ၾကြက္၊ ေႁမြႏွင့္ဧရာဝတီကိစၥ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ) ၉/၁၄/၂ဝ၁၁
(ဤစာကို Save The Irrawaddy အုပ္စုအားရည္ၫႊန္းေရးသားပါသည္)
ႂကြက္ကင္လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္သည္ ေမႊးၿပီးအလြန္လည္းအရသာရွိကာ စားေကာင္း၏။ အထူးသျဖင့္ အညာေျမပဲခင္းထဲက ႂကြက္ႀကီးမ်ားသည္ ေအာက္ျပည္စပါးခင္းထဲက လယ္ႂကြက္မ်ားထက္ ပိုၿပီးဆူၿဖိဳးသည္ဟုဆိုရမည္ထင္သည္။ ထေနာင္းရိပ္ေအာက္က ထန္းဖိုဦးႏွင့္ျမည္းဖူးသည့္ႂကြက္ကင္က အာရံုထဲစူးေနဆဲ။ လယ္တဲေလးက ထမင္းၾကမ္းခဲႏွင့္ေျခာက္စပ္ႂကြက္ေၾကာ္ ေလြးခဲ့ဖူးသည္လည္း လြမ္းစရာေကာင္းေနဆဲ။ စပါးခင္းမ်ား ရင့္မွည့္ရိတ္သိမ္းခ်ိန္သည္ လယ္ႂကြက္တို႔ပြဲေတာ္ခ်ိန္ဟု ဆိုရမည္။ လယ္ႂကြက္က စပါးကို စားရံုသက္သက္မက ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးလုပ္သလို သိုမွီးလည္းထားျပန္ေသး၏။ လယ္ႂကြက္တို႔က လည္၏။ အဝစားၿပီးအားမရေသး။ ႂကြက္က်ီမ်ားတြင္ ရိကၡာေလွာင္၏။ တူးၾကည့္လွ်င္ အႏွံျပည့္အဆန္ေအာင္ စပါးခက္မ်ားခ်ည္းသာေတြ႔ရမည္။ လယ္သမားတို႔ကလည္း ဟင္းစားအတြက္ၾကြက္တူးရင္း ကိုယ့္စပါးကိုယ္ျပန္ယူၾက၏။ လယ္တြင္ႂကြက္ႏွင့္ဖါးအျပင္ အျခားေဝေနယ်ေတြလည္းေန၏။ ႂကြက္ႏွင့္ဖါးကား ေႁမြတို႔အာဟာရ။ ႂကြက္ကစပါးကိုစား၏။ ေႁမြႏွင့္လူက ႂကြက္ကိုစား၏။ လယ္တြင္ ႂကြက္သည္ လူႏွင့္ေႁမြ၏အစားခံသက္သက္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႂကြက္ဦးေရသိတ္မတက္။ စပါးလည္းသိတ္ မပ်က္။ ေႁမြကားအစားမခံရေသး။ ထို႔အတြက္ ႂကြက္ဦးေရေလ်ာ့က်လာသေလာက္ ေႁမြဦးေရသိသိသာသာ တက္လာ၏။ သို႔ျဖင့္ ေႁမြကိုက္ခံရသည့္ လယ္သမားအေရအတြက္လည္း တက္လာ၏။ ေႁမြအႏၱရာယ္ကာကြယ္ေရး ေတာစီးလည္ရွည္ဖိနပ္လည္း အလံုအေလာက္မရွိ၊ ေႁမြဆိပ္ေျဖေဆးလည္း ေပါေပါေလာေလာမသံုးႏိုင္သည့္ဗမာျပည္တြင္ တႏွစ္တႏွစ္ ပိုးထိၿပီးေသရသည့္ လယ္သမားစာရင္းလည္း ရွည္ရွည္လာ၏။ ဤတြင္ ေႁမြႏွိမ္နင္းေရးမ်ားလည္း လုပ္ရျပန္၏။ အစကေတာ့ ”ေႁမြေတြ႔ရင္သတ္”ႏွင့္စခဲ့ၿပီး ေနာက္ေတာ့ ရွာသတ္ သတ္ရ၏။ ထိုအဆင့္ေလာက္အထိ ဘာျပႆနာမွမေပၚေသး။ ေႁမြဆိုးတို႔ ၾကမၼာမဆိုးေသးဟုဆိုရမည္။
ျမန္္မာျပည္တြင္ ေႁမြသားစားသူ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲေတာ့ က်ေနာ္လည္းမသိ။ စားေတာ့စားၾက၏။ စားသည့္ေနရာတြင္လည္း အဆိပ္မရွိသည့္ လင္းေႁမြလို ေႁမြပတုတ္လိုေႁမြမ်ိဳးသာ စားေလ့ရွိၾက၏။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္သူကစတင္ေတြ႔ရွိသည္မေျပာတတ္။ ေႁမြတကာ့ေျမြတြင္ ”ေႁမြေပြးသား စားအေကာင္းဆံုး”ဆိုၿပီး ျဖစ္လာ၏။ ဤတြင္ ေႁမြဆိုးတို႔ေဘးဆိုးဝင္ကာ ၾကမၼာငင္ေတာ့၏။ စားသူမ်ားလာသည့္အေလွ်ာက္ ဝယ္လိုအားႏွင့္ေဈးကြက္ရွိလာၿပီး ၾကက္သားထက္ပင္ ေဈးေကာင္းလာေတာ့၏။ မူလက ႂကြက္ရန္ကို လူႏွင့္အတူကူတိုက္ရာက တစတစအင္အားႀကီးထြားလာၿပီး လူကိုရန္မူတာမ်ားေတာ့ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဘက္အျဖစ္မွ ရန္ဘက္ျဖစ္ခဲ့သည့္ေႁမြသည္ ယခုေတာ့ လူ၏အစားခံဘဝ။ ေဈးကြက္၏ေရာင္းကုန္အျဖစ္ မ်ိဳးကန္းရမည့္အေျခသို႔ ဆိုက္ေတာ့၏။ ထြန္ေရးငင္ခ်ိန္မွ တလင္းသိမ္းခ်ိန္တိုင္မကေတာ့ အခ်ိန္ရွိသမွ်ေႁမြမုဆိုးတို႔ ေတာတိုးကာေႁမြလည္ၾက၏။ ေႁမြေပြးဆိုလွ်င္ ”ေတြ႔ရာသဂ်ႌဳင္းဓါးမဆိုင္း”ေတြျဖစ္လာ၏။ ေႁမြေပြးအေပါဆံုးႏွင့္ အစားအခံရဆံုးနယ္မ်ားတြင္ မင္းလွမိုးညိဳလည္းပါမည္ထင္၏။
က်ေနာ္မိုးညိဳကိုေရာက္သည့္ႏွစ္က လယ္ေတြႂကြက္ဖ်က္လိုဆိုကာ လယ္သမားေတြအႀကီးအက်ယ္ ညည္းသံကိုၾကားရ၏။ က်ေနာ္က ႂကြက္ ႏွိမ္နင္းေရးမလုပ္ၾကဘူးလားဟုေမးၾကည့္ေတာ့ ”လုပ္တာေပါ့..မလုပ္ပဲေနမလား၊ လုပ္လည္း လုပ္လုပ္ပဲရွိတာေလ၊ ဒီေကာင္ေတြက လူမႏိုင္ ႏိႈင္ေလာက္ေအာင္ကို ေပါက္အားေကာင္းၿပီး အပြားျမန္တဲ့ေကာင္ေတြကြ၊ အရင္က ေႁမြေပါေသးေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အခုဟာက ေႁမြကလည္းမရွိေတာ့သေလာက္ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ ျပန္ေခါင္းေထာင္ထလာတာပဲ ဟုဆို၏။ သို႔ျဖင့္ ႂကြက္ဖ်က္စပါးခင္းေတြမ်ားလာ၏။ ေနာက္ေတာ့ စပါးခင္းကေန ကိုင္းေတြကၽြန္းေတြ ေတာင္ယာေတြအထိ ႂကြက္တို႔နယ္ခ်ဲ႔လာၾက၏။ လူ႔ စားနပ္ရိကၡာတို႔ကို လုယူဖ်က္ဆီးၾက၏။ ေရာဂါဘယတို႔ သယ္ေဆာင္လာၾက၏။ ဤတြင္ ၾကြက္မုန္းတီးေရးႏွင့္ ၾကြက္စစ္ဆင္ေရးေတြလုပ္ရျပန္၏။
သဘာဝတရားႀကီးတြင္ ဟန္ခ်က္ရွိ၏။ လူ၊ ႂကြက္ႏွင့္ေႁမြတို႔တြင္လည္း သဘာဝတရား၏ဟန္ခ်က္ရွိ၏။ ထိုဟန္ခ်က္တေနရာရာမွ စပ်က္လွ်င္တစံုလံုးပ်က္ကာ အဆိုးသံသရာတြင္ လည္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ”သဘာဝတရား၏ဟန္ခ်က္သည္မဖ်က္စေကာင္း။ ဖ်က္လို႔မရ။ မဖ်က္အပ္”ဟုဆိုကာ သဘာဝဝါဒီတို႔က ကမၻာတဝွမ္းလံႈ႔ေဆာ္မႈေတြလုပ္ကာ ေရွ႔ထြက္လာၾကျခင္းျဖစ္၏။ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးသမားမ်ား ကလည္း ”သဘာဝဟန္ခ်က္ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးလုပ္သူသည္ ေလာကဖ်က္သူမည္၏” ဆိုကာ ဟန္ခ်က္ဖ်က္လာလ်ွင္ ဘဝင္မေခြ႔ၾက။ တေလာကျဖစ္ခဲ့သည့္ မကၠဆီကိုပင္လယ္ေကြ႔ေရနံတူးစင္က ပိုက္ေပါက္ကာ ေရေနသတၱဝါေတြေသရံုမက ပတ္ဝန္းက်င္သဘာဝႀကီးပါထိခိုက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးကိစၥအထိျပႆနာေတြတက္ခဲ့ရ၏။
ေရနံသည္ေခတ္၏ လူ႔ေဘာင္၏လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္၏။ ေရနံလိုခ်င္လွ်င္ ကမၻာေျမ၏ရင္ဝကိုမေဖါက္ပဲမရ။ ဓါတ္သတၳဳလိုလွ်င္ ကမၻာေျမ့ရင္ကို မခြဲလို႔မရ။ ေရအားလွ်ပ္စစ္လိုလွ်င္ ေခ်ာင္းျမစ္တို႔မနာမက်င္ပဲမရ။ ဒါဆို ေပါက္ေပါက္၊ ၿပဲၿပဲ၊ နာနာက်င္က်င္ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ေဖါက္စရာရွိေဖါက္မွာပဲ ခြဲစရာရွိခြဲမွာပဲဆိုကာ တေဇာက္ကန္းစိတ္ျဖင့္ ရမ္းလို႔ေတာ့မျဖစ္။ ခ်င့္ခ်ိန္ရမည္။ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာနယ္က ေျမသည္ ႏိုင္ငံသားတို႔၏ အမိေျမျဖစ္၏။ ေျမကမၻာသည္ လူသားတိုင္း၏ အမိေျမျဖစ္၏။ အမိေျမမ်ားဖ်က္ဆီးခံရလွ်င္ ရင္နာဖြယ္ျဖစ္ရ၏။ လူသားဆန္သည့္လူသည္ ဘယ္အမိေျမကိုမွနာက်င္ေအာင္ ရင္နာေအာင္မလုပ္အပ္။ လူ႔ေဘာင္ေကာင္းက်ိဳးႏွင့္လိုအပ္ခ်က္အတြက္ ကမၻာေျမကိုမျဖစ္မေန နာက်င္ေအာင္လုပ္မွရေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္လည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုးအနာအက်င္သက္သာေအာင္ သက္သက္ၫွာၫွာလုပ္ရမည္ျဖစ္၏။ ဒါက ကမၻာေျမ ကိစၥ။ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ဆိုင္ရာ ကိစၥ။
ေနာက္တခုက အေမြကိစၥႏွင့္လူကိစၥ။ လူသားတို႔ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္အပ္သည့္အရာမ်ားတြင္ ယဥ္ေက်းမႈပါသလို ထို ယဥ္ေက်းမႈမ်ားထြန္းကားစည္ပင္ရာႏွင့္ဆက္ႏြယ္သည့္ တနည္းေျပာရလွ်င္ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈသမိုင္းႏွင့္ႏြယ္သည့္အရာမ်ားလည္း ပါ၏။ လူ႔သမိုင္း၏အရိုင္းဆန္သည့္အျဖစ္အေနမွ ယဥ္ေက်းရာအရံုဦးတို႔သည္ လြင္ျပင္က်ယ္ေျမနိမ့္ျမစ္ဝွမ္းမ်ားတြင္ လာဖူးၾက ပြင့္ၾကေဝခဲ့ၾကရ၏။ ယူဖေရးတီးစ္ႏွင့္တိုက္ဂရစ္၊ ႏိုင္းလ္ျမစ္ႏွင့္ဂဂၤါ၊ ျမစ္ဝါႏွင့္ဧရာဝတီတို႔သည္ လူသား၏သမိုင္း။ လူသား၏ ယဥ္ေက်းမႈ။ လူသား၏ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာအေမြအႏွစ္။ ယဥ္ေက်းၿပီး၊ ယဥ္ေက်းမႈကိုထိန္းရေကာင္းမွန္း သိသူသည္ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ႏွင့္ယင္း၏တန္ဖိုးကိုေသခ်ာစြာနားလည္၏။ ထိုသို႔နားလည္မွလည္း ထိုသူအားလူယဥ္ေက်းဟုဆိုအပ္၏။ ယဥ္ေက်းမႈရွိ၍သာ လူသည္ယဥ္ေက်းရျခင္းျဖစ္၏။ ယဥ္ေက်းသူသည္ အေမြအႏွစ္ကိုခ်စ္၏။ မိမိခ်စ္ရာအေမြအႏွစ္ကို မည္သူမွ် မစြန္႔လႊတ္ခ်င္။ မိမိခ်စ္သည့္အေမြအႏွစ္တြင္ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ဓါးမဦးခ်ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးခဲ့သည့္ေျမ၊ ”ခ်က္ျမဳတ္ရာႏွင့္ေခါင္းခ်ရာ” ေျမလည္းပါ၏။ သည္ေျမကိုဘယ္သူမွမေမ့ရက္။ လူ႔ေဘာင္၏လိုအပ္ခ်က္အတြက္ ယဥ္ေက်းမႈကိုဖ်က္ျခင္း၊ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရာအေမြအႏွစ္ကိုဖ်က္ျခင္း၊ အဓမၼစြန္႔လႊတ္ခိုင္းျခင္းကား မလုပ္အပ္။ မလုပ္ထိုက္သည့္ကိစၥျဖစ္၏။ ယဥ္ေက်းမႈအေမြႏွင့္ခ်စ္အပ္ေသာအရာကိုျမတ္ႏိုးသူတို႔အား ထိခိုက္ပ်က္စီးေစလိုစိတ္သည္ ေလာကဖ်က္တတ္သူတို႔အေတြးမွလာသည့္ အကုသိုလ္စိတ္သာျဖစ္၏။
ေနာက္တခု အခြင့္အေရးကိစၥ။ လူသည္မေမြးခင္ကပင္ အုပ္ခ်ဳပ္မည့္သူရွိေနၿပီးသားဆိုသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း လူသားတိုင္းတြင္ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးသည္တန္းတူရွိ၏။ ထိုအခြင့္အေရးသည္ သူတပါးေပးမွရသည့္ကိစၥမဟုတ္။ ရေအာင္လုပ္ၿပီးယူရသည့္ ကိစၥျဖစ္၏။ ထို႔အတူ လူခ်င္းအတူတူ လူတေယာက္က အျခားတေယာက္၏အခြင့္အေရးကိုခ်ိဳးေဖါက္ခြင့္ဘယ္သူ႔တြင္မွမရွိ။ ခ်ိဳးေဖါက္လာလွ်င္ခ်ိဳးေဖါက္သူအား အာခံတိုက္လွန္ပိုင္ခြင့္လည္းရွိ၏။ တိုက္လွန္ရာတြင္လည္း ႀကိဳက္သည့္နည္းသံုးခြင့္ရွိ၏။ ႀကိဳက္သည့္နည္းသံုးျခင္းအတြက္ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ အျပစ္ဖို႔ေနစရာမလို။ မိမိ၏၊ မိမိတို႔၏ေမြးရာပါအခြင့္အေရးျဖစ္သည့္ ဓါးမဦးခ်ေျမ၊ ခ်က္ျမဳတ္ရာႏွင့္ေခါင္းခ်ရာေျမတြင္ လြတ္လပ္စြာအေျခခ်ေနထိုင္ခြင့္ လူတိုင္းတြင္ရွိ၏။ လူသည္ လူပီသစြာ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္အညီေနႏိုင္ရန္ လူ႔အခြင့္အေရးရွိကိုရွိရမည္။ ထိုအခြင့္ကိုထိပါးသူအား တိုက္လွန္ျခင္းသည္တရား၏။ မွ်တ၏။ မတရားသျဖင့္ေတာင္းဆိုမႈမဟုတ္။ အဓမၼမႈမဟုတ္။
ယခု ဧရာဝတီကို လူ႔ေဘာင္၏လိုအပ္ခ်က္ဟုဆိုကာ အၫွာအတာမဖက္ ရက္စက္ၾကေတာ့မည္။ အမိေျမကို၊ ကမၻာေျမကိုနာက်င္ေအာင္ျပဳၾကေတာ့မည္။ သဘာဝတရားကို၊ သဘာဝတရား၏ဟန္ခ်က္ကို ဖ်က္ၾကေတာ့မည္။ ယဥ္ေက်းမႈကို၊ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ကို ဖ်က္ၾကေတာ့မည္။ လူသားကို၊ လူသား၏ေမြးရာပါအခြင့္အေရးကို ထပ္ျပန္တလဲလဲခ်ိဳးေဖါက္ၾကဦးေတာ့မည္။ ေလာက၊ ေျမကမၻာ၊ ယဥ္ေက်းမႈအေမြ၊ လူ႔တန္ဖိုးဂုဏ္သိကၡာကို ရစရာမရွိေအာင္ဖ်က္ၾကေတာ့မည္။
ႂကြက္ႏွင့္ေႁမြ၏ သဘာဝဟန္ခ်က္ကိုဖ်က္မိသျဖင့္ လူ႔အက်ိဳးစီးပြားပ်က္ရ၏။ ေလာက၏၊ သဘာဝ၏ ဒဏ္ခတ္ျခင္းျဖစ္ရ၏။ ထိုဒဏ္ကို ဖ်က္သူေလာက္သာ ကြက္ခံရသည္မဟုတ္ ဝင္မဖ်က္သူလည္းခံရ၏။ ဖ်က္သူတို႔ဖ်က္ျခင္းေၾကာင့္ မဖ်က္သူမ်ားလည္း ပ်က္ၾကရျပန္၏။ သူတို႔ဖ်က္သည့္ဒဏ္ကို ကိုယ္ပါေရာခံ ဝင္ခံေပးရေတာ့မည္။ ဆိတ္ဆိတ္မေနျခင္းျဖင့္ ထိုဒဏ္ကိုကာကြယ္ႏိုင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကကို၊ သဘာဝတရားကို၊ ယဥ္ေက်းမႈကို၊ လူ႔တန္ဖိုးႏွင့္ဂုဏ္သိကၡာကို ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးျပဳသူမ်ားအား ေရာက္သည့္ေနရာမွ ရသည့္နည္းျဖင့္တိုက္လွန္ျခင္းသည္ ေလာကကို၊ သဘာဝတရားကို၊ ယဥ္ေက်းမႈကို၊ လူ႔တန္ဖိုးႏွင့္ဂုဏ္သိကၡာကို ကာကြယ္ျခင္းသာျဖစ္ရ၏။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
(၂၀၁၁ ႏွစ္က ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါခင္ဗ်ား)
0 comments:
Post a Comment