ဗိုလ္သိန္းစိန္၏လက္သီးပုန္း သုိ႔မဟုတ္ “ဥပေဒပညာရွင္တစ္ဦး”တူေမာင္ညိဳ

ဗိုလ္သိန္းစိန္၏လက္သီးပုန္း သုိ႔မဟုတ္ “ဥပေဒပညာရွင္တစ္ဦး”တူေမာင္ညိဳ (၂၉ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃)

စစ္တပ္ပုိင္ “ျမဝတီသတင္းစာ” (၂၉ ၾသဂုတ္) မွာ “ဥပေဒပညာရွင္တစ္ဦး” အမည္နဲ႔ “ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို လိုသလိုသံုးဖို႔ ထင္သလိုအဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုၾကမည္လား” ဆုိတဲ့ေဆာင္းပါး  ပါရွိလာပါတယ္။

ေဆာင္းပါးရဲ့ပင္မရည္ရြယ္ခ်က္က ၾသဂုတ္လ ၂၃ ရက္ေန႔က အစုိးရပုိင္သတင္းစာေတြမွာေဖၚျပ ခဲ့တဲ့ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္၊ “ဥပေဒၾကမ္းပူးေပါင္းေကာ္မတီ၏ေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္ႏွင့္သံုးသပ္ခ်က္အစီရင္ခံစာ” ကို လက္တုန႔္ျပန္ တာျဖစ္ပါတယ္။

            ဗုိလ္ေရႊမန္းလႊတ္ေတာ္ဂုိဏ္းကို ပီပီျပင္ျပင္အေရလွန္ၿပီး ပညာေပးထားတဲ့ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ လို႔ ေျပာရင္လည္းရတယ္။ “၂၀၀၈အေျခခံဥပေဒ”ကို နားမလည္ဘဲ၊ စိတ္ႀကိဳက္ထင္သလိုမသံုးနဲ႔လုိ႔ (နသယ္ကုိျဖတ္ရုိက္ၿပီး) ဟန႔္လိုက္တာျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာရင္လည္း မမွားေပဘူး။

            ဒီေနရာမွာ ႀကိဳေျပာထားခ်င္တာက “ဥပေဒပညာရွင္တစ္ဦး” ဆုိသူဟာ “၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ”နဲ႔  ဗိုလ္သိန္းစိန္တုိ႔ သမၼတဂုိဏ္းဘက္ေန ျပတ္ျပတ္သားသားရပ္တည္ကာကြယ္ၿပီး  ဗုိလ္ေရႊမန္းလႊတ္ေတာ္ဂုိဏ္းကို ေခ်ပတာသာျဖစ္တယ္။

            တစ္ဂုိဏ္းနဲ႔တစ္ဂုိဏ္း ဥပေဒခ်ိဳးေဖာက္တယ္လုိ႔ အျပန္အလွန္ႏႈတ္လွန္ထိုးေနၾကေလေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူေတြအဖို႔ အျမတ္ကေတာ့ “ဥပေဒဆုိတာ သူတုိ႔စိတ္ႀကိဳက္ေရးႏုိင္ၿပီး သူတုိ႔စိတ္ထင္သလို ခ်ိဳးေဖာက္ႏုိင္အရာသာျဖစ္တယ္” အခ်က္ကို ထင္ထင္ရွားရွား သေဘာေပါက္သြားရတာေပါ့။ ရွင္းသြားတာေပါ့။            

            ထူးျခားတာတစ္ခုက အစုိးရပုိင္ (ျမန္မာ့အလင္း၊ေၾကးမံု၊ NLM) သတင္းစာေတြမွာ မေဖာ္ျပဘဲ။ စစ္တပ္ပုိင္သတင္းစာထဲမွာ ေဖာ္ျပလာတဲ့အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္တပ္ကလည္း သမၼတဂုိဏ္းဘက္ကျဖစ္တယ္လုိ႔ ယူဆႏုိင္တယ္။ “ဥပေဒၾကမ္းပူးေပါင္းေကာ္မတီ၏ ေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္ႏွင့္သံုးသပ္ခ်က္ အစီရင္ခံစာ”ဆုိတာကို အနည္းဆံုးေတာ့ စစ္တပ္ကသေဘာမေတြ႔ဘူးဆုိတာကို ေဖာ္ျပတာပဲျဖစ္တယ္။

            ေနာက္တစ္ခ်က္ ဒီေရးသားခ်က္နဲ႔ေဖာ္ျပခ်က္က ဗိုလ္သိန္းစိန္သမၼတဂုိဏ္းနဲ႔  ဗုိလ္ေရႊမန္းလႊတ္ေတာ္ဂုိဏ္းၾကားက ျပႆနာရဲ့ထုထည္နဲ႔ စုဖြဲ႔မႈကိုလည္း ေရာင္ျပန္ဟပ္ျပန္ေနတယ္လုိ႔ ယူဆတယ္။

ဒီျပႆနာဟာ အေျခခံဥပေဒခံုရံုးဥကၠ႒ေဟာင္း (ဗိုလ္) ဦးသိန္းစုိးတို႔ (၉)ေယာက္ကို ထုတ္ပယ္လုိက္တဲ့ကိစၥရဲ့ မၿပီးဆံုးႏုိင္ေသးတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲျပႆနာပဲျဖစ္တယ္။

            ခံုရံုးျပႆနာေပၚလာေတာ့  က်ေနာ့္ရဲ႕ (၂၁ - ၈ - ၂၀၁၂) ရက္စြဲနဲ႔ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ “ခံုရံုးနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ (၂၀၀၈) ရဲ့ကံၾကမၼာ”  ဆုိတာထဲမွာ အခုလုိေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။

“အခုကေတာ့ အရင္နဲ႔မတူ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ (၂၀၀၈) အေရကိုၿခံဳထားရေလေတာ့ အာဏာစားခြက္လုမႈေတြဟာ “ဥပေဒ ဆုိင္ရာအျငင္းပြားမႈပံုစံ”နဲ႔ေပၚထြက္လာတာကို က်ေနာ္တို႔ျပည္သူမ်ား ရႈစားၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာပြဲဦးထြက္ပါ။ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္“ဥပေဒအရ၊ဥပေဒနဲ႔အညီ” အက်ိဳးစီးပြားအျငင္းပြားမႈေတြလာဦးမွာပါ။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ (၂၀၀၈) ကို မဖ်က္ သိမ္းႏုိင္ေသးသမွ်ေပၚထြက္ေနဦးမွာပါ ” လုိ႔ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။

ျပႆနာေတြေပၚထြက္ေနတာ မဆန္းေပမယ့္ ဆန္းေနတာတစ္ခုကေတာ့ ဒီခ်ဳပ္ဥကၠ႒အမွဴးျပဳတဲ့လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားဟာ ဗုိလ္ေရႊမန္းလႊတ္ေတာ္ဂုိဏ္းနဲ႔ အလိုတူအလိုပါလႈပ္ရွားေနတဲ့ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။

 အနိမ့္ဆံုးအားျဖင့္ေတာ့ ဒီခ်ဳပ္ဥကၠ႒နဲ႔ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားဟာ ျဖစ္သင့္တဲ့အေနအထားတစ္ရပ္ကိုတင္ျပၿပီး မိမိတို႔ ရပ္တည္ခ်က္ကို အမ်ားသိေအာင္ေဖာ္ျပသင့္ပါလ်က္ မေဖာ္ျပတဲ့အျပင္၊ ဗိုလ္ေရႊမန္းလႊတ္ေတာ္ဂုိဏ္းဘက္ကေန မဲေပးေနတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ အေျခခံဥပေဒခံုရံုးကိစၥမွာ “ဥပေဒအရ မွန္တဲ့ဘက္ကရပ္ခဲ့တာ” လုိ႔ ဒီခ်ဳပ္အမတ္တစ္ဦးက ထုတ္ေျပာဖူးပါတယ္။

က်ေနာ့္အျမင္နဲ႔သေဘာထားကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးဆုိင္ရာရႈေဒါင့္၊ ဥပေဒပညာရပ္ဆုိင္ရာရႈေဒါင့္ေနရပ္တည္ၿပီး ေပၚေပါက္ေနတဲ့ျပႆနာရဲ့ မူလဇစ္ျမစ္၊ ေျဖရွင္းရမယ့္နည္းလမ္းနဲ႔ အက်ိဳးဆက္ေတြကို စနစ္တက်ေလ့လာသံုးသပ္ၿပီး တင္ျပသင့္တယ္လုိ႔ ယူဆတာပါ။

မူမမွန္တဲ့ “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ”ရဲ႕ သေႏၶပါအားနည္းခ်က္၊ လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနသူေတြရဲ့ အုပ္စုစြဲ၊ ဂုိဏ္းဂဏအစြဲ၊ အတၱေနာမတိ စတဲ့အခ်က္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ဆန္းစစ္ ေလ့လာသံုးသပ္ဖို႔မသင့္ေပဘူးလား။ ဒီခ်ဳပ္ထဲမွာ ဥပေဒဘာသာရပ္နဲ႔ကၽြမ္းဝင္တဲ့ ေရွ႔ေနေတြ၊ ပညာရွင္ေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ “ဆယ္ခါေလွ်ာက္လဲႏုိင္တယ္”ဆုိတဲ့ ပညာရွင္ေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ဒီလို မွိန္းေနသလဲဆုိတာ က်ေနာ္ မေတြးတတ္ပါဘူး။

(၂ - ၉ - ၂၀၁၂ ) ရက္ေန႔၊ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ၊ စာမ်က္ႏွာ (၆) မွာေဖၚျပထားတဲ့(ေဒါက္တာမာလာေအာင္ - ဒုတိယ ပါေမာကၡခ်ဳပ္- ရန္ကုန္အေရွ႔ပုိင္းတကၠသိုလ္)ရဲ့  “union level ဒြိဟ သုိ႔မဟုတ္ ျပည္ေထာင္စုအဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိျခင္း၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆန္းစစ္ခ်က္ ” ေဆာင္းပါးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေမးခြန္းေမးပါတယ္။

ဒီေမးခြန္းကို ဥပေဒေရးရာႏွင့္အထူးကိစၥရပ္မ်ား ေလ့လာဆန္းစစ္သံုးသပ္ေရးေကာ္မရွင္အဖြဲ႔ဝင္ ဦးဘရွိန္ က ျပန္လည္ေျဖၾကား  ရာမွာ “ႏုိင္ငံပိုင္သတင္းစာႏွစ္ေစာင္တြင္ ဤေဆာင္းပါး ပါရွိလာသည့္အတြက္ ေဆာင္းပါး၏ေနာက္ကြယ္၌ ပေရာဂတစ္စံုတစ္ရာရွိေန သလားဟု ေမးခြန္းထုတ္စရာရွိေနပါေၾကာင္း၊ ယခုအခ်ိန္အခါတြင္ မီးေလာင္ရာေလပင့္ျခင္း မျပဳလုပ္သင့္ပါေၾကာင္း” ေျဖၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။

“ဥပေဒပညာရွင္တစ္ဦး”ရဲ့ ယခုေဆာင္းပါးကိုလည္း  ဦးဘရွိန္ သုိ႔မဟုတ္ အျခားေသာ ဥပေဒေရးရာႏွင့္အထူးကိစၥရပ္မ်ား ေလ့လာဆန္းစစ္သံုးသပ္ေရးေကာ္မရွင္အဖြဲ႔ဝင္ တစ္ဦးဦးသို႔မဟုတ္၊ လႊတ္ေတာ္အမတ္တစ္ဦးဦးက “ေနာက္ကြယ္၌ ပေရာဂတစ္စံုတစ္ရာ ရွိေနသလား၊ မီးေလာင္ရာေလပင့္ မလုပ္သင့္ေၾကာင္း” ထပ္မံေျပာဆုိေလဦးမည္လား။

ဦးဘရွိန္ဟာ ထုိစဥ္က ေဒါက္တာမာလာေအာင္ရဲ့“ေဆာင္းပါး”ကို အခ်က္အလက္တိတိက်က်နဲ႔ တုန္႔ျပန္ႏုိင္ျခင္းမရွိပါဘူး။

 “တစ္ဖက္သတ္အျမင္၊ မွန္ကန္မႈမရွိေသာအျမင္”ေတြနဲ႔ တင္ျပထားတာလို႔သာ စြပ္စြဲအျပစ္တင္သြားပါတယ္။ “ႏုိင္ငံေတာ္ပိုင္ သတင္းစာမ်ားတြင္ပါရွိလာသင့္သည့္ ဥပေဒေဆာင္းပါး အဆင့္အတန္း မဟုတ္ပါေၾကာင္း”လုိ႔လည္း အကဲျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။

ထိုစဥ္က ဦးဘရွိန္၏ထိုသုိ႔ေျပာဆုိခဲ့မႈေတြကို “ဥပေဒေလ့လာသူတစ္ဦး”အခုလို ထိထိမိမိထုိးႏွက္ၿပီး ပညာေပးသြားခဲ့ပါတယ္။

“ဥပေဒပညာနဲ႔ေဒါက္တာဘြဲ႔ရရွိထားသူ ဥပေဒပညာရွင္တစ္ဦးရဲ့ ဥပေဒနဲ႔စပ္လ်ဥ္းသည့္အျမင္ေတြ၊ ဥပေဒဆိုင္ရာအယူအဆေတြကို ေရးသားထားတဲ့ဒီလိုေဆာင္းပါးမ်ိဳးကို ေဝဖန္သံုးသပ္ေနျခင္းဟာလည္း လြန္စြာနားလည္ရခက္လွသလုိ တန္ဖုိးရွိလွတဲ့ ဥပေဒေထာက္ျပခ်က္ေတြကို တန္ဖိုးမထားခဲ့တာဟာလည္း စိတ္မေကာင္းဖြယ္ရာ ေတြ႔ခဲ့ရၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ပညာရွင္ကို ပညာပုိင္းအရသာ ေဝဖန္တုံ႔ျပန္ႏုိင္ရင္တုံ႔ျပန္၊ မတုံ႔ျပန္ႏုိင္ရင္ေတာ့ နမူနာယူသင့္တယ္လုိ႔ ယူဆမိတယ္”

“ဥပေဒပညာရွင္တစ္ဦး”ဆုိသူက “နမူနာယူသင့္တယ္”လုိ႔ ဦးဘရိွန္ တစ္ဦးတည္းကို ပုဂၢလဓိ႒ာန္ေဝဖန္သြားတာ မဟုတ္ဘဲ၊ ဗိုလ္ေရႊမန္းလႊတ္ေတာ္ဂုိဏ္းတစ္ခုလံုးကိုပါ တတ္ေယာင္ကားေတာ့မလုပ္နဲ႔ဆုိၿပီး စိန္ေခၚလုိက္တာျဖစ္မယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။

 “အေမွာင္ထဲကေန ခဲနဲ႔ေပါက္ေနတာ”ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး။

က်ေနာ္ကေတာ့ “ဥပေဒပညာရွင္တစ္ဦး”ဆုိသူဟာ “ထူးျခားတဲ့ စြမ္းရည္သတၱိတစ္မ်ိဳး လက္ဝယ္ရွိထားသူ” ျမဝတီသတင္းစာ ေပၚမွာ ကိုယ္ထင္ျပလာတဲ့ “ေဒါက္တာဆိတ္ဖြား” မ်ားျဖစ္ေနမလားဆုိၿပီး အေတြးသံသယပြားေနမိပါတယ္။

အကယ္၍ အခဲမေက်ႏုိင္တဲ့ဗိုလ္ေရႊမန္းလႊတ္ေတာ္ဂုိဏ္းက“ဥပေဒပညာရွင္တစ္ဦး”ဘယ္သူလဲ၊ စစ္တပ္ပုိင္ “ျမဝတီသတင္းစာ”က ဒီေဆာင္းပါးကို ဘာေၾကာင့္ထည့္သြင္းေဖာ္ျပရသလဲဆုိတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေလ့လာစံုစမ္းေဖာ္ထုတ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ယေန႔လႊတ္ေတာ္ ႏုိင္ငံေရးဟာ သဲထိတ္ရင္ဖုိဇာတ္ကားတစ္ခုလို စိတ္ဝင္စားဖြယ္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ျမင္ယူဆမိပါေၾကာင္းႏွင့္ “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ“ မဖ်က္သိမ္းႏုိင္သမွ် ဇာတ္ထုတ္ေတြဇာတ္ရႈပ္ေတြကို ရႈစားၾကရပါဦးမယ္ျဖစ္ပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးလုိက္ပါရေစ။

-   “ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို လိုသလိုသံုးဖို႔ ထင္သလို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုၾကမည္လား” (ဥပေဒေလ့ လာသူတစ္ဦး) ျမဝတီသတင္းစာ၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၉ ရက္၊ စာမ်က္ႏွာ (၁၈ - ၁၉)

-ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ ၆ ရက္

read more

"ဆန္းႏွင့္ ၾကည္" (ဒဂုန္တာရာ)

"ဆန္းႏွင့္ ၾကည္" (ဒဂုန္တာရာ) ဂ်ပန္၀င္ေရာက္လာေသာ ၁၉၄၂ တြင္ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ေရာက္ပါၿပီ။ အဂၤလိပ္မ်ားထြက္ခြာၿပီးေနာက္ ဂ်ပန္တို႔ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ဗိုလ္မွဴးရန္ႏုိင္က က်ေနာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢလုပ္ေဖၚလုပ္ဖက္။ တကၠသုိလ္သမဂၢအတြင္းေရးမွဴး ကုိထြန္းရွိန္ သူက ‘ရန္ကုန္သိမ္းၿပီးၿပီဗ်၊ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ကသိမ္းတာ၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ား ရန္ကုန္သြား၊ အလံျပဘုရားလမ္းကုိသြား၊ ပတ္ခ္ဟုိတယ္မွာ က်ေနာ္တို႔လူေတြရွိတယ္’ သေဘၤာႀကံဳနွင့္ က်ေနာ္ရန္ကုန္သြားသည္။ အေရွ႔အာရွစစ္ျဖစ္သည္ႏွင့္ ရန္ကုန္ကုိ ဂ်ပန္တုိ႔ကဗုံးႀကဲလုိက္သည္။ ထုိအခါ အသြားအလာမ်ား ပ်က္ကုန္ေတာ့သည္။ ခါတုိင္းသြားေနက် ဧရာ၀တီသေဘၤာလည္း မရွိေတာ့။ သည္ေတာ့ ဘုိကေလးမွ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ ပန္းခ်ီဆရာကုိအုန္းလြင္တုိ႔ပါလာေသာ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ က်ဳိက္လတ္ဆိုက္သည္ႏွင့္ က်ေနာ္ လုိက္သြားသည္။ ညဘက္ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းသို႔ကပ္ခြင့္မရ၍ ခေနာင္တုိ႔ဘက္တြင္ တညအိပ္၍ ေနာက္ေန႔နံနက္ေစာေစာ ရန္ကုန္ေရာက္သြားသည္။
ၾကည့္ျမင္တုိင္ဆိပ္ကမ္းမွေန၍ အလံျပဘုရားလမ္းမွေန၍ အလံျပဘုရားလမ္းရွိ ပတ္ခ္ဟုိတယ္သုိ႔တန္းသြားလိုက္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ေတြ႔ပါၿပီ၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢလုပ္ေဖၚကုိင္ဖက္မ်ား၊ သူတုိ႔သည္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္သားမ်ား ျဖစ္ေနၾကေပၿပီ။ လန္ကတ္စတာလမ္းေထာင့္ရွိ မက္သဒစ္ေက်ာင္း (ယခု အထက ၁ ဒဂုံ) သည္ BIA ေခၚ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္၏ စစ္႐ုံးခ်ဳပ္ျဖစ္ေနေပၿပီ။ ယင္းဗမာ့တပ္မေတာ္ စစ္႐ုံးခ်ဳပ္ေရွ႔ဘက္ရွိ ယခင္ အဂၤလိပ္သံအမတ္ႀကီးအိမ္တြင္ ဗုိလ္ေအာင္ဆန္းကုိသြားေတြ႔ရသည္။ ဗိုလ္လက္်ာကေခၚ၍ ပါသြားသည္။ ကုိေအာင္ဆန္းကုိ ေရညႇိစိမ္းေရာင္သကၠလပ္စစ္၀တ္စုံႏွင့္ ခါးတြင္လည္းဓားခ်ိတ္လ်က္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲတြင္တမ်ဳိးျဖစ္သြားသည္။ အံ့လည္း အံ့ဩသြားသည္။ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ေသာ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ႐ုပ္ပုံလႊာ။ ယခင္ျမင္ေနက် သခင္ေအာင္ဆန္း၏႐ုပ္ကားခ်ပ္ကေတာ့ ပင္နီအေပၚဖုံး၊ ေရႊေတာင္လုံခ်ည္ႏွင့္၊ သမိုင္းဆိုသည္ကလည္း ေျပာင္းလဲတတ္သည္မဟုတ္ပါလား။ ယခင္ကေတာ့ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သူက သခင္ေအာင္ဆန္းေခၚလွ်င္ႀကိဳက္သူ၊ ယခု ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတဲ့။ ထုိအခါ ဗိုလ္ေတဇဟုလည္း ေခၚသည္။ နာမည္က မတြင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းနာမည္ကသာ သမုိင္းတြင္သြားသည္။ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းအနီးရွိ ပတ္ခ္ဟုိတယ္တြင္ က်ေနာ္မတည္း၊ လူမ်ားေနသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ေက်ာင္းေနဖက္ ကုိထြန္းလွ ေခၚသြားေသာ လန္ကတ္စတာလမ္းရွိ ထရီနီတီေဂဟာဟုေခၚေသာအမ်ဳိးသမီးေဆာင္သုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ အမ်ဳိးသမီးေဆာင္တြင္ တနသၤာရီဘက္တြင္ေရာက္ရွိေနေသာ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ခ်ီတက္ရာလမ္းေၾကာင္းရွိ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဖြဲ႔လွ်င္သုံးရန္ေခၚလာေသာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ား စုေနသည္။ ေဘာ္ဒါေဆာင္ သေဘာ။ က်ေနာ္ အဲသည္မွာ တည္းလုိက္သည္။ က်ေနာ့္အတြက္ စႏၵရားတလုံးယူေပးထားသည္။ အေတာ္ပဲ။
တညေနတြင္ ကုိေအာင္ဆန္း ေဆး႐ုံတက္ေနသည္ဆို၍သြားၾကည့္ရန္ က်ေနာ့္ကုိလာေခၚၾကသည္။ သူတုိ႔ကေတာ့ သခင္သန္းထြန္း၊ ကုိဗဟိန္း၊ ဗိုလ္လက်္ာ၊ ကုိေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ ဗုိလ္ေအာင္ဆန္းကို ခုတင္တလုံးႏွင့္ေတြ႔ရသည္။ သူတုိ႔က က်ေနာ့္ကုိ ‘ခင္ဗ်ားလူႀကီး ၾကည့္လုပ္ဦးဗ်၊ ၾကည္တုိက္မွ ေဆးေသာက္မယ္ျဖစ္ေနတယ္ဗ်’ ဟု သူ႔ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပၾကသည္။ ကုိေအာင္ဆန္းကေတာ့ မထုံတက္ေသး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ၿပံဳးလုိက္မိသည္။ ‘ခင္ဗ်ားနဲ႔မိတ္ဖဲြ႔ေပးရမယ္ဗ်၊ လာ၊ မခင္ၾကည္နဲ႔မိတ္ဖဲြ႔ေပးရမယ္၊ အေပၚဆုံးထပ္မွာေနတယ္ လာ’ ဟု တေယာက္ကေျပာ၍ က်ေနာ္တို႔လူစုသည္ ေဆး႐ုံႀကီးလုပ္ထားရာအေပၚထပ္သုိ႔ တက္သြားၾကသည္။ (ဒုိင္အုိမိန္းကေလးေက်ာင္းကို စစ္အတြင္းက ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံအျဖစ္ျပဳလုပ္ထားသည္) သုံးထပ္တြင္ျဖစ္မည္ထင္သည္။ အထဲေရာက္ေသာအခါ ဆရာမ မခင္ၾကည္ႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ဧည့္ခန္းတြင္ စႏၵရားႀကီးတလုံးရွိသည္။ ‘တေယာက္ကုိ သီခ်င္းဆိုခုိင္းရမယ္ဗ်၊ ခင္ဗ်ားတီး’ က်ေနာ့္ကုိ စႏၵရားေရွ႔သို႔ ပုိ႔လုိက္သည္။ မခင္ၾကည္က အခန္းထဲျပန္၀င္သြားသည္။ စႏၵရားခလုပ္မ်ားကုိ က်ေနာ္စမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ တီးလုိ႔မရ၊ အသံမ်ားပ်က္ေနသည္။ ႀကဳိးညႇိမထားသျဖင့္ ဘယ္လုိမွတီး၍မရ၊ က်ေနာ္ကလည္း ဇီဇာေၾကာင္သည္။ စႏၵရားအသံေကာင္းေကာင္းမွ တီးခ်င္သည္။ ‘လုပ္ေလဗ်ာ၊ သီခ်င္းတပုဒ္’ တေယာက္က ေျပာလုိက္သည္။ ‘တီးလုိ႔ မရဘူးဗ်၊ ႀကိဳးက်ေနတယ္၊ တီးရင္အသံေၾကာင္တယ္’ သူတုိ႔က နားမလည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေကာ္ဖီမ်ားေရာက္လာသည္။ ကုိေအာင္ဆန္း၏ခ်စ္သူ မခင္ၾကည္က ျပန္ထြက္မလာ။ က်ေနာ္ ေကာင္းစြာမွတ္မိေနသည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔အသုိင္းအ၀ုိင္းတြင္ က်ေနာ္တေယာက္သာ စႏၵရားတီးတတ္၍ က်ေနာ့္ကို မၾကာခဏတီးခုိင္းသည္။ မခင္ၾကည္ ျပန္ထြက္မလာသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ ရွက္ေနဟန္တူသည္။ က်ေနာ္တုိ႔လူစုမွာ အသက္ပင္ ၃၀ မေက်ာ္ေသး။ က်ေနာ္က သည္အသိုင္းအ၀ုိင္းထဲတြင္ အသက္အငယ္ဆုံး။ ထုိအခါက အသက္ ၂၂၊ ကုိေအာင္ဆန္းက ၂၆ ႏွစ္၊ ကုိေက်ာ္ၿငိမ္း၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ကုိဗဟိန္းတုိ႔ကလည္း က်ေနာ့္ထက္ႀကီးၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ မခင္ၾကည္ကုိ က်ေနာ္က ၾကည့္ေကာင္းသူဟု ခံစားမိသည္။ မ်က္ခုံးေမႊးထူထူ၊ မ်က္ႏွာထားလည္း ခ်ဳိသည္။ ၾကည္လင္ ခ်ဳိျမ၊ ေလွကားထစ္မွ က်ေနာ္တို႔ဆင္းလာေသာအခါ ေခ်ာသားပဲဗ်၊ ကုိေအာင္ဆန္းေရြးတာမဆိုးဘူး’ ဟု က်ေနာ္က ေျပာလုိက္သည္။ သူတုိ႔ကလည္း တေယာက္တေပါက္ ေျပာၾကျပန္သည္။ ထုိအခါက က်ေနာ္တုိ႔သည္ ငယ္ရြယ္သူမ်ားျဖစ္သည္။
ကုိေအာင္ဆန္း ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီးမွ မခင္ၾကည္ကုိ လက္ထပ္မည္ဟူေသာသတင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းတြင္ ပ်ံ႔နွံ႔သြားသည္။ ယင္းသုိ႔ ဂ်ပန္၀င္စက က်ေနာ္တုိ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လက္ထပ္သြားၾကသည္။ ပထမဦးဆုံး လက္ထပ္သူက ကုိလွေအာင္၊ သူက ဖ်ာပုံသူသန္းသန္းႏွင့္ လက္ထပ္သည္။ မဂၤလာလက္ထပ္ထမင္းစားပဲြတြင္ က်ေနာ္ စႏၵရားတီးသည္။ လူမ်ားမ်ားမဟုတ္၊ က်ေနာ္တုိ႔အသုိင္းအ၀ိုင္းသာ။ ဗိုလ္လက်္ာ ေရႊေတာင္ၾကားရွိ ဧည့္ခန္းေဆာင္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔ လူစု စုေ၀းေနၾကသည္။ က်ေနာ္ေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ထုိအခါက နာမည္ေက်ာ္ၾကားေနေသာ စႏၵရားဆရာစိန္ေ၀လွ်ံက တီးေနသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းက က်ေနာ္ေရာက္ၿပီးမၾကာခင္ စိန္ေ၀လွ်ံရွိရာသုိ႔သြားကာ ‘ခဏေနဦးဗ်၊ ေဌးၿမိဳစႏၵရားတီးမလို႔’ ဟု ေျပာလုိက္သည္။ က်ေနာ္အံံ့ဩသြားသည္။ ဘယ္နဲ႔ဗ်ာ တေယာက္တီးေနစဥ္ သီခ်င္းမဆုံးခင္ရပ္ခုိင္းရသည္လုိ႔။ က်ေနာ္ မအံ့ဩေတာ့ ကိုေအာင္ဆန္းက သည္လုိလူမ်ဳိး။ လြန္ခဲ့ေသာ တပတ္ခန္႔ကပင္ သခင္ျမအိမ္ရွိ စႏၵရားကုိ က်ေနာ္တီးေနစဥ္ ကိုေအာင္ဆန္း စစ္၀တ္စစ္စားႏွင့္၀င္လာသည္ က်ေနာ္ေဘးတြင္ ကိုထြန္းလွက သီခ်င္းဆိုေနသည္။ ‘သည္လုိအခါမ်ဳိးမွာ ခ်စ္ၾကမယ္ ၾကင္နာၾကမယ္ သီခ်င္းကမဟန္ဘူးဗ်’ ဟု က်ေနာ့္ကုိၾကည့္ကာ ေျပာလုိက္သည္။ က်ေနာ္က ပထမေတာ့ သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း ဘယ္လုိလူပါလိမ့္ဟုေတြးမိသည္။ က်ေနာ္ဆက္တီးသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းကလည္း ဆက္ေျပာသည္မဟုတ္။ ခ်က္ခ်င္း ေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္အျပင္သုိ႔ ထြက္သြားသည္။ ေဟာအခုက်ေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ အတင္းတီးခုိင္းျပန္သည္။ က်ေနာ္က မတီးခ်င္၊ မတီးခ်င္သည္မွာ အျခားမဟုတ္ စိန္ေ၀လွ်ံတီးေနသည္ကုိရပ္ခုိင္း၍ က်ေနာ့္ကုိ တီးခုိင္းသည္ကို က်ေနာ္မႀကိဳက္။ သူကေတာ့ မရ။ က်ေနာ္က ထုိင္ေနရာမွမထသည္ကို လက္ႏွင့္ေခၚၿပီး အတင္း လုပ္ပါဦးဗ်။ ကဥၥနသီိခ်င္းဟု ဆိုလုိက္သည္။ အားလုံးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး က်ေနာ္သီခ်င္းတီးလုိက္သည္။ ဖန္ခြက္ထဲတြင္ ေရႊေရာင္တဖ်တ္္ဖ်တ္ ဆာေကးနံ႔တသင္းသင္း။ အေပါင္းအသင္းမ်ားမွာ ကသူ က။ ဦးဘဂ်မ္းက ဖုိး၀႐ုပ္ႀကီးကဲ့သို႔ တလႈပ္လႈပ္၊ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လက္ထပ္သြားၾကသည္ကို က်ေနာ္ အံ့ဩေနသည္။ သခင္ခ်စ္၊ ေက်ာင္းဆရာသခင္ခ်စ္က သူ႔တပည့္မေလး ခင္သန္းညြန္႔ႏွင့္ လက္ထပ္သည္။ သည္လူေတြ ဘယ္လုိလူေတြလဲ။ က်ေနာ္ေတြးမိသည္။ သူတုိ႔ကို ေကာင္းစြာနားမလည္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း တေယာက္ေယာက္ႏွင့္ စေနၾကသည္။ အဆုိးဆုံးက ဗိုလ္စႀကၤာ၊ သူက က်ေနာ့္ စႏၵရားလက္သံကုိ သေဘာက်ေနသည္။ သူ႔အိမ္္ရွိ ျပင္သစ္ပေလရယ္ သုံးေခ်ာင္းေထာက္စႏၵရားႀကီး၊ ဂရင္းပီယာႏုိ က်ေနာ္ပဲတီးရသည္။ သူႏွင့္အတူေနသူ ေဂ်ာ္ဂ်ီ ကိုတင္ေအာင္က အဂၤလိပ္သီခ်င္းႀကီးမ်ားကုိ ေကာင္းစြာတီးတတ္သူ၊ ဗမာသီခ်င္းေတာ့ သူ မတီးတတ္၊ ကုိတင္ေအာင္ မွာ ၁၉၃၆ က အုိးေ၀မဂၢဇင္းေကာ္မတီတြင္ပါသူ၊ (ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကိုတင္ေအာင္သည္ မခင္ၾကည္၏ညီမ အမာႏွင့္ လက္ထပ္သြားသည္) က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုေအာင္ဆန္း ေလွာ္တာျဖစ္မွာပဲဟု ေတြးမိသည္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိ။ ထုိအခါက က်ေနာ္သည္ ေရႊေတာင္ၾကားရွိ ဗိုလ္လက္်ာအိမ္မွစႏၵရားကို တီးျဖစ္သည္။ ေရႊေတာင္ၾကားရွိ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္အရာရွိႀကီးမ်ားေနထုိင္ေသာအိမ္တုိင္းလုိလုိ စႏၵရားရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ တီးသူက မရွိ။ က်ေနာ္ကုိ သူတုိ႔က ေမွ်ာ္တတ္ၾကသည္။ က်ေနာ္ ဗိုလ္လက္်ာအိမ္မွစႏၵရားကို သိပ္ႀကိဳက္သည္။ အသံက ခ်ဳိသည္။ က်ေနာ္ တီးေနစဥ္ ကိုေအာင္ဆန္း ကားႀကီးႏွင့္ေရာက္လာသည္။ ထုိအခါက ဗိုလ္လက်္ာအိမ္တြင္ ကိုဗဟိန္း ေနသည္။
‘ကိုဗဟိန္း ဘယ္မလဲဗ်’ ဟု က်ေနာ့္ကုိလွမ္းေမးမွ စႏၵရားကုိရပ္ကာ ‘မရွိဘူး ကုိေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္းအျပင္ထြက္သြားတယ္’
‘လာဗ်ာ က်ေနာ္နဲ႔လုိက္ခဲ့စမ္းပါ မဂိုလမ္းမွာ ပလာတာသြားစားရေအာင္’ ဟု ရပ္ရင္းေျပာသည္။ ‘ေနပါဦးဗ် ျဖည္းျဖည္းေပါ့’ က်ေနာ္က မဂိုလမ္းကုိ ပလာတာသြားစားမည္ကုိ သိပ္မႀကဳိက္၊ သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျဖစ္ၿပီမဟုတ္လား၊ သည္ေနရာမ်ဳိးကို တေယာက္တည္းမသြားသင့္ဟု ထင္သည္။ က်ေနာ္က သိပ္မလုိက္ခ်င္၊ သူထုိင္ၿပီးေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စကား တေျပာေျပာ၊ သူက လက္ထပ္မည္အေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို ေျပာသည္။ ‘က်ေနာ္သိေနတဲ့ကိစၥပဲ၊ အိ္မ္ေထာင္မႈဆိုတာလည္း အႏုပညာရွိတယ္ဗ်’ ဟု သူက က်ေနာ့္ကို အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေျပာလုိုက္သည္။ ကိုေအာင္္ဆန္းက အဂၤလိပ္လုိတခါတရံေျပာတတ္သည္။ က်ေနာ္က ၿပံဳးလုိက္သည္။ က်ေနာ္က အႏုပညာသမားဆုိ၍ က်ေနာ့္ကို သည္စကားေျပာျခင္းျဖစ္မည္။ က်ေနာ္တို႔ စကားေျပာလုိက္သည္မွာ အေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ သူလည္း ပလာတာ စားခ်င္စိတ္ေပ်ာက္သြားၿပီလား မသိ၊ က်ေနာ့္ကုိ မေခၚေတာ့။ မၾကာမီပင္ ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီးဧည့္ခန္းေအာက္ထပ္တြင္ လက္ထပ္ပဲြက်င္းပသည္။ ထုိအခါကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လက္ထပ္သည့္သတင္းမွာ ဟုိးဟုိးေက်ာ္သြားသည္။ ကိုေအာင္ဆန္း လက္ထပ္သြားသည္။ လက္မထပ္ခင္ ၂ လ ေလာက္ကလားမသိ၊ သူႏွင့္က်ေနာ္တုိ႔ အတူေနၾကေသးသည္။ ပထမ က်ေနာ္ ဗိုလ္ေဇယ်အိမ္တြင္ေနသည္။ ဗိုလ္ေဇယ် အထက္ဗမာျပည္ စစ္ထြက္သြားၿပီး သခင္တင္ဦးႏွင့္က်ေနာ္တုိ႔ ကိုေအာင္ဆန္းအိမ္သုိ႔ ေျပာင္းသြားၾကသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းက သူႏွင့္အတူလာေနရန္ေခၚသျဖင့္ ေျပာင္းသြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ထပ္အၿပီးတြင္ ေရႊေတာင္ၾကားရွိ အေျမာက္ ၂ လက္ႏွင့္အိမ္မွ အင္းလ်ားကန္ေဘးရွိတထပ္အိမ္ေလးသုိ႔ ေျပာင္းသြားသည္။ ထုိအခါက အေရးေတာ္ပုံရာဇ၀င္အမည္ရွိ စာအုပ္တအုပ္ ေရးေနသည္။ ယင္းစာအုပ္ကို ကုိိဗဟိန္းကေတာ့ က်ေနာ့္ကုိသာ ေရးေစသည္။ ေရးေစလုိသည္မွာ အျခားအေၾကာင္းမဟုတ္၊ ဂ်ပန္သုိ႔ သြားသည့္အေၾကာင္း။ က်ေနာ္က ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္၀င္မ်ားကုိ လုိက္ေမးရသည္။ ထုိအခါကေတာ့ ဗိုလ္ရန္ေအာင္ႏွင့္သာ ေမးရသည္။ ယင္းစာအုပ္ေရးသည့္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ က်ေနာ္ ကိုေအာင္ဆန္းထံသြားသည္။ သူက လက္ထပ္ခါစ အင္းလ်ားကန္ေဘးရွိအိမ္တြင္ ေနသည္။ သခင္တင္ဦးႏွင့္က်ေနာ္တုိ႔သြားၾကသည္။ မခင္ၾကည္ႏွင့္အတူတြဲ၍ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ ဆင္၀င္မွေန၍ အိမ္ထဲသို႔၀င္ၿပီး စကားေျပာၾကသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ရႊင္ပ်ေနသည္ကို က်ေနာ္ သတိထားမိသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ယခင္လုိ ႐ႈသိုးသုိးမ်က္ႏွာမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့။ ယခုေတာ့ ျပဳံးစစ၊ ခ်ဳိျမျမ၊ မခင္ၾကည္ကုိလည္း က်ေနာ္က ယခင္က ထင္ထားသည့္အတုိင္း ေခ်ာေမာသူဟုနားလည္ထားသည္။ သခင္တင္ဦးႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ကိုုေအာင္ဆန္းတုိ႔လင္မယားအိမ္မွ ျပန္လာၾကသည္။
သခင္တင္ဦးႏွင့္က်ေနာ္က စာအုပ္အေၾကာင္းလည္းေတြး၊ ကုိေအာင္ဆန္းတို႔အေၾကာင္းလည္းေတြး။ သူ႔ဘ၀ ဆန္းသစ္လာၿပီဟု က်ေနာ္က ေတြးေနသည္။ က်ေနာ္တုိ႔အသိုင္းအ၀ုိင္းတြင္ သူကတမ်ဳိး၊ မ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္ၾကဳတ္၊ သူက လြတ္လပ္ေရးအေၾကာင္းကုိသာ ေတြးေနသည္။ ယခု အိမ္ေထာင္က်ၿပီဆိုေတာ့ သူ၏ဘ၀သည္ရႊန္းပလာၿပီဟုု က်ေနာ္က ေတြးေနမိသည္။ ထုိကာလက က်ေနာ္တုိ႔၏ အသုိင္းအ၀ုိင္းမ်ားျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ေဇယ် စသူတုိ႔လည္း လက္ထပ္သြားၾကသည္။ သခင္သန္းထြန္းက မခင္ၾကည္အမႏွင့္ လက္ထပ္သြားသည္။ ဗိုလ္ေဇယ်မွာ ၁၉၃၉ မႏၲေလး အေရးေတာ္ပုံတြင္ ပုလိပ္မ်ားပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရ၍ ေဆး႐ုံတက္ေနစဥ္က ပန္းသီးလာေပးေသာေက်ာင္းသူေလးႏွင့္ လက္ထပ္လုိက္သည္။ ဗုိလ္လက်္ာကလည္း ပဲခူးသူ မခင္လွႏွင့္လက္ထပ္သြားသည္။ အလွက က်ေနာ္ႏွင့္သီခ်င္းဆိုဖက္။ သူတုိ႔ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လက္ထပ္သြားၾကသည္ကို က်ေနာ္ ဤသုိ႔ေတြးသည္။ က်ေနာ္က ကိုဗဟိန္းလက္ထပ္ၿပီးစ စစ္မျဖစ္မီကာလက အိမ္ေထာင္ေရးအေၾကာင္းေဆြးေႏြးဖူးသည္။ က်ေနာ္ ကိုဗဟိန္း၏အေတြးအေခၚကုိ မွတ္မိေနသည္။
ကုိဗဟိန္းက လက္ထပ္တယ္ဆိုတာ ဒုကၡသုတ္ခေတြကုိ ေ၀မွ်ဖို႔ပဲဗ်ဟုေျပာသည္။ ယခုလည္း သူတုိ႔သည္ ဖက္ဆက္ဂ်ပန္မ်ားႏွင့္ေပါင္းရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိသည္ မဟုတ္၊ သုိ႔ေသာ္ သမုိင္းဆိုသည္က တမ်ဳိး၊ ကိုေအာင္ဆန္းသြားသည္က တ႐ုတ္ျပည္၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ဆက္သြယ္ရန္ အမြဳိင္သုိ႔သြားျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ‘သမုိင္းကံၾကမၼာ’ ေၾကာင့္ ဂ်ပန္သုိ႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ သူတို႔ ဖက္ဆစ္မ်ားႏွင့္မေပါင္းခ်င္သည္ကုိ က်ေနာ္သိေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔စိတ္ဓာတ္က်ေနသည္ဟု က်ေနာ္ေတြးသည္။ စိတ္ဓာတ္က်သည့္အခါ မိမိ၏စိတ္ဆင္းရဲမႈကိုေ၀မွ်မည့္ခ်စ္သူကုိ တမ္းတမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔သည္ တေယာက္ၿပီးတေယာက္လက္ထပ္သြားၾကသည္ဟု ယူဆမိသည္။ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းလည္း ဂ်ပန္ေခတ္ကတည္းက လက္ထပ္သြားသည္။ သူ႔ဇနီး မႏြယ္က က်ေနာ္ႏွင့္ေက်ာင္းေနဖက္။ လက္ထပ္ျခင္းဆိုသည္မွာ မိမိတို႔ဘ၀၏ အဆိုးအေကာင္း အေတြ႔အႀကဳံကုိေ၀မွ်ခံစားျခင္းဟု ယေန႔တုိင္ ေတြးေနသည္။ တေယာက္တည္းစိတ္ဆင္းရဲျခင္းထက္ မိမိစိတ္ဆင္းရဲျခင္းကိုေ၀မွ်မည့္ခ်စ္သူႏွင့္ေနရျခင္းသည္ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းျဖစ္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္တုိ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းက သူတုိ႔သည္ လက္ထပ္ၾကေလသလား၊ အသက္ထက္ဆုံးပင္ သူတုိ႔ဇနီးမ်ားႏွင့္ ေပါင္းသင္းေနထုိင္ၾကသည့္အေထာက္အထားရွိၾကသည္မွာ ထင္ရွားသည္။ သူတုိ႔လက္ထပ္သြားၾကေသာ္လည္း သူတုိ႔၏ မူလယုံၾကည္ခ်က္သည္ ေျပာင္းလဲမသြား၊ ယင္းသည္ ခ်စ္ေမတၱာစစ္ မဟုတ္ပါလား။ ဒဂုန္တာရာ (၂၃-၂-၉၉)

read more

“၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး” ရြာလည္ေပေတာ့မည္ (တူေမာင္ညိဳ)

“၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး”  ရြာလည္ေပေတာ့မည္ (တူေမာင္ညိဳ) (၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္ ၂၇ )

 ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီစနစ္၌ ႏုိင္ငံေရးပါတီတစ္ရပ္သည္ (အာဏာရပါတီျဖစ္ေစ/ အတုိက္အခံပါတီျဖစ္ေစ)ပါလီမန္တြင္း/ပါလီမန္ပ၊ လႊတ္ေတာ္တြင္း/လြတ္ေတာ္ပ တုိက္ပြဲ စစ္မ်က္ႏွာနွစ္ရပ္စလံုးဖြင့္၍ တုိက္ပြဲဝင္ရမည္သာျဖစ္သည္။ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီစည္းဝုိင္းထဲကနိုင္ငံေရးပါတီတစ္ရပ္သည္ ႀကိဳးဝုိင္းထဲကလက္ေဝွ႔သမားတစ္ဦးကဲ့သုိ႔ပင္ သူ၏က်င္လည္စြာ၊ လ်င္ျမန္စြာလႈပ္ရွားႏုိင္သည့္ အဆုတ္အတက္ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္အညီ ဘယ္/ညာလက္သီးႏွစ္လုံးျဖင့္ တစ္ဖက္ယွဥ္ၿပိဳင္သူကို ထိထိမိမိထိုးႏွက္ရလိမ့္မည္။ အာဏာရပါတီ၏ မူဝါဒ၊ ေပၚလစီမ်ား၊ လက္ေတြ႔ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကို အတုိက္အခံပါတီတစ္ရပ္အေနျဖင့္ ျပည္သူလူထု၏ လက္ေတြ႔ႏွင့္ေရရွည္အက်ိဳးစီးပြားဘက္မွ ရပ္တည္ကာ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆန္းစစ္၊ ေထာက္ျပ၊ ေဝဖန္၊ ဖြင့္ခ်ရလိမ့္မည္။ “၂၀၀၈အေျခခံ ဥပေဒ” စည္းဝုိင္းထဲတြင္ မွတ္ပံုတင္ပါတီတစ္ရပ္အတြက္ ထိုကဲ့သုိ႔လြတ္လပ္မႈႏွင့္ဒီမုိကေရစီအခြင့္အေရးမ်ား အျပည့္အဝရွိပါ၏ေလာ။

ထုိ႔အျပင္ တစ္ဖက္မွလည္း အာဏာရပါတီ၏လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားအနက္မွ ျပည္သူ႔အက်ိဳးလက္ေတြ႔ျဖစ္ထြန္းမႈ ရွိေသာ တစ္ခုျခင္းကိစၥမ်ား၌ အတူယွဥ္တြဲေဆာင္ရြက္ၾကရတာမ်ိဳးလည္း ရွိေပလိမ့္မည္။

လက္ေတြ႔၌ ဒီခ်ဳပ္သည္ ဤသို႔မလုပ္ခဲ့/မလုပ္ႏုိင္ခဲ့။ “မတိုက္ခံ ပါတီ NLD” ဟုပင္ အခ်ိဳ႔ကေျပာေနၾကသည္။

လႊတ္ေတာ္တြင္း၌လည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ တုိက္ပြဲဆင္ျခင္းမျပဳႏုိင္သလုိ၊ လႊတ္ေတာ္ပတုိက္ပြဲမ်ားကို လည္း လ်စ္လ်ဴရႈထားသည္။ ပစ္ပယ္ထားသည္။ လႊတ္ေတာ္ပတုိက္ပြဲဝင္မႈမ်ား/တိုက္ပြဲေနသူမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ႏွာေစးေနသည္ သုိ႔မဟုတ္ ပစ္ပစ္ခါခါ ေျပာတတ္သည္။

နာယကႀကီးဦးဝင္းတင္ကမူ လြတ္ေတာ္တြင္း/လြတ္ေတာ္ပတုိက္ပြဲသည္ လူတစ္ေယာက္ ဘယ္/ညာေျခလွမ္းလွမ္းသကဲ့သို႔ ညီညာရမည္ဟူသည့္သေဘာမ်ိဳးုေျပာဖူးသည္ကို မွတ္သားရဖူးသည္။ လႊတ္ေတာ္ပတုိက္ပြဲမ်ားကို ေကာင္းခ်ီးၾသဘာေပးေလ့ရွိ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဒီခ်ဳပ္ပါတီသည္  နာယကႀကီးေျပာသကဲ့ ေျခလွမ္းမ်ိဳး လွမ္းပါ၏ေလာ။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရလွ်င္မူ ယေန႔လႊတ္ေတာ္တြင္းတုိက္ပြဲဆုိသည္မွာ ဒီခ်ဳပ္ပါတီအဖို႔ေျပာရလွ်င္ မတုိက္ခင္ကပင္ ရႈံးေနၿပီးသား ျဖစ္သည္။

အဆိုတစ္ခု/ဥပေဒၾကမ္းတစ္ရပ္ကိုေဆြးေႏြး/အတည္ျပဳၾကရာ၌ ဒီခ်ဳပ္အမတ္ဦးေရသည္ ထည့္စဥ္းစားရန္ မလိုအပ္ေသာအေနအထားကို ယေန႔လႊတ္ေတာ္တြင္း၌ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီက ပုိင္ဆုိင္ရရွိထားသည္။  ဗိုလ္ေရႊမန္းကဆိုလွ်င္ သမၼတဗိုလ္သိန္းစိန္ကို ဖုတ္ေလသည့္ငါးပိရွိတယ္လုိ႔ပင္ ပမာမထားဘဲ၊ အႀကိမ္ႀကိမ္“ေက်ာ”ေနသည္ကို အားလံုးမ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ သမၼတသည္ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ကို နာခံေနရသည္။ “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ” အရ သမၼတအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ျဖစ္ပံု ရေသာ္လည္း ထုိသမၼတအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္သည္ “လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒အလိုက်သမၼတစနစ္”ျဖစ္ေနသည္။ သုိ႔ျဖင့္ အရာရာကိုျပ႒ာန္းေနသူမွာ ဗိုလ္ေရႊမန္းပင္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ယင္းအခ်က္ေၾကာင့္ ဒီခ်ဳပ္ဥကၠ႒သည္ ဗိုလ္သိန္းစိန္မွ ဗိုလ္ေရႊမန္းသုိ႔ “ေျပာင္းလဲသြားျခင္း” ျဖစ္မည္ဟုထင္သည္။ ဒီခ်ဳပ္ဥကၠ႒၏ ထုိ“အေျပာင္းအလဲ”သည္ ယေန႔ကာလ၌ ထင္သာျမင္သာအရွိဆံုး အေျပာင္းအလဲတစ္ခုျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ “အေျပာင္းအလဲ” ကို လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ဗိုလ္ေရႊမန္းကသာ ေဆာင္က်ဥ္းေပးလာႏုိင္လိမ့္မည္ဟုလည္း ထင္ေနပံုရပါသည္။ ပါလီမန္စနစ္တြင္ လႊတ္ေတာ္ထဲ၌ မ်ားရာမဲကသာ အရာရာကို အဆံုးအျဖတ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ လႊတ္ေတာ္ထဲ၌ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီက အမတ္အမ်ားစုျဖစ္သည္။ ဒီခ်ဳပ္အမတ္ဦးေရစုစုေပါင္းသည္ ႀကံ့ဖြံအမတ္စုစုေပါင္း၏ အစြန္းထြက္ပင္မရွိပါေခ်။

“၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး” ေႂကြးေၾကာ္ေနေသာ္လည္း ျပင္ဆင္ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ တိက်ေသာလုပ္ငန္းစဥ္လမ္းစဥ္ကို ဒီခ်ဳပ္ပါတီဝင္မ်ား၊ ျပည္သူမ်ားသိရွိေလ့လာႏိုင္ရန္ ယေန႔အထိထုတ္ျပန္ျခင္းမရွိခဲ့။ ဤသည္မွာ ဒီမုိကေရစီကိုယံုၾကည္ေသာပါတီတစ္ရပ္၊ “ျပည္သူမပါ ဘာမွ်မျဖစ္၊ ျပည္သူသည္သာ အခရာ”ဟု ဆိုေနေသာပါတီတစ္ရပ္ေနျဖင့္ ႀကီးမားေသာ တာဝန္ပ်က္ကြက္မႈႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။

 “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး”လႈပ္ရွားမႈတြင္  ျပည္သူေတြ အင္တုိက္အားတုိက္ပါဝင္လာမည္ကိုပင္ ထိတ္လန္႔စုိးရိမ္ေနေလသေလာ၊ ျပည္သူေတြပါဝင္လွ်င္ ရရွိေနသည့္စုိေျပမႈအခုိက္အတံ့ကေလး ခမ္းေျခာက္ပ်က္သုန္းသြားမွာ ပူပင္ေနၾကေလေရာ့သလား။ ယခုအခါ “၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံ ဥပေဒ” ေလ့လာသုံးသပ္ေရးပူးေပါင္းေကာ္မတီ (၁ဝ၉ ဦးေကာ္မတီ) ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၿပီ။

ထုိေကာ္မတီ၌ပါဝင္ရေသာ ဒီခ်ဳပ္အမတ္ဦးေရသည္  “၁၀၉ ဦးေကာ္မတီ”၏ အစြန္းထြက္ထက္ပင္၂ ဦး နည္းေနသည္ မဟုတ္သေလာ။ ထုိေကာ္မတီတြင္ ဗိုလ္ေရႊမန္း၏ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီမွအမတ္ ၅၂ ဦးႏွင့္ ကာခ်ဳပ္၏စစ္သားအမတ္ ၂၅ ဦးပါသည္။ ႀကံ့ဖြံ႔အမတ္နွင့္စစ္သားအမတ္ေပါင္းလွ်င္ပင္ ၇၇ ဦးရွိသျဖင့္၊ ထုိေကာ္မတီတြင္းတုိက္ပြဲ၌လည္း ဒီခ်ဳပ္အဖို ႔မတုိက္မီကရံႈးေနခဲ့ၿပီ။ “၁၀၉ ဦးေကာ္မတီ”၏ ဥကၠ႒၊ ဒုတိယ ဥကၠ႒၊ အတြင္းေရးမွဴးနွင့္ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴးမ်ားကလည္း ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီမွ အမတ္မ်ားသာျဖစ္သည္။

“၁ဝ၉ဦးေကာ္မတီ” ၏ ပထမဆံုးအႀကိမ္အစည္းအေဝးမွေန၍ “ေကာ္မတီ၏ေလ့လာသံုးသပ္မႈအစီရင္ခံစာ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ ေနာက္ဆံုးထားၿပီး ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္သုိ႔တင္ျပရန္ ” ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္ဟုဆုိသည္။

“၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး”ကား ရြာလည္ေပေတာ့မည္။

 ျပင္ဆင္ရန္ခက္ခဲေအာင္ စိတ္ႀကိဳက္ေရးဆြဲ၊ အဓမၼအတည္ျပဳခဲ့သူမ်ားက “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ” ကို “ေလ့လာသံုးသပ္” ဦးမည္ဟုဆိုေနသည္မွာ ယေန႔ကာလ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးတြင္ ရယ္ဖြယ္အေကာင္းဆံုး ဟာသျပက္လံုးတစ္ခုပါေပ။

“ဆိတ္ဖြားေကာ္မရွင္”သည္  “အေမွာင္ထဲမွ ခဲေပါက္သူမ်က္ႏွာႀကီး” ကို မေဖၚထုတ္ဝံ့ဘဲ၊ “ျပင္းထန္စြာ သတိေပးလုိက္သည္” ဆုိသည့္စကားတစ္ခြန္းျဖင့္  တစ္စခန္း ရပ္သြားခဲ့ရဖူးေလ၏။ “၁ဝ၉ ဦးေကာ္မတီ” သည္လည္း “၂၀၀၈အေျခခံဥပေဒသည္ အကြက္ေစ့လွသျဖင့္ျပဳျပင္ရန္ ေလာေလာဆယ္မလိုအပ္ေသးပါ” ဟူေသာမွတ္ခ်က္ျဖင့္ တစ္စခန္းရပ္ မသြားႏုိင္ပါသေလာ။ 

“ဆိတ္ဖြားေကာ္မရွင္”ကဲ့သို႔ အခ်ိန္ကုန္ေငြကုန္၊ လူပမ္း၊အက်ိဳးမဲ့၊ မျဖစ္ရေလေအာင္၊ “၁ဝ၉ ဦးေကာ္မတီ” သည္ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနၾကၿပီး “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ” မူၾကမ္းေရးဆြဲစဥ္က ပါဝင္ခဲ့သူမ်ားကို ေခၚယူေမးျမန္းကာအႀကံဉာဏ္မ်ားေတာင္းဆုိျခင္းသည္ ဆီေလ်ာ္လွေပလိမ့္မည္။ ထုိသူတုိ႔သည္ သူတုိ႔ပါဝင္ေရးခဲ့ၾကေသာ “၂၀၀၈အေျခခံဥပေဒ”၏  အတိမ္အနက္၊ အထိန္အဝွက္ေတြကို သူတုိ႔ အသိဆံုးသာျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ယင္းတုိ႔အနက္အခ်ိဳ႔မွာ သမၼတ(ဗိုလ္)ဦးသိန္းစိန္ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရအဖြဲ႔တြင္ ပါဝင္ေနၾကၿပီး၊ အခ်ဳိ႔မွာႀကံ့ဖြံ႔ပါတီမွ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ား ျဖစ္ေနသည္။ သမၼတဗိုလ္သိန္းစိန္သည္ပင္ “ေညာင္ႏွစ္ပင္ညီလာခံ” က်င္းပေရးေကာ္မရွင္ဥကၠ႒ျဖစ္သည္။ 
ထုိသူတုိ႔ကား ဦးေအာင္တိုး (တရားသူႀကီးခ်ဳပ္အၿငိမ္းစား)၊   ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း (သမဝန္ႀကီး)၊ ဗိုလ္ခင္ေအာင္ျမင့္ (အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒)၊ ေဒါက္တာထြန္းရွင္ (ေရွ႔ေနခ်ဳပ္)၊ ဦးထြန္းထြန္းဦး (ျပည္ေထာင္စုတရားသူႀကီးခ်ဳပ္)၊ ေဒါက္တာစိုးရင္ (ႀကံ့ဖြံ႔အမတ္၊ ကမာရြတ္ၿမိဳ့နယ္) ၊ ဦးတီခြန္ျမတ္ (ႀကံ့ဖြံ႔အမတ္၊ ကြတ္ခုိင္ၿမိဳ့နယ္)၊ ဦးေဟာက္ခန္႔မန္ (ႀကံ့ဖြံ႔အမတ္၊ တြန္းဇံၿမိဳ့နယ္)၊ ဦးရွီးသီး (ႀကံ့ဖြံ႔အမတ္၊ ေလရွီးၿမိဳ့နယ္)၊ ဦးေစာေအာင္ေက်ာ္မင္း (ႀကံ့ဖြံ႔အမတ္၊ ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီး ၁) တုိ႔ျဖစ္သည္။

ၫြန္း

- “သိမွတ္ဖြယ္ရာ ဗဟုသုတအျဖာျဖာ(၂၀၁၃)” - ျပန္ၾကားေရးႏွင့္ျပည္သူ႔ဆက္ဆံေရးဦးစီးဌာန၊ စာတည္းအဖြဲ႔၊ စုေဆာင္းျပဳစုသည္၊

read more

ဒီမနက္(ၾသဂုတ္ ၂၈၊ ၂ဝ၁၃)ေရးတဲ့တိုနန္႔နန္႔ေလးေတြ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ဒီမနက္(ၾသဂုတ္ ၂၈၊ ၂ဝ၁၃)ေရးတဲ့တိုနန္႔နန္႔ေလးေတြ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

အာရွထဲကပဲ ဂ်ပန္မွာ အလုပ္သြားလုပ္သူ၊ မေလးမွာသြားလုပ္သူနဲ႔ ထိုင္းမွာသြားလုပ္သူေတြေတာင္ မတူတဲ့လူမႈစီးပြားေနာက္ခံေတြ ကျဖစ္ၿပီး မတူတဲ့ပံုစံ(တရားဝင္နဲ႔တရားမဝင္)ေတြနဲ႔သြားၾကတာပါ။ မေလးသြားသူအမ်ားစုဟာ (တရားဝင္)ရွိစုမဲ့စုေလး ေပါင္နွံေရာင္း ခ်ၿပီးသြားၾကတာပါ။ ေရၾကည္ျမက္နုရာ အၿပီးေရႊ႔သြားၾကတာမဟုတ္ပဲ ရနိုင္သမ်ွေရေလးျမက္ေလး မိသားစုစာကဲ့ယူေပးဖို႔ပါ။ ျပည္တြင္းက အစြန္းေရာက္အၾကမ္းဖက္မႈမီးကို မေလးအထိလွမ္းရိႉ႔ၿပီး မ်ိဳးခ်စ္ျပလိုက္တာရဲ့ဂယက္နဲ႔ အက်ိဳးဆက္ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲ အားလံုးသိၿပီးသားပါ။ ခု သူတို႔ ဟိုနိုင္ငံေတြဆီျပန္ၿပီး ဒံုရင္းကိုျပန္ဆင္းၾကေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါ။ ဘယ္နိုင္ငံမွာျဖစ္ျဖစ္ ပညာ၊ ဓန၊ အဆက္အသြယ္၊ အဝန္းအဝိုင္းမရွိပဲ ကာယအားနဲ႔ထမင္းရွာစားရတာ လြယ္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ပါ။ နိုင္ငံျခားမွာ ပိုဆိုးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အပူသက္သာမလားလို႔ မီးဖိုထဲခုန္ခ်မိသူတခ်ိဳ႔ကေတာ့ ငရဲကလူေတြလို ျပာပူကမွေတာ္ေသးဆိုတဲ့ လက္ေတြ႔ဘဝကျပဌာန္းတဲ့အသိပိုက္ၿပီး ျပည္ေတာ္ကေန ”ျပန္”ၾကတာလို႔ေျပာရင္ရမလားပဲ။ (မေလးျပန္ကိစၥ)

အရင္တုန္းက တိုင္းျပည္တျပည္ျပည္ကို ဝင္တိုက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ မတိုက္ခင္ကတည္းက တိုင္းျပည္ျပန္လည္ထူေထာင္ေပးေရး အစီအမံေတြပါခ်ေလ့ရွိတယ္။ (ဝင္တတိုက္တယ္တို႔ အစီအမံခ်တယ္တို႔ စတာေတြကေျပာရရင္အမ်ားသား။ ခုေျပာမွာ အဲ့ဒါမဟုတ္လို႔ ခ်န္ခဲ့ပါတယ္) ခုေနာက္ပိုင္း(အထင္ရွားဆံုးက) အာဖဂန္ အီရတ္နဲ႔လစ္ဗ်ားစတာေတြ) ဝင္တိုက္ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔တပ္သူျပန္ဆြဲထုတ္ၿပီး ဖုတ္ဖက္ခါထျပန္တာပဲ။ မတိုက္ခင္နဲ႔တိုက္တုန္းက ဒလေဟာေရာင္းစား (ေပးခဲ့တာေတြလည္းပါပါတယ္)ခဲ့တဲ့ လက္နက္ႀကီး/ငယ္ေတြနဲ႔ အကယ္တင္ခံရတယ္ဆိုတဲ့ နိုင္ငံေတြမွာ ျပည္တြင္းစစ္မီးေတြဟုန္းဟုန္းေတာက္က်န္ခဲ့လည္း အာဏာရွင္ေအာက္လြတ္သြားၿပီတို႔ ဒီမိုကေရစီပြင့္လင္းစျပဳၿပီတို႔ဆိုကာဝါဒျဖန္႔တာလည္း ျမင္ေနရတယ္။ ခု က်ေနာ္တို႔ ဆီးရီးယားကို ဘယ္လိုပံုနဲ႔ျမင္ရေလဦးမလဲ။ အီဂ်စ္လို(ဗမာျပည္လို) စစ္ႀကီးစိုးတဲ့တိုင္းျပည္တျပည္ရဲ့ၾကမၼာမ်ိဳး ငင္ေလေတာ့မလား။

(ဆီးရီးယားကိစၥ)

အမတ္မင္းတစ္ပါးက ဆံုတုန္းဆံုခိုက္ေလးမွာ ဆံုးမေခ်ခၽြတ္သြားတယ္ဗ်ာ။ နိုင္ငံေရးလုပ္တာ စာဖတ္ဖို႔မလိုဘူး လက္ေတြ႔က်က်စဥ္းစားတတ္ လုပ္တတ္ဖို႔သာလိုတယ္..တဲ့။ ဒါက တစ္ခု။ ေနာက္တစ္ခုက ေထာင္က်တာညံ့လို႔တဲ့ ထြက္ေျပးလြတ္ရဲ့သားနဲ႔ ေျပးမွမေျပးတာ..တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ရီေနလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ သူက အားတက္သြားပံုရတယ္။ ဒီတင္ စကားေတြ ဒလၾကမ္းလႊတ္ေတာ့တာပဲ။ ၅ မိနစ္ေလာက္ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာသြားတာမွာ အႀကိမ္ ၂ဝ ထက္မက ထပ္ေနတဲ့စကားလံုးက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ျဖစ္ေနၿပီး ပြင့္လင္းျမင္သာမႈနဲ႔ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကလည္း မနည္းဘူး။ က်ေနာ္လည္း နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ လွည့္ထြက္မလို႔လုပ္ေတာ့ သူက ေအးဗ်ာ ခုလိုစကားေျပာခြင့္ႀကံဳၾကရတာ ဝမ္းသာစရာပါ၊ သမၼတႀကီးဦးသိန္းစိန္တို႔ေက်းဇူးပဲဗ်..တဲ့။ က်ေနာ္လည္း အင္း..အင္း..လုပ္ၿပီး အဲ့အမတ္ကိုထားခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ အလုပ္ေတြမ်ားေနလို႔ မအားလို႔ပါေျပာရမယ့္သူစာရင္းထဲထည့္လိုက္တယ္။ (ေမာင္မင္းႀကီးသားအမတ္မင္းကိစၥ)

အေရွ႔အလယ္ပိုင္းသတင္းေတြဖတ္ရင္း ဆီးရီးယားကို အေမရိကန္နဲ႔ၿဗိတိန္က တိုမေဟာ့ခ္ဒံုးက်ည္နဲ႔ပစ္ေတာ့မွာ..တဲ့။ အစၥေရးလ္ကလည္း ဆီးရီးယားကျပန္ပစ္လို႔ သူ႔ဘက္သာလာက်လို႔ေတာ့ ဆီးရီးယားနိုင္ငံကိုယ့္ဘဝကိုယ္ေတြးထား ပြဲျပတ္ၿပီသာမွတ္ဆိုၿပီး ဒံုးက်ည္ကာကြယ္ေရးစနစ္ေတြနဲ႔ ႀကိမ္းေမာင္းေနတာေတြ။ ရုရွားနဲ႔ ေဆာ္ဒီကလည္း လက္တျပင္ျပင္ျဖစ္ေနတာ။ တူရကီက လွမ္းသတိေပးေနတာ ဘာညာေတြနဲ႔စိတ္လက္ ဆင္းရဲေနတုန္း ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့လူတစ္ေယာက္က ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွာ (ဗမာတိုင္းသိုင္းတတ္ရမည္)ဆိုတာကို ဘယ္လိုျမင္သလဲဗ် ဆိုၿပီး လာေမးတယ္ဗ်ာ။ ျပန္မေျဖခ်င္တာတနဲ႔ အသာၿငိမ္ေနတာ မရဘူး ၃-၄ ခါထပ္ေမးလာတယ္။ ဘယ္လိုမွ မျမင္ပါဘူးခင္ဗ်လည္းဆိုေရာ..မေအ-ိုးေခြးမသားကုလား မ်ိဳးမစစ္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္မရွိတဲ့ေကာင္ ေတြ႔မယ္ဆိုၿပီး ႀကိမ္းလည္းႀကိမ္း Block လည္း Block လိုက္တာဗ်။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ နို႔မို႔ဆို ကိုယ့္ဘက္က စ Block ေနရဦးမွာ။ (သိုင္းဆရာကိစၥ)

ဆရာဒဂုန္တာရာက နိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈကို သူ႔ဘဝျပဌာန္းခ်က္ကေပးတဲ့အသိအတိုင္း၊ သူ႔ယံုၾကည္ရပ္ခံခ်က္အတိုင္း၊ သူ႔မူအတိုင္း သူဖြင့္တယ္။ အဲ့ဒီအတိုင္းလည္း တသေဝမတိမ္းေနတယ္။ ယိမ္းယိုင္မသြားဘူး ေသတဲ့အထိပဲ။ သူ႔ေနရာ ဘာဆိုတာ အေသအခ်ာသိသလို တိတိက်က်ေရြးခ်ယ္ၿပီး တည့္တည့္မတ္မတ္ ျပတ္ျပတ္သားသားေလ်ွာက္တယ္။ သူေျပာတဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမွာ “စစ္အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရးအနွစ္သာရ” အျပည့္ပါသလို “လူမ်ိဳးစံုခ်စ္ၾကည္ေရး၊ တန္းတူေရး၊ ညီၫြတ္ေရး”ေတြနဲ႔ထံုမႊမ္းထားတာ။ ဒါ့အျပင္ သူျမတ္နိုးယံုၾကည္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ သူ႔နိုင္ငံေရးမူအတြက္ ေထာင္တန္းအက်ခံလုပ္ခဲ့သူပဲ။ သူ မိတ္ေဆြျဖစ္ဖို႔ႀကိဳးစားသူေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္/မျဖစ္မေသခ်ာေပမယ့္ အဲ့လူေတြဆီမွာ ဒူးမေထာက္ဘူး။ လက္နက္မခ်ဘူး။ သူ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမူနဲ႔ သူ႔နိုင္ငံေရးအယူ(ရန္သူကိုမိတ္ေဆြလုပ္ျခင္း)ႀကိဳက္/မႀကိဳက္၊ လက္ခံ/မခံကိစၥက တပိုင္းေျပာရမွာျဖစ္တယ္။ ခုေနာက္ဆံုး သူေျပာတယ္လို႔ ဧရာဝတီမွာတင္ထားတဲ့ ”စာေရးဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာ၏ အာဇာနည္ေန႔အမွတ္တရေျပာၾကားခ်က္”မွာ ”ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသာလွ်င္ ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ျဖစ္တယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနည္းနဲ႔သာမိတ္ေဆြျဖစ္ႏုိင္မယ္”ဆိုတာကလည္း(သူတကယ္ေျပာတာဆိုရင္) သူ႔မူကေန တျပားသားမွမေရြ႔သြားဘူးဆိုတာရဲ့ ေဖာ္ထုတ္ခ်က္ပဲ။ ဒီမိုကေရစီရဲ့ပန္းတိုင္ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲလို႔ အတိအလင္းဆိုတာပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အညံ့ခံခ်င္အရံႉးေပးခ်င္ လက္နက္ခ်ခ်င္တာနဲ႔ပဲ ဒဂုန္တာရာကို မမွန္ကိုးကားရေရာလား။ လိုရာဆြဲေကာက္ခ်က္နဲ႔ အလြဲသံုးစားျပဳရေရာလား။ ရန္သူကိုမိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္လုပ္တာနဲ႔ရန္သူကိုမိတ္ေဆြလုပ္တာ မတူဘူး။ ပိုဆိုးတာက ရန္သူကိုမိတ္ေဆြလုပ္မယ္ဆိုၿပီး မိတ္ေဆြေတြကိုရန္သူလုပ္သြားၾကတာပဲ။ သတင္းသမား မသမာရင္ လီဆယ္လုပ္ႀကံရင္ ”မီဒီယာစာရိတၱပ်က္တယ္”လို႔ေျပာတယ္ဆိုရင္ နိုင္ငံေရးသမားက်ေတာ့ နိုင္ငံေရးအက်င့္တန္တာ ”နိုင္ငံေရးစာရိတၱမခိုင္က်ည္တာ”ပဲျဖစ္တယ္လို႔ မွတ္တယ္။ (ရန္သူနဲ႔မိတ္လိုက္သူကိစၥ)မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

ျပည္ေတာ္ျပန္က နွစ္ျပန္ရွိမယ္ထင္တယ္။ တျပန္က ၈၈ ေနာက္ပိုင္း နိုင္ငံေရးအေၾကာင္းခံေတြနဲ႔ ျပည္ပနိုင္ငံေတြေရာက္ၿပီး အခု အထဲျပန္ဝင္ၾကသူေတြ။ ေနာက္ တျပန္က ဟိုတေလာက မေလးရွားမွာ ျပည္တြင္းကမ်ိဳးခ်စ္ေတြရိႉ႔လိုက္တဲ့မီးသြားေလာင္လို႔ ဗမာျပည္ျပန္ေခၚယူၿပီး ကယ္တင္ျခင္းခံလိုက္ရတဲ့ ဗမာျပည္သားအလုပ္သမားတခ်ိဳ႔ျဖစ္မယ္။ ျပည္ေတာ္(ေမြးရပ္)ကိုျပန္လာတာ ဟန္မက်တာနဲ႔ ျပည္ေတာ္(မေလး) ကိုျပန္ၾကတာပဲ။ သူတို႔လည္း ျပည္ေတာ္ျပန္လို႔ေခၚရမယ္ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မတူတာက သူတို႔က ေခၽြးနွဲစာနဲ႔ နဖူးကေခၽြးေျခမက်တဲ့အထိ ၾကက္လိုယက္ၿပီး ရွာစားေနရသူေတြမို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာသလို ျပန္ေတာ္ျပန္လို႔မေခၚရက္ဘူး။ (ျပန္ ၂ ျပန္ကိစၥ)

လူဆိုတာ လက္ထဲမွာေသနတ္မရွိရင္ ၾကက္ငွက္ထက္ ဖမ္းရလြယ္တယ္။ ၾကက္ငွက္ကမွ ပ်ံေျပးလို႔ရေသးတယ္...တဲ့။ ဘယ္သူေျပာမွန္းမသိတဲ့စကားပဲ။ လက္ေတြ႔အရမွန္လို႔ ႀကိဳက္တယ္။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးေတာ့ ကိုယ္တိုင္မလုပ္ခ်င္ဘူး။ လုပ္လည္းမလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ လုပ္ေနသူေတြဘာ့ေၾကာင့္လုပ္ရတယ္ဆိုတာ အျပည့္အဝနားလည္တယ္၊ စာနာတယ္။ လက္နက္ကိုင္ဖိနွိပ္ေနသူကို လက္နက္နဲ႔ျပန္ခ်တာ မတရားတာမဟုတ္ဘူး။ တရားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖမ္းမခံရေအာင္တိမ္းေရွာင္ရင္း မေတာ္တဆလက္နက္ကိုင္မိသြားတဲ့(အေတြးအေခၚအရ သိျမင္ျပင္တည္ေဆာက္ၿပီးမွ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးထဲေရာက္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ) ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ေတာ္လွန္ေရးသမားျဖစ္ဖူးသူတခ်ိဳ႔ လက္နက္နဲ႔ ဟိုဟာနဲ႔လဲလိုက္ ဒီဟာနဲ႔လဲလိုက္လုပ္ေနတာျမင္ေတာ့ ၾကက္ငွက္လိုပ်ံမေျပးနိုင္တဲ့အျဖစ္၊ ေသနတ္မရွိတဲ့ဘဝနဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲက နိုင္ငံေရးလူအစစ္ေတြကို ပိုလို႔သာ ရိုက်ိဳးမိတယ္။ (ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာေတာ္လွန္ေရးကိစၥ)

read more

”ဘာလို႔”ကို ဘာလို႔မေမးၾက/ေမးၾကတာလဲ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

”ဘာလို႔”ကို ဘာလို႔မေမးၾက/ေမးၾကတာလဲ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳၾသဂုတ္ ၂၅၊ ၂၀၁၃)

ဒီက ကေလးေတြကို တစ္ခုခုေျပာလိုက္ရင္ ဘာလို႔ Why? ဆိုၿပီး ျပန္ေမးတတ္တာကို ဒီကမဟုတ္တဲ့လူအခ်ိဳ႔က အေတာ္ နွစ္နွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ေလးေျပာၾကတယ္။ ၈၈-ၿငိမ္း/ပြင့္ေတြလာတုန္းကဆို တေယာက္က တခုတ္တရေတာင္ ေျပာေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကကေလးေတြ ”ဘာလို႔”ကို ဘယ္လိုေမးၾကတာ ကိုေတာ့ မေျပာသြားၾကဘူး။ မသိလို႔လည္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္၊ေကာင္းမယ္ထင္ၿပီးေျပာတာလည္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ ဟိုက ကေလးေတြ မေမးတတ္တာကို အားမလိုအားမရလို႔လည္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ အျဖစ္နိုင္ဆံုးကေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ”ဘာလို႔”ဆိုတာကို ေမးခြင့္မရခဲ့တာေၾကာင့္လို႔ထင္တယ္။ ေသေတာ့ မေသခ်ာပါဘူး။ ဆိုေတာ့ သူတို႔ မေျပာတဲ့ ”ဘာလို႔”အေၾကာင္းက်ေနာ္ ”ေတြးမိနဲ႔ေတြ႔မိ”သေလာက္ ခ်ဳပ္ၿပီးေျပာၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ ႀကိဳေျပာထားခ်င္တာက”ဘာလို႔”ေမးတတ္တာကိုနွစ္ၿခိဳက္သူေတြထဲ က်ေနာ္လည္းပါတယ္ဆိုတာပါ။ ဘာလို႔နွစ္ၿခိဳက္ရသလဲလို႔ ေမးမေနနဲ႔ဗ်ာ။ (ေျပာရင္း ဇာတိက ေပၚေရာ မဟုတ္လား) အဲ့ဒါေၾကာင့္ နွစ္ၿခိဳက္တာပါ။

”ဘာလို႔”ဆိုတာကို မေမးတတ္တဲ့၊ ေမးတတ္ေအာင္အသြန္အသင္မရွိတဲ့၊ ေမးရေကာင္းမွန္း မသိတဲ့၊ ေမးရေကာင္းမွန္းသိေအာင္အပဲ့ျပင္မခံရတဲ့ဘဝနဲ႔ႀကီးျပင္းရတဲ့က်ေနာ္တို႔လိုလူေတြအတြက္ေတာ့ ဘေဘာက်စႀကီးလို႔ထင္မွတ္ရမွာပါပဲ။ အရင္ဆံုးေျပာခ်င္တာက ဒီက ကေလးအမ်ားစုက ”ဘာလို႔”ကို သူတပါးကိုပဲ ေမးၾကတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးရေကာင္းမွန္းမသိတာပါပဲ။ သူတပါးကိုေမးရမယ့္အရာလို႔ပဲ နားအလည္မ်ားေနၾကတာပါပဲ။ ဒါက တခ်က္ပါ။ ေနာက္တခ်က္က ကေလးက ေမးသာေမးရတယ္ ဘာမွန္းမသိပဲေမးလိုက္တာမ်ိဳးပါ။ လူခ်င္းဆံုရင္ ”ဟိုင္း” ”ဟဲလို” ”ဟာင္းအားရ္ယူ” သင့္ခ္က်ဴးဆို ”ယူးဝဲလ္ကမ္း”စတာေတြေျပာသလို ေမးရိုးေမးစဥ္ျဖစ္ေနတဲ့သေဘာ (နႈတ္က်ိဳးေနတဲ့သေဘာ)လည္းေတြ႔ရပါတယ္။ ေမးရမယ့္အရာလို႔အပဲ့ျပင္ခံရတာဆိုေတာ့ ”ဒါဟာေမးကိုေမးရမယ့္ ကိစၥ/အရာ”ပဲလို႔ နားလည္သြားတာထင္ပါတယ္။တစ္ခ်ိဳ႔ကေလးေတြဆို အျခားတေယာက္ေယာက္က တခုခုေျပာတိုင္းလုပ္တိုင္း ”ဘာလို႔”မေမးမိရင္ တာဝန္ပဲမေက်တာလိုလို၊ အျပစ္ပဲလုပ္မိသလိုလိုျဖစ္ၿပီး မလံုမလဲျဖစ္တာေတာင္ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ဘာလို႔ဆိုတာရဲ့အေၾကာင္းရင္းကို  အေတြ႔အႀကံဳအရ၊ဘဝအရ၊ အသက္အရြယ္အရ ဘယ္လိုမွမသိနိုင္ မေတြးယူနိုင္ေသးလို႔ေမးတာက တကိစၥျဖစ္ပါ။ ခႏၶာနဲ႔ဦးေနွာက္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကလည္း ပံုမွန္၊ အေတြ႔အႀကံဳ၊ အသက္၊ ဘဝေတြကလည္း သိနိုင္ေတြးနိုင္ရက္နဲ႔ေမးတယ္ဆိုတာက ကိစၥတခုပါ။  

ထားပါေတာ့ က်ေနာ္ ဥပမာျပပါ့မယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အိမ္လာလည္တဲ့ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က (၁၂-နွစ္အရြယ္၊ စိတ္နဲ႔လူလည္းပံုမွန္ရွိတဲ့) ကြန္ကရိၾကမ္းခင္းေတြၾကားမွာ ကပ္သီးကပ္သပ္ေပါက္ေနတဲ့ အျမစ္ရွည္ျမက္ၾကမ္းႀကီးေတြကို လက္နုနုဖတ္ဖတ္ကေလးနဲ႔ တစ္ပင္ျခင္းတစ္စျခင္း လိုက္နႈတ္ေနေတာ့ က်ေနာ္က ” ကေလး အဲ့လိုမလုပ္နဲ႔” ဆိုေတာ့ ဘာလို႔ Why? လို႔ ျပန္ေမးတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔သူ႔လက္တျပင္လံုး ျမက္ရွလို႔ရဲတြတ္ေနၿပီ။ က်ေနာ္ ခတ္တိုတို ရွင္းျပၿပီး ျမက္ၾကမ္းနႈတ္(ပလာယာလိုဟာ)ကိရိယာ ေပးလိုက္တယ္။ ”ဆက္လုပ္ကြ” လို႔ေျပာၿပီး ထားခဲ့တယ္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ျပန္လာတယ္။ ျမက္ေတြအကုန္နီးနီး သူ နႈတ္ၿပီးေနၿပီ။ ဒီေတာ့က်ေနာ္က ”အဲ့လိုမလုပ္နဲ႔လို႔ေျပာတာ သေဘာေပါက္ၿပီလား”ဆိုေတာ့ ”ဟုတ္”တဲ့။ ဒါနဲ႔ ”ကဲ ေျပာပါဦး၊ ဘယ္လို သေဘာေပါက္သလဲ”လို႔ ဆက္ေမးၾကည့္တယ္။ ”လက္လည္း မနာဘူး။ ေနာက္ၿပီး ခနေလးနဲ႔ ျမက္ေတြအကုန္ေျပာင္သြားတယ္”လို႔ေျဖတယ္။ ဒီေတာ့ ဘာလို႔ဆိုတာရဲ့အေျဖကို သူကိုယ္တိုင္ သိသြားၿပီ။ ဒါဆိုၿပီးေရာေပါ့လို႔မထင္ေသးပဲ က်ေနာ္က ”မင္းလက္ေလးနဲ႔ အဲ့ျမက္ၾကမ္းေတြကို အဲ့လို လိုက္နႈတ္ရင္ လက္ေတြပြန္းပဲ့ကုန္မွာ၊ နာမွာ၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မၿပီးမွာကို အစက မေတြးမိဘူးလား” လို႔ ေမးၾကည့္တယ္။”ေတြးေတာ့ မေတြးမိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လုပ္ေနရင္း လက္ေတြနာလာေတာ့ ဘာနဲ႔လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေမးမိဘူး”လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ ဒီတင္ က်ေနာ္က ”ဘာလို႔ မေမးမိတာလဲေျပာပါဦး”ဆိုေတာ့ ”မသိဘူးေလ”တဲ့။  ”ဘာလို႔”ကိုဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူ႔ကို ဘာလို႔ေမးရမလဲနဲ႔ေမးရသလဲဆိုတာ မသိသလိုျဖစ္ေနတာလို႔ထင္တာနဲ႔ သူနဲ႔က်ေနာ္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ စကားေတြေျပာျဖစ္သြားတယ္။ ကိစၥက ဒါပါပဲ။ အျဖစ္အပ်က္ကလည္းဒါပါပဲ။ ကေလးမေလးက သူ႔လက္နုကေလးေတြနဲ႔ ျမက္နကေလးေတြေတာ့ နႈတ္ဖူးရင္နႈတ္ဖူးလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ အေသအခ်ာေတာ့ မေျပာနိုင္ဘူး။ သူကဧည့္သည္ေလ။ ေနာက္ၿပီး တစ္ႀကိမ္သာ အလည္လာဖူးေသးတဲ့ ကေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ စကားေျပာျဖစ္သြားတာ သူ႔အတြက္အက်ိဳးရွိ/မရွိေတာ့ မေျပာတတ္ေပမယ့္ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ စာတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္သြားလို႔ အျမတ္ရွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။

ခင္ဗ်ားတို႔အျမင္ေတြလည္း သိခ်င္ၾကားခ်င္ပါတယ္ဗ်ား။ ေနာက္ အခ်ိန္ရမယ့္အခါ ”ဘာလို႔”အေၾကာင္း ရွည္ရွည္ေရးပါဦးမယ္။ ခု ဘာလို႔ရွည္ရွည္မေရးလဲေတာ့ မေမးနဲ႔ဗ်ာ..ေနာ။ မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ၾသဂုတ္ ၂၅၊ ၂၀၁၃                                                                                                                               

read more