အတိတ္ကိုေၾကာက္သူေတြ ( ၈၈ ဗကသ ေက်င္သားေဟာင္း Zaw Win ရဲ့စာပါခင္ဗ်)
စကားပုံတခုရွိတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းေတြမွာ အတိတ္ရွိတယ္။ သူယုတ္မာေတြမွာ အနာဂတ္ရွိတယ္ တဲ့။ စကားပုံက ဆိုခ်င္တာကေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြဟာ သူတို႔ဘဝတေလွ်ာက္မွာ ေကာင္းတာေတြကိုပဲ အမ်ားအျပားလုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ သူတို႔အတိတ္ဟာလွပတယ္။ ျပန္ေတြးခ်င္စရာ လြမ္းစရာေတြသိပ္မ်ားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းေတြမွာ အတိတ္ရွိတယ္။ သူယုတ္မာေတြကေတာ့ သူတို႔တသက္မွာ သူတပါးကို မတရားလုပ္ခဲ့တာ၊ မမွန္မကန္လုပ္ခဲ့တာေတြကမ်ားေနတယ္။ သူတို႔မွာ စည္းစိမ္ခံစားခဲ့ရတာ၊ ကာမဂုဏ္ အာရုံေတြနဲ႔ေပ်ာ္ပါးခဲ့တာ၊ သူတပါးအေပၚ ၾသဇာအာဏာေပးခဲ့တာေတြရွိေပမယ့္ အဲဒီအရာအားလုံးဟာ မေကာင္းမႈေတြနဲ႔ခ်ိတ္ဆက္ေနေတာ့ လြမ္းစရာမေကာင္းဘူး။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေနတယ္။ ဒါကိုတျခားသူေတြထက္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ပိုသိတယ္။ ဒီေတာ့ အတိတ္ကို ျပန္မေတြးခ်င္ဘူး။ အတိတ္ဟာ သူတို႔ကိုေျခာက္လွန္႔ေနတဲ့ တေစၦျဖစ္တယ္။ အတိတ္ကို တေယာက္ေယာက္က ျပန္ေဖာ္မွာကို ေသလုခမန္းေၾကာက္တယ္။
အတိတ္ကိုျပန္ေဖာ္မွာကို ေသေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္သူေတြဟာ လူယုတ္မာေတြျဖစ္တယ္။ အတိတ္မွာ သူတို႔မေကာင္းမႈမ်ားစြာ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကတာကို သူတို႔ဖာသာ သိၾကသူေတြျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္မွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြက ေနာက္ေၾကာင္းမျပန္ရဆိုျပီး အေျခခံဥပေဒမွာ အဓမၼထည့္သြင္းတယ္။ အဲဒီအေျခခံဥပေဒကို မတရားမဲခိုးျပီး အတည္ျပဳတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ အတိတ္အေၾကာင္းျပန္ေျပာသူ
မွန္သမွ်ကို ရန္သူလို႔သေဘာထားတယ္။ ဒါဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုတာ သိပ္ရွင္းပါတယ္။
စကားပုံကထြက္ေပါက္ေပးထားတယ္။ သူယုတ္မာေတြမွာ အနာဂတ္ရွိတယ္တဲ့။ ဆိုခ်င္တာက သူယုတ္မာေတြဟာ မေကာင္းမႈမ်ဳိးစုံနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ထုံမႊမ္းေနတဲ့အတိတ္သာရွိလို႔ သူတို႔ဟာ အကုသိုလ္တုံးၾကီးေတြျဖစ္ေနေပမယ့္ သူတို႔ဟာ အနာဂတ္မွာ ေကာင္းတာေလးေတြလုပ္မယ္ဆိုရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာထားတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ကံဆိုတာက လွည္းသြားတဲ့ေနာက္မွာ လွည္းဘီးရာပါေနသလို တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတာဆိုေတာ့ ျဖတ္ဖို႔ခက္တယ္။ အတိတ္ကမေကာင္းမႈကို ဖုံးဖိဖို႔ၾကိဳးစားရင္း ေနာက္မေကာင္းမႈကို ျပဳမိတတ္ၾကတယ္။ vicious circle လို႔ေခၚတဲ့ အဆိုးသံသရာစက္ဝိုင္းကေန ရုန္းမထြက္ႏိုင္ၾကဘူး။ အဲဒီ အဆိုးသံသရာစက္ဝိုင္းက ရုန္းထြက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ ျပီးခဲ့တဲ့အမွားကို ဝန္ခံရတယ္။ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ရတယ္။ ထိုက္သင့္တဲ့အျပစ္ဒဏ္ကိုခံယူျပီး အျပစ္ကိုေဆးေၾကာရတယ္။ အဲဒီအလုပ္ကို ေရွာင္ဖယ္ဖို႔ၾကိဳးစားေနသမွ်မွာ ေနာက္ထပ္မေကာင္းမႈေတြကို မလႊဲမေရွာင္သာ ထပ္လုပ္ရေတာ့မွာပဲ။ အတိတ္က မေကာင္းမႈေတြကို လိမ္လည္တယ္၊ ဖုံးဖိတယ္၊ ကာကြယ္တယ္ဆိုတာမ်ဳိးဟာ ေနာက္ထပ္ မေကာင္းမႈမလုပ္ဘဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒါမ်ဳိးေတြဆက္လုပ္ျပီး ထပ္ကာထပ္ကာမိုက္ေနမယ့္ သူယုတ္မာေတြအတြက္ေတာ့ အတိတ္ေရာ၊ အနာဂတ္ေရာ မရွိဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆိုတာဟာ ဥပေဒနဲ႔အညီ တရားမွ်တမႈေဖာ္ေဆာင္ေရးမရွိဘဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ က်ေနာ္တို႔က ထပ္ဖန္တလဲလဲ ေျပာေနတာျဖစ္တယ္။
အတိတ္ရဲ့ အက်ဥ္းသားမျဖစ္ေစနဲ႔လို႔ေျပာတဲ့လူ ၂ မ်ဳိး ၂ စားရွိတယ္။ တမ်ဳိးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မင္းေအာင္လိႈင္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊတို႔လို အမ်ားျပည္သူလူထုအေပၚမွာ ရာဇဝတ္မႈက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့လူစားေတြ။ တေန႔က မိန္႔ခြန္းထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မင္းေအာင္လိႈင္ ထည့္ေျပာသြားတာကို ၾကားလိုက္ၾကမွာပါ။ အဲဒီလိုလူေတြထဲမွာ သူရေရႊမန္းတို႔ သူရေအာင္ကိုတို႔လည္းပါတယ္။ သူတို႔ဟာလည္း ဘက္ေျပာင္းဟန္ေဆာင္ေနၾကေပမယ့္ သူတို႔အတိတ္ကို သူတို႔ျပန္မၾကည့္ရဲတဲ့သူေတြပဲ။
ဒုတိယတမ်ဳိးကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔လို ဦးႏုတို႔လို မူမဲ့အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး လုပ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔က ျပီးခဲ့တာေတြကိုေမ့လိုက္ရင္ သင္ပုန္းေခ်လိုက္ရင္ အားလုံး အသစ္ကျပန္စလို႔ရမယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ ရာဇဝတ္မႈက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့လူေတြကို ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့ သတၱိမရွိတာကတေၾကာင္း၊ မတရားမႈကို တကယ္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ခါးခါးသီးသီးခံခဲ့ရတဲ့သူေတြက သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မဟုတ္တာလည္းတေၾကာင္းမို႔ လြယ္လြယ္နဲ႔ေမ့ပစ္လိုက္ေစခ်င္တယ္။
စစ္အာဏာရွင္ေတြကို တည့္တည့္မရင္ဆိုင္ရဲတာေၾကာင့္ တရားမွ်တမႈေဖာ္ထုတ္ဖို႔ဟာ သူတို႔အတြက္ အခက္ၾကီးခက္ေနတယ္။ သူတို႔အတြက္ လြယ္တဲ့လမ္းက ေမ့လိုက္ပါ၊ အသစ္ကျပန္စရေအာင္ဆိုတဲ့ လမ္းပဲ။ အားနည္းေပ်ာ့ညံ့တဲ့သူဟာ အလြယ္လမ္းကို လိုက္စျမဲပဲ။
တပါးသူေတြကို အတိတ္ရဲ့အက်ဥ္းသားလို႔စြပ္စြဲေနတဲ့ သူတို႔တေတြဟာ အမွန္တရားကိုရင္မဆိုင္ရဲတဲ့ အသည္းငယ္သူ လူေၾကာက္ေတြျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္အျပစ္က်ဴးလြန္လို႔ မရင္ဆိုင္ရဲတဲ့သူရွိတယ္။ လက္နက္အင္အားကိုေၾကာက္လို႔ မရင္ဆိုင္ရဲတဲ့သူရွိတယ္။
ဒါေပမယ့္ သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ခ်ီျပီး ျဖစ္ခဲ့တဲ့အျဖစ္ေတြကို ျပန္မလွန္ပဲ၊ မေျဖရွင္းဘဲ ေရွ႕ဆက္တိုးလို႔မရဘူးဆိုတာ ခုေတာ့ သူတို႔ တျဖည္းျဖည္းသေဘာေပါက္လာျပီ။ ၂၁ ရာစုပင္လုံ တတိယအစည္းအေဝးဟာ သက္ေသပဲ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၁ ပင္လုံမွာ ႏိုင္ငံေရးမေဆြးေႏြးဘူး၊ လုံျခဳံေရးမေဆြးေႏြးဘူးဆိုျပီး အေၾကာက္တရားနဲ႔ ပုန္းေရွာင္ခဲ့ၾကတယ္။ အခုေတာ့ ဒါဟာ အမွန္တရားကို ရင္ဆိုင္ရမွာေၾကာက္လို႔ သက္သက္အခ်ိန္ျဖဳန္း၊ ေငြျဖဳန္း ပုန္းကြယ္ေနတာပဲဆိုတာ သူတို႔ဖာသာ တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္စျပဳလာျပီ။
ႏိုုင္ငံေရးသမားတေယာက္အေနနဲ႔ အမွန္တရားကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ရာ သိပ္ခက္ခဲလာျပီဆိုရင္ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ နည္း ၂ နည္းရွိတယ္။ ပထမနည္းက ျပည္သူလူထုရဲ့အကူအညီကို ရယူတဲ့နည္း။ ဒုတိယနည္းက ျပည္သူလူထုကို လိမ္ညာတဲ့နည္းပဲ။
ေဇာ္ဝင္း
၈၈ ဗကသေက်ာင္းသားေဟာင္း
စကားပုံတခုရွိတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းေတြမွာ အတိတ္ရွိတယ္။ သူယုတ္မာေတြမွာ အနာဂတ္ရွိတယ္ တဲ့။ စကားပုံက ဆိုခ်င္တာကေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြဟာ သူတို႔ဘဝတေလွ်ာက္မွာ ေကာင္းတာေတြကိုပဲ အမ်ားအျပားလုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ သူတို႔အတိတ္ဟာလွပတယ္။ ျပန္ေတြးခ်င္စရာ လြမ္းစရာေတြသိပ္မ်ားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းေတြမွာ အတိတ္ရွိတယ္။ သူယုတ္မာေတြကေတာ့ သူတို႔တသက္မွာ သူတပါးကို မတရားလုပ္ခဲ့တာ၊ မမွန္မကန္လုပ္ခဲ့တာေတြကမ်ားေနတယ္။ သူတို႔မွာ စည္းစိမ္ခံစားခဲ့ရတာ၊ ကာမဂုဏ္ အာရုံေတြနဲ႔ေပ်ာ္ပါးခဲ့တာ၊ သူတပါးအေပၚ ၾသဇာအာဏာေပးခဲ့တာေတြရွိေပမယ့္ အဲဒီအရာအားလုံးဟာ မေကာင္းမႈေတြနဲ႔ခ်ိတ္ဆက္ေနေတာ့ လြမ္းစရာမေကာင္းဘူး။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေနတယ္။ ဒါကိုတျခားသူေတြထက္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ပိုသိတယ္။ ဒီေတာ့ အတိတ္ကို ျပန္မေတြးခ်င္ဘူး။ အတိတ္ဟာ သူတို႔ကိုေျခာက္လွန္႔ေနတဲ့ တေစၦျဖစ္တယ္။ အတိတ္ကို တေယာက္ေယာက္က ျပန္ေဖာ္မွာကို ေသလုခမန္းေၾကာက္တယ္။
အတိတ္ကိုျပန္ေဖာ္မွာကို ေသေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္သူေတြဟာ လူယုတ္မာေတြျဖစ္တယ္။ အတိတ္မွာ သူတို႔မေကာင္းမႈမ်ားစြာ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကတာကို သူတို႔ဖာသာ သိၾကသူေတြျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္မွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြက ေနာက္ေၾကာင္းမျပန္ရဆိုျပီး အေျခခံဥပေဒမွာ အဓမၼထည့္သြင္းတယ္။ အဲဒီအေျခခံဥပေဒကို မတရားမဲခိုးျပီး အတည္ျပဳတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ အတိတ္အေၾကာင္းျပန္ေျပာသူ
မွန္သမွ်ကို ရန္သူလို႔သေဘာထားတယ္။ ဒါဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုတာ သိပ္ရွင္းပါတယ္။
စကားပုံကထြက္ေပါက္ေပးထားတယ္။ သူယုတ္မာေတြမွာ အနာဂတ္ရွိတယ္တဲ့။ ဆိုခ်င္တာက သူယုတ္မာေတြဟာ မေကာင္းမႈမ်ဳိးစုံနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ထုံမႊမ္းေနတဲ့အတိတ္သာရွိလို႔ သူတို႔ဟာ အကုသိုလ္တုံးၾကီးေတြျဖစ္ေနေပမယ့္ သူတို႔ဟာ အနာဂတ္မွာ ေကာင္းတာေလးေတြလုပ္မယ္ဆိုရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာထားတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ကံဆိုတာက လွည္းသြားတဲ့ေနာက္မွာ လွည္းဘီးရာပါေနသလို တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတာဆိုေတာ့ ျဖတ္ဖို႔ခက္တယ္။ အတိတ္ကမေကာင္းမႈကို ဖုံးဖိဖို႔ၾကိဳးစားရင္း ေနာက္မေကာင္းမႈကို ျပဳမိတတ္ၾကတယ္။ vicious circle လို႔ေခၚတဲ့ အဆိုးသံသရာစက္ဝိုင္းကေန ရုန္းမထြက္ႏိုင္ၾကဘူး။ အဲဒီ အဆိုးသံသရာစက္ဝိုင္းက ရုန္းထြက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ ျပီးခဲ့တဲ့အမွားကို ဝန္ခံရတယ္။ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ရတယ္။ ထိုက္သင့္တဲ့အျပစ္ဒဏ္ကိုခံယူျပီး အျပစ္ကိုေဆးေၾကာရတယ္။ အဲဒီအလုပ္ကို ေရွာင္ဖယ္ဖို႔ၾကိဳးစားေနသမွ်မွာ ေနာက္ထပ္မေကာင္းမႈေတြကို မလႊဲမေရွာင္သာ ထပ္လုပ္ရေတာ့မွာပဲ။ အတိတ္က မေကာင္းမႈေတြကို လိမ္လည္တယ္၊ ဖုံးဖိတယ္၊ ကာကြယ္တယ္ဆိုတာမ်ဳိးဟာ ေနာက္ထပ္ မေကာင္းမႈမလုပ္ဘဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒါမ်ဳိးေတြဆက္လုပ္ျပီး ထပ္ကာထပ္ကာမိုက္ေနမယ့္ သူယုတ္မာေတြအတြက္ေတာ့ အတိတ္ေရာ၊ အနာဂတ္ေရာ မရွိဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆိုတာဟာ ဥပေဒနဲ႔အညီ တရားမွ်တမႈေဖာ္ေဆာင္ေရးမရွိဘဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ က်ေနာ္တို႔က ထပ္ဖန္တလဲလဲ ေျပာေနတာျဖစ္တယ္။
အတိတ္ရဲ့ အက်ဥ္းသားမျဖစ္ေစနဲ႔လို႔ေျပာတဲ့လူ ၂ မ်ဳိး ၂ စားရွိတယ္။ တမ်ဳိးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မင္းေအာင္လိႈင္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊတို႔လို အမ်ားျပည္သူလူထုအေပၚမွာ ရာဇဝတ္မႈက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့လူစားေတြ။ တေန႔က မိန္႔ခြန္းထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မင္းေအာင္လိႈင္ ထည့္ေျပာသြားတာကို ၾကားလိုက္ၾကမွာပါ။ အဲဒီလိုလူေတြထဲမွာ သူရေရႊမန္းတို႔ သူရေအာင္ကိုတို႔လည္းပါတယ္။ သူတို႔ဟာလည္း ဘက္ေျပာင္းဟန္ေဆာင္ေနၾကေပမယ့္ သူတို႔အတိတ္ကို သူတို႔ျပန္မၾကည့္ရဲတဲ့သူေတြပဲ။
ဒုတိယတမ်ဳိးကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔လို ဦးႏုတို႔လို မူမဲ့အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး လုပ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔က ျပီးခဲ့တာေတြကိုေမ့လိုက္ရင္ သင္ပုန္းေခ်လိုက္ရင္ အားလုံး အသစ္ကျပန္စလို႔ရမယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ ရာဇဝတ္မႈက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့လူေတြကို ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့ သတၱိမရွိတာကတေၾကာင္း၊ မတရားမႈကို တကယ္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ခါးခါးသီးသီးခံခဲ့ရတဲ့သူေတြက သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မဟုတ္တာလည္းတေၾကာင္းမို႔ လြယ္လြယ္နဲ႔ေမ့ပစ္လိုက္ေစခ်င္တယ္။
စစ္အာဏာရွင္ေတြကို တည့္တည့္မရင္ဆိုင္ရဲတာေၾကာင့္ တရားမွ်တမႈေဖာ္ထုတ္ဖို႔ဟာ သူတို႔အတြက္ အခက္ၾကီးခက္ေနတယ္။ သူတို႔အတြက္ လြယ္တဲ့လမ္းက ေမ့လိုက္ပါ၊ အသစ္ကျပန္စရေအာင္ဆိုတဲ့ လမ္းပဲ။ အားနည္းေပ်ာ့ညံ့တဲ့သူဟာ အလြယ္လမ္းကို လိုက္စျမဲပဲ။
တပါးသူေတြကို အတိတ္ရဲ့အက်ဥ္းသားလို႔စြပ္စြဲေနတဲ့ သူတို႔တေတြဟာ အမွန္တရားကိုရင္မဆိုင္ရဲတဲ့ အသည္းငယ္သူ လူေၾကာက္ေတြျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္အျပစ္က်ဴးလြန္လို႔ မရင္ဆိုင္ရဲတဲ့သူရွိတယ္။ လက္နက္အင္အားကိုေၾကာက္လို႔ မရင္ဆိုင္ရဲတဲ့သူရွိတယ္။
ဒါေပမယ့္ သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ခ်ီျပီး ျဖစ္ခဲ့တဲ့အျဖစ္ေတြကို ျပန္မလွန္ပဲ၊ မေျဖရွင္းဘဲ ေရွ႕ဆက္တိုးလို႔မရဘူးဆိုတာ ခုေတာ့ သူတို႔ တျဖည္းျဖည္းသေဘာေပါက္လာျပီ။ ၂၁ ရာစုပင္လုံ တတိယအစည္းအေဝးဟာ သက္ေသပဲ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၁ ပင္လုံမွာ ႏိုင္ငံေရးမေဆြးေႏြးဘူး၊ လုံျခဳံေရးမေဆြးေႏြးဘူးဆိုျပီး အေၾကာက္တရားနဲ႔ ပုန္းေရွာင္ခဲ့ၾကတယ္။ အခုေတာ့ ဒါဟာ အမွန္တရားကို ရင္ဆိုင္ရမွာေၾကာက္လို႔ သက္သက္အခ်ိန္ျဖဳန္း၊ ေငြျဖဳန္း ပုန္းကြယ္ေနတာပဲဆိုတာ သူတို႔ဖာသာ တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္စျပဳလာျပီ။
ႏိုုင္ငံေရးသမားတေယာက္အေနနဲ႔ အမွန္တရားကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ရာ သိပ္ခက္ခဲလာျပီဆိုရင္ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ နည္း ၂ နည္းရွိတယ္။ ပထမနည္းက ျပည္သူလူထုရဲ့အကူအညီကို ရယူတဲ့နည္း။ ဒုတိယနည္းက ျပည္သူလူထုကို လိမ္ညာတဲ့နည္းပဲ။
ေဇာ္ဝင္း
၈၈ ဗကသေက်ာင္းသားေဟာင္း
0 comments:
Post a Comment