မျိုးမြင့်ချို: ၈၈၈၈ (ဘိုဘိုလန္းစင္)

8888 (ဘိုလိုလန္းစင္)30Jul13 ၈ေလးလုံးအေၾကာင္းေရးဖို႔ေျပာလာ သူ ရွိလာေသာအခါ လူတရုံးရုံးႏွင့္ရွိခဲ့ေသာ တလကို ျပန္စဥ္းစား ရသည္။ နယ္ၿမိဳ့တခ်ိဳ႔တြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပ်က္၍ ဝန္ထမ္းမ်ား လုံၿခံဳရာဇာတိရပ္ရြာ ျပန္ရသည္ကို လည္းေကာင္း၊ လမ္းတေလွ်ာက္ စစ္ေဆးေရးဆိုေသာပုဂၢိဳလ္တခ်ိဳ႔၏ အာဏာစက္ျပင္းပုံကိုလည္းေကာင္း၊ ထိုထက္ ေထာင္ေထာင္ ေထာင္ေထာင္လုပ္သည့္ ပါတီေကာင္စီ အာဏာပိုင္တခ်ိဳ႔လက္လြန္ေျခကၽြံ တြင္ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္သည္ ကိုလည္း ျမင္ပါ၏။ ထိုထက္ စစ္ကိုင္း၊ ရန္ကုန္ စသည့္ၿမိဳ့မ်ား တြင္ ေသြးထြက္သံယို ႀကီးစြာျဖစ္ရေသာအမႈတို႔မွာ လူ႔သမိုင္း၏အမည္းစက္ႀကီးမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ဆုံး အာဏာသိမ္းသည့္ရက္ႏွင့္ ပစ္တုန္းခတ္တုန္း မာရွယ္ေလာ လမ်ားကို တခ်ိဳ႔ေမ့ၾကမည္မဟုတ္ပါ။ မႏၱေလးၿမိဳ့ စစ္ကိုင္းတန္းက တိုက္ႀကီးတလုံးမွာ မ်က္ႏွာစာရွိျပတင္းမွန္သမွ် ပက္ပက္စက္စက္ကြဲေက်ေနသည့္ရႈခင္းမွာ စြဲေနေတာ့သည္။

ဆႏၵျပပြဲ ဤမွ်ႀကီးရသည္မွာ လူထုပိုင္ဆိုင္မႈဆုံး႐ႈံးခ်က္နာလွ၍ ျဖစ္သလား၊ ေက်ာင္းသားတို႔ ထိခိုက္ေသေၾကရသည္ကို နာၾကည္းၾကေသာေၾကာင့္ ပူးေပါင္းလာသည္လား၊ ထိုထက္ အပစ္ရပ္ခ်ိန္တြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေျပာင္းအလဲကိုျမင္လာၾက၍လား ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ လုပ္စရာမ်ားပါသည္။ ပိုသိလိုသည္က ထိုသို႔အုံၾကြမႈမ်ိဳး ထပ္မေပၚေတာ့သည္က ဘိႏွိပ္မႈေၾကာင့္လား၊ လူထု စိတ္အခံေျပာင္း၍လား၊ ႏိုင္ငံေရးဘက္ကဦးေဆာင္ႏိုင္မႈနိမ့္ေသာေၾကာင့္လား အေၾကာင္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဤျဖစ္ရပ္ကို သမိုင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးေလ့လာမႈ ဘက္ေပါင္းစုံမွေလ့လာခဲ့ဖူးေပါင္းမ်ားပါပီ။ လတ္တေလာ အီဂ်စ္ ျဖစ္ရပ္မ်ားက (၈)ေလးလုံးကို အမွတ္ရစရာျဖစ္သလို စစ္ႀကီးစိုးေသာတိုင္းျပည္မ်ားက လူ႔အေဆာက္အအုံမ်ားကို ပို၍ထိုးထြင္းသိျမင္ဖို႔လိုပုံကိုလည္း ေျပာပါလို၏။

ျမန္မာ၏ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္ေပၚပုံမွာ လူလတ္တန္းစားပညာတတ္ဦးေဆာင္မႈမွ လက္နက္ကိုင္ႏိုင္ငံေရးအုပ္စုမ်ားလက္သို႔ စစ္ပီးခ်ိန္က စေရာက္ပါသည္။ စစ္ပီး ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားတြင္ ယမ္းေငြ႔ေဝသည္ကိုလည္း ေျပာစမွတ္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုထက္ ပါလီမန္ဆိုသည္မ်ားက ဗိုလ္နာမည္ခံ အမတ္မ်ား၊ ဦးနာမည္ခံပီး ဓားျပဂိုဏ္းႀကီးေထာင္ထားသူမ်ား စသည့္ ဖိလစ္ပိုင္က လူမိုက္ႏိုင္ငံေရးလည္း ထိုေခတ္ကပင္ ရွိခဲ့ပါသည္။ ၁၉၆၂ မတိုင္ခင္ကို ဒီမိုကေရစီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဟု လုံးေထြးေခၚသည္ထက္ လူႀကိဳက္ခံအာဏာပိုင္စနစ္ဟုဆိုကသင့္မည္လား ေျပာပါမည္။ ဒီမိုကေရစီသူရဲေကာင္းႀကီးမ်ား၊ အေျခခံဥပေဒကိုကာကြယ္မည့္ တပ္မွဴးႀကီးမ်ား၊ ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒီႀကီးမ်ားအားလုံး၏ ဘုံတူခ်က္မွာ ေတာ္လွန္စစ္ ခင္းေနသည့္အင္အားစုမ်ား ေခ်မႈန္းေရးႏွင့္ ေနာက္လိုက္တသင္းတို႔ အခြင့္ထူးခံသည့္အာဏာစက္ တည္ေထာင္ေရးျဖစ္ပါသည္။ ထိုထဲက ထူး၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အဂၢမဟာသီရိသုဓမၼေနဝင္းက တပင္တပန္းအာဏာယူသည္မွာ အာဏာငတ္ေသာေၾကာင့္သက္သက္ မဟုတ္တန္ရာ။

ႏိုင္ငံေရးတြင္ စစ္တပ္က လက္ေႏွးမည္မဟုတ္သည္ကို ၄၈-၄၉ ႏွစ္ေတြ ကထဲက သိခဲ့ပါသည္။ အီဂ်စ္၊ ယူဂိုႏွင့္ တရုတ္ျပည္၊ ဆိုဗီယက္တို႔တြင္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား၊ မာရွယ္ႀကီးမ်ား ဒုတိယကမၻာစစ္သူရဲေကာင္းတံဆိပ္ခ်ိတ္မ်ား ႀကီးျမင့္ေနသည္ကိုလည္း သူတို႔သိပါသည္။ အေမရိကန္တြင္ပင္ ထရူးမင္းႏွင့္မက္အာသာတို႔ ကိုရီးယားေရးသေဘာကြဲမႈ၊ အိုက္ဆင္ေဟာင္းဝါးသမၼတျဖစ္မႈ စသည့္ စစ္ဘက္ ၾကယ္တာရာတို႔နကၡတ္စီးေနသလို သခင္ေဟာင္း ဘိလပ္တခိုတြင္လည္း ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္ ေအာ့ဖ္ဘားမား စသည့္စစ္သားႀကီးမ်ား၏အရွိန္က သာမန္နန္းရင္းဝန္မ်ားထက္ ျမင့္မားေပသည္။ ေဘးခ်င္းကပ္ရက္တြင္လည္း ဆီးတိုး ထီးရိပ္ေအာက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား၏အာဏာေခတ္က အႏွစ္ ၃-၄ဝ ငုပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ ရွိလွည့္ပါသည္။ ထိုေခတ္ အာရွတေၾကာ ဒီမိုကေရစီအရပ္ဘက္အာဏာကို တူတူတန္တန္ျပႏိုင္သည္က စစ္တပ္မရွိသည့္ဂ်ပန္ႏွင့္ ဓနသဟာယထဲက ဒိပ္ဒိပ္က်ဲ အိႏၵိယသာ ျဖစ္ပါသည္။

ပထမ (၂)ခါ အာဏာယူစဥ္က ထူးတလည္ကန္႔ကြက္အုံၾကြမႈမရွိဘဲရခဲ့သည့္ ျမန္မာတပ္အဖို႔ အာဏာမွာႏိုင္ငံေရးသမားေတြႏွင့္ အၿပိဳင္လွည့္ရသည့္လုပ္ငန္းႀကီး ျဖစ္ဟန္တူသည္။ အေၾကာင္းမွာ အာဏာတြင္ စီးပြားေရးခံကတုပ္ကိုတည္ေဆာက္မႈက အၿမဲေရွ႔ကေန၍ ျဖစ္ပါသည္။ ဘီအီးဒီစီ၊ ျပည္သူ႔ေကာ္ပိုေရးရွင္း၊ ဦးပိုင္ စသည့္တို႔မွာ တပ္၏ေျခေထာက္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္တြက္ေၾကာင့္ အာဏာယူယူ၊ တိုင္းျပည္ေငြကို ကိုယ့္အိတ္ထဲထည့္ရသည္က ဒုတိယ၊ တတိယကမၻာတို႔၏ ဓေလ့ေပလား မသိပါ။ ထိုေငြတြက္ အာဏာကိုခိုင္ေအာင္ ခ်ည္ရျပန္ပါသည္။

ဆိုရလွ်င္ တပ္အာဏာထူသည္ကိုမခံႏိုင္သည့္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကလည္း တပ္ႏွင့္ပင္ အာဏာလုဖို႔ႀကံပါသည္။ မည္သူမွ် ျပည္သူ႔အာဏာဆိုသည့္လမ္းကို မနင္းၾကပါ။ ထိုတြက္ (၈၈)ခုႏွစ္အေရာက္တြင္ ႏိုင္ငံေရးသမားရွိပီး ႏိုင္ငံေရးမရွိေသာတိုင္းျပည္ ျဖစ္ပါရသည္။ စစ္တပ္ဘိစီးမႈေၾကာင့္ထက္ ႏိုင္ငံေရးကိုယ္တိုင္က လူၾကားကလာသည့္ဒီမိုကေရစီမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အထက္က ဦးေဆာင္ခ်ီတက္သည့္အေလ့မွာ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ေျပာင္းေလာကတြင္ေရာ၊ သမၼတႀကီးမ်ား၏ျပဳျပင္ေျပာင္းေခတ္တြင္ပါ မရိုးႏိုင္စရာပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါတီစုံခ်င္ ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္သူမ်ားမွာ လိုခ်င္သည့္အရာကို ရနည္း လည္း မရွိ၊ ႏိုင္ငံေရးကလည္း မလုပ္တတ္၏ၾကရကား ဂ်ာေအးပတ္ခ်ာရိုက္ေနပါေတာ့သည္။

ႏွစ္အစိတ္လုံးလုံး စစ္တပ္ေၾကာင့္ ေျပာသည္ထက္ တိုင္းျပည္ကိုယ္ႏႈိက္က ကိုယ့္စိတ္သေဘာကို ကိုယ္ျပန္ၾကည့္သင့္ပါသည္။ ဆႏၵခပ္သိမ္းျပည့္ဝေစဖို႔က ဘယ္ႏိုင္ငံေရးတြင္မွ မရွိ။ လူမ်ိဳးႀကီး ဘာသာႀကီးဝါဒထူေထာင္မည့္ ေပၚပ်ဴလစ္အာဏာပိုင္စနစ္ သြားမည္လား၊ ဖက္ဒရယ္ႏွင့္ လူနည္းစုမ်ားအေရးကို ျမန္မာထုက ေသခ်ာသိႏိုင္သလား၊ ခရိုနီလက္ၾကားက ယိုက်သမွ်ႏွင့္ လူလတ္တန္းစား အသစ္ မတည္ႏိုင္လွ်င္ ျပည္နယ္ေလးေတြဝယ္ႏိုင္သည့္ ေျမရွင္ႀကီးစနစ္ကိုသြားမည္လား အလွဴခံႏိုင္ငံေရးပဲ အာရုံလာေနသူမ်ား ေခါင္းသုံးဖို႔ ေကာင္းပါပီ။ အခန္႔မသင့္က လႊတ္ေတာ္အတက္အဆင္းႏွင့္ မင္းတိုင္ပင္ေခတ္ ျပန္ေရာက္ဖို႔ရွိပါသည္။ ယခုပင္ ပါတီအဖြဲ႔အစည္းမ်ားလႈပ္ရွားပုံမွာ မေန႔တေန႔က (၉၆၉)ကို ေနာက္ေကာက္က်ေနပီျဖစ္ရကား ဝံသာႏု ဘူးအသင္းမ်ားႏွင့္ ဖီဆန္ခဲ့ၾကသည့္၊ လူလတ္တန္းစားႏိုင္ငံေရးကို စနစ္တက်ဒီမိုကေရစီသုံးပီးထူေထာင္ခဲ့သည့္ ျမန္မာအသင္းခ်ဳပ္ႀကီးေခတ္ကိုမွ မမီႏိုင္ေသးလွ်င္ ပေဒသရာဇ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာႀကီးဗ်ဴရိုကရက္ေခတ္ေလာက္ပဲရွိမည့္ အမ်ိဳး ဘာသာ ႏိုင္ငံေရးကိုပဲ လိုက္စားသင့္ပါသည္။