ေက်ာခ်ေတာ့မွ
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းမွာသင္ခဲ့ရတဲ့ ကုိလိုနီေခတ္သမုိင္းေတြထဲက လူမ်ဳိးေရးအဓိက႐ုဏ္းအေၾကာင္း ဖတ္ရခ်ိန္မွာ ကေလးအရြယ္မို႔ ဘာခံစားမႈမွမရိွခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီကေလးအရြယ္တုန္းကပဲ လူႀကီးေတြေျပာလို႔ ၾကားခဲ့ရတဲ့ တ႐ုတ္-ျမန္မာအေရးအခင္းထဲက အကြင္းအကြက္တခ်ဳိ႕အေၾကာင္း နားေထာင္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ထိတ္လန္႔ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔နီးစပ္ေနတဲ့အျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ရယ္၊ အတိတ္သမုိင္း မဟုတ္တာေၾကာင့္ရယ္၊ ကိုယ္နဲ႔ ေနရာအေဝးႀကီးမွာ ျဖစ္ေနတာမ်ဳိးမဟုတ္တာေၾကာင့္ရယ္ေတြေၾကာင့္ တထိတ္တလန္႔ ခံစားခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္က အဓိက႐ုဏ္းျဖစ္စဥ္မွာ ကြၽန္ေတာ္က က်ဴးလြန္ခံရတဲ့ဘက္ကမဟုတ္သလို က်ဴးလြန္တဲ့ဘက္ကလည္းမဟုတ္ေပမယ့္ ကေလးစိတ္နဲ႔ ထိတ္လန္႔ခဲ့တာပါ။ ကုိယ္တုိင္ေတြ႔ျမင္ခဲ့သူေတြက တုိက္႐ိုက္ျပန္ေျပာျပတာကို နားေထာင္ရတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါေသးတယ္။ ဘုမသိဘမသိဘဲ ခံရမယ့္ေနရာမွာဆိုရင္ ဘယ္လုိေနမလဲလို႔ေတြးၾကည့္ၿပီး ေက်ာခ်မ္းခဲ့ဖူးပါတယ္။
စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏုိင္စြမ္းရိွတဲ့အရြယ္ကိုေရာက္လာခ်ိန္မွာ လူမ်ဳိးေရးအေျခခံေၾကာင့္၊ ဘာသာေရးအေျခခံေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ေသြးထြက္သံယိုအဓိက႐ုဏ္းအေၾကာင္းေတြကိုၾကားရတဲ့အခါတုိင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသလို ေဒါသလည္းျဖစ္မိတာကို သတိျပဳမိခဲ့ပါတယ္။ ေဒါသျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကိုလည္း ရွာေတြ႔မိတတ္ပါတယ္။ ျမန္မာစကားပံုထဲက ‘ယာလည္းညက္ေစ၊ ၾကက္လည္းေမာေစ’ဆုိတာကိုလည္း ေျပးသတိရတတ္မိေသးသလိုပဲ လယ္ထြန္ေနတဲ့လူရဲ႔ပံုကိုပါတဲြၿပီး ျမင္ေယာင္လာတတ္ပါေသးတယ္။
ေမးပါရေစ
လူဟာ အမိဝမ္းကထြက္လာတယ္ဆုိရင္ပဲ မိဘေတြရဲ႔မ်ဳိးႏြယ္အေမြကို ရယူခံယူလိုက္ရတာပါ။ အေဖအေမက ဘာလူမ်ဳိးဆုိရင္ ကိုယ္လည္းအဲဒီလူမ်ဳိးျဖစ္ရတာေလ။ မိဘေတြရဲ႔လူမ်ဳိး (တုိင္းရင္းသား) မျဖစ္ခ်င္ပါဘူးလို႔ ျငင္းခြင့္ရိွခဲ့ပါသလား။ မိဘေတြက အာဖရိကမ်ဳိးႏြယ္ျဖစ္ေနတာကို ကိုယ္ကမလိုခ်င္ဘူး၊ ျပင္သစ္လူမ်ဳိး ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆုိၿပီး ျငင္းခြင့္ရိွခဲ့ဖူးပါသလား။ အလြန္ဆံုးျဖစ္ႏုိင္တာက ျပင္သစ္ႏိုင္ငံမွာ ကာလတစ္ခုသြားေန (အေျခခ်) ၿပီးမွ သူ႔ဥပေဒက ခြင့္ျပဳတဲ့အတုိင္း ျပင္သစ္ႏုိင္ငံသားပဲ ျဖစ္ႏုိင္ေျခရိွတာပါ။ ျပင္သစ္လူမ်ဳိး ျဖစ္ခ်င္လို႔မရပါဘူး။ ဒါဟာ ကိုယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရိွဘဲ ကိုယ့္မိဘမ်ဳိး႐ိုးအတုိင္း လူျဖစ္လာရတဲ့ဘဝေတြပါ။ အဲဒီဘဝကို ဖံုးကြယ္ထားလို႔ရခ်င္ရမယ္၊ အစစ္အမွန္က ဖံုးကြယ္မႈေအာက္မွာ ေပ်ာက္သြားမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ျပႆနာလား။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ လူဟာ သူ႔မိဘအသိုင္းအဝိုင္းက လက္ခံယံုၾကည္ထားတဲ့ဘာသာတရားကုိ ဆက္ခံယံုၾကည္ရတာပါ။ ကိုယ္ေမြးလာၿပီး သိတတ္လာတဲ့အရြယ္မွာ ‘ငါ့မိဘေတြဟာ ဟိႏၵဴဘာသာဝင္ မဟုတ္ဘဲ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ဆုိရင္ေကာင္းမွာပဲ’လို႔ ေတြးခ်င္ရင္ေတြးလို႔ရေပမယ့္ ကိုယ္လက္ရိွ ေနထိုင္ေနရတဲ့ မိဘနဲ႔ေဆြမ်ဳိးအသိုင္းအဝိုင္းက ေကာင္းတယ္ထင္လို႔ လက္ခံယံုၾကည္ကိုးကြယ္ေနတဲ့ ဘာသာတရားကိုပဲ ဆက္ခံယံုၾကည္ကိုးကြယ္ရတာပါ။ အသက္အရြယ္ရလာၿပီး ေလ့လာမႈနဲ႔ယံုၾကည္မႈ ခိုင္မာလို႔၊ သတၱိလည္းေကာင္းလို႔ တျခားဘာသာတစ္ခုခုကိုေျပာင္းတာ၊ ဒါမွမဟုတ္၊ ဘယ္ဘာသာကိုမွ မကုိးကြယ္ေတာ့တာမ်ဳိးဟာ သီးျခားကိစၥပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေယဘုယ်အေနနဲ႔ေျပာရရင္ လူအားလံုးနီးပါးဟာ မိ႐ိုးဖလာယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈကိုပဲ ဆက္ခံခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါဟာလည္း ျပႆနာပဲလား။
လူစိတ္ေပ်ာက္ ေဖာက္ျပန္တဲ႕အခါ
ေယဘုယ် လူ႔သဘာဝမွာ အသက္ဘယ္ေလာက္ပဲႀကီးႀကီး၊ ပညာေတြဘယ္ေလာက္ပဲတတ္တတ္၊ ရာထူးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရိွရိွ၊ သူတုိ႔ ဆတ္ဆတ္ထိ မခံတတ္တဲ့၊ မခံႏုိင္တဲ့ျပႆနာ ႏွစ္ခုရိွတယ္။ အဲဒါက လူမ်ဳိးေရးနဲ႔ဘာသာေရးျပႆနာပါ။ ဒီစကားကိုလက္မခံခ်င္ရင္ ခဏေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔အႀကံျပဳခ်င္ပါတယ္။ ကမၻာတစ္လႊားမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့၊ ျဖစ္ေနတဲ့ လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရးပဋိပကၡကို လွမ္းၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ျပန္ေမးၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ အစဲြအလမ္းကေန ကင္းလြတ္ခဲ့ၿပီလားလို႔။
လူအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သိသိသာသာနဲ႔မသိမသာရိွေနတဲ့ အဲဒီအစဲြအလမ္း၊ ဒါမွမဟုတ္၊ အယူသီးမႈ၊ ဒါမွမဟုတ္၊ ေမာက္မာတဲ့အစြန္းေရာက္မႈေတြဟာ သက္ဆုိင္ရာလူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ေကာင္းက်ဳိးမျဖစ္ေစခဲ့ဘူးဆုိတာ ျငင္းလို႔မရတဲ့အမွန္တရားလို႔ေျပာရင္ ဘယ္သူေတြက ျငင္းမယ္ထင္ပါသလဲ။ အဲဒီအစဲြအလမ္းေတြနဲ႔ အာဃာတစိတ္ ငယ္ထိပ္တက္ေနသူပဲျဖစ္မယ္လို႔ေျပာလိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပါ အဲဒီလူေတြက ဆန္႔က်င္ၾကပါဦးမယ္။ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ပါ။ အဲဒီအစဲြအလမ္းေတြေနာက္မွာ အၿငိဳးအေတးေတြ၊ အာဃာတေတြ၊ လက္စားေခ်မႈေတြက ဆက္တုိက္လိုက္ပါေနေလ့ရိွၿပီး မဆံုးႏုိင္တဲ့ေသြးေႁကြးသံသရာက လည္ေနတတ္တယ္။ ပထမမ်ဳိးဆက္ရဲ႔အေၾကြးကို ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိခဲ့ရတဲ့ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြက ထပ္ၿပီးကုိင္စဲြျပန္ေတာ့ ခံရတဲ့သူကလည္း အမုန္းနဲ႔။ လုပ္လိုက္တဲ့သူကလည္း အမုန္းနဲ႔။ ဘာမ်ား ေကာင္းက်ဳိးရလဒ္ထြက္ခဲ့ဖူးပါသလဲ။ ေသြးေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြ၊ ဘဝမတည္ၿငိမ္မႈေတြ၊ ရင္ထဲက အမုန္း အာဃာတေတြပဲ မ်ဳိးဆက္ တစ္ဆက္ၿပီးတစ္ဆက္ သယ္ေဆာင္သြားခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
မ်က္ကန္း …ငါ
လူမ်ဳိးတုိင္းလိုလိုမွာ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဆုိတာရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်က္ကန္းမ်ဳိးခ်စ္စိတ္ကေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ဘယ္ဘာသာဝင္တုိင္းမွာမဆို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈဆုိတာ ရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆင္ျခင္မဲ့မ်က္ကန္းယံုၾကည္ ကိုးကြယ္မႈကေတာ့ မေကာင္းဘူး။ လူမ်ဳိးအေျခခံတဲ့ေဒသတိုင္းမွာ ကိုယ့္လူမ်ဳိး၊ ကိုယ့္ေဒသဆုိတဲ့ အစဲြအလမ္းရိွတယ္။ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုေရာေထြးေနထိုင္လာတဲ့ ဒီကေန႔ေခတ္ကမၻာႀကီးမွာ ကိုယ့္လူမ်ဳိးပဲ ကိုယ့္ေဒသမွာရိွရမယ္ဆိုတဲ့အျမင္ဟာ အစဥ္အလာဆန္လြန္းၿပီး ေျပာင္းလဲေနတဲ့အေျခအေနနဲ႔ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ပါေသးရဲ႕လား။ ျမန္မာေတြ ထုိင္းမွာ၊ မေလးရွားမွာ၊ စင္ကာပူမွာ…စသျဖင့္ အလုပ္အကိုင္ေတြ သြားလုပ္ၾကရတဲ့အခါမွာ အႏွိမ္ခံရ၊ အႏုိင္က်င့္ခံရတာေတြရိွတယ္လို႔ ဖတ္ေနၾကားေနရတယ္။ အဲဒီက ႏွိမ္တဲ့လူေတြ၊ အႏုိင္က်င့္တဲ့လူေတြရဲ႕ အျပဳအမူကို မွန္ကန္တဲ့အျပဳအမူရယ္လို႔ သေဘာတူေထာက္ခံမိဖူး ပါသလား။ ေဒါသ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသလား။
အဲဒီ မမွန္ကန္မႈေတြဟာ မ်က္ကန္းမ်ဳိးခ်စ္စိတ္၊ မ်က္ကန္းယံုၾကည္စိတ္ေတြေနာက္က ဆုိးက်ဳိးေတြပါ။ အဲဒီမ်က္ကန္းစိတ္ျပင္းထန္တဲ့လူေတြကို တုိင္းျပည္ခ်စ္စိတ္အေၾကာင္းေျပာရင္ နားလည္လက္ခံမယ္လို႔ ထင္မိပါသလား။ တစ္တုိင္းျပည္လံုးဒုကၡေရာက္ၿပီး သူတုိ႔လူမ်ဳိးနဲ႔သူတုိ႔ေဒသ၊ သူတုိ႔ကုိးကြယ္တဲ့ဘာသာေရးကုိ မ်က္ႏွာသာေပးထားခံရရင္ အဲဒီလူမ်ဳိးေတြက သူတုိ႔ေနထုိင္တဲ့တုိင္းျပည္အက်ဳိးကို ငဲ့ၾကည့္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါသလား။ ‘ငါ’ ဆုိတာကို ေရွ႕ တန္းတင္လြန္းရင္ ‘သူ’ ဆုိတာနဲ႔ ‘တျခားသူ’ ဆုိတာေတြမွာ ထိခိုက္နစ္နာမႈေတြနဲ႔ဆုိးက်ဳိးေတြပဲ ျဖစ္လာတတ္တာကိုေတာ့ ျငင္းလုိ႔မရဘူးထင္ပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ၾကဖို႔ပါ။
ေက်နပ္ေနရင္
ကုိယ္က ဒီလူမ်ဳိး၊ ဒီဘာသာဆုိၿပီး ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ သူကလည္း တျခားလူမ်ဳိး၊ တျခားဘာသာတစ္ခုခု ျဖစ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ ျဖစ္ေနခြင့္လည္း ရိွပါတယ္။ ကုိယ္ကိုယ္တုိင္က ကုိယ့္စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ၿပီး ဒီလူမ်ဳိး ျဖစ္လာတာလား၊ ဒီ ဘာသာဝင္ျဖစ္လာတာလားလို႔ ျပန္ေမးၾကည့္ဖူးပါသလား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္မႈရတယ္ဆုိရင္ တျခားလူလည္း ကိုယ္ေက်နပ္မိသလို ေက်နပ္ေနတာမ်ဳိးေရာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈေၾကာင့္မဟုတ္ေပမယ့္ လူျဖစ္လာရတဲ့ ကုိယ့္ဘဝကို ေက်နပ္ခြင့္ရိွရင္ သူလည္း သူ႔ဘဝကို ေက်နပ္ခြင့္ရိွရမယ္ေလ။ တစ္ဦးခ်င္းစီ၊ လူမ်ဳိး တစ္မ်ဳိးခ်င္းစီက ကိုယ့္ဘဝနဲ႔
ကိုယ့္ဘာသာတရားေပၚမွာ ေက်နပ္ႏွစ္သက္မႈနဲ႔ ပီတိျဖစ္ၿပီးေနၾကမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကိုမွ
ျပႆနာျဖစ္စရာမရိွပါဘူး။ ျပႆနာျဖစ္ရတာက ‘ငါမွေကာင္းတယ္၊ ငါ့ ဘာသာတရားကမွေကာင္းတယ္၊ ငါ့လူမ်ဳိးကမွ ႀကီးျမတ္တဲ့အစဥ္အလာေကာင္းရိွတယ္၊ ငါ့ဘာသာနဲ႔ငါ့ဧရိယာကိုခ်ဲ႕ထြင္ရမယ္ငါတုိ႔ကို သူတုိ႔က ဖ်က္ဆီးၾကမယ္ထင္တယ္၊ သူတုိ႔အႏ ၲရာယ္က ကာကြယ္ရမယ္….’ စတဲ့ စဥ္းစားပံုမ်ဳိးကေန ျပႆနာေတြ ျဖစ္လာၾကတာပါ။ အဲဒီလို ျပႆနာေတြျဖစ္လာတုိင္း ကာယကံရွင္ဘက္ ႏွစ္ဖက္စလံုးအတြက္
စိတ္ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္းက်ဳိးရလဒ္ေတြ ထြက္မလာတတ္ပါဘူး။
အပ်င္းေျပ အင္တာဗ်ဴး
ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ ကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတဲ့ ဒီကေန႔ကာလႀကီးမွာ အစြန္းေရာက္ စဥ္းစားျပဳမူေနၾကတဲ့သူေတြကို ‘ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီမုိကေရစီကို ႀကိဳက္သလား၊ လက္ခံသလား’ လို႔ သြားေမးရင္ သိသိ၊ မသိသိ ႀကိဳက္တယ္၊ လက္ခံတယ္လို႔ ျပန္ေျပာၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီရဲ႔အႏွစ္သာရတစ္ခုျဖစ္တဲ့ အျမင္ (ယံုၾကည္မႈ) မတူသူေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအတူယွဥ္တဲြ ေနထုိင္ႏုိင္ခြင့္ဆုိတာ၊ လြတ္လပ္စြာယံုၾကည္ကိုးကြယ္ပိုင္ခြင့္ဆုိတာကို ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲလို႔ေမးရင္လည္း အမ်ားစုက စိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့အေျဖမ်ဳိးကို ေပးၾကမွာပါ။ ဒီလိုဆုိရင္ အဲဒီလူမ်ဳိးနဲ႔ အဲဒီဘာသာကိစၥကိုေရာလို႔ေမးရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘုၾကည့္ၾကည့္မယ့္သူ ဘယ္ေလာက္မ်ားလိမ့္မယ္ထင္ပါသလဲ။ စာဖတ္သူေရာ အဲဒီလိုေမးခြန္းမ်ဳိးေတြနဲ႔ အပ်င္းေျပအင္တာဗ်ဴး လိုက္မလုပ္ခ်င္ဘူးလား။ ဘုၾကည့္ၾကည့္တာ မခံခ်င္ဘူးလား။
ဒီရက္ပိုင္း ဖတ္ရ၊ ၾကားရတဲ့သတင္းေတြေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားၿပီး ေၾကကဲြဝမ္းနည္းခဲ့ရတယ္။ ဘာသတင္းလဲဆုိတာကိုေတာ့ ေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။ ျပႆနာႀကီးေတြျဖစ္လာတဲ့အခါတုိင္း လတ္တေလာအေၾကာင္းရင္းေတြ ရိွတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းရင္းေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ေျဖရွင္းႏုိင္ဖို႔၊ ေနာက္ဆက္တဲြျပႆနာေတြကို ညိႇညိႇႏိႈင္းႏိႈင္းေျဖရွင္းၾကဖို႔ဆုိတာ လူတုိင္းေျပာတတ္ပါတယ္။ အဲဒါကို သက္ဆုိင္ရာတာဝန္ရိွသူေတြ၊ တာဝန္ယူထိုက္သူေတြက လက္ေတြ႔လုပ္ကိုင္ႏုိင္တဲ့အေျခအေန၊ အခင္းအက်င္းေတြ ရိွေနရမွာပါ။ အဲဒီထဲမွာ ဒီကေန႔ ေရပန္းစားေနတဲ့စကားလံုးကေတာ့ ‘တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ ရိွေနေရး’ ဆုိတာပါ။ အဲဒါကို ေရရွည္အျမင္ရိွမႈ၊ ရင့္က်က္မႈ၊ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ဒီမုိကေရစီရပိုင္ခြင့္ေတြနဲ႔ပါ ဆက္စပ္ဖို႔လုိအပ္ပါလိမ့္မယ္။
ကြၽန္ေတာ္ယံုၾကည္တဲ့ ဒီမုိကေရစီဆုိတာ တစ္ဖက္ေသာင္ထြန္းၿပီး တစ္ဖက္ကမ္းၿပိဳေစတဲ့ ရလဒ္မ်ဳိးထြက္လာေစတဲ့ ဒီမုိကေရစီမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ မေမြးခင္ကတည္းက ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရိွခဲ့တဲ့ လူမ်ဳိးေရးနဲ႔ဘာသာေရးအေျခခံေပၚကေနျဖစ္လာတဲ့ပဋိပကၡေတြကုိ မီးေမႊးလႈံ႔ေဆာ္ခြင့္၊ ထင္ရာစိုင္းခြင့္ရေနသူမ်ဳိးေတြကိုလည္း ဒီမိုကေရစီလုိလားသူေတြလို႔ မထင္မိပါဘူး။
ဒါကို စာဖတ္သူေရာ ဘယ္လိုစဥ္းစားမိလိုက္ပါသလဲ။
ေနာင္ေက်ာ္
(ယူတာကဒီေနရာကပါ)http://popularmyanmar.com/mpaper/archives/44188
0 comments:
Post a Comment