က်ေနာ္ စစ္ေျမျပင္အဂၤ်င္နီယာတက္ေတာ့ သင္ရတဲ့အထဲမွာ အျခားဘာသာရပ္ေတြအျပင္ “မိုင္းႏွင့္ေထာင္ေခ်ာက္” “ေဖါက္ခြဲဖ်က္ဆီးေရး” “စစ္ေျမျပင္ခံစစ္ႏွင့္အတားအဆီး” ဆိုတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြလည္း ပါပါတယ္။ မိုင္းတလံုးခ်င္းစီမွာအသံုးျပဳထားတဲ့ ခလုပ္အမ်ိဳးအစားအလိုက္ နင္းမိုင္း တိုက္မိုင္း ႂကြမိုင္းဆိုၿပီးအလြယ္ေခၚတဲ့လူသတ္မိုင္းေတြ၊ ေဖါက္ဖြဲစက္နဲ႔ေဖါက္ခြဲရတဲ့ ေရွ႔ထြက္မိုင္းလို မိုင္းမ်ိဳးေတြအပါအဝင္၊ ေရေအာက္မွာနဲ႔ေရမ်က္ႏွာျပင္နားမွာကပ္ၿပီးေထာင္တဲ့ ေရျမႈတ္မိုင္း၊ ယဥ္ေတြ ကိုေထာင္တဲ့ တင့္ဖ်က္မိုင္းေတြအေၾကာင္း၊ ျဖဳတ္နည္းတပ္နည္း၊ မိုင္းကြင္းမ်ားခင္းက်င္းနည္း၊ ရွင္းနည္း စတာေတြကိုအေသးစိတ္သင္ရပါတယ္။ ေနာက္ ေထာင္ေခ်ာက္မ်ားအေၾကာင္း ေပါက္ကြဲေစတတ္တဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး ေထာင္ေခ်ာက္လုပ္နည္းေတြ၊ ေဖါက္ခြဲဖ်က္ဆီးေရး (တံတားခ်ိဳးတာ၊လမ္းဖ်က္တာ) စတာေတြ။ ေနာက္ေတာ့ စစ္ေျမျပင္ခံစစ္စခန္းေတြ တည္ေဆာက္ပံု၊ ခံစစ္တခုခ်င္းစီရဲ႔အေရးပါမႈအလိုက္ အတားအဆီးစီစဥ္ပံုေတြသင္ရပါတယ္။
အရပ္အေခၚ “မိုင္းေထာင္တယ္” ဆိုတာဟာ မိုင္းတပ္သားေတြေျပာတဲ့ “အသက္သြင္းျခင္း” ျဖစ္ပါတယ္။ မကၠနစ္ဇင္(Mechanism) ဆိုမယ့္ ခလုပ္ပိုင္း၊ Spark လို႔ေျပာတဲ့ မီးပြင့္ေခါင္း၊ အစပ်ိဳးေဖါက္ခြဲေပးမယ့္ ဒီတိုေနတာ (Detonator) (ယမ္းအံုႀကီးတဲ့မိုင္းေတြမွာ အားျမွင့္ယမ္း (Primer) ဆိုတာထပ္ပိုးရပါေသးတယ္) နဲ႔ ယမ္းအံုဆက္စပ္ၿပီး၊ နင္းရင္၊ တိုက္ရင္ နင္းၿပီးျပန္ႂကြရင္ေပါက္ကြဲေအာင္ တပ္ဆင္ေပးရတာျဖစ္ပါ တယ္။ အဲဒါနဲ႔ေျပာင္းျပန္လုပ္တာကိုေတာ့ အရပ္အေခၚ ”မိုင္းျဖဳတ္တယ္”ျဖစ္ၿပီး၊ မိုင္းတပ္သားေတြကေတာ့ “သက္မဲ့လုပ္ျခင္း”လို႔ ေျပာပါ တယ္။ အသက္လည္းသြင္းလိုက္တယ္ ခလုပ္ကိုလည္းျဖဳတ္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္မိုင္းကမကြဲဘူး ဆိုရင္ေတာ့ “မိုင္းအ” လို႔ေခၚပါတယ္။
စာေတြ႔နဲ႔လက္ေတြ႔ကိုေပါင္းတဲ့သင္ခန္းစာစတဲ့ ပထမဆံုးေန႔က နည္းျပဆရာအၾကပ္ႀကီးေပးခဲ့တဲ့ ပထမဆံုးလက္ခ်ာကေတာ့… “မိုင္းတလံုး ေထာင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိုင္းအလံုးေရသိန္းခ်ီၿပီခင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒါဟာ မိုင္းကြင္းတခုခင္းက်င္းတာျဖစ္တယ္လို႔မွတ္ရမယ္။ မိုင္းကြင္းတခုကို ခင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ မခင္းခင္မွာအရင္ဆံုး မင္းတို႔ခံယူထားရမွာက (တစ္)မိမိကိုယ္ကို အႏၱရာယ္မျဖစ္ဖို႔ (ႏွစ္)မိမိလူမ်ားကို အႏၱရာယ္မျဖစ္ဖို႔ (သံုး) ရန္သူကိုထိခိုက္ေစဖို႔ျဖစ္တယ္ဆိုတာပဲ။ စစ္ေျမျပင္မွာ မိုင္းတပ္သားဟာ သူ႔ကိုယ္သူအႏၱရာယ္မျဖစ္မခ်င္း သူဟာ မိုင္းကြင္းေတြခင္းေန ရွင္းေနလို႔ရေသးတယ္။ သူ႔လူေတြကို အႏၱရာယ္မျဖစ္မခ်င္း သူဟာ အျပစ္တင္ခံရတာနဲ႔အေရးယူခံရတာကေနလြတ္တယ္။ အဲဒီ ၂ ခ်က္ကေန ကင္းေနမွ မိုင္းတပ္သားဟာ ရန္သူကိုထိခိုက္ေအာင္လုပ္လို႔ ရေနမွာျဖစ္တယ္ဆိုတာပဲ” ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တပ္ကထြက္ၿပီးေနာက္ တပ္နဲ႔ေဝးသြားသလို မိုင္းေတြနဲ႔လည္းလွမ္းသြားပါၿပီ။ အဲဒီတုန္းက သင္တန္းမွာနည္းျပဆရာအၾကပ္ႀကီး ေပးခဲ့တဲ့လက္ခ်ာကိုလည္း မွတ္ေနစရာမလိုေတာ့တဲ့ အတူတူဆိုၿပီး ေမ့သလိုလိုေတာင္ထားလိုက္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ဆိုင္တယ္ပဲဆိုမလား မေျပာတတ္ပါ။ တရက္ မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႔ အြန္လိုင္းမွာဆံုပါတယ္။ သူက လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကိုယံုၾကည္သလို တစံုတရာျဖတ္ သန္းမႈလည္းရွိခဲ့သူပါ။ က်ေနာ္က လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးမဟုတ္တဲ့ အျခားနည္း နာေတြကိုယံုၾကည္ၿပီး ေထာင္တြင္းဘဝကိုျဖတ္သန္းလာသူပါ။ မတူတဲ့လမ္းကေနနဲ႔တူညီတဲ့ပန္းတိုင္ကို အေရာက္သြားၾကမယ္လို႔ရည္ရြယ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ အခုေတာ့ သူေရာက်ေနာ္ပါ တတိယႏိုင္ငံေတြမွာ အေျခခ်ေနၿပီး တပိုင္တႏိုင္ႏိုင္ငံေရးဆိုတာေလးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုေခၽြးသိပ္ေနသူေတြျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူနဲ႔က်ေနာ္အြန္လိုင္းမွာ ျပည္တြင္းအေျခအေနနဲ႔ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္း ဆိုတာေတြေျပာျဖစ္ ပါတယ္။ ျပည္တြင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနၾကသူေတြမွာ အမ်ိဳးအစား ၂ မ်ိဳးရွိတယ္လို႔ သူျမင္ေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ တမ်ိဳးက “ေပၚတင္ႏိုင္ငံေရး”။ ေနာက္တမ်ိဳးက “ငုတ္လွ်ိဳးႏိုင္ငံေရး” လို႔ ဆိုပါတယ္။ အစဥ္အဆက္ေျပာဆိုသံုးစြဲလာခဲ့ၾကတဲ့ “ဥပေဒတြင္းဥပေဒပ” တို႔ “ေျမေပၚ(အိုဂ်ီ)၊ေျမေအာက္ (ယူဂ်ီ)” တို႔ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရေတြကိုသံုးခ်င္ဟန္ မရွိလို႔ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ “ေပၚတင္ႏိုင္ငံေရး”မွာ အုပ္စုလိုက္ၿပီးရွိေၾကာင္း ေရြးေကာက္ပြဲဝင္လႊတ္ေတာ္တက္မယ့္အစု၊ ေရြးေကာက္ပြဲအသိ အမွတ္မျပဳ ဝင္လည္းမဝင္ န.အ.ဖကလည္း ဘယ္လိုထိရမွန္းမသိေသးတဲ့အစု၊ လူမႈေရးမ်က္ႏွာစာနဲ႔ႏိုင္ငံေရး လကၡဏာေဆာင္အစု၊ ကေလး စစ္သားနဲ႔အဓမၼလုပ္အားေခါင္းစဥ္ေအာက္က သူ႔လူကိုယ့္လူ သိပ္မကြဲတဲ့အစုနဲ႔တကိုယ္ေတာ္လႈပ္ရွားေနၾကသူအစုေတြျဖစ္ၿပီး၊ “ငုတ္လွ်ိဳးႏိုင္ငံ ေရး” မွာေတာ့ ဗ.က.သလို ေက်ာင္းသားအစုေတြ၊ သ႑န္စံုအမည္စံုနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရး လုပ္ေနၾက တဲ့ေပ်ာက္ၾကားလူငယ္အစု၊ နည္းပညာအေျခခံအင္တာနက္ကေန အတြင္းအျပင္ခ်ိတ္ဆက္ လံႈ႔ေဆာ္သူမ်ားအစုေတြပါေၾကာင္း အၾကမ္းဖ်ဥ္းဆိုႏိုင္တယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ျပႆနာက အမ်ိဳးအစား ၂ မ်ိဳးစလံုးမွာ လုပ္ရကိုင္ရတာ အကန္႔အသတ္အလြန္ႀကီးသလို အက်ပ္အတည္းလည္း ရွိေနတယ္ လို႔ဆိုပါတယ္။
(ျဖည့္စာ-- က်ေနာ္က သူ အမ်ိဳးအစားသတ္မွတ္ပံုနဲ႔ အစုအဖြဲ႔ခြဲျဖန္႔ျပပံုေတြကိုေတာ့ သူ႔အျမင္သာျဖစ္လို႔ ဘာမွမျငင္းခံုျဖစ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ အျဖန္႔အခြဲအစုေတြထဲက “ကေလးစစ္သားနဲ႔ အဓမၼလုပ္အားေခါင္းစဥ္ေအာက္က သူ႔လူကိုယ့္လူသိပ္မကြဲတဲ့အစု” ဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္ လို႔ေတာ့ ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတာ့ ေနာက္မွေရးမယ္လို႔ ေတြးထားပါတယ္)
သူက အဲဒီလို အကန္႔အသတ္နဲ႔အခက္အခဲေတြ ဘယ္လိုဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိလုပ္ရမယ့္အလုပ္ကိုေတာ့ လုပ္ေနၾကရဦးမွာပဲလို႔ဆိုၿပီး -------“ေပၚတင္ျဖစ္ျဖစ္ ငုတ္လွ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ကြာ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ၿပီးသား မူအတိုင္းေတာ့သြားရမွာပဲ။ အဲဒီလမ္းေပါက္ဖို႔ လုပ္ဟန္နဲ႔နည္းနာေတြလည္း ရွိေနၾကတာပါပဲ။ လုပ္လည္းလုပ္ေနၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုတေလာ ငါေတြးမိေနတာေလးတခုရွိတယ္ကြ။ အဲဒါက လုပ္ဟန္နည္းနာေတြနဲ႔လည္းမဆိုင္ပါဘူး။ လုပ္တဲ့ေနရာမယ္ ဘယ္လိုခံယူမႈထားမလဲဆိုတာပါ။ ဘယ္လိုခံယူမႈမ်ိဳးနဲ႔လုပ္မလဲဆိုတာပါ။ မင္းကို အဲဒါေျပာမလို႔-“ ဆိုၿပီး “မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေလ။ လုပ္ေနတဲ့သူက သူကိုယ္တိုင္ေထာင္ထဲ ေရာက္မသြားဖို႔အေရးႀကီးတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္သြားရင္ ဘာမွ လုပ္မရေတာ့ဘူး။ ေထာင္ထဲကေနဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး။ ျပည္တြင္းမွာႏိုင္ငံေရးကို ေထာင္မက်ေအာင္ လုပ္တတ္ဖို႔လိုမယ္။ အနိမ့္ဆံုး ေထာင္က်ေတာ့မယ့္အေပါက္တိုးမိရင္ ေရွာင္တတ္တိမ္းတတ္ဖို႔ လိုမယ္။ ေနာက္တခုက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ေထာင္မက်ဘူးကြာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္လူေတြ ေထာင္ထဲေရာက္သြားျပန္တယ္ဆိုလည္း မနိပ္ျပန္ဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ အျပင္မွာရွိေနပါရဲ႔။ ကိုယ့္လူေတြက အတြင္းမွာဆိုျပန္ရင္လည္း ဘာမွလုပ္မရျပန္ေတာ့ဘူးေလကြာ။ သမင္တေကာင္ေမြးဖို႔ မလြယ္ေပမယ့္ က်ားစားဖို႔ကေတာ့လြယ္တယ္မဟုတ္လား။ ကိုယ္လည္း အထဲမေရာက္ ကိုယ့္လူေတြလည္း အျပင္မွာရွိမွ လုပ္စရာရွိတာလုပ္လို႔ရမယ္မဟုတ္လားကြ။ ဆိုေတာ့ကြာ တစ္က ကိုယ္ေထာင္ထဲ မေရာက္ေရး။ ႏွစ္က ကိုယ့္လူေတြေထာင္ထဲမေရာက္ေရး။ သံုးကမွ ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ႏိုင္ေရးေပါ့ကြာ”
က်ေနာ့္ သူနဲ႔စကားေျပာရင္း မိုင္းနည္းျပအၾကပ္ႀကီးရဲ႔ ပထမဆံုးေန႔က ပထမဆံုးေပးခဲ့တဲ့လက္ခ်ာအျပင္ အဲဒီေန႔ကေပးခဲ့တဲ့ ဒုတိယ လက္ခ်ာကို သတိရမိလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ ဒုတိယလက္ခ်ာက….
“ငါကမင္းတို႔ကို မိုင္းကြင္းခင္းက်င္းတဲ့အခါမွာ ခံယူထားရမယ့္သေဘာထားေတြကို အေရးပါမႈအလိုက္ အမွတ္စဥ္ထိုးၿပီး ၁-၂-၃ ဆိုၿပီး ေျပာသြားတယ္။ တကယ္လည္း ဒါက မိုင္းတပ္သားတေယာက္အေနနဲ႔ ခံယူထားရမယ့္သေဘာတရားပဲ။ ဆိုေတာ့ လက္ေတြ႔မွာေရွ႔တန္း စစ္ေျမ ျပင္ေတြေရာက္တဲ့အခါမယ္ တခ်ိဳ႔မိုင္းတပ္သားေတြက အမွတ္စဥ္တစ္နဲ႔ႏွစ္ကိုေသာက္တလြဲေတြးၿပီး ေသာက္တလြဲေလွ်ာက္လုပ္ကုန္ တာေတြလည္းတကယ့္ကိုရွိတယ္။ မိုင္းခင္းရင္းကိုယ့္ကိုျပန္ထိမွာေၾကာက္ေတာ့ မိမိအႏၱရာယ္မျဖစ္ေရးနဲ႔ မိမိလူေတြအႏၱရာယ္မျဖစ္ေရးဆိုတာကို ကာဗာလုပ္ၿပီး မိုင္းကိုအသက္မသြင္းေတာ့ ဘူး။ ေထာင္ေတာ့ေထာင္လိုက္တာပဲ။ မိုင္းအလံုးလိုက္ႀကီးကိုေျမႀကီးေပၚမွာ ေထာင္ထားလိုက္တာ။ အသက္သြင္းတာမဟုတ္ဘူး။ အသက္မရွိတဲ့မိုင္းဟာ က်ည္ဆံမရွိတဲ့ေသနတ္ေလာက္ေတာင္ အသံုးဝင္တာမဟုတ္ဘူး။ ေသနတ္ကမွ က်ည္မရွိေပမယ့္ရိုက္လို႔ေတာ့ရေသးတယ္။ ဆိုေတာ့ အဲသလိုလုပ္တာရဲ႔အက်ိဳးဆက္ကဘာျဖစ္လာသလဲ။ တစ္တခ်က္ မိမိကိုယ္ကိုယ္လည္း အႏၱရာယ္ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ႏွစ္တခ်က္ မိမိလူေတြကိုလည္းအႏၱရာယ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သံုးတခ်က္ ရန္သူကိုလည္း ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ခံစစ္စခန္းမွာ အဲသလိုမိုင္းကြင္းမ်ိဳးရွိတာနဲ႔မရွိတာဘာမွမထူးဘူး။ အတူတူပဲလို႔မင္းတို႔ကထင္မယ္။ မတူဘူး၊ ထူးတယ္၊ ဘာမိုင္းကြင္းမွ မရွိတာထက္ အဲသလိုမ်ိဳး မိုင္းကြင္းရွိေနတာက အႏၱရာယ္ပိုႀကီးေၾကာင္း ငါ့အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ယွဥ္ၿပီးေျပာျပမယ္။ ငါ မိုင္းတပ္သားဘဝနဲ႔ ရင္ဆိုင္ကုန္းတခုကိုေရာက္တယ္။ ငါ့ေရွ႔ကလူက ငါ့ကိုအဲဒီခံစစ္ရဲ႔အတားအဆီးေတြနဲ႔ မိုင္းကြင္းေတြ ကို ေျမပံုေတြနဲ႔ပဲလႊဲသြားတာ။ ငါ့မွာေရာသူ႔မွာေရာ ေျမျပင္ကိုစစ္ေဆးၿပီးမွလႊဲေျပာင္းလက္ခံလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္မရလိုက္ခဲ့ဘူး။ တပ္ေတြအခ်ိန္းအေျပာင္းလုပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္လင္းအားႀကီးအခ်ိန္မွာ အတြင္းဘက္တတိယခံစစ္စည္းရိုးတိုင္ေတြကို ေလာင္ခ်ာနဲ႔လွမ္းပစ္သံၾကားေတာ့မွ ကင္းသမားကလန္႔ႏိုးၿပီး အတြဲလိုက္ဆြဲခ်လိုက္ေတာ့မွ တစခန္းလံုးလန္႔ျဖန္႔ၿပီးႏိုးကုန္ၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်သြားၿပီ။ ရန္သူက ဘန္ကာေတြကိုေတာင္ၿဖိဳေနၿပီ။ ဘာမွျပန္လုပ္ခ်ိန္မရေတာ့ဘူး။ အားလံုးေခြးေျပးဝက္ေျပး ေျပးႏိုင္လို႔လြတ္လာတာ။ ေနာက္ေတာ့ စခန္းကိုျပန္တိုက္တယ္။ ျပန္ရတယ္။ အဲဒီညကက်တဲ့ ကင္းသမားေတြ အကုန္လံုးအေရးယူခံလိုက္ရတယ္။ ငါ့ကို ဗ်ဴဟာမႉးက မိုင္းေတြ ဘာေၾကာင့္မကြဲတာလဲ။ ရန္သူကစနစ္တက်ျဖဳတ္သြားႏိုင္ခဲ့လို႔သာ စခန္းရဲ႔ေနာက္ဆံုးခံစစ္ေျခကို ကပ္လာႏိုင္တာ ဟုတ္မဟုတ္ေခၚေမးၿပီး မိုင္းကြင္းေတြကို ျပန္စစ္ခိုင္းတယ္။ ငါ ျပန္စစ္ေတာ့မွ ဘယ္မိုင္းမွအသက္ သြင္းထားတာမရွိတာေတြ႔တယ္။ ေတြ႔တဲ့အတိုင္း အစီရင္ခံလိုက္တယ္။ လႊဲေျပာင္း လက္ခံလုပ္စဥ္က ေျမျပင္ကိုစစ္ေဆးၿပီးမွ လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္တဲ့အတြက္ ငါလည္းအေရးယူခံရတယ္။ အသက္ရွိေနတဲ့မိုင္းတလံုးဟာ သက္ရွိကင္းသမားတေယာက္ထက္စိတ္ခ်ရတယ္။ လူကမွ ပင္ပန္းရင္ ကင္းငိုက္တတ္တယ္။ မိုင္းက ဘယ္ေတာ့မွမငိုက္ဘူး။ ေသနတ္တလက္က်ည္ထြက္ဖို႔ဆိုတာ ပစ္သူလိုတယ္။ အသက္ရွိေနတဲ့မိုင္းက ကြဲဖို႔လူမလိုဘူး။ သက္မဲ့မိုင္းဟာ ဘာမွအသံုးမဝင္ဘူး။ ခံစစ္ေတြမွာ မိုင္းဟာ လူထက္စိတ္ခ်ရတဲ့ကင္းသမားပဲ။ မိုင္းကိုစိတ္ခ်ၿပီး ကင္းသမားဟာ ကင္း ငိုက္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကင္းစစ္ဆိုတာထားရတာပဲ။ ငါက ကင္းသမားကင္းငိုက္တာကို အျပစ္မရွိဘူးလို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ကင္းသမားလည္းလူပဲ။ မိုင္းက ကင္းစစ္မလိုဘူး။ ဆိုေတာ့ မိုင္းကိုစိတ္ခ်ၿပီး ကင္းသမားကငိုက္တယ္။ ငိုက္ေတာ့ မိုင္းကသက္မဲ့မိုင္းျဖစ္ေနတာ။ မိုင္းအျဖစ္သြားတာမဟုတ္ဘူး။ ဆိုေတာ့ ရန္သူက အတြင္းစည္းထဲအထိ လံုလံုၿခံဳၿခံဳေရာက္လာတယ္။ သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္က်ကုန္ၿပီ။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘာမိုင္းကြင္းမွမရွိထားဘူးဆိုတာကို ကင္းသမားကႀကိဳသိထားရင္ ဘယ္လိုလုပ္ငိုက္ရဲမွာလဲ။ မင္းတို႔စဥ္းစားၾကည့္။ ကင္းသမားဆိုတာ ရန္သူဝင္တိုက္ရင္ အရင္ဆံုးေသရမယ့္ သူ။ သူကင္းငိုက္ရင္ သူဟာအရင္ဆံုးေသလူပဲ။ သူမေသေရးအတြက္ေတာ့ သူစဥ္းစားမွာပဲ။ ေအး..အဲဒါပဲ။ မိမိကိုယ္ကိုအႏၱရာယ္မျဖစ္ေရး မိမိလူေတြအႏၱရာယ္မျဖစ္ေရးဆိုတဲ့ကာဗာနဲ႔ မိုင္းကြင္းကိုအသက္မသြင္းရဲရင္ အစကတည္းက မိုင္းတပ္သားမလုပ္တာအေကာင္းဆံုးပဲ။ အဲသလိုမိုင္းကြင္းမ်ိဳးနဲ႔ အဲသလို မိုင္းတပ္သားေတြရွိေနတာထက္ မရွိတာကမွ ပိုေကာင္းေသးတယ္” ဆိုတာပါပဲ။
က်ေနာ္စိတ္က အက်ဥ္းေထာင္အသီးမွာရွိေနတဲ့၊ ၂ ေထာင္ေက်ာ္မိုင္းတပ္သားေတြဆီေရာက္သြားတယ္။ ရန္သူကိုထိေရးအတြက္ မိုင္းေတြ အသက္သြင္းရင္း မိုင္းထိမွာမေၾကာက္ၾကသူေတြ။ ကိုယ့္လူကိုကာကြယ္ရင္း ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္မွာ အထိအရွေတြရွိတာမွန္ေပမယ္ ရန္သူကို အတြင္းစည္းထဲအထိ အေရာက္မခံခဲ့ၾကသူေတြ။ သက္ရွိမိုင္းေတြနဲ႔ကင္းသမားကို ႏိုးၾကားေစခဲ့ၾကသူေတြ။ တစခန္းလံုးကို မိုင္းကြင္းရဲ႔ ေနာက္မွာလံုၿခံဳေစခဲ့သူေတြ။ ကိုယ့္အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး မိုင္းခင္းေနၾကသူေတြ။ သက္ရွိမိုင္းေတြရဲ႔ သက္ရွိသမိုင္းေတြ။ အစကတည္းက မိုင္းတပ္သားလုပ္ဖို႔ စာရင္းေပးသြင္း သူေတြျဖစ္ေၾကာင္းေတာ့ မိတ္ေဆြကိုေျပာျပျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
အရပ္အေခၚ “မိုင္းေထာင္တယ္” ဆိုတာဟာ မိုင္းတပ္သားေတြေျပာတဲ့ “အသက္သြင္းျခင္း” ျဖစ္ပါတယ္။ မကၠနစ္ဇင္(Mechanism) ဆိုမယ့္ ခလုပ္ပိုင္း၊ Spark လို႔ေျပာတဲ့ မီးပြင့္ေခါင္း၊ အစပ်ိဳးေဖါက္ခြဲေပးမယ့္ ဒီတိုေနတာ (Detonator) (ယမ္းအံုႀကီးတဲ့မိုင္းေတြမွာ အားျမွင့္ယမ္း (Primer) ဆိုတာထပ္ပိုးရပါေသးတယ္) နဲ႔ ယမ္းအံုဆက္စပ္ၿပီး၊ နင္းရင္၊ တိုက္ရင္ နင္းၿပီးျပန္ႂကြရင္ေပါက္ကြဲေအာင္ တပ္ဆင္ေပးရတာျဖစ္ပါ တယ္။ အဲဒါနဲ႔ေျပာင္းျပန္လုပ္တာကိုေတာ့ အရပ္အေခၚ ”မိုင္းျဖဳတ္တယ္”ျဖစ္ၿပီး၊ မိုင္းတပ္သားေတြကေတာ့ “သက္မဲ့လုပ္ျခင္း”လို႔ ေျပာပါ တယ္။ အသက္လည္းသြင္းလိုက္တယ္ ခလုပ္ကိုလည္းျဖဳတ္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္မိုင္းကမကြဲဘူး ဆိုရင္ေတာ့ “မိုင္းအ” လို႔ေခၚပါတယ္။
စာေတြ႔နဲ႔လက္ေတြ႔ကိုေပါင္းတဲ့သင္ခန္းစာစတဲ့ ပထမဆံုးေန႔က နည္းျပဆရာအၾကပ္ႀကီးေပးခဲ့တဲ့ ပထမဆံုးလက္ခ်ာကေတာ့… “မိုင္းတလံုး ေထာင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိုင္းအလံုးေရသိန္းခ်ီၿပီခင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒါဟာ မိုင္းကြင္းတခုခင္းက်င္းတာျဖစ္တယ္လို႔မွတ္ရမယ္။ မိုင္းကြင္းတခုကို ခင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ မခင္းခင္မွာအရင္ဆံုး မင္းတို႔ခံယူထားရမွာက (တစ္)မိမိကိုယ္ကို အႏၱရာယ္မျဖစ္ဖို႔ (ႏွစ္)မိမိလူမ်ားကို အႏၱရာယ္မျဖစ္ဖို႔ (သံုး) ရန္သူကိုထိခိုက္ေစဖို႔ျဖစ္တယ္ဆိုတာပဲ။ စစ္ေျမျပင္မွာ မိုင္းတပ္သားဟာ သူ႔ကိုယ္သူအႏၱရာယ္မျဖစ္မခ်င္း သူဟာ မိုင္းကြင္းေတြခင္းေန ရွင္းေနလို႔ရေသးတယ္။ သူ႔လူေတြကို အႏၱရာယ္မျဖစ္မခ်င္း သူဟာ အျပစ္တင္ခံရတာနဲ႔အေရးယူခံရတာကေနလြတ္တယ္။ အဲဒီ ၂ ခ်က္ကေန ကင္းေနမွ မိုင္းတပ္သားဟာ ရန္သူကိုထိခိုက္ေအာင္လုပ္လို႔ ရေနမွာျဖစ္တယ္ဆိုတာပဲ” ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တပ္ကထြက္ၿပီးေနာက္ တပ္နဲ႔ေဝးသြားသလို မိုင္းေတြနဲ႔လည္းလွမ္းသြားပါၿပီ။ အဲဒီတုန္းက သင္တန္းမွာနည္းျပဆရာအၾကပ္ႀကီး ေပးခဲ့တဲ့လက္ခ်ာကိုလည္း မွတ္ေနစရာမလိုေတာ့တဲ့ အတူတူဆိုၿပီး ေမ့သလိုလိုေတာင္ထားလိုက္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ဆိုင္တယ္ပဲဆိုမလား မေျပာတတ္ပါ။ တရက္ မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႔ အြန္လိုင္းမွာဆံုပါတယ္။ သူက လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကိုယံုၾကည္သလို တစံုတရာျဖတ္ သန္းမႈလည္းရွိခဲ့သူပါ။ က်ေနာ္က လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးမဟုတ္တဲ့ အျခားနည္း နာေတြကိုယံုၾကည္ၿပီး ေထာင္တြင္းဘဝကိုျဖတ္သန္းလာသူပါ။ မတူတဲ့လမ္းကေနနဲ႔တူညီတဲ့ပန္းတိုင္ကို အေရာက္သြားၾကမယ္လို႔ရည္ရြယ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ အခုေတာ့ သူေရာက်ေနာ္ပါ တတိယႏိုင္ငံေတြမွာ အေျခခ်ေနၿပီး တပိုင္တႏိုင္ႏိုင္ငံေရးဆိုတာေလးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုေခၽြးသိပ္ေနသူေတြျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူနဲ႔က်ေနာ္အြန္လိုင္းမွာ ျပည္တြင္းအေျခအေနနဲ႔ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္း ဆိုတာေတြေျပာျဖစ္ ပါတယ္။ ျပည္တြင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနၾကသူေတြမွာ အမ်ိဳးအစား ၂ မ်ိဳးရွိတယ္လို႔ သူျမင္ေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ တမ်ိဳးက “ေပၚတင္ႏိုင္ငံေရး”။ ေနာက္တမ်ိဳးက “ငုတ္လွ်ိဳးႏိုင္ငံေရး” လို႔ ဆိုပါတယ္။ အစဥ္အဆက္ေျပာဆိုသံုးစြဲလာခဲ့ၾကတဲ့ “ဥပေဒတြင္းဥပေဒပ” တို႔ “ေျမေပၚ(အိုဂ်ီ)၊ေျမေအာက္ (ယူဂ်ီ)” တို႔ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရေတြကိုသံုးခ်င္ဟန္ မရွိလို႔ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ “ေပၚတင္ႏိုင္ငံေရး”မွာ အုပ္စုလိုက္ၿပီးရွိေၾကာင္း ေရြးေကာက္ပြဲဝင္လႊတ္ေတာ္တက္မယ့္အစု၊ ေရြးေကာက္ပြဲအသိ အမွတ္မျပဳ ဝင္လည္းမဝင္ န.အ.ဖကလည္း ဘယ္လိုထိရမွန္းမသိေသးတဲ့အစု၊ လူမႈေရးမ်က္ႏွာစာနဲ႔ႏိုင္ငံေရး လကၡဏာေဆာင္အစု၊ ကေလး စစ္သားနဲ႔အဓမၼလုပ္အားေခါင္းစဥ္ေအာက္က သူ႔လူကိုယ့္လူ သိပ္မကြဲတဲ့အစုနဲ႔တကိုယ္ေတာ္လႈပ္ရွားေနၾကသူအစုေတြျဖစ္ၿပီး၊ “ငုတ္လွ်ိဳးႏိုင္ငံ ေရး” မွာေတာ့ ဗ.က.သလို ေက်ာင္းသားအစုေတြ၊ သ႑န္စံုအမည္စံုနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရး လုပ္ေနၾက တဲ့ေပ်ာက္ၾကားလူငယ္အစု၊ နည္းပညာအေျခခံအင္တာနက္ကေန အတြင္းအျပင္ခ်ိတ္ဆက္ လံႈ႔ေဆာ္သူမ်ားအစုေတြပါေၾကာင္း အၾကမ္းဖ်ဥ္းဆိုႏိုင္တယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ျပႆနာက အမ်ိဳးအစား ၂ မ်ိဳးစလံုးမွာ လုပ္ရကိုင္ရတာ အကန္႔အသတ္အလြန္ႀကီးသလို အက်ပ္အတည္းလည္း ရွိေနတယ္ လို႔ဆိုပါတယ္။
(ျဖည့္စာ-- က်ေနာ္က သူ အမ်ိဳးအစားသတ္မွတ္ပံုနဲ႔ အစုအဖြဲ႔ခြဲျဖန္႔ျပပံုေတြကိုေတာ့ သူ႔အျမင္သာျဖစ္လို႔ ဘာမွမျငင္းခံုျဖစ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ အျဖန္႔အခြဲအစုေတြထဲက “ကေလးစစ္သားနဲ႔ အဓမၼလုပ္အားေခါင္းစဥ္ေအာက္က သူ႔လူကိုယ့္လူသိပ္မကြဲတဲ့အစု” ဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္ လို႔ေတာ့ ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတာ့ ေနာက္မွေရးမယ္လို႔ ေတြးထားပါတယ္)
သူက အဲဒီလို အကန္႔အသတ္နဲ႔အခက္အခဲေတြ ဘယ္လိုဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိလုပ္ရမယ့္အလုပ္ကိုေတာ့ လုပ္ေနၾကရဦးမွာပဲလို႔ဆိုၿပီး -------“ေပၚတင္ျဖစ္ျဖစ္ ငုတ္လွ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ကြာ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ၿပီးသား မူအတိုင္းေတာ့သြားရမွာပဲ။ အဲဒီလမ္းေပါက္ဖို႔ လုပ္ဟန္နဲ႔နည္းနာေတြလည္း ရွိေနၾကတာပါပဲ။ လုပ္လည္းလုပ္ေနၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုတေလာ ငါေတြးမိေနတာေလးတခုရွိတယ္ကြ။ အဲဒါက လုပ္ဟန္နည္းနာေတြနဲ႔လည္းမဆိုင္ပါဘူး။ လုပ္တဲ့ေနရာမယ္ ဘယ္လိုခံယူမႈထားမလဲဆိုတာပါ။ ဘယ္လိုခံယူမႈမ်ိဳးနဲ႔လုပ္မလဲဆိုတာပါ။ မင္းကို အဲဒါေျပာမလို႔-“ ဆိုၿပီး “မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေလ။ လုပ္ေနတဲ့သူက သူကိုယ္တိုင္ေထာင္ထဲ ေရာက္မသြားဖို႔အေရးႀကီးတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္သြားရင္ ဘာမွ လုပ္မရေတာ့ဘူး။ ေထာင္ထဲကေနဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး။ ျပည္တြင္းမွာႏိုင္ငံေရးကို ေထာင္မက်ေအာင္ လုပ္တတ္ဖို႔လိုမယ္။ အနိမ့္ဆံုး ေထာင္က်ေတာ့မယ့္အေပါက္တိုးမိရင္ ေရွာင္တတ္တိမ္းတတ္ဖို႔ လိုမယ္။ ေနာက္တခုက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ေထာင္မက်ဘူးကြာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္လူေတြ ေထာင္ထဲေရာက္သြားျပန္တယ္ဆိုလည္း မနိပ္ျပန္ဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ အျပင္မွာရွိေနပါရဲ႔။ ကိုယ့္လူေတြက အတြင္းမွာဆိုျပန္ရင္လည္း ဘာမွလုပ္မရျပန္ေတာ့ဘူးေလကြာ။ သမင္တေကာင္ေမြးဖို႔ မလြယ္ေပမယ့္ က်ားစားဖို႔ကေတာ့လြယ္တယ္မဟုတ္လား။ ကိုယ္လည္း အထဲမေရာက္ ကိုယ့္လူေတြလည္း အျပင္မွာရွိမွ လုပ္စရာရွိတာလုပ္လို႔ရမယ္မဟုတ္လားကြ။ ဆိုေတာ့ကြာ တစ္က ကိုယ္ေထာင္ထဲ မေရာက္ေရး။ ႏွစ္က ကိုယ့္လူေတြေထာင္ထဲမေရာက္ေရး။ သံုးကမွ ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ႏိုင္ေရးေပါ့ကြာ”
က်ေနာ့္ သူနဲ႔စကားေျပာရင္း မိုင္းနည္းျပအၾကပ္ႀကီးရဲ႔ ပထမဆံုးေန႔က ပထမဆံုးေပးခဲ့တဲ့လက္ခ်ာအျပင္ အဲဒီေန႔ကေပးခဲ့တဲ့ ဒုတိယ လက္ခ်ာကို သတိရမိလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ ဒုတိယလက္ခ်ာက….
“ငါကမင္းတို႔ကို မိုင္းကြင္းခင္းက်င္းတဲ့အခါမွာ ခံယူထားရမယ့္သေဘာထားေတြကို အေရးပါမႈအလိုက္ အမွတ္စဥ္ထိုးၿပီး ၁-၂-၃ ဆိုၿပီး ေျပာသြားတယ္။ တကယ္လည္း ဒါက မိုင္းတပ္သားတေယာက္အေနနဲ႔ ခံယူထားရမယ့္သေဘာတရားပဲ။ ဆိုေတာ့ လက္ေတြ႔မွာေရွ႔တန္း စစ္ေျမ ျပင္ေတြေရာက္တဲ့အခါမယ္ တခ်ိဳ႔မိုင္းတပ္သားေတြက အမွတ္စဥ္တစ္နဲ႔ႏွစ္ကိုေသာက္တလြဲေတြးၿပီး ေသာက္တလြဲေလွ်ာက္လုပ္ကုန္ တာေတြလည္းတကယ့္ကိုရွိတယ္။ မိုင္းခင္းရင္းကိုယ့္ကိုျပန္ထိမွာေၾကာက္ေတာ့ မိမိအႏၱရာယ္မျဖစ္ေရးနဲ႔ မိမိလူေတြအႏၱရာယ္မျဖစ္ေရးဆိုတာကို ကာဗာလုပ္ၿပီး မိုင္းကိုအသက္မသြင္းေတာ့ ဘူး။ ေထာင္ေတာ့ေထာင္လိုက္တာပဲ။ မိုင္းအလံုးလိုက္ႀကီးကိုေျမႀကီးေပၚမွာ ေထာင္ထားလိုက္တာ။ အသက္သြင္းတာမဟုတ္ဘူး။ အသက္မရွိတဲ့မိုင္းဟာ က်ည္ဆံမရွိတဲ့ေသနတ္ေလာက္ေတာင္ အသံုးဝင္တာမဟုတ္ဘူး။ ေသနတ္ကမွ က်ည္မရွိေပမယ့္ရိုက္လို႔ေတာ့ရေသးတယ္။ ဆိုေတာ့ အဲသလိုလုပ္တာရဲ႔အက်ိဳးဆက္ကဘာျဖစ္လာသလဲ။ တစ္တခ်က္ မိမိကိုယ္ကိုယ္လည္း အႏၱရာယ္ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ႏွစ္တခ်က္ မိမိလူေတြကိုလည္းအႏၱရာယ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သံုးတခ်က္ ရန္သူကိုလည္း ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ခံစစ္စခန္းမွာ အဲသလိုမိုင္းကြင္းမ်ိဳးရွိတာနဲ႔မရွိတာဘာမွမထူးဘူး။ အတူတူပဲလို႔မင္းတို႔ကထင္မယ္။ မတူဘူး၊ ထူးတယ္၊ ဘာမိုင္းကြင္းမွ မရွိတာထက္ အဲသလိုမ်ိဳး မိုင္းကြင္းရွိေနတာက အႏၱရာယ္ပိုႀကီးေၾကာင္း ငါ့အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ယွဥ္ၿပီးေျပာျပမယ္။ ငါ မိုင္းတပ္သားဘဝနဲ႔ ရင္ဆိုင္ကုန္းတခုကိုေရာက္တယ္။ ငါ့ေရွ႔ကလူက ငါ့ကိုအဲဒီခံစစ္ရဲ႔အတားအဆီးေတြနဲ႔ မိုင္းကြင္းေတြ ကို ေျမပံုေတြနဲ႔ပဲလႊဲသြားတာ။ ငါ့မွာေရာသူ႔မွာေရာ ေျမျပင္ကိုစစ္ေဆးၿပီးမွလႊဲေျပာင္းလက္ခံလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္မရလိုက္ခဲ့ဘူး။ တပ္ေတြအခ်ိန္းအေျပာင္းလုပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္လင္းအားႀကီးအခ်ိန္မွာ အတြင္းဘက္တတိယခံစစ္စည္းရိုးတိုင္ေတြကို ေလာင္ခ်ာနဲ႔လွမ္းပစ္သံၾကားေတာ့မွ ကင္းသမားကလန္႔ႏိုးၿပီး အတြဲလိုက္ဆြဲခ်လိုက္ေတာ့မွ တစခန္းလံုးလန္႔ျဖန္႔ၿပီးႏိုးကုန္ၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်သြားၿပီ။ ရန္သူက ဘန္ကာေတြကိုေတာင္ၿဖိဳေနၿပီ။ ဘာမွျပန္လုပ္ခ်ိန္မရေတာ့ဘူး။ အားလံုးေခြးေျပးဝက္ေျပး ေျပးႏိုင္လို႔လြတ္လာတာ။ ေနာက္ေတာ့ စခန္းကိုျပန္တိုက္တယ္။ ျပန္ရတယ္။ အဲဒီညကက်တဲ့ ကင္းသမားေတြ အကုန္လံုးအေရးယူခံလိုက္ရတယ္။ ငါ့ကို ဗ်ဴဟာမႉးက မိုင္းေတြ ဘာေၾကာင့္မကြဲတာလဲ။ ရန္သူကစနစ္တက်ျဖဳတ္သြားႏိုင္ခဲ့လို႔သာ စခန္းရဲ႔ေနာက္ဆံုးခံစစ္ေျခကို ကပ္လာႏိုင္တာ ဟုတ္မဟုတ္ေခၚေမးၿပီး မိုင္းကြင္းေတြကို ျပန္စစ္ခိုင္းတယ္။ ငါ ျပန္စစ္ေတာ့မွ ဘယ္မိုင္းမွအသက္ သြင္းထားတာမရွိတာေတြ႔တယ္။ ေတြ႔တဲ့အတိုင္း အစီရင္ခံလိုက္တယ္။ လႊဲေျပာင္း လက္ခံလုပ္စဥ္က ေျမျပင္ကိုစစ္ေဆးၿပီးမွ လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္တဲ့အတြက္ ငါလည္းအေရးယူခံရတယ္။ အသက္ရွိေနတဲ့မိုင္းတလံုးဟာ သက္ရွိကင္းသမားတေယာက္ထက္စိတ္ခ်ရတယ္။ လူကမွ ပင္ပန္းရင္ ကင္းငိုက္တတ္တယ္။ မိုင္းက ဘယ္ေတာ့မွမငိုက္ဘူး။ ေသနတ္တလက္က်ည္ထြက္ဖို႔ဆိုတာ ပစ္သူလိုတယ္။ အသက္ရွိေနတဲ့မိုင္းက ကြဲဖို႔လူမလိုဘူး။ သက္မဲ့မိုင္းဟာ ဘာမွအသံုးမဝင္ဘူး။ ခံစစ္ေတြမွာ မိုင္းဟာ လူထက္စိတ္ခ်ရတဲ့ကင္းသမားပဲ။ မိုင္းကိုစိတ္ခ်ၿပီး ကင္းသမားဟာ ကင္း ငိုက္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကင္းစစ္ဆိုတာထားရတာပဲ။ ငါက ကင္းသမားကင္းငိုက္တာကို အျပစ္မရွိဘူးလို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ကင္းသမားလည္းလူပဲ။ မိုင္းက ကင္းစစ္မလိုဘူး။ ဆိုေတာ့ မိုင္းကိုစိတ္ခ်ၿပီး ကင္းသမားကငိုက္တယ္။ ငိုက္ေတာ့ မိုင္းကသက္မဲ့မိုင္းျဖစ္ေနတာ။ မိုင္းအျဖစ္သြားတာမဟုတ္ဘူး။ ဆိုေတာ့ ရန္သူက အတြင္းစည္းထဲအထိ လံုလံုၿခံဳၿခံဳေရာက္လာတယ္။ သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္က်ကုန္ၿပီ။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘာမိုင္းကြင္းမွမရွိထားဘူးဆိုတာကို ကင္းသမားကႀကိဳသိထားရင္ ဘယ္လိုလုပ္ငိုက္ရဲမွာလဲ။ မင္းတို႔စဥ္းစားၾကည့္။ ကင္းသမားဆိုတာ ရန္သူဝင္တိုက္ရင္ အရင္ဆံုးေသရမယ့္ သူ။ သူကင္းငိုက္ရင္ သူဟာအရင္ဆံုးေသလူပဲ။ သူမေသေရးအတြက္ေတာ့ သူစဥ္းစားမွာပဲ။ ေအး..အဲဒါပဲ။ မိမိကိုယ္ကိုအႏၱရာယ္မျဖစ္ေရး မိမိလူေတြအႏၱရာယ္မျဖစ္ေရးဆိုတဲ့ကာဗာနဲ႔ မိုင္းကြင္းကိုအသက္မသြင္းရဲရင္ အစကတည္းက မိုင္းတပ္သားမလုပ္တာအေကာင္းဆံုးပဲ။ အဲသလိုမိုင္းကြင္းမ်ိဳးနဲ႔ အဲသလို မိုင္းတပ္သားေတြရွိေနတာထက္ မရွိတာကမွ ပိုေကာင္းေသးတယ္” ဆိုတာပါပဲ။
က်ေနာ္စိတ္က အက်ဥ္းေထာင္အသီးမွာရွိေနတဲ့၊ ၂ ေထာင္ေက်ာ္မိုင္းတပ္သားေတြဆီေရာက္သြားတယ္။ ရန္သူကိုထိေရးအတြက္ မိုင္းေတြ အသက္သြင္းရင္း မိုင္းထိမွာမေၾကာက္ၾကသူေတြ။ ကိုယ့္လူကိုကာကြယ္ရင္း ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္မွာ အထိအရွေတြရွိတာမွန္ေပမယ္ ရန္သူကို အတြင္းစည္းထဲအထိ အေရာက္မခံခဲ့ၾကသူေတြ။ သက္ရွိမိုင္းေတြနဲ႔ကင္းသမားကို ႏိုးၾကားေစခဲ့ၾကသူေတြ။ တစခန္းလံုးကို မိုင္းကြင္းရဲ႔ ေနာက္မွာလံုၿခံဳေစခဲ့သူေတြ။ ကိုယ့္အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး မိုင္းခင္းေနၾကသူေတြ။ သက္ရွိမိုင္းေတြရဲ႔ သက္ရွိသမိုင္းေတြ။ အစကတည္းက မိုင္းတပ္သားလုပ္ဖို႔ စာရင္းေပးသြင္း သူေတြျဖစ္ေၾကာင္းေတာ့ မိတ္ေဆြကိုေျပာျပျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
0 comments:
Post a Comment