၂ဝ၁၄ ဧၿပီ ေနာက္ဆံုးပတ္မွာေရးျဖစ္တဲ့ တိုနန္႔နန္႔ေလးေတြ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

၂ဝ၁၄ ဧၿပီ ေနာက္ဆံုးပတ္မွာေရးျဖစ္တဲ့ တိုနန္႔နန္႔ေလးေတြ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ဟိုတေလာက ဘယ္သူ႔စေတးတပ္စ္မွာလဲမသိဘူး ဖတ္လိုက္ရတယ္ "ခု ဗမာျပည္လူဦးေရ သန္း ၆ဝ ေလာက္မွာ ၁ဝ သန္းေလာက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေတြ"တဲ့။ (ငါတို႔ဗမာျပည္မယ္++++ မိဘတိုင္းကကြယ္ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းလို သူရဲေကာင္းေတြ ေမြးရမယ္++++)ဆိုတဲ့သီခ်င္း သူေမ့ေနလို႔ျဖစ္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အာဇာနည္မျမည္တဲ့၊ သာကီႏြယ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေတြေပါတာကို ျမင္ျပင္းကပ္တာလည္းျဖစ္မယ္။ ထားပါေတာ့ေလ အဲ့ဒါက။ ေျပာခ်င္တာက ဟိုေန႔က ငယ္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ ဗီဒီယိုခ်က္တင္န္းအလႅပသလႅလုပ္ေနတုန္း (၅)တန္းေက်ာင္းသား သူ႔ရင္ေသြး အနားေရာက္လာေတာ့မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ထံုးစံအတိုင္း နံမည္ေတြ ဘာေတြေမးမက္ၿပီး ထံုးစံအတိုင္း "မင္းႀကီးရင္ ဘာလုပ္မယ္"ကို ေမ့ၿပီးေမးမိတယ္။ သူက မေျဖပဲ သူ႔အေဖမ်က္နွာကို ဖ်တ္ကနဲတခ်က္လွမ္းၾကည့္တယ္။ အေဖက ေျပာလိုက္ေလကြာဆိုေတာ့ "စစ္ဗိုလ္ႀကီးလုပ္မွာ"တဲ့။ က်ေနာ္က "ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို စစ္ဗိုလ္ႀကီးလား"ဆိုေတာ့ "ဟုတ္ဘူး ဘဘ"တဲ့။ "ဘာလို႔တုန္းကြာ"ဆိုေတာ့ "ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို႔သာေျပာတာ ဘာမွလည္းမရွိဘူး"လို႔ ေျပာၿပီးေျပးေရာ။ က်ေနာ္က သူ႔ေဖကို"ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္း မင့္သားက"ဆိုေတာ့ "ငါပဲ အေျပာမတတ္လို႔လား သူသေဘာေပါက္မႈက ေခတ္ျပဌာန္းခ်က္ေအာက္ တည့္တည့္မတ္မတ္က်ေနလို႔လားေတာ့ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူးကြာ။ ဒီေကာင္ ၈ ႏွစ္သားေလာက္က ငါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဘယ္ေလာက္ကိုယ္က်ိဳးမရွာမွန္း ၿခိဳးၿခံမွန္းေျပာျပေတာ့ သူက "ေဖေဖတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္လုပ္ေနၿပီးေတာ့မ်ား"လို႔ေျပာတယ္ကြ၊ ငါလည္း စိတ္ထဲေထာင္းကနဲျဖစ္ၿပီး မ်က္နွာတင္းတင္းနဲ႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒီေကာင္လန္႔သြားတယ္ ေဟ့ေကာင္ေရ။ ေနာက္ပိုင္း ငါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းေျပာရင္ ဘာမွတ္ခ်က္မွမေပးေပမယ့္ အေဖမို႔လို႔သာ နားေထာင္ရတယ္ဆိုတဲ့အထာနဲ႔ နားေထာင္တာကြ စိတ္ထဲေတာ့ သိတ္ၾကည္ပံုမရဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူႀကီးလာရင္ စစ္ဗိုလ္လုပ္မယ္လို႔ တခါက ငါ့ကိုေျပာဖူးတယ္။ ငါက ေအး..မင္းလုပ္ခ်င္တာလုပ္လို႔ရတယ္ မင္းျဖစ္ခ်င္တာလည္း မင္းဘဝမွာ ျဖစ္လို႔ရတယ္။ တခုေတာ့ရွိတယ္ စစ္ဗိုလ္လုပ္ၿပီဆိုရင္ မိဘအိမ္ရိပ္နင္းဖို႔ေတာင္မႀကိဳးစားနဲ႔လို႔ အၿပီးေျပာထားၿပီးသားကြာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနမယ္..."တဲ့။ က်ေနာ္လည္း အင္း တစ္လံုးေျပာၿပီး ခုန စေတးတပ္စ္မွာေျပာခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ၁ဝ သန္းေလာက္ သြားသတိရတယ္။

(ဗိုလ္ေတြမ်ားတဲ့ျပည္)

ဦးဝင္းတင္ ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ ပံုစံအကႌ်ျပာယူလာၿပီး မခၽြတ္တမ္းဝတ္ရာကေန အစိုးရက ျပည္သူပိုင္ပစၥည္းအလြဲသံုးစားမႈသေဘာမ်ိဳးနဲ႔တရားစြဲမယ္ဆိုေတာ့ "အလကားပါဗ်ာ ဘိုးေတာ္က အူေၾကာင္ၾကားနဲ႔၊ စတန္႔ထြင္တာပါ"ဆိုခဲ့သူလည္း အသုဘၾကေတာ့ ပံုစံျပာဖက္ရွင္နဲ႔။ ငါလည္းမင္းေလာင္းထီးျဖဴေဆာင္း မ်က္နွာထားနဲ႔၊ သူလည္း ၈၈ ကို မ်ိဳးဆက္နဲ႔ခ်ီၿပီးေခါင္းေဆာင္လုပ္မလို႔ထင္တယ္။ တခါတုန္းက ပြဲတစ္ခုကဓါတ္ပံုမွာ ဖင္တံုးလံုးရြယ္ သူ႔ကေလးငယ္မွာ ပင္နီနဲ႔ ကခ်င္ပုဆိုးနဲ႔ ခြပ္ေဒါင္းရင္ထိုးနဲ႔ အမယ္ နဖူးစည္းေတာင္ပါေသး။ (သူလည္း ျပာ တယ္)

ေသရာယူသြားလို႔ရတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘဝဟာ ေငြရွာဖို႔အတြက္သက္ သံုးစြဲပစ္လိုက္ရမယ့္အရာလို႔ ဘယ္တုန္းကမွခံယူမထားဘူး။ ဘာမွန္းမသိ ဘယ္သူမွလည္း တိက်ေသခ်ာရွင္းမျပ သက္ေသမျပနိုင္တဲ့ (ယံုေလာက္သူေဟာတာမို႔ ယံုရတယ္ဆိုသူေတြလည္း ယံုၾကပါေစ) ေနာက္ဘဝေတြ သံသရာေတြ နတ္ျပည္ေတြ ထဝရအသက္တာေတြ အမတသုခဘံုေတြအတြက္ေတာ့ျဖင့္ ခုေလာက္ခုလိုေသခ်ာတဲ့ မ်က္ျမင္ဒိဌလည္းျဖစ္တဲ့ဘဝကို ဘယ္ေတာ့မွ ရင္းစားမေပးဘူး။ ေရာင့္ရဲျခင္းတရားဆိုတာ ဘာမွမစြမ္းနိုင္ေတာ့တဲ့ ဘဝအျဖစ္အေနေရာက္ေနသူအဖို႔သာ လိုလားအပ္တာပဲ။ သီးခံျခင္းတရားဆိုတာ မိမိအနိုင္ရခ်ိန္မွာ မိမိအသာစီးေရာက္ေနခ်ိန္မွာ မိမိအေပၚ မတရားလုပ္ခဲ့သူ နိုင္စားခဲ့သူကို ခြင့္လႊတ္လိုက္ျခင္းအျဖစ္ပဲ လက္ခံသိျမင္က်င့္သံုးခဲ့တယ္ က်ေနာ့္ဘဝတေလွ်ာက္မေတာ့။ လူမခ်မ္းသာရင္ေန စိတ္ခ်မ္းသာရင္ေတာ္ၿပီဆိုတဲ့ တျခမ္းပဲ့အေတြးမ်ိဳးလည္း တခါဖူးမွ် ေတြးမၾကည့္မိခဲ့ဖူးဘူး။ အိုျခင္း နာျခင္း ေသျခင္း ခ်စ္ခင္သူနဲ႔ခြဲရျခင္း မခ်စ္မနွစ္သက္သူနဲ႔ေနရျခင္း စတာေတြအပါအဝင္ လူတိုင္းႀကံဳကိုႀကံဳရမယ့္ ဆင္းရဲဒုကၡေတြခံရတာျခင္းအတူတူ လူဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ပါခံရမယ္ဆို နွစ္ထပ္ကြမ္းခံရခ်က္ ပိုမျပင္းေပဘူးလား။ လူမဆင္းရဲသူေတြဟာ ေျပာခဲ့တဲ့ဒုကၡေတြကို ခုခံရာမွာ ရုပ္ဝတၳဳအေမွးအေထာက္ရွိေတာ့ အသက္နည္းနည္းပိုရွည္တာ၊ အနာနည္းနည္းသက္သာတာ၊ အေသနည္းနည္းေနာက္က်တာေတြရွိတာ ျငင္းမရဘူး။ ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ ေသရင္ေတာင္ နာက်င္မႈေဝဒနာအနည္းဆံုးနဲ႔ေသေအာင္လုပ္လို႔ရတာပဲ။ ဆံုလည္ႏြားတို႔ တဏွာ့ကၽြန္တို႔ ေလာဘသားတို႔ဆိုတဲ့သေဘာစြပ္စြဲျပစ္တင္ကာ၊ လူ႔အသက္ေမြးမႈ လူ႔ေလာကစည္ပင္ႀကီးကြားမႈ လူ႔မ်ိဳးဆက္ရွင္သန္ေပါက္ဖြားမႈအတြက္ လုပ္အားခြန္အား ဉာဏ္အားရွိသမွ် ေန႔ရွိသေရြ႔အခ်ိန္ရွိသေရြ႔ ရုန္းကန္ေနရသူေတြကို ႏွာေခါင္းရႉံ႔သလိုလုပ္ကာ၊
ေရာင့္ရဲျခင္းတရားတြင္တြင္ေဟာၿပီး အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းေနသူေတြၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဝလို႔ ၿဖိဳးလို႔ အဆီတထပ္အသားတထပ္နဲ႔ ဂုပ္ပိုးအရစ္ရစ္တက္လို႔။ စည္းစိမ္အျပည့္နဲ႔ သာယာဝေျပာေနပံုမ်ား။ ဆံုလည္ႏြားေတြမေတာ့ ႏူရာဝဲစြဲလဲရာသူခိုးေထာင္း။

(အေတြးတစ္ျခမ္းပဲ့)

ေန႔လည္က ျမန္မာျပည္သားေတြအေနမ်ားတဲ့ ရပ္ကြက္ႀကီးတခုနားကျဖတ္ျပန္လာေတာ့ အတူပါလာတဲ့ အေမရိကန္မိတ္ေဆြက ျမန္မာစားေသာက္ဆိုင္ကိုလက္ၫိႈးထိုးၿပီး "ဒီဆိုင္က ဘာလို႔ ဒီနားမွာဖြင့္ထားတာလဲ"လို႔ေမးတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဒီလူ႔နွယ္ ေၾကာင္ပါ့ကြာဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔"ဗမာျပည္သားေတြအေနမ်ားတဲ့ဝန္းက်င္မို႔ေပါ့ကြ"လို႔ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ သူကဆက္ၿပီး"အဲ့ဆိုင္မွာေရာင္းတဲ့ဗမာစာေတြက မင္းတို႔အိမ္မွာခ်က္စားလို႔မရၾကဘူးလား"တဲ့။ "ရတာေပါ့ကြ"လို႔ ဘုျပန္ေတာမိတယ္။ "ဒါဆို မင္းတို႔ ဒီမွာ လာစားစရာမွမလိုတာေလ"တဲ့။ "ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္ ဒါေပမယ့္ တခါတေလ မခ်က္အားတဲ့အခါမ်ိဳဳး၊ မိတ္ေဆြေတြ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ဆိုင္မွာလာစားခ်င္တဲ့အခါမ်ိဳး၊ ဆိုင္ထမင္းဆိုင္ဟင္းစားခ်င္တဲ့အခါမ်ိဳးဆို လာၾကတာေပါ့" လို႔ျပန္ေျဖေတာ့ သူက"အစားခ်င္းအတူတူကြာ ပမာဏလည္းအတူတူ အရသာလည္းအတူတူ အားလံုးအတူတူပဲထားကြာ၊ အိမ္မွာခ်က္စားတာနဲ႔ ဒီမွာလာစားတယ္ ဘယ္ေလာက္ ကြာသလဲ"တဲ့။ "ထက္ဝက္ေလာက္ကြာမယ္ထင္တယ္"လို႔ ျပန္ေျဖမိတယ္။ "အဲ့လိုကြာမွန္းသိရက္နဲ႔ မင္းေရာ အၿမဲတမ္းလာစားျဖစ္လား"တဲ့။ "ဘယ္စားျဖစ္ပါ့မလဲကြ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အိမ္မွာပဲခ်က္စားတာမ်ားတာေပါ့"လို႔ျပန္ေျဖတယ္။ သူက မၿပီးေသးဘူး "အဲ့ဆိုင္မွာ ငါ့တစ္ေယာက္စာ ဗမာထမင္းဗမာဟင္းနဲ႔အဝစားရင္ ဘယ္ေလာက္ ေလာက္က်မယ္ထင္သလဲ" တဲ့။ "၁၂ ေဒၚလာေလာက္ဆို ၿပီးမယ္ထင္တာပဲကြ ဘာျဖစ္လို႔လဲ" လို႔ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္ျပန္ေမးမိတယ္။ သူက အေမးကို မေျဖေသးပဲ"ဒါဆို အဲ့ဒီအတိုင္း မင္းအိမ္မွာလုပ္စားရင္ ၆ ေဒၚလာပဲကုန္မယ္ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။ အခ်ိန္လည္းရမယ္ အလုပ္လည္းမရႈပ္ဘူး အိမ္မွာပဲလည္းစားခ်င္တာဆို မင္းအိမ္မွာလုပ္စားမလား ဒီမွာ လာစားမလား"တဲ့။ "အိမ္မွာပဲစားမွာေပါ့ဟ ဒီလာစားေနပါ့မလား"ဆိုေတာ့ သူကၿပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ"နံမည္မရွိတဲ့အေမရိကန္စားေသာက္ဆိုင္ပိစိေကြးမွာ ငါ သြားစားမယ္ဆိုရင္ တနပ္စာအတြက္ ေဒၚလာ ၂ဝ ေတာ့ကုန္မွာပဲ။ ဒီမွာ ၁၂ ေဒၚလာနဲ႔ အစားသစ္လည္း စမ္းစားခြင့္ရမယ္ ဗိုက္လည္းျပည့္တယ္ဆို ဒီမွာပဲ ငါစားမွာေပါ့ကြာ။ ႀကိဳက္ရင္ ေနာက္လည္း လာလာစားမွာေပါ့၊ အေမရိကန္အမ်ားစုက အသစ္အဆန္းဆို တယ္ၿပီးျမည္းစမ္းခ်င္ၾကတာ ပဲကြ။ ေနာက္ၿပီး အေမရိကန္ေတြက မင္းတို႔ဗမာစာေတြ မခ်က္တတ္ဘူးေလကြာ။ ခ်က္တတ္တယ္ဆို ဘယ္ ဒီလာစားေနေတာ့မလဲ။ မင္းတို႔လို ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ပဲ ခ်က္စားမွာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ႀကိဳက္ၿပီဆို ဒီမွာလာစားရံုကလြဲလို႔ ဘယ္ရွိပါ့မလဲကြ။ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဆိုင္လာစားမယ့္ပရိသတ္က ဘာလဲသိဖို႔မလိုဘူးလားကြာ။ နိုင္ငံျခားမွာ ဗမာအစားအေသာက္အဆိုင္ဖြင့္တာ တခါတေလလာလည္တဲ့ဗမာျပည္ကနဲ႔ ဟိုကဒီကလာလည္တဲ့ ဗမာျပည္သားေတြေသခ်ာေပါက္လာစား လာေႂကြးဖို႔ေမွ်ာ္မွန္း၊ ေဒသခံဗမာျပည္သားေတြကို အရံေဖါက္သည္ေလာက္ပဲေတြး၊ အဓိကစားသံုးသူအျဖစ္ထားရမွာက ဗမာစာမခ်က္တတ္ မျပဳတ္တတ္တဲ့အျပင္ ေပါေခ်ာင္ေကာင္းလိုက္ရတဲ့ လက္လုပ္လက္စား

အေမရိကန္ေတြပဲ ျဖစ္ရမွာေလကြာ...ဗမာေတြမွမဟုတ္တာ..၊ ခုေတာ့ မင္းတို႔က ေျပာင္းျပန္ျဖစ္မေနေပဘူးလား" ဆိုၿပီး ၿပံဳးေထ့ေထ့လုပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း အင္းမလုပ္အဲမလုပ္နဲ႔ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ၿပီး အေတြးစေတြထြက္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားေရာ ဘယ္လိုထင္လဲ သူေျပာတာကို။ ေၾသာ္..ေမ့ေတာ့မလို႔ အဲ့ဒီလူ ေရွ႔ေနဗ်။

read more

ကိုေအာင္နိုင္မိုးေျပာတဲ့ "ကံ"

ကိုေအာင္နိုင္မိုးေျပာတဲ့ "ကံ"

ကၽြႏ္ုပ္သည္ ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳးကို ေနရာတိုင္းတြင္ ယုံၾကည္သူ မဟုတ္ပါ။ မီးကို လက္ဗလာျဖင့္ ကိုင္လွ်င္ ပူမည္။ ေတာနင္း ဖိနပ္မပါဘဲ ဆူးတက္နင္းလွ်င္ဆူး စူးမည္။ ဒီေလာက္အထိေတာ့ ဟုတ္ပါေသး၏။ ညေနခင္းဆည္းဆာ ျမက္ခင္းျပင္ထဲဇိမ္ခံေနစဥ္ ဥကၠာခဲလာမွန္၍ေသဆုံးရျခင္းကို အတိတ္ကံေၾကာင့္ လာေျပာလွ်င္မူ လက္မခံခ်င္ပါ။ ဒိုင္ႏိုေဆာေတြမ်ိဳးျပဳန္းရသလို ကမၻာပ်က္ေလာက္ေအာင္ႀကီးမားသည့္ဥကၠာခဲ လာမွန္၍ လူသားအားလုံးမ်ိဳးတုန္းသြားခဲ့ေသာ္ ေစာေစာက အတိတ္ကံေၾကာင့္ဟု သူမ်ားအေပၚ မေတာ္မတရားစြပ္စြဲခ်င္သူမ်ားလည္း ပါသြားမည္သာျဖစ္သျဖင့္ ေလႀကီးေလက်ယ္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကံၾကမၼာထမင္းအုိးညွိၿပီး ျဖစ္သြားမည္ထင္သည္။

သိုးတေကာင္၏ႏို႔ရည္ဂလင္းမွဆဲလ္မ်ားကိုယူကာ ေဒၚလီ ဟူေသာ သိုးတေကာင္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ကလုန္းလုပ္ႏိုင္လိုက္ေသာအခါ ကံသည္ မိမိဥစၥာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ သူတပါးျပဳသမွ်ႏုရသည့္ဘဝသို႔က်ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။ အကယ္၍ သိပံၸပညာရွင္တဦးက ႐ုပ္တူအသြင္တူ လူတရာကို ကလုန္းလုပ္ကာဖန္တီးလိုက္သည္ဆိုလွ်င္ထို လူတရာသည္ အဘယ္သို႔ေသာ ေရွးကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ခၽြတ္စြတ္လာတူ ေနရသနည္းဟုေမးခြန္းထုတ္ေသာအခါ "ထိုလူတရာသည္ အတိတ္ဘဝက ေကာင္းမႈကုသိုလ္တခုကို စိတ္တူကိုယ္တူျပဳခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္မည္"ဟု ေျဖေလသည္။ ထိုအေျဖသည္ ေပါက္ေကာင္ထြက္ၿပီးမွ အတိတ္စိမ္းကိုျပန္ေဖာ္ေသာ ေပါက္မွေဖာ္သည့္ ေပါက္ေဖာ္နည္းႏွင့္ တူေနေလသည္။ သိပံၸပညာရွင္က လူတရာမဟုတ္ဘဲ လူတေထာင္ကိုကလုန္းလုပ္သည္ဆိုက အတိတ္က ကုသိုလ္အတူျပဳဖူးသူ အေရအတြက္သည္လည္း ေအာ္တိုမက္တစ္ တေထာင္ လိုက္ျဖစ္ေပးရေခ်ဦးမည္။ သိပံၸပညာရွင္ စိတ္႐ူးေပါက္ကာ လူတေထာင္အနက္ ၅၀၀ ကို ပလပ္စတစ္ဆာဂ်ရီနည္းႏွင့္ ႐ုပ္ေျပာင္း႐ုပ္လႊဲလုပ္ေပးခဲ့ေသာ္ ထိုအျဖစ္အပ်က္ႏွင့္လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ အတိတ္ကံကို လိုက္ညွိေပး ရဦးမည္။ သည္ေတာ့ ထိုလူတေထာင္၏ အတိတ္ကံဟူသည္ သိပံၸပပညာရွင္ႀကီး၏ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပၚတြင္ မွီတည္ေနသည္ဟူေသာ ရယ္ရႊင္ဖြယ္ေကာက္ခ်က္ကို ဆြဲရေတာ့မလိုျဖစ္ေနသည္။

စိတ္သည္ လက္ဖ်စ္တတြက္အတြင္း ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာျဖစ္ပ်က္ေနသည္။ ႐ုပ္သည္လည္း မၿမဲ။ အၿမဲတေစ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္။ ကံကိုသာ လက္ဆင့္ကမ္းသြားသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ဤအယူအဆသည္ ယခုဘဝအတြက္လက္ခံရန္ မခဲယဥ္းလွေသာ္လည္း ေရွ႔ဘဝ၊ ေနာက္ဘဝေတြႏွင့္ ဆက္စပ္ေျပာၾကားလာလွ်င္အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့လွသည္။ ယခင္ဘဝက ငေကာင္းျပဳခဲ့ေသာဒဏ္ကို ယခုဘဝတြင္ ငဝက္က ဘုမသိဘမသိ ဝင္ခံရသလိုပင္တည္း။ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ ေရွ႔ဘဝေနာက္ဘဝကို ျမင္ႏိုင္ေသာအစြမ္းလည္းမရွိရာ ဤအယူအဆကို လက္ခံခ်င္လွ်င္မ်က္စိမွိတ္ လက္ခံမွသာရေပမည္။

သည္ၾကားထဲ ငရဲျပည္၊ နတ္ျပည္တို႔ႏွင့္ ေျခာက္စား၊ ခ်ဴစားသည္တို႔ကလည္း ရွိေသးသည္။ ကၽြႏု္ပ္အေနျဖင့္ လူတေယာက္၊ သို႔မဟုတ္ လူအမ်ားကို ကူညီသည္ဆိုလွ်င္ထိုသူမ်ား၏ ေက်းဇူးကို အတုံ႔အလွယ္ဆပ္လိုေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ထိုသူမ်ားအား ခင္မင္ႏွစ္လို ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ သို႕တည္းမဟုတ္ စာနာေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ သနားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ထုိအေၾကာင္းမ်ားထဲမွ တေၾကာင္း သို႔မဟုတ္ တေၾကာင္းထက္ပုိေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ငရဲျပည္ေၾကာက္လို႔လည္း မဟုတ္၊ နတ္ျပည္ေရာက္လို ေသာေၾကာင့္လည္းမဟုတ္၊ နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္ကို ရက္တိုတိုနဲ႔ေရာက္လိုေသာေၾကာင့္လည္း မဟုတ္။ ကၽြႏု္ပ္ေတြ႔ဖူးေသာ နိဗၺာန္မဂ္ဖုိလ္ ရက္တိုတိုေရာက္လိုသူမ်ားမွာ သူမ်ားထက္ပို၍ေလာဘႀကီးေသာ၊ ဝတၳဳအာ႐ုံကာမဂုဏ္၌ သူမ်ားထက္ပိုအစြဲအလမ္းႀကီးသူမ်ား ျဖစ္ေနတတ္ၾကသည္သာမ်ား၏။ ထိုအထဲတြင္ ဘုန္းႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္းပါ၏။

ကံဟုေခၚေခၚ အလုပ္ဟုေခၚေခၚ ယခုဘဝ ကၽြႏု္ပ္လုပ္ခဲ့သမ ွ်အတြက္ ကၽြႏု္ပ္တာဝန္ခံသည္။ ကၽြႏ္ုပ္လုပ္ခဲ့သမွ်သည္ ကၽြႏု္ပ္၏ဘဝကို အတိုင္းအတာတခုအထိ ပဲ့ျပင္သည္ကိုလည္းလက္ခံသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္သည္"ကိုယ္သာလွ်င္ကိုယ့္ဘဝ၏ပဲ့ကိုင္ရွင္"ဟု ေၾကြးေၾကာ္ ရေလာက္ေအာင္မူ မ႐ူးႏွမ္းေသးပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေမြးလာကတည္းက လက္ဦးဆရာမိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝိုင္းရဲ့ ပဲ့ကိုုင္မႈကို မည္သူမဆိုအ႐ုိးစြဲေအာင္ခံရသည္သာ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေနစဥ္တြင္လည္း မလြတ္လပ္ေသာပညာေရးစနစ္၏ ဦးေႏွာက္ေဆးျခင္းကို ေတာ္ေတာ္ေလးခံရေသး၏။ ဘာသာေရးႏွင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ၾကပ္မတ္ျခင္းကိုလည္း ႀကံဳရေသး၏။ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ႏွင့္ စီးပြားေရးစနစ္၏ပုံစံသြင္းျခင္းကိုလည္း အလူးအလိွမ့္ခံေနရေသး၏။ ဤကမၻာ ဤလူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီးတြင္ ေနထိုင္စီးေမ်ာေနသမွ်သင့္ဘဝကို သင္ပဲ့ကိုင္ရွင္လုံးလုုံးျဖစ္ရန္ မတတ္ႏိုင္။ အမႈိက္သ႐ုိက္မ်ား ထင္းလုံးမ်ားေမ်ာပါေနေသာ ေရစီးသန္သည့္ေခ်ာင္းႀကီးထဲတြင္ ေလွတစင္းႏွင့္ ေမ်ာပါေနၿပီး ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားႏွင့္တိုက္ကာ ေလွမေမွာက္ေအာင္ သင္ထိန္းႏိုင္႐ုံမွ်သာတတ္ႏိုင္မည္။ ေရစီးကိုဆန္တက္ဖို႔ပင္ သင္မတတ္ႏိုင္ပါ။ ေရစီးကတြန္းပို႔သည္ေနာက္ကိုသာ ေမ်ာပါေနရသည့္ၾကားက ကိုယ္သာပဲ့ကိုင္ရွင္ဟုေၾကြးေၾကာ္ၾကသည္မွာ ရယ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းေနေလေတာ့သည္။ https://www.facebook.com/aung.naingmoe.58?hc_location=timeline

read more

တ်ဴးလစ္အတြက္ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တဲ့အတၱ ၅ဝ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ-ဧၿပီ ၂၁ဝ၁၄)

တ်ဴးလစ္အတြက္ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တဲ့အတၱ ၅ဝ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ-ဧၿပီ ၂၁ဝ၁၄)
ကိုယ့္လက္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္စိုက္ပ်ိဳးယူခဲ့တဲ့ တ်ဴးလစ္ပ္ပန္း နီနီေလးေတြနဲ႔ ဒက္ဖီေဒးလ္ေလးေတြ ဖူးစျပဳဳၾက ပြင့္ၾကအာၾကၿပီ။ အလွေတာ့ မစံုၾကေသး။ လီလီပန္းေတြလည္း အစို႔ျပဴၾကၿပီ။ ေျမစိုက္ သစ္ခြေတြေတာ့ Hoop House ေလးထဲမွာ အေႏြးေပးထားရတုန္း။ အပင္ေပါက္ရင္ အိုးလိုက္ေလးေတြ ဝယ္မယ့္သူလည္းရွိၿပီ။ တစ္အိုး ၅ ေဒၚလာ..တဲ့၊ မဆိုးပါဘူး၊ ေရာင္းေတာ့ေရာင္းရ မွာပါ။

တေန႔ကနဲ႔ တျမန္ေန႔ေတြက ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴနဲ႔ အာလူး ၃ ေဘာင္ခ်လိုက္ၿပီ။ ၾကက္သြန္ခင္း ဒီေန႔မနက္သြားၾကည့္ေတာ့ အၿမိတ္စိမ္းကေလးေတြေတာင္ထြက္လို႔။ နွစ္တိုင္းယက္ထြန္… ၾကက္သြန္ခင္းရဲ႔ အလယ္…..ပဒတ္ကေလးနီက်င္က်င္ရယ္... ႏြယ္ႀကိဳးရွည္နဲ႔သြယ္ေတြ ဘာေတြေတာင္ဆိုမိေတာ့မလို႔။ သာယာဝတီေထာင္တိုက္ဝင္းထဲ ၾကက္သြန္နီေတြစိုက္ခဲ့ၾက၊ ၾကက္သြန္ဖူးေတြခ်က္စားခဲ့ၾကတာ သတိရတယ္။ ဒီ အေမရိကန္ၾကက္သြန္ဖူးေတြလည္း ခ်က္စားၾကည့္ဦးမယ္၊ ခ်ိဳေတာ့ခ်ိဳမွာပဲ၊ ခက္တာက ငါးပိပဲ။ ေထာင္ထဲက ၾကက္သြန္ဖူးဟင္းအတိုင္း ကြက္တိအရသာရဖို႔ဆို ပံုစံငါးပိက မရွိမျဖစ္မိုးပဲ။

မနွစ္ကခ်ခဲ့တဲ့ပန္းသီးပင္ေတြ ပုရစ္နုေလးေတြထြက္လာၿပီ။ တပင္ကေတာ့ ဒီနွစ္ပဲ စသီးမယ့္ပံုေပၚတယ္။ စပ်စ္အပင္ ၄ဝ ေလာက္ခ်ထားတာလည္း ဒီနွစ္စသီးမွာပဲ။ ဘယ္ရီးသီး(နီျပာနက္)ေတြလည္း သီးဖို႔ အားယူၿပီ။ သမင္ ၂ ေကာင္ ဟိုတေလာက ျဖဳတ္ကနဲေတြ႔လိုက္တယ္။ ခု မလာေတာ့ျပန္ဘူး။ ဘာမ်ားျဖစ္သလဲပဲ။ ၿခံေနာက္က ေရဒီယိုစေတရွင္က လူေတြကားေတြအဝင္အထြက္မ်ားလို႔ေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္။ ဒီ့ထက္ပို လူဥဒဟိုေနရာေတြေတာင္ ဒီေကာင္ေတြ ေဘးမသီရန္မခ သြားေနၾကေသး တာပဲ။ ယုန္ေလးေတြကေတာ့ မွန္မွန္လာတယ္။ သက္ကယ္ပင္လိုျမက္မာေတြကထြက္တဲ့ ရြက္နုေလးေတြကို လာလာကိုက္ျဖတ္စားတယ္။ ကိုယ္လမ္းေလးေတာ့ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မေတြ႔မိေသးဘူး။ အပင္ေတြမကိုက္ေအာင္ ကာသင့္တာ ကာဦးမွ။ သူတို႔စားဖို႔လည္း ခ်န္သင့္ သေလာက္ခ်န္ဦးမွ။ ေဘာင္တခ်ိဳ႔ကို ဘာမွ မကာပဲလႊတ္ထားမယ္၊ စားေပ့ေစ။

ခရမ္းခ်ဥ္၊ ေရႊအပ္ျငဳတ္သီးစိမ္း၊ ရံုးပတီ၊ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ၾကက္ဟင္းခါးေတြလည္းပ်ိဳးထားၿပီ၊ အေအးအပတ္ မစိုးလို႔ ေျမေတာ့ခ်မရေသး။ ပဲေတာင့္ရွည္အပါဝင္ ပဲသီးစိမ္းမ်ိဳးစံုအတြက္ ဝါးကိုင္းတံေလးေတြဝယ္ဖို႔ မေန႔ကေတာ့ စာရင္းတို႔ထားၿပီ။ ပဲသီးေတာင့္ကို ၿခံထြက္ၾကက္ဥနဲ႔ေၾကာ္ ငရုပ္ေကာင္းမႈန္႔ေလးျဖဴး၊ ဟင္းခါးေလးတခြက္ခ်က္၊ ငါးပိရည္တို႔စရာစံုနဲ႔ ဆြဲလိုက္လို႔ကေတာ့ ေဆြမ်ိဳးပါေမ့မလားပဲ။ ဇနီးသည္လည္း ခုဆို ငါးပိရည္က်ိဳနဲ႔ အနံ႔ျပင္းတဲ့ဟင္းတခ်ိဳ႔ကလြဲလို႔ ဗမာစာေတြအကုန္နီးနီးခံတြင္းေတြ႔ေနၿပီ။ စားလည္း အေတာ္စားပါ့။

ကၫႊတ္ေတြေတာ့ ေရွ႔အပတ္ဆို အေၫွာင့္ထြက္ေလာက္ၿပီထင္ရဲ့။ တရုတ္ကန္စြန္းပြ ရြက္ႀကီးေတာ့ ေရနည္းနည္းဝပ္တဲ့ေနရာမွာ အက်ယ္ ၄ ေပခြဲ၊ အလ်ား ေပအစိတ္ေလာက္ရွည္မယ့္ ေဘာင္ ၃ ေဘာင္လုပ္ၿပီးခ်မယ္။ အဖုတ္လိုက္ကေလးေတြထြက္လာေအာင္ အေစ့ေတြအစုလိုက္အစုလိုက္ ႁမွဳတ္မယ္။ ဒါမွ တစ္ပင္ျခင္းဆိတ္ေနစရာမလိုပဲ ရိပ္ခ်လိုက္ရံုပဲ။ ကန္စြန္းရြက္ႏုထြားထြား အေခါင္းပြႀကီးေတြကို တံစဥ္ပါးအသြားထက္ထက္ ၿမိၿမိေလးနဲ႔ရိတ္ခ်လိုက္လို႔ ဂၽြိကနဲဂၽြိကနဲျမည္တဲ့ အသံေတာင္နားထဲၾကားမိတယ္။ ၾကက္ေတြလည္း အစာစိမ္းဆိုလို႔ ျမက္ခ်ည္းစားရတာ ၿငီးလွေလာက္ၿပီ။ ကန္စြန္းနုဖတ္ဖတ္ စိမ္းစိမ္းစိုစိုေလးဘာေလး ဆိတ္ရဆြရေအာင္ တေဘာင္သတ္သတ္ထားမယ္။ တေန႔တေန႔ သူတို႔ ဥ ဥေပးေနတာ နည္းတာမွတ္လို႔။ မေန႔မ်ား ၁၃ လံုးေတာင္။ သြားေကာက္ေတာ့ ဥစမို႔ထင္တယ္ ဥႀကီးက လက္ဖဝါးထဲမွာေႏြးေနတုန္း။

ဖရံုပင္ေတြေတာ့ ျမက္ထဲပဲလႊတ္လိုက္မယ္။ မသီးခင္ အဖိုပြင့္ဝါဝါေလးေတြပြင့္တာနဲ႔ မႏြမ္းခင္ခူး၊ အၫြန္႔ဖ်ားေလးေတြပါေပါင္းၿပီး ေၾကာ္ခ်က္ေလးခ်က္စားရင္ အရသာရွိလိုက္မယ့္ျဖစ္ျခင္း။ ဖရံုသီးကို ပုဇြတ္ဆိတ္ကေလးေတြခတ္ ပင္စိမ္းရြက္ေလးအုပ္ၿပီး အရည္ေသာက္ေလးခ်က္တတ္တဲ့ အေမ့လက္ရာ စားရဖို႔ေတာ့ ေသခ်ာသေလာက္ရွိတယ္။ လင္ေကာင္းမွစံ/မစံေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ ဗူးကေတာ့ စင္ခံမွကိုျဖစ္မွာ။ ၾကက္ၿခံေထာင့္က ထင္းရႉးပင္ႀကီးနားဆို မဆိုးဘူး။ သီးခ်ိန္တန္လို႔မွ မသီးလို႔ကေတာ့ ဂါဝန္အေဟာင္းႀကီး ပတ္ေပးထားလိုက္မယ္ မွတ္ကေရာဟဲ့ဆိုၿပီး။ ေႏြဆို ၾကက္ေတြ ဗူးစင္ေအာက္မွာ အရိပ္ခိုလို႔ရမွာပဲ။ ဗူးသီးတြဲေလာင္းႀကီးေတြ ေခါင္းနဲ႔မတိုက္မိေအာင္ေရွာင္ရင္း ေအာက္မွာ ခံုေလးေတြ ခ်ထိုင္လို႔၊ ဗူးသီးေၾကာ္ေမႊးေမႊး ႂကြပ္ႂကြပ္ရြရြကို မန္က်ည္းမွဲ႔ခ်ဥ္လက္ေဖ်ာ္ေလးနဲ႔ ဆလတ္ရြက္ဖါးဖါးႀကီးေတြနဲ႔ တို႔ကာတို႔ကာ စားမယ္။ ကိုခင္ေမာင္ေလးအိမ္ကေန မ်ိဳးရလာတဲ့ ပုဇြန္စာရြက္(ျမက္ႂကြပ္ရြက္)ေတြ ညီမအိမ္မွာ မနွစ္ကေတြ႔တယ္။ သြားေတာင္းဦးမွ။ သူလည္း ေၾကာ္စား ေကာင္းမွေကာင္း။

နွစ္ေယာက္သား ေႏြဦးေပါက္ပေဟ့ဆိုကတည္းက သံုးပတ္လံုးလံုး (အိမ္မွာရွိေနခ်ိန္တိုင္း) ေနေရာင္နဲ႔ျမင္ ရေနသမွ် ပင္ပမ္းခံႀကိဳးစားခဲ့တာ ခုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းအရာထင္စျပဳၿပီ။ ရုပ္လံုးေလးေပၚ စျပဳဳၿပီ။ ေတာက္ေလွ်ာက္လည္း နွစ္ေယာက္ေပါင္း လက္ ၃ ဘက္၊ ေျခ ၃ ေခ်ာင္းနဲ႔ စတည္တာပဲ ဘဝဥယ်ဥ္ၿခံေလးတခုကို။ ထရပ္ကား သူမ်ားဆီကငွားၿပီး ေျမဝယ္ ေျမသယ္ ေျမတိုက္တယ္။ လက္တြန္းထြန္စက္ သူမ်ားဆီကငွားၿပီး ကိုယ္တိုင္ထြန္ယက္တဲ့ဇနီးသည္ရဲ့ခြန္အားနဲ႔သန္မာပံုဟာ အံ့ဖို႔ပဲေကာင္းေသးေတာ့။ ေခြးေျခေလးေရႊ႔ေရႊ႔ၿပီးထိုင္ ေပါက္တူးအေပါ့စား၊ သံထြန္ျခစ္ရွစ္ေျခာင္းသြားနဲ႔ က်ေနာ္က ေျမၫွိတယ္။ ညီသြားေတာ့မွ ၿခံေထာင့္မွာ တနွစ္နီးပါးစာ စုစုၿပီးပံုထားတဲ့ၾကက္ေျခးေျမၾသ ဇာေတြနဲ႔ ေျမနဲ႔သမေပး၊ ေျမဆီေျမနွစ္ေကာင္းလို႔နဲ႔တူတယ္ ေျမကလည္းမဲလို႔၊ အနံ႔လည္းသင္းလို႔၊ လက္ထဲမွာလည္း စီးစီးပိုင္ပိုင္လိုရွိလိုက္တာ။

အိမ္ေထာင္ဦးလိုေပါ့၊ ၿခံဦးတည္စဆိုေတာ့ ဝယ္လိုက္ရတဲ့တိုလီမုတ္စမွ စံုစီနဖါပဲ မနည္းကုန္လွ တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ဒါေတာင္ ေမာ္တာတပ္ Chain Saw သစ္ျဖတ္လႊနဲ႔ အျခားစူးေဆာက္တန္ဆာ ပလာေတြ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ရလို႔။ ၿခံစိုက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေပးၾကတဲ့ခရစ္စမတ္ လက္ေဆာင္က လႊတဲ့၊ တူတဲ့၊ လြန္ပူတဲ့၊ ျမက္ရိပ္စက္တဲ့၊ ထြန္ျခစ္တဲ့ အံ့စရာေကာင္းတယ္မထင္ဘူးလား။ ဒါေပမယ့္ လိုတာေတြေရြးဝယ္ လက္ေဆာင္ေပးတတ္သူေတြမို႔ ေက်းဇူးတင္လွတယ္။

မနွစ္က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္လာၿပီး ခုတ္ပိုင္းခ်ေပးတဲ့သစ္ေျခာက္ပင္ရဲ႔ ကိုင္းႀကီး/ငယ္ေတြကို စိုက္ေဘာင္ေတြလုပ္ဖို႔ ဇနီးသည္စိတ္ကူးေၾကာင့္ သစ္သားေခ်ာင္းဖိုး ေငြ (၂)ရာေလာက္ သက္သာ  သြားတယ္။ သစ္လံုးေပါင္ေတြက မလွဘူး၊ ညီညီညာညာမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သာဘာဝအတိုင္း မျပဳမျပင္ဆိုေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းတယ္မွတ္တာပဲ။ ပင္ပမ္းတာေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔။ ရွိစုမဲ့စု လက္ဖဝါးေလးေတာင္ႀကိမ္းေရာပဲ။ ေရၾကည္ဖုေတြထြက္ေရာ၊ အေရျပားလန္ေရာပဲ။ ခုေလာေလာဆယ္ ၿခံက ဘာမွ ေငြမျဖစ္ေသးတဲ့အျပင္ အစိုက္ခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ အျပင္ထြက္ထမင္းဖိုးေတာ့ လုပ္ရေသးတာပဲ။ ေနာက္ ၂ နွစ္ေလာက္ဆို ေငြေပၚၿပီမွတ္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ဆို အျပင္အလုပ္ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ သီးနွံပင္ေတြနဲ႔ ၾကက္ကေလးငွက္ကေလးေတြနဲ႔ စာေရးစာဖတ္ခ်ိန္ပိုထြက္လာ မယ္ေတြးတာပဲ။ စိတ္လက္ၾကည္နူးစရာမ်ား ရတန္ေကာင္းရဲ့ေတြးၿပီး ခုကတည္းက ႀကိဳေပ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ သိတ္အရသာမရွိလွဘူး။

လူမခ်မ္းသာရင္ေန စိတ္ခ်မ္းသာရင္ေတာ္ၿပီဆိုတဲ့ တစ္ျခမ္းပဲ့ဆုလည္းမေတာင္းခဲ့ဖူးဘူး။ မရကာမွေနေရာ နွစ္ခုလံုးလိုခ်င္တယ္။ က်န္းမာေရးလည္းေကာင္းခ်င္တယ္။ ေသခါမွေသေရာ။ အိုရျခင္းနာရျခင္း ေသရျခင္းမွာေတာင္ ျပည့္စံုသူနဲ႔ခ်ိဳ႔ငဲ့သူ ဘယ့္ေလာက္ျခားနားလိုက္သလဲ။ သာမန္အေျခအေနမွာ ျပည့္စံုသူဟာ အအိုေႏွးေအာင္၊ အသက္ရွည္ေအာင္၊ အနာမဲ့ေအာင္၊ ေသရင္ေတာင္ ေဝဒနာအနည္းဆံုးနဲ႔ေသေအာင္ ႀကံေဆာင္နိုင္ေသးတာပဲ။ ရတာေလးနဲ႔ဝေအာင္စားေတြ ဘာညာေတြေလွ်ာက္ေျပာၿပီး လူ႔လုပ္အားေပၚကေန အၿမိဳင့္သား ထိုင္စားေနသူေတြကို ၾကည့္လိုက္၊ ဝလို႔ဖီးလို႔၊ အဆီတထပ္အသားတထပ္ ဂုတ္ပိုးႀကီးေတြမွ အရစ္အရစ္တက္လို႔။ ဟိုလူေတြမွာသာ ေျပာသမွ်ယံုရင္း ဘာမွန္းမသိတဲ့ေနာက္ဘဝဆိုတာ အတြက္ ေသခ်ာတဲ့ခုဘဝကိုပံုအပ္ကာ ဖြတ္ေက်ာျပာစုခရုဆန္ကၽြတ္။

စိတ္ဆင္းရဲစရာ(ဒုကၡဆိုတာ)ကေတာ့ လူတိုင္းရွိၾကတာခ်ည္းပဲ။ စိတ္ဆင္းရဲၾကတာျခင္းအတူတူ ရုပ္ဝတၳဳမျပည့္စံုမႈေၾကာင့္ အပိုေဆာင္းရတဲ့စိတ္ဆင္းရဲမႈမ်ိဳးကို ခင္ဗ်ားေရာလိုခ်င္မလား။ က်ေနာ္လည္း မလိုခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့အတိအလင္းေျပာပါရေစ၊ လူခ်မ္းသာဖို႔ အခ်ိန္(ဘဝတစ္ခုလံုး) ပံုေပးလိုက္မယ္လို႔ေတာ့မ်ားေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွစိတ္မကူးဘူး။ “ေသလို႔ယူသြားလို႔ရရင္ေတာင္မွ ေငြအတြက္ ဘဝကိုမျဖဳန္းတီးပစ္ဘူး”။ လူခ်မ္းသာဖို႔သက္သက္အတြက္ ဘဝဟာအသံုးခ်စရာမဟုတ္ဘူး။

ဘဝဟာ သိတတ္စအရြယ္ကတည္းက တခါတေလတစ္ျခမ္းပဲ့၊ တခါတေလ နွစ္ျခမ္းလံုး ပဲ့ခဲ့ရတယ္။ ဘဝပဲ့ဟာ ဂ်င္ပဲ့နဲ႔ေတာ့မတူဘူး။ ဝိုင္းတိုင္း ဝင္ေပါက္လို႔မရဘူး။ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုေတာ့ ပဲ့ေနတဲ့ ကိုယ့္တစ္ျခမ္းကို တစ္လံုးျဖစ္ခ်င္လို႔မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာျပေဆြးေႏြးေတာ့ သေဘာမွ်တယ္။ ဒါနဲ႔ လက္ထပ္တယ္။

အိမ္ေထာင္သည္ဘဝမွာ ကိုယ့္တစ္ျခမ္းပဲ့ဘဝထဲက ကိုယ့္အတၱ ၅ဝ ကိုေလွ်ာ့တယ္။ သူလည္း သူ႔တစ္ျခမ္းပဲ့ထဲက သူ႔အတၱကို ၅ဝ ေလွ်ာ့တယ္။ လက္က်န္ ၅ဝ စီအတၱေတြကို ယံုၾကည္ရာလုပ္ဖို႔၊ ဝါသနာပါရာလုပ္ဖို႔၊ သီးသန္႔စိတ္လက္ၾကည္ေအးစရာလုပ္ဖို႔ ခ်န္တယ္။ ေလွ်ာ့ခ်ဖဲ့ထုတ္လိုက္တဲ့ သူ႔ ၅ဝ၊ ကိုယ့္ ၅ဝ အတၱေတြ ျပန္သမလို႔ရလာတဲ့ အတၱ ၁ဝဝ နဲ႔ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝကို စတာပါပဲ။ “မင့္အတၱေတြအကုန္စြန္႔ၿပီးငါ့ကိုခ်စ္ပါ”လို႔ ဘယ္သူမွ မေတာင္းဆိုခဲ့ၾကဖူးဘူး။ ဘဝနွစ္ခုကို တစ္ခုတည္းျဖစ္ေအာင္လည္း မႀကိဳးစားၾကဘူး။ သူ႔လက္က်န္အတၱ ၅ဝ ထဲမွာ သူလည္းေပ်ာ္သလိုေန၊ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ ၅ဝ နဲ႔ ေပ်ာ္ေအာင္ေနဖို႔ပါပဲ။

အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆိုတာဟာ တစ္ျခမ္းပဲ့ျခင္းေပါင္းစည္းၾကတာပဲ။ သူ႔အတၱကိုယ့္အတၱ မွ်ၿပီးေလွ်ာ့ၾကတာပဲ။ ေလွ်ာ့လိုက္တဲ့အတၱေတြ ျပန္သမၿပီးေပါင္းၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
အတၱ ၅ဝ ဆို ဘဝဟာလံုေလာက္ၿပီး ေနေပ်ာ္တယ္ယံုတာပါပဲ။

read more

ႏြား (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

(ႏြား)နို႔ ေပါင္(၈ဝ)ဟာ ဂါလန္နဲ႔ဆို ဘယ္နွဂါလန္ ရွိသလဲမသိ။ တေန႔ကို နို႔ ေပါင္(၈ဝ)ထြက္တဲ့ နို႔စားႏြားမ အေကာင္(၁၅ဝဝ)ေမြးထားတဲ့ အိုဟိုင္းယိုးျပည္နယ္ထဲက ႏြားၿခံ Dairy Farm ႀကီးထဲ ဒီမနက္ ေလ့လာတဲ့သေဘာ အလည္ အပတ္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေလ့လာတဲ့သေဘာလို႔ ဆိုရတာက သူတို႔ဆီမွာလုပ္ေနတဲ့ ပညာအလုပ္ သမား(ထိမ္းခ်ဳပ္ခန္း စက္နဲ႔ကြန္ျပဴတာကိုင္ေတြ)က လြဲလို႔ က်န္တဲ့ေနရာေတြမယ္ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္၊ ဖို႔တ္ဝိန္းကိုဒုကၡသည္အေနနဲ႔ေရာက္လာတဲ့ ဗမာျပည္သားေတြနဲ႔အစားထိုးခ်င္လို႔ တဲ့။ တခ်ိဳ႔ ငွားဖို႔ေတာင္ သေဘာတူထားၿပီးၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ေလ်ွာက္လႊာျဖည့္တာ၊ လုပ္ငန္းခြင္သဘဝနဲ႔ အလုပ္စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းရွင္းျပတာ၊ ထရိန္နင္ေပးတာေတြ လုပ္ရဦးမတဲ့။ အဲ့ဒီအခါ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ(၂) ဘာသာ စကားျပန္နဲ႔ဘာသာျပန္ရွာရင္း က်ေနာ္နဲ႔ အဆက္ရသြားတယ္။ သူတို႔ ၿခံႀကီးကို ႀကိဳတင္လာၿပီး ၾကည့္ရႉထားနိုင္ရင္ေကာင္းမယ္လို႔ မန္ေနဂ်ာ Derek က ဖိတ္တာနဲ႔ေရာက္သြားတာပါ။ လုပ္ငန္းႀကီးတခုကို ဦးစီးလုပ္ေနတဲ့မန္ေနဂ်ာက အသက္ (၂၈)နွစ္သား။ မြန္မြန္ရည္ရည္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္နဲ႔ လူပံုေခ်ာျဖစ္ေန တယ္။ မင္းသားလုပ္ရတဲ့ရုပ္မ်ိဳးနဲ႔။

ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈတိုတိုထြာထြာ(နံမည္ကို ဘယ္လိုေခၚရသလဲ၊ ႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ ဘယ္လိုျပဳမူရသလဲ၊ အနားလာေစခ်င္ရင္/မလာေစခ်င္ရင္ အမူအယာနဲ႔ဘယ္လိုျပရသလဲ၊ ဘာအစားအစာမ်ိဳးေတြစားသလဲ၊ စကားေျပာတဲ့အခါ/တခုခုခိုင္းတဲ့အခါ ဘယ္လိုျပဳမူတာ သင့္ေတာ္သလဲစတာမ်ိဳးေလးေတြ ဆိုေပမယ့္ ေမးေတာ့အေတာ္ေမးတဲ့ ခ်ာတိတ္။ က်ေနာ္ကလည္း ေျဖေတာ့အေတာ္ေျဖတဲ့အဖိုးႀကီးေပါ့) ထူးျခားတာတခ်က္ကေတာ့ ခရိုဂါဝဲယားစ္ေဟာက္စ္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ျမန္မာျပည္သားေတြနဲ႔ တျမနွ္နွစ္က အဝတ္ေလ်ွာ္ဆိုင္မွာ ကြမ္းတံေတြးေထြးလို႔တက္ရတဲ့ျပႆႆ     နာလည္းေရာက္ေရာ သူက ၿပံဳးၿပီး ”ဒီမွာေတာ့ ကြမ္းစားတာနဲ႔ကြမ္းတံေတြးေထြးတာ သိပ္ျပႆ     နာရွိမယ္မထင္ပါဘူး။ အလုပ္သဘာဝကိုက ေပေပက်ံက်ံ နံနံေစာ္ေစာ္လုပ္ရတာေလ၊ ေျမႀကီးနဲ႔ထိၿပီး လုပ္ရတဲ့ေနရာေတြလည္းရွိတာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေဆးရြက္ႀကီး ငံုသူေတြလည္း ရွိတယ္”တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က”မင္းေရာ ေဆးလိပ္ေသာက္လားဆိုေတာ့ ”ေဆးလိပ္ မေသာက္ ေဆးမငံု”လို႔ေျပာတယ္။ ရီစရာအရႊမ္းေဖါက္ခ်င္တာနဲ႔ ”တို႔ဗမာစကားမွာ အရက္ဘီယာ လက္ဘက္ရည္ေကာ္ဖီေသာက္တာလည္း ေသာက္တာပဲ။ ေဆးလိပ္ေသာက္တာလည္း ေသာက္တာပဲ။ အဂၤလိပ္လိုက်ေတာ့ ေဆးလိပ္ေသာက္တာကိုု Smoking သံုးၿပီး အရည္တခုခုေသာက္တာၾက Drinking လို႔သံုးတယ္မဟုတ္လား”ဆိုေတာ့ ရီရီေမာေမာနဲ႔ ”အေတာ္စိတ္ဝင္စားစရာ စကားပဲကြ”လို႔ေျပာၿပီး Thank you very much လို႔ ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာရသလဲေမးတာနဲ႔ ”ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္”လို႔ေျပာျပေတာ့ မပီမခ်င္း (၁၀)ႀကိမ္ေလာက္ရြတ္တယ္။ ”တေယာက္နဲ႔တေယာက္ေတြ႔လို႔/ခြဲလို႔ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ အခါမ်ား ဗမာျပည္သားအမ်ိဳးသမီးေတြကို ရင္ခ်င္းအပ္ၿပီးေက်ာသိုင္းေတာ့ မဖက္မိေစနဲ႔ကြာ” ေျပာၿပီး တစ္နာရီခြဲေလာက္ၾကာတဲ့စကားဝိုင္းကို လက္စသတ္ၾကတယ္။

တေနရာေရာက္ေတာ့ ကြန္ကရိနဲ႔အလံုပိတ္ထားတဲ့ ေျမေအာက္ကန္ႀကီးေတြကိုျပၿပီး ”ဟိုး ေလွာင္ၿခံေတြထဲ က ထြက္လာတဲ့ နေခ်း(ႏြားေခ်း)ေတြက ဒီကန္ထဲမွာလာစုၾကတယ္။ ေျမေအာက္ပိုက္ေတြက တဆင့္ေပါ့။ ဒီေနရာက နေခ်းထဲက မီသိန္းဓါတ္ကို စက္ေတြနဲ႔စုထုပ္ယူၿပီး ဟိုးမွာျမင္ေနရတဲ့ အေဆာက္အဦးထဲမွာ လ်ွပ္စစ္ဓါတ္အားထုတ္တယ္။ တို႔ၿခံထဲသံုးတဲ့အျပင္ ပိုလို႔ လ်ွပ္စစ္ကုမၺဏီေတြကိုေရာင္းရတယ္။ ဘယ္လို ထုတ္ ဘယ္လိုလုပ္ေတာ့ ငါလည္းနားမလည္ဘူး၊ အဲ့မွာက သူ႔မန္ေနဂ်ာနဲ႔ သူ႔ကၽြမ္းက်င္အလုပ္သမားနဲ႔ သူ႔ပညာရွင္နဲ႔ကြ၊ မီသိန္းထုတ္လို႔ကုန္သြားတဲ့နေခ်းေတြၾကေတာ့ အေျခာက္ခံ၊ စက္ေတြနဲ႔ဖိႀကိတ္ အတံုး ႀကီးေတြလုပ္ၿပီး သဘာဝေျမၾသဇာအျဖစ္ျပန္ေရာင္းရတယ္၊ မီသိန္းဓာတ္စင္သြားၿပီး ဗက္တီးရီးယားေတြ က်န္ေသးေတာ့ အလြန္ေကာင္းတဲ့ေျမၾသဇာျဖစ္သြားတာပဲ။ တိရိစၦာန္အိပ္ယာလုပ္တဲ့ကုမၺဏီေတြကလည္း အခင္းလုပ္ဖို႔သံုးတယ္ေလ”လို႔ရွင္းျပတယ္။ ဒါနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီလိုက္လက္ၾကည့္ သိခ်င္တာေမးၿပီး ျပန္ခဲ့ၾက တယ္။ ေနာက္တေခါက္က် ၿခံတြင္းသံုးကားငယ္ေလးပတ္ေမာင္းၿပီး စံုစံုေစ့ေစ့ျပပါဦးမတဲ့။ 

ေလွာင္ၿခံဂိုေဒါင္ႀကီးေတြက မိုးတိုးမတ္တပ္ႏြားေတြ၊ အစာဝါးေနတဲ့ တစ္ကိုယ္စာ သံတန္းေလွာင္ကန္႔ေလးေတြထဲကႏြားေတြ၊ စားၿမံဳ့ျပန္ေနတဲ့ႏြားေတြ၊ ႏို႔အံုႀကီးေတြေဖါင္းကားျပည့္တင္းၿပီး စက္ေတြနဲ႔နို႔အညွစ္ခံဖို႔ တန္းစီေစာင့္ေနတဲ့ႏြားေတြ၊ နို႔ညွစ္ၿပီး နို႔ပိန္ရံႉံ႔တြနဲ႔ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္ေနတဲ့ႏြားေတြ၊ ေနမေကာင္းလို႔ေဆးခန္းျပေနတဲ့ႏြားေတြ၊ နားေနခန္းကႏြားေတြ၊ ႏြားေတြ ႏြားေတြ။ ႏြားေတြမွအမ်ားႀကီး။

ေလွာင္ၿခံဂိုေဒါင္ႀကီးေတြက မိုးတိုးမတ္တပ္ႏြားေတြ၊ အစာဝါးေနတဲ့ တစ္ကိုယ္စာ သံတန္းေလွာင္ကန္႔ေလးေတြထဲကႏြားေတြ၊ စားၿမံဳ့ျပန္ေနတဲ့ႏြားေတြ၊ ႏို႔အံုႀကီးေတြေဖါင္းကားျပည့္တင္းၿပီး စက္ေတြနဲ႔နို႔အညွစ္ခံဖို႔ တန္းစီေစာင့္ေနတဲ့ႏြားေတြ၊ နို႔ညွစ္ၿပီး နို႔ပိန္ရံႉံ႔တြနဲ႔ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္ေနတဲ့ႏြားေတြ၊ ေနမေကာင္းလို႔ေဆးခန္းျပေနတဲ့ႏြားေတြ၊ နားေနခန္းကႏြားေတြ၊ ႏြားေတြ ႏြားေတြ။ ႏြားေတြမွအမ်ားႀကီး။ နို႔ဓာတ္ေတြခန္းလို႔ နို႔မရနိုင္ေတာ့ဘူးဆို အဲ့ႏြားေတြပဲေပါ့ သားသတ္ရံုသြားဖို႔တန္းစီၾကရတာ။ သားေရခြာခံရဖို႔နဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုးအမဲဖ်က္ခံရဖို႔ေပါ့။ ဒီနြားေတြ လယ္မထြန္ရဘူး။ ဒီႏြားေတြ မိုးထဲေလထဲ ေနပူႀကီးထဲ လူနဲ႔ဖက္မရုန္းရဘူး၊ လူ႔အရိုက္အနွက္အဆဲအဆိုမခံရဘူး၊ ေကာင္းေကာင္းစား ေကာင္းေကာင္းအိပ္၊ ပိုးေမြးသလို တယုတယနဲ႔ေမြးထားၾကတာ၊ ပူတဲ့အခ်ိန္ေလေအးစက္ ေအးတဲ့အခ်ိန္ေလေႏြးစက္နဲ႔ မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနတဲ့ဆရာဝန္နဲ႔ ေဆးဝါးနဲ႔။ က်ေနာ္ထင္တယ္ ခြာနာလ်ွာနာဆိုတာ ဒီႏြားေတြၾကားဖူးမယ္ေတာင္မထင္ဘူး။ ထြန္တံုးတို႔ နကန္(ႀကိမ္လံုး)တို႔ ဘာမွန္းေတာင္သိမယ္မထင္ဘူး။ ဒီႏြားေတြအတြက္ ဘဝမ်ာ ခံရခ်က္အသက္သာဆံုးကိစၥကေတာ့ နဖါးႀကိဳးျဖစ္မွာေတာ့ေသခ်ာတယ္။ နဖါးႀကိဳးအထိုးခံရတဲ့ႏြားတစ္ေကာင္ရဲ့အျဖစ္အေနဟာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးေၾကာင္းကို "ဒီလူက နဖါးႀကိဳးအထိုးခံထားရတဲ့လူကြ"ဆိုတဲ့စကားေပၚဆင္ျခင္ၾကည့္ရင္ပဲ ေပၚလြင္လြန္းလွၿပီထင္တာပါပဲ။
 

ဒီမွာေတာ့ ႏြားဟာ နို႔အတြက္၊ နို႔ထြက္ပစၥည္းအတြက္၊ အသားအတြက္၊ သားေရအတြက္၊ တိရိစၦာန္အစာအတြက္၊ လ်ွပ္စစ္အတြက္၊ ေျမၾသဇာအတြက္၊ တိရိစၦန္ေမြ႔ယာအတြက္ပဲ။
လူနဲ႔ လယ္ထဲဖက္မရုန္းရလို႔ ေက်းဇူးရွင္မဟုတ္ဘူးမဆိုနဲ႔။ သူလည္း ေက်းဇူးရွင္ပဲ။ လူ႔အစီးအပြားနဲ႔ဓနဥစၥာအတြက္ လူ႔က်န္းမာေရးနဲ႔အသံုးအေဆာင္အတြက္ လူအာဟာရနဲ႔အသက္ဆက္ရွင္သန္မႈအတြက္ တိုက္ရိုက္ေရာသြယ္ဝိုက္ပါေက်းဇူးရွိတဲ့တိရိစၦန္ေတြပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွေတာ့ ႏြားကို ထိုင္ကန္ေတာ့တာမရွိဘူး၊
ဘယ္သူမွလည္း ပန္းကံုးေတြစြပ္ ေရႊရည္ေငြရည္ေတြေလာင္းၿပီး ေဘးမဲ့မေပးၾကဘူး။ ေက်းဇူးရွင္ဆိုၿပီး ဘယ္သူမွလည္း အထြဋ္အျမတ္မထားၾကဘူး၊ ဘယ္ဘုန္းႀကီးကမွလည္း နြားသားမစားရလို႔မေဟာသလို၊ ဘယ္ကိုယ္ေတာ္ကမွလည္း အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာေျပာရင္း နြားမသတ္ေရးတရား မေဟာဘူး။ စက္မႈထြန္းကားတဲ့နိုင္ငံမွာ အဲ့သလိုအေတြးအျမင္ေတြရွိေနေသးတယ္ဆို လူရယ္စရာပဲျဖစ္မွာ။ သဘာဝအတိုင္းေတာနက္ႀကီးထဲမွာ ႏြားဟာႏြားလိုမေနရတာျခင္းအတူတူ၊
ကၽြဲလိုႏြားလိုမေသမခ်င္းရုန္းရၿပီး ေသကာနီးက်မွပန္းကံုးစြပ္ ေရႊရည္ေလာင္းခံရတဲ့ႏြားဘဝထက္စာရင္ ဒီႏြားေတြကမွ ႏြားျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ေသးတယ္မွတ္တာပဲ။ နြားခ်င္းအတူတူေတာင္ မတူတဲ့နြားေတြပဲ။

read more