ညမ်ား … အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ (ကမာပုလဲ)
ကမာပုလဲ
တညလံုး
မအိပ္ဘဲ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့တာ
ေလခြၽန္သံကေလး ၾကားရႏိုးႏိုး
ေျခသံလွ်ပ္လွ်ပ္
ရင္တလွပ္လွပ္ ခုန္ရႏိုး
တညလံုး ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။
အက်ႌနဲ႔ လံုခ်ည္ကေလးေတြလည္း
ပ႐ုပ္လံုးရနံ႔နဲ႔ ေခါက္႐ုိးက်ဳိးၿပီးသား
အိပ္ရာကိုလည္း ဖံုမခေစရဘူး
စာအုပ္စင္ကေလးဆို
သပ္သပ္ယပ္ယပ္နဲ႔ လည္ပင္းရွည္ေအာင္ ေမွ်ာ္လို႔
အားလံုးဟာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ပင္လယ္ထဲ
ယံုယံုၾကည္ၾကည္ စီး၀င္ေနၾကတယ္။
စာသင္ေက်ာင္းကေလးကလည္း
ေပ်ာက္သြားတဲ့ သူ႔ကို
ဘယ္ကိုမွ မေ႐ြ႕တဲ့အလြမ္းနဲ႔ ေဖြရွာလို႔
လမ္းကေလးေတြကလည္း
သူ႔ေျခဖ၀ါးနဲ႔ ခတ္ႏွိပ္ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာကေလးေတြကို
တယုတယ ပြတ္သပ္ရင္း
သူျပန္လာမယ့္ လမ္းကို သစၥာရွိရွိေငးလို႔ ….။
`ဘယ္သူမွ မ်က္ရည္မက်ရဘူးတဲ့´
အေမ မေသခင္က အားလံုးကို မွာခဲ့တာ
ခုေတာ့
အေမ့ကိုယ္စား
သူေနခဲ့တဲ့ အိမ္ကေလးဟာ
စုတ္ျပတ္ယိုင္နဲ႔ေနရင္းက
တညလံုး မအိပ္ဘဲ
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တိုင္ေအာင္ သူ႔ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲကို ။ ။
(ဒီမိုကေရစီေရးတိုက္ပြဲ၀င္ က်ဆံုးသူမ်ားသို႔ …)
ကမာပုလဲ
0 comments:
Post a Comment