ဖို႔ဝိန္းထုတ္ ဂ်ာနယ္လ္ေဂဇက္ကေရးတဲ့ Burma Soldier

Local man tells Burmese plight in film | The Journal Gazette | Fort Wayne, IN

read more

ႏူးစ္ဝိခ္မဂၢဇင္းကေရးတဲ့ Burma Soldier

'Burma Soldier' Reveals Dissent in Junta's Army - Newsweek

read more

ႏူးေယာ့ခ္ကိုေရာက္ခိုက္ အေရွ႔ေလEast Wind ဝက္ဘ္ဆိုက္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးျဖစ္တာပါ။

ေမး။ HBO က ရုိက္တဲ့ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ Burma Soldier မွာ စတင္ပါဝင္ခြင့္ရပုံေလး သိပါရေစ။

ေျဖ။ က်ေနာ္aနာက္ဆံုးအႀကိမ္ေထာင္ကလြတ္(ေမလ ၆ ရက္ ၂၀၀၄) ၿပီးေနာက္ ျပည္တြင္းမွာဆက္ေနၿပီး ႏိုင္ငံေရးထဲဆက္ပါေနဖို႔ရာ အက်ပ္ အတည္းေတာ္ေတာ္ျဖစ္လာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္း သားမ်ားကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ လုပ္ေဆာင္မႈေတြ ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကရိပ္မိပံုေပၚၿပီး မၾကာမၾကာဆိုသလိုေမး  တာျမန္းတာအျပင္ ျပန္ဖမ္းမယ္ဆိုတဲ့ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြပါလုပ္လာပါတယ္။ ေနာက္တႀကိမ္ျပန္အဖမ္းခံရၿပီး
ေထာင္ခ်ခံရလို႔ရွိရင္ ႏွစ္ႀကီးေပးခံရမွာျဖစ္တာကိုလည္း က်ေနာ္တြက္မိတယ္။ ေထာင္ထဲတင္လည္း ေသ သြားႏိုင္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတေယာက္ရဲ႔ စစ္ေၾကာေရးနဲ႔ေထာင္ထဲက ဒုကၡသုကၡေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးေၾကာင္း ၁၅ ႏွစ္တာအေတြ႔အႀကံဳအရ သိထားၿပီးသူတေယာက္ျဖစ္ေတာ့ ေနာက္ တႀကိမ္ျပန္အဖမ္းခံရမွာ၊ စစ္ေၾကာေရးအလုပ္ခံရမွာ၊ ေထာင္အက်ခံရမွာေၾကာက္တာနဲဲ႔ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ ကို ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ဖို႔ စိတ္ကိုပိုင္းျဖတ္လိုက္ၿပီး ၂ဝဝ၅ ေဖေဖၚဝါရီလထဲမွာ ဗမာျပည္ကထြက္ခဲ့ပါတယ္။ မတ္လ ၁ ရက္ေန႔မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံမဲေဆာက္ကိုေရာက္တယ္။ ေအေအပီပီမွာကူညီလုပ္ကိုင္ေနရင္း တေန႔မွာ ဓါတ္ပံုသတင္းစာဆရာ Nic Dunlop ဆိုသူ ရံုးကိုေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔စကားနည္းနည္း ေျပာျဖစ္သြား တယ္။ က်ေနာ့္ လူပုဂၢိဳလ္ဘဝ၊ ႏိုင္ငံေရးဘဝနဲ႔ေထာင္တြင္းဘဝေတြကို စိတ္ဝင္စားေၾကာင္းေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္အရင္က စစ္သားျဖစ္ဖူးတယ္၊ ေနာက္ ေရွ႔တန္း မွာျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ ဒုကၡတိျဖစ္ၿပီးတပ္ကထြက္ တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရးျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လက္နက္ကိုင္ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြနဲ႔ ျပန္ဆက္သြယ္တယ္၊ ေနာက္ ၁၉၈၈ မွာပါလာတယ္၊ ၈၈ ကာလအတြင္းစစ္တန္းလ်ားထဲက စစ္သားတခ်ိဳ႔ကိုလူထုနဲ႔လက္တြဲၿပီး ဆႏၵျပပြဲေတြမွာပါလာေအာင္ လံ႔ႈေဆာ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ေနာက္အဖမ္း ခံ ရ။  ေထာင္ ၃ႀကိမ္က်ခဲ့တယ္၊ ေထာင္ထဲမွာ ေထာက္လွမ္းေရးက အေပးအယူလုပ္ၿပီးလႊတ္ေပးဖို႔ လာကမ္း လွမ္းတာကို ၃ႀကိမ္စလံုးျငင္းခဲ့တယ္၊ အဖမ္းခံရခ်ိန္ကတည္းက ညီျဖစ္သူက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္နဲ႔ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးဆင္းသြားတယ္၊ ႏွစ္ေတြခ်ီၿပီး ညီအကိုတကြဲတျပားျဖစ္ေနတယ္၊ ထိုင္းေရာက္ လာၿပီးေနာက္ပိုင္းလည္း ဗမာ့ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ ဆက္လုပ္ေနတယ္ စတာေတြကိုစိတ္ဝင္စား တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူနဲ႔အဆက္အသြယ္ျပန္ျပတ္သြားတယ္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ထဲ မွာ အုန္းျပန္႔ဒုကၡသည္စခန္းထဲ ကေန က်ေနာ္မဲေဆာက္ကိုျပန္ဆင္းအလာမွာ သူနဲ႔ျပန္ေတြ႔တယ္။ သူက မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္သူရွာလို႔ ရၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာတယ္။ ဇာတ္ဝင္ခန္း၊ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြ ဘာမွ သိတ္ေထြေထြထူးေျပာေနစရာ မလိုတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္မွတ္တမ္းကားဆိုေတာ့ နည္းနည္းပါးပါးၫွိၿပီးရိုက္ဖို႔လက္ခံလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ရိုက္ျဖစ္သြား တယ္။ HBO ကရိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ HBOက ျပသခြင့္ကိုရရွိၿပီး ျပသေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ေအေအပီပီက ဒုတိယအတြင္းေရးမႉး ကိုဘိုၾကည္ကလည္း ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတေယာက္ရဲ႔ ဘဝမွတ္တမ္းကိုရိုက္ခ်င္ တယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ဟာသင့္ေတာ္တဲ့သူျဖစ္ေၾကာင္း Nic Dunlop ကိုတိုက္တြန္းေျပာဆို အႀကံျပဳခဲ့တာ လည္းပါပါတယ္။
ေမး။  Burma Soldier မွာပါဝင္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ခံစားခ်က္ႏွင့္ အေတြ႔အၾကဳံကုိ ေျပာျပေပးပါလားရွင္။

ေျဖ။ ဒီကားကို လက္ခံၿပီးရိုက္မယ္ဆိုကတည္းက က်ေနာ္ႀကိဳေတြးထားတာေတြရွိပါတယ္။ ဗမာ့ဒီမိုကေရ စီေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ေတြ အတန္အသင့္ရွိေနၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ အႀကီးအေသး အတို အရွည္ပဲကြာတာပါ။ က်ေနာ့္ကားလည္း ဒီကားေတြထဲက ကားတကား။ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈကို တေထာင့္ တေနရာက အတိုင္းအတာတခုအထိ ေစ့ေဆာ္မႈေပးႏိုင္မယ့္ကားတကား၊ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ဘာမွမ်ားမ်ားစားစားမေမွ်ာ္လင့္သလို ေတြးလည္းမေတြးထားမိခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တခုက ဒီကားထဲမွာ က်ေနာ္ျပန္ေျပာရတာေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားကိုျပန္ေျပာဖို႔ေနေနသာသာ ကိုယ္ကိုယ္ တိုင္ေတာင္ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့တဲ့၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သိစိတ္နဲ႔မွတ္ဉာဏ္ထဲကေန အၿပီးတိုင္ဖယ္ ထုတ္လိုက္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေျပာျပရေတာ့မယ္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ျပန္ေတြးရေတာ့မယ္။ ျပန္ခံစား ရေတာ့မယ္ဆိုတာ ႀကိဳတြက္မိတယ္။ အဲသလိုျပန္ေတြးလိုက္ရံုနဲ႔တင္ ေျခာက္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ အိပ္ပ်က္ ညေတြ၊ ေခၽြးျပန္ၿပီးႏိုးလာမယ့္ တေရးႏိုးေတြအမ်ားႀကီး ျပန္ေရာက္လာဦးေတာ့မယ္ဆိုတာကိုလည္း သိေနတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ၿပီး ႏွိပ္စက္ၫွဥ္းပမ္းရေတာ့မယ္ ဆိုတာလည္းသိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါလုပ္ ရမွာပဲဆိုတဲ့အသိနဲ႔ စိတ္ဒံုးဒံုးခ်ၿပီးလုပ္ခဲ့ရတာပါ။ ကားရိုက္ေနခ်ိန္မွာတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ ၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္လိုက္ရတိုင္းမွာ အေဟာင္းေတြအသစ္ျဖစ္၊ မသိစိတ္ထဲကမွတ္ဉာဏ္ေဟာင္းေတြ သိစိတ္ထဲျပန္ ဝင္လာၿပီးအသစ္ျပန္ျဖစ္။  စိတ္ထိခိုက္ရတာခ်ည္းပါပဲ။  
ေမး။ စစ္တပ္ထဲကုိစတင္ဝင္ေရာက္ဘုိ႔အတြက္ ဘယ္လုိအရာေတြကမ်ား တြန္းအားေပးခဲ့ပါသလဲ။

ေျဖ။ က်ေနာ္အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ မိသားစုစားဝတ္ေနေရးျပႆနာက အိမ္မွာအေတာ္ရွိေန တယ္။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းတက္ရင္း အျပင္မွာေဈးေရာင္းဘာေရာင္းလုပ္ၿပီး ဝင္ေငြရွာခဲ့ရတယ္။ ဒါက မိသားစု ဝင္ေငြနဲ႔စားဝတ္ေနေရးအပိုင္း၊ ေနာက္တပိုင္းက က်ေနာ္က စစ္တပ္အဝန္းအဝိုင္းနဲ႔နီးစပ္တယ္။ က်ေနာ့္ မ်က္ေစ့ေရွ႔ျမင္ေနရတဲ့ စစ္တပ္နဲ႔စစ္သားေတြကို အထင္ႀကီးတယ္။ ေလးစားတယ္။ စစ္တပ္က တိုင္းျပည္ကို လူထုကိုကာကြယ္ေပးေနတယ္လို႔လည္း ယံုၾကည္ေနတယ္။ ေရွ႔တန္းျပန္စစ္သားေတြကို လူေတြကပန္း ကံုးေတြစြပ္လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆိုတာေတြျမင္ရရင္၊ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ စစ္ေရးျပအခမ္းအနားေတြကိုျမင္ရင္ အားက်မိတယ္။ ကိုယ္လည္းသူတို႔လို သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ လုပ္ခ်င္စိတ္အခံကေလးလည္းရွိေနတယ္။ စာေလးဘာေလးလည္း နည္းနည္းပါးပါးဖတ္ေတာ့ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးတို႔ တရုပ္ျဖဴ က်ဴးေက်ာ္မႈစစ္ပြဲတို႔ ကိုသိၿပီး စစ္သားလုပ္ခ်င္စိတ္လည္းျဖစ္မိတယ္။ စစ္သားျဖစ္ရင္ စားဝတ္ေနေရးျပႆနာလည္းၿငိမ္းမယ္။ လူအထင္ႀကီးတာ ေလးစားတာကိုလည္း ခံရမယ္လို႔တြက္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ဝင္ျဖစ္သြားတာပါ။ တိုင္းျပည္ခ်စ္လို႔တို႔ ဘာတို႔လို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အဲသလိုေျပာႏိုင္ပါတယ္။
ေမး။ ေနာက္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းဘဝအေနနဲ႔ ျပည္သူၾကားမွာကုိယ္တုိင္ေတြၾကဳံ ခံစားမႈမ်ားကုိသိပါရေစ။ 
ေျဖ။ စစ္တပ္က မျဖစ္စေလာက္ေဆးပင္စင္ေလးနဲ႔ ထြက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း အေမနဲ႔ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔အတူ ျပန္ေနတယ္။ ေရႊတက်ပ္သား ၃ေထာင္ေလာက္ရွိတဲ့ေခတ္မွာ က်ေနာ့္ထိခိုက္ဒဏ္ရာရမႈအတြက္ ေငြေျခာက္ေထာင္တလံုးတခဲတည္း ေလ်ာ္ေၾကးအေနနဲ႔ရတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေတာ့သူဆိုေတာ့ အကူလစာဆိုၿပီးေပးတာရယ္ က်ေနာ့္ပင္စင္ရယ္ ၂ ခုေပါင္းရင္တလကို ၂၆၀ ေလာက္လစဥ္ ပင္စင္ေငြရတယ္။ မလံုေလာက္ဘူး။ ဆိုေတာ့ ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ ဝင္ေငြရွာတဲ့အေနနဲ႔ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးဖြင့္ဖို႔ရည္ရြယ္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ စတိုးဆိုင္ အေသးစားေလးတခုဖြင့္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္ဝါသနာအေလွ်ာက္ စာဖတ္ဝိုင္းေလးတခုပါတြဲလုပ္ျဖစ္တယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ရဲ႔ ခါးသီးတဲ့ အနိ႒ာရံုေတြေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ့္စိတ္ကူးထဲကစစ္တပ္က က်ေနာ့္စစ္သားဘဝရဲ႔အေတြ႔အႀကံဳ အသိအျမင္ေတြေအာက္မွာ တစစီၿပိဳက်ေနတာ ကို ျမင္ေနရတယ္။ ဖခင္ေပ်ာက္သြားတဲ့သားသမီးေတြ၊ လင္ေသမုဆိုးမေတြ၊ သားေပ်ာက္ရွာေန တဲ့မိခင္ေတြ၊ က်ေနာ့္လိုပဲ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဒုကၡိတဘဝ ေရာက္သြားရရွာသူေတြရဲ႔ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္ေတြကိုအရင္းတည္ၿပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကိုထူေထာင္၊ ေဆြမ်ိဳးေကာင္းစားေရး လုပ္ေနတဲ့၊ စစ္အာဏာထူေထာင္ရင္း ကိုယ္က်ိဳးရွာေနတဲ့ လက္တဆုပ္စာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက စစ္တပ္ကိုလက္ကိုင္တုတ္လုပ္၊ လူမိုက္ေမြးသ လိုေမြးထားတာကို ျမင္လာတယ္။ တၿပိဳင္တည္းမွာ မဆလအရပ္ဝတ္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ပဲ တခ်ိန္ကအေရွ႔ေတာင္အာရွမွာ အခ်မ္းသာ ဆံုးႏိုင္ငံအျဖစ္ကေန ကမၻာေပၚမွာ အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံအျဖစ္အေနဘဝကို ေလွ်ာက်သြားရလိုက္တာကိုလည္း ျမင္လိုက္ရတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ စစ္သားအိပ္မက္ကို လက္ေတြ႔စစ္သားအျဖစ္က ရြံမုန္းလာတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္မွာမသိသားဆိုးရြားစြာနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းတဝက္ေလာက္ ဆံုးရႉံးသြားခဲ့ရေပမယ့္ က်န္ေနေသးတဲ့ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လိုအပ္ရင္အသက္ပါေပးၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္လုပ္မယ္လို႔ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ဒဏ္ရာရခဲ့တဲ့ ၁၉၈၄ ကေန ၁၉၈၈ မတိုင္မီကာလေတြဟာ က်ေနာ့္ဘဝအတြက္အလြန္လည္းတန္ဖိုးရွိသလို စိတ္ပန္းလူပန္းလည္းျဖစ္ရခ်ိန္ေတြပါပဲ။ စိတ္ပိုင္းေရာရုပ္ပိုင္းမွာပါ ဒဏ္ရာေတြဗလပြနဲ႔ကိုး။

ေမး။  နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔သိရပါတယ္။
ဦးမ်ဳိးရဲ႕ ေထာင္မက်ခင္ နုိင္ငံေရး ဘဝျဖတ္သန္းမႈ ပုံရိပ္တခ်ဳိ႔ကုိ သိပါရေစရွင္။

ေျဖ။ စတိုးဆိုင္နဲ႔စာဖတ္ဝိုင္းေလးဖြင့္ၿပီးေနရင္းက က်ေနာ့္ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရလာတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ကိစၥ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥေတြ အထိုက္အေလွ်ာက္ေျပာဆိုေဆြးေႏြးျဖစ္ သေဘာထားေပးခြင့္နဲ႔ ေမး ခြင့္ေတြပါရလာတယ္။ က်ေနာ့္သေဘာထားက ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥအတြက္ကို ဘယ္သူနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ လက္တြဲၿပီး လုပ္ႏိုင္တယ္။ လုပ္လည္းလုပ္မယ္။ ေနာက္ဆံုးကုန္ကုန္ေျပာမယ္ လက္ရွိစစ္တပ္က ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အမွန္ တကယ္လုပ္တယ္ဆိုရင္၊ လုပ္ေနတယ္လို႔က်ေနာ္ယံုၾကည္ရင္ အဲဒီၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥတခုတည္းအတြက္ သူတို႔နဲ႔တြဲလုပ္ႏိုင္တယ္။ က်န္တာေတြ ကေတာ့ သူတို႔က်ဴးလြန္ခဲ့တာေတြ သူတို႔လုပ္ရပ္ေတြအတြက္ကေတာ့ သူ႔တရားနဲ႔သူစီရင္တာကို ခံေပ့ေစေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ၈၈အေရးေတာ္ ပံုႀကီးျဖစ္လာတယ္ က်ေနာ္လည္းပါဝင္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္အေတြ႔အႀကံဳေတြကိုအေျခခံၿပီး က်ေနာ္ေဖ်ာင့္ဖ်စည္းရံုးမယ္လို႔ရည္ရြယ္တဲ့ “ပစ္မွတ္က စစ္တပ္” ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒီမိုကေရစီေရးကိုသာ တြင္တြင္ေျပာေနၾကေမပယ့္ အဲဒါနဲ႔တြဲၿပီးအေရးပါလွတဲ့ျပည္တြင္းစစ္ကိစၥကို ေျပာသံဆိုသံေတြ က နည္းနည္းအသံတိုးတယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔က်ေနာ့္ “နဂိုရည္မွန္းႏို င္ငံေရး”ျဖစ္တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကို ေဇာင္းေပးၿပီးေျပာတယ္ဆိုတယ္ လုပ္တယ္ကိုင္တယ္။ အထိုက္အေလွ်ာက္ ထိေရာက္တယ္လို႔ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္သားတခ်ိဳ႔ လူထုနဲ႔လက္တြဲလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အရပ္ဝတ္စစ္အာရွင္စနစ္ကေန ယူနီေဖါင္းဝတ္စစ္တပ္ဆီကို အာဏာလက္လႊဲလက္ေျပာင္းလုပ္တယ္။ ပါတီေတြေထာင္ခြင့္ရလာတာနဲ႔ NLD ေပၚလာတယ္။ က်ေနာ္ ပါတီဝင္ ျဖစ္လာတယ္။ NLD မွာ တစံုတရာအဆင့္အေနတခုအထိ တာဝန္ယူ လုပ္ကိုင္ခဲ့တယ္။ “မတရားတဲ့အမိန္႔အာဏာဟူသမွ်တာဝန္အရဖီဆန္ၾက” ဆိုတဲ့လႈပ္ရွားမႈမွာ မဂၤလာဒံုၿမိဳ႔နယ္ကိုဦးေဆာင္ၿပီး အာဏာဖီဆန္ေရး လမ္းေၾကာင္းေပၚ တြန္းတင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဖမ္းခံရတယ္ ပထမအႀကိမ္။ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ ၁၉၈၉။ စစ္ေၾကာေရးေရာက္တယ္။ သူမ်ားနည္းတူ အႏွိပ္စက္ခံရတယ္။ ေထာင္ကိုပို႔တယ္။ က်ေနာ္ေထာင္ထဲမွာရွိေနတုန္းပဲ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ၄၈၂၈ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈႀကီးတခုလံုး လိုလို ေထာက္လွမ္းေရးလက္ က်သြားတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔သူတို႔နဲ႔အခ်ိတ္အဆက္ေတြ ေထာက္လွမ္းေရးကရသြားတယ္။ ညီျဖစ္သူကေရွာင္ရင္း တိမ္းရင္း လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးဆင္းဖို႔ျပင္ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၾသဂုတ္လ ၄ ရက္ေန႔ ၁၉၈၉ မွာျပန္လြတ္တယ္။ အျပင္မွာ ၃ ရက္နဲ႔တမနက္ပဲ ထားၿပီး ျပန္ဖမ္းတယ္။ ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ ၁၉၈၉။ ေရၾကည္အိုင္ေရာက္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္းခံရတယ္။ ဒီတႀကိမ္မွာ ပိုဆိုးလာတယ္။ က်ေနာ့္ကို စစ္သားေဟာင္းတေယာက္ျဖစ္ၿပီး တပ္မေတာ္ကိုဆန္႔က်င္သူလို႔ သူတို႔ကျမင္တယ္။ ဗကပ လို႔စြပ္စြဲတယ္။ ဆိုေတာ့ပိုခံရတယ္။ ေနာက္ေတာ့
ေထာင္ကိုပို႔တယ္။ ႏိုဝင္ဘာလ ၆ ရက္ ၁၉၈၉ မွာ စစ္ခံုရံုးအမွတ္(၅)ကေန ထုေခ်ခြင့္ေလွ်ာက္လဲခြင့္ဘာမွမေပးပဲ အလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ေထာင္ဒဏ္ ၁၀ ႏွစ္ ခ်တယ္။ စက္တင္ဘာ ၂၅ အင္းစိန္ေထာင္တြင္းတိုက္ပြဲမွာပါခဲ့တယ္။ မခ်ိမဆန္႔ေတြခံရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေတာင္ငူေထာင္ကိုေျပာင္း ခံရတယ္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၂၁ ရက္ေန႔မွာ သာမန္လြတ္ရက္နဲ႔လြတ္ျပန္တယ္။ အျပင္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေထာင္တြင္းေထာင္ျပင္ သတင္း၊ ေဆးဝါး၊ စားနပ္ရိကၡာကူညီေရး လွ်ိဳ႔ဝွက္ဆက္သြယ္ေရးလုပ္တယ္။ အျပင္မွာ တလေလာက္ေနလိုက္ရၿပီး  ေဖေဖၚဝါရီလ ၂၃ ရက္ေန႔ ၁၉၉၇ မွာျပန္အဖမ္းခံရျပန္တယ္။ စစ္ေၾကာေရးကေန ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးအခ်ဳပ္ခန္းထဲ ေရာက္ရတဲ့အေျခအေနအထိႏွိပ္စက္ခံ ရတယ္။

ေမး။ ဦးမ်ဳိးကုိေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ရွည္တုိက္ပိတ္ထားခံရတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ တုိက္ပိတ္ျခင္းႏွင့္ ေထာင္တြင္းတုိက္ပြဲ အေတြ႔အၾကဳံတခ်ဳိ႔ ကုိသိပါရေစရွင္။

ႏွစ္ရွည္တိုက္ပိတ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ အႀကိမ္ႀကိမ္တိုက္ပိတ္တာခံခဲ့ရတဲ့ ကာလအေရအတြက္စုစုေပါင္း က ေလးႏွစ္ခြဲေလာက္ျဖစ္တယ္လို႔ဆိုတာပါ။ ေထာင္တြင္းမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြအေနနဲ႔ကေတာ့ “ေတာင္းပြဲေရာတိုက္ပြဲပါ” အၿမဲရွိေနပါတယ္။ တခ်ိဳ႔တိုက္ပြဲေတြက “ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ တိုက္ရတဲ့တိုက္ ပြဲ” ျဖစ္ၿပီး တခ်ိဳ႔တိုက္ပြဲေတြက “ႏို္င္ငံေရးအက်ဥ္သားရပိုင္ခြင့္အတြက္တိုက္ရတဲ့တိုက္ပြဲ” က်ေနာ္ လည္း အျခားႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားနည္းတူ ေတာင္းပြဲမွာေရာတိုက္ပြဲမွာပါ ပါခဲ့ပါတယ္။ အထူးျခားဆံုးတခု အေနနဲ႔ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၂၅ ေထာင္တြင္းတိုက္ပြဲျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၈ ေနာက္ ပိုင္း ဗမာျပည္ေထာင္သမိုင္းမွာ လူအမ်ားဆံုးပါဝင္ခဲ့ တဲ့ ေထာင္တြင္းတိုက္ပြဲတခုလို႔ေျပာရင္ မမွားဘူးထင္ပါ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ၄ တိုက္(ရွည္)မွာရွိေနပါတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲမွာ ၄ ရွည္ကအျခားသူေတြလည္း အကုန္ပါခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုခြန္ဆိုင္း (ေသြးသစ္လူငယ္မ်ားအစည္းအရံုး- ယခုအဂၤလန္) ကိုေအာင္သန္း (သဲကုန္းၿမိဳ႔နယ္ NLD ဥကၠ႒) ကိုျမင့္ရီ(ဗကသ) ကိုေက်ာ္ေအး(ဒညတ) ကိုညိဳထြန္း (ဗကသ) နဲ႔က်ေနာ္တို႔ ၆ေယာက္တည္းကို ခြဲထုတ္သြားၿပီး ေျမႀကီးေပၚတေနကုန္ေမွာက္ထား၊ ေနလွမ္းၿပီးရိုက္ႏွက္ကန္ေက်ာက္ ထိုးႀကိတ္တာခံရပါတယ္။ ညတြင္းခ်င္းပဲ ကိုခြန္ဆိုင္းနဲ႔ ကိုညိဳထြန္းကို ေဒါက္ေျခက်ဥ္းခတ္ၿပီး သရက္ေထာင္ ကိုေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ က်န္တဲ့ ၄ေယက္ကိုေတာ့ ေျခက်ဥ္းခတ္ၿပီး ႀကိဳးတိုက္ကို၊ စစ္ေခြးတိုက္ကို ပို႔ပါတယ္။ ျပစ္ဒဏ္ကာလမွာ ဘယ္ေလာက္မခ်ိမဆန္႔ေတြျဖစ္ခဲ့ရ၊ ခံခဲ့ရသလဲဆိုတာ အဲဒီတိုက္ပြဲမွာပါဝင္ ခဲ့သူေတြ အားလံုးသိၾကပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးမွာ၊ ေထာင္ထဲမွာႏွိပ္စက္ခံၿပီး က်ဆံုးသြားၾကတဲ့ ဒီမို  ကေရစီေရးသူရဲေကာင္းေတြ ဂုဏ္ျပဳတဲ့အခါတိုင္း စက္တင္ဘာ၂၅ မွာ ခံခဲ့ရသူေတြကိုလည္း အခုခ်ိန္ထိ က်ေနာ္မွတ္မွတ္ရရနဲ႔ အေလးအျမတ္ျပဳေနဆဲပါပဲ။  
ေမး။ ေထာင္မွထြက္ျပီးတဲ့ေနာက္ ဘဝျဖတ္သန္းမႈတခ်ဳိ႔ သိပါရေစရွင္။

ေထာင္ကလြတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွႏႈတ္မဆက္ရက္တာနဲ႔ ႏႈတ္မဆက္ပဲထြက္ခဲ့တယ္။ က်န္ေနရဦးမယ့္သူေတြရဲ႔မ်က္ႏွာ၊ အားယူၿပီး ၿပံဳးျပမယ့္အၿပံဳးေတြကို က်ေနာ္ရင္မဆိုင္ရက္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး အျပင္ေရာက္သြားေတာ့မယ့္ က်ေနာ့္အေပၚမွာထားမယ့္ သူတို႔ရဲ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကို က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္ျဖည့္စြမ္းႏိုင္မလဲစတာေတြလည္း က်ေနာ္ကတိမေပးရက္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ႏႈတ္မဆက္ပဲ ထြက္ခဲ့တာပါ။ ခံစားမႈ ကေတာ့ “ျခင္းထဲကၾကက္တေကာင္ ၿခံထဲေရာက္လာတယ္” ဆိုတာေလာက္ပါပဲ။ ေထာင္ကလြတ္ၿပီးေနာက္ က်ေနာ္ ေထာင္တြင္းကသူေတြကို စိတ္ဓါတ္ေရးရာ အရေရာ၊ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းအရပါ ကူညီဖို႔ေထာက္ပံ့ေရးေတြလုပ္ပါတယ္။ သခင္အုန္းျမင့္၊  မလွလွဝင္း(မဘဲရႈပ္) ကိုတင္လိႈင္(ကိုအီ ဗား) တို႔နဲ႔တြဲၿပီးလုပ္ျဖစ္ခဲ့တာေတြပါ။ ေအေအပီပီနဲ႔လည္း အခ်ိတ္အဆက္ေတြပိုေကာင္းလာၿပီး ပိုလည္းအမ်ားႀကီးလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေတြ ကို ေထာက္လွမ္းေရးက အနံ႔နည္းနည္းရသြားၿပီး က်ေနာ့္ေမးလားျမန္းလား ၿခိမ္းေျခာက္လားေတြ လုပ္လာျပန္ပါတယ္။ ဒီတႀကိမ္ က်ေနာ္ ျပန္ အဖမ္းခံရရင္ စစ္ေၾကာေရးတင္ ဒါမွမဟုတ္ ေထာင္ထဲတင္ေသသြားႏိုင္တာကို က်ေနာ္တြက္မိတယ္။ ျပန္လည္းအဖမ္းခံခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဖမ္း လည္းမခံရဲေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ထိုင္းကိုထြက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာပါပဲ။ “ေတာ္ လွန္ေရးလုပ္ဖို႔၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ထြက္လာတာ” လို႔ေျပာရင္မမွန္ပါဘူး။ “ေၾကာက္လို႔ထြက္ေျပးလာတာ” ဆိုမွ မွန္မွာပါ။ က်ေနာ္ေၾကာက္သြားၿပီ။ ေနာက္တႀကိမ္အဖမ္းခံ အႏွိပ္စက္ခံရမွာကို ေၾကာက္ေနၿပီ။ က်ေနာ့္ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ကလည္း ဆက္လုပ္မယ္ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ကရွိေနၿပီ။ ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မွာေရြးခ်ယ္စရာက ဗမာျပည္ကေနထြက္၊ တျခားႏိုင္ငံ တခုခုကေန ရသေလာက္ကေလးေတာ့ ဆက္လုပ္ႏိုင္တန္ေကာင္းရဲ႔ဆိုတဲ့အေတြးေပၚအေျခခံၿပီး ထြက္ေျပးလာခဲ့ရတာပါ။

ေမး။ အေမရိကားေရာက္ ျမန္မာအစိုးရစစ္မႈထမ္းေဟာင္းတဦး ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းတေယာက္ရဲ႕ လူေနမႈဘဝ စိတ္ခံစား မႈကုိ ေျပာျပေပးပါလား။

ထိုင္းမွာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကူညီေထာက္ပံ့ေရး၊ ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားအေရးေတြကို အဆက္မျပတ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္းထဲကိုေရာက္ပါတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းလည္း လူမႈေရးနဲ႔ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြ အတန္ အသင့္လုပ္ႏိုင္၊ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဇြန္လ ၂၄ ရက္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို ဒုကၡသည္မ်ားျပန္လည္ေနရာ ခ်ထားေရးအစီအစဥ္နဲ႔ ေရာက္လာပါတယ္။ ႏွစ္ ၂၀ နီးပါးကြဲကြာေနခဲ့ရတဲ့ ညီနဲ႔ျပန္ဆံုပါတယ္။ ညီမနဲ႔ ေယာက္ဖေတာ္သူ (ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္း သားေဟာင္း ကိုရဲေမာ္ထူး) တို႔နဲ႔လည္း ျပန္ဆံုရပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘဝရဲ႔အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ေတြထဲကတခုလို႔ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ မေသလို႔ မွျပန္ဆံုရတဲ့အျဖစ္ေတြကိုး။ ဒီကအက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ ရာဇဝတ္သားေတြရဲ႔ဘဝက က်ေနာ့္တို႔ဗမာျပည္က ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရဲ႔ဘဝနဲ႔ မိုးနဲ႔ေျမေလာက္ကိုကြာျခားတာေတြ႔ရပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ သူတို႔ေတြဟာ ရာဇဝတ္ျပစ္မႈတခုခုကိုက်ဴးလြန္ၿပီး လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းကေပးလိုက္တဲ့ ဒဏ္ကိုသာ ခံေနၾကရတာမွန္ေပမယ့္ အက်ဥ္းသားတေယာက္ရဲ႔ ရပိုင္ခြင့္နဲ႔လိုက္နာရမယ့္စည္းကမ္းေတြကေတာ့ ဗမာျပည္နဲ႔ဘယ္လိုမွ မႏိုင္း သာေလာက္ေအာင္ကို ကြာေနတာေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္ေတာ္ေတာ္ထိခိုက္မိတယ္။ စိတ္ထဲမလည္း “ငါ့ကို..ဗမာျပည္မွာႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အျဖစ္နဲ႔၊ ဒီကရာဇဝတ္သားေတြရတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးနဲ႔သာထားမယ္ဆိုရင္ ေသသည္အထိေတာင္ ေထာင္ထဲမွာေနႏိုင္တန္ေကာင္းရဲ႔” လို႔ေတာင္ အေတြးျဖစ္မိတာအမွန္ပါပဲ။  ခံလည္းအေတာ္ခံစားရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာဆိုရင္ ဒီကရာဇဝတ္အက်ဥ္းသားတေယာက္ရဲ႔ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ ပညာသင္ၾကားပိုင္ခြင့္၊ ဘဝလံုၿခံဳမႈဆိုတာေတြဟာ ဗမာျပည္ေထာင္အျပင္က၊ သာမန္ျပည္သူတေယာက္ရဲ႔ ဘဝအေန ထက္ေတာင္ပိုၿပီး ေကာင္းေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီေရာက္ၿပီးေနာက္ US Army ကို က်ေနာ္လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေလ့လာျဖစ္ပါတယ္။ Professional Army ဆိုတာဘာလဲ၊ စစ္တပ္ဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကိုနာခံရတာလဲ၊ စစ္တပ္တခုရဲ႔သဘာဝ၊ စစ္သားရဲ႔တာဝန္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔အက်ိဳး ခံစားခြင့္က ဘာေတြလဲ၊ ဘာေတြမတူသလဲ၊ ဘာေတြတူသလဲ စတာေတြကိုႏိုင္းယွဥ္ၾကည့္ျဖစ္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ေရာက္ၿပီးမၾကာခင္ မွာပဲ ဖို႔ဝိန္းၿမိဳ႔ေရာက္ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ားကူညီေရးေအဂ်င္စီေတြ၊ ရဲတပ္ဖြဲ႔၊ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႔၊ အေမရိကန္ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔ စတာေတြနဲ႔ ေစတနာ့ဝန္ ထမ္းအလုပ္ေတြ အခ်ိန္ျပည့္လိုလိုလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကလည္း က်ေနာ္ေရာက္လာၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ အေမရိကန္ျပည္ သူေတြကေပးတဲ့ SSI လို႔ေခၚတဲ့ လူမႈေထာက္ပံ့ ေၾကးေငြတလကို ၆၇၄ ေဒၚလာေပးထားတာေၾကာင့္ ရပ္တည္ေရးအတြက္ ဝင္ေငြရွာစရာ မလိုေတာ့တဲ့အတူ အခ်ိန္ပိုေတြထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကို လူေတြကိုကူညီဖို႔၊ စာေရးစာဖတ္လုပ္ဖို႔၊ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြမွာပါဖို႔ အသံုးခ်ႏိုင္ တာပါ။ ေဆးဘက္ဆိုင္ရာ၊ တရားရံုးဆိုင္ရာ၊ လူမႈအဝန္းဆိုင္ရာစကားျပန္နဲ႔ ဘာသာျပန္သင္တန္းေတြအျပင္ အဂၤလိပ္စာကို ဒုတိယဘာသာစကား အျဖစ္သင္ယူလိုသူ ျမန္မာေတြကိုသင္ေပးရတဲ့ ဆရာျဖစ္သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္လည္း ရထားၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ေဆးရံုေဆးခန္းမွာ တရားရံုးမွာ အခါအားေလ်ာ္စြာစကားျပန္အလုပ္ကို လုပ္ေပးတာေတြရယ္ ေအဂ်င္စီေတြ၊ အစိုးရ႒ာနေတြက လိုအပ္မယ့္ စာရြက္စာတမ္းေတြကို ဘာသာျပန္ တာေတြလုပ္ေနပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ပညာေရးကိစၥေဇာင္းေပးလုပ္တဲ့ ေအဂ်င္စီတခုနဲ႔တြဲ႔ၿပီး ျမန္မာလူႀကီးေတြအတြက္ အဂၤလိပ္စာသင္ေပးတဲ့ အတန္းေတြမွာလည္း အနည္းဆံုးတပတ္ကို ၂ရက္သင္ေပးေနပါတယ္။ “ဖူးပြင့္ေဝ”  အမည္နဲ႔ ဖို႔ဝိန္းၿမိဳ႔ထုတ္ ျမန္မာမဂၢဇင္းတေစာင္မွာ အယ္ဒီတာ အျဖစ္လုပ္ခဲ့သလို Golden Moon  အပတ္စဥ္ ျမန္မာရုပ္/သံအစီအစဥ္ကို စတင္ထူေထာင္သူထဲက တဦးအျဖစ္နဲ႔ေရာ၊ ထုပ္လုပ္သူ တဦးအျဖစ္ နဲ႔ပါ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေတြအားလံုးက အခေၾကးေငြမယူတဲ့ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းအလုပ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ တၿပိဳင္တည္းမွာ လြတ္လပ္ေသာ အာရွအသံ (Radio Free Asia) မွာ “စစ္ေျမျပင္မွပံုရိပ္မ်ား” ဆိုတဲ့အပတ္စဥ္အသံလႊင့္အစီအစဥ္ကို RFA ရဲ႔ Editorial Assistance အေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္တင္ဆက္ေပးေနပါတယ္။ က်ေနာ့္တေယာက္တည္းအေနနဲ႔ေျပာရရင္ ဒီမွာေနရတာ ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္တခါမွမခံစားဘူးတဲ့ ဒီမိုကေရစီနဲ႔လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုတဲ့ အရသာကိုခံစားခြင့္ရေနတယ္။ ေနာက္ၿပီး Open Society လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့လူ႔ေဘာင္ဆိုတာကို လည္း ႏွစ္ၿခိဳက္ေနမိတယ္။ အေမရိကန္ျပည္သူေတြရဲ႔ စိတ္ေနစိတ္ထားနဲ႔ဘဝေနဟန္ကလည္း က်ေနာ့္အတြက္ဝင္ဆန္႔ရတာ မခက္လွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္တိုင္းျပည္ကိုျပန္ေတြးတိုင္း၊ က်ေနာ့္ ျပည္သူေတြရဲ႔ဘဝကိုျပန္ေတြးတိုင္း စိတ္ထိခိုက္ေၾကကြဲရတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒီက လူေတြလိုပဲ ဗမာျပည္သူေတြကို လြတ္လပ္ေစခ်င္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္၊ ခ်မ္းသာေစခ်င္လွပါၿပီ။ ေျပာရရင္ လြတ္လပ္မႈတဝက္ အေႏွာင္အဖြဲ႔ တျခမ္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတစိတ္ ေၾကကြဲမႈတပိုင္းဆိုတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္စိတ္ႏွစ္စိတ္နဲ႔ ရွင္သန္ေနရသူလိုပါပဲ။

ေမး။  ယေန႔တက္လာတဲ့ အစုိးရသစ္ရဲ့အေပၚ နိုင္ငံေရးအရအဘယ္လုိထင္ျမင္သုံးသပ္မိပါသလဲ။

ေျဖ။ ဦးသိန္းစိန္ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အရပ္ဝတ္စစ္အာဏာရွင္စနစ္က အရင္ရွိေနတဲ့ ယူနီေဖါင္းဝတ္စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ ဘာေတြမ်ားျခားနားပါ သလဲဆိုတာ သူတို႔လုပ္ရပ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ကိုယ့္ကိုယ္ျပန္ေမးျဖစ္ေတာ့ ဒီလိုအေျဖထြက္ပါတယ္။ အခုဦးသိန္းစိန္အစိုးရမွမဟုတ္ပါဘူး ဗမာျပည္စစ္အာဏာရွင္အဆက္ဆက္က အရာရာကိုေျပာင္းလဲေနသလို အရာရာကိုလည္းေျပာင္းလဲေစခဲ့ပါတယ္။ ရိုးသားႏွိမ့္ခ်ျဖဴစင္ တဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႔ ပင္ကိုယ္ဓေလ့စရိုက္ေကာင္းေတြကို စနစ္တက်ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးလုပ္ၿပီး၊ ပ်က္ဆီးေအာင္ေျပာင္းလဲေစခဲ့ပါတယ္။ လူေတြကိုအေၾကာက္တရားနဲ႔ေမြးဖြားၿပီး အေၾကာက္တရားနဲ႔ရွင္သန္ေနတတ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲျပစ္လိုက္ပါတယ္။ မိသားစုဝင္ေတြၾကား၊ ေဆြေတြ မ်ိဳးေတြအၾကား၊ မိတ္ေဆြေတြအၾကား တေယာက္ကိုတေယာက္မယံုရဲ မၾကည္ရဲျဖစ္ေလာက္ေအာင္ကို   ေျပာင္းလဲေစခဲ့ပါၿပီ။ တိုင္းျပည္ကို၊ ၿမိဳ႔ေတြရြာေတြကိုအမည္ေျပာင္းတယ္။ ေငြေၾကးရဲ႔အမွတ္အသားေတြကို၊ သမိုင္းနဲ႔အဆက္အစပ္ျဖစ္မယ့္အရာမွန္သမွ်ကို အမည္ေျပာင္းရုပ္ေျပာင္း လုပ္တယ္။  သမိုင္းနဲ႔လူထုကိုအဆက္ျဖတ္ထားတယ္။ ေျပာင္းတာမွအကုန္ေျပာင္းတာပါ စစ္ယူနီေဖါင္းကေန ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္ေတြအထိကို ေျပာင္း ပါတယ္။ မေျပာင္းတာဆိုလို႔ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ပဲရွိပါတယ္။ အာဏာကိုလက္ဆုပ္မျဖည္ေပးဘူး။ လူထုအေပၚဖိစီးမႈ မေလွ်ာ့ဘူး။ စစ္အာဏာသက္ဇိုး ရွည္ေရး မူလရည္ရြယ္ခ်က္မေျပာင္းဘူး။ ဆိုေတာ့ တကယ့္လိုအပ္တဲ့ အေျပာင္းအလဲကိုမလုပ္ပဲ အေရးမပါတာေတြကိုသာ အေျပာင္းအလဲ လုပ္ေနတဲ့ အရပ္ဝတ္စစ္စိုးရဆိုတာအေပၚမွာထားတဲ့ က်ေနာ့္သေဘာထားက  အရင္ယူနီေဖါင္းဝတ္ စစ္အာဏာရွင္ေတြအေပၚထားတဲ့အတိုင္း ပါပဲ။ ဘာအေျပာင္းအလဲမွမလုပ္တဲ့လူတစုအေပၚမွာ က်ေနာ္ကလည္း ဘာသေဘာထားအေျပာင္းအလဲမွမရွိပါဘူး။ နဂိုအတိုင္းပါပဲ။ အေျပာင္း အလဲမရွိပါဘူး။

ေမး။ အေရွ့ေလမွတဆင့္ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူမ်ားကုိ ဘာေတြမ်ား ေျပာၾကားခ်င္ပါသလဲရွင့္။

စစ္သားေဟာင္းတေယာက္အေနနဲ႔ လက္ရွိတပ္မေတာ္သားေတြကိုေတာ့.. စစ္သားဆိုတာ အထက္ကေပးတဲ့အမိန္႔ကိုနာခံၿပီးလိုက္နာ ရမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စစ္သားဆိုတာဟာလည္း လူသားပါပဲ။ လူသားတိုင္းမွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ဆိုတာရွိပါတယ္။ ေပးလာတဲ့အမိန္႔ကိုနာခံပါ့မယ္လို႔ေရြး ခ်ယ္ခြင့္ရွိသလို မနာခံႏိုင္ဘူးလို႔ ျငင္းပယ္ခြင့္လည္းရွိပါတယ္။ ျငင္းပယ္တာေရာလက္ခံတာပါ “လူသားရဲ႔ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္”ပါ။ မိမိရဲ႔ေရြးခ်ယ္မႈ အတြက္ မိမိဘာသာတာဝန္ယူရဲဖို႔သတၱိေတာ့ ေမြးယူရပါမယ္။ အခုခ်ိန္မွာ တပ္မေတာ္ကိုလက္ကိုင္တုတ္လုပ္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာျပည္သူကို ဖိစီးႏွိပ္စက္ေနတဲ့ စစ္အာဏာရွင္တစုရဲ႔အက်ိဳးစီးပြားကိုကာကြယ္ေပးေနရတဲ့ တပ္မေတာ္သားတေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ဆက္ရပ္မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ တိုင္းျပည္လူထုအက်ိဳးစီးပြားကို အမွန္တကယ္အကာအကြယ္ေပးမယ့္ စစ္သားေကာင္းတေယာက္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲရပ္ခံေပးမလားဆိုတာ ကိုေတာ့ လက္ရွိစစ္မႈထမ္းတိုင္းျပန္ေတြးေစခ်င္ပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲ အဆက္ဆက္မွာ သမိုင္းဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္ခဲ့တဲ့ ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္ရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကိုျပန္ဆယ္မယူၾကဖို႔ရာ တပ္မေတာ္သားတိုင္းရဲ႔ လက္ငင္း ဆံုးျဖတ္လုပ္ကိုင္ရမယ့္ကိစၥျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳၾကေစလိုပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းတေယာက္အေနနဲ႔ကေတာ့… လက္ရွိဗမာျပည္ကအက်ဥ္းေထာင္အသီးသီးမွာ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရသူ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ကို ႃခြင္းခ်က္မရွိအျမန္ဆံုးလႊတ္ေပးေရးနဲ႔ လြတ္လာၿပီးေနာက္ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲျဖစ္စဥ္တိုင္းမွာ အကန္႔အသတ္မထားပဲပါဝင္ခြင့္ရေရးကို ေတာင္းဆိုသလို၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားျမန္ဆံုးနဲ႔ႃခြင္းခ်က္မရွိလြတ္ေရးအတြက္ ျပည္တြင္းျပည္ပက

ဝိုင္းဝန္းကူညီလုပ္ေဆာင္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ေထာင္ထဲကမလႊတ္ပဲ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး လမ္းစဆိုတာ ရွာလို႔ရႏိုင္တဲ့အရာမဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ဒီေလာက္ပါပဲခင္ဗ်ား။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မ်ိဳးျမင့္။

read more

စစ္ေျမျပင္မွပံုရိပ္မ်ားအပိုင္း(၁၂) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

စစ္ေျမျပင္မွပံုရိပ္မ်ားအပိုင္း(၁၂) ၅ လပိုုင္း ၂၅ ရက္ ၂ဝ၁၁ ေန႔မွာ 

အာရ္အက္ဖ္ေအ အပတ္စဥ္အသံလႊင့္အစီအစဥ္မွာ ထုုတ္လႊင့္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။

တနာရီေက်ာ္ေလာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ၾကၿပီးေနာက္ လက္နက္ႀကီးသံေတြခနတိတ္သြားၿပီး လက္နက္ငယ္သံ ေတြေလာက္ပဲ ၿဖိဳးၿဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ၾကားရပါေတာ့တယ္။ ခြဲမႉးက အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ တပ္စုေတြျဖန္႔ၿပီး ရြာထဲစဝင္ၾကတာကိုျမင္ေန ရပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ခြဲရံုးနဲ႔အတူပါသြားပါတယ္။ ဝင္ေနတဲ့တပ္စုေတြဆီကေန ပစ္ရွင္းရွင္းသလိုမ်ိဳး တခ်က္တခ်က္လွမ္းလွမ္းပစ္သံသာ ၾကားရေပမယ့္ ရြာထဲကျပန္ပစ္သံ ထြက္မလာေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္းရြာထဲေရာက္လာပါၿပီ။ အိမ္တအိမ္မွာခနနားေနတုန္း ခြဲတပ္ၾကပ္ႀကီးက  “လာ..ဘီအီးေလး”ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္သူနဲ႔အတူ လိုက္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ၄၀ မမ(အမ္၇၉)ေလာင္ခ်ာ ကိုင္ ဒုတပ္စိတ္မႉးတေယာက္လည္း ပါလာပါတယ္။ အသက္၃၀ေလာက္ရွိမယ္ထင္ရၿပီး စိတ္လည္းနည္းနည္းလႈပ္ရွားေနပံုပါပဲ။ ရြာထဲမွာေသနတ္နဲ႔ရဲေဘာ္ေတြ တအိမ္ဝင္တအိမ္ထြက္ လုပ္ေန တာ။ လမ္းေပၚမွာလြတ္ၿပီး ေျပးလႊားဆူညံေနတဲ့ ဝက္ေတြၾကက္ေတြ ကို လိုက္ပစ္လိုက္ဖမ္းလုပ္ေနတာ။ ရြာသားေတြကိုဆူဆဲၿပီး အိမ္ျပင္ထြက္ခိုင္း။ ေခါင္းေပၚလက္တင္ ထိုင္ခိုင္းေနတာ။ လက္ထဲမလည္း အိမ္ေတြထဲကဆြဲခ်လာတဲ့ အထုတ္ေတြ၊ အိတ္ေတြ၊ ပစၥည္းပစၥယေတြ တို႔လို႔တြဲေလာင္းေတြနဲ႔ပါ။ စုမႉးေတြေရာခြဲမႉးပါ အဲသလိုျဖစ္ေန တာေတြကိုေတြ႔ေပမယ့္ ဘာမွမေျပာပါဘူး။ က်ေနာ္က အဲဒါေတြကိုၾကည့္ရင္းကေန တပ္ၾကပ္ႀကီးဘက္လွည့္လိုက္ေတာ့ သူက “ဗ.က.ပ ရြာကြ” လို႔တခြန္းပဲေျပာၿပီး ဘာမွမျဖစ္သလို ဆက္ေလွ်ာက္ေနပါတယ္။

ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း က်ေနာ္တို႔၃ေယာက္ အိမ္တလံုးေရွ႔မွာရပ္မိပါတယ္။ အိမ္ထဲမွာဘယ္သူမွေတာ့ ရွိပံုမေပၚပါဘူး။ ဒါနဲ႔တပ္ၾကပ္ ႀကီးကအိမ္ထဲဝင္မယ္လုပ္တုန္း အိမ္ထဲကေနေသနတ္သံ ထြက္ခ်လာပါတယ္။ နီးကလည္းနီးနီးေလးဆိုေတာ့ ဘာမွေတာင္လုပ္ခ်ိန္ မရလိုက္ပါဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔အၾကပ္ႀကီးက ေမွာက္ခ်ိန္မီလိုက္ေပမယ့္ ဒုစိတ္မႉးကေတာ့ ေခါက္ကနဲလဲက်သြားပါတယ္။ လက္ထဲ ကေလာင္ခ်ာကေတာ့ မလြတ္ပါဘူး။ ခ်က္ျခင္းပဲကုန္းထၿပီး အိမ္ေပါက္ထဲကို ေလာင္ခ်ာတလံုးပစ္သြင္းလိုက္ပါတယ္။ အၾကပ္ႀကီး ကလည္း ေမွာက္ေနရာကေန အိမ္ေပါက္ထဲကို ကာဘိုင္နဲ႔အတြဲလိုက္ ျပန္ပစ္သြင္းေတာ့တာပါပဲ။ အိမ္ထဲကျပန္ၿငိမ္သြားတယ္။ ဒုစိတ္မႉးက ရင္ဘတ္ကိုလက္တဘက္နဲ႔ဖိထားၿပီး ေနာက္တဘက္နဲ႔ ေနာက္တလံုးကိုေျပာင္းထဲ ထိုးထည့္ေနတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔နား လွိမ့္သြားေတာ့ ဘာမွမေျပာပဲမ်က္လံုးႀကီးျပဴးၿပီး တခ်က္ၾကည့္တယ္။ က်ည္ထိုးၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ထဲကိုေျပာင္းတည္ၿပီး ေနာက္တလံုး ထပ္ပစ္သြင္းလိုက္ျပန္တယ္။ အိမ္နံရံတဘက္ "ဝုန္း"ကနဲလန္ထြက္သြားပါတယ္။ သူလည္း ျပန္လဲက်သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္က မီးစေလာင္ေနပါၿပီ။

ေသနတ္ေတြေၾကာင့္ အနားကရဲေဘာ္တခ်ိဳ႔နဲ႔ စုမႉးတေယာက္ပါ က်ေနာ္တို႔ဆီေရာက္ခ်လာတယ္။ အိမ္ထဲကေတာ့ဘာသံမွထြက္ မလာဘူး။ က်ေနာ္တို႔အိမ္ဘက္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ စစ္ဝတ္စံုနဲ႔လူတေယာက္ ေသနတ္ေခါင္းေပၚတင္ၿပီး အိမ္ထဲကေန ခပ္ျဖည္းျဖည္းထြက္လာတယ္။ ေခါင္းလည္းငံု႔ရက္သားနဲ႔ပါ။ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ အားလံုးၾကက္ေသ ေသသလိုျဖစ္သြားတယ္။ ရဲေဘာ္တေယာက္က အဲဒီလူကို ေသနတ္နဲ႔ထိုးခ်ိန္လိုက္ေတာ့ “မပစ္နဲ႔..မပစ္နဲ႔”လို႔ ေအာ္သံၾကားတခုလိုက္တယ္။ ဘယ္သူေအာ္သ လဲေတာ့ မမွတ္မိလိုက္ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ေသနတ္ခ်ိန္ၿပီးေရွ႔ကို တိုးထြက္လိုက္တယ္။ အဲဒီသူဆီကို တည့္တည့္ လွမ္းသြားတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း တခုခုကိုေအာ္ေအာ္ေျပာတယ္။ လက္ဟန္နဲ႔ ေသနတ္ေအာက္ကိုခ်ဖို႔ျပတယ္။ အနားေရာက္ေတာ့ ဟိုလူ႔ေနာက္ေက်ာကို ေသနတ္နဲ႔ေထာက္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚေမွာက္ခ်ခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနတဲ့ေသနတ္ကိုေကာက္တယ္။ စစ္သံု႔ပန္းတေယာက္ လက္ရဖမ္းမိလိုက္ၿပီဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။

က်ေနာ္လည္း ေမွာက္ေနတဲ့သူကို ၾကည့္ခ်င္လာတယ္။ ဘယ္သူပါလိမ့္ေပါ့ေလ။ သူ႔ေနာက္ေက်ာဘက္မွာေတာ့ ေသြးေတြစြန္းေန တာေတြ႔တယ္။ ဒဏ္ရာအႀကီးအက်ယ္ ရထားတဲ့ပံုေတာ့မေပၚပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ စုမႉးကအနားေရာက္လာၿပီး သူ႔ကိုျပန္ထိုင္ ခိုင္း လိုက္တယ္။ ရဲေဘာ္တေယာက္ကိုလည္း ႀကိဳးတုတ္ဖို႔ေျပာသံၾကားလိုက္တယ္။ ဟိုလူက စုမႉးေျပာလို႔ ထထိုင္မယ္လုပ္လိုက္ခ်ိန္ မွာပဲ ဘယ္ အခ်ိန္ကဘယ္လိုလုပ္ အနားေရာက္လာတယ္မွန္းမသိတဲ့ ဒုစိတ္မႉးကသူ႔ေဘးကရဲ႔ေဘာ္ရဲ႔ လက္ထဲကေသနတ္ကိုဆြဲလုၿပီး ဟိုလူ႔ေခါင္းကို ေနာက္ေစ့ေနရာကေန အသားကုန္လွန္ရိုက္တင္လိုက္ပါတယ္။

“ဂုတ္”ကနဲအသံနဲ႔တဆက္တည္း “အ”ဆိုတဲ့အသံထြက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ေမွာက္က်သြားတယ္။ ဦးဆက္ပြင့္ထြက္ သြားၿပီ။ အဲဒီေနရာက ခပ္ျဖဴျဖဴအတံုးအခဲေတြနဲ႔ေသြးေတြ ေရာၿပီးထြက္လာပါတယ္။ တကိုယ္လံုးလွ်ပ္စစ္နဲ႔တို႔သလို တုန္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ထတာလား ဘာလားေတာ့မသိပါဘူး ခါးႀကီးကကုန္းထလာတယ္။ ဒီတင္ ဒုစိတ္မႉးက လက္ထဲကေသနတ္နဲ႔ ေခါင္းကို ခ်ည္းေလးငါးခ်က္ ဆက္တိုက္ၾပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ေခါင္းတေခါင္းလံုးေၾကမြသြားပါၿပီ။ ေခါင္းက ေခါင္းနဲ႔မတူေအာင္ကို ျဖစ္သြားပါၿပီ။

ဟိုလူလည္း တြန္႔လိန္ေကာက္ေကြးၿပီး ၿငိမ္က်သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေဘးကလူေတြလည္း အသိျပန္ဝင္လာသလိုမ်ိဳးျဖစ္ၾက တာပါ။ ဒုစိတ္မႉးလည္း ရင္ဘတ္ကိုလက္နဲ႔ဖိၿပီး ေသနတ္တျခားလူတျခား ျပန္လဲက်သြားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ေရွ႔တင္ လူတေယာက္ ရိုက္အသတ္ခံရတာျမင္ၿပီး ေတာ္ေတာ့ကိုလန္႔သြားပါတယ္။ စကားေျပာဖို႔ေနေနသာသာ ကတုန္ကယင္ႀကီးနဲ႔ အအ လိုေတာင္ျဖစ္သြားတယ္ ထင္တာပါပဲ။

စစ္ေျမျပင္မွာ လက္ရဖမ္းမိသူေတြအေပၚက်င့္သံုးရမယ့္ သု႔ံပန္းေပၚလစီေတြရွိေနတာမွန္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ ဘယ္အတိုင္းအတာ အထိ က်င့္သံုးသလဲဆိုတာရယ္၊ ခုလိုေရွာင္တခင္အျဖစ္ဆိုးနဲ႔တိုးၿပီး အသတ္ခံလိုက္ရရွာတဲ့သံု႔ပန္းေပါင္း ဘယ္ေလာက္ရွိေနၿပီလဲ ဆိုတာရယ္ ကိုေတာ့ က်ေနာ္ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။

က်ေနာ္မ်ိဳးျမင့္ပါခင္ဗ်ား။

read more

တိုင္မ္းမဂၢဇင္းႀကီးကေရးတဲ့ Burma Soldier

HBO Documentary <i>Burma Soldier</i> Shows Nuances of Life Under Junta

read more

လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ဆိုတာက ေဖာ္ျပလိုက္တဲ့လက္ေတြ႔သေဘာတားတခု(ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း)

လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ဆိုတာက ေဖာ္ျပလိုက္တဲ့လက္ေတြ႔သေဘာတားတခု

ဗမာျပည္တျပည္လံုး၊ တကမၻာလံုးကေတာင္းဆို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို

လႊတ္ ေပးေရး ျပႆနာကို နအဖအေမြ အရပ္၀တ္စစ္အစိုးရက ဒီလ၁၆ရက္ေန႔မွာအေၾကာင္းျပန္ လိုက္ပါၿပီ၊

အခ်ိန္ကဦးသိန္းစိန္အင္ဒိုနီး႐ွားကျပန္လာကာစ၊ တ႐ုတ္ျပည္ကိုသြားမလို႔ အထုပ္အပိုးျပင္ေနတဲ့

အခ်ိန္။ တုိက္ဆိုင္တာလား။ ခ်ိန္ကိုက္လုပ္တာလား။ စဥ္းစားစရာေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္ေနပါတယ္။ အာစီယံဥကၠ႒လုပ္ခြင့္အေျဖမထြက္လို႔ ပတ္မႀကီးကိုထုိးေဖာက္ျပတာလား၊ တ႐ုတ္အစိုးရေလာက္ေတာ့ ဒါေလာက္လုပ္ျပလိုက္ရင္ ရပါတယ္လို႔တြက္တာလား၊ ေသခ်ာတာကေတာ့ လံုး၀မ႐ိုးသားတာပါပဲ။

            တကယ္က ဒီကာလတေလွ်ာက္မွာ ဗမာျပည္ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္အက်ဥ္း 
က်ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို လႊတ္ေပးေရးဆိုတဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ၊ ေျပာဆိုသံေတြ ျပည္ တြင္းျပည္ပမွာ နားလွ်ံေနေအာင္ၾကားေနရပါတယ္။ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကလုပ္တဲ့ လက္မွတ္စုေဆာင္း ပြဲမွာ လက္မွတ္ထိုးလိုက္တဲ့ ဗမာျပည္ကလက္လုပ္လက္စားဆင္း ရဲသားကအစ ကုသမဂၢအတြင္းေရးမႉးရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ ဗီေဂ်းနမ္ဘီးယားအထိ အားလံုးတသံတည္းထြက္၊ တေလထဲ ေတာင္းဆိုေနၾကတဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုအေနအထားမ်ိဳးမွာ အခုလို ေထာင္အႏွစ္၂၀၀၊ ၆၅ႏွစ္က်ေနသူကို တႏွစ္ေလွ်ာ့ေပး လိုက္တယ္လို႔ဆိုလိုက္တာဟာ အားလံုးကိုေစာ္ကားလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္သိန္းစိန္တို႔ရဲ႕အခုလုပ္ ရပ္ဟာ အဂၤလိပ္ စကားထဲက add insult to injury ဆိုတဲ့ “ထိခိုက္ေအာင္လုပ္ထားသူအေပၚ ေစာ္ကားမႈစြက္လိုက္ တယ္” ဆိုတာလိုပဲ အားလံုးကို အေစာ္ကားႀကီးေစာ္ကားလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာထည့္ထားတဲ့ တိရစၦာန္ေတြကို စတာ ေျပာင္တာ ဟာအင္မတန္႐ိုင္းတယ္ဆိုရင္ ေထာင္ထဲမွာအႏွစ္၂၀၀ေထာင္ခ်ခံေနရတဲ့လူကို ဒီလိုသေရာ္ေလွာင္ ေျပာင္တာဟာ ပိုလို႔ေတာင္႐ိုင္းပါေသးတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္က ဦးသိန္းစိန္သမတျဖစ္ၿပီဆိုတုန္းက သူ႔ကိုပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ခ်ီးမြမ္းခန္းထုတ္ခဲ့သူမ်ားကို သင္ခန္းစာထပ္ေပးတယ္လို႔ ယူမွတ္ ရမွာပါပဲ။

            တကယ္က်ေတာ့ ႏိုင္ငံတကာကေရာ သူတို႔ကိုပိတ္ဆို႔မႈေတြလုပ္ေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကပါ အရပ္၀တ္စစ္အစိုးရရဲ႕ အခုလိုလုပ္ရပ္ ကို ေက်နပ္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဦးသိန္းစိန္တို႔ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ အဲဒီလိုသိလ်က္နဲ႔ ဒီ႐ိုင္းပ် ေစာ္ကားလွတဲ့ထုတ္ျပန္ခ်က္ကို သမၼတ ဦးသိန္းစိန္နာမည္နဲ႔ထုတ္ျပန္္လုိက္တာဟာ ဒီစစ္ဗိုလ္ေတြ ဘာအ၀တ္အစားပဲ ၀တ္ထား၊ ၀တ္ထား၊ သူတို႔ရဲ႕ အတြင္းသေဘာထားျဖစ္တဲ့ ျပည္ တြင္းျပည္ပ ဘယ္သူ႔ကိုမွဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုတဲ့ ေမာက္မာမႈကို လံုး၀မစြန္႔လႊတ္ဘူးဆိုတာကို ေဖာ္ျပလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကုလ သမဂၢအတြင္းေရးမႉးရဲ႕ ကိုယ္စား လွယ္ဟာ ဗိုလ္သိန္းစိန္တို႔နဲ႔ဒီကိစၥကိုေျပာၿပီး ျပန္သြားလို႔ရက္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာပဲ လုပ္ခ်လိုက္တာျဖစ္ေနေတာ့ ဗီေဂ်းနမ္ ဘီးယားရဲ႕ေက်ာျပင္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကေေမးေငါ့ေနတာကိုေတာင္ ျမင္ရသလိုလို႐ွိေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီအစိုးရသစ္ရဲ႕ ေကာင္း ကြက္ေတြကို ခ်စ္တီးေခါင္းသန္း႐ွာသလို႐ွာၿပီး ခ်ီးမြမ္းခန္းထုတ္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ အခုေတာ့ဘာမ်ားေျပာပါဦးမလဲ လို႔ေတာင္ ေမးခ်င္စရာျဖစ္ေန ပါၿပီ္။

            နအဖတျဖစ္လဲ အရပ္၀တ္စစ္အစိုးရရဲ႕ဒီလႈပ္႐ွားမႈဟာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ တေန႔တျခားေထာက္ခံသူနဲ႔ ေထာက္ခံတဲ့အဖြဲ႔ အစည္းေတြမ်ားျပားလာေနတဲ့ လႈပ္႐ွားမႈကိုတုန္႔ျပန္အေျဖေပးလိုက္တာျဖစ္တယ္ဆိုတာကေတာ့ ႐ွင္းေနပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အာဏာရသူေတြဟာ လူထုရဲ႕ဆႏၵကုိတိုက္႐ိုက္မရင္ဆိုင္ပဲ ဒီလိုနည္းနဲ႔တုန္႔ျပန္အေျဖေပးေလ့႐ွိပါတယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ရဲ႕ေမာက္မာမႈ၊ မ႐ိုးသားမႈကိုေဖာ္ျပတာျဖစ္႐ံုမက လူထုႀကီးကိုမရင္ဆိုင္ရဲေၾကာင္း၊ အမွန္တရားကိုမရင္ဆိုင္ ရဲေၾကာင္းေဖာ္ျပတာလည္းျဖစ္ပါတယ္။

            တပါတည္းမွာေထာက္ျပဖို႔လိုတာတခုက ဦးသိန္းစိန္တို႔ရဲ႕ အရပ္၀တ္စစ္အစိုးရဟာ နအဖရဲ႕ရန္ၫိႈးအာဃာတေတြ၊ လုပ္နည္းလုပ္ ဟန္ေတြကို ပုဒ္မတခုမက်န္ဆက္ခံထားတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အက်ဥ္းသားေတြကို လႊတ္တာေတာင္ ကဆုန္လျပည့္ေန႔မွာ လႊတ္တယ္ဆိုတဲ့ စစ္အုပ္စုေတြရဲ႕ယၾတာ၀ါသနာကိုပါ ဆက္ခံထားတာလည္း မွတ္ေလာက္သားေလာက္ သတိထားမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ အရပ္၀တ္ေျပာင္းလိုက္တာနဲ႔၊ ပါးစပ္က နတ္စကားထြက္လိုက္တာနဲ႔ သ႑ာန္ေရာအႏွစ္သာရပါေျပာင္းသြားၿပီလို႔ ေျပာေန သူေတြကို ဒီ“ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ႐ံုး၊ အမိန္႔အမွတ္ ၂၈/၂၀၁၁”ဆိုတာကို လက္ၫိႈးထိုးျပၿပီး ဘယ့္ႏွယ္႐ွိစ လို႔ ေမးလိုက္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။

            ဒီအရပ္၀တ္စစ္အစိုးရဘက္ကၾကည့္ရင္ ဒီယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္အက်ဥ္းခ်ခံေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို အခုအခ်ိန္မွာ လႊတ္ေပးလိုက္တယ္ဆိုတာဟာ ဒီေန႔ဗမာႏိုင္ငံျပည္သူေတြနဲ႔ႏိုင္ငံတကာကေတာင္းဆိုေနတာကို အေလွ်ာ့ ေပးလိုက္ရာက်မယ္၊ အဲဒီလႈပ္ ႐ွားမႈေတြကို အသိအမွတ္ႁပုလိုက္ရာက်မယ္၊ ေနာင္မွာအစဥ္အလာျဖစ္သြားမယ္ စသျဖင့္ ပူပန္စရာေတြ႐ွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးကိုသူတို႔ရဲ႕ “လႊတ္ေတာ္”ထဲမွာတင္ျပတယ္ဆိုရင္ အသာေလးေခါက္ထားလိုက္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုလိုဗမာသိ-ကမၻာသိတင္ျပလာတာကိုေတာ့ သူတို႔အေနနဲ႔ မတုန္႔ျပန္လို႔မရတာနဲ႔ တုန္႔ျပန္ျပလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။

            တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားလႊတ္ေရးဟာ ဒီမိုကေရစီအေရးနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ဆက္စပ္ေနတဲ့အျပင္ အထင္သာ အျမင္သာ ဆံုး  ေဖာ္ျပခ်က္တခုလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီျပႆနာမွာ ဦးသိန္းစိန္တို႔ဟာ အရင္နအဖနဲ႔သေဘာထားတခုတည္း ဆိုတာကိုၾကည့္ရင္ ၂၀၁၀ေ႐ြးေကာက္ပြဲေၾကာင့္ ဗမာျပည္မွာဘာအေျပာင္းအလဲျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ႐ွင္းေနပါတယ္။

            ဒါ့အျပင္ ဒီအရပ္၀တ္စစ္အစိုးရဟာ နအဖရဲ႕မူေပၚလစီေတြသာမက လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြကိုပါ အကုန္ဆက္ခံ ထားတာျဖစ္ေလေတာ့ ဗမာျပည္ျပည္သူေတြဘက္က ေျပာရရင္လည္း့ ကိုယ့္အေရးေတာ္ပံုရဲ႕လကၡဏာ၊ ကိုယ္တင္ရမယ့္ ေႂကြးေၾကာ္သံစတာေတြဟာ ဘာမွမေျပာင္း လဲသင့္ပါဘူး။ နအဖကိုဆန္႔က်င္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တုန္းက အလံကိုပဲလႊင့္ထူၿပီး အဲဒီအေရးေတာ္ပံုကိုပဲ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ၾကရမွာပါ။

            ဓားေသြးေနတဲ့လူဟာ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိရင္ ဓားမထက္ဘူးျဖစ္တတ္ပါတယ္။ မေတာ္ရင္ကိုယ့္လက္ကို႐ွတာေတာင္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း

read more

စစ္ေျမျပင္မွပံုရိပ္မ်ားအပိုင္း(၁၁)

စစ္ေျမျပင္မွပံုရိပ္မ်ားအပိုင္း(၁၁) ၅လပိုင္း ၁၈ ရက္ ၂ဝ၁၁ေန႔က အာရ္အက္ဖ္ေအ ကေနလႊင့္ထုတ္ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ တစ္ႀကိမ္က လိြဳင္ကုန္းဆာ(၈၀၆၆) လို႔ေခၚတဲ့ ခံစစ္စခန္းႀကီးမွာ စခန္းထိုင္တာ၀န္ 

က်ဖူးပါတယ္။ ကုန္းကလည္းျမင့္၊ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကလည္းေဆာင္းတြင္းႀကီးဆိုေတာ့ တုန္ေနေအာင္ကိုေအးပါတယ္။ စခန္းေပၚကေန ေအာက္ဘက္ေတြကို လွမ္းေငးၾကည့္လိုက္

ရင္ သူ႔ပတ္လည္တဝိုက္က တျခားေတာင္တန္းေတြအားလံုး သူ႔ထက္နိမ့္ေနသေယာင္ပါပဲ။ တိမ္ေတြေပၚကေနစီးၾကည့္ရတာဆိုေတာ့ ပင္လယ္ထဲကကၽြန္းေလးတကၽြန္းေပၚ ေရာက္ေနသူလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနပြင့္ၿပီး တိမ္စင္တဲ့အခ်ိန္ေတြမ်ားဆို ေအာက္ဘက္ 

ဟိုးအေဝးဆီမွာ သံလြင္ျမစ္ႀကီးက အျဖဴေရာင္ဖဲႀကိဳးေလးတစ္စကို တြန္႔လိမ္ေခြေခါက္ၿပီး ဆန္႔ထားျဖန္႔ထားသလိုမ်ိဳး။ ဟိုပန္၊ ပန္လံုနဲ႔ တျခားရြာငယ္ေလးေတြကလည္း ဟိုတကြက္

ဒီတကြက္နဲ႔။ တကယ့္ကိုသာယာလွပတဲ့ လိြဳင္ကုန္းဆာပါ။ စစ္မက္ကင္းၿပီးၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္မွာသာဆို လိြဳင္ကုန္းဆာဟာ သူ႔အလွအတြက္ ဂုဏ္ေတာင္ေမာက္ေလာက္ပါရဲ႔။ 

ပန္လံုကိုေရာက္ရင္ ႀကိဳးတံတားကိုျဖတ္၊ နမ့္ဟူးကူးတို႔ဆိပ္ကိုေရာက္။ အဲဒီနားက ရြာေလးတစ္ရြာရဲ႔အေျခကစၿပီး လိြဳင္ကုန္း ဆာကို တက္ရတာပါ။ စခန္းမေရာက္ခင္လမ္းမွာ တာတိလင္၊ ေရွာင္တိလင္၊ ရွာတိလင္ဆိုတဲ့ရြာေတြကို ျဖတ္ရတယ္။ တရုပ္နဲ႔ နယ္ျခားစပ္ေနတဲ့အရပ္ မို႔ထင္ပါရဲ႕၊ အဲဒီရြာေတြမွာ လီေရွာနဲ႔လားဟူတခ်ိဳ႔ေနေပမယ့္ တရုပ္လူမ်ိဳးေတြသာအေနမ်ားပါတယ္။ လိြဳင္ ကုန္းဆာရဲ႔ အေရွ႔ဘက္မွာေတာ့ ပညက္ထန္၊ လံုထန္စတဲ့ရြာေတြ။ ေနပြင့္ခ်ိန္ဆိုရင္ လိြဳင္ကုန္းဆာကေန တရုပ္ျမန္မာနယ္ျခား ေက်ာက္တိုင္ျဖဴျဖဴေလးကို လွမ္းျမင္ရတတ္ပါတယ္။

စခန္းေပၚမွာက စိုက္ထားထားတဲ့ ေရႊဖရံုပင္ေတြရယ္၊ သဘာဝအေလွ်ာက္ေပါက္ေနတဲ့ ေက်ာက္ဂ်င္း၊ ေဆးျမင္းခြာ၊ ခမ္းေတာက္ပင္ ေတြပဲရွိတာဆိုေတာ့ ဟင္းစားအတြက္ စခန္းကိုတစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္ေလာက္ ေဈးလာလာေရာင္းတဲ့ ေဈးသည္  ေလးေတြကိုပဲ အားကိုးရတာပါ။ အရပ္သားဆိုလို႔ သူတို႔ကလြဲလို႔မျမင္ရတတ္ပါဘူး။ ေနရတာ တကယ့္ကိုၿငီးေငြ႔စရာႀကီးလိုပါပဲ။ ယူလာတဲ့ ဖတ္စရာစာအုပ္ကေလးေတြ ကုန္တာနဲ႔ အဂၤလိပ္ျမန္မာအဘိဓာန္ေလးလွန္လိုက္၊ စာလံုးေတြက်က္လိုက္နဲ႔ေပါ့။ ေရဒီယိုေလးကေတာ့ တကယ့္ကိုအသံုးတည့္တဲ့ ပစၥည္းေလးပါ။ မနက္ခင္းနဲ႔ညေနခင္းေတြမွာ ဘီဘီစီ၊ ဗီအိုေအလိုသတင္း႒ာ နေတြအျပင္ ဗ.က.ပ အသံလႊင့္႒ာနကလႊင့္တာေတြပါ ခိုးၿပီးနားေထာင္ၾကေပါ့ေလ။ ေျဗာင္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ တပ္ထဲမွာ အဲဒါေတြနားေထာင္ရင္ ျပႆနာရွိတယ္မဟုတ္လား။

တစ္ေန႔ေတာ့ စခန္းကုန္းအေနာက္ဘက္ ေအာက္ေျခက လီေရွာရြာတစ္ရြာကို သြားဖို႔ကိစၥေပၚလာပါတယ္။ တပ္ခြဲတစ္ခြဲ အင္အားနဲ႔ သြားမွာျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္လည္းလိုက္သြားရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မထြက္ခင္ကတည္းကိုက စခန္းေပၚကေန ၇၅ မမနဲ႔ ၈၁ မမ လက္နက္ႀကီးေတြ ႀကိဳတင္ေနရာခ်ထားခိုင္းတာ သိရပါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲတိုက္ပြဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္လို႔ေတာ့တြက္မိပါတယ္။ လက္နက္ႀကီးေတြဘာေၾကာင့္ ႀကိဳဆင္ထားရသလဲဆိုတာေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေမးျဖစ္ပါဘူး။

သြားရင္းနဲ႔လမ္းမွာ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က ေနာက္သလိုေျပာင္သလိုနဲ႔ “ဟင္းစားျပတ္တာၾကာၿပီ။ ဗိုက္ထဲမွာဖရံုပင္  ေတြေတာင္ ေပါက္ေနၿပီ။ ဂြင္ပဲ။ ဝါးတီးေတာ့ ရမွာေသခ်ာတယ္” လို႕ေျပာေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာေျပာင္စပ္စပ္နဲ႔ “ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္ သားမ်ား++ တာမားၾကက္ကိုခိုးစား++တာေကာလိုက္လို႔ေျပးရတဲ့++ဒို႔တပ္မေတာ္သား++” ဆိုၿပီး စစ္သီခ်င္း တပုဒ္ကို ဖ်က္ေတာင္ဆိုလိုက္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ္က “အင္း..သူတို႔ေျပာတာလည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္” လို႔ေတြးၿပီး ၿပံဳးလိုက္မိ ပါေသးတယ္။ အဲဒီရြာေတြက အသားတိုးဝက္ႀကီးေတြေမြး၊ ဝက္ေပါင္ေျခာက္လုပ္ၿပီး တရုပ္ျပည္ဘက္ကိုတင္ၾကတာကိုး။

၄ နာရီေလာက္ေလွ်ာက္မိေတာ့ ရြာစပ္ကိုကပ္မိပါတယ္။ ရြာထဲက အခ်က္ေပးတံုးေခါက္သံေတြလည္း ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ ရပါတယ္။ တံုးေခါက္တဲ့သေဘာက “စစ္တပ္လာေနၿပီ၊ လူေတြေရွာင္ၾက” လို႔ ရြာစဥ္အလိုက္အခ်က္ေပးတာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ခြဲရံုးကလူေတြနဲ႔အတူရွိေနတာပါ။ ခြဲမႉးက ၉၀၆ ဆက္သြယ္ေရးစက္ကေန စစ္ေၾကာင္းမႉးနဲ႔စကားေျပာရင္း စစ္သံုးေျမ ပံုေပၚမွာ နီျပာတံနဲ႔ျခစ္လိုက္ဖ်က္လိုက္ လုပ္ေနပါတယ္။ တပ္စုေတြကေတာ့ ရြာထဲဝင္ရွင္းဖို႔ျပင္ဆင္ေနၾကတာေပါ့။ စက္လတ္ကိုင္တဲ့ ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္ကေတာ့ ခြဲမႉးနဲ႔မလွမ္းမကမ္းက အျမင့္ေနရာေလးမွာ စက္လတ္ကိုဆင္ေနပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ခြဲမႉးအမိန္႔နဲ႔ တပ္စုေတြရြာထဲစဝင္ပါတယ္။ ဝင္ဝင္ခ်င္းပဲ အမ္၂၂ ေသနတ္သံ၊ အမ္ ၂၃ တရုပ္စက္လတ္ အသံေတြ ေဖ်ာ ကနဲထြက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘက္က ျပန္လွန္ပစ္ခတ္သံေတြ၊ အနားကစက္လတ္သံေတြ၊ ခြဲမႉးရဲ႔လက္ကိုင္ စကားေျပာစက္ကတဆင့္ ဆက္သြယ္အမိန္႔ေပးေနသံေတြ အားလံုးညံေနတာပါပဲ။ ရြာထဲကပစ္သံေတြအရမွန္းၾကည့္ရတာ  အနည္းဆံုးေသနတ္ ၁၀ လက္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေခါင္းေထာင္ၿပီးလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ရြာထဲက ေက်ာက္ခင္း လမ္းေတြေပၚမွာ ေျပးလႊားေနတဲ့လူေတြ၊ တိရိစၦာန္ ေတြကို ရိပ္ကနဲရိပ္ကနဲေတြ႔ေနရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔လူရိပ္ေတြက ခပ္ေသးေသး  ေလးေတြဆိုေတာ့ ကေလးေတြျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ တပ္စုေတြကေနပစ္လိုက္တဲ့ စိန္ေျပာင္းသံေတြထြက္လာပါတယ္။ ရြာလည္မွာ၊ ရြာအစြန္အစပ္ေတြမွာ က်ကြဲသံတဝုန္း ဝုန္းနဲ႔၊ မီးခိုးေတြလည္း အူထလာတာေတြ႔ေနရပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ လိြဳင္ကုန္းဆာကေနလွမ္းပစ္လိုက္တဲ့ လက္နက္ႀကီးအသံေတြ တလ စပ္ထြက္ၾကားေနရပါတယ္။ ရြာထဲမွာ ဗံုးဆန္ဘယ္ေလာက္ က်တယ္ဆိုတာသာမသိေပမယ့္ က်က်ကြဲေနတာေတာ့ အတိုင္းသားျမင္ေနရပါ တယ္။ တရြာလံုးမီးခိုးေတြဖံုးေနပါၿပီ။ တခ်က္တခ်က္ မီးေတာက္ႀကီးေတြ ဟုန္းကနဲဟုန္းကနဲ ထထေတာက္တာေတာင္ ေတြ႔ေနရပါတယ္။

စိတ္ထဲမွာ အခုဘယ္သူေတြနဲ႔မ်ားခ်ေနတာပါလိမ့္။ ဘာေတြမ်ားဆက္ျဖစ္လိမ့္ဦးမလဲ ဆိုတာေလာက္ပဲေတြးမိၿပီး၊ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ တင္ ကိုယ့္မ်က္ေစ့ေတာင္ကိုယ္မယံုႏိုင္မယ့္အျဖစ္ဆိုးႀကီးတခု ေတြ႔ရေတာ့မွာပါလားလို႔ေတာ့ တစက္မွမေတြးမိခဲ့ဖူးပါဘူး။

က်ေနာ္မ်ိဳးျမင့္ပါခင္ဗ်ား

read more

Nic နဲ႔ ဧရာဝတီက ကိုရဲနီအင္တာဗ်ဴးပါ

From Khmer Rouge to Tatmadaw
Friday, May 13, 2011

“Burma Soldier” is a documentary about the life of Myo Myint, a former Burmese soldier who lost a leg and arm in a mortar attack and went on to become a pro-democracy activist.

The film will be screened at the Brighton Festival 2011—where Burmese pro-democracy leader Aung San Suu Kyi will be honored in absentia as the guest director.

Burma Soldier will also be shown May 19 and June 12 on HBO.

The Irrawaddy’s Yeni caught up with first-time film director Nic Dunlop, who is also a Bangkok-based photographer and writer, to talk about the movie.


QUESTION: As a photographer and writer you published a book about Duch, the Khmer Rouge prison chief, in 2005. Now you have made a documentary about the life of Myo Myint. When you reflect on these two projects, what are your thoughts? Why did you choose two different forms of media for the projects—the first a book and the second a film?

ANSWER: I've always been interested in 'the other' and to get beyond stereotypes. Like the Khmer Rouge, the Tatmadaw [Burmese military] has been vilified to such an extent that there is little room for understanding. And I'm of the belief that if we're serious about change we need to engage in their world. They're not going to change through moral condemnation alone.

Also, perpetrators are always 'them' and never 'us,' and I was drawn to explore a world that few were interested in. For my book about Duch it made sense for me to write. It was the medium that made sense to me as most of what had occurred had already taken place. It was a reflective piece.

And that is the same with "Burma Soldier"; a film has an immediacy that the written word doesn't have. But "Burma Soldier" grew out of my experiences and also because I was trying to get a photo book on Burma published. Julie LeBrocquy said, 'Well, if you come up with an idea for a film then perhaps it can help.' And so that's really how it came about.

Q: You tracked down Duch eleven years ago, now he is being brought to justice. Compared with Duch, how did you find Myo Myint? What was your thought when you saw him? Can you tell a little about the origin of the film?

A: I was introduced to Myo Myint by Bo Kyi at the AAPP [Association for the Assistance of Politicial Prisoners-Burma] in Mae Sot. And I remember Bo Kyi saying, 'Someone should make a film about his life.' I liked Myo Myint immediately. He has quite a presence and Bo Kyi words stuck in my mind, so when Julie talked to me about a film I immediately thought of him. And because the military is so unknown, but he was happy to talk about his experience.

Q: The film is based on a personal story, but it also tells the story of a country—especially its army. You also visited Napyidaw and took photographs of the Burmese armed forces day parade. What are the similarities and differences between the two armies—the Khmer Rouge and Burmese Army—in your eyes?

A: I once spent two days in a forward position of serving Burmese troops. I found them to be quite normal and not the baby eating thugs that we've heard about. That isn't to say that they haven't committed atrocities. We all know they have, but they are human. They were welcoming and happy to have a distraction from their routine. I remember thinking of them whilst taking pictures that these soldiers remind me of the rank and file of the Khmer Rouge; they looked like farmers.

Q: During the screening of the film, there was some horrifying footage of Burmese soldiers abusing villagers in the ethnic areas and battlefields. How did you manage to get the footage?

A: It came from many sources. From the internet in some cases but also from the late Sam Kalayanee (who worked with us as soundman) and also from the Free Burma Rangers who had this incredible frontline footage of the Tatmadaw on operations deep in Karen state. It was taken at such incredible risk by their medics.

We were very lucky to have the support of people like this who, more often than not, donated their footage—particulalry the Democratic Voice of Burma (DVB).

Q: In an interview with The New York Times, you said the effort to reach a wider audience with film was "reverse pirating"—a process of smuggling a film into Burma instead of out of the country. How did it work out?

A: It's very simple. We have uploaded the Burmese version online and I have made many CVDs and DVDs to hand to activists inside and outside Burma and along the border, and many have been couriered across the border and to Rangoon. We are openly encouraging Burmese to 'pirate' our own film so that others can obtain a different history to the one they're used to. The DVB streamed it on their website before, during and after the election.

Q: Now your film has screened at many film festivals and even recently at the US State Department. So what result do you want to see after screening this film to an international audience?

A: It is Annie, Ricki, Julie and my hope that the film will invite people to think about the military and what drives them; to inject more nuance into the debate surrounding Burma's crisis. I think that is all we can expect from a film like this. We also hope it will be a platform for Myo Myint to get to wherever he wants to go. After all, it is his story.

irrawaddy.org

__________________
"Keeping quiet while monks and other peaceful protesters are murdered and jailed is not evidence of constructive engagement." - Arvind Ganesan, Human Rights Watch.

"I think...I think it's in my basement. Let me go upstairs and check" - M.C. Escher

read more

စစ္ေျမျပင္မွပံုရိပ္မ်ားအပိုင္း(၁ဝ)

စစ္ေျမျပင္မွပံုရိပ္မ်ားအပိုင္း(၁ဝ) လြတ္လပ္ေသာအာရွအသံရဲ႔အပတ္စဥ္ အသံလႊင့္အစီအစဥ္ကေန ၅လပိုင္း ၁၁ ရက္ ၂၀၁၁ေန႔ကထုတ္လႊင့္ၿပီးျဖစ္

က်ေနာ္နဲ႔ခြဲမႉး ေရဆိပ္ကိုေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက အေတာ့္ကို ရင္ထိတ္စရာႀကီးပါ။ ေပၚတာႏွစ္ေယာက္က ေျမႀကီးေပၚမွာလူးလွိမ့္ေနေလရဲ႔။ တကိုယ္လံုးလည္း ရႊံ႔ေတြဗြက္ေတြအလူးလူးနဲ႔။ တစ္ေယာက္က သူ႔ေျခတစ္ဘက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔အတင္းဆုပ္ကိုင္ဆြဲမထားၿပီး ပါးစပ္ကလည္း ဝူးဝူးဝါးဝါးေတြေအာ္ေန ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ ၄-၅ေယာက္က ေသနတ္ကိုယ္စီနဲ႔မိုးတိုးမတ္တပ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ခြဲမႈးက ရဲေဘာ္ေတြဘက္လွည့္ၿပီး “ေဟ့ေကာင္ေတြ..သြားဆြဲေလကြာ”လို႔ အမိန္႔ေပး လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္က “ဗိုလ္ႀကီးခဏေလး” ဆိုၿပီး ေသနတ္ေဘးခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေပၚတာေတြနားအသာကပ္သြားၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနဖို႔ လက္ဟန္ေျခ
ဟန္ျပရပါတယ္။ သူတို႔နား တဝိုက္က ေရစပ္စပ္ရႊံ႔ေတြ ထဲကိုေရာ၊ ေျမမာမာကိုပါ လက္ထဲကမိုင္းရွာဆူးကေလးနဲ႔ထိုးၿပီး ထပ္ရွာ ၾကည့္ပါတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ မိုင္းႏွစ္လံုး ထပ္ေတြ႔ပါတယ္။ ရႊံ႔စပ္စပ္ထဲမွာ အေပၚကသစ္ရြက္ေဆြး ကေလးေတြဖံုးၿပီး ေထာင္ထားတာပါ။

စစ္ေျမျပင္ေဒသမွာ မျဖစ္မေနသြားရ၊ သံုးရမယ့္ေနရာေတြျဖစ္တဲ့ ေရဆိပ္တို႔၊ သီးပင္စားပင္တို႔၊ ဝါးရံုတို႔လိုေနရာေတြကို သြားရင္ အေတာ္သတိထားရပါတယ္။ အႏၱရာယ္သိပ္မ်ားပါတယ္။ သူ႔ဘက္ကေရာ ကိုယ့္ဘက္က္ပါ အဲသလိုေနရာေတြမွာ မိုင္း ေထာင္ထားတတ္တာကိုး။ ေထာင္လို႔ရွိရင္လည္း တစ္လံုးတည္းေထာင္ေလ့နည္းပါတယ္။ တစ္လံုးမဟုတ္တစ္လံုးထိေအာင္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း တစ္လံုးက တစ္ ေယာက္ကိုထိၿပီးရင္ လာဆြဲသူပါထပ္ထိေအာင္ အနည္းဆံုးေနာက္တစ္လံုးေလာက္ေတာ့ ရံထားေလ့ရွိပါတယ္။ ေထာင္ရင္လည္း လက္လုပ္ မိုင္းေတြ၊ ျမင္သာမယ့္မိုင္းေတြ၊ ေျမေပၚေထာင္တဲ့တိုက္မိုင္းလိုဟာမ်ိဳးေတြ မေထာင္တတ္ၾကပါဘူး။ ရႊံ႔ဒဏ္ေရဒဏ္ခံႏိုင္တဲ့ ဗ.က.ပ မိုင္းလို႔ေခၚတဲ့ တရုပ္လုပ္ ပလပ္စတစ္မိုင္းေတြပဲ အေထာင္မ်ားပါတယ္။ ဒီမိုင္းက အထဲကိုေတာ္ေတာ္နဲ႔ေရမဝင္ေတာ့ အသံုးအေတာ္တည့္တာကိုး။ သူက နင္းလိုက္မိရင္ ေျခႏွစ္ဘက္လံုးျပတ္ သြားေလာက္ေအာင္လည္း မျပင္းလွပါဘူး။ အလြန္ဆံုး ၁ ဘက္ပဲ။ တဘက္ေတာင္မွ ေျခက်ဥ္းဝတ္ ေအာက္ေလာက္ကပါ။ ခ်က္ေကာင္းထိသြားရင္ေတာ့ ေသရင္ေသမွာေပါ့ေလ။

အႏၱရာယ္မ်ားတယ္လို႔ေျပာရတဲ့အေၾကာင္း ေနာက္တစ္ခုလည္းရွိပါေသးတယ္။ အၿမဲတမ္းသံုးေနတဲ့ ေရဆိပ္ေတြမွာေတာင္ ညေနေစာင္းလို႔ စခန္းျပင္ထြက္စရာ၊ ေရခပ္စရာမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ “ညေထာင္မနက္ျဖဳတ္” လို႔ေခၚတဲ့ မိုင္းေထာင္ေခ်ာက္ေတြ ထားတတ္ၾကပါ တယ္။ မသံုးေတာ့တဲ့ေရဆိပ္ေတြမွာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မေဖၚေတာ့မယ့္ “စြန္႔လႊတ္မိုင္း”ေတြထားေလ့ရွိပါတယ္။ စြန္႔လႊတ္မိုင္းဆိုတာက ေျမပံုနဲ႔ဘာနဲ႔ခင္းတာလည္းမဟုတ္။ ဘာအမွတ္အသား ဘာသေကၤတမွလည္းမရွိ။ ဘယ္တုန္းတည္း က ေထာင္ခဲ့မွန္းလည္းမသိ။ ရာသီဒဏ္ ေၾကာင့္ မိုင္းရဲ႔ခလုပ္ပိုင္းေတြက ဘယ္ေလာက္ပ်က္စီးေနမွန္းလည္းမသိ။ ျပန္ေဖၚမယ့္သူ အတြက္ ဘယ္ေလာက္လံုၿခံဳမႈရွိ/မရွိလည္း ခန္႔မွန္းလို႔ မရတတ္ပါဘူး။ စစ္ေျမျပင္ေဒသေတြမွာ အရပ္သူအရပ္သားေတြကို ဒုကၡ အေပးဆံုးက အဲဒီစြန္႔လႊတ္မိုင္းေတြပါပဲ။ ေတာတိုး၊ မွ်စ္ခ်ိဳးမိႈရွာရင္း၊ ကၽြဲေပ်ာက္ႏြားေပ်ာက္ရွာရင္း တိုးမိနင္းမိလို႔ ေသရ၊ ဒုကၡိတ ျဖစ္ရရွာသူေတြအမ်ားစုက အဲဒီစြန္႔လႊတ္မိုင္းေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ မေကာင္းသူထိပ္ ေကာင္းသူထိပ္သေဘာမ်ိဳး လက္လြတ္ စပယ္လုပ္ရပ္လို႔ ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေဖၚစရာရွိတာကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲေဖၚလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ခြဲမႉးက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီး “ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဘီအီးရာ” လို႔ေျပာၿပီး သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကို ဟိုလူေတြကိုသြားဆြဲဖို႔ အမိန္႔ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္ သူတို႔ကိုၾကည့္ရင္း “အင္း..တကယ္လို႔ စုမႉးေလးလာေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါထလိုက္သြားရရင္ေကာင္းသား။ ဒီလူေတြလည္း ထိမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြး မိၿပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ေတြးမယ့္သာေတြးမိတာပါ။ တကယ္က အဲဒါက မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အေတြးပါ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ဂိုေဒါင္ေတြရွင္းဖို႔ေပးထားတဲ့ ရင္းမႉးအမိန္႔ကိုမနာခံပဲ ခြဲမႉး အမိန္႔အတိုင္းလိုက္လုပ္ဖို႔ဆိုတာက အမိန္႔မနာခံမႈပဲမဟုတ္လား။ စစ္ေျမျပင္မွာအမိန္႔မနာရင္ ေသဒဏ္အထိေတာင္ေပးႏိုင္တာကိုး။ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႔ အနားဝါးရံုကဝါးလံုးခုတ္၊ စစ္ေစာင္က်ားနဲ႔ပုခက္ ဆင္ေနတုန္းမွာပဲ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြက ေရဆက္ခပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူတို႔နဲ႔ အတူ ေရကူခပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ စိတ္ခ် လက္ခ်ပါပဲ။ ဘာမိုင္းမွ မရွိေတာ့တာကိုး။

ေရခပ္ေနရင္းတန္းလန္းက ရဲေဘာ္တေယာက္ကက်ေနာ့္ကို “ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကိုဘီအီးရာ၊ ခြဲမႉးေကာင္းလို႔၊ ႏို႔မို႔ဆို က်ဳပ္တို႔ထိမွာဗ်” လို႔ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားတယ္။ မနင္းမိေသးပဲက်န္ေနတဲ့ မိုင္းႏွစ္လံုးကို ရွာတာရွင္းတာက က်ေနာ္။ က်ေနာ့္ စိတ္ကူးနဲ႔လုပ္တာ။ ခြဲမႉးကေတာင္ ဘုမသိဘမသိနဲ႔ သူတို႔ကို လူနာသြားဆြဲခိုင္းေသးတာ။ ေက်းဇူးတင္ခ်င္းတင္ရင္ က်ေနာ့္ပဲတင္ရမွာ။ ဘာလို႔ ခြဲမႉးကို တင္ရတာလဲေပါ့။ ဒီတင္ က်ေနာ့္ပါးစပ္က “ဟာ..က်ေနာ္ေျပာလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔မထိတာပါ၊ ခြဲမႉးကို က်ေနာ္ပဲတားလိုက္တာေလ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ လူနာသြားဆြဲမွာစိုးလို႔၊ သြားသာဆြဲမိလို႔ကေတာ့..” ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာမိတယ္။ ငါ့ကို ေက်းဇူး မတင္ရေကာင္းလားလို႔ေတြးမိၿပီး စိတ္ထဲလည္း နည္းနည္းခုတုတုျဖစ္မိပါတယ္။

ဒီေတာ့ အခုနရဲေဘာ္က “အဲဒါေျပာတာမဟုတ္ဘူး ကိုဘီအီးရ။ က်ေနာ္တို႔ေရဆင္းခပ္မယ္ဆိုေတာ့ စုမႉးက “မင္းတို႔ ခ်ည္းပဲသြားရမွာ၊ သတိေတာ့ထားေနာ္” လို႔ေျပာတာ။ က်ေနာ္တို႔ သြားမလို႔လုပ္ေနတုန္း ခြဲမႉးေရာက္လာၿပီး စုမႉးကို “ဘယ္တပ္ စိတ္တုန္း ေရသြားခပ္မွာ” လို႔ ေမးတယ္။ စုမႉးက “ဒီတပ္စိတ္ပါ”လို႔ က်ေနာ္တို႔ကိုျပတယ္။ ခြဲမႉးက “ေဟ့ေကာင္ေတြ ဘီအီးလာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းတို႔ခ်ည္းပဲဆင္းရမွာ၊ ေရဆိပ္မွာ မိုင္းရွိႏိုင္တယ္၊ ေခ်ာင္းပစ္လည္း ခံရင္ခံရႏိုင္တယ္၊ ေပၚတာေတြေခၚသြား၊ သူတို႔ကို အရင္ဆင္းခိုင္း၊ မင္းတို႔ေနာက္ကခပ္ခြာခြာလိုက္..ၾကားလား” လို႔ ေျပာလိုက္လို႔ဗ်။ ႏို႔မို႔ဆို က်ေနာ္တို႔ထိမွာ”တဲ့။ ဒီစကားေၾကာင့္ က်ေနာ္အံ့အားသင့္သြားၿပီး ၾကက္သီးလည္းဖ်န္းကနဲထမိတယ္။

စိတ္ထဲမွာလည္း “ေၾသာ္..လက္စသတ္ေတာ့ သူတို႔အႀကံက ဒါကိုး”လို႔လည္း သိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္မ်ိဳးျမင့္ပါခင္ဗ်ား

read more

ဂါးဒီးယန္းသတင္းစာကေရးထားတာပါ။

Burma soldier: 'I would never vote in this election'

An opposition supporter who was jailed for 15 years and now lives in the US gives his view on the Burmese election.

Producer Julie LeBrocquy and co-director Annie Sundberg on smuggling footage out of Burma to telling the story of Myo Myint, a former soldier turned peace activist Link to this video

Myo Myint Cho, 48, served in the Burmese army. Discharged after losing a leg and an arm in a minefield, he became a supporter of opposition leader Aung San Suu Kyi and started giving speeches outside military bases. He was jailed for 15 years, suffering mistreatment and torture. He has lived in the US since 2008 and is the subject of a new British documentary, Burma Soldier, directed by Nic Dunlop.

If I were in Burma, I would never vote in this election. I never trust to the government's promises. When the junta held an election in 1990, it promised the Burmese people and the international community that it would transfer power to the elected body and return to barracks.

The military broke their promise, arrested elected candidates and threw them into prison. Now they are trying to hold another sham election to give legitimacy to the 2008 constitution, which reaffirms absolute control of the junta. So if people vote in this election, it means further legitimising of the military government.

There are different ways to weaken the junta. Some believe in armed struggle, some believe in non-violence. I believe in mass movement combined with international pressure. If we can stage mass movement – you can call it people power movement – it should be led by Aung San Suu Kyi and the opposition National League for Democracy (NLD), which won the last election in 1990 with 60% of the vote. The junta must come to the table to negotiate with democratic forces. I believe that this is the best way to weaken the regime. There is a role for economic sanctions but they are not the one and only way to change Burma's political situation. The US should continue its diplomatic pressure and should try to persuade to China, India, and other Southeast Asian countries to impose economic sanctions against the regime.

There are so many soldiers in Burma who feel like me. However, they have no opportunity to express how they feel and they dare not. On the surface, Burma's military seem to be strong, but many of the lower ranks do not like their officers as the higher-ups act only out of self-interest. Last month I heard about dissatisfied soldiers who tried to stage a demonstration. The generals routinely neglect the daily problems and needs of their soldiers, who are deserting more and more. The number of deserters is getting bigger and bigger. However, you will never be able to get an accurate number because every regiment commander always omits the number of deserters.

Very few people in Burma have access to the internet or satellite, although some people in big cities do have internet access. But many Burmese have DVD players at home, so if they have DVD or video compact discs they will be able to watch the film.

I hope it will make soldiers serving the regime think about their actions and their treatment of civilians. After watching it, they can ask themselves whether their behaviour towards civilians is good or bad, just or unjust. I hope it will help them turn towards the people and to join the people's movements.

read more

ပိေတာက္မွတ္တမ္း (ကမာပုလဲ)

ပိေတာက္မွတ္တမ္း

ကမာပုလဲ

တခါတုန္းကေပါ့ ...
ႏွစ္ကာလ မွတ္စုစာအုပ္ေတြအၾကား
၀ွက္ထားတဲ့ ပိေတာက္ေတြ
ေသြ႔ေျခာက္ေနလည္း ရနံ႔မျပယ္။

အဲဒီပိေတာက္ေတြမွာ
ေမေမ့ ရနံ႔ကိုရတယ္
(က်ေနာ့္ရဲ႕ အမျဖစ္သူ)
မမေလး ရနံ႔ကိုရတယ္
ဘ၀ရဲ႕ ပထမဆံုး
ငယ္ခ်စ္ဦးရဲ႕ ရနံ႔ကိုရတယ္။

ပိေတာက္ဆိုရင္
ေဇာ္ဂ်ီက ခ်စ္တယ္
ဒဂုန္တာရာကလည္း ခ်စ္တယ္
အေမလူထုေဒၚအမာက ခ်စ္သလို
က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕သူ
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကလည္း ခ်စ္တယ္
ကုန္ကုန္ေျပာရရင္
ခ်ီလီကဗ်ာဆရာ
နီ႐ူဒါကလည္း ခ်စ္တယ္။

မႏွစ္ကေပါ့
ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚေဒသမွာ
ေနာက္က်ၿပီးမွ ပြင့္ခြင့္ရတဲ့ ပိေတာက္ေတြ
နာဂစ္ေႁခြတာခံခဲ့ရ။

ခုဆို
တေယာတလက္ရဲ႕ ဘိုးတံေပၚမွာ
ေ၀ဒနာနဲ႔ပြင့္မယ့္ ပိေတာက္ေတြ
ေ႐ႊရည္လူးႏိုင္လိမ့္မယ္မထင္ဘူး။ ။

ကမာပုလဲ
ဧၿပီ၊ ၂၀၀၉။

Saturday, April 4, 2009

read more

သနားစရာ ကမၻာေျမ(ကမာပုလဲ)

သနားစရာ ကမၻာေျမ

ကမာပုလဲ

မနက္လင္းတာနဲ႔
အိပ္ရာကထတယ္
႐ံုးက ရွားရွားပါးပါး ကြန္ပ်ဴတာကေလး အားေနတုန္း
You Tube ကို ဖြင့္တယ္
မိုက္ကယ္လ္ဂ်က္ဆင္ရဲ႕
Heal the World (ကမၻာေျမကို ကုစားပါ) ကို ခံစားတယ္။

စစျခင္းမွာကိုပဲ
ဗံုးဆံ၊ က်ည္ဆံေတြ ထိမွန္ထားတဲ့
အျပစ္မဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို
ဒဏ္ရာေတြ၊ ပတ္တီးေတြနဲ႔ ႐ိုက္ျပတယ္၊
ေနာက္ၿပီး
ဟိုဘက္နဲ႔ ဒီဘက္
ေမာင္းျပန္ေသနတ္ေတြ၊ အေျမာက္တင့္ကားေတြ
ရန္ေစာင္ေနတဲ့ စစ္သားေတြကို ျပတယ္၊
႐ိုက္ကြင္းေနရာက
မၿငိမ္းႏိုင္ေသးတဲ့
ဘုမသိ ဘမသိ ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ပြားေနဆဲ
အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ေဒသလို႔ ထင္တာပဲ။

ႏွစ္ဘက္စစ္သားေတြၾကားမွာ
ႏွစ္ဘက္ကေလးငယ္ေတြက
အမုန္းမရွိ၊ ရန္ၿငိဳးမရွိ
တားျမစ္ထားတဲ့ နယ္နိမိတ္စည္းေတြကို မသိ
စုဖြဲ႔ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားၾကတဲ့အခါ
တဘက္က ကေလးငယ္မေလးက
တျခားတဘက္က လက္နက္ကိုင္ စစ္သားတေယာက္ကို
ေၾကာက္ရလန္႔ရမွန္းမသိ
ပန္းေလးတပြင့္ ေပးလိုက္တဲ့အခါ ...
ႏွစ္ဘက္စစ္သားေတြ စြန္႔ပစ္လိုက္တဲ့
ေမာင္းျပန္ေသနတ္ေတြဟာ ေလထဲမွာ ၀ဲကာပ်ံလို႔ေပါ့ …။

သႏၱရသဆိုတာ
ဒါပဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္။

အဲဒီလို ၾကည္ႏူးမႈဟာ
တဒဂၤပဲ ၾကာလိုက္တယ္ …
ေၾကာင္းက်ဳိးဆက္စပ္ အေတြးေတြက
လက္ေတြ႔က်က် ေပၚလာတယ္၊
ကမၻာေပၚမွာ
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေၾကာင္း
စစ္ဆန္႔က်င္ေရးေတြအေၾကာင္း
အာေပါင္အာရင္းနဲ႔
က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာေနၾကသံကို
ေန႔တဓူ၀ ၾကားၾကားေနရတယ္ …။

ခက္ေနတာက
နားမလည္ခ်င္လို႔မရေအာင္ သိသာထင္ရွားေနတာက
ကမၻာေပၚမွာ
စစ္ပြဲေတြနဲ႔ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေနသူေတြက
စစ္ပြဲေတြကို ပို႔ကုန္အျဖစ္ ထုတ္လုပ္ေနၿပီး
လက္နက္ကိုင္ အၾကမ္းမဖက္ေရးကို
ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္
လူၾကားေကာင္းေအာင္ ေျပာဆို၀ါဒျဖန္႔ေနတာကိုပဲ …။

ေၾသာ္ ...
မိုက္ကယ္လ္ဂ်က္ဆင္ကိုလည္း သနားတယ္၊
ကမၻာ့ကေလးငယ္ေတြကိုလည္း သနားတယ္၊
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း
ဘာမွမတတ္ႏိုင္တဲ့အေကာင္ ျဖစ္ေနတာကို
သနားတယ္ … ။ ။

ကမာပုလဲ
မတ္လ၊ ၂၀၀၉

Friday, March 27, 2009

read more