၾကာ့ျပန္ျပည္တြင္းစစ္ စသည္တို႔ႏွင့္ လံုးလည္လိုက္ေနကာ အဆင္းေရာအခ်င္းပါ အဖ်က္ဆီးခံေနရ၏။ ခါးမလွဝမ္းမဝ။ ႏိုင္ငံႏွင့္လူမ်ိဳး၏ဥပဓိ (Identity of nation and nationality) ျမင္မေကာင္းေအာင္ပံုပ်က္ရ၏။ မည္သူဖ်က္သနည္း။
ယခု သူတို႔ လမ္းျပေျမပံုေနာက္ဆံုးေျခလွမ္း ၿပီးလုၿပီ။ ယခင္က သူတို႔ေျပာခ်င္သည့္စကားကို သူတို႔ႏႈတ္ကထြက္ရ၏။ ယခု သူတို႔ စကားအတြက္ပါးစပ္အငွားလည္းရၿပီ။ လႊတ္ေတာ္တြင္းက အငွားပါးစပ္တို႔ကိုေျပာခိုင္း၏။ ေျပာလည္းေျပာ၏။ ပါးစပ္အငွားႏွင့္ေျပာတာက “တာ” ပိုသြားမည္ကိုလည္းသိ၏။ သူတို႔တုန္းက “တို႔မမႈပါ” ႏွင့္ “တိုင္းျပည္ႀကီးပ်က္ စီး” ေလာက္ပဲ ေျပာလို႔ရသည္။ ေျပာလို႔ေကာင္းသည္။ အငွားပါးစပ္ႏွင့္က်ေတာ့ “တို႔မမႈပါ” ထဲ့ေျပာလို႔မေကာင္း။ မျဖစ္။ ဆိုေတာ့ “ဘာမွမထိေရာက္ပါ” “လူထုသာနာသည္” ဆိုၿပီး ျပင္ေျပာခိုင္းရ၏။
လူထုက အခုမွေကာက္ကာငင္ကာ “ထ”နာျခင္းမဟုတ္။ ၆၂ ခုကတည္းက နာလာသည့္ အနာေဟာင္း အနာေဆြး။ ေသြးတိတ္ဖို႔ခက္၏။ အနာ၏ဇစ္ျမစ္ကိုသိသိႏွင့္ ေဆးခ်က္မွန္ကိုမေပးပဲ ေရမန္းဆီမန္း ဥံဳဖြအပ္ခ်ေလာင္း င္းျဖင့္မရ။ ေနာက္တခ်က္က မထိေရာက္ဆိုျခင္း။ မွန္၏။ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈ တခုတည္းျဖင့္ ႏိုင္ငံတခု၏စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးအေဆာက္အဦတခုလံုး ေျပာင္းလဲသြားရသည့္သာဓက ကမၻာေပၚ တြင္မရွိခဲ့။ ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္ႏွင့္အဆံုးအျဖတ္၊ လူထု၏လိုက္ပါႏိုင္မႈ၊ ႏိုင္ငံတကာအခင္းအက်င္းႏွင့္အေျခအေန စသည္တို႔ ကို ပိတ္ဆို႔မႈႏွင့္ေပါင္းစပ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ရ၏။
၅ ေတာင့္လံုးမမွန္သျဖင့္ မထိေရာက္ဟု ေျပာလို႔မျဖစ္။ မထိေရာက္ဆိုလွ်င္ ဘာလို႔အခ်ိန္ကုန္လူပန္းအာေညာင္းခံကာ “ရုပ္ေပးပါ၊ ရုပ္ေပးပါ” ဟု အငွားပါးစပ္တို႔က တစာစာေအာ္ၾကရသနည္း။ ရွင္းပါသည္။ အေရာင္အေသြး အေမႊး အေတာင္တူသည့္ငွက္မ်ား အုပ္စုဖြဲ႔ပ်ံသန္း ၾကျခင္းျဖစ္၏။
ပိတ္ထားတာကိုဖြင့္ေပးပါဟု ေအာ္ေနျခင္းသည္ လက္ေတြ႔ႏိုင္ငံေရး၏ ပကတိလိုအပ္ခ်က္မဟုတ္။ အေထြေထြလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားလႊတ္ေပးရန္၊ ေတာတြင္းကျပန္လာလိုသူမ်ား ေဘးသီရန္မချပန္လာႏိုင္ရန္၊ ၊ အခ်ိန္ကာလတခုသတ္မွတ္ၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အမ်ိဳးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားလုပ္ရန္သာ လက္ေတြ႔၏ေတာင္းဆို လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ဖြင့္ေပးပါ ေျပာစရာမလို။ ေစ့ထားသည့္တံခါး အလိုလိုပြင့္၏။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
0 comments:
Post a Comment