(ငယ္ျဖဴမို႔မသိတတ္ခဲ့ပါ)
ေက်ာက္ဆည္ေနတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ့အေဒၚအပ်ိဳႀကီးက အိမ္ကို ေန႔တိုင္း ထိုင္ဆြမ္းလာတဲ့ဦးဇင္းေလးနဲ႔ ခိုးရာလိုက္ေျပးတယ္။
အေဒၚအပ်ိဳႀကီးက ဘြဲ႔ရ။ ေဆြမကင္းမ်ိဳးမကင္း ေတာကအိမ္ေဖာ္မိန္းကေလး ၂ ေယာက္နဲ႔အတူ တိုက္ႀကီးတလံုးနဲ႔ေနတယ္။ ၿခံဝင္းက အက်ယ္ႀကီး။ အဲ့ၿခံႀကီးထဲမွာ ေဆးလိပ္ခံုခြဲတခုလည္း ေထာင္ထားတယ္။ ေဆးလိပ္သမ အေယာက္ ၃ဝ ေလာက္ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အတိုးေပးတယ္ အေပါင္လည္းခံတယ္။ လက္ႀကီးသမားမဟုတ္ေပမယ့္ သိတ္ေသးေသးေကြးေကြးေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ ေဈးထဲမွာလည္း အလွကုန္ဆိုင္ဆိုလားမသိဘူး ဖြင့္ထားေသးတယ္။ ကားလည္းရွိတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေမာင္းတယ္။ အဲ့ဒီေခတ္က မိန္းမကားေမာင္းတယ္ဆိုတာ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနေသးတဲ့အျပင္ ေက်ာက္ဆည္လိုနယ္ၿမိ့ဳေလးဆိုေတာ့ လူအၾကည့္ပါခံရတယ္။ သူ႔အေနအထား ၿမိ့ဳမ်က္နွာဖံုးမဟုတ္ေတာင္ ရပ္ကြက္မ်က္နွာဖံုးသာသာေတာ့ရွိတယ္။ အလႉေရစက္လက္နဲ႔မကြာ ဆိုၿပီးလည္း လူေတြေျပာၾကတယ္။ ေငြေရးေၾကးေရး လူမႈေရး ဘာညာသာရကာ ဘာရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္မွ ဘာနံမည္ပ်က္မွလည္း မရွိဘူးလို႔ေျပာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေျပာတာကေတာ့ သူ႔အေဒၚက ရည္းစားေတာင္ထားဖူးတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အပ်ိဳစစ္စစ္တဲ့ ေရမေရာဘူးတဲ့။ အဲ့ဒါ သူဘယ္လိုသိလဲေတာ့ က်ေနာ့္ကိုေျပာမျပေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိဘူး။
ဦးဇင္းေလးက ေတာဘက္က တက္လာတာ။ ခမည္းေတာ္မယ္ေတာ္ေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ လြန္ကုန္ၾကၿပီ။ ေက်ာက္ဆည္ၿမိ့ဳေပၚက စာသင္တိုက္ေလးတခုမွာ စာဝါလိုက္ေနတဲ့စာသင္သား။ နာရီျပင္ဆိုလား ေရဒီယိုကက္ဆက္ျပင္ဆိုလား သင္တန္းလည္းတက္ေနတာ။ အတန္းပညာေတာ့ မတတ္ရွာဘူး။ လူပံုက ညိဳညိဳ ထြားထြား၊ ရုပ္လည္း ခတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္။ ရီစရာေမာစရာလည္း ေျပာတတ္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဖေနာင့္ေလး ေထာက္ႂကြႂကြျဖစ္တာကလြဲလို႔ အိေျႏၵအေတာ္ရတယ္။ ကြမ္းေတြဘာေတြလည္း မစားဘူး။ ေဆးလိပ္လည္း မေသာက္ဘူး။ သကၤန္းကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းဘိုသီဘတ္သီမရံုဘူး။ ၿခံဳေျပာရရင္ ဦးဇင္းငယ္ ရဟန္းပ်ိဳ ေခတ္ပညာမတတ္ ဇနပါဒကဆိုေပမယ့္ လူၾကည္ညိဳေအာင္ေနတတ္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္ထင္တယ္။ စာသင္သားလည္းျဖစ္ သင္တန္းလည္းတက္ေနေတာ့ ဆြမ္းကို ခံစားတာထက္ ပင္တိုင္ ထိုင္ဆြမ္းအလႉရွင္ရွိရင္ ပိုအဆင္ေျပတာမို႔ အလႉရွင္ရွာရင္းရွာရင္း ဒီေကာင့္အေဒၚအပ်ိဳႀကီးနဲဲ႔ ခ်ိတ္မိသြားတာ။ မစြန္းယင္းနဲ႔ ကန္စြန္းခင္းသေဘာပဲ။ အစကေတာ့ရိုးရိုး ေနာက္ေတာ့တမ်ိဳးတိုးလို႔ ဘာညာဘာညာေတြျဖစ္ၿပီး တိုတိုေျပာရရင္ ခိုးရာလိုက္ေျပးၾကတယ္။
ပထမေတာ့ အပ်ိဳႀကီးဘက္ကေဆြမ်ိဳးတခ်ိဳ႔က ပူညံပူညံလုပ္ေသးတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြထဲမွာ အဖိုဆိုယင္ဖိုေတာင္မသန္းရွာဘူးတဲ့ သူတို႔အပ်ိဳႀကီး ပညာတတ္သူေဌးမကို ေတာသား စာေပမက်မိဘစုေတ ဦးဇင္းေလးက ပိုင္းလံုးလုပ္ၿပီး အရႀကံသြားတယ္ဆိုတာလည္းပါတယ္။ မတူဘူးမတန္ဘူးေတြလည္းပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အပ်ိဳႀကီးက သူ႔စီးပြားနဲ႔သူေနတာအျပင္ ေဆြထဲမ်ိဳးထဲ လက္လည္း မေႏွးတတ္သလို ေငြစေၾကးစေလးမ်ားလည္း က်တတ္သူျဖစ္ေလေတာ့ ခနပဲ။ ေနာက္ေတာ့ၿငိမ္သြားၾကတယ္။ ဒါကတေၾကာင္း။ ေနာက္တေၾကာင္းက ခိုးေျပးၿပီး တလအၾကာမွာ ျပန္ေရာက္ၾကတယ္။ တလခြဲေလာက္မွာ မဂၤလာေဆာင္တယ္။ အိမ္ေထာင္သက္ ၆ လမျပည့္တျပည့္မွာ သားဦးေလးကို ကိုးလလြယ္ဆယ္လဖြားနဲ႔ ဖြားျပလိုက္တာလည္းပါေတာ့ ပါးစပ္ေတြ ပိတ္ရံုတင္မက သူေဌးမကေမြးတဲ့ သားဦးေယာက္်ားေလးမို႔ ဖင္မသူမ ဖူးဖူးမႈတ္သူမႈတ္ေတြျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ အမ်ိဳးထဲ မိန္းကေလးေမြးတာပဲ မ်ားတာကိုး။ တရားဝင္ညားၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ အပ်ိဳႀကီးက ၄၆၊ ဦးဇင္းေလးက ၃၂ စြန္းစြန္း။
ဦးဇင္းေလးက သကၤန္းစည္းထားခ်ိန္ကတည္း သူတို႔ခ်င္းသာသိတဲ့ ေအာ္တိုမက္တစ္လူထြက္ဆိုေတာ့ ထူးၿပီးထြက္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အပ်ိဳႀကီးကေရာ ေဆးလိပ္သမေတြကေရာ ဦးဇင္းေလးပဲေခၚၾကတယ္။ ဦးဇင္းေလးကို အပ်ိဳႀကီးက ယာမဟာဆိုင္ကယ္ႀကီး ဝယ္ေပးထားတယ္။ သံုးေသာင္းခြဲဆိုလားမသိဘူး တန္တယ္တဲ့။ ကားေတာ့ ေပးမေမာင္းဘူး။ ကားအေမာင္းလည္းမသင္ခိုင္းဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲလို႔ သူငယ္ခ်င္းကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ ေဆာ္ေတြထိုင္လိုက္လာရင္လူျမင္ရေပမယ့္ ကားထဲၾကေတာ့ မွန္ခ်ထားရင္ အျပင္က မျမင္ရဘူးေလကြာ ဒါ့ေၾကာင့္ေနမွာေပါ့လို႔ စပ္ၿဖီးၿဖီးေျပာတယ္။ ဦးဇင္းေလးက ဘာအလုပ္မွ မယ္မယ္ရရမလုပ္ရဘူး။ လုပ္စရာမလိုဘူး။ ေၾကာ့ေနေအာင္ဝတ္ၿပီး ဆံပင္ေလးတသသ ခါးပံစေလးတမမေနတာေပါ့။ လူရည္လည္း အရင္ကထက္ အမ်ားႀကီးပိုသန္႔လာတယ္။ အပ်ိဳႀကီးက အတိုးေပးအေပါင္ခံကိစၥေတြလည္း ဦးဇင္းနားမလည္ပါဘူးေျပာေျပာၿပီး ဝင္မပါခိုင္းဘူး။ ေဆးလိပ္ခံုကိစၥဆို ပိုေတာင္ဆိုးေသး။ ေဆးလိပ္ရံုဘက္ ေျခဦးေတာင္မလွည့္ရဘူး။ ဦးဇင္းေလးလည္း ဘာအလုပ္မွမရွိေတာ့ သူ႔သားေလးနဲ႔အခ်ိန္ျဖဳန္းရင္ျဖဳန္း မျဖဳန္းရင္ ဗီဒီယိုတိပ္ေခြေတြငွားငွားၿပီး တေနကုန္ တေနခမ္း ၾကည့္ေနေတာ့တာပဲ။
အပ်ိဳႀကီးအိမ္မွာ မရွိခ်ိန္ေတြဆို ဦးဇင္းေလး အျပင္ထြက္တာလည္း ျမင္ရခဲတယ္။ ညေနေစာင္းလို႔ အပ်ိဳႀကီး ေဈးသိမ္း အေႂကြးသိမ္းၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သားအမိသားဖ သံုးေယာက္ ကားနဲ႔အျပင္ေလးဘာေလး ထြက္ၾကျပဳျပဳၾကတာေလာက္ပဲရွိတာ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြေတာ့ ဦးဇင္းေလးနဲ႔သူ႔သားက တိုက္ႀကီးထဲမွာ။ အိမ္ေနာက္က ေဆးလိပ္ရံုထဲမွာက ေဆးလိပ္သမေတြက ထံုးစံအတိုင္း တဝါးဝါးတဟားဟားေပါ့။ တခါသား ပ်င္းလို႔နဲ႔တူပါတယ္ ေဆးလိပ္ရံုနားက အပ်ိဳႀကီးရဲ႔ နွင္းဆီခင္းကို ေရသြားေလာင္းလို႔ ဦးဇင္းေလးရယ္ တပည့္ေတာ္မလည္း ပန္းေတြဘာေတြ ပန္တာမဟုတ္ပါဘူး။ အလကား ေျမအားေနလို႔စိုက္ထားတာ။ ေရာင္းစားတာလည္းမဟုတ္ ဘာလည္းမဟုတ္။ ဦးဇင္းအပင္ပမ္းခံၿပီး ေရေလာင္းေလာင္းေနတာ မၾကည့္ရက္လို႔ဆိုၿပီး အပ်ိဳႀကီးက ေနာက္ေန႔မွာ လူငွားနဲ႔ တခင္းလံုး ေပါက္ထုတ္ပလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သိတ္မၾကာဘူး ေဆးလိပ္ခံု တြက္ေခ်မကိုက္လို႔ဆိုၿပီး ခံုပါပိတ္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ျပသနာကစတာပဲ။
ခံုပိတ္လိုက္လို႔ အလုပ္ျပဳတ္သြားတဲ့ ေဆးလိပ္သမေတြထဲမွာ အပ်ိဳႀကီးနဲ႔ဦးဇင္းေလးဇာတ္လမ္းကို အစအဆံုးသိရံုတင္မက တရားဝင္မညားခင္ သကၤန္းဝတ္ဘဝမွာ ညဘက္ညဘက္ ခ်ိန္းခ်ိန္းေတြ႔ ခိုးခိုးေတြ႔တာေတြမွာ အစီအစဥ္လုပ္ေပးရတဲ့၊ ၿခံေနာက္ဘက္ ေဆးလိပ္ရံုၾကားက ေခြးတိုးေပါက္ကေစာင့္ၿပီး ဦးဇင္းေလးကို အသြင္းအထုတ္လုပ္ေပး၊ လူၾကည့္ေပး လူေစာင့္ေပးရတဲ့ ေဆးလိပ္သမေခါင္းအပ်ိဳႀကီးလည္း ပါသြားတယ္။ အဲ့ဒီေဆးလိပ္သမေခါင္းကို ဦးဇင္းေလးကလည္း လႊတ္ခင္တာ။ တခါတေလ ဝတၳဳေလးဘာေလးေပး၊ တခါတေလ မုန္႔ပဲသြားရည္စာေလးဘာေလး ဝယ္လာေပးတတ္တယ္။ တခါတုန္းကဆို ဂ်ိဳးျဖဴဇာတ္အဖြဲ႔လာေတာ့ သူတို႔ေတြၾကည့္ဖို႔ဆိုၿပီး ငါးေယာက္စာ ဖ်ာဝယ္ေပးရံုတင္မက ရံုဝင္ခပါယူသြားဆိုၿပီး ေပးဖူးတယ္။
ပထမေတာ့ ဒီေဆးလိပ္သမေခါင္းအပ်ိဳႀကီးက ေဆးလိပ္ခံုျဖဳတ္ လိုက္ဦးေတာင္ သူ႔ေတာ့ ၿခံထဲမွာ တျခားအလုပ္တခုခု ေပးထားမွာပဲလို႔ တြက္တာ။ သူ႔ေက်းဇူးကလည္း နည္းမွမနည္းပဲ။ ေနာက္ၿပီး ခိုးမေျပးခင္ တရားဝင္မညားခင္တုန္းကဆို အပ်ိဳႀကီးက သူ႔ကို ေဆးလိပ္သမေပမယ့္ သူ႔အလုပ္သမားေပမယ့္ အေရးေပးတာမ်ား တျခားေဆးလိပ္သမေတြေတာင္ ေစာက္ျမင္ကပ္တယ္။ ဟိုေကာင္မေတြမသိေအာင္ ပိုက္ဆံေတြပိုပိုေပးတာ၊ အိမ္ထဲေခၚၿပီး အဝတ္အစားေဟာင္းေတြ ထမိန္ေဟာင္းေတြေပးတာမ်ား ခနခန။ တခါတုန္းကဆို နင္ေနာ္ ငါတို႔ကိစၥဘယ္သူ႔မွမေျပာရဘူးဆိုၿပီး ဘုရားေရွ႔မွာက်မ္းက်ိန္ခိုင္း သစၥာေရေသာက္ခိုင္းၿပီး တမတ္သားေလာက္ရွိတဲ့ ေရႊနားေဋာင္းေလးတခုေတာင္ ေပးဖူးတယ္။ သူကလည္း ဘယ္သူ႔မွ မေျပာပါဘူး။ ရေနတာလည္းပါသလို ကိုယ့္အလုပ္ရွင္ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ရတာကိုး။ အပ်ိဳႀကီးက အေရးေတြေပး အတင္းနသားပါယားေတြလုပ္တာေတာင္ သူ စကားေျပာရင္ အပ်ိဳႀကီးမ်က္နွာၾကည့္ေျပာရဲတာမဟုတ္ဘူး။ ေခါင္းေလးငံု႔ၿပီး ဟုတ္ကဲ့ရွင့္ ဟုတ္ကဲ့ရွင့္လုပ္ေနရတာ။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း တရားဝင္ညားလည္းၿပီးေရာ အပ်ိဳႀကီးက အခ်ိဳးနည္းနည္းေျပာင္းလာတယ္။ အိမ္ေဖာ္မေလး ၂ ေယာက္ကိုလည္း ညစ္ပတ္လို႔ဆိုၿပီး ေတာကအမ်ိဳးေတြဆီျပန္ပို႔လိုက္တာ သူသတိထားမိတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ ထမင္းခ်က္မစားတဲ့အပ်ိဳႀကီးက ကိုယ္တိုင္ခ်က္တာျပဳတာေတြ အခ်ိန္ရ ရသလိုလုပ္တယ္။ မလုပ္အားရင္ အျပင္က ဝယ္စားမွာစားတာေတြလည္း သူသိေနတယ္။ သူ႔ကိုလည္း အရင္တုန္းကလို တံခါးမရွိဓားမရွိလုပ္ဖို႔ေနေနသာသာ ငါအိမ္မွာရွိရွိ မရွိရွိ အိမ္ဖက္ ကူးကူးမလာဖို႔ ေဆးလိပ္ရံုမွာပဲေနဖို႔ေျပာတာ သံုးေလးႀကိမ္ပဲ။
တခါက ဦးဇင္းေလးနဲ႔ခင္လက္စရွိတာနဲ႔ ေဆးလိပ္ရံုနားေတြ႔လို႔ စကားေလးဘာေလးေျပာမိ နႈတ္ေလးဘာေလးဆက္မိတာ အပ်ိဳႀကီးျမင္သြားၿပီး ေခၚဆူတာမ်ားရစရာကိုမရွိဘူး။ ပညာတတ္သူေဌးမတဲ့ ပါးစပ္ကထြက္ေတာ့ အယုတၱအနတၱေတြ။ အဲ့ဒီကတည္းက ဦးဇင္းေလးလည္း ေဆးလိပ္ရံုဘက္လာတာမေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ ဟိုတုန္းကေတာ့ သူပဲ မ်က္နွာသာေပးၿပီး ခုေတာ့ မတူသလိုမတန္သလို အဖက္ေတာင္ လုပ္ေဖာ္မရေတာ့ဘူး။ ၿခံထဲမွာ ဒါမွမဟုတ္လည္း ဆိုင္မွာ အလုပ္ေလး တခုခုမ်ားျပန္ခန္႔မလားလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း မလိုဘူးလို႔ တံုးတိတိေျပာၿပီး ေငြေလးနွစ္ရာလားပဲ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးနဲ႔ေပးတယ္။ သူ႔ပါ ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ သူမ်ားေတြနဲ႔အတူ ေရာျဖဳတ္ပလိုက္ေတာ့ သူတသက္လံုး ေၾကာက္လာခဲ့ရတဲ့အပ်ိဳႀကီးအေပၚ မေၾကမခ်မ္းျဖစ္လာတယ္။ ဘယ့္နွယ္ သူ႔ေက်းဇူးဒီေလာက္ရွိထားတာ။ ဒီလိုႀကီးေတာ့ ပစ္ပစ္ခါခါ မလုပ္ေကာင္းဘူးေပါ့။ စိတ္လည္းနာတယ္ စိတ္လည္းတိုတယ္။
ဒီတင္ သူက ဟိုတုန္းက အပ်ိဳႀကီးနဲ႔ဦးဇင္းေလးတို႔ဇာတ္လမ္းေတြကို ရြာလည္ၿပီးေမာင္းထုတယ္။ ဟုတ္တာေတြေရာ မဟုတ္တာေတြေရာပါတယ္။ တခါတေလမ်ား သူေျပာတဲ့အထဲမွာ အပ်ိဳႀကီးနဲ႔ဦးဇင္းေလး ခ်စ္ဗ်ဴဟာခင္း ခ်စ္တလင္းႏႊဲေနၾကတာကို သူကိုယ္တိုင္ သူ႔မ်က္ေစ့နဲ႔ျမင္တဲ့အတိုင္း နိႈက္နိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ေတြ ပိုးစိုးပက္စက္ေတြပါေျပာတာ။ တခ်ိဳ႔လည္း အဲ့ဒီအခန္းေတြ နားေထာင္ခ်င္တာနဲ႔ ဟဲ့ လဘက္စားေလး ေရေႏြးေသာက္ေလးလာဦးဆိုၿပီး တကန္တကကို ဖိတ္ၾကတာ။
သူေျပာတဲ့အထဲမွာ ေယာက္်ားအသားေတာင္ မထိဖူးတဲ့အပ်ိဳႀကီးကို မိန္းမက်မ္းေၾကေနတဲ့ မိန္းမေတြအေၾကာ ေနာေၾကေနတဲ့ဦးဇင္းေလးက ဘယ္လိုနႈးလိုက္တာ ဘယ္လိုနွပ္လိုက္တာ ဘယ္လိုေလးလုပ္ေပးလိုက္တာ အပ်ိဳႀကီးခမ်ာ ဘယ္လိုႀကီးေတြျဖစ္ ဘယ္လိုေတြ ေကာ့ေကာ္ကံကားေတြျဖစ္ကုန္တာတို႔ ဘယ္လို ထြန္႔ထြန္႔ေတြလူးသြားတာတို႔ ဘာတို႔ေတြအထိပါတယ္။ မသိရင္ သူပဲ ေဘးနားက ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့အတိုင္း။ အံမယ္ လိုတဲ့ေနရာေလးေတြၾက ညည္းသံညဴသံေလးေတြ စုပ္သပ္သံေလးေတြေတာင္ အဆစ္ထည့္ထည့္ေပးေသးတာ။ တခ်ိဳ႔ အပ်ိဳမေတြမ်ား သူေျပာတာေတြနားေထာင္ရင္း ၾကက္သီးေတြထၾက မရိုးမရြေတြေတာင္ျဖစ္ၾကဆိုပဲ။ တရပ္လံုးေတာ့ သူ ဖြထားလို႔ အပ်ိဳႀကီးနဲ႔ဦးဇင္းေလးဇာတ္လမ္းက ဦးေလးေသာင္းအိမ္က ကိုကိုကာလသားမ်ားအႀကိဳက္ ဗီဒီယိုကားေတြထက္ေတာင္ အပ်ိဳမေတြၾကားမွာ ေခတ္စားတာကလား။ ထံုးစံအတိုင္း တရပ္လံုးသိၿပီးေတာ့မွ ကာယကံရွင္ အပ်ိဳႀကီးနားထဲ အဲ့သတင္းေတြက ေရာက္လာတယ္။
ဒီတင္ အပ်ိဳႀကီးလည္း ေခါင္းမီးေတာက္ၿပီး ေဆးလိပ္သမေခါင္းကို သူ႔အိမ္လာခဲ့ဖို႔ လူႀကံဳနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚတယ္။ မလာဘူး။ သူကိုယ္တိုင္လည္း သံုးေလးႀကိမ္ အဲ့ဒီေဆးလိပ္သမေခါင္းရဲ့ အိမ္နားတဝိုက္ မသိမသာ သြားသြားေစာင့္ဖမ္းတယ္။ မမိဘူး။ ဟိုကလည္း သိေတာ့ တမင့္ကို ေရွာင္ေနပံုပဲ။ နဂိုကမွ အိမ္ျပင္မထြက္ရတဲ့ဦးဇင္းေလးလည္း ခုေတာ့ရွက္ၿပီး အိမ္တြင္းပုန္းကုလားမလိုျဖစ္လာတယ္။
အပ်ိဳႀကီးကေတာ့ ေဒါသေတြ အလိပ္လိုက္အလိပ္လိုက္တက္လိုက္ မခံခ်ိမခံသာေတြျဖစ္လိုက္နဲ႔ အံတႀကိတ္ႀကိတ္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ခက္ေနတာက ဟိုေကာင္မက အိမ္ေခၚေတာ့လည္းမလာဘူး။ သြားေစာင့္ဖမ္းေတာ့လည္း မမိဘူး။ ညဘက္ သူ႔အိမ္မွာရွိေလာက္မယ့္အခ်ိန္ သူ႔အိမ္အထိ ကိုယ္သြားၿပီးဝင္ၿပီး ရွင္းဖို႔ေျပာဖို႔ၾကေတာ့လည္း မျဖစ္နိုင္ဘူး။ အဆင့္ျခင္းကလည္း မတူဘူး။ ရွင္းကာမွ တရွက္ကနွစ္ရွက္ျဖစ္ကုန္မယ္။ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းလည္း မသိဘူး။
တခါလာလည္းဒါ ေနာက္တခါလာလည္းဒါ။ တေနကုန္ တျဗစ္ေတာက္ေတာက္လုပ္ေနတာၾကာေတာ့ သူ႔မ်က္နွာၾကည့္ၿပီး ေန ေနရတဲ့ဦးဇင္းေလးလည္း အေနရၾကပ္လာ ခက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီလိုလုပ္ကြာဆိုၿပီး သူ႔ပလင္န္ေအကို ခ်ျပတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ မရရေအာင္သြားေခၚေပးမယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သူ အနုနည္းနဲ႔ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ရေအာင္ေခၚေပးမယ္။ ကိုယ့္အိမ္မွာကိုယ္ ေအးေဆးေျပာျပ။ ၿပီးရင္ နႈတ္ပိတ္ေၾကးသေဘာ နည္းနည္းပါးပါးေပးၿပီး ဆက္လုပ္ရင္ရပ္ကြက္ေကာင္စီနဲ႔တိုင္ၿပီး ဖမ္းခိုင္းမယ္လို႔ပါ တခါတည္းေျခာက္လႊတ္လိုက္။
ဒါ အလုပ္မျဖစ္ရင္ ပလင္န္ဘီက အဲ့ဒီ ေဆးလိပ္သမေခါင္းနဲ႔မတည့္တဲ့ ေဆးလိပ္သမေဟာင္း ေလးငါးေယာက္ကိုပိုက္ဆံေပးၿပီး ရပ္ကြက္ထဲ လူၾကားသူၾကားထဲမွာ ငါတို႔သူေဌးမနဲ႔ ဦးဇင္းေလးကိုေစာ္ကားဦးဟဲ့ ေစာ္ကားဦးဟဲ့ မဟုတ္တာေတြေျပာဦးဟဲ့ ေျပာဦးဟဲ့၊ ေနာက္ေျပာရဲ ထပ္ေျပာၾကည့္ ခံုဖိနပ္ခ်ီးသုတ္ၿပီး ပါးရွစ္စိတ္ကြဲေအာင္ရိုက္ျပမယ္ဘာညာေတြ ခုနွအိမ္ၾကားရွစ္အိမ္ၾကားေအာ္ေအာ္ၿပီး ပါးေတြနားေတြရိုက္ခိုင္းဖို႔ပဲ။
အပ်ိဳႀကီးက ပလင္န္ေအကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ အေၾကာင္းက ဦးဇင္းတေယာက္တည္း အဲ့ေကာင္မကိုသြားေခၚမယ္ဆိုတာ စိတ္မခ်ဘူး။ စိတ္မခ်တာက မေတာ္ အဲ့ေကာင္မနဲ႔ဦးဇင္းေလး ၿငိစြန္းသြားရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ့ေတြးတာ။ ေနာက္ၿပီး ဟိုေကာင္မက အပ်ိဳႀကီးသာေျပာတာ သူေတာင္ အဲ့ေကာင္မဆီက နည္းေတြဘာေတြ ရွက္ရွက္နဲ႔ေမးျမန္းၿပီးမွ ဦးဇင္းေလးနဲ႔ ခ်စ္ရည္လူးခဲ့တာဆိုေတာ့ သူသိေနတယ္။ ဒီေကာင္မက ေယာက္်ားေတြအေၾကာင္းကို ေယာက္်ားေတြထက္ေတာင္
သိေသးဆိုေတာ့ သူ႔ဦးဇင္းေလးလည္း ဘာသားနဲ႔ထုထားတာမို႔လဲလို႔ေတြးၿပီး ပူတာ။
ဦးဇင္းေးရဲ့ ပလင္န္ဘီကိုပယ္တာက ပိုက္ဆံအကုန္မခံခ်င္တာပါသလို ဟိုငွားလိုက္တဲ့ေကာင္မေတြက ေနာက္ပိုင္း အဲ့ဒါကိုအေၾကာင္းျပၿပီး ေငြညွစ္သလိုလုပ္ၾကမွာစိုးတယ္။ အဲ့ဒီထက္ ပိုစိုးတာက အိမ္ကိုအဝင္အထြက္လုပ္လာမွာ။ သူမရွိတဲ့အခ်ိန္မ်ား လာၾကရင္လို႔ေတြးၿပီး ရင္တုန္ပန္းတုန္ေတြပါျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာစီစဥ္ပါ့မယ္ေလလို႔ေျပာၿပီး ျဖတ္လိုက္တယ္။ ျဖတ္လိုက္ေပမယ့္ အလကားေတာ့မေနဘူး အဲ့ေကာင္မနဲ႔ေတြ႔ရဖို႔ ရွင္းဖို႔ အခ်ိန္အခါကို ေစာင့္ေနတာပဲ။ အဲ့ေကာင္မ ေျပာတဲ့အထဲမွာ သူစိတ္အနာဆံုးက ဦးဇင္းေလးက မိန္းမက်မ္းေၾကေနတဲ့ မိန္းမေတြနဲ႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာဆက္ဆံဖူးတဲ့ ျမာသမားဆိုတာကိုပဲ။ ဦးဇင္းေလး ျမာသမားဟုတ္မဟုတ္၊ ဦးဇင္းေလး မိန္းမေတြနဲ႔ဆက္ဆံဖူးမဆက္ဖူး၊ ဦးဇင္းေလး လူပ်ိဳအစစ္ဟုတ္မဟုတ္ သူကလြဲလို႔ ဘယ္သူပိုသိမွာတုန္း။ ဒါကို ဒီေကာင္မတင္မက တရပ္လံုးတရြာလံုး မသိၾကဘူး။
လူေတြသိေနၾကတာက ဟိုေကာင္မေျပာထားတဲ့အတိုင္း သူက အပ်ိဳႀကီး။ ေယာက္်ားအသားေတာင္မထိဖူးတဲ့လူ၊ ဦးဇင္းေလးက မိန္းမက်မ္းေၾကေနတဲ့ ျမာသမား။ သူ႔ကို နႈးနွပ္ၿပီး အရခ်ိဳင္လိုက္တယ္ဆိုတာကိုပဲ။ ပိုင္းလံုးလို႔ ေျပာတာကိုေတာင္ သူစိတ္မဆိုးဘူး။ သူ႔ဦးဇင္းေလးကို လူပ်ိဳစစ္စစ္မဟုတ္ဘူးလို႔ မဟုတ္တမ္းတရားေျပာကို သူ အသည္းအနာဆံုးပဲ။ တကယ္လို႔ရွင္းခဲ့ရင္လည္း အဲ့ဒါကိုပဲ ဦးတည္ၿပီးရွင္းမယ္လို႔ ေတးထားတယ္။ စကားလံုးကအစ ေသခ်ာေရြးထားစဥ္းစားထားၿပီးသား။
ဟိုေကာင္မ ကံဆိုးခ်င္တာလား မသိဘူး။ တေန႔ ေဈးထဲမွာ မ်က္ခ်င္းဆိုင္ တည့္တည့္သြားတိုးတယ္။ တိုးတာက ကုန္စိမ္းတန္းဘက္မွာ။ သူက ကုန္စိမ္းတန္းဘက္သြားခဲသလို ဝယ္စရာရွိလည္း ေဈးထဲက လက္တိုလက္ေတာင္းလုပ္တဲ့ ေဈးေခြးလို႔ေခၚတဲ့ကေလးေတြကို မုန္႔ဖိုးပဲဖိုးေလးေပးၿပီးဝယ္ခိုင္းတတ္တာ။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ အလွကုန္တန္းနဲ႔ ကုန္စိမ္းတန္းဆုိတာကလည္း ဘာမွမဆိုင္ဘူး အေဝးႀကီး။ လမ္းလည္း မႀကံဳဘူး သတ္သတ္စီ။ အဲ့ေန႔က ခိုင္းရမယ့္ကေလးေတြကလည္း မရွိ၊ ေပၚဦးစသရက္ကင္းေလးေတြကို ထမင္းဗုူးထဲပါတဲ့ငံျပာရည္ေဖ်ာ္ေလးနဲ႔ တို႔လည္းစားခ်င္တာနဲ႔ ထမင္းစားခါနီးတန္းလန္း ထမင္းဗူးဖြင့္ထားခဲ့ၿပီး ကမန္းကတမ္းထြက္ခ်လာတာ။ ဒီတင္ အဲ့ေကာင္မနဲ႔တန္းတိုးတာ။
ပထမေတာ့ ေၾသာ္ ေဈးထဲႀကီး မေကာင္းပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေဈးကလည္းစည္ခ်ိန္ႀကီး၊ လူေတြကလည္း အမ်ားႀကီး၊ ငါ့လည္း မသိသူက မရွိသေလာက္၊ ဒီေကာင္မမ်ိဳးနဲ႔ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ေတြ သကၤာရွင္းတာေတြမေျပာနဲ႔ ရိုးရိုးနႈတ္ဆက္မိရင္ ငါ့အတြက္ ေအာက္ပါတယ္ေလဘာေတြ ေတြးၿပီး ေရွာင္မလို႔လုပ္ေသးတာ။ ဟိုေကာင္မကလည္း သူ႔ျမင္ေတာ့ ခ်က္ျခင္း ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ေျပးဖို႔ႀကံတာ။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္ရမလဲ။ ေကာင္မ လက္ကိုဖမ္းဆြဲၿပီး ဟဲ့ နင္ ငါတို႔အေၾကာင္းေတြ ဘာမဟုတ္ကဟုတ္က ရြာလည္ၿပီး အတင္းေျပာေနတာလဲ၊ ငါအကုန္ၾကားတယ္၊ မသိဘူးမ်ား မွတ္ေနလားဘာလားအထိေတာ့ သူေျပာရဲတယ္။ ပါးကြဲသြားမယ္တို႔ ဘာတို႔ေတာ့ သူမေျပာရဲဘူး။ သူ႔ဘဝမွာ ခုလိုလည္း ဘယ္သူနဲ႔မွ ေဈးလည္ေကာင္ႀကီး နင္တခြန္းငါတခြန္းမျဖစ္ဖူးဘူး။ ေျပာသာေျပာေနရတာ ရွက္တာေရာ ဟိုေကာင္မ တခုခုမ်ားျပန္လ ုပ္မလားေတြးၿပီးေၾကာက္တာေရာေပါင္းၿပီး လူက အသားတဇတ္ဇတ္တုန္ေနတယ္။ အသံေတြလည္း တုန္ေနတာပဲ။
ဟိုေကာင္မက တကယ့္ကို မ်က္နွာေျပာင္နဲ႔ သူဘာမွမေျပာတဲ့အတိုင္းအခ်ိဳးနဲ႔ က်မ ဘာေျပာလို႔လဲ မမ။ က်မ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ မမအေၾကာင္းေရာ ဦးဇင္းေလးအေၾကာင္းေရာဆိုၿပီး အတည္ေပါက္ျပန္လုပ္တယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ေဒၚသက မီးေတာက္လို ဟုတ္ကနဲထလာၿပီး ဟဲ့ နင္က ငါ့ဦးဇင္းေလးကို လူပ်ိဳမဟုတ္ဘူး ျမာသမား မိန္းမက်မ္းေၾကတဲ့လူ ငါ့ကို အဲ့ဒီနည္းေတြနဲ႔ နႈးနွပ္ၿပီး အရခ်ိဳင္သြားတာဘာညာနဲ႔နင္ေျပာတာေတြေလ၊ ငါအကုန္ၾကားတယ္ဆိုေတာ့ ဟိုေကာင္မက က်မအဲ့ဒါေတြမေျပာပါဘူး မမရယ္၊ တကယ္ပါ သူလူပ်ိဳစစ္မစစ္လည္း က်မဘယ္လိုလုပ္သိမွာလည္းလို႔ လုပ္တယ္။
အဲလိုေတြလုပ္လာေတာ့ နဂိုကမွထြက္ေနတဲ့ ေဒါသက မိုးမီးေလာင္သလိုေလာင္ေတာ့တာပဲ။ မသင့္ေတာ္ပါဘူးေလဆိုၿပီး စိတ္ထဲ ထိန္းထားသမွ်ေတြလည္း အကုန္ေမ့ကုန္တယ္။ အကုန္လႊတ္ထုတ္မိေတာ့တယ္။ ဒီတင္ သူ႔ႏႈတ္ကေန ဟဲ့ေကာင္မရဲ႔ ငါ့ဦးဇင္းေလးက ငယ္ျဖဴဟဲ့ ငယ္ျဖဴ။ ငယ္ျဖဴဆိုတာ လူပ်ိဳဟဲ့။ လူပ်ိဳမွ လူပ်ိဳအစစ္ဟဲ့။ စစ္တာမွ စစ္စစ္ စစ္စစ္နဲေတာင္ေနေသးတယ္။ ငါတို႔ ပထမဆံုးေတြ႔တဲ့ညက အဆင္မေျပလို႔ နင့္ဆီေတာင္ နည္းေတြဘာေတြေတာင္းၿပီး နင္ေပးတဲ့နည္းနဲ႔ ငါစလုပ္ရတာေလ။ နင့္ေတာင္ ငါေျပာျပေသးတယ္ေလ။ ဘာ နင္ အခုမွလာၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ၿပီး မဟုတ္တရုတ္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနရတာလဲ။ ငါေျပာတာမယံုရင္ သူ႔ကို နင္ အခုခ်က္ျခင္းသြားေမးလို႔ရတယ္ေတြ ဘာေတြအထိပါ ကရားေရလႊတ္ ထြက္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ သူကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဘာမွ သတိမထားမိေတာ့ဘူး။ ေဒါသစိတ္နဲ႔ လူကမႊန္ထြန္ေနၿပီကိုး။ ေဘးနားကေန ဘာမ်ားျဖစ္ေတာ့မလဲ ျဖစ္ေတာ့မလဲနဲ႔ ဝင္ပဲဆြဲရလြဲရေတာ့မလိုလိုနဲ႔ ရင္တမမျဖစ္ေနသူေတြဆီက ေဝါကနဲ ရီသံႀကီးၾကားလိုက္ရေတာ့ ဟာ ငါေတာ့သြားၿပီဆိုၿပီး ရွက္ရွက္နဲ႔ လူေတြကိုအတင္းတြန္းထိုးၿပီး ေျခဦးတည့္ရာ ထြက္ေျပးေတာ့တာ။
ေနာက္ရက္စၿပီး အပ်ိဳႀကီး ေဈးထဲလာ ဆိုင္မထြက္ေတာ့ဘူး။
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းလည္း ေျပာၿပီး တဟားဟားရီတယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔မယံုရင္ ေက်ာက္ဆည္ေဈးတန္းရပ္က ကုန္စိမ္းေရာင္းတဲ့ ေဒၚေဒၚရီတို႔သြားေမးၾကည့္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇန္နဝါရီ ၂၇။ ၂ဝ၁၇
