ေမမွဆိတ္ဖလူးနံ႔ရီေ၀ရာသို႔(တာရာလင္းယုန္)

ေမမွဆိတ္ဖလူးနံ႔ရီေ၀ရာသို႔
ေမ
႐ုပ္ပံုလႊာ
ဒဂုန္တာရာ၏ဒဂုန္တာရာ
သာမာန္လူတေယာက္အတြက္ဆိုလွ်င္ ဤသံုးအုပ္ထဲမွ တအုပ္ေလာက္ေရးမိလွ်င္ပင္ တသက္လံုး ဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာဒဂုန္တာရာေရးခဲ့သည္က တအုပ္ထဲမဟုတ္။ သံုးအုပ္၊ သံုးအုပ္ထဲမဟုတ္- လူ အေျမာက္အျမားအေနျဖင့္ ေခတ္သစ္ကဗ်ာမ်ားအတြက္ စံျပဳၾကရသည့္ ‘မတ္လာေတာ္လွန္ေရး’၊ ‘ပိေတာက္ပန္း’၊ ‘တဟီတီ သြားရေအာင္’ စသည့္ကဗ်ာမ်ား။ ေနာက္ၿပီး ကိုးကားၿပီးရင္း ကိုးကားေနၾကရသည့္ ဗညားသီဟ၊ စာေပသေဘာတရားေဆာင္းပါးမ်ား၊ ေနာက္ၿပီး တာရာမဂၢဇင္း၊ သမိုင္းတေခတ္ထူသည့္တာရာ၊ သမိုင္းတြင္သည့္တာရာ။
 
ဒဂုန္တာရာ၏ဒဂုန္တာရာကိုဖတ္ရေသာအခါ၊ တနည္းဒဂုန္တာရာကိုယ္တိုင္၀န္ခံထားေသာ သူ႑ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္မ်ားကို ဖတ္ၾကည့္ေသာအခါတြင္ သူသည္စာေပအႏုပညာတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႔လိုေသာ။ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္မႈကိုလိုလားေသာ၊ အမွန္တရားကိုလိုလားေသာ သာမန္လူတဦးမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႔ရေပသည္၊ သို႔ေသာ္ထူးျခားသည္က သူလူျဖစ္လာေသာကာလ၊ ပတ္၀န္းက်င္နွင့္ သူမိတ္ေဆြဖြဲ႔ရသူမ်ားျဖစ္သည္။
 
သူသည္ ဗမာျပည္ သူ႔ကၽြန္ဘ၀တြင္လူျဖစ္လာရသည္။ ထို႔ျပင္ ဗမာျပည္တြင္ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီစနစ္ကို တြန္းလွန္မႈေတြ အ႐ွိန္ရလာေသာကာလတြင္ တကၠသိုလ္သို႔ေရာက္႐ွိလာသည္။ ထိုတကၠသိုလ္သည္ ထိုအခါက ထိုတိုက္ပြဲမ်ား၏ ဗဟိုခ်က္မလိုလည္း ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္း၊ ကိုႏု စသည့္ ထိုပုဂၢိဳလ္္ကေလးမ်ားႏွင့္လည္း အေပါင္းအသင္းျဖစ္သြားခဲ့သည္။
တဖန္ သူ႔အသိဉာဏ္ရင့္က်က္လာခ်ိန္ႏွင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးျဖစ္ပြားသည္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနျပန္သည္။ ထိုအခါ အထက္တြင္ေျပာခဲ့ေသာ သူ႔အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ အဂၤလိပ္အခက္-တို႔အခ်က္ဆိုၿပီး လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လံုးပမ္းၾကသည္။ သူ႔အပါး။ သူ႔မ်က္ေစ့ေအာက္မွာပင္ ထိုသူမ်ားမနားမေန အလုပ္မ်ားအလုပ္လုပ္ေနၾကသည္၊ တခါတြင္ သူ႔အား သခင္ဗဟိန္းက တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ ႐ွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပို္င္းသို႔ ခရီးထြက္ရာတြင္ အေဖာ္အျဖစ္ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။၊ သူသည္႐ွမ္းျပည္အလွကို ေငးေမာရင္း လိုက္ပါသြားခဲ့သည္၊ ထိုအေခါက္တြင္ သူတို႔သည္ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကို့ေတာ့ မေတြ႔ခဲ့ရ၊ ႐ွမ္းပေဒသရာဇ္တို႔၏မတရားမႈကိုသာ ေတြ႔ခဲ့ရေလသည္။
 
ဂ်ပန္ေခတ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း သူ႔ကိုသခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္းစသူတို႔က ဂိုလ္ဒင္ဗယ္လီ -ေ႐ႊေတာင္ၾကားလမ္းတြင္ သူ႔အားစႏၵရားတီးေစသလို ႏိုင္ငံေရးတာ၀န္လည္းေပးခဲ့ၾကျပန္သည္။ သူမျငင္းသာ။ သို႔ေသာ္ လက္နက္ကိုင္ၿပီး ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ျခင္းကို သူ မလုပ္တတ္၊ သူ႔အလုပ္မဟုတ္။ သူႏွင့္လက္နက္မွာ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ဘီးျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေလသည္၊
 
ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးလို႔ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကေသာအခါတြင္ ဆရာဒဂုန္တာရာသည္ မာက္စ္၀ါဒကို အေတာ္ေလ့လာမိၿပီးျဖစ္ေနသည္၊ ထို႔ျပင္ ထိုစဥ္က မာ့က္စ္၀ါဒီမ်ားႏွင့္လည္း လည္ပင္းခ်င္းဖက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ သူသည္သူသန္ရာစာေပနယ္တြင္ တေခတ္ထူေတာ့သည္။ စာေပသစ္ေခတ္။ သူ႔ တာရာမဂၢဇင္းသည္ ေနာင္ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္လက္ထြန္းေတာက္ အလင္းေရာင္ေပးေနခဲ့သည္၊ ထုတ္ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၃-၄ဆယ္ေက်ာ္ေသာ အခါတြင္ စာေပ၀ါသနာပါသူမ်ားက တာရာမဂၢဇင္းအေဟာင္းမ်ားကို ေစ်းႀကီးေပးကာ တခုတ္တရ ၀ယ္ယူစုေဆာင္းေနၾကသည္။
 
သို႔ေသာ္ သူ႔စာေပခရီးသည္ ပန္းခင္းေသာလမ္းမဟုတ္ေခ်။ စကတည္းက ဘက္စံုမွတိုက္ခိုက္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ အစိုးရအားကိုးျဖင့္တိုက္သူ၊ အဖြဲ႔အစည္းအားကိုးျဖင့္တိုက္သူ၊ သံ႐ံုးအားကိုးျဖင့္တိုက္သူ၊ တိုက္သူေတြကတကယ့္ကို စံုမွစံု ျဖစ္သည္။ တေလာက စာေရးဆရာနီကိုရဲက ဆရာ့ကိုတိုက္သည္ကို ျမင္ရေသာအခါ ရယ္ခ်င္မိသည္။ ဆရာ့အဖို႔ တိုက္ခိုက္ခံရျခင္းဆိုသည္မွာ အဆန္းမဟုတ္။ ေနာက္ၿပီး ဆရာ့ကို တခ်ိန္ကတိုက္ခိုက္ခဲ့သူမ်ားမွာ နီကိုရဲလို သာမေညာင္ည ကေလာင္႐ွင္မ်ားမဟုတ္။ ထိုစဥ္က ဗမာျပည္စာေပေလာက၏ ထိပ္တန္းေရာက္ေနသူမ်ားပါ၀င္သည္၊ (နာမည္ေတြမေဖာ္ေတာ့ပါ) သို႔ေသာ္ ဆရာက ထိုသူမ်ားႏွင့္ အေျခအတင္ျငင္းခံုေနမႈတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းတီးတာမလုပ္၊ သူလုပ္စရာ႐ွိသည္ကိုသာ လုပ္သည္။
 
ထို႔ျပင္ ဆရာသည္ “စာေပႏွင့္ႏိုင္ငံေရးမေရာယွက္သင့္”ဟူေသာ ေျပာဆိုတိုက္ခိုက္မႈမ်ား အၾကားကပင္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္႐ွားမႈမ်ားတြင္ တက္ႂကြစြာပါ၀င္ခဲ့သည္၊ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းအပါးမွာ မားမားရပ္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ေဒါက္တာဆင္ဖိုး၊ ၀တ္လံုဦးထြန္းတင္စသူတို႔ႏွင့္အတူ ေဗာဓိပင္႐ုပ္ပံုပါအလံေအာက္တြင္ လႈပ္႐ွား တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သည္၊ ထိုစဥ္ကေခတ္စားခဲ့ေသာ ကိုျမတ္ေလး၏သီခ်င္းတပုဒ္ထဲကလိုပင္ သူသည္ ‘ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေအးလ်က္မေနသာၿပီ’ျဖစ္ခဲ့သည္။
 
စာေရးဆရာအသင္း။ စာေပသမဂၢစတာေတြမွာလည္း သူဟာသူ ယံုၾကည္ရာအမွန္တရားဖက္က မတုန္မလႈပ္ ရပ္တည္သူဟု နာမည္ရခဲ့သည္။ သူ႔ကိုစာေပသေဘာတရားအရ၊ ႏိုင္ငံေရးအရတိုက္ခိုက္လို႔ မႏိုင္ၾကေသာအခါ လူပုဂၢိဳလ္္အရတိုက္ခိုက္ျခင္းမ်ားပင္ႁပုလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဆံပင္ျဖဴျဖဴ။ မ်က္ေစ့မံႈမံႈႏွင့္လူႀကီးကေတာ့ ၂၁ရာစုႏွစ္အတြင္းသို႔ ပန္းပန္လ်က္ခ်ီတက္ခဲ့သည္။ ႏွစ္စဥ္ သူ႔ေမြးေန႔ ေရာက္တိုင္း စာေပအႏုပညာသည္မ်ားက သူ႔ကို သြားၿပီးဂါရ၀ျပဳေနၾကသည္။ အနီတေစၧ အၿမဲအေျခာက္ခံေနရေသာ ဖဆပလအစိုးရႏွင့္ မဆလအစိုးရတို႔သည္ ဒုတိယကမၻာစစ္ေနာက္ပိုင္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ မကၠာသီ၀ါဒျဖင့္ ကြန္ျမဴနစ္ႏွိမ္နင္းေရးလုပ္ခဲ့သလို ဗမာျပည္တြင္လည္း ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးကို အေရးႀကီးလုပ္ငန္းႀကီးတရပ္အျဖစ္ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအာဏာ႐ွိသူမ်ားက သူ႔ကို‘အနီ’ဟုသတ္မွတ္ကာ မ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ၀န္ႀကီးကေလွာင္၊ သံ႐ံုးကေျပာင္ျခင္းမ်ားခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၆၃ခုႏွစ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားပ်က္ေသာအခါ သူ႔ကိုအင္းစိန္ ေထာင္ထဲ ထည့္လိုက္ၾကေလသည္။ သူကေတာ့ဆိတ္ဖလူးနံ႔ကိုသာ အာ႐ံုျပဳေနခဲ့သည္ ဟု ဆိုသည္။
 
ဆရာဒဂုန္တာရာ့ဘ၀ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဗမာျပည္လိုႏိုင္ငံမွာ ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္႐ွွက္တတ္သူ တေယာက္ ဘယ္လို ဘယ္ပံုနဲ႔လက္၀ဲစာေရးဆရာဟုအသတ္မွတ္ခံလာရသည္၊ လူထုတိုက္ပြဲေတြထဲ ပါလာသည္၊ ေထာင္ထဲေရာက္ရသည္ဆိုတာေတြကို ေတြ႔ရပါမည္၊ တ႐ုတ္စကားတြင္ ‘သူရဲေကာင္းဆိုတာ တြန္းပို႔ျခင္းခံရသူ’ဟူေသာ အဆိုတခု႐ွိပါသည္။ ဆရာမွာ ကဗ်ာေလးေရး။ ပန္းခ်ီေလးဆြဲ။ စႏၵရားေလးတီး ေနခ်င္ေသာ္လည္း ေထာင္ႏွစ္႐ွည္က်ရသည္အထိ ႏိုင္ငံေရးလုပ္လာသည့္ဘ၀ကိုေရာက္လာပံု ေတြ႔ရပါမည္၊ ထို႔ျပင္သူ၏ ႏိုင္ငံေရးတြင္ပါ၀င္မႈမွာလည္း ဒုတိယကမၻာစစ္အစပိုင္းမွစလို႔ ေထာင္ထဲေရာက္တဲ့အထိ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ျမင့္တက္လာသည္။ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ႏွင့္ အေ၀းကေန အနီးသို႔ေရာက္လာခဲ့သည္၊ အျပင္ကေန အတြင္းသို႔ေရာက္လာခဲ့သည္။
 
ဤစာကိုေရးရင္း က်ေနာ့္ဖာသာအခ်က္တခ်က္ စဥ္းစားေနမိသည္။ စာဖတ္သူလည္း စဥ္းစားၾကည့္ေစ ခ်င္ပါသည္၊
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာဆိုေသာပုဂၢိဳလ္ႀကီးသည္ သခင္ေအာင္ဆန္း။ သခင္ဗဟိန္း။ သခင္သန္းထြန္း စသူတို႔ႏွင့္ မေပါင္းမိခဲ့လွ်င္-
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာသည္ တာရာမဂၢဇင္းကို မထုတ္ေ၀ခဲ့လွ်င္-
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာသည္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္႐ွားမႈမ်ားတြင္ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ ေနာက္က မလိုက္ခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္-
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာသည္ ဆိတ္ဖလူးနံ႔သင္းေသာေနရာသို႔ ေရာက္မသြားခဲ့လွ်င္-

တာရာလင္းယုန္
(၂၀၀၈ခုႏွစ္တုန္းက မာယာ၀က္ဘ္ဆိုက္မွာတင္ခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါးေလးပါ)