ေဆးလိပ္အရက္၊ ဆဲဆိုသူႏွင့္သာဓုအေခၚလြယ္သူမ်ား (အျပင္လူရဲ့ဘားမားရုဒ္ အမွတ္ ၇)

ေဆးလိပ္အရက္၊ ဆဲဆိုသူႏွင့္သာဓုအေခၚလြယ္သူမ်ား

က်ေနာ့္စာေတြဖတ္ၿပီး တခ်ိဳ႔လည္း မိုးမႊန္ေအာင္ဆဲ၏။ တခ်ိဳ႔မထိတထိ ရိသဲ့သဲ့လုပ္၏။ တခ်ိဳ႔ကလိတိတိ မခံခ်ိမခံသာဆို၏။ တခ်ိဳ႔ ႀကိမ္းဝါး ၿခိမ္းေျခာက္၏။ ခ်က္ႏွင့္လက္နွင့္ တိတိပပ က်က်နနေျပာသူနည္း၏။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ကိစၥမရွိ။ က်ေနာ္က တုန္ ့ျပန္ေလ့ နည္း၏။ မတုန္႔ျပန္သည့္အတြက္ သည္းခံျခင္းသည္ေအာင္ျမင္ရာတို႔ ၿပိဳင္လာလွ်င္အရံႉးေပး ႏွလံုးေအးတဲ့ေဆးစသည္တို႔အား ႏွလံုးသြင္းသည့္သေဘာလည္း မဟုတ္။ အခ်ိန္ကုန္ မခံခ်င္၍ျဖစ္၏။

အေမရိကန္ေတြက အခ်ိန္သည္ပိုက္ဆံဟုဆို၏။ က်ေနာ္က အခ်ိန္သည္ဘဝဟူေသာ အေကာက္အယူကို အသက္ (၅ဝ) ေရာက္မွ ေနာက္က်စြာသိျမင္လာသူ။ ထို ့ေၾကာင့္ အခ်ိန္သည္ က်ေနာ့္အတြက္ တန္ဖိုးရွိလာ၏။ ဘဝလက္က်န္အခ်ိန္တို႔ ပါးသထက္ပါး ရွားသထက္ရွားလာေနခ်ိန္တြင္ (က်ေနာ့္အထင္) ဘာမဟုတ္သည့္ကိစၥေတြအတြက္ အခ်ိန္လက္က်န္ေလးထဲက ဖဲ့မေပးခ်င္ေတာ့။ ျပန္ေျပာဖို႔ ဆိုဖို႔လိုသည္ဟုထင္သည့္အခါ စာတပုဒ္ႏွင့္ျပန္ေျပာေလ့ရွိ၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လိုသည္ဟုလည္း မထင္တတ္။

ေနာက္တခ်က္က ကိစၥတို႔သည္ တကယ္ျဖစ္ေနသည္ကတမ်ိဳး၊ ျဖစ္ေနသူအခ်င္းခ်င္းၾကား ထင္ေနၾကသည္ကတမ်ိဳး၊ ပတ္ဝန္းက်င္ထင္ေနတာက တမ်ိဳးေတြလည္း ရွိေသး၏ ယခု အခ်ိန္နည္းနည္းအပြန္းခံ၍ ဤအေၾကာင္းေတြးမိ၏။

က်ေနာ္ေဆးလိပ္ျဖတ္တာက ေဆးလိပ္ဖိုးႏွင့္ေဆးလိပ္ဒဏ္ကိုမခံႏိုင္ျခင္းမွာ ရာခိုင္ႏႈန္းအားျဖင့္ မဆိုစေလာက္သာပါ၏။ အဓိက က ေဆးလိပ္ေသာက္ရသည့္ဒုကၡကို မခံခ်င္ေတာ့၍ျဖစ္၏။ အေမရိကားတြင္ ေဆာင္းတြင္းလည္းေဆာင္းတြင္းမို႔၊ ေႏြလည္းေႏြမို႔၊ အိမ္တြင္းလည္း အိမ္တြင္းမို႔၊ အိမ္ျပင္လည္း အိမ္ျပင္မို႔၊ ကားတြင္းလည္း ကားတြင္းမို႔၊ ရံုးကႏၷားလည္း ရံုးကႏၷားမို႔၊ အမ်ားဆိုင္ေနရာေတြလည္း အမ်ားဆိုင္ ေနရာေတြမို႔ ေဆးလိပ္အကန့္အသတ္ေတြက တျဖည္းျဖည္း မ်ားသထက္မ်ားမ်ားလာ၏။ လူေတြကို ေဆးလိပ္မေသာက္ရဟုလုပ္မထား ေသာက္မရေအာင္လုပ္ထားတာဟု စိတ္ထဲခံစားလာရ၏။ ဤတြင္ စိတ္စႏိုးစေနာင့္ျဖစ္လာ၏။

ေဆးလိပ္နံ့မခံႏိုင္သူက အမူအယာတခုခုျဖင့္ မႀကိဳက္မွန္းျပလွ်င္ စိတ္ထဲခံရခက္၏။ အဆိုးဆံုးက ေကာ္ဖီဆိုင္ ထိုင္ခ်ိန္မ်ား။ ဗမာျပည္မွာလို လက္ဘက္ရည္ေလးငံုလိုက္ ေဆးလိပ္ေလးဖြာလိုက္ႏွင့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရသည့္ အဓိပၸါယ္ႏွင့္အရသာကို ဒီမွာမရ။ ေကာ္ဖီတက်ိဳက္ေလာက္ က်ိဳက္ၿပီး ေဆးလိပ္ေလးတဖြာ ဖြာလို႔မရ။ ၾကာေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ထိုင္ရျခင္း၌ မေပ်ာ္ေမြ႔ေတာ့။ သို႔ျဖင့္ မထိုင္ျဖစ္ေတာ့။ ဤႏွယ္လုပ္ထားျခင္းကို ေကာင္း၏ဆိုး၏လည္း မေျပာခ်င္ေတာ့။ ေဆးလိပ္မီးခိုးေၾကာင့္ က်န္းမာေရးထိခိုက္သည္ဟုဆိုလွ်င္ စက္ရံုေခါင္းတိုင္ေတြက မီးခိုးေတြၾကေတာ့ေရာ၊ ေဆးလိပ္သြင္းရတာ ႏိုင္ငံျခားေငြ ကုန္သည္ဟုဆိုလွ်င္ က်ည္ဆန္ေတြဝယ္ေနတာၾကေတာ့ေရာဟု ျပန္ေမးခ်င္လာ၏။ ထားေတာ့ အက်ယ္အက်ယ္ မၿငိမ္းဖြယ္လည္းမျဖစ္ခ်င္။ ကိုယ့္ဒုကၡလည္း ကိုယ္မခံခ်င္ေတာ့။ ဘဝလက္က်န္ တိုရည္ရွားရည္ အခ်ိန္ကေလးကိုလည္း ေဆးလိပ္အတြက္ ဖဲ့ မေပးခ်င္ေတာ့။ ဒီေတာ့ အေသာက္ရပ္လိုက္၏။

ေနာက္တခုက အရက္။ သုရာေမရယေတြ၊ အရက္သမား အမွားတရာေတြေၾကာင့္ အေသာက္ရပ္လိုက္ျခင္းမဟုတ္မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိ၏။ “အရက္မေသာက္ေတာ့ဘူး”ဟုဆိုေတာ့ သာဓုေခၚသူ ေခၚ၏။ မိမိကနားမလည္။ “သာဓုေခၚတာေကာင္းတဲ့ကိစၥပဲ ဘာနားမလည္စရာရွိလို႔လဲ” ဟု ဆိုသူလည္းဆို၏။ မိမိနားမလည္ျခင္းက ႏွစ္ခ်က္ရွိ၏။ ပထမတခ်က္က အရက္မေသာက္ေတာ့ျခင္းသည္ ဘာအဆံုးအမ ညာအဆံုးအမေတြ၌တည္ကာ ဘုရားကို အရက္လွဴလိုက္ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။ မိမိက အရက္ႀကိဳက္သူေတြထဲပါ၏။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ မက္မက္စက္စက္ေသာက္ခဲ့၏။ တန္ဖိုးထားၿပီးကို ေသာက္ခဲ့၏။ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ မ်က္ႏွာမဲ့ၿပီးအရက္မ်ိဳခ်လွ်င္ပင္ မႀကိဳက္။ ႀကိဳက္တယ္ေျပာၿပီး မဲ့ေသာက္သူအား သိတ္ ၾကည့္မရ။

ေနာက္ၿပီး ေသာက္လွ်င္လည္း မူးမွႀကိဳက္၏။ ဘဝတြင္ လူမႈေရးေသာက္ တခါဘူးမွ် မေသာက္စဖူး။ အမူးေသာက္၏။ အမူးေျပလွ်င္ ျပန္ေသာက္၏။ ျပန္မူး၏။ အရက္မူးၿပီး မွားသည့္အမွားေရာ၊ မမူးပဲမွားသည့္အမွားပါ ဘဝတြင္အျပည့္။ ဆိုေတာ့ မိမိအရက္ေသာက္ျခင္း မေသာက္ျခင္းသည္ အမွားက်ဴးလြန္ျခင္းမလြန္ျခင္းနွင့္ တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးမက်။ က်ဴးခဲ့သမွ်အမွားတိုင္း အရက္ေၾကာင့္ဆိုလွ်င္ ယခု မေသာက္ျခင္းအတြက္ သာဓုေခၚျခင္းသည္မဆိုး။ “ကဲ ဒါဆို ခုမေသာက္ေတာ့ဘူး။ အမွားကေတာ့ မေသမခ်င္းလုပ္ျဖစ္ဦးမွာပဲ၊ အဲ့ဒါေတြအေပၚက်ေတာ့ေရာ”လို႔လည္း မေမးခ်င္။

ဒုတိယတခ်က္က သာဓုေခၚသူႏွင့္ဆိုင္၏။ လူတခ်ိဳ႔ သာဓုအေခၚလြယ္၏။ အလြယ္ေခၚ၏။ ထိုသူတို႔အနက္ အမ်ားစုမွာ သူတပါးအား သာဓုေခၚထိုက္ေအာင္ အက်င့္၊ သီလ၊ သိကၡာမည္မွ်ရွိမွန္း မိမိလည္းမသိ။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔လည္း သိဟန္မတူ။ မေကာင္းမႈဟု သူတို႔ယူဆသည့္အရာကိုျပဳခဲ့ဖူးသူက ယခုထိုအျပဳကို မျပဳေတာ့ပါဆိုလွ်င္ သာဓုေခၚရန္ ႏႈတ္ျပင္ထားႏွင့္ၿပီးၾက၏။ ႏႈတ္လည္းလြယ္၏။

အရက္မဟုတ္သည့္ အျခား မေကာင္းမႈေတြကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဘယ္ႏွႀကိမ္က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီနည္း။ ထိုသို႔က်ဴးလြန္တိုင္း အျပစ္သားဆိုလွ်င္ အျပစ္သားခ်င္း သာဓုေခၚထိုက္ပါသလား။ ေခၚေရာ ေခၚအပ္ပါသလားလည္း သူတို႔စဥ္းစားၾကသည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ခတ္တည္တည္ႏွင့္ သာဓုကား အေခၚမပ်က္။ တခ်ိဳ႔က “ႏွစ္ႀကိမ္ပဲေခၚဦးမယ္”ဆိုတာ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းေၾကာင္သူေတာ္ လုပ္ေသး၏။ လူထူထူတြင္ သာဓုေခၚတိုင္းသာ သူေတာ္ေကာင္းေၾကးဆို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေၾကးစည္ထုတိုင္း အူတတ္ၾကသည့္ေခြးေတြ သူေတာ္အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည္ထင္၏။ “ဘာ့ေၾကာင့္သာဓုေခၚတာလဲ”ဟု ျပန္လည္းမေမးခ်င္။ သူတို႔ကိုလည္း သာမန္လူေတြထက္ ပိုသေဘာထားလို႔မရတဲ့အတူတူ ေရငံုႏႈတ္ဆိတ္သာေနလိုက္၏။

အရက္မေသာက္ေတာ့သျဖင့္ ေသာက္၍ ကုန္ရသည့္အခ်ိန္ေတြ ပိုထြက္လာ၏။ ေနရသမွ် ရွည္ရမည့္အသက္ကေလးထဲတြင္ အရက္ႏွင့္
 

ေဆးလိပ္ေၾကာင့္ ေပးရဦးမည့္အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးပိုထြက္လာ၏။ ဤကား အျမတ္ပင္။

အစကိုျပန္ေကာက္ကာ အဆံုးထိျပန္ဆက္ပါမည္။ က်ေနာ္ေရးတာေတြဖတ္ၿပီး ဆဲသူ၊ ရိသူ၊ ကလိသူ၊ ၿခိမ္းေျခာက္သူတို႔အား ဘဝလက္က်န္ အခ်ိန္ေလးေတြတြင္၊ ရွည္ရသမွ် အသက္တာေလးတြင္ က်န္းမာေအာင္ေနၾကေစခ်င္၏။ က်ေနာ့္အတြက္ အခ်ိန္အကုန္ မခံၾကေစခ်င္။ တကယ္ ျဖစ္ေနတာ၊ မိမိတို႔ထင္ေနတာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကထင္ေနတာတို႔သည္ အခါမ်ားစြာတြင္ မွားေနတတ္ပါ၏။ လြဲေခ်ာ္ေနတတ္ပါ၏။

သာဓုလည္းအေခၚမေစာၾကပါႏွင့္ ေမတၱာလည္း အပို ့မဦးၾကပါႏွင့္။ က်ေနာ္လည္း ေရးျဖစ္ ေျပာျဖစ္ေနသေရြ႔ ေရးေနေျပာေန ပါဦးမည္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇြန္ ၂၈၊ ၂ဝ၁၃