ဘာစန္းသီး ေအာင္ေမသုႏွင့္အမွတ္ရစရာမ်ား (အျပင္လူရဲ့ဘားမားရုဒ္ နံပတ္ ၂)

ဘာစန္းသီး ေအာင္ေမသုႏွင့္ အမွတ္ရစရာမ်ား

“နင့္ နံမည္ေလးက အေတာ္လွတာပဲ”ဟု ဆိုခ်ိန္တြင္ မစန္းသီမ်က္ႏွာ ဝင္းကနဲျဖစ္သြားသည္ကို သတိထားလိုက္မိသည္။ “လူေကာ ဦးေလး”တဲ့ “အင္း လူလား လူလည္းေခ်ာပါတယ္ဟာ”ဟု မယုတ္မလြန္ျပန္ေျဖမိသည္။

တကယ္က မစန္းသီသည္ မိန္းမလွစာရင္းဝင္ဟု မဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ဟိႏၵဴေသြးစစ္စစ္ျဖစ္သည့္အတိုင္း မ်က္လံုးမ်က္ခံုးေကာင္းေကာင္း ႏွာတံေပၚေပၚႏွင့္ ၾကည့္ေကာင္းသည္။ မဲေသာ္လည္း အသားအရည္စိုစိုေျပေျပရွိသည္။ မ်က္ႏွာခ်ိဳ၏။ စိတ္ထားေကာင္း၏။ ဗမာစကားကို အိႏိၵယတိုက္သားအသံထြက္ႏွင့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ႀကိဳးစားေျပာတတ္၏။ စာမတတ္၊ ေက်ာင္းမေနဖူး။ လမ္းထိပ္ ထမင္းဆိုင္က ေတာက္တိုမယ္ရအလုပ္သမား။ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ စႀကၤဝ႒ာတခုစာေလာက္ေဝးသူ။

၁၉၈၉ ခုႏွစ္။ အင္းစိန္ေထာင္ တိုက္ဝင္းမ်ားရွိ ၄ တိုက္ ၃ ခန္း။ ၁၂ ေပ ၈ေပ အခန္းက်ဥ္းေလးတခု။ အတူေနသူမ်ားက ဦးေအာင္ေမသု (မင္းလွ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဴပ္)၊ ကိုျမင့္လိႈင္(ေခၚ)ကိုျမင့္(ေထာက္ၾကန္ ့)၊ ကိုမ်ိဳးၾကည္(ေမွာ္ဘီ)၊ ကိုသိန္းထူး(ေခၚ) ကိုသက္ဇင္(ပုသိမ္)ႏွင့္ က်ေနာ္။ အားလံုးတြင္ ဦးေအာင္ေမသုက အသက္အႀကီးဆံုး။

က်ေနာ္တို႔က သူ႔ကို ဦးသုဟုေခၚသည္။ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္။ လူမ်ိဳးကေတာ့ က်ေနာ္လည္း မေမးမိခဲ့။ ၅ ေယာက္ထဲတြင္ ႏိုင္ငံေရးဘဝ အေတြ႔အႀကံဳအစံုလင္ဆံုး။ ကၽြန္းျပန္။ (၉)တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွစတင္ခဲ့သည့္ သူ႔ႏိုင္ငံေရးလမ္းတေလွၽာက္လံုး ဆူးေၫွာင့္ခလုပ္ ကန္သင္းမ်ား တင္းၾကမ္း။ မဆလတေခတ္လံုး လႈပ္မရလြန္႔မရေအာင္ ႏွိပ္ကြပ္ခံရသည့္ၾကားမွ ဘဝကို အပမ္းတႀကီးထူေထာင္ခဲ့ရသူ။ အသားညိဳညိဳ၊ လူေကာင္ ေသးေသး၊ ခါးကလည္း မဆိုစေလာက္ေလး ခပ္ယိုင္ယိုင္၊ အူက်ေရာဂါ ဆိုးဆိုးရြားရြား၊ ေထာင္ဝင္စာဆိုသည္ ကလည္း လာတခ်က္ မလာတခ်က္။ သို႔ႏွင့္တိုင္ ဘယ္ေတာ့မွ ဘဝကိုစိတ္မပ်က္။ မညီးညဴတတ္။ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ႀကိတ္မွိတ္ေပေတၿပီးခံ၏။

တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ တေန႔လွ်င္ ၂၃ နာရီခန္႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခ်င္ခ်င္ မဆိုင္ခ်င္ခ်င္ ဆိုင္ေနရသည့္အေနအထား။ အိပ္ခ်ိန္မွတပါး စကားေတြေျပာၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရး၊ ဒႆန၊ စာေပအႏုပညာ၊ သူ႔အေၾကာင္းကိုယ့္အေၾကာင္း အေၾကာင္းေပါင္းလည္းစံုသလို တခါတရံ မတူသည့္အျမင္မ်ားက ေလးေလးနက္နက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျငင္းၾကခံုၾကဆီအထိ ဆိုက္သြားသည္လည္းရွိ၏။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ သူက ဘယ္ေတာ့မွ ခံုသမာဓိမလုပ္သလို သူ႔တရားကိုလည္း ဇြတ္ထူေထာင္ေလ့မရွိ။ သူ႔အျမင္သူေျပာၿပီး သူ႔ရပ္ခံခ်က္အတိုင္းသူရပ္သည္။

“မဟာေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ေရးႀကီးအၿပီးနဲ႔ ဒုတိယကမၻာစစ္အၿပီး ေႏွာင္းပိုင္းကာလေတြမွာ ကမၻာ့ျပည္သူေတြရဲ႔တိမ္းၫႊတ္မႈက လက္ဝဲတိမ္းၫႊတ္မႈနဲ႔ဆိုရွယ္လစ္ေရး၊ ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီထူေထာင္ေရးဗ်၊ အခုဟာက လက္ယာတိမ္းၫႊတ္မႈနဲ႔ေဈးကြက္စီးပြားေရး၊ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီထူေထာင္ေရး၊ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အျမင္ေတြတင္မကဘူး လုပ္ဟန္နည္းနာေတြပါ ေျပာင္းကိုေျပာင္းရမယ္။ မေျပာင္းရင္ ျပတ္က်န္ခဲ့လိမ့္မယ္”

“ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးလုပ္တာဟာ ဒီမိုကေရစီေရးတိုက္ပြဲဝင္တာျဖစ္တယ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ကိုတိုက္ဖို႔ဆို စစ္အာဏာရွင္နဲ႔ေတာင္ေပါင္းမယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚရွိသူေတြရဲ႔ႏိုင္ငံေရးလားရာကို ဘာမွေျပာစရာမရွိပါဘူး၊ သူတို႔ေရြးခ်ယ္တဲ့လမ္းက သူတို႔ကို ေခၚသြားမွာပါဗ်ာ”

“ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ အာဏာလိုအပ္လို႔လုပ္ရတာပဲ၊ တနည္းေျပာရရင္ အာဏာလိုခ်င္လို႔ဗ်ာ၊ အာဏာလိုခ်င္တယ္ဆိုတာကလည္း ပေဒသရာဇ္ေတြစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ရွင္ဘုရင္လုပ္ခ်င္တာပဲ၊ တခုေတာ့ရွိတယ္ဗ် ဘုရင္လုပ္ခ်င္သူဆိုတာ ညံ့လို႔မရဘူးဗ်၊ ညံတဲ့သူလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဘုရင္မျဖစ္ဘူး” စသည္ျဖင့္ သူေျပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားမ်ားစြာအနက္မွတခ်ိဳ႔ကို ယခုတိုင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိေနေသး၏။

တေန႔က်ေနာ္က သူ႔ကို “ဦးသုရဲ႔နံမည္က ေတာ္ေတာ္ထူးျခားတယ္ေနာ္၊ ဒီလိုနံမည္မ်ိဳးက အမွည့္နည္းတယ္လို႔ထင္တာပဲဟုဆိုကာ သူ႔အမည္ကို စပ္စုမိ၏။ သူက ထံုးစံအတိုင္း ပါးခ်ိဳင့္ေပၚသည္အထိ တခ်က္ၿပံဳးလိုက္ၿပီး“က်ေနာ္က အရင္တုန္းက နီေအာင္ေမသုဗ်၊ နံမည္ေရွ႔မွာ နီပါတယ္။ ဗိုလ္စက္ေရာင္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ ဧဝံေမသုတံတဲ့၊ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က နီ ဆိုတာကို လက္ဝဲ အေတြးအေခၚရွိသူတခ်ိဳ႔ နံမည္ေရွ႔မွာ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးတပ္ၾကတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္းတပ္တာေပါ့ဗ်ာ”ဟုဆို၏။

“က်ေနာ္ဆိုလိုတာက ေအာင္ေမသုဆိုတာကိုပါ၊ ရုတ္တရက္ဆို ပါ႒ိလိုလိုဘာလိုလိုနဲ႔၊ ဥပမာဗ်ာ သုေမာင္ဆိုပါေတာ့ ေကာင္းေသာလူကေလး ဆိုတာမ်ိဳး”ဟုဆိုေတာ့ သူၿပံဳးသာေနသည္။ ဘာမွမေျပာ။

သည္ေတာ့မွ က်ေနာ္က မစန္းသီအေၾကာင္းသူ႔ကိုေျပာျပသည္။ “ဒါနဲ႔ မစန္းသီ၊ နင့္ ဒီနံမည္ကို ဘယ္သူေပးတာလဲဟ၊ ေျပာပါဦး၊ နင့္မိဘ ေပးတာလား” ဗမာစကားပင္ အႏိုင္ႏိုင္ေျပာေနၾကရသည့္ မစန္းသီ၏မိဘမ်ားက မစန္းသီဆိုသည့္နံမည္လွလွေလးကို ေရြးေပးႏိုင္ေလာက္မည္မထင္သျဖင့္ ေမးမိလိုက္၏။ “မဟုတ္ဘူး ဦးေလးက်မ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္က ရပ္ကြက္ထဲကို မွတ္ပံုတင္ရံုးကလူႀကီးေတြ လာတယ္။ မွတ္ပံုတင္မရွိေသးသူေတြကို မွတ္ပံုတင္လုပ္ေပးေတာ့ အေမနဲ႔က်မ သြားတယ္၊ အဲဒီ စာေရးတဲ့လူႀကီးက က်မနံမည္ေမးေတာ့ က်မက နံမည္ေျပာျပတယ္၊ က်မမွာ ဗမာနံမည္ မရွိဘူး၊ ကုလားနံမည္ပဲ ရွိတာ၊ ဟိႏၵဴလို ဘာစန္းသီးလို႔ေခၚတယ္၊ ဘာစန္းသီးလို႔ေျပာေတာ့၊ သူက ၂ ခါ ၃ ခါ ျပန္ေမးတယ္၊ က်မကလည္း ဘာစန္းသီး ဘာစန္းသီးလို႔ပဲ ျပန္ျပန္ေျဖတယ္၊ သူက ဘယ္လို ၾကားသလဲေတာ့မသိပါဘူး ဦးေလးရာ၊ ေနာက္ မွတ္ပံုတင္ရေတာ့မွ ေဘးအိမ္ကလူကိုျပေတာ့ သူက “ဟဲ့ နင္က ဗမာနံမည္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ပါလား”လို႔ ေျပာၿပီး“ဒီမွာေလ နင့္နံမည္က မစန္းသီျဖစ္သြားၿပီတဲ့၊ ဒါနဲ႔ပဲ မစန္းသီျဖစ္သြားတာ ဦးေလးရ”ဟု က်ေနာ့္ကို ေျပာဖူးေၾကာင္း ဦးသုကို က်ေနာ္ ျပန္ေျပာျပ၏။

က်ေနာ့စကားဆံုးေတာ့ “ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့နံမည္ကိုေရာ ဘယ္ကေနဘယ္လို ျဖစ္လာတယ္ထင္လို႔လဲ”ဟု ေမး၏။ “က်ေနာ့္အသိထဲမွာ ရမ္းမသူးတို႔ အူမူရ္သူးတို႔ဆိုတဲ့နံမည္နဲ႔ မြတ္စလင္မ္ေတြရွိတယ္၊ က်ဴလီယာေတြလို႔ထင္တာပဲ၊ သိတ္ေတာ့ မေသခ်ာဘူး၊ ဗမာစကားေျပာတာ လည္း မစန္းသီလိုပဲ ခပ္ယိုင္ယိုင္ရယ္၊ တခါ ဦးသုကလည္း အစၥလာမ္ဘာသာဝင္၊ အစၥလာမ့္နံမည္လည္း ရွိမွာေပါ့၊ ေနာက္ၿပီးဦးသု ေျပာတာမွာလည္း ဦးသုအေဖက ဗမာလိုသိပ္မပီဘူးဆိုေတာ့၊ က်ေနာ္ေတြးမိတာက မစန္းသီလိုမ်ိဳး မွတ္ပံုတင္အရာရွိ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေက်ာင္းစအပ္တုန္းက ေက်ာင္းစာေရးက အၾကားလြဲၿပီးရမ္းမသူးတို႔ အူမူရ္သူးတို႔ကေနမ်ား ေအာင္ေမသု ျဖစ္လာသလားလို႔ပါ”ဟု ျပန္ေျဖ၏။

က်ေနာ့္စကားဆံုးေတာ့ ထူထဲရွည္လ်ားလွသည့္ မ်က္ခံုးေမႊးႀကီးမ်ားကို အသာအယာ ဆြဲယူပြတ္သတ္ေနရင္းက “ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေတြးတဲ့သူပဲ၊ ယုတိၱလည္းက်၊ ဟုတ္လည္းအဟုတ္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားေတြးမိသလို ဟုတ္တယ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာထက္ ဒီ ေအာင္ေမသုဆိုတဲ့နံမည္က က်ေနာ့္အေဖကိုယ္တိုင္ ေရြးၿပီးေပးခဲ့တာဗ်ာ၊ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ရမ္းမသူးကေန ဒါမွမဟုတ္ အူရ္မူသူးကေန ေအာင္ေမသု ျဖစ္တာျဖစ္ျဖစ္၊ ေအာင္ေမသုကေနပဲ ေအာင္ေမသုျဖစ္တာ ျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ အေရးမႀကီးပါဘူး၊ က်ေနာ္ ေအာင္ေမသုအျဖစ္နဲ႔ ေအာင္ေမသုျဖစ္ေနရတာကိုပဲ ႀကိဳက္ပါတယ္၊ ေနာက္လည္း ေအာင္ေမသုပဲျဖစ္ေနဦးမွာပါ”ဟု ဆိုကာ ထံုးစံအတိုင္း ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး၊

သည္လိုႏွင့္ သည္ညေနခင္းကား ကုန္ဆံုးသြားရျပန္သည္။ က်ေနာ္ျမင္ခဲ့ဖူးသည့္ေအာင္ေမသုကား ေအာင္ေမသုအျဖစ္ႏွင့္သာ ေနသြား ေသသြားခဲ့ပါသည္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ၂ဝ၁၁ မတ္