အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္စိတ္အေျခအေနကိစၥကမာပုလဲ
ခုတေလာ
စိတ္ေတြေလးလံေနတယ္
မရွင္းဘူး၊ မလင္းဘူး
မေတြးဘဲေနလို႔လည္း မရျပန္ဘူး
ခုတေလာ စိတ္ေတြ ထိန္္းမႏိုင္သိမ္းမရကို ေလးလံေနခဲ့တယ္။
စီးေနတဲ့ ကားကို အသစ္ေျပာင္းလိုက္တယ္
စိတ္ကို အသစ္ေျပာင္းလို႔ မရဘူး
ကားကို အရွိန္ျမႇင့္ေမာင္းလိုက္တယ္ … ရတယ္
စိတ္ကို အရွိန္ျမႇင့္ေမာင္းၾကည့္တယ္
ဘက္(ေနာက္ေၾကာင္းေတြဆီ)ကို ျပန္ျပန္သြားေနတယ္
အိပ္မက္ေတြထဲထိ
ေခ်ာက္ထဲ အႀကိမ္ႀကိမ္က်
ဘာေကာင္ေတြမွန္းမသိရတဲ့
အစြယ္ေဖြးေဖြးနဲ႔ ေကာင္ေတြက ေနာက္ကလိုက္
နတ္မိမယ္ အလွအပေတြကလည္း
ခ်က္ခ်င္းကို မိစၦာအသြင္ေျပာင္းလို႔
အျမင့္တခုခုေပၚက အခါခါ လိမ့္လိမ့္က်
နက္လိုက္တဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေတြကလည္း
ေအာက္ကို မေရာက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို နက္႐ႈိင္းလို႔
ရင္တလွပ္လွပ္ ေခြၽးေစးေတြကျပန္ …
ငယ္သံပါေအာင္ ကုတ္ျခစ္ေအာ္ၾကည့္တယ္
အသံကပဲ ထြက္မလာႏိုင္တာလား
ကိုယ့္အနားမွာ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ တေယာက္မွ် မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္
အထီးက်န္ဆန္ခဲ့ရၿပီလား …။
ဒီလို ပိတ္ဆို႔ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ စိတ္ဒုကၡကို
ထြက္ေပါက္ကေလးမ်ား ရလိုရျငားဆိုၿပီး
ယစ္ေ႐ႊရည္ေတြ မွီ၀ဲၾကည့္တယ္
ေခါင္းကိုက္၊ လည္ေခ်ာင္းကြဲ၊ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာအပိုင္းအစေတြ
ေဖာေရာင္လာတာပဲ အဖတ္တင္က်န္ခဲ့တယ္
မရွိမဲ့ရွိမဲ့ ခ်ဳိ႕တဲ့မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ က႐ုဏာသက္တဲ့ အၾကည့္ေအာက္မွာ
အရာရာ ဆံုးရႈံးေနၿပီဆိုတာကိုသာ ခါးသီးစြာ အျမတ္ရရွိလိုက္တယ္
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ … ျဖစ္မ်ားျဖစ္ႏိုင္ရင္ေပါ့ေလဆိုၿပီး
ခုခ်ိန္မွာ မရွိေတာ့တဲ့ အေမ့ရင္ခြင္ထဲ
ေခါင္းေ၀ွ႔ကာ ငိုေႂကြးလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္ …။
ဟုတ္တယ္
ဟုတ္ပါတယ္ …
ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ
မိမိအမႈ မိမိျပဳခဲ့တာပါပဲ …
ကဲ …
အျပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕
ႂကြယ္၀ေနတဲ့ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးေရ …
ငါ့လို လူ႔`ဗာလ´ေတြကို အၿပီးတိုင္ေဆးေၾကာဖို႔
ေျမကမၻာေပၚကို
တအံုတမႀကီးသာ ႐ြာခ်လိုက္ပါေတာ့ … ။ ။
ကမာပုလဲ
၂ ၀ ၀ ၈ ၊ ႏို ၀င္ ဘာ ( ၁ )
စိတ္ေတြေလးလံေနတယ္
မရွင္းဘူး၊ မလင္းဘူး
မေတြးဘဲေနလို႔လည္း မရျပန္ဘူး
ခုတေလာ စိတ္ေတြ ထိန္္းမႏိုင္သိမ္းမရကို ေလးလံေနခဲ့တယ္။
စီးေနတဲ့ ကားကို အသစ္ေျပာင္းလိုက္တယ္
စိတ္ကို အသစ္ေျပာင္းလို႔ မရဘူး
ကားကို အရွိန္ျမႇင့္ေမာင္းလိုက္တယ္ … ရတယ္
စိတ္ကို အရွိန္ျမႇင့္ေမာင္းၾကည့္တယ္
ဘက္(ေနာက္ေၾကာင္းေတြဆီ)ကို ျပန္ျပန္သြားေနတယ္
အိပ္မက္ေတြထဲထိ
ေခ်ာက္ထဲ အႀကိမ္ႀကိမ္က်
ဘာေကာင္ေတြမွန္းမသိရတဲ့
အစြယ္ေဖြးေဖြးနဲ႔ ေကာင္ေတြက ေနာက္ကလိုက္
နတ္မိမယ္ အလွအပေတြကလည္း
ခ်က္ခ်င္းကို မိစၦာအသြင္ေျပာင္းလို႔
အျမင့္တခုခုေပၚက အခါခါ လိမ့္လိမ့္က်
နက္လိုက္တဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေတြကလည္း
ေအာက္ကို မေရာက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို နက္႐ႈိင္းလို႔
ရင္တလွပ္လွပ္ ေခြၽးေစးေတြကျပန္ …
ငယ္သံပါေအာင္ ကုတ္ျခစ္ေအာ္ၾကည့္တယ္
အသံကပဲ ထြက္မလာႏိုင္တာလား
ကိုယ့္အနားမွာ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ တေယာက္မွ် မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္
အထီးက်န္ဆန္ခဲ့ရၿပီလား …။
ဒီလို ပိတ္ဆို႔ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ စိတ္ဒုကၡကို
ထြက္ေပါက္ကေလးမ်ား ရလိုရျငားဆိုၿပီး
ယစ္ေ႐ႊရည္ေတြ မွီ၀ဲၾကည့္တယ္
ေခါင္းကိုက္၊ လည္ေခ်ာင္းကြဲ၊ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာအပိုင္းအစေတြ
ေဖာေရာင္လာတာပဲ အဖတ္တင္က်န္ခဲ့တယ္
မရွိမဲ့ရွိမဲ့ ခ်ဳိ႕တဲ့မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ က႐ုဏာသက္တဲ့ အၾကည့္ေအာက္မွာ
အရာရာ ဆံုးရႈံးေနၿပီဆိုတာကိုသာ ခါးသီးစြာ အျမတ္ရရွိလိုက္တယ္
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ … ျဖစ္မ်ားျဖစ္ႏိုင္ရင္ေပါ့ေလဆိုၿပီး
ခုခ်ိန္မွာ မရွိေတာ့တဲ့ အေမ့ရင္ခြင္ထဲ
ေခါင္းေ၀ွ႔ကာ ငိုေႂကြးလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္ …။
ဟုတ္တယ္
ဟုတ္ပါတယ္ …
ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ
မိမိအမႈ မိမိျပဳခဲ့တာပါပဲ …
ကဲ …
အျပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕
ႂကြယ္၀ေနတဲ့ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးေရ …
ငါ့လို လူ႔`ဗာလ´ေတြကို အၿပီးတိုင္ေဆးေၾကာဖို႔
ေျမကမၻာေပၚကို
တအံုတမႀကီးသာ ႐ြာခ်လိုက္ပါေတာ့ … ။ ။
ကမာပုလဲ
၂ ၀ ၀ ၈ ၊ ႏို ၀င္ ဘာ ( ၁ )
0 comments:
Post a Comment