စစ္ေျမျပင္မွပံုရိပ္မ်ား (အပိုင္း ၅၉) (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ) ဧၿပီ ၁၉ ရက္ ၂၀၁၂ ေန႔က အာရ္အက္ဖ္ေအက ထုတ္လႊင့္ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ ၾကမ္းေပၚကိုအားလြန္က်သြားၿပီးေတာ့မွ ေနာက္ကေနဆြဲထူၿပီး ခံုေပၚျပန္ထိုင္ခိုင္းလိုက္ျပန္ပါတယ္။ ဘာမွဆက္ ေမးမေနၾကေတာ့ပဲ စာရြက္ေတြမွာတခုခုေတြေရးလိုက္၊ ထြက္သြားလိုက္၊ ျပန္ဝင္လာလိုက္၊ အခန္းေထာင့္နားေလးမွာ အခ်င္းခ်င္း တိုးတိုး တိုးတိုးေျပာလိုက္ၾကနဲ႔ သူတို႔ဘာသာသူတို႔အလုပ္ေတြရႈပ္ေနၾကပံုပါပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ မ်က္ႏွာနဲ႔လည္ပင္းေနရာေတြမွာ အပူရွိန္ေတြသက္သာလာတာမို႔ နည္းနည္း ေနသာထိုင္သာရွိတာမွန္ေပမယ့္ မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ ျပာၿပီးေအာင့္လည္းေအာင့္ေနတုန္းပါပဲ။ က်ေနာ့္ကို ဘာမွဆက္ၿပီး မေမးမျမန္းမႏွိပ္စက္ေတာ့တာေၾကာင့္ စိတ္ထဲသက္သာရာရမိတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ခနေနေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေခါင္းစြပ္ျပန္စြပ္ၿပီး တေနရာကိုေခၚသြားၾကျပန္ပါတယ္။ ေခါင္းစြပ္ခၽြတ္လိုက္ေတာ့မွ က်ေနာ့္ အရင္အခန္းမဟုတ္ပဲ ေနာက္အခန္းတခန္းမွန္းသိလိုက္ရပါတယ္။ ခုအခန္းက နည္းနည္းပိုက်ယ္သလို ေနာက္ဖက္ကျပတင္းေပါက္လည္းဖြင့္ထားတာမို႔ အျပင္ကိုျမင္ရတာတင္မက၊ ေလဝင္ေလထြက္လည္းေကာင္းၿပီး လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းလည္းရွိေနပါတယ္။ အခန္းေထာင့္ေရအိုးထဲကေရတခြက္ ခပ္ေသာက္လိုက္ၿပီး ကြပ္ပ်စ္ေပၚသက္ေသာင့္သက္သာပဲ လွဲေနလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အျပင္မွာ တျဖည္းျဖည္းေမွာင္စျပဳလာပါတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ လူတေယာက္ဝင္လာၿပီး ထမင္းနဲ႔ဘဲဥခ်ဥ္ေရဟင္းထည့္ထားတဲ့ စစ္ပံုစံပန္းကန္ျပားတခ်ပ္ရယ္၊ အရြက္ျပဳတ္ရည္ထည့္ထားတဲ့ သတၱဳပန္းကန္လံုးေလးတလံုးရယ္ လာခ်ေပးပါတယ္။ “စားေဟ့ေကာင္..ၿပီးရင္ တံခါးေခါက္လိုက္” လို႔ေျပာၿပီးျပန္ ထြက္သြားပါတယ္။ ဗိုက္အေတာ့္ကိုဆာေနတာမွန္ေပမယ့္ “အထဲမွာ တခုခုခပ္ထားရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ”လို႔ေတြးၿပီး ပထမေတာ့ တြန္႔ကနဲတခ်က္ျဖစ္မိပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း “ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ကြာ”ဆိုၿပီး အကုန္ ကုန္ေအာင္ကိုစားျပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔မို႔ထင္ပါတယ္ စားလို႔အေတာ့္ကိုေကာင္းပါတယ္။
ထမင္းစားၿပီး တံခါးေခါက္လိုက္ေတာ့ လူတေယာက္ဝင္လာၿပီး ပန္းကန္ေတြျပန္ယူရင္း “မင္း..စစ္သားေဟာင္းလား”လို႔ ခတ္တိုးတိုးေမးပါတယ္။ ဟုတ္တယ္လို႔ျပန္ေျဖေတာ့ သူက “မင္းကလည္းကြာ..ကိုယ့္ဘာသာ ေအးေအးေဆးေဆးမေနဘူး၊ ဒုကၡိတလည္းျဖစ္ေနၿပီး မဆိုင္တာေတြ ဝင္ပါတာကိုးကြ၊ စစ္ေၾကာေရးကိစၥကေတာ့ ငါနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္..ကိုယ့္ရဲေဘာ္ခ်င္း ခုလိုျမင္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ၊ မင္း..ေဆးလိပ္ ေသာက္တတ္လား၊ ေသာက္တတ္ရင္ေျပာ၊ ခနေနရင္ ငါတေခါက္ ျပန္လာရမယ္၊ မနက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့ မင္းကို ေရခ်ိဳးထုတ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္၊ ငါပဲ ပို႔ေပးရမွာ” လို႔ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ “ဒီလူ႔ၾကည့္ရတာ စိတ္ေကာင္းရွိမယ့္ပံုပဲ”လို႔ေတြးမိၿပီး ေက်းဇူးလည္း တင္မိပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ခုလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ က်ေနာ့္အေပၚခုေလာက္ေလး ေျပာေဖာ္ရတာေတာင္ မနည္းဘူးမဟုတ္လား။ ကိုယ့္ကို ဘာမွအကာအကြယ္မွ မေပးႏိုင္မွန္းသိေပမယ့္ စိတ္ထဲ အားေတာ့နည္းနည္းတက္မိသလိုပါပဲ။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေျဖပါတယ္။
သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး သူျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ အခန္းတံခါးကိုဖြင့္၊ သူ႔ကိုယ္နဲ႔မွီထားၿပီး မီးျခစ္နဲ႔ေဆးတလိပ္ေပးပါတယ္။ “ေသာက္.. ေသာက္ ေဟ့ေကာင္၊ ေလးငါးဖြာေလာက္ခ်လိုက္ကြ၊ ငါေစာင့္ေနမယ္”ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေလးငါးဖြာေလာက္ အငမ္းမရကိုေသာက္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ သူက “ေတာ္ေတာ့”လို႔ေျပာၿပီး က်ေနာ့္ ေသာက္လက္စေဆးလိပ္ကိုယူ၊ သူ႔ပါးစပ္မွာခဲၿပီး ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဗိုက္ကလည္းျပည့္လာ၊ ေဆးလိပ္ကလည္းေသာက္ၿပီးေနတာမို႔ အိပ္ရင္ေကာင္းမယ္လို႔ေတြးၿပီး ကြပ္ပ်စ္ေပၚျပန္လွဲေနလိုက္ပါတယ္။ အိပ္မယ္သာေျပာတာပါ။ တကယ္က အိပ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ အိပ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ေပ်ာက္ေနပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ မ်က္ႏွာက်က္က ခတ္မွိန္မွိန္လင္းေနတဲ့မီးလံုးေလးၾကည့္လိုက္၊ မီးလံုးတဝိုက္က ပိုးေကာင္ေလးေတြကိုလိုက္ဖမ္းစားေနတဲ့ အိမ္ေျမွာင္ေလးေတြကိုၾကည့္လိုက္၊ အျပင္က ေမွာင္မဲေနတဲ့ေကာင္းကင္ႀကီးကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းအိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။
ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသလဲေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး၊ အသံေတြၾကားလို႔ျပန္ႏိုးလာေတာ့ အခန္းထဲမွာ လူတေယာက္ေရာက္ေနပါတယ္။ မ်က္ႏွာေပါက္ဆိုးဆိုးနဲ႔ စကားေျပာေတာ့လည္း ခတ္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ရိုင္းစိုင္းလြန္းတဲ့သူပါပဲ။ ပါးစပ္ကလည္း အရက္နံ႔က တေထာင္းေထာင္းကိုထြက္ေနတာပါ။ က်ေနာ့္ကို “မင္း..တပ္ထဲေနခဲ့တဲ့ တေလ်ွာက္လံုး ဘာမွအျပစ္အနာအဆာမွ မရွိခဲ့တာမွန္ေပမယ့္..ခု တပ္ကထြက္ၿပီးေတာ့မွ ဘာလို႔ တပ္ကိုျပန္ ကလန္ကဆန္လုပ္ရတာလဲကြာ.. ဘာလို႔မ်ား တပ္ဆန္႔က်င္ေရးေတြလုပ္ေနရတာလဲ” လို႔ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ကို က်ေနာ္ကလန္ကဆန္လုပ္ေနတာမဟုတ္သလို၊ တပ္ဆန္႔က်င္ေရး လုပ္ေနတာလည္း မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းျပန္ေျပာေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာနား လက္ရြယ္ၿပီး “ဘာကြ မင္းအခုလုပ္ေနတာ တပ္ဆန္႔က်င္ေရးမဟုတ္လို႔ ဘာလဲကြ”လို႔ အံႀကိတ္သံနဲ႔ႀကိမ္းပါတယ္။ သူ႔ပံုက မထင္ရင္မထင္သလို လုပ္မယ့္ပံုေပါက္ေနတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ အသာပဲျပန္ၿငိမ္ေနလိုက္ပါတယ္။ “ေအး..ခန ေနရင္ မင္းကို ေရခ်ိဳးလာထုတ္မယ္၊ အဲဒါလာေျပာတာ၊ ျပင္ထား”ဆိုၿပီး ျပန္ထြက္သြားျပန္ပါတယ္။ ခနေနေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေဆးလိပ္လာခိုးတိုက္တဲ့သူ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ယူနီေဖါင္းနဲ႔ျဖစ္ၿပီး လက္ေမာင္းမွာလည္း အရစ္၂ရစ္နဲ႔ တပ္ၾကပ္တေယာက္ျဖစ္ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။
ေရခ်ိဳးရမယ့္ေနရာအထိ က်ေနာ့္ေနာက္ကေန သူ လိုက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္က စကားမရွိစကားရွာၿပီးေျပာတာေတာင္ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ မ်က္ႏွာတည္ႀကီးနဲ႔လုပ္ေနပါတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲအဝင္ တံခါးပိတ္ မလို႔လုပ္ေတာ့မွ သူက “ေဟ့ေကာင္ မပိတ္နဲ႔၊ ဖြင့္ၿပီးခ်ိဳး”လို႔ဆိုပါတယ္။ ေရလဲပုဆိုးကလည္းမရွိ၊ အဝတ္ပိုကလည္း မပါဆိုေတာ့ ဒီအတိုင္း ခ်ိဳးရေတာ့ မယ့္ကိန္းပါပဲ။ ဒါနဲ႔ “ဒါဆိုလည္း မခ်ိဳးေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ ေျခလက္မ်က္ႏွာေလာက္ပဲ ေဆးေတာ့မယ္”လို႔ေျပာေတာ့ သူက “မင္းကလည္း..အေရးထဲ ရွက္ေနရေသးတယ္၊ ခ်ိဳးမွာခ်ိဳးစမ္းပါကြာ၊ ငါ ဟိုဘက္လွည့္ေပးထားမယ္၊ ျမန္ျမန္ခ်ိဳး၊ ဇိမ္ေတာ့ဆြဲမေနနဲ႔ေဟ့ေကာင္၊ ေနာက္တႀကိမ္က ဘယ္ေတာ့မွ ခ်ိဳးရမယ္မွန္းလည္းမသိပဲနဲ႔၊ ရတုန္းခ်ိဳးထား” လို႔ ညင္ညင္သာသာပဲ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ေရက ေအးၿပီးသန္႔ေနတာဆိုေတာ့ လူလည္းအေတာ့္ကို လန္းသြားပါတယ္။ တခြက္ၿပီးတခြက္ ေခါင္းေပၚကေန တဗြမ္းဗြမ္းေလာင္းေလာင္းခ်ၿပီး လက္စသတ္ခ်င္၊ မရပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကိုပဲ ခ်ိဳးခ်ေနလိုက္မိပါတယ္။
တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ ဟိုလူ႔ဆီက “ေတာ္ေတာ့ ေဟ့ေကာင္၊ ၾကာေနၿပီ၊ မေကာင္းဘူး၊ ေတာ္ၾကာေန ငါပါအေျပာခံထိေနမယ္”ဆိုၿပီး သတိေပးသံထြက္လာတာနဲ႔ က်ေနာ္ ေရအခ်ိဳးရပ္လိုက္ၿပီး အဝတ္အစားျပန္ဝတ္၊ အျပင္ျပန္ထြက္လာပါတယ္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ သူပါးစပ္ကေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္ကိုျဖဳတ္ၿပီး “ေရာ့..ေဟ့ေကာင္..တဖြာ ႏွစ္ဖြာေလာက္ခ်လိုက္၊ ခ်မ္းတယ္”လို႔ေျပာၿပီးေပးတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း သူေျပာသလို တစ္ဖြာႏွစ္ဖြာကို ကမန္းကတမ္းကို ဖြာျပစ္လိုက္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးအၿပီး လူကလည္းလန္းလန္းဆန္းဆန္း၊ ေဆးလိပ္ကေလးကလည္းေသာက္လိုက္ရေတာ့ စိတ္ေတြေပါ့ပါး လတ္ဆတ္ေနသလိုမ်ိဳးခံစားရပါတယ္။ အျပင္ေလာကႀကီးကိုလည္း မ်က္ေစ့တဆံုးျမင္ေနရတာဆိုေတာ့ လက္ရွိဘဝအေျခအေနကိုေတာင့္ ေမ့ေတ့ေတ့ျဖစ္သြားမိပါေတာ့တယ္။
ေနာက္တပတ္ဆက္ပါဦးမယ္။
က်ေနာ္မ်ိဳးျမင့္ပါခင္ဗ်ား။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
0 comments:
Post a Comment