က်ေနာ့္နားလည္ထားခ်က္အရ အက်ဥ္းေထာင္၊ တရားရံုး၊ ရဲႏွင့္စစ္တပ္ဆိုသည္မွာ အုပ္ခ်ဴပ္သူမ်ား၏ လူထုဖိႏွိပ္ေရး ကိရိယာမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုတရားသည္ မည္သည့္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္မွား၍ မည္သည့္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္မွန္သည္ကို တပ္အပ္ မေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း ဗမာျပည္တြင္ မွန္ပါသည္။ က်ေနာ္ မွန္သည္ထင္၍ ပုန္ကန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူပုန္ျဖစ္သည္။ သူပုန္တိုင္း မင္းမ်က္သင့္၏။ မင္းဒဏ္ရွ၏။ က်ေနာ္လည္းသင့္၏။ ရွ၏။ လည္မ်ိဳေပၚတုတ္တိုမေရာက္ျခင္းႏွင့္ ေရတြင္အေဖ်ာက္မခံရျခင္းအတြက္ “ဘုရားသခင္”ႏွင့္ “ကံ” ကို ေက်းဇူး တင္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ယခုအခ်ိန္ထိမထင္မိပါ။
အင္းစိန္ေတာရတြင္ သီတင္းသံုးဖူးတိုင္း “ရင္ခြဲတိုက္” ဟု ဆိုရံုႏွင့္ “ႀကိဳးတိုက္” ဒါမွမဟုတ္ “၂ တိုက္” မွန္းသိၾကသည္။ ထူးျခားသည့္ အေခၚအေဝၚႏွင့္ထူးျခားသည့္တိုက္ခန္းဖြဲ႔စည္းပံုေၾကာင့္ တခ်ိဳ့ ထိုတိုက္ကိုေရာက္ဖူးခ်င္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မေရာက္ ခဲ့ၾက။ က်ေနာ္က အခြင့္အခါသင့္သျဖင့္ ထိုတိုက္သို႔ ၂ ႀကိမ္တိုင္တိုင္ေရာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ “ႀကိဳးတိုက္” တဲ့။ နင့္သီးလိုက္သည့္အသံုး။ ၾကက္သီးေမႊးၫွင္း ထခ်င္စရာ။ အကယ္၍ ဗမာျပည္တြင္ ေသဒဏ္က်ခံရသူမ်ားအား လွ်ပ္စစ္ကုလားထိုင္ျဖင့္၊ ေခါင္းျဖတ္ စက္ျဖင့္၊ ေသေဆးထိုးျခင္းျဖင့္၊ လက္ေျဖာင့္ေသနတ္သမားျဖင့္သတ္လ်င္ ထိုတိုက္ကိုဘယ္လိုေခၚမလဲဟု က်ေနာ္ေတြးမိဖူးပါသည္။ အာဏာလက္ဝယ္ရွိသူတို႔၏ “သူပုန္မ်ားအား တရား စီရင္ခန္္း” ေအာက္တြင္ သူပုန္ေပါင္းမ်ားစြာ “ေဒါက္ျဖဳတ္” ခံရၿပီး ေသျခင္း တရားကို လွပစြာလက္ခံခဲ့သည့္အရပ္မို႔ အရွိန္အေစာ္က ႀကီးလြန္းလွသည္။
ထိုတိုက္တြင္ အခန္းေပါင္း ၆၀ ရွိပါသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္း ၃၀ စီ စီထားသျဖင့္ ၂ ဘက္ေပါင္း ၆၀ ျဖစ္သည္။ အလယ္က ေလွ်ာက္လမ္းျဖင့္ခြဲထားသည့္ ရထားတြဲႀကီးႏွင့္ဆင္ပါသည္။ တခန္းခ်င္းစီ၏ေနာက္ဘက္အေပၚရွိ အလင္းေပါက္ ကေလးမွအလင္းေရာင္မွတပါး အျပင္အလင္းေရာင္မရသျဖင့္ အၿမဲတမ္းလိုလိုမႈံဝါးဝါး။ ႀကိဳးတိုက္တြင္ အခန္း ၆၀ ရွိသည့္အနက္ အခန္း ၁၄ ခန္းကို အလယ္မွ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ သစ္သားတံခါးႀကီးျဖင့္ပိုင္း၍ ထပ္ခြဲထားပါေသးသည္။ ၂ တိုဟု ေခၚပါသည္။ ၂ တို တြင္ ေထာင္က်ၿပီးမွေထာင္တြင္းျပစ္မႈ ထပ္မံက်ဴးလြန္သည္ဆိုသည့္ ႀကိဳးသမားမ်ားႏွင့္ ႀကိဳးသမားမဟုတ္သည့္ အျခားအက်ဥ္း သားမ်ားလည္းရွိပါသည္။
က်ေနာ္ ႀကိဳးတိုက္သို႔ ပဌမအႀကိမ္ေရာက္စဥ္က “အထိန္းသိမ္းခံႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား”ဘဝ။ ေတာ္ေတာ္လွပသည့္ စကားလံုးဟုေတြးစရာ ရွိေသာ္လည္း အလြန္အက်ည္းတန္သည့္ အျဖစ္ေတြရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါသည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက သူလည္း ႀကိဳးတိုက္တြင္ရွိေနခဲ့ပါသည္။ အျခား မည္သူမည္ဝါေတြရွိသည္ဟုသာ သိရေသာ္လည္း မည္သူႏွင့္မွ် မေတြ႔ခဲ့ရပါ။ ေသဒဏ္က် ႀကိဳးသမားမ်ားအား ၃ ခန္းတတြဲႏွင့္ ေရခ်ိဴးဆင္းခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ခြင့္ျပဳပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးထိန္းသိမ္းမ်ားကိုမူ တေယာက္ တခန္းထားသည့္အျပင္ ေရခ်ိဴးခ်ိန္ကိုလည္း ခြဲထားျပန္သည္။ ဘယ္သူေတြေရခ်ိဴးဆင္းဆင္း က်ေနာ္တို႔အခန္းမ်ားကို ႏွီးေၾကာဖ်ာ မ်ားျဖင့္ပိတ္ထားသလို က်ေနာ္တို႔ေရခ်ိဴးဆင္းခ်ိန္တြင္လည္း အျခားသူမ်ား၏အခန္းမ်ားအား အလားတူပိတ္ထားပါသည္။ ႀကိဳးတိုက္၌ တလခြဲခန္႔ေနခဲ့ရၿပီး က်ေနာ့္အား ၁ တိုက္သို႔ေျပာင္းေရႊ႔ၿပီး ခ်ဴပ္ျပန္ပါသည္။
၁ တိုက္တြင္ ၄ လခန္႔ေနၿပီးေနာက္ စစ္ခံုရံုးျဖင့္ေထာင္ခ်လိုက္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဟိုတိုက္ဒီတိုက္ႏွင့္ တိုက္သံသရာ လည္ေနခ်ိန္မ်ား ျဖင့္သာၿပီးေနေတာ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနွာင္းပိုင္း အင္းစိန္ေထာင္တြင္း “ေတာင္းပြဲတိုက္ပြဲမ်ား”အနက္ လူအမ်ားဆံုး ပါဝင္ခဲ့သည္ဟုဆိုႏိုင္မည့္ ၁၉၉၀ စက္တင္ဘာ ၂၅ အေရးအခင္းျဖစ္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္ ၄ ရွည္တြင္ ရွိေနပါသည္။ အျခားေသာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားနည္းတူ က်ေနာ္လည္းပါခဲ့သည္။ ၉၀ စက္တင္ဘာ ၂၅ အား အာဏာပိုင္တို႔ က ေသြးရူးေသြးတမ္းေျဖရွင္းခဲ့ၿပီးေနာက္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအား လူစုခြဲပါသည္။ တခ်ိဳ႔ကို ညတြင္းခ်င္း ေထာင္ေျပာင္းျပစ္ လိုက္သည္။
၄ ရွည္မွ ကိုခြန္ဆိုင္း(ေသြးသစ္လူငယ္ မ်ားအစည္းအရံုး)၊ ကိုျမင့္ရီ(ဗ.က.သ)၊ ကိုညိဳထြန္း(ဗ.က.သ)၊ ကိုေအာင္သန္း (NLD)၊ ကိုေက်ာ္ေအး (ဒ.ည.တ) ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔မွာ မိုး ပိုအရြာခံသည္လား အၫိႈးပို အသိုခံရသည္လား မေျပာတတ္ ပါ။ ၄ ရွည္မွ ခြဲထုတ္ခံလိုက္ရပါသည္။ ကိုခြန္ဆိုင္းႏွင့္ကိုညိဳထြန္းမွာ ညတြင္း ခ်င္းသရက္ေထာင္သို႔။ က်ေနာ္ႏွင့္ က်န္ ၃ ေယာက္မွာ ႀကိဳးတိုက္ သို႔။
ဒုတိယမၸိ ႀကိဳးတိုက္ခရီးသည္ ပဌမအႀကိမ္ထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာပိုဆိုးပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ဆိုးသလဲဟု ဆိုလွ်င္ က်ေနာ့္ေထာင္သက္ စုစုေပါင္း ၁၅ ႏွစ္တြင္ အဆိုးဆံုးအေျခအေနျဖစ္သည္ဟုသာ ေျပာခ်င္ပါသည္။ ထားေတာ့။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္ သည္မွာ ေထာင္အေၾကာင္းမဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္သည္မွာ သူ႔အေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။ တရက္ သူ ေရခ်ိဴးဆင္းၿပီးအျပန္တြင္ က်ေနာ္က သူ႔ကိုေတြ႔ခ်င္ေနသည္။ စကားေျပာ၍မရမွန္းလည္းသိသျဖင့္လည္း ေခါင္းကေလးဆတ္ျပခြင့္ရရံု၊ လက္မ ကေလးေထာင္ျပခြင့္ရရံုေလာက္သာ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါသည္။
(ေထာင္တြင္းအက်ဥ္းအၾကပ္ကာလမ်ားတြင္ တေယာက္ကိုတေယာက္ ရင္ဘတ္ကိုကပ္၍လက္မေထာင္ျပျခင္း၏ သေကၤတမွာ အသံတိတ္နည္းျဖင့္ “ေတာင့္ထား”“ေတာင့္ထားတယ္” ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ေဆာင္ပါသည္)
အခန္းေပါက္ကို ပိတ္ထားသည့္ ႏွီးေၾကာဖ်ာၾကမ္းကို မသိမသာေလးလွစ္၍ သူျပန္အလာကို က်ေနာ္ ေခ်ာင္းေနပါ သည္။ သူျပန္လာၿပီ။ အေစာင့္ဝါဒါ၏ ေအာ္သံၾကားလိုက္ရသည္။ “အားလံုး ေနာက္လွည့္ထား” တဲ့။ က်ေနာ္မလွည့္။ က်ေနာ့္ အတြက္ ျပာပူမေၾကာက္ခဲ့ဖူးသည့္အခ်ိန္မ်ား။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္။ ရေအာင္ ႏႈတ္ဆက္မည္ဟု စိတ္ကပိုင္းျဖတ္ထားၿပီးသား။ မလွည့္၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚအသာပုခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္းကိုေထာင္ထားလိုက္သည္။ ကံေကာင္းသြားသည္။ ေရခ်ိဴးထုတ္ခ်ိန္ ေနာက္ကလိုက္သည့္ အေစာင့္ဝါဒါသည္ က်ေနာ္ႏွင့္တရပ္တည္းသားျဖစ္ေနသည္။ သူက က်ေနာ့္ကို မျမင္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေနေပးသည္။
က်ေနာ္က ဆရာေမာင္ေသာ္ကကို ရင္ဘတ္ကပ္ၿပီးလက္မေထာင္ျပလိုက္သည္။ သူက က်ေနာ့္ကိုျမင္ေတာ့ လွည့္ ရေစာင္းရခက္လွသည့္ သူ႔လည္တိုင္ကို အားယူလွည့္ရင္း “က်ဴပ္တို႔မရႉံးဘူး၊ မႏိုင္ေသးတာ” တဲ့။ ဒါပဲ။ ဘာမွ ထပ္ေျပာေနခ်ိန္ မရေတာ့။ သူလည္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ က်ေနာ္လည္းၾကမ္းျပင္ေပၚပုလ်က္သား က်န္ေနခဲ့သည္။
ေနာက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္အေတာမသတ္ႏိုင္သည့္ အဆိုးမ်ားၾကားတြင္ လိမ့္ၿပီးရင္းလိမ့္ေနခဲ့ရပါသည္။
ထို႔ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ ေတာင္ငူေထာင္သို႔ အေရႊ႔ခံရျပန္သည္။
သူ က်န္းမာေရးမေကာင္းေတာ့ေၾကာင္း၊ ေထာင္က သူ႔ကို မည္သို႔ျပဳမူေၾကာင္း စသည့္ရင္နင့္စရာေတြၾကားရသည္။
က်ေနာ္လည္း စိတ္ မေကာင္း။ ဘာမွလည္းမတတ္ႏိုင္။ ေရာက္ရာေထာင္မွာ ငဖယ္ေတ အေတခံရၿပီး လူလည္းအေပြးတက္လာသည္ထင္၏။ မခ်ိမဆန္႔ ႏွလံုးသားသည္ “ခံႏိုင္ရည္ႏွင့္ဝ” လာသည္လား မဆိုတတ္ေတာ့။ ေတာ္ရံုတန္ရံု ဆိုသည္မ်ားကို က်က်နန“ခံ” တတ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ …။ ထို သို႔ေသာ္ကား အေရးႀကီးပါမည္။ “ၿပီးတာေတြၿပီးပါေစေတာ့” ဆိုသည့္အေျပာအဆိုမ်ိဳူးကို ဘဝင္ေခြ႔သူမ်ား၊ ခံတြင္းလိုက္သူမ်ား ရွိႏိုင္ပါမည္။ ဘာမွ်မေျပာလိုပါ။ သူ႔အေၾကာင္းႏွင့္သူရွိပါလိမ့္မည္။ က်ေနာ္ကား ထိုစဥ္ကေရာ ယခုေရာ “ၿပီးတာေတြၿပီးပါေစေတာ့” ကို ဟာဒယမေတြ႔ေသးပါ။
ေနာက္ေတာ့ သူ က်ဆံုးသြားၿပီတဲ့။ ၾကား ၾကားျခင္းစိတ္ထိခိုက္မိသည္။ ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရျဖစ္ရသည္။ ေဆာက္တည္ရာ မရ ျဖစ္စရာမရွိဟုသာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေတြးၿပီးေျဖယူလိုက္ရသည္။ သူကား သူယံုၾကည္ရာအတြက္ ေနာင္တမဲ့စြာ၊ ရဲရင့္စြာ၊ ခိုင္ၾကည္ျပတ္သားစြာ ခရီးခဲကို ျဖတ္သန္းခဲ့ေလၿပီ။
က်ေနာ္တို႔သည္ အားကစားမဟုတ္သည့္ပြဲတပြဲတြင္ ဝင္ယွဥ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ယွဥ္ေနဆဲလည္းျဖစ္ပါသည္။ အားကစားပြဲ ဆိုသည္မွာ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမည္မွ် ေကာင္းေကာင္း၊ ေျခရည္မည္မွ်သာသာ ဒိုင္ညစ္လွ်င္ရံႉးရသည္မ်ားရွိတတ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ကစားခဲ့သည့္ပြဲသည္ ဒိုင္ မရွိသည့္ပြဲ။ ႀကိဳတင္စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ား မသတ္မွတ္ႏိုင္ခဲ့သည့္ပြဲ။ ထို႔ေၾကင့္ သူေျပာခဲ့ဖုူး သလို ရံႉးသည္ဟုဆိုလ်င္လည္း မႏိုင္ေသးျခင္း သာျဖစ္ၿပီး၊ မႏိုင္ေသးဟုဆိုလ်င္လည္း မရံႉးေသးျခင္းသာျဖစ္မည္ဟုျမင္ပါသည္။
“က်ဴပ္တို႔မရံႉးဘူး၊ မႏိုင္ေသးတာ”
“က်ဴပ္တို႔မရံႉးဘူး၊ မႏိုင္ေသးတာ”
“က်ဴပ္တို႔မရံႉးဘူး၊ မႏိုင္ေသးတာ”
ဆိုသည့္ သူ႔အသံမ်ားကား ယေန႔တိုင္ က်ေနာ့္ရင္တြင္ ပဲ့တင္ထပ္ဆဲ။
0 comments:
Post a Comment