မျိုးမြင့်ချို: စစ္ေျမျပင္မွပံုရိပ္မ်ားအပိုင္း(၁ဝ)

စစ္ေျမျပင္မွပံုရိပ္မ်ားအပိုင္း(၁ဝ) လြတ္လပ္ေသာအာရွအသံရဲ႔အပတ္စဥ္ အသံလႊင့္အစီအစဥ္ကေန ၅လပိုင္း ၁၁ ရက္ ၂၀၁၁ေန႔ကထုတ္လႊင့္ၿပီးျဖစ္

က်ေနာ္နဲ႔ခြဲမႉး ေရဆိပ္ကိုေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက အေတာ့္ကို ရင္ထိတ္စရာႀကီးပါ။ ေပၚတာႏွစ္ေယာက္က ေျမႀကီးေပၚမွာလူးလွိမ့္ေနေလရဲ႔။ တကိုယ္လံုးလည္း ရႊံ႔ေတြဗြက္ေတြအလူးလူးနဲ႔။ တစ္ေယာက္က သူ႔ေျခတစ္ဘက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔အတင္းဆုပ္ကိုင္ဆြဲမထားၿပီး ပါးစပ္ကလည္း ဝူးဝူးဝါးဝါးေတြေအာ္ေန ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ ၄-၅ေယာက္က ေသနတ္ကိုယ္စီနဲ႔မိုးတိုးမတ္တပ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ခြဲမႈးက ရဲေဘာ္ေတြဘက္လွည့္ၿပီး “ေဟ့ေကာင္ေတြ..သြားဆြဲေလကြာ”လို႔ အမိန္႔ေပး လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္က “ဗိုလ္ႀကီးခဏေလး” ဆိုၿပီး ေသနတ္ေဘးခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေပၚတာေတြနားအသာကပ္သြားၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနဖို႔ လက္ဟန္ေျခ
ဟန္ျပရပါတယ္။ သူတို႔နား တဝိုက္က ေရစပ္စပ္ရႊံ႔ေတြ ထဲကိုေရာ၊ ေျမမာမာကိုပါ လက္ထဲကမိုင္းရွာဆူးကေလးနဲ႔ထိုးၿပီး ထပ္ရွာ ၾကည့္ပါတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ မိုင္းႏွစ္လံုး ထပ္ေတြ႔ပါတယ္။ ရႊံ႔စပ္စပ္ထဲမွာ အေပၚကသစ္ရြက္ေဆြး ကေလးေတြဖံုးၿပီး ေထာင္ထားတာပါ။

စစ္ေျမျပင္ေဒသမွာ မျဖစ္မေနသြားရ၊ သံုးရမယ့္ေနရာေတြျဖစ္တဲ့ ေရဆိပ္တို႔၊ သီးပင္စားပင္တို႔၊ ဝါးရံုတို႔လိုေနရာေတြကို သြားရင္ အေတာ္သတိထားရပါတယ္။ အႏၱရာယ္သိပ္မ်ားပါတယ္။ သူ႔ဘက္ကေရာ ကိုယ့္ဘက္က္ပါ အဲသလိုေနရာေတြမွာ မိုင္း ေထာင္ထားတတ္တာကိုး။ ေထာင္လို႔ရွိရင္လည္း တစ္လံုးတည္းေထာင္ေလ့နည္းပါတယ္။ တစ္လံုးမဟုတ္တစ္လံုးထိေအာင္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း တစ္လံုးက တစ္ ေယာက္ကိုထိၿပီးရင္ လာဆြဲသူပါထပ္ထိေအာင္ အနည္းဆံုးေနာက္တစ္လံုးေလာက္ေတာ့ ရံထားေလ့ရွိပါတယ္။ ေထာင္ရင္လည္း လက္လုပ္ မိုင္းေတြ၊ ျမင္သာမယ့္မိုင္းေတြ၊ ေျမေပၚေထာင္တဲ့တိုက္မိုင္းလိုဟာမ်ိဳးေတြ မေထာင္တတ္ၾကပါဘူး။ ရႊံ႔ဒဏ္ေရဒဏ္ခံႏိုင္တဲ့ ဗ.က.ပ မိုင္းလို႔ေခၚတဲ့ တရုပ္လုပ္ ပလပ္စတစ္မိုင္းေတြပဲ အေထာင္မ်ားပါတယ္။ ဒီမိုင္းက အထဲကိုေတာ္ေတာ္နဲ႔ေရမဝင္ေတာ့ အသံုးအေတာ္တည့္တာကိုး။ သူက နင္းလိုက္မိရင္ ေျခႏွစ္ဘက္လံုးျပတ္ သြားေလာက္ေအာင္လည္း မျပင္းလွပါဘူး။ အလြန္ဆံုး ၁ ဘက္ပဲ။ တဘက္ေတာင္မွ ေျခက်ဥ္းဝတ္ ေအာက္ေလာက္ကပါ။ ခ်က္ေကာင္းထိသြားရင္ေတာ့ ေသရင္ေသမွာေပါ့ေလ။

အႏၱရာယ္မ်ားတယ္လို႔ေျပာရတဲ့အေၾကာင္း ေနာက္တစ္ခုလည္းရွိပါေသးတယ္။ အၿမဲတမ္းသံုးေနတဲ့ ေရဆိပ္ေတြမွာေတာင္ ညေနေစာင္းလို႔ စခန္းျပင္ထြက္စရာ၊ ေရခပ္စရာမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ “ညေထာင္မနက္ျဖဳတ္” လို႔ေခၚတဲ့ မိုင္းေထာင္ေခ်ာက္ေတြ ထားတတ္ၾကပါ တယ္။ မသံုးေတာ့တဲ့ေရဆိပ္ေတြမွာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မေဖၚေတာ့မယ့္ “စြန္႔လႊတ္မိုင္း”ေတြထားေလ့ရွိပါတယ္။ စြန္႔လႊတ္မိုင္းဆိုတာက ေျမပံုနဲ႔ဘာနဲ႔ခင္းတာလည္းမဟုတ္။ ဘာအမွတ္အသား ဘာသေကၤတမွလည္းမရွိ။ ဘယ္တုန္းတည္း က ေထာင္ခဲ့မွန္းလည္းမသိ။ ရာသီဒဏ္ ေၾကာင့္ မိုင္းရဲ႔ခလုပ္ပိုင္းေတြက ဘယ္ေလာက္ပ်က္စီးေနမွန္းလည္းမသိ။ ျပန္ေဖၚမယ့္သူ အတြက္ ဘယ္ေလာက္လံုၿခံဳမႈရွိ/မရွိလည္း ခန္႔မွန္းလို႔ မရတတ္ပါဘူး။ စစ္ေျမျပင္ေဒသေတြမွာ အရပ္သူအရပ္သားေတြကို ဒုကၡ အေပးဆံုးက အဲဒီစြန္႔လႊတ္မိုင္းေတြပါပဲ။ ေတာတိုး၊ မွ်စ္ခ်ိဳးမိႈရွာရင္း၊ ကၽြဲေပ်ာက္ႏြားေပ်ာက္ရွာရင္း တိုးမိနင္းမိလို႔ ေသရ၊ ဒုကၡိတ ျဖစ္ရရွာသူေတြအမ်ားစုက အဲဒီစြန္႔လႊတ္မိုင္းေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ မေကာင္းသူထိပ္ ေကာင္းသူထိပ္သေဘာမ်ိဳး လက္လြတ္ စပယ္လုပ္ရပ္လို႔ ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေဖၚစရာရွိတာကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲေဖၚလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ခြဲမႉးက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီး “ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဘီအီးရာ” လို႔ေျပာၿပီး သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကို ဟိုလူေတြကိုသြားဆြဲဖို႔ အမိန္႔ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္ သူတို႔ကိုၾကည့္ရင္း “အင္း..တကယ္လို႔ စုမႉးေလးလာေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါထလိုက္သြားရရင္ေကာင္းသား။ ဒီလူေတြလည္း ထိမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြး မိၿပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ေတြးမယ့္သာေတြးမိတာပါ။ တကယ္က အဲဒါက မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အေတြးပါ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ဂိုေဒါင္ေတြရွင္းဖို႔ေပးထားတဲ့ ရင္းမႉးအမိန္႔ကိုမနာခံပဲ ခြဲမႉး အမိန္႔အတိုင္းလိုက္လုပ္ဖို႔ဆိုတာက အမိန္႔မနာခံမႈပဲမဟုတ္လား။ စစ္ေျမျပင္မွာအမိန္႔မနာရင္ ေသဒဏ္အထိေတာင္ေပးႏိုင္တာကိုး။ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႔ အနားဝါးရံုကဝါးလံုးခုတ္၊ စစ္ေစာင္က်ားနဲ႔ပုခက္ ဆင္ေနတုန္းမွာပဲ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြက ေရဆက္ခပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူတို႔နဲ႔ အတူ ေရကူခပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ စိတ္ခ် လက္ခ်ပါပဲ။ ဘာမိုင္းမွ မရွိေတာ့တာကိုး။

ေရခပ္ေနရင္းတန္းလန္းက ရဲေဘာ္တေယာက္ကက်ေနာ့္ကို “ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကိုဘီအီးရာ၊ ခြဲမႉးေကာင္းလို႔၊ ႏို႔မို႔ဆို က်ဳပ္တို႔ထိမွာဗ်” လို႔ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားတယ္။ မနင္းမိေသးပဲက်န္ေနတဲ့ မိုင္းႏွစ္လံုးကို ရွာတာရွင္းတာက က်ေနာ္။ က်ေနာ့္ စိတ္ကူးနဲ႔လုပ္တာ။ ခြဲမႉးကေတာင္ ဘုမသိဘမသိနဲ႔ သူတို႔ကို လူနာသြားဆြဲခိုင္းေသးတာ။ ေက်းဇူးတင္ခ်င္းတင္ရင္ က်ေနာ့္ပဲတင္ရမွာ။ ဘာလို႔ ခြဲမႉးကို တင္ရတာလဲေပါ့။ ဒီတင္ က်ေနာ့္ပါးစပ္က “ဟာ..က်ေနာ္ေျပာလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔မထိတာပါ၊ ခြဲမႉးကို က်ေနာ္ပဲတားလိုက္တာေလ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ လူနာသြားဆြဲမွာစိုးလို႔၊ သြားသာဆြဲမိလို႔ကေတာ့..” ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာမိတယ္။ ငါ့ကို ေက်းဇူး မတင္ရေကာင္းလားလို႔ေတြးမိၿပီး စိတ္ထဲလည္း နည္းနည္းခုတုတုျဖစ္မိပါတယ္။

ဒီေတာ့ အခုနရဲေဘာ္က “အဲဒါေျပာတာမဟုတ္ဘူး ကိုဘီအီးရ။ က်ေနာ္တို႔ေရဆင္းခပ္မယ္ဆိုေတာ့ စုမႉးက “မင္းတို႔ ခ်ည္းပဲသြားရမွာ၊ သတိေတာ့ထားေနာ္” လို႔ေျပာတာ။ က်ေနာ္တို႔ သြားမလို႔လုပ္ေနတုန္း ခြဲမႉးေရာက္လာၿပီး စုမႉးကို “ဘယ္တပ္ စိတ္တုန္း ေရသြားခပ္မွာ” လို႔ ေမးတယ္။ စုမႉးက “ဒီတပ္စိတ္ပါ”လို႔ က်ေနာ္တို႔ကိုျပတယ္။ ခြဲမႉးက “ေဟ့ေကာင္ေတြ ဘီအီးလာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းတို႔ခ်ည္းပဲဆင္းရမွာ၊ ေရဆိပ္မွာ မိုင္းရွိႏိုင္တယ္၊ ေခ်ာင္းပစ္လည္း ခံရင္ခံရႏိုင္တယ္၊ ေပၚတာေတြေခၚသြား၊ သူတို႔ကို အရင္ဆင္းခိုင္း၊ မင္းတို႔ေနာက္ကခပ္ခြာခြာလိုက္..ၾကားလား” လို႔ ေျပာလိုက္လို႔ဗ်။ ႏို႔မို႔ဆို က်ေနာ္တို႔ထိမွာ”တဲ့။ ဒီစကားေၾကာင့္ က်ေနာ္အံ့အားသင့္သြားၿပီး ၾကက္သီးလည္းဖ်န္းကနဲထမိတယ္။

စိတ္ထဲမွာလည္း “ေၾသာ္..လက္စသတ္ေတာ့ သူတို႔အႀကံက ဒါကိုး”လို႔လည္း သိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္မ်ိဳးျမင့္ပါခင္ဗ်ား