ဗမာ့မိုးေကာင္းကင္မွာထာ၀စဥ္ထြန္းေတာက္ေနမယ့္တာရာႀကီး (ယာေတာကသာေျဗာ)

ဗမာ့မိုးေကာင္းကင္မွာ ထာ၀စဥ္ ထြန္းေတာက္ေနမယ့္တာရာႀကီး (ယာေတာက သာေျဗာ)၂၀၁၃ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္ ၂၁ရက္။

ကိုဟိုဒင္းေရ-

ဆရာဒဂုန္တာရာဆံုးသြားၿပီ ဆိုေတာ့ ေခတ္သစ္ဗမာျပည္သမိုင္းမွာ ၁၃၀၀ျပည့္အေရးေတာ္ပံုမ်ိဳးဆက္က မီး႐ွဴးတန္ေဆာင္ႀကီးေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားၾကတာ ကုန္သေလာက္ေတာင္႐ွိပါေပါ့လားလို႔ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဒီမီး႐ွဴးတန္ေဆာင္ႀကီးဟာ မီးဇာကုန္ဆီခမ္းလို႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းခဲ့တာျဖစ္ေပမယ့္ သူထြန္းညွိခဲ့တဲ့၊ သူေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ စာေပလမ္းေၾကာင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းေၾကာင္း တို႔ကေတာ့ ဗမာျပည္ျပည္သူေတြအၾကားမွာ ထိန္ထိန္ၿငီးလ်က္က်န္႐ွိတယ္ လို႔ဆိုခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။

ဆရာ့ရဲ့ထူးျခားခ်က္တခုက (ဒါဟာကိုလိုနီႏိုင္ငံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံလို ျပည္သူေတြမလြတ္ေျမာက္ေသးတဲ့ႏိုင္ငံေတြက ထူးျခားခ်က္ ထင္ပါရဲ့) စာေပအႏုပညာသမားေပမယ့္ ျပည္သူ႔လႈပ္႐ွားမႈေတြ၊ တိုက္ပြဲေတြနဲ႔ခြဲခြာလို႔မရတာ၊ အဲဒါေတြမွာပါ၀င္ခဲ့တာ၊ ေနာက္ၿပီး အဲဒါေတြအတြက္ သူကိုယ္တိုင္လည္းအဖမ္းခံရ၊ အဖိႏွိပ္ခံရတာပဲဗ်။

သူလိုပုဂၢိဳလ္ေတြေလ်ာ့သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ့သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေရးမွာလည္း အားေလ်ာ့သြားတာအမွန္ပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာက မေန႔တေန႔ကသမိုင္းေလးကိုပဲ အႀကီးအက်ယ္ျငင္းခံုေနၾကရတယ္မဟုတ္လား။ အရင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားဖူးတာက “သတင္းစာမ်ားသည္သမိုင္းကိုေျပာေနၾကသည္တဲ့”။ အခုေတာ့ “စစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားသည္သမိုင္းကိုေျပာေနၾကသည္” ဆိုတာမ်ိဳးလုပ္ေနၾကတာကိုး။ ပုဂံရာဇ၀င္ကိုတုတ္ထမ္းၿပီးျငင္းၾကရတယ္လို႔ဆိုေပမယ့္ ဒီေန႔စစ္အာဏာ႐ွင္ေတြလက္ထက္မွာက်ေတာ့ တုတ္ကေလးတေခ်ာင္းေတာင္ထမ္းခြင့္မ႐ွိတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ သမုိင္းဆရာေတြဟာ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးလက္နက္တပ္ထားသူေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ ျငင္းရသလိုျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံအေပၚ ေကာင္းမႈျပဳခ်က္ေတြထဲမွာ စာေပဘက္ကသာမကပဲ သူေရးတဲ့ေဆာင္းပါးေတြ၊ ႐ုပ္ပံုလႊာေတြ၊ ၀တၳဳေတြနဲ႔သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို မွတ္တမ္းတင္သြားတာေတြဟာ တန္ဘိုး႐ွိလွတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူလိုလူနဲ႔ေတာ့ ဘယ္ စစ္ဗိုလ္မွၿပိဳင္မျငင္းရဲဘူးမဟုတ္လား။ သူကကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႔ ျဖတ္သန္းလာတာ၊ သူမ်ားေတြလို တဆင့္ၾကားေတြနဲ႔ တတ္ေယာင္ကားလုပ္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။

အလားတူပဲ ဆရာဒဂုန္တာရာကို အမွတ္မေပးမျဖစ္ေပးရမွာကေတာ့ သူ႔ရဲ့စာေပနယ္ကေဆာင္႐ြက္ခ်က္မ်ားနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေနရာ၊ ဒီစာတိုေလးမွာ ဆရာ့ရဲ့စာေပဂုဏ္ပုဒ္ေတြအားလံုးကို တခ်ီထဲေရးဖို႔ဆိုတာမျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း မႀကိဳးပမ္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႔အႀကံဳထဲက ေျပာသင့္တယ္ထင္တာေလးေတြပဲ နည္းနည္းပါးပါေရးပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ဘ၀တုန္းက ကိုယ္ေစတနာထားသူကို ကိုယ္ဖတ္ေစခ်င္တဲ့စာေပမ်ိဳး ေပးဖတ္မယ္ဆိုရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ စာေကာင္းေပေကာင္း ေပးဖတ္ခိုင္းတယ္ဆိုရင္၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူကို စာအုပ္ေပးဖတ္မယ္ဆိုရင္ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ့စာအုပ္ေတြနဲ႔ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ့စာအုပ္ေတြထဲကပဲ အမ်ားဆံုး ျဖစ္ခဲ့တာ ခင္ဗ်ားလည္းမွတ္မိမွာပါ (ခင္ဗ်ားလည္းေပးဖူးမွာပါ)။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီေခတ္တုန္းကေရာ၊ အခုေခတ္မွာေရာ ဘယ္စာေရးဆရာရဲ့ စာအုပ္ေတြကိုမ်ား အဲဒီလိုသီးသီးသန္႔သန္႔၊ သတ္သတ္မွတ္မွတ္နဲ႔ စာေပလက္ေဆာင္အျဖစ္ မ်ားမ်ားစားစားအေပးခံရတာ႐ွိလို႔လဲလို႔ ေမးခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ လံုး၀မ႐ွိဘူးေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေနာက္ၿပီး ဆရာမင္းသု၀ဏ္တို႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီတို႔လို ဆရာႀကီးမ်ားရဲ့စာေပမ်ားကိုလည္း မဆိုလိုဘူးေနာ္။ “ေမ”ကိုလက္ေဆာင္ေပးဖူးသူေတြ၊ “အလကၤာ(ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္)”ကို လက္ေဆာင္ေပးသူေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိခဲ့တယ္မဟုတ္လား။

ဆရာဟာ စာေပမွာ အေၾကာင္းအရာနဲ႔အႏုပညာကိုေပါင္းစပ္ရာမွာ စံတင္ရတဲ့ပုဂၢိဳလ္တေယာက္လို႔ဆိုရင္ မမွားဘူးထင္ပါတယ္။ စာေပဟာ ေႂကြးေၾကာ္သံမဆန္ရဘူး၊ ၀ါဒျဖန္႔စာတမ္းမဆန္ရဘူးဆိုတဲ့ မူေပၚလစီကို တိတိက်က်နဲ႔ ေျပာင္ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္သြားသူလို႔ဆိုခ်င္ပါတယ္။ သူလိုလူေတြရဲ့ေရးသားခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဗမာျပည္က ပညာတတ္ေတြအၾကားမွာ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔တိုးတက္တဲ့အယူအဆေတြပ်ံ႔ႏံွ႔ခဲ့တယ္လို႔ဆိုတင္လည္း မမွားပါဘူးကိုဟိုဒင္းရယ္။

ေနာက္တခုေျပာစရာ႐ွိေသးတာက ပေဒသရာဇ္ေခတ္ေနာက္ပိုင္း ဗမာစာေပေလာကမွာ စကားေျပအေရးေကာင္းတဲ့စာေရးဆရာေတြ မ်ားမွမ်ားပါ။ ေလးစားသင့္၊ အတုယူသင့္တဲ့ဆရာႀကီးေတြ၊ ဆရာမႀကီးေတြအပံုႀကီး႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုဟိုဒင္းရယ္ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ့စကားေျပအေရးအသားလို လူငယ္ေတြကေျပာင္တမ်ိဳး၊ တိတ္တိတ္ႀကိတ္လို႔တဖံု အတုခိုးခံရတဲ့ စကားေျပမ်ိဳးကေတာ့ နည္းတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေရးဟန္ကိုေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူး ဘာမွမေျပာဘူးေနာ္၊ လူငယ္ေတြ၊ ကေလာင္ေသြးခ်င္သူေတြအေပၚ ၾသဇာေညာင္းတာကိုေျပာတာ။ သူ႔ဟန္ကိုတုရင္း နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာျဖစ္သြားသူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။

ကဗ်ာမွာေရာဗ်ာ-။ သူနဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ေတြထဲမွာ သူ႔ကဗ်ာေတြေလာက္ လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့တာမ႐ွိခဲ့ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲရဲေျပာ၀ံ့ပါတယ္။ သူ႔ၾသဇာေတြေညာင္းခဲ့ပါတယ္လို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာဆို၀န္ခံခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြေတာင္ မနည္းဘူးမဟုတ္လား။ ဒီေနရာမွာ အခ်င္းခ်င္းမို႔ လက္တို႔ေျပာလိုက္ပါဦးမယ္။ ကဗ်ာဆရာျဖစ္မလာတဲ့ကၽြန္ေတာ္လည္းပဲ သူ႔ရဲ့ တဟီတီသြားရေအာင္တို႔၊ ေငြေလွေပၚကအနမ္းတို႔လို ကဗ်ာေတြကို အတုခိုးၿပီးေရးစပ္ခဲ့တာ မနည္းဘူးဗ်။ ပါရမီထင္ပါရဲ့ဗ်ာ။ ဆရာႏုပ်ိဳစဥ္က စကားလံုးအသစ္ေတြ တီထြင္တာကို အတိုက္အခိုက္ခံရတာေတြလည္း ခင္ဗ်ားမွတ္မိတယ္မဟုတ္လား။ '၀တ္လစ္စလစ္ လမ္းမႀကီး'တို႔၊ 'ေ၀ါ့ဒစၥေနအျပာ'တို႔ ဆိုတာေတြေလ။ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါတုန္းကေတာ့ စာေပတိုက္ပြဲႀကီးေတြတမွ်ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာေတာ့ သူ႔ကုိတိုက္သူေတြဟာ ဆရာ့ရဲ့ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ေၾကာင့္ အျပစ္႐ွာႀကံတိုက္ခိုက္ၾကတာပဲဗ်။ သူ႔ရဲ႕စာေပသစ္ေႂကြးေၾကာ္သံနဲ႔ စာေပသစ္လႈပ္႐ွားမႈကို “ဝဲ”ေစာ္နံတယ္ဆိုၿပီး အာဃာတနဲ႔တိုက္ၾကတာ။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့- တနည္း သမိုင္းဘီးလည္ပတ္လာေတာ့ ဆရာ့ရဲ့တီထြင္ခ်က္၊ စမ္းသပ္ခ်က္ေတြဟာ လမ္းဖံုဖံုျဖစ္လာတာပဲမဟုတ္လားဗ်။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ စစ္ေအးစစ္ပြဲအစကိုး။

စစ္ေအးစစ္ပြဲဆိုလို႔ ဆရာ့ရဲ့ဘ၀မွာ စစ္ေအးစစ္ပြဲရဲ့ဂယက္ေတြ႐ိုက္ခံရတာလည္း မနည္းဘူးဗ်။ ဗမာျပည္မွာ ဖဆပလအစိုးရဟာ ျပည္တြင္းစစ္ေပၚေပါက္ေအာင္ လုပ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အေမရိကန္က မကၠာသီ၀ါဒကိုအတုခိုးၿပီး “ဝဲ”လို႔ သူတို႔ယူဆသူမွန္သမွ်ကို စံုေထာက္ဖိုင္ေတြဖြင့္၊ မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္တာေတြ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ဒီအခါမွာ ဆရာတာရာလည္း ဘယ္လြတ္လိမ့္မတုံးဗ်ာ။ သူလည္းပဲ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ့ အမည္းေရာင္(အနီေရာင္ေခၚမလားပဲ)စာရင္းထဲ ပါေတာ့တာေပါ့။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းေခတ္ေပါ့။ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲံ၊ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္နယ္ခ်ဲ႔နဲ႔ ဖဆပလရဲ့ျပည္တြင္းစစ္၀ါဒတို႔ကို တက္တက္ႂကြႂကြ၊ ႐ြတ္႐ြတ္ခၽြံခၽြံတိုက္ခဲ့တဲ့ ဆရာဒဂုန္တာရာဟာ စစ္အာဏာ႐ွင္ေတြလက္ထက္က်မွ ေထာင္ထဲေရာက္ရေတာ့တယ္။ လူေတြကိုဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ရာမွာ အာဏာ႐ွင္စနစ္၊ အထူးသျဖင့္ျပည္တြင္းကအာဏာ႐ွင္စနစ္ဟာ လက္သံအေျပာင္ဆံုး၊ အရက္စက္ဆံုးလို႔ေျပာႏိုင္တာေပါ့ဗ်ာ။          

တကယ္က ဆရာတာရာဟာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ့ တပည့္ေနာက္လိုက္ပီပီ၊ သမိုင္းေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ဘယ္တုန္းကမွ ရပ္တည္ခ်က္ မမွားခဲ့တဲ့သူပါ။ သူဟာႏိုင္ငံေရးမလုပ္ဘူးလို႔ စိတ္ဒံုးဒံုးခ်ေပမယ့္ ေခတ္နဲ႔စနစ္တို႔ရဲ့တြန္းပို႔မႈ၊ ေတာင္းဆိုခ်က္တို႔အရ သူဟာနယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ စစ္ဖန္တီးမႈဆန္႔က်င္ေရးစကားေတြကို ေျပာရ၊ ေရးရတဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါဟာ ဖိႏွိပ္သူနဲ႔အဖိႏွိပ္ခံေတြ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ကြဲျပားၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ပဋိပကၡျဖစ္ေနတဲ့ႏိုင္ငံတခုမွာ လူေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ကင္းခ်င္လို႔မရဘူး၊ တဘက္ဘက္မွာ မရပ္လို႔မရဘူးဆိုတဲ့သာဓက တခုပါပဲ။

ကဲ၊ ဒီစာကို နိဂံုးခ်ဳပ္ရင္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းပဲ “သူတို႔ကေတာ့တာ၀န္ေက်သြားၾကၿပီ”ဆိုတဲ့ ၀ါက်ကိုလည္း မပါမျဖစ္ေရးရမွာပါပဲ။ သေဘာတရားအရဆိုရင္ သူရဲေကာင္းေတြ၊ အာဇာနည္ေတြကို ေနာင္လူထုအေရးေတာ္ပံုႀကီးေတြက ေမြးထုတ္ေပးဦးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာဒဂုန္တာရာလို စာေပအႏုပညာေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးမွာပါ ဂုဏ္တင္ရမယ့္သမိုင္း၀င္ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ထပ္ေပၚပါ့မလားဗ်ာ။

ေတာင့္တျခင္းမွလြဲ၍ ဘာမွမတတ္ႏိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါေစလို႔ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ဘယာေဘး ကြာေ၀းၾကပါေစ။

ယာေတာကသာေျဗာ