ေဆးလိပ္အရက္၊ ဆဲဆိုသူႏွင့္သာဓုအေခၚလြယ္သူမ်ား (အျပင္လူရဲ့ဘားမားရုဒ္ အမွတ္ ၇)

ေဆးလိပ္အရက္၊ ဆဲဆိုသူႏွင့္သာဓုအေခၚလြယ္သူမ်ား

က်ေနာ့္စာေတြဖတ္ၿပီး တခ်ိဳ႔လည္း မိုးမႊန္ေအာင္ဆဲ၏။ တခ်ိဳ႔မထိတထိ ရိသဲ့သဲ့လုပ္၏။ တခ်ိဳ႔ကလိတိတိ မခံခ်ိမခံသာဆို၏။ တခ်ိဳ႔ ႀကိမ္းဝါး ၿခိမ္းေျခာက္၏။ ခ်က္ႏွင့္လက္နွင့္ တိတိပပ က်က်နနေျပာသူနည္း၏။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ကိစၥမရွိ။ က်ေနာ္က တုန္ ့ျပန္ေလ့ နည္း၏။ မတုန္႔ျပန္သည့္အတြက္ သည္းခံျခင္းသည္ေအာင္ျမင္ရာတို႔ ၿပိဳင္လာလွ်င္အရံႉးေပး ႏွလံုးေအးတဲ့ေဆးစသည္တို႔အား ႏွလံုးသြင္းသည့္သေဘာလည္း မဟုတ္။ အခ်ိန္ကုန္ မခံခ်င္၍ျဖစ္၏။

အေမရိကန္ေတြက အခ်ိန္သည္ပိုက္ဆံဟုဆို၏။ က်ေနာ္က အခ်ိန္သည္ဘဝဟူေသာ အေကာက္အယူကို အသက္ (၅ဝ) ေရာက္မွ ေနာက္က်စြာသိျမင္လာသူ။ ထို ့ေၾကာင့္ အခ်ိန္သည္ က်ေနာ့္အတြက္ တန္ဖိုးရွိလာ၏။ ဘဝလက္က်န္အခ်ိန္တို႔ ပါးသထက္ပါး ရွားသထက္ရွားလာေနခ်ိန္တြင္ (က်ေနာ့္အထင္) ဘာမဟုတ္သည့္ကိစၥေတြအတြက္ အခ်ိန္လက္က်န္ေလးထဲက ဖဲ့မေပးခ်င္ေတာ့။ ျပန္ေျပာဖို႔ ဆိုဖို႔လိုသည္ဟုထင္သည့္အခါ စာတပုဒ္ႏွင့္ျပန္ေျပာေလ့ရွိ၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လိုသည္ဟုလည္း မထင္တတ္။

ေနာက္တခ်က္က ကိစၥတို႔သည္ တကယ္ျဖစ္ေနသည္ကတမ်ိဳး၊ ျဖစ္ေနသူအခ်င္းခ်င္းၾကား ထင္ေနၾကသည္ကတမ်ိဳး၊ ပတ္ဝန္းက်င္ထင္ေနတာက တမ်ိဳးေတြလည္း ရွိေသး၏ ယခု အခ်ိန္နည္းနည္းအပြန္းခံ၍ ဤအေၾကာင္းေတြးမိ၏။

က်ေနာ္ေဆးလိပ္ျဖတ္တာက ေဆးလိပ္ဖိုးႏွင့္ေဆးလိပ္ဒဏ္ကိုမခံႏိုင္ျခင္းမွာ ရာခိုင္ႏႈန္းအားျဖင့္ မဆိုစေလာက္သာပါ၏။ အဓိက က ေဆးလိပ္ေသာက္ရသည့္ဒုကၡကို မခံခ်င္ေတာ့၍ျဖစ္၏။ အေမရိကားတြင္ ေဆာင္းတြင္းလည္းေဆာင္းတြင္းမို႔၊ ေႏြလည္းေႏြမို႔၊ အိမ္တြင္းလည္း အိမ္တြင္းမို႔၊ အိမ္ျပင္လည္း အိမ္ျပင္မို႔၊ ကားတြင္းလည္း ကားတြင္းမို႔၊ ရံုးကႏၷားလည္း ရံုးကႏၷားမို႔၊ အမ်ားဆိုင္ေနရာေတြလည္း အမ်ားဆိုင္ ေနရာေတြမို႔ ေဆးလိပ္အကန့္အသတ္ေတြက တျဖည္းျဖည္း မ်ားသထက္မ်ားမ်ားလာ၏။ လူေတြကို ေဆးလိပ္မေသာက္ရဟုလုပ္မထား ေသာက္မရေအာင္လုပ္ထားတာဟု စိတ္ထဲခံစားလာရ၏။ ဤတြင္ စိတ္စႏိုးစေနာင့္ျဖစ္လာ၏။

ေဆးလိပ္နံ့မခံႏိုင္သူက အမူအယာတခုခုျဖင့္ မႀကိဳက္မွန္းျပလွ်င္ စိတ္ထဲခံရခက္၏။ အဆိုးဆံုးက ေကာ္ဖီဆိုင္ ထိုင္ခ်ိန္မ်ား။ ဗမာျပည္မွာလို လက္ဘက္ရည္ေလးငံုလိုက္ ေဆးလိပ္ေလးဖြာလိုက္ႏွင့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရသည့္ အဓိပၸါယ္ႏွင့္အရသာကို ဒီမွာမရ။ ေကာ္ဖီတက်ိဳက္ေလာက္ က်ိဳက္ၿပီး ေဆးလိပ္ေလးတဖြာ ဖြာလို႔မရ။ ၾကာေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ထိုင္ရျခင္း၌ မေပ်ာ္ေမြ႔ေတာ့။ သို႔ျဖင့္ မထိုင္ျဖစ္ေတာ့။ ဤႏွယ္လုပ္ထားျခင္းကို ေကာင္း၏ဆိုး၏လည္း မေျပာခ်င္ေတာ့။ ေဆးလိပ္မီးခိုးေၾကာင့္ က်န္းမာေရးထိခိုက္သည္ဟုဆိုလွ်င္ စက္ရံုေခါင္းတိုင္ေတြက မီးခိုးေတြၾကေတာ့ေရာ၊ ေဆးလိပ္သြင္းရတာ ႏိုင္ငံျခားေငြ ကုန္သည္ဟုဆိုလွ်င္ က်ည္ဆန္ေတြဝယ္ေနတာၾကေတာ့ေရာဟု ျပန္ေမးခ်င္လာ၏။ ထားေတာ့ အက်ယ္အက်ယ္ မၿငိမ္းဖြယ္လည္းမျဖစ္ခ်င္။ ကိုယ့္ဒုကၡလည္း ကိုယ္မခံခ်င္ေတာ့။ ဘဝလက္က်န္ တိုရည္ရွားရည္ အခ်ိန္ကေလးကိုလည္း ေဆးလိပ္အတြက္ ဖဲ့ မေပးခ်င္ေတာ့။ ဒီေတာ့ အေသာက္ရပ္လိုက္၏။

ေနာက္တခုက အရက္။ သုရာေမရယေတြ၊ အရက္သမား အမွားတရာေတြေၾကာင့္ အေသာက္ရပ္လိုက္ျခင္းမဟုတ္မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိ၏။ “အရက္မေသာက္ေတာ့ဘူး”ဟုဆိုေတာ့ သာဓုေခၚသူ ေခၚ၏။ မိမိကနားမလည္။ “သာဓုေခၚတာေကာင္းတဲ့ကိစၥပဲ ဘာနားမလည္စရာရွိလို႔လဲ” ဟု ဆိုသူလည္းဆို၏။ မိမိနားမလည္ျခင္းက ႏွစ္ခ်က္ရွိ၏။ ပထမတခ်က္က အရက္မေသာက္ေတာ့ျခင္းသည္ ဘာအဆံုးအမ ညာအဆံုးအမေတြ၌တည္ကာ ဘုရားကို အရက္လွဴလိုက္ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။ မိမိက အရက္ႀကိဳက္သူေတြထဲပါ၏။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ မက္မက္စက္စက္ေသာက္ခဲ့၏။ တန္ဖိုးထားၿပီးကို ေသာက္ခဲ့၏။ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ မ်က္ႏွာမဲ့ၿပီးအရက္မ်ိဳခ်လွ်င္ပင္ မႀကိဳက္။ ႀကိဳက္တယ္ေျပာၿပီး မဲ့ေသာက္သူအား သိတ္ ၾကည့္မရ။

ေနာက္ၿပီး ေသာက္လွ်င္လည္း မူးမွႀကိဳက္၏။ ဘဝတြင္ လူမႈေရးေသာက္ တခါဘူးမွ် မေသာက္စဖူး။ အမူးေသာက္၏။ အမူးေျပလွ်င္ ျပန္ေသာက္၏။ ျပန္မူး၏။ အရက္မူးၿပီး မွားသည့္အမွားေရာ၊ မမူးပဲမွားသည့္အမွားပါ ဘဝတြင္အျပည့္။ ဆိုေတာ့ မိမိအရက္ေသာက္ျခင္း မေသာက္ျခင္းသည္ အမွားက်ဴးလြန္ျခင္းမလြန္ျခင္းနွင့္ တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးမက်။ က်ဴးခဲ့သမွ်အမွားတိုင္း အရက္ေၾကာင့္ဆိုလွ်င္ ယခု မေသာက္ျခင္းအတြက္ သာဓုေခၚျခင္းသည္မဆိုး။ “ကဲ ဒါဆို ခုမေသာက္ေတာ့ဘူး။ အမွားကေတာ့ မေသမခ်င္းလုပ္ျဖစ္ဦးမွာပဲ၊ အဲ့ဒါေတြအေပၚက်ေတာ့ေရာ”လို႔လည္း မေမးခ်င္။

ဒုတိယတခ်က္က သာဓုေခၚသူႏွင့္ဆိုင္၏။ လူတခ်ိဳ႔ သာဓုအေခၚလြယ္၏။ အလြယ္ေခၚ၏။ ထိုသူတို႔အနက္ အမ်ားစုမွာ သူတပါးအား သာဓုေခၚထိုက္ေအာင္ အက်င့္၊ သီလ၊ သိကၡာမည္မွ်ရွိမွန္း မိမိလည္းမသိ။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔လည္း သိဟန္မတူ။ မေကာင္းမႈဟု သူတို႔ယူဆသည့္အရာကိုျပဳခဲ့ဖူးသူက ယခုထိုအျပဳကို မျပဳေတာ့ပါဆိုလွ်င္ သာဓုေခၚရန္ ႏႈတ္ျပင္ထားႏွင့္ၿပီးၾက၏။ ႏႈတ္လည္းလြယ္၏။

အရက္မဟုတ္သည့္ အျခား မေကာင္းမႈေတြကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဘယ္ႏွႀကိမ္က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီနည္း။ ထိုသို႔က်ဴးလြန္တိုင္း အျပစ္သားဆိုလွ်င္ အျပစ္သားခ်င္း သာဓုေခၚထိုက္ပါသလား။ ေခၚေရာ ေခၚအပ္ပါသလားလည္း သူတို႔စဥ္းစားၾကသည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ခတ္တည္တည္ႏွင့္ သာဓုကား အေခၚမပ်က္။ တခ်ိဳ႔က “ႏွစ္ႀကိမ္ပဲေခၚဦးမယ္”ဆိုတာ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းေၾကာင္သူေတာ္ လုပ္ေသး၏။ လူထူထူတြင္ သာဓုေခၚတိုင္းသာ သူေတာ္ေကာင္းေၾကးဆို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေၾကးစည္ထုတိုင္း အူတတ္ၾကသည့္ေခြးေတြ သူေတာ္အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည္ထင္၏။ “ဘာ့ေၾကာင့္သာဓုေခၚတာလဲ”ဟု ျပန္လည္းမေမးခ်င္။ သူတို႔ကိုလည္း သာမန္လူေတြထက္ ပိုသေဘာထားလို႔မရတဲ့အတူတူ ေရငံုႏႈတ္ဆိတ္သာေနလိုက္၏။

အရက္မေသာက္ေတာ့သျဖင့္ ေသာက္၍ ကုန္ရသည့္အခ်ိန္ေတြ ပိုထြက္လာ၏။ ေနရသမွ် ရွည္ရမည့္အသက္ကေလးထဲတြင္ အရက္ႏွင့္
 

ေဆးလိပ္ေၾကာင့္ ေပးရဦးမည့္အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးပိုထြက္လာ၏။ ဤကား အျမတ္ပင္။

အစကိုျပန္ေကာက္ကာ အဆံုးထိျပန္ဆက္ပါမည္။ က်ေနာ္ေရးတာေတြဖတ္ၿပီး ဆဲသူ၊ ရိသူ၊ ကလိသူ၊ ၿခိမ္းေျခာက္သူတို႔အား ဘဝလက္က်န္ အခ်ိန္ေလးေတြတြင္၊ ရွည္ရသမွ် အသက္တာေလးတြင္ က်န္းမာေအာင္ေနၾကေစခ်င္၏။ က်ေနာ့္အတြက္ အခ်ိန္အကုန္ မခံၾကေစခ်င္။ တကယ္ ျဖစ္ေနတာ၊ မိမိတို႔ထင္ေနတာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကထင္ေနတာတို႔သည္ အခါမ်ားစြာတြင္ မွားေနတတ္ပါ၏။ လြဲေခ်ာ္ေနတတ္ပါ၏။

သာဓုလည္းအေခၚမေစာၾကပါႏွင့္ ေမတၱာလည္း အပို ့မဦးၾကပါႏွင့္။ က်ေနာ္လည္း ေရးျဖစ္ ေျပာျဖစ္ေနသေရြ႔ ေရးေနေျပာေန ပါဦးမည္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇြန္ ၂၈၊ ၂ဝ၁၃

read more

တ႐ုတ္-အေမရိကန္ကုန္သြယ္ေရးစစ္- ၾကည္ဝင္း (အေရးေတာ္ပံုဂ်ာကေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္)

တ႐ုတ္ - အေမရိကန္ ကုန္သြယ္ေရးစစ္
ၾကည္ဝင္း (အေရးေတာ္ပံုဂ်ာကေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္)
အေရးေတာ္ပုံဂ်ာနယ္၊ အတြဲ(၂) အမွတ္(၁၂) မွာ ေဖာ္ျပမယ့္ေဆာင္းပါး
ဒီႏွစ္ ဇူလိုင္ ၆ ရက္ေန႔မွာ အေမရိကန္က ေဒၚလာ ၃၄ ဘီလ်ံတန္ဖိုးရွိတဲ့ တ႐ုတ္သြင္းကုန္ေတြအေပၚ အခြန္ ၂၅% စည္းၾကပ္ဖို႔ သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ကလည္း အလားတူပဲ ေဒၚလာ ၃၄ ဘီလ်ံတန္ဖိုးရွိ
အေမရိကန္သြင္းကုန္ေတြအေပၚ အခြန္တိုးႁမွင့္စည္းၾကပ္မယ္လို႔ ေၾကညာခဲ့တယ္။ ေနာက္မၾကာခင္မွာပဲ သမၼတထရမ့္က ေဒၚလာ ၂၀၀ ဘီလ်ံတန္ဖိုးရွိတဲ့ တ႐ုတ္သြင္းကုန္စာရင္း ထုတ္ျပန္ျပီး အခြန္ ၁၀% စည္းၾကပ္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကလည္း ဒီလုပ္ရပ္ဟာ လံုးဝက်ိဳးေၾကာင္းမဆီေလ်ာ္ဘူး၊ လံုးဝလည္း လက္ခံႏိုင္စရာမရွိဘူးလို႔ တုံ႔ျပန္ေျပာဆိုခဲ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ တ႐ုတ္ျပည္အေနနဲ႔ အလားတူ လက္တုံ႔ျပန္သြားမွာျဖစ္တယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။

သမၼတထရမ့္ဟာ သမၼတေရြးပြဲမဲဆြယ္ကာလကတည္းက တ႐ုတ္-အေမရိကန္ကုန္သြယ္ေရးဟာ တရားမွ်တမႈမရွိဘူး။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဟာ သူ႔ႏိုင္ငံရဲ့ေငြေၾကးတန္ဖိုးကို ရွိသင့္တဲ့တန္ဖိုးထက္ ေလွ်ာ့ခ် သတ္မွတ္တဲ့နည္းအပါ အျခားနည္းေပါင္းစံုနဲ႔ အေမရိကန္နဲ႔ကုန္သြယ္ေရးမွာ မတရား အျမတ္ထုတ္ေနတယ္။ ဒါကို လက္သင့္မခံႏိုင္ဘူး စသျဖင့္ ေျပာဆိုမဲဆြယ္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ တ႐ုတ္ - အေမရိကန္ကုန္သြယ္ေရးမွာ အေမရိကန္ဘက္က ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္စဥ္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ဘီလ်ံ ၂၀၀ မွ ၆၀၀ အၾကားအ႐ႈံးေပၚေနတယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ျပီး တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဟာ အေမရိကန္ရဲ႕ ဉာဏပစၥည္း (Intellectual Property IP) ေတြကိုလည္း နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ခိုးယူသံုးစြဲေနတယ္လို႔လည္း စြပ္စြဲပါတယ္။ ဒါေတြကို သူသမၼတျဖစ္လာရင္ ေျဖရွင္းမွာျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲကတိကို အေကာင္အထည္ေဖာ္လာတာလို႔ ဆိုသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာမွာက်င္းပမယ့္ အေမရိကန္လႊတ္ေတာ္ႏွစ္လည္ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ အခ်ိန္ကိုက္ေနတာကေတာ့ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။

တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဟာ ၁၉၇၈ မွာ တံခါးဖြင့္ေပၚလစီ စတင္က်င့္သံုးခဲ့စဥ္ကစၿပီး စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေမရိကန္ၿပီးရင္ ကမၻာ့ဒုတိယအႀကီးဆံုး စီးပြားေရးႏိုင္ငံျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ။ မၾကာခင္မွာ အေမရိကန္ေနရာကို ဝင္ယူေတာ့မွာျဖစ္တယ္လို႔လည္း အမ်ားက ခန္႔မွန္းေနၾကတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမရိကန္ဟာ လက္ဦးမႈယူၿပီး တ႐ုတ္ျပည္အေပၚ စီးပြားေရးထိုးစစ္ စတင္လိုက္တာလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ဒီႏွစ္ မတ္လမွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံထဲတင္သြင္းတဲ့ သံမဏိကို ၂၅% နဲ႔ အလူမီနီယမ္ကို ၁၀% အခြန္ စည္းၾကပ္မယ္လို႔ သမၼတထရမ့္က ေၾကညာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကေနဒါ (သံမဏိအမ်ားဆံုး  တင္သြင္းတဲ့ႏိုင္ငံ)၊ ဘရာဇီးလ္ (ဒုတိယအမ်ားဆံုးတင္သြင္းႏိုင္ငံ)၊ ဂ်ာမနီနဲ႔ေတာင္ကိုးရီးယား စတဲ့ႏိုင္ငံေတြကို ဒီစာရင္းကေန ပယ္ဖ်က္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမရိကန္ရဲ႕ အဓိကဦးတည္ခ်က္ဟာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံပဲဆိုတာ ပိုထင္ရွားလာတယ္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံအေနနဲ႔ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဆီက အဓိကအခ်က္ ၃ ခ်က္လိုခ်င္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ ပထမအခ်က္ အေနနဲ႔ အေမရိကန္ဘဏ္ၾကီးေတြနဲ႔ေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးေတြဟာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံတြင္းရွိ သူတို႔လုပ္ငန္းေတြ အေပၚ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ၅၁% ရျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ၁၀၀% ပိုင္ဆိုင္ခြင့္အထိ ရခ်င္တယ္။ ဒုတိယအားျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ အေမရိကန္ကုန္ပစၥည္း အထူးသျဖင့္ အေနာက္အလယ္ပိုင္းေဒသထြက္ (ရီဘတ္ပလီကန္ရဲ့အမာခံ မဲဆႏၵနယ္ေတြျဖစ္တယ္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကလည္း ဒီနယ္ေတြကထြက္တဲ့ ပဲပုပ္၊ ဝက္သား စတာေတြကို ပစ္မွတ္ထားတယ္။) လယ္ယာထုတ္ကုန္ေတြ အနည္းဆံုး အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၀၀ ဘီလ်ံဖိုး ထပ္ဝယ္ေစခ်င္တယ္။ တတိယအခ်က္ကေတာ့ ဉာဏပစၥည္းဆိုင္ရာျဖစ္တယ္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံတြင္း လုပ္ငန္းလာလုပ္တဲ့ အေမရိကန္ကုမၸဏီေတြဟာ တ႐ုတ္ျပည္ကို နည္းပညာမွ်ေဝေပးရတာကို ပယ္ဖ်က္ေပးဖို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ အေမရိကန္ အထူးသျဖင့္ ကာကြယ္ေရးနဲ႔ေထာက္လွမ္းေရးဌာနေတြက အစိုးရိမ္ဆံုးက႑ျဖစ္တယ္။ ေနာက္လာမယ့္ နည္းပညာမ်ိဳးဆက္ေတြျဖစ္တဲ့ ၅ ဂ်ီ (5G) နည္းပညာ၊ ဉာဏ္ရည္တုနည္းပညာ (Artificial Intelligence) နဲ႔ ဆိုက္ဘာလံုၿခံဳေရးဆိုင္ရာက႑ေတြမွာ အေမရိကန္ကို တ႐ုတ္က ေက်ာ္တက္သြားမွာကို အထူးစိုးရိမ္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီက႑ေတြမွာ အေမရိကန္ကို တ႐ုတ္က ေက်ာ္တက္သြားရင္ စီးပြားေရးမွာသာမက စစ္ေရးဘက္မွာပါ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက အသာစီးရသြားမွာ ျဖစ္တယ္။ အေမရိကန္ရဲ့စီးပြားေရးေကာ စစ္ေရးအရပါ ကမၻာ့နံပါတ္တစ္ေနရာကို တ႐ုတ္က ဝင္ယူသြားမွာကို ႀကိဳစိုးရိမ္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီနံပါတ္တစ္ေနရာကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာရယူထားတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံဟာ နည္းမ်ိဳးစံုသံုးၿပီး အေသအလဲ ကာကြယ္မယ္ဆိုတာ ဧကန္မုခ်ပဲ ျဖစ္တယ္။

တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကလည္း နည္းပညာမွာ ေနာက္က်က်န္ခဲ့လို႔မျဖစ္ဘူးဆိုတာ သိတယ္။ ဒီ ၃ ခ်က္မွာ ပထမ ၂ ခ်က္ကို တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက လိုက္ေလ်ာႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ တတိယ ဉာဏပစၥည္းက႑မွာ ထစ္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ျပီး ထရမ့္ဟာ ဒီလႊတ္ေတာ္ သက္တမ္းဝက္ေရြးေကာက္ပြဲမျပီးခင္မွာ မဲဆြယ္ႏိုင္ဖို႔ တ႐ုတ္ဖဲခ်ပ္ကိုင္ ကစားေနဖို႔မ်ားတယ္လို႔ ခန္႔မွန္းတာေတြလည္းရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တ႐ုတ္နဲ႔ဒီၾကားထဲ သေဘာတူညီခ်က္ရသြားဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေျခနည္းတယ္လို႔ ဆိုတယ္။

 အခု အေမရိကန္နဲ႔တ႐ုတ္ အျပန္အလွန္ အခြန္တိုးေကာက္ေနၾကတဲ့ပမာဏဟာ တကယ္ေျပာရရင္ မ်ားလွတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါ။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက အေမရိကန္ထံတင္သြင္းတဲ့ ကုန္ပစၥည္းတန္ဖိုး အေမရိကန္ေဒၚလာ ၃၄ ဘီလ်ံနဲ႔ သံမဏိနဲ႔အလူမီနီယမ္ ၂-၃ ဘီလ်ံ ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ၂၀၁၇ စုစုေပါင္း အေမရိကန္သြင္းကုန္တန္ဖိုး အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂.၃၆ ထရီလ်ံနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ မ်ားလွတာ မဟုတ္ပါ။
အခုလို အခြန္တိုက္ပြဲျဖစ္လာတာေၾကာင့္ ဘယ္လိုဆံုး႐ံႈးမႈေတြ ျဖစ္သလဲ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ တ႐ုတ္အပါအဝင္ ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ေငြတန္ဖိုးဟာ ေဒၚလာနဲ႔ယွဥ္ရင္ က်ကုန္ပါတယ္။ အေမရိကန္ေဒၚလာ တန္ဖိုးျမင့္လာတာဟာ ကုန္သြယ္ေရးစစ္ပြဲေၾကာင့္သက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အေမရိကန္ဗဟိုဘဏ္က အတိုးႏႈန္းျမွင့္လိုက္တာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ ဒီကုန္သြယ္ေရးစစ္ပြဲရဲ႕ သက္ေရာက္မႈဟာ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာက ပိုမ်ားတယ္လို႔ ပညာရွင္တဦးကေတာ့ ေကာက္ခ်က္ေပးပါတယ္။ အထက္မွာ ဆိုသလို အခြန္တိုးေကာက္တဲ့ ကုန္ပစၥည္းပမာဏဟာ မ်ားလွတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံတြင္းမွာ စေတာ့ရွယ္ယာေစ်းေတြ က်ပါတယ္။ အေမရိကန္စေတာ့ေစ်းကေတာ့ အနည္းငယ္တက္တာ ေတြ႔ရတယ္။

တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဟာ ပို႔ကုန္အေပၚအဓိကမွီခိုၿပီး စီးပြားေရးႀကီးထြားေအာင္လုပ္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပည္တြင္းစားသံုးအားကို ခ်ဲ့ထြင္တဲ့နည္းနဲ႔ စီးပြားေရးႀကီးထြားေစတဲ့နည္းဘက္ ေျပာင္းလာေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္ပပို႔ကုန္အေပၚမွီခိုတာဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္အတြင္းမွာ ေလ်ာ့က်လာခဲ့တာ ေတြ႔ရတယ္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ျပည္ပပို႔ကုန္ဟာ ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္မွာ ျပည္တြင္း စုစုေပါင္းထုတ္ကုန္ (GDP) ရဲ႕ ၃၅.၅% ရွိခဲ့ရာက ၂၀၁၇ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ၁၈.၁% ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ျပည္ပပို႔ကုန္ ႀကီးထြားႏႈန္းဟာ ၁၉၉၈-၂၀၀၇ ဆယ္စုႏွစ္က ၂၂.၆% ရွိျပီး ၂ဝဝ၈-၂ဝ၁၇ ဆယ္စုႏွစ္မွာေတာ့ ၇.၉% ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အလားတူပဲ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက တင္ပို႔တဲ့ပို႔ကုန္ႀကီးထြားႏႈန္းဟာ ၁၉၉၈-၂၀၀၇ ဆယ္စုႏွစ္တုန္းက ၂၂% ရွိရာက ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္မွာေတာ့ ၇% ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ျပည္ပပို႔ကုန္ဟာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံရဲ့စီးပြားေရးကို အဓိကေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ အင္ဂ်င္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခြန္တိုးေကာက္တာေၾကာင့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံရဲ့ ပို႔ကုန္က်ဆင္းမႈဟာ စုစုေပါင္းျပည္တြင္းထုတ္ကုန္ (GDP) အေပၚ သက္ေရာက္မႈ နည္းပါလိမ့္မယ္။

တ႐ုတ္-အေမရိကန္ကုန္သြယ္မႈကိုၾကည့္ရင္ အေမရိကန္တင္ပို႔ကုန္ေတြက အမ်ားစု လယ္ယာထြက္ ပစၥည္းေတြနဲ႔ အၿပီးသတ္ကုန္ေခ်ာေတြ ျဖစ္တယ္။ အမ်ားစုက အေမရိကန္ကုမၸဏီပိုင္ေတြ အေမရိကန္ျပည္တြင္းမွာပဲ ထုတ္လုပ္တာေတြ ျဖစ္တယ္။ ရာႏႈန္းျပည့္အေမရိကန္ပိုင္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ တ႐ုတ္ျပည္က တင္ပို႔ကုန္ေတြက်ေတာ့ တျခားႏိုင္ငံမ်ိဳးစံုကလာတဲ့ ပစၥည္းအစိတ္အပိုင္းေတြကို တ႐ုတ္ျပည္တြင္းမွာတပ္ဆင္ထားတဲ့ ကုန္ပစၥည္းေတြမ်ားတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္တြင္းရွိ အေမရိကန္ကုမၸဏီနဲ႔ ကုမၸဏီခြဲေတြရဲ့ထုတ္ကုန္ေတြလည္း ပါၾကတယ္။ ဥပမာ တ႐ုတ္ျပည္မွာတပ္ဆင္တဲ့ အိုင္ဖုန္းအိတ္စ္ (iPhone x) မွာ ပါဝင္တဲ့အစိတ္အပိုင္းေတြဟာ ေတာင္ကိုးရီးယား၊ ဂ်ပန္နဲ႔အေမရိကန္အပါ ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားက ထုတ္တာေတြျဖစ္တယ္။ (iPhone x) ရဲ့ ထုတ္လုပ္တပ္ဆင္ကုန္က်စရိတ္ဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၃၇ဝ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီတန္ဖိုးရဲ႕ ၃-၆% သာ တ႐ုတ္ျပည္နဲ႔သက္ဆိုင္တယ္။ (iPhone x) လက္လီေရာင္းေစ်းကေတာ့ ၉၉၉ ေဒၚလာ ျဖစ္ပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္မွာတပ္ဆင္ၿပီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို တင္ပို႔တာေၾကာင့္ အဲဒီ ၃၇ဝ ေဒၚလာက တ႐ုတ္ျပည္ပို႔ကုန္စာရင္းထဲ ဝင္သြားေပမယ့္ တ႐ုတ္နဲ႔ဆိုင္တာက အဲဒီတန္ဖိုးရဲ႕ ၃ - ၆% ပဲ ျဖစ္တယ္။ (iPhone x) က အခြန္တိုးေကာက္တဲ့အထဲေတာ့ မပါပါဘူး။ ရွင္းျပရာမွာလြယ္ကူလို႔ ဥပမာေပးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက တ႐ုတ္ျပည္ပို႔ကုန္ဆိုၿပီး အခြန္တိုးေကာက္တာမွာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံတႏိုင္တည္း ထိခိုက္မွာမဟုတ္ဘဲ အေမရိကန္ကုမၸဏီေတြအပါ အျခားႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားကိုပါ ထိလိမ့္မယ္ဆိုတာပါ။

သမၼတထရမ့္က သံမဏိနဲ႔အလူမီနီယမ္ေတြအေပၚ အခြန္တိုးေကာက္မယ္ဆိုတာကို အေမရိကန္ျပည္တြင္း က သံမဏိနဲ႔အလူမီနီယမ္ထုတ္လုပ္သူေတြက ႀကိဳဆိုၾကေပမယ့္ အဲဒီကုန္ၾကမ္းကိုသံုးၿပီး ထုတ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္႐ံုစက္႐ံုေတြအတြက္ကေတာ့ သတင္းဆိုးပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဥပမာသံမဏိကို ၾကည့္ပါ။ သံမဏိကိုသံုးၿပီး ကား၊ ရထား၊ ေလယာဥ္ေတြ ထုတ္လုပ္တယ္။ အေဆာက္အအံုေတြ၊ တံတားေတြ တည္ေဆာက္ရာမွာလည္း သံမဏိေခ်ာင္းကို သံုးရတယ္။ စက္မ်ိဳးစံု ထုတ္ရာမွာလည္း မပါမျဖစ္ဘူး။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ သံမဏိနဲ႔ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့လုပ္ငန္းမ်ိဳးစံုမွာ အလုပ္သမား ၆.၅ သန္းရွိတယ္။ သံမဏိထုတ္လုပ္တဲ့ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြမွာေတာ့ အလုပ္သမား ၁၄ဝ, ဝဝဝ ပဲ ရွိတယ္။ သံမဏိေစ်းတက္ၿပီဆိုရင္ သံမဏိသံုးထုတ္ထားတဲ့ပစၥည္းေတြလည္း ကၽြဲကူးေရပါ တက္ၾကမွာျဖစ္တယ္။ သိသာတဲ့ ဥပမာတခုေပးရရင္ အေမရိကန္ထုတ္ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ ႏိုင္ငံတကာေစ်းကြက္မွာ ယွဥ္ၿပိဳင္တဲ့အခါ တပန္း႐ႈံးေတာ့မွာ ျဖစ္တယ္။

ေနေရာင္ျခည္ကေနစြမ္းအင္ထုတ္ေပးတဲ့ ဆိုလာျပားေတြမွာလည္း အလားတူေတြ႔ရမွာ ျဖစ္တယ္။ အေမရိကန္မွာ ဆိုလာျပားထုတ္လုပ္မႈမွာ တိုက္႐ိုက္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့အလုပ္သမားဟာ ၂, ဝဝဝ ပဲ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆိုလာျပားတပ္ဆင္တာနဲ႔ထိန္းသိမ္းေရးအပိုင္းမွာေတာ့ အလုပ္သမားေပါင္း ၂၆ဈ, ဝဝဝ ရွိတယ္။ အခု အဲဒီလုပ္ငန္းဟာတံု႔ဆိုင္းေနၿပီမို႔ အဲဒီအလုပ္သမားေတြအတြက္ေတာ့ ရင္ေလးစရာပါ။

အခု ထရမ့္က ဒုတိယအေက်ာ့အျဖစ္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၆ ဘီလ်ံတန္ဖိုးရွိ တ႐ုတ္သြင္းကုန္ေတြအေပၚ အခြန္ ၂၅% ေကာက္မယ္လို႔ ေၾကညာလိုက္ျပန္ပါတယ္။ အေမရိကန္ ကုန္သြယ္ေရးကိုယ္စားလွယ္႐ံုး (US Trade Representative Office) မွာ အေမရိကန္ကုမၸဏီေတြနဲ႔စက္မႈလုပ္ငန္းအုပ္စုႀကီးေတြ ဒါဇင္ေပါင္းမ်ားစြာက လာေရာက္အစစ္ခံရာမွာ အခြန္ေတြ ဆက္တိုးေကာက္ေနမယ္ဆိုရင္ သူတို႔အေနနဲ႔ မတတ္သာဘဲ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြတိုးျမွင့္ရလိမ့္မယ္လို႔ ထြက္ဆိုခဲ့ၾကတဲ့ၾကားက အခုလို ထပ္တိုးစာရင္းကို ထုတ္ျပန္ခဲ့တာပါ။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ အခြန္တိုးေကာက္မယ့္စာရင္းထုတ္ျပီး လက္တံု႔ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

အေမရိကန္ဟာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံအျပင္ တူရကီနဲ႔လည္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား တရားေဟာဆရာကို ဖမ္းထားတဲ့ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ျပီး အျငင္းပြားေနတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒဏ္ခတ္အေရးယူမႈ လုပ္ေနတာေၾကာင့္ တူရကီႏိုင္ငံသံုးေငြေၾကးတန္ဖိုး ထုိးက်ျပီး အက်ပ္ဆိုက္ေနတယ္။ ဒီထက္ပိုဆိုးမွာက အီရန္ျဖစ္တယ္။ တ႐ုတ္၊ ႐ုရွား၊ ဂ်ာမနီ၊ ျပင္သစ္၊ အဂၤလန္စတဲ့ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ အေမရိကန္ပါ သေဘာတူ လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ အႏုျမဴဆိုင္ရာ အီရန္နဲ႔သေဘာတူစာခ်ဳပ္ကေန အေမရိကန္က ႏုတ္ထြက္ခဲ့တယ္။ သူ႔တႏိုင္ငံတည္းသေဘာနဲ႔ စည္းကမ္းခ်က္အသစ္ေတြ ေတာင္းဆိုတယ္။ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ဒဏ္ခတ္မႈေတြ ေၾကညာထားတယ္။ ဒီပိတ္ဆို႔မႈကိုေဖာက္ဖ်က္ၿပီး အီရန္နဲ႔ကုန္သြယ္မႈလုပ္တဲ့ ကုမၸဏီေတြကိုပါ အေရးယူမယ္လို႔ဆိုထားတာ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္လိုဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတာေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာျဖစ္တယ္။
အခု ျဖစ္ေနတဲ့ အေမရိကန္ - တ႐ုတ္ကုန္သြယ္ေရးစစ္ပြဲက အစပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အရပ္ရပ္ကုန္သြယ္မႈပမာဏနဲ႔ ယွဥ္ရင္လည္း မ်ားလွတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကမၻာ့အၾကီးဆံုးစီးပြားေရးပိုင္ရွင္နဲ႔ ဒုတိယအၾကီးဆံုးစီးပြားေရးပိုင္ရွင္ေတြအၾကားမွာ ျဖစ္ေနတာမို႔ ဂယက္ကေတာ့ ေသးမွာမဟုတ္ပါ။ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းေခတ္မို႔ ဒီ ၂ ႏိုင္ငံအၾကားမွာပဲ ျပီးသြားမွာလည္း မဟုတ္ပါ။

အခုလို အေမရိကန္က အခြန္တိုးေကာက္ေနတာကို ကမၻာ့ကုန္သြယ္ေရးအဖြဲ႔ (WTO) ဆီ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက တိုင္ၾကားမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ (WTO)လည္း ဒီကိစၥ ေျဖရွင္းေပးႏိုင္မယ္ မထင္ပါ။ ေျဖရွင္းခ်ိန္ကလည္း တႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေလ့ရွိပါတယ္။ အခု ကုန္သြယ္ေရးစစ္ကေန ေငြေၾကးစစ္အထိ ျဖစ္သြားမယ္၊ ဘဏ္လုပ္ငန္းေတြ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ အေျခအေနေတြက ပိုဆိုးသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုကိုပဲ ႏိုင္ငံတကာေငြေၾကးရန္ပံုေငြအဖြဲ႔က ဒီကုန္သြယ္ေရးစစ္ပြဲေၾကာင့္ ၂ဝ၂ဝ ခုႏွစ္ ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ စီးပြားေရးႀကီးထြားမႈ ထိခိုက္က်ဆင္းလိမ့္မယ္လို႔ ထုတ္ျပန္လာပါတယ္။ တရုတ္က အေဆာက္အအံုဆိုင္ရာ ျပဳျပင္ေၿပာင္းလဲမႈေတြ အေစာႀကီးကတည္းကလုပ္ထားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေတာင့္ခံႏိုင္ေသာ္လည္း တူရကီလို အလယ္အလတ္ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံတခုအဖို႔ အေတာ္ဖရိုဖရဲျဖစ္သြားတာ ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ကၽြဲႏွစ္ေကာင္ၾကားႏိုင္ငံငယ္မ်ားက ေျမဇာပင္ျဖစ္ၾကမွာပါ။
ၾကည္ဝင္း

read more

၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒရဲ႔အထက္ကေန စစ္တပ္က ထင္သလုိလုပ္ႏုိင္တယ္

(၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒရဲ႕ အထက္ကေန စစ္တပ္က ထင္သလုိလုပ္ႏုိင္တယ္ )
အေရးေတာ္ပံုဂ်ာနယ္သတင္းနဲ႔မွတ္ခ်က္
ေတာင္ႀကီးက စစ္တပ္ထဲမွာ“ေလးေလာင္းၿပိဳင္လူသတ္မႈ”ျဖစ္ပြားပါတယ္။ ေသဆံုးသူေတြထဲမွာ အျပစ္မဲ့တဲ့ လူမမယ္ကေလးငယ္တစ္ဦး ပါေနတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ဆိုရွယ္မီဒီယာမွာ ဓာတ္ပံုနဲ႔တကြ ေဖာ္ျပေနၾကပါတယ္။ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဆဲ စစ္ဗိုလ္စစ္သားကိုစစ္တပ္က စီမံႏုိင္တယ္ထားပါဦး။ က်န္တဲ့ စစ္သားမယားနဲ႔ကေလးကေတာ့ အရပ္သားပဲ။ သူတုိ႔အေရးကိစၥနဲ႔နစ္နာမႈကို အရပ္ဘက္တရားဥပေဒက ကုိင္တြယ္ခြင့္ရွိရမွာေပါ့။ လူသတ္မႈဆုိတာ ရာဇဝတ္ျပစ္မႈႀကီးပဲ။

စစ္တပ္က အရပ္သားျပည္သူေတြကို မထင္ရင္ မထင္သလို ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ႏုိင္တယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာ သတ္ျဖတ္မႈျဖစ္ရင္လည္း စစ္တပ္ကသာ ကိုင္တြယ္စီရင္ဆံုးျဖတ္တယ္။ ယုတ္စြအဆံုး လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ စစ္ဗုိလ္က ရုိင္းျပဆဲေရးႏုိင္ေပမယ့္ စစ္တပ္ရဲ႔ရက္စက္ရုိင္းပ်တဲ့ လူမဆန္မႈေတြကို ေဝဖန္သရုပ္ေဖာ္ျပသတဲ့ သတင္း၊ သီခ်င္း၊ သံခ်ပ္၊ ျပဇာတ္၊ကာတြန္း၊ ပါေဖာင့္မင့္ေတြပါမက်န္ လက္ညွိဳးထုိးၿပီး ႀကိဳက္သလို အျပစ္ ရွာႏုိင္ပါတယ္။ အမႈလုပ္တရားစြဲပါတယ္။ အဲဒါေတြဟာ “စည္းကမ္းျပည့္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီ” ရဲ့ ပကတိသရုပ္မွန္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြက ဘယ္သူ႔အတြက္ ဒီမုိကေရစီရွိသလဲဆုိတာကို အထင္အရွား ေဖာ္ျပေနပါတယ္။

“အာ” ေခ်ာင္မိတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္မင္းဆုိလည္း ၾကည့္ေပါ့။ စာေရးၿပီး ရွိခုိးေတာင္းပန္ရတယ္။ 7day ဂ်ာနယ္။ ဗိုလ္ေရႊမန္းတုိ႔လည္း ေရႊေပလႊာအေရးေကာင္းလုိ႔ တပ္မေတာ္သတင္းမွန္ျပန္ၾကားေရးတို႔၊ ျမဝတီသတင္းစာတုိ႔ကေန အထုတ္ေျဖျပတာခံရတာပဲ မဟုတ္လား။ စစ္အုပ္စုက သူတုိ႔ကို ခ်ိဳကိုင္တာ အၿမီးနင္းတာ စသျဖင့္ ထိပါးလာၿပီဆုိရင္ စိမ္းက်က္နီးေဝး မေရြးဘူး။ အာဃာတႀကီးတယ္။

ဒီေတာ့ အေနအထားက “စစ္” ဆုိတာပါေနရင္၊ “စစ္”နဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနရင္ ဘယ္သူမွ တုိ႔လုိ႔၊ ထိလုိ႔ မရဘူး။ ေျပာင္းျပန္ အားျဖင့္ စစ္အုပ္စုကေတာ့ စစ္တပ္ကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားႏုိင္တဲ့ေအာက္မွာ ဘာကိုုမဆုိ၊ ဘယ္ေနရာဘယ္ေဒသကိုမဆုိ စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ပုိင္ခြင့္ေတြ အျပည့္အဝရွိေနတယ္။
တျခားေဝးေဝးမၾကည့္ပါနဲ႔ ေရွ႔ေနႀကီးဦးကိုနီ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံရမႈအတြက္ အလုိရွိေနတဲ့ ကြင္းဆက္ တရားခံတစ္ဦးျဖစ္္တဲ့ DSA အပတ္စဥ္ ၃၆ ဆင္း ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္း ေအာင္ဝင္းခုိင္ဆိုရင္ အခုထိ ဝရမ္းေျပးေနတုန္း ဘယ္မွာမွရွာလုိ႔ မေတြ႔ႏုိင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။

အဲဒီလို စစ္တပ္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ မ်က္ေစာင္းထုိးလို႔ေတာင္ မရႏုိင္တဲ့ အေနအထားဆုိေတာ့ စစ္တပ္ဆုိတာ ဝရမ္းေျပးေတြ၊ ဒုစရုိက္ေကာင္ေတြအတြက္ “စစ္မွန္ေသာ ပုန္းခုိရာ” ျဖစ္ေနၿပီလား။
တကယ့္လက္ေတြ႔မွာလည္း စစ္တပ္ဟာ အရပ္ဘက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက ဘယ္လုိမွ လက္လွမ္းမမီတဲ့ေနရာ၊ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရတဲ့ ေနရာလည္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီလုိျဖစ္ေအာင္ စစ္အုပ္စုက“၂ဝဝ၈အေျခခံဥပေဒ”ကို စိတ္ႀကိဳက္ေရးဆြဲၿပီး လုပ္ပုိင္ခြင့္အာဏာေတြ အပုိင္စားရယူထားတာပဲ မဟုတ္ပါလား။ [ ၂ဝဝ၈ အေျခခံ ဥပေဒ၊ ပုဒ္မ ၂၀ (ခ)၊ ပုဒ္မ၂၉၁၊ ပုဒ္မ ၂၉၃ (ခ)၊ ပုဒ္မ ၃၁၉၊ ပုဒ္မ ၃၄၃ (က) (ခ) တုိ႔ကို ၾကည့္ပါ ]

တကယ္ေတာ့ “စစ္ဘက္တရားရံုးနဲ႔ စစ္ဘက္တရားစီရင္မႈ” ဆုိတာ အမ်ားျပည္သူမသိေအာင္ အက်ဥ္းနည္းနဲ႔ ႏႈတ္ပိတ္ပစ္တာမ်ိဳးပဲျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ စစ္ဗိုလ္စစ္သားဟာ က်န္အျခားျပည္သူေတြထက္ ပိုၿပီး ျမင့္ျမတ္ေနသေယာင္ေယာင္ ေရးသားေျပာဆိုေနတာေတြဟာ “ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးသာ အျမင့္ျမတ္ဆံုး”၊ “ငါတုိ႔ဂ်ပန္ေတြဟာ ေနနတ္မ်ိဳးႏြယ္က ဆင္းသက္လာတယ္” ဆုိတဲ့ ဖက္ဆစ္ဝါဒလို ဖက္ဆစ္ဝါဒအမ်ိဳးအစား တမ်ိဳးသာျဖစ္တယ္။ စစ္ဘုရင္ဝါဒသာျဖစ္တယ္။ ျပည္သူနဲ႔စစ္သားကို ေသြးထိုးရန္တိုက္ေပးမႈသာျဖစ္တယ္။

တခ်ိန္တခါကဆိုရင္ ဓားျမေတြ၊ ဝရမ္းေျပးေတြဟာ သူတုိ႔ေနာက္က လုိက္ေနတဲ့ ရဲတုိ႔၊ စံုေထာက္ တုိ႔ကို မ်က္ျခည္ျဖတ္ခ်င္တဲ့အခါ ကတံုးရိတ္၊သကၤန္းဆီးၿပီး ကုိယ္ေရာင္ေဖ်ာက္တတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။
အခုေခတ္ကေျပာင္းသြားၿပီဆုိေတာ့ မူးယစ္ေဆးမႈ၊ လူသတ္မႈတို႔ က်ဴးလြန္ၿပီး၊ လက္စလက္နေဖ်ာက္ခ်င္ရင္ စစ္တပ္ထဲ ဝင္ခုိ ေနလုိက္တာက ကတံုးရိတ္ သကၤန္းဆီးတာထက္ ပုိၿပီးလံုၿခံဳေဘးကင္းပံုရတယ္။

read more

ေရႊျပည္စိုး၊ ဘိုင္အိုမင္းသစ္ႏွင့္ ၆၆ ႏွစ္စာ ေသာက (အျပင္လူရဲ့ဘားမားရုဒ္ အမွတ္ ၆)

ေရႊျပည္စိုး၊ ဘိုင္အိုမင္းသစ္ႏွင့္ ၆၆ ႏွစ္စာ ေသာက

ျပည္သူ႔အျမင္စာေစာင္၏တာဝန္ခံ ဆရာေရႊျပည္စိုးက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၆၆ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔အတြက္ အမွတ္တရ တခုခုေရးပါလားဟု တိုက္တြန္းေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္က စာေရးဆရာ၊ က်ဴရွင္ဆရာ ဘိုင္အိုမင္းသစ္ဆီေရာက္သြား၏။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္လူထုအံုႂကြမႈေႏွာင္းပိုင္းကာလတြင္ စင္ေပၚသို႔ လူအေတာ္မ်ားမ်ား တက္လာၾက၏။ ကိုယ္သန္ရာသန္ရာေထာင့္မ်ားမွေန၍ လူထုအား စည္းရံုးသိမ္းသြင္းလံႈံေဆာ္ခဲ့ၾက၏။ သို႔ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔လည္း ထိုသူမ်ားအနက္ သင့္ရာေတာ္ရာသူမ်ားအားဖိတ္ၾကားကာ တရားပြဲမ်ားလုပ္ျဖစ္၏။

တႀကိမ္တြင္ အျခားသူမ်ားႏွင့္အတူ ဆရာဘိုင္အိုမင္းသစ္လည္းပါ၏။ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ေဟာၾကေျပာၾကရင္း သူ႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့ သူက သူပရိသတ္သည္ လူႀကီးမ်ားမဟုတ္သျဖင့္ မူလတန္းအလယ္တန္း ကေလးမ်ားအား ေရွ့ဆံုးတြင္ေနရာယူခိုင္း၏။ ထို ့ေနာက္ တရားေဟာမည္ မဟုတ္ပဲ သူႏွင့္ကေလးမ်ား အေမးအေျဖသာလုပ္မည္ျဖစ္ၿပီး လူႀကီးမ်ား ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ေနကာ သူတို႔ကိစၥတြင္ ဝင္မပါပါႏွင့္ဟုဆို၏။

စစျခင္း သူက သားတို႔သမီးတို႔ေရ ဗိုလ္မင္းေရာင္ ေခၚ ဗိုလ္လေရာင္ကို သိၾကသလား”ဟု ေမး၏။ ကေလးမ်ားက “သိပါတယ္ သိပါတယ္”ဟု ဆိုေတာ့ “သိရင္ ဘယ္သူလဲ”ဟု ထပ္ေမး၏။ ကေလးတို႔က “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္းဆန္းရဲ့အဖိုးပါ”ဟု အံုးအံုးႂကြက္ႂကြက္ ျပန္ေျဖ၏။ “ဒါဆိုရင္ “ဦးဖာနဲ႔ေဒၚစုကိုေရာ”ဟုဆိုေတာ့ ကေလးတို႔က “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ့ အေဖနဲ႔အေမပါ”ဟု သံၿပိဳင္ေျဖျပန္၏။ “ဒါျဖင့္ ေနာက္ဆံုးတခု ေမးမယ္”ဟုဆိုၿပီး“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေရာ”ဟု ထပ္ေမးျပန္၏။ ကေလးတို႔ကလည္း သိေၾကာင္းေျပာျပန္၏။ “သိရင္ေျပာ ဘယ္သူလဲ” ဟု ဆိုေတာ့ ကေလးတို႔က “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသမီးပါ”ဟု သံၿပိဳင္ျပန္ေျဖ၏။ “မင္းတို႔ကလည္း အကုန္သိေနေတာ့တာပါပဲလား”ဟုဆိုကာ နဖူးကို လက္ျဖင့္ရိုက္ဟန္ျပကာ“ကဲ ဒီေလာက္ေတာင္ သိတဲ့ေကာင္ေတြ” ဆိုၿပီး“ဦးေနဝင္းကိုေရာသိၾကလား”ဟု အသံႁမွွင့္ၿပီးေမး၏။
ကေလးတို႔ကလည္း အားက်မခံအသံကုန္ေအာ္ၿပီး “သိပါတယ္ သိပါတယ္” “ပါတီဥကၠ႒ႀကီးပါ၊ ပါတီဥကၠ႒ႀကီးပါ”ဟု ေျဖျပန္၏။ “ဟာ သိျပန္ၿပီ။ ကဲ ဒါဆိုေျပာၾကစမ္း အဲဒီ ဥကၠ႒ႀကီးရဲ့အေဖနဲ႔အေမ နံမည္ေတြ”ဟုလည္း ဆိုလိုက္ေရာ ကေလးတို႔ဆီက ဘာသံမွထြက္မလာေတာ့။ အားလံုး တိတ္ၿပီးၿငိမ္က်သြား၏။ သည္ေတာ့မွ သူက “အဲဒါပဲ လူႀကီးေတြေျပာတဲ့ လူမွာအမ်ိဳးၾကက္မွာအရိုးဆိုတာ”ဟုဆိုကာ ပိတ္ခ်လိုက္ေတာ့၏။ ကေလးပရိသတ္က ေၾကာင္ေနဆဲ၊ လူႀကီးပရိသတ္ထံမွ လက္ခုတ္သံေတြတေျဖာင္းေျဖာင္း၊ လက္ေခါက္မႈတ္သံေတြတရီႊရြႊီ၊ ပရိသတ္ကား ပတ္တုတ္လို႔မရေတာ့။

ေလာကတြင္ လူတို႔ ေမြး၏။ ေန၏။ ေသ၏။ ဘာမွမဆန္း။ သို႔ေသာ္ လူတဦးျခင္းစီအလိုက္ အေမြး၊ အေန၊ အေသတြင္မူ ယုတ္ျခင္းႏွင့္ျမတ္ျခင္း ရွိ၏။ လူတို႔က လူတဦးခ်င္းစီ၏တန္ဖိုးဆိုသည္ကိုလည္း ထို အယုတ္အျမတ္ဆိုသည့္ႏႈန္းစံတို႔ျဖင့္ ခ်င့္တြက္ၾက၏။ လူတို႔အတြက္ မဆန္းေသာကိစၥသည္ လူတဦးခ်င္းစီအတြက္မူ ထူး၏။

မေမြးခင္ကပင္ သေႏၶျမတ္ႏွင့္သူ၊ ေမြးေမြးျခင္း ေလာကေကာင္းခ်ီးရသူတို႔အေၾကာင္း ဘာသာေရးက်မ္းစာမ်ား၌သာမက သူျမတ္တို႔အေၾကာင္း စာေပမ်ားတြင္ပါေတြ႔ရ၏။ ထို သူေကာင္းသူျမတ္တို႔၏ ေမြးျခင္းႏွင့္ေနျခင္းအတြက္ ေလာကဝမ္းေျမာက္ရသလို၊ ထိုသူတို႔ဆံုးပါးျခင္း၌ ေလာက နာက်င္ရ၏။ ထိုသူတို႔ေနျခင္းအား ကမၻာေျမသည္ အမြန္ျမတ္ အထြဋ္တပ္သေလာက္ ထိုသူတို႔ေသျခင္းအား သခၤါရတို႔၊ အနိစၥတို႔ႏွင့္ ႏွလံုးသြင္းသည့္တိုင္ စုပ္တသပ္သပ္ ျဖစ္ရ၏။ “အေသေစာလိုက္တာ” ဆိုသည့္ျမည္တမ္းသံသည္ ထိုသူတို႔အားအေၾကာင္းျပဳျခင္း ျဖစ္တန္ရာ၏။

မေမြးခင္ကပင္ သေႏၶယုတ္ႏွင့္သူ၊ မိခင္ဝမ္းရည္စပ္ရသူတို႔အေၾကာင္းလည္း ေလာကီႏွင့္ ေလာကုတၱရာစာေပတို႔တြင္ေတြ႔ရ၏။ ထိုသူတို႔ ေမြးဖြားလာျခင္းအတြက္ ေလာကနာက်င္ရသလို ထိုသူတို႔ေသဆံုးျခင္း၌ ပီတိျဖစ္စရာမဟုတ္သည့္တိုင္ ဝမ္းေျမာက္ရသည္လည္းရွိ၏။ “သက္ဆိုး ေတာ္ေတာ္ရွည္ခဲ့တာ”ဆိုသည့္ ၿငီးတြားသံသည္ ထိုသူတို႔အား အေၾကာင္းခံျခင္းျဖစ္တန္ရာ၏။

က်ေနာ္တို႔သည္ “အေသေစာလိုက္တာ” ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ ႀကီးျမတ္သူတို႔ႏွင့္ ထိုက္တန္သူမ်ားျဖစ္သလို၊ “သက္ဆိုးရွည္”မ်ားႏွင့္လည္း ေအာင့္အည္း ေနေနရ၏။ က်ေနာ္တို႔တြင္ ကေနာင္မင္းသားႀကီးကို ရခဲ့ဖူး၏။ တန္ဖိုးထားရမွန္းမသိသူတို႔လက္ခ်က္ျဖင့္ သူေရာ သူ႔ႏိုင္ငံပါ ဆံုးရံႈးခဲ့ဖူး၏။

က်ေနာ္တို႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ရခဲ့ဖူး၏။ အထြဋ္တင္ရေကာင္းမွန္း မသိသူတို႔လက္ခ်က္ျဖင့္ သူေရာ သူ႔တိုင္းျပည္ပါနစ္နာရ၏။

က်ေနာ္တို႔တြင္ ယခုေခါင္းေဆာင္တေယာက္ရျပန္၏။ ယခုတိုင္ ရွင္သန္ေနရဆဲသည္ ေကာင္းပါ၏။ သို႔ေသာ္ ျပည္ဖ်က္သူတို႔၏ လက္ဖ်စ္တတြက္တြင္ ထိုေခါင္းေဆာင္၏အသက္တာသည္ ေရပြက္ပမာျဖစ္မသြားဟု မည္သူမွမဆိုႏိုင္ၾက။ ထိုေခါင္းေဆာင္သည္
အေကာင္းကိုသာ ေဆာင္က်ဥ္းလာလိမ့္မည္ဟုလည္း ယံုမွတ္ရတန္ရာ၏။

ေသာကျဖင့္ အေကာင္းကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ရျခင္းသည္လည္း ပူေလာင္၏။
ဒြိဟစိတ္ျဖင့္ ေမွ်ာ္ကိုးရျခင္းသည္ မခ်င့္မရဲျဖစ္ရ၏။
အပူကင္းကင္းအေကာင္းျမင္ျမင္ ဧကစိတ္ခ်င့္ခ်င့္ရဲရဲျဖင့္ကိုးစားရျခင္း၌ အသက္ရာေက်ာ္ပါေစဟုသာဆိုခ်င္၏။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ၂ဝ၁၁ ဇြန္

read more

က်ေနာ္နဲ႔ဘားမားရုဒ္(အျပင္လူရဲ့ဘားမားရုဒ္ ၅)

က်ေနာ္နဲ႔ဘားမားရုဒ္

သိတ္မၾကာေသးခင္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရး႒ာနမွ အဆင့္ျမင့္ပုဂၢိဳလ္တဦး ဗမာျပည္ခရီးစဥ္သြားခဲ့၏။ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရႏွင့္ေရာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ပါ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ၾကေၾကာင္း သတင္းမ်ားတြင္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရဘက္မွ “အေမရိကန္ အစိုးရအေနျဖင့္ သူတို႔ႏွင့္ဆက္ဆံေရးေကာင္းလိုလွ်င္ တိုင္းျပည္အမည္ကို Burma ဟု ေခၚေနျခင္းအစား Myanmar ဟု
ေျပာင္းေခၚရန္လိုေၾကာင္း”ေတာင္းဆိုခဲ့သည္ဟုလည္း သတင္းမ်ားတြင္ပါ၏။

ကုလသမဂၢအပါအဝင္ ႏိုင္ငံတိုင္းလိုလိုက တိုင္းျပည္အမည္အား သူတို႔ ေခၚေစခ်င္၍ေျပာင္းသည့္အတိုင္း ျမန္မာဟုေခၚေနခ်ိန္တြင္ အေမရိကန္က ဗမာျပည္ဟုသံုးစြဲေနျခင္းအား သူတို႔ ႏွစ္ၿမိဳ့ဟန္မရွိ။ ယင္းတို႔ အာဏာလက္လႊဲယူလိုက္ၿပီးကတည္းက လူထုလိုခ်င္သည့္၊ ႏိုင္ငံ၏ လက္ငင္းလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္သည့္၊ သမိုင္း၏ေတာင္းဆိုမႈျဖစ္သည့္ ႏိုင္ငံေရးအႏွစ္သာရမွတပါး အရာရာကိုေျပာင္း၏။ တိုင္းျပည္အမည္မွ အစ ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္အဆံုးျဖစ္၏။ ဤတြင္ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ Burma Road က ဝင္လာ၏။

တေန႔ Bowen Center မွာ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္း ေဟာေျပာပြဲေလးတခုလုပ္၏။ Terry Noon ဆိုသည့္ အေမရိကန္မိတ္ေဆြက အေဖၚလိုက္ၿပီး နည္းနည္းေျပာပါဆိုသျဖင့္ အတူပါသြား၏။ ေဟာေျပာပြဲကအျပန္ လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ သူက ဒီနားေလးမွာ Burma Road ဆိုတဲ့အမည္နဲ႔ လမ္းေလးတလမ္းရွိတာသိလားဟု ေမးလာ၏။ က်ေနာ္က သိေၾကာင္း၊ လာၾကည့္မည္ဟု စိတ္ကူးသာရွိၿပီးတေခါက္မွ
မေရာက္ေသးေၾကာင္းျပန္ေျပာျဖစ္ရာ သူက ဒါဆိုအေတာ္ပဲ၊ သြားၾကည့္တာေပါ့ဆိုသျဖင့္ ေရာက္ခဲ့၏။ အဲဒါပဲ Burma Road ဟုဆိုသည့္
သူ႔အသံေၾကာင့္ ကားအျပင္ကိုၾကည့္လိုက္မိ၏။ ကင္မရာ ပါမလာသည့္အတူတူ ကားေပၚမွလွမ္းၾကည့္ၿပီး ျပန္ရံုသက္သက္။

ေနာက္တေခါက္ အေမရိကန္မိတ္ေဆြတေယာက္ႏွင့္ ေရာက္ျဖစ္ျပန္၏။ သူက ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းကို အထိုက္အေလွ်ာက္ တီးမိေခါက္မိ ရွိရံုမက၊ ဖို႔ဝိန္းေရာက္ ျမန္မာျပည္သားဒုကၡသည္မ်ားအေရးကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ဝင္စားသူျဖစ္၏။ ျမန္မာျပည္သားမ်ားႏွင့္ဆိုင္သည့္၊ က်င္းပသည့္ပြဲတိုင္းလိုလို လာတတ္သလို မွတ္တမ္းဗီဒီယိုမ်ား၊ ဓာတ္ပံုမ်ားရိုက္ၿပီး သူ႔ဝက္ဘ္ဆိုက္မွာ တခမ္းတနားလည္းတင္၏။ ဖို႔ဝိန္းၿမိဳ့မွာ HBO က Burma Soldier ကားကို အႀကိဳမိတ္ဆက္ပြဲ ျပမည္ဆိုစဥ္ကလည္း အစစအရာရာ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သူျဖစ္၏။

သို႔ႏွင့္ သူ႔အား “မင္း အခ်ိန္ရတဲ့အခါ ငါ့ကိုဓာတ္ပံုရိုက္ေပးပါလား”ဟု အကူအညီေတာင္းျဖစ္၏။ သူက လိုလိုလားလားႏွင့္ ရိုက္ေပးမည္ ေျပာရံုမက ေနာက္ခံသမိုင္းေလးပါ ရွာေဖြေမးျမန္းေပးမည္ဆို၏။ တေန႔ စီဒီကူးထားသည့္ဓာတ္ပံုမ်ားလာေပးရင္း သူ စံုစမ္းလို႔ရသမွ် Burma Road ေနာက္ခံအေၾကာင္းေလးမ်ားပါ ေျပာျပခဲ့၏။ သို႔ႏွင့္ သည္ေဆာင္းပါးေရးျဖစ္သြား၏။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အင္ဒီယားနားျပည္နယ္ ဖို႔ဝိန္းၿမိဳ့တြင္ Goshen အမည္ျဖင့္ အမွတ္ ၃၃ ျပည္နယ္တြင္း အျမန္လမ္းမႀကီးတခုရွိ၏။ Burma Road က Goshen ေပၚတြင္ရွိၿပီးစက္ရံုအလုပ္မ်ား ပတ္လည္ဝိုင္းထား၏။ မလွမ္းမကမ္းတြင္ Showgirls ဆိုသည့္ မိန္းမလွႏွင့္ယမကာ ျမည္းသည့္ဆိုင္၊ အမိုးနီ Red Inn ဆိုသည့္စားပြဲရံု၊ အငွားဂိုေဒါင္မ်ား၊ လူေနရပ္ကြက္မ်ား၊ အခန္းတြဲအိမ္ယာမ်ားႏွင့္ စည္စည္ကားကား။

Goshes ကေန ညာဘက္ခ်ိဳးလိုက္လွ်င္ Burma road။ သည္လမ္းေလးအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားက လမ္းမဆံုးခင္ ေနာက္ထပ္ဘယ္ဘက္ ခ်ိဳးဝင္သြားသည့္ Tierney ဆိုသည့္ လမ္းသြယ္ေလးတခုရွိေသး၏။ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္တြင္ Burma Road ဆိုသည့္အမည္ျဖင့္ သည္လမ္းေလးကို နာမည္ေပးကင္ပြန္းတပ္ ဆိုင္းဘုတ္တင္ခဲ့ခ်ိန္က သည္လမ္းတြင္ လူေနအိမ္တလံုးမွမရွိေသး။ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့မွ ပထမဆံုးအိမ္ကို စေဆာက္ျခင္းျဖစ္၏။ က်ေနာ္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ တရပ္ကြက္လံုး အိမ္အျပည့္။ အိမ္ေလးေတြက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သန့္သန္ ့ျပန္ ့ျပန္ ့ေလးေတြမို ့ ေနခ်င္စရာလိုျဖစ္ေန၏။ ဤရပ္ကြက္တြင္ ဗမာျပည္သားမိသားစု မည္မွ်ေနထိုင္ၾကသနည္းကိုေတာ့မသိ။

ေနာက္တခုက ဒီေနရာမွာ ဒီလမ္းေလးကို ဘာေၾကာင့္ ဒီနံမည္ေပးခဲ့ရသလဲ။ ဘယ္သူ႔စိတ္ကူးလဲ။ ထိုစိတ္ကူး ဘယ္လိုရခဲ့သလဲ။ ဖို႔ဝိန္းေန ဗမာျပည္သားေတြကေရာ သည္လမ္းကို Burma Road လို႔ပဲ ဆက္တြင္ေနေစခ်င္သလား။ Myanmar Road ဟု အမည္ေျပာင္းေစခ်င္သူေတြေရာ မရွိႏိုင္ဘူးလား။ ရွိမည္ဆိုလွ်င္ေရာ ဘယ္ႏွရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ရွိေနမလဲ။ အကယ္၍ Myanmar Road အျဖစ္ေျပာင္းေပးပါဟုဆိုလွ်င္ေရာ သက္ဆိုင္ရာက ေျပာင္းေပးေလမလား။ က်ေနာ္သိခ်င္တာေတြေရာ ေတြးခ်င္တာေတြပါ ေတြးေနမိ၏။

ဖို႔ဝိန္းက အင္ဒီယားနားျပည္နယ္၏ ဒုတိယအႀကီးဆံုးၿမိဳ့ျဖစ္ၿပီး စီးတီးလိမစ္အတြင္းလူဦးေရ (၂)သိန္းခြဲ ဝန္းက်င္ခန္ ့ရွိ၏။ လူမ်ိဳးစံု၊ ဘာသာစံု၊ စကားစံုသည့္ၿမိဳ့ကေလး၊ လူဝင္မႈအေနအထားမ်ိဳးစံုႏွင့္ေရာက္လာသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား(၇)ေထာင္ဝန္းက်င္ခန္ ့တစုတေဝး ေနထိုင္ရာအရပ္။ ေတာၿမိဳ့ေလးျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ နားေအးပါးေအးႏွင့္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္။ ဗမာစာ၊ ဗမာေဆး၊ ဗမာပစၥည္း၊ ဗမာဆိုင္မ်ားႏွင့္ ဗမာနံ့သင္းၿပီး ဗမာျပည္အလြမ္း ေဖ်ာက္ေကာင္းသည့္အရပ္။

က်ေနာ္က ဗမာဗမာဆိုၿပီးထပ္တလဲလဲသံုးသျဖင့္ ျမန္မာဟုသံုးရသည္ကို ခံတြင္းလိုက္သူမ်ားအဖို႔ နားခါးစရာျဖစ္ႏိုင္၏။ ဤေနရာတြင္ ဗမာႏွင့္ျမန္မာကိစၥကို ေျပာလိုရင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း ခ်က္ျမဳတ္ေျမကို ဗမာျပည္ဟုေျပာရျခင္းတြင္ ႏႈတ္ၿမိန္သလို တေယာက္ေယာက္က ဗမာျပည္ဟုဆိုသံၾကားလိုက္သည္လွ်င္လည္း က်ေနာ္အဖို႔ နားဝင္ခ်ိဳ၏။

နံမည္ဆိုသည္မွာ ေျပာင္း၍ရ၏။ ေျပာင္းလည္းေျပာင္းၾက၏။ သို႔ေသာ္ လူတေယာက္နံမည္ေျပာင္းျခင္းႏွင့္ တိုင္းျပည္တျပည္၏အမည္ကို ေျပာင္းျခင္းကမူ ျခားနား၏။ မတူ။ လူနံမည္ေျပာင္းျခင္းက ကာယကံရွင္၏ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္မႈျဖစ္ၿပီး၊ လူထုႏွင့္ သမိုင္းႏွင့္ဆိုင္သည့္အရာကို အမည္ေျပာင္းျခင္းကား ထိုသို႔မဟုတ္ေတာ့။ လူထုသေဘာထား ပါရလိမ့္မည္။ ငါ့ျမင္းငါစိုင္းထင္တိုင္းႄကဲပါမူ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူထုအေပၚ ႏိုင့္ထက္စီးနင္းလုပ္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္၏။

လူတဦးနံမည္ေျပာင္းလိုက္ရံုျဖင့္ သူ႔ပင္ကိုယ္စရိုက္ေဖ်ာက္မရသလို တိုင္းျပည့္အမည္ေျပာင္းလိုက္ရံုျဖင့္လည္း လူမ်ိဳး၏ဇာတိပုညဂုဏ္မာန ေပ်ာက္မသြား။

ထို ့အတူ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၊ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂိုဏ္း၊ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္၊ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ စသည္တို႔လည္း သမိုင္းတည္သေရြ့ရွိေနရမည့္ အမည္မ်ားသာျဖစ္ေန၏။ ထင္တိုင္း ေျပာင္းလို႔မရ။ လူထုသေဘာထားအျမင္ေပၚ အေျခခံကို ခံရမည္၊ အမည္ေျပာင္းလိုက္ၿပီးေစဦး သမိုင္းကိစၥေျပာလွ်င္ သမိုင္းစကားဆိုလွ်င္ မူရင္းအတိုင္း ေဖာ္ျပသံုးစြဲရလိမ့္မည္။

ျပည္သူလူထုကို သမိုင္းႏွင့္မ်က္ေျချဖတ္လိုျခင္း၊ လူထုႏွင့္သမိုင္းအဆက္အစပ္ကို လက္စေဖ်ာက္လိုျခင္းသည္ ေကာင္းသည့္ရည္ရြယ္ခ်က္မဟုတ္။ မယဥ္ေက်းေသးေသာ၊ သမိုင္းတန္ဘိုးဆိုသည္ကိုနားလည္ေလာက္သည့္အသိဉာဏ္ မရွိသည့္ေသးေသာ သေဘာလကၡဏာျဖစ္၏။

က်ေနာ္တို႔ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ သမိုင္းႏွင့္အတူသမိုင္းဝင္ခဲ့ သမိုင္းတြင္ခဲ့သည့္အမည္မ်ားသည္ သမိုင္းႏွင့္ရွင္သန္ေနရမည္ ျဖစ္၏။ အေတြးအေခၚ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ သမိုင္းစသည္မ်ားႏွင့္ဆိုလွ်င္ အစြဲအလမ္းႀကီးျခင္းႏွင့္ အၫွာလြယ္လြန္းျခင္းတို႔သည္ ကိစၥေကာင္းမဟုတ္ဟု ထင္၏။ သို႔ေသာ္ ယံုၾကည္ခ်က္အေပၚခိုင္မာျခင္းႏွင့္ အစြဲအလမ္းႀကီးျခင္းသည္ ကိစၥတခုစီျဖစ္၏။ ေတြေဝျခင္းႏွင့္ တည္ၿငိမ္ျခင္း၊ ေပ်ာ့ညံ့ျခင္းႏွင့္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းျခင္း၊ ခိုင္မာျခင္းႏွင့္တင္းမာျခင္းတို႔သည္ တခါတရံတြင္ ေဝခြဲရခက္၏။ က်ေနာ္တို႔သည္ အစြဲႀကီးရန္မလိုေသာ္လည္း သမိုင္းဆိုင္ရာတန္ဖိုးကိုမူ သမိုင္းအျမင္ႏွင့္ၾကည့္၍ သမိုင္းအျဖစ္ တန္ဖိုး ထားကိုထားတတ္ရမည္ျဖစ္၏၊

ယခု ဗမာျပည္တြင္ အေျပာင္းအလဲမ်ားျဖစ္ေနၿပီဟု ဆိုသူတို႔လည္းရွိ၏။ ထိုအထဲတြင္ ဗမာကေန ျမန္မာလည္း ပါပါသည္။ အေျပာင္း အလဲဟုဆိုရာ၌ ဗမာကေန ျမန္မာဟုေျပာင္းေျပာင္း၊ ျမန္မာကေန ေနာက္တခုခုကိုထပ္ေျပာင္းေျပာင္း ႏိုင္ငံေရးအႏွစ္သာရမေျပာင္းလွ်င္ ဘာမွမေျပာင္း။ တိုင္းျပည္၏လက္ငင္းလိုအပ္ခ်က္ႏွင့္ သမိုင္း၏ေတာင္းဆိုမႈသည္ အႏွစ္သာရေျပာင္းေရးျဖစ္၏။ ဘာမွမေျပာင္းျခင္းတြင္ ဘာ အေျပာင္းအလဲမွ မရွိျခင္းသည္မဆန္း။
ထို ့ေၾကာင့္ ေျပာင္းရန္လို၏။ သို႔ေသာ္ နံမည္မဟုတ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇြန္၊ ၃၊ ၂ဝ၁၁

read more

အာဏာပါးကြက္၊ ခရစၥတိုဖာဂါးနက္ႏွင့္ (အျပင္လူရဲ့ဘားမားရုဒ္နံပတ္ ၄ )

အာဏာပါးကြက္၊ ခရစၥတိုဖာဂါးနက္ႏွင့္

အဂၤလန္က ျမန္မာ့အေရးေဆာင္ရြက္ေနသူ(အသက္ေမြးေနသူ)ဓာတ္ပံုဆရာ James Mackay က တရက္တြင္ က်ေနာ့္ဆီ အီးေမးလ္ပို႔ၿပီး ဆက္သြယ္လာ၏။ သူက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဓာတ္ပံုကမ္ပိန္းတခုလုပ္ေနသည္။ မၾကာခင္ အေမရိကန္က ဖို႔ဝိန္းၿမိ့ဳကို လာမည္။ ဒီက ႏိုင္က်ဥ္းေဟာင္းေတြႏွင့္ ေတြ႔ခ်င္သည္။ မိမိလြတ္ေစ့ခ်င္သူ ႏိုင္က်ဥ္းတဦးဦး၏အမည္ကို လက္ဖဝါးတြင္ေရးၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ယူမည္။ ၿပီးလွ်င္ ထိုပံုေတြကိုစုၿပီး ဓာတ္ပံုျပပြဲလုပ္မည္။ ၿပီးလွ်င္ စာအုပ္ထုတ္မည္။ စီစဥ္ေပးႏိုင္ပါသလားဟုေမး၏။ က်ေနာ္က အတတ္ႏိုင္ဆံုး အဆင္ေျပေအာင္ကူညီမည္။ လာသာလာခဲ့ပါဟု အေၾကာင္းျပန္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္လည္း ဒီမွာရွိသည့္ လက္လွမ္းမီသမွ် ႏိုင္က်ဥ္းေဟာင္းေတြကို အသိေပး၏။ ဖိတ္ေခၚ၏။ တခ်ိဳ႔ပါၾကသလို တခ်ိဳ႔လည္း မပါ။ သူ႔အေၾကာင္းႏွင့္သူ ရွိၾကလိမ့္မည္။ ေနာက္ေတာ့ သူေရာက္လာ၏။

လက္ဖဝါးေပၚတြင္ မိမိလြတ္ေစ့ခ်င္သူတဦး၏နံမည္ေရးပါဆိုေတာ့ စိတ္မြန္းက်ပ္ရေတာ့သည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေထာင္ထဲက ႏိုင္က်ဥ္းအားလံုး၏ အမည္ကို ေရးခ်လိုက္ခ်င္၏။ သို႔ေသာ္မျဖစ္။ သူ႔ကမ္ပိန္းက သူ႔အစီအစဥ္သာျဖစ္သည္။ သူမလာခင္ကတည္းက လူဆယ္ဦးအမည္ကို ေရြးထုတ္ထားခဲ့၏။ ထိုသူေတြထဲမွ တဦးဦးကိုက်ေနာ္ေရြးမည္။ သူမ်ားေရြးၿပီးသူကို ထပ္ယူခြင့္မရွိဆိုေတာ့ ထိုဆယ္ဦးတြင္ အနည္းဆံုး တဦးေတာ့ သူမ်ား မေရြးရေသးသူ ျဖစ္ပါေစဟု ဆႏၵျဖစ္မိ၏။ သူ႔စာရင္းေတြထဲက မိမိေတးထားသူေတြကို လိုက္ရွာ၏။ တေယာက္ၾကည့္လည္း ေရြးၿပီးသား။ ေနာက္တေယာက္လည္း ေရြးၿပီးသား။ ဒီလိုႏွင့္ က်ေနာ့္ဆယ္ဦးက ကုန္လုကုန္ခင္မွာပဲ တေယာက္ကို သြားေတြ႔သည္။ ဘယ္သူမွ မေရြးရေသး။ သို႔ႏွင့္ က်ေနာ္သူ႔ကို ေရြးလိုက္၏။ က်ေနာ့္လက္ဖဝါးတြင္ သူ႔နံမည္ကိုတင္ၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္က္၏။ သူက ဦးေနမင္း(ေခၚ)ဦးဝင္းေရႊ။

ႏိုင္က်ဥ္းေတြလႊတ္ေပးမည္ဟု အသံထြက္လာကတည္းက လြတ္လာေလမလားဟု စိတ္ေမာေမာႏွင့္ေမွ်ာ္မိသူမ်ားထဲတြင္ ကိုစိုးျမင့္(ဆရာစိုး) ႏွင့္ ဦးေနမင္း ထိပ္ဆံုးကပါခဲ့၏။ ဆရာစိုးကိုေမွ်ာ္မိသည္က တဘဝလံုးတြင္ ေထာင္ထဲကုန္ရသည့္အခ်ိန္က ပိုမ်ားသူျဖစ္ေန၍။ ဦးေနမင္းကို ေမွ်ာ္မိသည္က ငါနံမည္ေရြးထားသူမို႔ဆိုသည့္ စိတ္အခံေၾကာင့္ျဖစ္သည္ကိုလည္း မိမိဘာသာသိေန၏။ ဆရာစိုးႏွင့္က်ေနာ္က သာယာဝတီတြင္ တခန္းတည္း ၅ ႏွစ္ခန္႔အတူေနခဲ့သူမို႔ လက္ပြန္းတတီးရွိေသာ္လည္း ဦးေနမင္းအေၾကာင္းေတာ့ မ်ားမ်ားစားစားမသိ။ သို႔ေသာ္ ေထာင္တြင္း မတရားမႈမ်ားစြာအနက္မွတခုတြင္ သူႏွင့္က်ေနာ္ အတူတိုက္ခဲ့ၾကဖူးသျဖင့္ စိတ္အမွတ္တြင္ ထင္းေနသူျဖစ္၏။ သူကား ၁၉၈၈ အစမွအဆံုးတိုင္ ျပည္ပမီဒီယာမ်ားႏွင့္ဆက္သြယ္ၿပီး ျပည္တြင္းအေျခအေနကို ေဖာ္ထုတ္တင္ျပသတင္းမွ်ခဲ့သူ၊ တခ်ိဳ႔က သူ႔ကို ခရစၥတိုဖာဂါးနက္ဟုေခၚ၏။ လူပံုက ပုျပတ္ျပတ္ ေသးေသးၫွက္ၫွက္၊ ယံုၾကည္ရာတြင္ ျပတ္ျပတ္သားသားရွိသူ၊ စကားေျပာလွ်င္ ဌာန္ႏွင့္မာန္ႏွင့္ေျပာတတ္သူ၊ အၿပံဳးပိုေတြႏွင့္ လူမႈေရးေကာင္းျပသူေတာ့ မဟုတ္။

သူႏွင့္အတူလုပ္ခဲ့သည့္ကိစၥကိုေရးမည္ဟု စိတ္တြင္ရွိေနေသာ္လည္း မေရးျဖစ္ခဲ့။ သူက ေထာင္ထဲမွာမို ့ သူ႔ကိုေထာက္ထားရ၏။ ခုေတာ့ ခ်ေရးျဖစ္၏။ ဘယ္ေတာ့ျပန္အဖမ္းခံရဦးမည္မဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ယခု သူ ေနာက္တႀကိမ္ လြတ္လာျပန္ၿပီ။ ဒါကတခ်က္။ ေနာက္တခ်က္က လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္ က ေထာင္တြင္းမွာျဖစ္ခဲ့သည့္ကိစၥအတြက္ သူ ျပန္အဖမ္းခံရေစဦး အာဏာပိုင္တို႔အၫွိဳးအေတးေျပၿပီး လက္စားလည္း မေခ်တန္ေကာင္းရဲ့ဟု ေတြးမိတာလည္းပါ၏။

က်ေနာ္ ဒုတိယအႀကိမ္ျပန္အဖမ္းခံရၿပီး

အင္းစိန္ေထာင္ ၁ တိုက္သို႔ ပုဒ္မ ၁ဝ(က)ႏွင့္ေရာက္လာ၏။ ၁ တိုက္တြင္ သူရွိေနၿပီ။ ထိုအခ်ိန္ကား အဖမ္းအဆီးၾကမ္းၿပီး စိတ္သေလာက္ အႏွိပ္အကြပ္လည္းျပင္း၏။ တေန႔တေန႔ ေထာင္ကိုေရာက္သည့္ ႏိုင္ငံေရးမႈ မည္မွ်မ်ားသလဲဆို ဝါဒါေတြကပင္ ၅(ည)ေတြကလည္း က်ိဳင္းေကာင္အုပ္က်ေနသလိုဟု ေျပာရသည္အထိျဖစ္၏။ ေရာက္လာသည့္သူအမ်ားစုကို တိုက္ဝင္းထဲ ပို့၏။ တိုက္ဝင္းေထာင္မႉးမ်ားကလည္း စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအလိုက် ၅(ည)ေတြကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႏွိပ္ကြပ္ေပး၏။

၅(ည)ဟု ဆိုရာတြင္လည္း စီးပြားေရး ၅(ည)မ်ားလည္းပါ၏။ ထိုသူေတြက ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္၏။ ေထာင္မႉးေထာင္ပိုင္ေတြကို ဝယ္ႏိုင္၏။ ဝယ္ထား၏။ ေထာင္ႏွင့္ေထာက္လွမ္းေရးအျမင္တြင္ ထိုသူမ်ားသည္ ကိုင္တြယ္ရလြယ္ၿပီး အႏၱရာယ္နည္းသူမ်ားျဖစ္၏။ ေထာင္ဘက္ကလည္း ၅(ည)ခ်င္းအတူတူ ႏိုင္ငံေရး ၅(ည)ႏွင့္ စီးပြားေရး၅(ည)ကို အတူထားေသာ္လည္း ခြဲျခားကိုင္တြယ္ဆက္ဆံ၏။ တခ်ိဳ႔ စီးပြားေရးသမား မ်ားကား ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ႏြယ္၍သာ ေထာင္ထဲေရာက္သည္မွန္ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရးစိတ္မဝင္စား။ အထူးသျဖင့္ အခြင့္အေရးႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္တိုက္ရသည့္ တိုက္ပြဲတို႔တြင္ပါေလ့မရွိၾက။ ထိုသို႔မပါသျဖင့္ အျပစ္မဆိုသာဟုထင္၏။ တခ်ိဳ႔က ႏိုင္ငံေရးသမားကို ကူညီပင္ကူညီၾကေသး၏။

က်ေနာ္ (၁)တိုက္သို႔မေရာက္ခင္ ရက္ပိုင္းကေလးကမွ တိုးေက်ာ္လိႈင္အမႈတက္ထား၏။ ကိစၥက ပံုစံေစာင္ေပၚတြင္ ကဗ်ာေရးမႈ။ တလာစီေတာ့ သူ႔အခန္းမွာ ထိုေစာင္ကို ေထာင္မႉးေမာင္ၿပံဳးက မိသည္ဆို၏။ ထိုအခ်ိန္က တိုက္ဝင္းေထာင္မႉးမ်ားအနက္ ေမာင္ၿပံဳးႏွင့္ ေထာင္မႉးခ်စ္ေမာင္မွာ နံမည္ႀကီးအာဏာပါးကြက္သားမ်ား။ ပံုစံေစာင္ေပၚကဗ်ာေရးမႈအတြက္ တိုးေက်ာ္လိႈင္ကို က်န္ ၅ (ည)မ်ားေရွ့တြင္ ေထာင္မႉးေမာင္ၿပံဳးက ႏွိပ္ကြပ္ျပလိုက္၏။ ၅(ည)ေတြ မေက်မခ်မ္းျဖစ္ကာ အခန္းမ်ားအတြင္းက ေအာ္ဟစ္ဆႏၵျပၾက၏။ ေမာင္ၿပံဳးကား မေလွ်ာ့။ မေလွ်ာ့သည့္အျပင္ တိုးေက်ာ္လိႈင္ကို စစ္ေခြးတိုက္သို႔ပါ ပို့လိုက္ေသး၏။ ပါးစပ္ကလည္း မင္းတို႔ခ်စ္တဲ့တိုးေက်ာ္လိႈင္ အခုေတာ့ ဘာျဖစ္သြားၿပီလဲဟုဆိုကာ မေထမဲ့ျမင္ဆိုေသး၏။ တိုးေက်ာ္လိႈင္္က (ထိုအခ်ိန္က)လူခ်စ္လူခင္မ်ားသူဆိုေတာ့ ေမာင္ၿပံဳးအေပၚ ၅(ည)တို႔ အမ်က္ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းသင့္၏။ သင့္လည္း သင့္ထိုက္သည္ျမင္၏။

က်ေနာ္ေရာက္ေတာ့ တခန္းတည္းအတူေန ကိုတင္ဆန္း(ရကသ) က ထိုအေၾကာင္းေျပာျပရင္း မ်က္ရည္လည္သည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ကိုေအာင္လြင္(မင္းသား၊ ဒါရိုက္တာ)မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရ အမ်က္ရိပ္တို႔ ဖ်တ္ဖ်တ္ထေနသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ စစ္ကိုင္းတင္ဝင္းႏႈတ္မွ ဒီေကာင့္ကို တခုခုေတာ့ျပန္လုပ္မွျဖစ္မယ္ဟု အံႀကိတ္ေျပာသံကိုလည္းေကာင္း ယခုတိုင္မွတ္မိေနေသး၏။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္မေတြ႔လိုက္ရလည္း လက္သဲဆိတ္ေတာ့လက္ထိပ္နာ၏။ သို႔ႏွင့္ ေထာင္မႉးေမာင္ၿပံဳးအား တနည္းနည္းျဖင့္တုန္႔ျပန္ေရးအတြက္ အမ်ားႏွင့္အတူေတြးမိ၏။

ထိုစဥ္က (၁)တိုက္တြင္ ဦးရဲထြန္းအမႈတြဲ ဒါဝတ္ဂ်င္းဝါးလား (ဒါဝတ္ဂ်မားဟုလည္း တခ်ိဳ႔ကဆိုသည္)ဟုေခၚသည့္ စူရတီမြတ္ဆလင္မ္ အဖိုးႀကီးတဦးရွိေန၏။ က်န္းမာေရးသိတ္မေကာင္းလွ။ ေဆးဝါးအစံု မွီဝဲေနရသူျဖစ္၏။ သူက စီးပြားေရးသမားမွန္ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ႏြယ္ၿပီး ေရာက္လာသူ။ သူႏွင့္တခန္းတည္းတြင္ ႏိုင္ငံေရး ၅(ည) ၃ ဦးလည္း အတူေနရ၏။( ခု အင္န္အယ္လ္ဒီအမတ္ ဝင္လုပ္ေနသည္ ကိုၿပံဳးခ်ိဳ၊ ခုနိုင္က်ဥ္းအေရးလုပ္ေနသူကိုထြန္းၾကည္တို႔နွင့္ တခန္းတည္းဟုထင္၏။ (အမည္မ်ားမမွတ္မိေတာ့ပါ၊ မွတ္မိသူမ်ားရွိပါက ေဖာ္ေပးပါရန္)။ ဦးဒါဝတ္လည္း အျခား ၅(ည)မ်ားနည္းတူ ေထာင္ဝင္စာမရွိ။ တပတ္တႀကိမ္ အိမ္မွလာေပးသည့္ ပါဆယ္လ္သာရေန၏။ သို႔ေသာ္ ေထာင္မႉးေမာင္ၿပံဳးႏွင့္ခ်စ္ေမာင္က သူ႔အိမ္သို႔အဝင္အထြက္လုပ္ကာ သူလိုသမွ် ဒိုင္ခံသြင္းေပးထားသျဖင့္ ေဆးဝါး၊ အစားအေသာက္တင္မက ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြပါရွိေန၏။ သူအဆင္ေျပေန၊ စားေန၊ ဖတ္ေနရသည့္အတြက္ က်ေနာ္တို႔တြင္ မေက်မနပ္ျဖစ္စရာအေၾကာင္းလည္း မရွိ။ သူ႔အေပၚလည္း အားလံုးက စာနာနားလည္ၾက၏။ သူကလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဒုကၡမေပးသည့္အျပင္ ကူညီပါ ကူညီေသး၏။ ပထမေသာ္ ေထာင္မႉးေမာင္ၿပံဳး၏ခြဲျခားဆက္ဆံမႈႏွင့္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈကိုဖြင့္ခ်ၿပီးမွ တိုက္ရမည္ဆိုလွ်င္ သူပါ ေမာင္ၿပံဳးႏွင့္ အမႈတြဲသြားႏိုင္သျဖင့္ ဘာမွမလုပ္ပဲေနေနၾက၏။

သို႔ေသာ္ ယခုကား အေျခအေနေျပာင္းသြားၿပီ။ ေမာင္ၿပံဳးအေပၚအမ်က္က ႀကီးသထက္ႀကီးသြားၿပီ။ သူ႔ဖိႏွိပ္မႈကလည္း အျမင့္ဆံုးေစာ္ကားမႈသို႔ ေရာက္သြားၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒါဝတ္ဂ်င္းဝါးလားႀကီးကိစၥကို တည္ၿပီး တိုက္မွရေတာ့မည္။ ဟိုလူႀကီးပါ ထိသြားႏိုင္သည္။ မတတ္ႏိုင္။ လုပ္တာကေတာ့လုပ္ရေတာ့မည္။ အားလံုးအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ဆိုတာကိုသာ မ်က္ႏွာမူရေတာ့မည္။ ေရြးစရာ အျခားနည္းလမ္းကမရွိ။ ဆိုေတာ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကိုေျပာရေတာ့မည္။ ေထာင္အာဏာပိုင္ကိုတိုက္ဖို႔ သူတို႔ႏွင့္ပူးရမည္။ ႏိုင္ငံေရးမသတီစိတ္ျဖစ္ေသာ္လည္း အျခားမရွိ။

ေထာင္အာဏာပိုင္ကိုတိုက္ဖို႔ ေထာက္လွမ္းေရးႏွင့္ ပူးရမည္ဆိုသည့္အျမင္ကို လက္ခံဖို႔ခက္ေသာ္လည္း ေလာေလာဆယ္မွာ သည္လမ္းပဲရွိ၏။ ေထာင္အာဏာပိုင္ဆိုသည္က စစ္ေထာက္လွမ္းေရးခိုင္းသည့္အတိုင္းလုပ္ရသူမ်ား။ သူႀကီးခိုင္း၍ ဆယ္အိမ္ေခါင္းက ရြာသားကိုရိုက္၏။ မခံႏိုင္သည့္အဆံုး ရြာသားက သူႀကီးကိုတိုင္၏။ အေျဖက ရွင္းေနသည္။ သူႀကီးက ဆယ္အိမ္ေခါင္းကို ကာႏိုင္သမွ်ကာမည္။ ေဖးမမည္။ မကာႏိုင္၊ ေဖးလို႔ပင္မရႏိုင္ေတာ့လွ်င္ ဆယ္အိမ္ေခါင္းကိုထိုးေကၽြးၿပီး သူေတာ့ အလြတ္ရုန္းမည္။ ဒါက ဥပေဒမဲ့သူတို႔ လုပ္ေနၾက။ က်ေနာ္တို႔က သူႀကီးကိုတိုက္ရင္း ေထာင္ထဲေရာက္လာတာမွန္ေသာ္လည္း လက္ရွိအေနအထားက သူႀကီးကိုမျဖဳတ္ႏိုင္ေသး။ ဆိုေတာ့ ဆယ္အိမ္ေခါင္းကိုလွန္ရင္း သူႀကီးကို ႏွံရေတာ့မည္။ ေလာေလာဆယ္မွာ ဆယ္အိမ္ေခါင္းတုတ္စာေဝးလွ်င္ပဲ ေတာ္လွၿပီဟုေတြး၏။

နည္းလမ္းေတာ့ ရၿပီ။ ဘယ္သူေတြလုပ္ၾကမလဲဆိုသည့္အေမး ထပ္ထြက္လာ၏။ လက္သဲၾကားအပ္စိုက္ၿပီးေရြးရမည့္ အေနအထားလည္း မဟုတ္။ က်ေနာ္လုပ္မယ္ဟု ဦးေနမင္းႏွင့္တိုင္ပင္ျဖစ္၏။ လက္ေပၚသြားလွ်င္ နည္းနည္းနာႏိုင္သည္ကို ၂ ေယာက္စလံုးတြက္ထားၾက၏။ တခ်ိဳ႔ကိုသာ အသိေပးထားေသာ္လည္း အမ်ားစုကိုေတာ့လံုးဝအသိမေပး။

သို႔ႏွင့္ ဦးေနမင္းက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးႏွင့္ေတြ႔ခ်င္သည္ဟု ေတာင္းဆိုလိုက္၏။ ေတြ႔ေတာ့ သူက အေျခအေနအခ်ိဳ႔ကို အရိပ္အျမြက္ေျပာၿပီး မ်ိဳးျမင့္က ေထာက္လွမ္းေရးကိုေျပာစရာရွိေနဆိုကာ တည္ေပးလိုက္၏။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကေခၚ၏။ က်ေနာ္က (၁)တိုက္တြင္းမွ ေထာင္မႉးေမာင္ၿပံဳးႏွင့္ခ်စ္ေမာင္တို႔အေၾကာင္း သိထားသမွ်အခ်က္အလက္ေတြ အကုန္ဖြင့္ခ်လိုက္၏။ “က်ဳပ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ေထာင္ကႏွိပ္စက္ေနတာေတြအတြက္ အေရးယူေပးဖို႔လာေျပာတာ မဟုတ္၊ ၅(ည)ခ်င္းအတူတူ ခြဲျခားဆက္ဆံတာနဲ႔ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈေတြေၾကာင့္ ေရရွည္မွာေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ျပႆနာေပၚလာႏိုင္စရာရွိလို႔”ဟု အတိအလင္းေျပာျပလိုက္၏။ ဒီေတာ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက “ေျပာသလိုမဟုတ္ရင္ မင္းလည္းအေရးယူခံရမယ္”ဟုၿခိမ္းေျခာက္၏။ မမွန္သတင္းေပးမိလွ်င္ အေရးယူခံမည့္ အေၾကာင္း ခံဝန္လက္မွတ္လည္းထိုးခိုင္း၏။ ခ်က္ျခင္းထိုးေပးလိုက္၏။

ေနာက္တေန႔မနက္မွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးႏွင့္ ေထာင္အာဏာပိုင္တခ်ိဳ႔ တိုက္ထဲေပါက္ခ်လာၿပီး ဦးဒါဝတ္အခန္းကို တလာစီေတာ့၏။ ဒီေတာ့မွ ေထာင္မႉးေမာင္ၿပံဳးႏွင့္ခ်စ္ေမာင္တို႔ လိုင္းဝင္ၿပီးသြင္းေပးသည့္ပစၥည္းေတြ တပံုတေခါင္းႀကီးထြက္လာ၏။ ေရွာင္တခင္ႏွင့္အမ်ားေရွ့မို ့ ဘာတခုမွ လက္စေဖ်ာက္ခ်ိန္မရေတာ့။ ကိစၥကေတာ့ျပတ္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆက္တြဲကား က်န္ေနေသး၏။

ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္ဆိုတာ သူတို႔ရိပ္မိသြား၏။ က်ေနာ္တို႔ထဲက တေယာက္ကလည္း ရလာဒ္အပီအျပင္ထြက္မလာေသး ႏွစ္ေထာင္းစိတ္ျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားကိုထိရင္ ခုလိုခံရမယ္ဆိုကာ အနည္းငယ္ဝင့္ဝါလိုက္၏။ ဤတြင္ ေနာက္ေန႔မနက္ က်ေနာ္တို႔အခန္းသို႔ ေထာင္မႉးေမာင္ၿပံဳး ေရာက္ခ်လာက အက်ဥ္းေထာင္လက္စြဲဥပေဒအရခြင့္ျပဳလို႔မရဟုဆိုကာ က်ေနာ့္ဂ်ိဳင္းေထာက္ေတြသိမ္းသြားေတာ့၏။ က်ေနာ္လည္း အခန္းတြင္း အေပါ့အေလးသြားသည့္အခါ ဖင္ေရႊ႔ဖင္ေရႊ႔ျဖင့္သြားရသလို အခန္းျပင္ထြက္ေရခ်ိဳးရသည့္အခါလည္း ကိုေအာင္လြင္၊ စစ္ကိုင္းတင္ဝင္းႏွင့္ ကိုတင္ဆန္းတို႔က က်ေနာ့္လူဂ်ိဳင္းေထာက္ဘဝ ေရာက္ၾကေတာ့၏။ ေရခ်ိဳးဖြင့္ခ်ိန္ ၄၅ မိနစ္ သူမ်ားေတြ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က သစ္သားကြပ္ျပစ္ကေလးေပၚက ထိုင္ေငးေနရ၏။ ဦးေနမင္းအပါအဝင္အားလံုး စိတ္မေကာင္းၾက။ က်ေနာ္လည္း မသက္သာလွ။

ဒီလိုႏွင့္ ၅ ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ေမာင္ၿပံဳးႏွင့္ခ်စ္ေမာင္ျပဳတ္သြား၏။ က်ေနာ္လည္း ဂ်ိဳင္းေထာက္ေတြျပန္ရ၏။ ထိုေတာ့မွ သက္ျပင္းလည္း ရဲရဲခ်ႏိုင္ေတာ့၏။ ဦးေနမင္း၏ ‘အဲဒါပဲ ကိုမ်ိဳးျမင့္၊ ခံေနလို႔ကေတာ့ ခံေနရမွာပဲ၊ နာလည္း နာနာကြာဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ျပန္ခ်ေတာ့လည္း ထိသင့္ သေလာက္ေတာ့ ထိတာပါပဲဗ်’ ဆိုကာ ေရခ်ိဳးအဆင္းမွာ လက္မေထာင္ျပသည္ကို ခုတိုင္ ျပန္အမွတ္ရမိ၏။

အခု သူျပန္လြတ္လာျပန္ၿပီ။ ျခင္းထဲကၾကက္တေကာင္ ၿခံထဲထြက္လာသလို ထြက္လာျပန္ၿပီ။ ဘယ္အခ်ိန္ ျခင္းထဲျပန္ေရာက္မည္ မေျပာတတ္။ က်ေနာ္ေတာင္းသျဖင့္ သူလြတ္တာမဟုတ္ေသာ္လည္း သူလြတ္ေရးအတြက္ က်ေနာ့္လက္ဖဝါးေပၚတြင္ သူ႔အမည္ကို ကမၺည္းတင္ကာေတာင္းခဲ့ဖူးသည္ကိုကား သူသိေစခ်င္ပါ၏။ သူသိလွ်င္ က်ေနာ့္ကိုလည္း ျပန္အမွတ္တရရွိလိမ့္ကိုလည္း ယံုေနမိ၏။ က်ေနာ္ကား သူ႔ကို အမွတ္တရရွိေနဆဲ။ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိ) ေမလ၊ ၂ဝ၁၁

read more

‘ေဒၚစုကိုေျမွာက္၊ ေဒၚစုနဲ႔ေျခာက္၊ ေဒၚစုနဲ႔ထိန္း’ ဗ်ဴဟာသစ္(အေရးေတာ္ပံုဂ်ာနယ္မွ)

‘ေဒၚစုကိုေႁမွာက္၊ ေဒၚစုနဲ ့ေျခာက္၊ ေဒၚစုနဲ႔ထိန္း’ ဗ်ဴဟာသစ္
သတင္းနဲ႔မွတ္ခ်က္
စစ္အုပ္စုက ဒီခ်ဳပ္ ေရြးေကာက္ပြဲနိုင္ကတည္းက နည္းမ်ဳိးစံုသံုးၿပီး ဒီခ်ဳပ္ကို လံုးပါးပါးေအာင္လုပ္သလုိ တၿပိဳင္တည္းမွာ လူထုကို ၿငိမ္ေဆးေကၽြးတဲ့အလုပ္ လုပ္ပါတယ္။ ဒီခ်ဳပ္လုံးပါးပါးလာနိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြထဲမွာ လႊတ္ေတာ္တြင္းအေျခအေနက အေတာ္ဆိုးတယ္လို ့ေျပာရမွာပါ။ 

ဒီခ်ဳပ္အမတ္ေတြထဲမွာ အေရၿခံဳ၊ အသြင္ေျပာင္း၊ သာကူး၊ အေခ်ာင္သမားတခ်ဳိ႔ကလြဲရင္ ျပည္သူနဲ႔အတူ တသားတည္းရပ္လုိသူေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို ျပည္သူ႔ဘက္သား လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြရဲ့ စစ္အုပ္စု၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ေဆြးေႏြးတင္ျပတာေတြကို ပယ္ခ်တာ၊ ဖ်က္သိမ္းတာ၊ ေခ်ာင္ထိုးတာေတြ မၾကာခဏ ေတြ႔လာရတယ္။ 

တျခားတုိင္းရင္းသားပါတီေတြက စစ္အုပ္စု ၿငိဳျငင္မယ့္ အသံုးအႏႈန္းမ်ဳိးသံုးမိလို႔ ကန္႔ကြက္ခံရရင္လည္း စစ္တပ္ဘက္ကိုရပ္ၿပီး စစ္တပ္အႀကိဳက္ ေျဖရွင္းတယ္။ “အခုလည္း ေျမယာအဆုိတခုကုိ လႊတ္ေတာ္တြင္ ယမန္ေန႔က ေဆြးေႏြးစဥ္ ရခုိင္ျပည္နယ္ကုိယ္စားလွယ္တဦးက သံုးစြဲခဲ့သည့္ ‘အာဏာရွင္’ စကားရပ္ကုိ ပယ္ဖ်က္ေပးရန္ တပ္မေတာ္သားလႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ ဒုတိယဗုိလ္မွဴးႀကီးေအာင္ထြန္းလင္းက ကန္႔ ကြက္လာပါတယ္။ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ မန္း၀င္းခုိင္သန္းက ကန္႔ကြက္ခ်က္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ျပန္လည္စိစစ္ၿပီး အဆုိနွင့္မသက္ဆုိင္လွ်င္ ပယ္ဖ်က္ေပးမည္ဟု ဆိုပါတယ္။”

စစ္တပ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ ႀကံ့ဖြံ႔အမတ္ေတြက ရေလလိုေလ အိုတေစၦျဖစ္ၿပီး ကန္းတက္လာတယ္။ စစ္အုပ္စုက ကိုယ္တိုင္ဖိႏွိပ္ဖို႔မလို အခ်က္ျပရံုနဲ႔ ဒီခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ကိုယ့္လူ ကိုယ္ နာနာ ဖိေထာင္းတဲ့အလုပ္ကို လုပ္လာတယ္။ ဒီခ်ဳပ္အမတ္ေတြ ၾကာရင္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္လာမယ္။ စိတ္ကုန္လာမယ္၊ စိတ္ပ်က္လာမယ္။ ကိုယ့္တပ္ကိုယ္ ျပန္နင္းခံရလို႔ တပ္ပ်က္တဲ့အထိ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။

ဘာေတြကုိ အေလွ်ာ့ေပးမလဲ၊ ဘယ္ကိစၥမွာေတာ့ မူေပၚမွာ ႀကံ့ႀကံ့ခံမလဲေရေရရာရာမရွိဘဲ ရင္ၾကားေစ့ေရး ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ စစ္အုပ္စုကို ငံု႔ခံလိုက္၊ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္၊ အရႈံးေပးလုိက္ဆိုသလို ျဖစ္လာေနတယ္။ အသိုက္ထဲကေန ကိုယ့္ဥကိုယ္ ကန္ထုတ္တဲ့ ငွက္လို ျဖစ္လာတယ္။

ဒီခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ရင္ၾကားေစ့ခ်င္ေပမယ့္ စစ္အုပ္စုက ပူးသတ္တဲ့အလုပ္ပဲ လုပ္ေနတဲ့အခါ ဒီခ်ဳပ္ရဲ႔အျဖစ္ဟာ လံုးပါးပါးလာဖို႔ပဲ ရွိပါတယ္။

တခ်ိန္တည္းမွာ ဒီခ်ဳပ္ေထာက္ခံသူ အေရၿခံဳထားတဲ့ သူလွ်ိဳဒလန္၊ သတင္းေပး၊ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ အပါအ၀င္ စစ္အုပ္စုဘက္သားေတြက ‘ေဒၚစုကိုေႁမွာက္၊ ေဒၚစုနဲ႔ေျခာက္၊ ေဒၚစုနဲ႔ထိန္း’ ဆိုတဲ့ ဗ်ဴဟာနဲ႔ လူထုကို ေျခခ်ဳပ္၊ လက္ခ်ဳပ္လုပ္ေနတာေတြ ရွိတယ္။

ဒီခ်ဳပ္လုံုးပါးပါးေအာင္ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ ့၀ိုင္းႀကံရင္း၊ ၀ိုင္းဖ်င္ၾကရင္း တိုင္းျပည္နဲ႔လူထုအက်ဳိးအတြက္ ေ၀ဖန္တည့္မတ္ေပးသူေတြကိုပါ နာနာႏွက္ဖို႔ လုပ္ေနတာျဖစ္တယ္။ ရန္သူစစ္အုပ္စုရဲ့ ပရိယာယ္မာယာေတြကို ေကာင္းေကာင္းသတိျပဳမိဖို႔ လိုပါတယ္။

တိုင္းျပည္ရဲ ့အေျခအေနမွန္ကို ဖြင့္ခ်ျပသူဆို သူတို႔ သိပ္မုန္းပါတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ့ အေျခအေနမွန္ေတြထဲမွာ ဒီခ်ဳပ္ရဲ့ပကတိအျဖစ္မွန္လည္း ပါပါတယ္။ ေဒၚစုကိုေႁမွာက္တိုင္းလည္း လူေကာင္းမထင္နဲ႔။ ‘ေဒၚစုနဲ႔ေျခာက္၊ ေဒၚစုနဲ႔ထိန္း’ လုပ္ေနတာေတြကိုလည္း သတိျပဳၾက။ စစ္အုပ္စု ေသြးရူးေသြးတမ္းျဖစ္လာေနၿပီလို႔ သတိေပးလိုက္ပါတယ္။

read more

ျခင္းထဲကၾကက္မ်ား(အျပင္လူရဲ့ဘားမားရုဒ္ အမွတ္ ၃မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(၃)ျခင္းထဲကၾကက္မ်ား

တေလာက လြတ္လပ္ေသာအာရွအသံ၏စီစဥ္ေပးမႈေၾကာင့္ ဦးဝင္းတင္ႏွင့္ ေရဒီယိုစကားေျပာခန္းတခုတြင္ ေျပာခြင့္ရခဲ့၏။ ကိစၥက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအစ္ရႉး။ မိတ္ဆက္ၾကၿပီးေနာက္ သူ႔ဘက္မွေျပာစရာမ်ားေျပာျပသြားသလို က်ေနာ့္ဘက္ကလည္း တင္ျပစရာမ်ား တင္ျပေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့၏။ ရသည့္အခ်ိန္အတြင္း သူေရာက်ေနာ္ပါ ေျပာလိုသေလာက္ ေျပာခ်င္သေလာက္ေျပာ၍ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ၾက။

အခ်ိန္အကန္ ့အသတ္အတြင္းမို ့ သူ႔ဘက္တြင္ေျပာစရာမ်ားက်န္ေသးသလို က်ေနာ့္ဘက္တြင္လည္း ေဆြးေႏြးလိုသည္မ်ား တို႔လို႔တန္းလန္း ျဖစ္က်န္ခဲ့၏။ အားမလိုအားမရျဖစ္ကာ ေနာက္တႀကိမ္ေျပာခြင့္ႀကံဳရင္ျဖင့္ ေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပာမည္ဟု အားခဲၿပီးေနလိုက္ရေသာ္လည္း ဘဝင္က မက်။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ေဝၚရွင္တန္ဒီစီ (ေဂၽာ့ခ်္ေဝၚရွင္တန္တကၠသိုလ္တြင္) ဧၿပီလ ၂ ရက္ႏွင့္ ၃ ရက္ေန႔မ်ားတြင္ က်င္းပခဲ့သည့္ ယူအက္စ္ကင္ပိန္းေဖၚဘားမား၏ နွစ္ပတ္လည္ညီလာခံႏွင့္ ဗမာ့အေရးေဆြးေႏြးပြဲသို႔ တက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့၏။ ေဆြးေႏြးပြဲတြင္ အေမရိကန္ ဒုတိယလက္ေထာက္ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး ဂ်ိဳးဇက္ယြန္ႏွင့္ သမတဘုရွ္လက္ထက္ အမ်ိဳးသားလံုၿခံဳေရးေကာင္စီမွ ေဒါက္တာမိုက္ကယ္လ္ဂရင္းတို႔ႏွင့္ တက္ေရာက္သူမ်ား အေမးအေျဖက႑တခုလည္းပါ၏။ ေနာက္တႀကိမ္ ေျပာခြင့္ႀကံဳသည္ဟုေတြးၿပီး ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအစ္ရႉး ေျပာျဖစ္ခဲ့၏။ 

လိႈက္လွဲသည့္တုန္႔ျပန္ခ်က္မ်ားအတြက္လည္း စိတ္တြင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးခံစားရ၏။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ လႊတ္ေပးဟု တေလွ်ာက္လံုးေတာင္းဆိုလာခဲ့ၾက၏။ မလြတ္။ မလြတ္သျဖင့္ အက်ိဳးမရွိ။ အက်ိဳးမရွိသျဖင့္ အပိုအလုပ္။ အပိုအလုပ္သည္ အလုပ္မျဖစ္ဆိုၿပီးထားလိုက္မည္ဆိုလွ်င္ မဟုတ္ေသး။

ေတာင္းရံုျဖင့္မလြတ္ႏိုင္ကိုသိသိႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ေတာင္းဆိုေနရသနည္း။ ရွင္းပါသည္။ အႏိုင္တိုက္ၿပီး မိမိလက္ျဖင့္ ေထာင္တံခါးမ်ား မဖြင့္ႏိုင္ေသးေသာေၾကာင့္။ ေထာင္ေသာ့ကိုင္ထားသူက ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ သူ႔မ်က္ေစ့ေအာက္မွာ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ အသက္ေပ်ာက္ကုန္တာ ျမင္လို၏။ အေသထြက္ျဖင့္ အေနာက္ဗူးကသာ ထုတ္ေပးလို၏။ ကိုယ့္လက္ႏွင့္လည္း ေသာ့မဖြင့္ႏိုင္၊ သူ႔မ်က္ေစ့ေအာက္ အသက္ေပ်ာက္တာလည္း မခံခ်င္၊ အရွင္ထြက္ျဖင့္ အေရွ႔ဗူးက ထြက္လာေစခ်င္ေတာ့ ေသာ့ကိုင္ထားသူကို နားပူနားဆာလုပ္ရ၏။ အေပးအယူလုပ္ရ၏။ စကားေျပာရ၏။ ေစ်းဆစ္ ရ၏။ ဤေလွ်ာ့အတင္းလုပ္ရ၏။ ဒါကိုပဲ ႏိုင္ငံေရးေဝါဟာရအရ ေတာင္းဆိုသည္ျဖစ္ရ၏။ လူမႈေရးတို႔၊ လူသားခ်င္းစာနာမႈတို႔ၾကေတာ့ တမ်ိဳး။ ေမတၱာရပ္ခံသည္တို႔ စာနာေထာက္ထားပါရန္တို႔ျဖစ္မည္လား မေျပာတတ္။ ကိုယ့္လက္ကိုယ့္ေျခမျဖစ္ေသးသ၍ ေတာင္းဆိုျခင္းႏွင့္ ေမတၱာရပ္ခံျခင္းတို႔ တလွည့္စီေတာ့ရွိေနရဦးမည္ထင္၏။

လြတ္လပ္ခ်င္လွ်င္ ရွိစုမဲ့စု တကိုယ္စာ လြတ္လပ္ခြင့္ကေလးကို အရင္းတည္ၿပီးအရင္တိုက္ ဆိုသည့္ဆိုရိုးစကား ရွိမရွိေတာ့ မသိ။ ဗမာျပည္တြင္ တကိုယ္စာလြတ္လပ္ခြင့္ကေလး အရင္းတည္တိုက္ရင္း တဘဝလံုးခ်ေကၽြးသူမ်ား၊ ယခင္၊ ယခုႏွင့္ေနာင္တြင္ ရွိခဲ့၊ ရွိေန၊ ရွိေနရဦးမည္။ ထိုသူတို႔အတြက္ တိုက္သူကတိုက္ေနသလို ေတာင္းသူကလည္းေတာင္းေပးေနရဦးမည္။

ႏိုင္ငံေရးဆိုသည့္သေဘာတြင္ ေတာင္းပြဲေရာတိုက္ပြဲပါအက်ံဳးဝင္၏။ ေသာ့ကိုင္ဘက္ကလည္း ျမက္ျမက္ကေလးရလွ်င္ ေစ်းစကားေျပာခ်င္၏။ သူက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ဓားစာခံလုပ္ၿပီး အေပးအယူတိုင္းတြင္ ေဈးဆစ္၏။ ၂ ဘက္စလံုးတြင္ လည္း ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲအတြက္ ထိုသူတို႔ မည္မွ်အေရးပါေၾကာင္းကို သိျမင္ထား၏။ ဤတြင္ ႏိုင္ငံေရးေဈးကြက္ေပၚ လာ၏။ ဖလွယ္ကုန္ကား ထိုသူတို႔ျဖစ္လာျပန္၏။ ဤတြင္ ေဈးစကားေျပာရ၊ အေပးအယူေတြလုပ္ၾကရ၊ ေဈးၫွိတာေတြ လုပ္လာၾကရေတာ့၏။

ရႏိုင္သမွ်ထစ္ထားၿပီး မတတ္သာ၍လႊတ္ရေတာ့မည့္ အခ်ိန္ေလးအထိ အျမတ္ထုတ္တတ္သည့္သူတို႔၏အေၾကာကို ေနာေၾကလာသည့္အေလွၽာက္ ေတာင္းသည့္ေနရာတြင္လည္း လႊတ္ေပးပါဟု ရိုးရိုးေျပာလို႔မျဖစ္မွန္း သိျမင္ရန္လိုမည္ထင္၏။ လႊတ္ေပးဆိုသည့္ႀကိယာပုဒ္တြင္ ႁခြင္းခ်က္မရွိဆိုသည့္ ဝိေသသနထပ္ျဖည့္ရန္လို၏။ ထိုသို႔ အစကတည္းက ေဈး“ဆိုင္” မထားလွ်င္ သူ႔ဘက္က အဆုတ္အတက္သာ၏။
 

ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္းဆိုခ်က္သည္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအား ႁခြင္းခ်က္မရွိလႊတ္ေပးေရးျဖစ္ရလိမ့္မည္။

သူတို႔လက္သူတို႔ေျခ သူတို႔လူေတြႏွင့္ အပိုင္တြက္ၿပီး အႏိုင္ပိုင္းခဲ့သည့္ ၂ဝ၁ဝ ဇာတ္ထုတ္ႀကီးတြင္ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုကို သစၥာခံပါ့မည္ဟု ဒူးေထာက္ေအာက္က်ိဳ႔ခဲ့သူတို႔ပင္လွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္ခဲ့လို႔ဆိုကာ “ငါတို႔ရံုနားမကပ္ရ”ေတြ လုပ္ထား၏။ 

ဤတြင္ ထပ္ေျပာစရာပါျပန္၏။ လႊတ္ေပးေရးေတာင္းဆိုခ်က္ႏွင့္တပါတည္း “လြတ္လာသည့္ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း မ်ားအား ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္၏အဆင့္တိုင္းတြင္ ကန္႔သတ္ခ်က္မရွိ ပါဝင္ခြင့္ရရွိေရး” ထပ္ျဖည့္ရမည္ဟုျမင္၏။

ခ်ဳပ္၍ဆိုေသာ္ “ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအား ႁခြင္းခ်က္မရွိလႊတ္ေပးေရး”ႏွင့္ “လြတ္လာသည့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း မ်ားအား ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္၏ အဆင့္တိုင္းအဆင့္တိုင္းတြင္ ကန္႔သတ္ခ်က္မထားပဲပါဝင္ခြင့္ရေရး”သည္ လက္ငင္း ေတာင္းဆိုခ်က္တြင္ ျဖည့္စြက္ရန္လိုမည့္ အခ်က္မ်ားျဖစ္ရပါမည္။

ဦးဝင္းတင္ႏွင့္ေျပာျဖစ္ခဲ့စဥ္က မေျပာျဖစ္ခဲ့သည္မ်ားကို ယူအက္စ္ကင္န္ပိန္းေဖၚဘားမားညီလာခံတြင္ အေမရိကန္ ဒုတိယလက္ေထာက္ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးအား ေျပာျဖစ္ခဲ့၏။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဧၿပီ ၈၊ ၂ဝ၁၁

read more

လယ္ႂကြက္နွင့္လယ္စာရင္းငွား(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

က်ေနာ္တေခါက္ အိမ္ေျပးေတာ့ ဦးတာတီး ေဒၚျမတင္တို႔လယ္ပြဲမွာျဖစ္ပါသည္။ သူတိုု႔လယ္ပြဲဆိုုေသာ္လည္း သူတိုု႔ပိုုင္မဟုုတ္ပါ။ သူတိုု႔မွာ သူရင္းငွား(စရင္းငွား)မ်ားသာျဖစ္ပါသည္။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းသိန္းစည္ သူ့အကိုု ကိုုဝင္းေရႊနွင့္ သူတိုု႔ညီမအငယ္ဆံုုးေလး ပဲေလွာ္တိုု႔ပါ လယ္ကုုန္းတြင္ လာေနၾကပါသည္။ လယ္သိမ္းခ်ိန္ တလင္းသိမ္းခ်ိန္အထိျဖစ္ပါသည္။

လယ္တဲေနာက္တြင္ ကန္ေလးတကန္ရွိပါသည္။ ကန္ထဲတြင္ ကနေဖါ့ ကညွိဳ့ ကန္စြန္းရိုုးနီ ၾကာနီ ဥာဏ္ပင္နွင့္ အျခားက်ေနာ္မသိေသာ တိုု႔စရာအပင္မ်ားရွိပါသည္။ ကြန္စိပ္ေလးနွင့္တခ်က္ေလာက္ အုုပ္လိုုက္လ်င္ ငါးပေနာ္လိုု ငါးဇင္ရိုုင္းလိုု ငါးခူေပါက္ေလးေတြလိုုအပါအဝင္ လည္ပုုဇြန္ေလးေတြ ပုုဇြန္ဆိတ္ေလးေတြလည္း တဟင္းခတ္ရေတာ့ပါသည္။

ညေနေစာင္းၿပီဆိုု ကိုုဝင္းေရႊနွင့္က်ေနာ္သည္ လည္ရွည္ဖိနပ္ႀကီးေတြစီးကာ ၾကြက္လည္ညွပ္ေတြ တထမ္းႀကီးထမ္းကာ မွဲ႔ဝင္းေနသည့္စပါးခင္းေတြထဲ အသုုတ္နွင္ၾကပါသည္။ ကိုုဝင္းေရႊက ၾကြက္လမ္းေၾကာင္းေတြၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ညီေလး ဒီေနရာမွာ ဘိေထာင္၊ ဒီေနရာမွာ လည္ညွပ္ေထာင္ရတယ္ေျပာကာ သူ႔ဘာသာသူေထာင္ပါသည္။ က်ေနာ္က မေထာင္တတ္ပါ။ အကူသေဘာ လိုုက္ျဖင္းျဖစ္ပါသည္။ ၄ နာရီေလာက္ ညွပ္ေတြဘိေတြလိုုက္ေထာင္ရင္း ေနညိဳလာပါၿပီ။ က်ေနာ္တိုု႔ လည္ညွပ္ေတြဘိေတြလည္း ကုုန္ပါၿပီ။

လယ္တဲကုုန္းဆီျပန္လာၾကသည့္အခါ ေဒၚျမတင္က သြားက်ိဳးပါးက်ိဳးနွင့္ၿပံဳးၿပီး လူေလး ပင္ပမ္းလာလားဟုု က်ေနာ့္အားေမးပါသည္။ ထိုု႔ေနာက္ ငါးပိရည္တိုု႔စရာ၊ လယ္ပုုဇြန္ရင္ပံုုသားျပဳတ္ေတြနွင့္ ထမင္းျပင္ကာ တမိသားစုုလံုုးဝိုုင္းထိုုင္စားၾကပါသည္။ တိုု႔စရာကိုုက္သည့္အသံမွာ အက်ယ္ဆံုုးျဖစ္ပါသည္။ ေရေႏြးၾကမ္းကလည္း ပါပါေသးသည္။ က်ေနာ္ေတာ့ ထမင္းနွင့္ေရေႏြးၾကမ္း တြဲမေသာက္တတ္သျဖင့္ မေသာက္ပါ။ တခါတေလ ငါးသနုုတ္ေလးေတြကိုု ငရုုပ္သီးစိမ္းနွင့္ အိုုးကပ္ေလးခ်က္ထားတတ္ပါသည္။

စားၿပီေနာက္ ဦးတာတီး ကိုုဝင္းေရႊတိုု႔က တဲျပင္ထြက္ကာ ဂဠဳန္ညီေနာင္ေဆးလိပ္ ကိုုယ္စီဖြာၾကခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္နွင့္သိန္းစည္က ကန္ေစာင္းတြင္ထိုုင္ရင္း အေနာ္ရထာကိုု ထိန္ပင္ေစာင့္နတ္က ကၽြဲေယာင္ေဆာင္ၿပီး ခတ္သည့္အေၾကာင္း၊ ပန္းဘဲေမာင္တင့္တယ္ တူတခ်က္ထုုလ်င္ ဘယ္နွမိုုင္ကၾကားရေၾကာင္း၊ ကြင္းေစာင့္နတ္ ပုုန္းမက်ီနတ္ စတာေတြေျပာပါသည္။ ထိုုအခါ ရွဥ့္မီးေလးနွင့္ ပဲေလွာ္မက က်ေနာ္တိုု႔နားထိုုင္ရင္း ပါးစပ္ေလးအေဟာင္းသားျဖင့္ နားေထာင္ပါသည္။

ထိုုအခ်ိန္မွာ ဗ်ိဳင္းေတြ အိပ္တန္းျပန္ခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ သိန္းစည္က စကားေျပာေနရင္းတန္းလန္းမွ ထထၿပီး ငါးခံုုးမအေသေလးေတြထဲ ေပၚတက္ထည့္ကာ သူဗ်ိဳင္းေထာင္ထားသည့္ေနရာသိုု႔ ထထၾကည့္ပါသည္။ တခါတေလ တညေနထဲ ဗ်ိဳင္း ေလးငါးေကာင္အထိရပါသည္။ ဗ်ိဳင္းရလာလ်င္ ကန္ေစာင္းမွာတင္ ေမာင္းခ်ဓားေလးနွင့္ ခ်က္ျခင္းရင္ခြဲ အူေတြအသဲေတြထုုတ္ အေမႊးဘာညာနႈတ္ၿပီး ေဒၚျမတင္ကိုု သြားေပးပါသည္။ ပိန္ေညာင္ေညာင္နိုုင္ေသာ္လည္း ဗ်ိဳင္းသားမွာ စားလိုု႔အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ေပၚတက္နွင့္ေထာင္သျဖင့္ ဗ်ိဳင္းတကိုုယ္လံုုးအဆိပ္မျပန္႔ခင္ ကလီစာေတြရွင္းထုုတ္ရတာမွန္း အဲ့ဒီတုုန္းက က်ေနာ္မသိပါ။

ေနာက္ေတာ့ ေနလည္းဝင္ မိုုးလည္းစံုုးစံုုးခ်ဳပ္ပါသည္။ ဦးတာတီး ေဒၚျမတင္နွင့္ ပဲေလွာ္မတိုု႔က တဲအတြင္းက ၂ ေပေလာက္ျမင့္သည့္ ဝါးၾကမ္းျခင္းကြပ္ပ်စ္ေပၚအိပ္ၾကၿပီး က်ေနာ္ သိန္းစည္နွင့္ ကိုုဝင္းေရႊက ေကာက္ရိုုးခင္းေျမအျပင္ေပၚအိပ္ၾကပါသည္။

ည ၁၂နာရီေလာက္ၾကေတာ့ ကိုုဝင္းေရႊက က်ေနာ္နွင့္သိန္းစည္ကိုု အသာပုုတ္နိႈးၿပီး မီးအုုပ္ေတြ ေတာစီးဖိနပ္ေတြနွင့္ လယ္ေတြထဲျပန္ထြက္ၾကပါသည္။ ထိုုအခ်ိန္တြင္ ခ်မ္းေနပါၿပီ။ ရာသီလည္း ေအးေနပါသည္။ က်ေနာ္တိုု႔ ညေနကေထာင္ခဲ့သည့္ဘိေတြ ခ်ခဲ့သည့္လည္ညွပ္ေတြကိုု လိုုက္ျဖဳတ္ၾကပါသည္။ ဘိပိျပားေနသည့္ လယ္ၾကြက္ႀကီးမ်ားရပါသည္။ တခ်ိဳ႔ဘိမ်ားလည္း ဘာမွ ပိမေနပါ။ လည္ညွပ္ထိေနသည့္လည္ၾကြက္ႀကီးေတြရွိသလိုု ဘာမွမညွပ္မိသည္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ လိုုက္ျဖဳတ္ရင္း ျပန္သိမ္းရင္းနွင့္ မနက္၄နာရီေလာက္တြင္ လယ္ကုုန္းဆီျပန္ေရာက္ပါသည္။

ထိုုအခ်ိန္တြင္ ေဒၚျမတင္ နိုုးေနပါၿပီ။ ေရေႏြးၾကမ္းနွင့္ ထမင္းေလွာ္လည္းလုုပ္ထားပါသည္။ ငါးပိရည္လည္း အသင့္ျဖစ္ေနပါသည္။ ကိုုဝင္းေရႊက ရလာသည့္လယ္ၾကြက္ႀကီးေတြကိုု သူ႔အားေပးၿပီး ထမင္းေလွာ္စားၾကပါသည္။ က်ေနာ္တိုု႔ ထမင္းေလွာ္စားေနခ်ိန္ေရာ စားၿပီးေနာက္ျပန္အိပ္ခ်ိန္ေရာအထိေရာ မိုုးလင္းသည့္အထိ ၾကြက္မီးၿမိွဳက္ ၾကြက္ၾကပ္တိုုက္ ၾကြက္ေခါင္းျဖတ္ ၾကြက္အေရခြာေတြလုုပ္ပါသည္။

မနက္ ၉ နာရီေလာက္ရွိေတာ့ ဂ်ေလာင္တခုုထဲ ေခါင္းမပါသည့္ၾကြက္ၾကပ္တိုုက္ေတြကိုု သိန္းစည္က သယ္ၿပီး ေထာက္ၾကန္႔ေစ်းထဲသြားေရာင္းပါသည္။ တေကာင္ကိုု ၂ က်ပ္ ရပါသည္။ အျပန္တြင္ ေဒၚျမတင္မွာသည့္ ငရုုပ္သီးမႈန္႔ အခ်ိဳမႈန္႔ ငါးေျခာက္ ကုုလားပဲစတာေတြဝယ္ၿပီး ပိုုေငြေလးက်စ္က်စ္ဆုုပ္ကာ လွည္းကူးေထာက္ၾကန္႔ကားစီးၿပီး ဘားလားေခ်ာင္းမွာဆင္း လယ္ကုုန္းအထိျပန္ေလ်ွာက္လာပါသည္။

မနက္စာသည္ ေန့တိုုင္းလိုုလိုု ၾကြက္ေခါင္းဟင္းျဖစ္ပါသည္။ မနက္ကျဖတ္ထားခဲ့သည့္ၾကြက္ေခါင္းမ်ားအား ငရုုပ္သီးရွစ္စိတ္ကြဲေလးနွင့္ အိုုးကပ္ေလးခ်က္ထားပါသည္။ အရည္ေသာက္မွာ လယ္ပုုဇြန္ခပ္သည့္ ကန္စြန္းနီခ်ဥ္ေရဟင္းျဖစ္ပါသည္။ ငါးပိရည္က်ိဳ တိုု႔စရာလည္းစံုုပါသည္။

က်ေနာ္ စ စားကာစက အေတာ္ ဒုုကၡေရာက္ရပါသည္။ ၾကြက္ေခါင္းေတြသည္ သြားအျပဴးသားႀကီးေတြနွင့္ သံပန္းကန္ျပားထဲက က်ေနာ့္ကိုုၾကည့္ေနၾကပါသည္။ သူတိုု႔သြားႀကီးေတြအေရာင္လည္း ညိုဳတိုုတိုုႀကီးေတြ ျဖစ္ပါသည္။ ခ်က္ျပဳတ္လိုုက္သျဖင့္ မ်က္နွာၾကြက္သားေတြပံုုေျပာင္းကာ အျပင္သိုု႔ေခါထြက္ေနသည္မွာ ေၾကာက္စရာႀကီးေတြလိုု ျဖစ္ပါသည္။ နားရြက္ေတြကလည္း ထိုုးထိုုးေထာင္ေထာင္နွင့္ေနပါသည္။ ဘယ္ေနရာကေန ဘယ္လိုုစစားဖိုု႔မေျပာနွင့္ သံပန္းကန္ထဲကၾကြက္ေခါင္းျပဴးတူးၿပဲတဲေတြၾကည့္ရင္း က်ေနာ္လန္႔ေနပါသည္။

ဤတြင္ ဦးတာတီးက လူေလး ဒီမွာၾကည့္ အဘျပမယ္ဆိုုကာ ၾကြက္ေခါင္းခ်က္ကိုု ဘယ္လိုုကိုုင္ရ ဘယ္လိုုကိုုက္ရ ဘယ္လိုုစုုပ္ရကိုုျပပါသည္။ က်ေနာ္လည္း သူေျပာသည့္အတိုုင္း လိုုက္လုုပ္စားေတာ့ သံုုးေလးခုုေလာက္အၿပီးမွာ အဆင္ေျပသြားပါသည္။ ေနာက္ဆိုု ၾကြက္ေခါင္းဟင္းစားရ ၾကြက္ေခါင္းကိုုက္ရ သည္မွာ ဘာအခက္အခဲမွမရွိေတာ့ပါ။ လယ္ၾကြက္ႀကီးေတြမွာ အေကာင္ႀကီးၿပီး ဆူျဖိဳးသေလာက္ ဦးေနွာက္ေသးပါသည္။ ထိုု ဦးေနွာက္ေသးေသးေလးမွာ စားလိုု႔အလြန္ေကာင္းပါသည္။

လယ္ၾကြက္ေထာင္ေရာင္းသည့္ ဦးတာတီးတိုု႔ ေဒၚျမတင္တိုု႔ ကိုုဝင္းေရႊတိုု႔ သိန္းစည္တိုု႔ ပဲေလွာ္တိုု႔ကား ေသသာသြားေရာ လယ္ၾကြက္တေကာင္လံုုးအသား စားဖူးသည္ဟုုက်ေနာ္မထင္ပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ခုု လယ္ၾကြက္ေခါင္းစုုပ္ခ်င္ေနပါသည္။

read more

ေမမွဆိတ္ဖလူးနံ႔ရီေ၀ရာသို႔(တာရာလင္းယုန္)

ေမမွဆိတ္ဖလူးနံ႔ရီေ၀ရာသို႔
ေမ
႐ုပ္ပံုလႊာ
ဒဂုန္တာရာ၏ဒဂုန္တာရာ
သာမာန္လူတေယာက္အတြက္ဆိုလွ်င္ ဤသံုးအုပ္ထဲမွ တအုပ္ေလာက္ေရးမိလွ်င္ပင္ တသက္လံုး ဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာဒဂုန္တာရာေရးခဲ့သည္က တအုပ္ထဲမဟုတ္။ သံုးအုပ္၊ သံုးအုပ္ထဲမဟုတ္- လူ အေျမာက္အျမားအေနျဖင့္ ေခတ္သစ္ကဗ်ာမ်ားအတြက္ စံျပဳၾကရသည့္ ‘မတ္လာေတာ္လွန္ေရး’၊ ‘ပိေတာက္ပန္း’၊ ‘တဟီတီ သြားရေအာင္’ စသည့္ကဗ်ာမ်ား။ ေနာက္ၿပီး ကိုးကားၿပီးရင္း ကိုးကားေနၾကရသည့္ ဗညားသီဟ၊ စာေပသေဘာတရားေဆာင္းပါးမ်ား၊ ေနာက္ၿပီး တာရာမဂၢဇင္း၊ သမိုင္းတေခတ္ထူသည့္တာရာ၊ သမိုင္းတြင္သည့္တာရာ။
 
ဒဂုန္တာရာ၏ဒဂုန္တာရာကိုဖတ္ရေသာအခါ၊ တနည္းဒဂုန္တာရာကိုယ္တိုင္၀န္ခံထားေသာ သူ႑ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္မ်ားကို ဖတ္ၾကည့္ေသာအခါတြင္ သူသည္စာေပအႏုပညာတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႔လိုေသာ။ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္မႈကိုလိုလားေသာ၊ အမွန္တရားကိုလိုလားေသာ သာမန္လူတဦးမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႔ရေပသည္၊ သို႔ေသာ္ထူးျခားသည္က သူလူျဖစ္လာေသာကာလ၊ ပတ္၀န္းက်င္နွင့္ သူမိတ္ေဆြဖြဲ႔ရသူမ်ားျဖစ္သည္။
 
သူသည္ ဗမာျပည္ သူ႔ကၽြန္ဘ၀တြင္လူျဖစ္လာရသည္။ ထို႔ျပင္ ဗမာျပည္တြင္ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီစနစ္ကို တြန္းလွန္မႈေတြ အ႐ွိန္ရလာေသာကာလတြင္ တကၠသိုလ္သို႔ေရာက္႐ွိလာသည္။ ထိုတကၠသိုလ္သည္ ထိုအခါက ထိုတိုက္ပြဲမ်ား၏ ဗဟိုခ်က္မလိုလည္း ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္း၊ ကိုႏု စသည့္ ထိုပုဂၢိဳလ္္ကေလးမ်ားႏွင့္လည္း အေပါင္းအသင္းျဖစ္သြားခဲ့သည္။
တဖန္ သူ႔အသိဉာဏ္ရင့္က်က္လာခ်ိန္ႏွင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးျဖစ္ပြားသည္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနျပန္သည္။ ထိုအခါ အထက္တြင္ေျပာခဲ့ေသာ သူ႔အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ အဂၤလိပ္အခက္-တို႔အခ်က္ဆိုၿပီး လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လံုးပမ္းၾကသည္။ သူ႔အပါး။ သူ႔မ်က္ေစ့ေအာက္မွာပင္ ထိုသူမ်ားမနားမေန အလုပ္မ်ားအလုပ္လုပ္ေနၾကသည္၊ တခါတြင္ သူ႔အား သခင္ဗဟိန္းက တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ ႐ွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပို္င္းသို႔ ခရီးထြက္ရာတြင္ အေဖာ္အျဖစ္ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။၊ သူသည္႐ွမ္းျပည္အလွကို ေငးေမာရင္း လိုက္ပါသြားခဲ့သည္၊ ထိုအေခါက္တြင္ သူတို႔သည္ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကို့ေတာ့ မေတြ႔ခဲ့ရ၊ ႐ွမ္းပေဒသရာဇ္တို႔၏မတရားမႈကိုသာ ေတြ႔ခဲ့ရေလသည္။
 
ဂ်ပန္ေခတ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း သူ႔ကိုသခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္းစသူတို႔က ဂိုလ္ဒင္ဗယ္လီ -ေ႐ႊေတာင္ၾကားလမ္းတြင္ သူ႔အားစႏၵရားတီးေစသလို ႏိုင္ငံေရးတာ၀န္လည္းေပးခဲ့ၾကျပန္သည္။ သူမျငင္းသာ။ သို႔ေသာ္ လက္နက္ကိုင္ၿပီး ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ျခင္းကို သူ မလုပ္တတ္၊ သူ႔အလုပ္မဟုတ္။ သူႏွင့္လက္နက္မွာ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ဘီးျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေလသည္၊
 
ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးလို႔ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကေသာအခါတြင္ ဆရာဒဂုန္တာရာသည္ မာက္စ္၀ါဒကို အေတာ္ေလ့လာမိၿပီးျဖစ္ေနသည္၊ ထို႔ျပင္ ထိုစဥ္က မာ့က္စ္၀ါဒီမ်ားႏွင့္လည္း လည္ပင္းခ်င္းဖက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ သူသည္သူသန္ရာစာေပနယ္တြင္ တေခတ္ထူေတာ့သည္။ စာေပသစ္ေခတ္။ သူ႔ တာရာမဂၢဇင္းသည္ ေနာင္ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္လက္ထြန္းေတာက္ အလင္းေရာင္ေပးေနခဲ့သည္၊ ထုတ္ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၃-၄ဆယ္ေက်ာ္ေသာ အခါတြင္ စာေပ၀ါသနာပါသူမ်ားက တာရာမဂၢဇင္းအေဟာင္းမ်ားကို ေစ်းႀကီးေပးကာ တခုတ္တရ ၀ယ္ယူစုေဆာင္းေနၾကသည္။
 
သို႔ေသာ္ သူ႔စာေပခရီးသည္ ပန္းခင္းေသာလမ္းမဟုတ္ေခ်။ စကတည္းက ဘက္စံုမွတိုက္ခိုက္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ အစိုးရအားကိုးျဖင့္တိုက္သူ၊ အဖြဲ႔အစည္းအားကိုးျဖင့္တိုက္သူ၊ သံ႐ံုးအားကိုးျဖင့္တိုက္သူ၊ တိုက္သူေတြကတကယ့္ကို စံုမွစံု ျဖစ္သည္။ တေလာက စာေရးဆရာနီကိုရဲက ဆရာ့ကိုတိုက္သည္ကို ျမင္ရေသာအခါ ရယ္ခ်င္မိသည္။ ဆရာ့အဖို႔ တိုက္ခိုက္ခံရျခင္းဆိုသည္မွာ အဆန္းမဟုတ္။ ေနာက္ၿပီး ဆရာ့ကို တခ်ိန္ကတိုက္ခိုက္ခဲ့သူမ်ားမွာ နီကိုရဲလို သာမေညာင္ည ကေလာင္႐ွင္မ်ားမဟုတ္။ ထိုစဥ္က ဗမာျပည္စာေပေလာက၏ ထိပ္တန္းေရာက္ေနသူမ်ားပါ၀င္သည္၊ (နာမည္ေတြမေဖာ္ေတာ့ပါ) သို႔ေသာ္ ဆရာက ထိုသူမ်ားႏွင့္ အေျခအတင္ျငင္းခံုေနမႈတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းတီးတာမလုပ္၊ သူလုပ္စရာ႐ွိသည္ကိုသာ လုပ္သည္။
 
ထို႔ျပင္ ဆရာသည္ “စာေပႏွင့္ႏိုင္ငံေရးမေရာယွက္သင့္”ဟူေသာ ေျပာဆိုတိုက္ခိုက္မႈမ်ား အၾကားကပင္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္႐ွားမႈမ်ားတြင္ တက္ႂကြစြာပါ၀င္ခဲ့သည္၊ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းအပါးမွာ မားမားရပ္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ေဒါက္တာဆင္ဖိုး၊ ၀တ္လံုဦးထြန္းတင္စသူတို႔ႏွင့္အတူ ေဗာဓိပင္႐ုပ္ပံုပါအလံေအာက္တြင္ လႈပ္႐ွား တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သည္၊ ထိုစဥ္ကေခတ္စားခဲ့ေသာ ကိုျမတ္ေလး၏သီခ်င္းတပုဒ္ထဲကလိုပင္ သူသည္ ‘ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေအးလ်က္မေနသာၿပီ’ျဖစ္ခဲ့သည္။
 
စာေရးဆရာအသင္း။ စာေပသမဂၢစတာေတြမွာလည္း သူဟာသူ ယံုၾကည္ရာအမွန္တရားဖက္က မတုန္မလႈပ္ ရပ္တည္သူဟု နာမည္ရခဲ့သည္။ သူ႔ကိုစာေပသေဘာတရားအရ၊ ႏိုင္ငံေရးအရတိုက္ခိုက္လို႔ မႏိုင္ၾကေသာအခါ လူပုဂၢိဳလ္္အရတိုက္ခိုက္ျခင္းမ်ားပင္ႁပုလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဆံပင္ျဖဴျဖဴ။ မ်က္ေစ့မံႈမံႈႏွင့္လူႀကီးကေတာ့ ၂၁ရာစုႏွစ္အတြင္းသို႔ ပန္းပန္လ်က္ခ်ီတက္ခဲ့သည္။ ႏွစ္စဥ္ သူ႔ေမြးေန႔ ေရာက္တိုင္း စာေပအႏုပညာသည္မ်ားက သူ႔ကို သြားၿပီးဂါရ၀ျပဳေနၾကသည္။ အနီတေစၧ အၿမဲအေျခာက္ခံေနရေသာ ဖဆပလအစိုးရႏွင့္ မဆလအစိုးရတို႔သည္ ဒုတိယကမၻာစစ္ေနာက္ပိုင္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ မကၠာသီ၀ါဒျဖင့္ ကြန္ျမဴနစ္ႏွိမ္နင္းေရးလုပ္ခဲ့သလို ဗမာျပည္တြင္လည္း ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးကို အေရးႀကီးလုပ္ငန္းႀကီးတရပ္အျဖစ္ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအာဏာ႐ွိသူမ်ားက သူ႔ကို‘အနီ’ဟုသတ္မွတ္ကာ မ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ၀န္ႀကီးကေလွာင္၊ သံ႐ံုးကေျပာင္ျခင္းမ်ားခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၆၃ခုႏွစ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားပ်က္ေသာအခါ သူ႔ကိုအင္းစိန္ ေထာင္ထဲ ထည့္လိုက္ၾကေလသည္။ သူကေတာ့ဆိတ္ဖလူးနံ႔ကိုသာ အာ႐ံုျပဳေနခဲ့သည္ ဟု ဆိုသည္။
 
ဆရာဒဂုန္တာရာ့ဘ၀ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဗမာျပည္လိုႏိုင္ငံမွာ ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္႐ွွက္တတ္သူ တေယာက္ ဘယ္လို ဘယ္ပံုနဲ႔လက္၀ဲစာေရးဆရာဟုအသတ္မွတ္ခံလာရသည္၊ လူထုတိုက္ပြဲေတြထဲ ပါလာသည္၊ ေထာင္ထဲေရာက္ရသည္ဆိုတာေတြကို ေတြ႔ရပါမည္၊ တ႐ုတ္စကားတြင္ ‘သူရဲေကာင္းဆိုတာ တြန္းပို႔ျခင္းခံရသူ’ဟူေသာ အဆိုတခု႐ွိပါသည္။ ဆရာမွာ ကဗ်ာေလးေရး။ ပန္းခ်ီေလးဆြဲ။ စႏၵရားေလးတီး ေနခ်င္ေသာ္လည္း ေထာင္ႏွစ္႐ွည္က်ရသည္အထိ ႏိုင္ငံေရးလုပ္လာသည့္ဘ၀ကိုေရာက္လာပံု ေတြ႔ရပါမည္၊ ထို႔ျပင္သူ၏ ႏိုင္ငံေရးတြင္ပါ၀င္မႈမွာလည္း ဒုတိယကမၻာစစ္အစပိုင္းမွစလို႔ ေထာင္ထဲေရာက္တဲ့အထိ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ျမင့္တက္လာသည္။ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ႏွင့္ အေ၀းကေန အနီးသို႔ေရာက္လာခဲ့သည္၊ အျပင္ကေန အတြင္းသို႔ေရာက္လာခဲ့သည္။
 
ဤစာကိုေရးရင္း က်ေနာ့္ဖာသာအခ်က္တခ်က္ စဥ္းစားေနမိသည္။ စာဖတ္သူလည္း စဥ္းစားၾကည့္ေစ ခ်င္ပါသည္၊
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာဆိုေသာပုဂၢိဳလ္ႀကီးသည္ သခင္ေအာင္ဆန္း။ သခင္ဗဟိန္း။ သခင္သန္းထြန္း စသူတို႔ႏွင့္ မေပါင္းမိခဲ့လွ်င္-
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာသည္ တာရာမဂၢဇင္းကို မထုတ္ေ၀ခဲ့လွ်င္-
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာသည္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္႐ွားမႈမ်ားတြင္ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ ေနာက္က မလိုက္ခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္-
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာသည္ ဆိတ္ဖလူးနံ႔သင္းေသာေနရာသို႔ ေရာက္မသြားခဲ့လွ်င္-

တာရာလင္းယုန္
(၂၀၀၈ခုႏွစ္တုန္းက မာယာ၀က္ဘ္ဆိုက္မွာတင္ခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါးေလးပါ)

read more

အတိတ္ကိုေၾကာက္သူေတြ (၈၈ ဗကသ ေက်င္သားေဟာင္း)

အတိတ္ကိုေၾကာက္သူေတြ ( ၈၈ ဗကသ ေက်င္သားေဟာင္း Zaw Win ရဲ့စာပါခင္ဗ်)
စကားပုံတခုရွိတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းေတြမွာ အတိတ္ရွိတယ္။ သူယုတ္မာေတြမွာ အနာဂတ္ရွိတယ္ တဲ့။ စကားပုံက ဆိုခ်င္တာကေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြဟာ သူတို႔ဘဝတေလွ်ာက္မွာ ေကာင္းတာေတြကိုပဲ အမ်ားအျပားလုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ သူတို႔အတိတ္ဟာလွပတယ္။ ျပန္ေတြးခ်င္စရာ လြမ္းစရာေတြသိပ္မ်ားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းေတြမွာ အတိတ္ရွိတယ္။ သူယုတ္မာေတြကေတာ့ သူတို႔တသက္မွာ သူတပါးကို မတရားလုပ္ခဲ့တာ၊ မမွန္မကန္လုပ္ခဲ့တာေတြကမ်ားေနတယ္။ သူတို႔မွာ စည္းစိမ္ခံစားခဲ့ရတာ၊ ကာမဂုဏ္ အာရုံေတြနဲ႔ေပ်ာ္ပါးခဲ့တာ၊ သူတပါးအေပၚ ၾသဇာအာဏာေပးခဲ့တာေတြရွိေပမယ့္ အဲဒီအရာအားလုံးဟာ မေကာင္းမႈေတြနဲ႔ခ်ိတ္ဆက္ေနေတာ့ လြမ္းစရာမေကာင္းဘူး။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေနတယ္။ ဒါကိုတျခားသူေတြထက္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ပိုသိတယ္။ ဒီေတာ့ အတိတ္ကို ျပန္မေတြးခ်င္ဘူး။ အတိတ္ဟာ သူတို႔ကိုေျခာက္လွန္႔ေနတဲ့ တေစၦျဖစ္တယ္။ အတိတ္ကို တေယာက္ေယာက္က ျပန္ေဖာ္မွာကို ေသလုခမန္းေၾကာက္တယ္။

အတိတ္ကိုျပန္ေဖာ္မွာကို ေသေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္သူေတြဟာ လူယုတ္မာေတြျဖစ္တယ္။ အတိတ္မွာ သူတို႔မေကာင္းမႈမ်ားစြာ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကတာကို သူတို႔ဖာသာ သိၾကသူေတြျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္မွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြက ေနာက္ေၾကာင္းမျပန္ရဆိုျပီး အေျခခံဥပေဒမွာ အဓမၼထည့္သြင္းတယ္။ အဲဒီအေျခခံဥပေဒကို မတရားမဲခိုးျပီး အတည္ျပဳတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ အတိတ္အေၾကာင္းျပန္ေျပာသူ
မွန္သမွ်ကို ရန္သူလို႔သေဘာထားတယ္။ ဒါဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုတာ သိပ္ရွင္းပါတယ္။

စကားပုံကထြက္ေပါက္ေပးထားတယ္။ သူယုတ္မာေတြမွာ အနာဂတ္ရွိတယ္တဲ့။ ဆိုခ်င္တာက သူယုတ္မာေတြဟာ မေကာင္းမႈမ်ဳိးစုံနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ထုံမႊမ္းေနတဲ့အတိတ္သာရွိလို႔ သူတို႔ဟာ အကုသိုလ္တုံးၾကီးေတြျဖစ္ေနေပမယ့္ သူတို႔ဟာ အနာဂတ္မွာ ေကာင္းတာေလးေတြလုပ္မယ္ဆိုရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာထားတာျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ကံဆိုတာက လွည္းသြားတဲ့ေနာက္မွာ လွည္းဘီးရာပါေနသလို တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတာဆိုေတာ့ ျဖတ္ဖို႔ခက္တယ္။ အတိတ္ကမေကာင္းမႈကို ဖုံးဖိဖို႔ၾကိဳးစားရင္း ေနာက္မေကာင္းမႈကို ျပဳမိတတ္ၾကတယ္။ vicious circle လို႔ေခၚတဲ့ အဆိုးသံသရာစက္ဝိုင္းကေန ရုန္းမထြက္ႏိုင္ၾကဘူး။ အဲဒီ အဆိုးသံသရာစက္ဝိုင္းက ရုန္းထြက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ ျပီးခဲ့တဲ့အမွားကို ဝန္ခံရတယ္။ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ရတယ္။ ထိုက္သင့္တဲ့အျပစ္ဒဏ္ကိုခံယူျပီး အျပစ္ကိုေဆးေၾကာရတယ္။ အဲဒီအလုပ္ကို ေရွာင္ဖယ္ဖို႔ၾကိဳးစားေနသမွ်မွာ ေနာက္ထပ္မေကာင္းမႈေတြကို မလႊဲမေရွာင္သာ ထပ္လုပ္ရေတာ့မွာပဲ။ အတိတ္က မေကာင္းမႈေတြကို လိမ္လည္တယ္၊ ဖုံးဖိတယ္၊ ကာကြယ္တယ္ဆိုတာမ်ဳိးဟာ ေနာက္ထပ္ မေကာင္းမႈမလုပ္ဘဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒါမ်ဳိးေတြဆက္လုပ္ျပီး ထပ္ကာထပ္ကာမိုက္ေနမယ့္ သူယုတ္မာေတြအတြက္ေတာ့ အတိတ္ေရာ၊ အနာဂတ္ေရာ မရွိဘူး။

ဒါ့ေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆိုတာဟာ ဥပေဒနဲ႔အညီ တရားမွ်တမႈေဖာ္ေဆာင္ေရးမရွိဘဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ က်ေနာ္တို႔က ထပ္ဖန္တလဲလဲ ေျပာေနတာျဖစ္တယ္။

အတိတ္ရဲ့ အက်ဥ္းသားမျဖစ္ေစနဲ႔လို႔ေျပာတဲ့လူ ၂ မ်ဳိး ၂ စားရွိတယ္။ တမ်ဳိးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မင္းေအာင္လိႈင္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊတို႔လို အမ်ားျပည္သူလူထုအေပၚမွာ ရာဇဝတ္မႈက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့လူစားေတြ။ တေန႔က မိန္႔ခြန္းထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မင္းေအာင္လိႈင္ ထည့္ေျပာသြားတာကို ၾကားလိုက္ၾကမွာပါ။ အဲဒီလိုလူေတြထဲမွာ သူရေရႊမန္းတို႔ သူရေအာင္ကိုတို႔လည္းပါတယ္။ သူတို႔ဟာလည္း ဘက္ေျပာင္းဟန္ေဆာင္ေနၾကေပမယ့္ သူတို႔အတိတ္ကို သူတို႔ျပန္မၾကည့္ရဲတဲ့သူေတြပဲ။

ဒုတိယတမ်ဳိးကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔လို ဦးႏုတို႔လို မူမဲ့အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး လုပ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔က ျပီးခဲ့တာေတြကိုေမ့လိုက္ရင္ သင္ပုန္းေခ်လိုက္ရင္ အားလုံး အသစ္ကျပန္စလို႔ရမယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ ရာဇဝတ္မႈက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့လူေတြကို ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့ သတၱိမရွိတာကတေၾကာင္း၊ မတရားမႈကို တကယ္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ခါးခါးသီးသီးခံခဲ့ရတဲ့သူေတြက သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မဟုတ္တာလည္းတေၾကာင္းမို႔ လြယ္လြယ္နဲ႔ေမ့ပစ္လိုက္ေစခ်င္တယ္။

စစ္အာဏာရွင္ေတြကို တည့္တည့္မရင္ဆိုင္ရဲတာေၾကာင့္ တရားမွ်တမႈေဖာ္ထုတ္ဖို႔ဟာ သူတို႔အတြက္ အခက္ၾကီးခက္ေနတယ္။ သူတို႔အတြက္ လြယ္တဲ့လမ္းက ေမ့လိုက္ပါ၊ အသစ္ကျပန္စရေအာင္ဆိုတဲ့ လမ္းပဲ။ အားနည္းေပ်ာ့ညံ့တဲ့သူဟာ အလြယ္လမ္းကို လိုက္စျမဲပဲ။

တပါးသူေတြကို အတိတ္ရဲ့အက်ဥ္းသားလို႔စြပ္စြဲေနတဲ့ သူတို႔တေတြဟာ အမွန္တရားကိုရင္မဆိုင္ရဲတဲ့ အသည္းငယ္သူ လူေၾကာက္ေတြျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္အျပစ္က်ဴးလြန္လို႔ မရင္ဆိုင္ရဲတဲ့သူရွိတယ္။ လက္နက္အင္အားကိုေၾကာက္လို႔ မရင္ဆိုင္ရဲတဲ့သူရွိတယ္။

ဒါေပမယ့္ သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ခ်ီျပီး ျဖစ္ခဲ့တဲ့အျဖစ္ေတြကို ျပန္မလွန္ပဲ၊ မေျဖရွင္းဘဲ ေရွ႕ဆက္တိုးလို႔မရဘူးဆိုတာ ခုေတာ့ သူတို႔ တျဖည္းျဖည္းသေဘာေပါက္လာျပီ။ ၂၁ ရာစုပင္လုံ တတိယအစည္းအေဝးဟာ သက္ေသပဲ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၁ ပင္လုံမွာ ႏိုင္ငံေရးမေဆြးေႏြးဘူး၊ လုံျခဳံေရးမေဆြးေႏြးဘူးဆိုျပီး အေၾကာက္တရားနဲ႔ ပုန္းေရွာင္ခဲ့ၾကတယ္။ အခုေတာ့ ဒါဟာ အမွန္တရားကို ရင္ဆိုင္ရမွာေၾကာက္လို႔ သက္သက္အခ်ိန္ျဖဳန္း၊ ေငြျဖဳန္း ပုန္းကြယ္ေနတာပဲဆိုတာ သူတို႔ဖာသာ တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္စျပဳလာျပီ။

ႏိုုင္ငံေရးသမားတေယာက္အေနနဲ႔ အမွန္တရားကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ရာ သိပ္ခက္ခဲလာျပီဆိုရင္ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ နည္း ၂ နည္းရွိတယ္။ ပထမနည္းက ျပည္သူလူထုရဲ့အကူအညီကို ရယူတဲ့နည္း။ ဒုတိယနည္းက ျပည္သူလူထုကို လိမ္ညာတဲ့နည္းပဲ။
ေဇာ္ဝင္း
၈၈ ဗကသေက်ာင္းသားေဟာင္း

read more

ကၽြန္းဆြယ္အေရးအခင္းမွ အမွတ္တရမ်ား။ (လွေက်ာ္ေဇာ)

ကၽြန္းဆြယ္အေရးအခင္းမွ အမွတ္တရမ်ား။ (လွေက်ာ္ေဇာ)
အခုတေလာ ေရွးေခတ္ေဟာင္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ေတြ- မ်ားလိုက္တာ။ ကၽြန္မတို႔တေတြမွာလည္း ေရွ႔မီ ေနာက္မီသူမ်ား ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာေနၾကေလေတာ့ ကိုယ္ႀကံဳခဲ့ဆံုခဲ့ရတာေလးေတြ မွတ္မိတုန္္း ေရးရပါဦးမယ္။
ကၽြန္းဆြယ္အေရးအခင္းကာလက ကၽြန္မတို႔မိသားစုျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့အေတြ႔အႀကံဳေလးပါ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းရဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အစိုးရေခတ္- ၁၉၆၉ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ ေအာင္ဆန္းကြင္းမွာ အေရွ႔ေတာင္အာရွ ကၽြန္းဆြယ္ႏိုင္ငံမ်ားရဲ့အားကစားပြဲႀကီး(S.E.A.P.Games)ကုိ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ-၆-ရက္မွာ ဖြင့္ပြဲအခမ္္းအနား အႀကီီးအက်ယ္ က်င္းပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အားကစားပြဲစဥ္မ်ားကို ေနရာေတြခြဲ က်င္းပၾကပါတယ္။ ၉ ရက္ေန႔ သမိုင္းေကာလိပ္မွာက်င္းပတဲ့ လက္ေဝွ႔ပြဲ ေက်ာင္းသားအမ်ားအျပား လက္မွတ္ဝယ္မရတဲ့အမႈကစၿပီး (လက္မွတ္ ေမွာင္ခိုထုတ္ေရာင္းတယ္-ဆိုတဲ့ သတင္းကလည္း ျပန္႔ေနတာျဖစ္လို႔) ျပႆနာေတြတက္ပါေတာ့တယ္။ တခါ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမမွာက်င္းပတဲ့ ဂ်ဴဒိုပြဲမွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ မေက်မနပ္ဆႏၵျပၾကၿပီး ၿမိ့ဳထဲ ခ်ီတက္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကပါေသးတယ္။

ေအာင္ဆန္းအားကစားကြင္းမွာျပဳလုပ္တဲ့ ေဘာလံုးပြဲစဥ္တခုမွာလည္း လက္မွတ္ဝယ္မရၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္တခ်ိဳ႔ ေဒါသေပါက္ကြဲၿပီး လူစုလူေဝးနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳလယ္ေခါင္ဆင္းခ်လာၿပီး လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ႔သမွ် ကားေတြ၊ အေဆာက္ အဦးေတြ (ရုပ္ရွင္ရံုေတြ) စတာေတြကို မီးတင္ရႈိ႔ဖ်က္ဆီး လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ေဒၚခင္ေမသန္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဇနီး) ပိုင္တယ္လို႔ သတင္းႀကီးေနတဲ့ အင္းဝစာအုပ္တိုက္လည္း ပါသြားပါတယ္။ အဲဒီကာလက ကြမ္းယာဆိုင္ကအစ ျပည္သူပိုင္သိမ္းတဲ့ လုပ္ငန္းေတြအေပၚ လူထုကမေက်မနပ္ျဖစ္ေနတဲ့အရွိန္နဲ႔လည္း ဆက္ေနဟန္ရွိပါတယ္။

လူထုမေက်နပ္တာလည္း မေျပာနဲ႔ေလ။ သူတို႔လုပ္ပံုေတြကလည္း ၾကည့္ဦး။ ကားေတြ-တိုက္ေတြ အကုန္သိမ္းပစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေန႔ အဲဒီကားေတြ-အိမ္ေတြေပၚ စစ္ဗိုလ္ေတြ အခန္႔သားတက္ေမာင္း-တက္ေနၾကနဲ႔။ ေျပာဆိုဆက္ဆံတာေတြကလည္း ေမာက္မာသလားမေျပာနဲ႔။ တခ်ိဳ႔ လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္ႀကီးေတြ ႐ုတ္တရက္ႀကံဳလိုက္ရတဲ့ ေလာကဓံတရား မခံႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာေတြျပတ္ကုန္-ပိတ္ကုန္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးက အေရးေပၚဌာန လက္မလည္ေအာင္အလုပ္မ်ားခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဒါေတြေၾကာင့္လည္း ပါဟန္တူပါရဲ့။ အဲဒီလူအုပ္ႀကီးက တဖက္ကလည္း မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးမႈေတြလုပ္-တဖက္ကလည္း အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား(ပုဂြိဳလ္ေရးေတြလည္း ပါတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းကို နံမည္္နဲ႔ေဖာ္-ဆဲတာေတြလည္းပါသတဲ့) ေအာ္ၾကဟစ္ၾကပါတယ္။ အစိုးရအေနနဲ႔ကလည္း အခုလို ႏိုင္ငံတကာပြဲက်င္းပၿပီး မိမိရဲ့တရားဝင္မႈ(legitimacy)ကို ျပသဖုိ႔လုပ္ေဆာင္ရာမွာ-အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းျဖစ္ရေလေတာ့ အေတာ္စိတ္ဆိုးသြားဟန္ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳလည္ေခါင္ တခြင္တျပင္ႀကီးကိုပိတ္လိုက္ၿပီး ေတြ႔သမွ်လူေတြကို သိမ္းက်ဳံးဖမ္းပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထရပ္ကားေတြေပၚတင္ၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီကာလက ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြထဲမွာ အငယ္ဆံုးေမာင္ေလးကလြဲလို႔ က်န္အႀကီး-၄-ေယာက္စလံုး တကၠသိုလ္ေရာက္ေနၾက ပါၿပီ။ အႀကီးဆံုးကၽြန္မက ေဆး-ေနာက္ဆံုးႏွစ္(ခ)။ စန္းက စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္၊ ကိုေအာင္နဲ႔ကိုေက်ာ္ တို႔ ၂ေယာက္က ဝိဇြာ-သိပၸံမွာ။ အဲဒီေန႔ ကိုေက်ာ္(ေက်ာ္ေဇာဦး)က ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းက က်ဴရွင္ကိုသြားတက္ပါတယ္။ သူ႔တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ စုတက္တဲ့အထဲ ပင္စီေရႊ(ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဝန္ႀကီး-ဗိုလ္မႈးႀကီးေမာင္ေရႊသမီး)လည္း ပါပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဝင္ေတြက မာစီးဒီးဘက္န္စ္ေတြ စီးၾကပါတယ္။ ပင္စီတို႔ကားႀကီးက က်ဴရွင္ေက်ာင္းေရွ႔ရပ္ထားၿပီး ေက်ာင္းအဆင္းကို ေစာင့္ေနတတ္ပါတယ္။ ေအာင္ဆန္းကြင္းထဲ ျပႆနာတက္ၿပီး လူအုပ္ႀကီးက ထိမ္းမႏိုင္သိမ္းမရ လမ္းေတြ႔သမွ်ကားေတြမီးရႈိ႔ေနျပီ-ဆိုတဲ့ သတင္းထြက္လာေတာ့-က်ဴရွင္ဆရာက ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို အိမ္ျပန္ခိုင္းပါတယ္။ သူ႔ေက်ာင္းေရွ႔က ကားႀကီးေၾကာင့္ သူေက်ာင္း တုတ္ဆက္မွာ စိုးဟန္တူပါတယ္။
ပင္စီက ကိုေက်ာ့္ကို သူ႔ကားနဲ႔လိုက္ဖို႔ ေခၚပါတယ္။ သူတို႔က ဝင္ဒါမီယာကို ျပန္တာျဖစ္ေတာ့ ေျမနီကုန္းမွာခ်ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကိုေက်ာ္က မလိုက္ရဲပါဘူးဗ်ာ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သာ သတိထားျပန္ပါ။ နင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေမေမ့ကိုသာ ဖုန္းဆက္ၿပီး ငါ ျပန္လာေနျပီ-ဆိုတာသာေျပာေပးပါလို႔မွာလိုက္ပါတယ္။ ကိုေက်ာ္က ႐ုတ္႐ုတ္ရက္ရက္ေတြျဖစ္ရင္ လိုင္းကားေတြလည္း ပိတ္တတ္တာေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရေကာင္း ျပန္ရႏိုင္တာေၾကာင့္ ေမေမစိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔ မွာလိုက္တာပါ။

သူထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ဘာလိုင္းကားမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေနတုန္းမွာပဲ လမ္းထိပ္ေတြကို ထရပ္ကားေတြနဲ႔ပိတ္ရပ္ၿပီး အဲဒီကားေတြေပၚက ရဲေတြဆင္းလာၿပီး ေတြ႔သမွ်လူကိုဆြဲ ကားေတြေပၚတင္ေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ သူလည္း ေတြ႔တဲ့လမ္းထဲထိုးဝင္ၿပီး တိုက္ေလွကားထစ္ေတြမွာ ဝင္ထိုင္ေနလိုက္တယ္တဲ့။ တိုက္ခန္းတခန္းကို တံခါးေခါက္ၿပီး သူ အထဲဝင္ေနပါရေစလို႔ ေတာင္းပန္ေပမယ့္ တိုက္ခန္းရွင္က တံခါးဖြင့္မေပးဘူးတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ လမ္းမႀကီးေပၚကလူေတြအကုန္ဖမ္းၿပီးေတာ့ ေဘးလမ္းေတြကုိ တလမ္းစီဝင္ရွင္းပါတယ္။ တိုက္တတိုက္ၿပီးတတိုက္ ေလွကားေတြကိုတက္ရွင္းတာမွာ ကိုေက်ာ္လိုပဲ ေလွကားထစ္ေတြမွာ ဝင္ထိုင္ ပုန္းေနၾကသူေတြအားလံုးကိုလည္း ဖမ္းၿပီး ထရပ္ကားေတြေပၚတင္ အင္းစိန္ေခၚသြားပါေတာ့တယ္။

ပင္စီက သူ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမေမကို ဖုန္းနဲ႔လွမ္းေျပာပါတယ္။ “အန္တီ-ေက်ာ္ေဇာဦးက မွာလိုက္တယ္။ သူ အိမ္ျပန္လာေနၿပီ။ စိတ္မပူပါနဲ႔ဲ့” တဲ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း ေအးေအးပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္ေရာက္မလာေတာ့ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မထိုင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ည ၈ နာရီ- ျမန္မာ့အသံသတင္းမွာေတာ့ ဆူပူေသာင္းက်န္းမႈေတြအေၾကာင္းနဲ႔ အဲဒီဆူပူသူေတြအားလံုးကို ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း လိုက္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္းသတင္းေတြ ပါလာပါတယ္။ အေစာပိုင္းကတည္းက ထရပ္ကားႀကီးေတြနဲ႔လူေတြဖမ္းတင္ၿပီး အင္းစိန္ဘက္ ေမာင္းသြားတယ္ဆိုတဲ့သတင္းလည္း ၾကားထားၿပီးပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ ေမေမလည္းပင္စီကို ထပ္ဖုန္းဆက္ၿပီး ကိုေက်ာ္ ျပန္မေရာက္ေသးေၾကာင္း၊ အဲဒီဖမ္းသြားသူေတြထဲ ပါသြားမသြား စံုစမ္းေပးပါလို႔ေျပာေတာ့ ပင္စီက သူ႔အေဖ အခုထိ အိမ္ျပန္မလာေသးဘူး။ အိမ္ျပန္လာလာခ်င္း ေမးေပးပါ့မယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ အေတာ္မိုးခ်ဳပ္မွ ပင္စီက ဖုန္းျပန္ဆက္လာၿပီး သူ႔အေဖျပန္ေရာက္လာလို႔ သူ အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးၾကည့္တာ အားလံုးကိုသိမ္းက်ဳံးဖမ္းထားေပမယ့္ စစ္ေဆးၿပီးရင္-ဆူပူမီးရႈိ႔မႈေတြထဲမပါဝင္ရင္ ျပန္လႊတ္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ဘာမွ စိတ္မပူဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ေမေမက ဖမ္းသြားတဲ့ထဲ ပါမပါေသခ်ာေအာင္ စံုစမ္းေပးပါ။ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိလို႔ပါလို႔သာ ထပ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ေျပာလို႔သာေျပာရတာ။ ေဖေဖ့နံမည္ပါလာရင္ ဘယ္သူမွ သိပ္မကူညီရဲပါဘူး။ ဗိုလ္ေနဝင္း ဘုန္းမီးေနလေတာက္ေလ ကၽြန္မတို႔မိသားစု အေနက်ပ္ေလ ျဖစ္ေနတဲ့ကာလပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီကာလက ရန္ကုန္တိုင္း တိုင္းမွဴးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ထင္ပါ။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္္းတုန္းက ေဖေဖ့တိုင္း(၄)ကပါ။ ဒုတိုင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီးမ်ိဳးညြန္႔(ကြယ္လြန္)က ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ဦးေလး ေတာ္ပါတယ္။ ေမေမ့ ေမာင္ဝမ္းကြဲပါ။ ဦးေလးက သူဆယ္တန္းက်ေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး စစ္တပ္ထဲဝင္ပါရေစဆိုၿပီး ေမေမ့ အေမ(ဦးေလးအေဖနဲ႔ ေမာင္ႏွမ ေတာ္ပါတယ္။) ကို လာေျပာေတာ့ အဘြြားက ေမေမတို႔ဆီလာအပ္ပါတယ္။ ေဖေဖက ဆယ္တန္းေတာ့ ေအာင္ေအာင္သင္ပါကြာ။ ငါတို႔ ေက်ာင္းထားေပးပါ့မယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းထားေပးပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ ဦးေလး ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေဖေဖက တပ္ထဲသြင္းေပးၿပီး ဗိုလ္သင္တန္းဝင္သြားတာပါ။ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႈးႀကီးသန္းေရႊနဲ႔ O.T.S.ေက်ာင္းတပတ္ထဲပါ။) ဦးေလးက သူ စစ္ဗိုလ္ျဖစ္ကတည္းက သူညီ သူညီမေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ၿမိ့ဳေခၚ စာသင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဦးေလးက နယ္မွာ တာဝန္က်တာမ်ားလို႔ အဲဒီဦးေလးညီေရာညီမေရာ ကၽြန္မတို႔စမ္းေခ်ာင္းအိမ္ေလးမွာပဲေနခဲ့ၾကရၿပီး ဒီိကပဲ ေက်ာင္းတက္ၾက၊ ဘြဲ႔ရတဲ့သူ ရၾက၊ အလုပ္ဝင္ၾကနဲ႔ အိမ္ေထာင္ေတြက်မွပဲ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ခြဲသြားၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေလးကေရာ ကၽြန္မတို႔အဘြားအပါ ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို သူတို႔မိသားစုရဲ့ေက်းဇူးရွင္လို႔ သေဘာထားပါတယ္။ ဒါေတြကို သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ထင္ကို အေၾကာင္းစံုေျပာျပ ထားပါတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ ေဖေဖကို တႏွစ္ကို(၂)ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ သြားကန္ေတာ့ပါရေစလို႔လည္း ခြင့္ေတာင္းထားပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔အဘြားကလည္း ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ေနေနပါတယ္။ ဦးေလးက သီတင္းကၽြတ္တို႔ သႀကၤန္တို႔မွာ လာကန္ေတာ့တတ္ပါတယ္။ (တခါတရံ)အဘြားေနမေကာင္းတာၾကားရင္လည္း လာတတ္ပါတယ္။ လာခြင့္ေတာင္းၿပီးမွ လာရတာေတာင္ ဦးေလးက ညအေတာ္ မိုးခ်ဳပ္မွလာရဲၿပီး ကားကိုလည္း ကၽြန္မတို႔အိမ္ေရွ႔ထိ ေမာင္းမလာရဲပါဘူး။ ေျမနီကုန္းမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ရွမ္းလမ္းထိပ္မွာျဖစ္ျဖစ္ ရပ္္ထားခဲ့ၿပီးမွ အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္လာရတာပါ။ ကြ်န္မတို႔အိမ္ေရွ႔ရပ္တဲ့ကားတိုင္း ေနာက္ေန႔ ေထာက္လွမ္းေရးက ေခၚစစ္တတ္ပါတယ္။ ေဖေဖေရာ ေမေမေရာ ဦးေလးလာတိုင္း ေနာင္ မလာပါနဲ႔ကြာ။ တို႔နားလည္ပါတယ္။ မင္းတို႔ အေနရအထိုင္ရက်ပ္ပါ့မယ္လို႔ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဦးေလးကလည္း ကန္ေတာ့ရင္း တခါတရံ မ်က္ရည္က်တတ္ပါတယ္။

အဲဒီကာလက ကၽြန္မတို႔ရဲ့ ဆီဆံုလမ္းအိမ္ေလးဟာ ပတ္ပတ္လည္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔ဝိုင္းေနတာပါ။ အိမ္လာလည္တဲ့လူတိုင္း ေနာက္ကိုလည္း လိုက္ေလ့ရွိပါတယ္။ တမင္ ျခိမ္းေျခာက္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေတာ္႐ံုလူဘယ္သူမွ မလာရဲပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ လက္ေအာက္ အလြန္သတိႀကီးစြာ၊ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စြာေနလာရတာျဖစ္လို႔ အဲလိုဘဝမ်ိဳးျဖတ္သန္းရသူေတြကို ကၽြန္မတို႔က စာနာတတ္-ေလးစားတတ္ေနတာပါ။

ေဖေဖကလည္း ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူမ်ားဒုကၡေရာက္မွာ သိပ္စိုးရိမ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု ကိုေက်ာ့္ကိစၥ ေပၚလာေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဓိက က အဲဒီဖမ္းသြားတဲ့သူေတြထဲ သူပါသြားလားသိခ်င္တာပါ။ ဒါ့အျပင္ ေဆာင္းတြင္း (ဒီဇင္ဘာလ)ႀကီးျဖစ္တာေၾကာင့္ ေမေမက သူ႔သား တိုက္ပံုေလးပဲ ဝတ္သြားတာျဖစ္လို႔ အေႏြးထည္ပို႔ခ်င္လာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးေလးကိုပဲ လွမ္းဆက္သြယ္ရပါေတာ့တယ္။ ဦးေလးရဲ့ညီျဖစ္တဲ့ ဆရာဦးဘေဌးကိုလႊတ္ၿပီး စံုစမ္းေမးျမန္းရပါတယ္။ ဒီတင္ ကိုေက်ာ္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနတာသိရၿပီး အဝတ္အစားလည္း ပို႔လို႔ရသြားပါတယ္။ ဦးေလးက ဘာမွမပူၾကဖုိ႕ အားလံုး စစ္ေဆးၿပီးရင္ ျပန္လြတ္လာမွာပါလို႔ အေၾကာင္းၾကားလာပါတယ္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေရႊကလည္း သူ႔သမီးနဲ႔ က်ဴရွင္တေက်ာင္းတည္း အတူတက္ေနတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီေက်ာင္းအလႊတ္မွာ ေရာပါသြားတာျဖစ္ေၾကာင္း အင္းစိန္ေထာင္တာဝန္ခံေတြကို လွမ္းေျပာေၾကာင္းလည္း ၾကားရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္(၂)ပတ္ေလာက္ၾကာၿပီး တေန႔မွာ ရန္ကုန္ုၿမိ့ဳေတာ္ခန္းမကေန ဖုန္းဝင္လာပါတယ္။ (အဲဒီကာလက ရန္ကုန္မွာ အေရးေပၚအမိန္္႔ထုတ္ထားလို႔ ရန္ကုန္တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္က ၿမိ့ဳေတာ္ခန္းမမွာ ႐ံုးထိုင္ေနပါတယ္။) ရန္ကုန္တိုင္းမွဴးရဲ့ကိုယ္ေရးအရာရွိ(ပီေအ) က ေဖေဖနဲ႔စကားေျပာပါရေစလို႔ဆိုပါတယ္။ ေဖေဖ ဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာ္ေဇာဦးကို ၿမိ့ဳေတာ္ခန္းမကို ေခၚလာပါၿပီ။ သူ႔ကို လာေခၚလို႔ရပါၿပီလို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေဖေဖက မင္းတို႔ လႊတ္မွာဆိုရင္ လႊတ္လိုက္ေပါ့။ ဘာလာေခၚစရာလိုသလဲလို႔ ေျပာေတာ့ အဲဒီစစ္ဗိုလ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ လာစရာမလိုပါဘူး။ အစ္မႀကီးကိုလႊတ္လည္း ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူႀကီးမိဘေတြ လက္ ျပန္အပ္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာပါ။ အုပ္ထိန္းသူတေယာက္ေယာက္က လက္မွတ္ထိုး လက္ခံဖုိ႔လိုပါတယ္လို႔ ထပ္ေျပာပါတယ္။ ေဖေဖက စိတ္တိုသြားၿပီး ေဟ့ငါလည္း မလာႏိုင္ဘူး။ သူ႔ အေမလည္း မလႊတ္ႏိုင္ဘူး။ ေနပါဦး။ မင္းတို႔က ငါ့သားကို လမ္းေပၚက ဖမ္းသြားတာ။ လမ္းေပၚဘဲျပန္လႊတ္လိုက္။ ဒီေကာင္ အိမ္ျပန္လာတတ္တယ္လို႔ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေဖေဖ ဖုန္းေျပာေနတာကို ေနာက္က ရပ္နားေထာင္ေနတဲ့ ေမေမရဲ့ေသာကရိပ္ေတြနဲ႔ညိဳေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလး ႐ုတ္တရက္ညိႇဳးက်သြားတာကို ကၽြန္မ အခု စာေရးေနရင္း ျပန္ျမင္ေယာင္လာၿပီး စိတ္ထဲမေကာင္းလိုက္တာေလ။ ေမေမကိုလည္း သနားလိုက္တာ။
ေနာက္တနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ေျမနီကုန္းရဲဌာနက ဌာနမွဴးဆုိသူဆီက ဖုန္းလာပါေတာ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ တခုေတာ့ ေျပာရဦးမယ္။ ကၽြန္မက ရဲဌာနလို႔မွတ္မိေနပါတယ္။ ကိုေအာင္ (ေအာင္ေက်ာ္ေဇာ)ကေတာ့ လဝက႐ံုးလို႔ဆိုပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ အဲဒီလူက ေက်ာ္ေဇာဦး သူတို႔ဆီေရာက္ေနၿပီ။ အိမ္ကလူႀကီးတေယာက္ေယာက္ လာႀကိဳပါတဲ့။ ဒီေတာ့ ေဖေဖက ဦးေလး ကိုဘေဌးနဲ႔ကိုေအာင္္ကို- သြားႀကိဳၾကဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေရာက္ေတာ့ ကိုေက်ာ္ကို လက္ခံရပါတယ္ဆိုတာကို ဦးေလးက လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးေလး ကိုဘေဌးက ဒီကိစၥ ေဖေဖကို ျပန္မေျပာျပရဲဘဲ ေမေမကိုပဲ တိုးတိုးႀကိတ္ႀကိတ္ ေျပာျပထားပါတယ္။ ေဖေဖ ေတာက္ေလွ်ာက္ သိမသြားပါဘူး။

ေနာင္မွသိရတဲ့ ဇာတ္လမ္းစံုကေတ့ာ ေဖေဖက ငါတို႔ ဘယ္သူမွလာမေခၚႏုိင္ဘူးဆိုေတာ့ သူတို႔ ရန္ကုန္တိုင္းကလူႀကီးေတြ ေခါင္းခ်င္း႐ုိက္ၿပီး ဘယ္လိုဆက္လုပ္ၾကမလဲလို႔ တိုင္ပင္ၾကသတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ဦးေလးဒုတိုင္းမွဴးက ကဲဒီလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႐ံုးကအျပန္ ေခၚသြားၿပီး အိမ္ျပန္ပို႔လိုက္ပါ့မယ္လို႔ ဆိုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ထင္က ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႔(အထက္ကအမိိန္႔ရ ထားဟန္တူတယ္တဲ့)ဟာ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ျပန္ပို႔တယ္ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ လက္မွတ္ကလည္း ထိုးခိုင္းရဦးမွာလို႔ ဆိုျပန္သတဲ့။ လႊတ္တာကေတာ့ ဒီေန႔ ျဖစ္ေအာင္ကိုလႊတ္ရမွာလို႔လည္း ဆက္ေျပာသတဲ့။ ဒီေတာ့ ဦးေလးက ကဲပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပဲေခၚသြားၿပီး ရဲဌာနကို အပ္လိုက္ပါ့မယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အိမ္က လူတေယာက္ေယာက္ကို လာေခၚခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္ေျပာၿပီး ကိုေက်ာ္ ကို သူ႔ကားနဲ႔တင္ေခၚလာတာပဲ။

ဇာတ္လမ္းက ဒီတင္ မဆံုးေသးပါဘူး။ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ရပ္ကေလး ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါပါ ထည့္ေျပာမွ ျပည့္စံုမွာပါ။ အဲဒီကာလတုန္းက ကၽြန္မနဲ႔ေဖေဖက တခါတရံ(ဥပမာ-စေန-တနဂၤေႏြလိုေန႔မ်ိဳး) မနက္အေစာထ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးပန္းၿခံထဲေလွ်ာက္ျဖတ္ၿပီး ေရႊတိဂံုဘုရားတက္ အလယ္ပစၥယံတပတ္ပတ္ၿပီး တခါတရံ အေနာက္မုဒ္ တခါတရံ ေျမာက္ဘက္မုဒ္က ဆင္းျပန္တတ္ပါတယ္။
အဲဒါ တေန႔ ေတာ္လွန္ေရးပန္းၿခံထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ေရွ႔မွလည္း ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔လူတေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ေျပးလာေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ မနက္အေစာလည္းျဖစ္ ေဆာင္းတြင္းလည္းျဖစ္ေတာ့ ျမဴေတြနဲ႔ဆိုင္းေနၿပီး လူလံုးမကြဲလွပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔သားအဖေရွ႔ ေရာက္လာေတာ့ အဲဒီေျပးေနတဲ့သူ ဖ်တ္ခနဲရပ္သြားၿပီး၊ ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုတဲ့။ အာေမဍိတ္သံနဲ႔အတူ သတိဆြဲၿပီး အေလးျပဳလိုက္တာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ေဖေဖလည္းအ့ံၾသသြားဟန္ရွိၿပီး ေၾသာ္မင္းကိုးတဲ့။ ေဖေဖက သူ႔လက္ေအာက္ အလုပ္လုပ္ဖူးသူေတြကို မာဖီ (အရပ္ဝတ္)နဲ႔ ေတြ႔လည္း မွတ္မိတတ္တယ္လို႔ ေမေမေျပာဖူးတာ သတိရလိုက္မိပါတယ္။ တန္ေတာ့။ ေဖေဖေတာ့ အဲဒီလူကို မွတ္မိသြားၿပီလို႔ စိတ္ထဲထင္လိုက္မိ႐ံုရွိေသး ေဖေဖကဆက္ၿပီး ဒါနဲ႔ မင္း အင္းစိန္ေထာင္ ေထာင္ပိုင္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုလို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့လို႔ အဲဒီလူ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့နဲ႔ ေျဖလည္္းေျဖလိုက္ေရာ။ ေဖေဖက ေနစမ္းပါဦးကြာ။ မင္းတို႔လုပ္ပံုက။ ေခြးကို ႐ုိက္ေတာင္ ေခြးရွင္မ်က္ႏွာၾကည္႔ရေသးတယ္။ အခုေတာ့ ငါ့သားကို သူဟာသူ ေက်ာင္းသြားတက္တာ။ ေသာေရာဖမ္းသြားၿပီး ႐ုိက္လႊတ္လိုက္တာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေခ်ာင္းဆိုးတိုင္းေသြးပါေနလို႔ ဓာတ္မွန္ေျပး႐ုိက္လုိက္ရေသးတယ္။ မင္းးတို႔တေတြ ဆူပူသူေတြဘာေတြကို ဖမ္းတာ ဖမ္းေပါ့ကြာ။ ဖမ္းရမွာေပါ့။ ဖမ္းပီးရင္ေတာ့ လူလိုသူလိုဆက္ဆံမွေပါ့။ သားခ်င္းသမီးခ်င္း စာနာမွေပါ့။ မင္းတို႔သားရြယ္ သမီးရြယ္ေတြပဲ။ မင္းတို႔က ဒီလိုလုပ္လိုက္ရင္ မင္းတို႔ကိုေၾကာက္သြား လိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဟုတ္လား။ မုန္းသြားတာကြ။ မုန္းသြားၾကတာ။ အခု မင္းတို႔ကို လူေတြ ဘယ္ေလာက္ မုန္းေနတယ္ဆိုတာသိၾကရဲ့လားလို႔ ဆက္တိုက္ႀကီး ေျပာလိုက္ၿပီးမွ၊ ကဲပါကြာ။ မင္းလည္းေခၽြးေတြသံေတြနဲ႔။ သြားေတာ့ သြားေတာ့။ ငါလည္း ဆက္လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ပါဦးမယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္မတို႔သားအဖ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္လာၿပီးမွ ကၽြန္မလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခုနလူ ကၽြန္မတို႔ ထားခဲ့တဲ့ေနရာမွာဘဲ ငူငူႀကီး ဆက္ရပ္ေနတာေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

ေဖေဖကေတာ့ သူေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာလိုက္ရလို႔ထင္ပါရဲ့။ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ခပ္သြက္သြက္ဆက္ေလွ်ာက္ေနလို႔ ကၽြန္မမွာ အေမာတေကာအမီလိုက္-လိုက္ရတာ။
အဲဒီကာလ(လြန္ခဲ့တဲ့-၄၇-ႏွစ္က)-ကၽြန္မမွတ္မိသေလာက္ အျဖစ္အပ်က္ကေလးပါပဲ။
လွေက်ာ္ေဇာ။
၁၃-၆-၂ဝ၁၆။

read more

ဘာစန္းသီး ေအာင္ေမသုႏွင့္အမွတ္ရစရာမ်ား (အျပင္လူရဲ့ဘားမားရုဒ္ နံပတ္ ၂)

ဘာစန္းသီး ေအာင္ေမသုႏွင့္ အမွတ္ရစရာမ်ား

“နင့္ နံမည္ေလးက အေတာ္လွတာပဲ”ဟု ဆိုခ်ိန္တြင္ မစန္းသီမ်က္ႏွာ ဝင္းကနဲျဖစ္သြားသည္ကို သတိထားလိုက္မိသည္။ “လူေကာ ဦးေလး”တဲ့ “အင္း လူလား လူလည္းေခ်ာပါတယ္ဟာ”ဟု မယုတ္မလြန္ျပန္ေျဖမိသည္။

တကယ္က မစန္းသီသည္ မိန္းမလွစာရင္းဝင္ဟု မဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ဟိႏၵဴေသြးစစ္စစ္ျဖစ္သည့္အတိုင္း မ်က္လံုးမ်က္ခံုးေကာင္းေကာင္း ႏွာတံေပၚေပၚႏွင့္ ၾကည့္ေကာင္းသည္။ မဲေသာ္လည္း အသားအရည္စိုစိုေျပေျပရွိသည္။ မ်က္ႏွာခ်ိဳ၏။ စိတ္ထားေကာင္း၏။ ဗမာစကားကို အိႏိၵယတိုက္သားအသံထြက္ႏွင့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ႀကိဳးစားေျပာတတ္၏။ စာမတတ္၊ ေက်ာင္းမေနဖူး။ လမ္းထိပ္ ထမင္းဆိုင္က ေတာက္တိုမယ္ရအလုပ္သမား။ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ စႀကၤဝ႒ာတခုစာေလာက္ေဝးသူ။

၁၉၈၉ ခုႏွစ္။ အင္းစိန္ေထာင္ တိုက္ဝင္းမ်ားရွိ ၄ တိုက္ ၃ ခန္း။ ၁၂ ေပ ၈ေပ အခန္းက်ဥ္းေလးတခု။ အတူေနသူမ်ားက ဦးေအာင္ေမသု (မင္းလွ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဴပ္)၊ ကိုျမင့္လိႈင္(ေခၚ)ကိုျမင့္(ေထာက္ၾကန္ ့)၊ ကိုမ်ိဳးၾကည္(ေမွာ္ဘီ)၊ ကိုသိန္းထူး(ေခၚ) ကိုသက္ဇင္(ပုသိမ္)ႏွင့္ က်ေနာ္။ အားလံုးတြင္ ဦးေအာင္ေမသုက အသက္အႀကီးဆံုး။

က်ေနာ္တို႔က သူ႔ကို ဦးသုဟုေခၚသည္။ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္။ လူမ်ိဳးကေတာ့ က်ေနာ္လည္း မေမးမိခဲ့။ ၅ ေယာက္ထဲတြင္ ႏိုင္ငံေရးဘဝ အေတြ႔အႀကံဳအစံုလင္ဆံုး။ ကၽြန္းျပန္။ (၉)တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွစတင္ခဲ့သည့္ သူ႔ႏိုင္ငံေရးလမ္းတေလွၽာက္လံုး ဆူးေၫွာင့္ခလုပ္ ကန္သင္းမ်ား တင္းၾကမ္း။ မဆလတေခတ္လံုး လႈပ္မရလြန္႔မရေအာင္ ႏွိပ္ကြပ္ခံရသည့္ၾကားမွ ဘဝကို အပမ္းတႀကီးထူေထာင္ခဲ့ရသူ။ အသားညိဳညိဳ၊ လူေကာင္ ေသးေသး၊ ခါးကလည္း မဆိုစေလာက္ေလး ခပ္ယိုင္ယိုင္၊ အူက်ေရာဂါ ဆိုးဆိုးရြားရြား၊ ေထာင္ဝင္စာဆိုသည္ ကလည္း လာတခ်က္ မလာတခ်က္။ သို႔ႏွင့္တိုင္ ဘယ္ေတာ့မွ ဘဝကိုစိတ္မပ်က္။ မညီးညဴတတ္။ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ႀကိတ္မွိတ္ေပေတၿပီးခံ၏။

တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ တေန႔လွ်င္ ၂၃ နာရီခန္႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခ်င္ခ်င္ မဆိုင္ခ်င္ခ်င္ ဆိုင္ေနရသည့္အေနအထား။ အိပ္ခ်ိန္မွတပါး စကားေတြေျပာၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရး၊ ဒႆန၊ စာေပအႏုပညာ၊ သူ႔အေၾကာင္းကိုယ့္အေၾကာင္း အေၾကာင္းေပါင္းလည္းစံုသလို တခါတရံ မတူသည့္အျမင္မ်ားက ေလးေလးနက္နက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျငင္းၾကခံုၾကဆီအထိ ဆိုက္သြားသည္လည္းရွိ၏။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ သူက ဘယ္ေတာ့မွ ခံုသမာဓိမလုပ္သလို သူ႔တရားကိုလည္း ဇြတ္ထူေထာင္ေလ့မရွိ။ သူ႔အျမင္သူေျပာၿပီး သူ႔ရပ္ခံခ်က္အတိုင္းသူရပ္သည္။

“မဟာေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ေရးႀကီးအၿပီးနဲ႔ ဒုတိယကမၻာစစ္အၿပီး ေႏွာင္းပိုင္းကာလေတြမွာ ကမၻာ့ျပည္သူေတြရဲ႔တိမ္းၫႊတ္မႈက လက္ဝဲတိမ္းၫႊတ္မႈနဲ႔ဆိုရွယ္လစ္ေရး၊ ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီထူေထာင္ေရးဗ်၊ အခုဟာက လက္ယာတိမ္းၫႊတ္မႈနဲ႔ေဈးကြက္စီးပြားေရး၊ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီထူေထာင္ေရး၊ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အျမင္ေတြတင္မကဘူး လုပ္ဟန္နည္းနာေတြပါ ေျပာင္းကိုေျပာင္းရမယ္။ မေျပာင္းရင္ ျပတ္က်န္ခဲ့လိမ့္မယ္”

“ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးလုပ္တာဟာ ဒီမိုကေရစီေရးတိုက္ပြဲဝင္တာျဖစ္တယ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ကိုတိုက္ဖို႔ဆို စစ္အာဏာရွင္နဲ႔ေတာင္ေပါင္းမယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚရွိသူေတြရဲ႔ႏိုင္ငံေရးလားရာကို ဘာမွေျပာစရာမရွိပါဘူး၊ သူတို႔ေရြးခ်ယ္တဲ့လမ္းက သူတို႔ကို ေခၚသြားမွာပါဗ်ာ”

“ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ အာဏာလိုအပ္လို႔လုပ္ရတာပဲ၊ တနည္းေျပာရရင္ အာဏာလိုခ်င္လို႔ဗ်ာ၊ အာဏာလိုခ်င္တယ္ဆိုတာကလည္း ပေဒသရာဇ္ေတြစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ရွင္ဘုရင္လုပ္ခ်င္တာပဲ၊ တခုေတာ့ရွိတယ္ဗ် ဘုရင္လုပ္ခ်င္သူဆိုတာ ညံ့လို႔မရဘူးဗ်၊ ညံတဲ့သူလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဘုရင္မျဖစ္ဘူး” စသည္ျဖင့္ သူေျပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားမ်ားစြာအနက္မွတခ်ိဳ႔ကို ယခုတိုင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိေနေသး၏။

တေန႔က်ေနာ္က သူ႔ကို “ဦးသုရဲ႔နံမည္က ေတာ္ေတာ္ထူးျခားတယ္ေနာ္၊ ဒီလိုနံမည္မ်ိဳးက အမွည့္နည္းတယ္လို႔ထင္တာပဲဟုဆိုကာ သူ႔အမည္ကို စပ္စုမိ၏။ သူက ထံုးစံအတိုင္း ပါးခ်ိဳင့္ေပၚသည္အထိ တခ်က္ၿပံဳးလိုက္ၿပီး“က်ေနာ္က အရင္တုန္းက နီေအာင္ေမသုဗ်၊ နံမည္ေရွ႔မွာ နီပါတယ္။ ဗိုလ္စက္ေရာင္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ ဧဝံေမသုတံတဲ့၊ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က နီ ဆိုတာကို လက္ဝဲ အေတြးအေခၚရွိသူတခ်ိဳ႔ နံမည္ေရွ႔မွာ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးတပ္ၾကတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္းတပ္တာေပါ့ဗ်ာ”ဟုဆို၏။

“က်ေနာ္ဆိုလိုတာက ေအာင္ေမသုဆိုတာကိုပါ၊ ရုတ္တရက္ဆို ပါ႒ိလိုလိုဘာလိုလိုနဲ႔၊ ဥပမာဗ်ာ သုေမာင္ဆိုပါေတာ့ ေကာင္းေသာလူကေလး ဆိုတာမ်ိဳး”ဟုဆိုေတာ့ သူၿပံဳးသာေနသည္။ ဘာမွမေျပာ။

သည္ေတာ့မွ က်ေနာ္က မစန္းသီအေၾကာင္းသူ႔ကိုေျပာျပသည္။ “ဒါနဲ႔ မစန္းသီ၊ နင့္ ဒီနံမည္ကို ဘယ္သူေပးတာလဲဟ၊ ေျပာပါဦး၊ နင့္မိဘ ေပးတာလား” ဗမာစကားပင္ အႏိုင္ႏိုင္ေျပာေနၾကရသည့္ မစန္းသီ၏မိဘမ်ားက မစန္းသီဆိုသည့္နံမည္လွလွေလးကို ေရြးေပးႏိုင္ေလာက္မည္မထင္သျဖင့္ ေမးမိလိုက္၏။ “မဟုတ္ဘူး ဦးေလးက်မ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္က ရပ္ကြက္ထဲကို မွတ္ပံုတင္ရံုးကလူႀကီးေတြ လာတယ္။ မွတ္ပံုတင္မရွိေသးသူေတြကို မွတ္ပံုတင္လုပ္ေပးေတာ့ အေမနဲ႔က်မ သြားတယ္၊ အဲဒီ စာေရးတဲ့လူႀကီးက က်မနံမည္ေမးေတာ့ က်မက နံမည္ေျပာျပတယ္၊ က်မမွာ ဗမာနံမည္ မရွိဘူး၊ ကုလားနံမည္ပဲ ရွိတာ၊ ဟိႏၵဴလို ဘာစန္းသီးလို႔ေခၚတယ္၊ ဘာစန္းသီးလို႔ေျပာေတာ့၊ သူက ၂ ခါ ၃ ခါ ျပန္ေမးတယ္၊ က်မကလည္း ဘာစန္းသီး ဘာစန္းသီးလို႔ပဲ ျပန္ျပန္ေျဖတယ္၊ သူက ဘယ္လို ၾကားသလဲေတာ့မသိပါဘူး ဦးေလးရာ၊ ေနာက္ မွတ္ပံုတင္ရေတာ့မွ ေဘးအိမ္ကလူကိုျပေတာ့ သူက “ဟဲ့ နင္က ဗမာနံမည္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ပါလား”လို႔ ေျပာၿပီး“ဒီမွာေလ နင့္နံမည္က မစန္းသီျဖစ္သြားၿပီတဲ့၊ ဒါနဲ႔ပဲ မစန္းသီျဖစ္သြားတာ ဦးေလးရ”ဟု က်ေနာ့္ကို ေျပာဖူးေၾကာင္း ဦးသုကို က်ေနာ္ ျပန္ေျပာျပ၏။

က်ေနာ့စကားဆံုးေတာ့ “ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့နံမည္ကိုေရာ ဘယ္ကေနဘယ္လို ျဖစ္လာတယ္ထင္လို႔လဲ”ဟု ေမး၏။ “က်ေနာ့္အသိထဲမွာ ရမ္းမသူးတို႔ အူမူရ္သူးတို႔ဆိုတဲ့နံမည္နဲ႔ မြတ္စလင္မ္ေတြရွိတယ္၊ က်ဴလီယာေတြလို႔ထင္တာပဲ၊ သိတ္ေတာ့ မေသခ်ာဘူး၊ ဗမာစကားေျပာတာ လည္း မစန္းသီလိုပဲ ခပ္ယိုင္ယိုင္ရယ္၊ တခါ ဦးသုကလည္း အစၥလာမ္ဘာသာဝင္၊ အစၥလာမ့္နံမည္လည္း ရွိမွာေပါ့၊ ေနာက္ၿပီးဦးသု ေျပာတာမွာလည္း ဦးသုအေဖက ဗမာလိုသိပ္မပီဘူးဆိုေတာ့၊ က်ေနာ္ေတြးမိတာက မစန္းသီလိုမ်ိဳး မွတ္ပံုတင္အရာရွိ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေက်ာင္းစအပ္တုန္းက ေက်ာင္းစာေရးက အၾကားလြဲၿပီးရမ္းမသူးတို႔ အူမူရ္သူးတို႔ကေနမ်ား ေအာင္ေမသု ျဖစ္လာသလားလို႔ပါ”ဟု ျပန္ေျဖ၏။

က်ေနာ့္စကားဆံုးေတာ့ ထူထဲရွည္လ်ားလွသည့္ မ်က္ခံုးေမႊးႀကီးမ်ားကို အသာအယာ ဆြဲယူပြတ္သတ္ေနရင္းက “ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေတြးတဲ့သူပဲ၊ ယုတိၱလည္းက်၊ ဟုတ္လည္းအဟုတ္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားေတြးမိသလို ဟုတ္တယ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာထက္ ဒီ ေအာင္ေမသုဆိုတဲ့နံမည္က က်ေနာ့္အေဖကိုယ္တိုင္ ေရြးၿပီးေပးခဲ့တာဗ်ာ၊ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ရမ္းမသူးကေန ဒါမွမဟုတ္ အူရ္မူသူးကေန ေအာင္ေမသု ျဖစ္တာျဖစ္ျဖစ္၊ ေအာင္ေမသုကေနပဲ ေအာင္ေမသုျဖစ္တာ ျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ အေရးမႀကီးပါဘူး၊ က်ေနာ္ ေအာင္ေမသုအျဖစ္နဲ႔ ေအာင္ေမသုျဖစ္ေနရတာကိုပဲ ႀကိဳက္ပါတယ္၊ ေနာက္လည္း ေအာင္ေမသုပဲျဖစ္ေနဦးမွာပါ”ဟု ဆိုကာ ထံုးစံအတိုင္း ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး၊

သည္လိုႏွင့္ သည္ညေနခင္းကား ကုန္ဆံုးသြားရျပန္သည္။ က်ေနာ္ျမင္ခဲ့ဖူးသည့္ေအာင္ေမသုကား ေအာင္ေမသုအျဖစ္ႏွင့္သာ ေနသြား ေသသြားခဲ့ပါသည္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ၂ဝ၁၁ မတ္

read more

"ခ်င္တယ္" မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

"ခ်င္တယ္"
အေမရိကန္ေနလို႔ အထင္မႀကီးနဲ႔။ ၿခံေလးစိုက္တယ္ ၾကက္ေလး ငွက္ေလးေမြးတယ္။ ေခြးေလး၂ ေကာင္ရွိတယ္။ ကြန္ျပဳတာ ၂ လံုးရွိတယ္။ အိုင္ဖုန္းတလံုး ရွိတယ္။ ရွက္ဗီ ၉၉ ေမာ္ဒယ္လ္ ထရပ္ပစ္ကပ္တစီးရွိတယ္။ အေၾကြးနဲ႔ နွစ္သံုးဆယ္အေပါင္ခ်ထားရတဲ့အိမ္ေလးတလံုးရွိတယ္။ စကားျပန္နဲ႔ဘာသာျပန္အလုပ္ကို အဆိုင္မင္န္ရတဲ့အခါ လုပ္တယ္။ လကုန္ရင္ ဟိုဘီလ္ ဒီဘီလ္ေတြနဲ႔ နွလံုးေနာက္ေခါင္းေျခာက္ရတယ္။ ရွာသမ်ွေငြေလး ဓနရွင္ေတြဆီျပန္ေပးရင္း အသက္ကိုုတရက္ခ်င္း လီလီၿပီးဆက္ရတယ္။

သာေရးေတာ့သြားခဲတယ္။ နာေရးေတာ့ တတ္နိုင္သမ်ွသြားတယ္။ ေသျခင္းတရားကို ေစ့ငုတယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီးထဲမွာ လူေလး ေလးငါးေယာက္ေလာက္ကိုဘဲ သဟာယျပဳတယ္။ လူအမ်ားႀကီးဆက္ဆံရမွာကို စိုးတယ္။ လူေတြကို လူ႔မေနာလူ႔သေဘာေတြကို သိခ်င္ေပမယ့္ သူမ်ားအေၾကာင္းေတြ မသိခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သိရင္ လူ႔အေၾကာင္းသိတယ္လို႔သေဘာေပါက္တယ္။

စိတ္က်ေဝဒနာ Depression ရွိတယ္။ PTSD ရွိတယ္။ Anxiety ရွိတယ္။ တခါတေလ ဘာသံေတြမွန္းမသိဘူး အလိုလိုၾကားတယ္။ တခုခုလုပ္ခိုင္းေနသလိုလို၊ အမိန္႔ေပးတာလိုလို၊ ဆဲဆိုႀကိမ္ေမာင္းသလိုလို၊တိုင္းတိုင္းထြာထြာ ေျပာသလိုလို၊ က်ိန္စာတိုက္ေနတာလိုလို၊ ငိုုခ်င္းခ်သံေတြလိုလို၊ ေၾကာင္ေတြကိုက္ေနတာလိုလို အသံဗလံေတြ ဆူညံပြက္ေနတာဘဲ။ တခါတေလ အိပ္ခန္းထဲ ဆင္ေတြဝင္လာသလိုလို၊ ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကို တေယာက္ေယာက္က ဓါးေျမွာင္နဲ႔ ထိုးစိုက္ခ်ေတာ့မယ့္ဟန္ ျပင္ေနတာလိုလို၊ မွင္စာလို လူေသးေသးအေကာင္ေလးေတြ ကိုယ့္တကိုယ္လံုုး ရြပိုးထိုးသလို ရြစိတက္သလိုု ထိုးလာ တက္လာသလိုလိုေတြျဖစ္တယ္။ ဘာရုပ္မွန္းမသိတဲ့အရုပ္ေတြ အေကာင္ေတြ ျမင္တယ္။ ေသေၾကာင္းႀကံဖူးတယ္။ အိမ္မက္ဆိုးေတြ ေျခာက္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ညတိုင္းနီးပါး နပမ္းလံုးရတယ္။ လန္႔နိုးလာရင္တကိုယ္လံုး ေခႊ်းေတြနစ္ေနတယ္။ တညေလာက္ ညလံုးေပါက္ ဘာအိပ္မက္မွမမက္ဘဲ နွစ္နွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ခ်င္တယ္။ နိုးတဲ့အခါလည္း စိတ္ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလးနဲ႔ နိုးခ်င္မိတယ္။

ေဆးေတြေသာက္ရတယ္ ပဲႀကီးေလွာ္စားသလိုဘဲ။ လူကဒုကၡိတျဖစ္ရတဲ့အထဲ စိတ္ကပါမသန္မစြမ္းျဖစ္တယ္။
တခါတေလ အရက္ကို မေသာက္ရင္ပုလင္းထဲ သိုးသြား ပုပ္သြားမွာစိုးသလိုမ်ိဳး ေန႔မနားညမအား ရြပ္ရြပ္ခြ်န္ခြ်န္ေသာက္တယ္။ အားလံုးကို ေမ့ျပစ္လိုက္တယ္။ အမူးေျပရင္ စိတ္က ပိုက်တယ္။ ေသတဲ့အေၾကာင္းခ်ည္း ေတြးတယ္။

တခါတရံ ဝင္သက္ထြက္သက္ေလးမွတ္ရင္း meditation လုပ္တယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ၅ နွစ္ေလာက္ဆက္တိုက္န ေန႔တိုင္း meditation Practice လုပ္ခဲ့ေတာ့ စိတ္တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေနတဲ့ အရသာကို တဝႀကီးခံစားဖူးတယ္။ မ်က္နွာလည္း ၾကည္လင္ေနတယ္ အဲ့ဒီတုန္းက။

meditation လုပ္တာကိုု စိတ္ေလ့က်င့္ခန္းလို႔သေဘာမထားသလို ဘာဝနာပြားတယ္ တရားမွတ္တယ္လို႔လည္း မမွတ္ဘူး။ meditation ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မပိုင္တဲ့အရာျဖစ္တယ္။ ဘယ္ဘာသာတရားဆိုင္းဘုတ္မွ လာကပ္လို႔မရတဲ့အရာျဖစ္တယ္။ နိဗၺန္ကိုမေတာင့္တဘူး။ ေကာင္းကင္ဘံုလည္း မေမ်ွာ္လင့္ဘူး။ ေရွ႔ဘဝေနာက္ဘဝေတြ ေခါင္းထဲမရွိဘူး။ ရွိေနတဲ့ဘဝကိုလည္း မေပ်ာ္ေမြ႔ဘူး။ မနွစ္ၿခိဳက္ခ်င္ဘူး။

ဗမာျပည္ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ အေဆြအမ်ိဳးေတြ နိုင္ငံေရးလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ ေထာင္က်ေဖာ္က်ဘက္ေတြနဲ႔လည္း ျပန္ဆံုခ်င္တယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚကေန သိကၽြမ္းခင္မင္ရသူေတြနဲ႔လည္း လူခ်င္းဆံုဖူးခ်င္တယ္။ လဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ခ်င္တယ္။ ျဖတ္ထားတဲ့ေဆးလိပ္လည္း ျပန္ေသာက္မိမယ္။ စာအုပ္တန္းဘက္ လမ္းေလ်ွာက္ခ်င္တယ္။ ငွက္ေပ်ာရြက္ေပၚ ပံုေကၽြးတဲ့ခ်စ္တီးထမင္းကို နယ္နယ္ဖတ္ဖတ္စားခ်င္ေပမယ့္ လက္မရွိေတာ့ ဇြန္းခက္ရင္းနဲ႔ဘဲ စားရမယ္။ အၿငိမ့္ေကာင္ေကာင္းေလး တပြဲေလာက္ ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ကြက္စိပ္ေဟာတာ နားေထာင္ခ်င္တယ္။ ခ်င္တယ္ေတြ မ်ားတယ္။ ဘာမွေတာ့ျဖစ္မလာဘူး။

ထိုုင္လည္းမေနခ်င္ဘူး။ ထိုင္ေနလို႔လည္း ဘာမွျဖစ္မလာဘူး။ ဒါေပမယ့္ ထိုင္ေနတာက ေလာကႀကီးကိုလိမ္လည္လွည့္ဖ်ား မေကာင္းႀကံေနတာထက္ေတာ့ေကာင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္တခါတေလ တေနကုန္တေယာက္တည္း ထိုင္ေနတတ္တယ္။
က်ေနာ္ေျပာတာေတြေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားစိတ္ညစ္မွာလည္းစိုးတယ္။
ဇူလိုင္ ၂၁၊ ၂၀၁၈

read more