မၿပီးဆံုးေသးသည့္တိုက္ပြဲ(Nic Dunlop)
ဒဏ္ရာအနာတရရရွိခဲ့ေသာ္လည္း အားမေလွ်ာ့စိတ္မယိုင္လဲဘဲ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သားေဟာင္း ရဲေဘာ္တဦးက မတူ ကြဲျပားသည့္ေနာက္ထပ္စစ္မ်ာက္ႏွာတခုတြင္ ဆက္လက္တိုက္ပြဲဝင္လွ်က္ရွိသည္။ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ဇြန္လ၊ အသက္ ၄၆ႏွစ္အရြယ္ရွိ ကိုမ်ိဳးျမင့္က ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ရွိ အုန္းပ်ံ႔ဒုကၡသည္စခန္းဂိတ္ေပါက္ကိုျဖတ္၍ေလွ်ာက္ထြက္လာ သည္။ သူက ဘန္ေကာက္ကိုဆက္သြားမည္။ ဘဝတြင္ပထမဆံုးေလယဥ္ခရီးအျဖစ္ ကီလိုမီတာ ၁၉၀၀၀ (မိုင္ ၁၂ ၀၀၀)အကြာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသို႔သြားရန္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ နာရီအနည္းငယ္ၾကာၿပီးသည့္အခါ အင္ဒီယား နားျပည္နယ္၏ စိုထိုင္းထိုင္းညေနခင္းတြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါးကြဲကြာေနခဲ့သည့္ သူ၏ညီျဖစ္သူကို ျပန္လည္ေတြ႔ဆံု ရေတာ့မည္။ စိတ္လႈပ္ရွားရင္ခုန္ၾကရသည့္ မိသားစုျပန္ လည္ေတြ႔ဆံုပြဲက ျပင္းထန္ၾကမ္းတမ္းစြာျဖတ္ သန္းခဲ့ရသည့္ ဘဝတစိတ္တပိုင္းကို တခန္းရပ္အနားရေစႏိုင္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္အစိမ္းျဖတ္ျဖတ္သန္းရဦးမည့္ ဘဝသစ္ကသူ႔ကိုေစာင့္ႀကိဳေနသည္။
ကိုမ်ိဳးျမင့္က သူလိုကိုယ္လိုဒုကၡသည္တဦးမဟုတ္ပါ။ ကိုမ်ိဳးျမင့္သည္ လူငယ္ဘဝမွာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ထဲသို႔ဝင္ခဲ့ သည္။ ေၾကာက္မက္ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာျဖစ္ရပ္မ်ားကို သူႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသလို တိုက္ပြဲတခုတြင္ သူ၏ေျခေထာက္တေခ်ာင္းဆံုးရႉံးခဲ့ရသည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ လူထုအံုၾကြမႈႀကီးျဖစ္လာသည့္အခါ သူလည္း တက္တက္ၾကြၾကြပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္လာေစေရးအ တြက္ သူႏွင့္ ယခင္ကအတူလက္တြဲတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့သည့္ စစ္သားမ်ားကို သူကေမတၱာရပ္ခံပန္ၾကားခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး သူအဖမ္းခံရၿပီးႏွိပ္စက္ၫွဥ္း ပမ္းခံရသည္။ ဒီမိုကေရစီအံုၾကြမႈႀကီးတြင္ပါဝင္မႈေၾကာင့္ ၁၅ ႏွစ္ၾကာေထာင္ခ်ခံခဲ့ရသည္။ ကိုမ်ိဳးျမင့္က စစ္သားမ်ိဳးရိုးမိသားစုမွဆင္းသက္လာ သူျဖစ္သည္။ သူ၏ဖခင္ကလည္းစစ္သားတဦးျဖစ္သလို သူငယ္စဥ္ဘဝကလည္း စစ္သားမ်ားကိုၾကည့္၍ ေငးေမာအားက်ဖူးသည္။ စစ္သား မ်ားက ေသေသသပ္သပ္ၾကည့္၍ေကာင္းသလို ေလးစားဖြယ္ဟု သူကျမင္ခဲ့သည္။ “ျပန္ေျပာျပရရင္ အဲဒီအခ်ိန္က လူေတြကေလးစားၿပီးဆက္ ဆံၾကတာနဲ႔ ေၾကာက္ၿပီးနာခံေနၾတာကို က်ေနာ္မခြဲျခားတတ္ခဲ့ဘူး” ကိုမ်ိဳးျမင့္ စစ္ထဲဝင္ၿပီးေနာက္ ေမၿမိဳ႔တြင္ သင္တန္းတက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြန္ျမဴနစ္သူပုန္မ်ားကို ထိုးစစ္ဆင္သည့္ထိုးစစ္ႀကီးတခုအတြက္ ေရွ႔တန္းသို႔အပို႔ခံရသည္။ ျပင္းထန္ၾကမ္းတမ္းလွသည့္ တိုက္ပြဲႀကီးတြင္ တကယ့္ စစ္သားတဦး၏ဘဝၾကမ္းကိုလည္း မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူ၏ရဲေဘာ္မ်ား သူ႔နေဘးနားတြင္က်ဆံုးသြားသည္ကိုျမင္ရသည္။ ဒဏ္ရာႀကီးမားစြာျဖင့္ က်ဆံုးကုန္ၾကသည္။ “အဲဒီမွာ က်ေနာ္ စစ္ထဲမဝင္ခဲ့သင့္ဘူးလို႔ေတာင္စဥ္းစားမိလာတယ္” ဟုသူကဆိုသည္။ သူလိုက္ပါခဲ့ ရသည့္တပ္ဖြဲ႔က ရြာသားမ်ားကိုေရွ႔ကထား၍မိုင္းရွင္းေစရန္ အတင္းအက်ပ္ခိုင္းေစခဲ့သည္ကိုလည္း သူျမင္ခဲ့ရဖူးသည္။ သူတို႔ေရွ႔တြင္ပင္ လူ အေျမာက္အမ်ား အစိတ္စိတ္ျပတ္ေတာက္ လြင့္စဥ္သြားၾကသည္ကိုလည္း ျမင္ခဲ့ရသည္။ သူႏွင့္အတူ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဘက္ရဲေဘာ္မ်ားက လူ တေယာက္ကို ၾကက္ကေလးငွက္ကပေလးလို သတ္ျဖတ္ေနသည္ကိုလည္း သူ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ရသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကိုမုဒိန္းျပဳက်င့္ၾက၊ ရြာသားမ်ားကိုႏွိပ္စက္ၫွဥ္းပမ္းၾကသည္မွာလည္း မျမင္ခ်င္မွအဆံုးဟု သူကျပန္ေျပာျပသည္။ “က်ေနာ္ အျပစ္မကင္းသလိုခံစားရတယ္။ ဒီ ကိစၥေတြအတြက္ တာဝန္ရွိတယ္လို႔ထင္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ဘာတခုမွ ရက္စက္တာေတြမလုပ္ခဲ့ပါဘူး” တိုက္ပြဲတခုတြင္ ဗံုးဆန္ တ ခုေဘးမွာေပါက္ကြဲသည္ကိုလည္း ႀကံဳရသည္။ မိုင္းတင္းၾကမ္းျပည့္ေနသည့္ မိုင္းကြင္းကိုလည္းျဖတ္ရသည္။ သူ၏လက္တဘက္ေျခတဘက္ မိုင္းဒဏ္ရာ ဗံုးဒဏ္ရာျဖင့္ဆံုးရံႉးခဲ့ရသည္။ သူ႔ကို စစ္တပ္က အလိုမရွိေတာ့သည့္ေနာက္ပိုင္း အသက္ ၂၅ ႏွစ္အရြယ္သာရွိေသးသည့္ ကိုမ်ိဳးျမင့္ကို စစ္တပ္မနွ ထုတ္ပယ္လိုက္ၿပီး ပင္စင္လစာအနည္းငယ္ေထာက္ပံ့ခဲ့သည္။ သူက စာအုပ္ဆိုင္တခုဖြင့္ၿပီး ရပ္တည္ေရးရုန္းကန္ရသည္။ သည္ အခ်ိန္တြင္သူက ကမၻာ့စာေပႀကီးမ်ားကို စိတ္ဝင္တစားဖတ္ရႉခဲ့သည္။ “ဒါဝင္၏ မ်ိဳးစိတ္မ်ား၏မူလအစ The Oragin of Species) ေတာ္လ္ စတြိဳင္း၏ စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစသည့္ နာမည္ေက်ာ္စာအုပ္ႀကီးမ်ားအျပင္ သူေလးစားရသည့္ သူ႔ဘဝ၏သူရဲေကာင္းတဦးျဖစ္ေသာ ေအဗရာဟင္မ္ လင္ကြန္း၏အတၳဳပၸတိၱအပါအဝင္ အထၱဳပၸတၱိစာေပေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း သူဖတ္ခဲ့သည္။ သူက ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းႏွင့္ ပဋိပကၡမ်ားမည္ သည့္အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္လာရသည္ကိုလည္း သိလိုစိတ္ဆာေလာင္ျပင္းျပလာခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၏ မုန္တိုင္းထန္ေသာေန႔မ်ားအတြင္း ရန္ ကုန္ၿမိဳ႔ဆင္ေျခဖံုးရွိ စစ္စခန္းအမ်ားစုရွိရာ မဂၤလာဒံုတပ္နယ္တြင္ ခ်ိဳင္းေထာက္တဘက္ႏွင့္စင္ေပၚတက္၍ လူေထာင္ဂဏန္းခန္႔ရွိမည့္ ဆႏၵျပ သူမ်ားကို မိန္႔ခြန္းေျပာသည္။ ျပည္တြင္းစစ္၏ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အျဖစ္ဆိုးမ်ားအေၾကာင္းကိုလည္းေျပာျပျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လက္နက္ ကိုင္ စစ္သားမ်ားကေစာင့္ၾကည့္ေနၾကၿပီး သူကလည္း ထိုသူမ်ားကိုအဓိကပစ္မွတ္ထား၍ မိန္႔ခြန္းေျပာည္။ “သာမန္အရပ္သားတေယာက္က စစ္ သားတေယာက္ကို စကားေျပာရတာတမ်ိဳးျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္စစ္သားေဟာင္းတေယာက္၊ ဒုကၡိတတေယာက္က စကားေျပာရင္ေတာ့ ပိုထူးျခားလိမ့္မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ေတြးမိလာတယ္။ က်ေနာ္စကားေျပာေတာ့ အင္မတန္တုန္လႈပ္ေနတယ္။ တကယ္လို႔ စစ္သားေတြကပစ္ခတ္ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ပထမဦးဆံုးပဲ” ။ စစ္တပ္က ပစ္ခတ္မည့္အစား စစ္သား ၁ဝဝခန္႔က ဆႏၵျပသူမ်ားႏွင့္ပူးေပါင္းလာၾသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ပို၍လူမ်ားလာသည္။ “လူေတြကလည္း စစ္သားေတြပူးေပါင္းလာေတာ့ ဝမ္းသာေနၾကတယ္။ သူတို႔အမ်ားစုက ယူႏီေဖါင္းဝတ္ၿပီး ဝင္ဆနၵျပၾက တယ္” ဟုသူကေျပာျပ၏။
ထိုအခ်ိန္က အနာဂတ္အေရးအတြက္ အေကာင္းျမင္ေနၾကသည့္အခ်ိန္က မၾကာလွ။ တခဏဧသာခံခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေနဝင္းက သူ႔တပ္မ်ား ကိုျပန္ဇက္ထိမ္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ဆႏၵျပပြဲေတြကို ၿဖိဳခြဲႏွိမ္နင္းေစခဲ့သည္။ ကိုမ်ိဳးျမင့္သည္ ရက္ရက္စက္စက္ၿဖိဳခြဲေခ်မႈန္းမႈမ်ားမွ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း အာဏာပိုင္မ်ားကသူ႔ကိုေျခရာခံ လိုက္ခဲ့ၾကသည္။ သူ႔ကိုဖမ္းၿပီး ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏွိပ္စက္ေမးျမန္းခံရသည္။ ႏိုင္ငံ ကိုသစၥာေဖါက္သည့္ သစၥာေဖါက္တဦးလို ေမးျမန္းစြပ္စြဲခဲ့ၾသည္။ “မင္းက စစ္သားေဟာင္းတေယာက္ျဖစ္ၿပီး ဘာလို႔တပ္မေတာ္ကိုျပန္ဆန္႔က်င္ရ တာလဲ”ဟု သူ႔ကိုစြပ္စြဲ၍ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းေမာင္းသည္။ သူ၏ ခ်ိဳင္းေထာက္မ်ားကိုဖယ္ရွားၿပီး အခ်ိန္နာရီမ်ားစြာၾကာျမင့္ေအာင္ ေျခေထာက္တ ဘက္တည္းေပၚတြင္ အတင္းရပ္ခိုင္းသည္။”သူတို႔က က်ေနာ့္ကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းၾကတယ္။ ကန္ေက်ာက္ရိုက္ႏွက္တယ္။ မ်က္ႏွာကိုထိုးႀကိတ္ တယ္။ မင္းကစစ္သားပဲ ဘာျဖစ္လို႔ စစ္တပ္ကိုေက်းဇူးကန္းတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔တပ္မေတာ္ကို မင္းကသစၥာေဖါက္တာလဲနဲ႔ ဆူပူၾကတယ္” ဟု လည္း သူကေျပာျပသည္။ က်ိုမ်ိဳးျမင့္ေထာင္က်ေနစဥ္ သူ၏ညီျဖစ္သူ ကိုရဲႏိုင္က ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္သို႔ထြက္ေျပးလာၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ ရာေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး(ABSDF) သို႔ ဝင္ေရာက္လႈပ္ရွားသည္။ (ABSDF) အဖြဲသည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ လူထုအံုၾကြမႈေနာက္ ပိုင္း ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမွေတာထဲေရာက္လာသူမ်ားက တည္ေထာင္တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကသည့္ အဖြဲ႔လည္းျဖစ္သည္။ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစ ည္းျဖစ္ၿပီး ကရင္ႏွင့္မြန္လက္နက္ကိုင္ သူပုန္မ်ားကေထာက္ပံ့အားေပးခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအေရွ႔ပိုင္းေဒသေရွ႔တန္းမ်ားတြင္ ကိုရဲႏိုင္သည္ တ ခ်ိန္ကသူ၏ဖခင္၊ သူ၏အကိုတို႔ တာဝန္ထမ္းခဲ့သည့္ ျမန္မာစစ္တပ္ႏွင့္ျပန္လွန္တိုက္ခိုက္ခဲ့ရသည္။ ႏွစ္အတန္ၾကာေတာထဲတြင္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၿပီး အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသို႔ေျပာင္းေရႊ႔အေျခခ်လာခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ အေမရိကန္ျပည္ ဖို႔ဝိန္းၿမိဳ႕ျပင္ရွိ စက္ရံုတရံုတြင္သူေရာ သူ႔ဇနီးပါအလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနၾကသည္။ ကိုမ်ိဳးျမင့္၏ညီမျဖစ္သူကလည္း အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ အဖြဲ႔ဝင္တဦးျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းတဦး၏ ဇနီးျဖစ္သည္။ သူက အေမရိကားေရာက္၍ အေျခခ်ေနလာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္အတန္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိေထာင္ထဲတြင္ ၁၅ ႏွစ္ၾကာျဖတ္ သန္းခဲ့ၿပီးေနာက္ ကိုမ်ိဳးျမင့္ျပန္လြတ္လာၿပီး ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။ သူက ထိုင္းႏိုင္ငံကိုျဖတ္ကူးၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံရွိႏိုင္ငံေရး အ က်ဥ္းသားမ်ားအေရးကိုကူညီေနသည့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္း (AAPP) တြင္ အခ်ိန္ကာလတခု ကူညီလုပ္ ကိုင္ေပးခဲ့ေပးသည္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူက ဒုကၡသည္ ၁၉ဝဝဝ ေက်ာ္ ခိုလႈံေနထိုင္ရာ အုန္းပ်ံ႔ဒုကၡသည္စခန္းသို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္။ ထို ဒုကၡ သည္မ်ားကျမန္မာစစ္တပ္၏ေျမလွန္စစ္ဆင္ေရး ထိုးစစ္မ်ားေၾကာင့္ထြက္ေျပးလာၾကရသူမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုစခန္းမွတဆင့္အေမရိကန္ျပ ည္ေထာင္စုသို႔ သူေျပာင္းေရႊ႔အေျခခ်လာျခင္းျဖစ္သည္။ “ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ေတာ့ က်ေနာ္အေမရိကားကိုမသြားခ်င္ဘူး။ (ဒါေပမယ့္သြား ရေတာ့မယ္) ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ညီနဲ႔ညီမက အဲဒီမွာရွိတယ္ေလ။ က်ေနာ့္အေမကလည္း သြားမယ္ဆိုအဲဒီကိုသြားဖို႔ေျပာတယ္” ဟု ကိုမ်ိဳးျမင့္က စခန္းထဲတြင္ သူပိုင္ဆိုင္သမွ်ပစၥည္းေလးေတြထုပ္ပိုးေနရင္း ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈထဲရွိ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားကို ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ေန ရင္းေျပာသည္။ သူ႔မိတ္ေဆြအမ်ားစုကလည္း တခ်ိန္ကျမန္မာစစ္အစိုးရ၏ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္းတြင္ အတူဒုကၡခံစားခဲ့ၾကရသူမ်ားျဖစ္သည္။ “က်ေနာ္ ႏိုင္ငံေရးပဲဆက္လုပ္ျဖစ္ဦးမယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္သိတာက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက ျမန္မာျပည္အေရးကို အမ်ားႀကီးပံ့ပိုးေထာက္ ခံေပးတယ္။ က်ေနာ္အဲဒီကိုေျပာင္းၿပီး အဲဒီကေနပဲ ႏိုင္ငံေရးဆက္လႈပ္ရွားေတာ့မယ္” ဟု သူကေျပာသည္။ သူ၏ ညီျဖစ္သူ၊ ညီမျဖစ္သူတို႔ႏွင့္ျပန္ လည္ဆံုဆည္းရသည့္အျဖစ္သည္ သူ၏ “ဘဝတြင္အေပ်ာ္ဆံုးကာလ” ဟု ခရီးမထြက္ျဖစ္ခင္ သူကေျပာသည္။ မိသားစုျပန္လည္ေတြ႔ဆံုပြဲက ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္အၾကာ ၾသဂုတ္လတြင္ သူ၏ညီ၊ ညီမတို႔ႏွင့္ အတူ ႏူးေယာ့ခ္ၿမိဳ႔သို႔လိုက္လာၿပီး ၁၉၈၈ ခု လူထုအံုၾကြမႈ ႏွစ္ပတ္လည္(ႏွစ္ ၂ဝ ေျမာက္)ဆႏၵျပပြဲသို႔ ပါဝင္ပူးေပါင္းခဲ့သည္။ ယခုတႀကိမ္သည္ လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂ဝ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ လူထုအံုၾကြမႈႀကီးျဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ညီအကိုႏွစ္ဦးအတူ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ဆႏၵျပျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ သည္တႀကိမ္တြင္ေတာ့ ဆႏၵျပ၍အဖမ္းဆီးခံရမည္ကိုေၾကာက္ရြံ႔ေနရေသာစိတ္၊ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္မည္ကို စိုးရိမ္ရေသာစိတ္ကင္းရွင္းစြာ ဆႏၵျပႏိုင္ျခင္းလည္းျဖစ္ေပသည္။ (Nic Dunlop ၏ The Battle is not over) ကို ဧရာဝတီ အီးဂ်ာနယ္လ္မွ ေကာက္ႏႈတ္ျပန္ဆိုေဖၚျပပါသည္)
0 comments:
Post a Comment