ဘရက္ခ္ဟူစိန္အိုဘားမား မတိုင္ခင္ကတည္းက တရုတ္ေငြေဈးကို တင္ခိုင္းတယ္။ ဆိုဗီယက္ကိုရန္ရွာတဲ့အခ်ိန္က တရုတ္ကိုလဘ္ထိုးတဲ့အေနနဲ႔ေပးခဲ့တဲ့ အထူးကုန္သြယ္ဘက္နိုင္ငံအဆင့္အတန္းကို ျဖဳတ္ေတာ့မယ္လည္းပါတယ္။ တတိယကမၻာ့နိုင္ငံအဆင့္(ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲနိုင္ငံ) သတ္မွတ္ခ်က္ျပင္ရမယ္လို႔လည္း ၾကပ္ေပးတယ္။ တရုတ္သြင္းကုန္ေတြကို(အခြန္အပါအဝင္) စည္းၾကပ္တာေတြလုပ္တယ္။ တရုတ္ကေန အေမရိကန္လာ ျမွဳတ္နွံတာေတြထဲကတခ်ိဳ႔ကို (လံုၿခံဳေရးအပါအဝင္)အေၾကာင္းျပခ်က္တခ်ိဳ႔နဲ႔ ကန္႔သတ္တယ္။ တရုတ္သြား ရင္းနွီးျမွဳတ္ႏွံမယ့္စီးပြားေရးသမား၊ နည္းပညာ၊ စက္ရံုအလုပ္ရံု၊ ကုန္လုပ္ကိရိယာ၊ ပညာရွင္ေတြနဲ႔ ေငြစီးေၾကာင္းႀကီးကိုေတာ့ တားမရဘူး။ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းနဲ႔ ဖရီးထရိတ္ကခံေနတယ္။
ကိုယ့္အလိုပါဖို႔ အေခ်ာ့အေျခာက္နည္းစံုသံုးတယ္ မေအာင္ျမင္ဘူး။ တရုတ္ကိုေပးစရာနဲ႔ ျပန္ဆပ္ရမယ့္ေႂကြးကေခါင္ခိုက္ၿပီး လည္ပင္းျမဳတ္ေနၿပီ။ ေႂကြးတင္
ရွင္ဘုရင္ဆပ္/မဆပ္ေတာ့မေျပာတတ္ဘူး ေႂကြးတင္ကၽြန္ျဖစ္ဘဝမ်ိဳးနဲ႔ စကားေျပာရင္ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ဆိုေပမယ့္ တရုတ္ဖရဲသီးႀကီးကို အရင္လို ထင္သလိုခြဲစိတ္စားလို႔မရေတာ့မွန္း သိသြားပံုေပၚတယ္။ ဟိန္းလားေဟာက္လားေတြ နည္းလာတယ္။ ေႂကြးေအးေႂကြးပူနဲ႔ ရင္ခံရရံုတင္မကဘူး အတိုးျပန္သတ္သတ္ေနရတာခ်ည္း တႏွစ္တႏွစ္ နည္းတာမွတ္လို႔။ တခ်ိန္က အျပင္းအထန္ဆန္႔က်င္ခဲ့တဲ့ ယူရိုေငြနဲ႔ဥေရာပသမဂၢကိုပါ ကယ္ပါယူပါတစာစာလုပ္ရတဲ့အျဖစ္။
တရုတ္ကလည္း ေဒၚလာက်ရိပ္နဲ႔လားရာကိုမွန္းၿပီး သူ႔နိုင္ငံျခားအရံေငြရဲ့ ရာခိုင္ႏႈန္းအေတာ္မ်ားမ်ားကို ယူရိုနဲ႔ေျပာင္းထားတယ္။ ေရႊကို အျပတ္ေလွာင္တယ္။ ပတ္လည္နိုင္ငံေတြကတင္မက (အရင္ဆိုဗီယက္ကြဲလို႔ထြက္လာတဲ့) စတန္နိုင္ငံေတြက ေလာင္စာအရင္းအျမစ္ေတြေရာ ကုန္ၾကမ္းနဲ႔ေဈးကြက္ေတြပါ ကဲ့ယူတဲ့အခါယူ၊ သဲ့ယူတဲ့အခါယူေနတယ္။ သပိတ္ဝင္အိတ္ဝင္ဆိုတဲ့စကား ဒီေနရာမွာကြက္တိပဲ။ အေမရိကန္က လူအေသခံ ပိုက္ဆံအကုန္ခံ နံမည္အပ်က္ခံၿပီး ကမၻာ့ပုလိပ္ႀကီးလုပ္လိုက္ရတာသာ အဖတ္တင္တယ္။ တိုက္ရတဲ့ပစၥည္းကို ႀကံရာပါမဟုတ္တဲ့တရုတ္က ေဝစုအမ်ားဆံုးရသြားေတာ့ ခံျပင္းေဒါသနဲ႔ မင္းသမီးကင္းကိုက္ျဖစ္ရတယ္။ မရ ဒႆကခ်ိဳင္စိတ္ေမြးၿပီး ခ်ိဳင္ရံုအျပင္ ဘာမွမတတ္နိုင္ျဖစ္ရတယ္။ ဘ နဖူးၾကေတာ့လည္း သိုက္က သူမ်ားတူးလို႔ေျပာင္ၿပီ။
ဘြန္းေတြ (ေငြေခ်းစာခ်ဳပ္)ထုတ္ေရာင္းတယ္။ စေတာ့ေဈးကြက္နဲ႔ ေငြကစားတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ အလုပ္လက္မဲ့ဦးေရက ထူေျပာသထက္ ထူေျပာလာတယ္။ ရာဇဝတ္မႈပြားႏႈန္း တက္လာတယ္။ ေသနတ္ေတြလည္းပစ္လိုက္တာမွ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔။ ေကာင္းဘိြဳင္ေတြက်ေနတာပဲ။ ေတာ္ၾကာေန ကေလးေတြေသျပန္ၿပီ။ ေတာ္ၾကာေန ဆရာ/ဆရာမေတြ ေသျပန္ၿပီ။ ေတာ္ၾကာေန ကုန္တိုက္ထဲေဈးဝယ္သူေတြ ေသျပန္ၿပီနဲ႔။ လူမႈဖူလံုေရးေထာက္ပံ့ေၾကးေလွ်က္စားသူေတြ ေၾကာက္ခမန္းလိလိျဖစ္လာတယ္။ အဲ့ဒီအေပၚ မွီခိုသူေတြမ်ားလာတယ္။ မ်ားလြန္းေတာ့ လူမႈဖူလံုေရးေၾကးေတြ ဟိုနားတိတိဒီနားတိတိျဖတ္တယ္။ ျဖတ္လည္း ျဖတ္တာပဲရွိတယ္။ ျဖတ္လို႔ထြက္လာတဲ့ေငြပိုက အစိုးရေၾကြးဆပ္ဖို႔ မကာမိဘူး။ စစ္တိုက္ဖို႔ မေလာက္ဘူး။ ဒီတင္ တသက္လံုး သံုးဟျဖဳန္းဟ ဝယ္ဟျခမ္းဟေပၚအေျခခံတဲ့ ေဈးကြက္စီးပြားေရးေခါင္းကိုင္ဖခင္ႀကီးဆီက ေခၽြတာေရးလုပ္ဖို႔ ျပည္တြင္းျဖစ္ကိုအားေပးဖို႔ဆိုတဲ့အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ “အေမရိကန္မွာ ဒီအသံၾကားဖို႔ဆိုတာ စီးပြားပ်က္ကပ္နဲ႔ႀကံဳမွ” လို႔ ၁၉၃ဝ တဝိုက္ စီးပြားပ်က္ကပ္ကိုျဖတ္ခဲ့ဖူးသူေတြဆီက ၾကားရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကုန္ေဈးနႈန္းနဲ႔ဝင္ေငြၾကားျပတဲ့ၫႊန္းကိန္းေတြ ကေဘာက္တိကေဘာက္ခ်ာ ျဖစ္လာတယ္။
စစ္တပြဲၿပီးတပြဲဆက္တိုက္ တိုက္၊ နွစ္ပြဲတၿပိဳင္တည္းတိုက္ တိုက္ျပၿပီး လက္နက္ဆန္းနဲ႔တိုက္ေလယဥ္ေတြ ေၾကာ္သာေၾကာ္ျငာရတာ ေငြကုန္လူပမ္း နံမည္ကလည္းပ်က္ေသး။ ဝယ္လက္က ထင္သေလာက္လိုက္မလာဘူး။ လက္နက္ဘယ့္ေလာက္ စြမ္း/မစြမ္းဆိုတာ လူဘယ္ေလာက္ သတ္နိုင္/မသတ္နိုင္နဲ႔ ဘယ့္ေလာက္ ဖ်က္ဆီးနိုင္/မဆီးနိုင္အေပၚ တည္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ရတာမဟုတ္လား။ ျမန္ျမန္နဲ႔မ်ားမ်ားေသတယ္ ဖ်က္နိုင္တယ္ဆို ဒါအစြမ္းထက္လက္နက္ပဲ။ တျခားကုန္ပစၥည္းနဲ႔မတူတာက လက္နက္ေၾကာ္ျငာမယ္ဆို စစ္ပြဲေတြဖန္တီးရ တိုက္ျပရတာပဲ။ ပစ္မွမျပရင္ အဲ့လက္နက္ဘယ့္ေလာက္စြမ္းတာ လူဘယ့္နွယ္လုပ္ သိနိုင္မတဲ့တုန္း။ ဆိုေတာ့ အနည္းဆံုး ေဒသႏၱိယစစ္၊ အကန္႔အသတ္စစ္ေလးေတြ တိုက္မွရတာပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားကလည္း ႏႈတ္တက္ရြရြေျပာရသလို ဒီမိုကေရစီတို႔ လူ႔အခြင့္အေရးတို႔ အၾကမ္းဖက္မႈအေပၚနႊဲတဲ့စစ္တို႔ ဘာတို႔ညာတို႔လည္း အာဂံုေဆာင္ရတာပဲ။ အေမရိကန္လက္နက္ေတြ လူသတ္ျပင္းတာ၊ ဖ်က္စြမ္းႀကီးတာ၊ ထိေရာက္မွန္းသိတာမွန္ေပမယ့္ ေဈးႀကီးေတာ့ ဝယ္သူေတြက ရုရွားနဲ႔ဥေရာပဘက္ေရာက္ကုန္တယ္။ ေလာ့ဟိဂ္မာတင္တို႔၊ ေနာ့သေရာ့ကရူးမန္းတို႔၊ ဘိုးရင္းတို႔ အလုပ္သမားေတြေလွ်ာ့ခ်ရတယ္။ စစ္နဲ႔ထူထားတဲ့စစ္စီးပြား အေျခနည္းနည္းယိုင္ခ်င္တယ္လို႔ ဆိုရမလားပဲ။ ကမၻာ့လက္နက္တင္အပို႔ဆံုး အေရာင္းဆံုးနိုင္ငံစာရင္းမွာ နံပတ္တစ္ျဖစ္ေပမယ့္ ကမၻာ့စစ္စရိတ္အသံုးဆံုးမွာလည္း နံပတ္ဝမ္းဆိုေတာ့ ကုလားခပ္တဲ့ေရ ကုလားဖင္ေဆးလို႔ ကုန္တာပါပဲ။
လက္နက္ေဈးကြက္ကလည္း အလုပ္သိတ္မျဖစ္။
ေနာက္ဆံုး ဘာႀကံရာမွ မရလည္းမရေတာ့ေရာ အေမရိကန္ေဒၚလာေငြစကၠဴေတြ မတန္တဆရိုက္ထုတ္ၿပီး တရုတ္ေငြေဈးမခ်ရင္ ကိုယ့္ေငြေဈးက်ေအာင္ဆိုကာ ဗဟိုဘဏ္နဲ႔ ကြန္ဂရက္စ္နဲ႔ အစိုးရနဲ႔သေဘာတူသြားတယ္။ ဗဟိုဘဏ္ဥကၠဌေဟာင္း (အလန္ဂရင္န္းစပင္န္ အပါအဝင္) ဘဏ္အေၾကာင္း ေငြအေၾကာင္းနားလည္သူေတြ (ျပည္တြင္းျပည္ပါမက်န္)မလုပ္နဲ႔သတိေပးတဲ့ၾကားက ေငြေတြ ပံုႏွိပ္စက္ကစာအုပ္ရိုက္သလိုရိုက္ထုတ္ၿပီး ေဈးကြက္ထဲ ဒလေဟာသြန္ခ်လိုက္တယ္။ (တရုတ္ကလာတဲ့)သြင္းကုန္ေတြ ေဈးတက္သြားတယ္ဆိုေပမယ့္ ယွဥ္လိုက္ရင္ ေဈးသက္သာေနဆဲတရုတ္ပစၥည္းေတြေတာ့(အေမရိကန္အလံကအစ အိမ္သာသံုးစကၠဴအထိ) အဝယ္က်မသြားဘူး။ ဝယ္လက္က ေကာင္းတုန္းပဲ။ နဂိုကမွ ေဈးႀကီးတဲ့ျပည္တြင္းထုတ္နဲ႔ ဥေရာပဘက္ကလာတဲ့အေကာင္းစားပစၥည္းေတြ ေဈးေျမာက္ကုန္တယ္။ လူေတြလိုက္မမွီေတာ့ဘူး။ လူေတြအဖို႔ေတာ့ ယွဥ္လိုက္ရင္ ေဈးသက္သာတဲ့တရုတ္ပစၥည္းဘက္ပဲ ျပန္လည္ကုန္တယ္။
အေျခခံစားကုန္ေတြေဈးတက္ကုန္တာ လက္လုပ္လက္စားေတြ အထိအနာဆံုးပဲ။ အေျခခံလူတန္းစားေတြ ဗူးေလးရာဖရံုဆင့္ကုန္တာပဲ။ လုပ္ခ(ဝင္ေငြ)နဲ႔ လူေနမႈစရိတ္ မေလာက္ငွမႈေတြ ညည္းညဴသံေတြ၊ ဆႏၵျပပြဲေတြ၊ လႈပ္ရွားမႈေတြ(ေဝါစထရိကိုသိမ္းၾက)ေတြအထိ ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္ ေရာက္စက(လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ နွစ္ေက်ာ္က) ဖို႔တ္ဝိန္းတၿမိဳ့လံုး တေနကုန္ကားပတ္ေမာင္းၿပီး ၾကည့္တာေတာင္မွ ”အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ပါ၊ စစ္ထြက္ပါ၊ အကူအညီလိုေနသူပါ”ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြကိုင္ၿပီး ေတာင္းစားသူတေယာက္ေတြ႔ဖို႔ မနည္းပဲ။ အေတာ္ခဲယဥ္းတာပဲ။ ခုမ်ားေတာ့ ဟိုနားဒီနား မီးပိြဳင့္ေတြနားေတြမွာ မိုးတိုးမတ္တပ္နဲ႔ က်ား/မအရြယ္စံုေတြ ျမင္ကြင္းထဲမ်ားမ်ားလာတယ္။ အရင္ကဆို သူတို႔နဲ႔စကားေျပာဖို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ယူဖို႔ အေတာ္မလြယ္တာပဲ။ စကားအေျပာခံေတာင္ ဓါတ္ပံုအရိုက္မခံဘူး။ အရိုက္ခံေတာင္ မ်က္နွာကိုလက္နဲ႔ကြယ္ထားတယ္။ ခုမ်ားေတာ့ မရိုက္ေတာင္ လက္ယပ္ေခၚမယ့္အေပါက္။ (က်ေနာ့္မွာ သူတို႔နဲ႔အတူတြဲရိုက္ထားတဲ့ပံုေတြရွိတယ္။ သူတို႔နဲ႔ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြလည္းရွိတယ္။ သူတို႔နဲ႔စကားေျပာဖို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ မုန္႔ေလးပဲေလးဝယ္ေကၽြး ဖြတ္ကလိဒဂၤါးေလး နည္းနည္းပါးပါးေပး။ လမ္းေဘးပလက္ေဖါင္းမွာ အက်အနဖင္ခ်၊ တင္ပလႅင္ေခြအတူထိုင္ၿပီး စကားေတြအၾကာႀကီး ေျပာဖူးတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဟိုေန႔က အပင္စိုက္ရင္းတန္းလန္း လိုတာေလးနည္းနည္းရွိလို႔ မီနာ့ဒ္စ္မွာ နည္းနည္းေျပးဝယ္ရင္း ပစၥည္းေတြကားေပၚတင္ဖို႔ ဆိုင္အျပင္ကခံုတန္းေလးေပၚ ရႊံ႔ေပဗြက္ေပ အိမ္ေနရင္းအဝတ္အစားနဲ႔ ဂ်ိဳင္းေထာက္ေဘးခ် ေျခေပၚေျခတင္ထိုင္ေနတုန္း ေတာင္းရမ္းစားေနတဲ့စစ္ထြက္မွတ္ၿပီး ခင္မင္နွစ္လိုဖြယ္အၿပံဳးကိုယ္စီနဲ႔လူေတြ ပိုက္ဆံလာေပးတာ ၂ ႀကိမ္ေတာင္ ႀကံဳရတယ္။ ပိုက္ဆံမယူလိုက္ေပမယ့္ သူတို႔ေစတနာကိုေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ရင္းရင္းခ်ာခ်ာျပန္ေျပာၿပီးျငင္းလိုက္ေတာ့ အားတံု႔အားနာျဖစ္သြားဟန္ျပန္ေတြ ခုထိ မ်က္ေစ့ထဲရွိေနတုန္း။ ျပန္သာ မေရးျဖစ္ေသးတာ)
ေက်ာင္းသားေတြဘက္ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း မိဘေတြမွာ ထမင္းစားဖို႔ေတာင္အနိုင္နိုင္ရုန္းရတာဆိုေတာ့ သားသမီးေတြေက်ာင္းစရိတ္နဲ႔ မုန္႔ဖိုးပဲဖိုးေလးေတာင္ (အမ်ားႀကီးေထာက္ပံ့တာ မဟုတ္ေပမယ့္)မနည္း ျခစ္ျခစ္ျခဳတ္ျခဳတ္ျဖစ္လာတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာလည္း ဗဟိုအစိုးရကေရာ ျပည္နယ္ေတြအလိုက္ေရာ ပညာသင္စရိတ္ျဖတ္တာ။ ေက်ာင္းစရိတ္ေခ်းေငြေလွ်ာ့တာ ျဖတ္တာ၊ အျခားစရိတ္စကေတြ ျမွင့္တာေတြလုပ္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းဝင္းထဲဆႏၵျပေနရာကေန လမ္းေပၚထြက္လာတယ္။ ေဝါစထရိ အထိေရာက္လာၾကတယ္။ အဲ့လိုေတြျဖစ္လာေတာ့
အစိုးရလည္း ဒီမိုကေရစီေတြ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ ဖရီးဒမ္းေတြ ေဘးခနခ်ၿပီး အၾကမ္းပတမ္း ကိုင္ေတာ့တာပဲ။ နံမည္လည္းအေတာ္ပ်က္ ရုပ္လည္းအေတာ္ပ်က္။ ခု လႊတ္ေတာ္ေရြးေကာက္ပြဲေတြ နီးလာၿပီ။ အထက္ေအာက္လႊတ္ေတာ္အမတ္မင္း အမတ္မလုပ္မယ့္သူေတြ ျပည္သူကိုျမွဴတဲ့အထဲ လုပ္ခတိုးရေရးလည္းပါေနတယ္။ ကုန္းေဈးနႈန္းတက္တာကို က်ေအာင္လုပ္မေပးနိုင္ေလေတာ့ လုပ္ခလစာတိုးေပးမယ္ဆိုကာ ကတိကဝတ္ေတြေပးၾက။ ဥပေဒေတြျပဳၾကနဲ႔ တၿခိမ္းၿခိမ္းပဲ။ ျပည္နယ္တခုနဲ႔နဲ႔တခု (ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ ထုတ္ကုန္၊ လုပ္ငန္း၊ လူဦးေရ၊ သယံဇာတ၊ လူေနမႈစရိတ္စတာေတြအမ်ားႀကီး တြက္ခ်က္ၿပီး) အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခသတ္မွတ္ခ်က္က မတူဘူး။ က်ေနာ္တို႔ျပည္နယ္ရဲ့ အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခက တစ္နာရီ ၇ ေဒၚလာ ၂၅ ဆင့္ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ဆီမလည္း ဟိုနားဒီနား ဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြကိုင္ လူစုစု-စုစုနဲ႔ ၿဖိဳးၿဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ ဆႏၵျပပြဲေလးေတြျမင္ေနရၿပီ။ ၿဖိဳးၿဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ကေန ၿဖိဳးၿဖိဳးေျဖာင္းေျဖာင္း ျဖစ္မလာေအာင္ အနည္းဆံုး တန္႔ေဆး ဟန္႔ေဆးေတာ့ေပးရမွာပဲ။ တန္႔ေဆးက လုပ္ခနည္းနည္းတိုးေပးတာ၊ ဟန္႔ေဆးက အဓိကရုဏ္းႏွိမ္ပုလိပ္ ထုတ္ထုတ္ျပတာ။ ေျပာရင္း ရွည္ကုန္ၿပီ။
ခ်ဳပ္ရရင္ အေမရိကန္မွာ အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခသတ္မွတ္ခ်က္ေတြျပင္ေနတာ တိုးေပးေနတာမွန္တယ္။ အလုပ္သမားကိုတိုးေပးရရင္ အလုပ္ရွင္ (အရင္းရွင္ဘက္ကလည္း တနည္းနည္းနဲ႔)လုပ္အားကို တိုးယူမွာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ကုန္စည္မွာ ေဈးတင္မွာပဲ။ သူက ေဝသႏၱရာ မဟုတ္ဘူး။ စတုဒီသာေကၽြးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အေႂကြး၊ ေငြေဖါင္းဖြမႈ၊ လုပ္ခတိုး၊ ကုန္ေဈးနႈန္းတက္ စတဲ့ ဝဲၾသဃထဲကေန လူေတြကိုဆြဲတင္ဖို႔ရာက အစိုးရရဲ့စီမံခန္႔ခြဲမႈ အခရာပဲ။ တနည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ အစိုးရတာဝန္ယူေျဖရွင္း ေက်ာ္နင္းနိုင္သြားမွာပါပဲ။ အလုပ္ရွင္/အလုပ္သမား ဆင္းရဲသား၊ အေျခခံလူတန္းစားျပႆနာဟာ က်က်နနမကိုင္တြယ္တတ္ရင္ ျပည္ပ်က္ကိန္း ဆိုက္တတ္တာသိလို႔ပဲ နိုင္ငံသက္ နွစ္ ၂ဝဝ ေက်ာ္ထိ အေမရိကန္ အလံထူေနတာပဲ။ ဆိုဗီယက္ယူနီယံလို စီးပြားေရးနဲ႔နိုင္ငံေရးစနစ္ႀကီးတခုလံုး ကၿဖဲကရုန္းနဲ႔လဲၿပိဳဖို႔ ျဖစ္နိုင္ေခ်မရွိတဲ့ ျပည္ပဲ။ အရင္းရွင္စီးပြားေရးစနစ္ရဲ့ အျပစ္အနာအဆာေတြနဲ႔ ဘယ့္ေလာက္ပဲ ျပည္ပုတ္ေသြးပုတ္ေတြၫွီေနေပ့ေစ သူ႔မွာ အစိုးရ၊ လႊတ္ေတာ္၊ တရားစီရင္ေရးအျပန္အလွန္ ထိမ္းေက်ာင္းမႈေတြရွိတဲ့အျပင္ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ့ ေမြးရာပါအခြင့္အေရး၊ လြတ္လပ္မႈ၊ ရပိုင္ခြင့္နဲ႔ လူ႔တန္ဘိုးအေပၚ အလြန္အေလးေပးတဲ့နိုင္ငံပဲ။ ျပည္နယ္ေတြ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့စနစ္ကလည္း (အားနည္းခ်က္ ရွိတန္သေလာက္ရွိေပသိ) အလုပ္ေတာ့ အေတာ္ျဖစ္ေနတာပဲ။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြနဲ႔ နိုင္ငံေရးသမားၾကားမွာ(တနည္းေျပာရရင္ အေမရိကန္စစ္တပ္နဲ႔အရပ္သားအစိုးရ) ထားတဲ့ပဋိညာဥ္ကလည္း အေတာ္က်နပံုရတယ္။ သမၼတဟာ စစ္ေသနာပတိပဲ။
ခု အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခတိုးေပးတဲ့ဟာကို ေရြးေကာက္ပြဲနီးလို႔ မဲႁမွဴရံုသက္သက္ေလာက္ပဲလို႔တြက္ရင္ မွန္ဖို႔ေတာ့ ေဝးစြေျခာက္ပါး။
(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ) ဇြန္ ၂ဝ၁၄
0 comments:
Post a Comment