အခြန္ျဖစ္သြားတဲ့ျပန္အမ္းေငြ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

အခြန္ျဖစ္သြားတဲ့ျပန္အမ္းေငြ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)
အေမရိကန္မွာ နွစ္တနွစ္ရဲ့ဆန္းစဦးလေတြဟာ ဝင္ေငြနည္းၿပီးမိသားစုႀကီးသူေတြ ၿပံဳးၿပံဳးၾကည္ၾကည္ရွိသလို လက္ထဲေငြယားေလးမ်ားလည္း ရႊင္ေတာ့ ဝယ္ၾကခ်မ္းၾက စားၾကေသာက္ၾက ျပည္တြင္းျပည္ပခရီးေတြထြက္ၾကနဲ႔မို႔ စည္စည္ကားကားရွိလွတယ္။ ဆပ္စရာရွိတာအၿပီးထိုးဆပ္ အေႂကြးျပတ္ၿပီမို႔ လကုန္ရက္ေဝဒနာကလြတ္ေျမာက္ရတဲ့ပီတိ တေဝေဝနဲ႔ပါ။ ေႂကြးပူအရင္သတ္ ေနာင္နွစ္ ဒီအခ်ိန္ဆို ေႂကြးကင္းၿပီဆိုကာ ႀကိဳေပ်ာ္ေနႏွင့္သူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးနဲ႔ပါ။ ဒီမွာ ေႂကြးကင္းသူဆိုတာ ဘုရားေခ်းလို႔ဆိုရမယ္ ထင္တယ္။ စနစ္ကိုက အေႂကြးနဲ႔လွည့္ေနရတာ မဟုတ္လား။ တကယ့္ ေငြသားထက္ ကဒ္ျပားေပၚကနံပတ္ေတြ ကိန္းဂဏန္းေတြနဲ႔လည္ပတ္ေနရတာ မဟုတ္လား။ ေႂကြးထူမပူ သန္းထူမယား ဘယ္လိုပဲအဆိုရွိရွိ ေႂကြးတင္ကၽြန္ျဖစ္သေဘာကလည္း ရွိရဲ့မဟုတ္လား။ အစိုးရကိုယ္၌က တိုင္းျပည္ကို အေႂကြးနဲ႔အငွားခ်ေနရတာ မဟုတ္လား။ တိုင္းျပည္ကို အခြန္ထမ္းျပည္သူေတြပခံုးနဲ႔ ထမ္းပိုးထားရတာမဟုတ္လား။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခြန္ဒဏ္ပိေနတဲ့အခြန္ထမ္းျပည္သူေတြအတြက္ အသက္ရႉေပါက္အျဖစ္ ငါးၾကင္းဆီနဲ႔ငါးၾကင္းေၾကာ္တဲ့အခြန္အမ္းစနစ္လည္းထားရတာ မဟုတ္လား။ အခြန္အမ္းစနစ္အေပၚ ဘဝနဲ႔ဝင္ေငြေပၚတည္ၿပီး အဆိုး/အေကာင္းအျမင္ေတြေတာ့ကြဲၾကမွာပါ။ အခြန္အမ္းပံုစံအေၾကာင္းေျပာၾကမယ္ဆို အေမရိကန္စီးပြားလူမႈစနစ္ႀကီးတခုလံုးအေၾကာင္း နိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္နဲ႔စနစ္တက်ေျပာမွရမွာမို႔ က်င္လည္သူတို႔အရာလို ခ်န္ထားပါရေစ။ အခြန္အမ္းစနစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ခံစားမႈနဲ႔အေတြးေတာ့ ကြက္ေျပာလို႔ရမယ္ထင္လို႔ ေျပာပါတယ္။

ဒီမွာ တရားဝင္ဆို ဘယ္ေလာက္ဖိုး ဘာဝယ္ဝယ္ ဘာေရာင္းေရာင္း အခြန္ေဆာင္ရပါတယ္။ ဆိုင္ေတြမွာစားရင္ စားခြန္က သာမန္ခြန္ထက္ပိုပါတယ္။ ေဒသ၊ ျပည္နယ္နဲ႔ဗဟိုအစိုးရဆိုၿပီး (၃)ထပ္ကြမ္းခြန္ေပးေနရတာပါ။ အခြန္ထမ္းအခြန္ေဆာင္စနစ္က လက္ေပါက္စိတ္သေလာက္ ေရွာင္ဖို႔ ခက္တယ္ဆိုေပမယ့္ ဆီလိုအေပါက္ရွာၿပီး အခြန္ေရွာင္နိုင္တဲ့လူလတ္တန္းစားနဲ႔အထက္လႊာ လူစြမ္းလူနပ္ေတြလည္း အမ်ားသားပါ။ ဆင္းရဲသားက အခြန္ေရွာင္ဖို႔ထက္ အခြန္ျပန္အမ္းေငြအေပၚ မက္ေမာစိတ္ေလးနဲ႔ တစ္ျပားပိုရလည္းတစ္ျပားဖိုး ပို ၿပံဳးရတဲ့ဘဝေတြပါ။ အခြန္ျပန္အမ္းတာကို အရပ္ေျပာေျပာရရင္ တနွစ္လံုး ခင္ဗ်ားေဆာင္ခဲ့တဲ့အခြန္ေငြကို ခင္ဗ်ားကိုျပန္ေပးတာပါ။ မိသားစုဝင္ေငြထြက္ေငြ သိတ္ႀကီး တဘက္ေစာင္းနင္းျဖစ္လို႔၊ အခြန္ဒဏ္က ခင္ဗ်ားဘဝကို သိတ္ပိလြန္းသြားတယ္လို႔ အခြန္တြက္စနစ္ကျပပါမွ နည္းနည္းပါးပါးအပိုေလး ေဆာင္းေပးတာပါ။ ေျမ သိတ္နိမ့္လြန္းလို႔ ခ်ိဳင့္ရံုေလာက္က်န္ေအာင္ တႏွစ္ခံစာလမ္းျပင္တဲ့သေဘာပါ။ ေျမအၿပီး ၫွိတာ မဟုတ္သလို ဆင္းရဲခ်မ္းသာဇတုတ္တိုက္တာလည္းမဟုတ္ပါ။ တရားလြန္နိမ့္ရင္ လွံအစိုက္ခံရသူေတြဘက္က ဘာျဖစ္လာမွာ အိမ္ျဖဴေတာ္ ေဝါလ္စထရိနဲ႔ကြန္ဂရက္စ္က သိပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္က အေမရိကန္ဟာ စားသံုးသူဗဟိုျပဳစီးပြားေရးပါ။ ျပည္တြင္းစားသံုးမႈအလြန္ႀကီးတဲ့ျပည္ပါ။ မႀကီးႀကီးေအာင္လည္း နည္းပညာ ေငြေၾကး ဘဏ္စနစ္စတဲ့ဘက္ေပါင္းစံုနဲ႔ လွည့္ခ်ဳပ္ထားတာပါ။ လူေတြ ပိုက္ဆံမသံုးသံုးေအာင္ လုပ္ေပးထားတဲ့စနစ္ပါ။ မသံုးမေနရအမိန္႔ ထုတ္မထားေပမယ့္ မသံုးရ မေနနိုင္ေအာင္ ခ်ဴဆီသြင္းေပးထားတာပါ။ ဘဏ္မွာ တစ္ဦးခ်င္းေငြစုတာမ်ိဳး၊ ရွိတာေလး က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္တာထာမ်ိဳးထက္ သံုးရင္သံုး မသံုးရင္ လက္နိုင္ေျခနိုင္ကေန ႀကီးနိုင္သမွ်ႀကီးႀကီးအထိ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းလုပ္ေစ့ခ်င္တာပါ။ လုပ္ဖို႔လည္း သူ႔အထြာနဲ႔သူေတြအတြက္ ဖြင့္ေပးထားတာပါ။ လူေတြကို ေငြစုေစခ်င္/ေငြေခ်းေစခ်င္တဲ့အခါ ဘဏ္တိုးႏႈန္း

အတင္အခ်လုပ္ၿပီးဗဟိုဘဏ္ေငြေၾကး ေပၚလစီထိန္းၫွိမႈေတြနဲ႔
ေၾကာင္းေပးတာရွိပါတယ္။ တခါတေလ လူေတြပိုက္ဆံမသံုးလို႔ (တနည္းေျပာရရင္ မဝယ္၊ မဝယ္ေတာ့ ေဈးဆိုင္နဲ႔ စက္ရံုေတြအလုပ္မျဖစ္၊ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ ကုန္အသစ္ေတြမထုတ္ရ၊ 

မထုပ္ရေတာ့ ပိတ္တဲ့စက္ရံုပိတ္၊ လူေလွ်ာ့တဲ့စက္ရံုေလွ်ာ့၊ ေလွ်ာ့ေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့ျပႆနာနဲ႔ အျခားအေထြေထြ(ရာဇဝတ္မႈေတြအပါအဝင္) ျပႆနာစံုႀကီးထြား ေျပာရရင္ လူမႈစီးပြားနဲ႔ဆက္ႏြယ္တဲ့ အသံဗလံစံု ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြျဖစ္ပါတယ္။ တခါ ဘဏ္နဲ႔အစိုးရေငြတိုက္ေတြမွာ ေငြဝင္ေငြထြက္ ကေသာင္းကနင္းေတြျဖစ္၊ အစိုးရဘတ္ဂ်က္ျပႆနာေတြတက္နဲ႔ ဂ်ာေအးသူ႔အေမရိုက္ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ၿပီး တျပည္လံုးကိြဳင္ေတာ့တာပါပဲ။ အေမရိကန္ကိြဳင္ရင္ တႏြယ္ငင္တစင္ပါေတြပါ
လိုက္ကိြဳင္ၿပီး ကမၻာ့နိုင္ငံတခ်ိဳ႔ အရင္းခိုက္၊ တခ်ိဳ႔အဖ်ားခတ္ခံရေတာ့ပါ။
အဲ့ကိစၥက ေျပာရရင္ အျပန္႔က်ယ္ပါတယ္။

တခါတခါမွာ ဗဟိုအစိုးရက လူေတြလက္ထဲရွိတာမသုံးလို႔ သံုးစမ္းဟဆိုကာ လူမႈဖူလံုေၾကးခံစားခြင့္ေတြ(ယာယီ)တိုးေပးတာမ်ိဳးလုပ္သလို အခြန္ျပန္အမ္းေငြ သာသာထိုးထိုး ေပးခ်လိုက္တာမ်ိဳးေတြလုပ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ၂ဝဝ၉ ခုနွစ္က လူမႈဖူလံုေၾကး

အေထာက္ပံ့စားေနသူေတြကို ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ေဒၚလာ ၂၅ဝ အသားလြတ္ တစ္ႀကိမ္ေပးဖူးပါတယ္။ အဲ့သလို တိုးေပးအသားလြတ္ေပးတာေတြရဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က လူေတြစိတ္ထဲ “အလကားရတဲ့ပိုက္ဆံ သံုးလိုက္မဟဲ့” ဆိုကာ ဝယ္ၾကျခမ္းၾကဖို႔ပါ။ ဝယ္မွျခမ္းမွ ေဈးဆိုင္ေတြအလုပ္ျဖစ္ စက္ရံုေတြမွန္မွန္ထုတ္ အလုပ္သမားေတြ မျဖဳတ္မေလွ်ာ့ အလုပ္လက္မဲ့ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြ သိတ္မေပးရ ေန႔ဖို႔ညစာေလးရွိေနေတာ့ ရာဇဝတ္ေတြက်ဆင္း ေျခခင္းလက္ခင္းေလးသာရင္ ခရီးေတြဘာေတြထြက္သံုးၾကျဖဳန္းၾက ဘဏ္ေတြေငြဝင္ေငြထက္မွန္ ဘတ္ဂ်က္ကိစၥ အိမ္ျဖဴေတာ္၊ ကြန္ဂရက္စ္၊ ေဝါလ္စထရိနဲ႔ပင္တဂြန္က အျငဴအစူနည္းနည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴစခန္းသြားရတာပါ။ အိမ္ေရွ႔မပူေတာ့ အိမ္ေနာက္ကလူလည္း ေအးေအးလူလူခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရံုေပါ့။

အခြန္အမ္းစနစ္ဘာ့ေၾကာင့္ရွိရသလဲဆိုေတာ့ အေမရိကန္ရွိေနဖို႔ပါ။ မရွိရင္ အေမရိကန္မရွိေတာ့မွာၾကာပါၿပီ။ အခြန္ဒဏ္မခံနိုင္တဲ့အဆံုး ဘဝေတြနဲ႔ရင္းၿပီးျပန္လွန္လို႔ အုပ္စိုးသူေတြဘာ လူ႔သမိုင္းမွာျဖစ္ခဲ့ၾကသလဲဆိုတာ အေမရိကန္အာဏာကိုင္ထားသူေတြ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အခြန္အမ္းစနစ္ စနစ္တက်ရွိရတာပါ။ ရွိလို႔လည္း နင္းျပားေတြရဲ့ လူထုလကၡဏာပါတဲ့အံုႂကြမႈေတြကေန “ကြင္း” ထားနိုင္တာပါ။ နင္းျပားေတြကို တႏွစ္တႀကိမ္ေႂကြးတဲ့ ဆင္းရဲေျဖေဆးပါ။ လူနာဘက္ကၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာမွမကုပဲထားတာထက္စာရင္ ေျဖေဆးေလးအေပးခံရတာ ပိုေကာင္းတာပဲမဟုတ္လား။ အသက္ရႉေလးေတာ့ နည္းနည္းေခ်ာင္တာပဲမဟုတ္လား။ တကိုယ္လံုးအဆိပ္မျပန္႔ေတာ့ အခံရသက္သာတာပဲမဟုတ္လား။ တနွစ္တႀကိမ္ အဆိပ္ေျဖေဆးအခြန္ျပန္အမ္းေငြေလးမွီၿပီး တက္လမ္းမရွာပဲ ဘဝအႏြမ္းနဲ႔ေနၾကသူေတြလည္း မနည္းမေနာရွိပါရဲ့။ အလုပ္လုပ္ ေငြအရွာနဲ႔ ဓနဥစၥာ အၿပိဳင္အဆိုင္မေသးတဲ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ျခစ္ျခစ္ကုပ္ကုပ္နံုနံုဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ သူမ်ားေနာက္ က်န္ေနရသူေတြခမ်ာ ဘဝလူလံုးေတာ့ မလွၾကရွာဘူးေပါ့။ ရွိတာေလးနဲ႔ လွေအာင္ဝတ္၊ ရတာေလးနဲ႔ဝေအာင္စားဘဝဟာ တကယ္ေတာ့ မနိုင္၍သည္းခံရျခင္းသေဘာနဲ႔ခံမွ ေျဖဆည္ရာရွိၾကမွာပါ။ အဲ့ဒီဘဝအေနမ်ိဳးမွ ႀကိဳက္တယ္ဆိုလည္း ေရြးၾကရံုပဲရွိပါတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ ဆင္းရဲသားမိသားစုေတြ ခနတာအသက္ရႉေခ်ာင္တာေလးျမင္ေတာ့ ရင္ထဲေႏြးကနဲၾကည္ႏူးမိတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဗမာျပည္မွာ က်န္ေနတဲ့ေဆြထဲမ်ိဳးထဲကႏြမ္းပါးသူေတြကိုလည္း ေငြေလးဘာေလးပို႔မွ၊ ေလယဥ္ခအေႂကြးေတြလည္း တခါတည္း အေက်ဆပ္မွ၊ ထိုင္းနဲ႔ဗမာျပည္လည္း အလည္ခနျပန္ဦးမွ၊ အေႂကြးမရွိလို႔ ခရက္ဒစ္ေလးတက္လာရင္ အိမ္ေလးေတာ့ဝယ္မွ၊ ေႏြေပါက္ရင္ကေလးေတြရွင္ျပဳဦးမွ၊ စံုစီနဖာေလးေတြဝယ္ဦးျခမ္းဦးမွ၊ ကိုယ့္အေပၚ ေက်းဇူးရွိဖူးသူေတြလည္း လက္ေဆာင္ေပးတန္ေပး ကန္ေတာ့တန္ကေတာ့၊ ကေလးေတြအတြက္အဝတ္အစားနဲ႔ ကြန္ျပဴတာေလးလည္းဝယ္ေပးဦးမွ၊ ကားေဟာင္းျခင္းအလဲအထပ္ လုပ္တန္လုပ္ အသစ္ေလးဝယ္စီးတန္စီးဦးမွဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္စိတ္ကူးေတြနဲ႔ရႊင္ျမဴးေနတဲ့ မိသားစုေတြရဲ့မ်က္နွာေတြျမင္ရတာ စိတ္လက္ၾကည္သာျဖစ္စရာပါ။

တကယ္ကေတာ့ အခြန္ျပန္အမ္းေငြဆိုတာ ကိုယ့္ေငြကို အတိုးေလးမစို႔မပို႔နဲ႔ အစိုးရက တနွစ္လံုးလံုးေခ်းသံုးၿပီး အခြန္ေဆာင္သံုးဖို႔ျပန္ထုတ္ေပးတဲ့ ကိုယ့္ေခၽြးနွဲစာပါ။

ခ်န္ဖို႔မသင့္လို႔ေျပာပါ့မယ္။ က်ေနာ္တို႔ လင္မယားနွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒီႏွစ္အတြက္ အခြန္ျပန္အမ္းေငြတြက္လိုက္တာ ျပည္နယ္အစိုးရဆီက ေဒၚလာ ၃ဝဝ ရၿပီး ဗဟိုအစိုးရကို ၆ဝဝ ျပန္ေလ်ာ္ရပါမယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီနွစ္ေတာ့ ေဒၚလာ ၃ဝဝ အိပ္စိုက္ျဖစ္ပါေၾကာင္းဗ်ား။

ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂ဝ၁၄