ငါး (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ငါး (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)အေမရိကန္ကို ဒုကၡသည္အေနနဲ႔ေရာက္လာၾကတဲ့ ဗမာျပည္သားေတြအနက္ လူတခ်ိဳ႔ ဒီက ျမစ္ေတြေခ်ာင္းေတြထဲက ငါးဖမ္းစားတဲ့ကိစၥ နည္းနည္းေျပာခ်င္လာတယ္။ ငါးက ဖမ္းစား(ခ်က္စား)ရံုတင္မကဘူး ငါးပိ/ငါးခ်ဥ္ပါ သိပ္စားၾကတာမ်ိဳး၊ ခြဲၿပီးဆားနယ္လုပ္တာမ်ိဳး၊ ငါးေျခာက္လွမ္းတာမ်ိဳးေတြလည္းရွိတယ္။ ဗမာျပည္သားအမ်ားစုေနတတ္တဲ့ တခ်ိဳ႔အပတ္မင္န္႔ႀကီးေတြထဲမ်ား ဝင္သြားရင္ ငါးပိနံ႔ေလး တၫွင္းၫွင္း၊ ငါးေျခာက္နံ႔ေလးတလိႈင္လိႈင္၊ ယင္ေကာင္ေတာင္ပံခတ္သံ တဇီဇီနဲ႔ကိုေနတာပါ။

ျမစ္ေတြလို႔ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ၿမိ့ဳလည္ကျဖတ္စီးေနတဲ့ျမစ္ေတြလည္း ပါပါတယ္။ အေမရိကန္ေတြက(အမ်ားတကာ့အမ်ားစုႀကီးက) အဲ့ထဲက အဲ့ငါးေတြကိုမစားၾကဘူး။ မစားၾကတာက တစ္တခ်က္ ဒီျမစ္ေတြက မသန္႔ေတာ့ဘူး။ ဓါတုစြန္႔ျပစ္ပစၥည္းေတြအပါအဝင္ အျခား အညစ္အေၾကးေပါင္းစံုေပ်ာ္ဝင္ၿပီး ေရေနသတၱဝါေတြမွာ
ဓါတ္ေတြကူးေနၿပီ၊ ဓါတ္ျပဳေနၿပီ။ စားရင္ လူ႔အတြက္အႏၱရာယ္ႀကီးတယ္။ နွစ္တခ်က္ ပင္လယ္ငါးနဲ႔ကန္ေမြးငါးေတြက ဒီမွာ ဘံုးေဘာလေအာပဲ၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ထက္ ေဈးေပါတယ္။ လူတိုင္း ဝယ္စားနိုင္တယ္။ သံုးတခ်က္ အဲ့ျမစ္ထဲကငါးေတြရဲ့ အရသာနဲ႔အၫွီနံ႔ကို သူတို႔မခံနိုင္ဘူး၊ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါ ခ်ံဳ႔ေျပာတာ။ တျခားအေၾကာင္းေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ အဲ့ဒီ ေရဆိုးျမစ္ေတြကန္ေတြမွာ ငါးအေပ်ာ္မွ်ားတယ္။ ငါးမွ်ားၿပိဳင္ပြဲေတာင္
လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ မိတဲ့ငါးကို တိုင္းထြာခ်ိန္တြယ္စာရင္းမွတ္ၿပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကေနျဖဳတ္ ျမစ္ထဲကန္ထဲျပန္လႊတ္ေပါ့။ ေကာင္းတဲ့ကစားနည္းနဲ႔
အပ်င္းေျဖနည္းလို႔ က်ေနာ္မထင္ဘူး။ စားဖို႔မွ်ားတာဆို ဘာမွေျပာစရာမရွိဘူး။ ခုက သူမ်ားအသားနာေအာင္လုပ္ၿပီး ကိုယ့္အေပ်ာ္ရွာတာကိုမႀကိဳက္တာ။
အဲ့ဒီ ေရဆိုးျမစ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြကန္ေတြမွာ ငါးေတြက ဖမ္းမယ့္သူမရွိေတာ့ ပြားခ်င္တိုင္းပြား ထြားခ်င္တိုင္းထြားၿပီး ေရနဲ႔ငါး ဆတူေလာက္ျဖစ္ေနသလားေတာင္
မွတ္ရတာပါ။

လူစားလို႔ရတဲ့ငါးေတြေနတဲ့ သဘာဝကန္ႀကီးေတြ အိုင္ႀကီးအင္းႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ေရသန္႔ငါးသန္႔ေတြပဲ။ လူေတြ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ဖမ္းၿပီး မ်ိဳးစံုလုပ္စားၾကတယ္။ အဲ့ေနရာေတြမွာ ငါးသြားမွ်ားရင္ တစ္တခ်က္ လိုင္စင္လိုတယ္။ လိုင္စင္မရွိပဲမွ်ားရင္ ဘယ္မွာမွ်ားမွ်ား အဖမ္းခံထိမယ္၊ ဒဏ္ရိုက္ခံရမယ္။ နွစ္တခ်က္ သတ္မွတ္ကိရိယာနဲ႔ပဲ ဖမ္းရမယ္။(တခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ ပိုက္ကြန္ အုပ္ေဆာင္း ပိုက္တား စတာမ်ိဳးေတြခြင့္မျပဳ၊ ငါးမွ်ားတံသက္သက္ပဲရမယ္) သံုးတခ်က္ သတ္မွတ္ရာသီမွာ သတ္မွတ္ငါးပဲ မွ်ားရတယ္။ ေလးတခ်က္ သတ္မွတ္ရာသီ သတ္မွတ္ငါးဆိုေစဦး သတ္မွတ္အရြယ္အစားပဲယူရတယ္။ ၄ လက္မ အထက္ငါးပဲယူရမယ္ဆို အဲ့ထက္ေသးတာ မေတာ္တဆမိလာရင္ ခ်က္ျခင္း ေရထဲျပန္လႊတ္ရတယ္။ တျခားလည္း စည္းကမ္းေတြရွိေသးတယ္၊ ဒါက ခ်ံဳ႔ေျပာတာ။ အေမရိကန္အမ်ားစုက အဲ့ဒီေနရာေတြမွာ သြားဖမ္းၾကမွ်ားၾက စားၾကတယ္။ ဗမာျပည္သားတခ်ိဳ႔လည္း သြားၾကဖမ္းၾကစားၾကတာပါပဲ။ အဲ့ေနရာမွာေတာ့ ေရနဲ႔ငါးက သူ႔ဟာနဲ႔သူ တန္သေလာက္ပဲရွိတာမ်ိဳးပါ။

ဆိုေတာ့ ငါးကို တရားဝင္ဖမ္းခ်င္ရင္ လိုင္စင္အတြက္ပိုက္ဆံ(နည္းနည္း)ကုန္မယ္။ ဖမ္းခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ဖမ္းခ်င္တဲ့ေနရာမွာ ဖမ္းခ်င္တာနဲ႔ ဖမ္းခ်င္တိုင္းဖမ္းမရဘူး။ ဆိုေတာ့ ေငြလည္းမကုန္ ဖမ္းခ်င္တာနဲ႔ ဖမ္းခ်င္တိုင္းဖမ္းလို႔ရမယ့္ေနရာက ေရဆိုးျမစ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြကန္ေတြပဲရွိတယ္။

ေရဆိုးျမစ္ငါးဖမ္းစားသူအမ်ားစုဟာ ျပည္တြင္းစစ္ဒဏ္တိုက္ရိုက္ခံရတဲ့ေဒသေတြက လာၾကတာမ်ားၿပီး ဘဝေပးအေျခအေနအရ ပညာခံအားနည္းကာ အဂၤလိပ္စာ/စကားတတ္ဖို႔ မလိုတဲ့အလုပ္ေနရာမ်ိဳးေတြမွာ လုပ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ မိသားစုလည္း ႀကီးတတ္ၾကပါတယ္။ ဝင္ေငြနိမ့္တဲ့ အေျခခံလက္လုပ္လက္စားေတြ ဆိုပါေတာ့။ ေငြပိုေငြလွ်ံမရွိ၊ ေန႔ဖို႔ညစာခ်န္စားရသူေတြပါ။ လကုန္ရင္ အိမ္လခ မီးခ ေရဖိုး တယ္လီဖုန္း ကားေပးမင္န္႔ ဘာညာေတြနဲ႔ ရသမွ်တက္တက္ေျပာင္။ လကုန္ေငြခမ္း မိသားစုမ်ိဳးေတြပါ။ အဲ့သလိုမိသားစုေတြမွာ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြလည္း ရွိေနတတ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ ငါးဖမ္းလိုင္စင္အတြက္ ေငြအကုန္မခံနိုင္ဘူး။ ငါးမွ်ားတံနဲ႔မွ်ားရတာ အားမရဘူး။ ကြန္သာ ပစ္ထည့္လိုက္ခ်င္တာ၊ ပိုက္သာ ေထာင္လိုက္ခ်င္တာ၊ ေဆာင္းနဲ႔သာ အုပ္လိုက္ခ်င္တာဆိုတဲ့လူမ်ိဳးေတြပါ။ ပစ္လည္းပစ္ ေထာင္လည္းေထာင္
အုပ္လည္း တကယ္အုပ္ၾကပါတယ္။

ငါးဟာ လူ႔စိတ္အာရံုကိုဖမ္းစားနိုင္တဲ့ေနရာမွာ အျခားသတၱဝါေတြထက္ မေလ်ာ့ဘူး။ လယ္ထဲေခ်ာင္းထဲေရလွ်ံလို႔ ေပတရာေပၚ ငါးေျပမႀကီးေတြ ငါးခူႀကီးေတြတက္လာတဲ့အခါ၊ ငါးေမြးကန္ေရလွ်ံလို႔ ငါးၾကင္းဆူဆူႀကီးေတြ ကန္ေဘာင္ေပၚတက္လာတာမ်ိဳးႀကံဳရင္ ငါးၫွီနံ႔ မခံနိုင္ဘူးဆိုသူေတာင္ ဖမ္းခ်င္လို႔လက္ယားတာပဲမဟုတ္လား။ ငါး ဒင္းၾကမ္းျပည့္ေနတဲ့ ေရဆိုးျမစ္ေတြၾကည့္ၿပီး တခ်ိဳ႔ အူယားမယ္ဆို ယားခ်င္စရာပါ။ နဂိုကတည္း ေတာေတာင္လွ်ိဳေျမာင္ေတြၾကား ငါးေထာင္ဖါးႏိႈက္ ႏိႈက္လာၾကတာသူေတြအဖို႔ အူအယားကို လက္ေတြ႔နဲ႔ေဖ်ာက္တာေပါ့ေလ။ လူလစ္ လစ္သလို ဝုန္းဆိုေရထဲဆင္းၿပီး ဖမ္းတာမ်ိဳးရွိသလို၊ ေဝးေဝးလံလံမွာ ညအိပ္ညေန ေနၿပီးေတာ့ကို ဖမ္းၾကတာလည္းရွိပါတယ္။ လူအလစ္လို႔ေျပာရတာက တကယ့္ကို လူလစ္မွရတာပါ။ ရဲလစ္ရံုနဲ႔မရပါ။ လူတေယာက္ အဲ့ျမစ္ဆိုးေတြထဲငါးဖမ္းေနတာ ရဲကျမင္ရင္ လာေမးတယ္၊ လိုင္စင္ရွိ/မရွိၾကည့္တယ္။ အေပ်ာ္မွ်ားလား စားဖို႔လားေမးတယ္။ ရဲကလည္း ေနရာတကာ ၂၄ နာရီ ရွိေနတာမွမဟုတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ေတြ(အမ်ားစု)မွာ ဝသီသေဘာပါေနတာက ကိုယ့္ေရွ႔မွာ တေယာက္ေယာက္ ဥပေဒခ်ိဳးေဖါက္ေနတယ္ထင္ရင္ အဲ့လူ မသိေအာင္ ၉၁၁ ဖုန္းေခၚၿပီး သတင္းပို႔လိုက္တာပါပဲ။ ၉၁၁ ကလည္း မေခၚလိုက္နဲ႔ ေခၚလိုက္တာနဲ႔ေရာက္လာတာပါ။ အခ်ိန္ေနရာ အကြာအေဝးနဲ႔အမႈေပၚပဲတည္တယ္၊ အျမန္နဲ႔အေႏွးေတာ့ ေရာက္ခ်လာတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါးခိုးဖမ္းမယ္ဆို ရဲေရာလူပါ လစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ နို႔မို႔ဆို ကိြတာပါပဲ။ တရားရံုး၊ ရဲစခန္းနဲ႔ ဌာနဆိုင္ရာေတြအထိလိုက္ၿပီး အဲ့အမႈမ်ိဳးျဖစ္သူေတြကို က်ေနာ္တို႔ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း အႀကိမ္ႀကိမ္ကူညီပါတယ္။ ခုလည္း ကူညီေနတာပါပဲ။ ေျပာလည္း ေျပာျပတာပါပဲ။ ေျပာတဲ့ၾကား ဒဏ္ထိတဲ့ၾကားက ေနာက္အႀကိမ္ျပန္ေဖါက္သူေတြလည္းရွိတာပါပဲ။

ခုေျပာတဲ့ ေရႊတံငါေတြမွာ အစြဲေလး ကဲတတ္တာလည္းေတြ႔ရတယ္။ ဗမာျပည္ ေတာထဲေတာင္ထဲက ေခ်ာင္းေတြျမစ္ေတြကသန္႔တယ္။ စက္မႈနိုင္ငံမဟုတ္ေတာ့
ဓါတုပစၥည္းတို႔ အနုျမဴစြန္႔ပစ္ပစၥည္းတို႔ ဟိုဓါတ္ဒီဓါတ္တို႔ ဘယ္ကလာ ႂကြစရာရွိမလဲ။ ဒါကို ဒီကေရနဲ႔ဟိုကေရမတူဘူးေျပာရင္”ဘာလို႔မတူရမွာလဲ ေရေရျခင္းအတူတူပဲ”
လို႔ျပန္ေျပာလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တာပဲ၊ အျမင္မွာ ေရဟာအတူတူပဲ။ ဒီကေရက ပိုေတာင္ ၾကည္ခ်င္ၾကည္ေနဦးမွာပါ။ ဒီ ငါးေတြက အဆိပ္သင့္ေနတာလို႔ေျပာရင္ ”အဆိပ္မိမွေတာ့ ေသၿပီေပါ့၊ ခုမမိလို႔ပဲ ကူးေနတာမေတြ႔ဘူးလား”လို႔ ျပန္ေျပာလိမ့္မယ္။ ဒါဆို ရွင္းေပေတာ့ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ တနံတလ်ား။ တေယာက္သိသြားလည္းအျမတ္ဆိုတဲ့စိတ္အခံ ေမြးထားဖို႔ေတာ့လိုလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြ အဲ့ဒီနည္းနဲ႔ ကိုယ့္ကြန္ျမဴနတီထဲမယ္ တစ္ဦးျခင္းအလိုက္ ႀကံဳ ႀကံဳသလို
ဂြင္ဝင္ ဝင္သလို ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း အသိပြားအသိမွ် မွ်ေနၾကရတာပါပဲ။ ေအဂ်င္စီေတြနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအပိုင္းတို႔၊ က်န္းမာေရးဌာနတို႔နဲ႔တြဲၿပီးလုပ္တာလည္း လုပ္ရတာပါပဲ။ ဟိုလိုလုပ္တာကေတာ့ ဥပေဒတို႔ ရဲစခန္းတို႔ ေထာင္ဒဏ္ ေငြဒဏ္တို႔ဆိုတဲ့အေၾကာက္တရားေလးပါေတာ့ လိုက္နာဖို႔ပိုလြယ္ကူတာမွန္ေပမယ့္ မေၾကာက္ရမယ့္ အေနအထားဆို ျပန္ေဖါက္တာပါ။ ခိုးလုပ္တာပါ။ တစ္ဦးခ်င္းအသိမွ်တာကေတာ့ တသက္စာထိေရာက္တာပါ။ ေၾကာက္လို႔ေရွာင္ရ/လိုက္နာရတာ မဟုတ္ပဲ၊ အသိအရေရွာင္ၾကဥ္သြားတာမ်ိဳးပါ။ ပိုေတာင္ အက်ိးမ်ားတယ္မွတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါတရံေတာ့လည္း ဖံုးတန္ဖံုး ဖိတန္ဖိ ႀကိတ္ေျပာတန္ေျပာနဲ႔ ေဖးမရတာလည္းရွိပါတယ္။ ကိုယ့္အမ်ိဳးအေၾကာင္း ကိုယ္အသိဆံုးကိုး။

ဒီ ဗမာျပည္သားတခ်ိဳ႔ရဲ့ငါးအေရးေတာ္ပံုကို ဖို႔တ္ဝိန္းေန အေမရိကန္တခ်ိဳ႔သိၾကတာပါပဲ။ တခ်ိဳ႔လည္း နွာေခါင္းရႉံ႔၊ တခ်ိဳ႔လည္း နားလည္စာနာေပးရင္း အားနာနာနဲ႔ေဖးေဖးမမ ကူညီၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမလည္း နွာေခါင္းရႉံ႔ၾကသူေတြနဲ႔ဆံုတိုင္း ခိုးလို႔ခုလုျဖစ္ရတာပါပဲ။ တခ်ိဳ႔ကို ျပန္ရွင္းျပေျပာျပေပမယ့္ တခ်ိဳ႔ကိုေတာ့
ထင္ခ်င္သလိုထင္ကြာလို႔ ထားလိုက္မိတာလည္းရွိပါတယ္။

ဒီေရာက္ၿပီး ၄ နွစ္ေလာက္အၾကာ တေန႔မွာ က်ေနာ့္ကိုစာသင္ေပးဖူးတဲ့ အေမရိကန္ဆရာတေယာက္နဲ႔ ရက္ဒ္အင္ဒီယန္းရိုးရာပြဲတပြဲမွာ ဆံုမိတယ္။ ပြဲလုပ္တာက သစ္ႀကီးဝါးႀကီးေတြနဲ႔၊ ငွက္ေတြေက်းေတြနဲ႔၊ ေခ်ာင္းေတြလွ်ိဳေတြနဲ႔ သဘာဝအတိုင္းလွတဲ့ေနရာပါ။ ဆရာနဲ႔ စကားေျပာလမ္းေလွ်ာက္ရင္း စမ္းေခ်ာင္းေလးတခုနားေရာက္ေတာ့ နွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူရပ္မိၾကတယ္။ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ ဒူးေလာက္နက္တဲ့စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာ ငါးေတြမွ ျမင္မေကာင္းဘူး ကူးကလန္ခတ္ေနၾကတာ။ အရြယ္စံုအေရာင္စံု ေရတိမ္တိမ္ထဲမွာ တဝုန္းဝုန္း တျဗန္းျဗဳန္းနဲ႔။ လူတခ်ိဳ႔လည္း ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ေတြ ေရထဲပစ္ၿပီး ငါးစာေကၽြးေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး
ေရစပ္ဆင္းၿပီး ငါးေတြကို လက္နဲ႔ထိၾကည့္ၾကတယ္။ အထိခံတဲ့ေကာင္ခံတယ္ မခံတဲ့ေကာင္မခံဘူး။ ၾကည္ႏူးစရာပဲ။ ငါးေတြ လက္နဲ႔ထိၾကည့္ၾကရင္း ငါး ခတ္လတ္လတ္တေကာင္ ျဗဳန္းဆိုခုန္လိုက္တာ က်ေနာ့္ေဘးက ျမက္ေတြေပၚက်သြားတယ္။ တဖ်တ္ဖ်တ္ခုန္လို႔။ က်ေနာ္ဖင္ထိုင္ခ်ၿပီး အဲ့ငါးကိုၾကည္တာျမင္ေတာ့
ဆရာက “မ်ိဳး…စားခ်င္စိတ္ေပါက္ေနၿပီလား။ မင္းတို႔ ဗမာျပည္သားေတြ ဒီက ျမစ္ထဲေခ်ာင္းထဲကငါးေတြ ဖမ္းၾကစားၾကတယ္ေနာ္။ ဟိုတေလာကဆို သတင္းစာနဲ႔တီဗီထဲေတာင္ ပါလာတယ္။ မင္းတို႔ ပညာေပးလုပ္ငန္းေတြလုပ္ေနတာလည္းပါတယ္။ ေကာင္းတယ္ လုပ္ၾကကြာ၊ ျဖစ္နိုင္ရင္ စားဖို႔မေျပာနဲ႔၊ အေပ်ာ္ေတာင္မဖမ္းေစနဲ႔ကြ၊ အဲ့ဒီျမစ္ေရေတြက လူနဲ႔ထိမိရင္ေတာင္ ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး”လို႔ ဆိုတယ္။

အင္း…ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္..ဆိုၿပီး က်ေနာ့္စကားဆက္မလို႔လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ ေဘးက ငါးစာေကၽြးေနသူတေယာက္က အင္မတန္စက္ဆုပ္ရြံရွာဟန္ မ်က္နွာထား၊ ေလယူေလသိမ္းနဲ႔ က်ေနာ့္ဆရာကိုၾကည့္ရင္း“သူတို႔ အဲ့ဒီငါးေတြစားတယ္ ဟုတ္လား၊ ဒီေလာက္ညစ္ပတ္ၿပီး အႏၱရာယ္မ်ားတာေတြကို”လို႔ ဝင္ေျပာေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ က်ဥ္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔… “ေအးဟုတ္တယ္၊ ဖမ္းတယ္၊ စားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ စားေနၾကသူေတြမွာ က်န္းမာေရးအသိပညာနည္းပါးတာ၊ ဝင္ေငြနည္းပါးတာ၊ ေခ်ာင္းထဲျမစ္ထဲ ငါးရွာဖါးရွာဝါသနာစြဲေနေသးတာ၊ ငါးႀကိဳက္တတ္တာအျပင္ ငါးျမင္ရင္စိတ္မထိမ္းနိုင္တာေတြလည္း ပါတယ္၊ တို႔က ဆင္းရဲတဲ့ျပည္ကလာတာဆိုေတာ့ ဆင္းရဲသားအေတြး၊ ဆင္းရဲသားအသိ၊ ဆင္းရဲသားဉာဥ္မေပ်ာက္ေသးတာ မကၽြတ္ေသးတာ မခၽြတ္နိုင္ေသးတာလည္းပါတယ္၊ တို႔ခုလို ဖမ္းစားတာကို မင္းတို႔နားမလည္နိုင္ၾကတာက မင္းတို႔က ဆင္းမွမဆင္းရဲဘူးေသးပဲကိုး၊ ေမြးကတည္းက ခ်မ္းသာတဲ့ျပည္မွာ မဆင္းရဲသူေတြအျဖစ္ ႀကီးၾကသူေတြကိုး၊ မင္းတို႔ ငါတို႔လို ဆင္းရဲသြားၾကည့္ အဲ့ငါးေတြ မင္းတို႔စားတာနဲ႔တင္ကုန္မွာ၊ တို႔ဖမ္းစားဖို႔ေတာင္က်န္မယ္မထင္ဘူး”လို႔ ေလသံေရာမ်က္နွာထားပါတင္းၿပီး စြတ္ရြတ္ေျပာထည့္လိုက္တယ္။ ဒီငနဲလည္း က်ေနာ္ စိတ္ဆိုးသြားမွန္းသိလို႔ ေဆာရီးေဆာရီးနဲ႔ေျပာၿပီး လစ္ေတာ့တာပါပဲ။

သူထြက္သြားမွ ဆရာက “မ်ိဳး…ငါစိတ္မေကာင္းဘူး၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ငါ့ေၾကာင့္ မင္း စိတ္ဆိုးသြားရတာ သူ႔ကိုယ္စားေရာ ငါ့အတြက္ပါ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္”လို႔ ထပ္တလဲလဲေျပာတယ္။
က်ေနာ္လည္း ရပါတယ္ဆရာလို႔ေတာင္ တခြန္းေလးျပန္မေျပာျဖစ္ဘူး။

အဲ့ဒီ ညက က်ေနာ္ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဇြန္ ၂ဝ၁၄)