Saturday, July 30, 2011

က်ေနာ္သြားတက္မယ့္ UNHCRနဲ႔ORR အေၾကာင္း

0 comments

July 30, 2011
(Fort Wayne, Indiana) News Sentinel: Former Burmese political prisoner chosen for U.N. input; He will attend conferences in Washington, D.C.
By Ellie Bogue

Myo Myint, a political refugee from Burma now living in Fort Wayne, has been selected to attend the United Nations Refugee Congress next week in Washington, D.C.

This is the first year for the refugee congress being hosted by the United Nations High Commissioner for Refugees. The congress will act as a voice for the 3 million refugees who have found protection in the United States over the past 60 years, and it will commemorate the 1951 Convention of Refugees. Over the two days, the congress will address various refugee issues and try and come up with solutions that will be presented to the UNHCR Ministerial meeting, the administration and the Congress of the United States, and other refugee program players. Fifty delegates, one from each state, and another 10 notable refugees will attend.

The congress will have four workshops, in which delegates will discuss different areas of refugee resettlement: pre-departure and initial resettlement; social, economic and cultural integration; support and protection for refugees outside the U.S.; and the refugee voice in the U.S. and beyond the refugee congress.

Myo Myint said he is particularly interested in discussing support and protection for refugees outside the U.S. Burma – which the ruling military junta has renamed Myanmar – has refugees in countries all around the world including large populations in China and Malaysia, and some in Bangladesh.

According to Myo Myint, recently some of the refugees in Bangladesh were shot and killed for no apparent reason. In October, The New York Times reported that Burmese refugees there were being beaten and deported while thousands were living in squalor in crowded refugee camps. Myo Myint said in Malaysia more than 1 million Burmese work as migrant laborers, some illegally.

He is also interested in discussing pre-departure and resettlement. Before he came to the United States he went through an application process and was interviewed by the Department of Homeland Security. Fortunately he spoke enough English that he realized when the translator who was helping with the interview translated a crucial statement wrong. He had been asked why he was coming to the country, and he had told the translator he had been a political prisoner in Burma.

The translator told the interviewer that Myo Myint had been a prisoner, but he left out “political.” Myo Myint clarified the error. Had he not, it could have jeopardized his application. He said for Burmese or ethnic groups who don't even speak Burmese, much less English, this can be critical; bad translation can get valid applicants rejected.

Those who do make it through the application process are given exactly five days of cultural orientation before they leave for America.

Myo Myint said once he got to Fort Wayne he was given only five more hours of orientation. It was enough for him because he had studied American culture before coming here, but for those who haven't, it just isn't enough.

In addition to attending the congress, Myo Myint will also be attending the annual Office of Refugee Resettlement (ORR) 2011 National Consultation on Monday and Tuesday. There he plans to discuss the importance of refugees taking English as a Second Language classes.

Myo Myint said people who have been living two or three generations in refugee camps are used to being subsidized. When they come here, they only have 90 days of federal support, and then they must apply to the local townships for support. In Norway, Burmese refugees are supported for two years while they take mandatory Norwegian language classes.

If they refuse, they are asked to leave the country. Although Myo Myint isn't advocating the same sort of plan here, he sees language classes as critical in the assimilation of the Burmese into the local population.

“Some of them think they won't have to work here, but that is not case, and you must speak English to get a job,” Myo Myint said.

Friday, July 29, 2011

ဟင္နရီကေလး၊ကၽြန္ေဈး၊ႀကိမ္ဒဏ္ႏွင့္ၾကက္ေၾကာ္တဲ့ၿမိဳ့(၁)(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments

င္နရီကေလး၊ ကၽြန္ေဈး၊ ႀကိမ္ဒဏ္ႏွင့္ၾကက္ေၾကာ္တဲ့ၿမိဳ႔ 
ဟင္နရီကေလး Henry Clay(1777-1852)ကို အတိုဆံုးသံခိပ္ျပဳရလွ်င္ အေမရိကားတြင္ေျမအမ်ားဆံုးပိုင္သူ အာဏာအမ်ားဆံုးကိုင္သည့္ေခတ္က ပေဒသရဇ္ကေလးတပါးဟု ဆိုရမည္ျဖစ္၏။ ၁၈ဝ၃ ခုႏွစ္ ကင္တပ္ကီျပည္နယ္၏ ေအာက္လႊတ္ေတာ္အမတ္မွစခဲ့သည့္ သူ႔ ႏိုင္ငံေရးဘဝသည္ သူ႔ လူ႔ဘဝ၏ေနာက္ဆံုးရက္ ဇြန္ ၂၉/ ၁၈၅၂ က်ေတာ့မွ အဆံုးသတ္ေတာ့၏။ ေအာက္လႊတ္ေတာ္၊ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္၊ ပါတီေခါင္းေဆာင္၊ လႊတ္ေတာ္ေျပာ ခြင့္ရပုဂၢိဳလ္၊ ဘဏၰာေရး၊ ႏိုင္ငံျခားေရးရာေကာ္မတီဥကၠ႒၊ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး၊ ေလွ်ာေမြးျဖစ္ခဲ့သည့္ သမၼတေလာင္းစသည္ျဖင့္ စံုသည္။ "တဘဝလံုး လူႀကီးျဖစ္ေစ" ဟူသည့္ ဇာတာျဖင့္ေမြးခဲ့သူမ်ားလား မေျပာတတ္။ ယခုေတာ့ က်န္ရစ္သူမ်ားက သူ႔အိမ္ၿခံဝင္းႀကီးကို ျပတိုက္သဖြယ္လုပ္ထား၏။ လူတေယာက္ ေဒၚလာေပးၿပီး သူ႔စံအိမ္ေတာ္ႀကီးကိုဝင္ၾကည့္လွ်င္ သူရွိတုန္းကဘယ္လိုေနခဲ့သည္၊ ဘာစာေတြဖတ္သည္၊ ဘာေတြးၿပီးဘာလုပ္ခဲ့သည္ကို မွန္းဆၾကည့္ႏိုင္ေသး၏။

သူ႔ၿမိဳ႔ကေလး Lexington တြင္ သူ႔အမည္ေပါက္ Henry Clay Center ဟူ၍ ရွိ၏။ သူ႔ႏိုင္ငံေရး အေမြအႏွစ္ကိုဆက္ခံခဲ့ၾကသည့္၊ ဆက္ခံေနၾကသည့္၊ ဆက္ခံၾကဦးမည့္သူမ်ား၏ဆံုဆည္းရာဟု ဆိုရမည္ျဖစ္၏။ Henry Clay Center ႏွင့္ University of Kentucky (UK) သည္ ခ်ိတ္ဆက္ထား၏။  (UK) တြင္ Statesmanship ဆိုသည့္႒ာနတခုရွိ၏။ ထို႒ာနတြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ျပည္နယ္ အသီးသီးမွ ဆီနိတ္တာအမတ္မင္းမ်ား၏ တျပည္နယ္တေယာက္ႏႈန္းေရြးခ်ယ္ေစလႊတ္ခံေက်ာင္းသားမ်ား "ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲျဖစ္" စာဝါမ်ားကိုဆည္းပူးေန၏။ "အႀကီးအကဲျဖစ္ေက်ာင္း"တက္ေနသျဖင့္ သူတို႔အား "လူႀကီးေလာင္းေလးမ်ား"ဟုဆိုေသာ္ရမည္ထင္၏။ ထိုေက်ာင္းဆင္းတိုင္း လူႀကီးမျဖစ္ေသာ္လည္း လူႀကီးမ်ားထဲတြင္ ထိုေက်ာင္းထြက္မ်ားရွိ၏။ "လူႀကီးျဖစ္စာမ်ား"ျဖစ္သည့္ စီးပြားေရး၊ အုပ္ခ်ဴပ္ေရး၊ သံခင္း တမန္ခင္း၊ ႏိုင္ငံေရးဒႆန၊ မူဝါဒေရးရာစသည္ျဖင့္ အမယ္စံုကိုေငြပံုကာသင္အံေစ၏။ အျခားဘာသာရပ္ ယူသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားထက္သူတို႔က ထိုအေရးမ်ားတြင္ ေခါင္းတလံုးပိုျမင့္သည္ဟုဆိုရမည္ျဖစ္၏။ လူႀကီးေလာင္းေလးမ်ားပီပီ အကင္းပါး၏။ အရည္လည္၏။ အေတြးေကာင္း၏။ အေမးလည္းေကာင္း၏။ လြန္ခဲ့သည့္ လက (UK) ထိုလူႀကီးျဖစ္႒ာနမွ ဗမာျပည္လူ႔အခြင့္အေရးအေၾကာင္းမ်ား လာေျပာပါ၊ နားေထာင္ခ်င္သည္၊ ေမးခ်င္ျမန္းခ်င္တာေတြလည္းရွိသည္ဟုဆိုကာ က်ေနာ့္အားဖိတ္၏။ (သူတို႔ႏွင့္ေျပာျဖစ္ဆိုျဖစ္၊ ေမးျဖစ္ေျဖျဖစ္ခဲ့သည္မ်ားအား ျပန္ေရးဦးမည္ဟုသာ ေတးထားလိုက္၏။ မေရးျဖစ္ေသး) သို႔ႏွင့္ က်ေနာ္ Lexington က University of Kentucky  ကိုေရာက္သြား၏။

အေမရိကန္ေရာက္ဖူးဖူး၊ မေရာက္ဖူးဖူး။ ကင္တပ္ကီဟုဆိုလွ်င္ ၾကက္ေၾကာ္ႏွင့္တြဲၿပီးသိၾကသူမ်ား၏။ က်ေနာ္က အေမရိကန္ၾကက္ေၾကာ္ကို ခံတြင္းမေတြ႔ေသး။ ဗမာၾကက္ကို ဆား၊ ဆႏြင္းေလးနယ္ အခ်ိဳမႈန္႔ေလးနည္းနည္းထည့္၊ ခပ္မာမာ  ေျခာက္ေျခာက္ေလးေၾကာ္ထားသည္ကိုသာႏွစ္သက္ဆဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကင္တပ္ကီေရာက္ေသာ္လည္း ၾကက္ေၾကာ္ကိုတခုတ္တရမစားျဖစ္။ သို႔ေသာ္ ေရာက္သည့္ညက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကဖုန္းေခၚၿပီး  “ခင္ဗ်ား ကင္တပ္ကီေရာက္တုန္း တာကီကင္ကို စားျဖစ္ေအာင္ေတာ့ စားပါဆို၏။  ရုတ္တရက္ သူဘာေျပာသည္ကိုနားမလည္။ ျပန္ေမးေတာ့မွတာကီဆိုတာကၾကက္ဆင္ (Turky) ကို ဗမာသံနဲ႔အပီေျပာတာဗ်။ ကင္ဆိုတာကေတာ့ ကင္ (Grill)  ကင္တာေပါ့ဗ်ာ။ ၾကက္ဆင္ကင္ေပါ့တဲ့။ သို႔ႏွင့္ ကင္တပ္ကီတြင္ တာကီကင္ကို ျမည္းစမ္းကည့္ျဖစ္သည္။ မႀကိဳက္။ ေပါ့ရႊပ္ရႊပ္၊ စိုစိစိ၊ ေပ်ာ့ဖတ္ဖတ္ၾကက္ဆင္ကင္သည္ သူတို႔ အဂၤလိပ္အခ်ဥ္ရည္ႏွင့္ လိုက္ဖက္သလားေတာ့ မေျပာတတ္။

မျပန္ခင္တရက္ အခ်ိန္ရခိုက္ Lexington ၿမိဳ႔ထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ျဖစ္၏။ Lexington သည္ အေမရိကန္ရြက္ၾကမ္းရည္က်ိဳၿမိဳ႔။ သူလိုကိုယ္လိုၿမိဳ႔။ ထူးထူးျခားျခားၾကည့္စရာ မ်ားမ်ားစားစားဘာမွမရွိ။ Lexington ကို City of Horse ဟုဆိုသည့္အတိုင္း ေနရာတကာျမင္းရုပ္မ်ားရွိ၏။ ၿမိဳ႔စြန္ပိုင္းတေလွ်ာက္ ျမင္းၿခံေတြေတာ္ေတာ္မ်ား၏။ ၿမိဳ႔တြင္းပိုင္းတြင္မေတာ့ ေရွးကအေဆာက္အဦးေတြ၊ ေနရာေတြကို စနစ္တက် ထိန္းသိမ္းထား၏။ တခ်ိဳ႔ကား လူေနဆဲ။ အသံုးျပဳဆဲ။ တခ်ိဳ႔ကား ျပတိုက္သေဘာျဖစ္ေနၾကၿပီ။ က်ေနာ္တည္းသည့္ေဟာ္တယ္လ္သည္ပင္ ေရွးေခတ္ေဟာ္တယ္လ္။ ထပ္သာျမင့္၏။ ဟိုတယ္လ္အဝတြင္ဤဟိုတယ္လ္သည္ အေမရိကန္သမိုင္းဝင္ေဟာ္တယ္လ္တခုျဖစ္သည္ဆိုသည့္ ေၾကးဝါဆိုင္းဘုတ္ႀကီး ကပ္ထား၏။ ၿမိဳ႔လည္က မံႈရီထည္ဝါသည့္အေဆာက္အဦးမ်ားၾကားတြင္ မိုးထိုးတိုက္ႀကီးမ်ားက ေခတ္အေရာင္ႏွင့္ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္။ဤေနရာသည္၊ ဤအေဆာက္အဦးသည္၊ ဤအိမ္သည္၊ ဤကြက္လပ္သည္၊ ဤရုပ္ထုသည္အစခ်ီ၍ သမိုင္းေနာက္ခံကိုေျပာကာ ေထာင္ထားစိုက္ထားသည့္ အမွတ္တရစာတိုင္စာမွတ္မ်ား ေနရာတကာတြင္ရွိ၏။ ေလွ်ာက္ရင္း ၿမိဳ႔လည္ဇရပ္ကလယ္သမားေဈးဘက္ ေရာက္လာ၏။ ၿခံထြက္အသီးအႏွံမ်ား၊ လက္ျဖစ္ထည္မ်ား၊ အိမ္တြင္းခ်က္ဆပ္ျပာမ်ား၊ ပ်ားရည္၊ ေဆးျမစ္ေဆးဥ၊ ခ်က္အရက္၊ စိမ္ရည္၊ ဝိုင္ စသည္တို႔ကို တႏိုင္သယ္လာၿပီး ေရာင္းၾကဝယ္ၾက။ ေတာဟင္းလ်ာမ်ား ပူပူေႏြးေႏြးခ်က္ျပဳတ္၊ ေရာင္းၾကစားၾက။ ပ်ိဳးပင္ပန္းပင္ေလးေတြ ဝယ္ၾကခ်မ္းၾကႏွင့္မို႔ ၿမိဳ႔တြင္းမွာသင္းပ်ံ႔သည့္ ေက်းလက္ရနံ႔။

ေဈးတန္းစြန္နားတြင္ ရပ္ကြက္ေဘာလံုးအသင္းေလးအသင္းေလးအတြက္ တေယာထိုးသီခ်င္းဆိုၿပီး ရံပံုေငြရွာေနသည့္  အာဖရိကန္အေမရိကန္အမႊာညီအစ္ကို။ ဗီယက္နမ္စစ္ျပန္ေတြ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲရံပံုေငြ အတြက္ စစ္ျပန္ႀကီး ေယာက္ကလည္း ဂစ္တာတီးသီခ်င္းဆိုလွ်က္။ တေနရာမေတာ့ အျဖဴေရာင္ဝတ္စံုႏွင့္၊ လက္မွာဂစ္တာႏွင့္၊ ပါးစပ္မွာဘာဂ်ာေလးႏွင့္၊ ေျခေထာက္မွာ ခၽြင္ခ်ပ္စည္းေလးႏွင့္ သီခ်င္းဆိုၿပီးေဖ်ာ္ေျဖေန သူတဦး။ က်ေနာ္က သူ႔ကိုစိတ္ဝင္စားမိ၏။ သူအတီးနားခ်ိန္မွာ အနားကပ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမိတ္ဆက္ေတာ့မင္းတိုင္းျပည္ကို ငါသိတယ္၊ ဟို..အမ်ိဳးသမီးႀကီးရွိတဲ့တိုင္းျပည္ဆိုၿပီးခဏစဥ္းစား၏။ ၿပီးေတာ့ေၾသာ္.. သိၿပီေအာင္ရွန္းရႈကီြဟု ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ရင္တြင္ ပီတိျဖင့္ေႏြးကနဲျဖစ္မိ၏။

သူႏွင့္စကားေျပာေနရင္း သူ႔ေက်ာေနာက္ကေၾကးဝါဆိုင္းဘုတ္ကိုသတိထားမိ၏။ ဆိုင္းဘုတ္က၁၉ ရာစုက  ဤျပည္သူ႔ပန္းၿခံေပၚရွိ ခ်က္ပယ္လ္ဆိုဒ္ေလလံပြဲလမ္းတိုေနရာတြင္ အာဖရိကန္အေမရိကန္မ်ား အား ကၽြန္ျဖစ္ေရာင္းခ်ခဲ့သည္။ ၁၈၄ဝ ျပည့္ေႏွာင္းပိုင္းကာလမ်ားတြင္ ကင္တပ္ကီျပည္နယ္လက္ဇင္တန္ၿမိဳ႔ သည္ ကၽြန္ေရာင္းဝယ္ေဖါက္ကားရာ ပင္မေနရာျဖစ္ခဲ့သည္။ ဤေနရာအား အေမရိကန္ေတာင္ဘက္ ပိုင္းေဒသမ်ားမွ ကၽြန္ေရာင္းရာေဈးအျဖစ္အသံုးျပဳခဲ့သည္။ ကၽြန္ေပါင္းေထာင္ခ်ီ၍   ခ်က္ပယ္လ္ဆိုက္ဒ္ တြင္ ေရာင္းစားခံခဲ့ရသည္။ ထိုအထဲတြင္ မိဘမ်ားထံမွခြဲထုတ္ခံယူသည့္ ကေလးငယ္ေပါင္းမ်ားစြာလည္း ပါဝင္ပါသည္ဟု ဆို၏။

ဖတ္ေနရင္း ဒူးကတုန္လာ၏။ ေျခမခိုင္ေတာ့။ ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေန၏။ ဂ်ိဳင္းေထာက္အားျပဳၿပီး  လဲက်မသြားေအာင္ မနည္းထိန္းယူရ၏။ ရင္ထဲနင့္ကနဲျဖစ္မိ၏။ ႏွလံုးတြင္ တခ်က္္စူးကနဲေအာင့္၏။ ဆို႔တက္လာ၏။ လည္မ်ိဳတြင္တစ္ဆို႔ဆို႔ျဖစ္ရ၏။ ရင္သည္ နာက်င္မႈျဖင့္တုန္လိႈက္လာ၏။ မ်က္ေစ့ကား ဘာမွမျမင္ေတာ့။ ႏႈတ္ကားဆြံ႔အသြား၏။ နားကား အၾကားမရွိ။ ပင္းသြား၏။ ကၽြန္ေတြ၊ ကၽြန္ေတြ၊ ကၽြန္ေတြ ဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတြတဲ့လား၊ ကၽြန္ေတြလို႔ ေျပာလိုက္တာလား၊ လူေတြပါဗ်ာ၊ သူတို႔ လူေတြပါ၊ သူတို႔လည္း လူေတြပါဗ်ာ၊ လူေတြပါပဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔လိုပါပဲ၊  ခင္ဗ်ားတို႔လိုလူေတြပါပဲဗ်ာ။ လုပ္ရက္လိုက္ၾကတာ။ အေမေတြက ကေလးေတြကိုေမွ်ာ္ေနရွာမွာေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔လည္း အေမေတြဆီျပန္ခ်င္ရွာမွာေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ။ လုပ္ရက္လိုက္ၾကတာ။ ကၽြန္ေဈးဟုတ္လား။ ကၽြန္ေဈးတဲ့လား။ လူေတြကို ကၽြန္ေတြဆိုၿပီး ဒီေနရာမွာေရာင္းတာတဲ့လား။ ဒီေနရာမွာ လူေတြကို ပစၥည္းေတြေရာင္းသလို ကၽြဲႏြားေတြေရာင္းသလို ေရာင္းၾကဝယ္ၾက လဲၾကလွယ္ၾကတာေပါ့။ ဒီမွာေပါ့။ ဒီေနရာမွာ။ ဘုရား....ဘုရား။ ဘုရား...ဘုရား... ငါလာမိတာမွားၿပီ။ ဟိုမွာ ကေလးေတြ..ကေလးေတြ.. အေမေတြေတြ..အေမေတြ.. သံႀကိဳးေတြ.. ေျခက်ဥ္းေတြ..လက္ထိပ္ေတြ... တခၽြင္ခၽြင္နဲ႔ပါလား.. ဘုရားေရ ၾကာပြတ္သံေတြ...ၾကာပြတ္သံေတြ.. သူတို႔ လူေတြပါဗ်ာ။ လူေတြပါ ခင္ဗ်ားတို႔လိုလူေတြပါဗ်ာ။ ကေလးေတြ...ကေလးေတြ..ငိုုသံေတြပါလား..

ဒီမွာ..မင္းဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ငါဘာလုပ္ေပးရမလဲ။ ခဏေလာက္ထိုင္လိုက္ပါလား။ ေရနည္းနည္း ေသာက္လိုက္ပါလား။ ေဆးလိပ္ေသာက္မလား..” ဆိုသည့္အသံ၊ ပခံုးအပုတ္ခံလိုက္ရသည့္အသိေၾကာင့္ စိတ္သည္ပစၥဳပၸန္ကိုျပန္လည္လာ၏။ မၾကည့္မိရင္ေကာင္းသား။ ၾကည့္မိလည္း မဖတ္မိရင္ေကာင္းသား။ ဖတ္မိလည္း အဂၤလိပ္လိုမတတ္ရင္ေကာင္းသား၊ ဒီေနရာကို မလာမိရင္ေကာင္းသား၊ ဒီကိုမလာမိရင္ ေကာင္းသားေကာင္းသားေကာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ဝတ္စံုျဖဴဂစ္တာသမားကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးျပန္ ထြက္ေတာ့ သူကမင္းတို႔တိုင္းျပည္ ျမန္ျမန္လြတ္လပ္ပါေစကြာတဲ့။ (ဆက္ပါဦးမယ္)
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

Thursday, July 28, 2011

ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈ (ဒဂုန္တာရာ)

0 comments

ုိင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈ
ကိုညိဳထက္ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာမွရယူပါသည္။
(က)
ႏုိင္ငံေရးဆုိသည္ကေတာ့ အမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အနက္ရသည္ကုိ လူတုိင္းသိၾကသည္။ တေယာက္တည္းမဟုတ္၊ တကိုယ္တည္းမဟုတ္၊ အမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ျခင္း။ တေယာက္ကာင္းစားျခင္း မဟုတ္၊ အမ်ားး ေကာင္းစားျခင္း။
ယဥ္ေက်းမႈဆုိသည္ကေတာ့ ႐ုိင္းရာမွယဥ္လာသည္အထိ တုိးတက္လာျခင္း ဟူေသာ အနက္ထြက္သည္ကို လူတုိင္းသိၾကသည္။ ယေန႔ေခတ္သည္ ႏုိင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈပ်ဳိးေထာင္ဖြဲ႔စည္းစ ေခတ္ျဖစ္သည္။ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူသားတို႔ ေသေၾကပ်က္စီးဆံုးပါးၾကၿပီးေနာက္ ပညာရွင္တုိ႔သည္ မေကာင္းဆိုး႐ြားဒဏ္ကိုနားလည္သိရွိၿပီးကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေရွ႕ ႐ႉေသာစိတ္ဓာတ္မ်ား တုိးပြားလာၾကေပသည္။ ပညာရွင္သာမဟုတ္၊ ပညာရွိျခင္းႏွင့္ဆက္သြယ္ေသာ ႏုိင္ငံေရး  ေခါင္းေဆာင္တုိ႔သည္ နားလည္သိရွိေသာလကၡဏာျဖစ္သည္ဟုဆုိရမည္။ ထုိ႔ေၾကာင္ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈသည္ ၿငိမ္း ခ်မ္းေရး၊ ထိုမွ်သာမက ႏုိင္ငံေရးသည္အမ်ားအတြက္၊ ျပည္သူတုိ႔အတြက္ဖစ္ေပရာ ဧက၀ါဒတုိ႔ႏွင့္လည္း ဆန္႔ က်င္နျပန္သည္။ ဧက၀ါဒႏွင့္ဆန္႔က်င္သည္ဆုိလွ်င္ ဗဟု၀ါဒ၏တဖက္အနက္။ ဗဟု၀ါဒဆိုသည္ကလည္း အမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေနသည္။ အမ်ားဆုိသည္မွာလည္း ေပါင္းစပ္ျခင္းသေဘာတရားဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္  ႏုိင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈသည္ ေပါင္းစပ္ျခင္းသေဘာတရား။
()
ႏုိင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟုဆုိေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ၿမဲရန္အေျခအေနမ်ား ထည့္သြင္းစဥ္းစားၾက ရေပလိမ့္မည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရွိရန္အေျခအေနမ်ားမွာ တန္းတူအခြင့္အေရး၊ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ညီညြတ္ေရးဖစ္သည္။ တန္းတူအခြင့္အေရးျဖင့္လြတ္လပ္ေရးရွိမွ ညီညြတ္မည္။ ညီညြတ္မွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရွိမည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရွိျခင္းမွာ မညီညြတ္ျခင္းၾဳကာင့္ ျဖစ္သည္။ မညီညြတ္ျခင္းမွာ တန္းတူအခြင့္အေရးျဖင့္လြတ္လပ္ေရး မရရွိျခင္းေၾကာင့္ဖစ္သည္။ ယင္းသို႔ အေၾကာင္းတရားတုိ႔သည္ ဆက္စပ္မွီတြယ္ေနၾကေပသည္။ မညီညြတ္ျခင္းသည္ သဘာဝေတာ့ဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ညီညြတ္ေရးရရွိရန္ အစဥ္လႈပ္ရွားအားထုတ္ေနရမည္။ မညီညြတ္ရေသာအေၾကာင္းမွာ တန္းတူအခြင့္ အေရးျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးမရရွိေသာေၾကာင့္ဖစ္သည္။
တိုင္းျပည္တျပည္တြင္ အုပ္စိုးခံရေသာပည္သူႏွင့္ အုပ္စိုးေသာသူတုိ႔ရွိၾကသည္။ မရွိ၍ မျဖစ္။ အုပ္စိုးသူမရွိဘဲ ျပည္သူ တုိ႔အခ်င္းခ်င္း အုပ္စိုးပ္တည္ျခင္းမွာေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္း ျမင့္မားေသာအေျခအေနဖစ္သည္။ လူတုိင္း လူတုိင္းသည္ အသိတရားရွိေနမွျဖစ္မည္။ လူတုိင္းလူတုိင္းသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းသာသာစည္ပင္ဝေျပာေနမွဖစ္မည္။ ယင္း သို႔ကားမျဖစ္ႏုိင္။ သို႔ေသာ္ မညီညြတ္ျခင္းကို မည္သို႔ေျဖရွင္းၾကမည္လဲ။ တန္းတူအခြင့္အေရးျဖင့္လြတ္လပ္ျခင္း စိတ္ ဓာတ္ကသာလွ်င္၊ လြတ္လပ္ေရးအေျခအေနကသာလွ်င္ ေျဖရွင္းႏုိင္သည္။ ယင္းသို႔ ေျဖရွင္းႏိုင္ျခင္းျဖင့္ ညီၫြတ္ေရး ၏ အတုိင္းအတာတခုရရွိေနမည္ဆုိလွ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရွိမည္ဟု ဆုိႏုိင္သည္။ ဤသို႔ေျဖရွင္းရာတြင္ လမ္းႏွစ္သြယ္  ေတာ့ရွိသည္။ အၾကမ္းပတမ္းနည္း၊ လက္နက္နည္းျဖင့္ေျဖရွင္းရသည္က တနည္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းက တ နည္း၊ ယင္းသို႔ျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာနည္းျဖင့္ေျဖရွင္းမွသာလွ်င္ ညီညြတ္ေရးသည္ခိုင္မာလာမည္ဖစ္သည္။တန္းတူအခြင့္ အေရးကလည္း အေရးႀကီးလွေပသည္။ တန္းတူအခြင့္အေရးျဖင့္လြတ္လပ္ေရးရွိမွ ျဖစ္မည္။ တန္းတူအခြင့္အေရးျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးမရွိလွ်င္ မညီမညြတ္ဖစ္ေနတတ္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရွိေနၿပီဆုိလွ်င္ တန္းတူအခြင့္အေရးျဖင့္လြတ္ လပ္ေရးရွိေနေသာေၾကာင့္သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ျပည္သူတုိ႔၏စြမ္းအားကို တန္းတူ အခြင့္အေရးျဖင့္ညီညြတ္ စြာ ေဆာင္႐ြက္ၾကျခင္းျဖင့္ တုိင္းျပည္သည္ စည္ပင္ဝေျပာ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့လာရေပမည္။ ထုိအခါ ႏုိင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားလာေပမည္။
()
ႏုိင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈသည္ ဧက၀ါဒမဟုတ္။ တကိုယ္တည္းကာင္းစားေရး၊ တကိုယ္တည္း အစြမ္းျပေရး၊ တေယာက္တည္း လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားျခင္း၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲ အာဃာတလႊမ္းမိုးျခင္းတုိ႔သည္ ဧက၀ါဒ၏ခက္မာမႈမ်ား ျဖစ္ ၾကသည္။ ဧက၀ါဒႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္က ဗဟု၀ါဒ။ လူသားတုိ႔၏ကမာၻႀကီးသည္ တမ်ဳိးတည္း၊ တေရာင္တည္းရွိေန သည္မဟုတ္။ အမ်ဳိမ်ဳိးအေထြေထြ ဖြဲ႔စည္းတည္ရွိေနရသည္။ ယင္းသုိ႔လွ်င္ မတူျခင္းတုိ႔ေပါင္းစပ္ျခင္းသည္ ညီ ညြတ္ေရးဖစ္သည္။ ဗဟု၀ါဒ ျဖစ္သည္။ ေပါင္းစပ္ႏိုင္ပါသေလာ၊ ေပါင္းစပ္ႏိုင္သည္။ ယေန႔ေခတ္သည္ အထူးသျဖင့္ ေပါင္းစပ္ႏိုင္သည္။ ေရွးေရွးေခတ္မ်ားႏွင့္မတူ။ ေရွးေရွးေခတ္မ်ားကေတာ့ ဆက္သြယ္မႈမေကာင္း၍ မိမိေဒသ၊ မိမိ တေနရာတည္းသာေန၍ တမ်ဳိးတည္းသာဖစ္ေနတတ္သည္။
ယခုအခါ အသံအားျဖင့္လည္း ေပါင္းစပ္ေနသည္။ အျမင္အားျဖင့္လည္း ေပါင္းစပ္ေနသည္။ ကမာၻႀကီးသည္ ေပါင္း စပ္ေနသည္။ ေခတ္ေပၚသိပၸံျဖစ္ေသာ အီလက္ထြန္းနစ္နည္းပညာျဖင့္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကည့္ကာ ရင္းႏွီးနၾကေပၿပီ။ ယင္းသည္ ေပါင္းစပ္ျခင္းဖစ္သည္။ အသံခ်င္း ေပါင္းစပ္ၾကသည္။ ႐ုပ္အျမင္ခ်င္း ေပါင္းစပ္ၾကသည္။ မေပါင္းစပ္ ခ်င္သူမ်ားလည္း ရွိႏိုင္သည္။ ေပါင္းစပ္သည္ဆုိရာတြင္ အႏုႏွင့္အရင့္၊ လူငယ္ႏွင့္လူႀကီး၊ ႏွလံုးရည္ႏွင့္လက္ရုန္း ရည္တုိ႔ ေပါင္းစပ္ၾကရသည္။ ေပါင္းစပ္ခ်င္သူမ်ားကိုလည္း ေပါင္းစပ္ျဖစ္ေအာင္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ပဳလုပ္ၾကရေပ မည္။ ယင္းသည္ႏိုုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈဟုုထင္မိေပသည္။

ဒဂုန္တာရာ
၆၊ ၅၊ ၉၅
(ရနံ႔သစ္၊ ၾသဂုတ္၊ ၁၉၉၅)