သိတ္မၾကာခင္မွာ ၆၄ ႏွစ္ေျမာက္ ျပည္ေထာင္စုေန႔ကိုေရာက္ေတာ့မည္။
ျပည္ေထာင္စုေန႔ဘာေၾကာင့္ျဖစ္၊ ဘယ္လိုျဖစ္ စသည္မ်ားထက္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျပည္ေထာင္စုေန႔ဆိုသည္ကို ဘာေၾကာင့္ တေစၦေၾကာက္သလို ေၾကာက္ေနသနည္းဆိုသည္မွာ စိတ္ဝင္စားစရာပိုေကာင္းသည္ဟုျမင္၏။ မႏွစ္က ျပည္ေထာင္စုေန႔ သေႏၶတည္ ရာ ပင္လံုၿမိဳ႔ကေလးတြင္ ၆၃ ႏွစ္ေျမာက္ျပည္ေထာင္စုေန႔ကို ေလာင္းကစားဝိုင္းမ်ားစည္ကားစြာျဖင့္ က်င္းပသြားသည္ကို သတင္း မ်ားတြင္ ျမင္လိုက္ဖတ္လိုက္ရသည္။ စိတ္ထိခိုက္ရ၏။ န.အ.ဖ အႀကီးအကဲဆိုသူ၏ ေပးပို႔လာေသာ ၅ မိနစ္စာသဝဏ္လႊာ ကို ေဒသခံအာဏာပိုင္ဆိုသူတဦးက ဖတ္ၾကားတင္သြင္းရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းအမည္ႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုေန႔ျဖစ္ေပၚလာ ပံုေနာက္ခံသမိုင္းအေၾကာင္း တခြန္းတပါဒမွ် မပါ။ ႏွစ္ သန္းေပါင္း ၄ဝ သက္တမ္းရွိ ပံုေတာင္ပံုညာ ပရိုင္းမိတ္အေၾကာင္းမွ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲအထိအဆံုးတနံတလ်ားသဝဏ္လႊာတြင္ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္အေၾကာင္း ႏႈတ္မဟခဲ့။
ျပည္ေထာင္စုဆိုသည္မွာ ပံုသ႑န္အရေရာ အႏွစ္သာရအရပါ မတူကြဲျပားသည္မ်ား ရွိ၏။ ႏိုင္ငံနယ္နမိတ္တခုခုအတြင္း အတူေနထိုင္ၾကသည့္ လူမ်ိဳးစုအသီးသီး၏ ယဥ္ေက်းမႈ၊ သမိုင္းေနာက္ခံ၊ ဘာသာစကား၊ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ၊ ဓေလ့ထံုးထမ္း စသည္တို႔မွာလည္း မည္သည့္အခါမွ်ထပ္တူမရွိ။ ထပ္တူျပဳ၍မရ။ ျပဳလည္းမျပဳစေကာင္း။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ျပဳႏိုင္လွ်င္ေကာင္းအံ့ ဟူသည့္အေတြးမွေန၍ “တျပည္ေထာင္စနစ္”မ်ား ေဖၚထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ သမိုင္းလက္ေတြ႔အရ မေအာင္ျမင္ခဲ့ၾက။ တျပည္ေထာင္ စနစ္တြင္ လူမ်ိဳးစုအားလံုး၏အမွတ္အသား (Self Identity) ကိုဖ်က္ခ်လိုက္ၿပီး ဘံုသေဘာေဆာင္သည့္ အမွတ္အသား(Common Identity) ကိုဇြတ္သြင္းၾကည့္ၾက၏။ အဝိုင္းထဲေလးေထာင့္ကို သြင္းယူသည့္သေဘာ။ မဆံ့။ သည္ေတာ့ ပ်က္၏။ ပ်က္သြားသည္ကို ပ်က္သြားသည္ဟုမေျပာပဲ ဖ်က္လိုက္ရသည္ဟု ဆင္ေျချပၾကရေတာ့သည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ထိုႏိုင္ငံမ်ိဳးေတြက “တျပည္ေထာင္” ဆိုသည့္ ေဝါဟာရကို ခံတြင္းေတြ႔တတ္ၾကသည္။
ေနာက္တခုက (Self Identity) ေတြကိုေတာ့မဖ်က္။ အဲဒါေတြကို အကန္႔အသတ္ျဖင့္ခြင့္ျပဳၿပီး၊ အတူေနသူမ်ားထဲက လူမ်ားစု (Majority) ကေန အနည္းစု (Minority) ကို တစတစႀကီးစိုးလႊမ္းမိုး ထားျခင္းျဖစ္၏။ ထို ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အမ်ားစုကတိုင္းျပည္ ၏ ေဒသေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူတို႔အပိုင္သေဘာမ်ိဳးလုပ္ယူၿပီး အာဏာပိုင္အဖြဲ႔အစည္းအဆင့္ဆင့္တြင္လည္း သူတို႔လူ အမ်ားကိုသာ ေနရာေပး၊ ေနရာယူလုပ္ၿပီး အာဏာကိုကိုင္ထားတတ္ေလ့ရွိသည္။ နယ္ပယ္ေဒသ မ်ားအမည္ေပးရာတြင္လည္း အမ်ားစုႀကီးစိုးထားျခင္းသရုပ္ေပၚေစရန္ အနည္းစုေနထိုင္ရာကို အနည္းစုအမည္ျဖင့္သမုတ္ၿပီး၊ အမ်ားစုေနထိုင္ရာေဒသမ်ားကို အမ်ားစုပိုင္အမည္မ်ိဳးတြင္ေအာင္ လုပ္ယူထား၏။ ထိုသူမ်ားကလည္း တခါတခါတြင္ “ျပည္ေထာင္စု” (Union) ဆိုသည့္ေဝါဟာရကို လိႈင္လိႈင္သံုးတတ္ၾကသည္။
ေနာက္တမ်ိဳးက (Self Identity) ေတြကို မဖ်က္၊ မေျပာင္း သူ႔အတိုင္းထားၿပီး အားလံုးလက္ခံႏိုင္မည့္ “စံ” တခုေပၚမွာ အထိုင္ ခ် ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအထိုင္ေပၚတြင္ Government of the people, by the people, for the people ဟု သရုပ္သကန္ကို ပံုေဖၚ၏။ ေဒသ အမည္မ်ားကိုလည္း “အနည္းစုစြဲ” သို႔မဟုတ္ “အမ်ားစုစြဲ” အမည္မ်ိဳးသမုတ္ျခင္းကိုေရွာင္၏။ အာဏာခြဲေဝယူၾကရာတြင္လည္း လူမ်ိဳးစုအနည္းအမ်ား အေပၚအေျခမခံပဲ ေနထိုင္ရာေဒသအလိုက္ လူအနည္းအမ်ားအေပၚ “တည္” ထားသည္ကိုေတြ႔ရ၏။ အေရးေပၚအခ်ိန္မ်ားမွလြဲ၍ က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံ့အႀကီးအကဲလက္တြင္ အာဏာကိုစုပံုမထား တတ္။ ျဖန္႔ခ်ထား၏။ ႏိုင္ငံ့အာဏာ ကို အျပန္အလွန္ထိန္းေက်ာင္းေပးသည့္ ရပ္ဝန္းထဲတြင္ သတင္းမီဒီယာကိုလည္း ဝင္ပါခြင့္ေပး၏။ ထိုႏိုင္ငံတို႔က “ျပည္နယ္ေပါင္း စုျပည္ေထာင္စု” (United) ဆိုသည္ကို တြင္တြင္သံုးတတ္၏။
ေနာက္တမ်ိဳးက နီးစပ္ရာနီးစပ္ရာ ေဒသႀကီးအတြင္းရွိ အခ်ဴပ္အျခာအာဏာပိုင္ႏိုင္ငံမ်ား၊ နယ္နမိတ္စည္းမ်ားကိုဖ်က္ခ်ၿပီး “ႏိုင္ငံေပါင္းစုျပည္ေထာင္စု” သို႔မဟုတ္ “ျပည္ေထာင္ေပါင္းစုျပည္ေထာင္စု” (Confederation) ဆိုသည္ကို ထူေထာင္ေဖၚေဆာင္ လိုၾက၏။ ေငြေၾကးလည္းတမ်ိဳးတည္း၊ အစိုးရလည္း တခုတည္း၊ ကာကြယ္ေရး(စစ္တပ္)လည္းတခုတည္း၊ အာဏာခြဲေဝရာတြင္ ထိုကဲ့သို႔က်င့္သံုးရန္ ရည္ရြယ္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ထိုသူတို႔ရန္မွန္းသည့္အတိုင္း ႏႈန္းျပည့္စံျပည့္ႏိုင္ငံေတာ္ကား မျမင္ရေသး။ ဥေရာပ သမဂၢကဲ့သို႔ ေငြေၾကးစနစ္တခုတည္းကို ဘံုသေဘာသံုးၿပီး (ႏိုင္ငံအလိုက္ ေငြေၾကးမ်ားရွိေနျငားလည္း) ဥေရာပဘံုအစိုးရတရပ္ အစပ်ိဳးထူေထာင္လာတာမ်ိဳး ျမင္ေနရၿပီဆိုေသာ္လည္း အခ်ဳပ္အျခာအာဏာႏွင့္ နယ္နမိတ္စည္းမ်ားကား အခိုင္ခန္႔ ရွိေနဆဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ဘယ္ေလာက္အထိခရီးေပါက္မယ္ကို ဘယ္သူမွမခန္႔မွန္းႏိုင္ၾကေသး။
အထက္တြင္ေျပာခဲ့သည္မွာ အၾကမ္းဖ်ဥ္းသေဘာျဖစ္ၿပီး အျပည့္အစံုကိုသိရန္မူ အခ်ိန္ယူေလ့လာ ရဦးမည္ျဖစ္၏။ တခုခုကို ျပည့္စံု ကုန္စင္ေအာင္သိမွေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ လူတြင္ေျပာစရာစကားမရွိဟုထင္၏။ ယခု ဤအထင္ေပၚမွ ေျပာၾကည့္ပါမည္။ န.အ.ဖ သည္ “တျပည္ေထာင္စနစ္” ကို ထူေထာင္ခ်င္ဦးေတာ့ ထူေထာင္လို႔မရ။ မျဖစ္။ ဗမာျပည္တြင္ လူမ်ိဳးစုတိုင္းကသူတို႔အခြင့္အေရးအတြက္ သူတို႔လက္တြင္ သူတို႔တပ္သူတို႔ေသနတ္ႏွင့္သူတို႔လူထုရွိ၏။ အင္အားသာကြာခ်င္ကြာမည္။ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္အမွတ္အသားေတြကို သြားဖ်က္လို႔မရ။ သြားဖ်က္လွ်င္ ျပႆနာက ယခုထက္ပိုတက္စရာပဲရွိ၏။ ေကာင္းစရာမျမင္။ ဆိုေတာ့ န.အ.ဖ က သည္လမ္းကို မေရြး။ ေရြးလို႔မရ။
“ျပည္ေထာင္စုစနစ္” (Union) ။ ဒါကိုေတာ့ န.အ.ဖ ေရာ မ.ဆ.လ ေရာအလြန္ႀကိဳက္သည္။ လက္ေတြ႔လည္း က်င့္သံုး၏။ တေခတ္ လံုးထြန္းခဲ့သည့္ သူတို႔ “ေသာင္”တြင္ “ျပည္ေထာင္စုသမၼတႏိုင္ငံ” တို႔၊ “ျပည္ေထာင္စု ဆိုရွယ္လစ္သမၼတျမန္မာႏိုင္ငံ” တို႔ ဆို၍ အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးကင္ပြန္းတပ္ကာ တထပ္တည္းက်သည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ပံုစံကိုသာထူေထာင္၏။ မေအာင္ျမင္။ မေအာင္ျမင္လည္း သူတို႔ေနာက္မဆုတ္။ ရွိခဲ့သည့္၊ ရွိေနသည့္၊ ရွိေနဦးမည့္ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား မ်ားအတြက္ ျပည္ေထာင္စု ဆိုသည္ကိုဆက္ကိုင္ထားေန ဦးမည္။
“ျပည္နယ္ေပါင္းစုျပည္ေထာင္စု” (United) ထိုအသံသည္ (တနည္းေျပာရလွ်င္ ဖက္ဒရယ္လ္ျပည္ေထာင္စုမူ) န.အ.ဖ အတြက္ နားအခါးဆံုးျဖစ္၏။ ေျပာရလွ်င္ ျမန္မာလူမ်ိဳးသည္လည္း အျခားေသာလူမ်ိဳးစုမ်ားနည္းတူ လူမ်ိဳးစုတစုသာျဖစ္၏။ ထို႔ထက္မပိုေခ်။ အဓိကလူမ်ိဳးစုႀကီး (၈) ခုအနက္က တခုသာျဖစ္၏။ ျမန္မာလူမ်ိဳးစုက အျခားလူမ်ိဳးစုမ်ားအား “တိုင္းရင္းသား” မ်ားဟု ေခၚစရာ အေၾကာင္းမရွိ။ အားလံုးသည္ “တိုင္း” ႏိုင္ငံ တခုတည္းတြင္ “ရင္း” ႏွီးခင္မင္စြာ ဥမကြဲသိုက္မပ်က္ေနၾကသည့္ အမ်ိဳး “သား” မ်ားျဖစ္၏။ လူမ်ိဳးစုအသီးသီးတြင္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္၊ ဥပေဒျပဳခြင့္၊ တရားစီရင္ခြင့္ရွိ၏။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ လႊမ္းမိုး ခ်ဳပ္ကိုင္စရာမလို။ အားလံုးတန္းတူရည္တူေသြးစည္းညီၫြတ္စြာ ေနႏိုင္ေရးျဖစ္၏။ ခ်ဳပ္ေျပာရလွ်င္ ထိုကိစၥသည္ ဖက္ဒရယ္လ္ မူ ျဖစ္၏။ လူမ်ိဳးစုတိုင္းလည္းလိုအပ္၏။ လိုလား၏။ တိုင္းျပည္အေနအထား အရလည္း က်င့္သံုးရမည့္မူျဖစ္၏။ အာဏာရွင္အစိုးရ အဆက္ဆက္က ဖက္ဒရယ္လ္မူကိုတေလွ်ာက္လံုး ပံုဖ်က္၏။ သာမန္ျပည္သူတို႔အၾကားတြင္ ဖက္ဒရယ္လ္ဟုဆိုလိုက္လွ်င္ပဲ “တိုင္းျပည္မွခြဲထြက္ေရး” “Secession” ဟုေျပးျမင္လာေအာင္လုပ္ထား၏။ ျပည္သူကို တိုင္းျပည္ကိုမိႈင္းတိုက္၏။ အမွန္က “ခြဲထြက္ေရး” ႏွင့္ “ဖက္ဒရယ္လ္” သည္ ျပဒါးတလမ္းသံတလမ္း။ ဘာမွမဆိုင္။ တတိုင္းျပည္ထဲ တြင္ ျပည္နယ္ေပါင္းစံုမွ လူမ်ိဳးစုေပါင္းစံု စုစုစည္းေနေရးသာျဖစ္၏။ ယင္းတို႔က “ျပည္ေထာင္စုမၿပိဳကြဲေရး” ဆိုသည့္ လွန္႔လံုးျဖင့္ “ဖက္ဒရယ္လ္” ကို လမ္းမွားပို႔၏။ ဖက္ဒရယ္လ္မူကိုကိုင္လွ်င္ ျပည္တြင္းစစ္နိဂံုးခ်ဳပ္မည္။ ျပည္တြင္းစစ္မရွိလွ်င္စစ္အင္အား တိုးခ်ဲ႔စရာ မလို။ ျပည္တြင္းစစ္ ကို လက္ၫိႈးထိုးထိုးျပၿပီး စစ္အာဏာရွင္က သူ႔ကိုယ္သူကယ္တင္ရွင္လုပ္လို႔မရ။ ကယ္တင္ရွင္လုပ္ျပလို႔မရလွ်င္ ကိုယ္က်ိဳးရွာဖို႔ ခက္မည္။ အဆံုးသတ္ေတာ့ တိုင္းျပည္နာ၏။ တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္းခ်င္လွ်င္၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္မရွိေစခ်င္လွ်င္၊ စစ္သားကို စစ္သား အလုပ္သာလုပ္ေစခ်င္လွ်င္ ျပည္ေထာင္ေပါင္းစုျပည္ေထာင္စု ဖက္ဒရယ္ကိုေထာက္ခံက်င့္သံုးရမည္။ စင္စစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ လူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ရည္မွန္းျပ႒ာန္းထူေထာင္လိုသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ပံုစံသည္ “ျပည္နယ္ေပါင္းစုျပည္ေထာင္စု” ဖက္ဒရယ္လ္ျပည္ေထာင္စုသာျဖစ္၏။
ပင္လံုစာခ်ဳပ္တြင္ သေဘာတူလက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့၏။ အနာဂတ္ႏိုင္ငံေတာ္ပံုစံကိုခ်မွတ္ခဲ့ၾက၏။ ပံုကားယေန႔တိုင္ေပၚ မလာခဲ့။ ေဖၚေဆာင္ရန္ လိုအပ္ေနသည့္ ဤႏိုင္ငံေတာ္ပံုစံကို ယခုအခါျပန္ေဖၚရန္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္လာေနသည္ကိုျမင္ေနရ၏။ မည္မွ်ေဖၚႏိုင္မေဖၚႏိုင္ဆိုသည္က တပိုင္းျဖစ္၏။ ႀကိဳးပမ္းမႈကိုကား အသိအမွတ္ျပဳႀကိဳအပ္သည္ဟုျမင္၏။ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္ ေျပာသလိုပင္ ၂၁ ရာစု ပင္လံုစိတ္ဓါတ္ကို အရင္ေမြးရမည္မွာေသခ်ာ၏။ ပင္လံုစိတ္ဓါတ္ကိုအခိုင္အမာမေမြးျမဴပဲ ပင္လံုညီလာခံကိုလုပ္လို႔မရ။ စိတ္ဓါတ္အေရးႀကီး၏။ စိတ္ဓါတ္ခိုင္ခိုင္မာျပ႒ာန္းၿပီးမွ အလုပ္လက္ေတြ႔ကို အေကာင္အထည္ေဖၚရန္ နည္းနာရွာရ၏။ စိတ္ဓါတ္ႏွင့္နည္းနာအလံုအေလာက္ရွိပါက အလုပ္လက္ေတြ႔သည္ အေကာင္အထည္ေဖၚရလြယ္၏။ ၂၁ ရာစုပင္လံု စိတ္ဓါတ္ကို အခိုင္အမာေမြးျမဴျခင္းသည္ ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔ အစည္း၏ လက္ငင္းျပႆနာမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းစြာကိုေျဖရွင္းရန္ လမ္းစျဖစ္သည္ဟုျမင္၏။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
ျပည္ေထာင္စုေန႔ဘာေၾကာင့္ျဖစ္၊ ဘယ္လိုျဖစ္ စသည္မ်ားထက္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျပည္ေထာင္စုေန႔ဆိုသည္ကို ဘာေၾကာင့္ တေစၦေၾကာက္သလို ေၾကာက္ေနသနည္းဆိုသည္မွာ စိတ္ဝင္စားစရာပိုေကာင္းသည္ဟုျမင္၏။ မႏွစ္က ျပည္ေထာင္စုေန႔ သေႏၶတည္ ရာ ပင္လံုၿမိဳ႔ကေလးတြင္ ၆၃ ႏွစ္ေျမာက္ျပည္ေထာင္စုေန႔ကို ေလာင္းကစားဝိုင္းမ်ားစည္ကားစြာျဖင့္ က်င္းပသြားသည္ကို သတင္း မ်ားတြင္ ျမင္လိုက္ဖတ္လိုက္ရသည္။ စိတ္ထိခိုက္ရ၏။ န.အ.ဖ အႀကီးအကဲဆိုသူ၏ ေပးပို႔လာေသာ ၅ မိနစ္စာသဝဏ္လႊာ ကို ေဒသခံအာဏာပိုင္ဆိုသူတဦးက ဖတ္ၾကားတင္သြင္းရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းအမည္ႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုေန႔ျဖစ္ေပၚလာ ပံုေနာက္ခံသမိုင္းအေၾကာင္း တခြန္းတပါဒမွ် မပါ။ ႏွစ္ သန္းေပါင္း ၄ဝ သက္တမ္းရွိ ပံုေတာင္ပံုညာ ပရိုင္းမိတ္အေၾကာင္းမွ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲအထိအဆံုးတနံတလ်ားသဝဏ္လႊာတြင္ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္အေၾကာင္း ႏႈတ္မဟခဲ့။
ျပည္ေထာင္စုဆိုသည္မွာ ပံုသ႑န္အရေရာ အႏွစ္သာရအရပါ မတူကြဲျပားသည္မ်ား ရွိ၏။ ႏိုင္ငံနယ္နမိတ္တခုခုအတြင္း အတူေနထိုင္ၾကသည့္ လူမ်ိဳးစုအသီးသီး၏ ယဥ္ေက်းမႈ၊ သမိုင္းေနာက္ခံ၊ ဘာသာစကား၊ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ၊ ဓေလ့ထံုးထမ္း စသည္တို႔မွာလည္း မည္သည့္အခါမွ်ထပ္တူမရွိ။ ထပ္တူျပဳ၍မရ။ ျပဳလည္းမျပဳစေကာင္း။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ျပဳႏိုင္လွ်င္ေကာင္းအံ့ ဟူသည့္အေတြးမွေန၍ “တျပည္ေထာင္စနစ္”မ်ား ေဖၚထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ သမိုင္းလက္ေတြ႔အရ မေအာင္ျမင္ခဲ့ၾက။ တျပည္ေထာင္ စနစ္တြင္ လူမ်ိဳးစုအားလံုး၏အမွတ္အသား (Self Identity) ကိုဖ်က္ခ်လိုက္ၿပီး ဘံုသေဘာေဆာင္သည့္ အမွတ္အသား(Common Identity) ကိုဇြတ္သြင္းၾကည့္ၾက၏။ အဝိုင္းထဲေလးေထာင့္ကို သြင္းယူသည့္သေဘာ။ မဆံ့။ သည္ေတာ့ ပ်က္၏။ ပ်က္သြားသည္ကို ပ်က္သြားသည္ဟုမေျပာပဲ ဖ်က္လိုက္ရသည္ဟု ဆင္ေျချပၾကရေတာ့သည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ထိုႏိုင္ငံမ်ိဳးေတြက “တျပည္ေထာင္” ဆိုသည့္ ေဝါဟာရကို ခံတြင္းေတြ႔တတ္ၾကသည္။
ေနာက္တခုက (Self Identity) ေတြကိုေတာ့မဖ်က္။ အဲဒါေတြကို အကန္႔အသတ္ျဖင့္ခြင့္ျပဳၿပီး၊ အတူေနသူမ်ားထဲက လူမ်ားစု (Majority) ကေန အနည္းစု (Minority) ကို တစတစႀကီးစိုးလႊမ္းမိုး ထားျခင္းျဖစ္၏။ ထို ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အမ်ားစုကတိုင္းျပည္ ၏ ေဒသေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူတို႔အပိုင္သေဘာမ်ိဳးလုပ္ယူၿပီး အာဏာပိုင္အဖြဲ႔အစည္းအဆင့္ဆင့္တြင္လည္း သူတို႔လူ အမ်ားကိုသာ ေနရာေပး၊ ေနရာယူလုပ္ၿပီး အာဏာကိုကိုင္ထားတတ္ေလ့ရွိသည္။ နယ္ပယ္ေဒသ မ်ားအမည္ေပးရာတြင္လည္း အမ်ားစုႀကီးစိုးထားျခင္းသရုပ္ေပၚေစရန္ အနည္းစုေနထိုင္ရာကို အနည္းစုအမည္ျဖင့္သမုတ္ၿပီး၊ အမ်ားစုေနထိုင္ရာေဒသမ်ားကို အမ်ားစုပိုင္အမည္မ်ိဳးတြင္ေအာင္ လုပ္ယူထား၏။ ထိုသူမ်ားကလည္း တခါတခါတြင္ “ျပည္ေထာင္စု” (Union) ဆိုသည့္ေဝါဟာရကို လိႈင္လိႈင္သံုးတတ္ၾကသည္။
ေနာက္တမ်ိဳးက (Self Identity) ေတြကို မဖ်က္၊ မေျပာင္း သူ႔အတိုင္းထားၿပီး အားလံုးလက္ခံႏိုင္မည့္ “စံ” တခုေပၚမွာ အထိုင္ ခ် ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအထိုင္ေပၚတြင္ Government of the people, by the people, for the people ဟု သရုပ္သကန္ကို ပံုေဖၚ၏။ ေဒသ အမည္မ်ားကိုလည္း “အနည္းစုစြဲ” သို႔မဟုတ္ “အမ်ားစုစြဲ” အမည္မ်ိဳးသမုတ္ျခင္းကိုေရွာင္၏။ အာဏာခြဲေဝယူၾကရာတြင္လည္း လူမ်ိဳးစုအနည္းအမ်ား အေပၚအေျခမခံပဲ ေနထိုင္ရာေဒသအလိုက္ လူအနည္းအမ်ားအေပၚ “တည္” ထားသည္ကိုေတြ႔ရ၏။ အေရးေပၚအခ်ိန္မ်ားမွလြဲ၍ က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံ့အႀကီးအကဲလက္တြင္ အာဏာကိုစုပံုမထား တတ္။ ျဖန္႔ခ်ထား၏။ ႏိုင္ငံ့အာဏာ ကို အျပန္အလွန္ထိန္းေက်ာင္းေပးသည့္ ရပ္ဝန္းထဲတြင္ သတင္းမီဒီယာကိုလည္း ဝင္ပါခြင့္ေပး၏။ ထိုႏိုင္ငံတို႔က “ျပည္နယ္ေပါင္း စုျပည္ေထာင္စု” (United) ဆိုသည္ကို တြင္တြင္သံုးတတ္၏။
ေနာက္တမ်ိဳးက နီးစပ္ရာနီးစပ္ရာ ေဒသႀကီးအတြင္းရွိ အခ်ဴပ္အျခာအာဏာပိုင္ႏိုင္ငံမ်ား၊ နယ္နမိတ္စည္းမ်ားကိုဖ်က္ခ်ၿပီး “ႏိုင္ငံေပါင္းစုျပည္ေထာင္စု” သို႔မဟုတ္ “ျပည္ေထာင္ေပါင္းစုျပည္ေထာင္စု” (Confederation) ဆိုသည္ကို ထူေထာင္ေဖၚေဆာင္ လိုၾက၏။ ေငြေၾကးလည္းတမ်ိဳးတည္း၊ အစိုးရလည္း တခုတည္း၊ ကာကြယ္ေရး(စစ္တပ္)လည္းတခုတည္း၊ အာဏာခြဲေဝရာတြင္ ထိုကဲ့သို႔က်င့္သံုးရန္ ရည္ရြယ္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ထိုသူတို႔ရန္မွန္းသည့္အတိုင္း ႏႈန္းျပည့္စံျပည့္ႏိုင္ငံေတာ္ကား မျမင္ရေသး။ ဥေရာပ သမဂၢကဲ့သို႔ ေငြေၾကးစနစ္တခုတည္းကို ဘံုသေဘာသံုးၿပီး (ႏိုင္ငံအလိုက္ ေငြေၾကးမ်ားရွိေနျငားလည္း) ဥေရာပဘံုအစိုးရတရပ္ အစပ်ိဳးထူေထာင္လာတာမ်ိဳး ျမင္ေနရၿပီဆိုေသာ္လည္း အခ်ဳပ္အျခာအာဏာႏွင့္ နယ္နမိတ္စည္းမ်ားကား အခိုင္ခန္႔ ရွိေနဆဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ဘယ္ေလာက္အထိခရီးေပါက္မယ္ကို ဘယ္သူမွမခန္႔မွန္းႏိုင္ၾကေသး။
အထက္တြင္ေျပာခဲ့သည္မွာ အၾကမ္းဖ်ဥ္းသေဘာျဖစ္ၿပီး အျပည့္အစံုကိုသိရန္မူ အခ်ိန္ယူေလ့လာ ရဦးမည္ျဖစ္၏။ တခုခုကို ျပည့္စံု ကုန္စင္ေအာင္သိမွေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ လူတြင္ေျပာစရာစကားမရွိဟုထင္၏။ ယခု ဤအထင္ေပၚမွ ေျပာၾကည့္ပါမည္။ န.အ.ဖ သည္ “တျပည္ေထာင္စနစ္” ကို ထူေထာင္ခ်င္ဦးေတာ့ ထူေထာင္လို႔မရ။ မျဖစ္။ ဗမာျပည္တြင္ လူမ်ိဳးစုတိုင္းကသူတို႔အခြင့္အေရးအတြက္ သူတို႔လက္တြင္ သူတို႔တပ္သူတို႔ေသနတ္ႏွင့္သူတို႔လူထုရွိ၏။ အင္အားသာကြာခ်င္ကြာမည္။ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္အမွတ္အသားေတြကို သြားဖ်က္လို႔မရ။ သြားဖ်က္လွ်င္ ျပႆနာက ယခုထက္ပိုတက္စရာပဲရွိ၏။ ေကာင္းစရာမျမင္။ ဆိုေတာ့ န.အ.ဖ က သည္လမ္းကို မေရြး။ ေရြးလို႔မရ။
“ျပည္ေထာင္စုစနစ္” (Union) ။ ဒါကိုေတာ့ န.အ.ဖ ေရာ မ.ဆ.လ ေရာအလြန္ႀကိဳက္သည္။ လက္ေတြ႔လည္း က်င့္သံုး၏။ တေခတ္ လံုးထြန္းခဲ့သည့္ သူတို႔ “ေသာင္”တြင္ “ျပည္ေထာင္စုသမၼတႏိုင္ငံ” တို႔၊ “ျပည္ေထာင္စု ဆိုရွယ္လစ္သမၼတျမန္မာႏိုင္ငံ” တို႔ ဆို၍ အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးကင္ပြန္းတပ္ကာ တထပ္တည္းက်သည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ပံုစံကိုသာထူေထာင္၏။ မေအာင္ျမင္။ မေအာင္ျမင္လည္း သူတို႔ေနာက္မဆုတ္။ ရွိခဲ့သည့္၊ ရွိေနသည့္၊ ရွိေနဦးမည့္ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား မ်ားအတြက္ ျပည္ေထာင္စု ဆိုသည္ကိုဆက္ကိုင္ထားေန ဦးမည္။
“ျပည္နယ္ေပါင္းစုျပည္ေထာင္စု” (United) ထိုအသံသည္ (တနည္းေျပာရလွ်င္ ဖက္ဒရယ္လ္ျပည္ေထာင္စုမူ) န.အ.ဖ အတြက္ နားအခါးဆံုးျဖစ္၏။ ေျပာရလွ်င္ ျမန္မာလူမ်ိဳးသည္လည္း အျခားေသာလူမ်ိဳးစုမ်ားနည္းတူ လူမ်ိဳးစုတစုသာျဖစ္၏။ ထို႔ထက္မပိုေခ်။ အဓိကလူမ်ိဳးစုႀကီး (၈) ခုအနက္က တခုသာျဖစ္၏။ ျမန္မာလူမ်ိဳးစုက အျခားလူမ်ိဳးစုမ်ားအား “တိုင္းရင္းသား” မ်ားဟု ေခၚစရာ အေၾကာင္းမရွိ။ အားလံုးသည္ “တိုင္း” ႏိုင္ငံ တခုတည္းတြင္ “ရင္း” ႏွီးခင္မင္စြာ ဥမကြဲသိုက္မပ်က္ေနၾကသည့္ အမ်ိဳး “သား” မ်ားျဖစ္၏။ လူမ်ိဳးစုအသီးသီးတြင္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္၊ ဥပေဒျပဳခြင့္၊ တရားစီရင္ခြင့္ရွိ၏။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ လႊမ္းမိုး ခ်ဳပ္ကိုင္စရာမလို။ အားလံုးတန္းတူရည္တူေသြးစည္းညီၫြတ္စြာ ေနႏိုင္ေရးျဖစ္၏။ ခ်ဳပ္ေျပာရလွ်င္ ထိုကိစၥသည္ ဖက္ဒရယ္လ္ မူ ျဖစ္၏။ လူမ်ိဳးစုတိုင္းလည္းလိုအပ္၏။ လိုလား၏။ တိုင္းျပည္အေနအထား အရလည္း က်င့္သံုးရမည့္မူျဖစ္၏။ အာဏာရွင္အစိုးရ အဆက္ဆက္က ဖက္ဒရယ္လ္မူကိုတေလွ်ာက္လံုး ပံုဖ်က္၏။ သာမန္ျပည္သူတို႔အၾကားတြင္ ဖက္ဒရယ္လ္ဟုဆိုလိုက္လွ်င္ပဲ “တိုင္းျပည္မွခြဲထြက္ေရး” “Secession” ဟုေျပးျမင္လာေအာင္လုပ္ထား၏။ ျပည္သူကို တိုင္းျပည္ကိုမိႈင္းတိုက္၏။ အမွန္က “ခြဲထြက္ေရး” ႏွင့္ “ဖက္ဒရယ္လ္” သည္ ျပဒါးတလမ္းသံတလမ္း။ ဘာမွမဆိုင္။ တတိုင္းျပည္ထဲ တြင္ ျပည္နယ္ေပါင္းစံုမွ လူမ်ိဳးစုေပါင္းစံု စုစုစည္းေနေရးသာျဖစ္၏။ ယင္းတို႔က “ျပည္ေထာင္စုမၿပိဳကြဲေရး” ဆိုသည့္ လွန္႔လံုးျဖင့္ “ဖက္ဒရယ္လ္” ကို လမ္းမွားပို႔၏။ ဖက္ဒရယ္လ္မူကိုကိုင္လွ်င္ ျပည္တြင္းစစ္နိဂံုးခ်ဳပ္မည္။ ျပည္တြင္းစစ္မရွိလွ်င္စစ္အင္အား တိုးခ်ဲ႔စရာ မလို။ ျပည္တြင္းစစ္ ကို လက္ၫိႈးထိုးထိုးျပၿပီး စစ္အာဏာရွင္က သူ႔ကိုယ္သူကယ္တင္ရွင္လုပ္လို႔မရ။ ကယ္တင္ရွင္လုပ္ျပလို႔မရလွ်င္ ကိုယ္က်ိဳးရွာဖို႔ ခက္မည္။ အဆံုးသတ္ေတာ့ တိုင္းျပည္နာ၏။ တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္းခ်င္လွ်င္၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္မရွိေစခ်င္လွ်င္၊ စစ္သားကို စစ္သား အလုပ္သာလုပ္ေစခ်င္လွ်င္ ျပည္ေထာင္ေပါင္းစုျပည္ေထာင္စု ဖက္ဒရယ္ကိုေထာက္ခံက်င့္သံုးရမည္။ စင္စစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ လူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ရည္မွန္းျပ႒ာန္းထူေထာင္လိုသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ပံုစံသည္ “ျပည္နယ္ေပါင္းစုျပည္ေထာင္စု” ဖက္ဒရယ္လ္ျပည္ေထာင္စုသာျဖစ္၏။
ပင္လံုစာခ်ဳပ္တြင္ သေဘာတူလက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့၏။ အနာဂတ္ႏိုင္ငံေတာ္ပံုစံကိုခ်မွတ္ခဲ့ၾက၏။ ပံုကားယေန႔တိုင္ေပၚ မလာခဲ့။ ေဖၚေဆာင္ရန္ လိုအပ္ေနသည့္ ဤႏိုင္ငံေတာ္ပံုစံကို ယခုအခါျပန္ေဖၚရန္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္လာေနသည္ကိုျမင္ေနရ၏။ မည္မွ်ေဖၚႏိုင္မေဖၚႏိုင္ဆိုသည္က တပိုင္းျဖစ္၏။ ႀကိဳးပမ္းမႈကိုကား အသိအမွတ္ျပဳႀကိဳအပ္သည္ဟုျမင္၏။ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္ ေျပာသလိုပင္ ၂၁ ရာစု ပင္လံုစိတ္ဓါတ္ကို အရင္ေမြးရမည္မွာေသခ်ာ၏။ ပင္လံုစိတ္ဓါတ္ကိုအခိုင္အမာမေမြးျမဴပဲ ပင္လံုညီလာခံကိုလုပ္လို႔မရ။ စိတ္ဓါတ္အေရးႀကီး၏။ စိတ္ဓါတ္ခိုင္ခိုင္မာျပ႒ာန္းၿပီးမွ အလုပ္လက္ေတြ႔ကို အေကာင္အထည္ေဖၚရန္ နည္းနာရွာရ၏။ စိတ္ဓါတ္ႏွင့္နည္းနာအလံုအေလာက္ရွိပါက အလုပ္လက္ေတြ႔သည္ အေကာင္အထည္ေဖၚရလြယ္၏။ ၂၁ ရာစုပင္လံု စိတ္ဓါတ္ကို အခိုင္အမာေမြးျမဴျခင္းသည္ ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔ အစည္း၏ လက္ငင္းျပႆနာမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းစြာကိုေျဖရွင္းရန္ လမ္းစျဖစ္သည္ဟုျမင္၏။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
0 comments:
Post a Comment