(အာရံုအေျပာင္းမွာ လည္မထြက္ဖို႔ဆို) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
ဗဟိုအေမရိကနိုင္ငံေတြကေန မကၠဆီကို ကိုျဖတ္ၿပီး အေမရိကန္ထဲဝင္လာတဲ့ ရျဖဴဂ်ီနဲ႔အင္မီးဂရန္႔ေတြကိုမထိန္းဘူးဆိုရင္ “မကၠဆီကိုနယ္စပ္တေလ်ွာက္လံုး ပိတ္ပစ္မယ္“ ဆိုတဲ့ ေဒၚနယ္လ္ထရမ့္ပ္တေယာက္ ေလသံေျပာင္းသြားပါတယ္။ အေမရိကန္-မကၠဆီကို ကုန္သြယ္ေရးဟာ တေန႔တေန႔ ၁ ဒႆမ ၇ ဘီလီယံေလာက္ ရွိတာပါ။ ပိတ္လိုက္ရင္ အေမရိကန္အတြက္ ဗူးေလးရာဖရံုဆင့္ၿပီး အထိနာမယ္လို႔ သမၼတရဲ႔စီးပြားေရးအႀကံေပးေတြ၊ အိမ္ျဖဴေတာ္အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ ရီပတ္ဘလီကင္န္လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြကပါ ဝိုင္းေဝဘန္ၾကလို႔ အသာေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗဟိုအေမရိက ၃ နိုင္ငံကို အေမရိကန္ကေပးေနတဲ့ အကူအအညီေတြ မေပးေတာ့ဘူး ရပ္လိုက္ေတာ့မယ္တို႔၊ အေမရိကန္ကိုဝင္ေနတဲ့ မူးယစ္ေဆးေတြကို တနွစ္အတြင္း ရပ္ေအာင္လုပ္ရင္လုပ္ မလုပ္ရင္ မကၠဆီကိုလုပ္ကားေတြအေပၚ သြင္းကုန္အခြန္ေတြ တိုးေကာက္ မယ္တို႔ဆိုၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္ျပန္ပါတယ္။ ဒါေတြ တကယ္သြားလုပ္ရင္ ပက္လက္လွန္ၿပီး တံေတြး ေထြးသလိုပဲျဖစ္မွာလို႔ ကၽြမ္းက်င္သူေတြက ေထာက္ျပေနၾက ပါတယ္။
ထရမ့္ပ္လက္ထက္မွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ နိုင္ငံျခားေရး(နိုင္ငံေရးနဲ႔စီးပြားေရး)ေပၚတခုုခု ခုထိ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ မျပနိုင္ေသးသလို ျပည္တြင္းမွာလည္း စီးပြားေရးဒုကၡေတြ၊ လူမႈေရးမညီမ်ွေတြ၊ ကေသာင္းကနင္းနဲ႔ လူေတြအၾကား အမုန္းတရားေတြ၊ လူမ်ိဳးေရး ဘာသာေရးခြဲျခားမႈေတြ၊ ရျဖဴဂ်ီနဲ႔အင္မီးဂရန္႔ေတြအေပၚ အျမင္မၾကည္လင္ရံုမက ရန္လိုမႈေတြပါ တိုးပြားလာေနပါတယ္။ Hate Groups လို႔ေခၚတဲ့ အစြန္းေရာက္အယူသည္း အစုအသင္းေတြမ်ားလာသလို Hate Speeches အမုန္းစကားျဖန္႔တာေတြ၊ Hate Crimes လို႔ဆိုတဲ့ အမုန္းတရားအေျခခံ က်ဴးလြန္တဲ့ရာဇဝတ္မႈေတြ တင္းၾကမ္းျဖစ္လာေနပါတယ္။ သမၼတကိုယ္တိုင္င္က White Supremacy လို႔ဆိုတဲ့ လူျဖဴႀကီးစိုးေရးေတြကို ပရိုမိုးရွင္းလုပ္ေနတာလို႔ လူေတြက ေထာက္ျပၾကပါတယ္။
မေန႔ကပဲ သတင္းလိုလိုဖန္တီးၿပီး လႈံ႔ေဆာ္ေသြးထိုးခ်က္တခု သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ Hate Group တခု စစ္တမ္းလုပ္ၾကည့္ရာမွာ “လူျဖဴအေမရိကန္ White Americans ေတြဟာ အာရွအေမရိကန္ Asian Americans ထက္ လုင္ငန္းခြင္ေတြမွာ အႏွိမ္ခံေနရတယ္၊ အလုပ္တာဝန္တူတာေတာင္ လုပ္ခနည္းၿပီးရေနၾကတယ္၊ သူတို႔ေတြက ငါတို႔အလုပ္ေတြ၊ ငါတို႔ဝင္ေငြေတြကို လာၿပီး လုယက္ေနသလိုပဲ ခံစားရတယ္၊ လူျဖဴေတြ ထူေထာင္ထားတဲ့ျပည္မွာ လူညိဴ လူဝါေတြက အခြင့္အေရးပိုရ၊ မ်က္နွာသာ ပိုအေပးခံရေနတာေတြ ေတြ႔ေနရတယ္“လို႔ ဆိုပါတယ္။
မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႔ လူျဖဴမိန္းကေလးတေယာက္ကို အင္တာဗ်ဴးတိုေလးလုပ္ တင္ထားပါေသးတယ္။ ေကာင္မေလးက “အာရွကေန ေရာက္လာၾကတဲ့လူေတြ၊ ရျဖဴဂ်ီေတြ၊ အင္မီးဂရန္႔ေတြက ငါတို႔ထက္ လုပ္ခဝင္ေငြေတြ ပိုရေနသလို၊ ေရာက္ၿပီး သိတ္မၾကာဘူး ကိုယ္ပိုင္အိမ္နဲ႔ဘာနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္၊ ငါတို႔ကေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာေနၿပီး ဒီေလာက္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ၾကားက လူလံုးမလွဘဝေတြမို႔ ရင္နာတယ္“ဆိုၿပီး “ထဲ့“သြားတာပါ။ သတင္းေအာက္က မွတ္ခ်က္တိုေတြဖတ္ရတာ ၾကက္သီး ေမႊးညွင္းထစရာေတြပါ။ အမုန္းတရားေတြ၊ ရန္လိုေသြးဆာသံေတြ၊ ျပန္ေမာင္းထုတ္ပစ္ဆိုတဲ့ ႀကိမ္းေမာင္းသံေတြနဲ႔ ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါပဲ။
ဒါဟာ အာေဘာ္ဖန္တီးမႈျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ဴးေတြကို ဟစ္တလာနဲ႔နာဇီေတြလုပ္သလိုမ်ိဳး၊ ပါလက္စတိုင္းေတြကို ဂ်ဴးေတြလုပ္သလိုမ်ိဳး၊ ရိုဟင္ဂ်ာေတြကို ရခိုင္အစြန္းေရာက္ေတြ၊ သီတဂူအပါအဝင္ မဘသဦးျပည္းေတြနဲ႔ စစ္အုပ္စုေပါင္းလုပ္သလိုမ်ိဳး အေျပာအဆို၊ လုပ္ဟန္၊ လႈံ႔ေဆာ္ဝါဒျဖန္႔မႈေတြနဲ႔ တေထရာတည္း တေလသံတည္းျဖစ္ေနတာ သတိထားမိပါတယ္။
ဒုကၡသည္စခန္းေတြကေန အဝတ္တထည္ကိုယ္တခု လက္ဗလာေျခဗလာနဲ႔ အေမရိကန္ ေရာက္လာၾကၿပီး ေလးငါးနွစ္အတြင္း ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးၿခံေလးနဲ႔ေနၾကတဲ့ ဗမာျပည္ဖြားမိသားစုေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ဘာလို႔ အဲသလို ေနနိုင္သြားၾကသလဲဆိုေတာ့ “ဘယ္အလုပ္ရရ အလုပ္မေရြးဘဲ ရရာအလုပ္ေတြ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားလုပ္ အခ်ိန္ပိုေတြဆင္း၊ (တခ်ိဳ႔ဆို ခုထိ တေန႔ ၁၂ နာရီ၊ တပတ္ ၆ ရက္ လုပ္ေနၾကတာပါ)၊ အျပင္ထြက္ၿပီးဆိုင္ေတြမွာ မစားသေလာက္ပါပဲ။ စားလည္း ဗမာျပည္ဖြားဆိုင္ေတြေလာက္ ဘူေဖးဆိုင္ေတြေလာက္ပဲမ်ားပါတယ္။ ေဈးသက္သာတာကိုး။ ပါတီပြဲေတြလည္း (ခေလး ေမြးေန႔ေလာက္ကလြဲၿပီး)သိတ္မလုပ္၊ အိမ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္စား၊ အရက္ေသာက္သူေတြေတာင္ ေဈးေပါေပါအရက္ဘီယာေလာက္ပဲေသာက္၊ အပိုုပစၥည္းေတြမဝယ္ အပိုေတြမျဖဳန္း၊၊ ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံေန၊ စစ္စစ္ကုပ္ကုပ္သံုး၊ ပိုက္ဆံကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္စုေတာ့ ခနနဲ႔ အိမ္ေလးၿခံေလးျဖစ္သြားၾကတဲ့အေၾကာင္း“ က်ေနာ္ ဖို႔တ္ဝိန္းၿမိဳ႔ အိုးအိမ္ဦးစီးဌာနကလုပ္တဲ့ပြဲတပြဲမွာ အက်ဥ္းၿခံဳးၿပီး ရွင္းျပခဲ့ဖူးပါတယ္။
အဲ့ဒီတုန္းကလည္း အစည္းအေဝးမွာ လူျဖဴတေယာက္က မလိုတမာေလသံနဲ႔ မသကၤာတဲ့အမူအယာနဲ႔ “မင္းတို႔ ဗမာရျဖဴဂ်ီေတြ ေရာက္တာမွမၾကာေသးဘူး၊ ဒီနွစ္ထဲ ၿမိဳ႔ေတာင္ပိုင္းမွာ အိမ္ေတြ ဝယ္လိုက္ၾကတာမွ ျမင္မေကာင္းဘူး၊ ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္ကရသလဲ၊ ရိုးရိုးသားသားမွ ဟုတ္ရဲ႔လား“လို႔ ထေမးေတာ့ အိုးအိမ္ဌာနတာဝန္ရွိသူက “မ်ိဳး မင္း ဒီကိစၥကို အခ်ိန္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္နဲ႔ ရွင္းျပေပးလို႔ရမလား“လို႔ ေမတၱာရပ္ခံတာနဲ႔ အေပၚက အတိုင္း က်ေနာ္ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာေတာ့ နည္းနည္း ျဖည္ျဖည္ျဖန္႔ျဖန္႔ေလး ရွင္းရတာေပါ့ေလ။ ဥပမာအေနနဲ႔ “က်ေနာ္တို႔ လင္မယား အီတလီဆိုင္မွာ တပတ္ကို ၂ ႀကိမ္ေလာက္ ညစာ ထြက္စားတတ္ပါတယ္။ တခါစား လင္မယား ၂ ေယာက္စာအတြက္ (တစ္ပ္ေပးရတာအပါအဝင္) ေဒၚလာ ၄၀ ေလာက္က်ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ေနတာကလည္း ေတာၿမိဳ႔၊ စားတဲ့ဆိုင္ကလည္း သားသားနားနားႀကီးမဟုတ္လို႔ ဒီေလာက္ပဲက်တာပါ။ လင္မယား ၂ ေယာက္သာရွိတဲ့ ဗမာျပည္ဖြားမိသားစုဆို အဲ့ဒီ က်ေနာ္တို႔တနပ္စာဟာ သူတို႔ အိမ္မွာခ်က္စားရင္ တပတ္စာေလာက္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ့္ဇနီးက အိုင္းရစ္ရွ္မ အျဖဴမ အေမရိကန္မပါ“ ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ခ်မ္းလည္းခ်မ္းသာ၊ လူလည္းနည္း၊ လူျဖဴေတြအမ်ားစုလည္းေန၊ လူမႈဖူလံုေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေတြလည္းေကာင္းတဲ့ Welfare States နိုင္ငံေတြမွက်ေတာ့ “ရျဖဴဂ်ီေတြ အင္မီးဂရန္႔ေတြဟာ ငါတို႔ဆီလာၿပီး ေမ်ွာလိုက္ေနၾကတယ္၊ ေရသာခိုအေခ်ာင္လိုက္ၿပီး၊ ရသမ်ွအခြင့္အေရး လက္မလြတ္တမ္းယူၿပီး အေခ်ာင္ထိုင္စားေနၾကတယ္“ လို႔ အာေဘာ္ဖန္တီးတတ္ပါတယ္။ အေမရိကန္လိုနိုင္ငံက် အဲ့ဒီနိုင္ငံေတြလို လူမႈဖူလံုေရးေတြက မေကာင္းတဲ့အျပင္ ေရာက္လာသမ်ွလူေတြဟာ လူခံအေမရိကန္ေတြနဲ႔အတူ ဒိုးတူေပါင္ဘက္ နင္လားငါလား အလုပ္လုပ္ၾကရတာပါ။ ဒီေတာ့ ဟိုနိုင္ငံေတြမွာလို ေျပာလို႔မရေတာ့ “ငါတို႔အလုပ္ေတြ ငါတို႔ဝင္ေငြေတြလာလု“ ဆိုၿပီး လုပ္ၾကတာမ်ိဳးပါ။
အေမရိကန္အလုပ္သမားေတြထဲမွာ အခ်ိန္ပိုဆင္းတဲ့လူရွိေပမယ့္ ရျဖဴဂ်ီေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ အလြန္နည္းပါတယ္။ လုပ္အားၿပိဳင္ဆိုင္မႈထက္ အလုပ္တာဝန္ေၾက နာရီျပည့္ရံုေလာက္လုပ္တာ မ်ားပါတယ္။ ရျဖဴဂ်ီေတြကေတာ့ ေငြလည္းလိုေန၊ အလုပ္ေလာဘကလည္းႀကီး၊ အၿငီးအျငဴ အတိုင္အေတာကလည္း သိတ္မထူ၊ ခိုင္းသမ်ွ သိမ္းႀကံဳးလုပ္၊ တသက္နဲ႔တကိုယ္ ခုလိုဝင္ေငြမ်ိဳးလည္း မရၾကဖူးသူေတြဆိုေတာ့ အလုပ္ေတြနင္းကန္တြန္းထိုး လုပ္ၾကတာပါ။ ဒီေတာ့ အရင္းရွင္ေတြက ဒီလို အလုပ္သမားမ်ိဳးေတြကို အေသႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းေတြမွာ အျဖဴေတြ အမည္းေတြနဲ႔ယွဥ္ၿပီး အလုပ္သမားေရြးရင္ ရျဖဴဂ်ီေတြ အင္မီးဂရန္႔ေတြကို ေရြးခ်င္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္ေတြ ရၾကတယ္။ စက္ရုပ္ေတြလို အလုပ္ လုပ္ၾကတယ္။ အဲ့သလိုလုပ္ရင္းကေန လုပ္ငန္းခြင္အတြင္း ေသတာ၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတာ၊ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႔ယြင္းသြားတာေတြအထိ ျဖစ္ၾကတာရွိပါတယ္။ ပိုက္ဆံကရေနေတာ့ အလုပ္ေနာက္လိုက္ရင္း ၾကာေတာ့ ဘုန္းဘုန္းလဲတဲ့သေဘာပါပဲ။
ျပန္ေကာက္ရရင္ စီးပြားေရးေတြက်ဆင္းေနၾကတာခ်င္းအတူတူ ခ်မ္းသာ၊ လူနည္း၊ လူမႈဖူလံုေရးေကာင္းတဲ့ျပည္ေတြမွာ ရျဖဴဂ်ီေတြနဲ႔အင္မီးဂရန္႔ေတြကို “ငါတို႔ဆီလာၿပီး အေခ်ာင္ခို အခြင့္အေရးယူ“ လို႔ ျပစ္တင္ၿပီး အေမရိကန္လိုျပည္မွာက်ေတာ့ “ငါတို႔အလုပ္ ငါတို႔ဝင္ေငြလာလု“လို႔ လႈံ႔ေဆာ္ေပးတာ အေျခခံလူတန္းစားအခ်င္းခ်င္း၊ ဘဝတူေတြအခ်င္းခ်င္း၊ အလုပ္သမားအခ်င္းခ်င္း လွည့္ “တည္“ ေပးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္အရင္းအျမစ္က အရင္းရွင္စနစ္ရဲ႔ လက္ဝါးႀကီးအုပ္မႈကေနစတဲ့ လူမႈေရးစီးပြားေရး မညီမ်ွမႈေတြ အက်ပ္အတည္းေတြေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ လူထုမေက်နပ္မႈေတြကို လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရးအျပင္ ေရႊ႔ေျပာင္းဝင္ေရာက္လာသူေတြ ဒုကၡသည္ေတြေၾကာင့္ဆိုၿပီး လမ္းလႊဲရန္တိုက္ေပးၿပီး လူေတြကိုအာရံုေျပာင္းတဲ့ အရင္းရွင္ႀကီးေတြရဲ႔ လုပ္ေနၾကလုပ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။
စီးပြားေရး၊ နိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး မညီမွမႈေတြ မတရားမႈေတြျဖစ္၊ လူေတြဆင္းရဲလာတဲ့အခါ လူေတြမွာ မေက်နပ္စိတ္ေတြနဲ႔အတူ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာနေတြပါ ထိပါးလာတယ္လို႔ ခံစားရတတ္ပါတယ္။ လုခ်င္ယက္ခ်င္ ဖ်က္ခ်င္စီးခ်င္စိတ္ၾကမ္း စိတ္မိုက္ေတြျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီအခါ အမ်ိဳးသားေရးတို႔၊ ဇာတိမန္တို႔၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္တို႔ဆိုတာေတြ ဟုန္းဟုန္းေတာက္လာပါတယ္။ မစြမ္းရင္းကလည္းရွိ ကန္စြန္းခင္းကလည္း ၿငိတာမ်ိဳးေတြပါပဲ။ ဒီစိတ္အခံမ်ိဳးေတြဟာ ျပႆနာကိုမီးေမႊးရ အလြန္လြယ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာျဖစ္တာလည္း ဒီလို အရင္းခံျပႆနာပါ။ ျပႆနာရဲ႔အရင္းအျမစ္ကို မသိမျမင္၊ မကိုင္တြယ္ မေျဖရွင္းနိုင္ေရြ႔ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရး၊ ဒုကၡသည္ေတြနဲ႔ ေျပာင္းေရႊ႔ဝင္ေရာက္လာသူေတြကို လက္ညွိဳးထိုး အျပစ္ဖို႔ ရမယ္ရွာၿပီး မီးေတြေမႊးေနၾကဦးမွာပါပဲ။
ခု ေဒၚနယ္လ္ထရမ့္ပ္နဲ႔ အေမရိကန္အရင္းရွင္ႀကီးေတြလုပ္ေနတာလည္း ဒါပါပဲ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
ဧၿပီ ၅၊ ၂ဝ၁၉
ဗဟိုအေမရိကနိုင္ငံေတြကေန မကၠဆီကို ကိုျဖတ္ၿပီး အေမရိကန္ထဲဝင္လာတဲ့ ရျဖဴဂ်ီနဲ႔အင္မီးဂရန္႔ေတြကိုမထိန္းဘူးဆိုရင္ “မကၠဆီကိုနယ္စပ္တေလ်ွာက္လံုး ပိတ္ပစ္မယ္“ ဆိုတဲ့ ေဒၚနယ္လ္ထရမ့္ပ္တေယာက္ ေလသံေျပာင္းသြားပါတယ္။ အေမရိကန္-မကၠဆီကို ကုန္သြယ္ေရးဟာ တေန႔တေန႔ ၁ ဒႆမ ၇ ဘီလီယံေလာက္ ရွိတာပါ။ ပိတ္လိုက္ရင္ အေမရိကန္အတြက္ ဗူးေလးရာဖရံုဆင့္ၿပီး အထိနာမယ္လို႔ သမၼတရဲ႔စီးပြားေရးအႀကံေပးေတြ၊ အိမ္ျဖဴေတာ္အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ ရီပတ္ဘလီကင္န္လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြကပါ ဝိုင္းေဝဘန္ၾကလို႔ အသာေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗဟိုအေမရိက ၃ နိုင္ငံကို အေမရိကန္ကေပးေနတဲ့ အကူအအညီေတြ မေပးေတာ့ဘူး ရပ္လိုက္ေတာ့မယ္တို႔၊ အေမရိကန္ကိုဝင္ေနတဲ့ မူးယစ္ေဆးေတြကို တနွစ္အတြင္း ရပ္ေအာင္လုပ္ရင္လုပ္ မလုပ္ရင္ မကၠဆီကိုလုပ္ကားေတြအေပၚ သြင္းကုန္အခြန္ေတြ တိုးေကာက္ မယ္တို႔ဆိုၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္ျပန္ပါတယ္။ ဒါေတြ တကယ္သြားလုပ္ရင္ ပက္လက္လွန္ၿပီး တံေတြး ေထြးသလိုပဲျဖစ္မွာလို႔ ကၽြမ္းက်င္သူေတြက ေထာက္ျပေနၾက ပါတယ္။
ထရမ့္ပ္လက္ထက္မွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ နိုင္ငံျခားေရး(နိုင္ငံေရးနဲ႔စီးပြားေရး)ေပၚတခုုခု ခုထိ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ မျပနိုင္ေသးသလို ျပည္တြင္းမွာလည္း စီးပြားေရးဒုကၡေတြ၊ လူမႈေရးမညီမ်ွေတြ၊ ကေသာင္းကနင္းနဲ႔ လူေတြအၾကား အမုန္းတရားေတြ၊ လူမ်ိဳးေရး ဘာသာေရးခြဲျခားမႈေတြ၊ ရျဖဴဂ်ီနဲ႔အင္မီးဂရန္႔ေတြအေပၚ အျမင္မၾကည္လင္ရံုမက ရန္လိုမႈေတြပါ တိုးပြားလာေနပါတယ္။ Hate Groups လို႔ေခၚတဲ့ အစြန္းေရာက္အယူသည္း အစုအသင္းေတြမ်ားလာသလို Hate Speeches အမုန္းစကားျဖန္႔တာေတြ၊ Hate Crimes လို႔ဆိုတဲ့ အမုန္းတရားအေျခခံ က်ဴးလြန္တဲ့ရာဇဝတ္မႈေတြ တင္းၾကမ္းျဖစ္လာေနပါတယ္။ သမၼတကိုယ္တိုင္င္က White Supremacy လို႔ဆိုတဲ့ လူျဖဴႀကီးစိုးေရးေတြကို ပရိုမိုးရွင္းလုပ္ေနတာလို႔ လူေတြက ေထာက္ျပၾကပါတယ္။
မေန႔ကပဲ သတင္းလိုလိုဖန္တီးၿပီး လႈံ႔ေဆာ္ေသြးထိုးခ်က္တခု သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ Hate Group တခု စစ္တမ္းလုပ္ၾကည့္ရာမွာ “လူျဖဴအေမရိကန္ White Americans ေတြဟာ အာရွအေမရိကန္ Asian Americans ထက္ လုင္ငန္းခြင္ေတြမွာ အႏွိမ္ခံေနရတယ္၊ အလုပ္တာဝန္တူတာေတာင္ လုပ္ခနည္းၿပီးရေနၾကတယ္၊ သူတို႔ေတြက ငါတို႔အလုပ္ေတြ၊ ငါတို႔ဝင္ေငြေတြကို လာၿပီး လုယက္ေနသလိုပဲ ခံစားရတယ္၊ လူျဖဴေတြ ထူေထာင္ထားတဲ့ျပည္မွာ လူညိဴ လူဝါေတြက အခြင့္အေရးပိုရ၊ မ်က္နွာသာ ပိုအေပးခံရေနတာေတြ ေတြ႔ေနရတယ္“လို႔ ဆိုပါတယ္။
မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႔ လူျဖဴမိန္းကေလးတေယာက္ကို အင္တာဗ်ဴးတိုေလးလုပ္ တင္ထားပါေသးတယ္။ ေကာင္မေလးက “အာရွကေန ေရာက္လာၾကတဲ့လူေတြ၊ ရျဖဴဂ်ီေတြ၊ အင္မီးဂရန္႔ေတြက ငါတို႔ထက္ လုပ္ခဝင္ေငြေတြ ပိုရေနသလို၊ ေရာက္ၿပီး သိတ္မၾကာဘူး ကိုယ္ပိုင္အိမ္နဲ႔ဘာနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္၊ ငါတို႔ကေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာေနၿပီး ဒီေလာက္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ၾကားက လူလံုးမလွဘဝေတြမို႔ ရင္နာတယ္“ဆိုၿပီး “ထဲ့“သြားတာပါ။ သတင္းေအာက္က မွတ္ခ်က္တိုေတြဖတ္ရတာ ၾကက္သီး ေမႊးညွင္းထစရာေတြပါ။ အမုန္းတရားေတြ၊ ရန္လိုေသြးဆာသံေတြ၊ ျပန္ေမာင္းထုတ္ပစ္ဆိုတဲ့ ႀကိမ္းေမာင္းသံေတြနဲ႔ ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါပဲ။
ဒါဟာ အာေဘာ္ဖန္တီးမႈျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ဴးေတြကို ဟစ္တလာနဲ႔နာဇီေတြလုပ္သလိုမ်ိဳး၊ ပါလက္စတိုင္းေတြကို ဂ်ဴးေတြလုပ္သလိုမ်ိဳး၊ ရိုဟင္ဂ်ာေတြကို ရခိုင္အစြန္းေရာက္ေတြ၊ သီတဂူအပါအဝင္ မဘသဦးျပည္းေတြနဲ႔ စစ္အုပ္စုေပါင္းလုပ္သလိုမ်ိဳး အေျပာအဆို၊ လုပ္ဟန္၊ လႈံ႔ေဆာ္ဝါဒျဖန္႔မႈေတြနဲ႔ တေထရာတည္း တေလသံတည္းျဖစ္ေနတာ သတိထားမိပါတယ္။
ဒုကၡသည္စခန္းေတြကေန အဝတ္တထည္ကိုယ္တခု လက္ဗလာေျခဗလာနဲ႔ အေမရိကန္ ေရာက္လာၾကၿပီး ေလးငါးနွစ္အတြင္း ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးၿခံေလးနဲ႔ေနၾကတဲ့ ဗမာျပည္ဖြားမိသားစုေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ဘာလို႔ အဲသလို ေနနိုင္သြားၾကသလဲဆိုေတာ့ “ဘယ္အလုပ္ရရ အလုပ္မေရြးဘဲ ရရာအလုပ္ေတြ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားလုပ္ အခ်ိန္ပိုေတြဆင္း၊ (တခ်ိဳ႔ဆို ခုထိ တေန႔ ၁၂ နာရီ၊ တပတ္ ၆ ရက္ လုပ္ေနၾကတာပါ)၊ အျပင္ထြက္ၿပီးဆိုင္ေတြမွာ မစားသေလာက္ပါပဲ။ စားလည္း ဗမာျပည္ဖြားဆိုင္ေတြေလာက္ ဘူေဖးဆိုင္ေတြေလာက္ပဲမ်ားပါတယ္။ ေဈးသက္သာတာကိုး။ ပါတီပြဲေတြလည္း (ခေလး ေမြးေန႔ေလာက္ကလြဲၿပီး)သိတ္မလုပ္၊ အိမ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္စား၊ အရက္ေသာက္သူေတြေတာင္ ေဈးေပါေပါအရက္ဘီယာေလာက္ပဲေသာက္၊ အပိုုပစၥည္းေတြမဝယ္ အပိုေတြမျဖဳန္း၊၊ ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံေန၊ စစ္စစ္ကုပ္ကုပ္သံုး၊ ပိုက္ဆံကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္စုေတာ့ ခနနဲ႔ အိမ္ေလးၿခံေလးျဖစ္သြားၾကတဲ့အေၾကာင္း“ က်ေနာ္ ဖို႔တ္ဝိန္းၿမိဳ႔ အိုးအိမ္ဦးစီးဌာနကလုပ္တဲ့ပြဲတပြဲမွာ အက်ဥ္းၿခံဳးၿပီး ရွင္းျပခဲ့ဖူးပါတယ္။
အဲ့ဒီတုန္းကလည္း အစည္းအေဝးမွာ လူျဖဴတေယာက္က မလိုတမာေလသံနဲ႔ မသကၤာတဲ့အမူအယာနဲ႔ “မင္းတို႔ ဗမာရျဖဴဂ်ီေတြ ေရာက္တာမွမၾကာေသးဘူး၊ ဒီနွစ္ထဲ ၿမိဳ႔ေတာင္ပိုင္းမွာ အိမ္ေတြ ဝယ္လိုက္ၾကတာမွ ျမင္မေကာင္းဘူး၊ ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္ကရသလဲ၊ ရိုးရိုးသားသားမွ ဟုတ္ရဲ႔လား“လို႔ ထေမးေတာ့ အိုးအိမ္ဌာနတာဝန္ရွိသူက “မ်ိဳး မင္း ဒီကိစၥကို အခ်ိန္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္နဲ႔ ရွင္းျပေပးလို႔ရမလား“လို႔ ေမတၱာရပ္ခံတာနဲ႔ အေပၚက အတိုင္း က်ေနာ္ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာေတာ့ နည္းနည္း ျဖည္ျဖည္ျဖန္႔ျဖန္႔ေလး ရွင္းရတာေပါ့ေလ။ ဥပမာအေနနဲ႔ “က်ေနာ္တို႔ လင္မယား အီတလီဆိုင္မွာ တပတ္ကို ၂ ႀကိမ္ေလာက္ ညစာ ထြက္စားတတ္ပါတယ္။ တခါစား လင္မယား ၂ ေယာက္စာအတြက္ (တစ္ပ္ေပးရတာအပါအဝင္) ေဒၚလာ ၄၀ ေလာက္က်ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ေနတာကလည္း ေတာၿမိဳ႔၊ စားတဲ့ဆိုင္ကလည္း သားသားနားနားႀကီးမဟုတ္လို႔ ဒီေလာက္ပဲက်တာပါ။ လင္မယား ၂ ေယာက္သာရွိတဲ့ ဗမာျပည္ဖြားမိသားစုဆို အဲ့ဒီ က်ေနာ္တို႔တနပ္စာဟာ သူတို႔ အိမ္မွာခ်က္စားရင္ တပတ္စာေလာက္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ့္ဇနီးက အိုင္းရစ္ရွ္မ အျဖဴမ အေမရိကန္မပါ“ ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ခ်မ္းလည္းခ်မ္းသာ၊ လူလည္းနည္း၊ လူျဖဴေတြအမ်ားစုလည္းေန၊ လူမႈဖူလံုေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေတြလည္းေကာင္းတဲ့ Welfare States နိုင္ငံေတြမွက်ေတာ့ “ရျဖဴဂ်ီေတြ အင္မီးဂရန္႔ေတြဟာ ငါတို႔ဆီလာၿပီး ေမ်ွာလိုက္ေနၾကတယ္၊ ေရသာခိုအေခ်ာင္လိုက္ၿပီး၊ ရသမ်ွအခြင့္အေရး လက္မလြတ္တမ္းယူၿပီး အေခ်ာင္ထိုင္စားေနၾကတယ္“ လို႔ အာေဘာ္ဖန္တီးတတ္ပါတယ္။ အေမရိကန္လိုနိုင္ငံက် အဲ့ဒီနိုင္ငံေတြလို လူမႈဖူလံုေရးေတြက မေကာင္းတဲ့အျပင္ ေရာက္လာသမ်ွလူေတြဟာ လူခံအေမရိကန္ေတြနဲ႔အတူ ဒိုးတူေပါင္ဘက္ နင္လားငါလား အလုပ္လုပ္ၾကရတာပါ။ ဒီေတာ့ ဟိုနိုင္ငံေတြမွာလို ေျပာလို႔မရေတာ့ “ငါတို႔အလုပ္ေတြ ငါတို႔ဝင္ေငြေတြလာလု“ ဆိုၿပီး လုပ္ၾကတာမ်ိဳးပါ။
အေမရိကန္အလုပ္သမားေတြထဲမွာ အခ်ိန္ပိုဆင္းတဲ့လူရွိေပမယ့္ ရျဖဴဂ်ီေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ အလြန္နည္းပါတယ္။ လုပ္အားၿပိဳင္ဆိုင္မႈထက္ အလုပ္တာဝန္ေၾက နာရီျပည့္ရံုေလာက္လုပ္တာ မ်ားပါတယ္။ ရျဖဴဂ်ီေတြကေတာ့ ေငြလည္းလိုေန၊ အလုပ္ေလာဘကလည္းႀကီး၊ အၿငီးအျငဴ အတိုင္အေတာကလည္း သိတ္မထူ၊ ခိုင္းသမ်ွ သိမ္းႀကံဳးလုပ္၊ တသက္နဲ႔တကိုယ္ ခုလိုဝင္ေငြမ်ိဳးလည္း မရၾကဖူးသူေတြဆိုေတာ့ အလုပ္ေတြနင္းကန္တြန္းထိုး လုပ္ၾကတာပါ။ ဒီေတာ့ အရင္းရွင္ေတြက ဒီလို အလုပ္သမားမ်ိဳးေတြကို အေသႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းေတြမွာ အျဖဴေတြ အမည္းေတြနဲ႔ယွဥ္ၿပီး အလုပ္သမားေရြးရင္ ရျဖဴဂ်ီေတြ အင္မီးဂရန္႔ေတြကို ေရြးခ်င္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္ေတြ ရၾကတယ္။ စက္ရုပ္ေတြလို အလုပ္ လုပ္ၾကတယ္။ အဲ့သလိုလုပ္ရင္းကေန လုပ္ငန္းခြင္အတြင္း ေသတာ၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတာ၊ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႔ယြင္းသြားတာေတြအထိ ျဖစ္ၾကတာရွိပါတယ္။ ပိုက္ဆံကရေနေတာ့ အလုပ္ေနာက္လိုက္ရင္း ၾကာေတာ့ ဘုန္းဘုန္းလဲတဲ့သေဘာပါပဲ။
ျပန္ေကာက္ရရင္ စီးပြားေရးေတြက်ဆင္းေနၾကတာခ်င္းအတူတူ ခ်မ္းသာ၊ လူနည္း၊ လူမႈဖူလံုေရးေကာင္းတဲ့ျပည္ေတြမွာ ရျဖဴဂ်ီေတြနဲ႔အင္မီးဂရန္႔ေတြကို “ငါတို႔ဆီလာၿပီး အေခ်ာင္ခို အခြင့္အေရးယူ“ လို႔ ျပစ္တင္ၿပီး အေမရိကန္လိုျပည္မွာက်ေတာ့ “ငါတို႔အလုပ္ ငါတို႔ဝင္ေငြလာလု“လို႔ လႈံ႔ေဆာ္ေပးတာ အေျခခံလူတန္းစားအခ်င္းခ်င္း၊ ဘဝတူေတြအခ်င္းခ်င္း၊ အလုပ္သမားအခ်င္းခ်င္း လွည့္ “တည္“ ေပးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္အရင္းအျမစ္က အရင္းရွင္စနစ္ရဲ႔ လက္ဝါးႀကီးအုပ္မႈကေနစတဲ့ လူမႈေရးစီးပြားေရး မညီမ်ွမႈေတြ အက်ပ္အတည္းေတြေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ လူထုမေက်နပ္မႈေတြကို လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရးအျပင္ ေရႊ႔ေျပာင္းဝင္ေရာက္လာသူေတြ ဒုကၡသည္ေတြေၾကာင့္ဆိုၿပီး လမ္းလႊဲရန္တိုက္ေပးၿပီး လူေတြကိုအာရံုေျပာင္းတဲ့ အရင္းရွင္ႀကီးေတြရဲ႔ လုပ္ေနၾကလုပ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။
စီးပြားေရး၊ နိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး မညီမွမႈေတြ မတရားမႈေတြျဖစ္၊ လူေတြဆင္းရဲလာတဲ့အခါ လူေတြမွာ မေက်နပ္စိတ္ေတြနဲ႔အတူ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာနေတြပါ ထိပါးလာတယ္လို႔ ခံစားရတတ္ပါတယ္။ လုခ်င္ယက္ခ်င္ ဖ်က္ခ်င္စီးခ်င္စိတ္ၾကမ္း စိတ္မိုက္ေတြျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီအခါ အမ်ိဳးသားေရးတို႔၊ ဇာတိမန္တို႔၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္တို႔ဆိုတာေတြ ဟုန္းဟုန္းေတာက္လာပါတယ္။ မစြမ္းရင္းကလည္းရွိ ကန္စြန္းခင္းကလည္း ၿငိတာမ်ိဳးေတြပါပဲ။ ဒီစိတ္အခံမ်ိဳးေတြဟာ ျပႆနာကိုမီးေမႊးရ အလြန္လြယ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာျဖစ္တာလည္း ဒီလို အရင္းခံျပႆနာပါ။ ျပႆနာရဲ႔အရင္းအျမစ္ကို မသိမျမင္၊ မကိုင္တြယ္ မေျဖရွင္းနိုင္ေရြ႔ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရး၊ ဒုကၡသည္ေတြနဲ႔ ေျပာင္းေရႊ႔ဝင္ေရာက္လာသူေတြကို လက္ညွိဳးထိုး အျပစ္ဖို႔ ရမယ္ရွာၿပီး မီးေတြေမႊးေနၾကဦးမွာပါပဲ။
ခု ေဒၚနယ္လ္ထရမ့္ပ္နဲ႔ အေမရိကန္အရင္းရွင္ႀကီးေတြလုပ္ေနတာလည္း ဒါပါပဲ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
ဧၿပီ ၅၊ ၂ဝ၁၉
0 comments:
Post a Comment