စစ္ေျမျပင္မွပံုရိပ္မ်ားအပိုင္း(၁၂) ၅ လပိုုင္း ၂၅ ရက္ ၂ဝ၁၁ ေန႔မွာ အာရ္အက္ဖ္ေအ အပတ္စဥ္အသံလႊင့္အစီအစဥ္မွာ ထုုတ္လႊင့္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။
တနာရီေက်ာ္ေလာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ၾကၿပီးေနာက္ လက္နက္ႀကီးသံေတြခနတိတ္သြားၿပီး လက္နက္ငယ္သံ ေတြေလာက္ပဲ ၿဖိဳးၿဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ၾကားရပါေတာ့တယ္။ ခြဲမႉးက အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ တပ္စုေတြျဖန္႔ၿပီး ရြာထဲစဝင္ၾကတာကိုျမင္ေန ရပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ခြဲရံုးနဲ႔အတူပါသြားပါတယ္။ ဝင္ေနတဲ့တပ္စုေတြဆီကေန ပစ္ရွင္းရွင္းသလိုမ်ိဳး တခ်က္တခ်က္လွမ္းလွမ္းပစ္သံသာ ၾကားရေပမယ့္ ရြာထဲကျပန္ပစ္သံ ထြက္မလာေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္းရြာထဲေရာက္လာပါၿပီ။ အိမ္တအိမ္မွာခနနားေနတုန္း ခြဲတပ္ၾကပ္ႀကီးက “လာ..ဘီအီးေလး”ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္သူနဲ႔အတူ လိုက္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ၄၀ မမ(အမ္၇၉)ေလာင္ခ်ာ ကိုင္ ဒုတပ္စိတ္မႉးတေယာက္လည္း ပါလာပါတယ္။ အသက္၃၀ေလာက္ရွိမယ္ထင္ရၿပီး စိတ္လည္းနည္းနည္းလႈပ္ရွားေနပံုပါပဲ။ ရြာထဲမွာေသနတ္နဲ႔ရဲေဘာ္ေတြ တအိမ္ဝင္တအိမ္ထြက္ လုပ္ေန တာ။ လမ္းေပၚမွာလြတ္ၿပီး ေျပးလႊားဆူညံေနတဲ့ ဝက္ေတြၾကက္ေတြ ကို လိုက္ပစ္လိုက္ဖမ္းလုပ္ေနတာ။ ရြာသားေတြကိုဆူဆဲၿပီး အိမ္ျပင္ထြက္ခိုင္း။ ေခါင္းေပၚလက္တင္ ထိုင္ခိုင္းေနတာ။ လက္ထဲမလည္း အိမ္ေတြထဲကဆြဲခ်လာတဲ့ အထုတ္ေတြ၊ အိတ္ေတြ၊ ပစၥည္းပစၥယေတြ တို႔လို႔တြဲေလာင္းေတြနဲ႔ပါ။ စုမႉးေတြေရာခြဲမႉးပါ အဲသလိုျဖစ္ေန တာေတြကိုေတြ႔ေပမယ့္ ဘာမွမေျပာပါဘူး။ က်ေနာ္က အဲဒါေတြကိုၾကည့္ရင္းကေန တပ္ၾကပ္ႀကီးဘက္လွည့္လိုက္ေတာ့ သူက “ဗ.က.ပ ရြာကြ” လို႔တခြန္းပဲေျပာၿပီး ဘာမွမျဖစ္သလို ဆက္ေလွ်ာက္ေနပါတယ္။
ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း က်ေနာ္တို႔၃ေယာက္ အိမ္တလံုးေရွ႔မွာရပ္မိပါတယ္။ အိမ္ထဲမွာဘယ္သူမွေတာ့ ရွိပံုမေပၚပါဘူး။ ဒါနဲ႔တပ္ၾကပ္ ႀကီးကအိမ္ထဲဝင္မယ္လုပ္တုန္း အိမ္ထဲကေနေသနတ္သံ ထြက္ခ်လာပါတယ္။ နီးကလည္းနီးနီးေလးဆိုေတာ့ ဘာမွေတာင္လုပ္ခ်ိန္ မရလိုက္ပါဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔အၾကပ္ႀကီးက ေမွာက္ခ်ိန္မီလိုက္ေပမယ့္ ဒုစိတ္မႉးကေတာ့ ေခါက္ကနဲလဲက်သြားပါတယ္။ လက္ထဲ ကေလာင္ခ်ာကေတာ့ မလြတ္ပါဘူး။ ခ်က္ျခင္းပဲကုန္းထၿပီး အိမ္ေပါက္ထဲကို ေလာင္ခ်ာတလံုးပစ္သြင္းလိုက္ပါတယ္။ အၾကပ္ႀကီး ကလည္း ေမွာက္ေနရာကေန အိမ္ေပါက္ထဲကို ကာဘိုင္နဲ႔အတြဲလိုက္ ျပန္ပစ္သြင္းေတာ့တာပါပဲ။ အိမ္ထဲကျပန္ၿငိမ္သြားတယ္။ ဒုစိတ္မႉးက ရင္ဘတ္ကိုလက္တဘက္နဲ႔ဖိထားၿပီး ေနာက္တဘက္နဲ႔ ေနာက္တလံုးကိုေျပာင္းထဲ ထိုးထည့္ေနတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔နား လွိမ့္သြားေတာ့ ဘာမွမေျပာပဲမ်က္လံုးႀကီးျပဴးၿပီး တခ်က္ၾကည့္တယ္။ က်ည္ထိုးၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ထဲကိုေျပာင္းတည္ၿပီး ေနာက္တလံုး ထပ္ပစ္သြင္းလိုက္ျပန္တယ္။ အိမ္နံရံတဘက္ "ဝုန္း"ကနဲလန္ထြက္သြားပါတယ္။ သူလည္း ျပန္လဲက်သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္က မီးစေလာင္ေနပါၿပီ။
ေသနတ္ေတြေၾကာင့္ အနားကရဲေဘာ္တခ်ိဳ႔နဲ႔ စုမႉးတေယာက္ပါ က်ေနာ္တို႔ဆီေရာက္ခ်လာတယ္။ အိမ္ထဲကေတာ့ဘာသံမွထြက္ မလာဘူး။ က်ေနာ္တို႔အိမ္ဘက္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ စစ္ဝတ္စံုနဲ႔လူတေယာက္ ေသနတ္ေခါင္းေပၚတင္ၿပီး အိမ္ထဲကေန ခပ္ျဖည္းျဖည္းထြက္လာတယ္။ ေခါင္းလည္းငံု႔ရက္သားနဲ႔ပါ။ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ အားလံုးၾကက္ေသ ေသသလိုျဖစ္သြားတယ္။ ရဲေဘာ္တေယာက္က အဲဒီလူကို ေသနတ္နဲ႔ထိုးခ်ိန္လိုက္ေတာ့ “မပစ္နဲ႔..မပစ္နဲ႔”လို႔ ေအာ္သံၾကားတခုလိုက္တယ္။ ဘယ္သူေအာ္သ လဲေတာ့ မမွတ္မိလိုက္ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ေသနတ္ခ်ိန္ၿပီးေရွ႔ကို တိုးထြက္လိုက္တယ္။ အဲဒီသူဆီကို တည့္တည့္ လွမ္းသြားတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း တခုခုကိုေအာ္ေအာ္ေျပာတယ္။ လက္ဟန္နဲ႔ ေသနတ္ေအာက္ကိုခ်ဖို႔ျပတယ္။ အနားေရာက္ေတာ့ ဟိုလူ႔ေနာက္ေက်ာကို ေသနတ္နဲ႔ေထာက္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚေမွာက္ခ်ခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနတဲ့ေသနတ္ကိုေကာက္တယ္။ စစ္သံု႔ပန္းတေယာက္ လက္ရဖမ္းမိလိုက္ၿပီဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။
က်ေနာ္လည္း ေမွာက္ေနတဲ့သူကို ၾကည့္ခ်င္လာတယ္။ ဘယ္သူပါလိမ့္ေပါ့ေလ။ သူ႔ေနာက္ေက်ာဘက္မွာေတာ့ ေသြးေတြစြန္းေန တာေတြ႔တယ္။ ဒဏ္ရာအႀကီးအက်ယ္ ရထားတဲ့ပံုေတာ့မေပၚပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ စုမႉးကအနားေရာက္လာၿပီး သူ႔ကိုျပန္ထိုင္ ခိုင္း လိုက္တယ္။ ရဲေဘာ္တေယာက္ကိုလည္း ႀကိဳးတုတ္ဖို႔ေျပာသံၾကားလိုက္တယ္။ ဟိုလူက စုမႉးေျပာလို႔ ထထိုင္မယ္လုပ္လိုက္ခ်ိန္ မွာပဲ ဘယ္ အခ်ိန္ကဘယ္လိုလုပ္ အနားေရာက္လာတယ္မွန္းမသိတဲ့ ဒုစိတ္မႉးကသူ႔ေဘးကရဲ႔ေဘာ္ရဲ႔ လက္ထဲကေသနတ္ကိုဆြဲလုၿပီး ဟိုလူ႔ေခါင္းကို ေနာက္ေစ့ေနရာကေန အသားကုန္လွန္ရိုက္တင္လိုက္ပါတယ္။
“ဂုတ္”ကနဲအသံနဲ႔တဆက္တည္း “အ”ဆိုတဲ့အသံထြက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ေမွာက္က်သြားတယ္။ ဦးဆက္ပြင့္ထြက္ သြားၿပီ။ အဲဒီေနရာက ခပ္ျဖဴျဖဴအတံုးအခဲေတြနဲ႔ေသြးေတြ ေရာၿပီးထြက္လာပါတယ္။ တကိုယ္လံုးလွ်ပ္စစ္နဲ႔တို႔သလို တုန္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ထတာလား ဘာလားေတာ့မသိပါဘူး ခါးႀကီးကကုန္းထလာတယ္။ ဒီတင္ ဒုစိတ္မႉးက လက္ထဲကေသနတ္နဲ႔ ေခါင္းကို ခ်ည္းေလးငါးခ်က္ ဆက္တိုက္ၾပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ေခါင္းတေခါင္းလံုးေၾကမြသြားပါၿပီ။ ေခါင္းက ေခါင္းနဲ႔မတူေအာင္ကို ျဖစ္သြားပါၿပီ။
ဟိုလူလည္း တြန္႔လိန္ေကာက္ေကြးၿပီး ၿငိမ္က်သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေဘးကလူေတြလည္း အသိျပန္ဝင္လာသလိုမ်ိဳးျဖစ္ၾက တာပါ။ ဒုစိတ္မႉးလည္း ရင္ဘတ္ကိုလက္နဲ႔ဖိၿပီး ေသနတ္တျခားလူတျခား ျပန္လဲက်သြားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ေရွ႔တင္ လူတေယာက္ ရိုက္အသတ္ခံရတာျမင္ၿပီး ေတာ္ေတာ့ကိုလန္႔သြားပါတယ္။ စကားေျပာဖို႔ေနေနသာသာ ကတုန္ကယင္ႀကီးနဲ႔ အအ လိုေတာင္ျဖစ္သြားတယ္ ထင္တာပါပဲ။
စစ္ေျမျပင္မွာ လက္ရဖမ္းမိသူေတြအေပၚက်င့္သံုးရမယ့္ သု႔ံပန္းေပၚလစီေတြရွိေနတာမွန္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ ဘယ္အတိုင္းအတာ အထိ က်င့္သံုးသလဲဆိုတာရယ္၊ ခုလိုေရွာင္တခင္အျဖစ္ဆိုးနဲ႔တိုးၿပီး အသတ္ခံလိုက္ရရွာတဲ့သံု႔ပန္းေပါင္း ဘယ္ေလာက္ရွိေနၿပီလဲ ဆိုတာရယ္ ကိုေတာ့ က်ေနာ္ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။
က်ေနာ္မ်ိဳးျမင့္ပါခင္ဗ်ား။
0 comments:
Post a Comment